Otto Strasser «Νέα Ευρώπη» Μέρος πρώτο - Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία

του Kerry Bolton

Μετάφραση: Πάνος Ευθυμίου

από ΜΑΥΡΟΣ ΚΡΙΝΟΣ

και Counter-Currents

Ο Otto Strasser, παρά την αφοσίωση του ως «πρωτοπαλίκαρο» στην κληρονομιά της Γερμανίας του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, δεν ήταν μιλιταριστής ή ιμπεριαλιστής. Ο “Γερμανικός Σοσιαλισμός” του απείχε από οποιαδήποτε έννοια του “Lebensraum” (ζωτικού χώρου). Όντας πιο μακριά από τον Χιτλερισμό, ο Εθνικός Σοσιαλισμός του Otto δεν ενέκρινε τη βιολογική και ιεραρχική άποψη της φυλής ως το θεμέλιο της ιδεολογίας του, όπως θα συζητηθεί αργότερα. Το ιδανικό του ήταν η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία, διατηρώντας ταυτόχρονα και ενισχύοντας τα αρχαία έθνη και τις εθνότητες της Ευρώπης.

Ένα πλήρες πρόγραμμα για την αναδιοργάνωση της Γερμανίας, συμπεριλαμβανομένης της σχέσης της Γερμανίας με την Ευρώπη στο πλαίσιο μιας Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας και ενός κοινού ευρωπαϊκού αποικιακού έργου, διατυπώθηκε στο βιβλίο του Otto Strasser, “Germany Tomorrow” που δημοσιεύθηκε το 1940, το οποίο και ενσωματώθηκε ως το τρίτο μέρος του βιβλίου του Strasser του 1931 στο Μανιφέστο, “The Structure of German Socialism”. Ο Reed σχολίασε ότι το “Germany Tomorrow” απευθύνεται όχι μόνο στους Γερμανούς, αλλά και σε όλους τους «καλούς» Ευρωπαίους.

Ο Στράσσερ σε σχέση με αυτό έγραψε ότι το βιβλίο του προοριζόταν να παράσχει τα θεμέλια για μια τέτοια δοκιμαστική περίοδο, γράφτηκε από κάποιον που είναι πεπεισμένος ότι η Γερμανική εθνική ασφάλεια και η Ευρωπαϊκή συνεργασία, ενώ είναι αντικρουόμενες, τείνουν να ευνοούν η μια την άλλη. Η ευρωπαϊκή συνεργασία, ήταν στην τριάδα των βασικών διατάξεων του «Μαύρου Μετώπου», μαζί με την εθνική ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη. Το “The Aims and Methods of the Black Front”, μια πολύ σύντομη περίληψη, παρουσιάζεται ως ο ακρογωνιαίος λίθος μιας μελλοντικής Γερμανικής εξωτερικής πολιτικής όπου κάθε είδος ιμπεριαλισμού θα απορριφθεί και μια Ευρωπαϊκή ομοσπονδία θα είναι η βάση της εθνικής ελευθερίας και της λαϊκής ανάπτυξης όλων των εθνών και των μειονοτήτων.

Οι τρεις κατηγορίες που αναφέρθηκαν νωρίτερα υπηρέτησαν ως θεμέλια και προϋποθέσεις την Αναγέννηση της Δύσης. Ως εκ τούτου, η σύλληψη του δεν ήταν μόνο πέρα από τη Γερμανία, αλλά και πέρα από την Ευρώπη, υπονοώντας την ολότητα της Δύσης, ως πνευματική - πολιτιστική ταυτότητα.

Ήδη από το 1936 ο Otto είχε γράψει για την αναγέννηση του Δυτικού Πολιτισμού ως τον λόγο της ύπαρξης του:

«Είναι όλο και πιο εμφανές ότι η ομοσπονδία των λαών της Ευρώπης είναι η ζωτική προϋπόθεση για την πνευματική ανάκαμψη των ευρωπαϊκών εθνών και για τη διατήρηση του πολιτισμού και του πολιτισμού της Δύσης. Αυτό και τίποτα άλλο δεν είναι το νόημα και το περιεχόμενο της Γερμανικής Επανάστασης: Η ανάσταση της Δύσης!»

Αυτή η νέα Ευρώπη θα ήταν μια λίγκα ελεύθερων εθνών. Ο Στράσσερ το είδε αυτό ως αποκορύφωμα ενός μακροχρόνιου ονείρου μεταξύ των Ευρωπαίων διανοούμενων. Πράγματι, η έννοια της Ευρώπης είναι μια λαχτάρα με μακρύ γενεαλογικό δέντρο. Περιγράφοντας τη Μάχη του Πουατιέ εναντίον των Αράβων το 732 μΧ, το Χρονικό του Ισιδώρου της Ισπανίας αναφέρεται στους χριστιανικούς στρατούς του Τσαρλς Μαρτέλ ως “Οι Ευρωπαίοι”. Η αυτοκρατορία του Καρλομάγνου (768 - 814 μΧ) ονομάζεται “Ευρώπη” από τους σύγχρονους χρονογράφους. Το 755, ο ιερέας Cathwulf επαίνεσε τον Καρλομάγνο που αποφάνθηκε για τη δόξα της αυτοκρατορίας της Ευρώπης - “Rex, Pater Europae”. Το “Βασίλειο του Καρόλου” ονομάστηκε “Europa” στα Annals of Fulda.

Ενώ ο Strasser θρηνεί τους “χείμαρρους του αίματος” που έχουν χυθεί για την επίτευξη της ευρωπαϊκής ενότητας, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η ώθηση προήλθε από την επιθυμία ενός έθνους ή ενός κυβερνήτη να ηγηθεί, παρά στην πίστη για μια ίση θέση ως μέλη μιας οικογένειας, ως εθελοντικά μέλη της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας. Ωστόσο, παραπέμποντας ενθαρρυντικά στις αξιοθαύμαστες προσπάθειες αξιοσημείωτων προσώπων, δηλώνοντας ότι οι Aristide Briand και Count Coudenhove - Kalergi πρέπει να αναφερθούν ιδιαιτέρως.

Ο Strasser κάνει λάθος. Και τα δύο αυτά άτομα αντιπροσωπεύουν μια αντίληψη της Ευρώπης πιο καταστροφική - επειδή χτυπούν στην ίδια την ψυχή της Ευρώπης - ακόμη και από εκείνους που έπνιξαν την Ευρώπη στο αίμα. Ο Briand και ο Kalergi υποστήριξαν μια αντι-Ευρώπη, τις ρίζες της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης, που συλλήφθηκε στα Lodges of Masonry, βασισμένα στον κοσμικό - ανθρωπισμό, τον οικουμενισμό και τον κανόνα του εμπορίου, και ωθούμενοι από τα Αμερικανικά συμφέροντα - τόσο μασονικά όσο και πλουτοκρατικά - σύμφωνα με την «Ευρώπη» των πλάνων τους.

Το αφελές του Στράσσερ, η Ευρωπαϊκή Ένωση του σήμερα, με τη μασονική και εμπορική του προέλευση, δεν είναι η Νέα Ευρώπη που οραματίστηκε. Οι δύο Ευρώπες είναι αντιθετικές και στην καλύτερη περίπτωση το παρόν καθεστώς μπορεί να θεωρηθεί μια μετάβαση, με μια διαλεκτική έννοια, από την οποία θα μπορούσε η Νέα Ευρώπη να αναγεννηθεί. Ένας σημερινός με επίδραση στοχαστής της Ευρωπαϊκής Νέας Δεξιάς επισημαίνει δυναμικά ότι η παρούσα Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα ποταπό έργο/σχέδιο, ένας μπάσταρδος, στερείται ταυτότητας.

Europe and the United States (Ευρώπη & ΗΠΑ)

Παρόλα αυτά, ο Στράσσερ, ενστικτωδώς ή διαισθητικά, πρότεινε μια Ευρώπη που είναι αντιφατική στην έννοια που διατυπώθηκε από τα μασονικά - Αμερικανικά - εμπορικά συμφέροντα, συμπεριλαμβανομένων εκείνων των Coundenhove - Kalergi και Briand. Απείχε από την “Πανευρώπη” υπέρ της “Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας”, βασισμένη στις προϋποθέσεις της διασύνδεσης, της ισότητας των δικαιωμάτων και του εθελοντισμού.

Έως τη δεκαετία του 1950 παρατήρησε το πλάνο των ΗΠΑ για την Ευρώπη έναντι της ΕΣΣΔ και κατηγορηματικά το απέρριψε. Γράφοντας στο περιοδικό του Mosley, ''The European'' ο Στράσσερ απέρριψε το τελεσίγραφο προς την Ευρώπη, από τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ John Foster Dulles, ότι η Ευρώπη πρέπει να ενωθεί για να εξυπηρετήσει τα αμερικανικά συμφέροντα εναντίον της Ρωσίας, με την αποκάλυψη της απειλής ότι εάν δεν προχωρήσει σύμφωνα με τα αμερικανικά σχέδια τότε θα αφεθεί στις δικές της τακτικές.

Με εξαίρεση την δήλωση του Dulles στη Διάσκεψη του ΝΑΤΟ του 1953 στο Παρίσι, ο Στράσσερ θεώρησε το σχέδιο των ΗΠΑ για την Ευρώπη ως ένα σχέδιο που θα εξαλείψει τους αρχαίους λαούς της ηπείρου και θα τους μειώσει σε ένα χωνευτήρι. Εάν η Ευρώπη συμμορφωθεί, ωστόσο, τα δολάρια θα συνεχίσουν να ρέουν και η Ευρώπη θα μπορούσε ακόμη και να έχει την ευλογία των σταθμευμένων/παραταγμένων ατομικών βομβών των ΗΠΑ για να αντιμετωπίσει τη Ρωσία.

Το πρωταρχικό αίτημα ήταν για την ενοποίηση της Γαλλίας και της Γερμανίας, με τα λόγια του Dulles. Η απάντηση του Στράσσερ ήταν ότι εάν δεν υπήρχε η παρέμβαση εξωτερικών δυνάμεων και στους δύο παγκόσμιους πολέμους, ειδικά από τις ΗΠΑ, οι συγκρούσεις δεν θα είχαν εξαπλωθεί και ότι δεν είναι σωστό για τις ΗΠΑ να διαλέξουν την Ευρώπη για τις απαιτήσεις της ειρήνης ενώ χρησιμοποιούν τη Ρωσική απειλή ως μέσο για την επιβολή της ατζέντας τους. Για τον Στράσσερ, η απειλή του Dulles ότι η Αμερική θα παραμείνει μακριά από τις ενδο-ευρωπαϊκές υποθέσεις σε περίπτωση που η Ευρώπη αρνηθεί να συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις των ΗΠΑ “προκαλεί μουσική στα αυτιά κάθε πραγματικού Ευρωπαίου”.

Η πραγματική διεξαγωγή μιας τέτοιας ευπρόσδεκτης απειλής θα έκανε περισσότερα για να ανακουφίσει την παρούσα παγκόσμια ένταση παρά την άντληση αμερικανικών ατομικών όπλων στη Δυτική Γερμανία και την αόριστη διατήρηση των αμερικανικών αεροπορικών, χερσαίων και θαλάσσιων δυνάμεων διασκορπισμένων σε όλη την Ευρώπη.

Ο Στράσσερ θεώρησε επίσης προσβολή να δηλώσει ότι η Ευρώπη χρειαζόταν αμερικανική προστασία ενάντια στη Ρωσία, όταν ο Πρόεδρος Ρούσβελτ δεν είχε και πολύ καιρό από όταν παρέδωσε την “μισή ήπειρο” στην ΕΣΣΔ και ότι η Ευρώπη ήταν πολύ ικανή να υπερασπιστεί τον εαυτό της χωρίς τις ΗΠΑ. Ο Στράσσερ θεώρησε την αμερικανική “ψεύτικη φλυαρία'' για την διάσωση της Ευρώπης και του πολιτισμού της ως “προσβλητική να την ακούς” και ότι εάν η Ευρώπη είναι πραγματικά τόσο παρακμάζουσα τότε δεν θα την σώσει κανένα ποσό αμερικανικών χρημάτων ή όπλων: “Ένα δέντρο στραγγισμένο από την εσωτερική ζωτικότητα του δεν μπορεί να βοηθηθεί με τη στήριξη των νεκρών κλαδιών του”.

Ωστόσο, o Στράσσερ πίστευε ότι η Ευρώπη εξακολουθεί να είναι γεμάτη ζωντάνια και η βάση της υγείας της είναι οι εθνικές και πολιτιστικές διαφορές της, τις οποίες θα εξαλείψει το αίτημα της Αμερικής για ένταξη. Αυτή η ποικιλομορφία δίνει σχήμα και χρώμα στην ψυχή της Ευρώπης! Θεώρησε το αίτημα της Αμερικής για ευρωπαϊκή ενότητα με τους όρους των ΗΠΑ ως μια ηλίθια δημαγωγία. Η Ευρώπη είναι αυτή που είναι λόγω της ιδιαιτερότητας των Ισπανών, των Ιταλών, των Γάλλων, των Γερμανών, των Πολωνών κ.α. πρέπει να αντισταθεί στο να γίνει μια μεγάλη μονάδα συνονθύλευμα, προς χάρη πιο αποτελεσματικής παραγωγής ή μιας πιο κερδοφόρας επιχείρησης για την Παγκόσμια Τράπεζα.

Ο Μosley δεν συμφώνησε. Σε απάντηση στον Dr. Strasser, δήλωσε ότι ενώ ο Strasser προσπάθησε να διατηρήσει ξεχωριστά έθνη, αναζήτησε την Ευρώπη ως ένα Έθνος. Ο Sir Oswald το θεωρούσε ως την κύρια διαφορά μεταξύ του Στράσσερ και του ίδιου. Ωστόσο, ένα άλλο ζωτικό ερώτημα ήταν αυτό της διαφορετικής στάσης τους απέναντι στο ρόλο των ΗΠΑ στην Ευρώπη. Για τον Mosley, η Αμερική έπρεπε να παραμείνει ο προστάτης της Ευρώπης ενάντια στη Ρωσία. Αντί να είναι μια αμερικανική απόσυρση, σε όρους του Strasser, αιτία για χαράς ευαγγέλια στην Ευρώπη, ο Mosley δημιούργησε την εικόνα μιας απειλητικής Ρωσίας ανά την υφήλιο.

Η ουσία του ζητήματος για τον Mosley ήταν ότι αυτή τη στιγμή ζούμε κάτω από την Αμερική, χωρίς την Αμερική πρέπει να ζούμε κάτω από τη Ρωσία. Η διαφορά (για τον Mosley) είναι ότι κάτω από την Αμερική η Ευρώπη θα συνεχίσει να ζει ενώ κάτω από τη Ρωσία η Ευρώπη θα ήταν νεκρή.

Ο Mosley πίστευε, σε αντίθεση με τον Στράσσερ, ότι η Ευρώπη θα μπορούσε να ενωθεί υπό την κάλυψη των ΗΠΑ, γελοιοποιώντας την ιδέα του Στράσσερ ότι η Ρωσία θα επέτρεπε στην Ευρώπη να ξανακερδίσει τη δύναμη της, πιστεύοντας από την άλλη πλευρά ότι οι ΗΠΑ θα επέτρεπαν στην Ευρώπη να ενωθεί σε μια τέτοια βάση ώστε να γίνει τόσο ισχυρή ώστε να κυβερνάται από την Wall Street.

Ο Mosley ήταν ο αφελής όσον αφορά το χαρακτήρα των ΗΠA και τον παθολογικό του αντίκτυπο στην ψυχή της Ευρώπης. Αυτό είναι κάτι που τόσο ο Thiriart όσο και ο Yockey συνειδητοποίησαν. Είδαν την αμερικανική επιρροή τόσο καταστροφική όσο θα θεωρούνταν και μια συμμαχία με τη Ρωσία, και τουλάχιστον στην περίπτωση του Yockey, ακόμη και η κατοχή της Ευρώπης από τη Ρωσία ήταν προτιμότερη από την ηγεμονία των ΗΠΑ. Ο Yockey επανεξέτασε την παγκόσμια κατάσταση ήδη από το 1952 και έγραψε ακριβώς για το θέμα που συζητήθηκε από τον Strasser και τον Mosley αρκετά χρόνια αργότερα

Η συζήτηση για την άμυνα εναντίον του μπολσεβικισμού ανήκει στο χθες, όπως και η ανοησία του να μιλάμε για την άμυνα της Ευρώπης σε μια περίοδο όπου κάθε ίντσα του ευρωπαϊκού εδάφους κυριαρχείται από τους θανατηφόρους εχθρούς της Ευρώπης, εκείνους που επιδιώκουν την πολιτική - πολιτιστική - ιστορική εξαφάνιση με όποιο κόστος.

Ήταν αρκετά ανόητο να ζητάμε από την Ευρώπη να πολεμήσει για την Αμερική, ήταν αρκετά χαζό να της ζητηθεί να αμυνθεί ενάντια στον μπολσεβικισμό. Υπάρχει ένας Ευρωπαίος - ένας μόνο - ο οποίος θα ανταποκριθεί σε αυτόν τον πολεμικό στόχο; Αλλά σήμερα, ανοιχτά / ξεκάθαρα, χωρίς πιθανή μεταμφίεση, αυτή είναι η αιτία του συνασπισμού εναντίον της Ρωσίας.