Ο "Στρασσερισμός" σαφώς και δεν ήταν Παγγερμανισμός (με την έννοια μιας γερμανικής Ευρώπης), αλλά "Πανευρωπαϊσμός".
Το πρόγραμμα του Μαύρου Μετώπου οφείλει να το δει κανείς συνολικά και όχι αποκομμένη την οικονομία από το πολιτειακό πνευματικό γίγνεσθαι. Στην ουσία Ευρωπαική Ανάσταση που ο Όττο Στράσσερ ευαγγελιζόταν πρέπει να ειδοθεί μέσα από το πρίσμα της έννοιας του Κατέχοντος του Σμίτ, τρόπον τινά οι ιδέες του Όττο Στράσσερ ήταν ένα είδος (γερμανικού και κατ'επέκταση πανευρωπαικού) "νέο-βυζαντινισμού", ένας καλώς εννούμενος "φεουδαλισμός", όπου τα μέσα παραγωγής ανήκουν στο Θεό και άρα την Πολιτεία η οποία και παραχωρεί την διαχείρηση τους σε τοπικούς φορείς, συνεταιρισμούς, αγρότες-οπλίτες (Ακρίτες) ή ακόμα και ιδιώτες αναλόγως, εξασφαλίζοντας έτσι την ενότητα και αποφεύγοντας την μονολιθικότητα κι όλα αυτά μέσα από μια αντί αστική, με προσανατολισμό προς την Ύπαιθρο, (προ)οπτική.
Ο Θεοκεντρισμός, η Πολιτεία ως Πνευματικός Θεσμός, οι Συντεχνίες, ο Κοινοτισμός, η Επιείκεια στην Δικαιοσύνη με έμφαση στο Κοινό Καλό αντί της τιμωρίας, η παραχώρηση γης έναντι υπηρεσίας προς την Πολιτεία, η υπεράσπιση ενός οργανικού αφομοιωτικού Εθνισμού δίχως διολίσθηση στον βιολογικό φυλετισμό. Μιλάμε για εξόχως (νέο)"βυζαντινές" ιδέες.
Το οποίο και απαντάει στο ερώτημα ποιό το νόημα του στρασσερισμού σήμερα;
Έχουμε την ΕΕ ως Αντί-Ευρώπη και έχουμε και εκείνους που θα χαρούν να την διαλύσουν και να μείνουν στην θέση της ακόμα πιο αδύναμα (ψευδό)έθνη-(ψεύδο)κράτη προτεκτοράτα. Ο στόχος της Ανάκτησης της Εθνικής Ανεξαρτησίας Λαικής Κυριαρχίας πρέπει να πηγαίνει παράλληλα με την συνειδητοποίηση ότι το εθνοκράτος είναι "πολύ μίκρο (και πολύ αδύναμο) για να λύσει τα μεγάλα προβήματα και πολύ μεγάλο (και πολύ συγκεντρωτικό-αυταρχικό) για να λύσει τα μίκρα" και συνεπώς διαλεκτικά καταλήγουμε στο ερώτημα σε πιο μεγάλο γεωπολιτικό σχηματισμό θέλουμε να ανήκουμε και τί χαρακτηριστικά θέλουμε να έχει αυτό;
(Δεν εξετάζω εδώ τα ενδεχόμενα ούτε της λεγόμενης Ευρασίας, ούτε μιας Ένωσης των Λαών της Ανατολικής Μεσογείου ή μέρους της)
Με δεδομένο λοιπόν οτί οι περισσότεροι Λαοί της Ευρώπης ενώ δυσανασχετούν με την "γερμανική" ΕΕ, επιθυμούν μια Ευρώπη των Εθνών μεν αλλά χωρίς επιστροφή στους αλληλοσπαραγμούς των περασμένων αιώνων δε, ο Όττο Στράσσερ και το ιδεοκρατικό πρόγραμμα για μια Νέα Ευρώπη των Εθνών (και των Περιφερειών και των Εθνοτήτων) του Μαύρου Μετώπου του - όπως και η Ευρώπη των Εκατό Φλάμπουρων του Ντε Μπενουά -, παρά τις ατέλειες και αντιφάσεις του, ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του και δεν μπορεί να κριθεί με όρους καπιταλιστικής οικονομίας.
Είναι οι Ιδεές ενός Όττο Στράσσερ, σε μια πιο επικαιροποιημένη εκδοχή, που οι Λαοί της Ευρώπης - αν την θέλουμε ακόμα ως τέτοια κι όχι πχ σαν Ευραραβία ή Ευραφρική - έχουμε ανάγκη σήμερα, όχι τις καπιταλιστικές ονειρώξεις του κάθε κατά φαντασίαν οικονομολόγου που νομίζει ότι ο μέσος νέος Έλληνας έχει σήμερα την δυνατότητα να έχει αποταμιεύσεις, πόσο μάλλον να τις επενδύσει κιόλας σε μετοχές πολυεθνικών εταιρειών (ή και να μπορεί τί είναι αυτό; Μακροοικονομική πρόταση επιβίωσης;) και όλο αυτά να παρουσιάζονται σαν "Εθνικισμός" και "Τρίτη Θέση". Εκτός κι αν δεχτούμε ότι αν αυτό είναι η Τρίτη Θέση τότε ο Όττο Στράσσερ ήταν ήδη προφήτης μιας Πανευρωπαϊκής Τέταρτης Θέσης.
Άλλωστε το να είναι κανείς οπαδός του σύγχρονου εθνοκράτους, έτσι όπως αυτό έχει σήμερα, βαζάλου της Παγκοσμιοποίησης, δεν τον κάνει και ταγμένο στην Εθνική του Υπόθεση, μάλλον το αντίθετο, έστω και εν αγνοία του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου