Η υπαρξιακή γεωπολιτική του Carlo Terracciano

 του Αλεξάντερ Ντούγκιν

μετάφραση: Φυλή Λιμόνοφ

πηγή :http://www.4pt.su

*Στα πλαίσια μιας ευρύτερης εισαγωγής στο βιβλίο που ετοιμάζουμε να κυκλοφορήσει ηλεκτρονικά, με κείμενα του Carlo Terracciano , διαβάστε σχετικά Νέα βιβλία για Jean Thiriart και Carlo Terracciano , δημοσιεύουμε εδώ ένα κείμενο του Alexander Dugin αφιερωμένο στον κορυφαίο Ιταλό γεωπολιτικό της Παράδοσης.

 

H επιλογή του Carlo Terracciano

Θεωρώ πως ο Carlo Terracciano είναι ένας από τους σημαντικότερους Ευρωπαίους γεωπολιτικούς των τελευταίων δεκαετιών. Είμαι πεπεισμένος πως θα αναγνωριστεί ως ένας σύγχρονος κλασικός σε αυτό το πεδίο. 

Είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω προσωπικά , και πάντοτε εκτιμούσα την ορθότητα της ιδεολογικής του θέσης στη ζωή: η γεωπολιτική ήταν για αυτόν μια υπαρξιακή επιλογή , έζησε την ζωή του σε πλήρη συμφωνία με τις αρχές του, δείχνοντας ,κάτι αδιανόητο για τις μέρες μας, μια Ρωμαϊκή ,Ολύμπια προσωπική στάση ,με πίστη και πλήρη εθισμό στο σκοπό ,πλήρη ηθική ολότητα χωρίς να λαμβάνει υπόψη τις συνέπειες των πιέσεων της νεωτερικότητας.

Ο Carlo Terracciano ήταν ένας άνθρωπος των ιδεών και της δράσης ταυτόχρονα. Στην περίπτωση του, η θεωρία και η πράξη συγχωνεύθηκαν σε κάτι αδιαίρετο. Ποια ήταν η κύρια ιδέα του και ποια η συστατική του πράξη;

Η γέννηση της γεωπολιτικής από τον αφρό της Θάλασσας

Ο Carlo Terracciano κληρονόμησε την γεωπολιτική παράδοση του Ευρωπαϊκού ηπειρωτισμού. Στα κείμενα του ( συγκεντρωμένα σε μια σειρά άρθρων με τον τίτλο «Nel Fiume della storia”),χαράσσει την ιδεολογική γέννηση αυτής της σχολής.

Ο Βρετανός ιμπεριαλιστής H. Mackinder ήταν ο πρώτος που άρθρωσε τον βασικό γεωπολιτικό νόμο – την δυιστική αντίθεση ανάμεσα στον πολιτισμό της Θάλασσας ( Θαλασσοκρατία) και τον πολιτισμό της Γης (Γεωκρατία).

Ο ίδιος ο Mackinder ήταν ένας λαμπρός εκπρόσωπος της Θαλασσοκρατίας που εξασφάλισε την μεταφορά της παράδοσης της Θαλασσοκρατικής στρατηγικής ,την διαδικασία της γεωπολιτικής αντίληψης από την Μεγάλη Βρετανία στης Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο Mackinder ήταν ένας από τους ιδρυτές του London School of Economics, συνέβαλε στην ανάδυση του Chatham House, του Βασιλικού Κέντρου Στρατηγικών Σπουδών και ενέπνευσε την πρώτη ομάδα του CFR (Counsel of Foreign Relations) , δημοσιεύοντας στο «Foreign Affairs» τα ύστερα άρθρα του. Από αυτόν μέχρι τον Αμερικανό Α. Mahan υπάρχει μια ευθεία γραμμή της Ατλαντικής γεωπολιτικής, περνάει από τον Αμερικανικό ρεαλισμό (και ένα επιθετικό φιλελευθερισμό,υπέρ-εθνισμό και παγκοσμισμό) και φτάνει στους Κίσσινγκερ , Μπρεζινσκι,Ροκφέλερ από την μια και στους νέο-συντηρητικούς από την άλλη μεριά.

Η αυτοκρατορία στην καρδιά του κόσμου

Η πλανητική ηγεμονία των ΗΠΑ και η ιδέα της παγκόσμιας θαλασσοκρατίας με μια Παγκόσμια Διακυβέρνηση, απορρέουν από το πλανητικό όραμα του Mackinder τραβηγμένου στα λογικά του όρια. Ο κόσμος θα γίνει πραγματικά παγκόσμιος μόνο όταν η Θαλάσσια Δύναμη θα έχει νικήσει τελεσίδικα την Γεωκρατική Δύναμη.

Αυτό ήταν το στοίχημα ζωής του Mackinder. Και σήμερα βλέπουμε πως πολλά από τα σχέδια του είναι ολοκληρωμένα: Αυτός επέμεινε για την διάλυση της Ρωσίας , για τη δημιουργία μιας ζώνης αποκλεισμού στην Ανατολική Ευρώπη , για την αναγκαιότητα του να ηττηθούν Γερμανία και Ρωσία και όλα αυτά με κάποιο τρόπο πραγματοποιήθηκαν ως τα τέλη του 20ου αιώνα , παρέχοντας τις συνθήκες για την ανάδειξη ενός μονοπολικού κόσμου και της παγκόσμιας ηγεμονίας των ΗΠΑ. Αυτή η θαλασσοκρατική αυτοκρατορία μπροστά στα μάτια μας, γίνεται μια πραγματικότητα.

Η Ηπειρωτική απάντηση 

Why USA Supports Israel? Noam Chomsky | 2021 Reason of palestine, palestine war | Religion War

 

Sub-Comandante Δραγούμης

"Ποιά σημασία και ποιά δικαιολογία υπάρξεως μπορεί να έχη ένα έθνος, χωρίς δικό του πολιτισμό. Βέβαια δε θα χαράξουμε σύνορα απαγορευτικά για να εμποδίσουμε τις επιδράσεις των ξένων. Αλλά και δε θα πάρουμε, ούτε θα δεχτούμε ατόφιο τον πολιτισμό των ξένων. Την ατιμωτική αυτή επαιτεία της ψυχής και του πνεύματος, δε θα την ανεχτούμε. Ίσως να υπάρχουν έθνη, που μπορούν να ζήσουν σαν αντίγραφα, τη μέτρια και σβησμένη ζωή του μιμητικού, δίχως πρωτοτυπία και έφεση για δημιουργία πολιτισμού. Άλλ' υπάρχουν κι άλλα, που όλα τ' αφομοιώνουν τα παλαιότερα και τα νέα και προχωρούν με δικιά της έκφραση. Για ν' αρχίση όμως το ξεκίνημα τούτο, για να συνεχιστή, πρεπει να τροφοδοτήται και να ενισχύεται από μια Ιδέα, Από μια δύναμη ανυψωτική που θα κινή την ολότητα."

"Πραγματικά πράγματα για τον άνθρωπο είναι δύο: ο εαυτός του και το "Έθνος του"

"Δολεύω για τον Ελληνισμό. Μήπως μπορώ δουλεύω για τίποτε άλλο. Δουλεύοντας για τον Έλληνισμό, δουλεύω για τον εαυτό μου. Θα ήθελα να δουλεύω αλλοιώς για τον εαυτό μου, μα δεν μπορώ και δουλεύω έτσι. Δουλεύοντας για τον Ελληνισμό δουλεύω για τον εαυτό μου, δουλεύω για να νοιώσω καλλίτερα τον εαυτό μου... Κοιτάζω με κάθε τρόπο να νοιώσω τον εαυτό μου κ' επειδή είμαι "Ελληνας, πρέπει θέλοντας και μη να νοιώσω βαθεια πως είμαι Έλληνας κι' έτσι θα καταλάβω τον εαυτό μου."

Daria Platonova on Christian Feminism

Η Πατριαρχία ήταν προϊόν της γυναικείας φαντασίας.

"Η αποδυνάμωση της πίεσης του πολιτισμού οδηγεί τους άνδρες να μετατραπούν σε αυτό που βλέπουμε γύρω μας σήμερα από το οποίο το θηλυκό "εγώ" αποστρέφεται με αηδία. Αυτοί είναι οι σημερινοί χαριτωμένοι,  μωρά που τσιρίζουν, χοίροι, βρώμικοι (στην καλύτερη περίπτωση), δειλοί και άπληστοι άντρες, αλλά και οι ηλικιωμένοι και αγενείς που καθ 'όλη τη διάρκεια της ζωής τους έχουν συσσωρεύσει  μόνο διαμάχες και κακές συνήθειες. Οι κοινωνικές προβολές του γυναικείου πνεύματος έδωσαν παλιότερα εικόνες ηρωικών ανδρών και τις επέβαλαν ως πρότυπο. Όταν αυτό το έργο αποδυναμώθηκε σε ένα κομμάτι των κοινωνικών τύπων για τους οποίους οι γυναικείες προσωπικότητες ήταν υπεύθυνες στην εποχή της πατριαρχίας, τότε όλα κατέρρευσαν. Απόμειναν μόνο παράξενα και ακατάστατα όντα μη παραδοσιακών προσανατολισμών. Η Πατριαρχία ήταν προϊόν της προβολής της γυναικείας φαντασίας."

Αλεξάντερ Ντούγκιν

Δεν επιλέχτηκε τυχαία ο Ιούνης σαν ο μήνας της διαστρεύλωσης και της διαστροφής. Ήταν ο μήνας της Ήρας, Προστάτιδας της Γυναίκας και του Γάμου.

Μανιφέστο Λαϊκής Αυτονομίας

Ο Αλαίν Ντε Μπενουά σχετικά με τον Ριζοσπαστισμό, το Κέντρο και τον Εξτρεμισμό και τους Επαναστάτες σε ένα αληθινό Μανιφέστο Λαϊκής Αυτονομίας (ο χαρακτηρισμός δικός μου).

Τα Σέβη μου στις Εκδόσεις Έξοδος για την Άριστη Επιλογή.

Επαφίεται στις λαϊκές τάξεις, που σήμερα απαρτίζουν σχετικά ετερογενή κοινωνικά σύνολα, να καλλιεργηθεί αυτό που ο Γκράμσι αποκαλούσε «συλλογική βούληση». Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να δοθεί στους ανθρώπους και αξιοπρέπεια ενός πολιτικού υποκειμένου ικανού να εκπληρώσει τον ιστορικό του ρόλο. Ο όρος «αυτονομία» μπορεί να συνοψίσει αυτόν τον στόχο, υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα είναι συνώνυμος με το ιδεώδες της μονάδας, δηλαδή με την «ανεξαρτησία» του εξατομικευμένου ατόμου. Η αυτονομία, τόσο για ένα άτομο όσο και για μία συλλογικότητα, είναι να ενεργεί και να σκέφτεται για τον εαυτό του -να γίνει ένας μετα-Οιδιπόδειος ενήλικας- και να κατακτήσει τα μέσα για να αποφασίζει όσο το δυνατόν περισσότερο τον εαυτό του και τις συνθήκες της ύπαρξής του. Δεν υπάρχει αυτονομία χωρίς διαλογική σχέση, χωρίς σχέση με τον άλλο. Και η αυτονομία δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσω της απλής νομικής ανεξαρτησίας ή της χειραφέτησης μέσω του δικαιώματος της κατανάλωσης.

Ο Μισεά λέει επίσης πολύ σωστά ότι αν θέλουμε μια μέρα να δούμε τους απλούς ανθρώπους να συμμετέχουν σε ένα νέο μεγάλο συλλογικό πρόταγμα αυτονομίας και χειραφέτησης, που πιθανόν να οδηγήσει σε μια κοινωνία όπου δεν θα μπορούμε πια να ζούμε από την εκμετάλλευση της εργασίας των άλλων, αυτό το κίνημα «δεν θα ξεκινήσει ποτέ από τα πάνω»62. “Όπως το κατέδειξε επίσης και ο Αντρέ Γκορτζ είναι πράγματι σαφές ότι σημερα πρέπει να ξεκινήσουμε από το τοπικό, δηλαδή

από τον τόπο της ζωής, την γειτονιά, την εταιρεία, την δημοκρατία σε τοπικό επίπεδο.

“Όταν μία παγκόσμια αλλαγή είναι αδύνατη είναι απαραίτητη κατ' αρχήν η εκ νέου δημιουργία χώρων ελευθερίας και χώρων συνύπαρξης, «χώρων» όσο το δυνατόν πιο απομακρυσμένων από τις ζώνες κυριαρχίας, που θα επιτρέπουν να αντιμετωπιστεί η κοινωνική αποξένωση και θα δίνουν την δυνατότητα να επανεμφανιστούν κοινές αξίες και να ενθαρρυνθεί η αναγέννηση της δημόσιας σφαίρας του ενεργού πολίτη, που συνδέεται με μια πιο συμμετοχική και άμεση δημοκρατία: η μόνη σε θέση να επιτρέπει στους ανθρώπους να αποφασίζουν οι ίδιοι για όλα όσα τους αφορούν με γνώμονα την αλληλεγγύη.

“Όσοι τάσσονται σε αυτό το καθήκον δεν μπορούν παρά να είναι αποκλειστικά και μόνο επαναστάτες. Η λέξη πρέπει να χρησιμοποιηθεί χωρίς στόμφο. Το να είναι κάποιος επαναστάτης δεν σημαίνει να νανουρίζεται ρομαντικά και νοσταλγικά με τις αναμνήσεις των οδοφραγμάτων και των ένοπλων εξεγέρσεων, αλλά να διαθέτει ένα πνεύμα εντελώς ξένο προς ο,τιδήποτε θριαμβεύει την σήμερον ημέρα στην βασιλεία του μη αυθεντικού και της αλλοτρίωσης. Ο επαναστάτης δρά σε έναν κόσμο στον οποίο θέλει να είναι ένας εντελώς ξένος, γιατί τον σιχαίνεται, παρόλο που τον γνωρίζει πολύ καλά. Αυτή ήταν άλλωστε η συμβουλή που έδινε ο Ζώρζ Σορέλ στους συνδικαλιστές αγωνιστές παροτρύνοντάς τους να παραδειγματιστούν από τους πρώτους Χριστιανούς, οι οποίοι αρνούνταν απολύτως τον κόσμο που αντιπάλευαν.

Η απαραίτητη στάση είναι αυτή της απόλυτης κριτικής ριζοσπαστικότητας. Η κριτική ριζοσπαστικότητα -η οποία δεν είναι συνώνυμη με τον εξτρεμισμό, αλλά με το αντίθετό του- αγωνίζεται, φυσικά, για την διατήρηση των λαών και των πολιτισμών, αλλά και για την διατήρηση καθετί του ανθρώπινου στην ανθρωπότητα, γνωρίζοντας ότι οι άνθρωποι ανήκουν στην ανθρωπότητα με τρόπο καθαρά μεσολαβητικό, δηλαδή μέσω των λαών και των πολιτισμών των οποίων είναι κληρονόμοι και εναπόκειται σε αυτούς να επεκτείνουν στο μέτρο του δυνατού την αιώνια ιστορική αφήγηση. [...]

Ο κύριος εχθρός είναι ταυτόχρονα και πιο επιβλαβής και, πάνω απ' όλα, ο πιο ισχυρός. Σήμερα είναι ο καπιταλισμός και η κοινωνία της αγοράς στην οικονομική σφαίρα, ο φιλελευθερισμός στο πολιτικό πεδίο, η εξατομίκευση στην φιλοσοφική σφαίρα, η αστική τάξη στο κοινωνικό πεδίο και οι ΗΠΑ στο γεωπολιτικό. Ο κύριος εχθρός βρίσκεται τοποθετημένος στο κέντρο του μηχανισμού. Όλοι όσοι, στην περιφέρεια, αγωνίζονται ενάντια στην εξουσία του κέντρου πρέπει να είναι αλληλέγγυοι. Αλλά δεν είναι. Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι το πιο σημαντικό είναι να γνωρίζουμε «από πού ερχόμαστε» και «από πού μιλάμε». Είναι εκείνοι πού, όταν ένα σπίτι καίγεται νομίζουν ότι το πιο επείγον είναι να ζητήσουν διαπιστευτήρια από εκείνους που έρχονται να σβήσουν την φωτιά. Σε καμιά περίπτωση, στα μάτια τους, οι εχθροί των εχθρών τους δεν μπορούν να είναι φίλοι τους. Πιστεύω ακριβώς το αντίθετο. Οι εχθροί των εχθρών μου δεν είναι απαραιτήτως φίλοι μου, αλλά είναι αναγκαστικά σύμμαχοι. Δεν φημίζομαι για καστρικός, αλλά θα υποστηρίζω πάντοτε τον Κάστρο στον αγώνα του ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Δεν φημίζομαι για χριστιανός, αλλά θα υποστηρίζω πάντοτε τους χριστιανούς όποτε αγωνίζονται ενάντια στην εξουσία του χρήματος. Εκείνοι που επιχειρηματολογούν με διαφορετικό τρόπο δεν έχουν τηναίσθηση ούτε προτεραιοτήτων ούτε διακυβευμάτων -άν δεν είναι απλοί συνεργοί.

Τίτλος πρωτοτύπου: Alain de Benoist, Du Socialisme, Préface à un recueil d'articles parus dans la revue «Rébellion» (Περί σοσιαλισμού, Προλεγόμενα σε μια συλλογή

άρθρων που δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό «Rebellion»),

Ιανουάριος 2009.

Μουσικός Πολιτισμός των Δυτικών Ινδιών και η Κρίση της Μαύρης Ταυτότητας

του Troy Southgate 

Ο Τζαμαϊκανός συγγραφέας, Ντέσμοντ Ρίτσαρντς, παίρνει συνέντευξη από την Τρόυ Σαουθγκέιτ

μετάφραση από εδώ:

NEWS FROM NOWHERE MEDIA FROM THE MARGINS

(οι εμφάσεις είναι της μετάφρασης)

Ερ. Ενημερώστε τους αναγνώστες μας για το ιστορικό σας.

TS: Πέρασα τα παιδικά μου χρόνια στο Νότιο Λονδίνο, Αγγλία. Από πολλές απόψεις, το να ζεις σε αυτήν την περιοχή στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και του 1970, όπως εγώ, ήταν σαν να μεγαλώνεις στην Τζαμάικα. Έζησα με τους γονείς μου στο Crystal Palace, διάσημο για το τεράστιο βικτοριανό κτήριο που είχε στεγάσει κάποτε τους εκτεταμένους θησαυρούς της Βρετανικής Αυτοκρατορίας πριν καταρρεύσει σε ένα σωρό καπνού και επαίσχυντες στάχτες το 1936. Ως εκ τούτου, με πολλούς τρόπους μεγάλωσα στα ξεχασμένα ερείπια του βρετανικού ιμπεριαλισμού. Το σχολείο μου ήταν περίπου 30%  Καραϊβικό και γύρω μας οι περιοχές Brixton, Sydenham, Catford και Lewisham ήταν γεμάτες από μετανάστες από την Τζαμάικα, το Τρινιντάντ και τα Μπαρμπάντες που είχαν φτάσει στο Λονδίνο στα τέλη της δεκαετίας του 1950. Οι Μαύροι με τους οποίους πήγα στο σχολείο ήταν, λοιπόν, ο πρώτος απόγονος αυτών των νέων αφίξεων και οι φωνές τους τραγουδούσαν με τη χαρακτηριστική μελωδία αυτού του εξαιρετικά διακριτικού patois της Δυτικής Ινδίας.

Ε. Τι θυμάσαι περισσότερο για αυτήν την ατμόσφαιρα;

TS: Μερικές από τις πρώτες μου αναμνήσεις περιλαμβάνουν λαβυρινθικά σοκάκια και σιδηροδρομικές γέφυρες με περιστέρια, παράλληλα με τους εμπόρους της Δυτικής Ινδίας που πουλούσαν εξωτικά φρούτα και λαχανικά ή έπαιξαν μουσική Calypso, Soca και Reggae μέσω τεράστιων ηχοσυστημάτων. Και ήταν αυτή η μολυσματική/κολλητική μουσική που λειτούργησε σαν soundtrack σε όλη μου την παιδική ηλικία. Πρώτα αιχμαλώτισε την καρδιά μου και μετά, με την πάροδο του χρόνου, τράβηξε το ενδιαφέρον μου μέχρι που έφτασα σε μια πολύ ευρύτερη εκτίμηση της λαϊκής κουλτούρας.

Ερ .: Πότε άρχισες να ενδιαφέρεσε για τη μουσική Αφρο-Καραϊβικής;

TS: Ως ένας Punk που μεγάλωσε το άσχημο κεφάλι του το 1977 και έπρεπε να ξεκινήσω την επαναστατικότητα των εφηβικών μου χρόνων, οι δικές μου εμπειρίες μουσικής περιορίστηκαν στα άλμπουμ των Rod Stewart, Abba, Elvis Presley και Carl Orff που απολάμβαναν οι γονείς μου. Ένα χρόνο αργότερα, ενώ προσπαθούσα να συντονίσω το ράδιο σε ένα ποδοσφαιρικό πρόγραμμα, σκόνταψα στο Radio One(...)Η ανακάλυψη ήταν κρίσιμη, με πολλούς τρόπους, και το John Peel Show είχε ανοίξει ένα κουτί με μουσικές απολαύσεις της Πανδώρας. Είναι γνωστό ότι η Madness, η μπάντα Ska με έδρα το Λονδίνο, επηρεάστηκε πάρα πολύ από τον Ian Dury και όταν εμφανίστηκε το πρώτο τους άλμπουμ (One Step Beyond) το 1979, είχα ήδη ακούσει τα κομμάτια στο ραδιόφωνο.

Ε. Πώς ήταν αυτές οι νέες μπάντες Ska;

TS: Η μουσική Ska, παρά την παράσταση από αγγλικές ή ημι-αγγλικές ομάδες όπως Madness, The Specials (Coventry), Bad Manners (London), The Selecter (Coventry), The Beat (Birmingham) και The Bodysnatchers (London), είχε βαθιές ρίζες που χρονολογούνται στην Τζαμάικα της δεκαετίας του 1960. Όπως θα γνωρίζουν οι αναγνώστες σας, μουσικοί της Δυτικής Ινδίας είχαν πάρει αμερικανικές ραδιοφωνικές εκπομπές και στη συνέχεια προσάρμοσαν και τις δύο την Jazz και την Rhythm & Blues της δεκαετίας του 1950 για να σχηματίσουν τον δικό τους ξεχωριστό ήχο. Ο όρος «ska» αναφέρεται στον ήχο που παράγεται από το σκέλος της κιθάρας που δίνει στη μουσική τα διαπεραστικά της κτυπήματα. Το πρώτο μεγάλο συγκρότημα Ska που έφτασε στη σκηνή, το 1963, ήταν οι The Skatalites(...) και οι Madness, (...) πήγα να αγοράσω όλους τους δίσκους (...)είναι άμεσα υπεύθυνη για τη δική μου πολιτικοποίηση.

Ερ .: Πώς λοιπόν ακούσατε για το παλιότερο υλικό από την Τζαμάικα;

TS: (...)Αυτή ήταν η στιγμή που μια άλλη μουσική πόρτα ήταν πολύτιμη και, πριν από πολύ καιρό, μου είχε περάσει όλους τους παλιούς δίσκους της και άρχισα να παρακολουθώ τις πρωτότυπες κυκλοφορίες Ska και Reggae που είχαν κυκλοφορήσει στο Studio One, Trojan, (...)

Ε. Πώς επηρέασε η μουσική τον τρόπο ζωής σας;

TS: Το 1969, η μουσική της Reggae είχε υιοθετηθεί από το αναδυόμενο κίνημα skinhead και μερικές από τις ομάδες της Δυτικής Ινδίας άρχισαν να αναφέρουν τη σύνδεση του skinhead στα άλμπουμ τους. Αυτά περιελάμβαναν τη διάσημη κυκλοφορία του Skinhead Moonstomp της Symarip, η οποία καλύφθηκε σχεδόν μια δεκαετία αργότερα από τους The Specials στο κορυφαίο EP του Too Much Too Young EP. Το 1979, όταν το δεύτερο κύμα της Ska απογειώθηκε, έγινα ο ίδιος skinhead και παρέμεινα έτσι μέχρι τη δεκαετία του 1990. Οι Skinheads σήμερα συνδέονται συνήθως με το κίνημα της White Power, αλλά οι μουσικές τους ρίζες συνδέονται άρρηκτα με τη μουσική Ska και Reggae

Μια Εισαγωγή στο Πράσινο Βιβλίο του Muammar al-Qathafi

Troy Southgate

Πρώτο γνώρισα το Πράσινο Βιβλίο το 1986, όταν ήμουν μέλος του Εθνικού Μετώπου (NF). Μεγαλώνοντας στην Αγγλία εν μέσω της καταπιεστικής απληστίας και της διαφθοράς των χρόνων της Θάτσερ, οι ιδέες κοινής λογικής που περιέχονται σε αυτό το αναζωογονητικό μικρό κείμενο κυριολεκτικά με σφυροκόπησαν.

Πριν από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, το NF - ήδη τότε το όνομα ενός μαγαζιού, αν και για όλους τους λάθος λόγους - ήταν μια αρκετά αρνητική οργάνωση όπου σύχναζε ένα μείγμα βρετανών ιμπεριαλιστών και φαντασμένων νεοναζιστών, αλλά μόλις καθάρισε από μερικά από τα πιο αντιδραστικά στοιχεία από τις τάξεις του, η ομάδα άρχισε γρήγορα να εξελίσσεται σε ένα επαναστατικό κίνημα ταγμένο στην εθνική ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη και την ανατροπή της καπιταλιστικής άρχουσας τάξης. Ως αποτέλεσμα, η «Τρίτη Θέση» του NF - «ούτε Αριστερά ούτε Δεξιά» - οδήγησε την ομάδα να ευθυγραμμιστεί με ορισμένους αντιφρονούντες σε όλο τον κόσμο που είχαν κοινό συμφέρον να αντιταχθούν στα δίδυμα κακά τόσο του καπιταλισμού όσο και του κομμουνισμού.

Αυτό περιελάμβανε, για παράδειγμα, τον Αγιατολάχ Χομεϊνί του Ιράν, ο οποίος, το 1979, είχε οδηγήσει τη χώρα του μακριά από το να είναι το φιλοαμερικανικό κουτάβι του καθεστώτος του Σαχ και έφτασε σε μια σιιτική θεοκρατία. Το NF απέδειξε επίσης την υποστήριξή του στους μαύρους ριζοσπάστες όπως ο Jerry Rawlings της Γκάνας και ο Louis Farrakhan των Ηνωμένων Πολιτειών, για να μην αναφέρουμε τον θετικό αφροκεντρισμό του αείμνηστου Marcus Garvey.

Ομοίως, η οργάνωση εντυπωσιάστηκε επίσης από την αντι-Σιωνιστική ηγετική φυσιογνωμία της Λιβύης, τον Muammar al-Qathafi, έναν άνθρωπο που είχε αψηφήσει και αντισταθεί στην συνδυασμένη δύναμη των δυτικών φιλελεύθερων δημοκρατιών για πολύ καιρό και που, την ίδια χρονιά που ανακάλυψα το Πράσινο Βιβλίο , είχε υποστεί τη στρατιωτική οργή του αμερικάνικου προέδρου, Ρόναλντ Ρέιγκαν.

ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΝΑ ΔΟΚΙΜΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

 KADAFI MUAMAR

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΜΑΥΡΗ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΩΝ 10 ΕΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΑΤΟΪΚΟΥΣ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΥΣ ΠΟΥ ΑΝΕΤΡΕΨΑΝ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΤΣΑΜΑΧΙΡΙΑΣ ΚΑΙ ΒΥΘΙΣΑΝ ΤΗΝ ΛΙΒΥΗ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΧΑΟΣ

Ἐνδεικτικὰ ἀποσπάσματα: 

«Τὰ κοινοβούλια εἶναι ἡ σπονδυλικὴ στήλη αὐτῆς τῆς συμβατικῆς δημοκρατίας ποὺ ἐπικρατεῖ σήμερα στὸν κόσμο. Τὸ κοινοβούλιο εἶναι μιὰ ψευδὴς ἐκπροσώπηση τοῦ λαοῦ καὶ οἱ κοινοβουλευτικὲς κυβερνήσεις εἶναι μιὰ κίβδηλη λύση στὸ πρόβλημα τῆς δημοκρατίας. Ἕνα κοινοβούλιο δημιουργεῖται ἀρχικὰ γιὰ νὰ ἀντιπροσωπεύει τὸν λαό, ἀλλὰ αὐτὸ ἀπὸ μόνο του εἶναι ἀντιδημοκρατικό, ἀφοῦ δημοκρατία σημαίνει ἐξουσία τοῦ λαοῦ καὶ ὄχι μιὰ ἐξουσία ποὺ ἐνεργεῖ ἐξ ὀνόματός του. Ἡ ἴδια ἡ ὕπαρξη ἑνὸς κοινοβουλίου σημαίνει τὴν ἀπουσία τοῦ λαοῦ. Ἡ ἀληθινὴ δημοκρατία ὑπάρχει μόνο μὲ τὴν ἄμεση συμμετοχὴ τοῦ λαοῦ καὶ ὄχι διαμέσου τῆς δραστηριότητας τῶν ἀντιπροσώπων του. Τὰ κοινοβούλια εἶναι ἕνας νομικὸς φραγμὸς ἀνάμεσα στὸν λαὸ καὶ τὴν ἄσκηση ἐξουσίας ποὺ ἀποκλείει τὶς μᾶζες ἀπὸ τὴν σοβαρὴ πολιτικὴ καὶ μονοπωλεῖ στὴν θέση τους τὴν λαϊκὴ κυριαρχία. Στὸν λαὸ ἀφήνεται μοναχὰ μία πρόσοψη δημοκρατίας, ποὺ ἐκδηλώνεται στὶς μεγάλες οὐρὲς γιὰ νὰ ρίξει τὴν ψῆφο του στὴν κάλπη». 

«Ἡ πραγματικὴ δημοκρατία δὲν ἔχει παρὰ μία μέθοδο καὶ μία θεωρία. Ἡ ἀνομοιομορφία καὶ ἡ ποικιλομορφία τῶν συστημάτων ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι δημοκρατικὰ ἀποτελοῦν τεκμήριο περὶ τοῦ ὅτι, στὴν πραγματικότητα, δὲν εἶναι δημοκρατικά. Ἡ ἐξουσία τοῦ λαοῦ δὲν ἔχει παρὰ μονάχα ἕνα πρόσωπο καὶ ἡ ἐξουσία αὐτὴ μπορεῖ νὰ πραγματοποιηθεῖ μονάχα μέσω τῶν Λαϊκῶν Συνεδρίων καὶ τῶν Λαϊκῶν Ἐπιτροπῶν. Δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει δημοκρατία δίχως νὰ ὑπάρχουν παντοῦ Λαϊκὰ Συνέδρια καὶ Λαϊκὲς Ἐπιτροπές».

«Ὁ μετασχηματισμὸς τῶν ὑφισταμένων κοινωνιῶν μισθωτῶν σὲ κοινωνίες συνεταιρισμένων παραγωγῶν εἶναι ἀναπόφευκτος ὡς μία διαλεκτικὴ ἔκβαση τῶν ἀντιφατικῶν οἰκονομικῶν θεωριῶν ποὺ ἐπικρατοῦν σήμερα στὸν κόσμο. Εἶναι ἐπίσης μία διαλεκτικὴ ἔκβαση τῶν ἄδικων σχέσεων ποὺ στηρίζονται στὸ σύστημα τῆς μισθωτῆς ἐργασίας. Κανένα ἀπὸ αὐτὰ τὰ ζητήματα δὲν ἔχουν ἐπιλυθεῖ μέχρι σήμερα». 

«Τὸ τελικὸ βῆμα εἶναι ἡ νέα, σοσιαλιστικὴ κοινωνία νὰ φθάσει στὸ στάδιο ὅπου τὸ κέρδος καὶ τὸ χρῆμα ἐξαφανίζονται. Ἡ κοινωνία θὰ γίνει πλήρως παραγωγική καὶ οἱ ὑλικὲς ἀνάγκες τῆς κοινωνίας θὰ ἱκανοποιηθοῦν πλήρως. Σὲ αὐτὸ τὸ τελικὸ στάδιο τὸ κέρδος θὰ ἐξαφανισθεῖ, ὅπως καὶ ἡ ἀνάγκη γιὰ χρῆμα».

«Οἱ ἥρωες στὴν ἱστορία εἶναι, ἐξ ὁρισμοῦ, ἄτομα ποὺ θυσιάζονται γιὰ κάποιες ὑποθέσεις. Ἀλλὰ γιὰ ποιές ὑποθέσεις; Θυσιάσθηκαν γιὰ χάρη τῶν ἄλλων. Ἀλλὰ ποιῶν ἄλλων; Αὐτῶν μὲ τοὺς ὁποῖους διατηροῦν ἕναν δεσμό. Ἑπομένως, ἡ σχέση μεταξὺ ἑνὸς ἀτόμου καὶ μιᾶς ὁμάδας εἶναι μιὰ σχέση κοινωνικὴ ἡ ὁποία διέπει τὶς δοσοληψίες τῶν ἀνθρώπων μεταξύ τους. Ὁ ἐθνικισμός, ἔτσι, εἶναι ἡ βάση ἐπὶ τῆς ὁποίας ἀναδύεται ἕνα ἔθνος. Ἄρα οἱ κοινὲς ὑποθέσεις εἶναι ἐθνικὲς ὑποθέσεις, καὶ οἱ ἐθνικὲς σχέσεις εἶναι καὶ σχέσεις κοινωνικές. Οἱ κοινωνικὲς σχέσεις πηγάζουν ἀπὸ τὴν κοινωνία, δηλαδὴ ἀπὸ τὶς σχέσεις μεταξὺ τῶν μελῶν ἑνὸς ἔθνους. Οἱ κοινωνικὲς σχέσεις εἶναι, ἑπομένως, σχέσεις ἐθνικὲς καὶ οἱ ἐθνικὲς σχέσεις εἶναι κοινωνικὲς σχέσεις».

«Ὁ ἐθνικισμὸς στὸν κόσμο τῶν ἀνθρώπων καὶ τὸ ὁμαδικὸ ἔνστικτο στὸ ζωικὸ βασίλειο εἶναι σὰν τὴν δύναμη τῆς βαρύτητας στὸ πεδίο τῶν ὑλικῶν καὶ οὐρανίων σωμάτων. Ἄν ἐκλείψει ἡ βαρύτητα τοῦ ἡλίου, τὰ ἀέριά του θὰ ἐκραγοῦν καὶ ἡ ἑνότητα τοῦ κόσμου δὲν θὰ ὑπάρχει πλέον. Ἔτσι, ἡ ἑνότητα ἀποτελεῖ τὴν βάση τῆς ἐπιβίωσης. Ὁ παράγοντας τῆς ἑνότητας ὁποιασδήποτε ὁμάδας εἶναι ἕνας κοινωνικὸς παράγοντας, καὶ στὴν περίπτωση τοῦ ἀνθρώπου αὐτὸς ὁ παράγοντας εἶναι ὁ ἐθνικισμός. Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο, οἱ ἀνθρώπινες κοινότητες ἀγωνίζονται γιὰ τὴν ἐθνική τους ἑνότητα, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὴν βάση τῆς ἐπιβίωσης». 

«Ἐναρμονιζόμενοι μὲ τὴν φύση καὶ τοὺς σκοπούς της, ὁ ἄνδρας καὶ ἡ γυναῖκα πρέπει νὰ εἶναι δημιουργικοὶ ὡς πρὸς τὸν ἀντίστοιχο ρόλο τους. Τὸ ἀντίθετο ἀποτελεῖ ὀπισθοδρόμηση. Τοῦτο στρέφεται ἐναντίον τῆς φύσης καὶ καταστρέφει τὴν βάση τῆς ἐλευθερίας, διότι ἀντιτίθεται στὴν ζωὴ καὶ τὴν ἐπιβίωση. Ὁ ἄνδρας καὶ ἡ γυναῖκα πρέπει νὰ ἀσκοῦν καὶ ὄχι νὰ ἀποποιοῦνται τὸν ἀντίστοιχο ρόλο γιὰ τὸν ὁποῖο δημιουργήθηκαν.

Τυχὸν ἀποποίηση αὐτοῦ τοῦ ἀντίστοιχου ρόλου, ἔστω καὶ κατὰ ἕνα μέρος, συμβαίνει μόνο ὡς ἀποτέλεσμα ἐξαναγκαστικῶν συνθηκῶν καὶ ὑπὸ ἀνώμαλες συνθῆκες. Ἡ γυναῖκα ποὺ ἀπορρίπτει τὸν γάμο, τὴν ἐγκυμοσύνη, τὸν καλλωπισμὸ καὶ τὴν θηλυκότητα γιὰ λόγους ὑγείας ἐγκαταλείπει τὸν φυσικὸ ρόλο ποὺ ἔχει στὴν ζωὴ λόγω ἀνωτέρας βίας ἤ κακῆς ὑγείας. Ἡ γυναῖκα ποὺ ἀπορρίπτει τὸν γάμο, τὴν ἐγκυμοσύνη ἤ τὴν μητρότητα λόγω ἐργασίας ἀποποιεῖται τὸν φυσικό της ρόλο ὑπὸ παρόμοιες συνθῆκες ἐξαναγκασμοῦ. Ἡ γυναῖκα πού, χωρὶς κάποιον συγκεκριμένο λόγο, ἀπορρίπτει τὸν γάμο, τὴν ἐγκυμοσύνη καὶ τὴν μητρότητα, ἀποποιεῖται τὸν φυσικό της ρόλο ὡς ἀποτέλεσμα συνθηκῶν ἐξαναγκασμοῦ καὶ ἠθικῆς διαστροφῆς. Ἔτσι, ἡ ἐγκατάλειψη τῶν φυσικῶν ρόλων τοῦ θηλυκοῦ καὶ τοῦ ἀρσενικοῦ στὴν ζωὴ μπορεῖ νὰ συμβεῖ μόνον ὑπὸ μὴ φυσιολογικὲς συνθῆκες, οἱ ὁποῖες ἀντίκεινται στὴν ἐλευθερία καὶ ἀποτελοῦν ἀπειλὴ γιὰ τὴν ἐπιβίωση. Συνεπῶς, εἶναι ἀπαραίτητη μιὰ παγκόσμια ἐπανάσταση ποὺ θὰ θέσει τέλος σὲ ὅλες τὶς ὑλιστικὲς συνθῆκες ποὺ ἐμποδίζουν τὶς γυναῖκες νὰ ἐπιτελέσουν τὸν φυσικό τους ρόλο στὴν ζωὴ καὶ ποὺ τὶς ἐπιβάλλουν νὰ ἐκτελοῦν τὰ καθήκοντα τοῦ ἄνδρα γιὰ νὰ ἐξισωθοῦν μαζί του στὰ δικαιώματα. Μιὰ τέτοια ἐπανάσταση θὰ πραγματοποιηθεῖ ἀναπόφευκτα, εἰδικὰ στὶς βιομηχανικὲς κοινωνίες, ὡς ἀντίδραση τοῦ ἐνστίκτου τῆς ἐπιβίωσης, ἀκόμη καὶ χωρὶς ὑποκίνηση γιὰ ἐπανάσταση, στὴν ὁποία προβαίνει τὸ Πράσινο Βιβλίο». 

«Ἡ κρατικῶς ἐλεγχόμενη καὶ συστηματοποιημένη ἐκπαίδευση εἶναι, στὴν πραγματικότητα, μιὰ ἐπιβεβλημένη ἀποχαύνωση τῶν μαζῶν. Ὅλες οἱ κυβερνήσεις ποὺ ἐπιβάλλουν ἐκπαιδευτικὰ μαθήματα ὑποχρεώνοντας τοὺς ἀνθρώπους νὰ συμμορφωθοῦν μὲ τὴν ἐπίσημη διδακτέα ὕλη καὶ ἀναγκάζουν τοὺς μαθητὲς νὰ τὴν μελετοῦν καταπιέζουν τοὺς πολῖτες τους. Ὅλες οἱ μέθοδοι διδασκαλίας ποὺ ἐπικρατοῦν στὸν κόσμο πρέπει νὰ καταργηθοῦν μὲ μιὰ παγκόσμια πολιτισμικὴ ἐπανάσταση ποὺ θὰ ἀπελευθερώσει τὸν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ σπουδὲς φανατισμοῦ καὶ ἀπὸ μεθόδους ἐσκεμμένης προσαρμογῆς τοῦ γούστου, τῆς ἱκανότητας νὰ διαμορφώνει ἔννοιες καὶ τῆς νοοτροπίας του».

«Ὅταν οἱ μᾶζες ἐφορμήσουν μέσα στοὺς ἀθλητικοὺς χώρους καὶ ἐπιδοθοῦν στὸν ἀθλητισμό, τὰ στάδια θὰ ἀδειάσουν καὶ θὰ καταστραφοῦν. Αὐτὸ θὰ γίνει ὅταν οἱ μᾶζες ἀποκτήσουν ἐπίγνωση τοῦ γεγονότος ὅτι ὁ ἀθλητισμὸς εἶναι δημόσια δραστηριότητα ἡ ὁποία θὰ πρέπει νὰ ἀσκεῖται καὶ ὄχι νὰ γίνεται θέαμα. Αὐτὸ εἶναι πιὸ λογικὸ ὡς ἐναλλακτικὴ λύση ἀπὸ τὴν σημερινὴ συνήθεια νὰ ἔχουμε μία ἀνήμπορη καὶ παθητικὴ πλειονότητα ποὺ ἁπλῶς παρακολουθεῖ.»

Τρόμος ενάντια στον "Δημιουργό"*

(Σημειώσεις για τη σημασία του αναρχισμού σήμερα)

Αναρχισμός: Μια ματιά από τα δεξιά

του Alexander Dugin

"Ο αναρχισμός θεωρείται ό,τι πιο αριστερό από τα προϊόντα της αριστερής σκέψης. Αυτή η συνολική κριτική από την αριστερά όλων των άλλων μορφών επαναστατικών ιδεολογιών: από τους Μαρξιστές έως τους Σοσιαλδημοκράτες. Οι αναρχικοί κατακεραυνώνουν τους άλλους αριστερούς για την παρουσία όλων των παλαιών, αντιδραστικών στοιχείων. Όσον αφορά την αναρχία, όλες οι άλλες δεν είναι παρά με ένα λεπτό πέπλο καλυμμένες μορφές του πιο παλιού εχθρού - της εξουσίας (ισχύς, δύναμη). Ο αναρχισμός επιδιώκει να δικαιολογήσει ένα σύστημα ριζικής αντίθεσης σε μια κοινωνία που βασίζεται στην αρχή της εξουσίας. Από εδώ έρχεται το όνομα «α-αρχή», κυριολεκτικά - «η απουσία δύναμης**».

Η αναρχία φιλοδοξεί να μένει χωρίς "δεξιές" προσμίξεις, δυστυχώς αυτό απλά δεν συμβαίνει. Και εδώ στον αναρχισμό πολύ συχνά συναντάμε τα στοιχεία που παραδοσιακά ανήκουν στην «δεξιά».

Αξιοσημείωτα παραδείγματα είναι ο «δεξιός αναρχισμός» του Έβολα και η έννοια του «άναρχου» του Έρντ Γιούνγκερ.

Τα παραδείγματα των «δεξιών» συστατικών στον αναρχισμό είναι πολλά. Το πιο εντυπωσιακό είναι ο μυστικισμός.

Ο μυστικισμός δύσκολα μπορεί να ταξινομηθεί στην «αριστερή», «προοδευτική» τάση. Προϋποθέτει μια πίστη σε κάτι πέρα από αυτό, έναν ορισμένο αρχαϊισμό.

Κι ακόμα: τι είναι αυτός ο αρχαϊισμός; Ποια είναι η δομή της αναρχικής στάσης απέναντι στον μυστικισμό;

Επομένως, ο πιο επαναστατικός αναρχισμός, δομικά και τυπολογικά, κρύβει μέσα του έναν ακραίο βαθμό συντηρητισμού, κατάφασης, δημιουργικότητας και μια ριζικά υπερβατικά τάξη.

Δεν είναι ανεύθυνος μηδενισμός.

Αυτή η άρνηση αυτού που, σύμφωνα με τον ίδιο τον γνωστικό αναρχισμό, είναι απόλυτη άρνηση του Καλού.

Αναρχία - Μητέρα του Καλού

Ο ακραίος μηδενισμός της αναρχικής ορμής δεν αποδεικνύεται σε καμία περίπτωση η τελευταία λέξη στην αποιεροποίηση και την άρνηση της παράδοσης. Αντιθέτως, βασίζεται σε μια απόλυτη διαφωνία με αυτήν την αποιεροποίηση, την απόλυτη απόρριψή του, του «κόσμο», «αυτής της εποχής», που κυβερνάται από έναν κακό "δημιουργό" και τους ιερείς του, «avliyi El Shaitan», τους «Αγίους του Σατανά".

Η πολύ γνωστή ρήση «αναρχία μητέρα της τάξης» είναι η μεταφορά στην κοινωνική διάσταση της θέσης της ανάγκης για ριζική κατάργηση αυτού του κόσμου του κακού για να βρεθεί ένας κόσμος καλού. Δεδομένου ότι ο κόσμος του κακού στέκει «εμπόδιο» από τα θεμέλια του («Σατανάς» στα αρχαία εβραϊκά σημαίνει «φράγμα»), τότε πρέπει να ισοπεδωθεί.. Είναι σημαντικό ότι οι αναρχικοί κατανοούν τον «νέο κόσμο» όχι ως δημιουργία, αλλά ως ανακάλυψη. Δεν θέλουν να μεταρρυθμίσουν, να ξαναχτίσουν, να ανακαινίσουν την πραγματικότητα, θέλουν να μεταμορφώσουν ριζικά την ποιότητα της πραγματικότητας. Ως προς αυτό ήταν οι πιο επιτυχημένοι συντηρητικοί, επειδή ήταν οι πιο συνεπείς καταστροφείς. Αλλά καταστρέφουν το ίδιο το πνεύμα της καταστροφής, το είδωλο της «παλιάς τάξης», το φρούριο του "δημιουργού".

Παράξενη δράση «Ψυχικής αναζήτησης»

Οι αναρχικοί θεωρούνται συνώνυμοι με τον ριζοσπαστικό τρόμο.

Όμως πίσω από αυτό δεν υπάρχουν τόσο κοινωνικές αλλά οντολογικές και κοσμολογικές έννοιες. Η τρομοκρατία δεν είναι για τους αναρχικούς ένα μέσο για την πολιτική αναγνώριση. Δεν έχει τόσο κοινωνικοπολιτικό όσο ανθρωπολογικό βάρος. Οι τρομοκράτες αναρχικοί δεν ρίχνουν βόμβες σε ανθρώπους, ούτε σε μέλη της τάξης, ούτε σε κοινωνικά σημαντικές προσωπικότητες. Ρίχνουν βόμβες στον Αντίχριστο και στους υπηρέτες του, και η ίδια η πράξη έχει ήδη τη δική της δικαιολογία και δικαίωση.

Η αναρχία είναι, τελικά, μια «σωτήρια δράση». Σκοπεύει να σώσει την «παγκόσμια ψυχή» από την τοξική αγκαλιά του "Σφετεριστή" "

Alexander Dugin: Terror Against the Demiurge

*Στμ Ο Δημιουργός ( «τεχνίτης» ) είναι το ον που δημιούργησε τον κόσμο στον Γνωστικισμό. Οι Γνωστικοί τον ταύτισαν με τον θεό της Παλαιάς Διαθήκης. Οι Γνωστικές γραφές τον απεικονίζουν ως ανίδεο, κακόβουλο και εντελώς κατώτερο από τον αληθινό Θεό που έστειλε τον Χριστό στη γη για να σώσει την ανθρωπότητα από τον κακό κόσμο του Δημιουργού.

**Power (εξουσία, ισχύς, δύναμη)

Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ ΚΩΣΤΑΣ

"Έξι αιώνες μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου, ένας Έλληνας από την Αίγυπτο, παίρνοντας το όνομα του Καλλισθένη, του συντρόφου του μεγάλου Μακεδόνα, συγκέντρωσε σε μια ενιαία αφήγηση όλα τα όνειρα που το όνομα του Αλέξανδρου είχε απελευθερώσει στην ελληνιστική Ανατολή.

Μέσω της λατινικής μετάφρασης του Ιουλίου Βαλέριου (4ος αιώνας) και εκείνης του αρχιερέα Λέοντα (10ος αιώνας), το "Μυθιστόρημα του Αλεξάνδρου", έγινε γνωστό σε όλους τους λαούς της Ευρώπης και αναπαράχθηκε σε πολλές γλώσσες, φτάνοντας μέχρι την Ισλανδία. Παρομοίως, και οι ανατολικοί λαοί μετέγραψαν στις γλώσσες τους την αφήγηση του ψευδο-Καλλισθένη, εμπλουτίζοντάς την με παραλλαγές που ο αλεξανδρινός μύθος είχε γεννήσει στην Ανατολή. Έτσι, για τους Αιγυπτίους, ο Αλέξανδρος υπήρξε ο γιος του τελευταίου Φαραώ, Νεκτανεβώ Β', ενώ οι Πέρσες Φιρντουζί (10ος αι.) και Νιζάμι (12ος αι.) τον είχαν μεταβάλει σε εθνικό ήρωα του Ιράν. Υιοθετημένος από την εσχατολογική ιουδαϊκή φιλολογία, ο Αλέξανδρος είναι επίσης παρών στο Κοράνι, όπου αναφέρεται ως Ισκαντέρ Δουλ-Καρνεΐν («Αλέξανδρος Δικέρατος»). Αναρίθμητες είναι οι μεταφράσεις του "Μυθιστορήματος του Αλέξανδρου", στη συριακή, αρμενική, κοπτική, αιθιοπική, τουρκική, μαλαϊκή, σιαμέζικη και λοιπές γλώσσες. Ακόμα και σήμερα, οι οικογένειες των ευγενών του Μπαντακσάν, στις υπώρειες του Ιντουκούς, ισχυρίζονται πως κατάγονται από τον Αλέξανδρο, ενώ οι Καφίρ των ορέων του Νουριστάν θεωρούν ως προγόνους τους στρατηγούς και τους στρατιώτες του. Παρομοίως, ο πρόεδρος Σοεκάρνο είχε μεταμορφωθεί από τους κατοίκους της Ιάβας σε απογόνους του μεγάλου Ισκαντέρ Αγκούνγκ...

Στο βάθος αυτής της οικουμενικής ονειροφαντασίας βρίσκεται ένα μοναδικό ιστορικό γεγονός: αν ο Αλέξανδρος κατέστη ο μοναδικός ήρωας, κοινός σε Ανατολή και Δύση, αυτό συνέβη γιατί ο κόσμος που δημιούργησε εκπροσωπεί τη μεγαλύτερη διεθνή κοινότητα που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Περιεχόμενα

Πρόλογος της μεταφράστριας

Εισαγωγή

Ι: Η κληρονομιά του Αλεξάνδρου

ΙΙ: Το Ελληνιστικό μυθιστόρημα ή οι ονειροπολήσεις ενός μοναχικού πλήθους

III: Ο κόσμος των Πάρθων

Ιρανικός φιλελληνισμός - ιρανική αναγέννηση

IV: Η καμπή του 3ου αιώνα

Παράρτημα εικόνων

V: Η τέχνη στην υπηρεσία της Αυτοκρατορίας

α) Όψιμη Αρχαιότητα, Βυζάντιο και Ιράν

β) Εικονιστική γλυπτική και θρησκευτική Τέχνη

VI: Η απόσχιση της Ανατολής

VII: Η αφύπνιση της μνημειακής γλυπτικής στην Αρμενία και τη Γεωργία"

https://www.politeianet.gr/books/9789604271481-papaioannou-kostas-enallaktikes-ekdoseis-i-klironomia-tou-alexandrou-229604

https://regasakraios.blogspot.com/2020/02/httpardin-rixi.html

Από τον Μέγα Αλέξανδρο στον Μεγάλο Κωνσταντίνο

Με τον Μεγάλο Κωνσταντίνο και την μεταφορά της Βασιλεύουσας στην Ανατολή διορθώνεται και ένα Ιστορικό Παράδοξο του Ελληνισμού.

Προορισμένος να κυριαρχήσει στην Ανατολική Μεσόγειο μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου επικρατεί Πολιτισμική Ενότητα και κυριαρχία του Ελληνισμού αλλά Πολιτικός Κατακερματισμός και σταδιακά, από τις Κυνός Κεφαλές ως το Άκτιο, η Ρώμη επικρατεί.

Η Ρώμη, ως Ελληνιστική Πόλη, ξανά ενωποίησε πολιτικά ό,τι οι Διάδοχοι κατακερμάτησαν. Φταίει εδώ ο Παις του Διός που ήθελε να φτάσει στα πέρατα της Ανατολής ως Νέος Διόνυσος αλλά του το συγχωρούμε.

Με την την μεταφορά της Βασιλεύουσας στην Ανατολή διορθώνεται και ένα Ιστορικό Παράδοξο του Ελληνισμού. Να είναι κυρίαρχος πολιτισμικά, να είναι υποτελείς πολιτικά στην Ανατολική Μεσόγειο. 

Το Χιλιόχρονο Βυζάντιο ήταν, τρόπον τινά, η Αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η Πανελλήνια Αυτοκρατορία στην Ωριμότητα της.

Η πνευματική υπεράσπιση της Αυτάρκειας

Η απαρχή της ιδέας μιας Πολιτείας αυτοδύναμης, ανεξάρτητη και αυτοκυριαρχης εμφανίζεται στον Πλάτωνα και στο όραμα του για μια κοινωνική ολοκλήρωση η οποία σκοπεύει να υποστηρίξει την υλική αυθυπαρξία μιας Ιεραρχικής Κοινότητας. Μιας κοινότητας που δίνει στον εαυτό της μια υπερβατική αξία μέσα από την πλήρη αποσύνδεση της με κάθε τι που δεν αφορά τις θεμελιώδεις αξίες της, θέτοντας φιλοσοφικά τις ρίζες του Απομονωτισμού και Προστατευτισμού ως εκδηλώσεις της Πολιτειακής Αυτάρκειας σαν φυσικά αποτελέσματα της ζωής της Ιεραρχικής Κοινότητας. Ακριβώς για αυτό η οικονομία δεν υφίσταται ως ανεξάρτητη σκέψη ή επιστήμη μέσα στον Πλατωνικό κομμουνισμό επειδή η παραγωγική λειτουργία των κοινωνικών ομάδων της Πολιτείας που έχουν σαν κύριο χαρακτήρα τους την οικονομική δράση , γίνονται απαραίτητο μέρος της διατήρησης του υλικού περιβάλλοντος της Πνευματικής Ιδέας και προορισμού όλης της Κοινότητας.

Αυτή την εκπληκτική παρέμβαση πάνω στην ανθρωπολογία του ατομισμού και του εμπορικού τύπου ανθρώπου που έφερε ο Πλατωνικός στοχασμός ο Ρουσώ την υπερασπίστηκε σε όλο το πολιτειακό φιλοσοφικό έργο του δίνοντας στον Αντί-Διαφωτιστικό ρεπουμπλικανισμό του μια απόλυτη μορφή απομόνωσης και προστασίας της Εθνικής Κοινότητας από έθνη και πολιτισμούς που μέσω των οικονομικών και άλλων ηθών τους επιδρούν διαβρωτικά στην εθνική αυτάρκεια. Δεδομένης της ανυπαρξίας ακόμα μιας τεράστιας βιομηχανικής συγκέντρωσης όπως έλαβε χώρα τον 19ο αιώνα , ο Ρουσώ βρίσκει σύμμαχο σε αυτή την νέο Σπαρτιατική σκέψη του στον αγροτικό ρομαντισμό , στην γη και στις κοινωνικές δυνάμεις που αποκλείουν με τα ήθη τους και την παραγωγική τους ταυτότητα την διάβρωση τους από το Εμπορικό Φιλελεύθερο πνεύμα.

Αυτή η ηθική αρχικά υπεράσπιση στον άνθρωπο που μπορεί να δεχθεί την θρησκευτική λειτουργία του Κράτους και να ζήσει ασκητικά για την συνολική ανεξαρτησία του από ξένες επιρροές καταφέρνει να μας δώσει τις βάσεις για την ανάπτυξη ενός οικονομικού ρομαντισμού και την ταύτιση του Λαού και του ´Εθνους μέσω της γης και της Εργασίας ως πνευματικές διαμεσολαβήσεις με οικονομικό πρόσωπο της Αυτάρκειας όλης της Κοινότητας.

Ο Ρουσώ, αυτός ο μοντέρνος Πλάτωνας, ουσιαστικά δίνει το έναυσμα της αντίληψης του Κράτους όχι ως μιας ταξικής μηχανής ετσι όπως ιστορικά ο εμπορικός και καπιταλιστικός κόσμος διαμόρφωσε αλλά ως Οργανικής μορφής της Κοινοτιστικης τάξης του ´Εθνους που εγγυάται την πλήρη συνεργασία όλων των δυνάμεων του για την επίτευξη και προστασία της Αυτάρκειας και Αυταρχίας του αέναα.

Σπαρτιάτες Μακκαβαίοι

Δεν μας έφτανε ο Βουκεφάλας Ζάσταβα και η Μαύρη Αθηνά, τώρα έχουμε και Σπαρτιάτες Μακκαβαίους!

Βλέπω κυκλοφορεί και αναπαράγεται πολύ η ιδέα ότι οι αρχαίοι Σπαρτιάτες ήταν συγγενείς των Ιουδαίων και μάλιστα καταγόμενοι από τον Αβραάμ (!!!)

Κατά την αρχαιότητα ήταν τέτοια η νοοτροπία των ανθρώπων που ένιωθαν την ανάγκη όχι μόνο οι διακρατικές αλλά και οι διαπροσωπικές σχέσεις να επισφραγίζονται με ισχυρισμούς κοινών προγόνων.

Το συναντάμε από την Ιλιάδα ως τον Ηρόδοτο. Μεταξύ Αχαιών και Τρώων Ηρώων, μεταξύ νοτίων Ελλήνων και Αργεαδών Μακεδόνων, μεταξύ Περσών και Ελλήνων! Ναι, οι Πέρσες, απόγονοι του Αργείου Περσέα, προς τους Αργείους, για να τους πείσουν να μηδίσουν, πρόβαλαν το ίδιο ακριβώς επιχείρημα που πρόβαλε ο Αλέξανδρος Α' των Αργεαδών ως απόδειξη της ελληνικότητας του! Την καταγωγή τους από το Άργος!

Το ιστορικό πλαίσιο της περίφημης συμμαχίας μεταξύ Σπαρτιατών και Ιουδαίων είναι ο 3ος αί. π.Χ. (300-201 π.Χ), η Ελληνιστική εποχή. 

Οι δυνάμεις του Ελληνιστικού Κόσμου (πλην Ρώμης και Καρχηδόνας) είναι το βασίλειο των Σελευκιδών, που εκπροσωπεί την ιδέα της Ελληνικής Κοσμοκρατορίας του Αλεξάνδρου, η Αίγυπτος των Πτολεμαίων, που εκπροσωπούν την Πολυπολιτισμική, έστω και Ελληνοκεντρική, Παγκοσμιοποίηση της εποχής

- αυτό που πολλοί νομίζουν στην εποχή μας ότι ήταν η ουσία των Ελληνιστικών Χρόνων, την θρησκευτική "πολυπολιτισμικότητα", άλλο όμως ο θρησκευτικός συγκριτισμός της αναγνώρισης στο πρόσωπο ενός ξένου θεού τον οικείο θεό και άλλο η περίτεχνη "εργαστηριακή" μείξη τους και προπαγάνδιση τους. Το πρώτο το έκαναν πάντα οι Έλληνες, το δεύτερο το έκαναν οι Πτολεμαίοι έχοντας σκοτεινές επιρρροές. -

και η Μακεδονία των Αντιγονιδών που εκπροσωπεί την συνέχεια της Πανελλήνιας Ιδέας του Ισοκράτη και του Φιλίππου Β'.

Η Σπάρτη, αν και παρηκμασμένη, πιστή στην παράδοση της του απομωνοτισμού, εκπροσωπεί την τοπική της ηγεμονία και μόνο. 

Αντιγονίδες και Σελευκίδες είναι συνήθως σύμμαχοι εναντίων των Πτολεμαίων. Οι πρώτοι γιατί οι Πτολεμαίοι έχουν ερείσματα και βλέψεις στην Ελλαδική χερσόνησο και στο Αιγαίο και οι δεύτεροι για την κυριαρχία της λεγόμενης Κοίλης Συρίας (Παλαιστίνη - Ισραήλ). Αργότερα η Ρώμη κληρονόμισε την πολιτική των Πτολεμαίων.

Συνεπώς τόσο οι Σπαρτιάτες όσο και οι Ιουδαίοι είναι σύμμαχοι των Πτολεμαίων ως εχθροί των εχθρών τους. Οι Σπαρτιάτες ήταν, μέσα από διακρατική συμφωνία, και μισθοφόροι των Πτολεμαίων, ενώ την ίδια εποχή που Ιουδαίοι και Σελευκίδες δεν τα πήγαιναν και τόσο καλά, ίσως όχι ασχέτως με την Οικουμενική μεν Ελληνοκεντρική δε Πολιτισμική Πολιτική των Σελευκιδών, στην Αλεξάνδρεια η ιουδαϊκή παροικία ήταν ίσως η πιο ανθηρή της εποχής της και για αρκετούς αιώνες ακόμα.

Με σημερινούς όρους λοιπόν Σπαρτιάτες και Ιουδαίοι ήταν πρόξυ των Πτολεμαίων. Συνεπώς μια απευθείας σύνδεση μεταξύ τους να είναι και πολύ λογικό να συμβεί και αφού λάβει χώρα αναγκαίο να επικυρωθεί με ισχυρισμούς κοινών προγόνων. Και αυτή είναι η πιο λογική εξήγηση για τον ισχυρισμό αυτό. 

Εκτός κι αν το πάμε ακόμα πιο βαθιά στον χρόνο. Οι Φιλισταίοι (ο Γολιάθ), από τους οποίους οι Ισραηλίτες έκλεψαν την Γη (σας θυμίζει κάτι;) ήταν πιθανότητα Πρωτο-Έλληνες. Μια χιλιετία αργότερα η φυλετική σύνθεση των Ιουδαίων έχει μεταβληθεί και από σημίτικο φύλο απορροφώντας τους Φιλισταίους έχουν μεταβληθεί σε πιο ευρωγενείς (όπως ακριβώς στην εποχή μας οι ανατολικοευρωπαίοι Ασκενάζι, που σαφώς δεν είναι μεσανατολίτικος λαός) και έχουν παράλληλα ενσωματώσει "υποσυνείδητες υποστρωματικές μνήμες". 

Ο ίδιος ο Χρίστός κηρύττει την Επανελλήνιση από τον υποχρεωτικό εξιουδαισμό που υπέστησαν οι προηγούμενες γενιές ως αποτέλεσμα της τελικής επικράτησης των Μακκαβαίων μετά την ήττα των Σελευκιδών από τους Ρωμαίους. Αν ο Αντίοχος Δ' προσπάθησε να επιβάλει τον Δία στους Ιουδαίους, ο Χριστός ξαναγεννήθηκε εν τω σπηλαίω σαν άλλος Δίας.

Η υποτιθέμενη κοινή καταγωγή δλδ μεταξύ Ιουδαίων και Σπαρτιατών είναι στην πραγματικότητα μεταξύ Φιλισταίων και Αχαιών. Θυμίζω ότι οι Λακεδαιμόνιοι ήταν Δωριείς, όχι όμως και οι βασιλείς τους που ήσαν Αχαιοί.

Η εμμονή στην σχέση Σπάρτης Μακκαβαίων είναι στην ουσία μια προβολή στο σήμερα μιας Ελλάδας σαν την Σπάρτη του τότε: Πρόξυ της Πολυπολιτισμικής Παγκοσμιοποίησης.

Η Αποτυχία του Χίτλερ

Dominique Venner

Σημείωση του μεταφραστή στα αγγλικά Andrey Vlasov :

Αυτό το άρθρο προέρχεται από την ιστορία του εικοστού αιώνα του Dominique Venner , Le Siècle de 1914 (Παρίσι: Pygmalion, 2006), 318-20, με τίτλο «Les σχέδια de Hitler pour l’Europe soumise». 

Ο τίτλος είναι της σύνταξης.

Θα μπορούσαν τα νέα όπλα του Ράιχ, ιδίως τα έκτακτα αεροσκάφη Me 262, να αντιστρέψουν την τάση [του πολέμου]; Πολύ άσκοπη ερώτηση δεδομένου ότι γνωρίζουμε την απάντηση. Στην πραγματικότητα, το μόνο νέο όπλο που μπορούσε να χρησιμοποιήσει ο Χίτλερ ήταν η «ευρωπαϊκή επανάσταση», η απελευθέρωση των λαών, ιδίως των Ρώσων και των Ουκρανών, και όχι η υποταγή τους. Αλλά ο Χίτλερ δεν ήταν Ευρωπαίος επαναστάτης, ήταν παν-γερμανιστής και στενόμυαλος ρατσιστής. Αρνούμενος να παίξει το χαρτί του εθνικισμού, στερήθηκε τον μοναδικό πραγματικό του πόρο για να αντιστρέψει την πορεία του πολέμου. Αργότερα, ο στρατάρχης [Erich] von Manstein θα έγραφε: «Χάσαμε τον πόλεμο την ημέρα που μπήκαμε στο Κίεβο, αρνούμενοι να σηκώσουν την ουκρανική σημαία πάνω από τη Λαύρα.» : «Αποτελούσε απόρριψη ολόκληρης της πολιτικής του», έγραψε ο Manstein. «Ο Führer ήθελε να εδραιώσει μια γερμανική κυριαρχία στίς εκτάσεις της Ανατολής και να καταστρέψει οριστικά τη ρωσική δύναμη, ανεξάρτητα από το καθεστώς της. . " Μια θανατηφόρα τύφλωση.

Το καλοκαίρι του 1942, μετά τη θεαματική επανέναρξη των επιχειρήσεων στη Ρωσία στο τέλος του προηγούμενου χειμώνα, η γερμανική δύναμη έφτασε από το Βόρειο Ακρωτήριο στις νότιες ακτές της Μεσογείου όπου λειτουργούσε το Afrika Korps του Ρόμελ. Από τα δυτικά προς τα ανατολικά, έφτασε από τον Ατλαντικό μέσω του Βόλγα μέχρι τον Καύκασο. Αν και η Μπολσεβίκικη Ρωσία δεν ηττήθηκε, ο Χίτλερ φάνηκε να κατάφερε να εδραιώσει την αυτοκρατορία του στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης. Η προπαγάνδα του ανέπτυξε δύο θέματα, το επιθετικό της «νέας Ευρώπης» που προορίζεται να αντιμετωπίσει τον αγγλοσαξονικό καπιταλισμό και τον μπολσεβικισμό, και το αμυντικό θέμα, ενάντια στο ίδιο, του «φρουρίου Ευρώπη».

Μετά τις νικηφόρες εκστρατείες του 1940, από το Υπουργείο Εξωτερικών θεσπίστηκαν αρκετά σχέδια με σκοπό τον καθορισμό της «νέας ευρωπαϊκής τάξης» και ακόμα καλύτερα το Μεγαλύτερο Γερμανικό Ράιχ του μέλλοντος.

Αυτά τα σχέδια δεν ξεπέρασαν ποτέ το σχέδιο, ο Χίτλερ αποφάσισε να μην δεσμευτεί σε τίποτα πριν από μια αποφασιστική νίκη επί της Σοβιετικής Ρωσίας και της Αγγλίας. Οποιαδήποτε έργα για την οργάνωση της Ευρώπης καθυστέρησαν από τρία εμπόδια που απορρέουν από την ιδεολογία και την προσωπικότητα του Χίτλερ. Το ένα ήταν το μείγμα του ακραίου ρατσισμού και του εθνικισμού, το άλλο στην αποκλειστικά κυρίαρχη ιδέα του για σχέσεις με άλλους λαούς, τέλος, το τρίτο αφορούσε την ιδέα του Χίτλερ για το ζωτικό χώρο.

[. . Έχοντας κρατήσει τη μνήμη της κατάρρευσης της Αυτοκρατορίας του Χάμσμπουργκ το 1918, φοβόταν ότι η παραχώρηση της παραμικρής αυτονομίας θα οδηγούσε τους τελικούς συμμάχους να στρέψουν τα όπλα τους εναντίον του Ράιχ. Αντιλαμβάνονταν τις σχέσεις με άλλους λαούς μόνο με όρους κυριαρχίας και υποταγής. [. . .]

Πεπεισμένοι για την κατωτερότητα των σλαβικών λαών, θεωρώντας την Ουκρανία και τη Ρωσία ως απλές μελλοντικές αποικίες των οποίων οι πληθυσμοί, αν ποτέ γλιτώναν, θα μειωνόταν σε ένα είδος δουλείας, ο Χίτλερ ποτέ δεν φαντάστηκε να εισέλθει στη Ρωσία ως απελευθερωτής. Και όμως έτσι υποδέχτηκαν για πρώτη φορά τα στρατεύματά του. Οι αγρότες που τους υποδέχτηκαν προσφέροντας ψωμί, αλάτι και λουλούδια, σύντομα θα απογοητευόταν. Τίποτα δεν δείχνει καλύτερα την τύφλωση του Χίτλερ από την τραγική ιστορία του στρατηγού [Andrey] Vlasov.

https://counter-currents.com/