Βαράγγια Φρουρά

 

Ο Νότος δημιουργεί τους πολιτισμούς. Ο Βορράς τους κατακτά, τους καταστρέφει, δανείζεται απ’ αυτούς, τους διαδίδει. Αυτή είναι μια σύνοψη της παγκόσμιας Ιστορίας.

Η υγεία των εθνών είναι πολύ πιο σημαντική από τον «Πλούτο των Εθνών».

Η Χριστιανική θεολογία και πράξις κατάγονται κατά μέγα μέρος από την θρησκείαν των μυστηρίων της Ελλάδος —τα Ελευσίνια και τα Ορφικά— από τα Ελληνικά δόγματα του θείου Υιού (Ιάκχου), που αποθνήσκει διά την ανθρωπότητα και ανίσταται εκ νεκρών.

Η μορφή του Χριστιανισμού που δημιουργήθηκε στην Ευρώπη και μετά διαδόθηκε στον υπόλοιπο κόσμο ήταν το τελευταίο μεγάλο δημιούργημα του αρχαίου ειδωλολατρικού κόσμου.

Will Durant

Τέταρτη Θέση ~ Πολιτικός Πλατωνισμός ~ Μεταφασιστική Λαοκρατία

Ζούμε σε ρευστούς καιρούς και μέχρι να ξανά αποκρυσταλλωθούν οι λέξεις έχουν χάσει το απόλυτο νόημα τους. Αυτό το λέω κυρίως για όσους ταυτιζόμενοι με έννοιες και νοήματα πέφτουν στην παγίδα να υποστηρίζουν όσους χρησιμοποιούν και τις αντίστοιχες λέξεις θετικά και ενοχλούνται πχ από την κατακεραύνωση των "νεοναζί" από τον Πούτιν.

Γιατί και άλλα παραδείγματα πολλά υπάρχουν πάντα συναφή με μια ευρεία μεταπολιτική συζήτηση περί νοημάτων των λέξεων. Έτσι για παράδειγμα κάποιος λέει "Αλλάχ" και εννοεί έναν αποκλειστικά δικό τους θεό σε πόλεμο με των άλλων, άλλος λέει Αλλάχ και εννοεί Θεός, που βγαίνει και από το Ζεύς, γιατί έτσι λέγεται ο θεός στην γλώσσα του.

Άλλος λέει δημοκρατία και αν κάτσεις να μιλήσεις μαζί του θα δεις ότι εννοεί Λαϊκή Κυριαρχία, δλδ Λαοκρατία. Άλλος λέει δημοκρατία και εννοεί ακριβώς αυτό που είναι στις περισσότερες των δυτικών περιπτώσεων. Αστική δικτατορία.

Σε ότι αφορά λοιπόν το πιο επίκαιρο ζήτημα των Ουκρανών "νεοναζί". Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι άλλο Εθνικοσοσιαλισμός και άλλο "νεοναζισμός". Ο πρώτος δολοφονήθηκε την Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών. Μετά ήταν Χιτλερισμός. 

Ο Μεταφασίστας Ιούλιος Έβολα στο "Εναντίον του Νεοπαγανισμού" - μήπως ήταν και ο Έβολα κανένας εβραιόπληκτος χριστιανοταλιμπάν; - λέει ότι οι νεοπαγανιστές έχουν πάρει όλα τα στραβά και τα ανάποδα που οι εχθροί τους τους φόρτωσαν και τα έχουν κάνει σημαία τους, ενώ οι ίδιοι οι αυθεντικοί φορείς της Αρχαίας Θρησκείας θα τα απέρριπταν. Ακόμα και το ίδιο το όνομα...

Κάτι αντίστοιχο δλδ κυρίως με τον "νεοναζισμό" (ακόμα και το ίδιο το όνομα), αλλά και με τον Φασισμό. Αυτά λέει και ο P.R.Knudsen στο υπέροχο κείμενο του "Εθνικοσοσιαλισμός - ένα κίνημα της Αριστεράς". Ότι οι εχθροί και νικητές του Φασισμού έφτιαξαν ένα σκιάχτρο και άτομα και κινήματα που έλκονται από την εικόνα αυτού του σκιάχτρου έχουν οικειοποιηθεί και τα ονόματα.

Το νόημα όμως δεν βρίσκεται στις κούφιες λέξεις. Όπως ακριβώς δεν κάνουμε το χατίρι σε κανέναν να εγκαταλείψουμε ένα Ρεύμα Πολιτικής Σκέψης που πάει πολύ βαθιά μέσα στον χρόνο και που βρίσκεται στον αντίποδα του Φιλελευθερισμού, έτσι που η εμφάνιση των πολύ πρόσφατων ονομάτων να είναι ακριβώς τέτοια, πολύ πρόσφατη, δεν είμαστε και υποχρεωμένοι να μένουμε προσκολλημένοι σε παρονομασίες και σφετερισμούς. 

Μέχρι να ξεκαθαρίσει το τοπίο και να αποκρυσταλλωθουν οι αντιστοιχίες ονομάτων νοημάτων το πλαίσιο μέσα στο οποίο χρησιμοποιούνται είναι πολύ σημαντικό. Στην τελική έτσι ήταν και επί καθεαυτό Φασισμού.

Αυτοί που τον πρόδωσαν ήταν εκείνοι που επέμεναν να κάνει - και έκανε τελικά - τα πιο τραγικά του λάθη. Εκείνοι που έμειναν πιστοί μέχρι το τέλος ήταν εκείνοι που φώναζαν από την αρχή ενάντια σε αυτά τα λάθη και βρέθηκαν στο περιθώριο, αν όχι και με μια σφαίρα στο κεφάλι. Ένα από τα οποία ήταν η αυτοκτονική επίθεση στην Σοβιετική Ένωση, με όλο το πακέτο του αντισλαβισμού και του μίσους για την Ορθοδοξία.

Ένα άλλο ήταν ο βιολογικός ρατσισμός. Άλλο φυλετισμός, άλλο ρατσισμός. Ο φυλετιστής θέλει να δει όλες τις φυλές να αναπτύσσονται. Είναι ζήτημα Οικολογίας και βιοποικιλότητας. Ο ρατσιστής μισεί και υποτιμάει τις άλλες φυλές.

Φυλετιστές και σύμμαχοι στον αγώνα των Λευκών Ευρωπαίων ήταν και είναι οι Μαύροι Παναφρικανιστές. Από τον Μάρκους Γκάρβεϊ και τον Bob Marley ως τον Καντάφι και τον Κέμι Σέμπα. Ρατσιστές οι Βλακ Λάιβ Ματτερς και οι λευκοί "ανωτεριστές".

Καταλήγουμε ότι όπως κάποιοι έχουν πάρει όλα τα στραβά και τα ανάποδα του φασισμού και τα έχουν κάνει σημαία τους. Κάποιοι άλλοι έχουν πάρει όσα περισσότερα θετικά είχε ο φασισμός και τα έχουν εντάξει σε ένα νέο πλαίσιο χωρίς να χρησιμοποιούν τις λέξεις. Αυτό θα πει μεταλαμπάδευση. Έτσι μπαίνει το αρχαίο το κρασί μέσα στον ασκό τον νέο, όπως κάποτε αυτό το ίδιο αντιφιλελεύθερο κρασί μπήκε μέσα στον ασκό του φασισμού.

Ξέρω ότι πολλοί θα παρεξηγηθούν. Δεν έχει σημασία. Ούτως ή άλλος δεν εννοούμε τα ίδια πράγματα με τις ίδιες λέξεις ήδη από πριν. Ο φασισμός εξέφρασε ένα Αιώνιο Ρεύμα Σκέψης - τον Πολιτικό Πλατωνισμό - μέσα από ένα συγκεκριμένο κανάλι μια συγκεκριμένη περίοδο της Ιστορίας. 

Όπως αν ζούσαμε τότε θα ήμασταν από τους περιθωριοποιημένους αιρετικούς που όμως έμειναν πιστοί μέχρι το τέλος, έτσι και τώρα.

Τέταρτη Θέση ~ Πολιτικός Πλατωνισμός ~ Μεταφασιστική Λαοκρατία

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Jean Thiriart: Η Ευρώπη ως Επανάσταση

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Jean Thiriart: Η Ευρώπη ως Επανάσταση: του Αντριάνο Σκιάνκα μετάφραση Φυλή Λιμόνοφ, από την δημοσίευση στο Centro Studi La Runa Jean Thiriart: l’Europa come rivoluzione Η έννοια τ...

