Fascism as root and consequence of the Cuban Revolution

 

The Revolutionary Conservative The Zenith against the Center

Taking into consideration historical organizations such as the Revolutionary National Syndicalist Legion, the National Worker’s Commission, the National-Syndicalist Worker’s Youth, the Cuban National Fascist Party or the very same Cuban Falange; the rich island of Cuba had already had its first contacts with what would came to be known as the political third position.

With its first followers portraying gray shirts and marking at the pace of their leader Jesus Marinas, who portrayed with pride the gesture of an organic Fascism which seemed to have found the unique possibility of taking such doctrine to the Cuban people, on the modern streets of New Habana of 1938 and to the most rural fields of the agrarian landscape. Such was the initiative that would come to forge the first canvases of the revolutionary spirit, of a movement that emerged from its earliest tempest as a purely identitarian nationalism of popular character.

There exist three general roots to the emergence of the third position in Latin-America; the Fifth Column which looked to generate a support to the Axis powers during the conflict, the unknowing and thus manipulation of the term in favor of a varied purpose and the authentic symptomatic necessity of an alternative above the already tiring traditional politics. Being the case of Cuba, one almost exclusive under a comparison of continental reach.

The following text digs up a lost notion which orbits the specter of a new theme, which I exhibit in a collaborative work with the Sandinista, Peter.

Castro’s Fascism

Time For War TFW - FSN Frei Sozial National

Time For War TFW - FSN Frei Sozial National 

ΖΕΕΒ ΣΤΕΡΧΕΛ «Η ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ»

 Σὲ λίγες μέρες θὰ κυκλοφορήσει ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις «Ἔξοδος» τὸ βιβλίο 

τοῦ ΖΕΕΒ ΣΤΕΡΧΕΛ «Η ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ» 

Ὁ Πολωνοεβραῖος ἀκαδημαϊκὸς Ζέεβ Στέρνχελ (Zeev Sternhell), καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Ἱερουσαλήμ (ἕδρα Λεὸν Μπλοῦμ), εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς κορυφαίους καὶ τοὺς πλέον καινοτόμους μελετητὲς τοῦ φασιστικοῦ πολιτικοῦ φαινομένου. Τὸ μεγάλο ἅλμα ποὺ πραγματοποίησε στὴν μελέτη τοῦ φασισμοῦ ἦταν νὰ ἀπορρίψει τὶς μέχρι τότε τετριμμένες ἑρμηνεῖες, μαρξιστικὲς καὶ φιλελεύθερες, ποὺ ἀντιμετώπιζαν ἀντιστοίχως τὸν φασισμὸ εἴτε ὡς ἕνα κίνημα τῆς ἀστικῆς ἀντίδρασης κατὰ τοῦ κομμουνισμοῦ, εἴτε ὡς μία αὐταρχικὴ δημαγωγικὴ καὶ μιλιταριστικὴ πολιτική, καὶ νὰ ἀνατρέξει στὶς αὐθεντικὲς καταβολές του. 

Ὁ Στέρνχελ ἀνέλυσε μὲ ὑποδειγματικὴ ἐπιστημονικὴ εὐσυνειδησία τὸν φασισμὸ ὡς μία ἰδιαίτερη ἰδεολογία, μὲ τὶς δικὲς της ἀρχές καὶ ἀξίες, μὲ τὴν δικιά της κοσμοαντίληψη, ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ σταθεῖ ἀνέτως δίπλα στὶς μεγάλες ἰδεολογίες τοῦ νεωτέρου καὶ τοῦ σύγχρονου κόσμου. Ἀντιμετώπισε τὸν φασισμὸ κατ’ ἀρχὰς ὡς ἕνα πολιτιστικὸ φαινόμενο ποὺ ἀργότερα διαμόρφωσε τὰ χαρακτηριστικὰ του ὡς ἰδεολογία καὶ ἐξελίχθη σὲ ριζοσπαστικὸ πολιτικὸ κίνημα καταδεικνύοντας ὡς τὸ πρῶτο ἐργαστήριο τοῦ φασισμοῦ τὴν Γαλλία στὰ τέλη τοῦ 19ου καὶ στὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰῶνα. 

Ἡ βασικὴ θέση τοῦ Στέρνχελ εἶναι ὅτι οἱ πρωταρχικὲς καταβολὲς τοῦ φασισμοῦ δὲν βρίσκονται οὔτε στὴν Ἰταλία οὔτε στὴν Γερμανία ἀλλὰ στὴν ριζοσπαστικὴ καὶ λαϊκιστικὴ Γαλλικὴ Δεξιὰ τῶν τελῶν τοῦ δεκάτου ἐνάτου αἰῶνα. Ὁ Στέρνχελ διαχωρίζει ρητὰ τὸν φασισμὸ ὡς πολιτικὸ κίνημα καὶ τὸν φασισμὸ στὴν ἐξουσία, καθὼς γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ἀνέλθει καὶ νὰ διατηρηθεῖ στὴν ἐξουσία χρειάσθηκε νὰ προβεῖ σὲ συμβιβασμοὺς μὲ τὸ πολιτικό, οἰκονομικό, στρατιωτικὸ καὶ θρησκευτικὸ κατεστημένο. Ἑπομένως, ἄν θέλουμε νὰ δοῦμε καὶ νὰ ἐξετάσουμε τὸν φασισμὸ στὴν «καθαρή» του μορφή, θὰ πρέπει νὰ πᾶμε στὴν Γαλλία, ὅπου ἐκεῖ το φασιστικὸ κίνημα δὲν ἔφθασε στὴν ἐξουσία καὶ ἄρα δὲν χρειάσθηκε νὰ προβεῖ στοὺς ἀναγκαίους συμβιβασμούς.

Ἐπιπλέον, ὁ Στέρνχελ δὲν ἐντοπίζει τὴν καταγωγὴ τοῦ φασισμοῦ μονάχα στὴν ριζοσπαστικὴ γαλλικὴ Δεξιὰ ἀλλὰ ἐξίσου στὴν γαλλικὴ ἄκρα Ἀριστερά, ποὺ γιὰ νὰ διατηρήσει ζωντανὸ τὸ ἐπαναστατικὸ πνεῦμα ἀπέναντι στὴν ἀφομοίωση τῆς σοσιαλδημοκρατίας ἀπὸ τὸ ἀστικὸ καθεστὼς συνδύασε τὸν ἐπαναστατικὸ σοσιαλισμὸ μὲ τὸν λαϊκὸ ἐθνικισμό. Μὲ τὴν συγχώνευση τῶν ριζοσπαστῶν ἐθνικιστῶν τῆς Δεξιὰς καὶ τὸν ἐπαναστατῶν σοσιαλιστῶν τῆς Ἀριστερὰς γεννιέται τὸ φασιστικὸ κίνημα.   

Ἀπὸ τὶς σχετικὲς ἐργασίες του ξεχωρίζουν οἱ ἐξῆς: «Ἡ φασιστικὴ ἰδεολογία» (Fascist Ideology), «Ἡ γέννεση τῆς φασιστικῆς ἰδεολογίας» (Naissance de l'idéologie fasciste), «Οὔτε Δεξιά, οὔτε Ἀριστερά: Ἡ φασιστικὴ ἰδεολογία στὴν Γαλλία» (Ni droite ni gauche: l'idéologie fasciste en France) «Ἡ ἐπαναστατικὴ Δεξιά: Οἱ γαλλικὲς καταβολὲς τοῦ φασισμοῦ, 1885-1914» (La droite révolutionnaire - Les origines françaises du fascisme).

Στὰ ἑλληνικὰ ἔχει ἐκδοθεῖ τὸ ἔργο του «Ὁ Ἀντιδιαφωτισμός: Ἀπὸ τὸν 18ο αἰῶνα ὡς τὸν Ψυχρὸ Πόλεμο), μετάφραση Ἄννα Καρακατσούλη, ἐκδόσεις «Πόλις», Ἀθήνα, Φεβρουάριος, 2009.

Ὁ Στέρνχελ παρέμεινε μέχρι τέλους ἀκραιφνὴς φιλελεύθερος καὶ ὑπέρμαχος τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τῆς νεωτερικότητας. Ὑπῆρξε ἀναθεωρητὴς τῆς ἰσραηλινῆς ἱστορίας καὶ δριμὺς ἐπικριτὴς τῆς ἰσραηλινῆς Δεξιᾶς καὶ τῆς καταπίεσης τῶν Παλαιστινίων στὰ Κατεχόμενα ἀπὸ τὸ Ἰσραὴλ ἐδάφη. Συμμετείχε ἐνεργὰ στὸ ἰσραηλινὸ εἰρηνιστικὸ κίνημα καὶ ἦταν ἱδρυτικὸ μέλος τῆς ἰσραηλινῆς ὀργάνωσης «Εἰρήνη Τώρα». Στὶς 25 Σεπτεμβρίου 2008 ἔγινε βομβιστικὴ ἐνέργεια ἐναντίον ἀπὸ Ἑβραίους ἐξτρεμιστὲς λόγω τῶν εἰρηνιστικῶν του θέσεων.  Ἀπεβίωσε στὶς 22 Ἰουνίου 2020 σὲ ἡλικία 85 ἐτῶν.

Μιχαήλ Μπακούνιν: το μυστικό του ρωσικού αναρχισμού

 

του Αλεξάντερ Ντούγκιν

μετάφραση από εδώ:

https://nemicidelsistema.blogspot.com/2021/07/michail-bakunin-il-segreto.html

Ο Μιχαήλ Μπακούνιν γεννήθηκε στις 30 Μαΐου 1814 και έγινε ένας συγγραφέας αποκηρυγμένος στη Ρωσία. Οι συντηρητικοί τον περιφρονούσαν γιατί επιτίθονταν στη μοναρχία, οι Μπολσεβίκοι τον απέρριπταν επειδή μισούσε τον Μαρξ και ήταν Ρώσος παν-σλαβιστής και εθνικιστής. Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί τρομοκρατήθηκαν από την ασέβεια του, οι άθεοι τον θεωρούσαν μυστικιστή που κήρυττε την παράξενη ιδέα ενός εσωτερικού ανθρώπου.

Κανένας από αυτούς δεν συμπαθούσε τον αναρχισμό του Μπακούνιν. Οι ιδέες του δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ. Οι αναρχικές οργανώσεις (χωρίς τις οποίες η νίκη των Μπολσεβίκων το 1917 θα ήταν αδύνατη) εξαλείφθηκαν σε ολόκληρη τη Ρωσία επειδή ήταν ασυμβίβαστες με το μαρξιστικό δόγμα του επαναστατικού κράτους και με την επιβολή της δικτατορίας. Οι αναρχικοί απέρριπταν την καθιέρωση οποιασδήποτε μορφής οργανωμένης εξουσίας και προτίμησαν να δημιουργήσουν μια ομοσπονδία ελεύθερων εργαζομένων αποτελούμενη κυρίως από επαρχιακές και αγροτικές κοινότητες.

Αλλά ο Μπακούνιν αγαπούσε τη Ρωσία. Ήταν πρόθυμος να κάνει οποιαδήποτε θυσία γι 'αυτήν: σκέφτηκε να θυσιάσει άλλους, αλλά πάνω απ' όλα σκέφτηκε να θυσιάσει τον εαυτό του. Τέτοιες ιδέες έρχονται σε αντίθεση με τα εκατομμύρια των δειλών που είναι πρόθυμοι να υποταχθούν στη δύναμη για στέγη και τροφή χωρίς να προκαλέσουν ποτέ τον Θεό ή τον διάβολο. Εάν ένα άτομο δεν βρίσκει καμία διαφορά μεταξύ καλού και κακού, τότε μπορούμε να πούμε ότι αυτό που θεωρεί «καλό» είναι απλά για τα σκουπίδια. Αυτοί είναι οι πραγματικοί δειλοί και όχι αυτοί που επιλέγουν το κακό ή κάτι παρόμοιο με το κακό όπως συνέβη με τον Μπακούνιν. Ο δειλός είναι αυτός που επιλέγει να υποταχθεί με τυφλή υπακοή και δεν θέλει να είναι ελεύθερος.

Ο Μπακούνιν είναι, καταρχάς, ένα υπαρξιακό μοντέλο.

Δεν πρέπει να μας απασχολούν τόσο πολύ οι ιδέες που αγωνίστηκε και υπερασπίστηκε, αλλά ο τρόπος που το έκανε ... Στη ζωή του υποστήριξε τόσο τους Ιταλούς κλέφτες όσο και τους Ελβετούς διανοούμενους, προσπάθησε να ανατρέψει τον Τσάρο και πρότεινε στον αυτοκράτορα πασών των Ρωσιών τη κατάκτηση της Ευρώπης. Κάλεσε τους Σλάβους να επαναστατήσουν ενάντια στη γερμανική κυριαρχία και ονειρεύτηκε να δημιουργήσει έναν νέο αντιφιλελεύθερο, αντι-καπιταλιστικό πολιτισμό, στον οποίο υπερασπίζονταν την ελευθερία και την αξιοπρέπεια. Για αυτές τις ιδέες θυσιάστηκε, ενήργησε και αγωνίστηκε χωρίς σταματημό ... Δεν έζησε, αλλά κατέληξε να καίει μέσα στη μάχη, τη δημιουργία και την καταστροφή. Ο Μπακούνιν πραγματοποίησε κάθε είδους συνωμοσίες, έφτιαξε τάγματα και δίκτυα πληροφοριών για να επιτύχει τους στόχους του.

Ο Μπακούνιν ήταν μάλλον ένας βίαιος Ρώσος. Τον χρειαζόμαστε πραγματικά. Ένας τέτοιος τρόπος ζωής είναι επικίνδυνος, αλλά το δηλητήριο που εκπέμπεται από έναν γκρίζο και άψυχο κόσμο στον οποίο όλοι είναι πρόθυμοι να αλλάξουν την άποψή τους με την παραμικρή ευκαιρία είναι πολύ χειρότερο.

Ο Μιχαήλ Μπακούνιν ήταν ένας πραγματικός Ρώσος. Σκέπτονταν τα πράγματα με τρόπο διεισδιτικό και οξύ, αλλά άλλες φορές απλώς παραληρούσε και έκανε τις σκέψεις του πράξη. Έσπασε το κεφάλι του, ξεπέρασε εμπόδια, άλλαξε τη στρατηγική του, παραδέχτηκε τα λάθη του και έκανε πολλά περισσότερα, αλλά έζησε: έζησε πραγματικά, μέσω δράσης, αγώνα, γνώσης και υπηρεσίας.

Ήταν τόσο σημαντικό για αυτόν να χτίσει σχέσεις με τους φίλους του και τους εχθρούς του. Μπορούσε κανείς να τον εμπιστευτεί, αλλά δεν μπορούσε να τον χειραγωγήσει. Θα μπορούσε να νικήθει ή ακόμα και να κομματιαστεί, αλλά απλώς θα ξανά επαναστατούσε για να αφαιρέσει τις αλυσίδες που τον έδεναν και να συνεχίσει τη μάχη του.

Ίσως η πιο σημαντική στιγμή στην πολιτική ζωή του Μπακούνιν ήταν όταν, ως αναγνωρισμένος ηγέτης του Παν-σλαβισμού και υπερασπιστής της απελευθέρωσης της Ανατολικής Ευρώπης, προσφέρθηκε στον Τσάρο να πολεμήσουν μαζί ενάντια στον ευρωπαϊκό καπιταλισμό, τον γερμανικό εθνικισμό και τον μαρξισμό. Ήταν μια μοναδική ευκαιρία στην οποία η Αυτοκρατορία θα ένωνε τις δυνάμεις της με την ελευθερία και η μοναρχία θα έδινε την υποστήριξή της στον Παν-σλαβικό αγροτικό αναρχισμό. Σε τελική ανάλυση, η τάξη που επιβάλλεται από ένα ισχυρό κράτος και η αγάπη για την ελευθερία είναι μέρος της ταυτότητας του κοινού Ρώσου. Οι Ρώσοι, σε αντίθεση με ό, τι πιστεύουν όλοι, αγαπούν βαθιά την ελευθερία και τη θέληση. Η αναρχία κοιμάται βαθιά στις καρδιές του ρωσικού λαού.

Καταλαβαίνουμε επίσης ότι αυτή η άπειρη επιθυμία της ρωσικής βούλησης είναι πολύ επικίνδυνη για εμάς. Δεν γνωρίζουμε σύνορα και γι 'αυτό έχουμε δημιουργήσει το μεγαλύτερο κράτος στον κόσμο. Αγαπάμε το ότι η εξουσία μας βάζει αλυσίδες γιατί μόνο μια ισχυρή δύναμη μπορεί να μας συγκρατήσει, διαφορετικά θα καταστρέφαμε ολόκληρο τον κόσμο. Υποτασσόμαστε σε ένα ισχυρό κράτος επειδή αγαπάμε την ελευθερία πάρα πολύ και επειδή η αναρχία ζει μέσα μας: Ο Μπακούνιν ζει μέσα μας.

ΘΕΩΡΙΑ ΕΝΟΣ ΠΟΛΥΠΟΛΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ !!!

 Η άποψη για ένα σύγχρονο παγκόσμιο σύστημα.

Είναι δεδομένο ότι η τρέχουσα παγκόσμια τάξη δεν είναι -στο μέτρο του δυνατού- ”δίκαια”, γι’αυτό και ήδη έχει ξεκινήσει η ριζική αποκαθήλωσή της.  Αφού, ως κληρονόμοι του ελληνικού πολιτισμού,  αποδεχόμαστε την αριστοτελική οπτική και πιστεύουμε  ότι η τάξη είναι μια αρμονική διάθεση  της οποίας η αιτία ανάγεται  στην καθολική διάνοια, τότε είμαστε υποχρεωμένοι να δεχθούμε ότι το πραγματικό διεθνές σύστημα δεν είναι μόνο ένα,αλλά ούτε και μπορεί να ονομαστεί τάξη. Δε λογίζεται ως ”τάξη”, για τον απλούστατο λόγο ότι δε βασίζεται στον Νου αλλά στην επιθυμία που εκδηλώθηκε ιστορικά ως αντεθνικός  ιμπεριαλισμός και εκπροσωπείται  κυρίως από τις Ηνωμένες Πολιτείες  Αμερικής. Και δεν είναι μόνο ένα, γιατί η δικαιοσύνη θα έπρεπε θεωρητικά να αποδίδεται προς όλους κατά τον ίδιο τρόπο. Αντ’ αυτού το σύστημα όχι μόνον αρνείται να απονείμει δικαιοσύνη σε κάποιους λαούς, αλλά ζητεί επιπροσθέτως γην και ύδωρ απ’ αυτούς. Δημιουργώντας έτσι ”αγαπημένα παιδιά” και ”αποπαίδια” ,το τρέχον  μονοπολικό παγκόσμιο σύστημα φαντάζει στα μάτια όλο και περισσοτέρων ανθρώπων ως παγκόσμια τυραννία. Αλλά η τυραννία αυτή αρχίζει να κλονίζεται, καθώς η εμφάνιση άλλων ηπειρωτικών δυνάμεων προοιωνίζεται  τη μελλοντική γέννηση ενός κόσμου λιγότερο άδικου από τον υπάρχοντα.

Θεωρίες περί αμερικανικής Παγκόσμιας Ηγεμονίας ή Μονοπολικότητας.

Είναι σαφές ότι το αμερικανικό σχέδιο μονοπολικής ηγεμονίας βασίζεται σε έναν συνδυασμό πολλών παραγόντων. Υπάρχει ο στρατιωτικός παράγοντας, ο οποίος περιλαμβάνει ένα παγκόσμιο δίκτυο στρατιωτικών βάσεων. Υπάρχει ο οικονομικός παράγοντας, ο οποίος προωθεί την απαλλοτρίωση του εθνικού πλούτου και την αρπαγή των καρπών της εργασίας των λαών, μέσω χρηματοπιστωτικών οργανισμών και ιδρυμάτων που εδρεύουν στις ΗΠΑ και χρηματοδοτούνται από σκοτεινά κέντρα. Υπάρχει ο πολιτιστικός παράγοντας, δηλαδή ένας αποικισμός της καθημερινής ζωής που εκδηλώνεται στις τέχνες- από τα αρχιτεκτονήματα έως τη μουσική-, στη γαστρονομία,στους ενδυματολογικούς κώδικες, αλλά και στο ίδιο το -κατά τον Μάρτιν Χάιντεγκερ- ”σπίτι της ύπαρξης”. Αυτό δεν είναι άλλο από τη  γλώσσα: στην πραγματικότητα, ακόμη και αν δεν είμαστε υποχρεωμένοι να επικοινωνούμε μεταξύ μας μιλώντας στα αγγλικά, συνήθως εισάγουμε-αχρείαστα πολλές- αγγλικές λέξεις  στις συζητήσεις μας. Τέλος, στο ηγεμονικό σχέδιο των ΗΠΑ υπάρχει επίσης μια διάσταση παραγνωρισμένη μεν, οπωσδήποτε όμως πολύ σημαντική : η θρησκευτική διάσταση.Πρόκειται για έναν εκκολαπτόμενο και ιδιότυπο μεσσιανισμό, θεμελιωμένο σε μια αξίωση θεϊκής χειροτονίας.  Στην ουσία έχουμε να κάνουμε με μια παράδοξη και βλάσφημη αντιστροφή της ίδιας της έννοιας της θεόπνευστης αποστολής,μια αντιστροφή στην οποία η ορθόδοξη θεολογική παράδοση δεν θα δυσκολευόταν να αναγνωρίσει το χαρακτηριστικό σημάδι του Αντίχριστου.

 Η παγκόσμια  ηγεμονία των ΗΠΑ,βασισμένη πάνω σε ένα τόσο πυκνό πλέγμα σχέσεων κυριαρχίας,  μπορεί να αμφισβητηθεί  μόνο από μια Δύναμη ή ένα μπλοκ Δυνάμεων που θα διαθέτει τα ίδια χαρακτηριστικά  που επέτρεψαν στις ΗΠΑ να επικρατήσουν στον παγκόσμιο ανταγωνισμό: ηπειρωτικές διαστάσεις,  ισχυρή δημογραφία, τεχνολογία αιχμής, βιομηχανικό δυναμικό, πυρηνικό οπλοστάσιο, πολιτιστικό κύρος, ισχυρό πολιτικό σύστημα, θέληση και ορμή για εξουσία.Και-για να είμαστε ρεαλιστές-μόνο η Ευρασιατική Ένωση, με την  Κίνα και τη Ρωσία στον πυρήνα της ,θα μπορούσε  να αποτελέσει ένα τέτοιο δυναμικό ηπειρωτικό μπλοκ το οποίο θα εξεδίωκε  τις ΗΠΑ από το ανατολικό ημισφαίριο.

Παγκόσμια Διακυβέρνηση εναντίον Πολυπολικού Κόσμου.

Η Γαλλική Πρωτιά

για τις ρίζες του Ευρωπαϊκού Αντί-Αμερικανισμού

Το πρωτόγνωρο φαινόμενο στην ιστορία του Πολιτισμού ο τρόπος ζωής μιας υπερδύναμης να έχει συγκροτήσει εναντίον του μια σχεδόν παγκόσμια έκφραση εχθρότητας που ξεπερνάει κόμματα,παρατάξεις και ιδεολογίες, έχει μια μόνο λέξη : Αντί-Αμερικανισμός.

Από τις λαϊκές συνοικίες της Λατινικής Αμερικής ως την Τεχεράνη, από το Πεκίνο μέχρι το Παρίσι, από τις Αραβικές χώρες μέχρι το Βιετνάμ, αυτή η λέξη εξέφρασε σχεδόν σε όλο τον περασμένο αιώνα μια διαπολιτισμική ενότητα απέναντι στις ΗΠΑ, γεγονός που στην ιστορία δεν παρατηρήθηκε σε τέτοια έκταση ποτέ να συμβαίνει απέναντι στην Βρετανική αυτοκρατορία , στην Γαλλική και Ισπανική Αυτοκρατορία ή ακόμα αρχαιότερα απέναντι στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.

Ο λόγος που οι ΗΠΑ αποτελούν την πρώτη κοσμοκράτειρα δύναμη που διέδωσε πλανητικά ένα τέτοιο γενικευμένο πολιτισμικό μίσος απέναντι της σίγουρα βρίσκεται στις πολιτικές , οικονομικές και στρατιωτικές ιδιαιτερότητες της άσκησης της ηγεμονίας της στην παγκόσμια κοινωνία εδώ και ένα αιώνα σχεδόν.

Αυτές οι ιδιαιτερότητες συγκεντρώνονται κάτω από την λέξη Αμερικανισμός , που σαν έννοια εκφράζει την πολιτισμική ιμπεριαλιστική έκφραση της φιλελεύθερης ιδεολογίας αλά Αμερικανικά από την περίοδο του Μεσοπολέμου και τον Φορντισμό έως και σήμερα την περίοδο της απόλυτης μεταμοντέρνας εκδοχής του Αντί-ανθρώπινου Φιλελευθερισμού που επιταχύνεται σήμερα με την Βιοπολιτική επανεκκίνηση που συνόδευσε την εμφάνιση του COVID-19.Διαβάστε σχετικά Ο Νόμος της Βιοπολιτικής επανεκκίνησης

Συνεπώς η κατανόηση του Αντί-Αμερικανισμού είναι εξαρτημένη από την κατανόηση του Αμερικανισμού ως παγκόσμιας κορύφωσης μιας πολιτιστικής πρόθεσης να εξαλειφθεί η ποικιλία και οι διάφορες των εθνών, λαών και πολιτισμών όλου του πλανήτη κάτω από ένα και μοναδικό τρόπο ζωής που τείνει να ακυρώσει την ιστορική εξέλιξη της Φύσης και του Ανθρώπου και να εγκληματοποιήσει κάθε ιδέα, ήθος, έθιμο και κοινωνική συμπεριφορά που επιθυμεί να αναφέρεται στις δικές της πνευματικές και πολιτικές/πολιτειακές ρίζες.

Όμως θελουμε να παρουσιάσουμε το που βρίσκονται οι ρίζες συγκεκριμένα του Ευρωπαϊκού Αντί-Αμερικανισμού και να αναγνωρίσουμε την Γαλλική Πρωτιά σε αυτή την γέννηση του τεράστιου μεταπολιτικού φαινομένου.

Να υπογραμμίσουμε τις αιτίες και τις συντεταγμένες που έθεσε αυτή η Γαλλική πολιτιστική πρωτοπορία της Ευρώπης πολύ πριν ο Ψυχρός Πόλεμος καταστήσει τον Αντί- Αμερικανισμό ένα παγκόσμιο ρεύμα που κυρίως στηρίχθηκε στις μεγάλες αντί-ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις που εκτυλίχθηκαν σε Κούβα , Βιετνάμ και Ιράν.

Κρίνουμε πολύ σημαντικότερο από πλευράς ιδεολογικής και πολιτισμικής σημασίας τον Γαλλικό αντί-αμερικανισμό του Μεσοπολέμου ακριβώς γιατί υπήρξε ενδογενές φαινομένου του Ευρωπαϊκού χώρου και δεν καθορίστηκε από γεγονότα που συνέβησαν σε άλλες ηπείρους και επιπλέον επειδή εστιάστηκε στον πυρήνα της απειλητικής για τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό Αμερικανικής Ιδέας: την τριάδα οικονομίας-τεχνολογίας και κοσμοπολιτισμού.

Έχει ιδιαίτερη σημασία να μελετηθεί , να εξηγηθεί γιατί παίρνει σάρκα και οστά σε μια χώρα που είναι η νικήτρια του Ά Παγκόσμιου Πολέμου δίπλα στην οποία βρέθηκαν οι ΗΠΑ πολιτικό-στρατιωτικά και οικονομικά.

Αυτό που είναι ακόμα πιο συγκλονιστικό είναι πως ο Γαλλικός αντί/αμερικανισμός δεν ξεσπάει μετά την κρίση του 29’ όπως στην υπόλοιπη Ευρώπη σαν αποτέλεσμα της ταχείας φτωχοποίησης της Ηπείρου εξαιτίας της εξάρτησης της από το Αμερικανικό τραπεζιτικό σύστημα. Η Γαλλία από τις αρχές του 20’ ενώ όλα δείχνουν ότι η σχέση Κλεμανσό με Ουίλσον οδεύει προς μια χρυσή εποχή τις δυο χώρες γρήγορα θα βρεθεί αντιμέτωπη με μια μεγάλη διάψευση: Οι νικητές επι των Γερμανών βλέπουν ότι παρά την συνθήκη των Βερσαλλιών η Γαλλία αντιμετωπίζεται από τους Δυτικούς συμμάχους της σε Λονδίνο και Ουάσινγκτον ως παρείσακτη που έβγαλε την βρώμικη δουλειά.

Το σχιζοφρενικό γεγονός η Γαλλία να κατακτά και να επιβάλλει την προσάρτηση της Ρουρ στην Γερμανία συνοδεύεται από την πρώτη μεγάλη υποτίμηση του Γαλλικού φράγκου , υποτίμηση που θα επαναληφθεί λίγα χρόνια μετέπειτα. Ποιοι βρίσκονταν πίσω από αυτή την χρηματιστική επίθεση στην κατά τα αλλά νικήτρια του πολέμου; Μια λίστα τραπεζιτών από Νέα Υόρκη , Λονδίνο και Παρίσι που συντονίζονται από την J.P Morgan. Επενδυτές σπεκουλαδόροι ορμάνε πάνω στην Γαλλική οικονομία. Γερμανοί τραπεζίτες μαριονέτες του Αμερικανικού κεφαλαίου φέρνουν το ένα σκάνδαλο πίσω από το άλλο να οδηγεί την Γαλλική οικονομία σε ασφυξία. Κάπου εκεί η πολιτική Γαλλία συνειδητοποιεί ότι ο δανεισμός της όπως και η στρατιωτική της νίκη είχαν ένα μεγαλύτερο νικητή πάνω από αυτούς που κέρδιζε τον Πανευρωπαϊκό οικονομικό έλεγχο πάνω από τα νεκροταφεία των εκατομμυρίων Ευρωπαίων του πολέμου.

Διανοούμενοι και προσωπικότητες από όλο το φάσμα της πολιτικής ζωής της χώρας αρχίζουν ξεκάθαρα να μετατρέπουν την δυσαρέσκεια απέναντι στους χειρισμούς του Αμερικανικού τραπεζιτικού συστήματος σε αντιπαλότητα απέναντι στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και η Γαλλία να μετατρέπεται σε ένα απέραντο πεδίο διαδηλώσεων, κινητοποιήσεων και διακηρύξεων ενάντια Αμερικανική ηγεμονία.

Έρχεται τότε η στιγμή που ωριμάζουν προγενέστερα ιδεολογικά φαινόμενα που υπήρχαν από καιρό στην Γαλλική ιδεολογική σκηνή. Ο Μωράς και η λαϊκή μοναρχική δεξιά , ο Βοναπαρτισμός της Ρεπουμπλικανικής δεξιάς , ο επαναστατικός εθνοαναρχισμός του Προυντόν και Σορέλ. Ένα μπλοκ όλο αυτό εμφανίζεται να οργανώνει και να διακηρύττει ενάντια στις ΗΠΑ. Μπλοκ που μεγάλοι ιστορικοί των πολιτικών ιδεών της Ευρώπης όπως ο Zeev Sternhell το ονόμασαν το λίκνο της Φασιστικής ιδεολογίας πέρα από την δεξιά και την αριστερά.

Απο την άλλη μεριά μια νέα γενιά διανοουμένων, λογοτεχνών και φιλοσόφων έρχεται στο προσκήνιο. Άνθρωποι που ταξιδεύουν σε Αμερική και Ρωσία ώστε να δουν από κοντά τις χώρες του τεράστιου οικονομικού θαύματος και της μηχανοκρατίας.

Σιγά σιγά μια πρωτοπορία που υποστηρίζει μια πνευματική επανάσταση πέρα από τον Αμερικανισμό και τον Σοβιετισμό, ένας τρίτος δρόμος μιας Ευρώπης Κοινοτικής φεντεραλιστικής και πνευματικής, υιοθετεί ένα ακόμα βαθύτερο κριτικό πνεύμα ενάντια στον Αμερικανισμό.

Οι Περσοναλιστές Ευρωπαίοι της Ordre Nouveau όπως οι συγγραφείς του περιβόητου έργου μνημείου Αντί-Αμερικανισμού με τον τίτλο « Ο Αμερικανικός Καρκίνος» , εκτοξεύουν την βαθιά ταυτοτική αντίθεση Ευρώπης και ΗΠΑ στα ύψη.

Οι Ρομπέρ Αρόν και Αρνό Νταντιέ όχι τυχαία ,ενενήντα χρόνια πριν, θα είναι οι θεμελιωτές της ιδέας της Ευρωπαϊκής ενοποίησης στην Γαλλία και με το συγκεκριμένο έργο τους θα σπρώξουν πέρα από την Μωρασική και φίλο-φασιστική αντί-αμερικανική ρητορική το Γαλλικό Ευρωπαϊσμό. Για αυτή την λεγόμενη γενιά των αντί-κομφορμιστών απέναντι στην οικονομία που ξέφρενα ταΐζει την κατανάλωση και την ατομική ηθική εξαχρείωση χωρίς πατρίδα και πνεύμα υπάρχει η Ευρώπη της παράδοσης , της πνευματικής πορείας προς την ελευθερία του προσώπου μέσα από την εμπειρία της κοινότητας που οργανικά σέβεται τα μέλη της επειδή συμμετέχουν σε μια ζωή που παλεύει για αξίες όπως η Πίστη , ο Πολιτισμός , η γη των πατέρων μας. Ένας μυστικός ιπποτικός καθολικισμός διαπερνά αυτή την Γαλλική πρωτοπορία που ονειρεύεται την Ευρώπη ως Πνευματική πατρίδα απέναντι στον ερχομό του φιλελεύθερου μαζανθρωπου της Ουάσινγκτον.

Απέναντι στους ουρανοξύστες οι καθεδρικοί και οι αρχαίοι ναοί, απέναντι στον απομονωμένο καταναλωτή ή πεταμένο άνεργο σε γκέτο , η αλληλεγγύη της κοινότητας των πνευματικά αδελφών Ευρωπαίων. Απέναντι σε ένα κράτος έρμαιο των χρηματιστών και των βιομηχάνων μια Εθνική και Ομόσπονδη Ευρώπη με την δίκη της μοναδική πνευματική και πολιτική ιεραρχία.

Για τον Γαλλικό αντί-αμερικανισμό δεν υπάρχει φυλετική εχθρότητα προς τον λαό των ΗΠΑ. Δεν ισχύουν οι κοντόθωρες και άχρηστες θεωρίες κάποιας δηθεν λευκής ανωτερότητας. Άλλωστε η Αμερικανική ελίτ των τραπεζών και της οικονομίας δεν διακρινόταν για κάποιο άλλο «χρώμα». Για τους Γάλλους πρωτοφασίστες, περσοναλιστές, φεντεραλιστές και κοινοτιστές υπάρχει μόνο μια τεράστια γεωπολιτισμική και γεωπολιτική τάφρος με την Αμερική.

Ο Αμερικανός για αυτούς είναι μια σημειολογία του φιλελευθερισμού , του αντί-πνευματικού υλιστικού κόσμου, ένας τύπος ανθρώπου που εφιαλτικά απεύχονταν να μην κυριαρχήσει ποτέ στην Ευρώπη μας.

Τεράστια πολιτικά και μεταπολιτικά φαινόμενα που φτάνουν ως τις μέρες μας είναι μέρος αυτής της καθοριστικής Γαλλικής Πρωτιάς που χάθηκε όχι στα ερείπια του Βερολίνου στα οποία πολλοί πιστοί αυτής της γενιάς άφησαν την ζωή τους. Χάθηκε νωρίτερα όταν στη ηγεσία μιας διαφαινόμενης Ευρωπαϊκής Επανάστασης βρέθηκε ο πιο φανατικός αντί-Ευρωπαίος παγγερμανιστής εθνικιστής που στα λόγια κατακεραύνωνε την πλουτοκρατική Δύση και στην πράξη κατέστρεφε, έκαιγε και λεηλατούσε όλη την ήπειρο μέχρι που οι άθικτοι του Ατλαντικού έκλεισαν την αυλαία της πρώτης τραγωδίας για να ανοιχτεί η επόμενη σκηνή της.

Φ.Λ

ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΕΤΑΞΥ ΙΕΡΟΥ ΚΑΙ ΚΟΣΜΙΚΟΥ

Άρθρο του Claudio Mutti                                                                 

Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

O όρος ‘γεωπολιτική’ είναι ένας από εκείνους τους όρους του οποίου η έννοια πρέπει πρώτα να διευκρινιστεί, διότι για αρκετά χρόνια έχει γίνει πραγματική κατάχρηση, αποδίδοντας σε αυτόν περιεχόμενο που δεν έχει και χρησιμοποιείται κυρίως ως συνώνυμο της ‘πολιτικής γεωγραφίας’, των ‘διεθνών σχέσεων’, της ‘εξωτερικής πολιτικής’, ‘γεωστρατηγικής’ κλπ. Στην πραγματικότητα, η γεωπολιτική είναι κάτι άλλο.

Φαίνεται ότι όρος εμφανίζεται για πρώτη φορά σε ένα ανέκδοτο χειρόγραφο του Gottfried Wilhelm Leibniz του 1679, την εποχή που ο φιλόσοφος ήταν σύμβουλος στην αυλή των Hannover και ενθαρρυμένος από τον πρίγκιπα Giovanni Federico στις πολιτιστικές και διπλωματικές του πρωτοβουλίες, εργαζόταν για να ευνοήσει τη θρησκευτική ειρήνη. Όμως, ως θεμελιωτές της γεωπολιτικής, υποδεικνύονται δύο μελετητές: ο Γερμανός γεωγράφος και εθνολόγος Friedrich Ratzel, ιδρυτής της ανθρωπογεωγραφίας και ο Σουηδός κοινωνιολόγος και γεωγράφος Rudolf Kjellén.

Όσον αφορά τον Ratzel, η γεωγραφία του θεωρείται μία δαρβινική φιλοσοφία του χώρου, επειδή εμψυχώνεται από τις εξελικτικές θεωρίες των ειδών και του αγώνα για την επιβίωση, φιλτραρισμένες μέσω της κοινωνικής οπτικής του Herbert Spencer. ο Ratzel αναθέτει μία κεντρική λειτουργία στο κράτος, το οποίο και αντιλαμβάνεται ως βιολογικό οργανισμό. Όμως, θεωρεί θεμελιώδες οι πολιτικοί άνδρες, για να κατανοήσουν τη χωρική σημασία των αποφάσεων τους, να κατέχουν τις απαραίτητες γεωγραφικές  γνώσεις.  

Η γεωγραφική-πολιτική του Ratzel ενσωματώνεται σε ένα τύπο μελέτης που το  1899  έλαβε από αυτόν για πρώτη φορά την ονομασία γεωπολιτική. Ο Kjellén ορίζει την γεωπολιτική ως την «επιστήμη του κράτους ως γεωγραφικού οργανισμού ή  οντότητας  στο  χώρο: δηλαδή το κράτος ως χώρα, έδαφος, κυριαρχία  ή ειδικότερα, ως βασίλειο.» 

Είναι η γεωπολιτική μια εκκοσμικευμένη ‘ιερή γεωγραφία’ ;

Όσο μεγάλο και εάν είναι το βάρος που αποδίδεται από τη γεωπολιτική στους γεωγραφικούς παράγοντες, είναι τόσο ουσιαστική η σχέση της με τη θεωρία του κράτους, ώστε αυθόρμητα να τεθεί ένα ζήτημα που μέχρι τώρα δεν δείχνει να είχε απασχολήσει τη σκέψη των μελετητών. Το ζήτημα, που τοποθετείται μεταξύ ιερού και κοσμικού, είναι το ακόλουθο: είναι δυνατόν να εφαρμοστεί και στη γεωπολιτική η φημισμένη φράση του Carl Schmitt, σύμφωνα με την οποία «όλες οι πιο μεστές έννοιες της σύγχρονης θεωρίας του κράτους είναι εκκοσμικευμένες θεολογικές  έννοιες»; Η δήλωση του Schmitt θυμίζει μία σκέψη του Proudhon, που το 1849 έγραφε επί λέξει: «Είναι εκπληκτικό ότι στο βάθος της πολιτικής μας βρίσκουμε πάντα τη  θεολογία».

 

Ας επανδιατυπώσουμε λοιπόν το ζήτημα με τους ακόλουθους όρους:  είναι δυνατόν να υποθέσουμε ότι η γεωπολιτική αντιπροσωπεύει την εκκοσμικευμένη κατάληξη ιδεών συνδεμένων με εκείνη που ονομάστηκε ‘ιερή γεωγραφία’; Εάν είναι έτσι, η γεωπολιτική θα βρισκόταν σε μία κατάσταση, κατά κάποιο τρόπο, ανάλογη όχι μόνο στη σύγχρονη θεωρία του κράτους αλλά και σε άλλες σύγχρονες επιστήμες. Χωρίζοντας τις επιστήμες από κάθε ανώτερη Αρχή, με τη δικαιολογία να εξασφαλιστεί σε αυτές η ανεξαρτησία, η μοντέρνα αντίληψη τις στέρησε από κάθε βαθύτερη σημασία και ακόμη από κάθε αληθινό ενδιαφέρον από την άποψη της γνώσης. Έτσι, αυτές είναι καταδικασμένες να καταλήγουν σε ένα αδιέξοδο, επειδή αυτή η αντίληψη τις περιορίζει σε ένα ανεπανόρθωτα περιορισμένο πεδίο. 

Υπάρχει λοιπόν μία ιερή ή παραδοσιακή γεωγραφία που οι μοντέρνοι αγνοούν εντελώς, έτσι όπως όλες τις άλλες γνώσεις του ίδιου είδους, υπάρχει ένας γεωγραφικός συμβολισμός, όπως υπάρχει κι ένας ιστορικός συμβολισμός και είναι η συμβολική αξία που δίνει στα πράγματα τη βαθιά σημασία τους, διότι αυτή είναι το μέσο που καθορίζει την αντιστοιχία τους με τις πραγματικότητες μιας ανώτερης τάξης. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο υπάρχουν τόποι ιδιαίτερα κατάλληλοι να λειτουργούν υποστηρικτικά στη δράση των πνευματικών επιρροών, όπως για παράδειγμα είναι οι τόποι προσκυνήματος. Αντίθετα, υπάρχουν άλλοι τόποι που είναι ευνοϊκοί στην εμφάνιση επιρροών εντελώς αντίθετου χαρακτήρα, που ανήκουν στις πιο χαμηλές περιοχές της ύπαρξης. (Σ.τ.Μ. η ακόλουθη διήγηση είναι διαφωτιστική: «Το έτος 1977, κατόπιν προσκλήσεως από την τοπική Εκκλησία, ο Γέροντας Παΐσιος επισκέφθηκε την Αυστραλία (...) Διηγήθηκε τα εξής: «Πετώντας με το αεροπλάνο για μια στιγμή ένιωσα κάτι μέσα μου. Ρώτησα να μάθω ποια είναι η χώρα που φαίνεται από κάτω. Ήταν η Συρία. Έχει πολλή χάρι εξαιτίας των ασκητών που έζησαν στις ερήμους της. Το ίδιο αισθάνθηκα και για τους Αγίους Τόπους. Αργότερα αισθάνθηκα μια ψυχρότητα, μια δαιμονική ακτινοβολία και άκουσα τα μεγάφωνα του αεροπλάνου να ανακοινώνουν ότι πετάμε πάνω από το Πακιστάν.» [μερικές ενδείξεις εδώ και εδώ]) Σήμερα, αυτές τις καταστάσεις τις περιγράφουμε απλά ως το πνεύμα ή την ‘ατμόσφαιρα’ που επικρατεί  σε  έναν ορισμένο τόπο. 

 Ίχνη της ιερής γεωγραφίας στην γεωπολιτική.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΜΟΥΣΙΚΗ

 ΜΟΛΙΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΕΞΟΔΟΣ»:

ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΛΑΜΠΕΛΕΤ «Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΜΟΥΣΙΚΗ»

- Εἰσαγωγικὸ Σημείωμα τοῦ Κωνσταντίνου Στυλιανοῦ

Γεώργιος Λαμπελέτ:

- Ἡ ἐθνικὴ μουσικὴ

- Ὁ ἐθνικισμὸς εἰς τὴν τέχνην

- Ἡ ἑλληνικὴ δημώδης μουσικὴ

Εὐχαριστοῦμε θερμὰ τὸν Κωνσταντῖνο Στυλιανοῦ γιὰ τὴν συνεργασία μας!

Πρὸς τὸ παρὸν μπορεῖτε νὰ το προμηθευτεῖτε ἀπὸ τὰ παρακάτω βιβλιοπωλεῖα:

(Συντὀμως καὶ σὲ περισσότερα)

–Πολιτεία, Ἀσκληπιοῦ 1, Ἀθήνα

–Πατάκης, Ἀκαδημίας 65, Ἀθήνα

– Ἰανός (Ἀθήνα καὶ Θεσσαλονίκη)

–Πρωτοπορία (Ἀθήνα-Θεσσαλονίκη-Πάτρα) (ἠλεκτρονικῶς)

–Ἡ Ἀλληλεγγύη τῶν Φίλων, Χαρ. Τρικούπη 14 (ἐντὸς στοᾶς), Ἀθήνα

–Ἀλφειός, Χαριλάου Τρικούπη 22, Ἀθήνα

–Ναυτίλος, Χαριλάου Τρικούπη 28, Ἀθήνα

–Ἐναλλακτικὸ Βιβλιοπωλείο, Θεμιστοκλέους 37, Ἀθήνα

–ΟΝΑΡ, Μαυρομιχάλη 1, Ἀθήνα 

Μπορεῖ ἐπίσης νὰ σᾶς σταλεῖ ἐπικοινωνώντας μὲ τὶς ἐκδόσεις στὸ exodosvivlia@gmail.com 

Ἀπὸ τὸ ὀπισθόφυλλο τοῦ βιβλίου: 

«Ἡ τελευταία προοδευτικὴ φάσις τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος φέρει καὶ τοῦτο τὸ παράδοξον, ὅτι ἐπενόησε μίαν κοινὴν τῶν λαῶν τέχνην, μὴ ὑποκειμένην εἰς καμμίαν ἐπίδρασιν φυσικοῦ καὶ κοινωνικοῦ περιβάλλοντος, φυλῆς κτλ., ὁρίσασα δι’ αὐτὴν μίαν θέσιν σχεδὸν ἀεροστατικήν, εἰς ἕνα ὁρίζοντα ὅπου νὰ ὑπάρχῃ μόνον διαφορὰ ποσότητος καλλιτεχνικῆς ἰδιοφυΐας.

[...] Πᾶς ἄνθρωπος, καὶ ὑπὲρ πάντα ἄλλον ὁ καλλιτέχνης εἰσπνέει τὴν κοινωνικὴν καὶ φυσικὴν ἀτμοσφαῖραν τοῦ τόπου του. [...] Τὸν ἐθνικὸν ποιητήν τὸν δημιουργεῖ τὸ φυσικὸν καὶ κοινωνικὸν περιβάλλον τοῦ τόπου του. Ὑπὸ τοὺς ὅρους αὐτοὺς ὅλοι οἱ καλλιτέχναι πρέπει νὰ εἶνε ἐθνικοί, καὶ ἐκεῖνοι ἀκόμη οἱ ὁποῖοι προτρέχουν τῆς ἐποχῆς των, ἐργάζονται διὰ τὸ μέλλον, διότι δὲν εἶνε ἄλλο τὸ ἔργον των, εἰς τὸ δένδρον τῆς ἐθνικῆς τέχνης, παρὰ ἕνας κλάδος προτεταμένος ὁ ὁποῖος ἀντλεῖ τὴν ὑπόστασίν του ἀπὸ τὰς βαθείας ρίζας τοῦ περιβάλλοντος καὶ τῆς φυλῆς.» 

Ὁ Γεώργιος Λαμπελέτ (1875 - 1945) ἦταν Ἕλληνας συνθέτης, μουσικοκριτικός, συγγραφέας μουσικοθεωρητικῶν κειμένων, δοκιμιογράφος, δάσκαλος μουσικῆς, ποιητὴς καὶ μεταφραστής. Ἔγραψε κύκλους τραγουδιῶν, χορωδιακὰ καὶ ὀργανικὰ ἔργα, καθὼς καὶ θεωρητικὲς μελέτες σχετικὰ μὲ τὸ ἐθνικὸ στοιχεῖο στὴν ἑλληνικὴ λόγια καὶ δημώδη μουσική. Θεωρεῖται ἕνας ἀπὸ 

τοὺς πρωτεργάτες τῆς Ἐθνικῆς Μουσικῆς Σχολῆς.  Ἄν καὶ τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς μουσικῆς του ἔχει χαθεῖ, στὰ σωζόμενα ἔργα διαφαίνεται ἡ ἰδιάζουσα αἰσθητική του, ὅπως αὐτὴ προκύπτει κυρίως μέσα ἀπὸ ἐναρμονίσεις δημωδῶν τραγουδιῶν. Μελοποίησε πολλὰ παιδικὰ ποιήματα τοῦ Ζαχαρία Παπαντωνίου. Ὡς κριτικὸς τῆς τέχνης -καὶ δῆ τῆς μουσικῆς- ὁ Λαμπελὲτ ὑπῆρξε πολέμιος τοῦ ἐκδυτικισμοῦ τῆς τέχνης.

https://koinsepexodos.wordpress.com

NSBM

NSBM: Επανακυκλοφορεί η μουσικοπολιτική μπροσούρα για το Εθνικοσοσιαλιστικό Black Metal

 (συνεργασία της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου» και Αυτόνομων Συναγωνιστών)

 Επανακυκλοφορεί η μπροσούρα για το NSBM από την συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου». Μια μοναδική συλλογή άρθρων για την μουσική της πολεμικής παράδοσης και τις μπάντες που δεν υποχωρούν απέναντι στο σύστημα. Μια αυτοχρηματοδοτούμενη έκδοση για το κάλεσμα των Θεών και των Ηρώων, τα αρχέτυπα της Φυλής, τις παραδόσεις μιας εποχής ηρωικής. Μια εκδοτική κίνηση για τον δικό μας κόσμο που αξίζει να υπερασπιστούμε ακόμη και αν τα Τείχη έπεσαν!

https://mavroskrinos.blogspot.com/2021/07/nsbm-black-metal.html?m=0&fbclid=IwAR1F-7YRp5iaVZGe_YfBipD5O2UU-46mmxliNM2x8Hw5ZUO8HFzdQwIoMVQ

Magna Graecia - Μεγάλη Ελλάδα: η ύστατη αντίσταση στον μετα-μοντερνισμό

του Alessandro Napoli

μετάφραση από εδώ:

Nuova Resistenza - Italia

Σε αυτή τη στιγμή της εποχικής μετάβασης στην οποία έννοιες όπως η ανάπτυξη, η πρόοδος και η «κανονικότητα» της σύγχρονης ζωής αποδεικνύονται ασυνεπείς απέναντι στην απειλή ενός ιού που πιθανώς δημιουργήθηκε  από την ίδια εποχή υβριδικών πολέμων και του αγώνα για παγκόσμια κυριαρχία εκ μέρους ενός υπερ-αστικό-ταξικού-ιού, ο οποίος στην πραγματικότητα μεταξύ των θεμελιωδών και κυρίαρχων χαρακτηριστικών δεν έχει τόσο τη θνησιμότητα των παθήσεων του παρελθόντος ή που εξακολουθούν και υπάρχουν σήμερα σε απομακρυσμένες τοποθεσίες του πλανήτη, όσο κυρίως και έντονα  αυτή της αποσταθεροποίησης της διοίκησης, της οικονομίας, και του κοινωνικού συστήματος λόγω του υψηλού επιπέδου της μολυσματικότητας και των επιπτώσεών του σε εκείνους που πλήττονται και για να επιβιώσουν χρειάζονται δραστικές επεμβάσεις που δεν είναι διαθέσιμες σε όλους όταν είναι σε υπερβολικό αριθμό - υπάρχει ένας αταβιστικός φόβος για την αστάθεια που θα μπορούσε να δημιουργήσει αυτή η κατάσταση ως ο ίδιος φόβος του επικείμενου θανάτου που αναδύεται από τα βάθη της αβύσσου της ιστορίας που θυμίζει μεσαιωνικά σενάρια , φόβοι στους οποίους τα άτομα και οι λαοί αντιδρούν διαφορετικά ανάλογα με τον αντίκτυπο που υποβάλλονται σε αυτόν - σε μέρη που είναι συνηθισμένα να ζουν με αυτόν τον φόβο, όπως η Συρία, η Υεμένη ή το Donbass οι άνθρωποι ανησυχούν περισσότερο για έναν βομβαρδισμό που θα μπορούσε να προκαλέσει θύματα, να μετατοπίσει την πρώτη γραμμή, ακυρώσει μια αναδίπλωση , να καταστήσει μάταια μια προώθηση. Σε άλλες χώρες όπως οι Η.Π.Α., ο ιδρυτικός ατομικισμός της κοινωνίας προκάλεσε μια κούρσα αγοράς όπλων σαν να έπρεπε να υπερασπιστεί ο ένας από τον άλλο και όχι έναν κοινό κίνδυνο.

Κοιτάζοντας τη χώρα μας, την Ιταλία, μέχρι πριν από λίγες ημέρες το παγκόσμιο επίκεντρο της πανδημίας και στην οποία ο ιός έχει ήδη προκαλέσει την κατάρρευση της οικονομίας και σήμερα σχεδόν 15.000 θάνατοι με μέσο ποσοστό 800 ημερησίως, είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι οι περιοχές που αντιστέκονται καλύτερα στον αντίκτυπο είναι οι φτωχότερες οικονομικά,  δοκιμασμένες κοινωνικά, όπου η παγκοσμιοποίηση έχει θέσει σε κίνδυνο ακόμη και τον μόνο διαθέσιμο πόρο της γεωργίας και οι περικοπές στην υγεία που θέλει το φιλελεύθερο μοντέλο έχουν μετατρέψει το σύστημα υγείας σε ένα από τα χειρότερα στην Ευρώπη . Καλαβρία, Σικελία, Απουλία, Βασιλικάτα, Καμπανία μεταξύ των τελευταίων περιοχών της Ευρώπης όσο όλα ήταν καλά, αλλά ταυτόχρονα εκείνες που δεν έχουν χάσει ποτέ τη σχέση τους με την αρχαιότητα, την παράδοση, την ιερή Φωτιά των Πατέρων που αυτή τη στιγμή τους επιτρέπει να επιβιώσουν σαν να μην συμβαίνει τίποτα σε ένα πλαίσιο στο οποίο, αν ρίζωνε ο ιός, θα ήταν μια εκατόμβη που θα μπορούσε να εξαφανίσει έναν ολόκληρο πολιτισμό σκοτώνοντας ανθρώπους στο δρόμο όπως συμβαίνει σήμερα στη πλούσια Νέα Υόρκη ή άλλες μητροπόλεις στον δυτικό κόσμο.

Πρόκειται για περιοχές, στις οποίες η κοινοτική κουλτούρα του Δήμου δεν αντικαταστάθηκε ποτέ από τον μεταμοντέρνο ατομικισμό, ο οποίος ακόμη και εδώ εμφανίστηκε δειλά τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά βρήκε ενώπιον του το τείχος της ιερής παράδοσης και της συνέχειας με ένα απλό και ένδοξο παρελθόν, στα προκατειλημμένα μάτια του κοσμοπολίτικου αστικού υποκειμένου, φάνηκε σα καθυστέρηση, απαρχαιότητα, ακατάλληλη για την εποχή, που έπρεπε να ξεπεραστεί,  να υποτιμηθεί. Αυτή είναι η Magna Graecia, περισσότερα από 5.000 χρόνια εννοιολογικής συνέχειας που ενσωματώνονται ενστικτωδώς και φυσικά στα βάθη της ψυχής αυτών που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν εδώ. Galenica (στμ. εκ του Γαληνός) , Αγωγή, Παιδεία, αριστοτελική διαλεκτική, πολιτικός πλατωνισμός ακόμη και η ευφυής και αρχαία μαγειρική τέχνη που συνέλαβε κονσέρβες, λουκάνικα, πάστα  χοιρινού λίπους αναμεμειγμένο με καυτερές που επέτρεψαν στους προγόνους μας να αντισταθούν στο κρύο, την πανούκλα και τις πολιορκίες των Σαρακηνών υπήρξαν καθημερινή ζωή για χιλιετίες για αυτούς τους ανθρώπους με πρόσωπα γλυπτά από μια αρχαϊκή γενετική που είναι τόσο μπασταρδεμένη όσο και αμετάβλητη.

Άνθρωποι που σε αυτή τη στιγμή της παγκόσμιας κρίσης έχουν μετατρέψει τα ευχάριστα χωριά τους σε απόρθητα φρούρια στα οποία ο ένας προστατεύει τίς πλάτες του άλλου, προκαλώντας την αντίθετη μοίρα με ειδωλολατρικό θάρρος και χριστιανική μοιρολατρεία (στμ στωικότητα) συγχωνευμένα μαζί με εποχές επί εποχών πολιτιστικής και πνευματικής συνέχειας από τα χρόνια των πόλεων-κρατών της Νέας-Πόλης, του Κρότωνα, του Ρηγίου, των Θούριων, του Τάραντος, των Συρακουσών, του Ακράγαντα μέσω της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας της «Puer Apuliae - Stupor Mundi» που ακριβώς σ'αυτήν εδώ τη γη το είχε ήταν η «έκπληξη του κόσμου», μέχρι τις μέρες που κυριαρχούνται από τους «Εμπόρους του Ναού» των οποίων η θρησκεία του χρήματος δεν κατάφερε να καταστρέψει την ψυχή εκείνων που σε αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς αποδεικνύουν ότι αυτό που έχει σημασία είναι το αίμα που ρέει στις φλέβες, η αξιοπρέπεια του ανθρώπου και του λαού.

Το Τέλος της Τρίτης Θέσης ;

Η Ερμηνεία μιας διαχρονικότητας

Ναπολέων Βοναπάρτης

Ένας περίεργος μαθηματικός μυστικισμός βρίσκεται σε αυτή την σημασιολογική δύναμη της έννοιας «Τρίτη Θέση». Αν και ο πειρασμός να συνταχθεί μια ταύτιση της τριαδικής σωτηριολογίας που διαπνέει αρκετές θρησκείες είναι μεγάλος , δεν θα σταθούμε στην αντίστοιχη πολιτική θεολογική δύναμη της αναίρεσης και ταυτόχρονα σύνθεσης και υπέρβασης κάθε δυαδικής λογικής που επιφέρει μια Τρίτη Θέση στην Πολιτική και Γεωπολιτική σκακιέρα.

Το ερώτημα σήμερα , που ξεπερνάει κάθε περιθωριακό πολιτικό χώρο και ομαδοποίηση ή νοσταλγικό ρεύμα , δεν είναι αν παραμένει ή όχι να υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος θορυβώδους μίμησης της Τρίτης Θέσης αλλά αν ήρθε το Τέλος της με την έννοια που αφορά την ίδια αυτή κάθε αυτή την σχηματοποίηση του πολιτικού συστήματος στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό του 21ου αιώνα και το αν έπαψαν οι αιτίες που ενεργοποιούν την εκτός συστήματος εμφάνιση εθνικό-λαϊκών δυνάμεων που θέλουν ξεκάθαρα όλη την εξουσία στα χέρια τους.

Λίγα χρόνια πριν ο Ρώσος φιλόσοφος και γεωπολιτικός Αλεξάντερ Ντούγκιν είχε διατυπώσει μέσα από την παρουσίαση της Τετάρτης Πολιτικής Θεωρίας του ουσιαστικά το τέλος της Τρίτης Θέσης μέσα από το σχήμα του τέλους των ιστορικών αντιπάλων ιδεολογιών του περασμένου αιώνα. Φασισμός και Κομμουνισμός δεν υπάρχουν πια , ο νικητής είναι μόνος άρα οφείλουμε να περάσουμε σε μια ανοικτή αναζήτηση του τρόπου ύπαρξης των γεωπολιτισμών μέσω μιας Χαιντεγκεριανής ανάγνωσης.

Να ξαναπάμε στις ρίζες των εθνικών οντοτήτων και να δούμε τα νέα σύνολα που θα φέρουν σε πέρας το τέλος του παγκόσμιου φιλελευθερισμού. Όμως ο Ντούγκιν είναι σαν να γυρίζει πίσω ξανά και αυτός στην Τρίτη Θέση όταν συνθηματολογικά διατυπώνει πως πέρα από την δεξιά και την αριστερά και ενάντια στο κέντρο βρίσκεται ο χώρος της νέας του πολιτικής θεωρίας. Φυσικό για εμάς.

Η Τρίτη Θέση δεν είναι μια έννοια ιστορική ούτε μια μεταμφίεση του Φασισμού ή της σύνθεσης του με τον κομμουνισμό σε μια εθνικό-Μπολσεβίκικη εκδοχή.

Ναι αυτό το σχήμα του έδωσαν όλοι οι αναλυτές που θέλησαν να ερμηνεύσουν πολιτικά τον δρόμο που ένα κίνημα , ένα έθνος ή μια ήπειρος παίρνει πέρα από τον καπιταλισμό και τον κομμουνισμό ή τον κλασικό σοσιαλισμό. Όμως σήμερα η πολιτική επιστημονική προσέγγιση της επικαιρότητας ή μη της Τρίτης Θέσης περιστρέφεται ξανά μέσα στην διχοτόμηση που διατηρεί ανάμεσα σε δεξιά και αριστερά ο πολιτικός μηχανισμός του καπιταλισμού ,του καπιταλιστικού κράτους.

Η Τρίτη Θέση είναι μια μετά-ιστορική και μεταπολιτική δυνητική τοποθέτηση που αφορά την αναίρεση ενός συστήματος , την παρουσία μιας πάντα αποσιωπημένης εναλλακτικής διαδρομής, την διαγώνιο ανάμεσα σε κάθετες και οριζόντιες γραμμές, την ελεύθερη κίνηση μέσα στο χώρο των ιδεών και των δράσεων και φυσικά την διεκδίκηση μιας άλλης πολιτειακής και κοινωνικής διαμόρφωσης που δεν είναι εξαρτημένη από τον πολιτικό και ιδεολογικό διπολισμό αλλά χαρακτηρίζεται από μια αυτονομία ως προς τις αρχές και τους σκοπούς που επιδιώκει μέσα στην κοινωνία.

Περί "Λευκού Εθνικισμού"

«Θεωρώ τους « Λευκούς εθνικιστές » συμμάχους  όταν αρνούνται τον μοντερνισμό, την παγκόσμια ολιγαρχία και τον φιλελεύθερο καπιταλισμό, με άλλα λόγια ό,τι σκοτώνει όλους τους εθνοτικούς πολιτισμούς και τις παραδόσεις. Η σύγχρονη πολιτική τάξη είναι ουσιαστικά παγκόσμια και βασίζεται εξ ολοκλήρου στην υπεροχή της ατομικής ταυτότητας έναντι στην κοινότητα. Είναι η χειρότερη τάξη που υπήρξε ποτέ και πρέπει να καταστραφεί εντελώς. Όταν οι «Λευκοί εθνικιστές» επιβεβαιώνουν την παράδοση και τον αρχαίο πολιτισμό των ευρωπαϊκών λαών, έχουν δίκιο. Αλλά όταν επιτίθενται σε μετανάστες, μουσουλμάνους ή εθνικιστές άλλων χωρών βασιζόμενοι σε ιστορικές συγκρούσεις · ή όταν υπερασπίζονται τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Ατλαντισμό, τον φιλελευθερισμό ή τον εκμοντερνισμό · ή όταν θεωρούν τη Λευκή φυλή (αυτή που παρήγαγε τον μοντερνισμό στα βασικά χαρακτηριστικά του) ως την ανώτερη και τις άλλες φυλές ως κατώτερες, διαφωνώ απόλυτα μαζί τους.

Περισσότερο από αυτό, δεν μπορώ να υπερασπιστώ τους Λευκούς όταν έρχονται σε αντίθεση με τους μη Λευκούς γιατί, επειδή όντας κι εγώ Λευκός και Ινδοευρωπαίος, αναγνωρίζω τις διαφορές άλλων εθνοτικών ομάδων ως φυσικό πράγμα και δεν πιστεύω σε καμία ιεραρχία μεταξύ των λαών, επειδή δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει κάποιο κοινό, καθολικό μέτρο με το οποίο να μετράμε και να συγκρίνουμε τις διάφορες μορφές εθνοτικών κοινωνιών ή των συστημάτων αξιών τους. Είμαι περήφανος που είμαι Ρώσος ακριβώς όπως οι Αμερικανοί, οι Αφρικανοί, οι Άραβες ή οι Κινέζοι είναι περήφανοι που είναι αυτό που είναι. Είναι δικαίωμά μας και αξιοπρέπεια μας να επιβεβαιώνουμε την ταυτότητά μας, όχι σε αντίθεση μεταξύ μας, αλλά όπως είναι: χωρίς δυσαρέσκεια εναντίον άλλων ή συναισθήματα αυτο-λύπησης.

Δεν μπορώ να υπερασπιστώ την έννοια του έθνους, γιατί η ιδέα του «έθνους» είναι μια αστική έννοια που δημιουργήθηκε ως μέρος του μοντερνισμού για να καταστρέψει τις παραδοσιακές κοινωνίες και τις θρησκείες και να τις αντικαταστήσει με τεχνητές ψευδο-κοινότητες βασισμένο στην έννοια του ατομικισμού. Όλα αυτά είναι λάθος. Η ιδέα του έθνους καταστρέφεται τώρα από τις ίδιες δυνάμεις που το δημιούργησαν, κατά το πρώτο στάδιο της νεωτερικότητας. Τα έθνη έχουν ήδη εκπληρώσει την αποστολή τους να καταστρέψουν οποιαδήποτε οργανική και πνευματική ταυτότητα και τώρα οι καπιταλιστές εκκαθαρίζουν το μέσο που χρησιμοποίησαν για να το επιτύχουν υπέρ της άμεσης παγκοσμιοποίησης. Πρέπει να επιτεθούμε στον καπιταλισμό ως τον απόλυτο εχθρό που ήταν υπεύθυνος για τη δημιουργία του έθνους ως προσομοίωσης της παραδοσιακής κοινωνίας, και ο οποίος ήταν επίσης υπεύθυνος για την καταστροφή του. Οι λόγοι πίσω από την παρούσα καταστροφή βρίσκονται βαθιά στην ιδεολογική και φιλοσοφική βάση του μοντέρνου κόσμου. Στην αρχή, ο νεωτερισμός ήταν Λευκός και εθνικός. στο τέλος, έχει γίνει παγκόσμιος. Έτσι, οι Λευκοί εθνικιστές πρέπει να επιλέξουν σε ποιο στρατόπεδο θέλουν να είναι: αυτό της Παράδοσης, που περιλαμβάνει τη δική τους Ινδοευρωπαϊκή παράδοση, ή εκείνο του μοντερνισμού. Ο Ατλαντισμός, ο φιλελευθερισμός και ο ατομικισμός είναι όλες μορφές απόλυτου κακού για την ινδοευρωπαϊκή ταυτότητα, καθώς είναι ασυμβίβαστες με αυτήν. "

Alexander Dougin

ΜΑΟΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

 

Claudio Mutti

"Η ιδεολογική μελέτη πρέπει να βασίζεται στο 99% στα έργα του Μεγάλου Τιμονιέρη Μάο Τσε Τουνγκ, επειδή ξεπερνούν, σε ποιότητα, τις απόψεις των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν και Στάλιν"

Λιν Πιάο

ΟΙ ΤΑΟΙΣΤΙΚΕΣ ΡΙΖΕΣ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΩΝ

Ο Μάο Τσε Τουνγκ δηλώνει: "Ο νόμος των αντιθέσεων που ενυπάρχει στα ζητήματα, ο νόμος της ενότητας των αντιθέτων, είναι ο θεμελιώδης νόμος της φύσης της κοινωνίας και, κατ 'επέκταση, της νόησης" [1].

Ο Μάο παραδέχεται, με τον Μαρξ, ότι η αντίφαση είναι ο οικουμενικός κινητήρας όλης της ανάπτυξης. Αλλά η σκέψη του Μάο διαφοροποιείται από τη μαρξιστική από τη στιγμή που, τοποθετημένη υπό την ταοιστική εποπτεία, περιγράφει τον συμπληρωματικό χαρακτήρα των αντιθέτων: "Χωρίς το υψηλό δεν υπάρχει το χαμηλό, χωρίς το χαμηλό δεν υπάρχει το υψηλό" [2].

Σύμφωνα με τις ταοϊστικές διδασκαλίες, το γιν και το γιανγκ είναι "αντίθετες αρχές και, ταυτόχρονα, συμπληρωματικές και αδιαχώριστες, οι οποίες έχουν πολλαπλές αξίες: είναι το αιώνιο αρσενικό και το αιώνιο θηλυκό, το ενεργό και το παθητικό, Ουρανός (με μια ευρεία έννοια ) και η Γη, το φωτεινό και το σκοτάδι, το δημιουργικό και το δεκτικό, και ούτω καθεξής »[3]. Το γιν και το γιανγκ είναι «δύο συμβολικές κατηγορίες των αιωνίων αντιθέτων, αν και δεν είναι αυστηρά αντίθετα, αλλά συμπληρωματικά μεταξύ τους, απαραίτητα μεταξύ τους, το ένα δεν θα μπορούσε να υπάρχει χωρίς το άλλο» [4].

 Είναι η αρχή της συμπληρωματικότητας, που υπάρχει στις δύο αρχές της παράδοσης της Άπω Ανατολής, που βρίσκουμε στο επίκεντρο της μαοϊκής θεωρίας της αντίφασης, η οποία θεωρεί τους αντιπάλους στην αλληλεξάρτηση τους: «Είναι αυτό που παράγεται από όλα τα αντίθετα. σε ορισμένες συνθήκες είναι αντίθετα μεταξύ τους, σε άλλες συνδέονται αμοιβαία: αλληλοσυμπληρώνονται, είναι αμοιβαία διαπεραά, αλληλεξαρτώμενα. αυτό ονομάζουμε ταυτότητα »[5]. Σύμφωνα με τον Ταοϊσμό, «το ον και το μη-ον, τοποθετούντε μπροστά και πίσω, συμπληρώνουν το ένα το άλλο στο ύψος και στο βάθος, το δυνατό και το αδύνατο είναι συμπληρωματικές διαφοροποιήσεις» [6] κ.λπ. Στον Ταοϊσμό, η μόνιμη δράση των αντιθέτων προκαλεί τροποποιήσεις που «μερικές φορές αλληλοσυμπληρώνονται, μερικές φορές μεταφέρονται η μία στην άλλη» [7].

Η ερμηνεία των διαλεκτικών αντιφάσεων που λειτουργούν στον μαοισμό συνδέεται κατά τη γνώμη μας με την παράδοση της Άπω Ανατολής και προτείνει μια δικαίωση των ταοϊστικών διδασκαλιών υπό το πρόσχημα μιας μαρξιστικής-λενινιστικής ορολογίας.

Ελληνική Γεωπολιτική, Σύνθεση και Θεωρία

Το έργο γενικότερα του Ιωάννη Θ.Μάζη είναι μια φωτεινή εξαίρεση επιστημονικής συνέπειας και ανεξαρτησίας θέσεων και ιδεών για τα δεδομένα του σχετικά νεογέννητου και μικρού επιστημονικού γεωπολιτικού δυναμικού της πατρίδας μας.

Όμως η εξοντωτική εργασία του Μάζη πάνω στην σημασία της συγκρότησης μιας Συστημικής και Γενικής Θεωρίας ξεπερνάει τα σύνορα μας και ξεχωρίζει ακόμα και ανάμεσα στο έργο των γεωπολιτικών αναλυτών που κρίνουν σκληρά τις κρατούσες φιλελεύθερες και νεοφιλελεύθερες εκδοχές της σημερινής γεωπολιτικής.

Στο βιβλίο που αναφερόμαστε σήμερα κορυφώνεται μια αποδόμηση των ψυχολογικών, ιδεοληπτικών και αποσπασματικών θεωριών και διδάσκεται παράλληλα ένας δρόμος , ένας τρόπος του πως μπορεί η ερμηνεία της πραγματικότητας να σκοπεύει όντως το βαθύτερο και εκτενέστερο αγκάλιασμα της και όχι την παραμόρφωση και διαστρέβλωση της. Στο σημείο αυτό αρχίζει να αποκτά ενδιαφέρον το πως μπορεί κανείς να αποκρυσταλλώσει στο πεδίο της πολιτικής και μεταπολιτικής ανάλυσης , τις προτάσεις της Μεταθεωρητικής κριτικής του Μάζη , ξεπερνώντας όλα τα παμπάλαια μεθοδολογικά εργαλεία που μας κληρονόμησε η Εμφυλιοπολεμική Ευρωπαϊκή ιστορία των δυο τελευταίων αιώνων φυσικά μέσα από την πρόθεση να υπερασπιστούμε αυτό που απέτυχε στην ιστορική διαδρομή της Ευρώπης αυτών των δυο αιώνων: την πραγμάτωση της Πολιτικής Ενοποίησης της που θα την οδηγήσει σε μια μετα-καπιταλιστική εποχή.

Μια τέτοια προσέγγιση απαιτεί να υπάρχουν δυνάμεις και υποκείμενα, εθνικά και ηπειρωτικά, σε πολιτικό, πολιτιστικό, επιστημονικό και κοινωνικό επίπεδο που να ορίζονται από μια Γενική Θέληση για ένα νέο πνευματικό ξεκίνημα και αντιμετώπιση του παρόντος με όρους τους μέλλοντος.

Σημαίνει την υιοθέτηση μιας πρόθεσης να δημιουργήσουμε μια σκέψη που να βασίζεται στην ευρύτερη δυνατή αναλυτική σύνθεση των σημερινών αλλά και παλιότερων ιστορικών φαινομένων, να θέσουμε ως βασική θέση το πως θα ισχυροποιηθεί με την μεγαλύτερη δυνατή συγκέντρωση θεωρητικών θέσεων ένα νέο «σώμα» προσανατολισμού στο νέο πεδίο των ανταγωνισμών και να αφήσουμε πίσω για πάντα τα κουτάκια, την δυαδική λογική, το άσπρο μαύρο , την οπαδοποίηση των ιστορικών αναφορών και την υπαρξιακή τύφλωση των ηττημένων ταυτοτήτων.

Ο κυρίαρχος τρόπος σκέψης των νικητών του 1945 και του 1989 εξελίσσεται, αλλάζει γιατί κρατά και τα ηνία της πρακτικής αναμόρφωσης του κόσμου στα χέρια του ενώ παράλληλα με φανατισμό συνεχίζει να ταΐζει τους επίδοξους αμφισβητίες του με την τροφή ιδεαλισμών, ψεύτο-διπολισμών και ιδεολογικών φονταμενταλισμών που εξασφαλίζουν την κυριαρχία του αποπροσανατολισμού και της άχρηστης διχόνοιας.

ολόκληρο το κείμενο εδώ: 

ΦΥΛΗ ΛΙΜΟΝΟΦ ιδέες για την Ευρωπαϊκή Συνείδηση

Otto Strasser «Νέα Ευρώπη» Μέρος πρώτο - Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία

του Kerry Bolton

Μετάφραση: Πάνος Ευθυμίου

από ΜΑΥΡΟΣ ΚΡΙΝΟΣ

και Counter-Currents

Ο Otto Strasser, παρά την αφοσίωση του ως «πρωτοπαλίκαρο» στην κληρονομιά της Γερμανίας του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, δεν ήταν μιλιταριστής ή ιμπεριαλιστής. Ο “Γερμανικός Σοσιαλισμός” του απείχε από οποιαδήποτε έννοια του “Lebensraum” (ζωτικού χώρου). Όντας πιο μακριά από τον Χιτλερισμό, ο Εθνικός Σοσιαλισμός του Otto δεν ενέκρινε τη βιολογική και ιεραρχική άποψη της φυλής ως το θεμέλιο της ιδεολογίας του, όπως θα συζητηθεί αργότερα. Το ιδανικό του ήταν η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία, διατηρώντας ταυτόχρονα και ενισχύοντας τα αρχαία έθνη και τις εθνότητες της Ευρώπης.

Ένα πλήρες πρόγραμμα για την αναδιοργάνωση της Γερμανίας, συμπεριλαμβανομένης της σχέσης της Γερμανίας με την Ευρώπη στο πλαίσιο μιας Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας και ενός κοινού ευρωπαϊκού αποικιακού έργου, διατυπώθηκε στο βιβλίο του Otto Strasser, “Germany Tomorrow” που δημοσιεύθηκε το 1940, το οποίο και ενσωματώθηκε ως το τρίτο μέρος του βιβλίου του Strasser του 1931 στο Μανιφέστο, “The Structure of German Socialism”. Ο Reed σχολίασε ότι το “Germany Tomorrow” απευθύνεται όχι μόνο στους Γερμανούς, αλλά και σε όλους τους «καλούς» Ευρωπαίους.

Ο Στράσσερ σε σχέση με αυτό έγραψε ότι το βιβλίο του προοριζόταν να παράσχει τα θεμέλια για μια τέτοια δοκιμαστική περίοδο, γράφτηκε από κάποιον που είναι πεπεισμένος ότι η Γερμανική εθνική ασφάλεια και η Ευρωπαϊκή συνεργασία, ενώ είναι αντικρουόμενες, τείνουν να ευνοούν η μια την άλλη. Η ευρωπαϊκή συνεργασία, ήταν στην τριάδα των βασικών διατάξεων του «Μαύρου Μετώπου», μαζί με την εθνική ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη. Το “The Aims and Methods of the Black Front”, μια πολύ σύντομη περίληψη, παρουσιάζεται ως ο ακρογωνιαίος λίθος μιας μελλοντικής Γερμανικής εξωτερικής πολιτικής όπου κάθε είδος ιμπεριαλισμού θα απορριφθεί και μια Ευρωπαϊκή ομοσπονδία θα είναι η βάση της εθνικής ελευθερίας και της λαϊκής ανάπτυξης όλων των εθνών και των μειονοτήτων.

Οι τρεις κατηγορίες που αναφέρθηκαν νωρίτερα υπηρέτησαν ως θεμέλια και προϋποθέσεις την Αναγέννηση της Δύσης. Ως εκ τούτου, η σύλληψη του δεν ήταν μόνο πέρα από τη Γερμανία, αλλά και πέρα από την Ευρώπη, υπονοώντας την ολότητα της Δύσης, ως πνευματική - πολιτιστική ταυτότητα.

Is There Toxic Masculinity?