Strasserist Material
We must take from the right, Nationalism without Capitalism and from the left, Socialism without Internationalism – Gregor Strasser
https://revolutionarynationalsocialism.wordpress.com/
Otto Strasser’s “New Europe,” Part 1
του Kerry Bolton
European Federation
Otto Strasser, despite his loyalty as a front-fighter to Germany’s World War I legacy, was not a militarist or an imperialist. His “German Socialism” eschewed any notion of “Lebensraum.” Even further from Hitlerism, Otto’s National Socialism did not endorse a biological and hierarchical view of race as the foundation of his ideology, as will be discussed later. His ideal was European Federation, while preserving and enhancing the ancient nations and ethnicities of Europe.
A complete program for the reorganization of Germany, including Germany’s relationship with Europe within the context of a European Federation, and a joint European colonial project, were enunciated in Otto Strasser’s book Germany Tomorrow published in 1940, which incorporated as the third part of the book Strasser’s 1931 manifesto, The Structure of German Socialism.[29] Reed commented that Germany Tomorrow “is addressed not only to Germans, but to all ‘Good Europeans.’”[30]
Strasser wrote in this connection that his book was “intended to provide the foundations for such a testing-time, penned by one who is convinced that German national security and European collaboration, far from being mutually exclusive, tend to favour one another.”[31] “European collaboration” was one of a trinity of the basic precepts of the Black Front, along with “national freedom and social justice.”[32] “The Aims and Methods of the Black Front,” a very brief outline, stated as the cornerstone of a future German foreign policy that “every kind of imperialism” would be repudiated, and that “a European federation” would be the “basis of national freedom and the popular development of all nations and minorities.” The three predicates referred to previously served “as groundworks and provisos of The Rebirth of the West.”[33] Hence, his conception was not only beyond Germany, but even beyond Europe and implied the entirety of “The West” as a spiritual-cultural identity.
Με την τοκογλυφία, Έζρα Πάουντ
Έφεραν πόρνες στην Ελευσίνα,
σερβίρουν πτώματα…
έτσι προστάζει η τοκογλυφία
Με την τοκογλυφία,
δεν φτιάχνουν σπίτια οι άνθρωποι γερά:
η κάθε πέτρα λαξεμένη και βαλμένη στη θέση της σωστά
να στρώσει απάνω ο σοβάς, να δέσει
ο σκελετός, να κάτσουν τα στολίδια.
Με την τοκογλυφία
δεν ζωγραφίζουν οι άνθρωποι
παράδεισους στις εκκλησίες
μετά βαΐων και κλάδων,
την παναγιά να δέχεται τον άγγελο εξ ουρανών
κι απάνω εκεί στο πρόχειρο μολύβωμα να λάμπει
το φωτοστέφανό της.
Με την τοκογλυφία
δεν αξιώνονται οι άνθρωποι Γκονζάγα,
κληρονόμους, παλλακίδες,
δεν φτιάχνονται οι εικόνες για νʼ αντέξουν
στον χρόνο και να μας αντέξουν
φτιάχνονται για να πουληθούν αμέσως
και πουλιούνται
Με την τοκογλυφία,
κρίμα μεγάλο κι άδικο ενάντια την φύση,
κάτι μπαγιάτικα αποφάγια το ψωμί σου
χάρτινο το ψωμί σου,
χωρίς το στάρι των βουνών και το σκληρό αλεύρι.
Με την τοκογλυφία χοντραίνει η μολυβιά.
Με την τοκογλυφία ξεχαλινώνονται οι γραμμές
κι οι άνθρωποι δεν βρίσκουν τόπο να φωλιάσουν.
Η πέτρα τρώει το λιθοξόο
κι ο αργαλειός τον υφαντή.
ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΑ
δεν φτάνει το μαλλί στην αγορά
και δεν αφήνει κέρδος το κοπάδι με την τοκογλυφία.
Μάστιγα, μάστιγα μεγάλη αυτή η τοκογλυφία
στομώνει τη βελόνα στο χέρι της κυράς
και σταματά το ακούραστο αδράχτι.
Δεν γίνεται Πιέδρο Λομπάρδο
ούτε κρασί με την τοκογλυφία.
Ντούτσιο δεν γίνεται ούτε Πιερ ντελά Φρανσέσκα
και Χουάν Μπελίν και Λα Καλούνια
ζωγραφιστή με την τοκογλυφία.
Αντζέλικο δεν γίνεται, δεν γίνεται Αμπρότζιο Πρέντις,
ούτε εκκλησία πέτρινη,
κι απάνω από την πύλη σμιλεμένο: Αγαπάτε Αλλήλους.
Άγιο Τρόφιμο… όχι, ασφαλώς, με την τοκογλυφία.
Και Άγιο Ιλαρίωνα… όχι, βεβαίως, με την τοκογλυφία.
Σκουριάζει η σμίλη με την τοκογλυφία.
Σκουριάζει η τέχνη κι ο τεχνίτης,
τρώει το νήμα ο αργαλειός,
κανείς δεν ξέρει πια να κάνει τα χρυσοκεντητά ,
έχει λεκέδες το γαλάζιο, σκορπίζεται το κρεμεζί,
Μέμλινκ δεν βρίσκει πια το σμαραγδί.
Έσφαξε η τοκογλυφία μες τη μήτρα το παιδί,
στόμωσε του νέου την ορμή,
την άνοια, την παράλυση έφερε στο κρεβάτι,
πήγε και ξάπλωσε ανάμεσα στη νύφη
και τον γαμπρό της
ΠΑΡΑΦΥΣΗ
Έφεραν πόρνες στην Ελευσίνα,
σερβίρουν πτώματα…
έτσι προστάζει η τοκογλυφία.
