Η Ιεραρχία στον Πλάτωνα δεν είναι μια διοικητική έννοια που αφορά τον οργανωτικό συμπεριφορισμό των Ανώτερων ομάδων προς τις κατώτερες. Αντιθέτως αφορά την βαθιά πνευματική και θεουργική σημασία της Ιεραρχίας ως πεμπτουσία του ολοκληρωτικού κομμουνιστικού τρόπου ύπαρξης της Πολιτείας.
Δεδομένης της προϊστορικής παράδοσης του Σπαρτιάτικου πολιτειακού οργανισμού όπου οι Νόμοι που κρατούν δεμένη την κοινωνική δομή δεν είναι μια Κρατική επιβολή στην Κοινότητα αλλά Πνευματικοί θεσμοί που ορίζουν την Ιερή Αρχή της Πατρίδας ως Θρησκείας καθεαυτό βιωμένης,μπορούμε φυσικά να πούμε πως ο Ιεραρχικός Κομμουνισμός συλλαμβάνεται, βιώνεται ιστορικά στην Σπαρτιατική ζωή και σχηματίζεται Ιδεατά ως Καθολική Πρόταση με το έργο του Πλατωνα.
Η τραγική εμμονή του Άξονα να οδηγηθεί σε πόλεμο με την ΕΣΣΔ την ώρα που από κοινού Ρώμη – Βερολίνο -Μόσχα είχαν αντικαπιταλιστικό,αντί- κοσμοπολίτικο και αντιδημοκρατικό χαρακτήρα ήταν σε εξέλιξη ο αγώνας τους για μετάβαση των οικονομιών τους από λαϊκές-σοσιαλιστικές οικονομίες με υπαρκτά καπιταλιστικά στοιχεία και δυνάμεις στην ολοκληρωτική επικράτηση του Ιεραρχικού Κομμουνισμού , ήταν αυτοκτονική και έδωσε ένα ανέλπιστο φίλη ζωής στην εξέλιξη του διεθνούς καπιταλισμού να διαιρέσει τους εχθρούς του, να αλλάξει σκυτάλη στην ηγεμονία με το τέλος της Βρετανικής αυτοκρατορίας και φυσικά να ενεργοποιήσει ένα παγκόσμιο ανθρωπολογικό πρότυπο ,τον αμερικανισμό.
Στην ουσία της αυτή η γεωστρατηγική τύφλωση αντανακλούσε την εγκατάλειψη της συνέχισης της Επανάστασης στο εσωτερικό των χωρών του Άξονα και την επίσημη συνύπαρξη τους με αστικές δυνάμεις.
Αυτό επέτρεψε την επικράτηση των φιλοδυτικών παρασκηνιακών λόμπι που τελικά εξέτρεψαν τον διαφαινόμενο ολοκληρωτικό πόλεμο στον Αγγλοαμερικανικο Χρηματιστικό Ιμπεριαλισμό σε ένα ανελέητο φυλετικό πόλεμο που κατέστρεψε το πλεονέκτημα μιας Ενιαίας Ευρωπαϊκής Τάξης της Ιεραρχίας και της Εργασίας απέναντι σε μια εύθραυστη ακόμα συμμαχία μεταξύ της γηραιάς Βρετανικής αυτοκρατορίας και των ΗΠΑ.
Α. Οι απαρχές της Κοινωνικής και Πολιτικής Οντολογιας είναι ποτισμένες με την Μορφή της Πολιτειακής Ουτοπίας του Πλατωνικού στοχασμού . Η επιβολή και Φαντασιακή κυριαρχία του Πλατωνικού Πολιτειακού Ιδεώδους στην εξέλιξη της Παγκόσμιας Πολιτικής ιστορίας και ιδεολογίας αναμφισβήτητα οφείλεται στη ριζική περιγραφή ενός Κοινωνικού ´όντος καθορισμένου Ολοκληρωτικά από μια Ιεραρχική Κομμουνιστική λειτουργία.
Η επαναστατικότητα και η μοναδικότητα της Πλατωνικής Πολιτείας δεν βασίζεται στην τυπικό-λειτουργική παρουσίαση της ύπαρξης της κάτι πάνω στο οποίο η Σύγχρονη Μαρξίζουσα και Φιλελεύθερη Επιστήμη της Πολιτικής και της Ιστορίας της Φιλοσοφίας καλλιέργησε τις μονομέρειες της περί της Ταξικής,Ρατσιστικής και Αντιδημοκρατικής φυσιογνωμίας του έργου αυτού. Η εμμονή σε μια ανάγνωση της Πολιτείας μέσα από την αρχιτεκτονική της κοινωνικής δομής και την διάρθρωση των επιπέδων του Πλατωνικού Ιδανικού οδήγησε σε μια τεχνικοποίηση και αποιεροποίηση του νοήματος του.
Η Ιεραρχία στον Πλάτωνα δεν είναι μια διοικητική έννοια που αφορά τον οργανωτικό συμπεριφορισμό των Ανώτερων ομάδων προς τις κατώτερες. Αντιθέτως αφορά την βαθιά πνευματική και θεουργική σημασία της Ιεραρχίας ως πεμπτουσία του ολοκληρωτικού κομμουνιστικού τρόπου ύπαρξης της Πολιτείας.
Δεδομένης της προϊστορικής παράδοσης του Σπαρτιάτικου πολιτειακού οργανισμού όπου οι Νόμοι που κρατούν δεμένη την κοινωνική δομή δεν είναι μια Κρατική επιβολή στην Κοινότητα αλλά Πνευματικοί θεσμοί που ορίζουν την Ιερή Αρχή της Πατρίδας ως Θρησκείας καθεαυτό βιωμένης,μπορούμε φυσικά να πούμε πως ο Ιεραρχικός Κομμουνισμός συλλαμβάνεται, βιώνεται ιστορικά στην Σπαρτιατική ζωή και σχηματίζεται Ιδεατά ως Καθολική Πρόταση με το έργο του Πλατωνα.
Β. Αυτό που αποκτά καθοριστική σημασία στην επαναφορά του Ιεραρχικού Κομμουνισμού από τον αρχαίο ελληνικό χαρακτήρα του στην Ευρωπαϊκή και Διεθνή φιλοσοφία και πολιτική είναι ο χρόνος και ο τρόπος που γίνεται αυτή η επαναφορά από τον Ζαν – Ζακ Ρουσώ .
Ο χρόνος είναι η εποχή της επερχόμενης κρίσης των Αυτοκρατοριών μέσα στον Ευρωπαϊκό χώρο και η αποδόμηση των πολιτισμικών αξιών τους από τους φιλοσόφους του Διαφωτισμού. Στη δεδομένη εκείνη στιγμή η αντί- Διαφωτιστική στάση του Ρουσώ δεν είναι απλά μια κόντρα στο επερχόμενο αστικό έθνος – κράτος αλλά μια τομή που ενώ υπερασπίζεται επιφανειακά το ξερίζωμα των Φεουδαλικών καταλοίπων τολμά να επικαιροποιήσει το Σπαρτιάτικο Πολιτειακό υπόδειγμα ξεχωρίζοντας την σημασία της Πολιτικής Θρησκείας ως ουσιαστικής δύναμης στην γέννηση και την υπεράσπιση μιας Εθνικής Κοινότητας όχι μόνο ηθικά και εκπαιδευτικά αλλά και οικονομικά και κοινωνικά.
2. Ο Ρουσώ ανακηρύσσει την Αυτάρκεια της Κοινότητας ως αποτέλεσμα της αυτοοργανωμένης ολοκληρωτικής ένταξης των ατόμων της στην πολιτική θρησκεία προτείνοντας ουσιαστικά μια Αυτοθεσμισμενη Ιεραρχική Κομμουνιστική Πολιτεία . Είναι αναμφίβολα ο μεγάλος συνθέτης του Πατριωτισμού με τον Κοινοτισμό με γνώμονα την θρησκευτικοποίηση αυτής της σύνθεσης.
Ο Ρουσώ είναι δικαίως ο θεμελιωτής στον σύγχρονο Δυτικό πολιτισμό της Φασιστικής λατρείας του Ιεραρχικού τρόπου αυτονομίας της Εθνικής Κοινότητας, αυτονομίας απέναντι σε κάθε ξένη επιρροή και απέναντι στον εσωτερικό εχθρό της ιδιωτικής οικονομίας . Αυτό όμως τον καθιστά και τον πρώτο αληθινό κομμουνιστή φιλόσοφο πριν καν την εμφάνιση του Μαρξ και γενικότερα των λεγόμενων κλασικών του σοσιαλιστικού και αναρχικού κινήματος.
