Ξεκινάω με την διαπίστωση ότι και ο Πλάτωνας "διώκτης" των καλλιτεχνών ήταν, τρόπον τινά εικονοκλάστης. Ο δε Ηράκλειτος περιγελούσε τους συνέλληνες του που προσκυνούσαν αγάλματα (και αυτό το γράφει κάποιος που στον οικιακό του βωμό έχει και αγαλματίδια του Ζηνός και εικόνες του Χριστού) και αντιλαμβάνονταν το Θείο ως Πυρ Αείζωον. Ήταν δλδ πιο κοντά στο Ισλάμ ο ένας και στους αγιορείτες ησυχαστές καλόγερους ο άλλος (Άκτιστο Φως) παρά στην "προτεσταντικού" τύπου θρησκεία χριστιανική ή παγανιστική που κυριαρχεί σήμερα στην Ελλάδα.
Για τους (σουνίτες κυρίως) μουσουλμάνους ο Χριστιανισμός είναι ατελής μονοθεϊσμός, κρυπτοπαγανισμός. Κι εγώ συμφωνώ. Επισήμως είναι αβρααμικος μονοθεϊσμός. Υπόγεια όμως όχι. Δεν είναι φυσικά παγανιστικός, αλλά ήταν ο Στωικισμός και ο Νεοπλατωνισμός "Παγανισμός" με την σημερινή έννοια; Όχι, ήταν Ενοθεισμός και Πανθεϊσμός. Κακώς, κατά την γνώμη μου παρατάμε τον, έστω ανεπίσημα, λαϊκό, Χριστιανισμό στα χέρια του αβρααμισμού.
Ο Χριστιανισμός ούτως ή άλλως ξεκίνησε από ελληνίζοντες Εβραίους της Διασποράς τους. Όχι από Εθνικούς που εξεβραΐστηκαν, αλλά το αντίθετο. Και κάθε φορά που έκανε ένα βήμα προς την επιβολή του, ενσωμάτωνε όλο και περισσότερο από Αυτό που απαγόρευε. Ενώ ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο συνεχιστής του έργου του εισηγητή και θεμελιωτή του "Μεσαίωνα" Παγανιστή και διώκτη των χριστιανών Διοκλητιανού και αληθινός ιδρυτής του Χριστιανισμού ως Θρησκεία -μέχρι τότε ήταν αίρεση- ήταν μέχρι το τέλος της ζωής του Μέγας Αρχιερέας της Αρχαίας Θρησκείας. Μήπως τρόπον τινά ο Ιουλιανός ήταν ο αληθινός συνεχιστής του κι όχι ο Θεοδόσιος;
Ο οποίος βέβαια Θεοδόσιος έκλεισε μεν την χιλιόχρονη Ακαδημία, αλλά ίδρυσε το Πανσπουδαστήριο στην Πόλη! Απαγόρευσε την Αρχαία Θρησκεία, αλλά ενσωμάτωσε τα Ελευσίνια Μυστήρια - Θεία Κοινωνία Των Αχράντων Μυστηρίων (Πιο Καθαρός Παγανισμός Πεθαίνεις) - στον μέχρι τότε πιο ιουδαΐζοντα, "προτεσταντικό" Χριστιανισμό! Και κάνοντας το αυτό, τότε για πρώτη φορά, κατηγορήθηκαν οι "βυζαντινοί" (χρησιμοποιώ τον όρο δίχως τις υποτιθέμενες αρνητικές συνδηλώσεις που υποτίθεται πως εμπεριέχει τόσο για τους αρνητές, όσο και για τους λάτρεις της Ρωμιοσύνης. Άλλο Σκάλωμα κι αυτό!) από τον Πάπα επί "ελληνισμό", ότι δλδ η ενσωμάτωση των Αχράντων Μυστηρίων στον Χριστιανισμό ισοδυναμούσε με εξελληνισμό του.
Διαβάζω λοιπόν την νιτσεική "Γέννηση της Τραγωδίας" υπό αυτό το πρίσμα:
Ο Απόλλων (Ο Όλυμπος γενικώς) εξουδετέρωσε τα σκοτεινά στοιχεία του Διόνυσου, υιοθετώντας Τον. Αυτό επιχείρησαν και ο Κωνσταντίνος και ο Ιουλιανός. Ο ένας υιοθετώντας τον Χριστό κι ο άλλος επιχειρώντας να υιοθετήσει την οργανωτική δομή του Χριστιανισμού για λογαριασμό της Αρχαίας Θρησκείας. Εκεί βρίσκεται η Καμπή, σε αυτό το Σημείο. Στο ότι οι Εθνικοί δεν τον ακολούθησαν. Στην πραγματικότητα δεν νίκησε ο αβρααμικος μονοθεϊσμός, αλλά η οργανωτική δομή του. Η οργανωτική δομή της Εκκλησίας ως Instrumentum Regni, Εργαλείο Βασιλείας, διακυβέρνησης. Ο ορισμός της Κρατικής Θρησκείας! Ακόμα και σήμερα, ακριβώς γι αυτόν τον λόγο, είναι αδύνατον να ξεχωρίσει η θρησκεία από το Κράτος. Ένα κράτος χωρίς Κρατική Θρησκεία είναι ένα μη ανεξάρτητο κράτος. Ένας Λαός με την δική του Θρησκεία και χωρίς δικό του κράτος είναι στην πραγματικότητα πιο Κυρίαρχος από άλλους με δικό τους κράτος.
Αν λοιπόν τα είχε καταφέρει ο Ιουλιανός, η Παρακαταθήκη του και η διαδρομή του "Βυζαντίου" πόσο διαφορετική πιστεύετε θα ήταν από αυτή που ξέρουμε, ειδομένη μέσα από ένα σπενγκλεριανό πρίσμα του Κύκλου των Πολιτισμών; Κι αν οι υστεροβυζαντινοί παρέμεναν πιστοί στο νόημα του Μεγάλου Κωνσταντίνου κι όχι στους εξωτερικούς τύπους θα υιοθετούσαν, θα εξελλήνιζαν και ενσωμάτωναν στην Ρωμηωσύνη το Ισλάμ, εργαλειοποιόντας τό, πριν προλάβει να τους καταλύσει και να ενσωματωθούν έτσι εκείνοι στον οθωμανισμό.
Τώρα λοιπόν με το Ισλάμ πάμε να πάθουμε ακριβώς το ίδιο με την διαφορά ότι το έχουμε ξαναπάθει και δεν καταφέραμε κάτι αντίστοιχο: Τον, έστω και μερικό, εξελληνισμό του, όπως με τον χριστιανισμό. Κι αυτό γιατί «Εκείνον που θέλει, οι Μοίρες τον οδηγούν, εκείνον που αρνείται, τον σέρνουν» – Σενέκας, Στωικισμός. Και γι αυτό και δεν είμαι σίγουρος σχετικά με την καλύτερη τακτική αντιμετώπιση του. Στο πνευματικό και πολιτισμικό πεδίο εννοώ, όχι στο δημογραφικό. Επειδή πτυχές του δείχνουν να έχουν την ίδια πνευματική, Νεοπλατωνική ρίζα, αλλά οργανικά ζωντανή. Δεν θέλω δηλαδή να πέσω στην παγίδα της συνολικής καταδίκης του Ισλάμ. Μήπως δεν έρχονται και υποσαχάριοι χριστιανοί; Μήπως δεν υπάρχουν μουσουλμάνοι φυλετικά συγγενείς;
Θα προτιμούσα την ανάδειξη του Στωικισμού και του Νεοπλατωνισμού στο Πολιτισμικό και Πνευματικό μας Πυρήνα. Ο πρώτος Εσωτερικά/ Πνευματικά, ο δεύτερος Εξωτερικά/ Κοινωνικά. Όπως το Ταό και ο Κομφουκιανισμός για τους Κινέζους. Και όπως κάνουν οι βουδιστές: Να δεχόμαστε ότι μπορεί να είναι κανείς χριστιανός ή μουσουλμάνος ή παγανιστής και να προσεγγίζει την δική μας Κοσμοαντίληψη μέσα από αυτά τα πρίσματα. Αυτά είναι τα αποστάγματα μας, τα Ιερά μας Νάματα. Το θρήσκευμα είναι απλώς ο περιέκτης, το βάζο, το μπουκάλι. Δευτερεύουσα σημασία έχουν.
Επίσης από τον Τιτάνα Εωσφόρο Προμηθέα προτιμώ τον ταπεινό Ηρακλή. Ο Ηρακλής λευτέρωσε τον Προμηθέα. Αυτό είναι και το λάθος τόσο των χριστιανών όσο και των παγανιστών. Οι χριστιανοί αποτάσουν τον Φωτοδότη, οι παγανιστές τον λατρεύουν. Ο Ηρακλής (ο Ημίθεος ή Θεάνθρωπος ή Διόνυσος, Μίθρας, Χριστός) είναι ο Υιός του Ζηνός. Δεν μπορεί να ανέλθει στους Ουρανούς (Όλυμπος), αν δεν εξιλεωθεί με Άθλους, με Αγώνα, αλλά κι αν πρώτα δεν απελευθερώσει τον Εσταυρωμένο Τιτάνα...
Εκεί εντοπίζω το "λάθος" του Παγανισμου:
Όταν σε έχουν καταδικάσει στην "Κόλαση" είναι σπατάλη δυνάμεων να θες να γυρίσεις πίσω Στον Ήλιο πηγαίνοντας πίσω τον Χρόνο-Κρόνο (Saturno- Sat..). Ο Δρόμος προς Τον Ήλιο είναι Η Ανάσταση. Όχι προφανώς νεκρών σωμάτων. Αλλά νά, η Ελευσίνια, η Διονυσιακή, ακόμα και ο Δίας τρόπον τινά αναστήθηκε. Τον Ουρανό-Varuna τον ευνούχισε ο Κρόνος-Χρόνος με ένα δρεπάνι, σύμβολο της θηλυκής δύναμης (γιατί η γεωργία-και άρα όλος ο εκφυλιστικός εκπολιτισμός- είναι γυναικεία εφεύρεση), που του το έδωσε η Μάνα του η Γαία και για λογαριασμό της.
Όταν δηλαδή ο Άνθρωπος ανακάλυψε τον Χρόνο, εξέπεσε από τον Ουρανό, ευνουχίστηκε πνευματικά και λάτρεψε την ύλη. Στην συνέχεια όλα τα Παιδιά του Κρόνου μένουν φυλακισμένα στα σπλάχνα του. Τα οποία θα μπορούσαμε να τα παρομοιάσουμε και με τα σπλάχνα της Γαίας. Την Σπηλιά του Πλάτωνα! Και ο Ζεύς "εν τώ σπηλαίω τίκτεται", Θείο Βρέφος Είναι και δόθηκε Τιτανομαχία για την επιστροφή στην Ολύμπια Βασιλεία και στην πρώτη του επαφή με τον εχθρό, τον Τυφώνα, τον Σετ (Σατ..) της αιγυπτιακής μυθολογίας, ηττήθηκε κατά κράτος.
Τώρα ζούμε σχεδόν στο πνευματικό Ναδίρ, τη Μεγάλη Νύχτα, οι δυνάμεις της Έριδος (Το Νείκος κατά την Κυκλική Κοσμοθεώρηση του Εμπεδοκλή) της αποσύνθεσης, της σαπίλας κυριαρχούν. Ο Απόλλων δεν είναι εδώ. Έχει φύγει στην Υπερβορεία. Στην θέση του άφησε τον Διόνυσο.
Έστω και ως Χριστό! Το Θείο Βρέφος, Ο Υιός Του Θεού ίσως να είναι η απάντηση στο ότι ο Θεός πέθανε γιατί τον σκοτώσαμε λατρεύοντας την ύλη και τον ορθολογικό ντετερμινισμό, διασπώντας Την Ενότητα. Χωρίς φυσικά τον δογματισμό, τη θρησκοληψία, την κενή τυπολατρία και την πολλή μεμψιμοιρία, που εσφαλμένα ονομάζουμε Μοιρολατρία, του χριστεπώνυμου πλήθους.
Μήπως αυτό είναι και το Νόημα του Σταυρού στον Ουροβορικό Κύκλο; Η "παγανιστική" Φρίκη της ντετερμινιστικής Αιώνιας Επιστροφής και η Λύτρωση (Θεός Λύσιος, Λυτρωτής, Σωτήρας ήταν κι ο Διόνυσος) και ο Σταυρός ως το Μαρτύριο της Ελεύθερης Βούλησης, το "γεγονός" του Χάιντεγκερ, η άντληση από το Χάος της Ανυπαρξίας των Απείρων Δυνατοτήτων στο εσωτερικό του Κύκλου, ο Σταυρός ως το Σημείο Συνάντησης της Αιωνιότητας με το Τώρα; Hic et Nunc! Ubique et Semper!
Το δε νόημα της επιμονής στις εικόνες έναντι των αγαλμάτων (τα οποία διόλου δεν τα απαρνήθηκαν οι βυζαντινοί, κάθε άλλο η Κωνσταντινούπολη ήταν ζωντανό μουσείο μέχρι την αποφράδα μέρα της πρώτης Άλωσης από τους σταυροφόρους) και μάλιστα με αυτήν την έμφαση στην έλλειψη βάθους, προοπτικής, σε αυτό το χρυσό φόντο, δεν είναι παρά αποτύπωση αυτής της προβολής στην Αιωνιότητα. Ενώ, οι αισθητικές ενδυματολογικές επιλογές των περισσότερων νεοεθνικών, νεοπαγανιστών είναι επιεικώς αστείες. Οι ορθόδοξοι καλόγεροι, παραδόξως, με τις μακριές λευκές γενιάδες είναι πιο κοντά στο πως τους φαντάζεται κανείς τους αρχαίους Ιερουργούς ή τους Δρυίδες! Αν αντί για μαύρα φορούσαν λευκά! Πού ξες όμως, μπορεί να φορούν μαύρα από πένθος, επειδή ο Απόλλων λείπει στην Υπερβορεία!
Έσσεται Ήμαρ όμως! Και Ες Αεί Έσσεται!
Μέχρι τότε πάντως κάθε επίθεση των νεοπαγανιστών στην Ορθοδοξία με απαξίωση του Χριστού μου φαίνεται πως υπηρετεί τον σουνιτικό Αλλάχ! Και αντιστοίχως, κάθε επίθεση των ορθοδόξων στην Εθνική Πατρώα των Ελλήνων Θρησκεία, μου φαίνεται πως υπηρετεί τον Γιαχβέ!
Ζεύς χωρίς Χριστό ίσον Αλλάχ
Ιησούς χωρίς Διά ίσον Γιαχβέ
Κι αν τον Ουράνιο Πατέρα Τον λέγαμε Ζεύς Πάτερ,
Δίας Ζεύς Δωδωναίος;
Κι αν ο Χριστός Είναι Ο Ενσαρκωμένος Λόγος
αυτής της Εποχής;
Ένας Νεοπλατωνικός Χριστός Είναι Εφικτός!
Αν στην θέση της παλιάς διαθήκης βάζαμε τον Νεοπλατωνισμό, τότε ο Χριστός καθόλου δεν μας ενοχλεί!
Ίσα ίσα χωρίς Αυτόν το αισθητικό αποτέλεσμα (και η Αισθητική είναι αποτυπωμένη Κοσμοαντίληψη) κάθε προσπάθεια αναγέννησης της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας είναι τουλάχιστον κιτς.
Τώρα για το πώς εξελληνίζει κανείς το Ισλάμ - γιατί αν δεν είναι κανείς στρουθοκάμηλος, Την Εκάτη (Ημισέληνος) δεν μπορεί να την εξορίσει, παρά τον μέγιστο σεβασμό που τρέφω για τον Παλαμά. Και γιατί δλδ να την εξορίσουμε; Είναι το γιουνκικό διονυσιακό Υποσυνείδητο, φως στα έγκατα του πρέπει να ρίξουμε, δαδούχοι - και το πώς ο Μαχντί, ο Μεσσίας Ηγέτης που αναμένουν οι Σιίτες κυρίως (+Δερβίσηδες κτλ), θα μπορούσε να είναι ο Δικέρατος Μεγαλέξανδρος (Ισκαντέρ Δουλ Καρνέιν) είναι ένα θέμα προς διερεύνηση.
Πάντως μια Ελληνική Οικουμενική Θρησκεία με στοιχεία τόσο από τον αρχαίο Παγανισμό, όσο πιο από την Ορθοδοξία και το Ισλάμ δεν είναι απλώς εφικτή, αλλά και απαραίτητη! Προς αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να κινηθούμε, αφήνοντας οριστικά πίσω μας την χαζοχαρούμενη αυτοεικόνα της χώρας που γεννήθηκε η δημοκρατία για την Χώρα που γεννιούνται οι Θεοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου