Η Μεταθεωρία της Μεγάλης Ιδέας

Αξιώματα γεωπολιτικής επιβίωσης

Η Μεγάλη Ιδέα πεθαίνει όταν ένα Έθνος πεθαίνει και ένα Έθνος πεθαίνει όταν πια

  δεν έχει καμία Μεγάλη Ιδέα .

Α. Ο Πόλεμος Πατήρ Πάντων , ως πνευματική και υλική εκδήλωση συγκεκριμένων Ιδεών και Αρχών του κόσμου για επικράτηση είναι ο σκληρός υπέρ- ιστορικός πυρήνας της μονής ικανής θεωρίας που μπορεί να αναλύσει , να συγκρίνει και να καθορίσει φυσικά κάθε γεωπολιτική και γεωπολιτισμική θεωρία που διεκδικεί υποκειμενικά τον τάδε η δεινά αντικειμενισμο μέσα στο πλαίσιο των Διεθνών συγκρούσεων και σχέσεων.

Ο Ηράκλειτος ομιλεί μέσω του Θουκιδίδειου ιστορικού στοχασμού επιβάλλοντας μια αξεπέραστη μεταθεωρία για την διαμόρφωση του πεπρωμένου όσων πιστεύουν ότι οφείλουν να δημιουργούν συνεχώς και αδιάκοπα Μεγάλες Ιδέες προβολής των Πνευματικών τους Οριζόντων για το Έθνος , το λαό και τον πολιτισμό τους.

Από αυτή την σκοπιά η αναμέτρηση με την σημασία της δημιουργίας Μεγάλης Ιδέας για την ιστορική επιβίωση και εξέλιξη μιας Εθνικής Οντότητας είναι ένα έργο που δεν αφορά τους πολιτικούς και ακαδημαϊκούς υπαλλήλους της εκάστοτε κρατικής διπλωματίας ενός έθνους αλλά αφορά όσους αντιλαμβάνονται το καθήκον της δημιουργίας και κατάθεσης μιας Μεγάλης Ιδέας στην Εθνική Κοινότητα ως κορυφαία Επαναστατική ρήξη με την προσαρμοσμένη κρατική πολιτική σε ένα δεδομένο Διεθνές σύστημα αποδοχής των κυρίαρχων ισορροπιών των κυρίαρχων εθνών.

Αυτή η ρηξικέλευθη προσέγγιση με όρους Ηρακλείτιου Ρεαλισμού της σημασίας της Μεγάλης Ιδέας στην ανανέωση και ενίσχυση των όρων ζωής ενός Έθνους αποτελεί και κομβικό συμβάν στην διαδικασία της Φαντασιακής αυτοθέσμισης του σε ενεργό Ιστορικό υποκείμενο μέσα στον πολιτικό χρόνο αλλά και μέσα στον πνευματικό χρόνο αφού δίνει υπόσταση σε μια Μορφή-Ιδέα που ενώνει ψυχικά διαφορετικές γενιές και τάξεις του Έθνους.

Β. Πιο συγκεκριμένα η υιοθέτηση της Μεταθεωρίας του Πολέμου για την κατανόηση και την δημιουργία μιας Μεγάλης Ιδέας αναφέρεται ρητά σε μια Ιστορική αναγκαιότητα σύγκρουσης και προετοιμασίας κατάληψης θέσεων άρα κατάκτησης θέσεων μέσα σε ένα ευρύτερο γεωπολιτικό χώρο, ηπειρωτικό χώρο ή ενότητα ακόμα και μέσα στα πλαίσια μια ευρύτερης πιο γενικευμένης διεθνούς αντιπαράθεσης. Η Μεγάλη Ιδέα δεν χρειάζεται αναγκαστικά το έδαφος μεμονωμένων διακρατικών συγκρούσεων για να ευδοκιμήσει και να αναπτυχθεί , κάτι που εξαρτάται από την συγκυρία φυσικά και τον αντίπαλο , αλλά είναι μια μακρά ταυτοτική διακήρυξη γεωπολιτικής επανάστασης ενός έθνους που μπορεί να εκδηλωθεί ανεξάρτητα η και στα πλαίσια μεγάλων ηπειρωτικών οραμάτων σε διαφορετικές κλίμακες και εντάσεις.

Γ. Συνεπώς δεν μπορεί να υπάρξει Μεγάλη Ιδέα χωρίς την δημιουργία μετά-πολιτικών και πνευματικών ελίτ και πρωτοποριών που έξω , πάνω και πέρα από κάθε κρατικό πολιτικό μηχανισμό του δοσμένου γεωπολιτικού καθεστώτος , θα διακηρύσσει και θα καλλιεργεί μέσα στις τάξεις των εκτός συστήματος κοινωνικών ομάδων και τάξεων του έθνους το Ιερό Όραμα αυτής της Ιδέας δίνοντας ένα χαρακτήρα μακράς πολιτιστικής ανανέωσης και ρήξης των επιθυμιών του συνόλου της Πατρίδας με τις βλέψεις και τις επιθυμίες της άρχουσας τάξης.

Η Μεγάλη Ιδέα ορίζει εκ των πραγμάτων την δική της Πολιτική και Γεωπολιτική ατζέντα , αυτονομείται από τον κυρίαρχο ρεαλισμό των διεθνώς εναρμονισμένων κυβερνώντων και τροφοδοτεί μια νέα μεγάλη κινηματική και γνήσια λαϊκή επαναστατική πρόθεση που παίρνει χαρακτηριστικά Θρησκευτικής πίστης, αφοσίωσης και θυσίας σε ένα σκοπό . Σκοπό που η τυπική πολιτική δεν είναι σε θέση να εκφράσει παρά μόνο στην καλύτερη περίπτωση να υπηρετήσει μέχρι του σημείου που η υλοποίηση αυτής της Μεγάλης Ιδέας δεν απειλεί την υφιστάμενη δομή εξουσίας σε μια χώρα.

Δ. Η Ιστορία του Ελληνικού Έθνους κυριαρχείται από δυο μεγάλα αλλά δυστυχώς ασύγκριτα παραδείγματα Μεγαλοιδεατισμου που επιβεβαιώνουν όχι μόνο την μεταθεωρία του Πολέμου ως πυρήνα διαμόρφωσης της θέσμισης μιας Μεγάλης Ιδέας αλλά υπογραμμίζουν επίσης την σημασία της ύπαρξης μιας μετά-πολιτικής πνευματικής αριστοκρατίας που είναι ταγμένη στην επίτευξη της Ιδέας πέρα από συγκυριακές τακτικές , συμμαχίες ή και πολιτικούς ελιγμούς στο πλαίσιο μεγάλων διεθνών γεγονότων, και που θα μπορεί να εκφράζει μια νέα εθνική επαναστατική τάξη πραγμάτων στο επίπεδο του Κράτους ώστε να προστατεύσει την μοίρα της Ιδέας από τον ξένο παράγοντα , τους υποτελείς του και τον γεωπολιτικό αντίπαλο.

Το πρώτο παράδειγμα είναι η εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ασία και φυσικά το δεύτερο τραγικό και περισσότερο χρήσιμο συμπερασμάτων είναι το τέλος της Μεγάλης Ιδέας με την ήττα της Μικρασιατικής Εκστρατείας κ την επακόλουθη Μικρασιατική καταστροφή.

Στην πρώτη περίπτωση το μεγαλειώδες της στρατιωτικής επικράτησης ενός μικρού στρατεύματος απέναντι στην Περσική αυτοκρατορία επιτυγχάνεται εξαιτίας της ακλόνητης ύπαρξης ενός Θρησκευτικού πιστεύω όχι μόνο για την εκδίκηση αλλά για την επικράτηση της Μεγάλης Ιδέας του Ελληνισμού ως Αυτοκρατορικού πνεύματος στην τότε γνωστή Ευρασία. Η δύναμη του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού βρίσκει τον Πνευματικό πολεμιστή της που οραματίζεται ένα άγνωστο , φουτουριστικό γεωπολιτικό σύμπαν με τις αρχές του ελληνισμού στο κέντρο. Αυτό είναι το προμοντερνο παράδειγμα της Αλεξανδρινής ηγεσίας.

Το μοντέρνο παράδειγμα αφορά την Μεγάλη Ιδέα αλυτρωτισμού και επανένωσης των περιοχών και των πληθυσμών του έθνους λίγα χρόνια μετά την απόκτηση της τυπικής ανεξαρτησίας του με την μορφή ενός μικρού κράτους. Εδώ η ύπαρξη ενός σημαντικού πνευματικού έργου εθνικού ρομαντισμού από τους μεγαλύτερους δασκάλους του λαού μας υπήρξε καθοριστική και μαζί με την εξαιρετική διεθνή συγκυρία του τέλος των γνωστών αυτοκρατοριών λόγω του Πρώτου Παγκόσμιου πολέμου και της κατάρρευση της Οθωμανικής κυριαρχίας σε Βαλκάνια και Μέση Ανατολή , έφερε την εξάπλωση της Μεγάλης Ιδέας στο επίκεντρο των πολιτικών συγκρούσεων και κοινωνικών αλλαγών.

Δυστυχώς όμως χωρίς να γεννήσουν εκείνο το επαναστατικό κίνημα που θα απεγκλώβιζε το έθνος από την καταστροφική σχέση που το είχε οδηγήσει το απολύτως ξενόδουλο πολιτικό σύστημα εξουσίας. Ο ξένος ιμπεριαλιστικός παράγοντας , για την ακρίβεια ο δυτικο-φιλελεύθερος ιμπεριαλιστικός παράγοντας, έφερε τον Εθνικό διχασμό και την καταστροφή όπως με άλλο τρόπο και πρωταγωνιστές θα φέρει δυο δεκατίες μετά ακόμα πιο αιματοβαμμένα μέσω του Εμφυλίου στη ζωή του ελληνικού λαού.

Όμως ενώ ο πόλεμος και η τραγωδία του που έφερε στα στρατεύματα σε χώρες όπως η Ρωσία και η Ιταλία και φυσικά αργότερα και η Γερμανία ,είχε επαναστατικό αντίκτυπο στην κορύφωση της εθνικής εξέγερσης, φέρνοντας την γέννηση μεγάλων ρομαντικών πολιτικών ιδεολογιών και νέων μορφών οργάνωσης και δράσης , στην Ελλάδα που για εβδομήντα ολόκληρα χρόνια καιγόταν από την βαθιά εθνικό λαϊκή θέληση για την Μεγάλη Ιδέα , ήρθε η συμφορά, η υποχώρηση στην μικροαστική πληβεία υποταγή , χωρίς φασισμό και μπολσεβικισμό ,χωρίς καμία βαθιά ρήξη, απέμεινε απλή θεατής του Στρατού , του Παλατιού και του Δυτικού κομματισμού.

Ε. Δεν θεωρούμε Μεγάλη Ιδέα την κατά τα αλλά μεγαλειώδη εθνική αντίσταση στην Χιτλερική κατοχή αρχικά και μετέπειτα στην Αγγλοαμερικάνικη εκδοχή της. Το αντίθετο ,θεωρούμε πως η τραγική μοίρα της χώρας να καταστρέφεται και να σπαράζει ενώ τυπικά ήταν με την πλευρά των νικητών , επιβεβαιώνει την σημασία της αποτυχίας της Μεγάλης Ιδέας είκοσι χρόνια νωρίτερα στην Μικρά Ασία. Επιβεβαίωση πως ο ελληνικός αστισμός ποτέ του δεν θέλησε ούτε πίστεψε καμία Ιδέα υπεράσπισης και εξέλιξης του έθνους στις μεγάλες παγκόσμιες αλλαγές από την σκοπιά της μεταθεωριας του πολέμου.Γιατί πολύ απλά ποτέ του δεν θέλησε και δεν του επέτρεψαν να είναι ηγετική τάξη του έθνους από την ώρα του πολέμου της εθνικής ανεξαρτησίας το 1821 και μετά.

Φυσικά το Δράμα της ιστορικής προδοσίας της εθνικής επιβίωσης συνεχίστηκε μέχρι την κορύφωση της εισβολής του Τουρκικού στρατού στην μεγαλόνησο επισφραγίζοντας το τέλος μιας εποχής που ο μετεμφυλιακος αστισμός τιμήθηκε για τον αντί-κομμουνισμό του με ταπεινώσεις και ακρωτηριασμό της εθνικής μας οντότητας.

Η υποταγή στην Αμερικανική αποικία με το όνομα Ευρωπαϊκή Ένωση για πάνω από τέσσερις δεκαετίες δεν έκανε τίποτα άλλο από το να εκσυγχρονίσει την εθνοκτόνο πολιτική του κρατικού και κομματικού συστήματος με ένα δανεισμό που το αποτέλεσμα του ζήσαμε στα πρόσφατα τραγικά μνημονιακά χρόνια.

Ζ. Στην μεταθεωρία του Πολέμου ( ως Ηρακλείτιας αρχής ) για την διαμόρφωση της Μεγάλης Ιδέας μας οδηγεί ο ίδιος ο νόμος της ιστορικής ζωής και όχι κάποιο θεωρητικό , ιδεολογικό και επιστημονικό κατασκεύασμα που αναζητά να προβάλει στην γεωπολιτική δράση σχήματα που προέρχονται κυρίως από την ανθρωπιστική – φιλελεύθερη παράδοση και τον γενικευμένο θετικισμό. Η μελέτη των κόσμο-θεωρητικών μοντέλων των πνευματικών και πολιτικών ελίτ που συγκρότησαν έθνη και αυτοκρατορίες,ο χαρακτήρας των πολέμων που διεξήγαν ,ισοζύγιο επιθετικών και αμυντικών πολέμων , ο ιστορικός γεωγραφικός προσανατολισμός των επεκτάσεων τους , αποτελούν το υλικό επαλήθευσης και επιβεβαίωσης της ισχύος του Πολέμου ως αφανούς αρχής συγκρότησης όλων των θεωριών που η Μορφή Κράτος γέννησε και γεννά ώστε να ανανεώσει και να διαιωνίσει την εκάστοτε εθνική κοινότητα που στηρίζεται.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο γίνεται επιτακτικό το ερώτημα ποιοι παράγουν γεωπολιτική θεωρία μέσα σε ένα έθνος , ποιος ο ρόλος ιδρυμάτων ,σχολών, κύκλων, δικτύων , πρωτοποριών και κινημάτων σε αυτό ;

Πως δηλαδή διεισδύουν αυτοί οι φορείς τις θεωρίες τους στον ιδεολογικό πεδίο μιας κοινωνίας ; Με ποιο τρόπο στην λογοτεχνία , την φιλοσοφία , την ιστορική επιστήμη , την θρησκεία και την οικονομία εμφανίζονται γεωπολιτικές διαστάσεις των Μεγαλοιδεατικών προβολών αυτών των ελίτ;

Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα επεκτείνουν την δυναμική της μεταθεωριας στην κατανόηση της επίδρασης της κουλτούρας στο πολιτικό πεδίο της γεωπολιτικής αφού για την μέτρηση της πολιτικής ισχύος ενός εθνικού οράματος εισέρχονται κοσμοθεωρητικές και πνευματικές προϋποθέσεις. Η παρουσία η όχι αυτών των προϋποθέσεων μας βοηθάει να διακρίνουμε τι ξεχωρίζει το Κράτος -γρανάζι του Διεθνούς συστήματος σχέσεων από το Κράτος-εργαλείο μιας επέκεινα του κράτους Μεγάλης Ιδέας.

Για το Έθνος αυτό το Κράτος που παύει να είναι γρανάζι και αποκτά εργαλειακό χαρακτήρα στα χέρια της Μεγάλης Ιδέας του , είναι ένα Κράτος Επαναστατικής γεωπολιτικής , έτοιμο να αξιοποιήσει τα κενά και τις ευκαιρίες του διεθνούς περιβάλλοντος και φυσικά να ταχθεί με τα νέα Ηπειρωτικά προτάγματα που του εξασφαλίζουν μεγαλύτερα μακροπρόθεσμα οφέλη για την ύπαρξη του.

Η. Η μεταθεωρία της Μεγάλης Ιδέας υιοθετεί μέσω της ιδέας του Ηπειρωτικού και γεωπολιτικού Πολέμου των εθνών και των πολιτισμών μια φαινομενολογία του Χάρτη ως ενός ιστορικά δυναμικού στοιχείου της Ιστορικής μορφολογίας των Κρατών. Ο χάρτης είναι μια εμφάνιση και μια εξαφάνιση την ίδια στιγμή. Αναπαράσταση μιας ιστορικής ισορροπίας αλλά και απόκρυψη των νέων χαρτών που ετοιμάζονται μεταξύ ανταγωνιστικών δυνάμεων με σκοπό να αλλάξουν ξανά τα σύνορα του κόσμου.

Ο χάρτης είναι ο υλισμός της παρούσας κατάστασης άλλα κυρίως ο Ιδεαλισμός της προσχεδιασμένης αμφισβήτησης της παρούσας κατάστασης. Μέσα στην πολιτική ετοιμάζεται πάντα μια νέα γεωπολιτική χαρτογράφηση του κόσμου. Συνεπώς το σύνορο δηλαδή η έννοια σύνορο δεν είναι παρά η εδαφική οριοθέτηση μιας ιστορικής σύμβασης που η ταυτότητα ενός Πολιτικού Κράτους ανάλογα με το αν υιοθετεί η όχι την Μεταθεωρία του πολέμου και αν διαθέτει Μεγάλη Ιδέα κρίνει την χρονική αντοχή αυτού του συνόρου απέναντι σε ένα ανταγωνιστικό Πολιτικό Κράτος.

Είναι απολύτως εύλογο ο ουσιαστικός πνευματικός χαρακτήρας του Κράτους όχι με την φιλελεύθερη έννοια αλλά με την Ιερή ,Μεταφυσική του διάσταση να αποκτά Μεσσιανικό ρόλο για την υλοποίηση της Μεγάλης Ιδέας ,να γίνεται ιστορικό ενεργούμενο της αποστολής του έθνους να ζήσει και να προχωρήσει στο Μέλλον που έχει οραματιστεί για τον εαυτό του Φαντασιακά-Ιστορικά.

Η Μεγάλη Ιδέα πεθαίνει όταν ένα Έθνος πεθαίνει και ένα Έθνος πεθαίνει όταν πια δεν έχει καμία Μεγάλη Ιδέα .

Φ.Λ

ΦΥΛΗ ΛΙΜΟΝΟΦ ιδέες αντί-συστημικής αυτονομίας Η μεταθεωρία της Μεγάλης Ιδέας