Η ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΕΛΠΙΔΑ ΤΗΣ ΛΕΥΚΗΣ ΦΥΛΗΣ

 

Από το:

ΓΑΜΜΑΔΙΟΝ

Αριστερό Φυλετικό Έντυπο

Τεύχος 8 - Θέρος 2006

του Βαρούνα

Κατά τον 6ο μ.Χ. αιώνα πρωτοεμφανίστηκε στα Βαλκάνια ένας νέος λαός, οι Σλάβοι. Λαός «πρωτόγονος», «ακατέργαστος» και «βάρβαρος», λαός γεμάτος ζωντάνια!

Αν και η κάθοδός του στον ελλαδικό χώρο ήταν κατά κύριο λόγο ειρηνική, αργότερα κάποιοι σλαβικοί λαοί, όπως οι Βούλγαροι (αν και οι πρωτοβούλγαροι ήταν τουρανικός λαός) , συγκρούστηκαν με την τότε Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Κάποιοι άλλοι πάλι ανέπτυξαν παραδοσιακά καλές σχέσεις με τους βυζαντινούς, όπως οι Ρώσσοι, που έφτασαν να κατακτήσουν την μεγαλύτερη περιοχή της Ευρασίας, δημιουργώντας μιαν αυτοκρατορία που κατέχει την μεγαλύτερη γεωπολιτική σημασία παγκοσμίως.

Παρόλο που οι σλαβικοί λαοί είναι μια ομάδα εθνοτήτων ινδοευρωπαϊκής καταγωγής με πλούσια παράδοση, κουλτούρα, ήθη και έθιμα, αλλά και έχουν προσφέρει στον ευρωπαϊκό πολιτισμό εξ ίσου αξιόλογους με τη Δύση επιστήμονες, λογοτέχνες, καλλιτέχνες αλλά και πολλές ακόμα μεγάλες προσωπικότητες, συνεχίζουν να αντιμετωπίζονται υποτιμητικά από τους λεγόμενους "δυτικούς λαούς" και πολλούς από τους λεγόμενους "δυτικιστές", τους ίδιους που αντιμετώπιζαν υποτιμητικά και τον ελληνικό λαό.

Δυστυχώς μέσα σε αυτήν την μερίδα εκείνων που εκφράζουν αντιπάθεια προς τους Σλάβους, είναι και πολλοί συμπατριώτες μας (και μη), οι οποίοι αυτοαποκαλούνται "φυλετιστές" ή ακόμη « εθνικοσοσιαλιστές». Αυτοί οι τελευταίοι χρησιμοποιούν ως πρόσχημα τον υποτιθέμενο αντισλαβισμό του Γ' Ράιχ.

O «αντισλαβισμός» της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας ήταν μεν υπαρκτός, λόγω της επιρροής παγγερμανιστικών συντηρητικών κύκλων και των εθνικιστικών τους προσκολλήσεων, αλλά κυρίως οφειλόταν σε λόγους γεωπολιτικούς, δηλαδή στις βλέψεις επί σημαντικών εδαφών που τότε κατείχε ο σλαβισμός και τα οποία προηγουμένως κατείχε η Γερμανία, αλλά και στις βλέψεις επί των εύφορων εδαφών της Ανατολής, όπου κατοικούσαν και κατοικούν κατά βάσιν Σλάβοι.

Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος, λόγοι πολιτικής και στρατιωτικής προπαγάνδας επέβαλαν μια «αντισλαβική» γραμμή, αφού στο ανατολικό μέτωπο τα εχθρικά στρατεύματα επανδρώνονταν κυρίως από Σλάβους. Επιπλέον, ο γερμανικός λαός που έδωσε και την εντολή στους εθνικοσοσιαλιστές να τον κυβερνήσουν, είχε ήδη άσχημες εμπειρίες από σλαβικούς λαούς, που στην προσπάθειά τους να φτιάξουν εθνικά κράτη απέσπασαν εις βάρος των ηττημένων του Α' Παγκοσμίου Πολέμου εδάφη και περιοχές όπου έμεναν γερμανογενείς πληθυσμοί.

Ο αντισλαβισμός όμως είναι ξένος, προς τον κοσμοθεωρητικό πυρήνα του εθνικοσοσιαλισμού. Κι αυτό γιατί ο εθνικοσοσιαλισμός απευθύνεται σε όλους τους Λευκούς, αναπόσπαστο τμήμα των οποίων είναι και οι Σλάβοι.

Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι Σλάβοι επάνδρωσαν πανευρωπαϊκό στρατό των WAFFEN SS, σχηματίζοντας μεραρχίες εκεί που Άραβες και Ινδοί έφτιαξαν μόνο βοηθητικές μονάδες.

Στην Ελλάδα, ο «αντισλαβισμός» είναι κυρίως προϊόν ιστορικών συγκυριών λόγω των γεωπολιτικών μας διαφορών κατά το παρελθόν στο χώρο των Βαλκανίων. Διαφορές που, ακόμα κι αν συνεχίζουν να υπάρχουν σε έναν βαθμό, πρέπει να ξεπεραστούν, αφού προέχει πάνωαπό όλα η ενότητα των λευκών λαών στην Ευρώπη. Η όξυνση όμως του εν λόγω φαινομένου, στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, αλλά και η έντονη εχθρότητα απέναντι σε αυτούς τους λαούς είναι κυρίως προίον του ακροδεξιού χώρου που δυστυχώς έχει μολύνει με τις αντιδραστικές και συντηρητικές ιδέες του, μια μεγάλη μερίδα ατόμων που αυτοπροσδιορίζονται ως "φυλετιστές".

Μέσα στην ελληνική ακροδεξιά μπορούμε να συμπεριλάβουμε σε γενικές γραμμές τις εξής κατηγορίες ατόμων : α) χλαμυδόπληκτοι "αρχαιοελληνιστές" που φαντάζονται όλους τους σύγχρονους Έλληνες απ' ευθείας απόγονους μιας "αυτόχθονης ράτσας υπεράνθρωπων" και οραματίζονται μια ελληνική κοινωνία του μέλλοντος που όλοι θα φοράνε χιτώνες, θα λατρεύουν το δωδεκάθεο, ενώ τα σύνορα της Ελλάδος θα φτάνουν μέχρι την Ινδία και παράλληλα θα εφαρμοστεί η «αμεση αρχαια αθηναϊκή δημοκρατία», β) «βυζαντινολάγνοι» που βλέπουν τους σλαβικούς λαούς ως αντιπάλους στις ελπίδες τους να νεκραναστήσουν το Βυζάντιο, που θυμούνται τον "αιμοσταγή τσάρο Σαμουήλ" και νοσταλγούν τους πολέμους του Βουλγαροκτόνου, γ) ξενοφοβικοί μικροαστοί (και μη) που αποτελούν και την πιο ειλικρινή κατηγορία - τουλάχιστον αυτοί δεν προσπαθούν να κοσμήσουν την ξενοφοβία τους με κάθε λογής μύθους, μιας και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η ασφάλεια αυτών των ίδιων και, κυρίως, των περιουσιών τους, που νομίζουν ότι απειλούνται από ορδές αλλοεθνών.

Από την περιγραφή λοιπον και μόνο των παραπάνω κατηγοριών βλέπουμε πως αυτός που "καταναλώνει" τις ιδέες τους δεν μπορεί να είναι ούτε φυλετιστής, αλλά ούτε και ρεαλιστής. Πιο σοβαροφανή επιχειρήματα πάλι όπως το ότι οι Σλάβοι είναι εξωευρωπαικός λαός, λόγω του ότι συνόρευαν με ταταρικούς λαούς, δεν ισχύουν λόγω του ότι μιλάμε για λευκούς γενετικά πληθυσμούς, μιας και η φυλή δεν είναι δημιούργημα κοινωνικών ή γεωγραφικών «στάνταρ». Επίσης, το συγκεκριμένο επιχείρημα στρέφεται εναντίον και λαών όπως για παράδειγμα και Έλληνες ή οι Ισπανοί, που επί πολλούς αιώνες συνορεύουν με μη λευκούς λαούς, στους οποίους για μια σημαντική περίοδο ήταν υποδουλωμένοι.

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Το ΝΑΤΟ δεν είναι εγκεφαλικά νεκρό. Η Ευρώπη το εί...

Ο Μάκρον έκανε λάθος να μιλήσει για «εγκεφαλικό θάνατο» του ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ δεν είναι καθόλου εγκεφαλικό νεκρό. Είναι η Ευρώπη που το είναι, δεδομένου ότι αρνείται να εξοπλιστεί με μέσα ισχύος. Ακόμη και ο στρατηγός Βίνσεντ Ντέσπορτς το λέει απροκάλυπτα: «Το ΝΑΤΟ είναι μια απειλή για την Ευρώπη», προτού προσθέσει ότι «το μέλλον της Ευρώπης είναι Ευρασιατικό, όχι Ευρω-Ατλαντικό». Κάτι το προφανές που κανείς δεν φαίνεται να θέλει να αναγνωρίσει. Το ξύπνημα θα είναι απαίσιο.

