Σημεία για την μελέτη της Ανατολικής "παράταξης'' στην Ελληνική Ιστορία

1. Ο Γεωπολιτικός ντετερμινισμός στην ιστορία του Ελληνικού Έθνους, εχεί μελετηθεί απο λίγους, και με εξαίρεση το έργο του Ψυρούκη , ο οποίος προσπάθησε να αναπτύξει μια θεωρία του ΄΄ιστορικού χώρου΄΄, καμία συστηματική και μεθοδική εργασία γεωπολιτικής δεν είναι εύκολο να βρεθεί σε συσχέτιση με την Ιστορική πορεία του Έθνους. Τα τελευταία χρόνια, εμφανίστηκαν γεωπολιτικοί αναλυτές και γεωστρατηγιστές, βλέπε Μάζης και Ήφαιστος, το έργο τους είναι σημαντικό για την βάση μιας εθνικής ανάλυσης της γεωπολιτικής και γεωπολιτισμικής θέσης της χώρας, δεν αποτελεί όμως σώμα μιας συνεκτικής θεωρίας για την γεωπολιτική ιστορία της χώρας στο πέρασμα των αιώνων.

2. Η πάλη της αντίθεσης Δύση/Ανατολή μέσα στην πορεία εξέλιξης του Ελληνικού πολιτισμού, οφείλει να φωτιστεί μέσα στα ειδικά στάδια και φάσεις που έχει διανύσει το Έθνος, γιατί σε κάμία περίπτωση η αντίθεση αυτή δεν μπορεί να εξηγηθεί με βάση τις διόπτρες της κυρίαρχης ιδεολόγιας που καθορίζει κάθε φορά την ιστορική ανάγνωση. Άλλο πράγμα ο καθορισμός που δίνει στο Δύση/Ανατολή η περίοδος των Περσικών πολέμων και η αντίσταση των Ελληνικών πόλεων στην Ανατολική εισβολή και άλλο πράγμα το πως μετατοπίζεται αυτή η σχέση με την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τους Ελληνιστικούς χρόνους και μετέπειτα την Ρωμαική Αυτοκρατορία.

Άλλο πράγμα η σχέση του Έθνους με την Ανατολική περιοχή της Ευρώπης και την Μέση Ανατολή κατά την διάρκεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και άλλο πράγμα κατά την διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Παρόλα αυτά υπάρχουν κάποια σταθερά σημεία που μπορούν να αποτελέσουν μια βάση εξαγωγής συγκεκριμένων επιστημονικών συμπερασμάτων για την ειδική πολιτική και οικονομική επίδραση που είχε κάθε κοσμοσύστημα στον Ελληνικό χώρο και ποιά ήταν τα στοιχεία αφομοίωσης, ενσωμάτωσης, υποταγής ή και εξοικείωσης , που παρήχθησαν απο το λαό και το έθνος απέναντι σε καθένα απο αυτά. Για παράδειγμα, στην συνείδηση του ελληνικού λαού η άλωση της Πόλης και απο τους ΄Δυτικούς και απο τους Οθωμανούς , δεν έχει πάρει την ίδια θέση και δεν κινητοποιεί τις ίδιες μνήμες και αντανακλαστικά. Και αυτό οφείλεται στο τι ιδεολογικά εμφανιζόταν να είναι ο καθένας απο αυτούς τους εχθρούς του έθνους, ο ένας Χριστιανός αλλά προδότης και ο άλλος αλλόθρησκος αλλά φανερός εχθρός.
Από αυτή την άποψη, αν η Ελλάδα είναι όριο της Δύσης ή της Ανατολής, καθορίζεται απο το ποιοί ηγεμόνες καθορίζονταν απο την μία ή την άλλη κατάσταση ενεργητικά ή παθητικά και φυσικά αν θεωρούσαν απο άποψη πολιτισμική και πολιτική την Ανατολική πλευρά, οργανικό χώρο ανάπτυξης του λαού και του έθνους.
Το πέρασμα απο την πόλη-Κράτος στην Ελληνιστική ηγεμονία και επέκταση προς Ανατολάς είναι η πρώτη μεγάλη ιστορική μετάβαση με επαναστατικές συνέπειες για την ανάπτυξη όλοκληρης της μέχρι τότε γνωστής ανθρωπότητας. Μετάβαση που όρισε άλλα μεγέθη στις έννοιες πολιτική, Κράτος, Αυτοκρατορία, θρησκεία, ηγεμονία, πόλεμος,πολιτισμός. Σε αυτό το σημείο γίνεται επίσημα μια σύνθεση της Ελληνικής ζωής με την Ανατολική, σε επίπεδο κοινωνικό -οικονομικό και θρησκευτικό.

Η είσοδος του Χριστιανισμού στην Δύση γίνεται απο την Ελλάδα και εδώ οι πολιτισμικές ιδιαιτερότητες των διαφορών που κορυφώθηκαν στο Σχίσμα των Εκκλησιών, πέρα απο τα βασικά πολιτικά κίνητρα που καθόριζαν τα συμφέροντα της Παπικής πολιτικής ενάντια στην Βυζαντινή οντότητα, έχουν πολλές διαστάσεις απο αυτή την Ελληνιστική εποχή και το σμείξιμο του Ελληνικού πεπρωμένου με τον Ανατολικό χώρο.
Αυτή είναι και η τραγική αντίθεση που διατρέχει τον ιστορικό χώρο του έθνους, εξ ανατολών ήρθε η κατάκτηση εξ ανατολών προσμένονταν και η λύτρωση του γένους( Οθωμανισμός και Ρωσισμός ως αντίθεση) .

3. Η Επανάσταση του ΄21 και η ίδρυση του νεοελληνικού Κράτους αποτελεί μια ακόμα τομή μελέτης για την εμπέδωση της Δυτικής γραμμής στον Ελληνικό χώρο. Απο την πρώτη στιγμή έχουμε ξενόφιλα κόμματα, που εκφράζουν τους μεγάλους αυτοκρατορικούς σχηματισμούς της εποχής, ο δυτικισμός και ο ανατολισμός για πρώτη φορά εμφανίζονται σαν μοντέλα πολιτικής αλλά και πολιτισμικής αντίθεσης. Έχουμε Μαυροκορδάτο και Καποδίστρια, έχουμε Κολοκoτρώνη ,Υψηλάντη και απο την άλλη μεριά τους Κωλέτηδες. Έχουμε μια καθοριστική επίδραση του Ρωσισμού στην Ελληνική Επανάσταση( ρόλος Καποδίστρια, στήσιμο Φιλικής Εταιρείας), έχουμε μια πρώτη προσωρινή νίκη του Ρωσισμού-Ανατολισμού με την διακυβέρνηση Καποδίστρια και απο εκεί και έπειτα, ξεκινάει μια μακροχρόνια πορεία υποδούλωσης και ενσωμάτωσης του Κράτους στους Δυτικούς σχηματισμούς.

4. Το Ανατολικό, είναι μια επιλογή εθνικής ανεξαρτησίας όλων των λαών της Βαλκανικής και της Μέσης Ανατολής, είναι μια επιλογή που καθορίζεται απο την στάση του Ρήγα, όραμα ανολοκλήρωτο και βαθιά ευρασιατικό μέσα στον πόλο της Βαλκανικής χερσονήσου. Αυτό που μια μελέτη γεωπολιτικής οφείλει να αναπτύξει απο την σκοπιά μιας ευρασιατικής επιλογής, είναι πως μπορεί η χώρα μας να μεταβεί απο το ΄΄Ανήκομεν εις την Δύση΄΄ στο ανήκομεν εις την καθ΄ημάς Ανατολή. Η οικονομία, ο πολιτισμός-ιδεολογία και η πολιτική μορφή μιας τέτοιας μετάβασης σημαίνουν ρήξεις και συγκρούσεις που η ιστορική τους σημασία θα μπορεί να συγκριθεί μόνο με τις περιόδους που το ΄Εθνος αναζητούσε να σπάσει τα δεσμά της σκλαβιάς και να δημιουργήσει μια δική του Κρατική οντότητα. Πόσο δική του υπήρξε, πόσο το άφησαν να την φτιάξει, πιά το ξέρουμε όλοι, όμως οι αναλογίες εκεί βρίσκονται σήμερα, με εκείνες τις μαύρες αλλά ηρωικές εποχές.

5. Οι Αυτοκρατορίες και οι Ιμπεριαλισμοί που εμπόδισαν την αυτοδύναμη σύσταση του Έθνούς, δεν εμπόδισαν την βαθιά λαική συνείδηση να ταυτίσει την μοίρα της με την Ανατολική θέση της χώρας, ο λαός ξέρει πως τα μεγαλεία του, το αίμα του, η προσφορά του στην ανθρωπότητα, οι επιρροές του αλλά και οι μεγαλύτεροι εχθροί του, απο εκεί ήθελαν να τον εκτοπίσουν, απο τη γη που ανατέλει πάντα ο ήλιος.
Η μοίρα ενός λαού είναι αποκλειστικό ζήτημα ΑΓΩΝΑ. Ο ιστορικός χώρος κάθε Έθνους δεν είναι παρά σύνθεση της πολιτικής και οικονομικής δράσης του μέσα ή πέρα απο καθορισμένα γεωγραφικά όρια. Μέλλον υπάρχει μόνο εάν, το λιγότερο, ο ιστορικός χώρος ενός έθνους διατηρεί την ανεξαρτησία του, και το περισσότερο αν ανήκει σε μεγαλύτερες γεωπολιτικές οντότητες που δεν απειλούν την ανεξαρτησία του αλλά επιτρέπουν την ανάπτυξη της συνολικά.

Σε αυτή τη βάση, έχει αξία ένα συνεχές γεωπολιτικό έργο ανάγνωσης και δημιουργίας θέσεων για μια Ελλάδα που υπάρχει στα μυαλά κάποιων ως ανεξάρτητη, αιώνια και Ανατολική, μέχρι να γίνει ο λαός όλος ο αρχάγγελος Μιχαήλ της...

IMPERIUM GAIA

http://imperium-gaia.blogspot.com/2011/07/blog-post_08.html

Η ΤΕΤΑΡΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ

Alexander Dugin

Εκδόσεις Έσοπτρον


Γράφει ο Γιώργος Στάμκος

Ο Alexander Dugin είναι ένας από τους πιο γνωστούς συγγραφείς και πολιτικούς στοχαστές της μετα-σοβιετικής Ρωσίας, μια “δεξαμενή σκέψη” από μόνος του, τόσο σε ζητήματα Γεωπολιτικής, όσο και πολιτικής φιλοσοφίας. Ανάμεσα στ’ άλλα είναι ο εγκέφαλος και ένα διανοητικό “πυρηνικό εργοστάσιο” πίσω από το κίνημα του Ευρασιατισμού, που προβάλλεται ως μια αυτόνομη πολιτική ιδεολογία και κοσμοθέαση ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή και ως μια σύνθεση ευρωπαϊκών και ασιατικών αξιών. Ο Dugin θεωρείται ως ένας κομβικός Ευρασιάτης Ρώσος διανοητής, που βρισκόταν επί πολλά χρόνια στον πυρήνα της ρώσικης “δεξαμενής σκέψης” για γεωπολιτικό-μυστικιστικά ζητήματα, που ονομάζονταν ARCTOGAIA (Άρκτος + Γαία). Ο ίδιος εγκατέλειψε το κίνημα του “Εθνομπολσεβικισμού”, του οποίου ήταν ένας από τους ηγέτες του, κι εξελίχθηκε σ’ έναν μετα-ιδεολόγο. O Dugin εκφράζει απόψεις που από τη μία συνοψίζουν τη “μυστική γεωπολιτική” της Ρωσίας και της Ευρασίας, κι από την άλλη ερμηνεύουν την ανθρώπινη ιστορία με βάση τη διαλεκτική στεριάς – θάλασσας ή ναυτικών – ηπειρωτικών δυνάμεων. Κατά τον Dugin οι έννοιες Στεριά, Ανατολή, Ευρασία και Εργασία είναι σχεδόν ταυτόσημες. Το ίδιο ισχύει και με τις έννοιες Θάλασσα, Δύση, Κεφάλαιο και Φιλελευθερισμός. Αυτές οι δύο δυνάμεις βρίσκονται σε μια μακραίωνη αντιπαράθεση, όποια σχήματα ή “κελύφοι” κι αν φορέσουν. Έχει πάντως ιδιαίτερο ενδιαφέρον το γεγονός πως ο 53χρονος Alexander Dugin είναι, επί μία και πλέον δεκαετία, σύμβουλος του Ρώσου “Τσάρου” Βλαντιμίρ Πούτιν σε θέματα Γεωπολιτικής, υποστηρίζοντας την επιστροφή της Ρωσίας ως μιας Παγκόσμιας Δύναμης, αντίβαρο των ΗΠΑ στο διεθνές σκηνικό.



Στο βιβλίο του Η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία ο Alexander Dugin συνοψίζει με τον καλύτερο, ξεκάθαρο και περιεκτικό τρόπο όλη την πολιτική του σκέψη και την ¨ευρασιατική ιδεολογία” που ο ίδιος είναι θιασώτης. Σύμφωνα με την ανάλυσή του οι τρεις κύριες ιδεολογίες του 20ου αιώνα ήταν 1) Ο Φιλελευθερισμός (Αριστερός και Δεξιός) 2. Ο Κομμουνισμός (Μαρξισμός, Σοσιαλισμός, μαζί με τη σοσιαλδημροκατία) και 3) ο Φασισμός (Ναζισμός και άλλες παραλλαγές, όπως ο Εθνικοσυνδικαλισμός του Φράνκο, ο Περονισμός κ.α.). Αυτές οι τρεις ιδεολογίες πολέμησαν μεταξύ τους μέχρι θανάτου, δημιουργώντας στην ουσία όλη την αιματηρή ιστορία του 20ου αιώνα.



Για τον Dugin: “Η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία προϋποθέτει για να εμφανιστεί την εναντίωσή μας στον κυρίαρχο Μετα-Φιλελευθερισμό, στην Παγκοσμιοποίηση, στον Μεταμοντερνισμό, στο ‘Τέλος της Ιστορίας‘ και στην αδράνεια των πολιτικών διαδικασιών στην αυγή του 21ου αιώνα”. Με άλλα λόγια η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία του Dugin είναι μια “σταυροφορία” ενάντια στον Μεταμοντερνισμό, στη Μετα-βιομηχανική κοινωνία, στη φιλελεύθερη σκέψη και στην Παγκοσμιοποίηση. Το νέο θα προκύψει από τη ¨μεταφυσική των ερειπίων” και θα βασιστεί στον λίθο που εκείνοι απέρριψαν, αυτός θα γίνει ο “ακρογωνιαίος λίθος” του ευρασιατικού κόσμου”: “Το μέλλον της Ρωσίας βασίζεται στις προσπάθειες μας να αναπτύξουμε την Τέταρτη Πολιτική Θεωρία”, υποστηρίζει ο Dugin, που βλέπει την ιδεολογία του ως άρνηση, απόρριψη και σύνθεση ταυτόχρονα.



Στο κεφάλαιο με τίτλο “Η Οντολογία του Μέλλοντος” ο Dugin αναρωτιέται: “Υπάρχει το μέλλον;”, συμπληρώνοντας πως “η ύπαρξη αυτού που δεν έχει έλθει, που δεν έχει συμβεί ακόμη, είναι πολύ αμφισβητήσιμη”. Για τον ίδιο: “Η Ιστορία είναι η συνειδητοποίηση του παρελθόντος μέσα στο παρόν. Τα εξαφανισμένα γεγονότα συνεχίζουν να ηχούν στην πράξη της υπενθύμισης τους. Η Κλειώ και η Πολύμνια, οι Μούσες αντίστοιχα της Ιστορίας και του Χρόνου είναι αδελφές στην Ελληνική Μυθολογία. Αυτή η υπενθύμιση είναι απαραίτητη για να μας δώσει την αίσθησή μας του παρόντος”. Έτσι “το μέλλον είναι συνεχές στο παρόν… Είναι η ανεσταλμένη στιγμή της ύπαρξης, χωρίς ιστορία και χωρίς μια αίσθηση επίγνωσης και συνείδησης” γράφει ο Alexander Dugin. Και για τον ίδιο υπάρχουν δύο δυνατά αποτελέσματα στο ορατό μέλλον: 1. Είτε η Δύση θα χάσει την ταυτότητά της και θα μετατραπεί σε ρομπότ 2. Είτε θα προσπαθήσει να επιβάλει την Ιστορία της, την οποία αντιλαμβάνεται ως καθολική, καταστρέφοντας έτσι άλλους πολιτισμούς και κουλτούρες. Μπορεί η Δύση να καταφέρει να κλείσει την Ιστορία της, αλλά δεν θα καταφέρει όμως να κλείσει και την Ιστορία των άλλων. Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί ειδικά απ’ όσους αντιλαμβάνονται την “κρίση ταυτότητας” της Δύσης κι ανησυχούν βλέποντας μια Ρωσία που αναζητεί έναν μετα-αυτοκρατορικό ρόλο στο σύγχρονο κόσμο.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΜΚΟΣ

https://zenithmag.wordpress.com/2018/03/30/%ce%b7-%cf%84%ce%b5%cf%84%ce%b1%cf%81%cf%84%ce%b7-%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%b9%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%b7-%ce%b8%ce%b5%cf%89%cf%81%ce%b9%ce%b1/

Να Ζεί κανείς ή να μη Ζεί ΤΕΤΑΡΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ.

Alexander Dugin

απόσπασμα από την εισαγωγή του βιβλίου Τέταρτη Πολιτική Θεωρία. (μετάφραση : Αgartha Existe).

Στον σημερινό κόσμο η εντύπωση μεγαλώνει ότι η πολιτική έχει τελειώσει – τουλάχιστον η πολιτική που ξέραμε μέχρι τώρα. Ο φιλελευθερισμός πολέμησε πεισματικά τους πολιτικούς του αντιπάλους, που πρόσφεραν εναλλακτικές συνταγές – με τον συντηρητισμό, την παραδοσιοκρατία, τον φασισμό, τον σοσιαλισμό και τον κομουνισμό – και τελικά στο τέλος του 20ου αιώνα τους νίκησε όλους. Θα ήταν λογικό να υποθέσουμε ότι ενώ η πολιτική γινόταν Φιλελεύθερη και όλοι οι αντίπαλοι του Φιλελευθερισμού είχαν αποκοπεί στην περιφέρεια , ότι, θα ξεκινούσαν να ξανασκέφτονται στρατηγικές για να οργανώσουν ένα νέο μέτωπο : την περιφέρεια ενάντια στο κέντρο (Alain de Benoist). Όμως στις αρχές του 21ου αιώνα όλα ακολούθησαν ένα διαφορετικό σενάριο.

Ο Φιλελευθερισμός εμμένοντας στην ελαχιστοποίηση του πολιτικού, αποφάσισε μετά την νίκη του να αναδιατάξει την πολιτική ολοκληρωτικά, πιθανόν για να μην επιτρέψει δυνατότητες και πληροφορίες πολιτικών εναλλακτικών και να κάνει την κυριαρχία του αιώνια ή από την ολοκλήρωση των πολιτικών συζητήσεων, λόγω της έλλειψης εχθρών, που είναι απαραίτητοι, σύμφωνα με το Carl Schmitt, για την σωστή συγκρότηση μιας πολιτικής θέσης. Σε κάθε περίπτωση , ο φιλελευθερισμός οδήγησε στην ολοκλήρωση, το πακετάρισμα της πολιτικής. Την ίδια στιγμή ο ίδιος ο εαυτός του άλλαξε, μετακινούμενος από το πεδίο των ιδεών, των πολιτικών προγραμμάτων και δηλώσεων και εισήρθε στην πιο βαθιά σύνθεση της κοινωνικής πραγματικότητας, που έγινε φιλελεύθερη, όχι με έναν πολιτικό τρόπο αλλά με έναν «φυσικό», καθημερινό τρόπο. Σαν συνέπεια μια τέτοιας στροφής της ιστορίας, όλες οι πολιτικές ιδεολογίες που πολεμούσαν με πάθος η μία την άλλη , στο τελευταίο αιώνα έχασαν το αντίκρισμα τους. Ο συντηρητισμός, ο φασισμός και ο κομουνισμός μαζί με τις δευτεροβάθμιες παραλλαγές τους, έχασαν. Αλλά ο φιλελευθερισμός , νικώντας, γρήγορα μεταλλάχτηκε σε ένα τρόπο ζωής : καταναλωτισμός , ατομικισμός και σε μεταμοντέρνο τύπο κατακερματισμένου και υπο – πολιτικού όντος. Η Πολιτική έγινε βιο – πολιτική , αναδιατάχτηκε σε ένα ατομικό και υπο – ατομικό επίπεδο. Αποδεικνύεται ότι όχι μόνο οι ηττημένες πολιτικές ιδεολογίες αλλά και η πολιτική η ίδια έφυγε από την σκηνή – συμπεριλαμβανομένου και της φιλελεύθερης παραλλαγής. Για αυτό τον λόγο ο σχηματισμός εναλλακτικών εξαπλώνεται . Αυτοί που δεν συμφωνούν με τον φιλελευθερισμό βρίσκουν τον εαυτό τους σε μια δύσκολη κατάσταση : o νικηφόρος εχθρός διαλύθηκε και εξαφανίστηκε. Πολεμούν τον αέρα. Πώς λοιπόν μπορεί κάποιος να ασχοληθεί, συμμετέχει στην πολιτική , όταν η πολιτική δεν υπάρχει πια ;

Υπάρχει μόνο μία λύση : να εγκαταλείψει τις κλασικές πολιτικές θεωρίες – αυτές που έχασαν και αυτές που νίκησαν – να τεντώσει την φαντασία του , να κατανοήσει την πραγματικότητα του νέου παγκόσμιου κόσμου, να αποκρυπτογραφήσει σωστά την πρόκληση της μετανεωτερικότητας και να ζητήσει την ύπαρξη κάτι καινούργιου , πέρα από τις πολιτικές μάχες του 19ου και 20ου αιώνα. Μια τέτοια προσέγγιση είναι μια πρόσκληση στην ανάπτυξη της τέταρτης πολιτικής θεωρίας, απέναντι στον κομουνισμό , τον φασισμό και τον φιλελευθερισμό.
Για να προσεγγίσουμε την ανάπτυξη αυτής της τέταρτης πολιτικής θεωρίας , είναι απαραίτητο :
1) Nα σκεφτούμε πάλι την πολιτική ιστορία των τελευταίων αιώνων υπό νέες οπτικές, πέρα από τα πλαίσια των κυρίαρχων γραμμών και ιδεολογικών κλισέ των παλαιών ιδεολογιών.
2) Να συνειδητοποιηθεί η βαθιά δομή της παγκόσμιας κοινωνίας όπως εμφανίζεται στα μάτια μας.
3) Να διασαφηνιστεί σωστά το παράδειγμα της μετανεωτερικότητας
4) Τέλος, να οικοδομηθεί ένα αυτόνομο πολιτικό μοντέλο, που προσφέρει ένα τρόπο και ένα σχέδιο σε ένα κόσμο αδιεξόδων που ανακυκλώσει ατελείωτα τα «ίδια παλιά» (μετα-ιστορικότητα, όπως στον Baudrillard).

Aυτό το βιβλίο είναι αφιερωμένο ακριβώς σε τέτοιους σκοπούς, σαν μια εισαγωγή στην ανάπτυξη μιας τέταρτης πολιτικής θεωρίας μέσα από το παράδειγμα των τριών άλλων πολιτικών θεωριών και στις στενά συνδεόμενες θεωρίες του Εθνικο – μπολσεβικισμού και ευρασιανισμού. Αυτή η εισαγωγή δεν είναι ένα δόγμα , ένα τελειωμένο σύστημα, ένα ολοκληρωμένο σχέδιο. Είναι ένα κάλεσμα για πολιτική δημιουργικότητα, για παράφραση των διαισθήσεων και προαισθημάτων , μια ανάλυση νέων συνθηκών, και μια προσπάθεια για μια επανεξέταση του παρελθόντος.
Σκεφτόμαστε την Τέταρτη Πολιτική Θεωρία όχι σαν ένα προσωπικό έργο και υπόθεση του συγγραφέα αλλά μία τάση με ένα ευρύ φάσμα ιδεών, ερευνών, αναλύσεων, προγνώσεων και σχεδίων. Ο καθένας που σκέφτεται σε αυτή την τάση μπορεί να φέρει κάτι δικό του. Με τον ένα ή άλλο τρόπο όλο και περισσότεροι διανοούμενοι , φιλόσοφοι, ιστορικοί, μελετητές και στοχαστές ανταποκρίνονται σε αυτή την έκκληση.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το βιβλίο του επιτυχημένου Γάλλου διανοούμενου Alain de Βenoist «Ενάντια στον Φιλελευθερισμό» που εκδόθηκε στην Ρωσία από της εκδόσεις Αmfora , φέρει ως υπότιτλο : Για την Τέταρτη Πολιτική Θεωρία. Το πιο πιθανό, έχει πολλά να πει σε αυτό το θέμα και στην παλιά δεξιά και στην παλιά αριστερά – και ναι ακόμη επίσης και στους Φιλελεύθερους, που έχουν αντιληφθεί την ανάγκη για μια ποιοτική αλλαγή στην πολιτική τους πλατφόρμα , από την οποία η πολιτική εξαφανίζεται.
Για την χώρα μας, η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία έχει πέρα από όλα τα άλλα και μία μεγάλη πρακτική σημασία. Η πλειοψηφία των Ρώσων υποφέρει, βιώνει την ενσωμάτωση με την παγκόσμια κοινότητα δραματικά, σαν μία στέρηση της ταυτότητας. Η φιλελεύθερη ιδεολογία στην δεκαετία του ’90 σχεδόν απορρίφτηκε εξ’ ολοκλήρου από τον λαό. Αλλά μαζί με αυτό είναι διαισθητικά κατανοητό ότι το κάλεσμα στις μη φιλελεύθερες ιδεολογίες του 20ου αιώνα , στον κομουνισμό και τον φασισμό , στην κοινωνία μας είναι απίθανες γιατί αυτές οι ιδεολογίες ήδη απέδειξαν τους εαυτούς του ιστορικά ως αποτυχίες στην αντίθεση τους με τον φιλελευθερισμό , για να μην μιλήσουμε για το ηθικό κόστος του ολοκληρωτισμού τους.
Ως εκ τούτου, για να καλυφθεί αυτό το κενό, η Ρωσία χρειάζεται μια νέα πολιτική ιδεολογία. Ο Φιλελευθερισμός δεν τις ταιριάζει αλλά και ο κομουνισμός και ο φασισμός είναι ακατάδεκτοι. Οπότε, χρειαζόμαστε μια τέταρτη πολιτική θεωρία. Και αν για κάποιον αυτό είναι ένα ζήτημα ελεύθερης επιλογής, η υλοποίηση της πολιτικής βούλησης, η οποία μπορεί να κατευθύνεται τόσο στην ισχυροποίηση της όσο και την άρνηση της , για την Ρωσία αυτό είναι ένα ζήτημα ζωής και θανάτου, μια ερώτηση σαν αυτή του Άμλετ.

Αν η Ρωσία επιλέξει «να Zεί – να Είναι » αυτό σημαίνει αυτόματα την δημιουργία μια τέταρτης πολιτικής θεωρίας. Στην αντίθετη περίπτωση, αν επιμένει στο «να μην Ζει - να μην Είναι» και ήσυχα να αποσυρθεί από την ιστορική αρένα, να διαλυθεί μέσα στον παγκόσμιο κόσμο, δεν έρχεται στην ύπαρξη και ούτε κατευθύνεται από εμάς.

4pt
Europe
http://www.4pt.su/el/content/tetarti-politiki-theoria

THE FOURTH POLITICAL THEORY

Christian Plato

The Warden Post

Among the writings of the 7th century abbot of Sinai, Anastasios, there is a story which relates that it was the custom of a certain learned Christian to curse Plato daily, until eventually Plato himself appeared to him and said:

"Man, stop cursing me; for you are merely harming yourself. I do not deny that I was a sinner, but, when Christ descended into hades, no one believed in Him sooner than I did."

-- Fr. Andrew Louth, Greek East & Latin West, the Church AD 681-1071 (The Church in History, Vol III):

Introduction to Alexander Dougin's Noomachia

 Michael Millerman

Σκουτάτοι: Το Βυζαντινό βαρύ πεζικό, διάδοχος της φάλαγγας

Άλλη μια μακεδονική κληρονομιά του Βυζαντίου

Σκουτάτοι: Το Βυζαντινό βαρύ πεζικό, διάδοχος της φάλαγγας

Γράφει ο Παντελής Καρύκας

"Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία επέζησε πάνω από 1000 χρόνια έχοντας ως στήριγμά της τον ισχυρό της στρατό. Σημαντικός πολλαπλασιαστής ισχύος των Αυτοκρατορικών στρατιών αποτελούσε το καλά εκπαιδευμένο βαρύ πεζικό, οι περίφημοι Σκουτάτοι (ασπιδοφόροι, από τη λατινική λέξη scutum = ασπίδα) πεζοί.

Οι Σκουτάτοι, στην εν λόγω περίοδο, ήταν οργανωμένοι σε τάγματα ή βάνδα, δυνάμεως 200-400 ανδρών. Από αυτούς οι 256 ήταν μάχιμοι. Το οργανωτικό υπόδειγμα του Βυζαντινού βαρέως πεζικού ακολουθούσε τα μακεδονικά πρότυπα. Έτσι το κάθε τάγμα αριθμούσε 256 μάχιμους άνδρες, όσους ακριβώς και τα συντάγματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ταγμένους σε 16 στίχους, με βάθος τεσσάρων έως οκτώ ζυγών.

Ωστόσο τα τάγματα των Σκουτάτων δεν περιελάμβαναν στις τάξεις τους αποκλειστικά βαριά οπλισμένους πεζούς. Σε κάθε περίπτωση τουλάχιστον το ¼ των ανδρών του τάγματος βαρέως πεζικού, ήταν οπλισμένο με τόξο. Οι τοξότες προσέδιδαν στους Βυζαντινούς Σκουτάτους την ισχύ πυρός που στερούνταν οι αρχαίοι Έλληνες οπλίτες. Η παράταξη αυτή αποτελούσε εξέλιξη της πειραματικής φάλαγγας του Μ. Αλεξάνδρου, εντός της οποίας παρατάσσονταν σαρισσοφόροι και τοξότες.

...
Εντάχθηκαν επίσης στα βαριά τάγματα και κεστροσφενδονήτες. Η κεστροσφενδόνη δεν ήταν παρά μια απλή σφενδόνη προσαρμοσμένη σε ξύλινο στειλεό, ώστε να περιστρέφεται με μεγαλύτερη ταχύτητα προσδίδοντας έτσι στο βλήμα μεγαλύτερη αρχική ταχύτητα, άρα και καταστροφική ισχύ. Οι κεστροσφενδονήτες έβαλλαν ένα βελόσχημο βλήμα , όπως το «μαρζιβάβουλον», το οποίο είχε μεγάλη διατρητική ικανότητα και ικανοποιητικό βεληνεκές.

Και το όπλο αυτό ήταν αρχαιοελληνικό και είχε χρησιμοποιηθεί από τον ύστερο Μακεδονικό Στρατό της δυναστείας των Αντιγονιδών. Με τον τρόπο αυτό οργανωμένοι και εξοπλισμένοι οι Βυζαντινοί Σκουτάτοι πολέμησαν και νίκησαν πλήθος αντιπάλων, διατηρώντας το κύρος της Αυτοκρατορίας στο απόγειό του. Τα τάγματα των Σκουτάτων συνέχισαν να μάχονται, με τον τρόπο που αναφέρθηκε, μέχρι τον 10ο αιώνα. Νέα μεταβολή σημειώθηκε τον 14ο αιώνα."

https://cognoscoteam.gr/%cf%83%ce%ba%ce%bf%cf%85%cf%84%ce%ac%cf%84%ce%bf%ce%b9-%cf%84%ce%bf-%ce%b2%cf%85%ce%b6%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%bd%cf%8c-%ce%b2%ce%b1%cf%81%cf%8d-%cf%80%ce%b5%ce%b6%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%ce%b4%ce%b9/

TOWARDS LAOCRACY

by Alexander Dugin

Under capitalism, the capitalists rule. Under socialism – representatives of the working class, the proletariat. Under Nazism and Fascism – racial or national elite, “the new aristocracy”. Under Fourth Political Theory should rule the People (Narod in Russian, akin to the German Volk: not “Population”).

Modern Russia – has capitalism. Hence, it is ruled by capitalists. Therefore not Narod. In order to build Russia, in which will rule the Narod, it is necessary to carry out an anti-capitalist (anti-oligarchic, at least) Revolution. Financial magnates should be excluded from political power. And that’s the main thing. Everyone should choose – power OR wealth. Choose wealth, forget about power. Choose power – forget about wealth.

The revolution must take place in three stages:

1. Ultimatum to all major oligarchs (one hundred persons of Forbes list and a hundred more in hiding, but we all know whom) swear their allegiance to the Russian assets (all foreign and strategic national assets will now be controlled by special bodies).

2. Nationalization of major private properties of strategic importance.

3. Translation of patriotic representatives of big capital in the category of officials with the voluntary transfer of the property to the State. Defeat in the civil rights (including the deprivation of the right to vote, participation in election campaigns, etc.) to those that prefer to preserve capital in non-strategic, but in a significant scale.

The state should become an instrument of the People. This system should be called as such “laocracy”, literally, “power of the people (laos – Greek for “people”).

https://openrevolt.info/2014/07/28/alexander-dugin-towards-laocracy/

“We Live in the Era of the End”

Daria Dugina Talks 

to James P., Revisited

James: Daria, you are a second generation Eurasianist and the daughter of our most important thinker and leader Alexander Dugin. Do you care to share with us your thoughts on being a young militant this deep into the Kali Yuga?

Daria: We live in the era of the end – the end of culture, philosophy, politics, ideology. This is a time without real movement. Fukuyama’s gloomy prophecy of the ”End of History” is turning out to be a kind of reality. That’s the essence of Modernity, of the Kali Yuga. We are living in the momentum of Finis Mundi. The arrival of the Antichrist is on the agenda. This deep and exhausting night is the reign of quantity, masked by tempting concepts such as Gilles Deleuze’s Rhizome: the pieces of the modern Subject changes into the ”chair-woman” from the “Tokyo Gore Police” (post-modern Japanese film) – the individual of the modern paradigm turns into the pieces of dividuum. “God is dead” and his place is being occupied by the fragments of individual. But if we make a political analysis, we will find that this new state of the world is the project of liberalism. The extravagant ideas of Foucault, seemingly revolutionary in their pathos after more scruple analysis, show their conformist and (secretly) liberal bottom which go against the traditional hierarchy of values and aim at establishing the perverted “new order” where the summit is occupied by the self-adoring individual and atomistic decay.


It’s hard to fight against modernity, but it is surely unbearable to live in it, to agree with this state of things, where all systems are changed and traditional values become a parody, in addition to being purged and mocked in all spheres under the control of modern paradigms. This is the reign of the cultural hegemony.


And this state of the world bothers us. We fight against it – for the divine order – for the ideal hierarchy. The caste-system in the modern world is completely forgotten and transformed into a parody. But it has a fundamental point. In Plato’s Republic, there is a very interesting and important thought: castes and vertical hierarchy in politics are nothing but the reflection of the world of ideas and the higher good. This model in politics manifests the basic metaphysical principles of the normal (spiritual) world. By destroying the primordial caste system in society, we negate the dignity of the divine being and his Order. Resigning from the caste system and traditional order, as brilliantly described by Dumézil, we damage the hierarchy of our soul. Our soul is nothing but the system of castes with a wide harmony of justice which unites the three parts of the soul (the philosophical – the intellect, the guardian – the will, and the merchant – the lust).


By fighting for tradition, we are fighting for our deep nature as human beings. Man is not something granted – he is the goal. And we are fighting for the truth of human nature (to be human is to strive to super-humanity). That can be called a holy war.

What does the Fourth Political Theory mean to you?

It is the light of truth, something rarely authentic in these post-modern times. It is the right accent on the degrees of existence – the natural chords of the laws of the cosmos. It is something which grows up on the ruins of the human experience. There is no success without first attempts – all of the past ideologies contained in them something which caused their failure.

The Fourth Political Theory is the project of the best sides of the divine order that can be manifested in our world – from liberalism, we take the idea of democracy (but not in its modern meaning) and liberty in the Evolian sense; from communism we accept the idea of solidarity, anti-capitalism, anti-individualism and the idea of collectivism; from fascism we take the concept of vertical hierarchy and the will to power – the heroic codex of the Indo-European warrior.

All these past ideologies suffered from grave shortcomings – democracy with the addition of liberalism became tyranny (the worst state-regime according to Plato), communism defended the techno-centric world with no traditions and origins, and fascism followed the wrong geopolitical orientation and its racism was Western, Modern, liberal and anti-traditional.

The Fourth Political Theory is the global transgression of these defects – the final design of the future (open) history. It is the only way to defend the truth.

For us, truth is the multipolar world, the blossoming variety of different cultures and traditions.

We are against racism, against the cultural and strategic racism of the USA’s Western modern civilization, which has been perfectly described by professor John M. Hobson in The Eurocentric Conception of World Politics. Structural (open or subliminal) racism destroys the charming complexity of the human societies, both primitive and complex.

Do you find any special challenges as both a young woman and an activist in this age?

This spiritual war against the (post-)Modern world gives me the force to live.

I know that I am fighting against the hegemony of evil for the truth of the eternal Tradition. It is obscured now, but not completely lost. Without it nothing could exist.

I think that any gender and age has its forms to access Tradition and its ways to challenge Modernity.

My existential practice is to abdicate most values of the globalist youth. I think we need to be different from this thrash. I don’t believe in anything modern. Modernity is always wrong.

I consider love to be a form of initiation and spiritual realization. And the family should be the union of spiritually similar persons.

Beyond your father, obviously, who else would you suggest young militants wishing to learn our ideas and study?

I recommend becoming acquainted with the books of René Guénon, Julius Evola, Jean Parvulesco, Henry Corbin, Claudio Mutti, Sheikh Imran Nazar Hosein (as for Traditionalism); Plato, Proclus, Schelling, Nietzsche, Martin Heidegger, E. Cioran (as for philosophy); Carl Schmitt, Alain de Benoist, and Alain Soral (as for politics); John M. Hobson and Fabio Petito (for International Relations); and Gilbert Durand, Georges Dumézil (sociology). This is the basic “starter kit” of readings for our intellectual and political revolution.

You’ve spent some time living in Western Europe. How would you compare the state of the West to the East, after first hand experience?

In fact, before my arrival to Europe, I thought that this civilization is absolutely dead and no revolt could be possible there. I compared the modern liberal Europe to a swamp with no possibility to protest against the hegemony of liberalism.

When reading the foreign European press, seeing the articles with titles such as “Putin – the Satan of Russia”, “The Luxury Life of Poor President Putin”, “Pussy Riot – the Great Martyrs of the Rotten Russia” – this idea was almost confirmed. But after a while I found some political anti-globalist groups and movements in France – like Égalité et Réconciliation, Engarda, Fils de France, etc., and everything changed.

The swamps of Europe have transformed into something else with the hidden possibility of revolt. I’ve found the “other Europe”, the ”alternative” hidden empire, the secret geopolitical pole.

The real secret Europe should be awakened to fight and destroy its liberal double.

Now I am absolutely sure that there are two, absolutely different Europes: liberal decadent Atlanticist Europe and alternative Europe, which is anti-globalist, anti-liberal, and Eurasia-orientated.

Guénon wrote in the The Crisis of the Modern World that we must distinguish between being anti-modern and anti-Western. To be against modernity is to help the Occident in its fight against Modernity, which is constructed on liberal codes. Europe has its own fundamental culture (I recommend the book of Alain de Benoist, The Traditions of Europe). I found this alternative, secret, powerful, Traditionalist, other Europe and I put my hopes in its secret guardians.

We’ve organized with Égalité et Réconciliation a conference in Bordeaux in October 2012 with Alexander Dugin and Christian Bouchet in a huge hall, but there was no place for all the volunteers who wanted to see this conference. This showed that something is beginning to move…

Concerning my views on Russia, I’ve remarked that the greater part of European people don’t trust media information, and interest in Russia is growing, as can be seen in learning Russian, watching Soviet films, and how many Europeans understand that the European media are totally influenced by the hegemonic Leviathan, liberal globalist machine of lies.

So the seeds of protest are in the soil. With time they’ll grow up and destroy the “society of spectacle.”

Your whole family is a great inspiration to us here at Open Revolt and New Resistance. Do you have a message for your friends and comrades in North America?

I really can’t help but admire your intensive revolutionary work! The way you are working – in the media – is the way of killing the enemy ”with its own poison”, using the network-warfare strategy. Evola spoke about that in his excellent book Ride the Tiger.

Uomo differenzziato (“the differentiated man”) is someone who resides in the center of modern civilization but does not accept it in the inner empire of his heroic soul. He can use the means and arms of Modernity to inflict a mortal wound to the reign of quantity and its golems.

I can understand that the situation in the USA now is difficult to stand. It is the center of hell, but as Hölderlin wrote, the hero must throw himself into the abyss, into the heart of night and thus conquer the darkness.

Any closing thoughts you’d like to share?

Studying in the Faculty of Philosophy and working on Plato and neo-Platonism, I can remark that politics is nothing but the manifestation of the basic metaphysical principles which lay in the foundation of being.

By waging political war for the Fourth Political Theory, we are also establishing the metaphysical order – manifesting it in the material world.

Our struggle is not only for the ideal human state – it is also a holy war for reestablishing the right ontology.

https://openrevolt.info/2019/11/30/we-live-in-the-era-of-the-end-daria-dugina-talks-to-james-p-revisted/

Το «φιλειρηνικό» ιδεώδες του κατευνασμού του ελληνικού κράτους

Το θέτει όσο πιο ευγενικά γίνετε...

του Σωτήρη Αμάραντου,

"Το «φιλειρηνικό» ιδεώδες του κατευνασμού ως θεμελιώδης αρχή άσκησης εξωτερικής πολιτικής στο ελληνοτουρκικό πρόβλημα, θα πρέπει να αποκωδικοποιηθεί σε σχέση με την εσωτερική πολιτική συνθήκη του ελληνικού κράτους.

Στη χώρα μας, εξαιτίας των ιστορικών της ιδιαιτεροτήτων, οι οποίες αφορούν την εκ των άνω επιβολή της πολιτικής οργάνωσης, αρχικώς της βασιλείας και στη συνέχεια του ολιγαρχικού κοινοβουλευτισμού, οι κομματικοί συνασπισμοί ιδιοποιούνται πλήρως το κράτος. Στο σημείο αυτό βρισκόμαστε μπροστά σε μια θεμελιώδη αντινομία: Η εγχώρια πολιτική ελίτ, δεν μπορεί να εξασφαλίσει το ταξικό της συμφέρον, εάν δεν κινητοποιήσει διαδικασίες που αποδομούν τους κρατικούς θεσμούς, τους οποίους όμως παράλληλα, τους έχει ανάγκη, ώστε να εξασφαλίζει την ηγεμονία της.

Συνέπεια όλων των προηγούμενων, είναι η χαμηλή εκτίμηση της εκάστοτε πολιτικής μας ελίτ έναντι του ίδιου του κρατικού μηχανισμού επί του οποίου προΐσταται. Το γεγονός αυτό την καθιστά δέσμια της ηττοπάθειας σε μια ενδεχόμενη πολεμική σύγκρουση, ακόμη και ενώπιον του πλέον ανίσχυρου αντιπάλου. Επιπροσθέτως, ο φόβος διαχείρισης του ενδεχομένου της ήττας ή εκτεταμένων πολεμικών απωλειών, που θα έθεταν εν αμφιβόλω το σύνολο της εσωτερικής κανονικότητας, βάσει της οποίας ασκεί την κυριαρχία της, την οδηγεί στην «στρατηγική» της άνευ όρων συνθηκολόγησης.

Κρίνει πως ευκολότερα μπορεί να διαχειριστεί επικοινωνιακά στο εσωτερικό μια εθνική ζημία χωρίς πόλεμο, παρά να διακινδυνεύσει την ταξική της κατάρρευση για την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων."

Βασίλειος Β΄ ο Βουλγαροκτόνος

(Το κείμενο κάνει το κλασικό λάθος να μπερδεύει την αριστοκρατία με την φεουδαρχία και την πλουτοκρατία. Αριστοκρατία ήταν οι αξιωματικοί του Λαϊκού Στρατού των Ακριτών του Βασιλείου Β ', όχι οι μεγαλογαιοκτήμονες.)

Ο μακροβιότερος βυζαντινός αυτοκράτορας, βασίλεψε σχεδόν μισό αιώνα (976 – 1025), ο Βασίλειος Β΄, αυτός που ονομάστηκε αργότερα Βουλγαροκτόνος, προσωποποιεί το σημείο της ύψιστης πολιτικής και στρατιωτικής ακμής της αυτοκρατορίας. Όμως, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, η πιο δύσκολη μάχη που έδωσε ήταν η προσπάθεια της εδραίωσης της εξουσίας του πάνω στον αυτοκρατορικό θρόνο και στη συνέχεια το ανελέητο κυνήγι που εξαπέλυσε εναντίον των πλούσιων γαιοκτημόνων αριστοκρατών. Μπορεί να επικεντρωνόμαστε πάνω στις επικές νικηφόρες μάχες του με τους Βούλγαρους, αλλά θα έπρεπε να αποδίδονται τα εύσημα και στην οικονομική πολιτική του που ευνόησε τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Τα χρόνια πριν την άλωση της Πόλης, ο βυζαντινός λαός θεωρούσε πως οι μεγαλύτεροι αυτοκράτορες ήταν ο Ηράκλειος και ο Βασίλειος Β΄ και δεν έχουμε κανέναν λόγο να τον αμφισβητήσουμε.

Μετά από απεγνωσμένη πάλη και εξοντωτικούς εμφύλιους ο Βασίλειος είχε κατατροπώσει όλους τους εσωτερικούς εχθρούς. Ήταν ένα διάστημα δεκατριών ετών με δοκιμασίες και πίκρες που μετέβαλαν οριστικά τον Βασίλειο Β΄. Χάνοντας κάθε διάθεση για τις απολαύσεις της ζωής, μέσα στα γαλάζια του μάτια αντικατοπτρίζονταν η καχυποψία. Δεν είχε εμπιστοσύνη σε κανέναν, δεν ένιωσε αγάπη, δεν έκανε φίλους. Έμεινε ανύπαντρος, ζώντας κλεισμένος στον εαυτό του και κυβέρνησε ολομόναχος την αυτοκρατορία, αποφεύγοντας κάθε συμβουλή. Ο τρόπος ζωής του ήταν του ασκητή ή του πολεμιστή. Η αυλική μεγαλοπρέπεια δεν τον συγκινούσε και δεν ασχολήθηκε με την τέχνη και την επιστήμη, αν και ήταν εγγονός του περίφημου λόγιου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Ζ΄ Πορφυρογέννητου. Είχε έκφραση απλή και κοφτή, θα λέγαμε ωμή. Ορκισμένος εχθρός της αριστοκρατίας, ωστόσο δεν επιδίωξε την αγάπη του λαού. Απαιτούσε υπακοή, όχι αγάπη. Το βλέμμα του στράφηκε στον αγώνα εναντίον εξωτερικών και εσωτερικών εχθρών.

Ο Βασίλειος εκτίμησε σωστά πως η επεκτατική μανία των μεγαλογαιοκτημόνων αριστοκρατών της επαρχίας απειλούσε την οικονομική και κοινωνική δομή της αυτοκρατορίας. Έτσι, υιοθέτησε μια αντιαριστοκρατική αγροτική πολιτική, σε συνάρτηση και με το γεγονός πως οι οικογένειες των δυνατών προσπάθησαν να του αμφισβητήσουν τα δικαιώματα του θρόνου. Μια Νεαρά του 992 αφορά την άρση της προθεσμίας σαράντα ετών για τη διαγραφή, μετά τη παρέλευση της οποίας, χανόταν και το δικαίωμα επανάκτησης της αγροκτησίας που αποκτήθηκε παράνομα. Μέχρι τότε η δυνατοί μπορούσαν να καταστρατηγήσουν την περίοδο της διαγραφής και να εξασφαλίσουν τη μόνιμη κατοχή της παράνομης ιδιοκτησίας. Έτσι, ο Βασίλειος καθόρισε ότι όλες οι περιουσίες των δυνατών που αγοράστηκαν παράνομα από τους φτωχούς οφείλουν να επιστραφούν, ανεξάρτητα από την προθεσμία της διαγραφής και χωρίς καμιά αποζημίωση! Με την ίδια Νεαρά περιορίζει την αύξηση της εκκλησιαστικής περιουσίας σε βάρος των φτωχών αγροτών. Τα μεγάλα μοναστηριακά συγκροτήματα δεν επιτρέπεται να αποκτούν νέες εκτάσεις γης.

Με το πέρασμα των ετών, τα μέτρα εναντίον των δυνατών έγιναν αυστηρότερα. Τους επέβαλε την υποχρέωση να καταβάλλουν το αλληλέγγυον για τους φτωχούς, δηλαδή να είναι υπεύθυνοι για τις υπολειπόμενες απλήρωτες φορολογικές υποχρεώσεις των χωρικών. Το βάρος λοιπόν μεταφέρεται από την αγροτική κοινότητα στους ώμους του μεγαλοκτηματία. Με αυτό το μέτρο έφερε ένα τρομερό χτύπημα στους δυνατούς και επιπλέον εξασφάλισε με ασφαλέστερο τρόπο την καταβολή των εσόδων του αλληλέγγυου στο δημόσιο ταμείο. Οι διαμαρτυρίες των δυνατών, που είχαν και την αρωγή του Πατριάρχη Σεργίου, δεν κλόνισαν τον Βασίλειο που έμεινε σταθερός στην αμετάκλητη απόφασή του να συντρίψει την αριστοκρατία.

Ενώ όμως στο πεδίο της μάχης ο Βασίλειος ήταν ωμός και αμείλικτος, στην πολιτική του φέρθηκε με επιείκεια στην κατακτημένη χώρα. Αναγνώρισε τις συνήθειες της χώρας και επέτρεψε στους νέους υπηκόους να πληρώνουν τον φόρο σε είδος. Εννοείται πως κατάργησε το Πατριαρχείο της Αχρίδας, αλλά την αναγνώρισε ως Αυτοκέφαλη Εκκλησία και εξαρτιόταν απευθείας από τον αυτοκράτορα που είχε το δικαίωμα να διορίζει ο ίδιος τον αρχιεπίσκοπο. Με αυτό τον τρόπο απέφυγε να δυναμώσει περισσότερο το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης.Διοικητικά τα νέα εδάφη οργανώθηκαν σε Θέματα, όπως και η υπόλοιπη αυτοκρατορία.

Τα τελευταία χρόνια ο αυτοκράτορας έδρασε στην Ασία όπου ενσωμάτωσε νέες περιοχές στον Καύκασομε το Βυζάντιο να δημιουργεί ένα τόξο από τη Μέση Ανατολή, τη Μεσοποταμία και τις Καυκάσιες χώρες. Λίγο πριν το θάνατό του στράφηκε στη Δύση, όπου εδραίωσε τη βυζαντινή κυριαρχία στη Νότια Ιταλία και ξεκίνησε προετοιμασίες για την κατάκτηση της Σικελίας, την οποία κρατούσαν οι Άραβες. Αλλά στις 15 Δεκεμβρίου του 1025 τον βρήκε ο θάνατος. Κληροδότησε μια αυτοκρατορία που επεκτεινόταν από τις οροσειρές της Αρμενίαςως την Αδριατική και από τον Ευφράτη ως τον Δούναβη. Είχε ενσωματώσει ένα μεγάλο σλαβικό βασίλειο, ενώ ένα άλλο, ακόμα μεγαλύτερο (Ρωσία) βρισκόταν κάτω από την πνευματική του επιρροή.

Θάφτηκε όπως ο ίδιος είχε ζητήσει από τον αδελφό του και διάδοχο Κωνσταντίνο Η’ χωρίς πομπές και επισημότητες στο Ναό του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στην περιοχή Έβδομον, έξω από τα τείχη της Κωνσταντινούπολης. Μπορεί να έμεινε περισσότερος γνωστός για την υποταγή της Βουλγαρίας, αλλά θεωρώ πως σπουδαιότερα έργα του ήταν, παρά τους πολλούς πολέμους, ότι άφησε τα ταμεία του κράτους γεμάτα, που οι ανίκανοι διάδοχοί του τα επόμενα πενήντα χρόνια τα κατασπατάλησαν. Ότι φορολόγησε βαριά τους πλούσιους και την εκκλησία, και ότι ήταν δημοφιλέστατος στους φτωχούς αγρότες και στον στρατό αφήνοντας ένα κράτος που ήταν το ισχυρότερο, οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά στην Ευρώπη.

https://cognoscoteam.gr/%ce%bf-%cf%80%cf%81%ce%b1%ce%b3%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c%cf%82-%ce%b2%ce%b1%cf%83%ce%af%ce%bb%ce%b5%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b2%ce%84-%ce%bf-%ce%b2%ce%bf%cf%85%ce%bb%ce%b3%ce%b1%cf%81%ce%bf/

μετά την κατάχωση των αρχαίων της Θεσσαλονίκης

"Οι ίδιοι αύριο, μετά την κατάχωση των αρχαίων της Θεσσαλονίκης, θα φωτογραφίζονται σε καμπάνιες για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα. Κάποιοι από αυτούς έσκιζαν τα ρούχα τους και για την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Ε, φυσικά: Ελληνική η Μακεδονία αλλά όχι και να σώσουμε τα αρχαία της. Και η ζωή συνεχίζεται."

https://cognoscoteam.gr/%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%cf%87%cf%8e%cf%81%ce%b1-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b6%ce%b7%cf%84%ce%ac-%ce%b5%ce%bb%ce%b3%ce%af%ce%bd%ce%b5%ce%b9%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b8%ce%ac%ce%b2%ce%b5%ce%b9-%cf%84%ce%b1/

Χριστός ήλιος – Βασιλεύς ήλιος

 Ηλιολατρικές παραδόσεις στις βυζαντινές αυτοκρατορικές θεσμικές εικόνες 

Οι ηλιολατρικές-ειδωλολατρικές παραδόσεις ήταν οργανικά ενταγμένες στον κοινωνικό και λατρευτικό βίο των Βυζαντινών. Η εικόνα του Χριστού ως Ήλιου της Δικαιοσύνης υπήρξε θεμελιωδώς συνδεδεμένη με την εορτή των Χριστουγέννων, που βεβαίως στο ρωμαϊκό λατρευτικό ημερολόγιο διόλου τυχαία συνέπιπτε με τον εορτασμό της Dies Natalis Invicti Solis (25 Δεκεμβρίου). Όπως φαίνεται στην ποιητική Ρωμανού του Μελωδού η γέννηση του Χριστού ήταν συνδεδεμένη ουσιαστικά με την κοσμική άνοιξη[9]. Ωστόσο, η ηλιακή εικόνα του Χριστού συνδέεται με την εορτή των Επιφανίων, καθώς σχετίζεται με την μυστηριακή αποκάλυψη του Θεού στον κόσμο, μέσα από το κήρυγμα και το βάπτισμα: «Τῇ Γαλιλαίᾳ τῶν Ἐθνῶν, τῇ τοῦ Ζαβουλὼν χώρᾳ, καὶ τοῦ Νεφθαλεὶμ γαίᾳ, ὡς εἶπεν ὁ Προφήτης, φῶς μέγα ἔλαμψε Χριστός· τοῖς ἐσκοτισμένοις φαεινὴ ὤφθη αὐγή, ἐκ Βηθλεὲμ ἀστράπτουσα˙ μᾶλλον δὲ ἐκ Μαρίας ὁ Κύριος πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ ἀνατέλλει τάς ἀκτῖνας, ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης. Διὸ οἱ ἐξ Ἀδὰμ γυμνοί, δεῦτε πάντες ὑποδύωμεν αὐτόν, ἵνα θαλφθῶμεν· σκέπη γὰρ γυμνῶν, καὶ αἴγλη ἐσκοτισμένων, ἦλθες ἐφάνης τὸ Φῶς τὸ ἀπρόσιτον »[10].

Αναλόγως, η αυτοκρατορική εικόνα και οι σχετικές εθιμοτυπικές λειτουργίες συνδέονται με την εορτή των Επιφανίων, καθώς καλλιεργούν την εικόνα ενός μυστηριακά αποκαλυπτόμενου Αυτοκράτορα με την ίδια την ιστορική ευημερία της Ρωμαϊκής Οικουμένης. Όπως και το φως των Επιφανίων του Χριστού, έτσι και οι αυτοκρατορικές μαρμαρυγές είναι αποκαλυπτικού χαρακτήρα. Αυτές οι μακρές παραδόσεις αποδίδουν την αδιάκοπη σχέση με τα ελληνορωμαϊκά πρότυπα και την μυστηριακή θέση του Βασιλέως στον κοσμικό κύκλο, όπως προβαλλόταν στα αρχαία ανατολικά θεολογικά συστήματα. Δεν μπορούμε να προσπεράσουμε αυτό το σημείο χωρίς να υπογραμμίσουμε, πως η ηλιοκεντρική αυτοκρατορική εικόνα επαναλαμβάνει την πλατωνική θέση της συσχετίσεως Ηλίου και Αγαθού. Τα δύο σημεία αφορούν τόσο στην «θεολογία» όσο και στην πολιτική επιστήμη. Όταν η ελληνορωμαϊκή πολιτειακή παράδοση αναφέρεται στον Βασιλέα-Ήλιο, πέρα από την εγκωμιαστική διάσταση, προσδοκά να τον ατενίζει ως το Αγαθό της Πολιτείας[11]. Αυτός ο προσανατολισμός είχε « αριστοκρατικά » χαρακτηριστικά και εξέφραζε διαχρονικά την ελίτ των παλατιανών αξιωματούχων ειδικά κατά την ύστερη αρχαιότητα όπου το όραμα ήταν συνώνυμο των πολιτικών ζωτικών δυνάμεων.

Ένας από τους σπάνιους νομισματικούς τύπους ήταν τα κομνήνεια Ηλιοσεληνάτα. Ο τύπος αυτός απεικονίζει την εικόνα του ιστάμενου Χριστού πλαισιωμένη αριστερά και δεξιά από δύο αστρικά σύμβολα. Τα σύμβολα αυτά φαίνεται να ομοιάζουν. Σε μία, ωστόσο, προσεχτικότερη εξέταση των καλύτερα σωζόμενων δειγμάτων του είδους, διαπιστώνεται, πως παρά την εμφανή τους ομοιότητα, παρουσιάζουν αναλόγως διαφορές κατά την απόδοσή τους. Τα δύο αυτά σύμβολα αποδίδουν δύο διαφορετικούς αστρικούς τύπους, μη συνιστώντας απλή αναπαραγωγή της εικόνας του Christus Stelatus. Τα αστρικά αυτά σύμβολα είναι οκτάκτινα και παραπέμπουν στο σημείο του Σταυρού, τον οκτάκτινο νομισματικό τύπο του οποίου συχνά συναντάμε στην νομισματική της εποχής του Μανουήλ Α’. Ωστόσο, το οκτάκτινο σταυρικό σημείο σαφώς παραπέμπει στο οκτάκτινο άστρο, που ήδη από τον 3ο π.Χ. αιώνα, αποτελούσε στον Ποντιακό ελληνιστικό χώρο σύμβολο της ηλιακής θεότητας. Θεωρούμε, πως ο μιθριδατικός οκτάκτινος ήλιος-Σταυρός, καθόλου τυχαία, συνδέεται με την ποντιακή καταγωγή της Κομνήνειας δυναστείας, παραπέμποντας στους βαθύτατους μύθους και στις πολιτειακές παραδόσεις ενός κοινού καταγωγικού χώρου. Αναλόγως, το ηλιακό σύμβολο, που όπως ήδη σημειώσαμε, δυναμικά επικαιροποιείται στο εικονολογικό πολιτικό πρόγραμμα του Μανουήλ Α’, συνδέεται με τις επιτυχείς στρατιωτικές επιχειρήσεις του Βυζαντινού στρατού στο ανατολικό μέτωπο.

Σε μία άλλη παρόμοια απόδοση, το αστρικό σύμβολο ομοιάζει με φυλλοφόρο Σταυρό, ο οποίος όμως μάλλον παραπέμπει περισσότερο στο άνθος του κρίνου. Δύσκολα μπορούμε να αποφύγουμε την αντιστοίχιση: Τόσο οι Βυζαντινοί μικρογράφοι της εποχής, όσο και οι αγιογράφοι, απέδιδαν με συνέπεια τον παππού του Μανουήλ Α’, Αλέξιο Α’, ενδεδυμένο αυτοκρατορικό σάκο, που έφερε τέτοιου είδους κεντητά άνθη. Τρόπον τινά, το συγκεκριμένο σύμβολο παρέπεμπε στην ίδια την αυτοκρατορική εξουσία, αλλά και συγκεκριμένα στην Κομνήνεια δυναστεία.

Η εκτίμησή μας είναι, δεδομένης της εκφραστικής ποικιλίας, πως τα δύο αστρικά σύμβολα αποδίδουν τις εικόνες του ήλιου και της σελήνης, συνεπώς i. τα Οικουμενικά χαρακτηριστικά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και ii. Την θεία προέλευση της ορατής και αοράτου κτίσεως, της οποίας φύλαξ έχει οριστεί εκ Θεού ο Αυτοκράτορας. Η εκτίμησή μας ενισχύεται από τον ύπαρξη του ιδιαιτέρως παράξενου τύπου, των κομνήνειων ηλιοσεληνάτων της εποχής του Μανουήλ Α’. Τα νομίσματα αυτά δεν έφεραν εγγεγραμμένο κανένα σύμβολο, αλλά την επιγραφή +ΗΛΙΟCΕΛΗΝΑΤΟΝ ή σε άλλη περίπτωση +ΗΛΙΩ/CΕΛΗΝ[Η]/ΑΓΙΟΝ/ΤΟΔΕ. Οι επιγραφές αυτού του είδους, όπως η άλλη όψη των νομισμάτων μαρτυρά, παραπέμπουν καταρχήν σε ένα νόμισμα μίας συγκεκριμένης αξίας, υλικού και βάρους. Από την άλλη όμως πλευρά σαφώς περιγράφουν τα σύμβολα του ήλιου και της σελήνης.

https://cognoscoteam.gr/%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%8c%cf%82-%ce%ae%ce%bb%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b2%ce%b1%cf%83%ce%b9%ce%bb%ce%b5%cf%8d%cf%82-%ce%ae%ce%bb%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b7%ce%bb%ce%b9%ce%bf%ce%bb

Ο «Φτωχό-Διόνυσος»

"Στο έργο του διακρίνεται η αγάπη προς τη φύση, τη ζωή και τον έρωτα, εκφρασμένη μέσα από ένα λυρισμό σκέψεων, μία βαθειά μελαγχολία και μία διαρκή μνήμη θανάτου. Επηρεασμένος τόσο από τον ορθόδοξο μυστικισμό όσο και από τη γερμανική σκέψη (Schopenhauer, Schiller κ.α.) προσπάθησε να συνθέσει μέσα στο έργο του δύο, και τρεις ενίοτε, διαφορετικούς κόσμους και τα κατάφερε, με αποτέλεσμα να γίνει ο ίδιος η φωνή της πατρίδας του και να αγαπηθεί μέχρι λατρείας από τον λαό του."

Ο «Φτωχό-Διόνυσος» είναι ένα φανταστικό διήγημα που δημοσιεύθηκε το 1872 στις «Λογοτεχνικές Συνδιαλέξεις» και μολονότι ανήκει στις δημιουργίες της νεότητας του συγγραφέα θεωρήθηκε από την αρχή ως ένα αριστούργημα. Σε αυτό το διήγημα ο Εμινέσκου φανερώνει διάφορες επιδράσεις που ανήκουν στη γερμανική λογοτεχνία και φιλοσοφία, στη γαλλική λογοτεχνία, στην ινδική φιλοσοφία και στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία και μυθολογία, κυρίως δε στις ορφικές ιδέες. Ο συγγραφέας αναπτύσσει μερικά αγαπημένα του φιλοσοφικά θέματα όπως η σχετικότητα του χώρου και του χρόνου («ο κόσμος ελαττωμένος σε έναν κόκκο δροσιάς»), και η ενότητα του Όλου εκφρασμένη σε μια σειρά ατελείωτη αριθμών(«το ένα ενυπάρχει σε όλα και το άπαν ενυπάρχει στο εν»). Το διήγημα έχει έναν ήρωα, τον Διόνυσο, ο οποίος περνά μια φιλοσοφική και ερωτική εμπειρία προορισμένη να τον οδηγήσει στην κατανόηση της αποστολής του στον κόσμο. Είναι ένας τυπικός ρομαντικός ήρωας (ορφανός, όμορφος και λόγιος), «εραστής της μοναξιάς και μη μισούμενος από κανέναν», ο οποίος πειραματίζεται με την βοήθεια ενός ενός παλαιού βιβλίου αστρολογίας που ανακάλυψε τυχαία,- του “Architecturae cosmicae sive astronomiae geocentricae compendium” – και καταφέρνει να ξεφύγει από το παρόν και να ταξιδεύσει σε μία προηγούμενη ζωή του, στον 15ο αιώνα, την περίοδο της βασιλείας του Αλεξάνδρου του Αγαθού, όταν ήταν νεαρός ευλαβής μοναχός στη μεσαιωνική Μολδαβία. Εκεί, κάτω από την επιβλητική σκιά των Καρπαθίων και μέσα στις σκοτεινές νύχτες των αρχαίων μολδαβικών δασών τον κυριεύει ο πειρασμός να κλέψει μία κοπέλα την οποία αγαπά κρυφά και, χρησιμοποιώντας τις γνώσεις μαγείας που του δίδαξε ένας πονηρός γερό εβραίος, να φύγει μαζί της για τη σελήνη. Καθώς η ίδια η σελήνη φαίνεται να τον προσκαλεί με τα παιχνιδίσματα του φωτός της, ο νεαρός μοναχός αποσχηματίζεται και καταφέρνει να φύγει με την αγαπημένη του για το φεγγάρι όπου έφτιαξε τον δικό του παράδεισο. Όμως, η ιστορία δεν τελειώνει εκεί….

Ο συγγραφέας δομεί πολλές σκηνές εποχής που δίνουν χρώμα στην αφήγηση. Ο τίτλος της νουβέλας παραπέμπει ευθέως στην ελληνική μυθολογία. Είναι γνωστό ότι ο Διόνυσος-Ζαγρεύς είναι ο θεός της βλάστησης στην ελληνική μυθολογία, η οποία τον θεωρεί γιο της Περσεφόνης και του Διός και ο οποίος εξαιτίας της ζήλιας της Ήρας θα καταβροχθισθεί από τους Τιτάνες. Ο Ζευς κατακεραυνώνει τους Τιτάνες και τον αναπλάθει από τις στάχτες τους. Επαναγεννημένος από τον Δία, ο Διόνυσος εξηγεί την διπλή φύση του ανθρώπου: την θεϊκή από τον Δία και την ανθρώπινη από τις στάχτες των Τιτάνων, εξηγώντας το αίνιγμα των διαδοχικών ζωών μέσα από την προσπάθεια απαλλαγής από το γήινο-τιτανικό στοιχείο. Εδώ εμπλέκεται και ο θρύλος του Ορφέως, προφήτη και μάγου που κατέβηκε στον Άδη για να βρει την αγαπημένη του Ευρυδίκη, ο οποίος κηρύσσει μια νέα πίστη, τον Ορφισμό που συνίσταται στην μύηση του νεοφύτου με τις χαρακτηριστικές παραδόσεις του θεού Διόνυσου και την αναγέννηση του μαζί με αυτόν. Η μετενσάρκωση επίσης αποτελεί βασικό δόγμα του Ορφισμού. Στο διήγημα του Εμινέσκου ανακαλύπτουμε έναν νέο μυημένο ήρωα, που τελεί ένα μυστηριακό τελετουργικό, μια ανώτερα προικισμένη ύπαρξη, ικανή να δημιουργήσει μια νέα πνευματική τάξη. Ο Διόνυσος σώζεται μέσω της μετενσάρκωσης, και ο συγγραφέας δανείζεται από τον ελληνικό μύθο όχι μόνο το θρυλικό σύμβολο αλλά και την εικόνα της γης που καταστρέφεται με έναν κατακλυσμό. Ο Μιχαήλ Εμινέσκου προσθέτει στο όνομα του Διονύσου το συμβολικό επίθετο «φτωχός», για να υπογραμμίσει την ασυμβατότητα μεταξύ της θεϊκής του φύσης και της κοινωνίας στην οποία εμφανίστηκε τυχαία.

https://blog.thulebooks.gr/diafora/%ce%bf-%cf%86%cf%84%cf%89%cf%87%ce%bf-%ce%b4%ce%b9%ce%bf%ce%bd%cf%85%cf%83%ce%bf%cf%83-%ce%bc%ce%b9%cf%87%ce%b1%ce%b7%ce%bb-%ce%b5%ce%bc%ce%b9%ce%bd%ce%b5%cf%83%ce%ba%ce%bf%cf%85/

Είναι η Πομπηία σας

"Είναι η Πομπηία σας.

«Αν δεν μπορείτε να το κατανοήσετε “επιστημονικά”, αν το βλέπετε ως “αναίτια κονδύλια για τις… άχρηστες ανθρωπιστικές επιστήμες”, δείτε το ως “μακροπρόθεσμη οικονομική επένδυση”, σώστε το σταυροδρόμι για να έχετε κάτι να…πουλάτε (ως τουριστικό “προϊόν”), ένα απτό επιστημονικό δεδομένο για τη μελέτη της ιστορίας, της αρχιτεκτονικής του Βυζαντίου…»

«Η Θεσσαλονίκη είναι το μοναδικό, το ιδανικό δείγμα Βυζαντίου σε ολόκληρο τον κόσμο. Ναι, είναι και η Κωνσταντινούπολη αλλά κι εκεί πρόλαβαν και έγιναν καταστροφές. Αντίστοιχο μνημείο, τόσο ζωντανό που προσωπικά μου θύμισε την “πετρωμένη” ιστορία της Πομπηίας, δεν έχει εντοπισθεί πουθενά στον κόσμο. Εξάλλου οι Τούρκοι δεν είναι ακόμη έτοιμοι να αναμετρηθούν και να “επενδύσουν” στο Βυζάντιο. Στην Ελλάδα, στη Θεσσαλονίκη ειδικά, το Βυζάντιο είναι “εθνική υπόθεση”. Καταλάβετέ το. Εγώ θα σας τα λέω;»"

https://www.archaiologia.gr/blog/2013/07/05/%ce%b8%ce%b5%cf%83%cf%83%ce%b1%ce%bb%ce%bf%ce%bd%ce%af%ce%ba%ce%b7-%ce%b7-%ce%bc%cf%8c%ce%bd%ce%b7-%ce%b2%cf%85%ce%b6%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%bd%ce%ae-%cf%80%cf%8c%ce%bb%ce%b7-%cf%84%ce%b7%cf%82/

Αυτοκρατορική Ιδέα του Ιουλιανού

του Daniele Perra

Δημοσιεύτηκε εδώ

L’IDEA IMPERIALE DI GIULIANO

 τον Δεκέμβρη του 2017

http://mavroskrinos.blogspot.com/2019/12/blog-post_27.html

Λέγεται ότι κατά τον θάνατο του Ιουλιανού, που συνέβη στη συμβολή των ποταμών Τίγρη και Γύνδη, οι παρευρισκόμενοι είδαν από το σώμα του να αναδύονται δύο ψυχές: πρώτον εκείνη του Ιουλιανού, έπειτα εκείνη του Μεγάλου Αλεξάνδρου. "Παρόμοια με δύο δάδες, έγιναν δύο μπάλες φωτιάς, και στη συνέχεια δύο ταινίες που συγχωνεύτηκαν με τα αμέτρητα αστέρια του Στερεώματος".

Η αφομοίωση της φιγούρας του Αλέξανδρου με εκείνη του αυτοκράτορα Ιουλιανού δεν είναι τυχαία. Πράγματι, είχε ειπωθεί στη μητέρα του ότι ένας νέος Αλέξανδρος θα γεννηθεί από τη μήτρα της. Και ο ίδιος ο Ιουλιανός πίστευε τα λόγια του Μάξιμου της Εφέσου (ο οποίος τον εισήγαγε στον Νεοπλατωνισμό και τον μύησε στα Μιθραϊκά μυστήρια και στη θρησκεία του Ιαμβλίχου) όταν τον διαβεβαίωσε ότι ήταν προορισμένος να επανασυνδέσει την Ανατολή και τη Δύση και να ξεπεράσει τις πράξεις εκείνου που στον Ισλαμικό κόσμο θα γίνονταν γνωστός ως Iskander Dhu'l-Qarnayn (Αλέξανδρος ο Δικέρατος): "ένα επίθετο που ερμηνεύεται αναφορικά με τους δύο αιώνες, τις δύο ηλικίες, τους δύο κύκλους του Αλεξάνδρου".

Όπως και ο Μακεδόνας, ο οποίος ανακηρύχθηκε γιος του Άμμωνα, ο Ιουλιανός αναγόρευσε επισήμως τον εαυτό του υιό του Ήλιου, καθώς και δεύτερο Ηρακλή-Μίθρα, "που προορίζονται από τους θεούς να αποκαταστήσουν τη θρησκευτική και πολιτική τάξη στον ρωμαϊκό κόσμο". Υπό αυτή την έννοια, ο αυτοκράτορας, λόγω του imitatio heroum (μίμηση ηρώων. Λατινικά στο κείμενο) του, που ανέρχεται στο βαθμό του πραγματικού imitatio dei (μίμηση θεών), γίνεται ένα είδος Σωτήρα του κατοικημένου κόσμου, ενώ η αποστολή του ενάντια στην Περσία, δεν είναι μια επιχείρηση που στοχεύει μια απλή εδαφική κατάκτηση, "φαίνεται να εξομοιώνεται, μέσω της μορφής του Ιουλιανού, με την αποστολή εξαγνισμού ολόκληρης της γης και της θάλασσας που ο Θεός ανέθεσε στον Ηρακλή και στον Διόνυσο".

Η προώθηση του Ιουλιανού προς την Ανατολή, ως αναστηλωτής του ηλιακού μονοθεϊσμού, πρέπει επομένως να ερμηνευθεί ως μια προωθημένη προϋπάντηση του Ήλιου. Όπως και στην περίπτωση του Αλεξάνδρου, αυτή η προώθηση πρέπει αναγκαστικά να γίνει σύμφωνα με το εύρος και την εξύψωση.

Η απόρριψη του Χριστιανισμού από τον Ιουλιανό χαρακτηρίζεται κατ' αρχάς ως απόρριψη της ιδέας του χαμένου Παραδείσου που θέτει το Υποκείμενο όχι στο Κέντρο, στον ουράνιο Πόλο, αλλά έξω από αυτό. Ένα τέτοιο Υποκείμενο, που θεωρείται ως εξόριστο-Υποκείμενο, υποφέρει από την ενοχή του προπατορικού αμαρτήματος. Η αυτοκρατορική ιδέα του Ιουλιανού επιβεβαιώνει τον θεϊκό χαρακτήρα του Υποκειμένου που εδράζεται στο Κέντρο του Κόσμου. Αυτό το Υποκείμενο είναι απολύτως αδιαχώριστο από τον Θεό (εξύψωση) και μέσα από την οριζόντια επέκταση της δύναμής του (εύρος) εξαγνίζει το χώρο μεταμορφώνοντας τον και πάλι σε Παράδεισο.

Ο Αλέξανδρος εισήλθε στη Γη του Σκότους αναζητώντας την Πηγή της Ζωής που θα τον έκανε αθάνατο. Ωστόσο, η αποστολή του ήταν ανεπιτυχής και μόνο ο σύντροφος Ανδρέας (al-Khidr στην ισλαμική έκδοση του θρύλου) (στμ. εννοείται στο μεσαιωνικό "Μυθιστόρημα του Αλέξανδρου") κατάφερε να πιει από την πηγή φθάνοντας την αθανασία. Αυτή η "Πηγή" μπορεί να βρεθεί μόνο στον Πόλο του Παραδείσου (Γήινος Παράδεισος) που αντιπροσωπεύει το ίδιο το κέντρο του κόσμου. «Αυτός ο Πόλος είναι ακόμα στην πραγματικότητα μέρος του Κόσμου, αλλά η θέση του είναι σχεδόν υπερ-κοσμική: έτσι εξηγείται το γεγονός ότι από εδώ μπορεί να προσεγγισθεί ο καρπός του Δέντρου της Ζωής, που ισοδυναμεί με το ότι το Όν έφτασε στο κέντρο του κόσμου μας και έχει ήδη κατακτήσει την αθανασία». Και αυτός είναι ο Πόλος προς τον οποίο ο Ιουλιανός έτεινε για να επανενώσει τον άνθρωπο με την αρχέγονη πνευματική του ουσία, που χάθηκε λόγω της αποχώρησης από το Κέντρο του Αγαθού.

Ο Ήλιος, στην αυτοκρατορική θεολογία του Ιουλιανού, είναι η κατανοητή υπόσταση του Αγαθού και το φως του Ήλιου είναι η πνευματική ενέργεια που φωτίζει τα πνεύματα. Σε πολλές Ευρασιατικές παραδόσεις ο Ήλιος αντιπροσωπεύεται ως ο καρπός του Παγκόσμιου Δέντρου. Αυτό αφήνει το δέντρο του στην αρχή κάθε κύκλου για να επανέλθει εκεί και πάλι στο τέλος. Από αυτή την άποψη, το δέντρο, εκτός από τον φυσικό αξονικό συμβολισμό του, αναλαμβάνει την έννοια του "σταθμού του Ήλιου". Αυτός ο συμβολισμός αποκτά ακόμη μεγαλύτερη αξία εάν θεωρήσουμε ότι ο Axis Mundi (Άξονας του Κόσμου) θεωρείται πάντοτε περισσότερο ή λιγότερο ρητώς ως "φωτεινός". Όπως είπε ο Πλάτωνας, είναι ένας φωτεινός άξονας διαμαντιού. Και πάντα σύμφωνα με τον Πλάτωνα, όπως το Δέντρο της Ζωής που εκτείνεται από πάνω προς τα κάτω, ο άνθρωπος είναι ένα ουράνιο φυτό του οποίου οι ρίζες τείνουν προς τον ουρανό και τα κλαδιά του προς τα κάτω. Συνεπώς, η ύπαρξή του δεν μπορεί να διαχωριστεί με κανέναν τρόπο από τη μεταφυσική τάξη. Η τάση προς τον μονοθεϊσμό και την οικουμενικότητα της ηλιακής θρησκευτικότητας του Ιουλιανού βασίστηκε ακριβώς στο γεγονός ότι η μοναδικότητα του Θείου πρέπει αναγκαστικά να αντικατοπτρίζεται στην ενότητα της αυτοκρατορίας και στον "αγγελοποιημένο Ηγέτη" της, ικανό να διατηρήσει την άμεση σχέση μεταξύ φυσικής και μεταφυσικής τάξης.

Είναι αυτονόητο ότι μια τέτοια αντίληψη της αυτοκρατορικής ιδέας δεν διαφέρει υπερβολικά από των Γιβελίνων και τον Φρειδερίκου που άνθισε στον Ευρωπαϊκό Μεσαίωνα. Παρόλο που επηρεάστηκε από το αυγουστινικό δόγμα του προπατορικού αμαρτήματος, η αυτοκρατορική ιδέα του Φρειδερίκου Β' θεωρούσε την Αυτοκρατορία ως αντίδοτο για τη διαφθορά που προκάλεσε η αμαρτία, διότι μέσω της Αυτοκρατορίας ο θεϊκός νόμος έγινε πραγματικότητα. Η αυτοκρατορία, ως δύναμη που φρενάρει (Κατέχον), έχει το καθήκον να περιορίζει την εγκληματική βούληση και να αποκαθιστά τη τάξη που καταστρέφεται από την αμαρτία. Το καθήκον του αυτοκράτορα, που εξαρτάται μόνο από τον Θεό, είναι να ξεπεραστεί η κατάσταση του εξόριστου-Υποκειμένου φέρνοντας τον άνθρωπο πίσω στο Κέντρο του. Με αυτή την έννοια, δεν υπάρχει πλέον διάκριση μεταξύ της θείας πόλης και της γήινης πόλης, καθώς θεραπεύεται από την πρόνοια της αυτοκρατορίας. Στην πραγματικότητα, τόσο στην προοπτική του Ιουλιανού όσο και του Φρειδερίκου, η ιδανική αρχή πάνω στην οποία θεμελιώνεται η αυτοκρατορία στην ιερότητα της είναι θεοκρατικής φύσης. Και τόσο ο Ιουλιανός όσο και ο Φρειδερίκος αντιπροσωπεύουν την τέλεια ενσάρκωση του φιλοσόφου και του θεολόγου βασιλιά που αναφέρει ο ρώσος παραδοσιάρχης στοχαστής Αλεξάντερ Ντούγκιν στο κείμενο του με έναν βαθιά μεταφορικό χαρακτήρα «Ο Ορίζοντας της ιδανικής αυτοκρατορίας».

Τώρα, όπως αναφέρθηκε από τον Claudio Mutti στη συλλογή δοκιμίων του για τις επιφάνειες της αυτοκρατορικής ιδέας, η προσπάθεια του Ιουλιανού να επανιδρύσει τον παγανικό πολιτισμό συγκρίθηκε τόσο με την επιτυχή προσπάθεια του Ιμάμ Χομεϊνί να αναδιοργανώσει ένα κράτος όπως το Ιράν και την προσπάθεια του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β να κρατήσει ζωντανή μια θρησκεία ήδη προορισμένη να δύσει. Ωστόσο, μια σύγκριση που φαίνεται να ταιριάζει καλύτερα με την ιερατική μορφή του Ρωμαίου Αυτοκράτορα μπορεί να είναι με τον Αιγύπτιο Φαραώ Ακαινατόν: αυτός που ανέβασε τον ηλιακό δίσκο Ατόν, κοσμοκράτη και καθολικό δημιουργό, παγκόσμια πηγή ζωής και μοναδική αιώνια επιφάνεια της υπέρτατης θεότητας. Μέσα από τη λεγόμενη "επανάσταση του Amarna", ο Amenhotep IV ανέλαβε το όνομα του Akh-en-Aton (αυτός που εξυπηρετεί τον Aton) και, απελευθερωμένος από το ιερατείο σε ότι αφορά στα θρησκευτικά θέματα, αποκατέστησε μια άμεση σχέση ανάμεσα στο Θείο και τη βασιλική ισχύ. Ο θάνατός του και το τέλος της δυναστείας του XVIII με τον διάδοχό του Tut-Ankh-Amon, ο οποίος αποκατέστησε τις σχέσεις με την ιερατική τάξη, σηματοδότησε, σύμφωνα με την κοινή γνώμη των επιστημόνων, το τέλος της δημιουργικότητας της αιγυπτιακής μεγαλοφυΐας.

Η συγγραφέας Μαξιμιανή Πόρτας (γνωστή και ως Savitri Devi Mukherji) στο έργο της «Η Αστραπή και ο Ήλιος» αναγνώρισε στην εικόνα του Φαραώ Ακχενατόν ένα παράδειγμα του «άνθρωπου πέραν του χρόνου»: δηλαδή ενός ανθρώπου που εμμένει στις βαθιές του πεποιθήσεις ανεξάρτητα από τον περιβάλλοντα κόσμο, αγνοώντας το και σχεδόν σε ανοικτή αντίθεση με αυτό. Ο Ιουλιανός, όπως ο Ακχενατόν, ο οποίος καθιέρωσε τον ηλιακό μονοθεϊσμό σε μια εποχή κατά την οποία ο αιγυπτιακός κόσμος βιώνει μια φάση ανοιχτής αποσύνθεσης, μπορεί να θεωρηθεί «άνθρωπος πάνω/πέραν από το χρόνο». Ο Ιουλιανός έζησε επίσης σε μια εποχή κατά την οποία η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία γνώρισε μια μη αναστρέψιμη φάση παρακμής. Μια αποσύνθεση που ο Ιουλιανός, βαθιά επηρεασμένος από τον Νεοπλατωνισμό, αποδίδει στην εξάπλωση μιας θρησκείας, του Χριστιανισμού, που θεωρείται αλλότρια προς τα θεμέλια και στην ουσία της αυτοκρατορίας. Και όπως ο Ακχενατόν, η προσπάθεια του Ιουλιανού, επίσης λόγω του πρόωρου θανάτου του, καταδικάστηκε σε αποτυχία.

Ο μονοθεϊσμός ή ο ενοθεϊσμός που εισήγαγε ο Ιουλιανός μπορεί δικαίως να θεωρηθεί ως "σύνθεση όλων των παγανιστικών θρησκειών και θεολογιών". Ο Ήλιος είναι ο μόνος αληθινός Θεός και οι άλλοι ρωμαϊκοί θεοί δεν είναι παρά οι υποστάσεις του. Ο Ιουλιανός δεν εφηύρε μια θρησκεία και δεν εισήγαγε στοιχεία ξένα προς την ρωμαϊκή θρησκευτική παράδοση. "Η Ρώμη δεν απαρνήθηκε τις αυστηρότερες παραδόσεις της για να υποδεχτεί και να υιοθετήσει ξένες λατρείες και έθιμα. Αντιθέτως, αφού καθαρίστηκε από τα ψευδή και διφορούμενα χαρακτηριστικά της, η βεδουίνικης καταγωγής λατρεία, εγκαταστάθηκε στη Συρία και έγινε κρατική ρωμαϊκή λατρεία και ο Θεός του Ήλιου συγχωνεύεται με τον πιο χαρακτηριστικό Θεό της καθαρής Ρωμαϊκής παράδοσης, τον Καπιτώλιο Δία. Αυτό το γεγονός, το οποίο θα μπορούσε να ορίσει ο René Guénon ως προνοητική παρέμβαση από την Ανατολή υπέρ της Ρώμης, θα μπορούσε να συμβεί για το λόγο ότι η ηλιακή λατρεία της ύστερης Ρωμαϊκής αρχαιότητας αντιπροσώπευε την επανεμφάνιση μιας κοινής αρχέγονης κληρονομιάς ».

Οι Πέρσες λατρεύουν τον Ήλιο με το όνομα Μίθρα. Και ο Ιουλιανός, που στοχεύει σε μια μορφή οικουμενικότητας του Μιθραϊσμού, στον Ύμνο του στον Ήλιο ταυτίζει τον Μίθρα με το Sol Invictus, την υπέρτατη ρωμαϊκή θεότητα ξεκινώντας από την μεταρρύθμιση του Αυρηλιανού το 274 μ.Χ. Και γιόρτασε την ημέρα του χειμερινού ηλιοστασίου με τον Απόλλωνα και τον Προμηθέα. Στην πραγματικότητα, ο Μίθρας διαδραματίζει πολύπλοκο ρόλο στην Ιρανική κοσμογονία. Γιορτάζεται στον ύμνο Mihr Yasht και δημιουργήθηκε από τον Ahura Mazda, ο Μίθρας είναι ένας παντογνώστης και τα πάντα ορών ηλιακός Θεός που προνοεί για όλη τη δημιουργία, τη γονιμότητα των αγρών και τα ζώα και ταυτόχρονα είναι ένας πολεμιστής Θεός. Ο Μίθρας, ωστόσο, δεν μοιράζεται την τραγική τύχη άλλων μυστηριακών θεοτήτων και το σενάριο της Μιθραϊκής μύησης δεν περιλαμβάνει αποδεικτικά στοιχεία του θανάτου και της Ανάστασης. Ο Ιουλιανός μυήθηκε σε αυτά τα μυστήρια και ο Ύμνος στο Βασιλιά Ήλιο αντηχεί τόσο την μυητική του εμπειρία όσο και τις νεοπλατωνικές του επιρροές. Όλες οι θεότητες εξαρτώνται από το Φως του Ήλιου και είναι η εκδήλωση της ισχύος του. "Ο Ήλιος δεν είναι απλά ο φυσικός αστέρας αλλά το σύμβολο του μεταφυσικού φωτός και της δύναμης με μια υπερβατική έννοια [...] Ο Ήλιος ταυτίζεται με τον Απόλλωνα, ο οποίος, δεδομένων των θεμελιωδών ποιοτήτων του το αμετάβλητο, τη τελειότητα, την αιωνιότητα, είναι η προσωποποίηση της θείας ενότητας που εκφράζεται ως καθαρή και απόλυτη νοημοσύνη». Η φιγούρα του Άττη συνδέεται επίσης με τον Ήλιο, τον σύντροφο της Κυβέλης (προέλευση των πνευματικών θεών και της Θείας Πρόνοιας), που στον Ύμνο της Μητέρας των Θεών του Ιουλιανού ενσαρκώνει τον Λόγο: η δημιουργική αιτία κάθε όντος.

Πρόκειται για μια προοπτική που δεν είναι ανόμοια με εκείνη της ερμητικής, σύμφωνα με την οποία «το Φως είναι η υπέρτατη διάνοια (Θεός) που υπάρχει πριν η υγρή φύση αναδυθεί από το σκοτάδι, ενώ ο φωτεινός Λόγος που προέκυψε από τη διάνοια είναι γιος του Θεού". Ο Λόγος είναι εδώ μια θεϊκή υπόσταση. Έχει μια μυστικιστική αξία που περιβάλλει τον Κόσμο σε όλα του τα σημεία. "Από τη στιγμή που ο δημιουργός έπλασε ολόκληρο τον κόσμο, όχι με τα χέρια του, αλλά με τον Λόγο, τον θεωρούσε ως παρόν, πάντα υπάρχοντα, τον δημιουργό όλων, του ενός και του μοναδικού". Και πάλι: "η διάνοια είναι της ίδιας ουσίας του Θεού [...], δεν προέρχεται από την ουσία του Θεού, αλλά ξεδιπλώνεται από αυτήν σαν το ηλιακό φως. Γιατί στους ανθρώπους αυτή η διάνοια είναι Θεός ".

Έτσι, σύμφωνα με τον Ιουλιανό, ανάμεσα στον υπερ-αισθητό κόσμο του Θείου και τις αγγελικές του νοημοσύνες και στον κόσμο των υλικών και σωματικών μορφών υπάρχει ένας τρίτος "πνευματικός" κόσμος στον οποίο ο Ήλιος, ο υιός του Ενός και η υπόσταση της Ανώτατης Αρχής, "εκτελεί μια μεσολάβηση, συντονιστής και ενοποιητής σε σχέση με τα πνευματικά και δημιουργικά αίτια, συμμετέχοντας τόσο στην ενότητα της υπερβατικής αρχής όσο και στην ενδεχόμενη πολλαπλότητα της φαινομενικής εκδήλωσης». Πρόκειται για μια νεο-πλατωνική ιδέα που υιοθετήθηκε επίσης από την ισλαμική θεοσοφία του Shaikh al-Ishraq Sohrawardi (1155-1191) και του Mahmud Qotboddin Shirazi (1237-1311). Πράγματι, ο ίδιος ο Sohrawardi ήταν πεπεισμένος ότι μια κοινότητα καθοδηγούμενη απευθείας από τον Θεό υπήρχε ανάμεσα στους αρχαίους Πέρσες. Ο Πλάτωνας και ο Ερμής ο Τρισμέγιστος θα είχαν δει την ύπαρξή του δόγματος του φωτός, που βασίζεται στο εκστατικό όραμα των όντων του φωτός. Και αυτό το φως δεν είναι τίποτα περισσότερο από το «φως της δόξας» του Ζωροαστρισμού (xvarnah: όρος που υποδηλώνει την αρχέγονη φλόγα που είναι η πηγή των ουράνιων λάμψεων, οι υποστάσεις εκείνες του φωτός που δημιουργούν η μία την άλλη και από τις δικές τους ακτινοβολίες φτάνουν στο απροσμέτρητο). Το φως αντιτίθεται στο καθαρό σκοτάδι του δυτικού κόσμου (το μανδύα της περίστασης) στον οποία βασιλεύει το κακό εξαιτίας της απουσίας του Θεού.

Πάνω από χίλια χρόνια μετά τον Ιουλιανό, ένας άλλος φιλόσοφος που έζησε σε μια εποχή αυτοκρατορικής παρακμής, ο Βυζαντινός Γεώργιος Πλήθων Γεμιστός (1355-1452), μίλησε ρητά για την αναζήτηση του Παράδεισου ως της εσωτερικής οδού του Πνεύματος προς το κέντρο της τυλιγμένης στο φως ψυχής. Ο Πλήθων, ο οποίος εκφράζει το ιδανικό του για επανένωση των θρησκειών στη βάση της πρωταρχικής τους ενότητας, αναστάτωσε τους συμμετέχοντες στην ενωτική Συνόδου της Φλωρεντίας το 1439, πίστευε ότι μέσω της πλατωνικής φιλοσοφίας, κληρονόμο του Ζωροαστρισμού, θα ήταν δυνατό να δημιουργηθεί μια θεοκεντρική και θεοκρατική κοινωνία εμπνευσμένη από την ηλιακή λατρεία. Επίσης, πίστευε ότι ήταν ο συνεχιστής μια αδιάσπαστης ευρασιατικής γραμμής σοφίας που είχε την προέλευση της στην αρχαιότητα και που, μέσω του Ζωροάστρη, του Πυθαγόρα, του Πλάτωνα και των Βραχμάνων, είχε φτάσει μέχρι σε αυτόν. Για το λόγο αυτό, ο Πλήθωνας, όπως και ο Ιουλιανός, κατηγορήθηκε ότι θέλει να αποκαταστήσει τον παγανισμό. Ωστόσο, ήταν απλώς μια προσπάθεια να συμφιλιώσει τον άνθρωπο με τα αρχέγονα μέσω του πλατωνισμού και του ηλιακού μονοθεϊσμού, ο μόνος τρόπος να ξεπεραστούν οι θρησκευτικές αντιπαραθέσεις τόσο μεταξύ των Χριστιανών όσο και μεταξύ των Χριστιανών και των μουσουλμάνων και να καθιερωθεί η παγκόσμια ειρήνη.

Είναι επομένως προφανές, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, ότι ο Ιουλιανός δεν εισήγαγε κανένα ξένο ή ιδιαίτερο στοιχείο καινοτομίας στο σύνολο της ρωμαϊκής θρησκευτικότητας. Η κίνηση του θα μπορούσε να γίνει καλύτερα κατανοητή ως επιστροφή στην αρχέγονη θρησκευτικότητα. σε αυτό που ο Δανός μελετητής, πολιτογραφημένος Γερμανός, ο Χέρμαν Γουίρτς αποκάλεσε τον Urmonotheismus (στμ Μονοθεϊσμός Ουρ, Αρχέγονος Μονοθεϊσμός). "Το βασικό στοιχείο αυτής της αρχέγονης θρησκευτικότητας, που εκφράστηκε ουσιαστικά σε μονοθεϊστική βάση, θα αποτελούσε ένα είδος φυσικής αποκάλυψης στην οποία ο πρωταρχικός ρόλος επρόκειτο να καλυφθεί από την άμεση εμπειρία του κοσμικού φωτός, από τις πνευματικές έννοιες που καλύπτει και από τον ήλιο και τις διάφορες στιγμές που σηματοδοτούν το ουράνιο μονοπάτι του, τον Θεό-έτος που απεικονίζεται ως αναπνοή / ζωή του ήλιου [...] Ένας γιος, ο κομιστής του τι ονόμαζε ο Wirth το φως της γης, θα είχε προέλθει από έναν πρωταρχικό κοσμικό πατέρα. τον ήλιο, το σωματικό όχημα του πνευματικού φωτός".

Ο πολιτικός και θρησκευτικός σχεδιασμός του Ιουλιανού απέτυχε λόγω του πρόωρου θανάτου του κατά τη διάρκεια της εκστρατείας κατά της Περσίας. Όπως και οι διάδοχοι που κατέστρεψαν το έργο του Ακχενατόν, οι διάδοχοι του Ιουλιανού δεν φρέναραν πλέον τον εκχριστιανισμό της αυτοκρατορίας - και αυτή κατάφερε να επιβιώσει στο ανατολικό τμήμα της, χάρη στη βαθιά επιρροή που ασκούσε η Felix Asia (Ευτυχής Ασία).