«Μυστικισμός πρώτα και πολιτική αργότερα».
Ντομινίκ Βενέρ
Η μελλοντική θρησκεία ( η Πολιτεία που επέρχεται)
Ο Πλάτωνας πριν την Σπάρτη έχει στο μυαλό του την Πυθαγόρεια σχολή , την μήτρα της Ακαδημίας του. Ούτε παράταξη , ούτε κόμμα ούτε κίνημα ούτε εξουσία . Η Πολιτεία του έχει μέσα της ήδη την μυστική ασκητική μορφή της αγωγής της ,της μνήμης της και του μέλλοντος της.
Ο θρησκευτικός καθώς και πρώιμα επιστημονικός αλλά και για αυτό πολιτικός Πυθαγορισμος κάνει τον Πλάτωνα να καταλάβει την σημασία της αριστοκρατικής ασκητικής κοινωνίας για την εξάπλωση μιας νέας πίστης μιας νέας θρησκείας που θα κάνει την Πολιτεία να επέλθει και να επικρατήσει.
Η διαμόρφωση μιας Ταυτότητας υπέρ της Ιεραρχίας ως πεπρωμένου για την Ατομική εξέγερση ενάντια στον υλισμό της καθημερινής ζωής είναι ένας αγώνας μακρύς επίπονος και αδιάκοπα πνευματικός που απαιτεί την αλυσιδωτή δημιουργία οργανισμών , νοημάτων και δράσεων που να αγκαλιάζουν την πνευματική αναζήτησή του σημερινού ανθρώπου από την σκοπιά ενός νέου Θρησκευτικού λόγου για την μορφή της Κοινωνίας,του Έθνους και του Πολιτισμού συνολικά.
Η μορφολογία αυτής της οργανωμένης ενότητας ενός νέου ασκητισμού με ένα νέο κοινοτικό βίωμα είναι ακαθόριστη ακόμα και δύσκολο να περιγράφει.
Όμως αυτή η ενότητα στην Τρίτη χιλιετία που διανύουμε θα δώσει σίγουρα νέες μορφές έκφρασης του Αρχέγονου τελετουργικού και λατρευτικού προορισμού του ανθρώπου προς την ιδανική Πολιτεία.
Φ.Λ
«Συνηθίζεται να ορίζουμε την Πλατωνική Πολιτεία ως μια ουτοπία. Όντως η Πολιτεία είναι μια ουτοπία επειδή δεν υπάρχει πουθενά…Για εμάς ο χαρακτήρας της ουτοπίας , της μη-´ύπαρξης γεωγραφικά και ιστορικά αποδίδεται στην μυθική Πολιτεία αντιπροσωπεύοντας μια Τάξη η οποία χωρίς να απορρέει από κάποιο χώρο και χρόνο , είναι ατέρμονη και ατέρμονα αυτοπροτείνεται ως αληθινή. Η ιδέα της δικαιοσύνης , αυτού που συμβατικά ονομάζουνε «Ιδανική δικαιοσύνη», είναι ο προσχήματισμος αυτής της προαιώνιας Τάξης.»
Franco Freda ,Platone,Lo Stato Secondo Giustizia
“Ο Πλάτωνας θα είναι ο οδηγός μας. Είναι αυτός που πρώτα και κυρία χρειαζόμαστε σήμερα ,για ένα λόγο συγκεκριμένα : Ήταν αυτός που εισήγαγε την ιδέα πως ζώντας μέσα στον κόσμο σημαίνει πως είναι διαθέσιμη για εμάς κάποια πρόσβαση στο Απόλυτο. Όχι επειδή ένας Φιλαλήθης Θεός δεσπόζει από πάνω μας ( κατά Ντεκαρτ) ούτε επειδή είμαστε φορείς του Υποκειμένου-Γιγνεσθαι ( κατά Χέγκελ και Χαιντεγκερ ).Αλλά επειδή η υλικότητα από την οποία είμαστε συμμετέχει πάνω και πέραν της ατομικής σωματικότητας και της συλλογικής ρητορικής ,μέσα στην οικοδόμηση των Αιωνίων αληθειών”
Η απειλή του Πλάτωνα
«Μυστικισμός πρώτα και πολιτική αργότερα».
Ντομινίκ Βενέρ
Α. Η θρησκεία της Αντί- Ουτοπίας
Εδώ και καιρό ξέρουμε πως η μεταμοντέρνα κατάσταση δεν διαπνέεται πια από μια συγκεκριμένη ιδεολογία, δεν είναι δυνατόν φυσικά να μπορεί να υποστηριχθεί ένας εχθρός ως υλικό κ πνευματικό μέγεθος που να ορίζει ένα αντί-σύστημα ,κάτι που έκανε η φιλελεύθερη αστική ιδεολογία με ευκολία απέναντι στον Ναζισμό και Φασισμό ως το τέλος του Β’ Παγκόσμιου πολέμου και εξάντλησε στον Ψυχρό Πόλεμο με τον Αντί-Κομμουνισμό σε απίθανες παραλλαγές κ συνθέσεις. Στον αιώνα μας η νοοπολιτικη παίρνει την σκυτάλη από την μονοσήμαντη βιομηχανική παραγωγή ακαδημαϊκής ιδεολογίας και η έννοια παραγωγικό-καταναλωτική βιόσφαιρα του ελεύθερου πολίτη ενεργοποιεί αυτοματικά νέους ορισμούς για την σχέση Εχθρός – Φίλος.
Η λογική του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού επιδίδεται σε ένα ανθρωπολογικό πόλεμο που καταστρέφει κυρίως τις πνευματικές υποδομές της πλευράς εκείνης του ανθρώπου που σχετίζεται με το υπερβατικό στοιχείο και νόημα της ζωής του , το δυνητικά Θείο εαυτό του. Υπό αυτή την έννοια μπορούν να εξεταστούν οι έννοιες του μετά-ανθρωπισμού, της βιο-πολιτικής , του σχιζοατομου και του υβριδικού προσθετικού ανθρώπου που όχι μόνο θεωρητικά αλλά και πρακτικά προπαρασκευάζει και δοκιμάζει το σημερινό οικονομικό σύστημα.
Χωρίς καμία διάθεση συνωμοσιολογίας ,αυτή η εξέλιξη δεν είναι μια ταξική πολιτιστική επίθεση στις παγκόσμιες καταπιεσμένες μάζες ούτε φυσικά μια επιμέρους φυλετική επιλογή ενάντια σε ένα συγκεκριμένο σύνολο εθνοτικό-φυλετικά .
Είναι μια συνολικά αντιθρησκευτική πολιτισμική εξέλιξη απέναντι στην ανθρωπότητα με στόχο την διάλυση της ταυτοτικης μνήμης της με την Παράδοση που συνδέει το Άτομο με την Υπερανθρωπινη διάσταση και προορισμό της φύσης του.
Αυτή η κολοσσιαία διεργασία εκ των πραγμάτων καθιστά σήμερα το πεδίο της πολιτικής όχι απλά ένα Θέαμα της απραξίας και ψευδαίσθησης συμμετοχής στην διαμόρφωση της καθημερινής ζωής αλλά ακόμα περισσότερο μετατρέπει την πολιτική σε μια βασική προϋπόθεση της συστημικής ψυχοσύνθεσης του ατόμου που μοριακά μόνο του ζητά την εξαφάνιση κάθε υπερβατικού και ουτοπικού στοιχείου από κάθε γωνία της κοινωνικής και ατομικής ύπαρξης του.
Η πολιτική ως βιο/πολιτική είναι η θρησκεία της αντί-θρησκείας ή η Απόλυτη Αντί-ουτοπία που πέραν του κλασικού κοινοβουλευτικού δημοκρατικού μηχανισμού και της παλιάς αστικής ελεύθερης αγοράς έχει γίνει μια χαοτική παθογένεια αναπαραγωγής του ρασιοναλισμου της τεχνοαποικιας.
