Σε κάθε περίπτωση, όμως, η παρανοϊκά ιμπεριαλιστική πολιτική της Δύσης μπορεί μεν να ευθύνεται για πολλά αλλά δεν ευθύνεται για τα πάντα. Το μεγαλύτερο κομμάτι των μεταναστευτικών κυμάτων προς την Ελλάδα και την Ευρώπη δεν προέρχεται από χώρες που σπαράσσονται από πολέμους. Επιπροσθέτως, πολλές εξ αυτών όχι μόνο δεν είναι αποδομημένες αλλά βρίσκονται σε πολύ καλύτερη θέση από ότι η Ελλάδα. Για παράδειγμα, το Πακιστάν, απ’ όπου προέρχεται σημαντικό μέρος των μεταναστευτικών ροών, είναι μια ισχυρή πυρηνική Δύναμη με ανερχόμενες βιομηχανικές ικανότητες (μεταξύ των άλλων παράγει και δικά του μαχητικά αεροσκάφη), ενώ διεκδικεί ρόλο αυτόνομου δρώντα στο διαμορφούμενο πολυπολικό διεθνές σύστημα. Μια άλλη χώρα που εξαγάγει μετανάστες προς την Ελλάδα, η Αλγερία, έχει τεράστιο πετρελαϊκό πλούτο και τα τελευταία χρόνια υλοποιεί ένα μεγάλο εξοπλιστικό πρόγραμμα αγοράζοντας όπλα αξίας δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων πρωτίστως από τη Ρωσία. Σε αυτά περιλαμβάνονται συστήματα αεράμυνας S–400 και S–300, Pantsyr S1, υποβρύχια Kilo, μαχητικά αεροσκάφη Sukhoi Su–30 και άλλα. Αξίζει δε να αναφερθεί ότι τα οπλικά αυτά συστήματα δεν στοχεύουν να αντιμετωπίσουν κάποια άμεση απειλή για την εδαφική κυριαρχία της Αλγερίας, αλλά αποσκοπούν να την καταστήσουν κυρίαρχη Δύναμη στη Δυτική Μεσόγειο και τη Βόρειο Αφρική και ισχυρό δρώντα στο παγκόσμιο σύστημα. Συνακόλουθα, η πολιτική των «ανοιχτών συνόρων» ουσιαστικά διευκολύνει τις χώρες αυτές, αλλά και άλλες όπως είναι η πλούσια σε πετρέλαια Νιγηρία, να «ξεφορτώνονται» το πληθυσμιακό τους πλεόνασμα έτσι ώστε να έχουν περισσότερα λεφτά για να αγοράζουν και παράγουν όπλα (συμπεριλαμβανομένων και πυρηνικών), να προωθούν ιμπεριαλιστικές πολιτικές και να διατηρούν ολοκληρωτικά και ανελεύθερα καθεστώτα στην εξουσία, χρησιμοποιώντας τη μετανάστευση προς την Ευρώπη ως βαλβίδα ασφαλείας για να εκτονώνεται η εσωτερική δυσαρέσκεια. Αμείλικτα δημογραφικά δεδομένα Το καίριο ερώτημα, όμως, είναι πόσους ανθρώπους μπορεί να φιλοξενήσει, να απορροφήσει και να τους προσφέρει «μια καλύτερη ζωή» η Ευρώπη γενικώς και η Ελλάδα γενικότερα, ανεξαρτήτως από τα αίτια που ώθησαν αυτούς τους ανθρώπους να φύγουν από τις χώρες τους. Σε μια προσπάθεια λοιπόν να θέσουμε τη ζήτημα στις πραγματικές του διαστάσεις ας ρίξουμε μια ματιά στα διεθνή δημογραφικά δεδομένα. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό του Μπαγκλαντές, μιας χώρας που τροφοδοτεί την Ελλάδα με μετανάστες. Η ασιατική αυτή χώρα, λοιπόν, έχει έκταση ελαφρά μεγαλύτερη της Ελλάδας (θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι η Ελλάδα με μια ακόμη Θεσσαλία) αλλά ο πληθυσμός της έχει ξεπεράσει τα 160 εκατομμύρια. Μια άλλη περίπτωση είναι αυτή της Νιγηρίας, η οποία μέχρι το 2050 εκτιμάται ότι θα έχει πάνω από 400 εκατομμύρια κατοίκους. Από μόνες τους αυτές οι δύο χώρες μπορούν να κατακτήσουν πληθυσμιακά την Ευρώπη και να εξαφανίσουν τον ελληνικό λαό από το ιστορικό γίγνεσθαι αν αφεθούν να εξαγάγουν ανενόχλητες πληθυσμιακά κύματα προς την Ευρώπη, όπως επιβάλει η αντίληψη των «ανοιχτών συνόρων». Το θέμα λοιπόν είναι πρωτίστως ποσοτικό. Άρα, δεν τίθεται θέμα ρατσισμού, όσο διευρυμένη έννοια και αν δώσουμε σε αυτόν τον όρο. Εκτός και αν ως «ρατσισμός» θεωρείται η αγωνία για την ίδια την επιβίωση του ελληνικού έθνους και του ελληνικού λαού. Γιατί περί αυτού ομιλούμε. Περί επιβίωσης. Όχι περί «φόβου ανάμειξης» και όλα τα παρόμοια στερεοτυπικά αναθέματα που προβάλουν οι εγχώριοι και αλλοδαποί «αντιρατσιστές» για να δαιμονοποιήσουν την αγωνία των Ελλήνων για το μέλλον τους ως «ρατσισμό νέου τύπου». Πράγματι, αν τα πράγματα αφεθούν να εξελιχθούν με τους σημερινούς ρυθμούς, τότε δεν θα είναι υπερβολικό να πούμε ότι η Ελλάδα ως χώρα, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, δύσκολα θα αντικρύσει το δεύτερο μισό του 21ου αιώνα, ενώ από τον Ελληνισμό θα έχουν απομείνει μερικά ξέφτια σε διάφορα μέρη του κόσμου, που θα σβήνουν σταδιακά. Ωστόσο, θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε ότι έχουμε χρόνο μερικών δεκαετιών μπροστά μας και μπορούμε να αποφύγουμε αυτήν την εξέλιξη παίρνοντας κάποιες αποφάσεις κάποια στιγμή στο μέλλον. Στην πραγματικότητα, το σημείο χωρίς επιστροφή βρίσκεται πολύ πιο κοντά μας. Επικίνδυνα κοντά. Δεδομένου του δημογραφικού δυναμισμού που παρουσιάζουν οι εισερχόμενοι μετανάστες και της δημογραφικής παρακμής των Ελλήνων, η στιγμή που η πληθυσμιακή μετάλλαξη για τη μετατροπή των Ελλήνων σε μειονότητα μέσα στη χώρα θα καταστεί μη αναστρέψιμη, δεν βρίσκεται σε ορίζοντα δεκαετιών αλλά είναι πολύ κοντά. Μιλάμε λοιπόν για έναν υπαρξιακό κίνδυνο για τον ίδιο τον Ελληνισμό που ξεπερνά ότι έχει αντιμετωπίσει μέχρι τώρα στο πέρασμα g αιώνων. Τον έσχατο κίνδυνο. Ακόμη και αν οι απόψεις του γράφοντος κρίνονται ως υπερβολικές αν αυτό που διακυβεύεται είναι η ίδια η ύπαρξη της Ελλάδας, του ελληνικού έθνους και του ελληνικού λαού ως εθνοπολιτισμικό μέγεθος, τότε δικαιούμαστε να είμαστε και υπερβολικοί. http://infognomonpolitics.blogspot.com/2019/09/blog-post_451.html