Στρασσερισμός, Σπένγκλερ και Μακεδονισμός
Το στρασσερικό πρόγραμμα του Μαύρου Μετώπου ήταν ένα είδος Γερμανικού Βυζαντινισμού
Όπως το σπεγκλεριανό Πρωσσισμός και Σοσιαλισμός, όπου περιγράφεται η σύγκρουση μεταξύ Αγγλικού Φιλελευθερισμού και Πρωσσικού Μιλιταριστικού Σοσιαλισμού, έχει το αντίστοιχο της στην Ελληνική Αρχαιότητα μεταξύ Αθήνας και Μακεδονίας του Φιλίππου (και των Αντιγονιδών), όπου ο αρχαιοελληνικός "Πρωσσισμός" είναι ο "Μακεδονισμός".
Η απουσία "Μακεδονισμού" από την νεοελληνική μεταπολιτική πραγματικότητα εξηγεί όχι μόνο το γιατί η Βουλγαρία και όχι η Ελλάδα ονομάστηκε Πρωσσία των Βαλκανίων και την ελληνική ήττα στο ζήτημα του σφετερισμού του ονόματος της Μακεδονίας, αλλά και την ευρύτερη αδυναμία επανασύνδεσης με το Βυζαντινό μας παρελθόν.
Απουσιάζει ο Μακεδονισμός*
ως γέφυρα, ως ενοποιητικό στοιχείο μεταξύ της Αθήνας, της Σπάρτης και του Βυζαντίου. Εξού και οι αμέτρητες σχιζοφρενικές αποδομητικές συγκρούσεις. Υπάρχουν οπαδοί της Αθήνας, της Σπάρτης και του Βυζαντίου. Δεν υπάρχει καν ο Μακεδονισμός ως το μεταπολιτικό εκείνο Ρεύμα Σκέψης που μπορεί να γεφυρώσει τα δύο πρώτα και να ανοίξει δρόμο προς το τελευταίο.
*Τα στοιχεία εκείνα που ο Σπένγκλερ ονομάζει "το Απολλώνιο σπαρτιατικό στοιχείο της Ρώμης"! Πόσο μάλλον όταν οι Μακεδόνες, αν οι Σπαρτιάτες ήταν οι Απολλώνιοι Δωριείς, ήταν οι Διονυσιακοί Δωριείς. ("δεν ενδοιαφερόμαστε για το Σπαρτιατικό αλλά για το Διονυσιακό Ιδεώδες" Όττο Στράσσερ)
"Ακόμη και έτσι, η Μοίρα αυτή είναι ενοποιημένη. Η ασυμφωνία και η αντίθεση υπηρετούν μίαν ανώτερη πραγματικότητα. Ο επικουρειανισμός δεν είναι παρά μία άλλη μορφή του στωικισμού. Ο Αισχύλος έφερε κοντά τον Απόλλωνα με τον Διόνυσο.*(Όσβαλντ Σπένγκλερ, Πρωσσισμός και Σοσιαλισμός)
Στρασσερισμός μεταξύ Τρίτης και Τέταρτης Θέσης
Ο "Στρασσερισμός" σαφώς και δεν ήταν Παγγερμανισμός (με την έννοια μιας γερμανικής Ευρώπης), αλλά "Πανευρωπαϊσμός".
Το πρόγραμμα του Μαύρου Μετώπου οφείλει να το δει κανείς συνολικά και όχι αποκομμένη την οικονομία από το πολιτειακό πνευματικό γίγνεσθαι. Στην ουσία Ευρωπαική Ανάσταση που ο Όττο Στράσσερ ευαγγελιζόταν πρέπει να ειδοθεί μέσα από το πρίσμα της έννοιας του Κατέχοντος του Σμίτ, τρόπον τινά οι ιδέες του Όττο Στράσσερ ήταν ένα είδος (γερμανικού και κατ'επέκταση πανευρωπαικού) "νέο-βυζαντινισμού", ένας καλώς εννούμενος "φεουδαλισμός", όπου τα μέσα παραγωγής ανήκουν στο Θεό και άρα την Πολιτεία η οποία και παραχωρεί την διαχείρηση τους σε τοπικούς φορείς, συνεταιρισμούς, αγρότες-οπλίτες (Ακρίτες) ή ακόμα και ιδιώτες αναλόγως, εξασφαλίζοντας έτσι την ενότητα και αποφεύγοντας την μονολιθικότητα κι όλα αυτά μέσα από μια αντί αστική, με προσανατολισμό προς την Ύπαιθρο, (προ)οπτική.
Ο Θεοκεντρισμός, η Πολιτεία ως Πνευματικός Θεσμός, οι Συντεχνίες, ο Κοινοτισμός, η Επιείκεια στην Δικαιοσύνη με έμφαση στο Κοινό Καλό αντί της τιμωρίας, η παραχώρηση γης έναντι υπηρεσίας προς την Πολιτεία, η υπεράσπιση ενός οργανικού αφομοιωτικού Εθνισμού δίχως διολίσθηση στον βιολογικό φυλετισμό. Μιλάμε για εξόχως (νέο)"βυζαντινές" ιδέες.
