Αρκαδικό Ιδεώδες

Μια αρχαιοελληνική παράδοση στον αντίποδα της… “κλιματικής αλλαγής”

“Οι ποιμένες της Αρκαδίας”, του Νικολά Πουσέν (1594-1665)

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

«Δεν έχω ανάγκη από χρήματα…
Έχω ανάγκη από αισθήματα…
από όνειρα που στολίζουν τα δέντρα…
Έχω ανάγκη από ποίηση…»

(Στίχοι της Άλντα Μερίνι)

Πολύ συζήτηση έγινε το καλοκαίρι με αφορμή το θέμα έκθεσης, ένα ποίημα της Ιταλίδας ποιήτριας Άλντα Μερίνι, που δόθηκε στις πανελλαδικές εξετάσεις των ΕΠΑΛ για την νεοελληνική γλώσσα, στις 6 Ιουνίου. Η Άλντα Μερίνι (1931-2009), αγαπημένη του Παζολίνι, σφράγισε την μεταπολεμική ιταλική λογοτεχνία με την διθυραμβική ποίησή της που χαρακτηρίζεται από την διαπλοκή ερωτικών και μυστικιστικών θεμάτων.

Η επίθεση που δέχτηκε το θέμα-ποίημα της Άλντα Μερίνι από δημοσιογράφους και διανοούμενους, δεξιούς και αριστερούς εκφραστές του πνεύματος του τρέχοντος οικονομισμού, είναι χαρακτηριστική του τραγικού αδιεξόδου, το οποίο βιώνει η γηρασμένη Ευρώπη που αργοπεθαίνει. Και η Ελλάδα μαζί της.

Σε μια εποχή που το χρήμα έχει γίνει αυτοσκοπός, η ποίηση της Μερίνι φαντάζει ανατρεπτική, θυμίζει «διακηρύξεις των Ερυθρών Ταξιαρχιών», κατά τους επικριτές της, και δυναμιτίζει το modus vivendi της υποταγής των πάντων στην σφαίρα της οικονομίας.

Επαναφέρει το πρότυπο του αναγεννησιακού ανθρώπου, της πολυδιάστατης προσωπικότητας με τα μεγάλα ψυχικά και πνευματικά χαρίσματα, του πολυμαθούς αμφισβητία με τις κατ’ εξοχήν αντιχρηματικές αξίες και την διαρκή δίψα της γνώσης.

Ξεγυμνώνει τις αιτίες τής ηθικής, πολιτικής και αισθητικής κατάρρευσης του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού όπου το χρήμα αντί για μέσον έχει γίνει σκοπός, η πολιτική και ο πολιτισμός έχουν περάσει στα χέρια των πολυεθνικών, εταιρικών, συμφερόντων με συνέπεια την διάλυση της Κοινωνίας και την καταστροφή της Φύσης. Μιλώντας για το τελευταίο ζήτημα, αυτό της «κλιματικής αλλαγής», ο Πάπας Φραγκίσκος σε πρόσφατη συνάντησή του με τους CEO των πετρελαϊκών εταιρειών (14/6/2019) τόνισε ότι αυτή «μπορεί να καταστρέψει την ανθρωπότητα».

Πρόκειται για «το χαστούκι του ανθρώπου προς την Φύση» συνηθίζει να λέει ο Πάπας, ο οποίος επιμένει να μιλάει μόνο σε ένα γκλομπαλιστικό επίπεδο για «το κοινό μας σπίτι» και αποφεύγει να μπει στα βαθιά νερά για τις αιτίες της σημερινής τερατώδους συγχύσεως και παρακμής στην Ευρώπη. Σε αντίθεση, όμως, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος έχει επανειλημμένα τονίσει ότι «μια συγκεκριμένη εκδοχή της Χριστιανικής Θεολογίας» είναι υπεύθυνη για την στρεβλή ανάπτυξη του σύγχρονου κόσμου.

Κι αυτό είναι πολύ πιο κοντά στο πνεύμα της ιστορικής αλήθειας.

Ο θρίαμβος της ανθρώπινης τεχνολογίας παρήγαγε περισσότερη ψυχική ασθένεια από ό,τι μπορούσαμε να φαντασθούμε, κατανάλωσε αναντικατάστατους φυσικούς πόρους και έχει μολύνει ανεπανόρθωτα την βιόσφαιρα. Αυτή η αυτοκαταστροφική διαδικασία ήταν ο καρπός μιας δυτικής, Προστεσταντικής, κυρίως, αντίληψης που εξορίζει το θείον από την Φύση και παραχωρεί στον άνθρωπο το δικαίωμα να την εκμεταλλεύεται άπληστα.

Εάν δεχθούμε την θεωρία των ιστορικών κύκλων, τότε η εποχή μας μπορεί να συγκριθεί με τις παλιότερες περιόδους πολιτιστικού αδιεξόδου που η ύπαρξή τους διαφαίνεται πίσω από τους αρχαίους μύθους και θρύλους.

O Ίων Δραγούμης και η ζωή ως πνευματική μάχη

του Σταμάτη Μαμούτου

Πολυσχιδής και φαινομενικά αντιφατικός ο Δραγούμης, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις αρκετών μελετητών, δεν κατάφερε να ισορροπήσει τις φιλοσοφικές και λογοτεχνικές του επιρροές σε μια συνεκτική προσωπική πρόταση. Ωστόσο είμαι πεπεισμένος πως η άποψη αυτή χωρά πολλή συζήτηση. Και τούτο γιατί δεν υπάρχει σήμερα ικανοποιητικός αριθμός Ελλήνων ερευνητών που έχουν αντιληφθεί τι πραγματικά ήταν ο Ρομαντισμός. Και η αλήθεια είναι πως η κατανόηση ενός ρομαντικού στοχαστή καθίσταται από δύσκολη έως αδύνατη στην περίπτωση που δεν έχει μελετηθεί επαρκώς το ρομαντικό πεδίο. 

Γνώμη μου είναι ότι η περίπτωση του Δραγούμη διαθέτει μια μοναδικότητα, ιδιότροπη βέβαια και με ριψοκίνδυνες ισορροπίες όπως καθετί ρομαντικό, στην οποία όμως μπορεί να ανιχνευθεί η προσωπική του πρόταση στο πνευματικό γίγνεσθαι της νεότερης Ελλάδος. Μέσω των φιλοσοφικών του αναζητήσεων ο Ίων Δραγούμης εισήλθε κατά την διάρκεια της ζωής του σε έναν πνευματικό αγώνα ο οποίος εκδηλώθηκε σε δυο πεδία. Σε εκείνο της ιδεολογίας και σε αυτό της απόπειρας να ερμηνεύσει τον προσωπικό του ρόλο στα πράγματα και την ιστορία. 

 Στο πεδίο της ιδεολογίας ο Έλληνας στοχαστής προσπάθησε να ισορροπήσει ανάμεσα σε δυο αντίθετους πόλους, τον οικουμενιστικό ανθρωπισμό και τον ρομαντικό εθνικισμό. Από την μια ένοιωθε ότι ήταν ένας άνθρωπος που υιοθετούσε την εποπτική θέαση ενός οικουμενικού πνεύματος και από την άλλη αντιλαμβανόταν ότι ο στοχαστικός του προσανατολισμός ήταν προδιαγεγραμμένος από την εθνική του καταγωγή. Στα κείμενα του Δραγούμη αυτή η αντίθεση επανέρχεται συνεχώς και με ισχυρή ένταση. Η ισορροπία που επιχειρεί να επιτύχει τον κάνει να μοιάζει με πνευματικό σχοινοβάτη, που ενώ επιθυμεί να διαλεχθεί με την ιδέα της οικουμενικότητας αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως κύτταρο ενός συγκεκριμένου συλλογικού οργανισμού όπως είναι το έθνος. Όπως πολύ χαρακτηριστικά έγραφε σε ένα χωρίο που παραπέμπει στην πολιτική σκέψη του Έντμουντ Μπέρκ «μεσ’ στην πατρίδα ταξιδεύω δουλευτής, μεσ’ στην πατρίδα θυμούμαι περασμένα, τωρινά κι ερχόμενα και πρέπει να είμαι δεσμός των παλαιών με τα μελλούμενα[1]», καθώς επίσης και σε μια δήλωση της οργανιστικής πολιτικής του αντίληψης υποστήριξε «εγώ δεν είμαι άτομο, μα πρέπει το άτομό μου να το καταλάβω για να νοιώσω πως δεν είμαι άτομο. Εγώ δεν είμαι τίποτα μπροστά στο Γένος[2]». Από την άλλη, όμως, ποτέ δεν έπαψε να θεωρεί πως ο πνευματικός άνθρωπος είναι «πάντα ξένος, ερημοσπίτης, δίχως σταθμό και δίχως λιμάνι κανένα ποτέ[3]» και δεν κάνει τίποτε άλλο από το να «περπατεί στο δρόμο που η μοίρα του προόρισε. Βλέπει σα σε ζωγραφιά, και τη δική του ζωή και των άλλων ανθρώπων και τις ζωές ανθρώπων άλλων καιρών και την ιστορία όλη των ανθρώπων. Και μέσα σ’ αυτή την κοντή προοπτική, που ανοίγει τόσο μεγάλον ορίζοντα, σβήνουν και χάνονται οι ψιλοκοπιές της καθημερινής τους ζωής κι απομένουν μόνον εκείνα που χαράζονται άθελα στην ψυχή του, τα κύρια χαρακτηριστικά του ανθρώπου, που αιώνια θα μείνουν ανάλλαχτα[4]». 

 Όλα δείχνουν να ρέουν, λοιπόν, στο φιλοσοφικό σύμπαν του Ίωνα Δραγούμη. Όλα εκτός από κάτι που παρέμεινε μέχρι το τέλος σταθερό. Κι αυτό δεν ήταν τίποτε άλλο από την αντίθεση στον φιλελευθερισμό και στον υλισμό του Διαφωτισμού, που προσωποποιήθηκε στην σφοδρή πολιτική αντιπαράθεση με τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Μια αντίθεση που προέκυψε ως συνέπεια της αναλλοίωτης και διαχρονικής υιοθέτησης από την μεριά του Δραγούμη αξιών και θέσεων της πολιτικής παραδοσιοκρατίας. 

 Αναφερόμενος στην έννοια της πολιτικής παραδοσιοκρατίας οφείλω να διευκρινίσω ότι πρόκειται για μια τάση του Ρομαντισμού, η οποία προκρίνει την θέση ότι κάποιες πολιτικές ιδέες, αξίες και συμπεριφορές που υιοθετούνταν πριν την Γαλλική Επανάσταση και τη νεωτερική εποχή δεν θα πρέπει να παραμεληθούν ασυζητητί προς χάριν της αφηρημένης έννοιας που οι οπαδοί του φιλελευθερισμού αποκαλούν «πρόοδο». Ωστόσο, ως απόρροια του Ρομαντισμού, η παραδοσιοκρατία δεν ταυτίζεται με την «συντηρητική» εμμονή σε παλαιούς τύπους και παραδόσεις. Αντιθέτως, βασιζόμενη στην αντίληψη ότι εντός της παράδοσης ανιχνεύεται η ουσία της ψυχής ενός έθνους (πράγμα που ο νεωτερικός φιλελευθερισμός του Διαφωτισμού αποσιωπεί συστηματικά) στρέφεται προς το παρελθόν, όχι όμως για να μείνει σε μια ανακύκλωση παλαιών στερεοτύπων μα προκειμένου να επαναφέρει την ουσία της συλλογικής εθνικής ψυχής στο ιστορικό προσκήνιο, ακόμη και μέσω νέων πολιτισμικών σχημάτων. 

 Ο Ίωνας Δραγούμης υπήρξε ένας από τους πιο ενδιαφέροντες εκφραστές του νεοελληνικού πνεύματος. Στοχαστής και ταυτόχρονα μαχητής, οργάνωσε ομάδες ανταρτών, αρθρογράφησε, αγωνίστηκε, πολιτεύτηκε, εξορίστηκε για να καταστεί τελικά ένας από τους πρωταγωνιστές του ελληνικού βίου των πρώτων δυο δεκαετιών του 20ου αιώνα. Γοητευτικός και δυσνόητος, εθνικιστής και άναρχος, φιλόσοφος, πολιτικός και λογοτέχνης, μπορεί να ακροβάτησε στο μεταίχμιο διαφορετικών πνευματικών πεδίων, παρέμεινε όμως μέχρι το τέλος ρομαντικός. Πράγμα που τελικά του στοίχισε την ζωή, καθώς δολοφονήθηκε από τάγμα εφόδου της αστικοφιλελεύθερης καπιταλιστικής δεξιάς την 31η Ιουλίου του 1920. 

 Η δολοφονία του Ίωνα Δραγούμη ήταν μια πράξη, που πέρα από το φρικτό της περιεχόμενο, απέκτησε και ιδιαίτερη συμβολική αξία. Και τούτο γιατί κατέδειξε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει διαχρονικά η ελλαδική καπιταλιστική δεξιά την ιδεολογία του εθνικισμού στην χώρα μας. Στο νου των ιθυνόντων της εγχώριας δεξιάς η στρατηγική της εξόντωσης του ελληνικού εθνικισμού αποδεικνύεται διαχρονικά σαγηνευτική. 

 Στην περίπτωση της δολοφονίας του Δραγούμη η ιστορική έρευνα φαίνεται πως προσανατολίζεται προς το συμπέρασμα ότι ο εμπνευστής της ήταν μάλλον ο παλαιός, ισχυρός, φιλελεύθερος πολιτικός Εμμανουήλ Μπενάκης. Ίσως να έχει σημασιολογικό ενδιαφέρον το ότι πολλά χρόνια αργότερα, μια συγγενής του εν λόγω πολιτικού, εκλεγμένη σε βουλευτικό αξίωμα από το φιλελεύθερο κόμμα της χώρας, υποδέχτηκε τον πρόεδρο της δημοκρατίας με την αινιγματική δήλωση -που τελικά επαληθεύτηκε- ότι κατά την διάρκεια της θητείας του μέρος της εθνικής ανεξαρτησίας θα απολεσθεί….

ολόκληρο το κείμενο εδώ:

 http://flefaloarticles.blogspot.com/2016/10/o.html

DEEP RIGHT RISING https://www.geopolitica.ru/en/article/deep-right-rising

Ezra Pound ... ''Αυτό που αγαπάς πολύ παραμένει, τα άλλα δεν είναι παρά στάχτη Αυτό που αγαπάς πολύ δε θα μπορέσουν να στο αρπάξουν Αυτό που αγαπάς πολύ είναι η μόνη σου κληρονομιά Ποιανού είναι ο κόσμος, δικός μου, δικός τους, ή κανενός ; Πρώτα είδες, μετά άγγιξες Τον Παράδεισο ακόμα και μέσα στους διαδρόμους της Κόλασης Αυτό που αγαπάς πολύ είναι η μόνη σου κληρονομιά, Αυτό που αγαπάς πολύ δε θα στο κλέψουνε ποτέ.'' Έζρα Πάουντ

Ο προσδιορισμός του κυριώτερου εχθρού

"«…Ο κυριώτερος εχθρός, για μας, θα είναι συνεπώς ο ΑΣΤΙΚΟΣ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ και η ´ΔΥΣΗ´ της οποίας η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία δεν είναι παρά ένα από το πλέον επικίνδυνα επακόλουθα…». Ενώ παράλληλα τόνισε, από τότε, πως η Ευρώπη πρέπει να ανήκει και να συμπράττει με τους λαούς του ΤΡΙΤΟΥ κόσμου… 

 «Ο προσδιορισμός του κυριώτερου εχθρού» (προσανατολισμοί για τα επόμενα αποφασιστικά χρόνια). Αυτός είναι ο τίτλος ενός σπουδαίου βιβλίου που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 1987 από τις εκδόσεις «Ελεύθερη σκέψις». Από τότε το βιβλίο αυτό μου έκαμε βαθιά εντύπωση για τη φοβερή τόλμη του συγγραφέα του, του Γάλλου διανοούμενου ΑΛΑΙΝ ΝΤΕ ΜΠΕΝΟΥΑ. Αυτός είχε την τόλμη (4 χρόνια πριν από την κατάρρευση του Σοβιετικού μπλοκ) να διακηρύξει ότι: «Ο ατομικισμός είναι ο κοινός παρονομαστής του Φιλελευθερισμού και του Μαρξισμού». Πάντως ο Αλαίν Μπενουά, στο κρίσιμο ερώτημα της εποχής (1980-1990) «Τι πρέπει να πράξει η Ευρώπη» (στις τότε συνθήκες, που τώρα ζούμε τις κρίσιμες συνέπειές τους) κατ’ αρχήν τόνισε την ανάγκη αποκάλυψης μιας αλήθειας για να κατανοηθεί η ειρωνεία την τέχνη των αντιθέσεων και αντιπαλοτήτων για την ανυπαρξία θεωρητικών χασμάτων μεταξύ (από τότε) ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ και ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ. Ακόμα, όμως, για να καταφανεί το γελοίο των ψευδοπολιτικών μαχών και διλημμάτων (δεξιά – αριστερά) (1) μεταξύ «Δύσης και Ανατολής». Με τη σύγκρουση να μην υπάρχει αλλά να μην είναι ιστορική και ιδεολογική, αλλά σύγκρουση επεκτατισμού. Γι’ αυτό πρέπει να σταματήσει η Ευρώπη να αναπαράγει το ανυπόστατο ιδεολόγημα ότι «η Ευρώπη είναι Δύση». «Αν δεν είχαμε, όμως, τώρα να επιλέξουμε μια εκ των δύο υπερδυνάμεων δεν θα κάναμε τουλάχιστον το λάθος να επιλέξουμε το χειρότερο…». ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ, Ο ΚΥΡΙΩΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ… «Κάθε δικτατορία είναι απεχθής, αλλά κάθε παρακμή απεχθέστερη…». 

 http://www.haniotika-nea.gr/75434-me-thn-eythynh-toy-pneymatos/

"«Να γίνουμε Ευρωπαίοι, αποδείχθηκε, σαράντα χρόνια τώρα, ότι σημαίνει για τους πολλούς: να είμαστε όλοι διορισμένοι στο Δημόσιο, αργόσχολοι υπάλληλοι και πρόωροι συνταξιούχοι, και η Ευρώπη να μας τρέφει με δάνεια και με «πακέτα» στο διηνεκές. Να το παίζουμε απάτριδες, «διεθνιστές», «αντικρατιστές», «αναρχικοί» ανυπότακτοι σε συμβάσεις και σύμβολα, αλλά η πατρίδα, που αρνούμαστε, θέλουμε να πειθαρχεί στις αρχές του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και να σέβεται σαν «ατομικό μας δικαίωμα» στη σαδιστική παράνοια. Ενας λαός που θέλει να είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι, δεν μπορεί να επιβιώσει ιστορικά, έχει τελειώσει. Ο,τι δικό μας το μεταποιήσαμε σε φολκλορικό κιτσαριό για τους τουρίστες ή σε χλεύη για τον «σκοταδισμό» που κομίζει η κακόφημη πια λέξη «φιλοπατρία». Αν θέλαμε να ξέρουμε αυτό που είμαστε και το εκτιμούσαμε, δεν θα παραδίναμε την παιδεία των παιδιών μας στον εφιάλτη της αγραμματοσύνης και της συμπλεγματικής μονομανίας των «προοδευτικών» υπουργών Παιδείας – όποιο κόμμα κι αν κυβερνάει."

https://www.kathimerini.gr/1042657/opinion/epikairothta/politikh/h-aytokratwr-toyrkia

"The purely Apollonian structure has no contact with the matter that characterizes the Logos of Cybele. It is completely virgin, untouched. It belongs to Heaven, to day, to light. The order of Apollo is the order of the Father, of beauty, of metaphysical rigor. It is the law of Paradise, of Platonic ideas, of the stars. But when the Sun reaches Earth, a new dimension opens up, which corresponds precisely to the level of Dionysus". Alexandr Dugin https://www.geopolitica.ru/en/studio/noology-philosophical-discipline-structures-mind-lecture-1-introduction https://www.geopolitica.ru/en/studio/introduction-noomahia-lecture-3-logos-indo-european-civilization https://www.geopolitica.ru/en/studio/introduction-noomahia-lecture-5-logos-dionysus https://www.geopolitica.ru/en/studio/introduction-noomahia-lecture-6-european-civilization https://eurasianist-archive.com/2019/09/09/alexander-dugin-noomakhia-the-logos-of-turan-turan-as-an-idea https://m.facebook.com/EurasianArtistsAssociation/photos/a.1507467552690249/1914740558629611/?type=3

Από εκεί που δεν το περιμένουν, από εκεί θα τους έρθει! Οι μεταμοντέρνοι αντιεθνικιστές, άθελά τους, σκάβουν το αρχέγονο έδαφος, φέρνουν στο Φως, στρέφονται στο Φως... Οι συναυλίες των VIC συχνά δονούνται από "αντιεξουσιαστικά" συνθήματα, μα ο προσεκτικός παρατηρητής αυτό που βλέπει δεν είναι μια Άρνηση κάθε Αρχής αλλά η αναζήτηση μιας Άξιας (Πνευματικής) Αρχής... Ιδού Πεδίο Μάχης Λαμπρό! Υ.Γ. Το ΕθνοΚράτος δεν είναι θέση να προσφέρει κάτι τέτοιο, σόρυ. https://youtu.be/76EbJv3OleY

The Orpheus mosaic in Woodchester, Britain. It was created ca. 325 AD and is the second largest Roman mosaic in the world. It depicts the Greek myth of Orpheus attracting wild animals with his lyre.

The Geopolitics of the European New Right https://eurasianist-archive.com/2016/10/10/the-geopolitics-of-the-european-new-right/

Iranian Hegemony in the Islamic World https://arktos.com/2019/09/17/iranian-hegemony-in-the-islamic-world/

Σε κάθε περίπτωση, όμως, η παρανοϊκά ιμπεριαλιστική πολιτική της Δύσης μπορεί μεν να ευθύνεται για πολλά αλλά δεν ευθύνεται για τα πάντα. Το μεγαλύτερο κομμάτι των μεταναστευτικών κυμάτων προς την Ελλάδα και την Ευρώπη δεν προέρχεται από χώρες που σπαράσσονται από πολέμους. Επιπροσθέτως, πολλές εξ αυτών όχι μόνο δεν είναι αποδομημένες αλλά βρίσκονται σε πολύ καλύτερη θέση από ότι η Ελλάδα. Για παράδειγμα, το Πακιστάν, απ’ όπου προέρχεται σημαντικό μέρος των μεταναστευτικών ροών, είναι μια ισχυρή πυρηνική Δύναμη με ανερχόμενες βιομηχανικές ικανότητες (μεταξύ των άλλων παράγει και δικά του μαχητικά αεροσκάφη), ενώ διεκδικεί ρόλο αυτόνομου δρώντα στο διαμορφούμενο πολυπολικό διεθνές σύστημα. Μια άλλη χώρα που εξαγάγει μετανάστες προς την Ελλάδα, η Αλγερία, έχει τεράστιο πετρελαϊκό πλούτο και τα τελευταία χρόνια υλοποιεί ένα μεγάλο εξοπλιστικό πρόγραμμα αγοράζοντας όπλα αξίας δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων πρωτίστως από τη Ρωσία. Σε αυτά περιλαμβάνονται συστήματα αεράμυνας S–400 και S–300, Pantsyr S1, υποβρύχια Kilo, μαχητικά αεροσκάφη Sukhoi Su–30 και άλλα. Αξίζει δε να αναφερθεί ότι τα οπλικά αυτά συστήματα δεν στοχεύουν να αντιμετωπίσουν κάποια άμεση απειλή για την εδαφική κυριαρχία της Αλγερίας, αλλά αποσκοπούν να την καταστήσουν κυρίαρχη Δύναμη στη Δυτική Μεσόγειο και τη Βόρειο Αφρική και ισχυρό δρώντα στο παγκόσμιο σύστημα. Συνακόλουθα, η πολιτική των «ανοιχτών συνόρων» ουσιαστικά διευκολύνει τις χώρες αυτές, αλλά και άλλες όπως είναι η πλούσια σε πετρέλαια Νιγηρία, να «ξεφορτώνονται» το πληθυσμιακό τους πλεόνασμα έτσι ώστε να έχουν περισσότερα λεφτά για να αγοράζουν και παράγουν όπλα (συμπεριλαμβανομένων και πυρηνικών), να προωθούν ιμπεριαλιστικές πολιτικές και να διατηρούν ολοκληρωτικά και ανελεύθερα καθεστώτα στην εξουσία, χρησιμοποιώντας τη μετανάστευση προς την Ευρώπη ως βαλβίδα ασφαλείας για να εκτονώνεται η εσωτερική δυσαρέσκεια. Αμείλικτα δημογραφικά δεδομένα Το καίριο ερώτημα, όμως, είναι πόσους ανθρώπους μπορεί να φιλοξενήσει, να απορροφήσει και να τους προσφέρει «μια καλύτερη ζωή» η Ευρώπη γενικώς και η Ελλάδα γενικότερα, ανεξαρτήτως από τα αίτια που ώθησαν αυτούς τους ανθρώπους να φύγουν από τις χώρες τους. Σε μια προσπάθεια λοιπόν να θέσουμε τη ζήτημα στις πραγματικές του διαστάσεις ας ρίξουμε μια ματιά στα διεθνή δημογραφικά δεδομένα. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό του Μπαγκλαντές, μιας χώρας που τροφοδοτεί την Ελλάδα με μετανάστες. Η ασιατική αυτή χώρα, λοιπόν, έχει έκταση ελαφρά μεγαλύτερη της Ελλάδας (θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι η Ελλάδα με μια ακόμη Θεσσαλία) αλλά ο πληθυσμός της έχει ξεπεράσει τα 160 εκατομμύρια. Μια άλλη περίπτωση είναι αυτή της Νιγηρίας, η οποία μέχρι το 2050 εκτιμάται ότι θα έχει πάνω από 400 εκατομμύρια κατοίκους. Από μόνες τους αυτές οι δύο χώρες μπορούν να κατακτήσουν πληθυσμιακά την Ευρώπη και να εξαφανίσουν τον ελληνικό λαό από το ιστορικό γίγνεσθαι αν αφεθούν να εξαγάγουν ανενόχλητες πληθυσμιακά κύματα προς την Ευρώπη, όπως επιβάλει η αντίληψη των «ανοιχτών συνόρων». Το θέμα λοιπόν είναι πρωτίστως ποσοτικό. Άρα, δεν τίθεται θέμα ρατσισμού, όσο διευρυμένη έννοια και αν δώσουμε σε αυτόν τον όρο. Εκτός και αν ως «ρατσισμός» θεωρείται η αγωνία για την ίδια την επιβίωση του ελληνικού έθνους και του ελληνικού λαού. Γιατί περί αυτού ομιλούμε. Περί επιβίωσης. Όχι περί «φόβου ανάμειξης» και όλα τα παρόμοια στερεοτυπικά αναθέματα που προβάλουν οι εγχώριοι και αλλοδαποί «αντιρατσιστές» για να δαιμονοποιήσουν την αγωνία των Ελλήνων για το μέλλον τους ως «ρατσισμό νέου τύπου». Πράγματι, αν τα πράγματα αφεθούν να εξελιχθούν με τους σημερινούς ρυθμούς, τότε δεν θα είναι υπερβολικό να πούμε ότι η Ελλάδα ως χώρα, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, δύσκολα θα αντικρύσει το δεύτερο μισό του 21ου αιώνα, ενώ από τον Ελληνισμό θα έχουν απομείνει μερικά ξέφτια σε διάφορα μέρη του κόσμου, που θα σβήνουν σταδιακά. Ωστόσο, θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε ότι έχουμε χρόνο μερικών δεκαετιών μπροστά μας και μπορούμε να αποφύγουμε αυτήν την εξέλιξη παίρνοντας κάποιες αποφάσεις κάποια στιγμή στο μέλλον. Στην πραγματικότητα, το σημείο χωρίς επιστροφή βρίσκεται πολύ πιο κοντά μας. Επικίνδυνα κοντά. Δεδομένου του δημογραφικού δυναμισμού που παρουσιάζουν οι εισερχόμενοι μετανάστες και της δημογραφικής παρακμής των Ελλήνων, η στιγμή που η πληθυσμιακή μετάλλαξη για τη μετατροπή των Ελλήνων σε μειονότητα μέσα στη χώρα θα καταστεί μη αναστρέψιμη, δεν βρίσκεται σε ορίζοντα δεκαετιών αλλά είναι πολύ κοντά. Μιλάμε λοιπόν για έναν υπαρξιακό κίνδυνο για τον ίδιο τον Ελληνισμό που ξεπερνά ότι έχει αντιμετωπίσει μέχρι τώρα στο πέρασμα g αιώνων. Τον έσχατο κίνδυνο. Ακόμη και αν οι απόψεις του γράφοντος κρίνονται ως υπερβολικές αν αυτό που διακυβεύεται είναι η ίδια η ύπαρξη της Ελλάδας, του ελληνικού έθνους και του ελληνικού λαού ως εθνοπολιτισμικό μέγεθος, τότε δικαιούμαστε να είμαστε και υπερβολικοί. http://infognomonpolitics.blogspot.com/2019/09/blog-post_451.html

Αναφερόμουν περισσότερο στην υπαρξιακή ταύτιση του Ελληνισμού με την θάλασσα και την συνακόλουθη ιεράρχιση των αξιών. Εσφαλμένη αυτή η ταύτιση εφόσον θάλασσα=ωκεανός. Ανήκουμε στην Δύση μόνο ως αιχμάλωτοι. Όλες οι καταστροφές, οι συμφορές και οι παθογένειες (ακόμα και η δημογραφική κατάρευση) του Ελληνισμού στον 20ο άι. εκεί οφείλονται. (Σκέψου μόνο την συμμετοχή μας στους δύο παγκόσμιους και τους εμφυλίους που προκάλεσαν). Η Ελλάδα δεν είναι η Αθήνα του Περικλή, αλλά το Δουκάτο των Αθηνών. Στην αιώνια σύγκρουση μεταξύ των Δυνάμεων της Θάλασσας και των Δυνάμεων της Ενδοχώρας η Ελλάδα συνθλίβεται γιατί δεν ανήκει ούτε στην θάλασσα ούτε στην στέπα. Η Ελλάδα δεν είναι πολιτισμός της θάλασσας-ωκεανού. Το Αιγαίο είναι ημίκλειστη θάλασσα, σχεδόν λίμνη. Τα νησιά είναι βουνοκορφές, ο Ελληνικός Κοινοτισμός της Ενδοχώρας είναι(ήταν) Αρχιπέλαγος. Ο Ωκεανός είναι μια υγρή Έρημος, η έρημος είναι ένας ξηρός ωκεανός. Επέκταση της εμπορευματοποίησης- ιδιωτικοποίησης είναι εξάπλωση της Ερήμου. Ιδού η οντολογική βάση της προτεσταντοουαχαμπιστικής συμμαχίας. Το (μη πλατωνικό-διονυσιακό) Ισλάμ ως η θρησκεία των μαζών της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Και η σαουδαραβικού τύπου φεουδαρχία ως επιστροφή της δυτικής φεουδαρχίας ως μετάλλαξη των πολυεθνικών σε φέουδα της Αυτοκρατορίας. Ο Ελληνισμός είναι καταδικασμένος να ανοίγει τον Τρίτο Δρόμο - ανάμεσα στην στέπα και τον ωκεανό/έρημο - ή πότε να τον καταπίνει η στέπα και πότε να βυθίζεται στην χαβούζα του ωκεανού και της ερήμου, εξού και η έρημος μέσα μας, η Κρίση Ταυτότητας μας... Τα Βαλκάνια είναι η Μικρά Ευρώπη, η Ανατολία είναι η Μικρά Ασία. Είμαστε Μικροευρωπαίοι και Μικρασιάτες (ΜικροΕυρασιάτες) του Αρχιπελάγους. Με το παραπάνω δεν εννοώ την Ενδιάμεση Περιοχή όπως την εννοεί ο Κιτσίκης -το χρυσομένο χάπι του νεοοθωμανισμού - νεοφαναριωτισμού. Ένα τέτοιο σχέδιο προϋποθέτει τον διαμελισμό της Ανατολίας-Μικράς Ασίας στα τρία και βάλε, μετά το συζητώ ευχαρίστως. Ούτε εκφράζω κάποιον a priori αντιαμερικανισμό. Η Δύση, ο Ωκεανός/Έρημος η φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση έχει εξίσου την αμερικανική Ενδοχώρα αιχμάλωτη, αποικιοκρατημένη. Εξού και το φαινόμενο Τραμπ ως μια κάποια θολή αντίδραση σε αυτήν. Η στέπα στην εξίσωση μπαίνει όταν μπορούμε να την ενσωματώνουμε, αλλιώς ορθώνουμαι τείχη. Ούτως ή άλλως ορθώνουμαι τείχη καλού κακού. Όταν φαντασιοπληκτούμε με την Αθήνα του Περικλή, εκτός του ότι ξεχνάμε ότι προηγούνται οι Σόλων και Πεισίστρατος, τότε η Μακεδονία-Θράκη δεν είναι παρά προκεχωρημένα φυλάκια μιας σχεδόν ξένης δύναμης. Δεν είναι οπαδισμός αλλά διαίσθηση η κόντρα μεταξύ Θεσσαλονίκης και Πειραιά. Γενικώς, Όσοι Ζωντανοί, οφείλουμε να 'χουμε υπόψιν μας πως αυτό που λείπει δεν είναι οι υλικές δυνάμεις αλλά μια σαφώς προσδιορισμένη, σχεδόν μεταφυσική, αυτοεικόνα μας κι ένα Όραμα, μια Μεγάλη Ιδέα. Αν Αυτή είναι "η χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία" (καθαρά δυτικό, θαλασσοκεντρικό, εμποροκρατικό αφήγημα) τότε η χαβούζα και ο αφανισμός είναι το αποτέλεσμα. Ο Κλασσικός Πολιτισμός δεν είναι δημιούργημα της Δημοκρατίας. Η εμποροκρατική δημοκρατία τον κατέστρεψε. Αν όμως είναι η Ανολοκλήρωτη Επανάσταση μέχρι την Ολική Αποκατάσταση του Γένους στα φυσικά του σύνορα (Την Μικρά Ευρασία του Αρχιπελάγους), όσους αιώνες κι αν χρειαστεί, τότε τουλάχιστον θα κερδίσουμε τον Αγώνα για Επιβίωση, την Αντίσταση που θα γεννήσει και την Φυσική μας Αριστοκρατία. Την Ηγεσία που τώρα δεν έχουμε γιατί οι ηγετίσκοι μας είναι κατ' εικόνα και ομοίωση μας. Η Μακεδονία και ο Μεγαλέξανδρος σε όλα αυτά έχουν αξία ως ο κεντρικός πυρήνας, η καρδιά μιας τέτοιας αυτοεικόνας, ο ρόδακας του Άστρου των Αιγών, που απ'εδώ εξακτινώνεται.

The radical has already been parodied before birth. Spat upon before the first wordings. Presented in the form of caricature leaders, parties and editions before even the emergence of weak shoots of the genuine. It’s disgusting to look into the center, into the left, into the right, into the extreme, into the pathetic attempts at synthesis between these subhuman realities. Radical in our politics (and ideology) is such that it would better not exist. Alexander Dugin : We Did Not Call You https://youtu.be/1lgz7YLPJbg

A few countries are more than mere nations. They have been translated from the earthly plane into the spectral geography of ideas. Iran is a civilization that includes a number of different cultures and languages that hang together around a core defined by the Persian language and imperial heritage. Besides the Persian heartland, Iranian Civilization encompasses Kurdistan (including the parts of it in the artificial states of Turkey and Iraq), the Caucasus (especially northern Azerbaijan and Ossetia), Greater Tajikistan (including northern Afghanistan and Eastern Uzbekistan), the Pashtun territories (in the failed state of Afghanistan), and Baluchistan (including the parts of it inside the artificial state of Pakistan). As we shall see, Iranian Civilization deeply impacted Western Civilization, with which it shares common Indo-European roots. There are still a few countries in Europe that are so fundamentally defined by the legacy of the Iranian Alans, Sarmatians, or Scythians that they really belong within the scope of Iranian, rather than European or Western Civilization. The narod of a civilization can change. If Western Civilization were to prove capable of salvaging itself and reasserting its global dominance in the form of a planetary American Empire, this would no doubt involve a shift to the English language and the Anglo-Saxon ethnicity as the Western narod. The lack of a clear narod in Western Civilization at present is symptomatic of its decline and dissolution following the intra-civilizational war that prevented Greater Germany from becoming the ethno-linguistic core of the entire West. A very strong argument could be made that Germany and the German language were long destined to succeed Italy in this role, which Italy still plays to some extent through the Vatican’s patronage of Latin and the Roman Catholic faith. The alliance of Hitler with Mussolini could have prepared for such a transition. If, for whatever reason, Latin America were to one day become the refuge of Europeans and even Anglo-Saxons fleeing Europe and North America, there would be a very good chance that the Spaniard ethnicity and the Spanish language would become the narod of Western Civilization following this transformative crisis. For more than 2,500 years, the Persian ethnicity and language have defined the core identity of Iranian Civilization. That was not lost on all of the various Europeans who dealt with Iran as an imperial rival from the days of the classical Greeks, to the pagan Romans, to the Byzantines, the British, the French, and the Russians. All of them, without exception, always referred to all of Iran and its entire civilizational sphere as “Persia” or the “Persian Empire.” Friedrich Nietzsche wished that the Persians would have successfully conquered the Greeks because he believed that they could have gone on to become better guardians of Europe than the Romans proved to be. Nietzsche claimed that “only the Persians have a philosophy of history.” He recognized that historical consciousness, of the Hegelian type, begins with Zarathustra’s future-oriented evolutionary concept of successive historical epochs leading up to an unprecedented end of history. https://arktos.com/2019/09/01/the-leviathan-of-iranian-civilization/