Η απαρχή της ιδέας μιας Πολιτείας αυτοδύναμης, ανεξάρτητη και αυτοκυριαρχης εμφανίζεται στον Πλάτωνα και στο όραμα του για μια κοινωνική ολοκλήρωση η οποία σκοπεύει να υποστηρίξει την υλική αυθυπαρξία μιας Ιεραρχικής Κοινότητας. Μιας κοινότητας που δίνει στον εαυτό της μια υπερβατική αξία μέσα από την πλήρη αποσύνδεση της με κάθε τι που δεν αφορά τις θεμελιώδεις αξίες της, θέτοντας φιλοσοφικά τις ρίζες του Απομονωτισμού και Προστατευτισμού ως εκδηλώσεις της Πολιτειακής Αυτάρκειας σαν φυσικά αποτελέσματα της ζωής της Ιεραρχικής Κοινότητας. Ακριβώς για αυτό η οικονομία δεν υφίσταται ως ανεξάρτητη σκέψη ή επιστήμη μέσα στον Πλατωνικό κομμουνισμό επειδή η παραγωγική λειτουργία των κοινωνικών ομάδων της Πολιτείας που έχουν σαν κύριο χαρακτήρα τους την οικονομική δράση , γίνονται απαραίτητο μέρος της διατήρησης του υλικού περιβάλλοντος της Πνευματικής Ιδέας και προορισμού όλης της Κοινότητας.
Αυτή την εκπληκτική παρέμβαση πάνω στην ανθρωπολογία του ατομισμού και του εμπορικού τύπου ανθρώπου που έφερε ο Πλατωνικός στοχασμός ο Ρουσώ την υπερασπίστηκε σε όλο το πολιτειακό φιλοσοφικό έργο του δίνοντας στον Αντί-Διαφωτιστικό ρεπουμπλικανισμό του μια απόλυτη μορφή απομόνωσης και προστασίας της Εθνικής Κοινότητας από έθνη και πολιτισμούς που μέσω των οικονομικών και άλλων ηθών τους επιδρούν διαβρωτικά στην εθνική αυτάρκεια. Δεδομένης της ανυπαρξίας ακόμα μιας τεράστιας βιομηχανικής συγκέντρωσης όπως έλαβε χώρα τον 19ο αιώνα , ο Ρουσώ βρίσκει σύμμαχο σε αυτή την νέο Σπαρτιατική σκέψη του στον αγροτικό ρομαντισμό , στην γη και στις κοινωνικές δυνάμεις που αποκλείουν με τα ήθη τους και την παραγωγική τους ταυτότητα την διάβρωση τους από το Εμπορικό Φιλελεύθερο πνεύμα.
Αυτή η ηθική αρχικά υπεράσπιση στον άνθρωπο που μπορεί να δεχθεί την θρησκευτική λειτουργία του Κράτους και να ζήσει ασκητικά για την συνολική ανεξαρτησία του από ξένες επιρροές καταφέρνει να μας δώσει τις βάσεις για την ανάπτυξη ενός οικονομικού ρομαντισμού και την ταύτιση του Λαού και του ´Εθνους μέσω της γης και της Εργασίας ως πνευματικές διαμεσολαβήσεις με οικονομικό πρόσωπο της Αυτάρκειας όλης της Κοινότητας.
Ο Ρουσώ, αυτός ο μοντέρνος Πλάτωνας, ουσιαστικά δίνει το έναυσμα της αντίληψης του Κράτους όχι ως μιας ταξικής μηχανής ετσι όπως ιστορικά ο εμπορικός και καπιταλιστικός κόσμος διαμόρφωσε αλλά ως Οργανικής μορφής της Κοινοτιστικης τάξης του ´Εθνους που εγγυάται την πλήρη συνεργασία όλων των δυνάμεων του για την επίτευξη και προστασία της Αυτάρκειας και Αυταρχίας του αέναα.
Αυτή την ιερή διάσταση της γενικής θέλησης του Ρουσώ αντιλαμβάνεται και οικειοποιείται ο ο κορυφαίος πατέρας του Ρομαντισμού , Φίχτε , εξαπολύοντας λίγα χρόνια μετά την Γαλλική Επανάσταση και την διαφαινόμενη βιομηχανική έκρηξη μια επίθεση στα πνευματικά θεμέλια του ελεύθερου εμπορίου , με μια διπλή μορφή : Από την μια μεταφέροντας την φιλοσοφική του κατασκευή για το Απόλυτο Εγώ μέσα στην πολιτειακή θεωρία με τις εκκλήσεις του προς το Γερμανικό έθνος και αφετέρου ολοκληρώνοντας αυτή την μεταφορά και διαμόρφωση της έννοιας του Εθνικού Εγώ στην οικονομική θεωρία με τις θέσεις του για το Κλειστό Εμπορικό Κράτος.
Είναι απαραίτητο να εντάξουμε σε αυτή την γενεαλογία του Ευρωπαϊκού Οικονομικού εθνικισμού το έργο του Jean Thiriart. Παρά το γεγονός ότι η συμβολή του είναι ταυτόχρονα κεντρική στην πολιτική μορφή του σύγχρονου Ευρωκεντρικού Ευρασιανισμού , γεωπολιτικού εθνικομπολσεβικισμού και Ευρωπαϊκού αντί-ιμπεριαλισμού , θεωρούμε ότι αποτελεί ένα κορυφαίο πνευματικό εκπρόσωπο της νέας εποχής των ηπειρωτικών αλλαγών στην αντίληψη της αυτάρκειας. Όλο το έργο του είναι μια ερμηνεία των βασικών όρων αυτάρκειας μιας ηπειρωτικής αυτοκρατορίας και των πολιτικών καθηκόντων υποστήριξης μέσω ενός ηπειρωτικού κοινοτισμού και βιομηχανισμού των οικονομικών αλλά και στρατιωτικών πλεονεκτημάτων της Ευρώπης ως Ενιαίου ´εθνους.
Αν στην περίπτωση του Μεγάλου Ναπολέοντα έχουμε τον πρώτο Αυτοκρατορικό ιακωβινισμό που τολμάει και επιχειρεί οικονομικό πόλεμο στην εμπορική Μέκκα του πλανήτη , βλέπε Βρετανία, δηλαδή μια ιδεολογία επαναστατικού κρατισμού σε όλα τα έθνη της Ευρώπης , στην περίπτωση των Γερμανικών Ραιχ, Μπισμαρκ και Χίτλερ , έχουμε ένα καθολικό πόλεμο που δείχνει ότι ξεκινάει ενάντια στην Αγγλοαμερικάνικη φιλελεύθερη κοσμοπολίτικη καπιταλιστική μηχανή και καταλήγει σε ηπειρωτικό εμφύλιο διχως καν να θίγει την Αγγλική ισχύ.
Το Χιτλερικό Ραιχ καταφέρνει σε μια πλήρως επαναστατική και φίλο – σοσιαλιστική ,εθνικιστική Ευρώπη του μεσοπολέμου να κάνει τα αντίθετα του Ναπολέοντα. Αποτυγχάνει να εξάγει μια ενιαία σε όλους τους Ευρωπαίους υπερεθνική αυτοκρατορική ιδεολογία και φυσικά αδυνατεί και αρνείται παράλληλα να χτυπήσει κυριαρχικά τα σημεία ισχύς της Βρετανικής Αυτοκρατορίας , οδηγώντας την ηπειρωτική Γερμανία όχι σε νέες Βερσαλλίες αλλά στην πλήρη μετατροπή της σε Προμαχώνα της Αμερικανικής πολιτικής στην καρδιά της κατεστραμμένης Ευρώπης.
Αν στην περίπτωση του Ναπολέοντα η έλλειψη μεγάλων βιομηχανικών υποδομών τον περιορίζει δικαιολογημένα σε ένα εμπορικό αποκλεισμό της Βρετανίας και σε εκστρατείες γεωπολιτικής σύγκρουσης μαζί της όπως σε Αίγυπτο κ Μέση Ανατολή , στην περίπτωση του Χίτλερ η επίτευξη της εθνικής αυτάρκειας και ολοκληρωτικής κινητοποίησης δεν αξιοποιείται για μια ηπειρωτική πολιτική ενοποίηση και για μια κοινοτιστική ενσωμάτωση των εθνών και λαών όλης της Ευρώπης αφού ολόκληρη η παραγωγική δύναμη που κατείχε αφιερώθηκε καταστροφικά και αποκλειστικά στην πολεμική αναμέτρηση
με την ηπειρωτική Ρωσία του Στάλιν.
« Ευρωπαϊκή Αυτάρκεια» εξώφυλλο Ιταλικής οικονομικής επιθεώρησης της περιόδου Μουσολίνι
Σημαντικός λόγος για αυτή την αποτυχία της Γερμανικής ηπειρωτικής πολιτικής έπαιξε η ολιγωρία της Μουσολινικής Ιταλίας να πάρει την πρωτοβουλία της προώθησης ενός άξονα Ρώμη -Μόσχα – Βερολίνο -Παρίσι κυρίως όσο κράταγε το σύμφωνο Μολότοφ- Ριμπεντροπ και όσο στη Γαλλία του Πεταίν υπήρχε στο εσωτερικό της κυβέρνησης της μια γραμμή υπέρ του άξονα Παρίσι – Βερολίνο – Μόσχα με πρωτοβουλία του ηγετικού στελέχους Raymond Abellio , πρωτοβουλία που βρισκόταν σε επαφές με φιλοσοβιετικούς κύκλους των SS και πρόσωπα κλειδιά της Σοβιετικής διπλωματίας στις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Όμως αυτό είναι δευτερεύον.
Το σημαντικό είναι πως ο Μουσολίνι είναι ο πρώτος που συστηματικά κάνει την έννοια της Αυτάρκειας κεντρικό άξονα της Προλεταριακής Ιταλίας , της εθνικής οικονομικής ανεξαρτησίας και παράλληλα της μυστικιστικής διαπαιδαγώγησης ηγετικών στελεχών του.
Η αγροτική σοσιαλιστική του μεταρρύθμιση , η ανάπτυξη των μεγάλων Ιταλικών βιομηχανιών και η δημιουργία υποδομών ενεργειακής ανεξαρτησίας ( βλέπε ΕΝΙ και το έργο του Ενρίκο Ματέι) είναι μια τεράστια παρακαταθήκη που μαζί με τις δυνατότητες των διπλωματικών επαφών με την Μόσχα από μέρους του Bombacci άνετα θα έδιναν μια διπλωματική πρωτοβουλία ώστε η Ιταλία να τραβήξει μια γραμμή ηπειρωτικής συμμαχίας ενάντια στον Αγγλοαμερικανικό ιμπεριαλισμό και θα περιόριζαν τον Χιτλερικό εθνικισμό. Όμως ο ιδρυτής και επαναστάτης του σύγχρονου Ευρωπαϊκού εθνικισμού Μουσολίνι σύρθηκε και ακολούθησε τον Γερμανό μαθητή του, καθιστώντας την Φασιστική Ιταλία θεατή του γεωπολιτικού σκηνικού του Ευρωπαϊκού μετώπου. Και ετσι η τραγωδία έγινε αναπόφευκτη.
ολόκλρηρο το άρθο εδώ:
ΦΥΛΗ ΛΙΜΟΝΟΦ ιδέες αντί-συστημικής αυτονομίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου