Ένα βιβλίο του Alfredo Villano. Μια διαυγής και κατά κάποιο τρόπο
διευκρινιστική ανάλυση. Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Il Secolo d'Italia τις
τελευταίες ημέρες, το οποίο δημοσιεύουμε πλήρως. Άνοιξε επίσης τη συζήτηση για
το ρόλο που έπαιξε το αρχιπέλαγος των ομάδων και των κινημάτων που
περιστράφηκαν γύρω από τον εξωκοινοβουλευτικό χώρο της ακροδεξιάς εκείνα τα
χρόνια. Μαθαίνουμε για να καταλάβουμε και κατανοήσουμε.
Όχι μόνο η ιστορία του MSI (Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα) και οι πολλαπλές ψυχές
του αποτέλεσαν αντικείμενο, πρόσφατα, μελετών και ιδεών.
Διερευνώνται επίσης πρωτοβουλίες, ομάδες και έργα φαινομενικά μειονοτικά, αλλά
που κατάφεραν να επιδράσουν καταλυτικά ως προς την ενέργεια και τον
ενθουσιασμό, αφήνοντας πίσω τους ένα ετερογενές αιρετικό φορτίο.
Αυτή είναι η περίπτωση της μελέτης του Alfredo Villano (Από τον Έβολα στον
Μάο. Η ριζοσπαστική δεξιά από το νεοφασισμό στους Ναζιμαοϊστές, Luni editore,
Μιλάνο, σελ. 384) που εστιάζει στην εξέλιξη του νεολαιΐστικου νεοφασισμού που
οδήγησε, από τη δεκαετία του 1950 και μετά, στο σχηματισμό αντιφρονηματικών
κινήσεων σχετικά με τη γραμμή εισαγωγής στα θεσμικά όργανα (στμ "εκ των έσω")
που υποστήριζε το MSI: η Εθνική Αριστερά και η Νέα Τάξη, η Νέα Ευρώπη και
επίσης το κίνημα του Randolfo Pacciardi Nuova Repubblica (Νέα Πολιτεία) με την
νεολαιΐστικη οργάνωση του Primula Goliardica.
Αλλά ειδικότερα, το βιβλίο του Alfredo Villano εξετάζει την προέλευση και τις
πολιτικές φιλοδοξίες της Lotta di Popolo (Λαϊκός Αγώνας), ένα φαινόμενο που
κατά τη γνώμη του συγγραφέα ήταν ο δείκτης «της ενεργητικής ιδεολογικής
αντίδρασης, ριζοσπαστικής υφής, προς έναν νεοφασισμό που εξακολουθούσε να
είναι επιρρεπής σε νοσταλγικές εκτροπές. "
Αυτό που σκόπευε να δημιουργήσει η Lotta di Popolo, επίσης βάσει μιας έντονης
κριτικής για την αντιδραστική στάση που ανέλαβε το MSI έναντι του 1968 (στο
εξώφυλλο του βιβλίου, δεν προκαλεί έκπληξη, υπάρχουν οι συγκρούσεις του Valle
Giulia), ήταν μια δύναμη ικανή να ενώσει στον αγώνα «όλα τα άτομα που δεν
έχουν ακόμη ενσωματωθεί στο παραγωγικό-καταναλωτικό σύστημα»: οι επαναστατικές
μειονότητες του βιομηχανικού προλεταριάτου, μαθητές, αγρότες και μη οργανικοί
διανοούμενοι. Σε αυτό το πλαίσιο, η Lotta di Popolo ανέπτυξε επίσης μια σειρά
εγγράφων για την υποστήριξη των εθνικο-απελευθερωτικών κινημάτων, εξετάζοντας
με συμπάθεια τον παλαιστινιακό και τον ιρλανδικό λαό.
Ανάμεσα στα προκριματικά σημεία του πρότζεκτ της Lotta di Popolo υπήρχε πάνω
απ' όλα η «ευρωπαϊκή κεντρικότητα» ενάντια στους ιμπεριαλισμούς, προϋπόθεση
βάσει της οποίας επιτεύχθηκε η συμβολή της Lotta di Popolo στο ιταλικό γκρουπ
της Giovane Europa.
Το πρότζεκτ, ωστόσο, με το εξωσυστημικό του κάλεσμα (ούτε το κόκκινο μέτωπο
ούτε η αντίδραση ήταν ένα από τα συνθήματα) και έξω από τις κλασικές
αντιθέσεις δεξιάς-αριστεράς και φασισμού-αντι-φασισμού, προοριζόταν να
αντιπροσωπεύσει πάνω απ' όλα μια λεκάνη ιδεών και πολιτιστικών αναφορών, χωρίς
όμως να καταφέρει να εδραιωθεί και να δομηθεί βαθιά στο έδαφος.
Μια λεκάνη που προσέλκυσε εκφραστές όπως ο Paolo Signorelli, και κινήσεις όπως
η Terza Posizione (Τρίτη Θέση), βοηθώντας να δοθεί ουσία σε αυτήν την τάση του
«φαίο-κόκκινου κοινοτισμού» που εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να υποστηρίζεται
από μερικές εφημερίδες και περιοδικά, όπως το Rinascita από τον Ugo Gaudenzi
και τα περιοδικά Ευρασία και Orion των Claudio Mutti και Maurizio Murelli
αντίστοιχα.
Γιατί όμως να μελετήσουμε σε βάθος το φαινόμενο Lotta di Popolo σήμερα;
"Επειδή - απαντά ο συγγραφέας Alfredo Villano - κανείς δεν το είχε κάνει στο
παρελθόν και η Lotta di Popolo επηρέασε πολύ τους ριζοσπαστικούς κύκλους της
δεκαετίας του '70.
Υπάρχει ένα αντικειμενικό ενδιαφέρον για τη μελέτη αυτού του ρεύματος σκέψης
το οποίο, ξεκινώντας από το MSI, καθιστά τον αντισυστημικό αγώνα το
στοιχείο ταυτοποίησης και πήξης πέρα από τα κλασικά σχήματα του νεοφασισμού.
Εξ ου και ο τίτλος: από τον Έβολα, συγγραφέα cult των παραδοσιοκρατών της
δεκαετίας του 1950, περνάει στην συμπάθεια κυριολεκτικά ακόμα και για τον Μάο,
κατά ένα πολιτικό ερμηνευτικό κλειδί του τι κινείται στο παρόν που δεν
εξαρτάται πλέον από τη νοσταλγία ".
Η "Εθνική Αριστερά" και η "Νέα Τάξη", η "Νέα Πολιτεία" του Pacciardi και τα
αγόρια του από την Primula Goliardica: ποιο είναι το κόκκινο νήμα που ενώνει
ομάδες τόσο διαφορετικές όσον αφορά το ξεπήδημα και την ιδεολογική προέλευση,
τις εμπνεύσεις και τις φιλοδοξίες;
Εάν στη δεκαετία του πενήντα αυτή η εξεγερτικότητα αγκαλιάζει αναπόφευκτα τις
κοινωνικές ρίζες του φασισμού και του RSI (Ιταλική Κοινωνική Πολιτεία) ή ο
πνευματισμός εβολιανής υφής, προκαλώντας προοπτικές και λύσεις που ενώνονται
από έναν ισχυρό "αδιαλλαξισμό" προς την πολιτική γραμμή της "Φλόγας", η
δεκαετία του εξήντα δεν οδηγεί απαραίτητα σε παρόμοια συμπεράσματα και εξόδους
της ίδιας φύσης. Τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής διαιρούν και φλεγούν τους
νέους εξτρεμιστές οι οποίοι, ξεκινώντας από τους αντιϊμπεριαλιστικούς
προβληματισμούς σε ένα ευρωπαϊκό πλαίσιο του Jean Thiriart και της Νέας
Ευρώπης του, ξεκινούν και με κάποιο τρόπο συνεχίζουν έναν πολιτικο-πολιτισμικό
δρόμο ο οποίος, περνώντας από την εμπειρία της Primula Goliardica, την ομάδα
νέων της Nuova Repubblica, θα οδηγήσει στη γέννηση του πιο αμφιλεγόμενου
κινήματος της φοιτητικής διαμαρτυρίας: Την Lotta di Popolo.
Είναι σε μεγάλο βαθμό νέοι από τις τάξεις της δεξιάς εξεγερτηκότητας που, με
σκοπό να ξεπεράσουν την αντιπαλότητα φασισμού-αντι-φασισμού, προσελκύθηκαν από
την αντι-κομματοκρατική και προεδρική μάχη του κινήματος επικεφαλής του οποίου
ήταν ο αντιφασίστας Randolfo Pacciardi. Ο Pacciardi επικεντρώνεται
έντονα στους νέους γενικά, αλλά κυρίως σε εκείνους της Primula ώστε να είναι
σε θέση να αποδείξει τη δύναμη και τη ζωτικότητα του κινήματός του. Ανάμεσά
τους, πολλοί δεν αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους στις ατλαντικές και
φιλοισραηλινές θέσεις του ηγέτη του κινήματος και θα εισχωρήσουν βαθειά στη
φοιτητική διαμαρτυρία μέχρι και τη Valle Giulia. Αυτή η ομάδα, της οποίας η
γένεση δεν μπορεί να διαχωριστεί από την εμπειρία του Φοιτητικού Κινήματος της
Νομικής της Ρώμης, από μια αντι-αστική και αντι-ιμπεριαλιστική οπτική, θα
αναπτύξει ένα πρωτότυπο μείγμα ιδεών κατά το οποία η Ευρώπη θα γίνει ο φάρος
των εθνικο-απελευθερωτικών κινημάτων και οι απόλυτοι εχθροί είναι η ΕΣΣΔ, οι
ΗΠΑ και οι πιστοί τους σύμμαχοι όπως το Ισραήλ.
Είναι ο λαός που ξεσπά στη σκηνή και γίνεται άξονας της ιστορίας και της
αλλαγής αυτής: οι «Ναζιμαοϊκοί» της PLO, στην τολμηρή τους επεξεργασία ενός
βαθιά αντι-αστικού στιλ, που προκαλούν, αναθεωρώντας και διορθώνοντας, θέματα
ήδη αγαπητά τον εθνικό σοσιαλισμό, και να θυμηθούμε το γεωπολιτικό όραμα της
Νέας Ευρώπης, το οποίο δεν μπορεί να αγνοήσει την αντισυστημική εμπειρία της
Primula που σχημάτισε ένα πολιτιστικό και αξιακό φορτίο το οποίο, αφού
ακούστηκε για χρόνια σε εγκάρσια μεταξύ τους περιβάλλοντα, ακόμα και σήμερα,
κερδίζει χώρο σε σημαντικές κινήσεις, περιοδικά και εφημερίδες
Ο συγγραφέας:
Ο Alfredo Villano, ο οποίος αποφοίτησε στην Πίζα με διατριβή πάνω στις ρίζες
του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος, δημοσίευσε το Η τελευταία μαύρη λεγεώνα το
2008. Το κίνημα Ordine Nuovo (Νέα Τάξη) μεταξύ παράδοσης και επανάστασης
(1954-1973), η πρώτη ανάλυση του ακροδεξιού κινήματος Νέα Τάξη, το οποίο
ακολούθησε το 2011 το Rodolfo Graziani, ένας φασιστής που αμφισβητήθηκε. Η
δύσκολη σχέση με το MSI (Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα), οι φευγαλέες επαφές με το
PCI (ΚΚΙ), η εξέλιξη του «μαύρου» μαχητισμού (1947-1962). Το 2015 είναι ο
συγγραφέας μιας έκθεσης με τίτλο Η γοητεία του Pacciardi για τους νεαρούς
νεοφασιστές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου