του Alessandro Napoli
μετάφραση από εδώ:
Σε αυτή τη στιγμή της εποχικής μετάβασης στην οποία έννοιες όπως η ανάπτυξη, η πρόοδος και η «κανονικότητα» της σύγχρονης ζωής αποδεικνύονται ασυνεπείς απέναντι στην απειλή ενός ιού που πιθανώς δημιουργήθηκε από την ίδια εποχή υβριδικών πολέμων και του αγώνα για παγκόσμια κυριαρχία εκ μέρους ενός υπερ-αστικό-ταξικού-ιού, ο οποίος στην πραγματικότητα μεταξύ των θεμελιωδών και κυρίαρχων χαρακτηριστικών δεν έχει τόσο τη θνησιμότητα των παθήσεων του παρελθόντος ή που εξακολουθούν και υπάρχουν σήμερα σε απομακρυσμένες τοποθεσίες του πλανήτη, όσο κυρίως και έντονα αυτή της αποσταθεροποίησης της διοίκησης, της οικονομίας, και του κοινωνικού συστήματος λόγω του υψηλού επιπέδου της μολυσματικότητας και των επιπτώσεών του σε εκείνους που πλήττονται και για να επιβιώσουν χρειάζονται δραστικές επεμβάσεις που δεν είναι διαθέσιμες σε όλους όταν είναι σε υπερβολικό αριθμό - υπάρχει ένας αταβιστικός φόβος για την αστάθεια που θα μπορούσε να δημιουργήσει αυτή η κατάσταση ως ο ίδιος φόβος του επικείμενου θανάτου που αναδύεται από τα βάθη της αβύσσου της ιστορίας που θυμίζει μεσαιωνικά σενάρια , φόβοι στους οποίους τα άτομα και οι λαοί αντιδρούν διαφορετικά ανάλογα με τον αντίκτυπο που υποβάλλονται σε αυτόν - σε μέρη που είναι συνηθισμένα να ζουν με αυτόν τον φόβο, όπως η Συρία, η Υεμένη ή το Donbass οι άνθρωποι ανησυχούν περισσότερο για έναν βομβαρδισμό που θα μπορούσε να προκαλέσει θύματα, να μετατοπίσει την πρώτη γραμμή, ακυρώσει μια αναδίπλωση , να καταστήσει μάταια μια προώθηση. Σε άλλες χώρες όπως οι Η.Π.Α., ο ιδρυτικός ατομικισμός της κοινωνίας προκάλεσε μια κούρσα αγοράς όπλων σαν να έπρεπε να υπερασπιστεί ο ένας από τον άλλο και όχι έναν κοινό κίνδυνο.
Κοιτάζοντας τη χώρα μας, την Ιταλία, μέχρι πριν από λίγες ημέρες το παγκόσμιο επίκεντρο της πανδημίας και στην οποία ο ιός έχει ήδη προκαλέσει την κατάρρευση της οικονομίας και σήμερα σχεδόν 15.000 θάνατοι με μέσο ποσοστό 800 ημερησίως, είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι οι περιοχές που αντιστέκονται καλύτερα στον αντίκτυπο είναι οι φτωχότερες οικονομικά, δοκιμασμένες κοινωνικά, όπου η παγκοσμιοποίηση έχει θέσει σε κίνδυνο ακόμη και τον μόνο διαθέσιμο πόρο της γεωργίας και οι περικοπές στην υγεία που θέλει το φιλελεύθερο μοντέλο έχουν μετατρέψει το σύστημα υγείας σε ένα από τα χειρότερα στην Ευρώπη . Καλαβρία, Σικελία, Απουλία, Βασιλικάτα, Καμπανία μεταξύ των τελευταίων περιοχών της Ευρώπης όσο όλα ήταν καλά, αλλά ταυτόχρονα εκείνες που δεν έχουν χάσει ποτέ τη σχέση τους με την αρχαιότητα, την παράδοση, την ιερή Φωτιά των Πατέρων που αυτή τη στιγμή τους επιτρέπει να επιβιώσουν σαν να μην συμβαίνει τίποτα σε ένα πλαίσιο στο οποίο, αν ρίζωνε ο ιός, θα ήταν μια εκατόμβη που θα μπορούσε να εξαφανίσει έναν ολόκληρο πολιτισμό σκοτώνοντας ανθρώπους στο δρόμο όπως συμβαίνει σήμερα στη πλούσια Νέα Υόρκη ή άλλες μητροπόλεις στον δυτικό κόσμο.
Πρόκειται για περιοχές, στις οποίες η κοινοτική κουλτούρα του Δήμου δεν αντικαταστάθηκε ποτέ από τον μεταμοντέρνο ατομικισμό, ο οποίος ακόμη και εδώ εμφανίστηκε δειλά τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά βρήκε ενώπιον του το τείχος της ιερής παράδοσης και της συνέχειας με ένα απλό και ένδοξο παρελθόν, στα προκατειλημμένα μάτια του κοσμοπολίτικου αστικού υποκειμένου, φάνηκε σα καθυστέρηση, απαρχαιότητα, ακατάλληλη για την εποχή, που έπρεπε να ξεπεραστεί, να υποτιμηθεί. Αυτή είναι η Magna Graecia, περισσότερα από 5.000 χρόνια εννοιολογικής συνέχειας που ενσωματώνονται ενστικτωδώς και φυσικά στα βάθη της ψυχής αυτών που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν εδώ. Galenica (στμ. εκ του Γαληνός) , Αγωγή, Παιδεία, αριστοτελική διαλεκτική, πολιτικός πλατωνισμός ακόμη και η ευφυής και αρχαία μαγειρική τέχνη που συνέλαβε κονσέρβες, λουκάνικα, πάστα χοιρινού λίπους αναμεμειγμένο με καυτερές που επέτρεψαν στους προγόνους μας να αντισταθούν στο κρύο, την πανούκλα και τις πολιορκίες των Σαρακηνών υπήρξαν καθημερινή ζωή για χιλιετίες για αυτούς τους ανθρώπους με πρόσωπα γλυπτά από μια αρχαϊκή γενετική που είναι τόσο μπασταρδεμένη όσο και αμετάβλητη.
Άνθρωποι που σε αυτή τη στιγμή της παγκόσμιας κρίσης έχουν μετατρέψει τα ευχάριστα χωριά τους σε απόρθητα φρούρια στα οποία ο ένας προστατεύει τίς πλάτες του άλλου, προκαλώντας την αντίθετη μοίρα με ειδωλολατρικό θάρρος και χριστιανική μοιρολατρεία (στμ στωικότητα) συγχωνευμένα μαζί με εποχές επί εποχών πολιτιστικής και πνευματικής συνέχειας από τα χρόνια των πόλεων-κρατών της Νέας-Πόλης, του Κρότωνα, του Ρηγίου, των Θούριων, του Τάραντος, των Συρακουσών, του Ακράγαντα μέσω της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας της «Puer Apuliae - Stupor Mundi» που ακριβώς σ'αυτήν εδώ τη γη το είχε ήταν η «έκπληξη του κόσμου», μέχρι τις μέρες που κυριαρχούνται από τους «Εμπόρους του Ναού» των οποίων η θρησκεία του χρήματος δεν κατάφερε να καταστρέψει την ψυχή εκείνων που σε αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς αποδεικνύουν ότι αυτό που έχει σημασία είναι το αίμα που ρέει στις φλέβες, η αξιοπρέπεια του ανθρώπου και του λαού.
Χρόνοι στους οποίους, ενώ αλλού εκείνοι που έχουν μολυνθεί με το Covid-19 υφίστανται διακρίσεις, απομονώνονται, ακόμη και αποβάλλονται από τα σπίτια τους, όπως συμβαίνει σε ορισμένες μητροπόλεις στην Αμερική, εδώ προστατεύονται από την ίδια την κοινότητα σε ανωνυμία και στο τυπικό πνεύμα της " μικρής φυλής " που μέχρι χθες χλευάσθηκε και ήταν ένας λόγος ντροπής, ενώ σήμερα ένας λόγος για δύναμη, επιμονή, ανθεκτικότητα. Χρόνοι στους οποίους, ενώ οι πολιτισμένοι λαοί της Βόρειας Ευρώπης αγωνίζονται για να αρπάξουν τα τελευταία ρολά χαρτιού τουαλέτας, σαν να ήταν το ζωτικό αντίδοτο του ιού, εξαπολύοντας βάρβαρες μάχες στην είσοδο των σούπερ μάρκετ, εδώ η κοινότητα οργανώνεται αυτόνομα και αυτόματα, στο πνεύμα της "Caritas Cristiana", για τη διανομή βασικών αναγκών στον αυξανόμενο αριθμό ανθρώπων που δεν έχουν πλέον την ευκαιρία να φάνε λόγω της οικονομικής κατάρρευσης, η οποία, επιπλέον, θα έπρεπε να είχε προκαλέσει την επιφυλακή για τον κίνδυνο των ταραχών όπου δεν υπάρχει πλέον φόβος για τον ιό, αλλά η μόνη ανησυχία είναι ότι για το αύριο, όταν όλα αυτά θα περάσουν, η χώρα μας θα πρέπει να παραμείνει στην ΕΕ και το κοινοτικό πνεύμα, αναγεννημένο στο μικρό χωριό, θα πρέπει να υποχωρήσει και πάλι μπροστά στη μεγάλη Χρηματοπιστωτική οικονομία που θα αναδιαρθρώσει το σύστημα σύμφωνα με τις προτιμήσεις της και προς όφελός της. Οι καιροί στους οποίους οι κάτοικοι του Νότου βρίσκουν ακόμη και την ώρα και την ψυχή να τραγουδούν τον εθνικό ύμνο στο μπαλκόνι, από την άλλη πλευρά, εμείς που «ποδοπατηθήκαμε και χλευαστήκαμε εδώ και αιώνες» είμαστε τα εγγόνια αυτών που έφυγαν από τη Λουκανία, τη Σικανία, το Βρούττιον και το Σαλέντο για να πολεμήσουμε στο Piave τραγουδώντας ύμνους εξέγερσης που κοροϊδεύουν τον θάνατο στο όνομα της ενότητας των λαών που, από τις Άλπεις ως το Ιόνιο, στην ποικιλομορφία και τις ιδιαιτερότητές τους, αποτελούσαν πάντα μία και αδιάλυτη πνευματική οντότητα. Και είναι ειρωνικό γεγονός ότι οι ίδιοι άνθρωποι που μας καταπατούν και μας κοροϊδεύουν ακόμα σήμερα πετούν πτώματα σε μαύρες σακούλες σκουπιδιών στην καλύτερη περίπτωση αν όχι καίγοντας τους νεκρούς τους στο δρόμο για να μην σταματήσουν τη μηχανή του Κεφαλαίου που εκμεταλλεύεται μιας πανδημίας που αναπαράγει τα αποτελέσματα ενός παγκόσμιου πολέμου για να αναγεννηθεί, όπως έδειξε ο Λένιν ακριβώς πριν από έναν αιώνα - και αυτό δεν είναι ούτε τυχαίο - μιλώντας για τις επιπτώσεις της αποσύνθεσης του καπιταλισμού στο έργο του "Ιμπεριαλισμός: Ανώτατη Φάση του Καπιταλισμού" .Άλλοι, των οποίων οι πρόεδροι πήγαν στο θέατρο γυρίζοντας την πλάτη τους στην Ιταλία που ζητούσε βοήθεια, πιθανότατα θα φτάσουν σύντομα, ενώ γέμισε τις καρδιές μας να βλέπουμε τα αδέρφια μας στην δοκιμασία να μας μιμούνται και να τραγουδούν τους ύμνους τους στις πολυκατοικίες της Τεχεράνης ή να στέλνουν τους γιατρούς από την Κίνα για να μας βοηθήσουν, αν και οι τελευταίοι, σύμφωνα με ορισμένους, για να γεμίσουν έναν γεωπολιτικό χώρο που αφέθηκε άδειος από τα τσακάλια που μέχρι χθες γλεντούσαν πάνω στα λάφυρα της Ιταλίας μας. Αντιθέτως, μου φαίνεται μάλλον, από αυτή την άποψη, υπάρχει ένα κόκκινο νήμα, ένας αδιάλυτος δεσμός που χάνεται στην αυγή του χρόνου που δεσμεύει τους αρχαίους λαούς του δρόμου του μεταξιού στη ίδια μοίρα, στο αίμα και στην ευγένεια του μαρτυρίου : από το Mare Nostrum - Ρώμη Caput Mundi - με στην Πατρίδα της Μέσης Γης (στμ Κίνα). Και κατά τη γνώμη μου, σίγουρα, αυτό είναι επίσης ένα κλειδί για την κατανόηση των γεγονότων που βιώνουμε σήμερα, γεγονότα που ασφαλώς δεν μπορούν να περιοριστούν σε απλούς τύπους διεθνών σχέσεων που έχουν σχεδιαστεί από έναν αγγλοσαξονικό κόσμο με σύντομη μνήμη, ωφελιμιστικό και χωρίς όραμα που μας επιτρέπει να κατανοήσουμε την πνευματική φύση των πολιτισμών και των ανθρώπων που νοούνται ως αιώνιες οντότητες.
Επιστρέφοντας στο θέμα και για να ολοκληρώσω, αυτή φαίνεται να είναι για όλους η στιγμή κατά την οποία ο "ακέραιος άνθρωπος" πρέπει να είναι έτοιμος να αδράξει όλες τις ευκαιρίες που προσφέρονται εκμεταλλευόμενος τις αντιφάσεις ώστε να είναι όσο το δυνατόν περισσότερό άμμος στα γρανάζια της παγκοσμιοποίησης και του μετα-μοντερνισμού σε αυτό που θα είναι η μεγάλη μετα-καπιταλιστική ανοικοδόμηση - διότι περί αυτού πρόκειται, μια υπέρβαση του καπιταλισμού από μια ελίτ που θα οδηγήσει τον κόσμο σε μια συνολική οικονομική δικτατορία - ή ένα πιθανό εγγύς μέλλον στο οποίο εκτός από το πνεύμα των προγόνων θα είναι επίσης απαραίτητο να ανακτήσουμε τις γνώσεις τους για την καθημερινή επιβίωση σε εχθρικά περιβάλλοντα και καταστάσεις, οπότε θα υπάρχουν άτομα πιο προετοιμασμένα από άλλα, πολιτισμοί πιο προετοιμασμένοι από άλλους. Μόνο όσοι δεν έχουν χάσει την επαφή με την παράδοση, ο δεσμός με τη γη, η "Λατρεία της Εστίας των Προγόνων" (Culto dei Lari) που στον πολιτισμό της χώρας μας βρίσκει συνέχεια στην καθολική παράδοση της παραδοσιακής και αδιάλυτης οικογένειας, ακρογωνιαίος λίθος της κοινότητας, θα είναι ικανός να αντισταθεί σε αυτό που θα 'ρθει. Αν ο Νότος της Ιταλίας - Η Μεγάλη Ελλάδα μας - καταφέρει να διατηρήσει τα τείχη του από το πανδημικό κύμα που την απειλεί και που λυγίζει τη χώρα, αυτή η βασανισμένη γη θα μπορούσε να είναι ο πυρήνας από την οποία θα ξεκινήσει ξανά, όταν η φωτιά θα έχει κάψει τα πάντα, μόνο οι πυλώνες θα παραμείνουν όρθιοι και από εκεί είναι απαραίτητο να ανακατασκευάσουμε τη μοίρα ενός έθνους που είναι ελεύθερο και κυρίαρχο.
Αυτή δεν είναι η «σκοτεινότερη ώρα», όπως έξαλλα υποστηρίζουν εκείνοι που είναι συνένοχοι σε αυτό το μαρτύριο. Αυτή η στιγμή είναι μόνο το μυστικιστικό μέρος για την ανοικοδόμηση της αντίστασης που θα χρειαστεί όταν η ηθική ευθύνη θα περάσει στα χέρια της μονάδας, ή μάλλον της μονάδας που δεν έχει υποκύψει ακόμα. Αυτό είναι το ιερός άλσος της τελετουργικής θυσίας πριν από την τελική μάχη, η Γεσθημανή προ του Γολγοθά. Αυτή είναι η στιγμή κατά την οποία το "ριζοσπαστικό υποκείμενο" συγκεντρώνει τη δύναμή του και περιμένει πότε θα έρθει η ώρα να εκπληρώσει το καθήκον του και την αποστολή του να κάνει το νέο δάσος να βλαστήσει, είναι καιρός να μετατρέψουμε το κοπάδι σε αγέλη γιατί όταν η ολιγαρχική Λερναία Ύδρα θα διεξάγει την τελική της επίθεση δεν θα υπάρχει χώρος για μισά μέτρα και μισούς άντρες: όταν οι πρώτοι θα προσπαθήσουν να επιβάλουν την απόλυτη κυριαρχία τους, μόνο εκείνοι που είναι σήμερα οι τελευταίοι θα μπορούν να το αποφύγουν αν καταφέρουν να διατηρήσουν την αδιαλλαξία, την καθαρότητα τους , την ακεραιότητα, την ευγένεια της ψυχης, καθώς ακριβώς στο επίπεδο του πνεύματος διεξάγεται αυτός ο πόλεμος.
Στην πραγματικότητα, έχουμε την ευκαιρία να διαλογιστούμε για την παροδικότητα της ίδιας της ζωής σε έναν κόσμο βασισμένο στην ύλη, το εφήμερο, την επιφανειακότητα τυπικά χαρακτηριστικά ενός αποξενωτικού και ομολογιακού μεταμοντερνισμού του οποίου σήμερα βλέπουμε το πραγματικό απάνθρωπο και βάναυσο πρόσωπο για τον οποίο τα χρήματα μετράνε περισσότερο από την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και, πρόσεξε, μιλώ για την αξιοπρέπεια όχι για την ίδια τη ζωή, αφού - η αξιοπρέπεια - αξίζει ακόμη περισσότερο από την ίδια την ανθρώπινη ζωή: το να πεθαίνεις με αξιοπρέπεια μετρά πολύ περισσότερο από το απλά να ζεις. Ακριβώς όπως υπάρχουν ιδανικά, αξίες, καθήκοντα, δεσμοί τόσο οικεία όσο και αδιάλυπτα που ξεπερνούν την ίδια τη ζωή: αυτό είναι το 2020, τα μεσάνυχτα του κόσμου, η Ιταλική χερσόνησος είναι το πιο πληγωμένο μέρος στον πλανήτη από την πανδημία, αλλά παρόλα αυτά κανείς από μας δεν θα ήθελε να βρισκόταν κάπου αλλού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου