(Βόρειο)Ελλαδική Τέταρτη Θέση; (Βόρειο)Ελληνικός Παμβαλκανικός Ευσασιανισμός; Αν εξαιρέσει κανείς τα χαζούλικα της Ρομιγύ οτί δήθεν οι Έλληνες δεν κατέκτησαν ποτέ κανένα παρά μόνο με τον πολιτισμό τους ο Παντελής Σαββίδης εντυπωσιάζει με την λιτή και μεστή του σκέψη και θυμίζει Ντε Μπενουά και Αλεξάντερ Δούγκιν...
Σέβας κι ας ξέρω οτί διαφωνεί.
Αν και στην θέση της ΕΕ θα έβαζα μια φεραίϊκη και τιτοϊκή Παμβαλκανική Ένωση ως διαλεκτική απάντηση - τρίτη θέση στο ζήτημα που θέτει ο Ντε Μπενουά "το εθνοκράτος πολύ μικρό για να λύσει τα μεγάλα προβλήματα και πολύ μεγάλο για να λύσει τα μικρά" .
Η Ελλάδα πολύ μικρή για τα μεγάλα και η ΕΕ πολύ μεγάλη για τα μικρά. Αυτό θα έπρεπε να επιδιώκει η Ελλάδα και αυτό θα έπρεπε να αντιτάσσει στον τουρκικό νεο-οθωμανισμό τον Νεοβυζαντινό Παμβαλκανισμό, αντί να φαντασιώνεται πώς είναι θαλάσσια δύναμη της Ανατολικής Μεσογείου, εξυπηρετώντας αλλότρια συμφέροντα.
Επιλογή που αναπόφευκτα θα οδηγήσει - συμβαίνει ήδη - στην μετατροπή της χώρας σε αποικία μιας διεθνοποιημένης αστικοφιλελέυθερης Πόλης Κράτους με εθνοκρατικό περιτύλιγμα.
Γράφει ο Παντελής Σαββίδης
Το διαδίκτυο είναι, πλέον, ο φυσικός χώρος ενημέρωσης και αντιπαράθεσης. Σ’ αυτό αποτυπώνεται καθημερινά όλη η πραγματικότητα μιας κοινωνίας. Σκέψεις, προβληματισμοί, ανησυχίες, νοοτροπίες, γνώσεις, φόβοι, αισιοδοξίες, οράματα. Αν θέλεις να καταλάβεις μια κοινωνία επισκέψου το διαδίκτυο και μελέτησέ το.
ΑΣΧΟΛΗΘΗΚΑ ΑΡΚΕΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΒΑΛΚΑΝΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ. ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΞΕΚΙΝΗΣΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΚΑΤΕΛΗΞΑ. ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΖΩΝΤΑΝΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΔΙΟΤΙ ΤΗΝ «ΖΥΜΩΣΗ» ΤΗΝ ΕΚΑΝΑ ΕΠΙ ΤΟΠΟΥ.
Όπως σε πολλές άλλες περιπτώσεις η Ελλάδα δεν ήταν έτοιμη να αντιμετωπίσει τις εξελίξεις. Τα Βαλκάνια ήταν και συνεχίζουν να είναι ένα σύνθετο φαινόμενο. Υπήρχαν άνθρωποι που τα γνώριζαν θεωρητικά, ιστορικά. Αλλά δεν υπήρξαν πολιτικές διαχείρισής τους μετά την κατάρρευση του Κομμουνισμού. Τα Βαλκάνια μπήκαν στην εποχή μετά τον ψυχρό πόλεμο λες και ο χρόνος της κομμουνιστικής περιόδου είχε βάλει, απλώς, σε κατάψυξη τους εθνικισμούς τους. Ξύπνησαν με τις ίδιες νοοτροπίες και τις ίδιες αντιλήψεις που είχαν την προηγούμενη του Σιδηρού Παραπετάσματος. Από τότε ως σήμερα κύλησε αρκετό νερό στις όχθες των ποταμών τους αλλά οι εθνικιστικές εμμονές δεν εξέλιπαν.
Οι πολιτικές της Αθήνας τα 30 και πλέον χρόνια από την πτώση του κομμουνισμού δεν απέδωσαν. Αυτό δείχνει η πραγματικότητα. Στην αρχή επελέγησαν σκληρές πολιτικές αλλά απέτυχαν σε ένα βαλκανικό περιβάλλον εθισμένο στην αντιπαράθεση, τη διχόνοια και την αίσθηση ότι δεν είχε τίποτε να χάσει. Ακολούθησαν κάτι ρευστές, ήπιες αντιλήψεις που και αυτές ήταν εκτός βαλκανικού περιβάλλοντος. Γελούσαν με τις πολιτικές αυτές οι βαλκανικοί λαοί. Άλλο είναι το κλίμα που ζουν.
ΤΕΛΙΚΑ Η ΜΙΞΗ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΕΠΙΛΟΓΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΝΑΚΑΛΥΦΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΧΑΡΑΣΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ.
Ενώ οι βαλκανικοί λαοί έχουν μια φαντασιακή εικόνα για την Ελλάδα και τον πολιτισμό της δεν την εισπράττουν όταν έρχονται σε επαφή με Έλληνες ή την επίσημη πολιτική της χώρας. ‘Είναι επηρεασμένοι από την συνείδηση που τους διαμόρφωσε μια εθνικιστική αναπαραγωγή στις χώρες τους, επιθυμούν τον ελληνικό τρόπο και τον ελληνικό τόπο αλλά τους «βγαίνει» και η αντιπαράθεση. Και εδώ είμαστε σήμερα.
Η Ελλάδα μπορούσε και μπορεί να διαδραματίσει ρόλο ατμομηχανής των Βαλκανίων αλλά στην Αθήνα είτε δεν το έχουν συνειδητοποιήσει είτε δεν ενδιαφέρονται για τα Βαλκάνια. Τα προσπερνούν λίγο απαξιωτικά. Με τρόπο αρχοντοχωριάτη. Για να καλύψουν τις δικές τους ανεπάρκειες και υστερήσεις υποτιμούν τους γειτονικούς λαούς. Αλλά αν αυτό ισχύει στην αθηναϊκή νομενκλατούρα, δεν αποτελεί και χαρακτηριστικό ανθρώπων της Βορείου Ελλάδος. Εδώ οι ανησυχίες είναι άλλες. Αλλά και η ώσμωση με τους βαλκανικούς λαούς διαφορετική. Οι βαλκανικοί λαοί θεωρούν, για παράδειγμα, τη Θεσσαλονίκη τόπο διεξόδου τους. Σε αντίθεση με την Αθήνα που θεωρεί τη δεύτερη πόλη της χώρας τόπο εκμετάλλευσης. Και, μάλιστα, αποικιακής εκμετάλλευσης.
Υπάρχει ένα ελληνικό βαλκανικό αδιέξοδο ως προς την πολιτική που πρέπει να ακολουθηθεί. Από τη μια οι Βαλκάνιοι έχουν μέχρι και φαντασιακή εικόνα της Ελλάδας από την άλλη εγείρουν ζητήματα εις βάρος της. Από τους γειτονικούς λαούς αυτό το κάνουν περισσότερο τα Σκόπια και η Αλβανία. Και το ερώτημα που τίθεται είναι: ποια πολιτική πρέπει να ακολουθήσει η Ελλάδα απέναντι στα Βαλκάνια;
Δυστυχώς, η Ελλάδα δεν έχει παράδοση βαθιάς και ευέλικτης εξωτερικής πολιτικής που θα μπορούσε να αξιοποιήσει και την Κοινωνία των Πολιτών. Μετά τον Βενιζέλο, κυριάρχησαν οι μικροελλαδικές δυνάμεις που και σήμερα, το όραμά τους είναι μια Ελλάδα γύρω από την πρωτεύουσά της για να μπορεί να ελέγχεται. Αυτό μπορούν και αυτό κάνουν. Όσοι, λοιπόν, πιστεύουν πως ο διαχρονικός ελληνισμός είναι μια πρόταση ζωής που ξεπερνά τα εθνικά σύνορα, αναζητούν άλλες προσεγγίσεις για να αντιμετωπιστούν και προβλήματα που έχει και το ελληνικό κράτος με τους βαλκάνιους γείτονες.