Το οποίο και απαντάει στο ερώτημα ποιό το νόημα του στρασσερισμού σήμερα;
Έχουμε την ΕΕ ως Αντί-Ευρώπη και έχουμε και εκείνους που θα χαρούν να την διαλύσουν και να μείνουν στην θέση της ακόμα πιο αδύναμα (ψευδό)έθνη-(ψεύδο)κράτη προτεκτοράτα. Ο στόχος της Ανάκτησης της Εθνικής Ανεξαρτησίας Λαικής Κυριαρχίας πρέπει να πηγαίνει παράλληλα με την συνειδητοποίηση ότι το εθνοκράτος είναι "πολύ μίκρο (και πολύ αδύναμο) για να λύσει τα μεγάλα προβήματα και πολύ μεγάλο (και πολύ συγκεντρωτικό-αυταρχικό) για να λύσει τα μίκρα" και συνεπώς διαλεκτικά καταλήγουμε στο ερώτημα σε πιο μεγάλο γεωπολιτικό σχηματισμό θέλουμε να ανήκουμε και τί χαρακτηριστικά θέλουμε να έχει αυτό;
(Δεν εξετάζω εδώ τα ενδεχόμενα ούτε της λεγόμενης Ευρασίας, ούτε μιας Ένωσης των Λαών της Ανατολικής Μεσογείου ή μέρους της)
Με δεδομένο λοιπόν οτί οι περισσότεροι Λαοί της Ευρώπης ενώ δυσανασχετούν με την "γερμανική" ΕΕ, επιθυμούν μια Ευρώπη των Εθνών μεν αλλά χωρίς επιστροφή στους αλληλοσπαραγμούς των περασμένων αιώνων δε, ο Όττο Στράσσερ και το ιδεοκρατικό πρόγραμμα για μια Νέα Ευρώπη των Εθνών (και των Περιφερειών και των Εθνοτήτων) του Μαύρου Μετώπου του - όπως και η Ευρώπη των Εκατό Φλάμπουρων του Ντε Μπενουά -, παρά τις ατέλειες και αντιφάσεις του, ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του και δεν μπορεί να κριθεί με όρους καπιταλιστικής οικονομίας.
Είναι οι Ιδεές ενός Όττο Στράσσερ, σε μια πιο επικαιροποιημένη εκδοχή, που οι Λαοί της Ευρώπης - αν την θέλουμε ακόμα ως τέτοια κι όχι πχ σαν Ευραραβία ή Ευραφρική - έχουμε ανάγκη σήμερα, όχι τις καπιταλιστικές ονειρώξεις του κάθε κατά φαντασίαν οικονομολόγου που νομίζει ότι ο μέσος νέος Έλληνας έχει σήμερα την δυνατότητα να έχει αποταμιεύσεις, πόσο μάλλον να τις επενδύσει κιόλας σε μετοχές πολυεθνικών εταιρειών (ή και να μπορεί τί είναι αυτό; Μακροοικονομική πρόταση επιβίωσης;) και όλο αυτά να παρουσιάζονται σαν "Εθνικισμός" και "Τρίτη Θέση". Εκτός κι αν δεχτούμε ότι αν αυτό είναι η Τρίτη Θέση τότε ο Όττο Στράσσερ ήταν ήδη προφήτης μιας Πανευρωπαϊκής Τέταρτης Θέσης.
Άλλωστε το να είναι κανείς οπαδός του σύγχρονου εθνοκράτους, έτσι όπως αυτό έχει σήμερα, βαζάλου της Παγκοσμιοποίησης, δεν τον κάνει και ταγμένο στην Εθνική του Υπόθεση, μάλλον το αντίθετο, έστω και εν αγνοία του.
Η Μεταθεωρία της Μεγάλης Ιδέας
Αξιώματα γεωπολιτικής επιβίωσης
Η Μεγάλη Ιδέα πεθαίνει όταν ένα Έθνος πεθαίνει και ένα Έθνος πεθαίνει όταν πια
δεν έχει καμία Μεγάλη Ιδέα .
Α. Ο Πόλεμος Πατήρ Πάντων , ως πνευματική και υλική εκδήλωση συγκεκριμένων Ιδεών και Αρχών του κόσμου για επικράτηση είναι ο σκληρός υπέρ- ιστορικός πυρήνας της μονής ικανής θεωρίας που μπορεί να αναλύσει , να συγκρίνει και να καθορίσει φυσικά κάθε γεωπολιτική και γεωπολιτισμική θεωρία που διεκδικεί υποκειμενικά τον τάδε η δεινά αντικειμενισμο μέσα στο πλαίσιο των Διεθνών συγκρούσεων και σχέσεων.
Ο Ηράκλειτος ομιλεί μέσω του Θουκιδίδειου ιστορικού στοχασμού επιβάλλοντας μια αξεπέραστη μεταθεωρία για την διαμόρφωση του πεπρωμένου όσων πιστεύουν ότι οφείλουν να δημιουργούν συνεχώς και αδιάκοπα Μεγάλες Ιδέες προβολής των Πνευματικών τους Οριζόντων για το Έθνος , το λαό και τον πολιτισμό τους.
Από αυτή την σκοπιά η αναμέτρηση με την σημασία της δημιουργίας Μεγάλης Ιδέας για την ιστορική επιβίωση και εξέλιξη μιας Εθνικής Οντότητας είναι ένα έργο που δεν αφορά τους πολιτικούς και ακαδημαϊκούς υπαλλήλους της εκάστοτε κρατικής διπλωματίας ενός έθνους αλλά αφορά όσους αντιλαμβάνονται το καθήκον της δημιουργίας και κατάθεσης μιας Μεγάλης Ιδέας στην Εθνική Κοινότητα ως κορυφαία Επαναστατική ρήξη με την προσαρμοσμένη κρατική πολιτική σε ένα δεδομένο Διεθνές σύστημα αποδοχής των κυρίαρχων ισορροπιών των κυρίαρχων εθνών.
Αυτή η ρηξικέλευθη προσέγγιση με όρους Ηρακλείτιου Ρεαλισμού της σημασίας της Μεγάλης Ιδέας στην ανανέωση και ενίσχυση των όρων ζωής ενός Έθνους αποτελεί και κομβικό συμβάν στην διαδικασία της Φαντασιακής αυτοθέσμισης του σε ενεργό Ιστορικό υποκείμενο μέσα στον πολιτικό χρόνο αλλά και μέσα στον πνευματικό χρόνο αφού δίνει υπόσταση σε μια Μορφή-Ιδέα που ενώνει ψυχικά διαφορετικές γενιές και τάξεις του Έθνους.
Β. Πιο συγκεκριμένα η υιοθέτηση της Μεταθεωρίας του Πολέμου για την κατανόηση και την δημιουργία μιας Μεγάλης Ιδέας αναφέρεται ρητά σε μια Ιστορική αναγκαιότητα σύγκρουσης και προετοιμασίας κατάληψης θέσεων άρα κατάκτησης θέσεων μέσα σε ένα ευρύτερο γεωπολιτικό χώρο, ηπειρωτικό χώρο ή ενότητα ακόμα και μέσα στα πλαίσια μια ευρύτερης πιο γενικευμένης διεθνούς αντιπαράθεσης. Η Μεγάλη Ιδέα δεν χρειάζεται αναγκαστικά το έδαφος μεμονωμένων διακρατικών συγκρούσεων για να ευδοκιμήσει και να αναπτυχθεί , κάτι που εξαρτάται από την συγκυρία φυσικά και τον αντίπαλο , αλλά είναι μια μακρά ταυτοτική διακήρυξη γεωπολιτικής επανάστασης ενός έθνους που μπορεί να εκδηλωθεί ανεξάρτητα η και στα πλαίσια μεγάλων ηπειρωτικών οραμάτων σε διαφορετικές κλίμακες και εντάσεις.
Γ. Συνεπώς δεν μπορεί να υπάρξει Μεγάλη Ιδέα χωρίς την δημιουργία μετά-πολιτικών και πνευματικών ελίτ και πρωτοποριών που έξω , πάνω και πέρα από κάθε κρατικό πολιτικό μηχανισμό του δοσμένου γεωπολιτικού καθεστώτος , θα διακηρύσσει και θα καλλιεργεί μέσα στις τάξεις των εκτός συστήματος κοινωνικών ομάδων και τάξεων του έθνους το Ιερό Όραμα αυτής της Ιδέας δίνοντας ένα χαρακτήρα μακράς πολιτιστικής ανανέωσης και ρήξης των επιθυμιών του συνόλου της Πατρίδας με τις βλέψεις και τις επιθυμίες της άρχουσας τάξης.
Η Μεγάλη Ιδέα ορίζει εκ των πραγμάτων την δική της Πολιτική και Γεωπολιτική ατζέντα , αυτονομείται από τον κυρίαρχο ρεαλισμό των διεθνώς εναρμονισμένων κυβερνώντων και τροφοδοτεί μια νέα μεγάλη κινηματική και γνήσια λαϊκή επαναστατική πρόθεση που παίρνει χαρακτηριστικά Θρησκευτικής πίστης, αφοσίωσης και θυσίας σε ένα σκοπό . Σκοπό που η τυπική πολιτική δεν είναι σε θέση να εκφράσει παρά μόνο στην καλύτερη περίπτωση να υπηρετήσει μέχρι του σημείου που η υλοποίηση αυτής της Μεγάλης Ιδέας δεν απειλεί την υφιστάμενη δομή εξουσίας σε μια χώρα.
Δ. Η Ιστορία του Ελληνικού Έθνους κυριαρχείται από δυο μεγάλα αλλά δυστυχώς ασύγκριτα παραδείγματα Μεγαλοιδεατισμου που επιβεβαιώνουν όχι μόνο την μεταθεωρία του Πολέμου ως πυρήνα διαμόρφωσης της θέσμισης μιας Μεγάλης Ιδέας αλλά υπογραμμίζουν επίσης την σημασία της ύπαρξης μιας μετά-πολιτικής πνευματικής αριστοκρατίας που είναι ταγμένη στην επίτευξη της Ιδέας πέρα από συγκυριακές τακτικές , συμμαχίες ή και πολιτικούς ελιγμούς στο πλαίσιο μεγάλων διεθνών γεγονότων, και που θα μπορεί να εκφράζει μια νέα εθνική επαναστατική τάξη πραγμάτων στο επίπεδο του Κράτους ώστε να προστατεύσει την μοίρα της Ιδέας από τον ξένο παράγοντα , τους υποτελείς του και τον γεωπολιτικό αντίπαλο.
Το πρώτο παράδειγμα είναι η εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ασία και φυσικά το δεύτερο τραγικό και περισσότερο χρήσιμο συμπερασμάτων είναι το τέλος της Μεγάλης Ιδέας με την ήττα της Μικρασιατικής Εκστρατείας κ την επακόλουθη Μικρασιατική καταστροφή.
Η απειλή του Πλάτωνα
«Μυστικισμός πρώτα και πολιτική αργότερα».
Ντομινίκ Βενέρ
Η μελλοντική θρησκεία ( η Πολιτεία που επέρχεται)
Ο Πλάτωνας πριν την Σπάρτη έχει στο μυαλό του την Πυθαγόρεια σχολή , την μήτρα της Ακαδημίας του. Ούτε παράταξη , ούτε κόμμα ούτε κίνημα ούτε εξουσία . Η Πολιτεία του έχει μέσα της ήδη την μυστική ασκητική μορφή της αγωγής της ,της μνήμης της και του μέλλοντος της.
Ο θρησκευτικός καθώς και πρώιμα επιστημονικός αλλά και για αυτό πολιτικός Πυθαγορισμος κάνει τον Πλάτωνα να καταλάβει την σημασία της αριστοκρατικής ασκητικής κοινωνίας για την εξάπλωση μιας νέας πίστης μιας νέας θρησκείας που θα κάνει την Πολιτεία να επέλθει και να επικρατήσει.
Η διαμόρφωση μιας Ταυτότητας υπέρ της Ιεραρχίας ως πεπρωμένου για την Ατομική εξέγερση ενάντια στον υλισμό της καθημερινής ζωής είναι ένας αγώνας μακρύς επίπονος και αδιάκοπα πνευματικός που απαιτεί την αλυσιδωτή δημιουργία οργανισμών , νοημάτων και δράσεων που να αγκαλιάζουν την πνευματική αναζήτησή του σημερινού ανθρώπου από την σκοπιά ενός νέου Θρησκευτικού λόγου για την μορφή της Κοινωνίας,του Έθνους και του Πολιτισμού συνολικά.
