Ο αντι-κομμουνισμός και ο αντι-φασισμός είναι εργαλεία του καπιταλισμού

 

Αλεξάντερ Ντούγκιν

· Στη μετασοβιετική περίοδο, ο κομμουνισμός πέρασε διάφορα στάδια στην κοινωνία μας. Πρώτον, μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, υπήρχαν μαρξιστικοί κύκλοι που είχαν ακόμη αδράνεια (κεκτημένη ταχύτητα), οι οποίοι δεν παραδόθηκαν, πιστεύοντας ότι η καταστροφή ήταν προσωρινή. Σε αυτή την παθητική στάση, μια αναποφάσιστη και κομφορμιστική νοσταλγία έγινε μια μορφή αυτοκτονίας και οδήγησε στην εξαφάνισή τους. Υπήρχαν επίσης ριζοσπαστικοί κομμουνιστές τη δεκαετία του '90 που προσπάθησαν να συγκεντρωθούν - ανάμεσά τους υπήρξαν παθιασμένοι άνθρωποι που δεν ήταν σημαντικοί κατά τη διάρκεια της ίδιας της ΕΣΣΔ, αλλά τη δεκαετία του '90 αποδείχθηκαν έντιμοι άνθρωποι με ακεραιότητα - αλλά σταδιακά έπαψαν κι αυτοί να υπάρχουν. Για λίγο στη Ρωσία, μείναμε χωρίς κομμουνιστές.

· Αλλά πρόσφατα, άρχισαν να σχηματίζονται νέες αριστερές ομάδες – τις περισσότερες φορές δεν είχαν καμία σχέση με την ΕΣΣΔ, δηλαδή ήταν κομμουνιστές αλλά όχι από τη σοβιετική αδράνεια, αλλά ως αποτέλεσμα των δικών τους λόγων.

· Ο κομμουνισμός αντιπροσώπευε το δυαδικό σύστημα ενός σοβαρού γεωπολιτικού παράγοντα - της ΕΣΣΔ, συν την κομμουνιστική Κίνα και άλλες σοσιαλιστικές χώρες. Ο κομμουνισμός ήταν σε αντίθεση με τον καπιταλισμό και αυτή η αντίθεση επιβεβαιώθηκε από την εξουσία, τη διπλωματία και το έδαφος. Αλλά το 1991, όλα κατέρρευσαν.

· Αυτό οδήγησε σε μια θεμελιώδη αλλαγή στο καθεστώς της αριστεράς - αν πριν από το 1991 ένας κομμουνιστής μπορούσε να βασιστεί στο γεωπολιτικό δυναμικό της ΕΣΣΔ, τότε μετά το 1991 ο κομμουνισμός μετατράπηκε σε μια ορισμένη τάση, ένα κοινωνικό κίνημα που είχε χάσει το συστατικό του. Έχει γίνει ένα χαλαρό και λιγότερο κατανοητό φαινόμενο. Ιστορικά, το τέλος της ΕΣΣΔ ήταν το τέλος ενός διπολικού ιδεολογικού αγώνα.

 · Μετά το 1991, χρησιμοποιούνται συχνά ως καρύκευμα για πιάτα που παρασκευάζονται από φιλελεύθερους για να αντισταθούν στην εθνική αναγέννηση. Η ίδια λειτουργία με τους φασίστες μετά το 1945, οι οποίοι έγιναν όργανο μιας φιλελεύθερης στρατηγικής. Οι φασίστες επιτίθενται στους «κομμουνιστές» ή υποστηρίζουν τον αυτονομισμό σε μεμονωμένες χώρες. Οι κομμουνιστές απέκτησαν σημασία από τους φιλελεύθερους να πολεμήσουν τους «φασίστες». Σήμερα, μιλώντας για τον αγώνα των κομμουνιστών ενάντια στους φασίστες, μιλάμε για τη στρατηγική των φιλελεύθερων, που τους χρησιμοποιούν στα μνημοκεντρικά τους σχέδια.

· Κίνδυνος για την ανθρωπότητα είναι ο Φιλελευθερισμός*. Είναι ο εχθρός της αριστεράς και της δεξιάς - και αν η αριστερά και η δεξιά πολεμούν τον φιλελευθερισμό, μπορούν να είναι πραγματικά αριστεροί ή δεξιοί. Εάν ο αντιφασισμός γίνεται το κύριο πράγμα για την αριστερά και ο αντικομμουνισμός είναι το κύριο πράγμα για τη δεξιά, τότε έχουμε να κάνουμε με τα εργαλεία του συστήματος. Αυτά είναι θεάματα προσομοίωσης (simulacra: φαντάσματα, είδωλα) που δουλεύουν για τον Σόρος.

· Ο φιλελευθερισμός κυριαρχεί σήμερα. Πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτός είναι ο εχθρός μας, και εφόσον δεν συνθλίβεται, είναι το αντικείμενο του κοινού μας αγώνα.

 *η ιδεολογία του καπιταλισμού υπό συνθήκες ύστερου και μετα μοντερνισμού (νεωτερικότητας)

http://4pt.su/en/content/anti-communism-and-anti-fascism-are-tools-capitalism