Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Οι ινδοευρωπαϊκές ρίζες του σιιτικού Ιράν
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Οι ινδοευρωπαϊκές ρίζες του σιιτικού Ιράν: του Daniele Perra Για πολλούς, η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν παραμένει μια χώρα τυλιγμένη στο μυστήριο. Ωστόσο, το σύστημα που καθιερώθηκε ...
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Πέραν των Θερμοπυλών
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Πέραν των Θερμοπυλών: Claudio Mutti | Eurasia | Rivista di studi geopolitici Το άλλο πρόσωπο της αρχαίας Περσίας «Ο Μαραθώνας», η «Σαλαμίνα», «η σύγκρουση της Ευρ...
Συνέντευξη του Αλεξάντρ Ντούγκιν για το σιιτικό Ισλάμ, το Ιράν και το πρότζεκτ Νοομαχεία
Shia World:
του Reza Kerbelai
Η συντακτική επιτροπή του διαδικτυακού περιοδικού World of Shiism πραγματοποίησε μια εκτενή αποκλειστική συνέντευξη με έναν από τους πιο διάσημους διανοούμενους της Ρωσίας, τον φιλόσοφο, πολιτικό επιστήμονα και ηγέτη του Διεθνούς Ευρασιατικού Κινήματος Aleksandr G. Ντούγκιν. Στη συνέντευξη αυτή, ο καθηγητής Ντούγκιν μίλησε για το πολύτομο έργο του με τίτλο "Νοομαχεία", ένας τόμος του οποίου είναι αφιερωμένος στο Ιράν, αποκάλυψε τις απόψεις του για τον σιιτισμό και το Ιμαμάτ, πρότεινε ότι η παράδοση των Ahl al-Bayt είναι κοντά στη ρωσική νοοτροπία και μοιράστηκε τις εντυπώσεις του από την επίσκεψή του στην Ιερή Κομ.
~
Είναι μια εξαιρετική πόλη, το Κομ. Με γοητεύει αυτό το είδος της "Πλατωνόπολης" όπου το πνευματικό θριαμβεύει πλήρως επί του υλικού, όπου οι άνθρωποι ζουν την πίστη τους στο ιερό. Αυτή η πόλη είναι κατά κάποιο τρόπο μαγική. Είναι ένα απίστευτο μέρος, συγκρίσιμο με το Άγιον Όρος, με τα μοναστικά συγκροτήματα.
Αυτός ο όρος - farhange yentezor ("κουλτούρα της αναμονής") - μου προτάθηκε στο Qom του Ιράν από έναν από τους κορυφαίους αγιατολάχ του σύγχρονου Ιράν, όταν μίλησε για την απόλυτη αλήθεια της σύγχρονης ιρανικής κοινωνίας: αυτή η κουλτούρα της αναμονής, αυτή η αναμονή του Μαχντί, αυτή η εσχατολογική πρόβλεψη μιας ριζικής αλλαγής στα ίδια τα οντολογικά θεμέλια του σύγχρονου κόσμου. Για τον ορθόδοξο άνθρωπο, αυτό συνδέεται στενά με το χριστιανικό και μεσσιανικό σύμπλεγμα. Όχι μόνο με την προσδοκία της δεύτερης έλευσης του Χριστού, αλλά και με τη δημιουργία του χριστιανικού κόσμου μπροστά σε σκοτεινούς καιρούς, και είναι αυτή η εσχατολογική στάση -πνευματικά, εννοιολογικά, παραδειγματικά, υφολογικά- που ενώνει τους ορθόδοξους χριστιανούς και τους σιίτες μουσουλμάνους.
- Έχετε θίξει μια κοινή μας αρχή, όπως η "έννοια της προσδοκίας" (Ιμάμ Μαχντί ή Ιησούς Χριστός). Υπάρχει όμως και μια άλλη αρχή που μοιράζονται οι Σιίτες και οι Ορθόδοξοι: η έννοια του μαρτυρίου, η ανάγκη τήρησης πένθους (για το μαρτύριο του Χριστού, για τη δολοφονία του Ιμάμη Χουσεΐν, ειρήνη και στους δύο). Έτσι, ο Σιϊσμός και η Ορθοδοξία είναι "θρησκείες της θλίψης" και όχι "θρησκείες της χαράς" με μια τόσο φιλελεύθερη έννοια. Συμφωνείτε με αυτή τη δήλωση;
- Ναι, απολύτως. Το ίδιο το ύφος αυτού που θα μπορούσε να ονομαστεί "κύκλος της απόκρυψης", ο κύκλος της συκοφαντίας, η χαϊμπά μέσα στην οποία ζουν οι Σιίτες, είναι μια εποχή καθόλου ανταμειπτική για να την υπομείνει κανείς, μια εποχή στην οποία χάνει κανείς τον εαυτό του. Για τους χριστιανούς, αυτό είναι πολύ σαφές: η χριστιανική Εκκλησία στηρίζεται στην εμπειρία των μαρτύρων, στην εμπειρία εκείνων που έχασαν - στην πραγματικότητα, ο Θεός μας σταυρώθηκε. Και για εμάς, η συμπόνια για τον Θεό και ο προσωπικός πόνος είναι μέρος της θρησκευτικής μας κουλτούρας. Οι Σιίτες είναι πολύ κοντά μας από αυτή την άποψη. Έτσι, είναι πραγματικά η κουλτούρα της αναμονής, συμφωνώ απόλυτα μαζί σας. Αυτό είναι το μαύρο χρώμα του σιιτισμού και το μαύρο χρώμα του χριστιανικού μοναχισμού: είναι μια κουλτούρα συμπόνιας και πόνου από την οποία πηγάζουν ο ηρωισμός, η αυτοθυσία και η πίστη σε όσους έχουν χάσει. Αυτοί που ταπεινώθηκαν, αυτοί που σταυρώθηκαν, αυτοί που έγιναν μάρτυρες, αυτοί που έχασαν την υποτιθέμενη μάχη για ένα επίγειο βασίλειο - αυτοί είναι οι αληθινοί άρχοντες. Αυτή η εναντίωση στη διαχρονική εξουσία του διαβόλου στη γη και η τελική νίκη των δυνάμεων του Φωτός είναι αυτό που ενώνει τους Χριστιανούς και τους Σιίτες.
~
- Κατ' αρχάς, θα θέλαμε να μιλήσουμε για το opus magnum σας, ένα σύνθετο και θεμελιώδες έργο με τίτλο Νοομαχεία. Ένας από τους τόμους (Νοομαχεία. Πόλεμοι του νου. Στην άλλη πλευρά της Δύσης. Ινδο-Ευρωπαικοί πολιτισμοί: Ιράν, Ινδία) είναι αφιερωμένο στο Ιράν και τον σιιτισμό. Μιλήστε στους αναγνώστες μας για το περιεχόμενο αυτού του τόμου, την ιδέα του, τον σκοπό του και τον ρόλο του σιιτισμού σε αυτόν;
- Η σημασία του προγράμματος Νοομαχεία είναι ότι αποτελεί μια φιλοσοφική, ιστορική και πολιτιστική αιτιολόγηση της πολλαπλότητας των πολιτισμών. Αυτή είναι μια πολύ σημαντική αρχή, επειδή η Δύση βλέπει την ιστορία με μονοπολικό τρόπο: υπάρχει ένας δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός, η λογική του οποίου αντανακλά καθολικούς νόμους για όλη την ανθρωπότητα. Η θεωρία της προόδου βασίζεται σε αυτό και, ταυτόχρονα, στην αποικιοκρατία - αμερικανική, ευρωπαϊκή - και σε αυτόν τον μονοπολικό κόσμο, τη σύγχρονη δυτική κυριαρχία, που είναι ένα παγκόσμιο γεγονός, και εδώ το καθήκον μου ήταν μόνο να καταδείξω την απόλυτη ανεπάρκεια αυτής της προσέγγισης και την ύπαρξη εντελώς ανεξάρτητων μοντέλων πολιτισμού σε διαφορετικούς πολιτισμούς εκτός της Δύσης. Δηλαδή, φυσικά, αναλύω και τους δυτικούς πολιτισμούς (αυτό είναι ένα σημαντικό μέρος του έργου, αρκετοί τόμοι), αλλά ταυτόχρονα δείχνω ότι η ίδια η Δύση είναι ετερογενής. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα. Δεύτερον, στην άλλη πλευρά της Δύσης υπάρχουν άλλοι πολιτισμοί, κουλτούρες με τις δικές τους αλήθειες, που όχι μόνο κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση με διαφορετική ταχύτητα, αλλά κινούνται με διαφορετική ταχύτητα προς διαφορετική κατεύθυνση. Από αυτή την άποψη, μαζί με τον πολιτισμό της Δυτικής Ευρώπης, θεωρώ ξεχωριστά τους συνοριακούς πολιτισμούς, δηλαδή εκείνους τους πολιτισμούς που διαμορφώθηκαν γύρω από τον κόσμο της Δυτικής Ευρώπης: τον τουρκικό, τον ρωσικό, τον σημιτικό και τον αμερικανικό πολιτισμό, διότι και σε αυτούς υπήρχε μεγάλη ταυτότητα, αν και επικαλύπτονταν με την Ευρώπη. Αρκετοί τόμοι είναι αφιερωμένοι σε αυτό που ονομάζω μη δυτικό πολιτισμό γενικά - "το άλλο πρόσωπο της Δύσης", και σε αυτούς τους μη δυτικούς πολιτισμούς αναφέρομαι, ιδίως στους αρχαίους πολιτισμούς του Ιράν και της Ινδίας, στους ινδοευρωπαϊκούς πολιτισμούς και σε άλλους μη ινδοευρωπαϊκούς πολιτισμούς, όπως ο κινεζικός, ο πολιτισμός του Ειρηνικού, ο προαφρικανικός κ.λπ. Σε όλους αυτούς αφιερώνω ξεχωριστά έργα.
Έτσι, ένα από αυτά τα βιβλία είναι αφιερωμένο στον ιρανικό πολιτισμό και το σιιτικό Ισλάμ, το οποίο, κατά τη γνώμη μου, αντικατοπτρίζει περισσότερο το πνεύμα του Ιράν κατά την τελευταία εποχή. Ο κύριος στόχος μου σε αυτό το βιβλίο ήταν να δείξω την απόλυτη λογική πληρότητα της ιρανικής ιστορίας, ότι πράγματι η ιστορία του Ιράν δεν είναι μια συλλογή τυχαίων γεγονότων, ότι η ιρανική ιστορία είναι το ξεδίπλωμα ενός συνολικού θεμελιώδους σχεδίου, της ιρανικής ιδέας ή, θα μπορούσαμε να πούμε, του "ιρανικού πράγματος", της "res iranica", όπως συνήθιζε να λέει ο Henri Corbin, τον οποίο σέβομαι βαθύτατα και με πολλούς τρόπους ακολουθώ στο έργο μου... Αυτό το "ιρανικό πράγμα" είναι ένα είδος παραδείγματος της ιρανικής κουλτούρας που βλέπω σε αρχαίους χρόνους και εποχές: στο Ζωροαστρικό Ιράν και στην ισλαμική εποχή, όταν το Ιράν εξισλαμίστηκε, και μέχρι σήμερα. Το καθήκον μου ήταν να δείξω τι είναι συνεχές, τι ενυπάρχει διαρκώς σε όλες αυτές τις διαφορετικές ιστορικές εποχές.
Τέλος, είναι πολύ σημαντικό να σημειωθεί ότι η εργασία μου βασίζεται στη θεωρία των "τριών λόγων" που προτείνεται στα γραπτά μου. Πράγματι, κάθε πολιτισμός, θρησκεία, τέχνη, ακόμη και πολιτική μπορεί να διαβαστεί με όρους "τριών λόγων": του λόγου του Απόλλωνα, του λόγου του Διονύσου και του λόγου της Κυβέλης. Σε γενικές γραμμές, το μοντέλο "από πάνω προς τα κάτω" είναι ο λόγος του Απόλλωνα, το μοντέλο "κέντρο-περιφέρεια" είναι ο λόγος του Διονύσου και ο λόγος της Κυβέλης ή ο υλιστικός λόγος είναι το μοντέλο "από κάτω προς τα πάνω". Κοιτάζοντας μπροστά, μπορούμε αμέσως να συμπεράνουμε ότι ο ιρανικός πολιτισμός με αυτή την έννοια είναι καθαρά απολλώνιος - αυτή είναι η έννοια της ιρανικής ιδέας, η οποία - πριν από τον σιιτισμό, δηλαδή πριν και μετά τις ισλαμικές κατακτήσεις - είναι ένα και το αυτό, παρά τη διαφορά στη μορφή. Είναι η ιδέα της υπεροχής του ουρανού επί της γης, ο πόλεμος της ηρωικής ουράνιας αρχής με τη σατανική γήινη, ο αγώνας των υιών του φωτός εναντίον των υιών του σκότους. Εδώ είναι αυτό το μοντέλο, το οποίο μπορεί να ανιχνευθεί ανά τους αιώνες μέχρι τη σύγχρονη σιιτική εσχατολογία της προσδοκίας του Μαχντί, η οποία επίσης εντάσσεται σε αυτή τη δομή της αποκατάστασης της δικαιοσύνης των δυνάμεων του φωτός έναντι των δυνάμεων του σκότους που επικράτησαν σε ορισμένες περιόδους.
"Η Ευρώπη είναι το πεδίο μάχης μεταξύ δύο κοσμοθεωριών"
Συνέντευξη με την Ντάρια Πλατώνοβα
5 Μαΐου,
από τους Lorenzo Maria Pacini και Giulia Lipari
Πήραμε αποκλειστική συνέντευξη από την Darya Platonova Dugina, φιλόσοφο απόφοιτο του Κρατικού Πανεπιστημίου της Μόσχας, ειδικευμένη στον Nεοπλατωνισμό, ικανή πολιτική σχολιάστρια και κόρη του καθηγητή Aleksandr Dugin. Η συνέντευξη διεξήχθη σε δύο γλώσσες, ώστε να διανεμηθεί και στο ρωσόφωνο κοινό.
. Ντάρια, πρώτα απ' όλα σε ευχαριστώ που δέχτηκες τη συνέντευξή μας. Η διαρκώς μεταβαλλόμενη γεωπολιτική κατάσταση κινείται προς μια νέα πολυπολική παγκόσμια τάξη, η οποία έρχεται σε αντίθεση με τη νέα παγκοσμιοποιημένη παγκόσμια τάξη, της Μεγάλης Επαναφοράς, των οικονομικών ολιγαρχιών και της σκοτεινής εξουσίας. Η Ρωσία είναι σήμερα η χώρα που ηγείται της "σύγκρουσης των πολιτισμών": ποιος πιστεύεις ότι είναι ο ρόλος της Ευρώπης;
. Η Ευρώπη είναι ένα πεδίο μάχης δύο κοσμοθεωριών - της παγκοσμιοποίησης και της αντιπαγκοσμιοποίησης. Αυτό είναι πλέον εμφανές σε όλες τις χώρες. Οι γαλλικές προεδρικές εκλογές διεξήχθησαν πρόσφατα και αναλύοντάς τες μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα την ύπαρξη δύο μπλοκ - το ένα εκπροσωπεί το λαό και το άλλο τις υπερεθνικές ελίτ. Η Λεπέν, και μαζί της ο Μελανσόν, ήταν κατά της παγκοσμιοποίησης στα προγράμματά τους, ο κύριος στόχος των εκστρατειών τους ήταν η αύξηση της αγοραστικής δύναμης των Γάλλων και η ενίσχυση της κυριαρχίας του γαλλικού κράτους (θα μπορούσε κανείς να το αποκαλέσει αυτό ως ένα βαθμό γκωλική στρατηγική στην περίπτωση της Λεπέν και αδέσμευτη θέση στην περίπτωση του Μελανσόν). Σήμερα, η Ευρώπη είναι ένα πολιτικό πεδίο υποταγμένο στη δικτατορία της αμερικανικής ηγεμονίας. Δυστυχώς, οι ευρωπαϊκές ελίτ ακολουθούν τυφλά τις εντολές των Ηνωμένων Πολιτειών. Όμως η κρίση, η οποία έχει ήδη επηρεάσει σημαντικά την Ευρώπη, δείχνει επαρκώς τις αρνητικές συνέπειες αυτών των πολιτικών - και μάλιστα μόνο από οικονομικής πλευράς. Υπάρχουν πολλά σημάδια, φωνές και πολιτικές εκδηλώσεις της εναλλακτικής προσέγγισης που αναδύονται μπροστά στα μάτια μας - υπάρχουν δυνάμεις στην Ευρώπη που επιθυμούν την πολυπολικότητα. Αυτά είναι τα αντιπαγκοσμιοποιητικά κινήματα. Είναι το μέλλον της Ευρώπης, ενώ η παγκοσμιοποίηση και οι ελίτ της ΕΕ είναι το παρελθόν της. Όλα δείχνουν την "παρακμή της Ευρώπης" - η αυξανόμενη τυραννία αναδείχθηκε επίσης από τον Σπένγκλερ ως βασικό χαρακτηριστικό του τέλους του "πολιτισμού", όπως και οι τεχνοκρατικές κυβερνήσεις και η κυριαρχία του χρήματος ως αξίας. Οι ελίτ της ΕΕ ακολουθούν μια συνεπή πολιτική καταστροφής των ευρωπαϊκών χωρών. Ωστόσο, η αντίσταση που υπάρχει από την πλευρά των λαών - η αντίσταση στο θάνατο των δικών τους πολιτισμών - πρέπει να ληφθεί υπόψη. Πρέπει ακόμη να εμφανιστεί.
. Στην Ιταλία ο κόσμος ζητωκραύγαζε υπέρ της Ρωσίας και του Πούτιν μέχρι πριν από λίγους μήνες, ενώ σήμερα ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού έχει συνταχθεί με το ΝΑΤΟ και δείχνει με το δάχτυλο τη Μόσχα. Η παραπληροφόρηση και η εκτεταμένη άγνοια στην πολιτική επιστήμη έχουν οδηγήσει σε ένα ανησυχητικό και επικίνδυνο κλίμα ιδεολογικού μίσους. Ωστόσο, η Ιταλία είναι η έδρα της Πρώτης Ρώμης, είναι η πηγή της τέχνης, της φιλοσοφίας, της επιστήμης και της ομορφιάς για αιώνες και αιώνες, αλλά φαίνεται να έχει αποκοιμηθεί και να έχει ξεχάσει τις ίδιες τις ρίζες και το μεγαλείο της. Πώς πιστεύεις ότι μπορεί να πραγματοποιηθεί η αφύπνιση του Ιταλικού Λόγου και η επιστροφή στο μεγαλείο αυτού του λαού;
. Πρώτα απ' όλα, νομίζω ότι είναι απαραίτητο να συνειδητοποιήσουμε ότι το σύστημα προπαγάνδας των μέσων ενημέρωσης στοχεύει στην ενίσχυση της αμερικανικής επιρροής στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Αυτό, παρεμπιπτόντως, συζητείται συχνά στην Ιταλία. Είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε ότι σήμερα το καθεστώς στο Κίεβο αποτελεί προπύργιο μιας καταστροφικής παγκοσμιοποιητικής ιδεολογίας με ιδέες ξενοφοβίας, ριζοσπαστικού μίσους και τυραννίας.
. Πολλοί άνθρωποι στην Ιταλία, αλλά και γενικότερα σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο, δεν βλέπουν με καλό μάτι τη Ρωσία, παρά το γεγονός ότι είναι κατά του ΝΑΤΟ και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Υπάρχει μια αντίληψη του κινδύνου να περάσει κανείς από την υποταγή μιας αυτοκρατορίας σε μια άλλη. Τι πιστεύετε γι' αυτό;
. Φυσικά, πρόκειται για μεγάλο ρίσκο. Ωστόσο, υπάρχουν διαφορετικές αποχρώσεις της έγκρισης. Μπορεί κανείς να αποδοκιμάζει μια ειδική στρατιωτική επιχείρηση της Ρωσικής Ομοσπονδίας, αλλά να απέχει από την προμήθεια όπλων στο Κίεβο. Πρόκειται επίσης για μια θέση. Η Ευρώπη έχει κάθε δικαίωμα να είναι "ουδέτερη"- γεωπολιτικά είναι ένας ανεξάρτητος πόλος που δεν ανήκει ούτε στον πολιτισμό της θάλασσας ούτε στον πολιτισμό της ξηράς. Αυτό το ενδιάμεσο καθεστώς συνεπάγεται μια ορισμένη ουδετερότητα. Σήμερα, οι διαδικασίες που βλέπουμε είναι η υποταγή των χωρών της ΕΕ στη θέληση των ΗΠΑ, δηλαδή η πλήρης υποταγή στους κανόνες και τις επιταγές του πολιτισμού της θάλασσας. Αυτός είναι ο ιμπεριαλισμός 2.0 και περνάει μέσα από τον πολιτισμό. Ο Γκράμσι ήταν πολύ ακριβής όταν έλεγε ότι στον σύγχρονο κόσμο, η κατάληψη της εξουσίας γίνεται μέσω της κουλτούρας. Όποιος ελέγχει τον πολιτισμό (καθώς και τα μέσα ενημέρωσης) ελέγχει τη χώρα πολιτικά και οικονομικά. Σήμερα ο πολιτισμός στην Ευρώπη ελέγχεται δυστυχώς από φιλοαμερικανικές δομές.
. Είστε ειδική και παθιασμένη με τη γαλλική φιλοσοφία και πολιτική. Η Γαλλία, όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι ένα από τα ισχυρότερα έθνη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στις σχέσεις με τη Ρωσία και όχι μόνο. Ποια σενάρια προβλέπεις από τις επερχόμενες γαλλικές προεδρικές εκλογές; Πώς θα άλλαζαν οι σχέσεις της ΕΕ με τη Ρωσία αν ο Μακρόν είχε χάσει;
. Οι προεδρικές εκλογές έδειξαν ότι οι παγκοσμιοποιητικές δομές έκαναν τα πάντα για να κρατήσουν τον προστατευόμενό τους, τον Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος εκπροσωπεί τα συμφέροντα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Ο μέντοράς του, ο Γάλλος οικονομολόγος Jacques Attali, έγραψε για τη σημασία της παγκοσμιοποίησης και τη δημιουργία μιας "νέας νομαδικής ελίτ", εντελώς αποκομμένης από τις εθνικές της ρίζες. Σε έναν τέτοιο κόσμο, όλες οι διαφορές μεταξύ των πολιτισμών, των λαών, των παραδόσεων και των πάντων γίνονται παγκόσμιες. Μια τέτοια ατζέντα αποτελεί απειλή για την πολλαπλότητα των ευρωπαϊκών ταυτοτήτων. Παρά την αντιλαϊκή πολιτική του πενταετούς σχεδίου του Μακρόν, ολόκληρος ο μηχανισμός του παγκοσμιοποιητικού συστήματος στόχευε στην τεχνητή συνέχιση της θητείας του. Πρέπει να σημειωθεί ότι η κατάσταση είναι μηδενιστική: στην ηγεσία της χώρας βρίσκεται ένας υποψήφιος που δεν έχει την υποστήριξη της πλειοψηφίας του πληθυσμού. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μηδενιστής υποψήφιος - επειδή η νίκη του είναι εντελώς αρνητική.
Ακόμη και δύο ημέρες πριν από τον δεύτερο γύρο των εκλογών ο Μακρόν ανακοίνωσε ότι η Γαλλία έστειλε μονάδες αυτοκινούμενου πυροβολικού και αντιαρματικά πυραυλικά συστήματα στο Κίεβο. Από τον κατευνασμό, ο Μακρόν προχώρησε στην ενεργή υποστήριξη του καθεστώτος του Κιέβου. Σε τηλεφωνική συνομιλία στις 30 Απριλίου 2022, ο Μακρόν συζήτησε με τον Ζελένσκι τα σχέδια για τη γαλλική υποστήριξη προς την Ουκρανία και δήλωσε ότι θα αυξήσει τη στρατιωτική υποστήριξη προς το Κίεβο.
Αν η Μαρίν Λεπέν είχε καταφέρει να έρθει στην εξουσία, η κατάσταση θα είχε αλλάξει ριζικά. Ήταν μια ειλικρινής επικριτής του ΝΑΤΟ σε σχέση με την ουκρανική σύγκρουση. Η θέση της έχει αντιπαγκοσμιοποιητική βάση. Εάν κερδίσει, η Γαλλία θα μπορούσε να γίνει μια χώρα με την οποία η Ρωσία θα μπορούσε να έχει διάλογο. Έχει επανειλημμένα δηλώσει ότι η Γαλλία υποφέρει από τις αντιρωσικές κυρώσεις που έχουν επιβληθεί, χαρακτηρίζοντάς τες "χαρακίρι" για τη χώρα. Δυστυχώς, η Γαλλία έχει γίνει πλέον όμηρος των συμφερόντων των παγκοσμιοποιημένων ελίτ.
. Ως τελευταίο ερώτημα, από τη γεωπολιτική περνάμε στη φιλοσοφία. Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου φιλόσοφοι; Και ποιοι στοχαστές πιστεύετε ότι πρέπει να ανακαλυφθούν εκ νέου αυτή την ιστορική στιγμή, προκειμένου να συνεργαστούν στη μεγάλη αφύπνιση που συντελείται;
. Κατά τη γνώμη μου, είναι απολύτως απαραίτητο να γνωρίζουμε τα έργα του Πλάτωνα και των νεοπλατωνικών, πρόκειται για θεμελιώδεις συγγραφείς που, μεταξύ άλλων, μπορούν να μας δώσουν στοιχεία για τα γεγονότα που συμβαίνουν σήμερα. Στον Πλατωνισμό, η βασική ιδέα ήταν αυτή της ιεραρχίας, η οποία εκδηλώνεται τόσο στην ψυχή (οι τρεις απαρχές της ψυχής) όσο και στην πολιτεία. Όταν αλλάζει η τάξη και η ιεραρχία, η υλική - λάγνα αρχή γίνεται αρχηγός, η δικαιοσύνη εγκαταλείπει την ψυχή και το κράτος, αρχίζει η βασιλεία της τυραννίας (αυτό που βλέπουμε σήμερα στη Δύση). Είναι επίσης ζωτικής σημασίας να αναφερθούμε στα γραπτά του Γκράμσι - και στις ιδέες του για την "ηγεμονία" - αυτό είναι σημαντικό για να περιγράψουμε τη διαδικασία υποταγής του ευρωπαϊκού χώρου στην παγκοσμιοποίηση. Η κύρια μάχη σήμερα δεν είναι τόσο στρατιωτική όσο πολιτιστική. Ως εκ τούτου, είναι ζωτικής σημασίας να κατανοήσουμε τη νέα αποστολή της κουλτούρας, η οποία φέρει τη σημασιολογία του πολιτισμού. Στην Ευρώπη, μια κουλτούρα που εξαπλώνεται σαν επιδημία είναι η κουλτούρα της παγκοσμιοποίησης (μπορούμε να διακρίνουμε διάφορες τάσεις - cyborgization της τέχνης, γοητεία των αντικειμενοστραφών οντολογιών και πολλές άλλες).
Ο Μποντριγιάρ με την ιδέα του θανάτου στη νεωτερικότητα είναι πιο επίκαιρος από ποτέ, κατά τη γνώμη μου. Εν ολίγοις, σημειώνει ότι η σύγχρονη κοινωνία προσπαθεί να καταργήσει τον θάνατο. Στην κατάργηση αυτή, την άρνηση του θανάτου, ο θάνατος κατακλύζει τα πάντα, υποτάσσει όλες τις διαδικασίες. Αν αναλύσουμε, για παράδειγμα, τη γαλλική πολιτική από τη σκοπιά της Θανατολογίας, τότε αυτή η σύγχρονη στάση με την "άρνηση του θανάτου" μπορεί να φανεί στη μορφή του Μακρόν. Η εστίασή του στην εικονικότητα (ένα προεκλογικό δωμάτιο στο παιχνίδι Meinkraft), η έκκλησή του στο μέλλον (και όχι στο παρελθόν), το biohacking στην υπηρεσία των ιδεολογικών του μεντόρων (Bernard-Henri Lévy) είναι όλα στοιχεία της ιδεολογίας της προσπάθειας να ξεπεραστεί ο θάνατος, η οποία είναι στην πραγματικότητα ενσωματωμένη στην ίδια την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης.
Αν προσπαθήσουμε να στραφούμε προς την υπαρξιακή ανάλυση, νομίζω ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό να ακολουθήσουμε τη φιλοσοφία του Χάιντεγκερ, ο οποίος περιέγραψε έξοχα την εμπειρία της σύγκρουσης του ανθρώπου με το Είναι. Η εμπειρία του πολέμου και της σύγκρουσης είναι μια ευκαιρία για τον άνθρωπο να δει το "αυθεντικό", μια ευκαιρία να φτάσει στην "ιερή" του βάση.
Οι προκλήσεις του πολέμου στην Ουκρανία: μια μεταφυσική προοπτική
του Iurie Rosca
Με την έναρξη της τεράστιας στρατιωτικής επιχείρησης της Ρωσίας στο ουκρανικό έδαφος, ολόκληρος ο κόσμος έχει εισέλθει σε μια αποφασιστική φάση της ιστορίας του, και δεδομένου ότι η ιστορία δεν είναι μια μηχανική, αδυσώπητη και μοιρολατρική εκτύλιξη ανούσιων γεγονότων, παραμένοντας ανοιχτή σε μια απειρία επιλογών και πιθανοτήτων, που καθορίζονται από τη θεία βούληση, το τέλος αυτής της μεγάλης μάχης είναι αβέβαιο.
Ολόκληρη η ανθρωπότητα φαίνεται να έχει πιαστεί στη δίνη των στοιχείων μιας ακαταμάχητης δύναμης, στην τυφλή δύναμη ανυπέρβλητων αντιφάσεων, η απελευθέρωση των οποίων δεν μπορεί να έχει άλλο αποτέλεσμα από αυτό της μάχης μέχρι θανάτου μεταξύ δύο κόσμων, μεταξύ δύο οραμάτων για τη ζωή. Αυτή η πλανητική σύγκρουση δεν φαίνεται να αφήνει περιθώρια για ένα τέλος στο οποίο οι δύο πλευρές θα καταλήξουν σε συμφωνία. Καθένας από τους εμπόλεμους επιδιώκει την τελική εξόντωση του εχθρού.
Πίσω από το στενό σχέδιο των δύο εμπόλεμων στρατοπέδων κρύβονται δύο ανταγωνιστικά και διαμετρικά αντίθετα οράματα για τον κόσμο και τη ζωή. Πρόκειται για μια μεγάλη σύγκρουση ριζικά διαφορετικών πολιτισμών, η οποία μπορεί να επιβεβαιωθεί μόνο με την αντιπαράθεση του αντίθετου μοντέλου. Στο επίκεντρο αυτής της ασυμβίβαστης μάχης βρίσκονται δύο μοντέλα πολιτισμού. Στην πραγματικότητα, δύο πολιτισμοί που διαφέρουν σημαντικά.
Ακολουθεί το προφίλ ταυτότητας αυτών των δύο κόσμων από μεταφυσική άποψη:
Τελλουροκρατικός πολιτισμός έναντι θαλασσοκρατικού πολιτισμού,
Πολιτισμός της ξηράς έναντι του πολιτισμού της θάλασσας,
Ηπειρωτικός πολιτισμός έναντι ωκεάνιου πολιτισμού,
Ο πολιτισμός της ουράνιας διαύγειας έναντι του πολιτισμού του θαλάσσιου σκότους,
Σταθερός έναντι ασταθούς πολιτισμού,
Κάθετος έναντι οριζόντιου πολιτισμού,
Ο πολιτισμός της παράδοσης έναντι του πολιτισμού της νεωτερικότητας,
Ο πολιτισμός του σταυρού έναντι του πολιτισμού της τοκογλυφίας,
Ο πολιτισμός της σωτηρίας έναντι του πολιτισμού της απώλειας,
Ηλιακός πολιτισμός έναντι σεληνιακού πολιτισμού,
Ο πολιτισμός της αγάπης έναντι του πολιτισμού του μίσους,
Ο πολιτισμός του υπερβατικού έναντι του πολιτισμού του ενυπάρχοντος,
Ο πολιτισμός του νου έναντι του πολιτισμού της ύλης,
Ο πολιτισμός της αρρενωπότητας έναντι του πολιτισμού του γυναικοκρατικού φεμινισμού,
Θρησκευτικός πολιτισμός έναντι παγανιστικού πολιτισμού,
Ο πολιτισμός του ιερού έναντι του πολιτισμού του βέβηλου,
Ο πολιτισμός του μυστικισμού έναντι του πολιτισμού του γνωστικισμού,
Κολομβιανός έναντι ερπετοειδούς πολιτισμού,
Δημιουργιστικός εναντίον εξελικτικού πολιτισμού,
Ο πολιτισμός του Χριστοκεντρισμού έναντι του πολιτισμού του ανθρωποκεντρισμού,
Οργανικός έναντι μηδενιστικού πολιτισμού,
Φυσικός έναντι μηχανικού πολιτισμού,
Ο πολιτισμός της πίστης έναντι του πολιτισμού του επιστημονισμού,
Ο πολιτισμός των αργών μετασχηματισμών έναντι του πολιτισμού των επαναστατικών ρήξεων,
Ο φωτεινός πολιτισμός του πνεύματος έναντι του θαμπού πολιτισμού της ύλης,
Ο πολιτισμός της ζωής έναντι του πολιτισμού του θανάτου,
Ο πολιτισμός του δώρου έναντι του πολιτισμού του χρήματος,
Ο στοχαστικός πολιτισμός έναντι του ωφελιμιστικού πολιτισμού,
Ο πολιτισμός της τιμής έναντι του πολιτισμού του συμφέροντος,
Ο πολιτισμός του πνεύματος της θυσίας έναντι του ηδονιστικού πολιτισμού,
Ο πολιτισμός των ηρώων έναντι του πολιτισμού των εμπόρων,
Ο πολιτισμός των αγίων έναντι του πολιτισμού των ειδώλων,
Ο πολιτισμός της λατρείας της εργασίας έναντι του πολιτισμού του παρασιτικού κέρδους,
Αγροτικός έναντι αστικού πολιτισμού,
Ο πολιτισμός του μέτρου έναντι του πολιτισμού της αφθονίας,
Ο πολιτισμός του φυσικού έναντι του τεχνοκρατικού πολιτισμού,
Ο πολιτισμός της αρμονίας έναντι του πολιτισμού του χάους,
Ο πολιτισμός της ομορφιάς έναντι του πολιτισμού του αποτρόπαιου,
Ο πολιτισμός της οικογένειας έναντι του πολιτισμού της σεξουαλικής διαστροφής,
Ο πολιτισμός της αφοσίωσης έναντι του πολιτισμού της ασυδοσίας,
Ο πολιτισμός της ηθικής έναντι του πολιτισμού της διαφθοράς,
Ο πολιτισμός της γονιμότητας έναντι του πολιτισμού της στειρότητας,
Ο πολιτισμός του νοήματος έναντι του πολιτισμού του παραλογισμού,
Ο πολιτισμός της αξιοπρέπειας έναντι του πολιτισμού της απρέπειας,
Ο πολιτισμός της ανθρώπινης ιδιοφυΐας έναντι του πολιτισμού της τεχνητής νοημοσύνης,
Ο πολιτισμός του ανθρώπου ενάντια στον πολιτισμό του υπερανθρωπισμού.
Αυτή η μάχη, λοιπόν, δεν είναι μεταξύ δύο χωρών, αλλά μεταξύ δύο τρόπων ζωής και ερμηνείας της ζωής. Και σε αυτή την περίπτωση, δεν έχει σημασία αν όλοι όσοι βρίσκονται στην πλευρά της Ρωσίας έχουν επίγνωση της εκπολιτιστικής της αποστολής ή όχι. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, δεδομένου ότι αυτή η χώρα, προικισμένη με μια μεγάλη ιστορική αποστολή, έχει υποστεί δύο τεράστια πολιτιστικά σοκ: τον κομμουνιστικό πειραματισμό και τον φιλελεύθερο πειραματισμό. Όμως, παρά τα ιστορικά αυτά τραύματα, τα προγονικά αρχέτυπα, η βυζαντινή πνευματική προίκα, οι ηπειρωτικοί πολιτιστικοί κώδικες έχουν διατηρηθεί στα βάθη του συλλογικού ασυνειδήτου. Πέρα από τα ιστορικά τραύματα, την αγκύλωση και τα παρωχημένα ιδεολογικά τικ, βρίσκεται το αναγεννητικό σθένος ενός έθνους που δεν έχει εγκαταλείψει την κλίση του να γράφει ιστορία και να αντέχει στο χρόνο.
Ο σπασμωδικός αγώνας όλης της ανθρωπότητας σαν να βρίσκεται στα πρόθυρα του αδυσώπητου θανάτου άρχισε πριν από δύο χρόνια, με την έναρξη της τελικής φάσης της απόκρυφης συνωμοσίας για την ερήμωση του πλανήτη. Τίποτα δεν φαινόταν ικανό να αντιστρέψει την πορεία των γεγονότων. Μπορεί όμως αυτός ο πόλεμος να σταματήσει τώρα την παγκόσμια γενοκτονία και να τερματίσει τις μαζικές δολοφονίες με ένεση, ή θα επιταχύνει απλώς το αδυσώπητο τέλος του ανθρώπινου πολιτισμού;
Οι προσευχές μας απευθύνονται στον καλό μας Θεό να επιτρέψει τη νίκη των δυνάμεων του φωτός και να μας δώσει λίγο περισσότερο χρόνο για να ζήσουμε. Αντιμέτωποι με τον επικείμενο θάνατο, βρισκόμαστε πάντα σε μια κρίση χρόνου για να μετανοήσουμε.
Η ελπίδα μας είναι ότι η αιματηρή τραγωδία του πολέμου στην Ουκρανία δεν θα επισπεύσει το τέλος του κόσμου, αλλά μόνο το τέλος αυτού του πεσμένου κόσμου, το οποίο θα ακολουθηθεί από μια νέα αρχή.
ΥΓ: Και όσοι εξακολουθούν να διστάζουν, μη γνωρίζοντας σε ποια πλευρά του μετώπου να στείλουν τη συμπάθειά τους, καλό θα ήταν να αναφέρουμε μερικές μόνο τερατώδεις μορφές στο στρατόπεδο των αντιρωσικών ειρηνιστών: τον οικονομικό αρπακτικό και άθλιο ολιγάρχη Τζορτζ Σόρος, τη σατανική σούπερ σταρ Μαντόνα και τη Μαρίνα Αμπράμοβιτς, διάσημη για τους σκοτεινούς καλλιτεχνικούς αυτοσχεδιασμούς της με σατανικές τελετές κανιβαλισμού, παιδοκτονίας, σεξουαλικής διαστροφής κ.λπ., το δαιμονικό αυτό πρόσωπο συνδέεται στενά με τη φατρία των Rothschild Illuminati.
Ολόκληρος ο στρατός των μισθοφόρων από όλο τον κόσμο, που πριν από δύο χρόνια εντάχθηκε στο σχέδιο Covid-19, φορώντας τις προστατευτικές μάσκες τους και καλώντας μας στην ένεση, φοράει τώρα ήδη μια άλλη μάσκα, αυτή των φιλειρηνικών και ταυτόχρονα συμμάχων των πολεμιστών του Κιέβου. Πίσω από αυτές τις μάσκες κρύβεται το φρικτό χαμόγελο των παγκοσμιοποιητικών δυνάμεων του κακού.
6 Μαρτίου, 2022
https://www.ideeazione.com/le-sfide-della-guerra-in-ucraina-una-prospettiva-metafisica/
Εθνικισμός*: εγκληματική μυθοπλασία και ιδεολογικό αδιέξοδο
του Aleksander Dugin
Τέταρτη πολιτική θεωρία και η κριτική του εθνικισμού
Ίσως λίγοι έχουν παρατηρήσει ότι η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία δίνει τη μεγαλύτερη προσοχή στην κριτική του εθνικισμού. Το πιο εντυπωσιακό είναι η κριτική του φιλελευθερισμού και η απόρριψη του μαρξιστικού δόγματος, αλλά εξίσου αναγκαία και θεμελιώδης είναι η ριζική απόρριψη όχι μόνο του εθνικισμού, αλλά και του έθνους (στμ nation όχι ethnos).
Ιδιαίτερη θέση στην Τέταρτη Πολιτική Θεωρία κατέχει η κατά μέτωπο και ασυμβίβαστη κριτική του ρατσισμού, ο οποίος μπορεί να θεωρηθεί ως μία από τις εκδοχές του εθνικισμού ή, γενικότερα, ως ένα γενικό παράδειγμα της στάσης του δυτικού πολιτισμού απέναντι σε όλους τους άλλους λαούς και πολιτισμούς.
Σε μια εποχή που η Ρωσία διεξάγει στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία, στόχος της οποίας είναι η αποναζιστικοποίηση, θα πρέπει να σταθούμε σε αυτό με περισσότερες λεπτομέρειες.
Πλουραλισμός των πολιτισμών και πολυπολικότητα
Η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία βασίζεται στη θεμελιώδη ιδέα της πολλαπλότητας των πολιτισμών και των κουλτούρων, δηλαδή στην ιδέα ενός πολυπολικού κόσμου - ως ιστορία, παρούσα κατάσταση πραγμάτων και σχέδιο για το μέλλον. Αυτό σημαίνει ότι ο δυτικός πολιτισμός και, ειδικότερα, ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός που αναπτύχθηκε στη σύγχρονη εποχή, είναι μόνο μία από τις παραλλαγές του πολιτισμού και ότι εκτός αυτού υπήρξαν, υπάρχουν και, κυρίως, πρέπει και θα υπάρξουν άλλοι πολιτισμοί στη βάση διαφορετικών αρχικών αρχών.
Αυτοί οι μη δυτικοί πολιτισμοί είναι:
Ρωσικός (ορθόδοξος-ευρασιατικός) πολιτισμός (ξεκινάμε από αυτόν, γιατί το είμαστε),
Κινεζικός (αρκετά ενοποιημένος και πλέον πολιτικά μορφοποιημένος),
Ισλαμικός (πολυπολικός και πολυδιάστατος από μόνος του)
Ινδικός (δεν ενεργεί ακόμη ως ανεξάρτητος πόλος)
Λατινική Αμερική (σε διαδικασία να γίνει),
Αφρικανική (δυνητική και εκπροσωπούμενη από το σχέδιο του παναφρικανισμού).
Επιπλέον, στον ίδιο τον δυτικό πολιτισμό μπορούν να διακριθούν δύο τομείς:
Αγγλοσαξονικός (ΗΠΑ, Αγγλία, Αυστραλία, Καναδάς) και
Ευρωπαϊκό-ηπειρωτικός (κυρίως γαλλογερμανική).
Ταυτόχρονα, ο δυτικός πολιτισμός παρουσιάζεται ως ο μοναδικός και οικουμενικός, εξισώνοντας τις αξίες και τις συμπεριφορές του με εκείνες όλης της ανθρωπότητας. Αυτός είναι ο βαθύς δυτικός ρατσισμός (εθνοκεντρισμός), ο οποίος αποτέλεσε τη βάση της κλασικής αποικιοκρατίας και παραμένει έτσι -αλλά ελαφρώς πιο συγκαλυμμένος- στα σχέδια της παγκοσμιοποίησης.
Η ρατσιστική φύση της μονοπολικότητας: η δυτική ηγεμονία και οι παράγοντες επιρροής
Στο επίπεδο της γεωπολιτικής και της γεωστρατηγικής, ο δυτικός ρατσισμός εκφράζεται με ένα μονοπολικό μοντέλο: η Δύση (ΗΠΑ και ΝΑΤΟ) ελέγχει ολόκληρη την ανθρωπότητα στη βάση της πλήρους στρατιωτικής, οικονομικής, διπλωματικής, πληροφοριακής και πολιτιστικής κυριαρχίας (κυριαρχία πλήρους φάσματος).
Κάθε χώρα και κάθε άτομο μπορεί να συμφωνήσει με την αξίωση της Δύσης για οικουμενικότητα (δηλαδή μονοπολικότητα) ή να την απορρίψει. Η επιλογή της μονοπολικότητας ή της πολυπολικότητας δεν είναι δεδομένη, είναι πάντα ανοιχτή. Κάθε Ρώσος, Κινέζος, Μουσουλμάνος, Ινδουιστής, Αφρικανός ή Λατινοαμερικάνος μπορεί να αναγνωρίσει την ηγεμονία της Δύσης ή να πει ένα αποφασιστικό "όχι" σε αυτήν, ορκιζόμενος στη δική του ταυτότητα ως πολιτισμού. Επομένως, όλα εξαρτώνται από τη θέση που θα πάρουμε. Αν αποδεχτούμε την οικουμενικότητα της Δύσης και τη στρατηγική και πολιτιστική κυριαρχία της, γινόμαστε φορείς της επιρροής του ΝΑΤΟ. Και τίποτα άλλο. Αν δεν συμφωνήσουμε, θα βιώσουμε το πλήγμα της παγκόσμιας ηγεμονίας. Δηλαδή, μπαίνουμε σε έναν αγώνα με τη Δύση, το ΝΑΤΟ και τους φορείς επιρροής του - με όλους εκείνους που λένε "ναι" στη Δύση.
Σήμερα η Ρωσία διεξάγει μια στρατιωτική επιχείρηση εναντίον της Δύσης και της ηγεμονίας της. Με αυτήν ήμαστε σε άμεση αντιπαράθεση. Αυτό σημαίνει ότι η Ρωσία - ως διακριτός πολιτισμός και πυρηνική δύναμη - απορρίπτει την αξίωση της Δύσης για ηγεμονία και οικουμενικότητα. Η Μόσχα δίστασε για πολύ καιρό, αλλά τελικά αποφάσισε να πει ένα ριζικό "όχι".
Όπως είναι φυσικό, η ρατσιστική, παγκοσμιοποιητική Δύση αντιδρά στη Ρωσία με τον ίδιο τρόπο και διεξάγει με σφοδρότητα έναν πόλεμο δι' αντιπροσώπων μαζί μας, και μάλιστα δι' αντιπροσώπων, με τη βοήθεια του νεοναζιστικού καθεστώτος που έχει καλλιεργήσει στην Ουκρανία.
Υπάρχει μια ένοπλη αντιπαράθεση μεταξύ του πολυπολικού και του μονοπολικού κόσμου. Πρόκειται για σύγκρουση πολιτισμών. Πολιτισμός στον πληθυντικό. Και όχι ένας πόλεμος "ενός πολιτισμού με βαρβάρους", όπως προπαγανδίζει η Δύση.
Δεδομένου ότι ο πόλεμος (όχι με την Ουκρανία, αλλά με τη Δύση) βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη, επομένως, αυτή τη στιγμή είναι η στιγμή που πρέπει να αντιταχθούμε στη Δύση με τις δομές του πολιτισμού μας: θεωρίες, ιδέες, παραδείγματα, διδασκαλίες, αξίες, αρχές. Και οι δυτικές αξίες, τουλάχιστον, θα πρέπει να σχετικοποιηθούν - ή ακόμη και να απορριφθούν. Το να σχετικοποιείς σημαίνει να λες: "σου αρέσει, ωραία, αλλά αυτή είναι η δική σου και μόνο η δική σου γνώμη και όχι η καθολική". Για να τα απορρίψεις, όλα είναι ξεκάθαρα και εύκολα, αλλά σε αντάλλαγμα, πρέπει να εγκρίνεις κάτι δικό σου, πρωτότυπο και ολοκληρωμένο.
Ηγεμονία στην πολιτική επιστήμη
Ακριβώς όπως ορισμένα μέσα ενημέρωσης και δημόσιοι οργανισμοί στη Ρωσία αναγκάστηκαν πρόσφατα να φέρουν την ένδειξη "ξένος πράκτορας", έτσι συμβαίνει και με τις πολιτικές θεωρίες. Ο φιλελευθερισμός, ο κομμουνισμός και ο εθνικισμός που μας ενδιαφέρουν ιδιαίτερα είναι οι κύριες πολιτικές και ιδεολογικές εκδοχές της δυτικής νεωτερικότητας. Και οι τρεις κλασικές ιδεολογίες (φιλελευθερισμός, κομμουνισμός, εθνικισμός) αναπτύχθηκαν στη Δύση και αντιστοιχούν στην ιστορική εμπειρία και ταυτότητά της. Στις υπόλοιπες μη δυτικές κοινωνίες και σε ολόκληρους πολιτισμούς, οι τρεις αυτές θεωρίες επεκτάθηκαν κατά τη διάρκεια του πνευματικού αποικισμού. Σήμερα θεωρούνται γενικές και οικουμενικές, και επομένως εφαρμόσιμες σε κάθε λαό και χώρα, αλλά στην πραγματικότητα μιλάμε για τα εννοιολογικά και θεωρητικά προϊόντα ενός μόνο τμήματος της ανθρωπότητας, ενός πολιτισμού: της σύγχρονης Δύσης. Σε όλες τις μη δυτικές κοινωνίες, η έκθεση του φιλελευθερισμού (ο οποίος είναι κυρίαρχος σήμερα και επομένως πιο επικίνδυνος), του κομμουνισμού και του εθνικισμού πρέπει να ξεκινά με μια προειδοποίηση: "Προσοχή! Έχουμε να κάνουμε με τοξικό αποικιοκρατικό-ιμπεριαλιστικό περιεχόμενο!" Δηλαδή, οι υποστηρικτές του φιλελευθερισμού, του κομμουνισμού και του εθνικισμού εκτός της Δύσης είναι συνειδητοί ή ασυνείδητοι ξένοι πράκτορες. Εκτός, βέβαια, αν υποβάλλουν αυτές τις θεωρίες όχι καν σε κριτική, αλλά τουλάχιστον σε σύγκριση με τις δικές τους διδασκαλίες και θεωρίες που έχουν οικοδομηθεί πάνω στις αρχές του δικού τους πολιτισμού, και αυτό συμβαίνει πολύ σπάνια και, κατά κανόνα, καταστέλλεται αμέσως.
Το να είσαι φιλελεύθερος, κομμουνιστής ή εθνικιστής έξω από τη Δύση είναι σαν να είσαι πράκτορας επιρροής, συνεργάτης και "πέμπτη φάλαγγα".
Αυτό είναι ένα γενικό συμπέρασμα της πολυπολικότητας και της αναγνώρισης της πολλαπλότητας των πολιτισμών, καθώς και η θεμελιώδης βάση της Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας, που βασίζεται στην απόρριψη της αξίωσης της δυτικής πολιτικής επιστήμης και των τριών κύριων θεωριών της - 1) φιλελευθερισμός, 2) κομμουνισμός, 3) εθνικισμός - για καθολικότητα.
Η δυτική πολιτική επιστήμη είναι προϊόν του καπιταλισμού
Επιπλέον, θα πρέπει να προστεθεί ότι πρόκειται για την πολιτική επιστήμη της σύγχρονης Δύσης, η οποία διαμορφώθηκε ακριβώς τη στιγμή που η Δύση ήρθε σε πλήρη ρήξη με την κλασική και μεσαιωνική κληρονομιά της: πρώτα απ' όλα με τον Χριστιανισμό.
Οι τρεις αυτές πολιτικές θεωρίες αποτέλεσαν τη βάση της δυτικής πολιτικής επιστήμης μαζί με την αστική τάξη πραγμάτων.
Ο φιλελευθερισμός αρχικά διακήρυττε τον αστικό ατομικισμό και την κοινωνία των πολιτών σε κοσμοπολίτικη-πλανητική κλίμακα.
Ο εθνικισμός είναι το ίδιο με τον ατομικισμό και την ιδιότητα του πολίτη, αλλά μόνο στο πλαίσιο ενός αστικού κράτους.
Και ο κομμουνισμός, αποδεχόμενος τον καπιταλισμό ως μια αναπόφευκτη φάση της ανθρώπινης ανάπτυξης (μια ρατσιστική και ευρωκεντρική θέση), ισχυρίστηκε ότι θα ξεπερνούσε την αστική τάξη πραγμάτων (η οποία προοριζόταν να γίνει παγκόσμια πρώτη), αλλά διατήρησε την πίστη στην πρόοδο και την τεχνική ανάπτυξη, συνεχίζοντας - αλλά μόνο σε ένα μαζικό και ταξικό δημοκρατικό κλειδί - το αστικό ήθος της "απελευθέρωσης" από την παράδοση, τη θρησκεία, την οικογένεια κ.λπ.
Βέβαια, έχοντας νικήσει σε μη δυτικές κοινωνίες (σε αντίθεση με τον ίδιο τον Μαρξ, ο οποίος πίστευε ότι αυτό ήταν αδύνατο), ο κομμουνισμός έχει αλλάξει ποιοτικά (στη Ρωσία, την Κίνα κ.λπ.), αλλά δεν έχει κάνει σημαντικές αλλαγές στην ίδια τη θεωρία, παραμένοντας μέρος της ευρωκεντρικής πολιτικής επιστήμης.
Ο εθνικισμός ως αντι-Παράδοση
Ας μιλήσουμε τώρα πιο συγκεκριμένα για τον εθνικισμό. Ο εθνικισμός είναι ένα δυτικό αστικό καπιταλιστικό φαινόμενο. Εμφανίζεται στην Ευρώπη ως απόρριψη του μεσαιωνικού τρόπου ζωής: θρησκεία, ενιαία ευρωπαϊκή εκκλησία, αυτοκρατορία, ταξική οργάνωση της κοινωνίας. Ο ευρωπαϊκός εθνικισμός είναι το ίδιο τεχνητό και εργαλειακό κατασκεύασμα με άλλες εκδοχές των δυτικών ιδεολογιών. Αυτό δεν είναι μια εναλλακτική λύση στην καπιταλιστική νεωτερικότητα, είναι το άμεσο προϊόν της.
Βέβαια, ο φιλελευθερισμός αντιστοιχεί πληρέστερα στο καπιταλιστικό σύστημα και αρχικά είχε σχεδιαστεί ως παγκοσμιοποίηση, δηλαδή ως εξάπλωση των κανόνων και των συμπεριφορών του αστικού συστήματος σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Αυτό, παρεμπιπτόντως, ήταν καλά κατανοητό από τους μαρξιστές. Ο εθνικισμός, από την άλλη πλευρά, ήταν ένα ενδιάμεσο στάδιο, όταν ήταν απαραίτητο να καταστραφούν οι πανευρωπαϊκοί θεσμοί του Μεσαίωνα - ο καθολικισμός, η αυτοκρατορία, η ταξική οργάνωση της κοινωνίας - και να προσφερθεί κάτι ως αντάλλαγμα για την προσωρινή διατήρηση του κράτους, που είχε ήδη καταληφθεί από την αστική ολιγαρχία. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ο εθνικισμός πρωτοεμφανίστηκε στις προτεσταντικές χώρες, όπου, ξεκινώντας από την Ολλανδία και την Αγγλία, βλέπουμε και τα τρία κύρια σημάδια του αναδυόμενου καπιταλισμού (αντι-εκκλησία, αντι-αυτοκρατορία, αντι-ιεραρχία), την αποκήρυξη της Ρώμης, τη σφοδρή αντίθεση στους Αψβούργους και τη μεταφορά της πρωτοβουλίας στην οικονομία και την πολιτική από την αριστοκρατία και το ιερατείο στην αστική τάξη των εμπόρων.
Ήταν οι αντιπαραδοσιακοί - αντικαθολικοί, αντισημιτικοί και αντιιμπεριαλιστικοί - αστικοί κύκλοι των ευρωπαϊκών κοινωνιών που έγιναν οι κύριοι φορείς του εθνικισμού.
Ιστορικά, ο καπιταλισμός αναπτύχθηκε σύμφωνα με ορισμένες φάσεις: πρώτα με τη μορφή του εθνικισμού, στη συνέχεια με τη μορφή του παγκοσμιοποιημένου φιλελευθερισμού, αν και οι φιλελεύθερες θεωρίες διαμορφώθηκαν σε πρώιμο στάδιο, και ο παγκοσμιοποιητισμός του Άνταμ Σμιθ ήταν ταυτόσημος ως προς το περίγραμμά του με τα εδάφη της βρετανικής αποικιακής παγκόσμιας αυτοκρατορίας.
Καθώς το αστικό σύστημα εξελισσόταν, ο καπιταλισμός γινόταν όλο και πιο φιλελεύθερος και όλο και λιγότερο εθνικός, αλλά σε πολλές περιπτώσεις οι εθνικές μορφές δεν εξαφανίστηκαν πουθενά: τα αστικά εθνικά κράτη επιβίωσαν μέχρι σήμερα. Οι σύγχρονοι φιλελεύθεροι παγκοσμιοποιητές θέλουν να τις καταργήσουν το συντομότερο δυνατό, μεταφέροντας την εξουσία στην παγκόσμια κυβέρνηση, αλλά εξακολουθούν να υπάρχουν και, αν χρειαστεί, χρησιμοποιούνται από τις καπιταλιστικές ελίτ που τις ελέγχουν. Ωστόσο, είναι λογικό να θεωρήσουμε τον εθνικισμό ως πρώιμη φάση του καπιταλισμού και τον φιλελευθερισμό (παγκοσμιοποίηση) ως όψιμη φάση.
Ο κομμουνισμός σε αυτό το πλαίσιο είναι μια παρέκκλιση. Οι κομμουνιστές (τουλάχιστον οι δογματικοί μαρξιστές) είναι αλληλέγγυοι με τους παγκοσμιοποιητές στην απόρριψη των εθνών-κρατών και θεωρούν τον θρίαμβο του κοσμοπολίτικου καπιταλισμού σε πλανητική κλίμακα αναγκαίο και αναπόφευκτο. Ως εκ τούτου, στον αγώνα κατά των καθαρά εθνικιστικών καθεστώτων, βρίσκονται συχνά στο πλευρό των φιλελευθέρων. Αλλά, ταυτόχρονα, περιμένουν τη στιγμή που το καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο έχει γίνει παγκόσμιο και διεθνές, θα περάσει σε κρίση και τότε, σύμφωνα με αυτούς, θα δημιουργηθούν οι συνθήκες για την παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση. Εδώ θα γίνει αισθητή η αντιπαράθεση μεταξύ κομμουνισμού και φιλελευθερισμού. Τέτοια είναι η αφηρημένη θεωρία του κομμουνισμού, η οποία καταρρίπτεται πλήρως από την ιστορική πρακτική. Τα κομμουνιστικά καθεστώτα, στην πραγματικότητα, δεν διαμορφώθηκαν σε καπιταλιστικές και διεθνείς κοινωνίες, αλλά σε αγροτικές χώρες με σχεδόν μεσαιωνικό τρόπο ζωής, και μετατράπηκαν σε κάτι εθνικομπολσεβικικό, το οποίο ένα σημαντικό μέρος των δυτικών μαρξιστών αρνήθηκε γενικά να θεωρήσει ως "σοσιαλισμό" ή "κομμουνισμό". Έτσι, σε αντίθεση με την καθαρή μαρξιστική θεωρία, ορισμένα κομμουνιστικά καθεστώτα (Σοβιετική Ρωσία, Κίνα κ.λπ.) άρχισαν να οικοδομούν το σοσιαλισμό σε μια μόνο χώρα, δηλαδή ουσιαστικά συνέδεσαν τον κομμουνισμό με το εθνικό πλαίσιο (χωρίς, ωστόσο, να του δώσουν θεωρητική διατύπωση).
Αυτό δημιούργησε μια τρομερή σύγχυση των όρων, καθώς όλα τα κόμματα αναγκάστηκαν να κάνουν ιδεολογικά ανοίγματα και προπαγανδιστικές κινήσεις με στόχο να αποκρύψουν με κάποιο τρόπο τις προφανείς θεωρητικές αντιφάσεις.
Σε κάθε περίπτωση, ο εθνικισμός είναι κάτι καθαρά σύγχρονο, δυτικό και καπιταλιστικό.
Το έθνος είναι μια φανταστική κοινότητα
Η επιρροή του Νεοπλατωνισμού
ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΣ
WALLIS R.T.
ΌΠΩς ΘΑ ΔΕΙΞΟΥΜΕ σε αυτό το κεφάλαιο, μια επισκόπηση της επιρροής του Νεοπλατωνισμού απειλεί να γίνει κάτι σχεδόν ταυτόσημο με την πολιτιστική ιστορία της Ευρώπης και της Εγγύς Ανατολής μέχρι την Αναγέννηση, και από ορισμένες πλευρές κάτι ακόμα περισσότερο. Ο λόγος που αυτό δεν έχει πάντοτε αναγνωριστεί είναι ότι η επιρροή του Νεοπλατωνισμού υπήρξε συχνά έμμεση. Το ότι ο Μεσαίωνας και η Αναγέννηση είδαν τον Πλάτωνα μέσα από το πρίσμα του Μεσοπλατωνισμού και του Νεοπλατωνισμού στην πραγματικότητα δεν έχει αναγνωριστεί σαφώς, εκείνο που έχει ακόμα λιγότερο εκτιμηθεί είναι η έκταση στην οποία οι νεοπλατωνικές ιδέες επηρέασαν τις μεσαιωνικές ερμηνείες του Αριστοτέλη. Αυτό είναι σημαντικό, αφού σημαίνει ότι το κυρίαρχο ρεύμα της χριστιανικής Θεολογίας, τόσο στην πλατωνική όσο και στην αριστοτελική του μορφή, υπήρξε πάντοτε νεοπλατωνική. Εδώ μπορούμε να επικεντρωθούμε μόνο σε λίγα από τα σημαντικότερα επεισόδια αυτής της ιστορίας, θα είμαστε, για παράδειγμα, σε θέση να πούμε λίγα για τη νεοπλατωνική επιρροή στην ανάπτυξη της επιστήμης ή στην Αναγέννηση και στον σύγχρονο αυτοκρυφισμό. Ούτε, πρέπει να τονιστεί, σκοπό έχουμε να δώσουμε μια εξαντλητική ή ολόπλευρη περιγραφή των φιλοσόφων που πρόκειται να συζητήσουμε ούτε βέβαια να ισχυριστούμε ότι όλοι αυτοί θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν αδιακρίτως «Νεοπλατωνικοί», αλλά να δείξουμε, πρώτον, την έκταση της ύστερης επιρροής του Νεοπλατωνισμού και, δεύτερον, την ποικιλία των μορφών που αυτός μπόρεσε να πάρει. Πιο ειδικά θα δούμε πώς κάποιες μεταγενέστερες διαμάχες συχνά απηχούν εκείνες τις οποίες είχαμε ήδη δει στον παγανιστικό Νεοπλατωνισμό και πώς νεοπλατωνικών αντιλήψεων στοχαστές ασχολήθηκαν με το νέο πρόβλημα να συμβιβάσουν την παγανιστική φιλοσοφία με την εξ αποκαλύψεως θρησκεία. Σε αυτό το πρόβλημα ο βυζαντινός, ο ισλαμικός και ο δυτικός μεσαιωνικός κόσμος ανταποκρίθηκαν ο καθένας με διαφορετικό τρόπο, μέχρις ότου τα διάφορα ρεύματά τους να συγκλίνουν στην πολιτιστική ζωή της Αναγέννησης.
Ένας τρόπος -και, όπως αποδείχτηκε, εκπληκτικά αποτελεσματικός- να διατηρηθεί η νεοπλατωνική επιρροή σε πείσμα της επίσημης εχθρότητας στο βυζαντινό κόσμο εμφανίζεται στα κείμενα του συγγραφέα κατά τα τέλη του πέμπτου και τις αρχές του έκτου αιώνα τα οποία σώζονται ως εμάς με το όνομα του πρώτου Αθηναίου οπαδού του Απόστολου Παύλου, του Διονυσίου του Αρεοπαγίτη, στα οποία τα δόγματα του αθηναϊκού Νεοπλατωνισμού παρουσιάζονται με χριστιανικό ένδυμα. Πέρα από κάποιες επιστολές, το φιλολογικό σώμα του Διονυσίου περιλαμβάνει τέσσερα έργα: τη σύντομη αλλά εξαιρετικά σημαντική Μυστική Θεολογία, η οποία πραγματεύεται την «αποφατική» ή αρνητική θεολογία και την πρακτική άσκηση του μυστικού το Περί Θείων Ονομάτων, που πραγματεύεται τη θετική ή «καταφατική» θεολογία: και τα Περί Ουρανίου Ιεραρχίας και Περί Εκκλησιαστικής Ιεραρχίας, τα οποία εξετάζουν τη μεσολάβηση της θεότητας στα γήινα όντα μέσω των ουράνιων τάξεων των αγγέλων και των γήινων τάξεων της Εκκλησίας. Η ταυτότητα και η εποχή του συγγραφέα, η σχέση του με τα γνωστά μέλη της Αθηναϊκής Σχολής και η σχετική καθαρότητα του Χριστιανισμού του παραμένουν αντικείμενα έντονής διαμάχης. Εκείνο που πρέπει να τονιστεί είναι πως η προσπάθεια του να ενώσει το Νεοπλατωνισμό με την Ορθόδοξη θεολογία δεν ήταν σε καμία περίπτωση η πρώτη. Η αποφατική δεολογία είχε πλήρως εδραιωθεί στην ανατολική παράδοση το δεύτερο αιώνα από τον Κλήμη τον Αλεξανδρινό, ενώ η σκέψη και ο μυστικισμός των Καππαδοκών Πατέρων του πέμπτου αιώνα, του Γρηγόριου Ναζιανζηνού (περ. 330-περ. 390), του Βασιλείου Καισαρείας (περ. 330-379) και ιδιαίτερα του Γρηγόριου Νύσσης (πέθανε το 394) βρίσκονταν υπό έντονη πλωτινική επιρροή. Το πρόβλημα που τέθηκε από τα κείμενα του Διονυσίου, παρά το υποτιθέμενο αποστολικό τους κύρος, ήταν ότι ο Νεοπλατωνισμός του άνηκε στην πιο απερίφραστη παγανιστική Αθηναϊκή Σχολή ειδικότερα, η αγγελολογία του Διονυσίου θύμιζε σε μεγάλο βαθμό τις τάξεις των θεών της Αθηναϊκής Σχολής. Ως εκ τούτου ο Θεός του έτεινε να γίνει απλώς ο ανώτατος όρος της μεταφυσικής ιεραρχίας και ως τέτοιος να συλληφθεί σαν να επενεργούσε στον υλικό κόσμο μόνο μέσω μεσολαβητικών δυνάμεων. Σε αυτό ο Διονύσιος απηχούσε τις αμφιλεγόμενες τάσεις του παγανιστικού Νεοπλατωνισμού και, ίσως ακόμα σημαντικότερο, παρουσιαζόταν εξίσου διφορούμενος στα θεμελιώδη σημεία που διέκριναν το νεοπλατωνικό από το χριστιανικό κοσμοείδωλο, όπως το αν η δημιουργία είναι απόρροια της θεϊκής φύσης ή οφείλεται σε μια δωρεά χάριτος. Γι' αυτό και ο τελετουργισμός του έτεινε να χάσει το υπερφυσικό του στοιχείο και γινόταν δύσκολο να διακριθεί από την παγανιστική θεουργία. Τέλος, ο Διονύσιος φαινόταν να δίνει ελάχιστη σημασία στην ενανθρώπιση. Δεν θα κρίνουμε εδώ το δίκιο αυτών των κατηγοριών πρέπει απλώς να σημειώσουμε ότι έγιναν και ήταν μόνο αφότου η Ορθοδοξία του υποστηρίχτηκε από τα σχόλια του Ιωάννη Σκυθουπόλεως (περ. 530) και του Μαξίμου του Ομολογητή (580-622) που τα κείμενα του Διονυσίου μπόρεσαν να γίνουν πλήρως αποδεκτά. Η επίδρασή τους στη δυτική μεταθυσική θεολογία και το μυστικισμό, που χρονολογείται από τη λατινική μετάφραση του 858 από τον Ιρλανδό φιλόσοφο Ιωάννη Σκώτο Εριγένη (περ. 810-περ. 877), η οποία βρήκε σύντομα μιμητές, σταθηκε εξίσου σημαντική. Μεγαλύτερες διαμάχες προκάλεσε η ίδια η σκέψη του Εριγένη, μια εξέλιξη των βυζαντινών νεοπλατωνικών ιδεών την οποία αξίζει να εξετάσουμε εν συντομία.
Μια κύρια πηγή έντασης στο Νεοπλατωνισμό, όπως έχουμε δει, ήταν η διφορούμενη στάση τους απέναντι στον υλικό κόσμο. Δεν προκαλεί λοιπόν έκπληξη το ότι και οι δύο πλευρές της εικονομαχικής διαμάχης του όγδοου αιώνα, γύρω από τη λατρεία των θείων εικόνων, και της ησυχαστικής διαμάχης του δέκατου τέταρτου αιώνα, στην οποία ο Γρηγόριος Παλαμάς (1296-1357) υπερασπίστηκε το μυστικισμό του θείου φωτός ενάντια στην καθαρά αποφατική θεολογία του μοναχού Βαρλαάμ, εκφράστηκαν με νεοπλατωνικούς όρους. Ηταν όμως χαρακτηριστικό για τη στάση της Ανατολικής Εκκλησίας απέναντι στον υλικό κόσμο το ότι και στις δύο περιπτώσεις θριάμβευσε η θετική αποτίμηση του κόσμου αυτού. Ο λόγος ήταν η αντίληψη του βυζαντινού Νεοπλατωνισμού για τη δημιουργια ως «θεοφάνεια» η εκδήλωση του θείου, μια εξέλιξη της πλατωνικής άποψης του αισθητού κόσμου ως εικόνας του Νοητού η οποία έδινε στον πρώτο μια θετικότερη αξία, η θεωρία των εικόνων ήταν απλώς μια συγκεκριμένη εφαρμογή αυτού. Εκεί όπου ο Εριγένης έσφαλε στα μάτια της Εκκλησίας, όταν προσπάθησε να εισαγάγει αυτό το δόγμα στη Δύση, ήταν η εκ μέρους του πραγμάτευση της δημιουργίας ως φυσικής εκδίπλωσης της θείας ενότητας και η συνακόλουθη παραδοχή ότι στη διάρκεια της δημιουργίας των άλλων πραγμάτων ο Θεός δημιουργεί ταυτόχρονα και τον εαυτό του. Εξού και η καταδίκη για πανθεϊσμό που επέσυρε η πραγματεία του De Divisione Naturae.
.....
Και (πέρα ακόμη και από τις πολυθεϊστικές περιπλοκές που τίθενται από τις Ενάδες) η διάκριση ανάμεσα στην Πρώτη και τις κατώτερες Υποστάσεις των Νεοπλατωνικών είναι προφανώς λιγότερο αυστηρή από εκείνη ανάμεσα στο Θεό και τα δημιουργήματά του στις σημιτικές θρησκείες, Παρ' όλα αυτά, η ιδέα της «θεϊκότητας κατά μέθεξιν» έχει φανερές συγγένειες με τη διδασκαλία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος μπορεί να θεοποιηθεί μέσα από τη θεία χάρη και ο Βοήδιος δεν ήταν με κανένα τρόπο ανορθόδοξος λοιπόν όταν εισήγαγε αυτήν την ιδέα στη Δύση.
Κατέχον και Αντικείμενος, η γεωπολιτική μάχη του Πνεύματος
του Lorenzo Maria Pacini
Αυτό που λαμβάνει χώρα δεν είναι ένας πόλεμος που ξεκίνησε πριν από λίγες ώρες, ούτε ένα μπρος-πίσω ανάμεσα σε έθνη που βρίσκονται σε σύγκρουση εδώ και χρόνια. Γινόμαστε μάρτυρες μιας σύγκρουσης μεταξύ δύο οραμάτων για τον κόσμο: από τη μία πλευρά, το μεταμοντέρνο, τεχνο-ρευστό όραμα της υλικής αυτοκρατορίας, της δημοκρατίας που εισάγεται με βόμβες, των πολύχρωμων ανθρωπίνων δικαιωμάτων που αποδεικνύονται τυραννία, της μεγάλης τεχνολογίας και της μεγάλης φαρμακοβιομηχανίας, της καταστροφής των ταυτοτήτων και της υποταγής των μαζών στις ολιγαρχικές ελίτ εξουσίας, της Μεγάλης Επανεκκίνησης, από την άλλη πλευρά, το όραμα που επιβεβαιώνει την αυτοδιάθεση, την ελευθερία, την ταυτότητα κάθε λαού, την Παράδοση, τα οντολογικά θεμελιωμένα δικαιώματα, την οικονομική ανεξαρτησία και την πολιτική που στοχεύει στο κοινό καλό, τη Μεγάλη Αφύπνιση. Πρόκειται για μια αποκαλυπτική, εγγενώς εσχατολογική σύγκρουση, και αν δεν κατανοήσουμε το μεταφυσικό εύρος αυτής της μάχης, χάνουμε την καρδιά αυτού που συμβαίνει.
Δεν πρόκειται, πρέπει να επαναλάβουμε, για έναν πόλεμο απλών συμφερόντων, με την ατλαντική Δύση από τη μία πλευρά να προσπαθεί, όπως έκανε πάντα, να επεκτείνει την αυτοκρατορία της και να συντρίψει τους ελεύθερους λαούς, που αυτή τη στιγμή εκπροσωπούνται από τη Ρωσία ως ηγέτιδα ενός μικρού υπολείμματος στον κόσμο- ούτε βρισκόμαστε απλώς αντιμέτωποι με δύο πολιτικά οράματα, το ένα της φιλελεύθερης τυραννίας και το άλλο του εθνικού δημοκρατικού σοσιαλισμού, Βρισκόμαστε σε ένα εξελικτικό σταυροδρόμι για ολόκληρη την ανθρωπότητα, ένα στάδιο που ήδη σηματοδοτεί μια στάση και μια βαθιά διάκριση ανάμεσα σε εκείνους που υποστηρίζουν και καλλιεργούν την αναδίπλωση της μεγάλης παγκοσμιοποιητικής επανεκκίνησης και σε εκείνους που, αντίθετα, πρωτοστατούν σε έναν νέο κόσμο στην παγκόσμια αφύπνιση των συνειδήσεων.
Η μεφιστοφελική σύγχυση με την οποία γίνεται η επικοινωνία για το τι συμβαίνει είναι τόσο μεγάλη που σε αφήνει αποπροσανατολισμένο, αλλά και αυτό είναι χρήσιμο, γιατί μόνο τα καλύτερα μυαλά καταφέρνουν να περάσουν μέσα από το πλέγμα αυτού του δικτύου που διαχωρίζει την ήρα από το σιτάρι. Περισσότερο με την καρδιά πρέπει να αποφασίσει κανείς ποια πλευρά θα πάρει, γιατί μόνο μέσω της καρδιάς μπορεί να αλλάξει ο κόσμος.
Η Ρωσία είναι σήμερα το προπύργιο ενάντια στην ηγεμονία της διεστραμμένης Δύσης, η οποία έχει προδώσει τις ρίζες της, την Πίστη της, η οποία έχει υποτάξει την πλειοψηφία του κόσμου με βία, φανερούς και κρυφούς πολέμους, πολιτιστικό και στρατιωτικό αποικισμό. Μαζί με τα άλλα κράτη που δεν υποτάχθηκαν σε κανέναν πολιτικό αφέντη και διατήρησαν την ταυτότητα και την παράδοσή τους, υπάρχει ένα φως από την Ανατολή που, στην κατάρρευση της δυαδικότητας αυτού του κόσμου, λειτουργεί ως αντίβαρο στην ιστορία και μας καλεί να επιλέξουμε μια πλευρά. Ex oriente lux, συνήθιζαν να λένε οι αρχαίοι, και είναι ακριβώς αυτή η προσχεδιασμένη σωτηρία που μπορούμε να αναγνωρίσουμε αλληγορικά σε αυτή την τραγική στιγμή.
Επιτρέψτε μου να γίνω σαφής: ο πόλεμος δεν είναι ο τρόπος για την επίτευξη ειρήνης. Κανένας πόλεμος, οποιουδήποτε είδους. Ο πόλεμος είναι μια πράξη που δεν μπορεί να δημιουργήσει τίποτε άλλο παρά πόλεμο, πριν ή μετά, που απαιτεί εκδίκηση στο ίδιο το αίμα των λαών που τον κάνουν και που τον υφίστανται. Ο κόσμος δεν θα αλλάξει με την περαιτέρω τροφοδότηση αυτής της γιγάντιας εξωφρενικότητας, με όποια πλευρά κι αν αποφασίσει κανείς να είναι. Αυτό που τρέφουμε ζει, οπότε αν συνεχίσουμε να διεξάγουμε πόλεμο μεταξύ μας, ο κόσμος μπορεί να είναι μόνο πόλεμος.
Και όμως, είναι ακριβώς μέσω της σύγκρουσης σε παγκόσμια κλίμακα που, σύμφωνα με τις εσχατολογικές αφηγήσεις των διαφόρων θρησκειών, πρώτα εγκαθιδρύεται η βασιλεία του Κακού και μετά θριαμβεύει η βασιλεία του Καλού- μόνο μέσω της πλήρους κατάρρευσης αυτού του κόσμου, όπως τον έχουμε χτίσει, θα είναι δυνατόν να χτιστεί ένας νέος.
Όλα όσα έχουν προαναγγελθεί πρέπει να εκπληρωθούν, γι' αυτό και βρισκόμαστε εν μέσω μιας εποχικής σύγκρουσης, αναπόφευκτης για το πέρασμα μεταξύ δύο εποχών και δύο κόσμων, όπως αυτός που διανύουμε. Είναι η μάχη του Κατέχοντος εναντίον του Αντικειμένου, και η μοίρα του είναι ήδη γραμμένη.
https://www.ideeazione.com/katechon-e-antikeimenos-la-battaglia-geopolitica-dello-spirito/
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Ο Πυθαγόρας ήταν σαμάνος και η καταγωγή μας είναι ευρασιατική
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Ο Πυθαγόρας ήταν σαμάνος και η καταγωγή μας είναι ...: Angelo Tonelli «Αν στην αρχαιότητα οι φιλόσοφοι αποκαλούνταν τρομακτικοί, σήμερα μοιάζουν με αρνιά» (Giorgio Colli). Στο κείμενο που θ...
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Συνέσιος της Κυρήνης, ο Έλληνας - Χριστιανός
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Συνέσιος της Κυρήνης, ο Έλληνας - Χριστιανός: Συνέσιος της Κυρήνης, ο Έλληνας - Χριστιανός “Το βύθισμα εντός του «αιωνίου» είναι το τέλος της φιλοσοφίας, όπως ακριβώς το τέλος της θρη...
Ἡ αὐτοκρατορική ἰδέα τῆς Ρωμαίικης Ἐθναρχίας
Ἡ αὐτοκρατορική ἰδέα-το «εὐρύ γένος» ἦταν ἡ μόνιμη και ἀμετάτρεπτη ἰδεολογία τῆς Ρωμαίικης Ἐθναρχίας
Ὁ Οἰκουμενικός αὐτός πατριωτισμός ἐνέπνεε καί τόν Ρήγα, ὁ ὁποῖος πιστός στήν αὐτοκρατορική ἰδέα σχεδίαζε στούς χάρτες του ὁλόκληρη τήν αὐτοκρατορία τῆς Νέας Ρώμης, τό «οἰκουμενικό κράτος», ἀπευθυνόμενος σ᾽ ὅλους τούς λαούς της καί ὄχι μόνο στους Ἑλλαδικούς, τούς φυλετικά Ἕλληνες, ἀλλά καί στούς μή χριστιανούς. Χρησιμοποιεῖ τήν «ἐπίσημη» γλώσσα τῆς «αὐτοκρατορίας», τά Ἑλληνικά (τά Ρωμαίικα) καί μιλεῖ ὡς «ρωμηός»9 στούς ἄλλους ρωμηούς, ἀνεξάρτητα ἀπό φυλή, γλώσσα καί θρησκεία.
Αὐτό, πράγματι, ἦταν τό ρωμαίικο ὄνειρο τοῦ Ρήγα καί ὄχι ἡ μικρή Ἑλλάδα τοῦ 1828/30 ἤ καί ἡ σημερινή, ἀκόμη.
Ἡ σχεδιαζόμενη ἀπό αὐτόν «Γραικική (Ἑλληνική) Δημοκρατία» εἶναι οἰκουμενική καί πολυεθνική. Εἶναι «αὐτοκρατορία» μέ αὐτοκράτορα (αὐτεξούσιο) τόν Λαό της. Παρά τίς γαλλικές του ἐπιδράσεις, δηλαδή, ὁ Ρήγας δέν εἶχε ἐγκολπωθεῖ τή στενή ἐθνική ἰδέα, ἀλλά ἔμενε «ρωμηός/βυζαντινός στη συνείδησή του.
Εἶναι ὅμως σημαντικό, γιά την ἀπόδειξη τῆς συνέχειας αὐτοῦ τοῦ οἰκουμενικοῦ -ρωμαίικου- πνεύματος, πού καμμία ξένη προπαγάνδα δέν εἶχε τήν δύναμη νά καταπνίξει, τό πλαίσιο τῶν ὁραματισμῶν τοῦ μεγάλου ἡγέτη μας Ἰωάννου Καποδίστρια (1776-1831), τοῦ ΜΟΝΟΥ καθ᾽ ὁλοκληρίαν ὀρθοδόξου πολιτικοῦ αὐτοῦ τοῦ τόπου. Ὁ Καποδίστριας ἐκινεῖτο στό ἰδεολογικό κλίμα τοῦ Ρήγα και τοῦ Ἀλ. Ὑψηλάντη. Στό γνωστό Ὑπόμνημά του ἀπό 18 Ἀπριλίου 1819 ἐκφράζεται ἡ βούλησή του να θεμελιωθεῖ ἡ Φιλική Ἑταιρεία «οὐχί ἐπί τῆς ἐθνότητος, ἀλλ᾽ ἐπί τῆς εὐρείας καί ζώσης ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» , δηλαδή τῆς Ρωμαίικης Ἐθναρχίας20. Ἐξ ἄλλου, τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1828, κυβερνήτης ἤδη τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπικρατείας, μέ μιά ἐνέργειά του φανερώνει τό ἐνδιαφέρον του γιά ρωμαίικη-οἰκουμενική λύση τοῦ Ἀνατολικοῦ ζητήματος, μέ ὑπόβαθρο τήν ἀνάσταση τῆς Ρωμηοσύνης- Βυζαντίου. Τότε ὑποβάλλει στον Τσάρο Νικόλαο σχέδιό του, πού προέβλεπε τήν ἀναδιοργάνωση τῆς Ὀθωμανικῆς Ρούμελης (τῆς Βαλκανικῆς) σέ ὁμοσπονδία πέντε αὐτονόμων κρατῶν: Ἑλλάδας, Ἠπείρου (ὁλοκλήρου), Μακεδονίας (ὁλοκλήρου), Σερβίας καί Δακίας (τό ὄνομα ROMANIA/ΡΩΜΑΝΙΑ θα τῆς δοθεῖ ἀπό τόν Ἀλ. Κούζα το 1859/60)21.
Ἡ πρόταση τοῦ Καποδίστρια συνιστοῦσε παραλλαγή τοῦ σχεδίου τοῦ Ρήγα, ἀλλά ἀπορρίφθηκε μέ τη συνθήκη τῆς Ἀνδριανουπόλεως (14.9.1829)22. Ὁ Καποδίστριας ἐργαζόταν γιά τήν ἀπελευθέρωση και προοδευτική ἑνοποίηση τῶν εὐρωπαϊκῶν ἐπαρχιῶν τῆς αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ρώμης. Ἔτσι κατανοεῖται καί ἡ μαρτυρία τοῦ Νικ. Σπηλάδη, στενοῦ συνεργάτη τοῦ Καποδίστρια, γιά τήν ἐπιθυμία τοῦ Κυβερνήτου νά ἐπιτύχει τήν ἵδρυση «Νεορωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας», δηλαδή ἀνάσταση τῆς αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ρώμης/Βυζαντίου. Ἔτσι σκέπτονταν ὅλοι οἱ Ρωμηοί, δηλαδή οἰ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, ὄχι ὅμως καί οἱ Ἕλληνες- Ὀρθόδοξοι, πού χρησιμοποιοῦν τήν Ὀρθοδοξία, ταυτιζόμενοι μέ τά ἑκάστοτε σχέδια τῆς Εὐρωπαϊκῆς Πολιτικῆς.
Τά θύματα τῆς ὀθωμανικῆς θηριωδίας τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1821, ὅπως καί ὁ Ρήγας Βελεστινλῆς, ἐκτελέσθηκαν ἀπό την Πύλη γιά τήν αὐτοκρατορική ἰδέα, γιά τήν ἀνάσταση τῆς Ρωμανίας/Βυζαντίου.
Ἔτσι ἐξουδετερώθηκε ὁ Ρήγας, ἔχοντας ἀντικατασταθεῖ στό ἐπιτελεῖο τοῦ Ναπολέοντος με τόν Κοραῆ, πού μιλοῦσε γιά ἐπανάσταση τῶν «ἀρχαίων» Ἑλλήνων, ὄχι μόνο κατά τῶν Τούρκων, ἀλλά καί τῶν «Ρωμαίων» (τῆς Ἐθναρχίας) τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας. Ὁ Κοραῆς, δηλαδή, ἀντίθετα μέ τόν Ρήγα, ἐκινεῖτο στό πνεῦμα τῆς στενῆς ἐθνικῆς ἰδέας. Νά μη λησμονεῖται, ἄλλωστε, ὅτι τό ἔργο του «Ἑλληνική Νομαρχία» δείχνει ὑπόβαθρο ὄχι μόνο «ἐθνικιστικό», ἀλλά καί καθαρά ρατσιστικό, λέγοντας ὅτι «οἱ ἄνθρωποι εἶναι κατά φύσιν ἀνόμοιοι», ἄνισοι δηλαδή· διαφέρουσι ἀναμεταξύ των κατά φυσικόν νόμον, σ᾽ ἀντίθεση μέ τον ἀντιφυλετικό χαρακτήρα τῆς Ρωμανίας στηριζόμενο στά μυστήρια τοῦ βαπτίσματος καί τοῦ χρίσματος. Ὁ Κοραῆς ἔγινε ἀρχηγέτης ὄχι μόνο τῶν ἐν Ἑλλάδι εὐσεβιστῶν, μέ τό προτεσταντινοκαλβινιστικό ὑπόβαθρό του, ἀλλά και τῶν «Ἑλλήνων Ὀρθοδόξων», ὅπως ἐλέχθη παραπάνω. Σ᾽ αὐτό καταντᾶ ὅμως, ὅποιος ὑποτιμᾶ και ἀπορρίπτει τήν ἡσυχαστική παράδοση, τήν ραχοκοκκαλιά τῆς Ὀρθοδοξίας.
Τεκμηριώνεται, συνεπῶς, ἀβίαστα καί χωρίς κανένα κενό, ἡ θέση τοῦ μεγάλου «Ὀρθοδόξου Ἕλληνος», δηλαδή Πατερικοῦ, π. Ἰω. Ρωμανίδου, ὅτι ἡ Ἑλληνική Ἐπανάσταση ἐπετράπη τότε μόνον, ὅταν ἐξασφαλίσθηκε ὁ ἀρχαιοελληνικός καί ἀντιρωμαίικος προσανατολισμός της.
Συμπερασματικά: Ἡ Ἐπανάσταση τοῦ 1821 ὑπῆρξε τό μεγάλο αἴνιγμα τῶν Εὐρωπαίων. Ἡ Ρωμηοσύνη, ὁ Ὀρθόδοξος Ἑλληνισμός στήν ὑπερφυλετική οἰκουμενικότητά του, εἶναι πολύ ἐνοχλητική για τήν φράγκικη Εὐρώπη. Εἶναι τό μόνιμο σκάνδαλό της. Τό «Βυζάντιο», τό ὀρθόδοξο Βυζάντιο, ἔπρεπε να θαφτεῖ μιά γιά πάντα, καί πολιτικά, ἀλλά καί πνευματικά (αὐτό ἔχει ἀναλάβει ὁ θρησκευτικός οἰκουμενισμός). Οὔτε ὅμως τό «1204», οὔτε ἡ ὀθωμανική λύση (ἅλωση τῆς Πόλης τό 1453) μπόρεσαν νά θάψουν τήν Ἑλληνορθόδοξη Ρωμηοσύνη, καί αὐτό τό ἀνέλαβε τό δυτικά δομημένο, δυτικοκυριαρχούμενο καί δυτικοκατευθυνόμενο (καί ἡ Σοβιετική Ἕνωση δύση εἶναι) Κράτος. Τό σχέδιο αὐτό ἐξελίσσεται σταθερά μέχρι σήμερα (εἴμαστε στήν ὁλοκλήρωσή του;). Ἡ Ἐπανάσταση, συνεπῶς, τοῦ 1821 ἀπό πλευρᾶς τῆς Ρωμηοσύνης σημαίνει ἧττα τῆς Ρωμαίικης ἰδέας τοῦ Γένους καί θρίαμβο τῆς φραγκικῆς πολιτικῆς γι᾽ αὐτό. Βέβαια, ἕνας ὀρθόδοξος Ἕλλην (Ρωμηός) εὐλογεῖ τόν Θεό καί γιά τήν δημιουργία «ἐλευθέρου» Ἑλληνικοῦ Κράτους καί τήν μερική ἐπιτυχία τῆς Ἐπανάστασής μας. Διότι τό πρόβλημα δεν εἶναι αὐτό. Ἀληθινή ἧττα τῆς Ἑλληνορθόδοξης Ρωμηοσύνης εἶναι ἡ πνευματική ἅλωση καί ἀλλοτρίωσή μας, πού ὁλοκληρώνεται σήμερα, στά 192 χρόνια τοῦ «ἐλευθέρου» ἐθνικοῦ μας βίου. Ἀλλά «ἔχει ὁ καιρός γυρίσματα», ἀφοῦ, κι ἄν εἴμαστε ἐμεῖς μικροί, εἶναι Μεγάλος ὁ Θεός μας!
ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ ~ ΡΩΜΑΝΙΑ ~ ΡΟΥΜΕΛΗ
π. ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ Σ. ΙΩΑΝΝΗΣ
Μερικές παρατηρήσεις στο τέλος.
"Ο Ελλαδιτσίτης Νεογραικός αµέσως µειονεκτεί νοµίζων ότι πρόκειται περί ανθελληνικής επιδόσεως ανθέλληνός τινος και αµέσως και αυτοµάτως αρχίζει την τετριµµένην συνθηµατικήν επιχειρηµατολογίαν.
Πρέπει να έχωµεν υπ' όψιν ότι η αυτοκρατορία της Ρωµανίας, δηλαδή της Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώµης, είχεν από της ιδρύσεως της δύο επισήµους γλώσσας, την λατινικήν καί την ελληνικήν. Είναι µεγάλης σηµασίας το γεγονός ότι το ίδιον όνοµα µε ένα ιώτα, το «ρωµαϊκά», σηµαίνει λατινικά και µε δύο ιώτα, το «ρωµαίικα», σηµαίνει ελληνικά, δηλούν ούτω τας δυο γλώσσας των Ρωµαίων.
Πάντως εκείνο πού µας ενδιαφέρει είναι ότι η επίσηµος γλώσσα των Αρβανιτών και των Ρουµάνων καθ' όλον τον µεσαίωνα και την τουρκοκρατίαν ήτο η ρωµαίικη, διότι απλούστατα η ελληνική γλώσσα από του ζ' αιώνος έγινεν η µόνη επίσηµος γλώσσα της Ρωµανίας, χωρίς τούτο να σηµαίνη ότι ανεπτύχθη άρνησις δια την δευτέραν ιστορικήν γλώσσαν της Ρωµαιοσύνης.
Οι Ρουµάνοι γνωρίζουν σήµερον ότι είναι Ρωµαίοι, και ότι το κρατικόν των όνοµα κατά την παράδοσίν των είναι Ρωµανία, αλλά δεν γνωρίζουν ότι η λεγοµένη βυζαντινή αυτοκρατορία είναι ακριβώς το ίδιον πράγµα µε το κρατικόν των όνοµα, το οποίον διετήρησαν εις την εθνικήν των µνήµην. Επίσης δεν γνωρίζουν ότι οι υπό των Ευρωπαίων και Σλαύων λεγόµενοι Γραικοί είναι και αυτοί Ρωµαίοι και ότι τα ελληνικά λέγονται και ρωµαίικα.
Ούτως επανερχόµενα εις τα δύο αδέλφια από την Αλβανίαν, µε τα οποία ήρχισα το κεφάλαιον τούτο. Πώς συµβαίνει δυο Αρβανίται αδελφοί µε ελληνικόν όνοµα να λέγεται ο ένας Αλβανός και ο άλλος Έλλην; Η απάντησις φαίνεται απλή. Εάν τα παλαιά χρόνια ερωτούσε κανείς ένα χριστιανόν Αρβανίτην ή Βλάχον, πού ήξευρε µόνον αρβανίτικα ή βλάχικα, τι είναι, θα απεκρίνετο αµέσως: Ρωµαίος. Ακριβώς ούτω θα απεκρίνετο και ο δίγλωσσος Αρβανίτης ή Βλάχος πού εγνώριζε και τα ρωµαίικα.
∆υστυχώς ούτε οι Ρουµάνοι, ούτε οι Αλβανοί, ούτε οι Νεοέλληνες αντιλαµβάνονται πόσον παιδαριώδεις φαίνονται επιστηµονικώς µε τα ιστορικά πηδήµατα πού κάµνουν από την θεάν Αφροδίτην εις την σηµερινην Κύπρον, από τον Περικλέα εις τας σηµερινάς Αθήνας, από τον κατακτητήν των ∆ακών Τραϊανόν εις την σηµερινην Ρουµανίαν, από τον Μέγαν Αλέξανδρον εις τους σηµερινούς Ρούµ της Μέσης Ανατολής και από κάποιον αρχαίον λαόν εις τους σηµερινούς Αλβανούς. Κατήντησαν όλοι οι Ρωµαίοι να είναι µόνον αρχαίοι χωρίς µεσαίωνα.
Ο πατέρας µας είναι Ρωµαίος και η µητέρα µας Ελληνίδα. Πριν συζευχθούν ο πατέρας είχε γίνει από τον προπάππον του Έλλην κατά τον πολιτισµόν και την γλώσσαν. Από τον πατέρα µας έχοµεν το εθνικόν µας όνοµα, από την µητέρα τον πολιτισµόν µας. Είµεθα εποµένως Ρωµαίοι µε ελληνικόν πολιτισµόν.
0ι Γραικοί πού ισχυρίζονται ότι έχουν µόνον µητέρα, διότι δεν αναγνωρίζουν τον γάµον της Ελληνίδος µητρός των µε τον Ρωµαίον πατέρα των, δεν γίνονται ούτω αµιγείς αρχαίοι Έλληνες, αλλά νόθα τέκνα.
Όχι µόνον τούτο αλλά οι Γραικύλοι ούτε του πατρός ούτε της µητρός είναι νόµιµοι κληρονόµοι. ∆ια τούτο οι Νεογραικοί έχουν πλήρη σύγχυσιν ιδεών, διότι ούτε την περιουσίαν των αρχαίων Ελλήνων ηµπορούν να κληρονοµήσουν ούτε των Ρωµαίων. Νόθα τέκνα δεν έχουν το όνοµα του πατρός και εποµένως δεν κληρονοµούν. Μόνον οι φέροντες νοµίµως το όνοµα του πατρός τον κληρονοµούν."
Παρατηρήσεις:
α. Την πρώτη την έχω ήδη καταθέσει. Η υποτιθέμενη αρνητική επίδραση της χρήσης του όρου Βυζάντιο έναντι του Ρωμανία είναι πλέον παρωχημένη.
Ίσα ίσα εφόσον πλέον τα δύο ταυτίζονται είναι προτιμότερη η εντατικοποίηση του όρου Βυζάντιο με στόχο την επανένωση των μετάβυζαντινών λαοτήτων. Και ως τέτοιος πρέπει να γίνεται αντιληπτός και ο δικός μας ο νεοελλαδικός, ως μέρος, κεντρικό οπωσδήποτε, ενός ευρύτερου συνόλου.
Αν κάτι πρέπει να απορρίψουμε είναι το Greece Greek και όχι το Byzantium.
β. Η ουτοπική, όπως την χαρακτηρίζει και ο ίδιος, προσδοκία ότι κάποτε μπορεί να επανέλθουν στην Ρωμηοσύνη οι λαοί που υποτίθεται ότι ανήκουν στην Δυτική Ρωμηοσύνη, οι σημερινοί δυτικοευρωπαίοι και που κάποτε αποκαλούσαμε Φράγκους.
Λιγότερο ουτοπικό θεωρώ την επαναφορά των εξισλαμισθέντων και εκτουρκισθέντων Ρωμιών της Μικράς Ασίας στην Ρωμηοσύνη, ακόμα και παραμένοντας μουσουλμάνοι διαμέσω ενός Ελληνικού Ισλάμ.
Η Πρώτη Άλωση το έχει ξεκαθαρίσει. Στην ουσία αυτό πίστευαν και οι τότε Ενωτικοί, ότι ο Πάπας ανήκει στην Ρωμηοσύνη. Σωστά μέσα στο βιβλίο ο π. Ρωμανίδης μας εξηγεί πως ο Πάπας πέρασε από την Ρωμηοσύνη στην Φραγκιά.
Και οι Βενετοί άλλωστε, οι βασικότεροι υπεύθυνοι για την Πρώτη Άλωση, στα μάτια των Κομνηνών που τους παραχώρησαν τα Εμπορικά Προνόμια που τόσο σημαντικό ρόλο έπαιξαν στην Άλωση, στην Ρωμηοσύνη ανήκαν, υποτίθεται.
γ. Το ότι τα βάζει σχεδόν εξίσου τόσο με τους δυτικούς όσο και με τους Ρώσους και γενικά με τους Σλάβους. Αν και διαφαίνεται μια πιο ήπια στάση προς τους δεύτερους.
Έχει δίκιο φυσικά στην κριτική του στις υπερβολές περί σλαβικής πλημμυρίδας στην Χερσόνησο του Αίμου, αλλά στην ουσία αυτό σημαίνει ότι οι Νότιοι Σλάβοι και οι Βούλγαροι στην πραγματικότητα είναι εκσλαβισθέντες και άρα και αυτοί ανήκοντες στην οικογένεια της Μεγάλης Ρωμανίας, την επανίδρυση της οποίας προτείνει και πολύ σωστά μέσω συν-ομοσπονδοποίησης και όχι στρατιωτικής κατάκτησης.
Ρωσικός Πανσλαβισμός και Μεγάλη ή Ενωμένη Ρωμηοσύνη, μέσω Παν-Ορθοδοξίας οφείλουν και μπορούν να τα βρουν.
δ. Το οποίο και τελικά, μιας και ο π. Ρωμανίδης δεν ήταν ούτε "συμμορίτης" ούτε "ρουμανίζον", μας δείχνει το ανυπόστατο περί προδοσίας του Ελληνισμού τόσο εναντίον των κομμουνιστών που στο τέλος του Εμφυλίου έμειναν μόνο με τους σλαβόφωνους, όσο και εναντίον εκείνων των ελάχιστων Βλάχων που κατά την διάρκεια της Κατοχής επέλεξαν να καταταγούν στην λεγόμενη Βλάχικη Λεγεώνα που υποτιθέμενου Πριγκιπάτου της Πίνδου. Απλώς η Ιστορία αλλιώς τους μίλησε.
ε. Η σύγκρουση μεταξύ Μικρο-ελλαδικού Νεογραικισμού και Μεγάλης Ρωμηοσύνης, Μοντέρνου και Διαχρονικού Ελληνισμού είναι στην πραγματικότητα πιο βαθιά από τον Κοραή που την εντοπίζει ο π. Ρωμανίδης - από τον Κοραή και μετά λαμβάνει καθαρά τοξική μορφή -, για την οποία θα μιλήσω αναλυτικότερα άλλη φορά.
Η Ρωμανία Νικά
Hic manebimus optime
Ἡ Φράγκικη ∆ύση πῆρε ἐπιτέλους τὴ «Ρεβὰνς»
- π. Γεώργιος Μεταλληνός
... Ἐπειδὴ δὲ τὰ πνευµατικὰ συµπορεύονται πάντοτε µὲ τὰ πολιτικὰ καὶ πολιτειακά, πρέπει νὰ ὑπενθυµίσουµε, ὅτι ἡ πνευµατικὴ καὶ πολιτιστικὴ ἀποδόµηση τοῦ Ἔθνους ἔχει σηµαντικὸ ἀντίκτυπο καὶ στὰ ἐθνικὰ θέµατα σὲ κάθε περίοδο τῆς ἱστορίας µας. Καὶ αὐτὸ τὸ ζοῦµε σήµερα µὲ τὴν νέα κατοχή µας καὶ πάλι ἀπὸ τὴν Φραγκιά, ὅπως τὸ 1204! Ἡ διαφορὰ τῆς προϊούσης σήµερα Τρίτης Ἁλώσεως ἀπὸ ἐκεῖνες τοῦ 1204 καὶ τοῦ 1453 εἶναι, ὅτι τότε ἡττηθήκαµε καὶ κατακτηθήκαµε, ἐνῶ σήµερα προχωροῦµε στὴν ἅλωση µὲ τὴν συγκατάθεσή µας, θεωρώντας την µάλιστα ὡς σωτηρία!
Οἱ δύο ἁλώσεις, ἡ φραγκικὴ καὶ ἡ ὀθωµανική, δὲν ἅλωσαν τὴν ψυχὴ καὶ τὴν συνείδηση τοῦ Γένους-Ἔθνους µας. Ἐπιβιώσαµε, διότι ἡ ψυχή µας ἔµεινε ἀδούλωτη. Σήµερα ὅµως πραγµατοποιεῖται -ἄρχισε ἤδη- ἡ Τρίτη ἅλωση καὶ µᾶλλον διανύουµε τὸ τελικὸ στάδιό της. Ἡ ἅλωση τοῦ 1453 ἀποδείχθηκε ἱστορικὰ µικρῆς σηµασίας ἔναντι ἐκείνης τοῦ 1204, ποὺ ὁλοκληρώνεται σήµερα. Ἡ Φράγκικη ∆ύση πῆρε ἐπιτέλους τὴ «Ρεβὰνς» (revenche). Τώρα πραγµατοποιεῖ τὸν µακραίωνα πόθο της, τὴν διάλυση τοῦ Ἔθνους τῶν Ἑλλήνων. Ἐντασσόµενοι - στὴν Ἑνωµένη Εὐρώπη, ἐκάµαµε τόσους πανηγυρισµούς, διότι θεωρήσαµε τὸ γεγονὸς ὡς σωτηρία µας. Ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε, γι᾽ αὐτό, νὰ µᾶς ἀπογοητεύσει ἡ Εὐρώπη ἐκεῖ, ποὺ στηρίξαµε τὴν «πᾶσαν ἐλπίδα» µας, στὰ οἰκονοµικά. Ἡ ἱστορία παίρνει τὴν ἐκδίκησή της! Ξεχάσαµε τὸν Θεὸν τῶν Πατέρων ἡµῶν καὶ πιστεύσαµε στὴν ἀπολυτοποιηµένη «ἀξία» τοῦ οἰκονοµισµοῦ. ∆ὲν ἀνοίχθηκε καµιὰ κερκόπορτα, ἀλλὰ οἱ πύλες τῆς ψυχῆς καὶ καρδίας µας, γιὰ νὰ µᾶς ἀλλοτριώσει καὶ νὰ µᾶς συντρίψει ἡ σηµερινὴ ἀνθελληνικὴ καὶ ἀντορθόδοξη ∆ύση. Εὐτυχῶς ὑπάρχει καὶ ἡ ἄλλη ∆ύση, ποὺ ποτίζεται ἀπὸ τὰ νάµατα τῆς ἑλληνικότητας καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας, στὸ χῶρο τῆς ἔρευνας καὶ τῆς νοσταλγίας. Ἀλλά, δυστυχῶς, δὲν εἶναι αὐτὴ ἡ ∆ύση, στὴν ὁποία πολιτικὰ «ἀνήκοµεν».
Εὐτυχῶς ὅµως ὑπάρχει -εἶναι βέβαιο αὐτό- καὶ ἡ «µαγιὰ» τοῦ Μακρυγιάννη. Σ᾽ αὐτὴν ἀνήκουν ὅσοι σηµερινοὶ Ἕλληνες µένουµε πιστοὶ στὴν Ὀρθοδοξία τῶν Ἁγίων µας καὶ στὴν δι᾽ αὐτῶν συνεχιζόµενη ἑλληνικότητά µας. Οἱ ἀληθινὰ πατερικοὶ Ἑλληνορθόδοξοι. Αὐτοί, µὲ τὴν Χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ µας, θὰ ἀναστήσουν τὸ Ἔθνος, µὲ κάποιο νέο ᾽21, ὅταν ὁ Θεὸς τὸ ἐπιτρέψει!
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Paganesimo Cristianesimo Europa ~ Παγανισμός Χριστιανισμός Ευρώπη
Παγανισμός Χριστιανισμός Ευρώπη
Alfonso Piscitelli
Το πέρασμα από τον πολυθεϊσμό σε μια ενοθεϊστική μορφή ωριμάζει μέσα στους μεγάλους παραδοσιακούς πολιτισμούς. Στην Περσία, επιβεβαιώθηκε η λατρεία του Αχούρα Μάζντα, του Υπέρτατου Κυρίου που περιβάλλεται από τους αρχαγγέλους του- στην Αίγυπτο, ο Ακενατόν προώθησε τη λατρεία του Άτον, που συμβολίζεται στη μεταφυσική του καθαρότητα από το δίσκο του Ήλιου. Ωστόσο, η επιβεβαίωση ενός Υπέρτατου Θεού δεν ακυρώνει τις άλλες δυνάμεις, οι οποίες ωστόσο υποτάσσονται σε μια ιεραρχία (που συχνά ταυτίζεται με την πλανητική κλίμακα).
Στην Ελλάδα, αναπτύχθηκε ένας φιλοσοφικός ενοθεϊσμός με την Αρχή των Ιώνων φυσικών, με το Εν της πλατωνικής σχολής, με τον Θεό Πρώτη Αιτία του Αριστοτέλη- στην Ινδία δημιουργήθηκαν σχολές που κατά καιρούς αντιλαμβάνονταν το Απόλυτο στον Μπράχμα, στον Βισνού ή στον Σίβα, αντιλαμβανόμενες τους άλλους θεούς ως εκπορεύσεις αυτής της Πρώτης Αρχής.
Με τους Εβραίους, ο θεός Jahve της Χαναάν έγινε ο μοναδικός δημιουργός Θεός του ουρανού και της γης. Στην περίπτωση αυτή, ο μονοθεϊσμός συνοδεύεται από μια νότα αποκλειστικότητας ("ο ζηλότυπος Θεός") που οδηγεί στον φανατισμό.
Ακόμη και στην ύστερη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία επιβεβαιώθηκε μια μορφή ηλιακού ενοθεϊσμού - συχνά με την προτροπή της ίδιας της αυτοκρατορικής αρχής - με τη λατρεία του Sol Invictus. Ο ίδιος ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος προσηλυτίστηκε στον Χριστιανισμό, αφού είδε σε όραμα το σύμβολο του Χρίσματος - το μονόγραμμα του Χριστού - σε συνδυασμό με τον Ήλιο, τον οποίο προηγουμένως λάτρευε.
Η μετάβαση αυτή συνέβη ταυτόχρονα με την ανάπτυξη αυτού που θα μπορούσε να ονομαστεί λογική ψυχή. Ενώ η αρχαϊκή ψυχή αντιλαμβανόταν τις θεϊκές δυνάμεις στις εκδηλώσεις της φύσης, η ορθολογική ψυχή αντιλαμβάνεται το συνολικό σχέδιο που χαρακτηρίζει το σύμπαν και ανατρέχει στον αρχέγονο δημιουργό του.
Ο θάνατος του Πανός που αναφέρει ο Πλούταρχος αντιπροσώπευε ακριβώς αυτό το σημείο καμπής. Το Θείο αποσύρεται από τη φύση, αλλά προφανώς δεν εξαφανίζεται, διότι επανεμφανίζεται στην εσωτερικότητα των ανθρώπων.
Οι επιστολές του στωικού φιλοσόφου Σενέκα μαρτυρούν επαρκώς αυτή τη μετάβαση.
Η εξάπλωση του Χριστιανισμού στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο και αποκτά την όψη μιας ιστορικής-πνευματικής αναγκαιότητας.
"Η βασιλεία του Θεού είναι μέσα σας", ανακοινώνει ο Χριστός, επιβεβαιώνοντας αυτή τη μετάβαση. Ο Χριστιανισμός ξεπερνά τις τελετουργικές απαγορεύσεις για το φαγητό: "όχι ό,τι μπαίνει μέσα, αλλά ό,τι βγαίνει από το στόμα του ανθρώπου τον κάνει καθαρό". Λειτουργεί μια μορφή εσωτερίκευσης του νόμου.
Επιπλέον, οι αναφορές στο μυστήριο στον Χριστιανισμό είναι πολλές: ο Χριστός πεθαίνει, κατεβαίνει στην κόλαση, ανασταίνεται. Αυτή ήταν η βαθιά εμπειρία των μυστηρίων. Η Χριστιανική τριάδα Πατέρας, Υιός, Άγιο Πνεύμα είναι το θρησκευτικό αντίστοιχο της νεοπλατωνικής τριάδας Ένα-Νους-Ψυχή. Η Παρθένος ντυμένη με τον Ήλιο που γεννά το Παιδί (σύμφωνα με το κείμενο της Αποκάλυψης) είναι η φυσική εξέλιξη της αιγυπτιακής Ίσιδας.
Σε αντίθεση με τον Ιουδαϊσμό και το Ισλάμ, ο Χριστιανισμός προβλέπει την εικόνα και τη λατρεία των εικόνων. Αυτό συνάδει με το θεμελιώδες δόγμα της Ενσάρκωσης: ο Θεός ενσαρκώθηκε με ανθρώπινη μορφή και επομένως μπορεί να απεικονιστεί.
"Υιός του Θεού" είναι ο άνθρωπος που ζει σε αρμονία με το Θείο- με τη σειρά του, ο Θεός Δημιουργός έχει τη θεμελιώδη ιδιότητα του Πατέρα, "Πατέρ, ο εν τοις ουρανοίς". Αλλά σε εκείνους που αμφισβήτησαν τη θεϊκή του καταγωγή (αντικειμενικά μια βλασφημία για τη νοοτροπία της εποχής και του τόπου) ο Ιησούς Χριστός προχώρησε ακόμη περισσότερο: "Δεν καταλάβατε ότι σας είπαν: Εσείς είστε Θεοί!"
Ήταν η ιταλική Αναγέννηση - στις υπέροχες απεικονίσεις του Μιχαήλ Άγγελου, του Λεονάρντο, του Ραφαήλ - που κατανόησε μια βαθιά συνέπεια της ιδέας της Ανάστασης της Σάρκας. Η ανάσταση συνεπάγεται μια δοξασία του ίδιου του φυσικού σώματος, που μετασχηματίζεται σε αυτό που σε άλλες παραδόσεις θα ονομαζόταν Άτμα (πλήρως πνευματοποιημένος άνθρωπος), το σώμα με τα διαμαντένια άνθη.
Ο αυτοκράτορας Ιουλιανός, με την απέχθειά του προς τον Χριστιανισμό, σχεδίαζε να ανοικοδομήσει τον ναό στην Ιερουσαλήμ. Η αποτυχία του οφείλεται σε μια ανεπαίσθητη μοίρα: οι καιροί ίσως δεν ήταν πλέον ευνοϊκοί για την ανανέωση των εθνοτικά χαρακτηρισμένων λατρειών που βασίζονταν σε θυσίες ζώων και τελετουργίες απαγόρευσης.
Στη νέα πνευματική εποχή, είναι πιο πιθανό ότι ο δρόμος προς τα εμπρός είναι αυτός στον οποίο το Θείο αναγνωρίζεται εσωτερικά και καλλιεργείται κατά μήκος ενός μονοπατιού συνειδητής εσωτερικής διαμόρφωσης.
Κατά τη διάρκεια της ιστορικής του εξέλιξης - αν και χαρακτηρίζεται από σκοτεινές και αντιφατικές πτυχές - ο χριστιανισμός εδραιώθηκε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μετά από έναν μακρύ πνευματικό εμφύλιο πόλεμο. Στην πραγματικότητα, τα πάντα στη ρωμαϊκή ιστορία είχαν συμβεί ως αποτέλεσμα πολέμων ή εμφυλίων πολέμων, αλλά ο Τιβέριος είχε ήδη προτείνει να συμπεριληφθεί ο Χριστός στον κατάλογο των θεών.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει ο αυθορμητισμός και η ταχύτητα με την οποία οι Γερμανοί και οι Σλάβοι ασπάστηκαν τον χριστιανισμό.
Οι γοτθικοί καθεδρικοί ναοί και ο ιπποτικός έρωτας, οι ιστορίες του Δισκοπότηρου και τα ιπποτικά τάγματα, ο μοναχισμός των Βενεδικτίνων και η αντίληψη της σχολής της Σαρτρ για τη φύση είναι μερικοί από τους καρπούς αυτής της συγχώνευσης. Στη Ρωσία, σκεφτόμαστε τα έργα του Ντοστογιέφσκι, του Σολοβιέφ, του Φλορένσκι, του Μπουλγκάκοφ και του Μπερντιάεφ, τα οποία εξακολουθούν να αντιπροσωπεύουν τους σπόρους μιας μελλοντικής ανάπτυξης του πολιτισμού.
Τώρα έχουμε φτάσει σε ένα σταυροδρόμι: οι αρχές των δυτικών εκκλησιών (καθολικές και προτεσταντικές) τείνουν να απελευθερωθούν από τις μορφές του ευρωπαϊκού πολιτισμού και να στραφούν σε διαφορετικούς λαούς, κυρίως υποισημερινής προέλευσης. Ταυτόχρονα υιοθετούν μια στάση υποταγής στον Ιουδαϊσμό και το Ισλάμ, ακόμη και με το κόστος της παραίτησης από τις θεμελιώδεις αρχές του Χριστιανισμού.
Αντίθετα, στην Ανατολική Ευρώπη, απροσδόκητα, μετά από εβδομήντα ή σαράντα χρόνια αθεϊστικών-υλιστικών καθεστώτων, επανέρχονται στην επιφάνεια αναφορές στον Χριστιανισμό, οι οποίες, από ανατολική άποψη, σχετίζονται με τη Βυζαντινή Κληρονομιά και τη Μόσχα-Τρίτη Ρώμη.
Πιστεύουμε ότι οι βαθύτερες αξίες τόσο της κλασικής-προχριστιανικής παράδοσης όσο και της χριστιανικής παράδοσης διατηρούνται σήμερα στην Ανατολική Ευρώπη και βρίσκουν εκεί μια εξέλιξη που τις προστατεύει από την "παρακμή της Δύσης".
Ως Ιταλοί θυμόμαστε τη θέση και το έργο του Δάντη Αλιγκέρι ως το μεγαλύτερο παράδειγμα συμφιλίωσης μεταξύ των δύο ρευμάτων.
ALAIN DE BENOIST ΕΝΑΝΤΊΟΝ ΤΩΝ ΤΙΤΆΝΩΝ
ELEMENTS: Στο βιβλίο σας επανέρχεστε συχνά στην οικολογία, ένα θέμα που σας είναι πολύ αγαπητό. Με ποιον τρόπο υπονοεί μια "ριζική ρήξη με το πνεύμα της εποχής μας", όπως γράφετε. Γνωρίζετε άλλους τρόπους για να σπάσετε την ιδεολογία της προόδου;
ALAIN DE BENOIST. Νομίζω ότι η οικολογία είναι ένας θεμελιωδώς συντηρητικός κλάδος, αφού στοχεύει πάνω απ' όλα στη διαφύλαξη της ποικιλομορφίας του κόσμου, των φυσικών ισορροπιών, των οικοσυστημάτων και της φύσης, η οποία αποτελεί το συστημικό πλαίσιο για την ύπαρξη των έμβιων όντων, και ότι ταυτόχρονα είναι εξίσου θεμελιωδώς επαναστατική, επειδή η επίτευξη αυτών των στόχων προϋποθέτει την ολική αλλαγή του πολιτισμικού παραδείγματος: να βγούμε από την κοινωνία της αγοράς, να ξεφύγουμε από την κυριαρχία της ποσότητας, να βάλουμε τέλος στον παραγωγισμό και την εμμονή στην ανάπτυξη με κάθε κόστος, να αποαποικιοποιήσουμε το συμβολικό φαντασιακό, το οποίο σήμερα επιβαρύνεται από τον ανώριμο ναρκισσισμό και την αξιωματική του συμφέροντος. Μια νέα Συντηρητική Επανάσταση, ας πούμε. Αν καταφέρουμε να κερδίσουμε μερικούς πόντους σε αυτή τη διαδικασία, θα είναι ήδη πολλά.
ELEMENTS: Αναφέρεστε στην καταλανική κρίση, μεταξύ πολλών άλλων θεμάτων. Είναι συγκρίσιμες οι επιπτώσεις της υπόθεσης Colonna στην Κορσική; Τι γίνεται με το μοντέλο του έθνους-κράτους στη Γαλλία;
ALAIN DE BENOIST. Οι δύο περιπτώσεις δεν είναι πραγματικά συγκρίσιμες, αλλά υπάρχουν φυσικά κοινά σημεία. Το ζήτημα είναι να γνωρίζουμε τι είναι διατεθειμένα να παραχωρήσουν τα εθνικά κράτη σε λαούς που θεωρούν την αυτονομία ως τον μόνο τρόπο για να διατηρήσουν την ταυτότητά τους. Όταν αυτή η προσδοκία απορρίπτεται, η κατάσταση εκφυλίζεται σε βία και οι εμπλεκόμενες θέσεις φτάνουν στα άκρα. Ο γαλλικός ιακωβινισμός, ο οποίος αντιλαμβάνεται τη Δημοκρατία μόνο ως "μία και αδιαίρετη", είναι πεπεισμένος ότι η παραδοχή της ύπαρξης ενός κορσικανικού ή ενός μπρετονικού λαού θα έθετε υπό αμφισβήτηση την ίδια την ύπαρξη της Γαλλίας. Αυτή δεν είναι η γνώμη μου, διότι ακριβώς δεν είμαι Ιακωβίνος. Μια ομοσπονδιακή Δημοκρατία των λαών της Γαλλίας θα μου ταίριαζε πολύ!
Τρίτη Ρώμη vs Νέα Καρχηδόνα ~ "Νεωτερικότητα ενάντια Παράδοσης"
- είναι μια Καρχηδόνα εναντίον της Ρώμης ή η Αθήνα εναντίον της Σπάρτης ή η Βενετία εναντίον της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας*
*στμ: Ο Ζαν-Φρανσουά Θιριάρτ πρόσθεσε και "Αθήνα εναντίον Μακεδονίας".
"Τι είναι η Θαλάσσια Δύναμη σύμφωνα με τον [Άγγλο γεωγράφο και πολιτικό Χάλφορντ] Μακίντερ; Δεν είναι μόνο η Δύση, είναι η Νεωτερικότητα, είναι η αδέσμευτη τεχνολογία, είναι ο καπιταλισμός, είναι η κοινωνία της αγοράς είναι - είναι μια Καρχηδόνα εναντίον της Ρώμης ή η Αθήνα εναντίον της Σπάρτης ή η Βενετία εναντίον της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας*. Αυτός ήταν λοιπόν ένας Πολιτισμός (Καρχηδόνα) που βασιζόταν στην υλιστική οικονομική προσέγγιση της αγοράς και στρατηγικά στην κυριαρχία επί των Θαλασσών, στις αποικιοκρατικές συμπεριφορές έναντι του άλλου Πολιτισμού (Ρώμη) με εντελώς διαφορετικές αξίες. Στην Χερσαία Δύναμη τέθηκαν στο κέντρο της ζωής η αξιοπρέπεια, η στρατιωτική ισχύς, η παράδοση, ο συντηρητισμός, τα εθνικά συμφέροντα... η οικογένεια, η θρησκεία (από κάποια στιγμή και μετά ο Χριστιανισμός) κ.ο.κ. Έτσι, η γεωπολιτική αφορά το ζευγάρι: τη Νεωτερικότητα ενάντια στην Παράδοση που εγγράφεται στον χώρο. Έτσι, μετά την ανακάλυψη της Γεωπολιτικής εφάρμοσα αυτή τη μεθοδολογία στη Ρωσία. Έτσι κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η Γεωπολιτική εξηγεί όλα όσα έχουμε τώρα και όλα όσα θα έρθουν. Έτσι από εκείνη τη στιγμή εφαρμόζοντας αυτή τη μέθοδο στην ανάλυση της Ρωσικής Ομοσπονδίας σε πρώιμο στάδιο συμπέρανα από αυτή την εφαρμογή ότι θα υπάρξει ο Μεγάλος Πόλεμος των Ηπείρων, αναπόφευκτη αντιπαράθεση μεταξύ της Θαλάσσιας Δύναμης και της Χερσαίας Δύναμης. Χερσαία Δύναμη που εκπροσωπείται από τη Ρωσία, από την Heartland, Θαλάσσια Δύναμη που εκπροσωπείται από τη Σύγχρονη Παγκοσμιοποιημένη Μεταμοντέρνα Φιλελεύθερη Δύση".
*στμ: Ο Ζαν-Φρανσουά Θιριάρτ πρόσθεσε και "Αθήνα εναντίον Μακεδονίας".
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)