Το Λάθος της Τρίτης Θέσης και η Αληθινή Ελληνική Εθνικοεπαναστατική Θέση

Το λάθος των υποστηρικτών της λεγόμενης Τρίτης Θέσης είναι η σύγχυση μεταξύ Τρίτης Γεωπολιτικής Θέσης και Τρίτης Πολιτικής Θεωρίας. Η Τρίτη Θέση γεννήθηκε ως "Ούτε Φιλελεύθεροι Ούτε Κομμουνιστές" ως δλδ Τρίτη Γεωπολιτική Θέση ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Σοβιετική Ένωση. Υπήρξε δλδ κάποτε μια ταύτιση μεταξύ πολιτικής και γεωπολιτικής Τρίτης Θέσης. Η Τρίτη όμως, Πολιτική αυτή την φορά, Θέση έχει, υποτίθεται, ταυτιστεί με το λεγόμενο Εθνικοεπαναστατικό Κίνημα. Το οποίο όμως είναι φύσει θέσει όχι σωβινιστικό μικροεθνικιστικό αλλά ηπειρωτικό πολιτισμικό.

Τα Εθνικοεπαναστατικά κινήματα δλδ αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως μέρη ενός ευρύτερου συνόλου. Αυτό το είδαμε καθαρά στα κινήματα του λεγόμενου Παναραβικού Πατριωτικού Σοσιαλισμού. Πατριωτικά μεν, παναραβικά δε, δλδ "ηπειρωτικό-πολιτισμικά". Μάλιστα, όταν εξέλειψε το στοιχείο της αυτοϋπέρβασης του σωβινιστικού μικροεθνικισμού ξεθύμανε και η επαναστατικότητα και ξανά αναζωπυρώθηκε, πχ στην Συρία, με την επανένταξη στον λεγόμενο "Άξονα της Αντίστασης".

Την σκυτάλη της Εθνικοεπαναστατικής τάσης παρέλαβε ακριβώς αυτός ο Άξονας. Και είναι φανερό πως η εξίσου Εθνικοεπαναστατική Χέζμπο είναι εν-ταγμένη στο ευρύτερο εθνοθρησκευτικό εθνοπολιτισμικό ιρανονοσιϊτικό πόλο. Αν οι Ιρανοί ήταν σωβινιστές μικροεθνικιστές Πέρσες θα περιόριζαν την δυναμική τους στα σύνορα των πληθυσμών που ομιλούν τα φαρσί. Μικρότερα δλδ και από τα σύνορα του Ιράν ως κράτος. Αντίθετα οι Ιρανοί, παρότι με τα φαρσί στον κεντρικό τους πυρήνα, θεωρούν κάθε σιίτη συμπατριώτη τους και έτσι εξακτινώνουν την δυναμική τους στο σύνολο του λεγόμενου ιρανικού σιϊτικού κόσμου, που εν πολλοίς σχεδόν ταυτίζονται, αν και όχι, εννοείται, απόλυτα.

Η αντίθεση της ιρανικής αυτής νοοτροπίας προς την σχέση του νεοελληνικού σωβινιστικού μικροεθνικισμού με το σύνολο των ορθοδόξων λαοτήτων του μετα-βυζαντινού, μετά-οθωμανικού κόσμου είναι κραυγαλέα. Αν υποθέσουμε δύο πόλους πάνω σε έναν άξονα όπου στην μία άκρη είναι ο σωβινιστικός μικροεθνικισμός, το εθνοκράτος, και στην άλλη το εθνοπολιτισμικό κράτος, το κράτος-πολιτισμός, Ελλάδα και Ιράν βρίσκονται στους αντίποδες. Το ποιός πραγματικά σέβεται τον εαυτό του είναι περιττό να ειπωθεί.

Όπως περιττό να ειπωθεί είναι και το γεγονός ότι Πρώτη Πολιτική Θεωρία και γεωπολιτική θέση, ο Φιλελεύθερος Αντλαντισμός, εργαλειοποιεί τον σωβινιστικό μικροεθνικισμό. Τρανό παράδειγμα ο (Δυτικό)Ουκρανικός Εθνικισμός και όχι μόνο φυσικά. Αυτή, υποτίθεται, είναι και η μεγάλη διαφορά μεταξύ Εθνικοεπαναστατικής Τρίτης Θέσης και Ακροδεξιάς...

Αν λοιπόν η συντριπτική πλειοψηφία των λεγόμενων τριτοθεσιτών, που ευλόγως απεχθάνονται τον χαρακτηρισμό της ακροδεξιάς, δεν έχουν πρόβλημα και δυσκολία να αναγνωρίσουν την ταύτιση της Εθνικοεπαναστατικής Τρίτης Θέσης με τις υπερβάσεις των μικροεθνικισμών στον Αραβικό, Ιρανονοσιϊτικό και φυσικά Ευρωπαϊκό Κόσμο, γιατί δυσκολεύονται να κάνουν το ίδιο στον Σλαβικό-Ορθόδοξο;

Η συνηθισμένη απάντηση είναι γιατί η Ουκρανία ανήκει στον Ευρωπαϊκό Ηπειρωτικό Πόλο. Θα μπορούσα να το δεχτώ, χάριν της συζήτησης. Άλλωστε και η Ρωσσία είναι Ευρώπη, αλλά ταυτόχρονα είναι και κάτι άλλο διαφορετικό. Δεν θα έπρεπε να μας ξενίζει κάτι τέτοιο εμάς τους Έλληνες.

Τότε λοιπόν, σε αυτήν την περίπτωση, αυτό σημαίνει ότι η Τρίτη Εθνικοεπαναστατική Θέση υποστηρίζει την δημιουργία ενός Ανεξάρτητου Ευρωπαϊκού Γεωπολιτικού Πόλου. Υποστηρίζει δλδ την Πολυπολικότητα έναντι της Μονοπολικότητας ή και την Τριπολικότητα (να την πάλι η Τρίτη Γεωπολιτική Θέση) σε έναν νέο Διπολικό Κόσμο, όχι όμως αυτήν την φορά ανάμεσα σε ΗΠΑ και Σοβιετία αλλά ανάμεσα σε ΗΠΑ και Κίνα. Η αγαπημένη δλδ των οπαδών της Τρίτης Πολιτικής Θέσης Τρίτη Γεωπολιτική Θέση δεν είναι πια το Τρίτο Ράιχ (αν υποθέσουμε ότι ήταν κάποτε) αλλά η Τρίτη Ρώμη.

Αλλά ας μείνουμε στην Πολυπολικότητα. Με ποιόν ακριβώς τρόπο οι υποστηρικτές της Εθνικοεπαναστατικής Τρίτης Θέσης δλδ του Παν-Ευρωπαϊκού Ηπειρωτικού Γεωπολιτισμικού Γεωπολιτικού Πόλου, με το να παραδίνονται με τόση ευκολία στην εργαλειοποίηση τους από την μεριά της Πρώτης πολιτικής και γεωπολιτικής Θέσης του Φιλελεύθερου Αντλαντισμού, υποστηρίζουν την Ευρώπη ως Ενιαίο Ανεξάρτητο Πόλο;

 - Ναι αλλά Αμερικάνοι και Ρώσσοι, για άλλη μια φορά, συγκρούονται εις βάρος της Ευρώπης σε ευρωπαϊκό έδαφος.

 

Συγνώμη αλλά αυτή είναι ανάλυση επιπέδου play station. Δεν συναντήθηκαν Αμερικάνοι και Ρώσσοι στην μέση της Ευρώπης κάπου στο Βερολίνο το '45, αλλά είναι οι Αμερικάνοι που διασχίζουν όλο τον Ατλαντικό και όλη την Ευρώπη για να πάνε μπροστά στο κατώφλι της Μόσχας.  Το Σύμφωνο της Βαρσοβίας διαλύθηκε πριν από τριάντα χρόνια, όχι όμως και το ΝΑΤΟ. Η Ευρώπη δεν τελεί υπό ρωσική απειλή αλλά υπό νατοϊκή κατοχή. Βασικά οφθαλμοφανή πράγματα που δεν θα έπρεπε καν να τίθονται.

Η θέση λοιπόν των Ευρωπαίων υποστηρικτών της Εθνικοεπαναστατικής Τρίτης Θέσης θα έπρεπε να είναι υπέρ μιας αληθινής ενιαίας Ευρώπης ως γεωπολιτικός και γεωπολιτισμικός Πόλος και η θέση μιας τέτοιας Ευρώπης θα έπρεπε να είναι, στο πλαίσιο της Πολυπολικότητας, υπέρ της Ρωσίας. Αντιθέτως βλέπουμε μια πολύ εύκολη διολίσθηση στο επίπεδο του ακροδεξιού σωβινιστικού μικροεθνικισμού (Ουκρανία), που όμως εντάσσεται σε μη οργανικά γεωοικονομικά μπλοκ (Ελλάδα), και είναι λυπηρό.

Άφησα σκόπιμα απ'έξω ως τώρα το αν και κατά πόσο η Ελλάδα και οι Έλληνες ανήκουμε ακόμα και σε έναν τέτοιο ενιαίο ηπειρωτικό γεωπολιτισμικό και γεωπολιτικό Ευρωπαϊκό Πόλο. Πάντως, σε μένα τουλάχιστον, είναι ξεκάθαρο ότι, "εθνικισμός" που δεν στοχεύει στην αυτοϋπέρβαση του σε ένα ενιαίο γεωπολιτισμικό πόλο κοινών ηθών, αξιών κι ιστορικών αναφορών και όχι απλά γεωοικονομικό κοινών υλικών συμφερόντων, είναι η διαφορά μεταξύ Εθνικοεπαναστατικής Θέσης και Ακροδεξιάς. Γιατί το δεύτερο, είναι φανερό ότι, διατηρεί όλα τα αρνητικά του σωβινιστικού μικροεθνικισμού ενώ ταυτόχρονα, με την ένταξη του σε κάποιο ενιαίο γεωοικονομικό μπλοκ, αφαιρεί την ουσιαστική ανεξαρτησία, που πέραν και της εθνοκρατικής είναι η ταυτότητα. Μετατρεπόμαστε αυτό στο οποίο "ανήκουμε".

Άφησα επίσης απ'έξω αναφορές στην λεγόμενη  Τέταρτη Πολιτική Θεωρία. Είναι απλό και σε μένα φανερό. Είδαμε ότι η Τρίτη Εθνικοεπαναστατική Πολιτική Θέση, ως θεωρητικό υπόβαθρο της Τρίτης Γεωπολιτικής Θέσης, αν δεν οδηγεί στην αυτοϋπέρβαση του Ενιαίου Γεωπολιτισμικού Πόλου, διολισθαίνει σε Ακροδεξιά, που μια χαρά εντάσσεται σε ενιαία γεωοικονομικά μπλοκ.

Η Τρίτη δλδ Θέση ή αυτο-μεταμορφώνεται, από εσωτερική εκτύλιξη, σε Τέταρτη Θέση, μεταπολιτικά και γεωπολιτικά ή κατρακυλά σε εργαλειοποιημένος σωβινιστικός μικροεθνικισμός από την μονοπολική (ή πρωτοπολική) παγκοσμιοποίηση. Με έμφαση στην εσωτερική αυτό-μεταμόρφωση, εξού και οι δυσκολίες σχηματισμού ενιαίων πόλων αποκλειστικά στην βάση οικονομικών υλικών συμφερόντων που στερούνται κοινού εθνοπολιτισμικού και ιστορικού υποβάθρου.

Εξού και το μικρό μου καλάθι σχετικά με το αν ανήκουμε ακόμα και στον Πόλο Ευρώπη και όχι σε κάποιον άλλο μικρότερο που, με δεδομένες τις αντιξοότητες, μιας και όλοι καταλαβαίνουμε ότι μιλάμε για αλληλο-επικάλυψη μεταξύ Μετά-Βυζαντινού και Νέο-Οθωμανικού Χώρου, είναι και το πραγματικό πεδίο μιας Αληθινής Ελληνικής Εθνικοεπαναστατικής αυτουπερβατικής Θέσης προς την κατεύθυνση του Πανελληνίου και του Νέο-Βυζαντινού Πόλου.

Έρρωσθε!

Μια Ρωσία που θα έμπαινε βαθμηδόν στο πετσί της παλιάς Σοβιετικής Ένωσης

 Μια Ρωσία που θα έμπαινε βαθμηδόν στο πετσί της παλιάς Σοβιετικής Ένωσης – αυτό είναι το πραγματικό φόβητρο της Τουρκίας

Παναγιώτης Κονδύλης

«Πράγματι, ο μεγαλύτερος μελλοντικός κίνδυνος για την Τουρκία – και η μεγαλύτερη, αν όχι η μοναδική ελπίδα για την Ελλάδα – έγκειται στο ενδεχόμενο της ανάδυσης Δυνάμεων ικανών να συναγωνισθούν την αμερικανοτουρκική επιρροή τόσο στον Κάυκασο και στην Κεντρική Ασία όσο και στα Βαλκάνια. Μονάχα μια ισχυρή εθνικιστική και επεκτατική Ρωσσία θα μπορούσε να αποτελέσει δραστικό φραγμό των τουρκικών φιλοδοξιών στα Βαλκάνια…και στην Ανατολή…Είναι άγνωστο αν αυτό το ενδεχόμενο θα επισυμβεί ή αν η Ρωσσία θα τελματωθεί μακρόχρονα. Πάντως μια «φιλελευθεροποίησή» της με την έννοια της προσαρμογής της στα αμερικανικά πρότυπα και στις αμερικανικές επιθυμίες θα σήμαινε την αποθράσυνση της Τουρκίας. Όσοι σκέφτονται φιλελεύθερα και οικονομιστικά ασφαλώς θα δυσκολευθούν πολύ να το καταλάβουν αυτό, όμως είναι αλήθεια. Μια Ρωσία που θα έμπαινε βαθμηδόν στο πετσί της παλιάς Σοβιετικής Ένωσης – αυτό είναι το πραγματικό φόβητρο της Τουρκίας…»,

 Επίμετρο στη Θεωρία πολέμου, σ. 391-392.

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Περί "Λευκού Εθνικισμού"

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Περί "Λευκού Εθνικισμού": «Θεωρώ τους « Λευκούς εθνικιστές » συμμάχους  όταν αρνούνται τον μοντερνισμό, την παγκόσμια ολιγαρχία και τον φιλελεύθερο καπιταλισμό, με άλ...

Η Ρωσία ακολούθησε τους Έλληνες, το Βυζάντιο και τον ανατολικό χριστιανισμό

« (...) Δεν πρόκειται για πόλεμο με την Ουκρανία. Είναι μια σύγκρουση με την παγκοσμιοποίηση ως αναπόσπαστο πλανητικό φαινόμενο. Είναι μια αντιπαράθεση σε όλα τα επίπεδα -γεωπολιτικό και ιδεολογικό.

Η Ρωσία απορρίπτει τα πάντα στην παγκοσμιοποίηση: τη μονοπολικότητα, τον ατλαντισμό, από τη μια, και τον φιλελευθερισμό, την αντί-παράδοση, την τεχνοκρατία, τη Μεγάλη Επανεκκίνηση (Grande Reset) με μια λέξη, από την άλλη. Είναι σαφές ότι όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες αποτελούν μέρος της ατλαντικής φιλελεύθερης ελίτ.

Και είμαστε σε πόλεμο με αυτό ακριβώς. Εξ ου και η θεμιτή [κατανοητή] αντίδρασή τους.

Η Ρωσία είναι πλέον αποκλεισμένη από τα παγκοσμιοποιητικά δίκτυα. Δεν έχει πλέον επιλογή: είτε να φτιάξει τον κόσμο, είτε να εξαφανιστεί. Η Ρωσία έχει χαράξει έναν δρόμο για να οικοδομήσει τον κόσμο της, τον πολιτισμό της. Και τώρα έγινε το πρώτο βήμα. Όμως, εθνικά κυρίαρχος μπροστά στην παγκοσμιοποίηση δεν μπορεί παρά να είναι ένας μεγάλος χώρος, μια ήπειρος-κράτος, ένας πολιτισμός-κράτος. Καμία χώρα δεν μπορεί να αντισταθεί σε μια πλήρη αποσύνδεση για πολύ.

Η Ρωσία δημιουργεί ένα παγκόσμιο πεδίο Αντίστασης.

Η νίκη του παγκόσμιου πεδίου Αντίστασης θα ήταν νίκη για όλες τις εναλλακτικές δυνάμεις, τόσο δεξιές όσο κι αριστερές, και για όλους τους λαούς. Ξεκινάμε, όπως πάντα, τις πιο δύσκολες και επικίνδυνες διαδικασίες.

Όταν όμως κερδίζουμε, όλοι το εκμεταλλεύονται. Έτσι πρέπει να είναι. 

Δημιουργούμε τις προϋποθέσεις για μια αληθινή πολυπολικότητα. Κι αυτοί που είναι έτοιμοι να μας σκοτώσουν τώρα θα είναι οι πρώτοι που θα επωφεληθούν από το εγχείρημά μας αύριο.

Σχεδόν πάντα γράφω πράγματα που μετά γίνονται πραγματικότητα. Κι αυτό θα γίνει πραγματικότητα.

Τι σημαίνει η ρήξη της Ρωσίας με τη Δύση;

Είναι η σωτηρία. Η σύγχρονη Δύση, όπου θριαμβεύουν οι Rothschild, Soros, Schwab, Bill Gates και Zuckerberg, είναι ό,τι πιο αηδιαστικό στην ιστορία του κόσμου.

Δεν είναι πια η Δύση του ελληνορωμαϊκού μεσογειακού πολιτισμού, ούτε ο χριστιανικός Μεσαίωνας, ούτε ο βίαιος και αντιφατικός εικοστός αιώνας.

Είναι νεκροταφείο των τοξικών αποβλήτων του πολιτισμού, είναι αντί-πολιτισμός. Και όσο πιο γρήγορα και πιο ολοκληρωτικά η Ρωσία αποσπαστεί από αυτήν, τόσο πιο γρήγορα επιστρέφει στις ρίζες της.

Σε τι;

Χριστιανική, ελληνορωμαϊκή, μεσογειακή… ευρωπαϊκή… Δηλαδή στις κοινές ρίζες της αληθινής Δύσης. Αυτές τις ρίζες -τις δικές τους!- η σύγχρονη Δύση τις έχει πετάξει έξω (κόψει) και παρέμειναν στη Ρωσία.

Μόνο που τώρα η Ευρασία σηκώνει κεφάλι. Μόνο τώρα ο φιλελευθερισμός στη Ρωσία χάνει έδαφος κάτω από τα πόδια του.

Η Ρωσία δεν είναι Δυτική Ευρώπη. Η Ρωσία ακολούθησε τους Έλληνες, το Βυζάντιο και τον ανατολικό χριστιανισμό και εξακολουθεί να ακολουθεί αυτόν τον δρόμο. Ναι, με ζιγκ-ζαγκ και παρακάμψεις. Μερικές φορές σε αδιέξοδα. Αλλά κινείται.

Η Ρωσία προέκυψε για να υπερασπιστεί τις αξίες της Παράδοσης ενάντια στον σύγχρονο κόσμο. Είναι ακριβώς αυτή η "εξέγερση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο". 

Δεν το έχεις μάθει;

Και η Ευρώπη πρέπει να έρθει σε ρήξη με τη Δύση κι οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει επίσης να ακολουθήσουν αυτούς που απορρίπτουν την παγκοσμιοποίηση.Τότε όλοι θα καταλάβουν τη σημασία του σύγχρονου πολέμου στην Ουκρανία.

Πολλοί άνθρωποι στην Ουκρανία το κατάλαβαν αυτό. Όμως, η τρομερή οργισμένη φιλελεύθερη-ναζιστική προπαγάνδα δεν άφησε λιθαράκι στο μυαλό των Ουκρανών. Θα συνέλθουν και θα πολεμήσουν μαζί μας για το βασίλειο του φωτός, για την παράδοση και μια αληθινή ευρωπαϊκή χριστιανική ταυτότητα. Οι Ουκρανοί είναι αδέρφια μας. Ήταν, είναι και θα είναι.

Η ρήξη με τη Δύση δεν είναι ρήξη με την Ευρώπη.

Είναι μια ρήξη με τον θάνατο, τον εκφυλισμό και την αυτοκτονία.

Είναι το κλειδί για την ανάκαμψη.

Κι η ίδια η Ευρώπη, οι λαοί της Ευρώπης, θα πρέπει να ακολουθήσουν το παράδειγμά μας: ανατρέψτε την αντεθνική παγκοσμιοποίηση χούντα.

Να χτίσουμε ένα αληθινό ευρωπαϊκό σπίτι, ένα ευρωπαϊκό παλάτι, έναν ευρωπαϊκό καθεδρικό ναό»

Αλεξάντερ Ντούγκιν

Βυζαντινισμός και Σλαβικότητα

 

Bizantinismo e mondo slavo

di Konstantin Leontiev (Autore)  A. Ferrari (Traduttore)

Edizioni Arktos, 1987

Εδώ παρουσιάζεται η πρώτη δυτική μετάφραση ενός έργου του 1875, γραμμένου από έναν από τους πιο ξεχωριστούς εκπροσώπους της "νεορομαντικής" σκέψης που βρήκε την έκφρασή της στη Ρωσία τις τελευταίες δεκαετίες του περασμένου αιώνα. Στο εισαγωγικό σημείωμα του Κ.Μ., το έργο εξυψώνεται ως προπομπός των συμπερασμάτων του Σπένγκλερ στο Ηλιοβασίλεμα της Δύσης, την κορωνίδα της "μορφολογικής" ιστοριογραφίας, όπου προβλέπεται η εξάντληση του ευρωπαϊκού πολιτισμού μέσω μιας διαδικασίας αποσύνθεσης των ζωτικών του δυνάμεων. Στην πραγματικότητα, όσον αφορά τον Λεόντιεφ, η ιστοριογραφία είναι μια ευκαιρία να επιβεβαιώσει το αισθητικό του ιδεώδες του "βυζαντινισμού" ως οικουμενικής αρχής, της μόνης ελπίδας σωτηρίας από την "αστική τάξη" της Δύσης.

(Marco Corona, “L’altra Europa”, 1988)

Τα γραπτά του Konstantin Leontiev αποτελούν σήμερα, στο πλαίσιο της ποικιλόμορφης αντιπολίτευσης προς το καθεστώς Γέλτσιν, μια από τις πηγές έμπνευσης για το σχεδιασμό ενός αρθρωμένου γεωπολιτικού μανιφέστου. (...) Ο Σπένγκλερ της Ρωσίας προλαβαίνει κατά έναν αιώνα τις πιο ριζοσπαστικές θέσεις των σημερινών εθνικιστών κατά του φιλελευθερισμού, του ατομικισμού και της καταστροφής των πολιτιστικών και πνευματικών ταυτοτήτων.

(Tiberio Graziani, “L’Umanità”, 23-24 febbraio 1997)

Byzantinism & Slavdom

by Konstantin Leontiev, K Benois (Translation)

Ο Κωνσταντίν Λεόντιεφ (1831-1891), ο οποίος περιγράφεται από ορισμένους ως ο "Ρώσος Νίτσε", ήταν ένας από τους πιο αινιγματικούς Ρώσους φιλοσόφους του 19ου αιώνα. Πιστός υπερασπιστής της τσαρικής απολυταρχίας, άσκησε ριζοσπαστική κριτική στη σύγχρονη εξισωτική κουλτούρα και πολιτική, ιδίως από αισθητική άποψη. Το βιβλίο "Βυζαντινισμός και Σλαβικότητα" εξετάζει την κληρονομιά του Βυζαντίου και τη ζωτική σημασία της για την κατανόηση της Ρωσίας και τη διαμόρφωση του μέλλοντός της, σε διάκριση από το κυρίαρχο ήθος της Ευρώπης, το οποίο ο Λεόντιεφ διέγνωσε ότι διέρχεται έναν πολιτισμικό θάνατο. Αυτό που διέκρινε την αριστοκρατική προοπτική του Λεόντιεφ από εκείνη του Νίτσε ήταν η διαρκής πίστη του στην ορθόδοξη χριστιανική πίστη, χωρίς την οποία προέβλεπε ότι η Ρωσία θα χαθεί. Πέρα από τις αξιοσημείωτες προφητείες του για τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και την Ευρωπαϊκή Ένωση, το έργο αυτό του 1875 αποτελεί ένα κρίσιμο κείμενο για τη ρωσική φιλοσοφία της ιστορίας. Μεταφρασμένο για πρώτη φορά στα αγγλικά και προλογιζόμενο με σχόλια από τον Κ. Μπενουά, το Βυζαντινισμός & Σλαβισμός είναι απαραίτητο ανάγνωσμα για όποιον επιθυμεί πραγματικά να κατανοήσει την άνοδο και την παρακμή των πολιτισμών, καθοδηγούμενη από τιτάνιους νόμους της φυσικής ανάπτυξης, και τι σημαίνουν αυτά για τη Ρωσία.

Η διγλωσσία και η υποκρισία των λεγόμενων "μαχητών της ειρήνης"

 

"Η διγλωσσία και η υποκρισία των λεγόμενων "μαχητών της ειρήνης" είναι εντυπωσιακή. Ας θέσουμε σε όλους μια απλή ερώτηση: γιατί παραμείνατε σιωπηλοί επί 8 χρόνια όταν οι κατοικημένες περιοχές στο Ντονμπάς βομβαρδιζόταν σχεδόν καθημερινά; Όταν πολίτες πέθαιναν κάθε μέρα; Δεν υπήρξε ούτε μια λέξη αλληλεγγύης και καμία διαδήλωση εκ μέρους των οικογενειών και των φίλων των χιλιάδων ανθρώπων που σκοτώθηκαν και ακρωτηριάστηκαν. Ήσασταν σιωπηλοί όλα αυτά τα χρόνια. Ως εκ τούτου, έχουμε σοβαρές αμφιβολίες για την ειλικρίνεια των "νέων μαχητών της ειρήνης".

Ο Gennady Andreyevich Zyuganov, Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσικής Ομοσπονδίας, απευθυνόμενος στους Ρώσους ειρηνιστές.

ΚΡΆΤΟΣ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΊΑ

Τι γυρεύει ένα βιβλίο ενός Ρώσου κομμουνιστή σε μια στήλη που διευθύνει ο Μούττι; (...) Το "Κράτος και Εξουσία" ταιριάζει καλά ανάμεσα στα βιβλία του Μούττι, γιατί στις σελίδες του υπάρχει πραγματικά (...) εκείνη η "κοκκινόμαυρη" σκέψη που στη Δύση είχε δασκάλους, περισσότερο κι από τον Εβόλα, στον Ζαν-Φρανσουά Θιριάρ, οραματιστή (δικό του ήταν το σχέδιο της ευρωσοβιετικής αυτοκρατορίας) ιδρυτή, πάνω στις στάχτες του εθνικοσοσιαλισμού, του "εθνικοευρωπαϊσμού".

(Adriano Guerra, "L'Unità", 30 Μαΐου 1999).

Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί από τους διάφορους Cossutta ή τους αργόσχολους των κοινωνικών κέντρων, οι οποίοι σε αρκετές περιπτώσεις έχουν μιλήσει για τον κομμουνισμό με  μάτια ονειροπόλα.

Ποιό εἶναι τὸ μέλλον τοῦ ἐθνικισμοῦ;

Τὸ Ἔνζυμο

Ἡ δημιουργία μεγάλων παγκοσμίων πόλων προϋποθέτει τὴν δημιουργία ἑνὸς ἀνεξάρτητου εὐρωπαϊκοῦ πόλου, πού, κατέχοντας τὸ παγκόσμιο νησὶ τῆς Εὐρασίας μπορεῖ νὰ προβάλλει ὡς μία πλανητικὴ αὐτοκρατορίας περιθωριοποιώντας τὴν Ἀμερικὴ καὶ τὴν Κίνα. 

Τὸ ὅριο τοῦ σημερινοῦ εὐρωπαϊκοῦ ἐθνοκρατισμοῦ καὶ ἡ ἀνάγκη ὑπέρβασής του εἶναι ἡ δημιουργία ἑνὸς Ἔθνους Εὐρώπη. Ἑνὸς πολιτικοῦ ἔθνους, ποὺ στηρίζεται στὴν εὐρωπαϊκὴ ὁμοφυλία καὶ στὶς κοινὲς πολιτιστικὲς βάσεις,  τὸ ὁποῖο συγχωνεύει τὶς εὐρωπαϊκὲς ἐθνικὲς κοινότητες χωρὶς νὰ τὶς καταργεῖ. Ἑνὸς πολιτικοῦ ἔθνους ποὺ συνδυάζει τὴν ἑνιαῖα πολιτικὴ ὑπόσταση μὲ τὴν ταυτόχρονη ἄνθιση τῶν ἐθνικῶν κοινοτήτων. Ἀπὸ τὸν ἐθνικισμὸ τοῦ ἔθνους-κράτους, στὸν ἐθνικισμὸ τοῦ ἐθνους-πόλου.

Καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ βάση πάνω στὴν ὁποία μπορεῖ νὰ οἰκοδομηθεῖ ἡ σημερινὴ ἐθνικιστικὴ εὐρωπαϊκὴ ἀλληλεγγύη: διατηρώντας τὸ ἐπὶ μέρους στοιχεῖο τῆς ἐθνικῆς λαϊκῆς κοινότητας καὶ δημιουργώντας ταυτόχρονα ἕναν εὐρωπαϊκὸ πολιτικὸ ἐθνικισμό. 

Τὸ δικό μας κριτήριο καὶ ἡ δική μας συνεισφορὰ στὴν συζήτηση ποὺ πρέπει νὰ γίνει εἶναι καὶ ἐθνικὴ καὶ οἰκουμενική: ἡ θετικὴ πρόταση τοῦ ἐθνικοῦ κοινοτισμοῦ (τὴν ὀργανικὴ ἐθνικὴ πολιτικὴ συγκρότηση μὲ βάση τὶς λαϊκὲς κοινότητες) καὶ τοῦ ἑλληνικοῦ εὐρωπαϊσμοῦ (μὲ τὸν ἑλληνισμό, στὶς πλουραλιστικές του μορφές, ὡς πολιτιστικὴ βάση τῆς Εὐρώπης ἀπὸ τὸ Γιβραλτὰρ μέχρι τὴν Σιβηρία: τῆς Εὐρασίας).

Ἡ ἀνεξαρτητοποίηση τῆς Εὐρώπης ἀπὸ τὴν Ἀμερικανικὴ Κατοχὴ καὶ ἡ δημιουργία μιᾶς Εὐρωπαϊκῆς Αὐτοκρατορίας τῶν ἐθνικῶν κοινοτήτων. 

Ἡ βάση τῆς δικῆς μας ἐθνικιστικὴ ἀλληλεγγύη μπορεῖ νὰ τεθεῖ μόνο στὴν βάση τοῦ οἰκουμενικοῦ χώρου «Εὐρώπη» 

(στὴν Εὐρωσιβηρική της διάσταση -ποὺ εἶναι καὶ ἡ μόνη πραγματικὴ καὶ ὁλοκληρωμένα Εὐρωπαϊκή, χωρὶς νὰ ἀποκόπτει ἀπὸ τὸ εὐρωπαϊκὸ σῶμα ἀπὸ τὸ Ἀνατολικό του μέρος, ἀσπαζόμενο μία δυτικοκεντρικὴ ἀποικιοκρατικὴ καὶ ἰμπεριαλιστικὴ παραμορφωτικὴ ἐκδοχή, ποὺ παρήγαγε μονάχα εὐρωπαϊκοὺς πολέμους)  

σὲ πόλεμο μὲ τὸν ἀμερικανικὸ μονοπολικὸ κόσμο τοῦ φιλελεύθερου καπιταλισμοῦ,  μὲ βασάλο του τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση καὶ ὄργανο τὸν νεοψυχροπολεμικὸ ἀντιρωσσισμο.

Το να είσαι δαίμονας για τη μεταμοντέρνα και φιλελεύθερη Δύση είναι σχεδόν το ίδιο με το να είσαι άγιος για τον υπόλοιπο κόσμο

 

Το να είσαι δαίμονας για τη μεταμοντέρνα και φιλελεύθερη Δύση είναι σχεδόν το ίδιο με το να είσαι άγιος για τον υπόλοιπο κόσμο, για όλους τους άλλους πολιτισμούς που αμφισβητούν την καθολικότητα της δυτικής, φιλελεύθερης επιστημολογίας.

Είμαι προ-νεωτερικός όσον αφορά τις αξίες μου και τις κύριες μεταφυσικές μου αρχές, αν και μεθοδολογικά είμαι μετα-μοντέρνος. Νομίζω ότι το χειρότερο πράγμα είναι η νεωτερικότητα. Προτιμώ να της επιτίθεμαι και από τα δύο μέτωπα

Russell: Ένα από τα πράγματα που βρίσκω απολύτως συναρπαστικό στη σκέψη σας είναι ότι μου φαίνεται ότι είστε ταυτόχρονα προ-νεωτερικός και μεταμοντέρνος.

Ντούγκιν: Dugin: Ακριβώς.

Russell: Είστε όμως αντιμοντέρνος, νομίζω ότι οι συμπάθειές σας είναι προς τη προ-νεωτερικότητα, αλλά η ανάλυσή σας, αντλείτε πολλά από αυτά από το μεταμοντέρνο, είναι αυτό σωστό;

Ντούγκιν: Απολύτως, το κάνω συνειδητά. Είμαι προ-νεωτερικός όσον αφορά τις αξίες μου και τις κύριες μεταφυσικές μου αρχές, αν και μεθοδολογικά είμαι μετα-μοντέρνος. Νομίζω ότι το χειρότερο πράγμα είναι η νεωτερικότητα. Προτιμώ να της επιτίθεμαι και από τα δύο μέτωπα, όχι μόνο από τον αριστερό μεταμοντερνισμό, του οποίου την υπερ-υλιστική, μεταμοντέρνα στάση αντιπαρέρχομαι, αλλά συμφωνώ με την κριτική του στη νεωτερικότητα. Όταν ένας μεταμοντέρνος δείχνει και αποδεικνύει ότι η νεωτερικότητα βασίζεται στον μηδενισμό, συμφωνώ απόλυτα. Ωστόσο, ως επί το πλείστον οι μεταμοντέρνοι ανήκουν στην Αριστερά και τείνουν να συμφωνούν με τον Ζιλ Ντελέζ ότι πρέπει να έχουμε μια θέληση για το τίποτα. Όπως, για παράδειγμα, στη λακανική τοπολογία όπου η πραγματικότητα είναι το τίποτα. Οι αριστεροί μεταμοντέρνοι το αποδέχονται αυτό και προωθούν περισσότερο τίποτα, περισσότερη καταστροφή, περισσότερη διαστροφή, επειδή η σύγχρονη διαστροφή δεν είναι αρκετή.

Παρ' όλα αυτά, αναγνωρίζουν τη νεωτερικότητα ως διαστροφή που βασίζεται στο τίποτα. Νομίζω ότι αυτή η μαρτυρία του μεταμοντερνισμού, αυτή η μεθοδολογία της αποδόμησης του αφηγήματος της νεωτερικότητας μπορεί να είναι πολύ χρήσιμη, αν πέσει στα χέρια των παραδοσιοκρατών. Όταν οι παραδοσιοκράτες το παραμελούν αυτό, καθιστούν τους εαυτούς τους παρωχημένους, γιατί έτσι επιστρέφουν στον πόλεμο που έχουμε χάσει. Υπάρχουν νέοι πόλεμοι, που δεν έχουν χαθεί ακόμα. Γι' αυτό πρέπει να κατανοήσουμε την πραγματικότητα και να εφοδιαστούμε με επιστημολογικά όπλα. Υπό αυτή την έννοια, ο Φουκώ, ο Ντελέζ, ο Λακάν, ο Ντεριντά μπορούν να διαβαστούν με μεγάλο πάθος. Προσωπικά, προτιμώ τον πρώιμο Latour και συμφωνώ απόλυτα με την κριτική του στη σύγχρονη επιστήμη και το βιβλίο του "Δεν ήμασταν ποτέ μοντέρνοι" είναι επίσης σπουδαίο.

UNREGISTERED 193: INTERVIEW WITH ALEXANDER DUGIN

Ἡ γεωπολιτικὴ σήμερα

Ἡ ὁμιλία τοῦ Ἀλαὶν ντὲ Μπενουὰ ἀπὸ τὸ συνέδριο «Τὸ τέλος τοῦ παρόντος κόσμου. Τὸ μέλλον στὴν μετα-αμερικανικὴ ἐποχή» (The end of Present World. Post-American future), ποὺ ἔγινε στὸ Λονδίνο, 12 Ὀκτωβρίου 2013.

{Στὸ παρελθὸν ἡ Γεωπολιτικὴ ἐφήρμοζε τοὺς περιορισμοὺς της κυρίως σὲ κρατικὸ ἐπίπεδο – τὰ ἴδια κράτη ποὺ φαίνεται νὰ ἔχουν εἰσέλθει σὲ μία μὴ ἀναστρέψιμη κρίση, τουλάχιστον στὸ δυτικὸ ἡμισφαίριο. Τώρα ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν λογικὴ τῶν ἠπείρων ποὺ ἀπὸ καιρὸ κρυβόταν πίσω ἀπὸ τὶς ἄτακτες ἐπαφὲς τῶν κρατῶν ἀλλὰ ποὺ τώρα εἶναι περισσότερο θεμελιώδης ἀπ’ ὅσο ποτέ. Μᾶς βοηθᾶ [ἡ Γεωπολιτική] νὰ σκεφτόμασθε μὲ ὅρους ὄχι μόνον χωρῶν ἀλλὰ καὶ ἠπείρων (Ζορντὶ Φον Λοχάουσεν). Ἡ Θάλασσα ἐναντίον τῆς Γῆς, εἶναι τώρα οἱ ΗΠΑ ἐναντίον «τοῦ ὑπολοίπου κόσμου», καὶ πρῶτα ἐναντίον τῆς Εὐρασίας καὶ τοῦ εὐρωπαϊκοῦ ἠπειρωτικοῦ μπλόκ. Ὑπὸ αὐτὴν τὴν ἔννοια ἡ κατάρρευση τοῦ Σοβιετικοῦ συστήματος ἔχει ξεκαθαρίσει τὰ πράγματα. Ὑπάρχουν τώρα μόνον δύο δυνατὲς θέσεις: εἴτε νὰ εἶσαι στὴν πλευρὰ τῆς Ἀμερικανικῆς θαλασσίας δυνάμεως εἴτε στὴν πλευρὰ τῆς Εὐρασιατικῆς ἠπειρωτικῆς δυνάμεως. Εἶμαι μὲ τὸ δεύτερο.}

Ἡ Γεωπολιτικὴ ἐδῶ καὶ καιρὸ ἔχει τύχει ἀποδοκιμασίας ἀπὸ τὴν κοινὴ γνώμη. Μετὰ τὸν Β΄ΠΠ, ἔγινε ἡ λιγότερο δημοφιλὴς ἀπ’ ὅλες τὶς κοινωνικὲς ἐπιστήμες. Εἶχε κατηγορηθεῖ ὅτι εἶναι μία «Γερμανικὴ ἐπιστήμη» τὸ ὁποῖο δὲν σήμαινε κάτι, ἐκτὸς τοῦ ὅτι ὀφείλει τὴν ἀρχικὴ της ὤθηση στὶς ἀρχὲς τῆς πολιτικῆς γεωγραφίας ποὺ διατυπώθησαν ἀπὸ τὸν Γερμανὸ γεωγράφο Φρειδερίκο Ράτσελ – ὁ ὅρος «Γεωπολιτική» χρησιμοποιεῖται γιὰ πρώτη φορὰ ἀπὸ τὸν Σουηδὸ γεωγράφο Ῥοδόλφο Τσέλλεν τὸ 1889. Στὸ βιβλίο του «Politische Geographie oder die Geographie der Staaten, des Verkehrs und des Krieges» (Πολιτικὴ Γεωγραφία, ἦτοι ἡ Γεωγραφία τῶν Κρατῶν, τῆς Ἐπικοινωνίας καὶ τοῦ Πολέμου, 1897) ὁ Ράτσελ ἀνέλυσε τὶς ἀλληλεπιδράσεις τοῦ κράτους , θεωρούμενου ὡς ζωντανὸ σῶμα, ἀπὸ τὴν ἄποψη τῆς γεωγραφικῆς θέσεως καὶ τοῦ χώρου του. Ἕνας ἀπὸ τοὺς μαθητὲς του ἦταν ὁ Βαυαρὸς στρατηγὸς Κάρολος Χαουσχόφερ, ἰδρυτῆς τῆς « Zeitschrift für Geopolitik» (Ἐπανεξέταση τῆς Γεωπολιτικῆς). Ἦταν μόνον λόγῳ μίας προφανοῦς συγχίσεως μεταξὺ τῆς ἐννοίας τοῦ χώρου στὴν γεωπολιτικὴ λογικὴ καὶ τῆς ἐννοίας τοῦ «Lebensraum» (ζωτικοῦ χώρου) ποὺ ἡ σύνδεση / ἐγγύτητα μεταξὺ τοῦ Καρόλου Χαουσχόφερ καὶ τοῦ Ἐθνικοσοσιαλισμοῦ προέκυψε ὡς ζήτημα.

Αὐτὸ ἦταν ἐσφαλμένο ὄχι μόνον ἐπειδὴ ὁ Χαουσχόφερ δὲν ἦταν ποτέ του ἰδεολόγος τοῦ 3ου Ράιχ. Τὸ πιὸ σημαντικὸ ἦταν ὅτι ὁ Χίτλερ ἔτρεφε πολὺ μεγαλύτερη συμπάθεια γιὰ τοὺς Ἀγγλοσάξωνες ἀπὸ ὅτι γιὰ τοὺς Σλάβους. Διεξῆγε πόλεμο κατὰ τῆς Ρωσσίας, μίας δυνάμεως τῆς ἠπειρωτικῆς Εὐρώπης, ἀλλὰ ὁ ἴδιος θὰ προτιμοῦσε νὰ συμμαχήσῃ μὲ τὴν Μ. Βρεταννία, μία θαλάσσια δύναμη. Ἐὰν εἶχε ἐνστερνισθεῖ τὶς θέσεις τῆς γεωπολιτικῆς θὰ εἶχε κάνει ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο.

Ἐπιπλέον, ὁ ὁρισμὸς τοῦ πεδίου μελέτης τῆς Γεωπολιτικῆς ἢ ἡ θέση της δὲν ἔπαψε ποτὲ νὰ εἶναι ἕνα πρόβλημα. Ἡ Γεωπολιτικὴ μελετᾶ τὴν ἐπίδραση τῆς γεωγραφίας στὴν πολιτικὴ καὶ τὴν ἱστορία, δηλαδὴ τὴν σχέση μεταξὺ τοῦ χώρου καὶ τῆς ἰσχύος (πολιτικῆς, οἰκονομικῆς ἢ ἄλλης). Ὡστόσο, ὁ ὁρισμὸς παραμένει ἀσαφής, γεγονὸς ποὺ ἐξηγεῖ γιατὶ ἡ πραγματικότητα τόσο τῆς ἔννοιας ὅσο καὶ τῆς σχέσεως πρὸς τὸ ἀντικείμενό της ἔχουν ἀμφισβητηθεῖ. Κατὰ συνέπεια ἔχει περιγραφεῖ ὡς μία θεωρία ποὺ ἀποσκοπεῖ στὸ νὰ νομιμοποιήσῃ ἀναδρομικῶς ἱστορικὰ γεγονότα ἢ πολιτικὲς ἀποφάσεις.

Οἱ ἐπικρίσεις αὐτές ὅμως δὲν φθάνουν στὸ βάθος τοῦ ζητήματος: Ὅτι μποροῦμε νὰ ἐντοπίσουμε μέσα στὴν ἱστορία, γεωγραφικὲς σταθερὲς πολιτικῆς δράσεως, εἶναι ἕνα ἀναμφισβήτητο γεγονός. Ἡ Γεωπολιτικὴ παραμένει λοιπὸν ἕνας κλάδος μεγάλης ἀξίας καὶ σημασίας. Ἀκόμη περισσότερο, εἶναι ἀναγκαῖο νὰ καταφεύγουμε σὲ αὐτήν, σὲ ἕναν κόσμο ποὺ εὑρίσκεται σὲ μεταβατικὸ στάδιο καὶ ὅπου τὰ χαρτιὰ τῆς τράπουλας ἀναδιανεμόνται παγκοσμίως. Ἡ Γεωπολιτικὴ θέτει σὲ προοπτικὴ τὸ βάρος τῶν ἀπλῶς ἰδεολογικῶν παραγόντων, ἀσταθῶν ἐξ ὁρισμοῦ, καὶ ὑπενθυμίζει τὴν ὕπαρξη μεγάλων σταθερῶν ποὺ ὑπερβαίνουν τὰ πολιτικὰ καθεστῶτα καθὼς καὶ τὶς διανοητικὲς τοποθετήσεις καὶ διαξιφισμούς.

Ἀπὸ ὅλες τὶς ἔννοιες ποὺ εἰδικῶς ἀναφέρονται στὴν Γεωπολιτική, μία ἀπὸ τὶς πλέον σημαντικὲς εἶναι ἀναμφισβήτητα ἡ διαλεκτικὴ ἀντίθεση μεταξὺ τῆς Θαλάσσης καὶ τῆς Γῆς. «Ἡ παγκόσμια ἱστορία εἶναι ἡ ἱστορία τῆς πάλης μεταξὺ τῶν θαλασσίων δυνάμεων ἐναντίον τῶν ἡπειρωτικῶν καὶ τῶν ἡπειρωτικῶν δυνάμεων ἐναντίον τῶν θαλασσίων», ἐδήλωσε ὁ Kάρολος Σμίτ. Αὐτὴ ἦταν καὶ ἡ γνώμη τοῦ Ναυάρχου Κάστεξ καθὼς καὶ πολλῶν ἄλλων γεωπολιτικῶν. Ὁ Χάλφορδ Μακίντερ, γιὰ παράδειγμα, ὁρίζει τὴν δύναμη τῆς Μ. Βρετανίας διὰ τῆς κυριαρχίας τῶν ὠκεανῶν καὶ θαλασσῶν. Ἀντιλαμβάνεται τὸν πλανήτη ὡς ἕνα σύνολο ἀποτελούμενο ἀπὸ ἕναν «Παγκόσμιο Ὠκεανό» καὶ ἕνα «Παγκόσμιο Νησί», ποὺ ἀντιστοιχεῖ σὲ ὁλόκληρο τὸν χῶρο τῆς Εὐρασίας καθὼς καὶ τῆς Ἀφρικῆς, καὶ τῶν ‘περιφερειακῶν νησιῶν’ Ἀμερικῆς καὶ Αὐστραλίας. Γιὰ νὰ κυριαρχήσουμε τὸν κόσμο, πρέπει νὰ κατέχουμε τὸ παγκόσμιο νησί καὶ κυρίως τὴν ‘καρδιά’ του, τὴν Heartland , τὸν πραγματικὸ γεωγραφικὸ πόλο ποὺ ἐκτείνεται ἀπὸ τὴν Κεντρικὴ Εὐρώπη πρὸς τὴν Δυτικὴ Σιβηρία καὶ πρὸς τὴν Μεσόγειο, ἀπὸ τὴν Μέση Ἀνατολὴ καὶ τὴν Νότια Ἀσία. Ἕνας ἀπὸ τοὺς πρώτους σπουδαίους Ἄγγλους θαλασσοπόρους, ὁ Σὲρ Οὐώλτερ Ράλλεϋ, συνήθιζε νὰ λέγῃ: «Ὅποιος ἐλέγχει τὶς θάλασσες ἐλέγχει τὸ παγκόσμιο ἐμπόριο· ὅποιος ἐλέγχει τὸ παγκόσμιο ἐμπόριο κρατᾶ ὅλους τοὺς θησαυροὺς τοῦ κόσμου στὴν κατοχή του, καὶ στὴν πραγματικότητα ὅλον τον κόσμο».

Στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος, ἡ ἀντιπαράθεση μεταξὺ Γῆς καὶ Θαλάσσης εἶναι ἡ μακραίωνη διαμάχη μεταξὺ τῆς Εὐρωπαϊκῆς ἠπειρωτικῆς λογικῆς καὶ τῆς ‘νησιωτικῆς’ λογικῆς ποὺ σήμερα ἐνσωματώνεται ἀπὸ τὶς ΗΠΑ. Ἀλλὰ ἡ διαμάχη αὐτὴ ἀνάμεσα στὴν Γῆ καὶ τὴν Θάλασσα ἐκτείνεται πολὺ πέραν τῶν προοπτικῶν ποὺ προσφέρει ἡ Γεωπολιτική. Ἡ Γῆ εἶναι ἕνας χῶρος ποὺ σχηματίζεται ἀπὸ ἐδάφη, διαφοροποιούμενα ἀπὸ σύνορα. Ἡ λογική της βασίζεται σὲ μία ξεκάθαρη διάκριση μεταξὺ πολέμου καὶ εἰρήνης, μαχητῶν καὶ ἀμάχων, πολιτικῆς δράσεως καὶ ἐμπορίου. Ὡς ἐκ τούτου εἶναι ὁ κατ’ ἐξοχὴν τόπος τῆς πολιτικῆς καὶ τῆς ἱστορίας. «Ἡ πολιτικὴ ὕπαρξη εἶναι καθαρὰ χερσαίας φύσεως» (Ἀντριάνο Σιάνκα). Ἡ Θάλασσα εἶναι μία ὁμοιογενὴς περιοχή ποὺ ἀπλώνεται, ἡ ἄρνηση τῶν διαφορῶν, τῶν ὁρίων καὶ τῶν συνόρων. Εἶναι ἕνας χώρος δυσδιάκριτος, τὸ ὑγρὸ ἰσοδύναμο τῆς ἐρήμου. Ὄντας δίχως κέντρο, τὸ μόνον ποὺ γνωρίζει εἶναι ἡ ἄμπωτη καὶ ἡ παλίρροια καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον σχετίζεται μὲ τὴν μοντέρνα παγκοσμιοποίηση.

Αὑτὸς ὁ ὑπαρκτὸς κόσμος εἶναι ὄντως ἕνας ῥευστὸς κόσμος (Ζίγκμουντ Μπάουμαν), ποὺ τείνει νὰ ἐξαλείψῃ ὅ,τι εἶναι γήινο, σταθερό, στερεό, συγκροτημένο, βιώσιμο καὶ διαφοροποιημένο. Εἶναι ἕνας κόσμος ῥοῆς μεταφερόμενης ἀπὸ δίκτυα. Τὸ ἴδιο τὸ ἐμπόριο, καθὼς καὶ ἡ λογική του, διαμορφώνεται ἐπίσης μὲ τὸν τρόπο τῆς ἀμπώτιδος καὶ παλιρροίας.

Πολιτικός Πλατωνισμός

 

"Όσο ο άνθρωπος παραμένει άνθρωπος, κουβαλάει μέσα του, έστω και αόριστα και απόμακρα, μια ικανότητα φιλοσοφίας. Αυτό σημαίνει ότι φέρει μέσα του την ελευθερία της επιλογής. Ο άνθρωπος μπορεί να επιλέξει τη δημοκρατία, και μια από τις μορφές της, ή μπορεί να την απορρίψει.

Ταυτόχρονα, αν πάρουμε τη θέση του Πλάτωνα και του Πλατωνισμού, τότε με βάση την αντιπαράθεση της δημοκρατίας και των θέσεων του Παρμενίδη καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ζούμε σε ένα κόσμο που δεν μπορεί να υπάρξει: σε μια κοινωνία χτισμένη πάνω σε ένα απολύτως ψευδές δόγμα. Όλοι σήμερα θεωρούνται εξ ορισμού υποστηρικτές της δημοκρατίας. Δεν θα ήταν κακό για αυτά τα "εξ ορισμού" πρόσωπα να συνειδητοποιήσουν τις φιλοσοφικές αρχές στις οποίες αυτομάτως (δηλαδή χωρίς να ερωτηθούν) αποδίδονται.

Από την άλλη πλευρά, όλοι οι αντίπαλοι της δημοκρατίας κατατάσσονται αμέσως στην κατηγορία των προσώπων που πρεσβεύουν μια ιδεολογία της οποίας το ίδιο το όνομα έχει γίνει προ πολλού βρισιά και προσβολή, και οι αδίστακτοι υπνωτιστές χρησιμοποιούν αυτή την τεχνική όλο και περισσότερο. Αντί αυτής της λέξης, που έχει γίνει μισητή και ανούσια, την οποία δεν επιθυμώ καν να προφέρω σε αυτό το δοκίμιο, είναι προτιμότερο να μας αποκαλούμε "Πλατωνικούς". Ναι, είμαστε φορείς του πολιτικού Πλατωνισμού. Χτίζουμε την αντίληψή μας για τον κόσμο και την κοινωνία ξεκινώντας από την πρώτη θέση του Παρμενίδη και τις τέσσερις πρώτες υποθέσεις. Άλλοι χτίζουν τη δική τους ξεκινώντας από τη δεύτερη θέση και τις δεύτερες τέσσερις υποθέσεις. Για όνομα του Θεού- θα ήταν τόσο κακό να γνωρίζαμε εκ των προτέρων αυτή την υποταγή;

Όντας φιλόσοφοι, δηλαδή ελεύθερα όντα, μπορούμε κάλλιστα να πούμε "ναι" στο μεταφυσικό status quo, που συνίσταται στη δογματοποίηση της δεύτερης [θέσης] του Παρμενίδη (δηλαδή της δημοκρατίας), αλλά μπορούμε επίσης να πούμε "όχι".

Εγώ λέω "όχι" στον μεθοδολογικό ατομικισμό και στη δεύτερη θέση του πλατωνικού Παρμενίδη και με αυτόν τον τρόπο εγκαθίσταμαι ξεκάθαρα στις τάξεις, στον στρατό των υποστηρικτών του Πλάτωνα.

Ο Πλάτων έκαψε τα βιβλία του Δημόκριτου. Οι δημοκράτες, και ειδικότερα ο πνευματικός γκουρού του Σόρος, ο Πόπερ, στην κατήχησή του "Η Ανοιχτή Κοινωνία και οι Εχθροί της", καλούν να κάψουμε τα βιβλία του Πλάτωνα. Ο Popper λέει ευθέως: είτε εχθροί της ανοιχτής κοινωνίας, της φιλελεύθερης δημοκρατίας, της δεύτερης θέσης του Παρμενίδη, είτε φίλοι. Πρόκειται για έναν αληθινό πόλεμο υποθέσεων, μια μάχη επιστημολογιών, μια μάχη γνωσιολογικών παραδειγμάτων, μια μάχη ιδεών.

Έτσι, για εμάς, τους πλατωνικούς, η δημοκρατία είναι ένα ψευδές δόγμα- είναι χτισμένη πάνω σε έναν κόσμο που δεν υπάρχει και σε μια κοινωνία που δεν μπορεί να υπάρξει". 

- Alexander Dugin 

Πολιτικός Πλατωνισμός 

[Αποδόμηση της Δημοκρατίας]

Αν θέλετε να προεικονίσετε μια νέα Ευρώπη στον σημερινό κόσμο

 Όσο κι αν προσπαθώ, δεν μπορώ να καταλάβω τι είδους Ευρώπη οραματίζονται όσοι την επικαλούνται ως οντότητα που πρέπει να αντιπαρατεθεί στην Αμερική και τη Ρωσία, ούτε πώς σκοπεύουν να την υλοποιήσουν. 

Σε ένα ορισμένο σημείο της ιστορίας, η Ευρώπη είχε διαμορφωθεί ως εδαφική ενότητα, πρώτα με τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και στη συνέχεια με διαδοχικές αυτοκρατορίες, τον Καρλομάγνο πριν από το 1000, τον Φρειδερίκο Α' μετά το 1000. Μια Ευρώπη με μαγνήτη τον Αυτοκράτορα σε ένα ομοιογενές πολιτιστικό και θρησκευτικό πλαίσιο. Με τη σταδιακή αποσύνθεση αυτής της αποτελεσματικής ευρωπαϊκής ενότητας σε σημείο μηδενισμού, οι "αντάρτες" της ευρωπαϊκής αποκατάστασης ως συνεκτικής και ομοιογενούς οντότητας έπρεπε πάντοτε να αναφέρονται στις κληρονομιές του παρελθόντος, οι οποίες, ωστόσο, αναλαμβάνονταν μέσω του εθνικιστικού μοχλού αυτού ή εκείνου του κράτους (ο Ναπολέων και ο Χίτλερ, που, όπως είπαμε *εν πάση περιπτώσει*, το αντιλαμβάνονταν ότι επιτυγχανόταν μόνο με τη συμπερίληψη της Ρωσίας στην κατάκτηση της οποίας κινήθηκαν οι αντίστοιχοι στρατοί τους).

Η αρχική πολιτιστική, πολιτική, οικονομική, καλλιτεχνική, θρησκευτική και σε κάποιο βαθμό γλωσσική και, κυρίως, "θεσμική" ομοιογένεια που ενσάρκωνε ένας νόμιμος αυτοκράτορας έχει χαθεί.    

Σήμερα, η ΕΕ έχει 24 επίσημες γλώσσες: βουλγαρικά, γερμανικά, αγγλικά, δανικά, εσθονικά, γαλλικά, ελληνικά, ιρλανδικά, ισπανικά, ιταλικά, κροατικά, λετονικά, λιθουανικά, μαλτέζικα, ολλανδικά, ουγγρικά, πολωνικά, πορτογαλικά, ρουμανικά, σλοβακικά, σλοβενικά, σουηδικά, τσεχικά και φινλανδικά- η πιο διαδεδομένη γλώσσα είναι τα γερμανικά, τα οποία μιλούν σχεδόν 100 εκατομμύρια άνθρωποι: Γερμανία, Αυστρία, Ελβετία, Λιχτενστάιν, καθώς και σε τμήματα της Ιταλίας, του Λουξεμβούργου και του Βελγίου. Σήμερα, όμως, η ενδιάμεση γλώσσα μεταξύ όλων αυτών των γλωσσών δεν είναι πλέον η λατινική, αλλά η αγγλική, μια γλώσσα που έχει ελάχιστα κοινά με την Ευρώπη (οι Άγγλοι αυτοαποκαλούνται ακόμη και επίσημα εκτός ΕΕ) και είναι η γλώσσα ενός από τα δύο μπλοκ (των ΗΠΑ) εναντίον των οποίων θα ήθελαν να αντιπαρατεθούμε. Αυτοί που θεωρούν ότι η Ευρώπη εκτείνεται από την Πορτογαλία μέχρι τα Ουράλια (κάτι που περισσότερο και από μια οροσειρά είναι μια λοφ'οσειρά, δεδομένου ότι το μέσο ύψος για 2000 χιλιόμετρα είναι 800 μέτρα, το μεγαλύτερο μέρος του κάτω από 600, άρα ένα σύνορο που δεν είναι καν φυσικό, όπως η θάλασσα ή οι Άλπεις) στην πράξη θέλουν επίσης να συμπεριλάβουν τα ρωσικά με διαφορετικό αλφάβητο, το κυριλλικό. 

Σήμερα, η Ευρώπη είναι διαιρεμένη σε 27 "κυρίαρχα" κράτη, τα οποία με τη σειρά τους είναι εσωτερικά διαιρεμένα σε κόμματα, καθένα από τα οποία δεν έχει ουσιαστικά "ιδεολογικά δίδυμα" στα άλλα 27 κράτη: διαφορετικές διακρίσεις και ευαισθησίες πέρα από τις θλιβερές αδελφοποιήσεις και τα ξαδέρφια που αναφέρθηκαν.

Σήμερα, η Ευρώπη δεν χαρακτηρίζεται από ομοιογένεια ούτε από θρησκευτική άποψη: Καθολικοί και Προτεστάντες, των οποίων οι δύο διαφορετικοί εκφυλισμοί έχουν οδηγήσει σε δύο διαφορετικές εννοιολογικές θέσεις αθεΐας, και επομένως μηδενισμού. Αυτό που είναι θρησκευτικό στη Ρωσία είναι ουσιαστικά η Ορθοδοξία.

Εν ολίγοις, ποια θα ήταν η συγκολλητική ουσία για ένα ευρωπαϊκό μπλοκ; Σε γεωγραφική βάση; Και εδώ, επίσης, βρισκόμαστε σε αδιέξοδο. Γεωγραφικά, η Ευρώπη είναι με την υπόλοιπη ήπειρο στα ανατολικά όπως η Καλιφόρνια με τις υπόλοιπες ΗΠΑ, πρακτικά μια χερσόνησος. Αρκεί να κοιτάξετε έναν χάρτη για να το διαπιστώσετε.

Και λένε: "Ας απαλλαγούμε από τη Ρωσία και τις ΗΠΑ". Αλλά για να απαλλαγούμε από τη Ρωσία θα ήταν απαραίτητο να μας είχε καταλάβει, να βρισκόταν μέσα στη σάρκα μας, στο κεφάλι μας, φυσικά και ως απαξίωση. Δεν είναι. Αν μη τι άλλο, είναι στο μέτρο των κοινών αξιών και συναισθημάτων, στη λογοτεχνία, την τέχνη, την κλασική μουσική, ενώ η Αμερική, με όλες ή σχεδόν όλες τις απαξιώσεις της, είναι σίγουρα μέσα στην Ευρώπη και σε αντίθεση με τις ευρωπαϊκές παραδόσεις.

Το να αγωνίζεσαι μια ουτοπία έχει νόημα μόνο αν η ουτοπία στην οποία αναφέρεσαι δεν είναι ο πραγματικός στόχος που πρέπει να επιτευχθεί, αλλά μόνο αυτό που σου επιτρέπει να είσαι σε δράση, γιατί η δράση είναι η αξία- όχι η προσγείωση στον πλανήτη Papalla, αλλά αυτό που κάνεις (και πώς είσαι) στην προσπάθεια να φτάσεις εκεί. Και αυτό δεν είναι ένα πολιτικό σχέδιο, αλλά ένα υπαρξιακό σχέδιο, κάτι που χρησιμεύει για να σας δώσει μια κατεύθυνση ταξιδιού, γνωρίζοντας ότι το ταξίδι είναι αυτό που έχει αξία και μας γεμίζει, όχι η επίτευξη του στόχου. 

Είχε νόημα να πούμε: "ούτε φιλελεύθερος ούτε κομμουνιστής, αλλά τρίτη "ιδεολογική" θέση". Εδώ βρισκόμαστε τώρα στην αντιπαράθεση μεταξύ μιας οντότητας (της αμερικανικής) που σχεδιάζει έναν μονοπολικό κόσμο και μιας οντότητας που θεωρητικοποιεί την πολυπολικότητα (η οποία δεν είναι πολυμέρεια) και επομένως εγγυάται την πραγματική ανεξαρτησία. 

Αν θέλετε να προεικονίσετε μια νέα Ευρώπη στον σημερινό κόσμο, όταν το κάνετε αυτό, πρέπει να με πείσετε για τη συγκολλητική ουσία, για το τι πραγματικά ενώνει, τι ενώνει που καθιστά δυνατό τον προσδιορισμό ενός μπλοκ που δεν μπορεί να είναι απλώς ένα σύνολο θεσμών βασισμένων στο ενιαίο νόμισμα, το χρηματοπιστοτικό και το εμπόριο, αλλά πρέπει να έχει ως κέντρο βάρους μια ρητή έννοια της ελευθερίας, μια κοινή πνευματική ευαισθησία. Λοιπόν, ελευθερία από τι και για να κάνει τι; Και ενώ προσπαθείτε να θεωρητικοποιήσετε αυτή την κόλλα, τον άξονα στήριξης, τον μαγνήτη, πρέπει να συνειδητοποιήσετε τις τρέχουσες δυνάμεις στο πεδίο που αντιτίθενται η μία στην άλλη, τι αντιπροσωπεύει και προσφέρει η μία και τι κάνει η άλλη. Πού είναι η συγγένεια, έστω και ελάχιστη. Πρέπει να παραδεχτείτε ότι το ένα μπλοκ σας έχει πραγματικά αφαιρέσει την ανεξαρτησία και την ελευθερία σας, σας έχει υποτάξει στα δικά του συμφέροντα, σας έχει διαστρεβλώσει στις πατρογονικές σας αξίες και τα αρχέτυπα, ενώ το άλλο δεν το έχει κάνει, και λόγω της ιστορίας του, των εγγενών χαρακτηριστικών του, δεν σκοπεύει να το κάνει: διεκδικεί τη δική του ιδιαιτερότητα την οποία αντιπαραβάλλει με το σύνολο της Δύσης. Και αυτό το δεύτερο μπλοκ βρίσκεται σε σύγκρουση με εκείνον που μας έχει υποτάξει και για αυτό πρέπει να αποφασίσουμε αν θα τα βάλουμε μαζί του ή εναντίον του. Ανεξάρτητα από αυτόν, είμαστε ήδη υποταγμένοι, και ίσως ακριβώς με την υποταγή του "αυτοκρατορικού" (μοντέρνου) μοντέλου του η χαοτική δυνητική Ευρώπη θα μπορούσε να βρει έναν τρόπο πραγμάτωσης.

Υ.Γ. Προφανώς δεν έχω γράψει όλα όσα πρέπει να γραφτούν. Θα επανέλθω στο θέμα.

Maurizio Ulisse Murelli

Katjuscha ~ Rot auf Schwarz

 

Η Τρίτη Ρώμη και η Ευρασία

του Claudio Mutti

31 Οκτωβρίου 2018

μετάφραση από εδώ: 

https://www.azionetradizionale.com/2018/10/31/la-terza-roma-e-leurasia-claudio-mutti/

Δημοσιεύουμε το περίγραμμα της διάλεξης "Η Τρίτη Ρώμη. Ευρασιατικές προοπτικές από τη Ρώμη στη Μόσχα" που έδωσε ο διευθυντής του Ευρασία στις 20 Οκτωβρίου 2018 στο βιβλιοπωλείο Raido.

(www.eurasia-rivista.com) - 23.10.2018 - Στο EUR, σε μια πρόσοψη του Palazzo degli Uffici (στην πλευρά της piazzale delle fontane) υπάρχει ένα μακροσκελές απόσπασμα από την ομιλία στην οποία το 1925 ο Benito Mussolini προέβλεψε μια νέα εποχή για τη Ρώμη, στην οποία η περιοχή της Urbe θα επεκτεινόταν μέχρι να φτάσει σε μια έξοδο στη θάλασσα. Η επιγραφή λέει: "Η Τρίτη Ρώμη θα εξαπλωθεί σε άλλους λόφους κατά μήκος των όχθων του ιερού ποταμού μέχρι τις ακτές της Τυρρηνικής Θάλασσας".

Ο Ντούτσε υιοθέτησε έτσι την έκφραση με την οποία ο Τζουζέπε Ματσίνι είχε υποδείξει μια τρίτη φάση του ιταλικού πολιτισμού, μετά από εκείνη της αρχαίας Ρώμης και εκείνη της Ρώμης των Παπών. Ο Mazzini, είπε ο Carducci, "είδε στον ουρανό του λυκόφωτος, - με την καρδιά του  Γράκχου και τις σκέψεις του Δάντη, - την τρίτη Ιταλία".

Αλλά ο πρώτος που επινόησε αυτή την έκφραση ήταν ένας Ρώσος μοναχός, ο Σταρέτς Φιλοφέι, ο οποίος μεταξύ 1523 και 1524, σε ένα μήνυμα που έστειλε στον Μεγάλο Δούκα της Μοσχοβίας Βασίλειο Γ', διατύπωσε την ιδέα της Μόσχας ως Τρίτης Ρώμης με τους εξής όρους.

"Η Εκκλησία της αρχαίας Ρώμης έπεσε εξαιτίας της ετεροδοξίας της απολλιναριανής αίρεσης. Η Δεύτερη Ρώμη - η Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης - έχει κομματιαστεί από τα τσεκούρια των υιων της Άγαρ, και τώρα αυτή η Τρίτη Ρώμη του πανίσχυρου βασιλείου σας - η Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία - θα φωτίσει ολόκληρο το σύμπαν όπως ο ήλιος... Γνωρίστε και αναγνωρίστε, ευσεβέστατε Τσάρε, ότι όλα τα χριστιανικά βασίλεια έχουν συνοψιστεί στο δικό σας- ότι η Πρώτη και η Δεύτερη Ρώμη έχουν πέσει- και ότι τώρα στέκεται μια Τρίτη Ρώμη, την οποία δεν θα διαδεχθεί ποτέ μια τέταρτη: το χριστιανικό σας βασίλειο δεν θα πέσει στην εξουσία κανενός άλλου."

Μιλώντας για τη Ρώμη και τη Μόσχα, ο Filofej δεν εννοούσε τις δύο πόλεις ως παγκόσμιες πολιτικές πρωτεύουσες. Γι' αυτόν, η "Ρώμη" σήμαινε την πρώτη θρησκευτική πρωτεύουσα του Χριστιανισμού, η οποία, αφού έπεσε στην αίρεση, άφησε στο Βυζάντιο, τη Δεύτερη Ρώμη, το καθήκον να διαφυλάξει την αληθινή πίστη. Η κατάρρευση της Πρώτης Ρώμης ήταν μια πνευματική κατάρρευση- η κατάρρευση της Δεύτερης Ρώμης ήταν επίσης μια πολιτική κατάρρευση.

Σύμφωνα με τους Ορθόδοξους, λοιπόν, το Βυζάντιο είχε εκμηδενιστεί και η Καθολική Δύση ήταν έρμαιο της αίρεσης. Ως εκ τούτου, η Ρωσία, η οποία είχε διατηρήσει την εθνική της ανεξαρτησία, είχε γίνει το μοναδικό προπύργιο της ορθόδοξης πίστης.

Ο Filofej δεν σκεφτόταν τη Ρωσία ως Τρίτη Ρώμη με πολιτική χροιά, αλλά μόνο ως θρησκευτική Τρίτη Ρώμη. Ωστόσο, η θέση του είχε μια πολιτική και γεωπολιτική συνέπεια: η ιδέα της Μόσχας ως Τρίτης Ρώμης υπονοούσε τη γεωπολιτική κεντρικότητα της Ρωσίας.

Στο σημείο αυτό μπορούμε να αναρωτηθούμε: υπάρχει σχέση μεταξύ της έννοιας της "Τρίτης Ρώμης" και της έννοιας της "Ευρασίας"; Και αν υπάρχει, τι είναι; Και τι εννοείται με τον όρο Ευρασία;

Σε ένα από τα πιο διάσημα μυθιστορήματα του Όργουελ, η Ευρασία είναι, μαζί με την Ωκεανία και την Ανατολική Ασία, μία από τις τρεις ολοκληρωτικές υπερδυνάμεις στις οποίες χωρίζεται ο πλανήτης στο 1984. Η Οργουελιανή Ευρασία περιλαμβάνει τη Ρωσία και την Ευρώπη (εκτός του Ηνωμένου Βασιλείου και της Ιρλανδίας)- η μορφή διακυβέρνησής της είναι ο νεομπολσεβικισμός, που γεννήθηκε από τις στάχτες του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης.

Ο όρος Ευρασία προέκυψε έναν αιώνα πριν από το μυθιστόρημα του Όργουελ, στους επιστημονικούς κύκλους. Προτάθηκε το 1858 από τον Γερμανό γεωγράφο C. G. Reuschle, στο βιβλίο του Handbuch der Geographie, για να υποδηλώσει την ενιαία ήπειρο που συνηθίζουμε να θεωρούμε στις δύο συνιστώσες της, την Ευρώπη και την Ασία.

Επιμένω στην έννοια της "ηπείρου", την οποία οι γεωγράφοι συμφωνούν στον ορισμό της ως "σύμπλεγμα χερσαίων όγκων που περιβάλλονται από νερό", γι' αυτό και ούτε η Ευρώπη ούτε η Ασία είναι ήπειροι- αντίθετα, η Ευρασία είναι, η εδαφική μάζα του ανατολικού ημισφαιρίου, που περιβάλλεται από τα νερά της Αρκτικής Θάλασσας, του Ειρηνικού Ωκεανού, του Ινδικού Ωκεανού, της Μεσογείου και του Ατλαντικού Ωκεανού.

Η ύπαρξη ενός ιστού που συνδέει και διασυνδέει τις διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις και πολιτισμούς που άνθισαν σε αυτή τη μεγάλη ήπειρο οδήγησε ορισμένους μελετητές να υποστηρίξουν, λιγότερο ή περισσότερο ρητά, ένα είδος ενιαίου χαρακτήρα της Ευρασίας, ακόμη και από μια άποψη που δεν είναι απλώς αυτή που εξετάζεται από τη φυσική γεωγραφία.

Σε μια διάσημη συνέντευξή του, ο Mircea Eliade συνόψισε την έρευνά του στον τομέα της ιστορίας των θρησκειών ως εξής: "Ανακάλυψα ότι εδώ, στην Ευρώπη, οι ρίζες είναι πολύ βαθύτερες απ' ό,τι πιστεύαμε (...) Και αυτές οι ίδιες ρίζες μας αποκαλύπτουν τη θεμελιώδη ενότητα όχι μόνο της Ευρώπης, αλλά ολόκληρης της οικουμένης που εκτείνεται από την Πορτογαλία μέχρι την Κίνα και από τη Σκανδιναβία μέχρι την Κευλάνη"[1].

Παρόμοια ισορροπία συναντάμε και στην τελευταία συνέντευξη του Giuseppe Tucci[2]. "Εγώ - είπε ο διακεκριμένος θιβετολόγος - δεν μιλάω ποτέ για Ευρώπη και Ασία, αλλά για Ευρασία. Δεν υπάρχει γεγονός που να λαμβάνει χώρα στην Κίνα ή την Ινδία που να μην μας επηρεάζει, ή το αντίστροφο, και αυτό συνέβαινε πάντα. Ο Χριστιανισμός επέφερε αλλαγές στον Βουδισμό, ο Βουδισμός επηρέασε τον Χριστιανισμό, τα αντίστοιχα πάνθεοντά τους έχουν αλλάξει περισσότερο ή λιγότερο αισθητά".

Το 1971, κατά τη διάρκεια εορτασμού του ιδρυτή της περσικής αυτοκρατορίας στο λόφο του Καπιτωλίου, ο Τούτσι είχε πει ότι "η Ασία και η Ευρώπη αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο, ενωμένες από τις μεταναστεύσεις των λαών, τα γεγονότα των κατακτήσεων και τις εμπορικές περιπέτειες, σε μια ιστορική συνενοχή που μόνο οι άπειροι ή οι αμόρφωτοι, οι οποίοι πιστεύουν ότι όλος ο κόσμος τελειώνει στην Ευρώπη, επιμένουν να αγνοούν"[3].

3] Στο έργο του Τούτσι, τέτοιες δηλώσεις δεν είναι καθόλου ασυνήθιστες. Το 1977, κατηγόρησε  συγγραφέας τη σοβαρότητα του σφάλματος που διαπράττεται όταν θεωρείται η Ασία και η Ευρώπη σαν δύο διαφορετικές ηπείροι, καθώς, σύμφωνα με τον ίδιο, "πρέπει να μιλάμε για μια ενιαία ήπειρο, την Ευρασιατική: τόσο ενωμένη στα μέρη της που δεν υπάρχει σημαντικό γεγονός στη μία που να μην έχει την αντανάκλασή του στην άλλη"[4].

Ανέφερα τον Eliade και τον Tucci. Θα μπορούσα να αναφερθώ σε άλλους μελετητές. Αν κάποιος ενδιαφέρεται, σε ένα βιβλίο που έγραψα πριν από μερικά χρόνια[5], προσπάθησα να δείξω πώς η ιδέα που εξέφρασαν οι Eliade και Tucci είναι επίσης παρούσα σε ορισμένους φιλοσόφους, ανατολιστές και ιστορικούς των θρησκειών.

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ!!!!!!!

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ!!!!!!!:  "Στις 5 Νοεμβρίου του 2017 ο Alex Soros,γιός του γνωστού σε όλους μας George Soros διοργάνωσε ομιλία στην Βιέννη με τίτλο:"Η τυρρ...

Η Ρωσία ακολούθησε τους Έλληνες, το Βυζάντιο και τον ανατολικό χριστιανισμό

Alexandr Dougin

Τι σημαίνει για τη Ρωσία η ρήξη με τη Δύση; Είναι η σωτηρία. Η σύγχρονη Δύση, όπου θριαμβεύουν οι Ρότσιλντ, οι Σόρος, οι Σβαμπ, οι Μπιλ Γκέιτς και οι Ζούκερμπεργκ, είναι το πιο αηδιαστικό φαινόμενο στην παγκόσμια ιστορία. Δεν είναι πλέον η Δύση του ελληνορωμαϊκού μεσογειακού πολιτισμού, ούτε ο χριστιανικός Μεσαίωνας, ούτε καν ο βίαιος και αντιφατικός εικοστός αιώνας. Είναι το νεκροταφείο των τοξικών αποβλήτων του πολιτισμού, είναι αντι-πολιτισμός. Και όσο πιο γρήγορα και πιο ολοκληρωτικά η Ρωσία αποσυνδεθεί από αυτήν, τόσο πιο γρήγορα θα επιστρέψει στις ρίζες της. Σε ποιες; Τη Χριστιανική, ελληνορωμαϊκή, μεσογειακή... - Ευρωπαϊκή... Δηλαδή, στις κοινές ρίζες της πραγματικής Δύσης. Αυτές οι ρίζες - οι δικές τους! - η σύγχρονη Δύση τους έχει αποκόψει. Και παρέμειναν στη Ρωσία.

Μόνο που τώρα η Ευρασία σηκώνει το κεφάλι της. Μόνο τώρα ο ίδιος ο φιλελευθερισμός στη Ρωσία χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του.

Η Ρωσία δεν είναι η Δυτική Ευρώπη. Η Ρωσία ακολούθησε τους Έλληνες, το Βυζάντιο και τον ανατολικό χριστιανισμό. Και εξακολουθεί να ακολουθεί αυτή ακριβώς την πορεία. Ναι, με ζιγκ-ζαγκ και αποκλίσεις. Μερικές φορές με αδιέξοδα. Αλλά κινείται. 

Η Ρωσία ξεσηκώθηκε για να υπερασπιστεί τις αξίες της Παράδοσης έναντι του σύγχρονου κόσμου. Είναι αυτή ακριβώς η "εξέγερση κατά του σύγχρονου κόσμου". Δεν έμαθες;

Και η Ευρώπη πρέπει να έρθει σε ρήξη με τη Δύση, και ακόμη και οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να ακολουθήσουν εκείνους που απορρίπτουν την παγκοσμιοποίηση. Και τότε όλοι θα καταλάβουν το νόημα του σύγχρονου πολέμου στην Ουκρανία.

Πολλοί άνθρωποι στην Ουκρανία συνήθιζαν να το καταλαβαίνουν. Όμως η τρομερή λυσσαλέα φιλελεύθερη-ναζιστική προπαγάνδα δεν άφησε καμία πέτρα αναποδογυρισμένη στο μυαλό των Ουκρανών. Θα έρθουν στα συγκαλά τους και θα αγωνιστούν μαζί μας για τη βασιλεία του φωτός, για την παράδοση και την αληθινή χριστιανική ευρωπαϊκή ταυτότητα. Οι Ουκρανοί είναι αδέλφια μας. Ήταν, είναι και θα είναι. 

Η ρήξη με τη Δύση δεν είναι ρήξη με την Ευρώπη. Είναι μια ρήξη με τον θάνατο, τον εκφυλισμό και την αυτοκτονία. Είναι το κλειδί για την ανάκαμψη. Και η ίδια η Ευρώπη - οι λαοί της Ευρώπης - θα πρέπει να ακολουθήσουν το παράδειγμά μας: να ανατρέψουν την αντεθνική παγκοσμιοποιητική χούντα. Και να χτίσετε ένα πραγματικό ευρωπαϊκό σπίτι, ένα ευρωπαϊκό παλάτι, έναν ευρωπαϊκό καθεδρικό ναό.