Γ. Η μεγάλη πρόκληση για τον Ιεραρχικό Κομμουνισμό εμφανίζεται στα τέλη του 19ου αιώνα όταν ήδη τελειώνει ο κύκλος των Ευρωπαϊκών αστικών επαναστάσεων , παραμένει παρά την εκρηκτική προλεταριοποιηση σημαντικό το μέγεθος των αγροτικών τάξεων και φυσικά εμφανίζεται γρήγορα η δηλητηριώδης ουσία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας για την υπόσταση της Εθνικής ταυτότητας χέρι χέρι με την μεγάλη κρίση και ενσωμάτωση του σοσιαλιστικού κινήματος στο αστικό σύστημα .
Η κοσμοϊστορική σημασία που αποκτούν η Μπολσεβίκικη Επανάσταση και λίγο μετά η Φασιστική Επανάσταση αφορά την διάλυση του ειρηνικού σοσιαλιστικού κινήματος ,της κοινοβουλευτικής δημοκρατικής μηχανής και φυσικά λόγο αυτού φέρνουν στο προσκήνιο μια νέα σχέση της εθνικής οικονομίας και της κοινωνίας με την πολιτική και την ιδεολογία. Υπό μια έννοια όλα τα επαναστατικά κινήματα από τότε κ μέχρι την προετοιμασία του Β ´ Παγκόσμιου Πολέμου είτε από τα αριστερά είτε από τα δεξιά είναι απόπειρες συνένωσης του Εθνικού αγώνα με τον Κοινωνικό αγώνα απέναντι στην διεθνή καπιταλιστική οικονομία και τα πολιτικά της στηρίγματα .
Όμως πια οι χώρες που προχωράνε στον δρόμο της αναμέτρησης με την εγκαθίδρυση του Ιεραρχικού Κομμουνισμού είναι η Σοβιετική Ένωση ειδικά με την ανάληψη της εξουσίας από τον Στάλιν και την ήττα του Αντιπατριωτικού διεθνιστικού μαρξισμού του Τρότσκι, η Φασιστική Ιταλία και η Ναζιστική Γερμανία .
Η τραγική εμμονή του Άξονα να οδηγηθεί σε πόλεμο με την ΕΣΣΔ την ώρα που από κοινού Ρώμη – Βερολίνο -Μόσχα είχαν αντικαπιταλιστικό,αντί- κοσμοπολίτικο και αντιδημοκρατικό χαρακτήρα ήταν σε εξέλιξη ο αγώνας τους για μετάβαση των οικονομιών τους από λαϊκές-σοσιαλιστικές οικονομίες με υπαρκτά καπιταλιστικά στοιχεία και δυνάμεις στην ολοκληρωτική επικράτηση του Ιεραρχικού Κομμουνισμού , ήταν αυτοκτονική και έδωσε ένα ανέλπιστο φίλη ζωής στην εξέλιξη του διεθνούς καπιταλισμού να διαιρέσει τους εχθρούς του, να αλλάξει σκυτάλη στην ηγεμονία με το τέλος της Βρετανικής αυτοκρατορίας και φυσικά να ενεργοποιήσει ένα παγκόσμιο ανθρωπολογικό πρότυπο ,τον αμερικανισμό.
Στην ουσία της αυτή η γεωστρατηγική τύφλωση αντανακλούσε την εγκατάλειψη της συνέχισης της Επανάστασης στο εσωτερικό των χωρών του Άξονα και την επίσημη συνύπαρξη τους με αστικές δυνάμεις.
Αυτό επέτρεψε την επικράτηση των φιλοδυτικών παρασκηνιακών λόμπι που τελικά εξέτρεψαν τον διαφαινόμενο ολοκληρωτικό πόλεμο στον Αγγλοαμερικανικο Χρηματιστικό Ιμπεριαλισμό σε ένα ανελέητο φυλετικό πόλεμο που κατέστρεψε το πλεονέκτημα μιας Ενιαίας Ευρωπαϊκής Τάξης της Ιεραρχίας και της Εργασίας απέναντι σε μια εύθραυστη ακόμα συμμαχία μεταξύ της γηραιάς Βρετανικής αυτοκρατορίας και των ΗΠΑ.
Δ. Όχι τυχαία ο πρωτεργάτης του Ιεραρχικού Κομμουνισμού στον Ιταλικό Συντεχνιασμό , κορυφαίος θεωρητικός και φιλόσοφος Ουγκό Σπίριτο, γνωστός για την προσπάθεια του να μεταφέρει την δεκαετία του τριάντα αποκλειστικά τα δικαιώματα κάθε οικονομικής ιδιοκτησίας στις Συντεχνίες φωνάζοντας « τι άλλο είναι ο Φασισμός αν όχι ένας ιδιαίτερος Ιταλικός Μπολσεβικισμός» ,είναι αυτός που θα χαιρετίσει τον Κινεζικό εθνικισμό της Μαοικης Κίνας και θα συνεχίσει να επεξεργάζεται ένα στοχασμό πέραν της αστικά κατασκευασμένης αντίθεσης αριστερά κ δεξιά ,φασισμός κ αντιφασισμος και κομμουνισμός -αντικομμουνισμός .
Για αυτόν τον ακραίο οπαδό του Τζεντίλε η οικονομία παύει να είναι ανεξάρτητη από την εθνική κοινότητα όταν παύει η εθνική κοινότητα να της επιτρέπει κάθε ιδιωτική ύπαρξη και λειτουργία . Κάθε χώρα που επιβάλλει ως μόνη πίστη της την ύπαρξη της κοινότητας λαού κ έθνους σαν ένα Άτομο χωρίς άλλες δυνάμεις ελεύθερες να λειτουργούν με καπιταλιστικούς νόμους αυτή η χώρα ότι σύμβολο και να έχει στη σημαία της κατά τον Ουγκο Σπίριτο είναι Εθνικιστική με Ιεραρχικό Κομμουνισμό.
Αυτή την ετερόδοξη φασιστική και κομμουνιστική μαζί σκέψη του παίρνει ο Φράνκο Φρεντα για να θέσει επίσημα την υπεράσπιση του Ιεραρχικού Κομμουνισμού ως την υπέρ ιστορική αρχή σύνθεσης και ενότητας κάθε Επαναστατικής και αντισυστημικής δύναμης , υπογραμμίζοντας ξανά τον Πλατωνικό χαρακτήρα του Κράτους αυτής της Ιεραρχικής κοινότητας .
Μια τέτοια επεξεργασια στον Πλάτωνα κομμουνιστή απρόσμενα συνέχισε στις μέρες μας με το έργο του στην Πολιτεία του Πλατωνα ο κορυφαίος μαοϊκός στοχαστής Αλαίν Μπαντιού , αναδεικνύοντας την ηθική και πνευματική ανωτερότητα του ιδανικού αυτού ως πρόταγμα απέναντι στην σημερινή παρηκμασμένη μετά-δημοκρατία της παγκοσμιοποίησης.
Ε. Ο ηπειρωτικός χαρακτήρας του Ιεραρχικού Κομμουνισμού μέσα από το έργο των Yockey και Thiriart και κυρίως ο ακραίος Ευρωπαϊκός Ρουσωισμος του δεύτερου σε γεωπολιτική κλίμακα διατήρησε και ανανέωσε το όραμα αυτό στο πεδίο των μεγάλων πολιτικών και πνευματικών συγκρούσεων που έρχονται ήδη μπροστά μας.
Η σύνθεση της αυτοκρατορικής παράδοσης με την Ρουσωικη Σπαρτιατική θρησκευτικότητα προς την πατρίδα κάνει σήμερα την Ευρώπη – Έθνος ένα επίκαιρο ζητούμενο για την επίτευξη του Ιεραρχικού κομμουνισμού ως παγκόσμιας δύναμης και αυτονομίας ενός πολιτισμού στην εποχή της σύγκρουσης των πολιτισμών.
Η γενική θεωρία χρειάζεται ανάπτυξη μέσω μελετών και φυσικά συστηματικών εργασιών στα επιμέρους επίπεδα αυτού του κειμένου / συλλογισμού , κυρίως τα ζητήματα που αφορούν το τι σημαίνει σήμερα πολιτική θρησκεία , ολοκληρωτική κοινοτική οικονομία , δημιουργία θεσμών που να υποστηρίζουν τον Ιεραρχικό Κομμουνισμό πέρα από φόρμες και ασφυκτικές ιδεολογικές ταξινομήσεις, είναι φλέγοντα και μπορούν να ανοίξουν σημαντικά επιστημονικά και πολιτιστικά πεδία θετικής οικοδόμησης για το μέλλον αυτής της ιερής Ιδέας .
Φ.Λ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου