Η Μάχη της Ταυτότητας

 του ADRIANO SCIANCA*

Ένας νέος εθνικισμός

Για να γίνει αυτό, ωστόσο, είναι απαραίτητο να μην πέσουμε σε παλιά λάθη ή να καταλήξουμε σε ξεπερασμένους τύπους. Συγκεκριμένα, πρέπει να ξεπεραστεί η τυπικά αντιδραστική πεποίθηση σύμφωνα με την οποία ένας αγώνας ταυτότητας πρέπει απλώς να υπερασπιστεί την υποτιθέμενη παρθενία ενός συνόλου αξιών που δεν έχουν ακόμη μολυνθεί από τα κακά της νεωτερικότητας. Αυτό δεν ισχύει απολύτως. Η ταυτότητα δεν είναι μια στατική έννοια, μια καθαρή ουσία που πρέπει να διαφυλαχθεί από τις ανατροπές της ιστορίας. Πράγματι, είναι ακριβώς στην ιστορία που δημιουργείται και αναγεννιέται αιώνια, σε μια συνεχή, αδιάκοπη διαδικασία. Η ταυτότητα είναι ένα διαρκές έργο, μια αυτογνωσία που αναδιατυπώνεται και αναδημιουργείται αιώνια. Δεν υπάρχουν απλώς αξίες που πρέπει να διατηρηθούν, αλλά υπάρχει μια ολόκληρη σειρά από μύθους, παραδόσεις, αναμνήσεις που πρέπει να επιλεγούν, να επιλεγούν και να ερμηνευτούν εκ νέου, σε συνεχώς νέες και πρωτότυπες μορφές με βάση το μέλλον που επιλέξαμε. Είναι το έργο που δίνει νόημα στη μνήμη, όχι το αντίστροφο. Αυτό εννοούσε ο Giovanni Gentile όταν δήλωσε ότι το έθνος είναι μια πνευματική πραγματικότητα που «ποτέ δεν υπάρχει, πρέπει πάντα να δημιουργείται». Αυτή η δυναμική αντίληψη της μάχης τησ ταυτότητας, που στοχεύει περισσότερο στο μέλλον παρά στο παρελθόν, τρέφεται επομένως από μια νέα και «μεταμοντέρνα» μορφή εθνικισμού. Μιλάμε για έναν εθνικισμό διαποτισμένο από την αυτοκρατορική και μεγάλη ευρωπαϊκή ευαισθησία, που δεν είναι πια λεία της αμβλείας και επαρχιακής σοβινιστικής υπερηφάνειας, ένα λαϊκό και κοινοτικό ιδεώδες, με την πεποίθηση ότι μια εθνική κοινότητα είναι πραγματικά τέτοια μόνο εάν μέσα της αναγνωρίζεται η πλήρης κοινωνική αξιοπρέπεια σε όλους,ενάντια σε κάθε ολιγαρχική κυριαρχία και μασονικά συμφέροντα. Ένα καινοτόμο, επαναστατικό και φουτουριστικό πνεύμα πρέπει να αντιταχθεί στην οπισθοδρομική, αντιδραστική και ξεπερασμένη ιδέα, ενάντια στον καθαρά αμυντικό εθνικισμό, σκαρφαλωμένο στη στείρα διατήρηση μιας μουμιοποιημένης μνήμης και στη μεγαλομανή διατήρηση αυτού που, σήμερα, επιμένει χθες, θέλουμε έναν επιθετικό εθνικισμό, που οδηγείται να επιτεθεί στην ετοιμοθάνατη νεωτερικότητα και το αποτυχημένο «ημιτελές έργο» της. Να το ξεδιαλύνει, να το ανατρέψει, να το ξεπεράσει σε μια τόσο νέα εποχή, αλλά με τόσο αρχαϊκές προτάσεις. Όχι πια αεικίνητη λατρεία για τις «παλιές και όμορφες αξίες του παρελθόντος» ούτε αυνανιστικό εκ νέου μάσημα της σκονισμένης λαογραφίας. Αλλά στη θέση του, μια εκρηκτική και επαναστατική θέληση για εξουσία, ιδρυτή ενός νέου πολιτισμού. Το να σκέφτεσαι ή να ενεργείς με διαφορετικό τρόπο θα σήμαινε να μείνεις πίσω τουλάχιστον έναν αιώνα, να παραμείνεις σταθερός, δηλαδή, στην παλιά φιλελεύθερη, ταξική και συντηρητική δεξιά που κατατροπώθηκε από τον Νίτσε, τους φουτουριστές, τον D’Annunzio και τις μαχητικές πρωτοπορίες που φούντωσαν στον κόσμο στις αρχές του εικοστού αιώνα. Από αυτές τις προτάσεις πρέπει να ξεκινήσουμε ξανά, αρθρώνοντας μια πλήρως εθνική επαναστατική, αρχαιοφουτουριστική σκέψη, άμεσο απόγονο του φασιστικού υπερανθρωπισμού.

Θάνατος και αναγέννηση της πατρίδας

Επιπλέον, ακόμα κι αν το θέλαμε, δεν θα ξέραμε ειλικρινά σε ποια βάση να θεμελιώσουμε έναν συντηρητικό μικροαστικό πατριωτισμό, έστω και μόνο για τον στοιχειώδη λόγο ότι δεν μένει τίποτα να διαφυλάξουμε. Αφού, ευτυχώς, πού θα ήταν σήμερα η πατρίδα; Μήπως κρύβεται κάπου στην αποπνέουσα κοινοτοπία και υποκρισία ενός Προέδρου της Δημοκρατίας 

Ή στις στρατιωτικές παρελάσεις που επανήλθαν πρόσφατα στη μόδα, όσο πιο πομπώδης τόσο πιο αξιολύπητη στην οδυνηρή προσπάθεια να συγκαλύψει την πραγματικότητα του αληθινού ρόλου του σημερινού ιταλικού στρατού, δουλοπρεπής του υπερπόντιου κυρίου; Ή ίσως, πιο σεμνά, η «πατρίδα» είναι σήμερα η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, της οποίας οι επευφημίες δεν είναι παρά μια άθλια προσομοίωση του ανήκειν, σχεδόν το μόνο «ιδανικό» για το οποίο μπορούμε πλέον να ενθουσιαζόμαστε. Πρέπει να παλέψουμε για αυτό;

Αντίθετα, εξακολουθεί να υπάρχει δυνητικά, ως ένα σύνολο ασυνείδητων αξιών και ευαισθησιών που θα επανενεργοποιηθούν σε μια ριζικά νέα μορφή. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τη θεμελιωδώς μηδενιστική διάσταση της σημερινής εποχής, το απόλυτο κενό στο οποίο βρισκόμαστε, ένα κενό που είναι πηγή αποπροσανατολισμού και αγωνίας, αλλά που μπορεί να αποτελέσει και αφορμή για λύτρωση για όσους ξέρουν πώς να το γεμίσουν. Πρέπει να καλωσορίσουμε το τίποτα που μας περιβάλλει ως προϋπόθεση για τη δυνατότητα μιας νέας αρχής, ως την ευκαιρία που ανοίγεται μπροστά σε όσους έχουν μια ιστορική επιθυμία για αυτοεπιβεβαίωση. Αντιμέτωποι με την προέλαση της ερήμου, είναι απαραίτητο να είμαστε «ιδρυτές της πόλης».

* Ο Αντριάνο Σκιάνκα ειναι δημοσιογράφος-συντάκτης της ιταλικής εθνικό-λαϊκής εφημερίδας https://www.ilprimatonazionale.it/μελετητής και δοκιμιογράφος, κορυφαίο στέλεχος της Casa Pound.

* Η επιθεώρηση ORION αποτέλεσε για δεκαετίες , έπαψε την λειτουργία της το 2007, το σημαντικότερο εκφραστή στην Ιταλία μίας παραδοσιοκρατικής, τριτοθεσίτικης φαιοκόκκινης διανόησης. Σχεδόν όλοι οι νέοι διανοούμενοι που σήμερα προβάλλουν ξανά την επικαιρότητα της φιλοσοφίας της Παράδοσης, την μεταπολιτική ταυτότητα της Ευρώπης υπήρξαν αρθρογράφοι και συνεργάτες του ORION και γαλουχήθηκαν στην ανταγωνιστική με το σύστημα κουλτούρα και θεωρία με κορμό την κριτική στον αμερικανισμό , την παγκοσμιοποίηση , την υπέρβαση της διάκρισης Δεξιά- Αριστερά και την αναζήτηση κοινών στοιχείων σοσιαλισμού, κοινότητας, θρησκευτικότητας στις ρίζες των Ινδοευρωπαικών λαών.

Βρείτε εκδόσεις και παλιά τεύχη του στο http://www.orionlibri.net

όλο το άρθρο εδώ:

https://wordpress.com/read/feeds/125381799/posts/3839575224

Ευρώπη Έθνος - Jean Thiriart ο ιππότης της Ευράσιας και της Giovane Europa

 OrionLibri

a cura di Pietro Missiaggia

Τη δεκαετία του εξήντα, στην Ευρώπη, το ύπερ-εθνικό κίνημα Jeune Europe (Νέα-Νεαρή Ευρώπη),   διαμορφώθηκε στην Ευρώπη, με τμήματα στο Βέλγιο, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Πορτογαλία και συνδέσεις στη Νότια Αμερική και την Αυστραλία. Στην Ιταλία, το κίνημα πήρε το όνομα Giovane Europa. Αυτό το βιβλίο μιλά για τη γένεση και την ανάπτυξή του μέχρι τη διάλυσή του, την αυγή του 1969. Επίσης, αφηγείται την ιστορία ενός εξαιρετικού ανθρώπου που είναι υπεύθυνος για πολλές διαισθήσεις και το θέσιμο σε κυκλοφορία πολλών συνθηματικών, που υιοθετήθηκαν αργότερα από άλλους. Πολιτικά κινήματα στη μόδα  ακόμα και σήμερα: "Europa Nazione" (Ευρώπη Έθνος), το οποίο συνδέθηκε με το σύμβολο του Κέλτικου Σταυρού. «Ευρώπη αυτοκρατορία 400 εκατομμυρίων ανθρώπων» πρώτα, και η γεωπολιτική έννοια της Ευρασίας με την «Ευρω-Σοβιετική Αυτοκρατορία από το Βλαδιβοστόκ στο Δουβλίνο» έπειτα. Για να μην αναφέρουμε τον προσδιορισμό των ΗΠΑ ως του κύριου και θανάσιμου εχθρού των Ευρωπαίων, τη βασική ανάγκη για την αποχώρηση των Ευρωπαίων από το ΝΑΤΟ, τον ορισμό της παγκοσμιοποίησης ως «νέας παγκόσμιας τάξης» που πρέπει να πολεμηθεί χωρίς επιφύλαξη, το «εθνικόκομμουνιστικό» όραμα με μια συγκεκριμένη αντίληψη της πολιτικής ιδέας του κομμουνισμού. Υπάρχουν πολλά επαναστατικά κινήματα που έχουν εξαφανιστεί, όπως "Ordine Nuovo" (Νέα Τάξη),“Avanguardia Nazionale” (Εθνική Πρωτοπορία), Brigate Rosse" (Ερυθρές Ταξιαρχίες) και "Prima Linea" (Πρώτη Γραμμή), τα οποία επίσης τα θυμούνται και τα οποία συχνά αναφέρονται αλλά τα οποία, στην ουσία, λίγα ή και τίποτα δεν άφησαν ως «εννοιολογικά αγαθά» στον ανταγωνιστή του Συστήματος στην Τρίτη Χιλιετία. Αντίθετα, η Jeune Europe που σχεδόν ποτέ δεν την θυμούνται / αναφέρουν, έχει αφήσει μια κληρονομιά που εξακολουθεί να καρποφορεί στο μυαλό των νεαρών ανταγωνιστών (στμ. του ανταγωνιστικού κινήματος) και των οποίων οι λέξεις-κλειδιά παραμένουν κεντρικές στην ανάπτυξη των νέων αντι-παγκοσμιοποιητικών διαμορφώσεων. Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, καταλαβαίνετε τους λόγους.

Η υπαρξιακή γεωπολιτική του Carlo Terracciano

 του Αλεξάντερ Ντούγκιν

μετάφραση: Φυλή Λιμόνοφ

πηγή :http://www.4pt.su

*Στα πλαίσια μιας ευρύτερης εισαγωγής στο βιβλίο που ετοιμάζουμε να κυκλοφορήσει ηλεκτρονικά, με κείμενα του Carlo Terracciano , διαβάστε σχετικά Νέα βιβλία για Jean Thiriart και Carlo Terracciano , δημοσιεύουμε εδώ ένα κείμενο του Alexander Dugin αφιερωμένο στον κορυφαίο Ιταλό γεωπολιτικό της Παράδοσης.

 

H επιλογή του Carlo Terracciano

Θεωρώ πως ο Carlo Terracciano είναι ένας από τους σημαντικότερους Ευρωπαίους γεωπολιτικούς των τελευταίων δεκαετιών. Είμαι πεπεισμένος πως θα αναγνωριστεί ως ένας σύγχρονος κλασικός σε αυτό το πεδίο. 

Είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω προσωπικά , και πάντοτε εκτιμούσα την ορθότητα της ιδεολογικής του θέσης στη ζωή: η γεωπολιτική ήταν για αυτόν μια υπαρξιακή επιλογή , έζησε την ζωή του σε πλήρη συμφωνία με τις αρχές του, δείχνοντας ,κάτι αδιανόητο για τις μέρες μας, μια Ρωμαϊκή ,Ολύμπια προσωπική στάση ,με πίστη και πλήρη εθισμό στο σκοπό ,πλήρη ηθική ολότητα χωρίς να λαμβάνει υπόψη τις συνέπειες των πιέσεων της νεωτερικότητας.

Ο Carlo Terracciano ήταν ένας άνθρωπος των ιδεών και της δράσης ταυτόχρονα. Στην περίπτωση του, η θεωρία και η πράξη συγχωνεύθηκαν σε κάτι αδιαίρετο. Ποια ήταν η κύρια ιδέα του και ποια η συστατική του πράξη;

Η γέννηση της γεωπολιτικής από τον αφρό της Θάλασσας

Ο Carlo Terracciano κληρονόμησε την γεωπολιτική παράδοση του Ευρωπαϊκού ηπειρωτισμού. Στα κείμενα του ( συγκεντρωμένα σε μια σειρά άρθρων με τον τίτλο «Nel Fiume della storia”),χαράσσει την ιδεολογική γέννηση αυτής της σχολής.

Ο Βρετανός ιμπεριαλιστής H. Mackinder ήταν ο πρώτος που άρθρωσε τον βασικό γεωπολιτικό νόμο – την δυιστική αντίθεση ανάμεσα στον πολιτισμό της Θάλασσας ( Θαλασσοκρατία) και τον πολιτισμό της Γης (Γεωκρατία).

Ο ίδιος ο Mackinder ήταν ένας λαμπρός εκπρόσωπος της Θαλασσοκρατίας που εξασφάλισε την μεταφορά της παράδοσης της Θαλασσοκρατικής στρατηγικής ,την διαδικασία της γεωπολιτικής αντίληψης από την Μεγάλη Βρετανία στης Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο Mackinder ήταν ένας από τους ιδρυτές του London School of Economics, συνέβαλε στην ανάδυση του Chatham House, του Βασιλικού Κέντρου Στρατηγικών Σπουδών και ενέπνευσε την πρώτη ομάδα του CFR (Counsel of Foreign Relations) , δημοσιεύοντας στο «Foreign Affairs» τα ύστερα άρθρα του. Από αυτόν μέχρι τον Αμερικανό Α. Mahan υπάρχει μια ευθεία γραμμή της Ατλαντικής γεωπολιτικής, περνάει από τον Αμερικανικό ρεαλισμό (και ένα επιθετικό φιλελευθερισμό,υπέρ-εθνισμό και παγκοσμισμό) και φτάνει στους Κίσσινγκερ , Μπρεζινσκι,Ροκφέλερ από την μια και στους νέο-συντηρητικούς από την άλλη μεριά.

Η αυτοκρατορία στην καρδιά του κόσμου

Η πλανητική ηγεμονία των ΗΠΑ και η ιδέα της παγκόσμιας θαλασσοκρατίας με μια Παγκόσμια Διακυβέρνηση, απορρέουν από το πλανητικό όραμα του Mackinder τραβηγμένου στα λογικά του όρια. Ο κόσμος θα γίνει πραγματικά παγκόσμιος μόνο όταν η Θαλάσσια Δύναμη θα έχει νικήσει τελεσίδικα την Γεωκρατική Δύναμη.

Αυτό ήταν το στοίχημα ζωής του Mackinder. Και σήμερα βλέπουμε πως πολλά από τα σχέδια του είναι ολοκληρωμένα: Αυτός επέμεινε για την διάλυση της Ρωσίας , για τη δημιουργία μιας ζώνης αποκλεισμού στην Ανατολική Ευρώπη , για την αναγκαιότητα του να ηττηθούν Γερμανία και Ρωσία και όλα αυτά με κάποιο τρόπο πραγματοποιήθηκαν ως τα τέλη του 20ου αιώνα , παρέχοντας τις συνθήκες για την ανάδειξη ενός μονοπολικού κόσμου και της παγκόσμιας ηγεμονίας των ΗΠΑ. Αυτή η θαλασσοκρατική αυτοκρατορία μπροστά στα μάτια μας, γίνεται μια πραγματικότητα.

Η Ηπειρωτική απάντηση