Μανιφέστο Λαϊκής Αυτονομίας

Ο Αλαίν Ντε Μπενουά σχετικά με τον Ριζοσπαστισμό, το Κέντρο και τον Εξτρεμισμό και τους Επαναστάτες σε ένα αληθινό Μανιφέστο Λαϊκής Αυτονομίας (ο χαρακτηρισμός δικός μου).

Τα Σέβη μου στις Εκδόσεις Έξοδος για την Άριστη Επιλογή.

Επαφίεται στις λαϊκές τάξεις, που σήμερα απαρτίζουν σχετικά ετερογενή κοινωνικά σύνολα, να καλλιεργηθεί αυτό που ο Γκράμσι αποκαλούσε «συλλογική βούληση». Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να δοθεί στους ανθρώπους και αξιοπρέπεια ενός πολιτικού υποκειμένου ικανού να εκπληρώσει τον ιστορικό του ρόλο. Ο όρος «αυτονομία» μπορεί να συνοψίσει αυτόν τον στόχο, υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα είναι συνώνυμος με το ιδεώδες της μονάδας, δηλαδή με την «ανεξαρτησία» του εξατομικευμένου ατόμου. Η αυτονομία, τόσο για ένα άτομο όσο και για μία συλλογικότητα, είναι να ενεργεί και να σκέφτεται για τον εαυτό του -να γίνει ένας μετα-Οιδιπόδειος ενήλικας- και να κατακτήσει τα μέσα για να αποφασίζει όσο το δυνατόν περισσότερο τον εαυτό του και τις συνθήκες της ύπαρξής του. Δεν υπάρχει αυτονομία χωρίς διαλογική σχέση, χωρίς σχέση με τον άλλο. Και η αυτονομία δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσω της απλής νομικής ανεξαρτησίας ή της χειραφέτησης μέσω του δικαιώματος της κατανάλωσης.

Ο Μισεά λέει επίσης πολύ σωστά ότι αν θέλουμε μια μέρα να δούμε τους απλούς ανθρώπους να συμμετέχουν σε ένα νέο μεγάλο συλλογικό πρόταγμα αυτονομίας και χειραφέτησης, που πιθανόν να οδηγήσει σε μια κοινωνία όπου δεν θα μπορούμε πια να ζούμε από την εκμετάλλευση της εργασίας των άλλων, αυτό το κίνημα «δεν θα ξεκινήσει ποτέ από τα πάνω»62. “Όπως το κατέδειξε επίσης και ο Αντρέ Γκορτζ είναι πράγματι σαφές ότι σημερα πρέπει να ξεκινήσουμε από το τοπικό, δηλαδή

από τον τόπο της ζωής, την γειτονιά, την εταιρεία, την δημοκρατία σε τοπικό επίπεδο.

“Όταν μία παγκόσμια αλλαγή είναι αδύνατη είναι απαραίτητη κατ' αρχήν η εκ νέου δημιουργία χώρων ελευθερίας και χώρων συνύπαρξης, «χώρων» όσο το δυνατόν πιο απομακρυσμένων από τις ζώνες κυριαρχίας, που θα επιτρέπουν να αντιμετωπιστεί η κοινωνική αποξένωση και θα δίνουν την δυνατότητα να επανεμφανιστούν κοινές αξίες και να ενθαρρυνθεί η αναγέννηση της δημόσιας σφαίρας του ενεργού πολίτη, που συνδέεται με μια πιο συμμετοχική και άμεση δημοκρατία: η μόνη σε θέση να επιτρέπει στους ανθρώπους να αποφασίζουν οι ίδιοι για όλα όσα τους αφορούν με γνώμονα την αλληλεγγύη.

“Όσοι τάσσονται σε αυτό το καθήκον δεν μπορούν παρά να είναι αποκλειστικά και μόνο επαναστάτες. Η λέξη πρέπει να χρησιμοποιηθεί χωρίς στόμφο. Το να είναι κάποιος επαναστάτης δεν σημαίνει να νανουρίζεται ρομαντικά και νοσταλγικά με τις αναμνήσεις των οδοφραγμάτων και των ένοπλων εξεγέρσεων, αλλά να διαθέτει ένα πνεύμα εντελώς ξένο προς ο,τιδήποτε θριαμβεύει την σήμερον ημέρα στην βασιλεία του μη αυθεντικού και της αλλοτρίωσης. Ο επαναστάτης δρά σε έναν κόσμο στον οποίο θέλει να είναι ένας εντελώς ξένος, γιατί τον σιχαίνεται, παρόλο που τον γνωρίζει πολύ καλά. Αυτή ήταν άλλωστε η συμβουλή που έδινε ο Ζώρζ Σορέλ στους συνδικαλιστές αγωνιστές παροτρύνοντάς τους να παραδειγματιστούν από τους πρώτους Χριστιανούς, οι οποίοι αρνούνταν απολύτως τον κόσμο που αντιπάλευαν.

Η απαραίτητη στάση είναι αυτή της απόλυτης κριτικής ριζοσπαστικότητας. Η κριτική ριζοσπαστικότητα -η οποία δεν είναι συνώνυμη με τον εξτρεμισμό, αλλά με το αντίθετό του- αγωνίζεται, φυσικά, για την διατήρηση των λαών και των πολιτισμών, αλλά και για την διατήρηση καθετί του ανθρώπινου στην ανθρωπότητα, γνωρίζοντας ότι οι άνθρωποι ανήκουν στην ανθρωπότητα με τρόπο καθαρά μεσολαβητικό, δηλαδή μέσω των λαών και των πολιτισμών των οποίων είναι κληρονόμοι και εναπόκειται σε αυτούς να επεκτείνουν στο μέτρο του δυνατού την αιώνια ιστορική αφήγηση. [...]

Ο κύριος εχθρός είναι ταυτόχρονα και πιο επιβλαβής και, πάνω απ' όλα, ο πιο ισχυρός. Σήμερα είναι ο καπιταλισμός και η κοινωνία της αγοράς στην οικονομική σφαίρα, ο φιλελευθερισμός στο πολιτικό πεδίο, η εξατομίκευση στην φιλοσοφική σφαίρα, η αστική τάξη στο κοινωνικό πεδίο και οι ΗΠΑ στο γεωπολιτικό. Ο κύριος εχθρός βρίσκεται τοποθετημένος στο κέντρο του μηχανισμού. Όλοι όσοι, στην περιφέρεια, αγωνίζονται ενάντια στην εξουσία του κέντρου πρέπει να είναι αλληλέγγυοι. Αλλά δεν είναι. Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι το πιο σημαντικό είναι να γνωρίζουμε «από πού ερχόμαστε» και «από πού μιλάμε». Είναι εκείνοι πού, όταν ένα σπίτι καίγεται νομίζουν ότι το πιο επείγον είναι να ζητήσουν διαπιστευτήρια από εκείνους που έρχονται να σβήσουν την φωτιά. Σε καμιά περίπτωση, στα μάτια τους, οι εχθροί των εχθρών τους δεν μπορούν να είναι φίλοι τους. Πιστεύω ακριβώς το αντίθετο. Οι εχθροί των εχθρών μου δεν είναι απαραιτήτως φίλοι μου, αλλά είναι αναγκαστικά σύμμαχοι. Δεν φημίζομαι για καστρικός, αλλά θα υποστηρίζω πάντοτε τον Κάστρο στον αγώνα του ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Δεν φημίζομαι για χριστιανός, αλλά θα υποστηρίζω πάντοτε τους χριστιανούς όποτε αγωνίζονται ενάντια στην εξουσία του χρήματος. Εκείνοι που επιχειρηματολογούν με διαφορετικό τρόπο δεν έχουν τηναίσθηση ούτε προτεραιοτήτων ούτε διακυβευμάτων -άν δεν είναι απλοί συνεργοί.

Τίτλος πρωτοτύπου: Alain de Benoist, Du Socialisme, Préface à un recueil d'articles parus dans la revue «Rébellion» (Περί σοσιαλισμού, Προλεγόμενα σε μια συλλογή

άρθρων που δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό «Rebellion»),

Ιανουάριος 2009.