Αυτός ο ρασιοναλισμος δεν είναι ο θετικισμός της Βιομηχανικής Επανάστασης ,βασισμένος στην δημοκρατική δικαιολογία της καταπολέμησης κάθε σκοταδισμού της ιστορίας. Είναι ένας θετικισμός προγραμματισμένος να αυτοκτονεί την εσωτερική απόφαση και βούληση για κάθε ταύτιση του Ατόμου με μια Μεταφυσική και Κοσμική αρχή. Αυτός ο θετικισμός είναι ουσιαστικά ένας ακραίος εμπειρισμός που λατρεύει τοτεμικά κάθε ασήμαντη πτυχή και λειτουργία της συστημικής καθημερινότητας καθιστώντας τον άνθρωπο ένα ζηλωτή της αιώνιας στασιμότητας και παρακμής του στην κατάσταση του αντικειμένου.
Παρά την μεγάλη ακαδημαϊκή και ιδεολογική παραγωγή αναλύσεων και από Δεξιά και από Αριστερά σχετικά με την συγκεκριμένη ιστορικό- φυσική μετάλλαξη του ανθρώπινου όντος καμία από αυτές τις κριτικές με εξαίρεση την γιγαντιαία πνευματική παρέμβαση του Έβολα και την πρώτη περίοδο της GRECE κ της «Νέας Δεξιάς» ,δεν κατέφερε να ξεφύγει από την ταξική κοινωνιολογία και την ανθρωπιστική φιλοσοφική απαισιοδοξία.
Αυτό εξηγεί γιατί σε επίπεδο δράσης καμία κριτική ενάντια σε αυτή την εξέλιξη δεν έφερε τίποτα καινούριο πέρα από την προτροπή στην καλύτερη περίπτωση σε ένα ριζοσπαστικό πολιτικό πλαίσιο ( κινηματικό -κομματικό περιθωριακό ή μη) και στην χειρότερη περίπτωση σε ένα κουλτουριάρικο μηδενισμό εσωστρεφή και πνευματικά αυτοκτονικό.
Αυτό το οποίο δεν αγγίζεται ,δεν λέγεται και δεν επιδιώκεται είναι η σαφής αντίστροφη της μεταμοντέρνας αποδόμησης σε επαναφορά και επιστροφή στην μεταπολιτικη και υπέρ/ιστορική αξία των ιδεών που αποτελούν την διαχρονική πηγή φόβου και δέους του σημερινού πνευματικού συστήματος.
Β. Πλατών : ο εχθρός της «ανοικτής κοινωνίας»
Όταν ακόμα ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος μαινόταν ο Karl Popper με τα έργα του « Η ανοικτή κοινωνία κ οι εχθροί της» και η « Ένδεια του Ιστορικισμού» θεμελίωνε την σημαντικότερη ιδεολογική επίθεση στους ιστορικούς θεμελιωτές του Ολοκληρωτισμού ,κατά αυτόν με την σειρά Πλατών , Χέγκελ και Μαρξ πατέρες της κομμουνιστικής και ναζιστικής αποθέωσης του παραλογισμού της μοναδικής Ιδέας για τον κόσμο και την Ιστορία. Είναι χαρακτηριστική η αυτοσυνείδηση του για την ιδεολογική βαρύτητα του έργου του που το αποκάλεσε «η δίκη μου προσφορά στον Πόλεμο».
Το έργο του αποτελεί την πιο σπουδαία παρακαταθήκη του μεταπολεμικού φιλελεύθερου στοχασμού και επιστημονισμού και για αυτό τιμήθηκε από κάθε είδους πατρόνες και ιδρύματα της παγκοσμιοποίησης,ενδεικτικό της ιστορικής γραμμής που έθεσε για τον τρόπο αντιμετώπισης κάθε ύποπτης για την ανοικτή κοινωνία ιδέας στην μεταμοντέρνα εποχή.
Γιατί όμως ο Popper θεωρεί απαρχές της Ολοκληρωτικής απειλής τις ιδέες του Πλάτωνα ; Τι είναι αυτό που αναγνωρίζει ως εκρηκτικό στοιχείο που όλοι οι μεγάλοι αντί-φιλελεύθεροι δανείζονται από αυτόν;
«Ο ιδεώδης φιλόσοφος του Πλάτωνα πλησιάζει τόσο την παντογνωσία όσο και την παντοδυναμία . Είναι ο Φιλόσοφος -Βασιλιάς . Είναι νομίζω δύσκολο να φανταστεί κανείς μεγαλύτερη αντίθεση από αυτήν που υπάρχει ανάμεσα στο σωκρατικό και το πλατωνικό ιδεώδες για το φιλόσοφο.
Πρόκειται για αντίθεση ανάμεσα σε δυο κόσμους , στον κόσμο ενός μετριοπαθούς ορθολογιστή υπέρμαχου της αξίας του ατόμου και σε αυτόν ενός ημίθεου εκφραστή του ολοκληρωτισμού.»
Καρλ Ποπερ,Η ανοιχτή κοινωνία και οι εχθροί της
Ο Πόπερ καταφέρνει να μπει στην ουσία του αντιπάλου του. Αυτό που κάνει τον Πλάτωνα γενεσιουργό εκφραστή του ολοκληρωτισμού είναι η ταύτιση της κοσμικής και πνευματικής εξουσίας σε μια Ιερή αρχή όπου εκφράζεται από τους Φιλοσόφους -Βασιλιάδες μέσω των οποίων η Πολιτεία ενώνεται ολιστικά ως αντανάκλαση του Ενός ,του Θεϊκού κόσμου. Είναι ο Ιεραρχικός και Αριστοκρατικός κομμουνισμός του Πλατωνικού ιδεώδους που σωστά αναγνωρίζεται από τον ιδεολόγο του φιλελευθερισμού ως ριζική αντίθεση στο άτομο και στον ορθό λόγο του ατόμου.
Δεδομένης της θέσης του πως μέσα στην κοινωνία δεν μπορεί καμία γενική νομοθεσία περί της εξέλιξης της να αποφύγει τον ολοκληρωτισμό και τον ιστορικισμό ο φιλελεύθερος Πόππερ γρήγορα αποκαλύπτει την πρόθεση του να υποστηρίξει πως κ στην φύση και στην κοινωνία δεν υπάρχουν γενικές ολιστικές αλλαγές αλλά επιμέρους ατομικές ενέργειες και χειρισμοί όπου μπορούν να προωθήσουν κοινωνικούς μετασχηματισμούς ουσιαστικούς κάτι που με τίποτα δεν μπορούν οι συνολικές επαναστατικές ανακατατάξεις.Με εργαλεία την επιστημονική ελέγξιμοτητα και διαψευσιμότητα τονίζει ότι ο άνθρωπος μπορεί να προστατεύσει τον εαυτό του από την απειλή της ελευθερίας του και την κοινωνία από το μύθο της συνολικής και ρηξικέλευθης μεταβολής της σε κάτι Μεσσιανικό.
Ακόμα και όταν βρέθηκε απέναντι στον σπουδαίο επιστημολόγο Thomas Kuhn που καθιέρωσε την δομή ανάλυσης των επιστημονικών επαναστάσεων ως μέθοδο αναγνώρισης της σημασίας της ρήξης ενός συνόλου από ένα νέο σύνολο , ο Ποππερ τον κατηγόρησε για την ολιστική θεωρία του νοήματος που τον διέκρινε και φυσικά τον υπέδειξε ως θρησκευτικό επιστήμονα επειδή βασίζεται στην πρωταρχική σημασία του Παραδείγματος για την διαμόρφωση κάθε νέας επιστημονικής θεωρίας και επανάστασης.
Για αυτόν κάθε απαρχή ,κάθε Κέντρο κάθε υπέρ/λογικό και υπερβατικό στοιχείο είναι κύτταρο που απειλεί τον ατομικό εμπειρισμό άρα και την ελευθερία γενικότερα της ανθρώπινης σκέψης. Κάθε τι που τείνει να έχει προ-εμπειρικά χαρακτηριστικά ακριβώς επειδή εισέρχεται στο χώρο του ανορθολογισμού είναι μορφή του Ιερού άρα και ενός συνεπακόλουθου ολοκληρωτισμού.
Αυτό είναι που καθιερώνει τον Πόππερ ως εισηγητή της απόλυτης μεταμοντέρνας ιδεολογικής επίθεσης σε κάθε μεγάλη αφήγηση, ιδέα και νόημα του προμοντερνου αλλά και μοντέρνου κόσμου αφού τις αντιμετωπίζει ως μήτρες κινδύνου της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Πατέρας όλων αυτών των κινδύνων ο Πλάτωνας και για ένα λόγο ακόμα : Επειδή για αυτόν η αλήθεια και η δικαιοσύνη είναι η καρδιά της Ιδανικής πολιτείας του και όχι το μεμονωμένο άτομο.
Η από-άνθρωποποιηση του σκοπού της ιδανικής Πολιτείας προς όφελος Υπερβατικων αρχών αποτελεί για τον Karl Popper το μέγιστο πνευματικό έγκλημα στην ιστορία της φιλοσοφίας επειδή κηρύττει την αριστοκρατία όσων μετέχουν στην Ιεραρχία μιας ανώτερης Ιδέας ως κυβερνήτες της κοινωνίας συνολικά.
Γ.Οι Αρχές δημιουργούν την Πολιτεία και τα αιώνια άτομα
«Συνηθίζεται να ορίζουμε την Πλατωνική Πολιτεία ως μια ουτοπία. Όντως η Πολιτεία είναι μια ουτοπία επειδή δεν υπάρχει πουθενά…Για εμάς ο χαρακτήρας της ουτοπίας , της μη-´ύπαρξης γεωγραφικά και ιστορικά αποδίδεται στην μυθική Πολιτεία αντιπροσωπεύοντας μια Τάξη η οποία χωρίς να απορρέει από κάποιο χώρο και χρόνο , είναι ατέρμονη και ατέρμονα αυτοπροτείνεται ως αληθινή. Η ιδέα της δικαιοσύνης , αυτού που συμβατικά ονομάζουνε «Ιδανική δικαιοσύνη», είναι ο προσχήματισμος αυτής της προαιώνιας Τάξης.»
Franco Freda ,Platone,Lo Stato Secondo Giustizia
“Ο Πλάτωνας θα είναι ο οδηγός μας. Είναι αυτός που πρώτα και κυρία χρειαζόμαστε σήμερα ,για ένα λόγο συγκεκριμένα : Ήταν αυτός που εισήγαγε την ιδέα πως ζώντας μέσα στον κόσμο σημαίνει πως είναι διαθέσιμη για εμάς κάποια πρόσβαση στο Απόλυτο. Όχι επειδή ένας Φιλαλήθης Θεός δεσπόζει από πάνω μας ( κατά Ντεκαρτ) ούτε επειδή είμαστε φορείς του Υποκειμένου-Γιγνεσθαι ( κατά Χέγκελ και Χαιντεγκερ ).Αλλά επειδή η υλικότητα από την οποία είμαστε συμμετέχει πάνω και πέραν της ατομικής σωματικότητας και της συλλογικής ρητορικής ,μέσα στην οικοδόμηση των Αιωνίων αληθειών”
Alain Badiou , Plato’s Republic.
Αυτή η υπέροχη γειτνίαση των Φρέντα και Μπαντιού στο ζητούμενο της ουτοπίας και της αιωνιότητας της Πλατωνικής Πολιτείας μας επιτρέπει να στοχαστούμε περισσότερο βαθιά την διαχρονική δύναμη της Ιεραρχικής μεταπολιτικής Ιδέας στον σημερινό κόσμο της αντί-ουτοπίας κα της αντί-θρησκείας. Η ενσωμάτωση του ατόμου μέσα στην ζωή της αλήθειας και της δικαιοσύνης τον μετασχηματίζει σε προσωπικό ομοίωμα της Ιδανικής Πολιτείας και τον καθιστά αιώνιο άτομο , μέρος της οικοδόμησης του Επέκεινα ,πέρα και πάνω από τους νόμους της ατομικής ύλης και της αγοράς.
Το αιώνιο άτομο στην Πολιτεία του Πλάτωνα είναι βίος των Αρχών και για αυτό δεν υπάρχει το Κράτος με την Νομική και Αστυνομική και Οικονομική τυπολογία της εξουσίας.
Στην Πολιτεία του ο Πλατών κάνει ξεκάθαρο πως αυτοί που ζητάνε να αγκαλιάσουν αυτήν τη γνώση βρίσκονται πια κάτω από την επιρροή δυνάμεων που είναι πέραν της λογικής. Ο μυστικισμός , η θρησκευτική κυριαρχία είναι αυτονόητη χωρίς να υπάρχει κάπου σαν εξουσιαστικός οργανισμός έξω και πάνω από την Πολιτεία. Η Ιεραρχική Κοινότητα είναι ως όλον μια δύναμη μύησης στο Υπεράνθρωπο ,το Ηρωικό ,το Πατρώο και Ιερό μονοπάτι που ξεκινά μέσα από το κάθε άτομο.
Δ. Η μελλοντική θρησκεία ( η Πολιτεία που επέρχεται)
Ο Πλάτωνας πριν την Σπάρτη έχει στο μυαλό του την Πυθαγόρεια σχολή , την μήτρα της Ακαδημίας του. Ούτε παράταξη , ούτε κόμμα ούτε κίνημα ούτε εξουσία . Η Πολιτεία του έχει μέσα της ήδη την μυστική ασκητική μορφή της αγωγής της ,της μνήμης της και του μέλλοντος της.
Ο θρησκευτικός καθώς και πρώιμα επιστημονικός αλλά και για αυτό πολιτικός Πυθαγορισμος κάνει τον Πλάτωνα να καταλάβει την σημασία της αριστοκρατικής ασκητικής κοινωνίας για την εξάπλωση μιας νέας πίστης μιας νέας θρησκείας που θα κάνει την Πολιτεία να επέλθει και να επικρατήσει.
Η διαμόρφωση μιας Ταυτότητας υπέρ της Ιεραρχίας ως πεπρωμένου για την Ατομική εξέγερση ενάντια στον υλισμό της καθημερινής ζωής είναι ένας αγώνας μακρύς επίπονος και αδιάκοπα πνευματικός που απαιτεί την αλυσιδωτή δημιουργία οργανισμών , νοημάτων και δράσεων που να αγκαλιάζουν την πνευματική αναζήτησή του σημερινού ανθρώπου από την σκοπιά ενός νέου Θρησκευτικού λόγου για την μορφή της Κοινωνίας,του Έθνους και του Πολιτισμού συνολικά.
Η μορφολογία αυτής της οργανωμένης ενότητας ενός νέου ασκητισμού με ένα νέο κοινοτικό βίωμα είναι ακαθόριστη ακόμα και δύσκολο να περιγράφει.
Όμως αυτή η ενότητα στην Τρίτη χιλιετία που διανύουμε θα δώσει σίγουρα νέες μορφές έκφρασης του Αρχέγονου τελετουργικού και λατρευτικού προορισμού του ανθρώπου προς την ιδανική Πολιτεία.
Φ.Λ
/Χρήσιμη Βιβλιογραφία /
Πλάτων, Πολιτεία ,εκδόσεις Πόλις
Karl Popper,Η ένδεια του Ιστορικισμου ,εκδόσεις Ευρασια
Karl Popper, Η ανοιχτή κοινωνία και οι εχθροί της ,εκδόσεις Παπαζήση
Thomas Kuhn, Η δομή των επιστημονικών επαναστάσεων ,εκδόσεις Σύγχρονα Θέματα
Steve Fuller , Κούν κατά Πόππερ, εκδόσεις Αλεξάνδρεια
Franco Freda, Platone , Lo Stato secondo Giustizia, edizioni di Ar
Alain Badiou , Plato’s Republic,Columbia University Press
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου