"Αποτραβήξου φίλε μου στην Ερημιά σου" και "Ένδον Σκάπτε"

Αυτό που κάποιοι παρουσιάζουν μεταφράσεις κειμένων άλλων σαν δικά τους κείμενα ή εμμέσως πλην σαφώς το αφήνουν να εννοηθεί βάζοντας ένα "γράφει ο...", αντί του "μετάφραση τάδε", έστω και με μια μικρή αναφορά στο τέλος κάτω κάτω "πηγή", με ξεπερνάει και δεν το γουστάρω. Όποιος και να το κάνει. Και παρά το γεγονός ότι τα κείμενα αυτά είναι κάτι παραπάνω από ενδιαφέροντα στην πραγματικότητα κάνουν περισσότερο ζημιά παρά ωφελούν. Γιατί δημιουργούν μια εντελώς παρωχημένη μικρό-προσωπολατρεία που στην τελική δεν αποσκοπεί να ενημερώσει και να προβληματίσει με το περιεχόμενο των κειμένων, αλλά να προκαλέσουν τον θαυμασμό για τον γαμάτο ηγετίσκο αρθρογράφο. 

Αυτό το κείμενο είναι ένα είδος αποχώρησης από τον υποτιθέμενο χώρο ή μάλλον ξεκαθαρίσματος ότι δεν ανήκω εκεί και σε κανέναν "χώρο", μιας και ουσιαστικά ποτέ δεν "προσχώρησα". Οι αναφορές μου στα Fasci είναι από άλλον πλανήτη, δικό μου. «Δεν είμαι κατάλληλος για μεταστροφές. Δημιούργησα έναν Χριστό για τον εαυτό μου, δημιούργησα έναν Μουσολίνι για μένα, δημιούργησα έναν επαναστατικό κόσμο για τον εαυτό μου, σύμφωνα με τις απαραίτητες και αιρετικές μου θέσεις».

Όπως με κατηγόρησε πρόσφατα και κάποιος με αφορμή μια από τις κάπως ατσούμπαλες κριτικές μου: "μια ζωή υφανετατζής θα μείνεις". 

Μάλλον ήθελε να πει "αντιεξουσιαστής" είτε στην Αναρχία είτε στα Fasci. Τις χέζω τις ταμπέλες ούτως ή άλλως. Η Ουσία και το Νόημα με ενδιαφέρουν. Ίσως θα πρέπει να υιοθετήσουμε μια "Αποφατική" Πολιτική Θεολογία, για να θυμηθούμε και τον Διονύσιο Αρεοπαγίτη. Για μένα το ζήτημα είναι η Ζύμωση των Άκρων. Όχι από κάποιον φετιχισμό των Άκρων και a priori μίσος κατά του Κέντρου. Αλλά γιατί βρισκόμαστε ως Λαός σε έσχατη παρακμή και σήψη και το ψάρι βρωμάει πάντα από το κεφάλι και συνεπώς στο Περιθώριο έχει εξοριστεί ο Λόγος το Έργο το Νόημα μας.

Το "χαμένοι στη μετάφραση" μεταξύ εκείνων που υποστηρίζουν ότι η ελίτ μας έχουν προδώσει, δλδ ότι το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, αλλά το πρόβλημα είναι τα Άκρα και υποστηρίζουν την Ήπια Ισχύ των ΛαϊκώνΤάξεων μέσω της ανασυγκρότησης του Ριζικού Κέντρου, που όμως προϋποθέτει μια Επιστροφή στο Λαϊκό Σώμα και μια Άντληση από την Παράδοση μας, μια Εσωτερική Πνευματική Επανάσταση

και εμάς που υποστηρίζουμε ότι το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, δλδ η ελίτ μας έχει προδώσει, αλλά πώς να φτιάξουμε ένα νέο Ριζικό Κέντρο αν δεν περάσουμε πρώτα από το Στάδιο της Γόνιμης Σύνθεσης των Άκρων, που όμως προϋποθέτει μια Επιστροφή στο Λαϊκό Σώμα και μια Άντληση από την Παράδοση μας, μια Εσωτερική Πνευματική Επανάσταση; ίσως και να είναι άλλο θέμα, αλλού δήθεν "χώρου".

 Δεν βλέπω και δεν σκέπτομαι με την έννοια "χώρος", βλέπω και σκέπτομαι με την έννοια φάσμα, αλλά η αλήθεια είναι ότι ελάχιστοι ενδιαφέρονται και ακόμα λιγότεροι προχωρούν σε αυτήν. Στην Γόνιμη Σύνθεση των Άκρων. Στην ουσία γιατί δεν είναι απλώς ζήτημα κάποιας πράσινο-μαύρο-φαιό-κόκκινης συμμαχίας αλλά σύνθεσης. Εσωτερικής Σύνθεσης, μια Εσωτερική Πνευματική Επανάσταση που τα βαρίδια και οι διαμάχες του ελληνικού, γερμανικού και πανευρωπαϊκού μεσοπολέμου και εμφυλίου δεν επιτρέπουν. Δεν έχει να κάνει με το αν θα ασχοληθούμε με εκείνη την περίοδο για να αντλήσουμε ιδέες και να μάθουμε από τα τραγικά λάθη. Ασφαλώς και θα το κάνουμε. Βαρίδια είναι το οπαδιλίκι της μίας ή της άλλης τάσης. Το οπαδιλίκι του ενός ή του άλλου ηγετίσκου. Ποιός είχε δίκιο οι Εικονολάτρες ή οι Εικονοκλάστες; Τέτοιου επιπέδου είναι. 

Τελευταίο αλλά όχι ελάχιστο, αν έχει νόημα στα ελληνικά αυτή η αμερικανιά, με το διά ταύτα των συμμαχιών δεν ασχολούμαι εδώ. Αρκούμαι σε μια παρατήρηση. Η Χώρα δεν είναι Ανεξάρτητη. Ένα Κίνημα οφείλει περισσότερο να ασχολείται με το αν θα μείνει Ανεξάρτητη η Λαϊκή Ψυχή μας, το οποίο ασφαλώς και δεν είναι άσχετο με το αν είναι ανεξάρτητο το Κράτος μας, θέτοντας έτσι σε κίνηση μια Διαλεκτική που στο βάθος αχνοφαίνονται ή Βαθειά Συνείδηση και Παράλληλες Δομές ή άνευ προηγουμένου μετάλλαξη. 

Κλείνω με μια Εθνικό-Αναρχική αναφορά, όχι γιατί επιθυμώ να λανσάρω αυτή την ταμπέλα έναντι των άλλων, αλλά για το νόημα της. 

"Φαίνεται να βρισκόμαστε σε ένα σημείο μετάβασης μεταξύ δύο πολιτιστικών αφηγήσεων: η" παλιά τάξη "των λεγόμενων" παραδοσιακών "δομών αυτονομίας - αυτό που ήταν αρχικά απλώς μια αίσθηση υποχρέωσης προς τους οικείους, με την πάροδο του χρόνου γίνεται όλο και πιο καταναγκαστικό, με τις συμμαχίες επαναπροσανατολίζονται για να ευνοήσουν τις κυβερνώντες ελίτ, τη θρησκεία και το κράτος, και να επιβληθούν με τη φυσική καταστολή της διαφωνίας, και τη σημερινή καταπατητική «νέα παγκόσμια τάξη» του εγωκεντρικού ατομικισμού, της άμεσης ευχαρίστησης και της επακόλουθης υποδόριας δουλείας-σκλαβιάς, που προκαλείται από την αποπλάνηση.

Σήμερα υπάρχουν πολλοί που αγωνίζονται για την αποκατάσταση των αξιών της «παλαιάς παγκόσμιας τάξης», φαινομενικά παραλείποντας να παρατηρήσουν πώς αυτές οι αξίες αποτελούν διαφθορά αυτού που κάποτε σήμαιναν ή και μάλιστα πώς οι αλλαγές στην ανθρώπινη συνείδηση ​​έχουν καταστήσει αναπόφευκτη τη διαφθορά τους. Εν τω μεταξύ, εκείνοι που τους αντιτίθενται με τη σειρά τους συνήθως δεν καταλαβαίνουν πώς οι αξίες της «νέας παγκόσμιας τάξης» που τυπικά υποστηρίζουν ισοδυναμούν με το ίδιο πράγμα αν και σε μια διαφορετική γεύση: ένα αφήγημα που χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει την ολιγαρχία - και έτσι το κέντρο του ζητήματος δεν αντιμετωπίζεται ποτέ. Όπως επεσήμανε ο Ezra Pount, "η τεχνική της δυσφήμισης είναι να εφεύρει δύο ψέματα και να κάνει τους ανθρώπους να διαφωνούν έντονα για το ποιο από αυτά είναι αλήθεια."

Adam Ormes,

Tribes,

The Challenge of National Anarchism

Να Είστε Καλά!