Η μορφολογία αυτής της οργανωμένης ενότητας ενός νέου ασκητισμού με ένα νέο κοινοτικό βίωμα είναι ακαθόριστη ακόμα και δύσκολο να περιγράφει.
Όμως αυτή η ενότητα στην Τρίτη χιλιετία που διανύουμε θα δώσει σίγουρα νέες μορφές έκφρασης του Αρχέγονου τελετουργικού και λατρευτικού προορισμού του ανθρώπου προς την ιδανική Πολιτεία.
Φ.Λ
«Συνηθίζεται να ορίζουμε την Πλατωνική Πολιτεία ως μια ουτοπία. Όντως η Πολιτεία είναι μια ουτοπία επειδή δεν υπάρχει πουθενά…Για εμάς ο χαρακτήρας της ουτοπίας , της μη-´ύπαρξης γεωγραφικά και ιστορικά αποδίδεται στην μυθική Πολιτεία αντιπροσωπεύοντας μια Τάξη η οποία χωρίς να απορρέει από κάποιο χώρο και χρόνο , είναι ατέρμονη και ατέρμονα αυτοπροτείνεται ως αληθινή. Η ιδέα της δικαιοσύνης , αυτού που συμβατικά ονομάζουνε «Ιδανική δικαιοσύνη», είναι ο προσχήματισμος αυτής της προαιώνιας Τάξης.»
Franco Freda ,Platone,Lo Stato Secondo Giustizia
“Ο Πλάτωνας θα είναι ο οδηγός μας. Είναι αυτός που πρώτα και κυρία χρειαζόμαστε σήμερα ,για ένα λόγο συγκεκριμένα : Ήταν αυτός που εισήγαγε την ιδέα πως ζώντας μέσα στον κόσμο σημαίνει πως είναι διαθέσιμη για εμάς κάποια πρόσβαση στο Απόλυτο. Όχι επειδή ένας Φιλαλήθης Θεός δεσπόζει από πάνω μας ( κατά Ντεκαρτ) ούτε επειδή είμαστε φορείς του Υποκειμένου-Γιγνεσθαι ( κατά Χέγκελ και Χαιντεγκερ ).Αλλά επειδή η υλικότητα από την οποία είμαστε συμμετέχει πάνω και πέραν της ατομικής σωματικότητας και της συλλογικής ρητορικής ,μέσα στην οικοδόμηση των Αιωνίων αληθειών”
Alain Badiou , Plato’s Republic
Ιεραρχικός Κομμουνισμός θέσεις προς μια γενική θεωρία
Η Ιεραρχία στον Πλάτωνα δεν είναι μια διοικητική έννοια που αφορά τον οργανωτικό συμπεριφορισμό των Ανώτερων ομάδων προς τις κατώτερες. Αντιθέτως αφορά την βαθιά πνευματική και θεουργική σημασία της Ιεραρχίας ως πεμπτουσία του ολοκληρωτικού κομμουνιστικού τρόπου ύπαρξης της Πολιτείας.
Δεδομένης της προϊστορικής παράδοσης του Σπαρτιάτικου πολιτειακού οργανισμού όπου οι Νόμοι που κρατούν δεμένη την κοινωνική δομή δεν είναι μια Κρατική επιβολή στην Κοινότητα αλλά Πνευματικοί θεσμοί που ορίζουν την Ιερή Αρχή της Πατρίδας ως Θρησκείας καθεαυτό βιωμένης,μπορούμε φυσικά να πούμε πως ο Ιεραρχικός Κομμουνισμός συλλαμβάνεται, βιώνεται ιστορικά στην Σπαρτιατική ζωή και σχηματίζεται Ιδεατά ως Καθολική Πρόταση με το έργο του Πλατωνα.
Η τραγική εμμονή του Άξονα να οδηγηθεί σε πόλεμο με την ΕΣΣΔ την ώρα που από κοινού Ρώμη – Βερολίνο -Μόσχα είχαν αντικαπιταλιστικό,αντί- κοσμοπολίτικο και αντιδημοκρατικό χαρακτήρα ήταν σε εξέλιξη ο αγώνας τους για μετάβαση των οικονομιών τους από λαϊκές-σοσιαλιστικές οικονομίες με υπαρκτά καπιταλιστικά στοιχεία και δυνάμεις στην ολοκληρωτική επικράτηση του Ιεραρχικού Κομμουνισμού , ήταν αυτοκτονική και έδωσε ένα ανέλπιστο φίλη ζωής στην εξέλιξη του διεθνούς καπιταλισμού να διαιρέσει τους εχθρούς του, να αλλάξει σκυτάλη στην ηγεμονία με το τέλος της Βρετανικής αυτοκρατορίας και φυσικά να ενεργοποιήσει ένα παγκόσμιο ανθρωπολογικό πρότυπο ,τον αμερικανισμό.
Στην ουσία της αυτή η γεωστρατηγική τύφλωση αντανακλούσε την εγκατάλειψη της συνέχισης της Επανάστασης στο εσωτερικό των χωρών του Άξονα και την επίσημη συνύπαρξη τους με αστικές δυνάμεις.
Αυτό επέτρεψε την επικράτηση των φιλοδυτικών παρασκηνιακών λόμπι που τελικά εξέτρεψαν τον διαφαινόμενο ολοκληρωτικό πόλεμο στον Αγγλοαμερικανικο Χρηματιστικό Ιμπεριαλισμό σε ένα ανελέητο φυλετικό πόλεμο που κατέστρεψε το πλεονέκτημα μιας Ενιαίας Ευρωπαϊκής Τάξης της Ιεραρχίας και της Εργασίας απέναντι σε μια εύθραυστη ακόμα συμμαχία μεταξύ της γηραιάς Βρετανικής αυτοκρατορίας και των ΗΠΑ.
Jean Thiriart: Η Ευρώπη ως Επανάσταση
του Αντριάνο Σκιάνκα
μετάφραση Φυλή Λιμόνοφ, από την δημοσίευση στο Centro Studi La Runa
Η έννοια της Ευρώπης στον Thiriart αποκτά ένα επαναστατικό νόημα από την αρχή. Ήταν μια συνειδητοποίηση στην οποία κλήθηκαν όλοι οι πραγματικοί Ευρωπαίοι επαναστάτες: οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής θεωρούνταν ο μόνος αντικειμενικός και παγκόσμιος εχθρός.
Ευρασία εναντίον ΗΠΑ
Στο άρθρο του » Η Ευρώπη ως Κράτος και η Ευρώπη ως Έθνος θα υπάρξει ενάντια στις ΗΠΑ» , αγγίζει το καθόλου δευτερεύον ζήτημα, της ανεξαρτησίας της Ευρώπης και κατ επέκταση της Ευρασίας από τον ηπειρωτικό έλεγχο των ΗΠΑ.
Σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι απαραίτητο να ανακαλύψουμε ξανά, να επισκοπήσουμε και να ανανεώσουμε το έργο του Jean Thiriart.
Από όσα έχουν ειπωθεί παραπάνω το συμπέρασμα είναι πως καθήκον της Ευρώπης είναι να εναντιωθεί στις ΗΠΑ.
Έτσι, μια επαναστατική Ευρώπη, κατανοητή ως ήπειρος ενωμένη σε πλήρη αντίθεση με την φιλελεύθερη-καπιταλιστική ηγεμονία των Ηνωμένων Πολιτειών. Και είναι επίσης απαραίτητο να διευκρινιστεί ότι στο να φτάσουμε προς την Ανατολή, το Έθνος της Ευρώπης δεν ήταν τίποτα άλλο από τη δυνητική Ευρασία
H Ευρώπη από το Δουβλίνο ως το Βλαδιβοστόκ.
Η γενική διαμόρφωση της αυτοκρατορίας από το Δουβλίνο μέχρι το Βλαδιβοστόκ καθίσταται ακόμη πιο απαραίτητη όταν η Ρωσία χάνει κάθε δυνατότητα να είναι παγκόσμια δύναμη. Οι ΗΠΑ αντιπροσωπεύουν τον μοναδικό εχθρό για τη Ρωσία, η δράση τους για την αποσύνθεση της πρώην ΕΣΣΔ και στη συνέχεια της σημερινής Ρωσίας είχε προβλεφθεί από τον Thiriart. Σήμερα εντοπίζουμε την απειλή στις ενέργειες περικύκλωσης που πραγματοποιούνται από τη θαλασσοκρατική δύναμη.
Η Ευρασία ως Επανάσταση
«Εάν η Συντήρηση είναι το αντίθετο της Παράδοσης που είναι επαναστατική, η Ανατροπή, όπως όλα τα φαινόμενα της εξέγερσης στον σύγχρονο κόσμο, είναι μια επανάσταση του αντίθετου σημείου, μια Αντεπανάσταση, πάντα με την παραδοσιακή έννοια του όρου. Στην πραγματικότητα, τη στιγμή που ισχυρίζεται ότι καταστρέφει τις μορφές του παρόντος (και αυτή είναι η πιο θετική πτυχή) το κάνει στο όνομα και στο σημάδι του «νεωτερισμού», ως ψυχική και πνευματική κατηγορία [… ].
Η ανατροπή τείνει να ανατρέψει τις μορφές του παρελθόντος για να διατηρήσει την ουσία του παρόντος, δηλαδή τον αντι-παραδοσιακό μοντερνισμό, προσπαθώντας έτσι να σταματήσει την πραγματική επαναστατική διαδικασία που κλείνει έναν κύκλο και ανοίγει ένα νέο. Εν ολίγοις, είναι μια άλλη μορφή Συντήρησης […]. Στον σύγχρονο κόσμο, στο τέλος ενός κύκλου, κάθε καταστροφή του παρελθόντος και του παρόντος αποτελεί προϋπόθεση για την ολοκλήρωση του ίδιου του ιστορικού κύκλου«
Ολόκληρο το άρθρο εδώ:
Ο Ρομαντισμός ενάντια στον Μεταμοντέρνο Κόσμο
α) Γεννήθηκε ως εξέγερση απέναντι στον νεογέννητο Διαφωτισμό και τον Ορθό Λόγο του και διεξήγε΄ πόλεμο απέναντι στις αξίες του Νεωτερικού πολιτισμού όχι μέσω μίας στείρας αναφοράς στο παρελθόν και στις αρχαίες αξίες αλλά αντιθέτως δημιουργώντας νέες μορφές αισθητικής,πνευματικής και πολιτικής δύναμης οι οποίες έσπειραν παντού μέσα στην νεογέννητη Καπιταλιστική κοινωνία τον ιό της Άρνησης του παρόντος, την λατρεία της Ηρωικής ζωής, την Ιερότητα του Εξεγερμένου Ατόμου, την Αγάπη στην Κοινότητα που βρίσκεται πέραν του χρόνου όπως το Έθνος, την Μεταφυσική ταυτότητα με την Φύση .
β) Επειδή όλα τα Επαναστατικά κινήματα που ξέσπασαν απο τα τέλη του 19ου αιώνα ως την δεκαετία του 70 του 20ου αιώνα , ο αναρχισμός , ο επαναστατικός εθνικισμός, ο μπολσεβικισμός (όχι ΄φυσικά ο Μαρξισμός), ο φασισμός , ο Γερμανικός εθνικομπολσεβικισμός και αριστερός εθνικοσοσιαλισμός, ο μαοϊσμός, έχουν την ιδεολογική και μεταπολιτική καταγωγή τους στην Ρομαντική αντίληψη του κόσμου. Οι ενδο-ιστορικές και φυσικές πολιτικές αντιθέσεις αυτών των πολιτικών κινημάτων και οι συνεπακόλουθες δραματικές αποκλίσεις και συγκρούσεις τους δεν αναιρούν το γεγονός της προέλευσης τους από το μάγμα της Ρομαντικής Εξέγερσης απέναντι στον Καπιταλισμό συνολικά ως πολιτισμικό κίνδυνο για τον άνθρωπο.
Traditionalism by a creative, innovative spirit
“I'm amazed by what I've seen here, coming to Moscow twenty years after my first visit. Twenty years ago this country was falling apart, and strange people were walking the streets. I couldn't imagine that twenty years later questions of Traditionalism would be interpreted on such a level and with such enthusiasm... while in Western Europe Traditionalism is mainly a conservative movement, which insists on the preservation of what is or the reproduction of what was, or is sort of an alibi for many to do nothing, here, in Russia, I saw that Traditionalism is permeated by a creative, innovative spirit.”
Claudio Mutti Italian Traditionalist and legendary Revolutionary Political Militant
Political Platonism, Alexander Dugin
Η Ιδεολογία της 17Ν είναι «γεννημένη 25 Μαρτίου»
Ξυδάκι...
"O Koυφοντίνας είναι ο σοβαρός Κατσίφας"
"η ιδεολογία της 17Ν είναι «γεννημένη 25 Μαρτίου». "
"Γεννήθηκε 25 Μαρτίου
Η σύμπτωση αυτή είναι εξόχως ειρωνική. Διότι, αν εξετάσουμε συγκριτικά την ύπαρξη και τη δράση του Κυριάκου Μητσοτάκη, ή π.χ. της επικεφαλής των εορτασμών Γιάννας Αγγελοπούλου, με εκείνη του Koυφoντίνα, θα δούμε ότι μεγαλύτερη σχέση με όσα έγιναν το 1821, και με όσους τα έκαναν, έχει φυσικά ο δεύτερος, όχι οι πρώτοι.
Το 1821 έδρασαν τα κουμπούρια. Τα κουμπούρια αυτά τα κρατούσαν ως επί το πλείστον άτακτοι, αντάρτες.
οι πρωταγωνιστές της εθνεγερσίας ήταν κλέφτες· δηλαδή παράνομοι οι οποίοι συγκροτούσαν ένοπλες ομάδες και δρούσαν εκτός της καθώς πρέπει κοινωνίας, αλλά ενίοτε μετατρέπονταν και σε αρματολούς, δηλαδή σε υπηρέτες του κράτους που απένεμαν δικαιοσύνη και τιμωρούσαν τους εγκληματίες.
Νομίζω ότι η ελληνική δεξιά έχει λυσσάξει κατά του Koυφoντίνα, και θέλει το κεφάλι του, όχι επειδή εκείνος εκπροσωπεί ό,τι της είναι αντίθετο, ό,τι αναιρεί τις βάσεις της ελληνικής πολιτείας και της κοινωνικής συμβίωσης, αλλά ακριβώς αντίθετα επειδή προσωποποιεί, και μάλιστα καλύτερα απ’ αυτήν, τις ιδέες που (υποτίθεται ότι) συγκροτούν τις βάσεις ύπαρξης του έθνους.
Ο Koυφoντίνας υπήρξε ένας οπλαρχηγός που πήρε τα όπλα και έδρασε μυστικά, συντονισμένα και με επιτυχία, μαζί με τα παλικάρια του, ενάντια στους Τούρκους, και γενικά τους ξένους, και τους ντόπιους συνεργάτες τους που υποδούλωναν και απειλούσαν την πατρίδα. Στην δε δίκη του, έκλεισε την απολογία του με μία τρομερά φορτισμένη παράθεση ενός πατριωτικού ποιήματος του ανθρώπου που μας συνέστησε να «μεθύσουμε με το αθάνατο κρασί του Εικοσιένα»."
"O Koυφοντίνας είναι ο σοβαρός Κατσίφας
Όπως με σαφήνεια προκύπτει από τη δράση και το λόγο της 17Ν, ο σκοπός της ήταν να προκαλέσει πόλεμο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας (και Κύπρου).
Όσοι αθώοι σκανδαλίζονται και πέφτουν από τα σύννεφα διαβάζοντας αυτή τη διαπίστωση, είναι είτε απληροφόρητοι, είτε επιλήσμονες γεγονότων γνωστών σε όλους και δημοσιευμένων. Ή απλώς εθελοτυφλούν.
Προς θεραπεία όλων των ανωτέρω ελαττωμάτων, τους συνιστώ ενθέρμως:
Α) Να θυμηθούν, ή να πληροφορηθούν τώρα για πρώτη φορά εάν είναι νεότεροι/-ες, ότι η 17Ν μεταξύ άλλων έχει εκτελέσει δύο Τούρκους διπλωμάτες. Πράγμα που συνιστά εξ όσων γνωρίζω μία μοναδικότητα στην ιστορία του μεταπολεμικού τουλάχιστον ένοπλου αντάρτικου πόλεων στην Ευρώπη, ή και οπουδήποτε αλλού: πραγματικά δεν γνωρίζω άλλη περίπτωση οργάνωσης ένοπλης πάλης που να εκτέλεσε μέλη της μόνιμης αντιπροσωπείας κάποιας ξένης χώρας διαπιστευμένα στη δική της. Και μάλιστα όχι απλώς «κάποιας», αλλά της χώρας η οποία έχει κατασκευαστεί από την άρχουσα ιδεολογία της οικείας χώρας ως ο «προαιώνιος εθνικός εχθρός», και με αυτήν ακριβώς την επιχειρηματολογία (με την απολύτως υποκριτική προσθήκη διάφορων σαλτσών περί «διεθνισμού» για ξεκάρφωμα).
