Η άποψη για ένα σύγχρονο παγκόσμιο σύστημα.
Είναι δεδομένο ότι η τρέχουσα παγκόσμια τάξη δεν είναι -στο μέτρο του δυνατού- ”δίκαια”, γι’αυτό και ήδη έχει ξεκινήσει η ριζική αποκαθήλωσή της. Αφού, ως κληρονόμοι του ελληνικού πολιτισμού, αποδεχόμαστε την αριστοτελική οπτική και πιστεύουμε ότι η τάξη είναι μια αρμονική διάθεση της οποίας η αιτία ανάγεται στην καθολική διάνοια, τότε είμαστε υποχρεωμένοι να δεχθούμε ότι το πραγματικό διεθνές σύστημα δεν είναι μόνο ένα,αλλά ούτε και μπορεί να ονομαστεί τάξη. Δε λογίζεται ως ”τάξη”, για τον απλούστατο λόγο ότι δε βασίζεται στον Νου αλλά στην επιθυμία που εκδηλώθηκε ιστορικά ως αντεθνικός ιμπεριαλισμός και εκπροσωπείται κυρίως από τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Και δεν είναι μόνο ένα, γιατί η δικαιοσύνη θα έπρεπε θεωρητικά να αποδίδεται προς όλους κατά τον ίδιο τρόπο. Αντ’ αυτού το σύστημα όχι μόνον αρνείται να απονείμει δικαιοσύνη σε κάποιους λαούς, αλλά ζητεί επιπροσθέτως γην και ύδωρ απ’ αυτούς. Δημιουργώντας έτσι ”αγαπημένα παιδιά” και ”αποπαίδια” ,το τρέχον μονοπολικό παγκόσμιο σύστημα φαντάζει στα μάτια όλο και περισσοτέρων ανθρώπων ως παγκόσμια τυραννία. Αλλά η τυραννία αυτή αρχίζει να κλονίζεται, καθώς η εμφάνιση άλλων ηπειρωτικών δυνάμεων προοιωνίζεται τη μελλοντική γέννηση ενός κόσμου λιγότερο άδικου από τον υπάρχοντα.
Θεωρίες περί αμερικανικής Παγκόσμιας Ηγεμονίας ή Μονοπολικότητας.
Είναι σαφές ότι το αμερικανικό σχέδιο μονοπολικής ηγεμονίας βασίζεται σε έναν συνδυασμό πολλών παραγόντων. Υπάρχει ο στρατιωτικός παράγοντας, ο οποίος περιλαμβάνει ένα παγκόσμιο δίκτυο στρατιωτικών βάσεων. Υπάρχει ο οικονομικός παράγοντας, ο οποίος προωθεί την απαλλοτρίωση του εθνικού πλούτου και την αρπαγή των καρπών της εργασίας των λαών, μέσω χρηματοπιστωτικών οργανισμών και ιδρυμάτων που εδρεύουν στις ΗΠΑ και χρηματοδοτούνται από σκοτεινά κέντρα. Υπάρχει ο πολιτιστικός παράγοντας, δηλαδή ένας αποικισμός της καθημερινής ζωής που εκδηλώνεται στις τέχνες- από τα αρχιτεκτονήματα έως τη μουσική-, στη γαστρονομία,στους ενδυματολογικούς κώδικες, αλλά και στο ίδιο το -κατά τον Μάρτιν Χάιντεγκερ- ”σπίτι της ύπαρξης”. Αυτό δεν είναι άλλο από τη γλώσσα: στην πραγματικότητα, ακόμη και αν δεν είμαστε υποχρεωμένοι να επικοινωνούμε μεταξύ μας μιλώντας στα αγγλικά, συνήθως εισάγουμε-αχρείαστα πολλές- αγγλικές λέξεις στις συζητήσεις μας. Τέλος, στο ηγεμονικό σχέδιο των ΗΠΑ υπάρχει επίσης μια διάσταση παραγνωρισμένη μεν, οπωσδήποτε όμως πολύ σημαντική : η θρησκευτική διάσταση.Πρόκειται για έναν εκκολαπτόμενο και ιδιότυπο μεσσιανισμό, θεμελιωμένο σε μια αξίωση θεϊκής χειροτονίας. Στην ουσία έχουμε να κάνουμε με μια παράδοξη και βλάσφημη αντιστροφή της ίδιας της έννοιας της θεόπνευστης αποστολής,μια αντιστροφή στην οποία η ορθόδοξη θεολογική παράδοση δεν θα δυσκολευόταν να αναγνωρίσει το χαρακτηριστικό σημάδι του Αντίχριστου.
Η παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ,βασισμένη πάνω σε ένα τόσο πυκνό πλέγμα σχέσεων κυριαρχίας, μπορεί να αμφισβητηθεί μόνο από μια Δύναμη ή ένα μπλοκ Δυνάμεων που θα διαθέτει τα ίδια χαρακτηριστικά που επέτρεψαν στις ΗΠΑ να επικρατήσουν στον παγκόσμιο ανταγωνισμό: ηπειρωτικές διαστάσεις, ισχυρή δημογραφία, τεχνολογία αιχμής, βιομηχανικό δυναμικό, πυρηνικό οπλοστάσιο, πολιτιστικό κύρος, ισχυρό πολιτικό σύστημα, θέληση και ορμή για εξουσία.Και-για να είμαστε ρεαλιστές-μόνο η Ευρασιατική Ένωση, με την Κίνα και τη Ρωσία στον πυρήνα της ,θα μπορούσε να αποτελέσει ένα τέτοιο δυναμικό ηπειρωτικό μπλοκ το οποίο θα εξεδίωκε τις ΗΠΑ από το ανατολικό ημισφαίριο.
Παγκόσμια Διακυβέρνηση εναντίον Πολυπολικού Κόσμου.
Πώς θα μοιάζει όμως μια τέτοια πραγματικότητα; Το πλησιέστερο παράδειγμα που μας έρχεται στο νου είναι η θεμελίωση της Ιεράς Συμμαχίας, στην Ευρώπη της δεύτερης δεκαετίας του 19ου αιώνα,με βασικούς πρωτεργάτες τον Αυστριακό υπουργό των εξωτερικών Μέττερνιχ και τον Τσάρο Αλέξανδρο Α’. Φυσικά στη θέση των παλαιών ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών θα πρέπει να φανταστούμε τους νέους γεωπολιτικούς πόλους που αναδύονται σε ολόκληρη την ευρασιατική ήπειρο,ενώ η λατινοαμερικανική ηπειρωτική ενότητα θα συμπληρώσει το πολυπολικό πανόραμα του Κόσμου, με τις Ηνωμένες Πολιτείες να περιορίζονται αποκλειστικά στη Βόρειο Αμερική.
Πόλοι,Κράτος, Αυτοκρατορία,Πολιτισμός.
Τί ορίζει όμως τον ”πόλο” στη θεωρία των Διεθνών Σχέσεων; Πώς συσχετίζεται η έννοια του ”πόλου” με άλλες δομικές έννοιες ,όπως το (κυρίαρχο) ”Kράτος”,η ”Αυτοκρατορία”,ο ”Πολιτισμός”; Η κυριαρχία του Kράτους, ως έννοια, αμφισβητείται από την Παγκοσμιοποίηση και την Παγκόσμια Διακυβέρνηση; Είναι η ”πολιτιστική θεωρία” έγκυρη ως εννοιολογικό εργαλείο στη μελέτη των Διεθνών Σχέσεων; Πρόκειται για πολύ βασικά ερωτήματα,στα οποία βεβαίως καλούμαστε να δώσουμε απαντήσεις.
Από γεωπολιτική άποψη λοιπόν, ως ”πόλος” νοείται ένα ανεξάρτητο κράτος που ασκεί ισχυρή επιρροή στις γειτονικές περιοχές και χώρες και έχει τη δυνατότητα να τις ελέγχει με διάφορους τρόπους,άμεσους και έμμεσους. Με άλλα λόγια ο ”πόλος” είναι ένας πραγματικός καταλύτης που σχηματοποιεί και συσπειρώνει μία ενιαία γεωπολιτική περιοχή,συνήθως κάτω από την αιγίδα ενός κοινού πολιτιστικού υποβάθρου. Όσον αφορά την έννοια της ”αυτοκρατορίας”, μπορούμε να αντιληφθούμε πόσο πολύ έχει διαστρεβλωθεί στις μέρες μας αν αναλογιστούμε πόσοι άνθρωποι, συγχέοντας την πραγματικότητα με το κακέκτυπό της, ομιλούν για μια «αμερικανική αυτοκρατορία»!!!
Για να θέσουμε όμως το ζήτημα στις σωστές του διαστάσεις, για να υπάρξει ”αυτοκρατορία” πρέπει να υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες συνθήκες: μεγάλες εδαφικές διαστάσεις, συνύπαρξη διαφορετικών λαών και θρησκευτικών κοινοτήτων, υπερεθνική συστατική αρχή. “Fecisti patriam diversis de gentibus unam”, δηλαδή ”δημιουργήστε την χώρα σας από διαφορετικές φυλές”, σύμφωνα με το ρωμαϊκό πρότυπο.
Ο ρόλος της Ελλάδος και οι τάσεις της σύγχρονης παγκόσμιας ανάπτυξης.
Η Ελλάς, ούσα γεωπολιτικό εξάρτημα των ΗΠΑ στη νοτιοανατολική Ευρώπη και αβύθιστο αεροπλανοφόρο των Δυτικών στη Μεσόγειο Θάλασσα, δεν είναι ελεύθερη να λειτουργήσει κατά ”φυσικό” τρόπο,δηλαδή τον τρόπο που υποδεικνύεται από την ίδια τη γεωγραφική της θέση αφενός και από το ιστορικό και πολιτιστικό της παρελθόν αφετέρου.Αδυνατεί έτσι να διαδραματίσει έναν αυτόνομο ρόλο,έναν ρόλο που αυτονόητα θα την προσανατόλιζε προς την κατεύθυνση των Βαλκανίων , της Μέσης και της Εγγύς Ανατολής, αλλά και της Βορείου Αφρικής. Μόνο μετά την αποσυναρμολόγηση του δυτικού μονοπολικού συστήματος και τη γέννηση μιας πολυπολικής παγκόσμιας τάξης, η Ελλάς θα είναι σε θέση να εκμεταλλευτεί τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα και να διεκδικήσει εκ νέου έναν κυρίαρχο ρόλο στην ανατολική Μεσόγειο αλλά και στη Χερσόνησο του Αίμου-ίσως στα πλαίσια μιας συνομοσπονδίας των λαών της Βαλκανικής.
Προϋπόθεση βέβαια για την ανάληψη ενός τέτοιου ηγετικού ρόλου είναι η αντιμετώπιση των σοβαρών πνευματικών ασθενειών του σύγχρονου δυτικού Κόσμου: του απόλυτου ορθολογισμού,του ατομικισμού,του υλιστικού πνεύματος και της ηδονοθηρίας. Πηγή όλων αυτών των τάσεων είναι βεβαίως η ίδια η άρνηση της μεταφυσικής Αρχής και του απόλυτου Σκοπού που προσανατολίζει και καθοδηγεί την πορεία της ζωής μας. Τα φάρμακα όμως για τη θεραπεία αυτών των τυπικά ”δυτικών” ασθενειών βρίσκονται στην ελληνική φιλοσοφική και θεολογική παράδοση,αλλά-σε ένα ευρύτερο πλαίσιο- και στα πνευματικά δόγματα που αποτελούν την πολιτισμική κληρονομιά της Ευρασίας.
Ρέκβιεμ …Τρίτος παγκόσμιος πολέμος.
Ο σιωπηλός πόλεμος εναντίον του Ιράν, ο πόλεμος στη Συρία, η ένοπλη σύγκρουση στην Ουκρανία,η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και η αποσταθεροποίηση των Βαλκανίων, αποτελούν στην πραγματικότητα εκφάνσεις των στρατηγικών σχεδίων των ΗΠΑ,σχεδίων που αποσκοπούν στην εδραίωση της δυτικής ηγεμονίας στην ευρασιατική περίμετρο (Rimland ). Ένας τέτοιος ασφυκτικός έλεγχος του Rimland είναι απαραίτητος, προκειμένου η Ρωσία να αποκλειστεί από τις θαλάσσιες εξόδους και να αποφευχθεί κατά συνέπεια ο ”κίνδυνος” να καταστεί η Καρδιά – Γη ( Heartland ) το κέντρο της παγκόσμιας ισχύος. Για να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι, οι ΗΠΑ -αλλά και ευρύτερα η Δύση-είναι αποφασισμένες να φτάσουν όσο μακριά χρειαστεί,καθώς αυτό το ”παίγνιο” έχει ως έπαθλο την κυριαρχία του Κόσμου. Είναι μόνο στο χέρι της Θείας Πρόνοιας να αποτρέψει τη χειρότερη δυνατή εξέλιξη, αλλά όλα δείχνουν ότι η εσωτερική οικονομική και κοινωνικο-πολιτική κρίση ωθεί τις Ηνωμένες Πολιτείες στη χρησιμοποίηση της στρατιωτικής τους ισχύος, φέρνοντας έτσι την εποχή της πολιτισμικής σύγκρουσης όλο και πιο κοντά.
Ιωάννης Βελισαρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου