Η Μάχη της Ταυτότητας

 του ADRIANO SCIANCA*

Ένας νέος εθνικισμός

Για να γίνει αυτό, ωστόσο, είναι απαραίτητο να μην πέσουμε σε παλιά λάθη ή να καταλήξουμε σε ξεπερασμένους τύπους. Συγκεκριμένα, πρέπει να ξεπεραστεί η τυπικά αντιδραστική πεποίθηση σύμφωνα με την οποία ένας αγώνας ταυτότητας πρέπει απλώς να υπερασπιστεί την υποτιθέμενη παρθενία ενός συνόλου αξιών που δεν έχουν ακόμη μολυνθεί από τα κακά της νεωτερικότητας. Αυτό δεν ισχύει απολύτως. Η ταυτότητα δεν είναι μια στατική έννοια, μια καθαρή ουσία που πρέπει να διαφυλαχθεί από τις ανατροπές της ιστορίας. Πράγματι, είναι ακριβώς στην ιστορία που δημιουργείται και αναγεννιέται αιώνια, σε μια συνεχή, αδιάκοπη διαδικασία. Η ταυτότητα είναι ένα διαρκές έργο, μια αυτογνωσία που αναδιατυπώνεται και αναδημιουργείται αιώνια. Δεν υπάρχουν απλώς αξίες που πρέπει να διατηρηθούν, αλλά υπάρχει μια ολόκληρη σειρά από μύθους, παραδόσεις, αναμνήσεις που πρέπει να επιλεγούν, να επιλεγούν και να ερμηνευτούν εκ νέου, σε συνεχώς νέες και πρωτότυπες μορφές με βάση το μέλλον που επιλέξαμε. Είναι το έργο που δίνει νόημα στη μνήμη, όχι το αντίστροφο. Αυτό εννοούσε ο Giovanni Gentile όταν δήλωσε ότι το έθνος είναι μια πνευματική πραγματικότητα που «ποτέ δεν υπάρχει, πρέπει πάντα να δημιουργείται». Αυτή η δυναμική αντίληψη της μάχης τησ ταυτότητας, που στοχεύει περισσότερο στο μέλλον παρά στο παρελθόν, τρέφεται επομένως από μια νέα και «μεταμοντέρνα» μορφή εθνικισμού. Μιλάμε για έναν εθνικισμό διαποτισμένο από την αυτοκρατορική και μεγάλη ευρωπαϊκή ευαισθησία, που δεν είναι πια λεία της αμβλείας και επαρχιακής σοβινιστικής υπερηφάνειας, ένα λαϊκό και κοινοτικό ιδεώδες, με την πεποίθηση ότι μια εθνική κοινότητα είναι πραγματικά τέτοια μόνο εάν μέσα της αναγνωρίζεται η πλήρης κοινωνική αξιοπρέπεια σε όλους,ενάντια σε κάθε ολιγαρχική κυριαρχία και μασονικά συμφέροντα. Ένα καινοτόμο, επαναστατικό και φουτουριστικό πνεύμα πρέπει να αντιταχθεί στην οπισθοδρομική, αντιδραστική και ξεπερασμένη ιδέα, ενάντια στον καθαρά αμυντικό εθνικισμό, σκαρφαλωμένο στη στείρα διατήρηση μιας μουμιοποιημένης μνήμης και στη μεγαλομανή διατήρηση αυτού που, σήμερα, επιμένει χθες, θέλουμε έναν επιθετικό εθνικισμό, που οδηγείται να επιτεθεί στην ετοιμοθάνατη νεωτερικότητα και το αποτυχημένο «ημιτελές έργο» της. Να το ξεδιαλύνει, να το ανατρέψει, να το ξεπεράσει σε μια τόσο νέα εποχή, αλλά με τόσο αρχαϊκές προτάσεις. Όχι πια αεικίνητη λατρεία για τις «παλιές και όμορφες αξίες του παρελθόντος» ούτε αυνανιστικό εκ νέου μάσημα της σκονισμένης λαογραφίας. Αλλά στη θέση του, μια εκρηκτική και επαναστατική θέληση για εξουσία, ιδρυτή ενός νέου πολιτισμού. Το να σκέφτεσαι ή να ενεργείς με διαφορετικό τρόπο θα σήμαινε να μείνεις πίσω τουλάχιστον έναν αιώνα, να παραμείνεις σταθερός, δηλαδή, στην παλιά φιλελεύθερη, ταξική και συντηρητική δεξιά που κατατροπώθηκε από τον Νίτσε, τους φουτουριστές, τον D’Annunzio και τις μαχητικές πρωτοπορίες που φούντωσαν στον κόσμο στις αρχές του εικοστού αιώνα. Από αυτές τις προτάσεις πρέπει να ξεκινήσουμε ξανά, αρθρώνοντας μια πλήρως εθνική επαναστατική, αρχαιοφουτουριστική σκέψη, άμεσο απόγονο του φασιστικού υπερανθρωπισμού.

Θάνατος και αναγέννηση της πατρίδας

Επιπλέον, ακόμα κι αν το θέλαμε, δεν θα ξέραμε ειλικρινά σε ποια βάση να θεμελιώσουμε έναν συντηρητικό μικροαστικό πατριωτισμό, έστω και μόνο για τον στοιχειώδη λόγο ότι δεν μένει τίποτα να διαφυλάξουμε. Αφού, ευτυχώς, πού θα ήταν σήμερα η πατρίδα; Μήπως κρύβεται κάπου στην αποπνέουσα κοινοτοπία και υποκρισία ενός Προέδρου της Δημοκρατίας 

Ή στις στρατιωτικές παρελάσεις που επανήλθαν πρόσφατα στη μόδα, όσο πιο πομπώδης τόσο πιο αξιολύπητη στην οδυνηρή προσπάθεια να συγκαλύψει την πραγματικότητα του αληθινού ρόλου του σημερινού ιταλικού στρατού, δουλοπρεπής του υπερπόντιου κυρίου; Ή ίσως, πιο σεμνά, η «πατρίδα» είναι σήμερα η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, της οποίας οι επευφημίες δεν είναι παρά μια άθλια προσομοίωση του ανήκειν, σχεδόν το μόνο «ιδανικό» για το οποίο μπορούμε πλέον να ενθουσιαζόμαστε. Πρέπει να παλέψουμε για αυτό;

Αντίθετα, εξακολουθεί να υπάρχει δυνητικά, ως ένα σύνολο ασυνείδητων αξιών και ευαισθησιών που θα επανενεργοποιηθούν σε μια ριζικά νέα μορφή. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τη θεμελιωδώς μηδενιστική διάσταση της σημερινής εποχής, το απόλυτο κενό στο οποίο βρισκόμαστε, ένα κενό που είναι πηγή αποπροσανατολισμού και αγωνίας, αλλά που μπορεί να αποτελέσει και αφορμή για λύτρωση για όσους ξέρουν πώς να το γεμίσουν. Πρέπει να καλωσορίσουμε το τίποτα που μας περιβάλλει ως προϋπόθεση για τη δυνατότητα μιας νέας αρχής, ως την ευκαιρία που ανοίγεται μπροστά σε όσους έχουν μια ιστορική επιθυμία για αυτοεπιβεβαίωση. Αντιμέτωποι με την προέλαση της ερήμου, είναι απαραίτητο να είμαστε «ιδρυτές της πόλης».

* Ο Αντριάνο Σκιάνκα ειναι δημοσιογράφος-συντάκτης της ιταλικής εθνικό-λαϊκής εφημερίδας https://www.ilprimatonazionale.it/μελετητής και δοκιμιογράφος, κορυφαίο στέλεχος της Casa Pound.

* Η επιθεώρηση ORION αποτέλεσε για δεκαετίες , έπαψε την λειτουργία της το 2007, το σημαντικότερο εκφραστή στην Ιταλία μίας παραδοσιοκρατικής, τριτοθεσίτικης φαιοκόκκινης διανόησης. Σχεδόν όλοι οι νέοι διανοούμενοι που σήμερα προβάλλουν ξανά την επικαιρότητα της φιλοσοφίας της Παράδοσης, την μεταπολιτική ταυτότητα της Ευρώπης υπήρξαν αρθρογράφοι και συνεργάτες του ORION και γαλουχήθηκαν στην ανταγωνιστική με το σύστημα κουλτούρα και θεωρία με κορμό την κριτική στον αμερικανισμό , την παγκοσμιοποίηση , την υπέρβαση της διάκρισης Δεξιά- Αριστερά και την αναζήτηση κοινών στοιχείων σοσιαλισμού, κοινότητας, θρησκευτικότητας στις ρίζες των Ινδοευρωπαικών λαών.

Βρείτε εκδόσεις και παλιά τεύχη του στο http://www.orionlibri.net

όλο το άρθρο εδώ:

https://wordpress.com/read/feeds/125381799/posts/3839575224