Caleb Maupin
Είμαστε οι κληρονόμοι της Ρώμης, του Βυζαντίου της διάδοσης του ελληνικού πολιτισμού
"Είμαστε οι κληρονόμοι της Ρώμης, του Βυζαντίου της διάδοσης του ελληνικού πολιτισμού
Σε αντίθεση με τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Βρετανία, που βασίζονται στην εξουσία της οικονομικής ολιγαρχίας, εμείς είμαστε οι κληρονόμοι της Ρώμης, οι κληρονόμοι του Βυζαντίου. Η Ρώμη είναι η ιδέα της δίκαιης εξουσίας σε όλο τον κόσμο. Η Ρώμη είχε τη δική της υψηλή ιδέα και τη δική της αποστολή: τη διάδοση του υψηλού ελληνικού πολιτισμού και την ιδέα της δικαιοσύνης σε όλο τον κόσμο.
Η αριστοκρατία της Ρώμης ήταν στρατιωτική. Και η ρωσική αριστοκρατία ήταν στρατιωτική. Και ο Πούσκιν, αν και φορούσε πολιτική στολή, ρίχτηκε σε επιθέσεις ιππικού και έγραψε ωδές στα ρωσικά αυτοκρατορικά όπλα. Έτσι η τιμή, ο πολιτισμός και η στρατιωτική δόξα κατέκτησαν τον κόσμο.
Υπήρχε εναλλακτική σε έναν τέτοιο κόσμο;
Ναι, η Καρχηδόνα θα μπορούσε να γίνει αυτή η εναλλακτική.
Ο ζοφερός κόσμος της δύναμης της οικονομικής ολιγαρχίας και των τερατωδών λατρειών στις οποίες οι Καρχηδόνιοι θυσίαζαν τα πρωτότοκα παιδιά τους, καίγοντας τα σε φούρνους ως πράξεις θυσίας-ολοκαυτώματος (από τα ελληνικά «ολοκαύτωμα»-προσφορά στον Θεό). Αυτό το τερατώδες έθιμο θα μπορούσε να γίνει το κεντρικό σενάριο για ολόκληρο τον κόσμο εάν κέρδιζε η Καρχηδόνα.
Αλλά κέρδισε η Ρώμη, η ρωμαϊκή στρατιωτική ανδρεία. Η στρατιωτική αυτοκρατορία κέρδισε, κουβαλώντας την ειρήνη και τη δικαιοσύνη στην κόψη ενός σπαθιού βαμμένου με αίμα."
Υπερβορεία και Ευρασία
(Πέρα από τα πολικά βουνά)
Στη γεωγραφία του αρχαίου κόσμου υπάρχει ένα ενδιαφέρον μοτίβο. Οι αρχαίοι πολιτισμοί διαμορφώθηκαν υπό την επίδραση ερεθισμάτων που προέρχονταν από τον Βορρά, αλλά αυτά αποκρυσταλλώθηκαν και πήραν μορφή μόνο νότια ενός συγκεκριμένου γεωγραφικού χαρακτηριστικού: της αλυσίδας των ευρασιατικών βουνών που εκτείνεται από τα Πυρηναία έως τη Μαντζουρία. Ο πολιτισμός προέκυψε μέσα σε αυτό το μυστηριώδες παράδειγμα. Από τα βόρεια αυτών των βουνών έρρεε ακατέργαστο ανθρώπινο δυναμικό, το οποίο εγκαταστάθηκε και πάγωσε σε συγκεκριμένες μορφές στο νότο.
Οι μύθοι των αρχαίων λαών κατοχύρωσαν αυτό το μοντέλο σε μια δυαδική διαίρεση του χώρου: ο "καλός" (πολιτισμένος) χώρος - Κίνα, Ινδία, Ιράν, Σουμερία, Ασσυρία, Ελλάδα, Ιταλία, Ιβηρική - βρίσκεται νότια της οροσειράς, οι κορυφές της οποίας σηματοδοτούν τον απώτατο Βορρά: Θιβέτ, Καϊλάς, Ελμπρούς, Όλυμπος... Αυτό που βρίσκεται βόρεια, πέρα από τον Βορρά (εξ ου και η ελληνική λέξη "υπερ-Βορέας", κυριολεκτικά αυτό που βρίσκεται "βόρεια του Βόρειου Ανέμου" - "Jenseits des Nordens" κατά τον Νίτσε) είναι μια σκιώδης άγνωστη σφαίρα, ο κόσμος της βαρβαρότητας, η απόκοσμη κατοικία των κολασμένων όντων-Πικτών, άγριων Γερμανών, Τουρανών. Αυτό το διττό μοντέλο της ιερής γεωγραφίας περιγράφηκε με ιδιαίτερη λεπτομέρεια από τους αρχαίους Ιρανούς, για παράδειγμα στο Shahnameh του Ferdowsi. Αυτό καθόρισε την κλασική δυαδική αντίληψη: Ιράν=Φως / Τουράν=Σκότος, Ιράν=Πολιτισμός / Τουράν=Βαρβαρότητα, Ιράν=Εδραία ζωή / Τουράν=Νομαδισμός.
Η ζώνη της Βόρειας Ευρασίας, από τη Γαλλία μέχρι τον Αμούρ, αποτελεί μια ενιαία ζώνη, το Τουράν (το οποίο, στην πραγματικότητα, αντιπροσωπεύει την Υπερβορεία ή τουλάχιστον το κατώφλι της Υπερβορείας).
Οι αρχαίοι πολιτισμοί των νότιων συστημάτων δέχονταν συνεχώς εισβολές από αυτή τη δαιμονοποιημένη περιοχή του Τουράν, η οποία όχι μόνο προκαλούσε καταστροφή, ερείπια και θάνατο, αλλά και έδινε νέα ζωή, νέο αίμα και φρέσκια ενέργεια στα αργά υποβαθμιζόμενα καθεστώτα του Νότου. Υπήρχε κάτι θεϊκό στις βαρβαρικές εισβολές. Λεηλατώντας, βιάζοντας, καταστρέφοντας και καίγοντας τα κέντρα του πολιτισμού, οι Τουρανοί αποκάλυψαν τη μυστική ουσία - τη γυμνή ουσία της ύπαρξης. Άφησαν πίσω τους αυτοκρατορικές δυναστείες και ανίκητους στρατούς, μια νέα ηθική της αδελφοσύνης και της αλληλεγγύης, παρρησία ομιλία και σιδερένια θέληση, παθιασμένους εναγκαλισμούς και σκληρό θάνατο... Ήταν σαν "μάστιγα του Θεού" (όπως πίστευαν), ανανεώνοντας έναν θηλυκοποιημένο Νότο με την σκληρή αυστηρότητα του Βορρά.
Οι αρχαίοι πολιτισμοί φοβόντουσαν και δεν καταλάβαιναν τον φυλετικό άνθρωπο του Τουράν. Έχτισαν το Σινικό Τείχος και διεξήγαγαν τιμωρητικές εκστρατείες για να προστατευτούν, και τον περιφρονούσαν και τον μισούσαν, αλλά με εκπληκτική συχνότητα τους υπενθύμιζε τα δικά τους ιδανικά. Ο άγριος, αδάμαστος Τουράν: αδίστακτος, ψηλομάγουλος, γαλανομάτης, ξανθός και ζωηρός.
Ο Τουράν - Υπερβόρειος με την ευρύτερη έννοια - ήταν η πηγή του βασιλικού αίματος. Οι περισσότερες αυτοκρατορικές και βασιλικές γραμμές στην ιστορία ήρθαν στην πολιτισμένη ζώνη από τον Βορρά. Οι κινεζικές δυναστείες είχαν ως επί το πλείστον τουρανική καταγωγή: Ούννοι, Τόμπα, Χιτάνοι, Τζουρτσέν, Μογγόλοι και, τέλος, Μαντσού. Ο ίδιος ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν γιος ενός βασιλιά των βόρειων βαρβάρων - του Φιλίππου του Μακεδόνα.
Η παράδοξη δυαδικότητα του Τουράν είναι εμφανής: μια βαρβαρότητα που φέρει πολιτισμό, ένας θάνατος που δίνει ζωή, μια καταστροφή που ανοίγει το δρόμο για μια νέα δημιουργία.
Τουράν: η "μάστιγα του Θεού", ο ισχυρός παλμός της ηπείρου, που συντρίβει τα αγγεία του πολιτισμού για να απελευθερώσει το αρχέγονο φως που περικλείεται μέσα του.
Στην ορμή του για την οικοδόμηση της αυτοκρατορίας του, ο Τζένγκις Χαν ανέλαβε μια σημαντική ιερο-γεωγραφική αποστολή: "ισοπέδωσε τα βουνά" κάνοντας το φυσικό βόρειο όριο των νότιων πολιτισμών διαφανές και βατό. Το άνοιγμα της Βόρειας Ευρασίας διεύρυνε απίστευτα το γεωγραφικό όραμα των νοτίων. Ο συμβατικός Βορράς της ηπείρου, η ορεινή κορυφογραμμή ή ο "υποκατάστατος" Πόλος, αποδείχθηκε ότι ήταν μια τοπική και όχι μια παγκόσμια πραγματικότητα. Ο αληθινός Βορράς - η μεγάλη Αρκτίδα - εκδηλώθηκε. Ο Βορράς και ο Νότος ενσωματώθηκαν οι ίδιοι σε μια ενιαία μονάδα ευρασιατικής επικράτειας, υποταγμένης στη θέληση του Βορρά με την πλανητική, ηπειρωτική έννοια. Αυτή είναι η μεγάλη σκανδιναβική αποκατάσταση της ιερής γεωγραφίας, η οποία επιτεύχθηκε από τον Τζένγκις Χαν μέσω της αυτοκρατορίας του. Εκεί έγκειται η θεμελιώδης διαφορά της από την αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η οποία παρέμεινε εξ ολοκλήρου νοτίως της ευρασιατικής οροσειράς, αν και η πηγή της ώθησής της ήταν επίσης τοπικά πολικής προέλευσης (σε σχέση με την ιερή γεωγραφία της Ελλάδας)-η βαλκανική Μακεδονία.
Η Μογγολόσφαιρα του Τζένγκις Χαν δεν ήταν απλώς το ανατολικό είδωλο της δυτικής αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αλλά αποκάλυψε για τους νέους πολιτισμούς τον υπερβατικό ορίζοντα της σκανδιναβικής διάστασης της ύπαρξης, αυτό το "Φως του Βορρά" που διδάσκει ο ισλαμικός εσωτερισμός. Ο Τζένγκις Χαν προερχόταν από αυτόν τον Βορρά, ανοίγοντας τον δρόμο σε νέους πνευματικούς χώρους.
"Διαγράφοντας τα βουνά" - το βασικό στοιχείο της ιερής γεωγραφίας ολόκληρης της μογγολικής σφαίρας, με κάθε έννοια: ιστορική, αρχετυπική και γεωπολιτική.
Ευρασιατισμός
http://www.4pt.su/en/content/hyperborea-and-eurasia
https://paideuma.tv/en/video/hyperborea-and-eurasia-alexander-dugin#/?playlistId=0&videoId=0
Paintings of Hyperborean Russia by Alexander Uglanov
Konstantin Vasilyev - Artist at the call of the Heart
Μία κουλτούρα τῆς ἄλλης Εὐρώπης
Ὁ εὐρασιατισμὸς εἶναι μία πρόσκληση για να ξεμάθουμε τὴν Δύση. Μία ρήξη μὲ τὴν δυτικὴ ἐπιστημολογία. Τοῦτο ἀπαιτεῖ τὴν ἐπεξεργασία μιας γλώσσας καὶ μιᾶς ἰδίας λογικῆς. Λίγα πνευματικά ρεύματα ὑπῆρξαν τόσο γόνιμα, τὴν ὥρα ποὺ φέρνουν στὸ φῶς καινούργιους γνωστικοὺς κλάδους -γεωσοφία, ἐθνοσοφία, ἱστοριοσοφία- ἤ ἐπινοοῦν καινούργιους ὅρους -τοπογέννεση, ἰδεοκρατία, ἐθνογένεση, παθιασμός. Ὅροι καὶ κλάδοι ποὺ δύσκολα μποροῦν νὰ ταυτοποιηθοῦν ἀπὸ τὰ ἐπιστημονικὰ πρότυπα τῆς Δύσης. Ὅμως, ἡ εὐρασιατική προσέγγιση δὲν ἐπιδιώκει νὰ ἀναγνωρισθεῖ ἀπὸ τὴν Δύση, ἀλλὰ νὰ διαφέρει ἀπὸ αὐτήν. Ἐνῶ ἡ δυτικὴ προσέγγιση ἐρωτᾶ γιὰ τὸ «πῶς» τῶν πραγμάτων, ἡ εὐρασιατικὴ ἐρωτᾶ γιὰ τὸν σκοπὸ ἤ γιὰ τὸ νόημά τους. Ὁ εὐρασιατισμὸς είναι πρωτίστως μία ἑρμηνευτική, στὸν βαθμὸ ποὺ ἑρμηνεύει τὰ φαινόμενα ὡς σύμβολα ἤ σημεῖα τοῦ ὑπερβατικοῦ. Εἶναι ἐπίσης μία ὁλιστικὴ σκέψη, ὡς πρὸς τὸ ὅτι προσπαθεῖ νὰ καταδείξει τὴν ἑνότητα τῶν φαινομένων ποὺ περιγράφει καὶ νὰ τὰ τοποθετήσει ὡς μέρη ἑνὸς «ὅλου». Ὁ ἐπιστημονικὸς ὁλισμὸς εἶναι «μία ἐπιδίωξη γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς γνώσης καὶ ἀποτελεῖ μία σταθερὰ τῆς ρωσσικῆς σκέψης». Γιὰ τὸν εὐρασιατισμὸ οἱ ἐπιστῆμες ἀποτελοῦν κι αὐτὲς μία ἔκφραση τῆς ἐθνικῆς ταυτότητας.
Δὲν πρέπει ὅμως νὰ ἀπατώμεθα. Αὐτὴ ἡ ἀνατροπὴ τῆς δυτικῆς λογικῆς ἔχει ὡς πνευματική της μήτρα τὴν Εὐρώπη. Ὁ εὐρασιατισμὸς στηρίζεται στὴν κληρονομιὰ τοῦ Χέγκελ, ὅταν δίνει τὸ πρωτεῖο στὶς «ἰδέες» ὡς κινητήρια δύναμη τῆς ἱστορίας. Χρησιμοποιεῖ ἐπίσης τὶς θεωρίες τοῦ Χέρντερ, τὶς σχετικὲς μὲ τὴν ὑπεράσπιση τῆς ἰδιαιτερότητας τῶν λαῶν. Ἀφορμᾶται ἀπὸ τὴν νεοπλατωνικὴ ἀντίληψη ὡς πρὸς τὴν πίστη του σὲ μία «ἀπόκρυφη σημασία» τῶν πραγμάτων. Εἶναι ἐμπνευσμένος ἀπὸ τὴν γερμανικὴ «φιλοσοφία τῆς φύσης» (Naturphilosophie) ὡς πρὸς τὴν ὑποστήριξή του στὸν ἐπιστημονικό οργανικισμό. Βασίζεται στις ἰδέες τοῦ Νίτσε σχετικὰ μὲ τὴν ἀντίθεση μεταξὺ «κουλτούρας» καὶ «πολιτισμοῦ». Συνεχίζει τὸ ἔργο τοῦ Σπένγκερ ὡς πρὸς τὴν κυκλικὴ ἀντίληψη τῆς ἱστορίας. Ἐνσωματώνει την φιλοσοφία τοῦ Μπέργκσον ὡς πρὸς τὴν κριτική τοῦ ἐπιστήμονισμοῦ. Καὶ οὕτω καθεξής.
Παρὰ τὴν πρωτοτυπία τῶν διατυπώσεών του καὶ τὸν ἔντονα ρωσσικό χαρακτήρα τῆς ὀπτικής του, ὁ εὐρασιατισμὸς συμμετείχε στο ευρωπαϊκό κλίμα τῆς ἐποχῆς του -κατὰ τὶς δεκαετίες τοῦ '20 καὶ τοῦ '30 τοῦ περασμένου αἰῶνα. Ὑπὸ αὐτὴν τὴν ἔννοια, μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ ὡς μία Ρωσσική «Συντηρητική Ἐπανάσταση» ἤ ὡς ἡ ρωσσικὴ ἐκδοχή τῆς γερμανικῆς «Συντηρητικῆς Ἐπανάστασης». Ὅπως καὶ ἡ τελευταῖα, ὁ εὐρασιατισμὸς προσλαμβάνει την δυτικὴ γνώση καὶ βρίσκεται στην καρδιὰ τῆς νεωτερικότητας, ἀλλὰ τὸ κάνει γιὰ νὰ τὴν ἀνατρέψει καὶ νὰ τὴν περάσει ἀπὸ ἄλλα κανάλια. Ἀπέναντι στὸν παθητικὸ παραδοσιοκρατισμό, ποὺ προσκολλᾶται στὸ παρελθόν, ὁ εὐρασιατισμὸς εἶναι ἕνας ἐνεργὸς ἀντιδυτικισμός, ποὺ δὲν ἀποκηρύττει τὴν ἰδέα τῆς ἐπανάστασης. Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, τὸ γεγονὸς ὅτι αὐτοπροσδιορίζεται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν Εὐρώπη δὲν σημαίνει ὅτι οἱ εὐρασιατιστὲς εἶναι ἀντιεύρωπαῖοι ἀλλὰ ἀντιδυτικιστές. Εἶναι ἀντιευρωπαϊστές μονάχα στὸν βαθμὸ κατὰ τὸν ὁποῖο ἡ Εὐρώπη ἔχει μετατραπεῖ σὲ Δύση -σὲ ἕνα ὁμοιομορφοποιητικό καὶ παγκοσμιοποιητικὸ πρόταγμα- καὶ ἔχει γυρίσει την πλάτη της σὲ αὐτὸ ποὺ κάποτε δημιούργησε τὸ μεγαλείο της. Οἱ εὐρασιατιστὲς συγκαταλέγονται δικαιωματικὰ σὲ μία εὐρωπαϊκή πολιτιστική παράδοση: στὴν ἐξέγερση ἡ ὁποία, ἀπὸ τὸν ρομαντισμό καὶ μετά, ἐκφράζεται ἐναντίον τοῦ ὀρθολογιστικοῦ καὶ ἀστικοῦ πολιτισμοῦ -εἶναι ἡ κουλτούρα τῆς ἄλλης Εὐρώπης.
Ὅμως, ὁ εὐρασιατισμὸς ἀποτελεῖ παράδειγμα, πάνω ἀπ' ὅλα, τοῦ τί μπορεῖ νὰ δώσει μία μεταπολιτικὴ σκέψη ποὺ φθάνει στὸ ὑψηλότερο ἐπίπεδό της.
Ἄν ἡ Δύση ἀντιπροσωπεύει τὸ ἡλιοβασίλεμα, τὴν παρακμή, ἡ Εὐρασία -ἡ χώρα ἀπὸ ὅπου ἀνατέλλει ὁ ἥλιος- ἀντιπροσωπεύει τὴν ἀναγέννηση. Ἡ γεωπολιτικὴ καὶ ἡ ἐσχατολογία ἀναμειγνύονται ἔτσι σὲ ὁρισμένες διατυπώσεις ποὺ θὰ ἦταν ἀδιανόητες ἐκτὸς τῆς ρωσσικῆς πολιτιστικῆς τροχιᾶς.
Ὁ Ντούγκιν εἶναι συγγραφέας ἑνὸς πολυσχιδοῦς ἔργου, οἱ διανοούμενοι στοὺς ὁποίους ἀναφέρεται εἶναι κατὰ προτίμηση ξένοι καὶ ἀνήκουν στοὺς καταραμένους τοῦ εὐρωπαϊκοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνα. Ὁ σκληρὸς πυρήνας τῆς σκέψης του -τὸ ἐσωτερικό του μέρος- ἀναφέρεται στὴν παραδοσιοκρατία ποὺ διατύπωσαν ὁ Ρενὲ Γκενὸν [René Guenon] καὶ ὁ Ἰούλιος Ἔβολα ὡς ριζικὴ ἐξέγερση κατὰ τοῦ μοντέρνου κόσμου. Ἐξίσου σημαντικὴ εἶναι ἡ προσήλωσή του στὶς ἀρχὲς τῆς γερμανικῆς «Συντηρητικῆς Ἐπανάστασης» τῆς δεκαετία τοῦ 1920, στὴν φιλοσοφία τοῦ Χάϊντεγκερ καὶ στοὺς θεωρητικοὺς τῆς κλασικῆς γεωπολιτικῆς. Ἡ πρωτοτυπία τοῦ Ντούγκιν ἔγκειται στὸ ὅτι ἔχει «τροφοδοτήσει» θεωρητικὰ τὸν εὐρασιατισμὸ μὲ εὐρωπαϊκὲς μὴ κομφορμιστικές πηγές, προκειμένου νὰ τὶς ἀνακατευθύνει πρὸς μία ἄλλη διάσταση. Ἀπὸ μία σχολὴ σκέψης «τῆς Ρωσσίας καὶ γιὰ τὴν Ρωσσία»
ὁ νεοευρασιατισμὸς γίνεται ἔτσι μία ἐπαναστατικὴ θεωρία παγκόσμιας ἐμβέλειας, «ἀποεδαφικοποιεῖται» καὶ προσλαμβάνει τὰ χαρακτηριστικὰ ἑνὸς ἐνεργητικοῦ ἀντιδυτισμοῦ, ἑνὸς ὑποδείγματος γιὰ ἐκείνους ποὺ ἀντιστέκονται στὴν νέα παγκόσμια τάξη. «Ἕνας εὐρασιατιστής», ὅπως ἐπισημαίνει ὁ Ντούγκιν, «δὲν εἶναι ἕνας κάτοικος τῆς εὐρασιατικῆς ἠπείρου, ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀναλαμβάνει οἰκειοθελῶς ἕναν ὑπαρξιακό, ἰδεολογικὸ καὶ μεταφυσικὸ ἀγῶνα κατὰ τοῦ ἀμερικανισμοῦ, τῆς παγκοσμιοποίησης καὶ τοῦ ἰμπεριαλισμοῦ τῶν δυτικῶν ἀξιῶν».
Αὐτὸς ὁ μεταγεωγραφικὸς νεοευρασιατισμὸς ἀποκτᾶ στὸν Ντούγκιν ἕνα ὄνομα: τὴν Τέταρτη Πολιτικὴ Θεωρία.
ΟΙ ΙΡΑΝΟΙ ΠΡΟΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ
Eugene Montsalvat
Οι πνευματικοί πρόγονοι της Ιρανικής Επανάστασης, ο Αχμάντ Φαρντίντ, ο Τζαλάλ Αλ-ε-Αχμάντ και ο Αλί Σαριάτι, μοιράζονται πολλά κοινά σημεία με την Τέταρτη Πολιτική Θεωρία. Αντλώντας από την κοινή πνευματική κληρονομιά του Μάρτιν Χάιντεγκερ, αναπτύσσουν και οι δύο μια κριτική της δυτικής ηγεμονίας. Σε πολλές περιπτώσεις, οι ιδέες που εκθέτουν αυτοί οι Ιρανοί στοχαστές προεικονίζουν την Τέταρτη Πολιτική Θεωρία, αν και με εξειδικευμένη εφαρμογή στη χώρα του Ιράν. Το Ιράν παρουσιάζει ένα παράδειγμα διανοητικής και πολιτικής εξέγερσης κατά της δυτικής φιλελεύθερης ηγεμονίας που βρίσκεται πέρα από τις κατηγορίες της Δεύτερης και της Τρίτης Πολιτικής Θεωρίας, ωστόσο αντλεί σημαντικές επιρροές από αυτές και τις επαναπροσδιορίζει στο μοναδικό πλαίσιο της ιστορικής ουσίας του Ιράν.
Οι πνευματικοί πρόγονοι της Ιρανικής Επανάστασης θα συγχωνεύσουν με επιτυχία την πιο ριζοσπαστική σκέψη του 20ού αιώνα με την ισλαμική παράδοση του Ιράν για να αναπτύξουν μια πραγματικά επαναστατική σύνθεση. Όπως και στην Τέταρτη Πολιτική Θεωρία, ο Χάιντεγκερ διαδραματίζει βασικό ρόλο, ως ο φιλόσοφος μιας νέας αρχής, ο οποίος προαναγγέλλει την επιστροφή μιας αυθεντικής ουσίας. Τα θεμέλια της ιρανικής χαϊντεγκεριανής σκέψης τέθηκαν από τον Ahmad Fardid, όπως σημειώνει ο Ali Mirsepassi στο "Political Islam, Iran, and the Enlightenment"
"Ο στοχαστής του οποίου το έργο συνέβαλε τα μέγιστα στη δημιουργία του εδάφους για έναν χαϊντεγκεριανό πολιτικό λόγο στο ιρανικό πλαίσιο ήταν ο Ahmad Fardid (1890-1994). Υπήρξε η κορυφαία αυθεντία στη γερμανική φιλοσοφία και ειδικότερα στον Χάιντεγκερ από τη δεκαετία του 1950 και μετά. Τελικά, συνέβαλε τα μέγιστα στην εξέλιξη των διανοητικών λόγων που κατέληξαν στην ιρανική επανάσταση του 1979. Το έργο του περιελάμβανε την αποκατάσταση του δυαδικού συστήματος Ανατολή-Δύση σε μια γλώσσα φιλοσοφικών εννοιών δανεισμένων από τον Χάιντεγκερ. Με ιστορικιστική διάθεση, υποστήριξε ότι η κυρίαρχη "αλήθεια" της εποχής ήταν, από τον 18ο αιώνα, εκείνη ενός δυτικού πολιτισμού που λήστεψε όλες τις "ισλαμικές χώρες" και τα "ανατολικά έθνη" από τις "πολιτισμικές τους μνήμες" και τη δική τους "ιστορική εμπιστοσύνη". Η θέση αυτή συγκροτείται αρχικά από έναν αντιδιαφωτιστικό ισχυρισμό ότι η ανάπτυξη του κενού και εξωτερικού δυτικού πολιτισμού αποτελεί άμεση απειλή για τη ζωτικότητα των τοπικών μη δυτικών πολιτισμών και, δεύτερον, από τον ισχυρισμό ότι η απειλή αυτή πρέπει να αντιμετωπιστεί μέσω της ανάκτησης μιας διαγραμμένης πολιτισμικής μνήμης και της κατάληψης ενός κλεμμένου παρελθόντος". (σελ. 30-31)
Όπως και στην Τέταρτη Πολιτική Θεωρία, ο Φαρντίντ χρησιμοποιεί τον Χάιντεγκερ για να αμφισβητήσει τη μονοπολική κυριαρχία της δυτικής ιδεολογίας, ζητώντας την επιστροφή σε έναν "αυθεντικό" τρόπο ύπαρξης. Αυτή η μεγάλη επιστροφή του Είναι τη στιγμή που η ιστορία είναι πιο σκοτεινή, τη στιγμή που έχουμε περάσει από το σκοτάδι του "δυτικού μηδενισμού", αποκτά μια ιδιαίτερη ιρανική ερμηνεία από τον Fardid. Για να παραθέσω και πάλι τα λόγια του Mirsepassi:
"Σε μια αναδιαμόρφωση της εξιστόρησης του Χάιντεγκερ για την πτώση της Δύσης από την αρχική ελληνική εμπειρία του "είναι" και την ανάγκη να ανακτήσει την αρχική ελληνική εμπειρία του "είναι", ο Φαρντίτ μεταφέρει την αρχική και αυθεντική πνευματική εμπειρία της ανθρωπότητας σε μια νεφελώδη Ανατολή/Ισλάμ. Στην πραγματικότητα, οι τροποποιήσεις του Fardid μεταφέρουν τον ρόλο του "πνευματικού έθνους στη μέση" από τη Γερμανία στο Ιράν, μέσα στην ίδια προβληματική της ψυχροπολεμικής περικύκλωσης και της κοσμικής "οικουμενικής" νεωτερικότητας. Σε αυτή τη δυσχερή θέση είναι απαραίτητο να εγκαταλειφθεί το Gharb (η Δύση) τόσο ως οντολογία όσο και ως τρόπος ζωής. Περιέργως, για να γίνει αυτό, είναι πρώτα απαραίτητο να ανακαλυφθεί η "ουσία της Δύσης" ως προϋπόθεση για να ανακτηθεί και πάλι ο αληθινός ισλαμικός εαυτός. Αυτό φυσικά δεν διαφέρει από την ιδέα του Χάιντεγκερ για μια γέφυρα επιστροφής στο είναι μέσω της αποδόμησης της κυρίαρχης παράδοσης. Οι όροι της ανάγκης για μια κοινωνικά θεμελιωμένη πνευματική υπακοή έχουν αλλάξει, αλλά η ανάγκη παραμένει η καθοριστική ιδέα". (σελ. 119)
Είναι ακριβώς αυτή η επιστροφή στο Είναι, που ο Χάιντεγκερ ονομάζει Ereignis, η οποία βρίσκεται στην καρδιά της Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας, όπως αναφέρει ο Ντούγκιν:
"Ο Χάιντεγκερ χρησιμοποίησε έναν ειδικό όρο, το Ereignis - το "γεγονός", για να περιγράψει αυτή την ξαφνική επιστροφή του Είναι. Πραγματοποιείται ακριβώς τα μεσάνυχτα της νύχτας του κόσμου - στην πιο σκοτεινή στιγμή της ιστορίας. Ο ίδιος ο Χάιντεγκερ αμφιταλαντευόταν διαρκώς ως προς το αν αυτό το σημείο είχε φτάσει ή "δεν έχει φτάσει ακόμα". Το αιώνιο "όχι ακόμα"...
Η φιλοσοφία του Χάιντεγκερ μπορεί να αποδειχτεί ο κεντρικός άξονας που περιστρέφει τα πάντα γύρω από τον εαυτό της - από την επανασχεδιασμένη δεύτερη και τρίτη πολιτική θεωρία μέχρι την επιστροφή της θεολογίας και της μυθολογίας.
Έτσι, στην καρδιά της Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας, ως μαγνητικό της κέντρο, βρίσκεται η τροχιά της προσέγγισης του Γεγονότος (το "Γεγονός"), το οποίο θα ενσαρκώσει τη θριαμβευτική επιστροφή του Είναι, ακριβώς τη στιγμή που η ανθρωπότητα θα το ξεχάσει, μια για πάντα, σε σημείο που θα εξαφανιστούν και τα τελευταία ίχνη του". ("Η τέταρτη πολιτική θεωρία", σελ. 29)
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Οι ινδοευρωπαϊκές ρίζες του σιιτικού Ιράν
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Οι ινδοευρωπαϊκές ρίζες του σιιτικού Ιράν: του Daniele Perra Για πολλούς, η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν παραμένει μια χώρα τυλιγμένη στο μυστήριο. Ωστόσο, το σύστημα που καθιερώθηκε ...
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Πέραν των Θερμοπυλών
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Πέραν των Θερμοπυλών: Claudio Mutti | Eurasia | Rivista di studi geopolitici Το άλλο πρόσωπο της αρχαίας Περσίας «Ο Μαραθώνας», η «Σαλαμίνα», «η σύγκρουση της Ευρ...
Συνέντευξη του Αλεξάντρ Ντούγκιν για το σιιτικό Ισλάμ, το Ιράν και το πρότζεκτ Νοομαχεία
Shia World:
του Reza Kerbelai
Η συντακτική επιτροπή του διαδικτυακού περιοδικού World of Shiism πραγματοποίησε μια εκτενή αποκλειστική συνέντευξη με έναν από τους πιο διάσημους διανοούμενους της Ρωσίας, τον φιλόσοφο, πολιτικό επιστήμονα και ηγέτη του Διεθνούς Ευρασιατικού Κινήματος Aleksandr G. Ντούγκιν. Στη συνέντευξη αυτή, ο καθηγητής Ντούγκιν μίλησε για το πολύτομο έργο του με τίτλο "Νοομαχεία", ένας τόμος του οποίου είναι αφιερωμένος στο Ιράν, αποκάλυψε τις απόψεις του για τον σιιτισμό και το Ιμαμάτ, πρότεινε ότι η παράδοση των Ahl al-Bayt είναι κοντά στη ρωσική νοοτροπία και μοιράστηκε τις εντυπώσεις του από την επίσκεψή του στην Ιερή Κομ.
~
Είναι μια εξαιρετική πόλη, το Κομ. Με γοητεύει αυτό το είδος της "Πλατωνόπολης" όπου το πνευματικό θριαμβεύει πλήρως επί του υλικού, όπου οι άνθρωποι ζουν την πίστη τους στο ιερό. Αυτή η πόλη είναι κατά κάποιο τρόπο μαγική. Είναι ένα απίστευτο μέρος, συγκρίσιμο με το Άγιον Όρος, με τα μοναστικά συγκροτήματα.
Αυτός ο όρος - farhange yentezor ("κουλτούρα της αναμονής") - μου προτάθηκε στο Qom του Ιράν από έναν από τους κορυφαίους αγιατολάχ του σύγχρονου Ιράν, όταν μίλησε για την απόλυτη αλήθεια της σύγχρονης ιρανικής κοινωνίας: αυτή η κουλτούρα της αναμονής, αυτή η αναμονή του Μαχντί, αυτή η εσχατολογική πρόβλεψη μιας ριζικής αλλαγής στα ίδια τα οντολογικά θεμέλια του σύγχρονου κόσμου. Για τον ορθόδοξο άνθρωπο, αυτό συνδέεται στενά με το χριστιανικό και μεσσιανικό σύμπλεγμα. Όχι μόνο με την προσδοκία της δεύτερης έλευσης του Χριστού, αλλά και με τη δημιουργία του χριστιανικού κόσμου μπροστά σε σκοτεινούς καιρούς, και είναι αυτή η εσχατολογική στάση -πνευματικά, εννοιολογικά, παραδειγματικά, υφολογικά- που ενώνει τους ορθόδοξους χριστιανούς και τους σιίτες μουσουλμάνους.
- Έχετε θίξει μια κοινή μας αρχή, όπως η "έννοια της προσδοκίας" (Ιμάμ Μαχντί ή Ιησούς Χριστός). Υπάρχει όμως και μια άλλη αρχή που μοιράζονται οι Σιίτες και οι Ορθόδοξοι: η έννοια του μαρτυρίου, η ανάγκη τήρησης πένθους (για το μαρτύριο του Χριστού, για τη δολοφονία του Ιμάμη Χουσεΐν, ειρήνη και στους δύο). Έτσι, ο Σιϊσμός και η Ορθοδοξία είναι "θρησκείες της θλίψης" και όχι "θρησκείες της χαράς" με μια τόσο φιλελεύθερη έννοια. Συμφωνείτε με αυτή τη δήλωση;
- Ναι, απολύτως. Το ίδιο το ύφος αυτού που θα μπορούσε να ονομαστεί "κύκλος της απόκρυψης", ο κύκλος της συκοφαντίας, η χαϊμπά μέσα στην οποία ζουν οι Σιίτες, είναι μια εποχή καθόλου ανταμειπτική για να την υπομείνει κανείς, μια εποχή στην οποία χάνει κανείς τον εαυτό του. Για τους χριστιανούς, αυτό είναι πολύ σαφές: η χριστιανική Εκκλησία στηρίζεται στην εμπειρία των μαρτύρων, στην εμπειρία εκείνων που έχασαν - στην πραγματικότητα, ο Θεός μας σταυρώθηκε. Και για εμάς, η συμπόνια για τον Θεό και ο προσωπικός πόνος είναι μέρος της θρησκευτικής μας κουλτούρας. Οι Σιίτες είναι πολύ κοντά μας από αυτή την άποψη. Έτσι, είναι πραγματικά η κουλτούρα της αναμονής, συμφωνώ απόλυτα μαζί σας. Αυτό είναι το μαύρο χρώμα του σιιτισμού και το μαύρο χρώμα του χριστιανικού μοναχισμού: είναι μια κουλτούρα συμπόνιας και πόνου από την οποία πηγάζουν ο ηρωισμός, η αυτοθυσία και η πίστη σε όσους έχουν χάσει. Αυτοί που ταπεινώθηκαν, αυτοί που σταυρώθηκαν, αυτοί που έγιναν μάρτυρες, αυτοί που έχασαν την υποτιθέμενη μάχη για ένα επίγειο βασίλειο - αυτοί είναι οι αληθινοί άρχοντες. Αυτή η εναντίωση στη διαχρονική εξουσία του διαβόλου στη γη και η τελική νίκη των δυνάμεων του Φωτός είναι αυτό που ενώνει τους Χριστιανούς και τους Σιίτες.
~
- Κατ' αρχάς, θα θέλαμε να μιλήσουμε για το opus magnum σας, ένα σύνθετο και θεμελιώδες έργο με τίτλο Νοομαχεία. Ένας από τους τόμους (Νοομαχεία. Πόλεμοι του νου. Στην άλλη πλευρά της Δύσης. Ινδο-Ευρωπαικοί πολιτισμοί: Ιράν, Ινδία) είναι αφιερωμένο στο Ιράν και τον σιιτισμό. Μιλήστε στους αναγνώστες μας για το περιεχόμενο αυτού του τόμου, την ιδέα του, τον σκοπό του και τον ρόλο του σιιτισμού σε αυτόν;
- Η σημασία του προγράμματος Νοομαχεία είναι ότι αποτελεί μια φιλοσοφική, ιστορική και πολιτιστική αιτιολόγηση της πολλαπλότητας των πολιτισμών. Αυτή είναι μια πολύ σημαντική αρχή, επειδή η Δύση βλέπει την ιστορία με μονοπολικό τρόπο: υπάρχει ένας δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός, η λογική του οποίου αντανακλά καθολικούς νόμους για όλη την ανθρωπότητα. Η θεωρία της προόδου βασίζεται σε αυτό και, ταυτόχρονα, στην αποικιοκρατία - αμερικανική, ευρωπαϊκή - και σε αυτόν τον μονοπολικό κόσμο, τη σύγχρονη δυτική κυριαρχία, που είναι ένα παγκόσμιο γεγονός, και εδώ το καθήκον μου ήταν μόνο να καταδείξω την απόλυτη ανεπάρκεια αυτής της προσέγγισης και την ύπαρξη εντελώς ανεξάρτητων μοντέλων πολιτισμού σε διαφορετικούς πολιτισμούς εκτός της Δύσης. Δηλαδή, φυσικά, αναλύω και τους δυτικούς πολιτισμούς (αυτό είναι ένα σημαντικό μέρος του έργου, αρκετοί τόμοι), αλλά ταυτόχρονα δείχνω ότι η ίδια η Δύση είναι ετερογενής. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα. Δεύτερον, στην άλλη πλευρά της Δύσης υπάρχουν άλλοι πολιτισμοί, κουλτούρες με τις δικές τους αλήθειες, που όχι μόνο κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση με διαφορετική ταχύτητα, αλλά κινούνται με διαφορετική ταχύτητα προς διαφορετική κατεύθυνση. Από αυτή την άποψη, μαζί με τον πολιτισμό της Δυτικής Ευρώπης, θεωρώ ξεχωριστά τους συνοριακούς πολιτισμούς, δηλαδή εκείνους τους πολιτισμούς που διαμορφώθηκαν γύρω από τον κόσμο της Δυτικής Ευρώπης: τον τουρκικό, τον ρωσικό, τον σημιτικό και τον αμερικανικό πολιτισμό, διότι και σε αυτούς υπήρχε μεγάλη ταυτότητα, αν και επικαλύπτονταν με την Ευρώπη. Αρκετοί τόμοι είναι αφιερωμένοι σε αυτό που ονομάζω μη δυτικό πολιτισμό γενικά - "το άλλο πρόσωπο της Δύσης", και σε αυτούς τους μη δυτικούς πολιτισμούς αναφέρομαι, ιδίως στους αρχαίους πολιτισμούς του Ιράν και της Ινδίας, στους ινδοευρωπαϊκούς πολιτισμούς και σε άλλους μη ινδοευρωπαϊκούς πολιτισμούς, όπως ο κινεζικός, ο πολιτισμός του Ειρηνικού, ο προαφρικανικός κ.λπ. Σε όλους αυτούς αφιερώνω ξεχωριστά έργα.
Έτσι, ένα από αυτά τα βιβλία είναι αφιερωμένο στον ιρανικό πολιτισμό και το σιιτικό Ισλάμ, το οποίο, κατά τη γνώμη μου, αντικατοπτρίζει περισσότερο το πνεύμα του Ιράν κατά την τελευταία εποχή. Ο κύριος στόχος μου σε αυτό το βιβλίο ήταν να δείξω την απόλυτη λογική πληρότητα της ιρανικής ιστορίας, ότι πράγματι η ιστορία του Ιράν δεν είναι μια συλλογή τυχαίων γεγονότων, ότι η ιρανική ιστορία είναι το ξεδίπλωμα ενός συνολικού θεμελιώδους σχεδίου, της ιρανικής ιδέας ή, θα μπορούσαμε να πούμε, του "ιρανικού πράγματος", της "res iranica", όπως συνήθιζε να λέει ο Henri Corbin, τον οποίο σέβομαι βαθύτατα και με πολλούς τρόπους ακολουθώ στο έργο μου... Αυτό το "ιρανικό πράγμα" είναι ένα είδος παραδείγματος της ιρανικής κουλτούρας που βλέπω σε αρχαίους χρόνους και εποχές: στο Ζωροαστρικό Ιράν και στην ισλαμική εποχή, όταν το Ιράν εξισλαμίστηκε, και μέχρι σήμερα. Το καθήκον μου ήταν να δείξω τι είναι συνεχές, τι ενυπάρχει διαρκώς σε όλες αυτές τις διαφορετικές ιστορικές εποχές.
Τέλος, είναι πολύ σημαντικό να σημειωθεί ότι η εργασία μου βασίζεται στη θεωρία των "τριών λόγων" που προτείνεται στα γραπτά μου. Πράγματι, κάθε πολιτισμός, θρησκεία, τέχνη, ακόμη και πολιτική μπορεί να διαβαστεί με όρους "τριών λόγων": του λόγου του Απόλλωνα, του λόγου του Διονύσου και του λόγου της Κυβέλης. Σε γενικές γραμμές, το μοντέλο "από πάνω προς τα κάτω" είναι ο λόγος του Απόλλωνα, το μοντέλο "κέντρο-περιφέρεια" είναι ο λόγος του Διονύσου και ο λόγος της Κυβέλης ή ο υλιστικός λόγος είναι το μοντέλο "από κάτω προς τα πάνω". Κοιτάζοντας μπροστά, μπορούμε αμέσως να συμπεράνουμε ότι ο ιρανικός πολιτισμός με αυτή την έννοια είναι καθαρά απολλώνιος - αυτή είναι η έννοια της ιρανικής ιδέας, η οποία - πριν από τον σιιτισμό, δηλαδή πριν και μετά τις ισλαμικές κατακτήσεις - είναι ένα και το αυτό, παρά τη διαφορά στη μορφή. Είναι η ιδέα της υπεροχής του ουρανού επί της γης, ο πόλεμος της ηρωικής ουράνιας αρχής με τη σατανική γήινη, ο αγώνας των υιών του φωτός εναντίον των υιών του σκότους. Εδώ είναι αυτό το μοντέλο, το οποίο μπορεί να ανιχνευθεί ανά τους αιώνες μέχρι τη σύγχρονη σιιτική εσχατολογία της προσδοκίας του Μαχντί, η οποία επίσης εντάσσεται σε αυτή τη δομή της αποκατάστασης της δικαιοσύνης των δυνάμεων του φωτός έναντι των δυνάμεων του σκότους που επικράτησαν σε ορισμένες περιόδους.
"Η Ευρώπη είναι το πεδίο μάχης μεταξύ δύο κοσμοθεωριών"
Συνέντευξη με την Ντάρια Πλατώνοβα
5 Μαΐου,
από τους Lorenzo Maria Pacini και Giulia Lipari
Πήραμε αποκλειστική συνέντευξη από την Darya Platonova Dugina, φιλόσοφο απόφοιτο του Κρατικού Πανεπιστημίου της Μόσχας, ειδικευμένη στον Nεοπλατωνισμό, ικανή πολιτική σχολιάστρια και κόρη του καθηγητή Aleksandr Dugin. Η συνέντευξη διεξήχθη σε δύο γλώσσες, ώστε να διανεμηθεί και στο ρωσόφωνο κοινό.
. Ντάρια, πρώτα απ' όλα σε ευχαριστώ που δέχτηκες τη συνέντευξή μας. Η διαρκώς μεταβαλλόμενη γεωπολιτική κατάσταση κινείται προς μια νέα πολυπολική παγκόσμια τάξη, η οποία έρχεται σε αντίθεση με τη νέα παγκοσμιοποιημένη παγκόσμια τάξη, της Μεγάλης Επαναφοράς, των οικονομικών ολιγαρχιών και της σκοτεινής εξουσίας. Η Ρωσία είναι σήμερα η χώρα που ηγείται της "σύγκρουσης των πολιτισμών": ποιος πιστεύεις ότι είναι ο ρόλος της Ευρώπης;
. Η Ευρώπη είναι ένα πεδίο μάχης δύο κοσμοθεωριών - της παγκοσμιοποίησης και της αντιπαγκοσμιοποίησης. Αυτό είναι πλέον εμφανές σε όλες τις χώρες. Οι γαλλικές προεδρικές εκλογές διεξήχθησαν πρόσφατα και αναλύοντάς τες μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα την ύπαρξη δύο μπλοκ - το ένα εκπροσωπεί το λαό και το άλλο τις υπερεθνικές ελίτ. Η Λεπέν, και μαζί της ο Μελανσόν, ήταν κατά της παγκοσμιοποίησης στα προγράμματά τους, ο κύριος στόχος των εκστρατειών τους ήταν η αύξηση της αγοραστικής δύναμης των Γάλλων και η ενίσχυση της κυριαρχίας του γαλλικού κράτους (θα μπορούσε κανείς να το αποκαλέσει αυτό ως ένα βαθμό γκωλική στρατηγική στην περίπτωση της Λεπέν και αδέσμευτη θέση στην περίπτωση του Μελανσόν). Σήμερα, η Ευρώπη είναι ένα πολιτικό πεδίο υποταγμένο στη δικτατορία της αμερικανικής ηγεμονίας. Δυστυχώς, οι ευρωπαϊκές ελίτ ακολουθούν τυφλά τις εντολές των Ηνωμένων Πολιτειών. Όμως η κρίση, η οποία έχει ήδη επηρεάσει σημαντικά την Ευρώπη, δείχνει επαρκώς τις αρνητικές συνέπειες αυτών των πολιτικών - και μάλιστα μόνο από οικονομικής πλευράς. Υπάρχουν πολλά σημάδια, φωνές και πολιτικές εκδηλώσεις της εναλλακτικής προσέγγισης που αναδύονται μπροστά στα μάτια μας - υπάρχουν δυνάμεις στην Ευρώπη που επιθυμούν την πολυπολικότητα. Αυτά είναι τα αντιπαγκοσμιοποιητικά κινήματα. Είναι το μέλλον της Ευρώπης, ενώ η παγκοσμιοποίηση και οι ελίτ της ΕΕ είναι το παρελθόν της. Όλα δείχνουν την "παρακμή της Ευρώπης" - η αυξανόμενη τυραννία αναδείχθηκε επίσης από τον Σπένγκλερ ως βασικό χαρακτηριστικό του τέλους του "πολιτισμού", όπως και οι τεχνοκρατικές κυβερνήσεις και η κυριαρχία του χρήματος ως αξίας. Οι ελίτ της ΕΕ ακολουθούν μια συνεπή πολιτική καταστροφής των ευρωπαϊκών χωρών. Ωστόσο, η αντίσταση που υπάρχει από την πλευρά των λαών - η αντίσταση στο θάνατο των δικών τους πολιτισμών - πρέπει να ληφθεί υπόψη. Πρέπει ακόμη να εμφανιστεί.
. Στην Ιταλία ο κόσμος ζητωκραύγαζε υπέρ της Ρωσίας και του Πούτιν μέχρι πριν από λίγους μήνες, ενώ σήμερα ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού έχει συνταχθεί με το ΝΑΤΟ και δείχνει με το δάχτυλο τη Μόσχα. Η παραπληροφόρηση και η εκτεταμένη άγνοια στην πολιτική επιστήμη έχουν οδηγήσει σε ένα ανησυχητικό και επικίνδυνο κλίμα ιδεολογικού μίσους. Ωστόσο, η Ιταλία είναι η έδρα της Πρώτης Ρώμης, είναι η πηγή της τέχνης, της φιλοσοφίας, της επιστήμης και της ομορφιάς για αιώνες και αιώνες, αλλά φαίνεται να έχει αποκοιμηθεί και να έχει ξεχάσει τις ίδιες τις ρίζες και το μεγαλείο της. Πώς πιστεύεις ότι μπορεί να πραγματοποιηθεί η αφύπνιση του Ιταλικού Λόγου και η επιστροφή στο μεγαλείο αυτού του λαού;
. Πρώτα απ' όλα, νομίζω ότι είναι απαραίτητο να συνειδητοποιήσουμε ότι το σύστημα προπαγάνδας των μέσων ενημέρωσης στοχεύει στην ενίσχυση της αμερικανικής επιρροής στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Αυτό, παρεμπιπτόντως, συζητείται συχνά στην Ιταλία. Είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε ότι σήμερα το καθεστώς στο Κίεβο αποτελεί προπύργιο μιας καταστροφικής παγκοσμιοποιητικής ιδεολογίας με ιδέες ξενοφοβίας, ριζοσπαστικού μίσους και τυραννίας.
. Πολλοί άνθρωποι στην Ιταλία, αλλά και γενικότερα σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο, δεν βλέπουν με καλό μάτι τη Ρωσία, παρά το γεγονός ότι είναι κατά του ΝΑΤΟ και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Υπάρχει μια αντίληψη του κινδύνου να περάσει κανείς από την υποταγή μιας αυτοκρατορίας σε μια άλλη. Τι πιστεύετε γι' αυτό;
. Φυσικά, πρόκειται για μεγάλο ρίσκο. Ωστόσο, υπάρχουν διαφορετικές αποχρώσεις της έγκρισης. Μπορεί κανείς να αποδοκιμάζει μια ειδική στρατιωτική επιχείρηση της Ρωσικής Ομοσπονδίας, αλλά να απέχει από την προμήθεια όπλων στο Κίεβο. Πρόκειται επίσης για μια θέση. Η Ευρώπη έχει κάθε δικαίωμα να είναι "ουδέτερη"- γεωπολιτικά είναι ένας ανεξάρτητος πόλος που δεν ανήκει ούτε στον πολιτισμό της θάλασσας ούτε στον πολιτισμό της ξηράς. Αυτό το ενδιάμεσο καθεστώς συνεπάγεται μια ορισμένη ουδετερότητα. Σήμερα, οι διαδικασίες που βλέπουμε είναι η υποταγή των χωρών της ΕΕ στη θέληση των ΗΠΑ, δηλαδή η πλήρης υποταγή στους κανόνες και τις επιταγές του πολιτισμού της θάλασσας. Αυτός είναι ο ιμπεριαλισμός 2.0 και περνάει μέσα από τον πολιτισμό. Ο Γκράμσι ήταν πολύ ακριβής όταν έλεγε ότι στον σύγχρονο κόσμο, η κατάληψη της εξουσίας γίνεται μέσω της κουλτούρας. Όποιος ελέγχει τον πολιτισμό (καθώς και τα μέσα ενημέρωσης) ελέγχει τη χώρα πολιτικά και οικονομικά. Σήμερα ο πολιτισμός στην Ευρώπη ελέγχεται δυστυχώς από φιλοαμερικανικές δομές.
. Είστε ειδική και παθιασμένη με τη γαλλική φιλοσοφία και πολιτική. Η Γαλλία, όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι ένα από τα ισχυρότερα έθνη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στις σχέσεις με τη Ρωσία και όχι μόνο. Ποια σενάρια προβλέπεις από τις επερχόμενες γαλλικές προεδρικές εκλογές; Πώς θα άλλαζαν οι σχέσεις της ΕΕ με τη Ρωσία αν ο Μακρόν είχε χάσει;
. Οι προεδρικές εκλογές έδειξαν ότι οι παγκοσμιοποιητικές δομές έκαναν τα πάντα για να κρατήσουν τον προστατευόμενό τους, τον Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος εκπροσωπεί τα συμφέροντα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Ο μέντοράς του, ο Γάλλος οικονομολόγος Jacques Attali, έγραψε για τη σημασία της παγκοσμιοποίησης και τη δημιουργία μιας "νέας νομαδικής ελίτ", εντελώς αποκομμένης από τις εθνικές της ρίζες. Σε έναν τέτοιο κόσμο, όλες οι διαφορές μεταξύ των πολιτισμών, των λαών, των παραδόσεων και των πάντων γίνονται παγκόσμιες. Μια τέτοια ατζέντα αποτελεί απειλή για την πολλαπλότητα των ευρωπαϊκών ταυτοτήτων. Παρά την αντιλαϊκή πολιτική του πενταετούς σχεδίου του Μακρόν, ολόκληρος ο μηχανισμός του παγκοσμιοποιητικού συστήματος στόχευε στην τεχνητή συνέχιση της θητείας του. Πρέπει να σημειωθεί ότι η κατάσταση είναι μηδενιστική: στην ηγεσία της χώρας βρίσκεται ένας υποψήφιος που δεν έχει την υποστήριξη της πλειοψηφίας του πληθυσμού. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μηδενιστής υποψήφιος - επειδή η νίκη του είναι εντελώς αρνητική.
Ακόμη και δύο ημέρες πριν από τον δεύτερο γύρο των εκλογών ο Μακρόν ανακοίνωσε ότι η Γαλλία έστειλε μονάδες αυτοκινούμενου πυροβολικού και αντιαρματικά πυραυλικά συστήματα στο Κίεβο. Από τον κατευνασμό, ο Μακρόν προχώρησε στην ενεργή υποστήριξη του καθεστώτος του Κιέβου. Σε τηλεφωνική συνομιλία στις 30 Απριλίου 2022, ο Μακρόν συζήτησε με τον Ζελένσκι τα σχέδια για τη γαλλική υποστήριξη προς την Ουκρανία και δήλωσε ότι θα αυξήσει τη στρατιωτική υποστήριξη προς το Κίεβο.
Αν η Μαρίν Λεπέν είχε καταφέρει να έρθει στην εξουσία, η κατάσταση θα είχε αλλάξει ριζικά. Ήταν μια ειλικρινής επικριτής του ΝΑΤΟ σε σχέση με την ουκρανική σύγκρουση. Η θέση της έχει αντιπαγκοσμιοποιητική βάση. Εάν κερδίσει, η Γαλλία θα μπορούσε να γίνει μια χώρα με την οποία η Ρωσία θα μπορούσε να έχει διάλογο. Έχει επανειλημμένα δηλώσει ότι η Γαλλία υποφέρει από τις αντιρωσικές κυρώσεις που έχουν επιβληθεί, χαρακτηρίζοντάς τες "χαρακίρι" για τη χώρα. Δυστυχώς, η Γαλλία έχει γίνει πλέον όμηρος των συμφερόντων των παγκοσμιοποιημένων ελίτ.
. Ως τελευταίο ερώτημα, από τη γεωπολιτική περνάμε στη φιλοσοφία. Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου φιλόσοφοι; Και ποιοι στοχαστές πιστεύετε ότι πρέπει να ανακαλυφθούν εκ νέου αυτή την ιστορική στιγμή, προκειμένου να συνεργαστούν στη μεγάλη αφύπνιση που συντελείται;
. Κατά τη γνώμη μου, είναι απολύτως απαραίτητο να γνωρίζουμε τα έργα του Πλάτωνα και των νεοπλατωνικών, πρόκειται για θεμελιώδεις συγγραφείς που, μεταξύ άλλων, μπορούν να μας δώσουν στοιχεία για τα γεγονότα που συμβαίνουν σήμερα. Στον Πλατωνισμό, η βασική ιδέα ήταν αυτή της ιεραρχίας, η οποία εκδηλώνεται τόσο στην ψυχή (οι τρεις απαρχές της ψυχής) όσο και στην πολιτεία. Όταν αλλάζει η τάξη και η ιεραρχία, η υλική - λάγνα αρχή γίνεται αρχηγός, η δικαιοσύνη εγκαταλείπει την ψυχή και το κράτος, αρχίζει η βασιλεία της τυραννίας (αυτό που βλέπουμε σήμερα στη Δύση). Είναι επίσης ζωτικής σημασίας να αναφερθούμε στα γραπτά του Γκράμσι - και στις ιδέες του για την "ηγεμονία" - αυτό είναι σημαντικό για να περιγράψουμε τη διαδικασία υποταγής του ευρωπαϊκού χώρου στην παγκοσμιοποίηση. Η κύρια μάχη σήμερα δεν είναι τόσο στρατιωτική όσο πολιτιστική. Ως εκ τούτου, είναι ζωτικής σημασίας να κατανοήσουμε τη νέα αποστολή της κουλτούρας, η οποία φέρει τη σημασιολογία του πολιτισμού. Στην Ευρώπη, μια κουλτούρα που εξαπλώνεται σαν επιδημία είναι η κουλτούρα της παγκοσμιοποίησης (μπορούμε να διακρίνουμε διάφορες τάσεις - cyborgization της τέχνης, γοητεία των αντικειμενοστραφών οντολογιών και πολλές άλλες).
Ο Μποντριγιάρ με την ιδέα του θανάτου στη νεωτερικότητα είναι πιο επίκαιρος από ποτέ, κατά τη γνώμη μου. Εν ολίγοις, σημειώνει ότι η σύγχρονη κοινωνία προσπαθεί να καταργήσει τον θάνατο. Στην κατάργηση αυτή, την άρνηση του θανάτου, ο θάνατος κατακλύζει τα πάντα, υποτάσσει όλες τις διαδικασίες. Αν αναλύσουμε, για παράδειγμα, τη γαλλική πολιτική από τη σκοπιά της Θανατολογίας, τότε αυτή η σύγχρονη στάση με την "άρνηση του θανάτου" μπορεί να φανεί στη μορφή του Μακρόν. Η εστίασή του στην εικονικότητα (ένα προεκλογικό δωμάτιο στο παιχνίδι Meinkraft), η έκκλησή του στο μέλλον (και όχι στο παρελθόν), το biohacking στην υπηρεσία των ιδεολογικών του μεντόρων (Bernard-Henri Lévy) είναι όλα στοιχεία της ιδεολογίας της προσπάθειας να ξεπεραστεί ο θάνατος, η οποία είναι στην πραγματικότητα ενσωματωμένη στην ίδια την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης.
Αν προσπαθήσουμε να στραφούμε προς την υπαρξιακή ανάλυση, νομίζω ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό να ακολουθήσουμε τη φιλοσοφία του Χάιντεγκερ, ο οποίος περιέγραψε έξοχα την εμπειρία της σύγκρουσης του ανθρώπου με το Είναι. Η εμπειρία του πολέμου και της σύγκρουσης είναι μια ευκαιρία για τον άνθρωπο να δει το "αυθεντικό", μια ευκαιρία να φτάσει στην "ιερή" του βάση.
Οι προκλήσεις του πολέμου στην Ουκρανία: μια μεταφυσική προοπτική
του Iurie Rosca
Με την έναρξη της τεράστιας στρατιωτικής επιχείρησης της Ρωσίας στο ουκρανικό έδαφος, ολόκληρος ο κόσμος έχει εισέλθει σε μια αποφασιστική φάση της ιστορίας του, και δεδομένου ότι η ιστορία δεν είναι μια μηχανική, αδυσώπητη και μοιρολατρική εκτύλιξη ανούσιων γεγονότων, παραμένοντας ανοιχτή σε μια απειρία επιλογών και πιθανοτήτων, που καθορίζονται από τη θεία βούληση, το τέλος αυτής της μεγάλης μάχης είναι αβέβαιο.
Ολόκληρη η ανθρωπότητα φαίνεται να έχει πιαστεί στη δίνη των στοιχείων μιας ακαταμάχητης δύναμης, στην τυφλή δύναμη ανυπέρβλητων αντιφάσεων, η απελευθέρωση των οποίων δεν μπορεί να έχει άλλο αποτέλεσμα από αυτό της μάχης μέχρι θανάτου μεταξύ δύο κόσμων, μεταξύ δύο οραμάτων για τη ζωή. Αυτή η πλανητική σύγκρουση δεν φαίνεται να αφήνει περιθώρια για ένα τέλος στο οποίο οι δύο πλευρές θα καταλήξουν σε συμφωνία. Καθένας από τους εμπόλεμους επιδιώκει την τελική εξόντωση του εχθρού.
Πίσω από το στενό σχέδιο των δύο εμπόλεμων στρατοπέδων κρύβονται δύο ανταγωνιστικά και διαμετρικά αντίθετα οράματα για τον κόσμο και τη ζωή. Πρόκειται για μια μεγάλη σύγκρουση ριζικά διαφορετικών πολιτισμών, η οποία μπορεί να επιβεβαιωθεί μόνο με την αντιπαράθεση του αντίθετου μοντέλου. Στο επίκεντρο αυτής της ασυμβίβαστης μάχης βρίσκονται δύο μοντέλα πολιτισμού. Στην πραγματικότητα, δύο πολιτισμοί που διαφέρουν σημαντικά.
Ακολουθεί το προφίλ ταυτότητας αυτών των δύο κόσμων από μεταφυσική άποψη:
Τελλουροκρατικός πολιτισμός έναντι θαλασσοκρατικού πολιτισμού,
Πολιτισμός της ξηράς έναντι του πολιτισμού της θάλασσας,
Ηπειρωτικός πολιτισμός έναντι ωκεάνιου πολιτισμού,
Ο πολιτισμός της ουράνιας διαύγειας έναντι του πολιτισμού του θαλάσσιου σκότους,
Σταθερός έναντι ασταθούς πολιτισμού,
Κάθετος έναντι οριζόντιου πολιτισμού,
Ο πολιτισμός της παράδοσης έναντι του πολιτισμού της νεωτερικότητας,
Ο πολιτισμός του σταυρού έναντι του πολιτισμού της τοκογλυφίας,
Ο πολιτισμός της σωτηρίας έναντι του πολιτισμού της απώλειας,
Ηλιακός πολιτισμός έναντι σεληνιακού πολιτισμού,
Ο πολιτισμός της αγάπης έναντι του πολιτισμού του μίσους,
Ο πολιτισμός του υπερβατικού έναντι του πολιτισμού του ενυπάρχοντος,
Ο πολιτισμός του νου έναντι του πολιτισμού της ύλης,
Ο πολιτισμός της αρρενωπότητας έναντι του πολιτισμού του γυναικοκρατικού φεμινισμού,
Θρησκευτικός πολιτισμός έναντι παγανιστικού πολιτισμού,
Ο πολιτισμός του ιερού έναντι του πολιτισμού του βέβηλου,
Ο πολιτισμός του μυστικισμού έναντι του πολιτισμού του γνωστικισμού,
Κολομβιανός έναντι ερπετοειδούς πολιτισμού,
Δημιουργιστικός εναντίον εξελικτικού πολιτισμού,
Ο πολιτισμός του Χριστοκεντρισμού έναντι του πολιτισμού του ανθρωποκεντρισμού,
Οργανικός έναντι μηδενιστικού πολιτισμού,
Φυσικός έναντι μηχανικού πολιτισμού,
Ο πολιτισμός της πίστης έναντι του πολιτισμού του επιστημονισμού,
Ο πολιτισμός των αργών μετασχηματισμών έναντι του πολιτισμού των επαναστατικών ρήξεων,
Ο φωτεινός πολιτισμός του πνεύματος έναντι του θαμπού πολιτισμού της ύλης,
Ο πολιτισμός της ζωής έναντι του πολιτισμού του θανάτου,
Ο πολιτισμός του δώρου έναντι του πολιτισμού του χρήματος,
Ο στοχαστικός πολιτισμός έναντι του ωφελιμιστικού πολιτισμού,
Ο πολιτισμός της τιμής έναντι του πολιτισμού του συμφέροντος,
Ο πολιτισμός του πνεύματος της θυσίας έναντι του ηδονιστικού πολιτισμού,
Ο πολιτισμός των ηρώων έναντι του πολιτισμού των εμπόρων,
Ο πολιτισμός των αγίων έναντι του πολιτισμού των ειδώλων,
Ο πολιτισμός της λατρείας της εργασίας έναντι του πολιτισμού του παρασιτικού κέρδους,
Αγροτικός έναντι αστικού πολιτισμού,
Ο πολιτισμός του μέτρου έναντι του πολιτισμού της αφθονίας,
Ο πολιτισμός του φυσικού έναντι του τεχνοκρατικού πολιτισμού,
Ο πολιτισμός της αρμονίας έναντι του πολιτισμού του χάους,
Ο πολιτισμός της ομορφιάς έναντι του πολιτισμού του αποτρόπαιου,
Ο πολιτισμός της οικογένειας έναντι του πολιτισμού της σεξουαλικής διαστροφής,
Ο πολιτισμός της αφοσίωσης έναντι του πολιτισμού της ασυδοσίας,
Ο πολιτισμός της ηθικής έναντι του πολιτισμού της διαφθοράς,
Ο πολιτισμός της γονιμότητας έναντι του πολιτισμού της στειρότητας,
Ο πολιτισμός του νοήματος έναντι του πολιτισμού του παραλογισμού,
Ο πολιτισμός της αξιοπρέπειας έναντι του πολιτισμού της απρέπειας,
Ο πολιτισμός της ανθρώπινης ιδιοφυΐας έναντι του πολιτισμού της τεχνητής νοημοσύνης,
Ο πολιτισμός του ανθρώπου ενάντια στον πολιτισμό του υπερανθρωπισμού.
Αυτή η μάχη, λοιπόν, δεν είναι μεταξύ δύο χωρών, αλλά μεταξύ δύο τρόπων ζωής και ερμηνείας της ζωής. Και σε αυτή την περίπτωση, δεν έχει σημασία αν όλοι όσοι βρίσκονται στην πλευρά της Ρωσίας έχουν επίγνωση της εκπολιτιστικής της αποστολής ή όχι. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, δεδομένου ότι αυτή η χώρα, προικισμένη με μια μεγάλη ιστορική αποστολή, έχει υποστεί δύο τεράστια πολιτιστικά σοκ: τον κομμουνιστικό πειραματισμό και τον φιλελεύθερο πειραματισμό. Όμως, παρά τα ιστορικά αυτά τραύματα, τα προγονικά αρχέτυπα, η βυζαντινή πνευματική προίκα, οι ηπειρωτικοί πολιτιστικοί κώδικες έχουν διατηρηθεί στα βάθη του συλλογικού ασυνειδήτου. Πέρα από τα ιστορικά τραύματα, την αγκύλωση και τα παρωχημένα ιδεολογικά τικ, βρίσκεται το αναγεννητικό σθένος ενός έθνους που δεν έχει εγκαταλείψει την κλίση του να γράφει ιστορία και να αντέχει στο χρόνο.
Ο σπασμωδικός αγώνας όλης της ανθρωπότητας σαν να βρίσκεται στα πρόθυρα του αδυσώπητου θανάτου άρχισε πριν από δύο χρόνια, με την έναρξη της τελικής φάσης της απόκρυφης συνωμοσίας για την ερήμωση του πλανήτη. Τίποτα δεν φαινόταν ικανό να αντιστρέψει την πορεία των γεγονότων. Μπορεί όμως αυτός ο πόλεμος να σταματήσει τώρα την παγκόσμια γενοκτονία και να τερματίσει τις μαζικές δολοφονίες με ένεση, ή θα επιταχύνει απλώς το αδυσώπητο τέλος του ανθρώπινου πολιτισμού;
Οι προσευχές μας απευθύνονται στον καλό μας Θεό να επιτρέψει τη νίκη των δυνάμεων του φωτός και να μας δώσει λίγο περισσότερο χρόνο για να ζήσουμε. Αντιμέτωποι με τον επικείμενο θάνατο, βρισκόμαστε πάντα σε μια κρίση χρόνου για να μετανοήσουμε.
Η ελπίδα μας είναι ότι η αιματηρή τραγωδία του πολέμου στην Ουκρανία δεν θα επισπεύσει το τέλος του κόσμου, αλλά μόνο το τέλος αυτού του πεσμένου κόσμου, το οποίο θα ακολουθηθεί από μια νέα αρχή.
ΥΓ: Και όσοι εξακολουθούν να διστάζουν, μη γνωρίζοντας σε ποια πλευρά του μετώπου να στείλουν τη συμπάθειά τους, καλό θα ήταν να αναφέρουμε μερικές μόνο τερατώδεις μορφές στο στρατόπεδο των αντιρωσικών ειρηνιστών: τον οικονομικό αρπακτικό και άθλιο ολιγάρχη Τζορτζ Σόρος, τη σατανική σούπερ σταρ Μαντόνα και τη Μαρίνα Αμπράμοβιτς, διάσημη για τους σκοτεινούς καλλιτεχνικούς αυτοσχεδιασμούς της με σατανικές τελετές κανιβαλισμού, παιδοκτονίας, σεξουαλικής διαστροφής κ.λπ., το δαιμονικό αυτό πρόσωπο συνδέεται στενά με τη φατρία των Rothschild Illuminati.
Ολόκληρος ο στρατός των μισθοφόρων από όλο τον κόσμο, που πριν από δύο χρόνια εντάχθηκε στο σχέδιο Covid-19, φορώντας τις προστατευτικές μάσκες τους και καλώντας μας στην ένεση, φοράει τώρα ήδη μια άλλη μάσκα, αυτή των φιλειρηνικών και ταυτόχρονα συμμάχων των πολεμιστών του Κιέβου. Πίσω από αυτές τις μάσκες κρύβεται το φρικτό χαμόγελο των παγκοσμιοποιητικών δυνάμεων του κακού.
6 Μαρτίου, 2022
https://www.ideeazione.com/le-sfide-della-guerra-in-ucraina-una-prospettiva-metafisica/
Εθνικισμός*: εγκληματική μυθοπλασία και ιδεολογικό αδιέξοδο
του Aleksander Dugin
Τέταρτη πολιτική θεωρία και η κριτική του εθνικισμού
Ίσως λίγοι έχουν παρατηρήσει ότι η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία δίνει τη μεγαλύτερη προσοχή στην κριτική του εθνικισμού. Το πιο εντυπωσιακό είναι η κριτική του φιλελευθερισμού και η απόρριψη του μαρξιστικού δόγματος, αλλά εξίσου αναγκαία και θεμελιώδης είναι η ριζική απόρριψη όχι μόνο του εθνικισμού, αλλά και του έθνους (στμ nation όχι ethnos).
Ιδιαίτερη θέση στην Τέταρτη Πολιτική Θεωρία κατέχει η κατά μέτωπο και ασυμβίβαστη κριτική του ρατσισμού, ο οποίος μπορεί να θεωρηθεί ως μία από τις εκδοχές του εθνικισμού ή, γενικότερα, ως ένα γενικό παράδειγμα της στάσης του δυτικού πολιτισμού απέναντι σε όλους τους άλλους λαούς και πολιτισμούς.
Σε μια εποχή που η Ρωσία διεξάγει στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία, στόχος της οποίας είναι η αποναζιστικοποίηση, θα πρέπει να σταθούμε σε αυτό με περισσότερες λεπτομέρειες.
Πλουραλισμός των πολιτισμών και πολυπολικότητα
Η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία βασίζεται στη θεμελιώδη ιδέα της πολλαπλότητας των πολιτισμών και των κουλτούρων, δηλαδή στην ιδέα ενός πολυπολικού κόσμου - ως ιστορία, παρούσα κατάσταση πραγμάτων και σχέδιο για το μέλλον. Αυτό σημαίνει ότι ο δυτικός πολιτισμός και, ειδικότερα, ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός που αναπτύχθηκε στη σύγχρονη εποχή, είναι μόνο μία από τις παραλλαγές του πολιτισμού και ότι εκτός αυτού υπήρξαν, υπάρχουν και, κυρίως, πρέπει και θα υπάρξουν άλλοι πολιτισμοί στη βάση διαφορετικών αρχικών αρχών.
Αυτοί οι μη δυτικοί πολιτισμοί είναι:
Ρωσικός (ορθόδοξος-ευρασιατικός) πολιτισμός (ξεκινάμε από αυτόν, γιατί το είμαστε),
Κινεζικός (αρκετά ενοποιημένος και πλέον πολιτικά μορφοποιημένος),
Ισλαμικός (πολυπολικός και πολυδιάστατος από μόνος του)
Ινδικός (δεν ενεργεί ακόμη ως ανεξάρτητος πόλος)
Λατινική Αμερική (σε διαδικασία να γίνει),
Αφρικανική (δυνητική και εκπροσωπούμενη από το σχέδιο του παναφρικανισμού).
Επιπλέον, στον ίδιο τον δυτικό πολιτισμό μπορούν να διακριθούν δύο τομείς:
Αγγλοσαξονικός (ΗΠΑ, Αγγλία, Αυστραλία, Καναδάς) και
Ευρωπαϊκό-ηπειρωτικός (κυρίως γαλλογερμανική).
Ταυτόχρονα, ο δυτικός πολιτισμός παρουσιάζεται ως ο μοναδικός και οικουμενικός, εξισώνοντας τις αξίες και τις συμπεριφορές του με εκείνες όλης της ανθρωπότητας. Αυτός είναι ο βαθύς δυτικός ρατσισμός (εθνοκεντρισμός), ο οποίος αποτέλεσε τη βάση της κλασικής αποικιοκρατίας και παραμένει έτσι -αλλά ελαφρώς πιο συγκαλυμμένος- στα σχέδια της παγκοσμιοποίησης.
Η ρατσιστική φύση της μονοπολικότητας: η δυτική ηγεμονία και οι παράγοντες επιρροής
Στο επίπεδο της γεωπολιτικής και της γεωστρατηγικής, ο δυτικός ρατσισμός εκφράζεται με ένα μονοπολικό μοντέλο: η Δύση (ΗΠΑ και ΝΑΤΟ) ελέγχει ολόκληρη την ανθρωπότητα στη βάση της πλήρους στρατιωτικής, οικονομικής, διπλωματικής, πληροφοριακής και πολιτιστικής κυριαρχίας (κυριαρχία πλήρους φάσματος).
Κάθε χώρα και κάθε άτομο μπορεί να συμφωνήσει με την αξίωση της Δύσης για οικουμενικότητα (δηλαδή μονοπολικότητα) ή να την απορρίψει. Η επιλογή της μονοπολικότητας ή της πολυπολικότητας δεν είναι δεδομένη, είναι πάντα ανοιχτή. Κάθε Ρώσος, Κινέζος, Μουσουλμάνος, Ινδουιστής, Αφρικανός ή Λατινοαμερικάνος μπορεί να αναγνωρίσει την ηγεμονία της Δύσης ή να πει ένα αποφασιστικό "όχι" σε αυτήν, ορκιζόμενος στη δική του ταυτότητα ως πολιτισμού. Επομένως, όλα εξαρτώνται από τη θέση που θα πάρουμε. Αν αποδεχτούμε την οικουμενικότητα της Δύσης και τη στρατηγική και πολιτιστική κυριαρχία της, γινόμαστε φορείς της επιρροής του ΝΑΤΟ. Και τίποτα άλλο. Αν δεν συμφωνήσουμε, θα βιώσουμε το πλήγμα της παγκόσμιας ηγεμονίας. Δηλαδή, μπαίνουμε σε έναν αγώνα με τη Δύση, το ΝΑΤΟ και τους φορείς επιρροής του - με όλους εκείνους που λένε "ναι" στη Δύση.
Σήμερα η Ρωσία διεξάγει μια στρατιωτική επιχείρηση εναντίον της Δύσης και της ηγεμονίας της. Με αυτήν ήμαστε σε άμεση αντιπαράθεση. Αυτό σημαίνει ότι η Ρωσία - ως διακριτός πολιτισμός και πυρηνική δύναμη - απορρίπτει την αξίωση της Δύσης για ηγεμονία και οικουμενικότητα. Η Μόσχα δίστασε για πολύ καιρό, αλλά τελικά αποφάσισε να πει ένα ριζικό "όχι".
Όπως είναι φυσικό, η ρατσιστική, παγκοσμιοποιητική Δύση αντιδρά στη Ρωσία με τον ίδιο τρόπο και διεξάγει με σφοδρότητα έναν πόλεμο δι' αντιπροσώπων μαζί μας, και μάλιστα δι' αντιπροσώπων, με τη βοήθεια του νεοναζιστικού καθεστώτος που έχει καλλιεργήσει στην Ουκρανία.
Υπάρχει μια ένοπλη αντιπαράθεση μεταξύ του πολυπολικού και του μονοπολικού κόσμου. Πρόκειται για σύγκρουση πολιτισμών. Πολιτισμός στον πληθυντικό. Και όχι ένας πόλεμος "ενός πολιτισμού με βαρβάρους", όπως προπαγανδίζει η Δύση.
Δεδομένου ότι ο πόλεμος (όχι με την Ουκρανία, αλλά με τη Δύση) βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη, επομένως, αυτή τη στιγμή είναι η στιγμή που πρέπει να αντιταχθούμε στη Δύση με τις δομές του πολιτισμού μας: θεωρίες, ιδέες, παραδείγματα, διδασκαλίες, αξίες, αρχές. Και οι δυτικές αξίες, τουλάχιστον, θα πρέπει να σχετικοποιηθούν - ή ακόμη και να απορριφθούν. Το να σχετικοποιείς σημαίνει να λες: "σου αρέσει, ωραία, αλλά αυτή είναι η δική σου και μόνο η δική σου γνώμη και όχι η καθολική". Για να τα απορρίψεις, όλα είναι ξεκάθαρα και εύκολα, αλλά σε αντάλλαγμα, πρέπει να εγκρίνεις κάτι δικό σου, πρωτότυπο και ολοκληρωμένο.
Ηγεμονία στην πολιτική επιστήμη
Ακριβώς όπως ορισμένα μέσα ενημέρωσης και δημόσιοι οργανισμοί στη Ρωσία αναγκάστηκαν πρόσφατα να φέρουν την ένδειξη "ξένος πράκτορας", έτσι συμβαίνει και με τις πολιτικές θεωρίες. Ο φιλελευθερισμός, ο κομμουνισμός και ο εθνικισμός που μας ενδιαφέρουν ιδιαίτερα είναι οι κύριες πολιτικές και ιδεολογικές εκδοχές της δυτικής νεωτερικότητας. Και οι τρεις κλασικές ιδεολογίες (φιλελευθερισμός, κομμουνισμός, εθνικισμός) αναπτύχθηκαν στη Δύση και αντιστοιχούν στην ιστορική εμπειρία και ταυτότητά της. Στις υπόλοιπες μη δυτικές κοινωνίες και σε ολόκληρους πολιτισμούς, οι τρεις αυτές θεωρίες επεκτάθηκαν κατά τη διάρκεια του πνευματικού αποικισμού. Σήμερα θεωρούνται γενικές και οικουμενικές, και επομένως εφαρμόσιμες σε κάθε λαό και χώρα, αλλά στην πραγματικότητα μιλάμε για τα εννοιολογικά και θεωρητικά προϊόντα ενός μόνο τμήματος της ανθρωπότητας, ενός πολιτισμού: της σύγχρονης Δύσης. Σε όλες τις μη δυτικές κοινωνίες, η έκθεση του φιλελευθερισμού (ο οποίος είναι κυρίαρχος σήμερα και επομένως πιο επικίνδυνος), του κομμουνισμού και του εθνικισμού πρέπει να ξεκινά με μια προειδοποίηση: "Προσοχή! Έχουμε να κάνουμε με τοξικό αποικιοκρατικό-ιμπεριαλιστικό περιεχόμενο!" Δηλαδή, οι υποστηρικτές του φιλελευθερισμού, του κομμουνισμού και του εθνικισμού εκτός της Δύσης είναι συνειδητοί ή ασυνείδητοι ξένοι πράκτορες. Εκτός, βέβαια, αν υποβάλλουν αυτές τις θεωρίες όχι καν σε κριτική, αλλά τουλάχιστον σε σύγκριση με τις δικές τους διδασκαλίες και θεωρίες που έχουν οικοδομηθεί πάνω στις αρχές του δικού τους πολιτισμού, και αυτό συμβαίνει πολύ σπάνια και, κατά κανόνα, καταστέλλεται αμέσως.
Το να είσαι φιλελεύθερος, κομμουνιστής ή εθνικιστής έξω από τη Δύση είναι σαν να είσαι πράκτορας επιρροής, συνεργάτης και "πέμπτη φάλαγγα".
Αυτό είναι ένα γενικό συμπέρασμα της πολυπολικότητας και της αναγνώρισης της πολλαπλότητας των πολιτισμών, καθώς και η θεμελιώδης βάση της Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας, που βασίζεται στην απόρριψη της αξίωσης της δυτικής πολιτικής επιστήμης και των τριών κύριων θεωριών της - 1) φιλελευθερισμός, 2) κομμουνισμός, 3) εθνικισμός - για καθολικότητα.
Η δυτική πολιτική επιστήμη είναι προϊόν του καπιταλισμού
Επιπλέον, θα πρέπει να προστεθεί ότι πρόκειται για την πολιτική επιστήμη της σύγχρονης Δύσης, η οποία διαμορφώθηκε ακριβώς τη στιγμή που η Δύση ήρθε σε πλήρη ρήξη με την κλασική και μεσαιωνική κληρονομιά της: πρώτα απ' όλα με τον Χριστιανισμό.
Οι τρεις αυτές πολιτικές θεωρίες αποτέλεσαν τη βάση της δυτικής πολιτικής επιστήμης μαζί με την αστική τάξη πραγμάτων.
Ο φιλελευθερισμός αρχικά διακήρυττε τον αστικό ατομικισμό και την κοινωνία των πολιτών σε κοσμοπολίτικη-πλανητική κλίμακα.
Ο εθνικισμός είναι το ίδιο με τον ατομικισμό και την ιδιότητα του πολίτη, αλλά μόνο στο πλαίσιο ενός αστικού κράτους.
Και ο κομμουνισμός, αποδεχόμενος τον καπιταλισμό ως μια αναπόφευκτη φάση της ανθρώπινης ανάπτυξης (μια ρατσιστική και ευρωκεντρική θέση), ισχυρίστηκε ότι θα ξεπερνούσε την αστική τάξη πραγμάτων (η οποία προοριζόταν να γίνει παγκόσμια πρώτη), αλλά διατήρησε την πίστη στην πρόοδο και την τεχνική ανάπτυξη, συνεχίζοντας - αλλά μόνο σε ένα μαζικό και ταξικό δημοκρατικό κλειδί - το αστικό ήθος της "απελευθέρωσης" από την παράδοση, τη θρησκεία, την οικογένεια κ.λπ.
Βέβαια, έχοντας νικήσει σε μη δυτικές κοινωνίες (σε αντίθεση με τον ίδιο τον Μαρξ, ο οποίος πίστευε ότι αυτό ήταν αδύνατο), ο κομμουνισμός έχει αλλάξει ποιοτικά (στη Ρωσία, την Κίνα κ.λπ.), αλλά δεν έχει κάνει σημαντικές αλλαγές στην ίδια τη θεωρία, παραμένοντας μέρος της ευρωκεντρικής πολιτικής επιστήμης.
Ο εθνικισμός ως αντι-Παράδοση
Ας μιλήσουμε τώρα πιο συγκεκριμένα για τον εθνικισμό. Ο εθνικισμός είναι ένα δυτικό αστικό καπιταλιστικό φαινόμενο. Εμφανίζεται στην Ευρώπη ως απόρριψη του μεσαιωνικού τρόπου ζωής: θρησκεία, ενιαία ευρωπαϊκή εκκλησία, αυτοκρατορία, ταξική οργάνωση της κοινωνίας. Ο ευρωπαϊκός εθνικισμός είναι το ίδιο τεχνητό και εργαλειακό κατασκεύασμα με άλλες εκδοχές των δυτικών ιδεολογιών. Αυτό δεν είναι μια εναλλακτική λύση στην καπιταλιστική νεωτερικότητα, είναι το άμεσο προϊόν της.
Βέβαια, ο φιλελευθερισμός αντιστοιχεί πληρέστερα στο καπιταλιστικό σύστημα και αρχικά είχε σχεδιαστεί ως παγκοσμιοποίηση, δηλαδή ως εξάπλωση των κανόνων και των συμπεριφορών του αστικού συστήματος σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Αυτό, παρεμπιπτόντως, ήταν καλά κατανοητό από τους μαρξιστές. Ο εθνικισμός, από την άλλη πλευρά, ήταν ένα ενδιάμεσο στάδιο, όταν ήταν απαραίτητο να καταστραφούν οι πανευρωπαϊκοί θεσμοί του Μεσαίωνα - ο καθολικισμός, η αυτοκρατορία, η ταξική οργάνωση της κοινωνίας - και να προσφερθεί κάτι ως αντάλλαγμα για την προσωρινή διατήρηση του κράτους, που είχε ήδη καταληφθεί από την αστική ολιγαρχία. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ο εθνικισμός πρωτοεμφανίστηκε στις προτεσταντικές χώρες, όπου, ξεκινώντας από την Ολλανδία και την Αγγλία, βλέπουμε και τα τρία κύρια σημάδια του αναδυόμενου καπιταλισμού (αντι-εκκλησία, αντι-αυτοκρατορία, αντι-ιεραρχία), την αποκήρυξη της Ρώμης, τη σφοδρή αντίθεση στους Αψβούργους και τη μεταφορά της πρωτοβουλίας στην οικονομία και την πολιτική από την αριστοκρατία και το ιερατείο στην αστική τάξη των εμπόρων.
Ήταν οι αντιπαραδοσιακοί - αντικαθολικοί, αντισημιτικοί και αντιιμπεριαλιστικοί - αστικοί κύκλοι των ευρωπαϊκών κοινωνιών που έγιναν οι κύριοι φορείς του εθνικισμού.
Ιστορικά, ο καπιταλισμός αναπτύχθηκε σύμφωνα με ορισμένες φάσεις: πρώτα με τη μορφή του εθνικισμού, στη συνέχεια με τη μορφή του παγκοσμιοποιημένου φιλελευθερισμού, αν και οι φιλελεύθερες θεωρίες διαμορφώθηκαν σε πρώιμο στάδιο, και ο παγκοσμιοποιητισμός του Άνταμ Σμιθ ήταν ταυτόσημος ως προς το περίγραμμά του με τα εδάφη της βρετανικής αποικιακής παγκόσμιας αυτοκρατορίας.
Καθώς το αστικό σύστημα εξελισσόταν, ο καπιταλισμός γινόταν όλο και πιο φιλελεύθερος και όλο και λιγότερο εθνικός, αλλά σε πολλές περιπτώσεις οι εθνικές μορφές δεν εξαφανίστηκαν πουθενά: τα αστικά εθνικά κράτη επιβίωσαν μέχρι σήμερα. Οι σύγχρονοι φιλελεύθεροι παγκοσμιοποιητές θέλουν να τις καταργήσουν το συντομότερο δυνατό, μεταφέροντας την εξουσία στην παγκόσμια κυβέρνηση, αλλά εξακολουθούν να υπάρχουν και, αν χρειαστεί, χρησιμοποιούνται από τις καπιταλιστικές ελίτ που τις ελέγχουν. Ωστόσο, είναι λογικό να θεωρήσουμε τον εθνικισμό ως πρώιμη φάση του καπιταλισμού και τον φιλελευθερισμό (παγκοσμιοποίηση) ως όψιμη φάση.
Ο κομμουνισμός σε αυτό το πλαίσιο είναι μια παρέκκλιση. Οι κομμουνιστές (τουλάχιστον οι δογματικοί μαρξιστές) είναι αλληλέγγυοι με τους παγκοσμιοποιητές στην απόρριψη των εθνών-κρατών και θεωρούν τον θρίαμβο του κοσμοπολίτικου καπιταλισμού σε πλανητική κλίμακα αναγκαίο και αναπόφευκτο. Ως εκ τούτου, στον αγώνα κατά των καθαρά εθνικιστικών καθεστώτων, βρίσκονται συχνά στο πλευρό των φιλελευθέρων. Αλλά, ταυτόχρονα, περιμένουν τη στιγμή που το καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο έχει γίνει παγκόσμιο και διεθνές, θα περάσει σε κρίση και τότε, σύμφωνα με αυτούς, θα δημιουργηθούν οι συνθήκες για την παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση. Εδώ θα γίνει αισθητή η αντιπαράθεση μεταξύ κομμουνισμού και φιλελευθερισμού. Τέτοια είναι η αφηρημένη θεωρία του κομμουνισμού, η οποία καταρρίπτεται πλήρως από την ιστορική πρακτική. Τα κομμουνιστικά καθεστώτα, στην πραγματικότητα, δεν διαμορφώθηκαν σε καπιταλιστικές και διεθνείς κοινωνίες, αλλά σε αγροτικές χώρες με σχεδόν μεσαιωνικό τρόπο ζωής, και μετατράπηκαν σε κάτι εθνικομπολσεβικικό, το οποίο ένα σημαντικό μέρος των δυτικών μαρξιστών αρνήθηκε γενικά να θεωρήσει ως "σοσιαλισμό" ή "κομμουνισμό". Έτσι, σε αντίθεση με την καθαρή μαρξιστική θεωρία, ορισμένα κομμουνιστικά καθεστώτα (Σοβιετική Ρωσία, Κίνα κ.λπ.) άρχισαν να οικοδομούν το σοσιαλισμό σε μια μόνο χώρα, δηλαδή ουσιαστικά συνέδεσαν τον κομμουνισμό με το εθνικό πλαίσιο (χωρίς, ωστόσο, να του δώσουν θεωρητική διατύπωση).
Αυτό δημιούργησε μια τρομερή σύγχυση των όρων, καθώς όλα τα κόμματα αναγκάστηκαν να κάνουν ιδεολογικά ανοίγματα και προπαγανδιστικές κινήσεις με στόχο να αποκρύψουν με κάποιο τρόπο τις προφανείς θεωρητικές αντιφάσεις.
Σε κάθε περίπτωση, ο εθνικισμός είναι κάτι καθαρά σύγχρονο, δυτικό και καπιταλιστικό.
Το έθνος είναι μια φανταστική κοινότητα
Η επιρροή του Νεοπλατωνισμού
ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΣ
WALLIS R.T.
ΌΠΩς ΘΑ ΔΕΙΞΟΥΜΕ σε αυτό το κεφάλαιο, μια επισκόπηση της επιρροής του Νεοπλατωνισμού απειλεί να γίνει κάτι σχεδόν ταυτόσημο με την πολιτιστική ιστορία της Ευρώπης και της Εγγύς Ανατολής μέχρι την Αναγέννηση, και από ορισμένες πλευρές κάτι ακόμα περισσότερο. Ο λόγος που αυτό δεν έχει πάντοτε αναγνωριστεί είναι ότι η επιρροή του Νεοπλατωνισμού υπήρξε συχνά έμμεση. Το ότι ο Μεσαίωνας και η Αναγέννηση είδαν τον Πλάτωνα μέσα από το πρίσμα του Μεσοπλατωνισμού και του Νεοπλατωνισμού στην πραγματικότητα δεν έχει αναγνωριστεί σαφώς, εκείνο που έχει ακόμα λιγότερο εκτιμηθεί είναι η έκταση στην οποία οι νεοπλατωνικές ιδέες επηρέασαν τις μεσαιωνικές ερμηνείες του Αριστοτέλη. Αυτό είναι σημαντικό, αφού σημαίνει ότι το κυρίαρχο ρεύμα της χριστιανικής Θεολογίας, τόσο στην πλατωνική όσο και στην αριστοτελική του μορφή, υπήρξε πάντοτε νεοπλατωνική. Εδώ μπορούμε να επικεντρωθούμε μόνο σε λίγα από τα σημαντικότερα επεισόδια αυτής της ιστορίας, θα είμαστε, για παράδειγμα, σε θέση να πούμε λίγα για τη νεοπλατωνική επιρροή στην ανάπτυξη της επιστήμης ή στην Αναγέννηση και στον σύγχρονο αυτοκρυφισμό. Ούτε, πρέπει να τονιστεί, σκοπό έχουμε να δώσουμε μια εξαντλητική ή ολόπλευρη περιγραφή των φιλοσόφων που πρόκειται να συζητήσουμε ούτε βέβαια να ισχυριστούμε ότι όλοι αυτοί θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν αδιακρίτως «Νεοπλατωνικοί», αλλά να δείξουμε, πρώτον, την έκταση της ύστερης επιρροής του Νεοπλατωνισμού και, δεύτερον, την ποικιλία των μορφών που αυτός μπόρεσε να πάρει. Πιο ειδικά θα δούμε πώς κάποιες μεταγενέστερες διαμάχες συχνά απηχούν εκείνες τις οποίες είχαμε ήδη δει στον παγανιστικό Νεοπλατωνισμό και πώς νεοπλατωνικών αντιλήψεων στοχαστές ασχολήθηκαν με το νέο πρόβλημα να συμβιβάσουν την παγανιστική φιλοσοφία με την εξ αποκαλύψεως θρησκεία. Σε αυτό το πρόβλημα ο βυζαντινός, ο ισλαμικός και ο δυτικός μεσαιωνικός κόσμος ανταποκρίθηκαν ο καθένας με διαφορετικό τρόπο, μέχρις ότου τα διάφορα ρεύματά τους να συγκλίνουν στην πολιτιστική ζωή της Αναγέννησης.
Ένας τρόπος -και, όπως αποδείχτηκε, εκπληκτικά αποτελεσματικός- να διατηρηθεί η νεοπλατωνική επιρροή σε πείσμα της επίσημης εχθρότητας στο βυζαντινό κόσμο εμφανίζεται στα κείμενα του συγγραφέα κατά τα τέλη του πέμπτου και τις αρχές του έκτου αιώνα τα οποία σώζονται ως εμάς με το όνομα του πρώτου Αθηναίου οπαδού του Απόστολου Παύλου, του Διονυσίου του Αρεοπαγίτη, στα οποία τα δόγματα του αθηναϊκού Νεοπλατωνισμού παρουσιάζονται με χριστιανικό ένδυμα. Πέρα από κάποιες επιστολές, το φιλολογικό σώμα του Διονυσίου περιλαμβάνει τέσσερα έργα: τη σύντομη αλλά εξαιρετικά σημαντική Μυστική Θεολογία, η οποία πραγματεύεται την «αποφατική» ή αρνητική θεολογία και την πρακτική άσκηση του μυστικού το Περί Θείων Ονομάτων, που πραγματεύεται τη θετική ή «καταφατική» θεολογία: και τα Περί Ουρανίου Ιεραρχίας και Περί Εκκλησιαστικής Ιεραρχίας, τα οποία εξετάζουν τη μεσολάβηση της θεότητας στα γήινα όντα μέσω των ουράνιων τάξεων των αγγέλων και των γήινων τάξεων της Εκκλησίας. Η ταυτότητα και η εποχή του συγγραφέα, η σχέση του με τα γνωστά μέλη της Αθηναϊκής Σχολής και η σχετική καθαρότητα του Χριστιανισμού του παραμένουν αντικείμενα έντονής διαμάχης. Εκείνο που πρέπει να τονιστεί είναι πως η προσπάθεια του να ενώσει το Νεοπλατωνισμό με την Ορθόδοξη θεολογία δεν ήταν σε καμία περίπτωση η πρώτη. Η αποφατική δεολογία είχε πλήρως εδραιωθεί στην ανατολική παράδοση το δεύτερο αιώνα από τον Κλήμη τον Αλεξανδρινό, ενώ η σκέψη και ο μυστικισμός των Καππαδοκών Πατέρων του πέμπτου αιώνα, του Γρηγόριου Ναζιανζηνού (περ. 330-περ. 390), του Βασιλείου Καισαρείας (περ. 330-379) και ιδιαίτερα του Γρηγόριου Νύσσης (πέθανε το 394) βρίσκονταν υπό έντονη πλωτινική επιρροή. Το πρόβλημα που τέθηκε από τα κείμενα του Διονυσίου, παρά το υποτιθέμενο αποστολικό τους κύρος, ήταν ότι ο Νεοπλατωνισμός του άνηκε στην πιο απερίφραστη παγανιστική Αθηναϊκή Σχολή ειδικότερα, η αγγελολογία του Διονυσίου θύμιζε σε μεγάλο βαθμό τις τάξεις των θεών της Αθηναϊκής Σχολής. Ως εκ τούτου ο Θεός του έτεινε να γίνει απλώς ο ανώτατος όρος της μεταφυσικής ιεραρχίας και ως τέτοιος να συλληφθεί σαν να επενεργούσε στον υλικό κόσμο μόνο μέσω μεσολαβητικών δυνάμεων. Σε αυτό ο Διονύσιος απηχούσε τις αμφιλεγόμενες τάσεις του παγανιστικού Νεοπλατωνισμού και, ίσως ακόμα σημαντικότερο, παρουσιαζόταν εξίσου διφορούμενος στα θεμελιώδη σημεία που διέκριναν το νεοπλατωνικό από το χριστιανικό κοσμοείδωλο, όπως το αν η δημιουργία είναι απόρροια της θεϊκής φύσης ή οφείλεται σε μια δωρεά χάριτος. Γι' αυτό και ο τελετουργισμός του έτεινε να χάσει το υπερφυσικό του στοιχείο και γινόταν δύσκολο να διακριθεί από την παγανιστική θεουργία. Τέλος, ο Διονύσιος φαινόταν να δίνει ελάχιστη σημασία στην ενανθρώπιση. Δεν θα κρίνουμε εδώ το δίκιο αυτών των κατηγοριών πρέπει απλώς να σημειώσουμε ότι έγιναν και ήταν μόνο αφότου η Ορθοδοξία του υποστηρίχτηκε από τα σχόλια του Ιωάννη Σκυθουπόλεως (περ. 530) και του Μαξίμου του Ομολογητή (580-622) που τα κείμενα του Διονυσίου μπόρεσαν να γίνουν πλήρως αποδεκτά. Η επίδρασή τους στη δυτική μεταθυσική θεολογία και το μυστικισμό, που χρονολογείται από τη λατινική μετάφραση του 858 από τον Ιρλανδό φιλόσοφο Ιωάννη Σκώτο Εριγένη (περ. 810-περ. 877), η οποία βρήκε σύντομα μιμητές, σταθηκε εξίσου σημαντική. Μεγαλύτερες διαμάχες προκάλεσε η ίδια η σκέψη του Εριγένη, μια εξέλιξη των βυζαντινών νεοπλατωνικών ιδεών την οποία αξίζει να εξετάσουμε εν συντομία.
Μια κύρια πηγή έντασης στο Νεοπλατωνισμό, όπως έχουμε δει, ήταν η διφορούμενη στάση τους απέναντι στον υλικό κόσμο. Δεν προκαλεί λοιπόν έκπληξη το ότι και οι δύο πλευρές της εικονομαχικής διαμάχης του όγδοου αιώνα, γύρω από τη λατρεία των θείων εικόνων, και της ησυχαστικής διαμάχης του δέκατου τέταρτου αιώνα, στην οποία ο Γρηγόριος Παλαμάς (1296-1357) υπερασπίστηκε το μυστικισμό του θείου φωτός ενάντια στην καθαρά αποφατική θεολογία του μοναχού Βαρλαάμ, εκφράστηκαν με νεοπλατωνικούς όρους. Ηταν όμως χαρακτηριστικό για τη στάση της Ανατολικής Εκκλησίας απέναντι στον υλικό κόσμο το ότι και στις δύο περιπτώσεις θριάμβευσε η θετική αποτίμηση του κόσμου αυτού. Ο λόγος ήταν η αντίληψη του βυζαντινού Νεοπλατωνισμού για τη δημιουργια ως «θεοφάνεια» η εκδήλωση του θείου, μια εξέλιξη της πλατωνικής άποψης του αισθητού κόσμου ως εικόνας του Νοητού η οποία έδινε στον πρώτο μια θετικότερη αξία, η θεωρία των εικόνων ήταν απλώς μια συγκεκριμένη εφαρμογή αυτού. Εκεί όπου ο Εριγένης έσφαλε στα μάτια της Εκκλησίας, όταν προσπάθησε να εισαγάγει αυτό το δόγμα στη Δύση, ήταν η εκ μέρους του πραγμάτευση της δημιουργίας ως φυσικής εκδίπλωσης της θείας ενότητας και η συνακόλουθη παραδοχή ότι στη διάρκεια της δημιουργίας των άλλων πραγμάτων ο Θεός δημιουργεί ταυτόχρονα και τον εαυτό του. Εξού και η καταδίκη για πανθεϊσμό που επέσυρε η πραγματεία του De Divisione Naturae.
.....
Και (πέρα ακόμη και από τις πολυθεϊστικές περιπλοκές που τίθενται από τις Ενάδες) η διάκριση ανάμεσα στην Πρώτη και τις κατώτερες Υποστάσεις των Νεοπλατωνικών είναι προφανώς λιγότερο αυστηρή από εκείνη ανάμεσα στο Θεό και τα δημιουργήματά του στις σημιτικές θρησκείες, Παρ' όλα αυτά, η ιδέα της «θεϊκότητας κατά μέθεξιν» έχει φανερές συγγένειες με τη διδασκαλία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος μπορεί να θεοποιηθεί μέσα από τη θεία χάρη και ο Βοήδιος δεν ήταν με κανένα τρόπο ανορθόδοξος λοιπόν όταν εισήγαγε αυτήν την ιδέα στη Δύση.
Κατέχον και Αντικείμενος, η γεωπολιτική μάχη του Πνεύματος
του Lorenzo Maria Pacini
Αυτό που λαμβάνει χώρα δεν είναι ένας πόλεμος που ξεκίνησε πριν από λίγες ώρες, ούτε ένα μπρος-πίσω ανάμεσα σε έθνη που βρίσκονται σε σύγκρουση εδώ και χρόνια. Γινόμαστε μάρτυρες μιας σύγκρουσης μεταξύ δύο οραμάτων για τον κόσμο: από τη μία πλευρά, το μεταμοντέρνο, τεχνο-ρευστό όραμα της υλικής αυτοκρατορίας, της δημοκρατίας που εισάγεται με βόμβες, των πολύχρωμων ανθρωπίνων δικαιωμάτων που αποδεικνύονται τυραννία, της μεγάλης τεχνολογίας και της μεγάλης φαρμακοβιομηχανίας, της καταστροφής των ταυτοτήτων και της υποταγής των μαζών στις ολιγαρχικές ελίτ εξουσίας, της Μεγάλης Επανεκκίνησης, από την άλλη πλευρά, το όραμα που επιβεβαιώνει την αυτοδιάθεση, την ελευθερία, την ταυτότητα κάθε λαού, την Παράδοση, τα οντολογικά θεμελιωμένα δικαιώματα, την οικονομική ανεξαρτησία και την πολιτική που στοχεύει στο κοινό καλό, τη Μεγάλη Αφύπνιση. Πρόκειται για μια αποκαλυπτική, εγγενώς εσχατολογική σύγκρουση, και αν δεν κατανοήσουμε το μεταφυσικό εύρος αυτής της μάχης, χάνουμε την καρδιά αυτού που συμβαίνει.
Δεν πρόκειται, πρέπει να επαναλάβουμε, για έναν πόλεμο απλών συμφερόντων, με την ατλαντική Δύση από τη μία πλευρά να προσπαθεί, όπως έκανε πάντα, να επεκτείνει την αυτοκρατορία της και να συντρίψει τους ελεύθερους λαούς, που αυτή τη στιγμή εκπροσωπούνται από τη Ρωσία ως ηγέτιδα ενός μικρού υπολείμματος στον κόσμο- ούτε βρισκόμαστε απλώς αντιμέτωποι με δύο πολιτικά οράματα, το ένα της φιλελεύθερης τυραννίας και το άλλο του εθνικού δημοκρατικού σοσιαλισμού, Βρισκόμαστε σε ένα εξελικτικό σταυροδρόμι για ολόκληρη την ανθρωπότητα, ένα στάδιο που ήδη σηματοδοτεί μια στάση και μια βαθιά διάκριση ανάμεσα σε εκείνους που υποστηρίζουν και καλλιεργούν την αναδίπλωση της μεγάλης παγκοσμιοποιητικής επανεκκίνησης και σε εκείνους που, αντίθετα, πρωτοστατούν σε έναν νέο κόσμο στην παγκόσμια αφύπνιση των συνειδήσεων.
Η μεφιστοφελική σύγχυση με την οποία γίνεται η επικοινωνία για το τι συμβαίνει είναι τόσο μεγάλη που σε αφήνει αποπροσανατολισμένο, αλλά και αυτό είναι χρήσιμο, γιατί μόνο τα καλύτερα μυαλά καταφέρνουν να περάσουν μέσα από το πλέγμα αυτού του δικτύου που διαχωρίζει την ήρα από το σιτάρι. Περισσότερο με την καρδιά πρέπει να αποφασίσει κανείς ποια πλευρά θα πάρει, γιατί μόνο μέσω της καρδιάς μπορεί να αλλάξει ο κόσμος.
Η Ρωσία είναι σήμερα το προπύργιο ενάντια στην ηγεμονία της διεστραμμένης Δύσης, η οποία έχει προδώσει τις ρίζες της, την Πίστη της, η οποία έχει υποτάξει την πλειοψηφία του κόσμου με βία, φανερούς και κρυφούς πολέμους, πολιτιστικό και στρατιωτικό αποικισμό. Μαζί με τα άλλα κράτη που δεν υποτάχθηκαν σε κανέναν πολιτικό αφέντη και διατήρησαν την ταυτότητα και την παράδοσή τους, υπάρχει ένα φως από την Ανατολή που, στην κατάρρευση της δυαδικότητας αυτού του κόσμου, λειτουργεί ως αντίβαρο στην ιστορία και μας καλεί να επιλέξουμε μια πλευρά. Ex oriente lux, συνήθιζαν να λένε οι αρχαίοι, και είναι ακριβώς αυτή η προσχεδιασμένη σωτηρία που μπορούμε να αναγνωρίσουμε αλληγορικά σε αυτή την τραγική στιγμή.
Επιτρέψτε μου να γίνω σαφής: ο πόλεμος δεν είναι ο τρόπος για την επίτευξη ειρήνης. Κανένας πόλεμος, οποιουδήποτε είδους. Ο πόλεμος είναι μια πράξη που δεν μπορεί να δημιουργήσει τίποτε άλλο παρά πόλεμο, πριν ή μετά, που απαιτεί εκδίκηση στο ίδιο το αίμα των λαών που τον κάνουν και που τον υφίστανται. Ο κόσμος δεν θα αλλάξει με την περαιτέρω τροφοδότηση αυτής της γιγάντιας εξωφρενικότητας, με όποια πλευρά κι αν αποφασίσει κανείς να είναι. Αυτό που τρέφουμε ζει, οπότε αν συνεχίσουμε να διεξάγουμε πόλεμο μεταξύ μας, ο κόσμος μπορεί να είναι μόνο πόλεμος.
Και όμως, είναι ακριβώς μέσω της σύγκρουσης σε παγκόσμια κλίμακα που, σύμφωνα με τις εσχατολογικές αφηγήσεις των διαφόρων θρησκειών, πρώτα εγκαθιδρύεται η βασιλεία του Κακού και μετά θριαμβεύει η βασιλεία του Καλού- μόνο μέσω της πλήρους κατάρρευσης αυτού του κόσμου, όπως τον έχουμε χτίσει, θα είναι δυνατόν να χτιστεί ένας νέος.
Όλα όσα έχουν προαναγγελθεί πρέπει να εκπληρωθούν, γι' αυτό και βρισκόμαστε εν μέσω μιας εποχικής σύγκρουσης, αναπόφευκτης για το πέρασμα μεταξύ δύο εποχών και δύο κόσμων, όπως αυτός που διανύουμε. Είναι η μάχη του Κατέχοντος εναντίον του Αντικειμένου, και η μοίρα του είναι ήδη γραμμένη.
https://www.ideeazione.com/katechon-e-antikeimenos-la-battaglia-geopolitica-dello-spirito/
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Ο Πυθαγόρας ήταν σαμάνος και η καταγωγή μας είναι ευρασιατική
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Ο Πυθαγόρας ήταν σαμάνος και η καταγωγή μας είναι ...: Angelo Tonelli «Αν στην αρχαιότητα οι φιλόσοφοι αποκαλούνταν τρομακτικοί, σήμερα μοιάζουν με αρνιά» (Giorgio Colli). Στο κείμενο που θ...
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Συνέσιος της Κυρήνης, ο Έλληνας - Χριστιανός
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Συνέσιος της Κυρήνης, ο Έλληνας - Χριστιανός: Συνέσιος της Κυρήνης, ο Έλληνας - Χριστιανός “Το βύθισμα εντός του «αιωνίου» είναι το τέλος της φιλοσοφίας, όπως ακριβώς το τέλος της θρη...
Ἡ αὐτοκρατορική ἰδέα τῆς Ρωμαίικης Ἐθναρχίας
Ἡ αὐτοκρατορική ἰδέα-το «εὐρύ γένος» ἦταν ἡ μόνιμη και ἀμετάτρεπτη ἰδεολογία τῆς Ρωμαίικης Ἐθναρχίας
Ὁ Οἰκουμενικός αὐτός πατριωτισμός ἐνέπνεε καί τόν Ρήγα, ὁ ὁποῖος πιστός στήν αὐτοκρατορική ἰδέα σχεδίαζε στούς χάρτες του ὁλόκληρη τήν αὐτοκρατορία τῆς Νέας Ρώμης, τό «οἰκουμενικό κράτος», ἀπευθυνόμενος σ᾽ ὅλους τούς λαούς της καί ὄχι μόνο στους Ἑλλαδικούς, τούς φυλετικά Ἕλληνες, ἀλλά καί στούς μή χριστιανούς. Χρησιμοποιεῖ τήν «ἐπίσημη» γλώσσα τῆς «αὐτοκρατορίας», τά Ἑλληνικά (τά Ρωμαίικα) καί μιλεῖ ὡς «ρωμηός»9 στούς ἄλλους ρωμηούς, ἀνεξάρτητα ἀπό φυλή, γλώσσα καί θρησκεία.
Αὐτό, πράγματι, ἦταν τό ρωμαίικο ὄνειρο τοῦ Ρήγα καί ὄχι ἡ μικρή Ἑλλάδα τοῦ 1828/30 ἤ καί ἡ σημερινή, ἀκόμη.
Ἡ σχεδιαζόμενη ἀπό αὐτόν «Γραικική (Ἑλληνική) Δημοκρατία» εἶναι οἰκουμενική καί πολυεθνική. Εἶναι «αὐτοκρατορία» μέ αὐτοκράτορα (αὐτεξούσιο) τόν Λαό της. Παρά τίς γαλλικές του ἐπιδράσεις, δηλαδή, ὁ Ρήγας δέν εἶχε ἐγκολπωθεῖ τή στενή ἐθνική ἰδέα, ἀλλά ἔμενε «ρωμηός/βυζαντινός στη συνείδησή του.
Εἶναι ὅμως σημαντικό, γιά την ἀπόδειξη τῆς συνέχειας αὐτοῦ τοῦ οἰκουμενικοῦ -ρωμαίικου- πνεύματος, πού καμμία ξένη προπαγάνδα δέν εἶχε τήν δύναμη νά καταπνίξει, τό πλαίσιο τῶν ὁραματισμῶν τοῦ μεγάλου ἡγέτη μας Ἰωάννου Καποδίστρια (1776-1831), τοῦ ΜΟΝΟΥ καθ᾽ ὁλοκληρίαν ὀρθοδόξου πολιτικοῦ αὐτοῦ τοῦ τόπου. Ὁ Καποδίστριας ἐκινεῖτο στό ἰδεολογικό κλίμα τοῦ Ρήγα και τοῦ Ἀλ. Ὑψηλάντη. Στό γνωστό Ὑπόμνημά του ἀπό 18 Ἀπριλίου 1819 ἐκφράζεται ἡ βούλησή του να θεμελιωθεῖ ἡ Φιλική Ἑταιρεία «οὐχί ἐπί τῆς ἐθνότητος, ἀλλ᾽ ἐπί τῆς εὐρείας καί ζώσης ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» , δηλαδή τῆς Ρωμαίικης Ἐθναρχίας20. Ἐξ ἄλλου, τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1828, κυβερνήτης ἤδη τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπικρατείας, μέ μιά ἐνέργειά του φανερώνει τό ἐνδιαφέρον του γιά ρωμαίικη-οἰκουμενική λύση τοῦ Ἀνατολικοῦ ζητήματος, μέ ὑπόβαθρο τήν ἀνάσταση τῆς Ρωμηοσύνης- Βυζαντίου. Τότε ὑποβάλλει στον Τσάρο Νικόλαο σχέδιό του, πού προέβλεπε τήν ἀναδιοργάνωση τῆς Ὀθωμανικῆς Ρούμελης (τῆς Βαλκανικῆς) σέ ὁμοσπονδία πέντε αὐτονόμων κρατῶν: Ἑλλάδας, Ἠπείρου (ὁλοκλήρου), Μακεδονίας (ὁλοκλήρου), Σερβίας καί Δακίας (τό ὄνομα ROMANIA/ΡΩΜΑΝΙΑ θα τῆς δοθεῖ ἀπό τόν Ἀλ. Κούζα το 1859/60)21.
Ἡ πρόταση τοῦ Καποδίστρια συνιστοῦσε παραλλαγή τοῦ σχεδίου τοῦ Ρήγα, ἀλλά ἀπορρίφθηκε μέ τη συνθήκη τῆς Ἀνδριανουπόλεως (14.9.1829)22. Ὁ Καποδίστριας ἐργαζόταν γιά τήν ἀπελευθέρωση και προοδευτική ἑνοποίηση τῶν εὐρωπαϊκῶν ἐπαρχιῶν τῆς αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ρώμης. Ἔτσι κατανοεῖται καί ἡ μαρτυρία τοῦ Νικ. Σπηλάδη, στενοῦ συνεργάτη τοῦ Καποδίστρια, γιά τήν ἐπιθυμία τοῦ Κυβερνήτου νά ἐπιτύχει τήν ἵδρυση «Νεορωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας», δηλαδή ἀνάσταση τῆς αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ρώμης/Βυζαντίου. Ἔτσι σκέπτονταν ὅλοι οἱ Ρωμηοί, δηλαδή οἰ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, ὄχι ὅμως καί οἱ Ἕλληνες- Ὀρθόδοξοι, πού χρησιμοποιοῦν τήν Ὀρθοδοξία, ταυτιζόμενοι μέ τά ἑκάστοτε σχέδια τῆς Εὐρωπαϊκῆς Πολιτικῆς.
Τά θύματα τῆς ὀθωμανικῆς θηριωδίας τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1821, ὅπως καί ὁ Ρήγας Βελεστινλῆς, ἐκτελέσθηκαν ἀπό την Πύλη γιά τήν αὐτοκρατορική ἰδέα, γιά τήν ἀνάσταση τῆς Ρωμανίας/Βυζαντίου.
Ἔτσι ἐξουδετερώθηκε ὁ Ρήγας, ἔχοντας ἀντικατασταθεῖ στό ἐπιτελεῖο τοῦ Ναπολέοντος με τόν Κοραῆ, πού μιλοῦσε γιά ἐπανάσταση τῶν «ἀρχαίων» Ἑλλήνων, ὄχι μόνο κατά τῶν Τούρκων, ἀλλά καί τῶν «Ρωμαίων» (τῆς Ἐθναρχίας) τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας. Ὁ Κοραῆς, δηλαδή, ἀντίθετα μέ τόν Ρήγα, ἐκινεῖτο στό πνεῦμα τῆς στενῆς ἐθνικῆς ἰδέας. Νά μη λησμονεῖται, ἄλλωστε, ὅτι τό ἔργο του «Ἑλληνική Νομαρχία» δείχνει ὑπόβαθρο ὄχι μόνο «ἐθνικιστικό», ἀλλά καί καθαρά ρατσιστικό, λέγοντας ὅτι «οἱ ἄνθρωποι εἶναι κατά φύσιν ἀνόμοιοι», ἄνισοι δηλαδή· διαφέρουσι ἀναμεταξύ των κατά φυσικόν νόμον, σ᾽ ἀντίθεση μέ τον ἀντιφυλετικό χαρακτήρα τῆς Ρωμανίας στηριζόμενο στά μυστήρια τοῦ βαπτίσματος καί τοῦ χρίσματος. Ὁ Κοραῆς ἔγινε ἀρχηγέτης ὄχι μόνο τῶν ἐν Ἑλλάδι εὐσεβιστῶν, μέ τό προτεσταντινοκαλβινιστικό ὑπόβαθρό του, ἀλλά και τῶν «Ἑλλήνων Ὀρθοδόξων», ὅπως ἐλέχθη παραπάνω. Σ᾽ αὐτό καταντᾶ ὅμως, ὅποιος ὑποτιμᾶ και ἀπορρίπτει τήν ἡσυχαστική παράδοση, τήν ραχοκοκκαλιά τῆς Ὀρθοδοξίας.
Τεκμηριώνεται, συνεπῶς, ἀβίαστα καί χωρίς κανένα κενό, ἡ θέση τοῦ μεγάλου «Ὀρθοδόξου Ἕλληνος», δηλαδή Πατερικοῦ, π. Ἰω. Ρωμανίδου, ὅτι ἡ Ἑλληνική Ἐπανάσταση ἐπετράπη τότε μόνον, ὅταν ἐξασφαλίσθηκε ὁ ἀρχαιοελληνικός καί ἀντιρωμαίικος προσανατολισμός της.
Συμπερασματικά: Ἡ Ἐπανάσταση τοῦ 1821 ὑπῆρξε τό μεγάλο αἴνιγμα τῶν Εὐρωπαίων. Ἡ Ρωμηοσύνη, ὁ Ὀρθόδοξος Ἑλληνισμός στήν ὑπερφυλετική οἰκουμενικότητά του, εἶναι πολύ ἐνοχλητική για τήν φράγκικη Εὐρώπη. Εἶναι τό μόνιμο σκάνδαλό της. Τό «Βυζάντιο», τό ὀρθόδοξο Βυζάντιο, ἔπρεπε να θαφτεῖ μιά γιά πάντα, καί πολιτικά, ἀλλά καί πνευματικά (αὐτό ἔχει ἀναλάβει ὁ θρησκευτικός οἰκουμενισμός). Οὔτε ὅμως τό «1204», οὔτε ἡ ὀθωμανική λύση (ἅλωση τῆς Πόλης τό 1453) μπόρεσαν νά θάψουν τήν Ἑλληνορθόδοξη Ρωμηοσύνη, καί αὐτό τό ἀνέλαβε τό δυτικά δομημένο, δυτικοκυριαρχούμενο καί δυτικοκατευθυνόμενο (καί ἡ Σοβιετική Ἕνωση δύση εἶναι) Κράτος. Τό σχέδιο αὐτό ἐξελίσσεται σταθερά μέχρι σήμερα (εἴμαστε στήν ὁλοκλήρωσή του;). Ἡ Ἐπανάσταση, συνεπῶς, τοῦ 1821 ἀπό πλευρᾶς τῆς Ρωμηοσύνης σημαίνει ἧττα τῆς Ρωμαίικης ἰδέας τοῦ Γένους καί θρίαμβο τῆς φραγκικῆς πολιτικῆς γι᾽ αὐτό. Βέβαια, ἕνας ὀρθόδοξος Ἕλλην (Ρωμηός) εὐλογεῖ τόν Θεό καί γιά τήν δημιουργία «ἐλευθέρου» Ἑλληνικοῦ Κράτους καί τήν μερική ἐπιτυχία τῆς Ἐπανάστασής μας. Διότι τό πρόβλημα δεν εἶναι αὐτό. Ἀληθινή ἧττα τῆς Ἑλληνορθόδοξης Ρωμηοσύνης εἶναι ἡ πνευματική ἅλωση καί ἀλλοτρίωσή μας, πού ὁλοκληρώνεται σήμερα, στά 192 χρόνια τοῦ «ἐλευθέρου» ἐθνικοῦ μας βίου. Ἀλλά «ἔχει ὁ καιρός γυρίσματα», ἀφοῦ, κι ἄν εἴμαστε ἐμεῖς μικροί, εἶναι Μεγάλος ὁ Θεός μας!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)