Συνέντευξη με τον Φινλανδό διανοητή και καθηγητή Kai Murros

 Αποκλειστικό για τον «Μαύρο Κρίνο»: Συνέντευξη με τον Φινλανδό διανοητή και καθηγητή Kai Murros

Στην Ελλάδα ένα άτομο με τις δικές σας θέσεις θα ήταν πολύ δύσκολο να είναι ακαδημαϊκός. Το φιλελεύθερο εθνομηδενιστικό σύστημα δεν θα σας άφηνε. Γνωρίζουμε από ομιλία σας ότι στη Φινλανδία υπήρχε αυτή η πολιτιστική κυριαρχία της εθνομηδενιστικής αριστεράς. Ποια είναι η κατάσταση σήμερα;

Από τα μέσα της δεκαετίας του '60 η Φινλανδία γνώρισε την ίδια ριζοσπαστικοποίηση των νέων, όπως όλες οι δυτικές χώρες. Αυτοί οι νεαροί αριστεροί πλημμύρισαν πρώτα τα πανεπιστήμια και αργότερα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τον πολιτιστικό μηχανισμό κ.λπ. Σήμερα το κόκκινο χρώμα έχει ξεθωριάσει, αλλά αντ' αυτού, έχουμε φιλελεύθερους που, δυστυχώς, αποδείχθηκαν εξίσου φανατικοί και ολοκληρωτικοί με τους κομμουνιστές των '70. Η κατάσταση στον ακαδημαϊκό κόσμο εξακολουθεί να είναι εξίσου ασφυκτική όπως πριν από 40 χρόνια. Τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε. Οι Κομμουνιστές και οι Φιλελεύθεροι είναι οι Ιακωβίνοι της εποχής μας. Και οι δύο είναι εξίσου κακοί.

Το κίνημα στη Φινλανδία

Υπάρχουν πολλές μικρές εθνικιστικές ομάδες στη Φινλανδία, αλλά ακολουθώ μόνο το κόμμα των Αληθινών Φινλανδών, το οποίο, με χαρά το λέω, είναι σήμερα το μεγαλύτερο πολιτικό κόμμα στη Φινλανδία με 20,9% υποστήριξη στις δημοσκοπήσεις. Το κόμμα Αληθινοί Φινλανδοί είναι ένα λαϊκιστικό εθνικιστικό κόμμα που έχει δεσμευτεί για τη δημοκρατία. Επομένως, μην περιμένετε τίποτα ριζοσπαστικό από αυτό. Ωστόσο, είναι ένα σημάδι των καιρών.

Το Παν Σκανδιναβικό/Νορδικό Κίνημα και η Φινλανδία.

Ο Φινλανδικός εθνικισμός επικεντρώνεται κυρίως στα  Φινλανδικά και της Φινλανδίας ζητήματα. Έχουμε ένα Κίνημα Σκανδιναβικής Αντίστασης που στοχεύει στη δημιουργία μιας κατάστασης που θα συνδυάζει όλες τις Σκανδιναβικές χώρες. Ωστόσο, το Κίνημα Σκανδιναβικής Αντίστασης παρέμεινε μικρό και τώρα έχει απαγορευτεί με δικαστική απόφαση. Φυσικά, οι πατριώτες της Σκανδιναβικής Αντίστασης συνεχίζουν τον ακτιβισμό τους. Το κόμμα Αληθινοί Φινλανδοί έχει προφανώς στενούς δεσμούς με άλλα Σκανδιναβικά εθνικιστικά/λαϊκίστικά κόμματα, αλλά, απ' όσο καταλαβαίνω, οι Αληθινοί Φινλανδοί δεν έχουν ιδιαίτερο Νορδικό/Σκανδιναβικό προσανατολισμό.

Τι γνωρίζουν οι Φινλανδοί για την Ελλάδα και τους Έλληνες; Θεωρούν το Βυζάντιο μέρος της Ευρωπαϊκής κληρονομιάς;

Οι Φινλανδοί γνωρίζουν πολύ καλά την πρώιμη ελληνική ιστορία αν είχαν παραμείνει ξύπνιοι στα μαθήματα ιστορίας στο σχολείο. Φαντάζομαι ότι όλοι οι Φινλανδοί γνωρίζουν την ιστορία του δράματος, της δημοκρατίας, της φιλοσοφίας, της Αθήνας, της Σπάρτης κ.λπ. Έπειτα η Σύγχρονη Ελλάδα είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς διακοπών για τους Φινλανδούς, έτσι οι Φινλανδοί γνωρίζουν την Ελλάδα πιθανώς καλύτερα από ό, τι οι Έλληνες γνωρίζουν τη Φινλανδία. Η ατυχής οικονομική αναταραχή στην Ελλάδα συζητήθηκε επίσης λεπτομερώς στα Φινλανδικά μέσα ενημέρωσης.

Οι Φινλανδοί θεωρούν σίγουρα τον ορθόδοξο πολιτισμό ως αναπόσπαστο μέρος του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Πιστεύω ότι τουλάχιστον υποσυνείδητα οι Φινλανδοί πιστεύουν ότι η διαχωριστική γραμμή είναι πάντα ο Χριστιανισμός εναντίον του Ισλάμ. Οι Φινλανδοί είναι πολύ κοσμικοί άνθρωποι, αλλά αυτό το χάσμα πηγαίνει τόσο βαθιά που είναι σχεδόν αταβιστικό. Χρησιμοποιώ τον όρο Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη εδώ γιατί για τον μέσο Φινλανδό η λέξη Βυζάντιο σημαίνει πιθανώς κάτι πολύ παλιό και εξωτικό. Απλώς αντιδρούμε στις λέξεις πολύ διαφορετικά.

«Φινλανδοποίηση» της Ελλάδας από την Τουρκία. Μαθήματα από την Φινλανδική εμπειρία με τη Σοβιετική Ένωση.

ΑΓΟΝΙΖΕΣΘΑΙ! ΔΟΚΙΜΙΟ ΠΕΡΙ ΦΡΟΝΗΜΑΤΟΣ, ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΕΖΑΝΗΣ

 Ἐκδόσεις ΕΞΟΔΟΣ (Σειρά: Ἱστορικὰ ντοκουμέντα)

Ἀθήνα, Φεβρουάριος 2021 (86 σελ.)

Ἡ ζωὴ ἄνευ τῆς πίστεως εἰς μίαν ἰδέαν ἤ κατὰ νεωτέρους καθορισμοὺς εἰς μίαν ἀξίαν, δὲν ἔχει νόημα, δὲν εἶναι κἄν ἀνθρώπινη ζωή. Τὴν χαρὰν αὐτὴν τῆς ζωῆς πρέπει νὰ ἐπιδιώκῃ ὁ ἄνθρωπος νὰ τὴν ζῇ, ὅσον τὸ δυνατὸν περισσότερον χρόνον καὶ ὅσον τὸ δυνατὸν πλέον ἔντονα.Τοῦτο ἐπιτυγχάνεται ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχει ὡς ἀρχὴν τὴν διαρκῆ δρᾶσιν, τὸν διαρκῆ καὶ ἔντονον ἀγῶνα.Οἱ νέοι πρέπει νὰ ἐννοήσουν ὅτι τὰ χρόνια ποὺ θὰ τοὺς δώσουν τὴν μεγαλυτέραν χαρὰν τῆς ζωῆς, εἶναι τὰ χρόνια ποὺ ζοῦν, ὅταν εἶναι χρόνια δράσεως καὶ ἀγῶνος.Δὲν πρέπει λοιπὸν νὰ τὰ ἀφήσουν νὰ παρέλθουν κοιμώμενοι, διότι ὅταν γηράσουν θὰ εἶναι ἀργὰ πλέον. Τότε ἴσως ὑπάρξῃ ἐπιθυμία καὶ προθυμία πρὸς δρᾶσιν, εἰς ἕνα ὅμως ἀνίκανον πρὸς οἱανδήποτε δρᾶσιν ὀργανισμόν.Θέλετε νὰ χαρῆτε τὴν ζωήν; Ἀγωνίζεσθε!

The Orthodox Nationalist: Christ and Christianity Are Greek

 There are some who believe that Christianity is a foreign, “third world,” Judaic religion. This is a common error. Old Testament Judaism has no relation either ethnically or theologically with Talmudic Judaism. The latter is the Jew’s rejection of the Old Law. It is replaced with them collectively as the Messiah. Modern pseudo-scholarship in the subsidized universities perpetuates this mythos. Christ was a Greco-Roman in his sympathies, theology and ultimately, his cultural background. This is shockingly easy to prove.

The thesis of this lecture-broadcast is that Christ was culturally a Greek. He abandoned the profoundly corrupt Jewish ruling class and broke with their legal provisions. He followed in the footsteps of the prophets in siding with those who would destroy this hegemony, the Romans.

Jeremiah sided with Babylon against an oligarchic Israel. The broader point is that the boundaries of Europe included North Africa and the Levant before Islam. Christianity was born in a Greek milieu.

"Ο Θεός Δεν Είναι Ισραηλίτης", Ζηνός Χριστός

Nicola Bombacci

 (24 October 1879 – 28 April 1945) Born Commie Died Fascio

Strasserist Material

We must take from the right, Nationalism without Capitalism and from the left, Socialism without Internationalism – Gregor Strasser

https://revolutionarynationalsocialism.wordpress.com/

Otto Strasser’s “New Europe,” Part 1

 του Kerry Bolton

European Federation

Otto Strasser, despite his loyalty as a front-fighter to Germany’s World War I legacy, was not a militarist or an imperialist. His “German Socialism” eschewed any notion of “Lebensraum.” Even further from Hitlerism, Otto’s National Socialism did not endorse a biological and hierarchical view of race as the foundation of his ideology, as will be discussed later. His ideal was European Federation, while preserving and enhancing the ancient nations and ethnicities of Europe.

A complete program for the reorganization of Germany, including Germany’s relationship with Europe within the context of a European Federation, and a joint European colonial project, were enunciated in Otto Strasser’s book Germany Tomorrow published in 1940, which incorporated as the third part of the book Strasser’s 1931 manifesto, The Structure of German Socialism.[29] Reed commented that Germany Tomorrow “is addressed not only to Germans, but to all ‘Good Europeans.’”[30]

Strasser wrote in this connection that his book was “intended to provide the foundations for such a testing-time, penned by one who is convinced that German national security and European collaboration, far from being mutually exclusive, tend to favour one another.”[31] “European collaboration” was one of a trinity of the basic precepts of the Black Front, along with “national freedom and social justice.”[32] “The Aims and Methods of the Black Front,” a very brief outline, stated as the cornerstone of a future German foreign policy that “every kind of imperialism” would be repudiated, and that “a European federation” would be the “basis of national freedom and the popular development of all nations and minorities.” The three predicates referred to previously served “as groundworks and provisos of The Rebirth of the West.”[33] Hence, his conception was not only beyond Germany, but even beyond Europe and implied the entirety of “The West” as a spiritual-cultural identity.

Με την τοκογλυφία, Έζρα Πάουντ

 Έφεραν πόρνες στην Ελευσίνα,

σερβίρουν πτώματα…

έτσι προστάζει η τοκογλυφία

Με την τοκογλυφία,

δεν φτιάχνουν σπίτια οι άνθρωποι γερά:

η κάθε πέτρα λαξεμένη και βαλμένη στη θέση της σωστά

να στρώσει απάνω ο σοβάς, να δέσει

ο σκελετός, να κάτσουν τα στολίδια.

Με την τοκογλυφία

δεν ζωγραφίζουν οι άνθρωποι

παράδεισους στις εκκλησίες

μετά βαΐων και κλάδων,

την παναγιά να δέχεται τον άγγελο εξ ουρανών

κι απάνω εκεί στο πρόχειρο μολύβωμα να λάμπει

το φωτοστέφανό της.

Με την τοκογλυφία

δεν αξιώνονται οι άνθρωποι Γκονζάγα,

κληρονόμους, παλλακίδες,

δεν φτιάχνονται οι εικόνες για νʼ αντέξουν

στον χρόνο και να μας αντέξουν

φτιάχνονται για να πουληθούν αμέσως

και πουλιούνται

Με την τοκογλυφία,

κρίμα μεγάλο κι άδικο ενάντια την φύση,

κάτι μπαγιάτικα αποφάγια το ψωμί σου

χάρτινο το ψωμί σου,

χωρίς το στάρι των βουνών και το σκληρό αλεύρι.

Με την τοκογλυφία χοντραίνει η μολυβιά.

Με την τοκογλυφία ξεχαλινώνονται οι γραμμές

κι οι άνθρωποι δεν βρίσκουν τόπο να φωλιάσουν.

Η πέτρα τρώει το λιθοξόο

κι ο αργαλειός τον υφαντή.

ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΑ

δεν φτάνει το μαλλί στην αγορά

και δεν αφήνει κέρδος το κοπάδι με την τοκογλυφία.

Μάστιγα, μάστιγα μεγάλη αυτή η τοκογλυφία

στομώνει τη βελόνα στο χέρι της κυράς

και σταματά το ακούραστο αδράχτι.

Δεν γίνεται Πιέδρο Λομπάρδο

ούτε κρασί με την τοκογλυφία.

Ντούτσιο δεν γίνεται ούτε Πιερ ντελά Φρανσέσκα

και Χουάν Μπελίν και Λα Καλούνια

ζωγραφιστή με την τοκογλυφία.

Αντζέλικο δεν γίνεται, δεν γίνεται Αμπρότζιο Πρέντις,

ούτε εκκλησία πέτρινη,

κι απάνω από την πύλη σμιλεμένο: Αγαπάτε Αλλήλους.

Άγιο Τρόφιμο… όχι, ασφαλώς, με την τοκογλυφία.

Και Άγιο Ιλαρίωνα… όχι, βεβαίως, με την τοκογλυφία.

Σκουριάζει η σμίλη με την τοκογλυφία.

Σκουριάζει η τέχνη κι ο τεχνίτης,

τρώει το νήμα ο αργαλειός,

κανείς δεν ξέρει πια να κάνει τα χρυσοκεντητά ,

έχει λεκέδες το γαλάζιο, σκορπίζεται το κρεμεζί,

Μέμλινκ δεν βρίσκει πια το σμαραγδί.

Έσφαξε η τοκογλυφία μες τη μήτρα το παιδί,

στόμωσε του νέου την ορμή,

την άνοια, την παράλυση έφερε στο κρεβάτι,

πήγε και ξάπλωσε ανάμεσα στη νύφη

και τον γαμπρό της

ΠΑΡΑΦΥΣΗ

Έφεραν πόρνες στην Ελευσίνα,

σερβίρουν πτώματα…

έτσι προστάζει η τοκογλυφία.

No Surrender - Με Την Τοκογλυφία

Στρασσερισμός, Σπένγκλερ και Μακεδονισμός

Το στρασσερικό πρόγραμμα του Μαύρου Μετώπου ήταν ένα είδος Γερμανικού Βυζαντινισμού

Όπως το σπεγκλεριανό Πρωσσισμός και Σοσιαλισμός, όπου περιγράφεται η σύγκρουση μεταξύ Αγγλικού Φιλελευθερισμού και Πρωσσικού Μιλιταριστικού Σοσιαλισμού, έχει το αντίστοιχο της στην Ελληνική Αρχαιότητα μεταξύ Αθήνας και Μακεδονίας του Φιλίππου (και των Αντιγονιδών), όπου ο αρχαιοελληνικός "Πρωσσισμός" είναι ο "Μακεδονισμός". 

Η απουσία "Μακεδονισμού" από την νεοελληνική μεταπολιτική πραγματικότητα εξηγεί όχι μόνο το γιατί η Βουλγαρία και όχι η Ελλάδα ονομάστηκε Πρωσσία των Βαλκανίων και την ελληνική ήττα στο ζήτημα του σφετερισμού του ονόματος της Μακεδονίας, αλλά και την ευρύτερη αδυναμία επανασύνδεσης με το Βυζαντινό μας παρελθόν. 

Απουσιάζει ο Μακεδονισμός*

ως γέφυρα, ως ενοποιητικό στοιχείο μεταξύ της Αθήνας, της Σπάρτης και του Βυζαντίου. Εξού και οι αμέτρητες σχιζοφρενικές αποδομητικές συγκρούσεις. Υπάρχουν οπαδοί της Αθήνας, της Σπάρτης και του Βυζαντίου. Δεν υπάρχει καν ο Μακεδονισμός ως το μεταπολιτικό εκείνο Ρεύμα Σκέψης που μπορεί να γεφυρώσει τα δύο πρώτα και να ανοίξει δρόμο προς το τελευταίο.

*Τα στοιχεία εκείνα που ο Σπένγκλερ ονομάζει "το Απολλώνιο σπαρτιατικό στοιχείο της Ρώμης"! Πόσο  μάλλον όταν οι Μακεδόνες, αν οι Σπαρτιάτες ήταν οι Απολλώνιοι Δωριείς, ήταν οι Διονυσιακοί Δωριείς. ("δεν ενδοιαφερόμαστε για το Σπαρτιατικό αλλά για το Διονυσιακό Ιδεώδες" Όττο Στράσσερ)

"Ακόμη και έτσι, η Μοίρα αυτή είναι ενοποιημένη. Η ασυμφωνία και η αντίθεση υπηρετούν μίαν ανώτερη πραγματικότητα. Ο επικουρειανισμός δεν είναι παρά μία άλλη μορφή του στωικισμού. Ο Αισχύλος έφερε κοντά τον Απόλλωνα με τον Διόνυσο.*(Όσβαλντ Σπένγκλερ, Πρωσσισμός και Σοσιαλισμός)

Πρωσσισμός και σοσιαλισμός – Oswald Spengler

Στρασσερισμός μεταξύ Τρίτης και Τέταρτης Θέσης

Ο "Στρασσερισμός" σαφώς και δεν ήταν Παγγερμανισμός (με την έννοια μιας γερμανικής Ευρώπης), αλλά "Πανευρωπαϊσμός".

Το πρόγραμμα του Μαύρου Μετώπου οφείλει να το δει κανείς συνολικά και όχι αποκομμένη την οικονομία από το πολιτειακό πνευματικό γίγνεσθαι. Στην ουσία Ευρωπαική Ανάσταση που ο Όττο Στράσσερ ευαγγελιζόταν πρέπει να ειδοθεί μέσα από το πρίσμα της έννοιας του Κατέχοντος του Σμίτ, τρόπον τινά οι ιδέες του Όττο Στράσσερ ήταν ένα είδος (γερμανικού και κατ'επέκταση πανευρωπαικού) "νέο-βυζαντινισμού", ένας καλώς εννούμενος "φεουδαλισμός", όπου τα μέσα παραγωγής ανήκουν στο Θεό και άρα την Πολιτεία η οποία και παραχωρεί την διαχείρηση τους σε τοπικούς φορείς, συνεταιρισμούς, αγρότες-οπλίτες (Ακρίτες) ή ακόμα και ιδιώτες αναλόγως, εξασφαλίζοντας έτσι την ενότητα και αποφεύγοντας την μονολιθικότητα κι όλα αυτά μέσα από μια αντί αστική, με προσανατολισμό προς την Ύπαιθρο, (προ)οπτική. 

 Ο Θεοκεντρισμός, η Πολιτεία ως Πνευματικός Θεσμός, οι Συντεχνίες, ο Κοινοτισμός, η Επιείκεια στην Δικαιοσύνη με έμφαση στο Κοινό Καλό αντί της τιμωρίας, η παραχώρηση γης έναντι υπηρεσίας προς την Πολιτεία, η υπεράσπιση ενός οργανικού αφομοιωτικού Εθνισμού δίχως διολίσθηση στον βιολογικό φυλετισμό. Μιλάμε για εξόχως (νέο)"βυζαντινές" ιδέες. 

Το οποίο και απαντάει στο ερώτημα ποιό το νόημα του στρασσερισμού σήμερα; 

Έχουμε την ΕΕ ως Αντί-Ευρώπη και έχουμε και εκείνους που θα χαρούν να την διαλύσουν και να μείνουν στην θέση της ακόμα πιο αδύναμα (ψευδό)έθνη-(ψεύδο)κράτη προτεκτοράτα. Ο στόχος της Ανάκτησης της Εθνικής Ανεξαρτησίας Λαικής Κυριαρχίας πρέπει να πηγαίνει παράλληλα με την συνειδητοποίηση ότι το εθνοκράτος είναι "πολύ μίκρο (και πολύ αδύναμο) για να λύσει τα μεγάλα προβήματα και πολύ μεγάλο (και πολύ συγκεντρωτικό-αυταρχικό) για να λύσει τα μίκρα" και συνεπώς διαλεκτικά καταλήγουμε στο ερώτημα σε πιο μεγάλο γεωπολιτικό σχηματισμό θέλουμε να ανήκουμε και τί χαρακτηριστικά θέλουμε να έχει αυτό; 

 (Δεν εξετάζω εδώ τα ενδεχόμενα ούτε της λεγόμενης Ευρασίας, ούτε μιας Ένωσης των Λαών της Ανατολικής Μεσογείου ή μέρους της) 

Με δεδομένο λοιπόν οτί οι περισσότεροι Λαοί της Ευρώπης ενώ δυσανασχετούν με την "γερμανική" ΕΕ, επιθυμούν μια Ευρώπη των Εθνών μεν αλλά χωρίς επιστροφή στους αλληλοσπαραγμούς των περασμένων αιώνων δε, ο Όττο Στράσσερ και το ιδεοκρατικό πρόγραμμα για μια Νέα Ευρώπη των Εθνών (και των Περιφερειών και των Εθνοτήτων) του Μαύρου Μετώπου του - όπως και η Ευρώπη των Εκατό Φλάμπουρων του Ντε Μπενουά -, παρά τις ατέλειες και αντιφάσεις του, ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του και δεν μπορεί να κριθεί με όρους καπιταλιστικής οικονομίας.

Είναι οι Ιδεές ενός Όττο Στράσσερ, σε μια πιο επικαιροποιημένη εκδοχή, που οι Λαοί της Ευρώπης - αν την θέλουμε ακόμα ως τέτοια κι όχι πχ σαν Ευραραβία ή Ευραφρική - έχουμε ανάγκη σήμερα, όχι τις καπιταλιστικές ονειρώξεις του κάθε κατά φαντασίαν οικονομολόγου που νομίζει ότι ο μέσος νέος Έλληνας έχει σήμερα την δυνατότητα να έχει αποταμιεύσεις, πόσο μάλλον να τις επενδύσει κιόλας σε μετοχές πολυεθνικών εταιρειών (ή και να μπορεί τί είναι αυτό; Μακροοικονομική πρόταση επιβίωσης;) και όλο αυτά να παρουσιάζονται σαν "Εθνικισμός" και "Τρίτη Θέση". Εκτός κι αν δεχτούμε ότι αν αυτό είναι η Τρίτη Θέση τότε ο Όττο Στράσσερ ήταν ήδη προφήτης μιας Πανευρωπαϊκής Τέταρτης Θέσης. 

Άλλωστε το να είναι κανείς οπαδός του σύγχρονου εθνοκράτους, έτσι όπως αυτό έχει σήμερα, βαζάλου της Παγκοσμιοποίησης, δεν τον κάνει και ταγμένο στην Εθνική του Υπόθεση, μάλλον το αντίθετο, έστω και εν αγνοία του. 

Η Μεταθεωρία της Μεγάλης Ιδέας

Αξιώματα γεωπολιτικής επιβίωσης

Η Μεγάλη Ιδέα πεθαίνει όταν ένα Έθνος πεθαίνει και ένα Έθνος πεθαίνει όταν πια

  δεν έχει καμία Μεγάλη Ιδέα .

Α. Ο Πόλεμος Πατήρ Πάντων , ως πνευματική και υλική εκδήλωση συγκεκριμένων Ιδεών και Αρχών του κόσμου για επικράτηση είναι ο σκληρός υπέρ- ιστορικός πυρήνας της μονής ικανής θεωρίας που μπορεί να αναλύσει , να συγκρίνει και να καθορίσει φυσικά κάθε γεωπολιτική και γεωπολιτισμική θεωρία που διεκδικεί υποκειμενικά τον τάδε η δεινά αντικειμενισμο μέσα στο πλαίσιο των Διεθνών συγκρούσεων και σχέσεων.

Ο Ηράκλειτος ομιλεί μέσω του Θουκιδίδειου ιστορικού στοχασμού επιβάλλοντας μια αξεπέραστη μεταθεωρία για την διαμόρφωση του πεπρωμένου όσων πιστεύουν ότι οφείλουν να δημιουργούν συνεχώς και αδιάκοπα Μεγάλες Ιδέες προβολής των Πνευματικών τους Οριζόντων για το Έθνος , το λαό και τον πολιτισμό τους.

Από αυτή την σκοπιά η αναμέτρηση με την σημασία της δημιουργίας Μεγάλης Ιδέας για την ιστορική επιβίωση και εξέλιξη μιας Εθνικής Οντότητας είναι ένα έργο που δεν αφορά τους πολιτικούς και ακαδημαϊκούς υπαλλήλους της εκάστοτε κρατικής διπλωματίας ενός έθνους αλλά αφορά όσους αντιλαμβάνονται το καθήκον της δημιουργίας και κατάθεσης μιας Μεγάλης Ιδέας στην Εθνική Κοινότητα ως κορυφαία Επαναστατική ρήξη με την προσαρμοσμένη κρατική πολιτική σε ένα δεδομένο Διεθνές σύστημα αποδοχής των κυρίαρχων ισορροπιών των κυρίαρχων εθνών.

Αυτή η ρηξικέλευθη προσέγγιση με όρους Ηρακλείτιου Ρεαλισμού της σημασίας της Μεγάλης Ιδέας στην ανανέωση και ενίσχυση των όρων ζωής ενός Έθνους αποτελεί και κομβικό συμβάν στην διαδικασία της Φαντασιακής αυτοθέσμισης του σε ενεργό Ιστορικό υποκείμενο μέσα στον πολιτικό χρόνο αλλά και μέσα στον πνευματικό χρόνο αφού δίνει υπόσταση σε μια Μορφή-Ιδέα που ενώνει ψυχικά διαφορετικές γενιές και τάξεις του Έθνους.

Β. Πιο συγκεκριμένα η υιοθέτηση της Μεταθεωρίας του Πολέμου για την κατανόηση και την δημιουργία μιας Μεγάλης Ιδέας αναφέρεται ρητά σε μια Ιστορική αναγκαιότητα σύγκρουσης και προετοιμασίας κατάληψης θέσεων άρα κατάκτησης θέσεων μέσα σε ένα ευρύτερο γεωπολιτικό χώρο, ηπειρωτικό χώρο ή ενότητα ακόμα και μέσα στα πλαίσια μια ευρύτερης πιο γενικευμένης διεθνούς αντιπαράθεσης. Η Μεγάλη Ιδέα δεν χρειάζεται αναγκαστικά το έδαφος μεμονωμένων διακρατικών συγκρούσεων για να ευδοκιμήσει και να αναπτυχθεί , κάτι που εξαρτάται από την συγκυρία φυσικά και τον αντίπαλο , αλλά είναι μια μακρά ταυτοτική διακήρυξη γεωπολιτικής επανάστασης ενός έθνους που μπορεί να εκδηλωθεί ανεξάρτητα η και στα πλαίσια μεγάλων ηπειρωτικών οραμάτων σε διαφορετικές κλίμακες και εντάσεις.

Γ. Συνεπώς δεν μπορεί να υπάρξει Μεγάλη Ιδέα χωρίς την δημιουργία μετά-πολιτικών και πνευματικών ελίτ και πρωτοποριών που έξω , πάνω και πέρα από κάθε κρατικό πολιτικό μηχανισμό του δοσμένου γεωπολιτικού καθεστώτος , θα διακηρύσσει και θα καλλιεργεί μέσα στις τάξεις των εκτός συστήματος κοινωνικών ομάδων και τάξεων του έθνους το Ιερό Όραμα αυτής της Ιδέας δίνοντας ένα χαρακτήρα μακράς πολιτιστικής ανανέωσης και ρήξης των επιθυμιών του συνόλου της Πατρίδας με τις βλέψεις και τις επιθυμίες της άρχουσας τάξης.

Η Μεγάλη Ιδέα ορίζει εκ των πραγμάτων την δική της Πολιτική και Γεωπολιτική ατζέντα , αυτονομείται από τον κυρίαρχο ρεαλισμό των διεθνώς εναρμονισμένων κυβερνώντων και τροφοδοτεί μια νέα μεγάλη κινηματική και γνήσια λαϊκή επαναστατική πρόθεση που παίρνει χαρακτηριστικά Θρησκευτικής πίστης, αφοσίωσης και θυσίας σε ένα σκοπό . Σκοπό που η τυπική πολιτική δεν είναι σε θέση να εκφράσει παρά μόνο στην καλύτερη περίπτωση να υπηρετήσει μέχρι του σημείου που η υλοποίηση αυτής της Μεγάλης Ιδέας δεν απειλεί την υφιστάμενη δομή εξουσίας σε μια χώρα.

Δ. Η Ιστορία του Ελληνικού Έθνους κυριαρχείται από δυο μεγάλα αλλά δυστυχώς ασύγκριτα παραδείγματα Μεγαλοιδεατισμου που επιβεβαιώνουν όχι μόνο την μεταθεωρία του Πολέμου ως πυρήνα διαμόρφωσης της θέσμισης μιας Μεγάλης Ιδέας αλλά υπογραμμίζουν επίσης την σημασία της ύπαρξης μιας μετά-πολιτικής πνευματικής αριστοκρατίας που είναι ταγμένη στην επίτευξη της Ιδέας πέρα από συγκυριακές τακτικές , συμμαχίες ή και πολιτικούς ελιγμούς στο πλαίσιο μεγάλων διεθνών γεγονότων, και που θα μπορεί να εκφράζει μια νέα εθνική επαναστατική τάξη πραγμάτων στο επίπεδο του Κράτους ώστε να προστατεύσει την μοίρα της Ιδέας από τον ξένο παράγοντα , τους υποτελείς του και τον γεωπολιτικό αντίπαλο.

Το πρώτο παράδειγμα είναι η εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ασία και φυσικά το δεύτερο τραγικό και περισσότερο χρήσιμο συμπερασμάτων είναι το τέλος της Μεγάλης Ιδέας με την ήττα της Μικρασιατικής Εκστρατείας κ την επακόλουθη Μικρασιατική καταστροφή.

Η απειλή του Πλάτωνα

«Μυστικισμός πρώτα και πολιτική αργότερα».

Ντομινίκ Βενέρ

Η μελλοντική θρησκεία ( η Πολιτεία που επέρχεται)

Ο Πλάτωνας πριν την Σπάρτη έχει στο μυαλό του την Πυθαγόρεια σχολή , την μήτρα της Ακαδημίας του. Ούτε παράταξη , ούτε κόμμα ούτε κίνημα ούτε εξουσία . Η Πολιτεία του έχει μέσα της ήδη την μυστική ασκητική μορφή της αγωγής της ,της μνήμης της και του μέλλοντος της.

Ο θρησκευτικός καθώς και πρώιμα επιστημονικός αλλά και για αυτό πολιτικός Πυθαγορισμος κάνει τον Πλάτωνα να καταλάβει την σημασία της αριστοκρατικής ασκητικής κοινωνίας για την εξάπλωση μιας νέας πίστης μιας νέας θρησκείας που θα κάνει την Πολιτεία να επέλθει και να επικρατήσει.

Η διαμόρφωση μιας Ταυτότητας υπέρ της Ιεραρχίας ως πεπρωμένου για την Ατομική εξέγερση ενάντια στον υλισμό της καθημερινής ζωής είναι ένας αγώνας μακρύς επίπονος και αδιάκοπα πνευματικός που απαιτεί την αλυσιδωτή δημιουργία οργανισμών , νοημάτων και δράσεων που να αγκαλιάζουν την πνευματική αναζήτησή του σημερινού ανθρώπου από την σκοπιά ενός νέου Θρησκευτικού λόγου για την μορφή της Κοινωνίας,του Έθνους και του Πολιτισμού συνολικά.

Η μορφολογία αυτής της οργανωμένης ενότητας ενός νέου ασκητισμού με ένα νέο κοινοτικό βίωμα είναι ακαθόριστη ακόμα και δύσκολο να περιγράφει.

Όμως αυτή η ενότητα στην Τρίτη χιλιετία που διανύουμε θα δώσει σίγουρα νέες μορφές έκφρασης του Αρχέγονου τελετουργικού και λατρευτικού προορισμού του ανθρώπου προς την ιδανική Πολιτεία.

Φ.Λ 

«Συνηθίζεται να ορίζουμε την Πλατωνική Πολιτεία ως μια ουτοπία. Όντως η Πολιτεία είναι μια ουτοπία επειδή δεν υπάρχει πουθενά…Για εμάς ο χαρακτήρας της ουτοπίας , της μη-´ύπαρξης γεωγραφικά και ιστορικά αποδίδεται στην μυθική Πολιτεία αντιπροσωπεύοντας μια Τάξη η οποία χωρίς να απορρέει από κάποιο χώρο και χρόνο , είναι ατέρμονη και ατέρμονα αυτοπροτείνεται ως αληθινή. Η ιδέα της δικαιοσύνης , αυτού που συμβατικά ονομάζουνε «Ιδανική δικαιοσύνη», είναι ο προσχήματισμος αυτής της προαιώνιας Τάξης.»

Franco Freda ,Platone,Lo Stato Secondo Giustizia

“Ο Πλάτωνας θα είναι ο οδηγός μας. Είναι αυτός που πρώτα και κυρία χρειαζόμαστε σήμερα ,για ένα λόγο συγκεκριμένα : Ήταν αυτός που εισήγαγε την ιδέα πως ζώντας μέσα στον κόσμο σημαίνει πως είναι διαθέσιμη για εμάς κάποια πρόσβαση στο Απόλυτο. Όχι επειδή ένας Φιλαλήθης Θεός δεσπόζει από πάνω μας ( κατά Ντεκαρτ) ούτε επειδή είμαστε φορείς του Υποκειμένου-Γιγνεσθαι ( κατά Χέγκελ και Χαιντεγκερ ).Αλλά επειδή η υλικότητα από την οποία είμαστε συμμετέχει πάνω και πέραν της ατομικής σωματικότητας και της συλλογικής ρητορικής ,μέσα στην οικοδόμηση των Αιωνίων αληθειών”

Alain Badiou , Plato’s Republic

Ιεραρχικός Κομμουνισμός θέσεις προς μια γενική θεωρία

Η Ιεραρχία στον Πλάτωνα δεν είναι μια διοικητική έννοια που αφορά τον οργανωτικό συμπεριφορισμό των Ανώτερων ομάδων προς τις κατώτερες. Αντιθέτως αφορά την βαθιά πνευματική και θεουργική σημασία της Ιεραρχίας ως πεμπτουσία του ολοκληρωτικού κομμουνιστικού τρόπου ύπαρξης της Πολιτείας.

Δεδομένης της προϊστορικής παράδοσης του Σπαρτιάτικου πολιτειακού οργανισμού όπου οι Νόμοι που κρατούν δεμένη την κοινωνική δομή δεν είναι μια Κρατική επιβολή στην Κοινότητα αλλά Πνευματικοί θεσμοί που ορίζουν την Ιερή Αρχή της Πατρίδας ως Θρησκείας καθεαυτό βιωμένης,μπορούμε φυσικά να πούμε πως ο Ιεραρχικός Κομμουνισμός συλλαμβάνεται, βιώνεται ιστορικά στην Σπαρτιατική ζωή και σχηματίζεται Ιδεατά ως Καθολική Πρόταση με το έργο του Πλατωνα.

Η τραγική εμμονή του Άξονα να οδηγηθεί σε πόλεμο με την ΕΣΣΔ την ώρα που από κοινού Ρώμη – Βερολίνο -Μόσχα είχαν αντικαπιταλιστικό,αντί- κοσμοπολίτικο και αντιδημοκρατικό χαρακτήρα ήταν σε εξέλιξη ο αγώνας τους για μετάβαση των οικονομιών τους από λαϊκές-σοσιαλιστικές οικονομίες με υπαρκτά καπιταλιστικά στοιχεία και δυνάμεις στην ολοκληρωτική επικράτηση του Ιεραρχικού Κομμουνισμού , ήταν αυτοκτονική και έδωσε ένα ανέλπιστο φίλη ζωής στην εξέλιξη του διεθνούς καπιταλισμού να διαιρέσει τους εχθρούς του, να αλλάξει σκυτάλη στην ηγεμονία με το τέλος της Βρετανικής αυτοκρατορίας και φυσικά να ενεργοποιήσει ένα παγκόσμιο ανθρωπολογικό πρότυπο ,τον αμερικανισμό.

Στην ουσία της αυτή η γεωστρατηγική τύφλωση αντανακλούσε την εγκατάλειψη της συνέχισης της Επανάστασης στο εσωτερικό των χωρών του Άξονα και την επίσημη συνύπαρξη τους με αστικές δυνάμεις.

Αυτό επέτρεψε την επικράτηση των φιλοδυτικών παρασκηνιακών λόμπι που τελικά εξέτρεψαν τον διαφαινόμενο ολοκληρωτικό πόλεμο στον Αγγλοαμερικανικο Χρηματιστικό Ιμπεριαλισμό σε ένα ανελέητο φυλετικό πόλεμο που κατέστρεψε το πλεονέκτημα μιας Ενιαίας Ευρωπαϊκής Τάξης της Ιεραρχίας και της Εργασίας απέναντι σε μια εύθραυστη ακόμα συμμαχία μεταξύ της γηραιάς Βρετανικής αυτοκρατορίας και των ΗΠΑ.

Jean Thiriart: Η Ευρώπη ως Επανάσταση

του Αντριάνο Σκιάνκα

μετάφραση Φυλή Λιμόνοφ, από την δημοσίευση στο Centro Studi La Runa

Jean Thiriart: l’Europa come rivoluzione

Η έννοια της Ευρώπης στον Thiriart αποκτά ένα επαναστατικό νόημα από την αρχή. Ήταν μια συνειδητοποίηση στην οποία κλήθηκαν όλοι οι πραγματικοί Ευρωπαίοι επαναστάτες: οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής θεωρούνταν ο μόνος αντικειμενικός και παγκόσμιος εχθρός.

Ευρασία εναντίον ΗΠΑ

Στο άρθρο του » Η Ευρώπη ως Κράτος και η Ευρώπη ως Έθνος θα υπάρξει ενάντια στις ΗΠΑ» , αγγίζει το καθόλου δευτερεύον ζήτημα, της ανεξαρτησίας της Ευρώπης και κατ επέκταση της Ευρασίας από τον ηπειρωτικό έλεγχο των ΗΠΑ.

 Σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι απαραίτητο να ανακαλύψουμε ξανά, να επισκοπήσουμε και να ανανεώσουμε το έργο του Jean Thiriart.

Από όσα έχουν ειπωθεί παραπάνω το συμπέρασμα είναι πως καθήκον της Ευρώπης είναι να εναντιωθεί στις ΗΠΑ.

Έτσι, μια επαναστατική Ευρώπη, κατανοητή ως ήπειρος ενωμένη σε πλήρη αντίθεση με την φιλελεύθερη-καπιταλιστική ηγεμονία των Ηνωμένων Πολιτειών. Και είναι επίσης απαραίτητο να διευκρινιστεί ότι στο να φτάσουμε προς την Ανατολή, το Έθνος της Ευρώπης δεν ήταν τίποτα άλλο από τη δυνητική Ευρασία

H Ευρώπη από το Δουβλίνο ως το Βλαδιβοστόκ.

Η γενική διαμόρφωση της αυτοκρατορίας από το Δουβλίνο μέχρι το Βλαδιβοστόκ καθίσταται ακόμη πιο απαραίτητη όταν η Ρωσία χάνει κάθε δυνατότητα να είναι παγκόσμια δύναμη. Οι ΗΠΑ αντιπροσωπεύουν τον μοναδικό εχθρό για τη Ρωσία, η δράση τους για την αποσύνθεση της πρώην ΕΣΣΔ και στη συνέχεια της σημερινής Ρωσίας είχε προβλεφθεί από τον Thiriart. Σήμερα εντοπίζουμε την απειλή στις ενέργειες περικύκλωσης που πραγματοποιούνται από τη θαλασσοκρατική δύναμη.

Η Ευρασία ως Επανάσταση

«Εάν η Συντήρηση είναι το αντίθετο της Παράδοσης που είναι επαναστατική, η Ανατροπή, όπως όλα τα φαινόμενα της εξέγερσης στον σύγχρονο κόσμο, είναι μια επανάσταση του αντίθετου σημείου, μια Αντεπανάσταση, πάντα με την παραδοσιακή έννοια του όρου. Στην πραγματικότητα, τη στιγμή που ισχυρίζεται ότι καταστρέφει τις μορφές του παρόντος (και αυτή είναι η πιο θετική πτυχή) το κάνει στο όνομα και στο σημάδι του «νεωτερισμού», ως ψυχική και πνευματική κατηγορία [… ]. 

Η ανατροπή τείνει να ανατρέψει τις μορφές του παρελθόντος για να διατηρήσει την ουσία του παρόντος, δηλαδή τον αντι-παραδοσιακό μοντερνισμό, προσπαθώντας έτσι να σταματήσει την πραγματική επαναστατική διαδικασία που κλείνει έναν κύκλο και ανοίγει ένα νέο. Εν ολίγοις, είναι μια άλλη μορφή Συντήρησης […]. Στον σύγχρονο κόσμο, στο τέλος ενός κύκλου, κάθε καταστροφή του παρελθόντος και του παρόντος αποτελεί προϋπόθεση για την ολοκλήρωση του ίδιου του ιστορικού κύκλου«

Ολόκληρο το άρθρο εδώ:

ΦΥΛΗ ΛΙΜΟΝΟΦ

Ο Ρομαντισμός ενάντια στον Μεταμοντέρνο Κόσμο

α) Γεννήθηκε ως εξέγερση απέναντι στον νεογέννητο Διαφωτισμό και τον Ορθό Λόγο του και διεξήγε΄ πόλεμο απέναντι στις αξίες του Νεωτερικού πολιτισμού όχι μέσω μίας στείρας αναφοράς στο παρελθόν και στις αρχαίες αξίες αλλά αντιθέτως δημιουργώντας νέες μορφές αισθητικής,πνευματικής και πολιτικής δύναμης οι οποίες έσπειραν παντού μέσα στην νεογέννητη Καπιταλιστική κοινωνία τον ιό της Άρνησης του παρόντος, την λατρεία της Ηρωικής ζωής, την Ιερότητα του Εξεγερμένου Ατόμου, την Αγάπη στην Κοινότητα που βρίσκεται πέραν του χρόνου όπως το Έθνος, την Μεταφυσική ταυτότητα με την Φύση .

β) Επειδή όλα τα Επαναστατικά κινήματα που ξέσπασαν απο τα τέλη του 19ου αιώνα ως την δεκαετία του 70 του 20ου αιώνα , ο αναρχισμός , ο επαναστατικός εθνικισμός, ο μπολσεβικισμός (όχι ΄φυσικά ο Μαρξισμός), ο φασισμός , ο Γερμανικός εθνικομπολσεβικισμός και αριστερός εθνικοσοσιαλισμός, ο μαοϊσμός, έχουν την ιδεολογική και μεταπολιτική καταγωγή τους στην Ρομαντική αντίληψη του κόσμου. Οι ενδο-ιστορικές και φυσικές πολιτικές αντιθέσεις αυτών των πολιτικών κινημάτων και οι συνεπακόλουθες δραματικές αποκλίσεις και συγκρούσεις τους δεν αναιρούν το γεγονός της προέλευσης τους από το μάγμα της Ρομαντικής Εξέγερσης απέναντι στον Καπιταλισμό συνολικά ως πολιτισμικό κίνδυνο για τον άνθρωπο.

12-13 Απριλίου 1204 - Τέταρτη Σταυροφορία - Πρώτη Άλωση

H.E.R.R The Fall of Constantinople