Άλλωστε, η λέξη «καπιταλισμός» ή οποιαδήποτε έστω απόμακρα σχετική προς αυτήν απουσιάζει παντελώς από αυτές τις προκηρύξεις. Αντιθέτως, είναι παρόν όλο το οπλοστάσιο του αλυτρωτισμού και της τουρκοφαγίας. Οι συντάκτες του κειμένου αυτού δεν έχουν ακόμα χωνέψει τη … συνθήκη της Λωζάνης, και μάλιστα ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα έπρεπε «νάθετε χτες ζήτημα Ανατολικής Θράκης» (!;), κάτι που εξ όσων γνωρίζω ούτε η Χρυσή Αυγή έχει ισχυριστεί.
«Με τα παραπάνω δεν προσπαθούμε να υποστηρίξουμε καμιά νέα ‘Μεγάλη Ιδέα’ ή μια στρατιωτική εισβολή στην Ανατολική Θράκη, όπως θα μας κατηγορήσουν οι διάφοροι αγύρτες, τσαρλατάνοι δημοσιογράφοι».
ο Κουφοντίνας είχε πάντοτε (και εξακολουθεί να έχει) εξίσου χεσμένο τον διεθνισμό και τα δικαιώματα των μειονοτήτων, όπως και των μεταναστών, για τα οποία δεν έχει πει ποτέ μια λέξη. Ή μάλλον, έχει ρητά πει ότι αυτά είναι πάρα πολλά και πρέπει να περιοριστούν –προκειμένου για την τουρκική μειονότητα στη Θράκη και για την τουρκοκυπριακή κοινότητα.
Πρόσφατα έγραψα ότι η ιδεολογία της 17Ν είναι «γεννημένη 25 Μαρτίου».
Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο ότι αρκετές συλλογικότητες στον αριστερό, ελευθεριακό και αναρχικό χώρο, μερικές από τις οποίες πρωταγωνίστησαν και στρατεύτηκαν με ειλικρίνεια και αυταπάρνηση στη δημιουργία των Αντιρατσιστικών Φεστιβάλ και στην αλληλεγγύη στους πρόσφυγες όλα αυτά τα χρόνια, γοητεύονται από τη δράση και την προσωπικότητα του Κουφοντίνα. Θεωρώ ότι αυτή η έλξη οφείλεται σε στοιχεία εξωτερικά και ενδεχομενικά, όπως η ικανότητά του να δρα μυστικά επί χρόνια, το θάρρος, η εντιμότητα και η συνέπειά του.'
ΖΑΝ-ΖΑΚ ΡΟΥΣΣΩ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ
ΜΟΛΙΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ τὸ νέο βιβλίο τοῦ Δημήτρη Κιτσίκη: ΖΑΝ-ΖΑΚ ΡΟΥΣΣΩ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ (ἐκδόσεις Ἔξοδος).
Πρὸς τὸ παρὸν μπορεῖτε νὰ τὸ προμηθευθεῖτε ἀπὸ τὸ βιβλιοπωλεῖο ΠΟΛΙΤΕΙΑ. Συντόμως καὶ ἀπὸ περισσότερους χώρους.
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ὁπισθόφυλλο τοῦ βιβλίου:
«Ἡ τάσις μερικῶν ἱστορικῶν νὰ χρησιμοποιοῦν ὅρους καθημερινῆς χρήσεως χωρὶς νὰ τοὺς ὁρίζουν ἐπακριβῶς, ὅπως δικτατορία, λαϊκισμὸς ἤ φιλελευθερισμός, ὡς καὶ τὸν ἀποκλειστικὸ ἱστορισμὸ τῶν ἀναλύσεών των ποὺ τοὺς ὁδηγεῖ νὰ ὑποτιμοῦν τὶς ἔννοιες καὶ τὶς συνθετικὲς προσεγγίσεις εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τὴν σύνταξι πλήθους ἱστοριῶν τοῦ φασισμοῦ ποὺ εἶναι ἁπλῶς ἀναλύσεις τῆς Ἱστορίας τῆς Ἰταλίας ἤ ἄλλης εὐρωπαϊκῆς χώρας τοῦ Μεσοπολέμου. Ἀπὸ πολλὰ χρόνια διδάσκω στοὺς τεταρτοετεῖς φοιτητὲς τοῦ τμήματος Ἱστορίας τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Ὀττάβας τὴν φασιστικὴ ἰδεολογία ποὺ ἐμετανάστευσε καὶ στὸν Τρίτο Κόσμο. Γιὰ νὰ μὴν ῥιψοκινδυνεύσω τὴν θέσι μου δὲν εἶχα χρησιμοποιήσει τὴν ἐπίμαχη λέξι στὸν τίτλο τοῦ μαθήματος ποὺ ἐδιαβάζετο ὡς ἑξῆς «Ἰδεολογικὲς ἀναμετρήσεις στὸν Τρίτο Κόσμο: ἐθνικισμὸς καὶ σοσιαλισμός». Γιὰ μεθοδολογικοὺς λόγους εἶχα καταρτήσει καὶ ἕνα μοντέλο δεκατριῶν σημείων γιὰ τὸν καθορισμὸ τοῦ φασιστικῆς ἰδεολογίας στὴν Δύσι ὅπως καὶ στὸν Τρίτο Κόσμο».
Ὁ Δημήτρης Κιτσίκης εἶναι ἱστορικός, τουρκολόγος καὶ διεθνολόγος, καθηγητὴς Διεθνῶν Σχέσεων τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Ὀττάβας ἀπὸ τὸ 1970, τακτικὸ μέλος τῆς Καναδικῆς Ἀκαδημίας καὶ Ἐπίτιμος Πρόεδρος τοῦ Ἱδρύματος «Δημήτρη Κιτσίκη» Ν.Π.Δ.Δ. Θεωρεῖται ἕνας ἀπὸ τοὺς σημαντικότερους σύγχρονους γεωπολιτικοὺς ὡς θεμελιωτὴς τῆς διεθνῶς ἀναγνωρισμένης θεωρίας τῆς Ἐνδιαμέσου Περιοχῆς.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)