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Το ΝΑΤΟ δεν είναι εγκεφαλικά νεκρό. Η Ευρώπη το εί...: Αλαίν Ντε Μπενουά: «Το ΝΑΤΟ δεν είναι εγκεφαλικά νεκρό. Η Ευρώπη το είναι! " -Είχαμε ήδη την ευκαιρία να μιλήσουμε για το ΝΑΤΟ, μια οργ...

Η Ευρώπη χωρίζεται σε δύο και η Ανατολή απορρίπτει τον φιλελευθερισμό "

 "Βερολίνο 1989; Η Ευρώπη χωρίζεται σε δύο και η Ανατολή απορρίπτει τον φιλελευθερισμό "

Alain de Benoist, Αυτές τις μέρες γιορτάζουμε την τριακοστή επέτειο από την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Σε αυτό το διάστημα, έχετε γράψει συχνά ότι «το τείχος του Βερολίνου δεν έπεσε σε όλα τα κεφάλια». Αυτή είναι ακόμα η γνώμη σας;

"Ο προβληματισμός απευθυνόταν σε εκείνους που δεν είχαν καταλάβει ακόμα ότι το 1989 το τέλος του σοβιετικού συστήματος σηματοδότησε τόσο το τέλος ενός κόσμου (που κατέστησε δυνατή την σημερινή παγκοσμιοποίηση) όσο και εκείνης της μεταπολεμικής περιόδου, του εικοστού αιώνα και χωρίς αμφιβολία επίσης του μεγάλου κύκλου της νεωτερικότητας. Αλλά σήμερα θα ήθελα να επικρίνω εκείνους που δεν βλέπουν ότι το σιδηρούν παραπέτασμα έχει εξαφανιστεί μόνο για να αντικατασταθεί από ένα πολιτισμικό κενό. Παρά την επανένωση, τα δύο γερμανικά εδάφη - του Ρήνου-Βαυαρίας και το Πρωσικό - εξακολουθούν να υπάρχουν και από πολλές απόψεις η πρώην Ανατολική Γερμανία έχει περισσότερα κοινά με τις γειτονικές ανατολικές χώρες παρά με αυτό που είχαμε συνηθίσει, εσφαλμένα, να αποκαλούμε "ελεύθερο κόσμο".

Δεν λυπάμαι, βέβαια, για τη γερμανική επανένωση, η οποία συνοδεύτηκε από την ευρωπαϊκή επανένωση. Αλλά λυπάμαι για τον τρόπο με τον οποίο έγινε. Η επανένωση θα μπορούσε να αποτελέσει την ευκαιρία για ταυτόχρονη υπέρβαση των δυτικών και ανατολικών συστημάτων, διατηρώντας το καλύτερο από καθένα από αυτά και απορρίπτοντας το χειρότερο. Αντ 'αυτού, είδαμε τη συνολική προσάρτηση της πρώην ΛΔΓ από την ομοσπονδιακή Γερμανία. Επωφελούμενη των περιστάσεων, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία, μέσω της Treuhand, τελικά αγόρασε τη Λαϊκή Δημοκρατία για να την υποτάξει σε μια λίμπεραρ-φιλελεύθερη θεραπεία σοκ, δηλαδή σε ένα καθεστώς καπιταλιστικής εκμετάλλευσης για το οποίο δεν είχε πληρώσει ακόμη το τίμημα. Τριάντα χρόνια μετά την επανένωση, οι περισσότεροι άνθρωποι στη Σαξονία, το Βρανδεμβούργο και τη Θουριγγία εξακολουθούν να αισθάνονται σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας ».

Η επανένωση καθόρισε πολλά περισσότερα, σε τριάντα χρόνια ...

«Σίγουρα. Αλλά η λέξη που συνοψίζει τα πάντα είναι μια απογοήτευση. Όταν το σοβιετικό σύστημα κατέρρευσε, οι ανατολικοί άνθρωποι είχαν τεράστια ελπίδα: πίστευαν ότι θα είχαν πρόσβαση στο Eldorado των εγγυήσεων και του πλούτου. Μετά από αυτό, οι Ανατολικοί Γερμανοί ανακάλυψαν τις αλλοτριώσεις του μεταμοντέρνου κόσμου, την αύξηση των κεφαλαιουχικών κερδών σε βάρος εκείνων της εργασίας, τον αγώνα όλων εναντίον όλων, εν συντομία, έναν κόσμο πολύ πιο δύσκολο από ό, τι πίστευαν. Ανακάλυψαν επίσης τη μετανάστευση και την πολυπολιτισμικότητα: ένα μοντέλο που έχει γίνει για αυτούς μια πραγματική σιωπηρή αλήθεια. Αυτή η απογοήτευση τροφοδοτούσε κάποια μορφή "Ost-algia" (Νοσταλγία της Ανατολής). Χθες ο ορίζοντας ήταν γκρίζος και υπήρχε έλλειψη αγαθών. Σήμερα υπάρχουν τρομερά κέρδη για τους πλουσιότερους, η φτώχεια για τους φτωχότερους και η ανασφάλεια για όλους. Χθες κατοικούσαμε σε καθεστώς περιορισμένων ελευθεριών, σήμερα σε ένα σύστημα που ιδιωτικοποιεί τη λογοκρισία και θεσμοποιεί τη μοναδική σκέψη. Ο τοίχος, ένα απεχθές σύμβολο, προστάτευσε τουλάχιστον από τη λογική της αγοράς, την απελευθέρωση των τιμών, την άγρια ​​ιδιωτικοποίηση και την κοινωνική εξατομίκευση.

Εν συνεχεία, παρατηρήσαμε μια συμμετρικά αντίθετη απογοήτευση. Ο Φράνσις Φουκουγιάμα, διαβάζοντας λίγο βιαστικά τον Χέγκελ, είχε σκεφτεί ότι θα μπορούσε να ανακοινώσει το τέλος της Ιστορίας και τον πλανητικό θρίαμβο του φιλελεύθερου καπιταλιστικού μοντέλου: τα παλιά έθνη ήταν έτοιμα να εξαφανιστούν υπέρ του παγκόσμιου σούπερ μάρκετ. Αλλά η ιστορία έχει επιστρέψει - μαζί με τη γεωπολιτική και τους αγώνες εξουσίας - και αυτό που έχει φέρει είναι η σύγκρουση πολιτισμών, κλιματικές απειλές, απειλητική παγκόσμια οικονομική κρίση, «ανθρωπιστικοί» πόλεμοι, τρομοκρατία και φόβος για το μέλλον.

Στη Δύση, ο ενθουσιασμός που έδειξαν οι λαοί των ανατολικών χωρών κατά τη διάρκεια της «απελευθέρωσης» τους θεωρήθηκε δεδομένο ότι θα γινόταν καλοί μαθητές της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Σήμερα ανακαλύπτουμε ότι οι διάφορες χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης δεν θέλουν να γίνουν σαν εμάς, αντίθετα. Ως εκ τούτου, η υπεράσπιση ενός Βίκτορ Ορμπάν υπέρ της «αντιφιλελεύρης δημοκρατίας» και οι επικρίσεις του για «δόγματα και τις ιδεολογίες της Δύσης». Εξ ου και η θριαμβευτική επανεκλογή του Jarosław Kaczyński στην Πολωνία. Εξ ου και η διπλή επιτυχία στα ομόσπονδα κρατίδια της Ανατολικής Γερμανίας, των λαϊκιστών της AfD (για τους οποίους μιλάμε πολύ) και των πρώην κομμουνιστών της Die Linke (για τους οποίους δεν μιλάμε αρκετά) ».

Πρέπει να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι η Ευρώπη χωρίζεται και πάλι σε δύο;

"Ναι, σε μεγάλο βαθμό, και δεν το λυπάμαι. Αλλά καταρχάς επισημαίνουμε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ένα ιδιαίτερα κακό όνομα, διότι αντί να ενώσει την Ευρώπη, την διαιρεί εις διπλούν. Διαίρεση Βορρά-Νότου με την υιοθέτηση ενιαίου νομίσματος με βάση το Μάρκο, το οποίο από την Ελλάδα στην Πορτογαλία ήταν θανατηφόρο για τις μεσογειακές χώρες. Διαίρεση Δύση-Ανατολή με μεταναστευτικές ροές που επιταχύνουν όλο και περισσότερο στη Δύση και ότι οι ανατολικές χώρες δεν τις θέλουν απολύτως.

Είναι καιρός να παραδεχτούμε ότι η Ανατολική Ευρώπη έχει διαφορετικούς πολιτισμούς και πολιτικές ιστορίες από τη Δυτική Ευρώπη. Συγκεντρώνει χώρες που συνδέονται περισσότερο με τον λαό και το έθνος παρά με το κράτος, επειδή δεν είναι το κράτος που τα γέννησε. Στη Δύση, είναι το αντίθετο: το κράτος προηγήθηκε του έθνους που τελικά δημιούργησε τους ανθρώπους. Ούτε οι ανατολικές χώρες έχουν διαμορφωθεί από την ιδεολογία του Διαφωτισμού. Σήμερα συνειδητοποιούν ότι η φιλελεύθερη δημοκρατία είναι προϊόν μιας μοναδικής ιστορίας που δεν είναι δική της και ότι το κράτος δικαίου δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να εξασφαλιστεί η λαϊκή κυριαρχία και η διατήρηση των εθνών. Η ταυτότητά τους απειλήθηκε από το σοβιετικό σύστημα, δεν θέλουν να την καταστρέψουν από την παρακμή της Δύσης και από τις φιλελεύθερες απαιτήσεις της «ελεύθερης κυκλοφορίας ανθρώπων, αγαθών και κεφαλαίων». Συνεπώς, δεν είναι λυπηρό το ότι προσπαθούν να οργανωθούν για να διαμορφώσουν μια άλλη Ευρώπη. Πρέπει να το θεωρήσουμε ως μια ελπίδα ".

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Η υπαρξιακή γεωπολιτική του Carlo Terracciano

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Η υπαρξιακή γεωπολιτική του Carlo Terracciano:  του Αλεξάντερ Ντούγκιν μετάφραση: Φυλή Λιμόνοφ πηγή : http://www.4pt.su *Στα πλαίσια μιας ευρύτερης εισαγωγής στο βιβλί...

ΠΡΟΣ ΤΗ ΛΑΟΚΡΑΤΊΑ

 

Alexander Dugin

Στον καπιταλισμό, οι καπιταλιστές κυβερνούν. Στο σοσιαλισμό - οι εκπρόσωποι της εργατικής τάξης, το προλεταριάτο. Στο ναζισμό και το φασισμό - η φυλετική ή εθνική ελίτ, η "νέα αριστοκρατία". Σύμφωνα με την Τέταρτη Πολιτική Θεωρία πρέπει να κυβερνά ο Λαός (Narod στα ρωσικά, συγγενές με το γερμανικό Volk: όχι "πληθυσμός").

Η σύγχρονη Ρωσία - έχει καπιταλισμό. Ως εκ τούτου, κυβερνάται από καπιταλιστές. Επομένως, όχι το Narod (ο Λαός). Για να οικοδομηθεί η Ρωσία, στην οποία θα κυβερνά το Narod, είναι απαραίτητο να πραγματοποιηθεί μια αντικαπιταλιστική (αντιολιγαρχική, τουλάχιστον) Επανάσταση. Οι χρηματιστές μεγιστάνες πρέπει να αποκλειστούν από την πολιτική εξουσία. Και αυτό είναι το κυριότερο. Ο καθένας θα πρέπει να επιλέξει - εξουσία Ή πλούτος. Επιλέξτε τον πλούτο, ξεχάστε την εξουσία. Επιλέξτε την εξουσία - ξεχάστε τον πλούτο.

Η επανάσταση πρέπει να πραγματοποιηθεί σε τρία στάδια: 

1. Τελεσίγραφο προς όλους τους μεγάλους ολιγάρχες (εκατό άτομα της λίστας Forbes και εκατό ακόμη που κρύβονται, αλλά όλοι ξέρουμε ποιοι) να ορκιστούν πίστη στα ρωσικά περιουσιακά στοιχεία (όλα τα ξένα και στρατηγικά εθνικά περιουσιακά στοιχεία θα ελέγχονται πλέον από ειδικά όργανα).

2. Εθνικοποίηση μεγάλων ιδιωτικών περιουσιών στρατηγικής σημασίας. 

3. Μετάφραση των πατριωτών εκπροσώπων του μεγάλου κεφαλαίου στην κατηγορία των υπαλλήλων με την εθελοντική μεταβίβαση της περιουσίας στο κράτος. Ήττα στα πολιτικά δικαιώματα (συμπεριλαμβανομένης της στέρησης του δικαιώματος ψήφου, της συμμετοχής σε προεκλογικές εκστρατείες κ.λπ.) σε όσους προτιμούν να διατηρήσουν το κεφάλαιο σε μη στρατηγικό, αλλά σε σημαντική κλίμακα.

Το κράτος θα πρέπει να γίνει όργανο του Λαού. Αυτό το σύστημα να ονομάζεται ως τέτοιο "λαοκρατία", κυριολεκτικά, "εξουσία του λαού" (laos - ο "λαός" στα ελληνικά ). 

Στην  αιματηρή μάχη για την Ουκρανία, βλέπουμε το πραγματικό πρόσωπο του κεφαλαίου - οι ουκρανικές μεγάλες επιχειρήσεις (ολιγάρχες - Ποροσένκο, Κολομόφσκι, Αχμέτοφ κ.λπ.) ηγούνται της γενοκτονίας κατά του Λαού- οι Ρώσοι ολιγάρχες προδίδουν το λαό, συνάπτοντας εγκληματική συμφωνία με τους Ουκρανούς ταξικούς εταίρους. Και όλα αυτά είναι προς το συμφέρον της παγκόσμιας ολιγαρχίας - του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, με επίκεντρο τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Τώρα εκτίθεται όλη την ασυμβατότητα της Ρωσίας και του καπιταλισμού. Είτε ο καπιταλισμός, είτε η Ρωσία. Αυτό το έχουν κατανοήσει με μεγαλύτερη σαφήνεια οι ηγέτες της Νοβορωσίας. Αυτοί, που συμβαίνουν να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή ολόκληρου του Ρωσικού Λαού, στην πραγματικότητα ξεκίνησαν αυτή τη Ρωσική Λαϊκή Επανάσταση. Γι' αυτό είναι αυτοί που επιτέθηκαν τόσο λυσσαλέα στους δοσίλογους μισθοφόρους της χούντας από τις τάξεις των Ουκρανών χοιροφασιστών, καθώς και στα φιλελεύθερα καπιταλιστικά στοιχεία της πέμπτης και έκτης φάλαγγας από τη Ρωσία. Και το πιο σημαντικό είναι ότι έχουν γίνει υπαρξιακοί εχθροί των ΗΠΑ και της Παγκόσμιας Κυβέρνησης. Strelkov, Gubarev, Purgin, Pushilin, Mozgovoy - προκάλεσαν το παγκόσμιο κεφάλαιο. Και το έκαναν για λογαριασμό του Λαού. Σε αυτή την περίπτωση, για λογαριασμό του Ρωσικού Λαού. Αλλά αν οι υποστηρικτές του Ουκρανικού Λαού ήταν συνεπείς, θα ήταν σύμμαχοι αυτής της Επανάστασης και όχι άθλιοι μισθοφόροι του παγκόσμιου κεφαλαίου - όπως είναι τώρα. Στρεφόμενοι στο πλευρό της Νοβορωσίας, οι Ουκρανοί στρέφονται όχι τόσο προς τη Ρωσία, και ούτε καν προς τη ρωσική πλευρά, αλλά προς το πλευρό του Λαού, του Λαού με κεφαλαίο γράμμα, που δίνει μια θανάσιμη μάχη με τον κόσμο του Κεφαλαίου, στο πλευρό της ΛΑΟΚΡΑΤΙΑΣ.

Ως εκ τούτου, η επερχόμενη εκστρατεία κατά του Κιέβου δεν θα είναι μόνο εκδίκηση και όχι μόνο η απελευθέρωση των αρχαίων ρωσικών εδαφών, θα είναι μια εκστρατεία κατά του Κεφαλαίου υπέρ της λαοκρατίας, της εξουσίας του Λαού, για το Λαϊκό Κράτος. Δεν νομίζω ότι η ρωσική ολιγαρχία θα το υποστηρίξει αυτό, δεν μπορεί να παρεξηγήσει ότι οι μέρες της είναι μετρημένες. Γι' αυτό φωνάζει τόσο υστερικά "μην στέλνετε στρατεύματα", αφού η νίκη της Νοβορωσίας θα σημάνει αναπόφευκτα την αναγέννηση της ίδιας της Ρωσίας, την αφύπνιση του Λαού. Αυτός είναι ο λόγος για τις απεγνωσμένες προσπάθειες προδοσίας της Νοβορωσίας. Αυτή η αγωνία της ρωσικής ολιγαρχίας και των δημόσιων μισθωτών της. Το καθήκον τους - να καταστρέψουν τους ήρωες της Επανάστασης της Νοβορωσίας - όχι μόνο Λαϊκή, αλλά και κοινωνική, και να την καταστρέψουν εν τη γενέσει της.

http://www.4pt.su/en/content/towards-laocracy

Ουκρανία: το τέλος του Ψυχρού Πολέμου δεν έγινε ποτέ

Alain de Benoist, 

“Ukraine : la fin de la guerre froide n’a jamais eu lieu”, 23 mars 2014, Revue Éléments.

μετάφραση απο τα ιταλικά από εδώ:

https://www.grece-it.com/2022/02/15/ucraina-la-fine-della-guerra-fredda-non-e-mai-avvenuta/?fbclid=IwAR2sNTED-UfhZjKrrAfvGRBECIXEM0qd0i9l9hAp0M-MYu6eTFwbNO-sJ30

του Alain de Benoist

Σε μια εποχή που η μάχη για τις κυρώσεις δηλητηριάζει τις σχέσεις μεταξύ Ευρώπης και Ρωσίας, ο Alain de Benoist δίνει στο περιοδικό Elements τα 7 κλειδιά για την κατανόηση της προέλευσης της ουκρανικής κρίσης.

1

Η ουκρανική υπόθεση είναι ένα πολύπλοκο και μάλιστα σοβαρό ζήτημα (σε άλλη εποχή και υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε κάλλιστα να έχει οδηγήσει σε περιφερειακό ή ακόμη και παγκόσμιο πόλεμο). Η πολυπλοκότητά της οφείλεται στο γεγονός ότι τα δεδομένα που έχουμε στη διάθεσή μας μπορούν να οδηγήσουν σε αντιφατικές κρίσεις. Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι επομένως απαραίτητο να καθοριστεί τι είναι ουσιώδες και τι δευτερεύον. Αυτό που είναι ουσιαστικό για μένα είναι ο συσχετισμός δυνάμεων που υπάρχει σε παγκόσμια κλίμακα μεταξύ των υποστηρικτών ενός πολυπολικού κόσμου, του οποίου είμαι μέλος, και εκείνων που επιθυμούν ή αποδέχονται έναν μονοπολικό κόσμο που υπόκειται στην κυρίαρχη ιδεολογία που αντιπροσωπεύει ο φιλελεύθερος καπιταλισμός. Από μια τέτοια οπτική γωνία, οτιδήποτε συμβάλλει στη μείωση της αμερικανοδυτικής επιρροής στον κόσμο είναι καλό, ενώ οτιδήποτε τείνει να την αυξήσει είναι κακό.

Δεδομένου ότι η Ευρώπη έχει πλέον εγκαταλείψει κάθε επιθυμία για ισχύ και ανεξαρτησία, είναι προφανές ότι η Ρωσία είναι σήμερα η κύρια εναλλακτική δύναμη στον αμερικανικό ηγεμονισμό, αν όχι στην κυρίαρχη ιδεολογία της οποίας η φιλελεύθερη Δύση είναι ο κύριος φορέας. Επομένως, ο "κύριος εχθρός" βρίσκεται στη Δύση. Ωστόσο, δεν τρέφω καμία συμπάθεια για τον καθαιρεθέντα Ουκρανό πρόεδρο. Ο Γιανουκόβιτς ήταν προφανώς ένας απεχθής χαρακτήρας, καθώς και ένας βαθιά διεφθαρμένος απολυταρχικός. Ο ίδιος ο Πούτιν το συνειδητοποίησε τελικά αυτό - λίγο αργά, είναι αλήθεια. Ούτε είμαι μεγάλος θαυμαστής του Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος είναι προφανώς ένας σπουδαίος πολιτικός άνδρας, πολύ ανώτερος από τους Ευρωπαίους και Αμερικανούς ομολόγους του, και επίσης ένας έμπειρος επαγγελματίας των πολεμικών τεχνών που τηρεί τις αρχές του πολιτικού ρεαλισμού, αλλά ο οποίος είναι επίσης πολύ πιο πραγματιστής παρά "ιδεολόγος" Αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι, απ' όσο μπορεί κανείς να κρίνει σήμερα, η "επανάσταση του Κιέβου" εξυπηρέτησε πάνω απ' όλα τα αμερικανικά συμφέροντα. Δεν ξέρω αν οι Αμερικανοί ενέπνευσαν ή έστω χρηματοδότησαν αυτή την "επανάσταση", αφού είχαν ήδη εμπνευστεί και χρηματοδοτήσει τις προηγούμενες "έγχρωμες επαναστάσεις" (Ουκρανία, Γεωργία, Κιργιζία κ.λπ.), προσπαθώντας να διοχετεύσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, συχνά δικαιολογημένη, προκειμένου να εντάξουν τους λαούς στη δυτική οικονομική και στρατιωτική τροχιά. Είναι γεγονός, ωστόσο, ότι την υποστήριξαν απερίφραστα από την αρχή. Ο νέος πρωθυπουργός της Ουκρανίας, ο δισεκατομμυριούχος οικονομολόγος και δικηγόρος Αρσένι Γιατσενιούκ, ο οποίος έλαβε μόλις το 6,9% των ψήφων στις προεδρικές εκλογές του 2010, έσπευσε αμέσως στην Ουάσινγκτον, όπου ο Μπαράκ Ομπάμα τον υποδέχθηκε στο Οβάλ Γραφείο, μια τιμή που συνήθως επιφυλάσσεται στους αρχηγούς κρατών. Αν δεν υπάρξει μια απρόβλεπτη αντιστροφή της τύχης, τα γεγονότα που οδήγησαν στη βίαιη απομάκρυνση του επικεφαλής του ουκρανικού κράτους μετά τις διαδηλώσεις στην πλατεία Μαϊντάν δεν μπορούν επομένως να θεωρηθούν καλό πράγμα από όλους εκείνους που αγωνίζονται κατά της παγκόσμιας ηγεμονίας των Ηνωμένων Πολιτειών.

2

Παντού γίνεται λόγος για "επιστροφή στον Ψυχρό Πόλεμο". Θα πρέπει μάλλον να αναρωτηθούμε αν τελείωσε ποτέ. Την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης, οι Αμερικανοί είχαν ήδη αναπτύξει μια πολιτική η οποία, με πρόσχημα τον αντικομμουνισμό, ήταν θεμελιωδώς αντιρωσική. Το τέλος του σοβιετικού συστήματος δεν άλλαξε τα θεμελιώδη δεδομένα της γεωπολιτικής. Αντιθέτως, τα έκανε πιο εμφανή. Από το 1945, οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπαθούσαν πάντα να αποτρέψουν την εμφάνιση μιας ανταγωνιστικής παγκόσμιας δύναμης. Με την Ευρωπαϊκή Ένωση να έχει περιέλθει σε αδυναμία και παράλυση, δεν έπαψαν ποτέ να βλέπουν τη Ρωσία ως δυνητική απειλή για τα συμφέροντά τους. Κατά την επανένωση της Γερμανίας είχαν δεσμευτεί επισήμως ότι δεν θα προσπαθούσαν να επεκτείνουν το ΝΑΤΟ στην Ανατολή. Έλεγαν ψέματα. Το ΝΑΤΟ, το οποίο θα έπρεπε να είχε εξαφανιστεί ταυτόχρονα με το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, όχι μόνο διατηρήθηκε, αλλά επεκτάθηκε στην Πολωνία, τη Σλοβακία, την Ουγγαρία, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, τη Λιθουανία, τη Λετονία και την Εσθονία, δηλαδή μέχρι τα σύνορα της Ρωσίας. Ο στόχος είναι πάντα ο ίδιος: να αποδυναμωθεί και να περικυκλωθεί η Ρωσία αποσταθεροποιώντας ή παίρνοντας τον έλεγχο των γειτόνων της. Όλες οι ενέργειες των ΗΠΑ αποσκοπούν έτσι στην αποτροπή του σχηματισμού ενός μεγάλου "ηπειρωτικού μπλοκ", πείθοντας τους Ευρωπαίους ότι τα συμφέροντά τους είναι αντίθετα με εκείνα της Ρωσίας, ενώ στην πραγματικότητα είναι απολύτως συμπληρωματικά. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η "εδαφική ακεραιότητα" της Ουκρανίας είναι πιο σημαντική για τις ΗΠΑ από την ιστορική ακεραιότητα της Ρωσίας. "Επιστροφή στον Ψυχρό Πόλεμο", για τους Αμερικανούς, σημαίνει επιστροφή στις συνθήκες που ευνοούν περισσότερο την υποταγή της Ευρώπης στην Ουάσιγκτον. Το σχέδιο της "μεγάλης διατλαντικής αγοράς" που διαπραγματεύεται επί του παρόντος η ΕΕ και οι ΗΠΑ κινείται ακριβώς προς αυτή την κατεύθυνση.

3

Η επιπλοκή οφείλεται στην ετερογενή φύση της αντιπολίτευσης στον Γιανουκόβιτς. Ο δυτικός Τύπος παρουσίασε γενικά αυτή την αντίθεση ως "φιλοευρωπαϊκή", κάτι που είναι σαφώς ψέμα. Μεταξύ των αντιπάλων του πρώην προέδρου της Ουκρανίας, στην πραγματικότητα, υπάρχουν δύο εντελώς αντίθετες τάσεις: από τη μία πλευρά, εκείνοι που πραγματικά θέλουν να συνδεθούν στενά με τη Δύση και ονειρεύονται την ένταξη στο ΝΑΤΟ υπό την αμερικανική ομπρέλα- από την άλλη πλευρά, εκείνοι που φιλοδοξούν μια "ουκρανοποιημένη Ουκρανία" ανεξάρτητη από τη Μόσχα, καθώς και από την Ουάσιγκτον ή τις Βρυξέλλες. Το μόνο κοινό σημείο μεταξύ αυτών των δύο τάσεων είναι η πλήρης αλλεργία τους προς τη Ρωσία. Επομένως, οι διαδηλώσεις στην πλατεία Μαϊντάν ήταν πρωτίστως αντιρωσικές διαμαρτυρίες και το αποτέλεσμα ήταν να καθαιρεθεί ο "φιλορώσος πρόεδρος" Γιανουκόβιτς. Οι ουκρανοί εθνικιστές, που ομαδοποιούνται σε κινήματα όπως το "Σβόμποντα" ή ο "Δεξιός Τομέας" (Pravy Sektory), παρουσιάζονται τακτικά στον Τύπο ως εξτρεμιστές και νοσταλγοί του ναζισμού. Επειδή δεν τους γνωρίζω, δεν ξέρω αν αυτό είναι αλήθεια. Ορισμένοι από αυτούς φαίνεται να υποστηρίζουν έναν σπασμωδικό και μισητό υπερεθνικισμό που απεχθάνομαι. Αλλά δεν είναι καθόλου προφανές ότι όλοι οι Ουκρανοί που επιδιώκουν την ανεξαρτησία τόσο από τη Ρωσία όσο και από τις Ηνωμένες Πολιτείες μοιράζονται τα ίδια συναισθήματα. Πολλοί από αυτούς πολέμησαν στην πλατεία Μαϊντάν, χωρίς να αισθάνονται ότι χειραγωγούνται, με ένα θάρρος που αξίζει σεβασμό. Το όλο ερώτημα είναι αν δεν θα στερηθούν τη νίκη τους από μια "επανάσταση", της οποίας το κύριο αποτέλεσμα θα είναι η αντικατάσταση του "μεγαλύτερου ρώσου αδελφού" με τον αμερικάνο Μεγάλο Αδελφό (Big Brother).

4

Όσον αφορά την Κριμαία, τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα και πιο απλά. Για τουλάχιστον τέσσερις αιώνες, η Κριμαία ήταν ένα ρωσικό έδαφος που κατοικείται κυρίως από Ρώσους. Εδώ βρίσκεται επίσης ο ρωσικός στόλος, με τη Σεβαστούπολη να αποτελεί το σημείο πρόσβασης της Ρωσίας στις "θερμές θάλασσες". Το να φανταστεί κανείς ότι ο Πούτιν θα μπορούσε να ανεχτεί να πάρει το ΝΑΤΟ τον έλεγχο αυτής της περιοχής είναι προφανώς αδιανόητο. Αλλά δεν χρειάστηκε να

Η Μάχη της Ταυτότητας

 του ADRIANO SCIANCA*

Ένας νέος εθνικισμός

Για να γίνει αυτό, ωστόσο, είναι απαραίτητο να μην πέσουμε σε παλιά λάθη ή να καταλήξουμε σε ξεπερασμένους τύπους. Συγκεκριμένα, πρέπει να ξεπεραστεί η τυπικά αντιδραστική πεποίθηση σύμφωνα με την οποία ένας αγώνας ταυτότητας πρέπει απλώς να υπερασπιστεί την υποτιθέμενη παρθενία ενός συνόλου αξιών που δεν έχουν ακόμη μολυνθεί από τα κακά της νεωτερικότητας. Αυτό δεν ισχύει απολύτως. Η ταυτότητα δεν είναι μια στατική έννοια, μια καθαρή ουσία που πρέπει να διαφυλαχθεί από τις ανατροπές της ιστορίας. Πράγματι, είναι ακριβώς στην ιστορία που δημιουργείται και αναγεννιέται αιώνια, σε μια συνεχή, αδιάκοπη διαδικασία. Η ταυτότητα είναι ένα διαρκές έργο, μια αυτογνωσία που αναδιατυπώνεται και αναδημιουργείται αιώνια. Δεν υπάρχουν απλώς αξίες που πρέπει να διατηρηθούν, αλλά υπάρχει μια ολόκληρη σειρά από μύθους, παραδόσεις, αναμνήσεις που πρέπει να επιλεγούν, να επιλεγούν και να ερμηνευτούν εκ νέου, σε συνεχώς νέες και πρωτότυπες μορφές με βάση το μέλλον που επιλέξαμε. Είναι το έργο που δίνει νόημα στη μνήμη, όχι το αντίστροφο. Αυτό εννοούσε ο Giovanni Gentile όταν δήλωσε ότι το έθνος είναι μια πνευματική πραγματικότητα που «ποτέ δεν υπάρχει, πρέπει πάντα να δημιουργείται». Αυτή η δυναμική αντίληψη της μάχης τησ ταυτότητας, που στοχεύει περισσότερο στο μέλλον παρά στο παρελθόν, τρέφεται επομένως από μια νέα και «μεταμοντέρνα» μορφή εθνικισμού. Μιλάμε για έναν εθνικισμό διαποτισμένο από την αυτοκρατορική και μεγάλη ευρωπαϊκή ευαισθησία, που δεν είναι πια λεία της αμβλείας και επαρχιακής σοβινιστικής υπερηφάνειας, ένα λαϊκό και κοινοτικό ιδεώδες, με την πεποίθηση ότι μια εθνική κοινότητα είναι πραγματικά τέτοια μόνο εάν μέσα της αναγνωρίζεται η πλήρης κοινωνική αξιοπρέπεια σε όλους,ενάντια σε κάθε ολιγαρχική κυριαρχία και μασονικά συμφέροντα. Ένα καινοτόμο, επαναστατικό και φουτουριστικό πνεύμα πρέπει να αντιταχθεί στην οπισθοδρομική, αντιδραστική και ξεπερασμένη ιδέα, ενάντια στον καθαρά αμυντικό εθνικισμό, σκαρφαλωμένο στη στείρα διατήρηση μιας μουμιοποιημένης μνήμης και στη μεγαλομανή διατήρηση αυτού που, σήμερα, επιμένει χθες, θέλουμε έναν επιθετικό εθνικισμό, που οδηγείται να επιτεθεί στην ετοιμοθάνατη νεωτερικότητα και το αποτυχημένο «ημιτελές έργο» της. Να το ξεδιαλύνει, να το ανατρέψει, να το ξεπεράσει σε μια τόσο νέα εποχή, αλλά με τόσο αρχαϊκές προτάσεις. Όχι πια αεικίνητη λατρεία για τις «παλιές και όμορφες αξίες του παρελθόντος» ούτε αυνανιστικό εκ νέου μάσημα της σκονισμένης λαογραφίας. Αλλά στη θέση του, μια εκρηκτική και επαναστατική θέληση για εξουσία, ιδρυτή ενός νέου πολιτισμού. Το να σκέφτεσαι ή να ενεργείς με διαφορετικό τρόπο θα σήμαινε να μείνεις πίσω τουλάχιστον έναν αιώνα, να παραμείνεις σταθερός, δηλαδή, στην παλιά φιλελεύθερη, ταξική και συντηρητική δεξιά που κατατροπώθηκε από τον Νίτσε, τους φουτουριστές, τον D’Annunzio και τις μαχητικές πρωτοπορίες που φούντωσαν στον κόσμο στις αρχές του εικοστού αιώνα. Από αυτές τις προτάσεις πρέπει να ξεκινήσουμε ξανά, αρθρώνοντας μια πλήρως εθνική επαναστατική, αρχαιοφουτουριστική σκέψη, άμεσο απόγονο του φασιστικού υπερανθρωπισμού.

Θάνατος και αναγέννηση της πατρίδας

Επιπλέον, ακόμα κι αν το θέλαμε, δεν θα ξέραμε ειλικρινά σε ποια βάση να θεμελιώσουμε έναν συντηρητικό μικροαστικό πατριωτισμό, έστω και μόνο για τον στοιχειώδη λόγο ότι δεν μένει τίποτα να διαφυλάξουμε. Αφού, ευτυχώς, πού θα ήταν σήμερα η πατρίδα; Μήπως κρύβεται κάπου στην αποπνέουσα κοινοτοπία και υποκρισία ενός Προέδρου της Δημοκρατίας 

Ή στις στρατιωτικές παρελάσεις που επανήλθαν πρόσφατα στη μόδα, όσο πιο πομπώδης τόσο πιο αξιολύπητη στην οδυνηρή προσπάθεια να συγκαλύψει την πραγματικότητα του αληθινού ρόλου του σημερινού ιταλικού στρατού, δουλοπρεπής του υπερπόντιου κυρίου; Ή ίσως, πιο σεμνά, η «πατρίδα» είναι σήμερα η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, της οποίας οι επευφημίες δεν είναι παρά μια άθλια προσομοίωση του ανήκειν, σχεδόν το μόνο «ιδανικό» για το οποίο μπορούμε πλέον να ενθουσιαζόμαστε. Πρέπει να παλέψουμε για αυτό;

Αντίθετα, εξακολουθεί να υπάρχει δυνητικά, ως ένα σύνολο ασυνείδητων αξιών και ευαισθησιών που θα επανενεργοποιηθούν σε μια ριζικά νέα μορφή. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τη θεμελιωδώς μηδενιστική διάσταση της σημερινής εποχής, το απόλυτο κενό στο οποίο βρισκόμαστε, ένα κενό που είναι πηγή αποπροσανατολισμού και αγωνίας, αλλά που μπορεί να αποτελέσει και αφορμή για λύτρωση για όσους ξέρουν πώς να το γεμίσουν. Πρέπει να καλωσορίσουμε το τίποτα που μας περιβάλλει ως προϋπόθεση για τη δυνατότητα μιας νέας αρχής, ως την ευκαιρία που ανοίγεται μπροστά σε όσους έχουν μια ιστορική επιθυμία για αυτοεπιβεβαίωση. Αντιμέτωποι με την προέλαση της ερήμου, είναι απαραίτητο να είμαστε «ιδρυτές της πόλης».

* Ο Αντριάνο Σκιάνκα ειναι δημοσιογράφος-συντάκτης της ιταλικής εθνικό-λαϊκής εφημερίδας https://www.ilprimatonazionale.it/μελετητής και δοκιμιογράφος, κορυφαίο στέλεχος της Casa Pound.

* Η επιθεώρηση ORION αποτέλεσε για δεκαετίες , έπαψε την λειτουργία της το 2007, το σημαντικότερο εκφραστή στην Ιταλία μίας παραδοσιοκρατικής, τριτοθεσίτικης φαιοκόκκινης διανόησης. Σχεδόν όλοι οι νέοι διανοούμενοι που σήμερα προβάλλουν ξανά την επικαιρότητα της φιλοσοφίας της Παράδοσης, την μεταπολιτική ταυτότητα της Ευρώπης υπήρξαν αρθρογράφοι και συνεργάτες του ORION και γαλουχήθηκαν στην ανταγωνιστική με το σύστημα κουλτούρα και θεωρία με κορμό την κριτική στον αμερικανισμό , την παγκοσμιοποίηση , την υπέρβαση της διάκρισης Δεξιά- Αριστερά και την αναζήτηση κοινών στοιχείων σοσιαλισμού, κοινότητας, θρησκευτικότητας στις ρίζες των Ινδοευρωπαικών λαών.

Βρείτε εκδόσεις και παλιά τεύχη του στο http://www.orionlibri.net

όλο το άρθρο εδώ:

https://wordpress.com/read/feeds/125381799/posts/3839575224

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Eduard Limonov: Fighting Instinct

Ο Λιμόνοφ προέβλεψε μέχρι και την "κλήση" Καντίροφ στο Μέτωπο της Ουκρανίας! 

“Will we produce weapons? Of course, we will. We will wage wars. But not those like before, not front on front. Our people will infiltrate their territories, familiarize their people with our way of living and ideas and the healthiest and strongest among them will become our people, our nation. And afterwards our forces will invade and finish off those who disagree. We will need land. The frozen Russia was captured by the claws of uncreative stupid administrators, poor of spirit. We will have to leave Russia, to build a nest on the fresh central lands, conquer them and there put the start of a new unseen civilization of free warriors, united in an armed community. Roaming across steppes and mountains, fighting in southern States.” 

 Eduard Limonov: Fighting Instinct 

Για να καταλάβουμε την αναλογία είναι σαν Αλβανός Μουσουλμάνος Πολέμαρχος να είναι φανατικός εχθρός των εχθρών του Ελληνισμού!

Αυτά ( και αυτά ) στερείται ο Ελληνισμός με το να απαξιώνει, να μην γνωρίζει καν, τα δύο υπόγεια ιδεολογικά ρεύματα που χαρακτηρίζουν την σημερινή Ρωσία.

Το Εθνικομπολσεβικισμό και τον Ευρασιανισμό.

Πού ξεπερνούν τον παρωχημένο πολιτικό άξονα του περασμένου αιώνα που στηρίζεται στο ανορθολογικό μανιχαϊστικό δίπολο αριστερά δεξιά. 

Το ότι το δίπολο αυτό, ειδικά στην Ελλάδα, ζεί και βασιλεύει είναι ευθέως ανάλογο της κατάντιας της χώρας. Κάποιοι ακόμα ζουν τον Εμφύλιο τους, τί να κάνουμε; Δεν τους χώραν και όλους τα ιδρύματα. Αλλά είναι άλλο θέμα κι αυτό.

Υπόγεια γιατί επιφανειακά η Ρωσία δεν έχει ιδεολογία. Κάτι που όμως ή θα αλλάξει σύντομα ή ( η Ρωσία ) θα βιώσει την ήττα ακριβώς λόγω έλλειψης θεσμοθετημένης ιδεολογίας.

"Φυσικά, η τρέχουσα κατάσταση δεν ωθεί τη Ρωσία να εξετάσει, έστω και μόνο ως θεωρητική δυνατότητα, την ανάληψη του ρόλου της ενοποιητικής δύναμης της Ευρώπης. Ωστόσο, εάν η Μόσχα εξακολουθεί να στερείται αυτό που ο Ζαν Θιριάρ αποκάλεσε «ιστορική ευφυΐα» απαραίτητη για να σχεδιάσει το μεγαλεπήβολο σχέδιο απελευθέρωσης της Ευρώπης από την αμερικανική κατοχή και οικοδόμησης μιας αυτοκρατορικής υπερδύναμης μεταξύ του Ατλαντικού και του Ειρηνικού, η προώθηση της γέννησης μιας τέτοιας νοημοσύνης θα είναι πιθανότατα οι αντικειμενικές συνθήκες που θα πρέπει να αντιμετωπίσει η Ρωσία τα επόμενα χρόνια." 

Claudio Mutti

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Eduard Limonov: Fighting Instinct: “Will we produce weapons? Of course, we will. We will wage wars. But not those like before, not front on front. Our people will infiltrat...

Είναι ο Πολιτιστικός Καπιταλισμός, ηλίθιε

The causes are not in ideas and theories created by academics, but in the cultural revolution driven by capitalism and its basic ideology, liberalism.

Consumerism and liberal capitalist individualism lead to the privatization of the idea of ​​good, to proceduralism, to the erosion of community ties, to the Cartesian State, to the overflowing of the passions to organize social life through the Market.

It is cultural capitalism, not cultural Marxism.

Olavo and his followers not only hide this truth but become agents of what they declare to fight by proposing as a supposed alternative, even more liberalism and even more capitalism.

It is liberal capitalism that engenders and propels postmodern cosmopolitan globalism based on rootless, nomadic, wandering finance. Embracing capitalism and liberalism as solutions to the current scenario is like trying to put out a fire by throwing gasoline on the fire.

The mythology of a “cultural Marxism” has died. It is unsustainable in a world where the main drivers of globalist causes are megacorporations like Apple, Google, McDonald’s, Coca-Cola, Microsoft and others.

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : It is cultural capitalism, not cultural Marxism:  The mythology of a “cultural Marxism” has died. It is unsustainable in a world where the main drivers of globalist causes are megacorporati...

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : ΡΩΣΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΕΔΑΦΟΣ

 ο Thiriart ανέθεσε στην ΕΣΣΔ έναν ρόλο παρόμοιο με αυτόν του Βασιλείου της Σαρδηνίας στη διαδικασία της ενοποίησης της Ιταλίας και του Βασιλείου της Πρωσίας στον γερμανικό κόσμο ή, για να αναφέρω έναν παλαιότερο ιστορικό παραλληρισμό του ίδιου του Thiriart, με το Βασίλειο της Μακεδονίας στην Ελλάδα τον τέταρτο αιώνα π.Χ .: 

«Η κατάσταση της Ελλάδας το 350 π.Χ. διασπασμένη σε αντίπαλα κράτη πολιτών και μοιρασμένο μεταξύ των δύο δυνάμεων της εποχής, της Περσίας και της Μακεδονίας, παρουσιάζει μια προφανή αναλογία με την κατάσταση της σημερινής Δυτικής Ευρώπης, χωρισμένη σε μικρά και αδύναμα εδαφικά κράτη (Ιταλία, Γαλλία, Αγγλία, ομοσπονδιακή Γερμανία ) υποταγμένα στις δύο υπερδυνάμεις »[14]. Επομένως, όπως υπήρχε ένα φιλομακεδονικό κόμμα στην Αθήνα, έτσι θα ήταν σκόπιμο να δημιουργηθεί ένα επαναστατικό κόμμα στη Δυτική Ευρώπη για να συνεργαστεί με τη Σοβιετική Ένωση"

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : ΡΩΣΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΕΔΑΦΟΣ: Του Claudio Mutti   20 Σεπτεμβρίου 2021 https://www.eurasia-rivista.com/la-russia-territorio-libero-deuropa/ Το 2022 θα συντρέξουν τόσο η εκ...

The origins of Pan-Africanism

Daria Platonova

Projects for African unification first appeared in the 19th century from the pen of Haitian authors Martin Robison Delany and Benito Sylvain. In the first half of the twentieth century, the most prominent leader of Pan-Africanism was Marcus Garvey. Marcus Garvey, of Jamaican origin, founded the Universal Association for the Improvement of the Negro Condition (UNIA) in the United States in 1914 and launched the Back to Africa project.

Interestingly, Muammar Gaddafi, the Libyan leader, was also among the Pan-Africanists who rejected the political ideologies that existed during the Cold War and later (communism, liberalism and fascism) and sought a new political theory. 

The main enemies of this pan-Africanism are the networks of the globalist George Soros. The new African leaders speak out against mass migration and for the return of all Africans to their historic homeland, whose greatness and prosperity they are called to revive on the basis of ancient African traditions and cultures.

Russia and China, the current poles of opposition to the West, are seen as logical allies in such a situation.

Sankara himself was a man of absolute integrity: he opposed any hegemony on the African continent, was inspired by the ideas of Fidel Castro and the Cuban revolution, and advocated a popular democratic revolution with anti- imperialists.

https://www.geopolitica.ru/en/article/pan-africanism-today-neocolonialism-multipolarity

The fall of an empire—the Lesson of Byzantium

Οι Ρώσοι έχουν την επίγνωση και την επαγρύπνηση που απουσιάζει από τους Νεοέλληνες...

 

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Π.ΚΟΝΔΥΛΗΣ :απο τον ΕΥΡΩΑΤΛΑΝΤΙΣΜΟ στην ΕΥΡΑΣΙΑ

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Π.ΚΟΝΔΥΛΗΣ :απο τον ΕΥΡΩΑΤΛΑΝΤΙΣΜΟ στην ΕΥΡΑΣΙΑ: ΣΠΥΡΟΣ ΚΟΥΤΡΟΥΛΗΣ «Όποιος δεν θέλει να είναι το φερέφωνο του ισχυρού δεν πρέπει και να αποδέχεται την εικόνα που προβάλλει και επιβάλει ο ισ...

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Ο Οδυσσέας, ο Αλέξανδρος και η Ευρασία

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Ο Οδυσσέας, ο Αλέξανδρος και η Ευρασία:   Ο Οδυσσέας, ο Αλέξανδρος και η Ευρασία Claudio Mutti [Επομένως, σε ποιο βαθμό είναι δικαιολογημένες οι συνήθεις προσπάθειες εντοπισμού ...

Ο Μέγας Αλέξανδρος στην Περσική Επική Ποίηση

 

Σαχ-Ναμέ του Φερντοσί & Εσκενταρ-Ναμέ του Νιζαμί

Βιβλιοπαρουσίαση του έργου της Μαριάννας Ιατροπούλου-Θεοχαρίδου , εκδόσεις Έλλην

Το βιβλίο της Μαριάννας Ιατροπούλου- Θεοχαρίδου «Ο Μέγας Αλέξανδρος στην Περσικη Επική Ποίηση» , εκδόσεις Έλλην, 2007 παρουσιάζεται γιατί αποτελεί ένα μοναδικό ερευνητικό έργο όχι μόνο για τα Ελληνικά Πανεπιστημιακά δεδομένα αλλά και για τα διεθνή. Αναπτύσσοντας μια εξαιρετική σε σχολαστικότητα παρουσίαση της σημασίας του λεγόμενου Μυθιστορήματος του Μεγαλου Αλεξάνδρου, η συγγραφέας ξετυλίγει την Ιστορία της εθνικής Περσικής γραμματείας με αιχμή τα δυο αθάνατα έργα του Ιρανικού πνεύματος, το Σαχ-Ναμέ του Φερντοσί και το Εσκενταρ-Ναμέ του Νιζαμί. Στην εργασία αυτή θα ανακαλύψουμε την λειτουργια του Αλεξανδρινού συμβολισμού μέσα στην μεγαλύτερη οικογένεια των ηρώων και βασιλέων της Περσίας, τις αιτίες της πνευματικής σύνθεσης του Ιρανικού πνεύματος με το Ελληνικό και την βαθιά αξιοποίηση της συνθεσης αυτής κατά την Ισλαμική περίοδο του Περσικού έθνους.

Για την πνευματική κορύφωση της Ελληνο-Περσικής σύνθεσης μέσα από την σχέση του Πλατωνισμού και του Ιρανικού Σιιτικού Ισλάμ θα δημοσιεύσουμε σύντομα ένα εκτεταμένο κείμενο που θα φωτίσει ερμηνευτικά την σημαντικότερη , μαζί με την Ελληνο-Ρωμαϊκή, πνευματική παρακαταθήκη της Ινδό-Ευρωπαικής Παράδοσης στον παγκόσμιο πολιτισμό.

Στο εξαιρετικό αυτό βιβλίο εκτός από την αναλυτική έκθεση των θρύλων, γεγονότων και καταγραφών που ενώνουν την ιστορική πορεία της ζωής του μεγάλου έλληνα με το εθνικό φαντασιακό του μεγάλου Περσικού έθνους, βρίσκουμε και επισημάνσεις της συγγραφέως σχετικά με την σημαντική επιρροή του Περσικού Επικού Λόγου στην Ευρωπαϊκή Μεσαιωνική Ιπποτική λογοτεχνία που αγγίζει μέχρι και τα όρια της μυθολογίας και θεολογίας του Γκραάλ.

Με το έργο αυτό ο αναγνώστης θα παρακινηθεί να γνωρίσει την ιδιαιτερότητα των Ελληνο-Ιρανικών δεσμών και να αντιληφθεί την διαθρησκευτική επίδραση βαθύτερων μεταιστορικών συμβολισμών στην Παράδοση μας.

επιθεώρηση ΛΥΚΑΥΓΕΣ

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Γιατί η συνηγορία υπέρ του Μαζάουερ

"Αν ψάξουμε τις ρίζες του φαινομένου, θα χρειαστεί μάλλον να πάμε πολύ μακριά, σε έναν βαθύτατο πολιτικό και ιδεολογικό διχασμό της πόλης.

Εξ αιτίας της προσφυγικής καταγωγής μεγάλου μέρους των Θεσσαλονικέων, ή της αγροτικής προέλευσής τους, σε έναν τόπο όπου η ανάμνηση της τουρκικής παρουσίας είναι πολύ πρόσφατη και ακόμα πιο πρόσφατες οι συγκρούσεις γύρω από το Μακεδονικό, η πλειοψηφία των κατοίκων της πόλης εμφορείται από μια έντονα πατριωτική ιδεολογία, ενίοτε και με ισχυρά συντηρητικά και ορθόδοξα στοιχεία. Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη των βυζαντινών ναών, της γειτνίασης με το Άγιο Όρος και με… τα Σκόπια.

Σε αυτά τα πλαίσια και δεδομένης της προϊστορίας της ισχυρής εβραϊκής παρουσίας στο εργατικό κίνημα και των συγκρούσεων του Εμφυλίου, με αποκορύφωμα το Μακεδονικό στα 1948-49, η Αριστερά της πόλης, μειοψηφική, ανέπτυξε μια έντονα εθνομηδενιστική αντίληψη. Σε αυτή συνέβαλε, στη μεταπολιτευτική περίοδο ιδιαίτερα, και η παρουσία του Πανεπιστημίου, ειδικά οι σχολές των Επιστημών του Ανθρώπου, όπου οι αποδομητικές αντιλήψεις στην ιστορία, την παιδαγωγική, τη γλωσσολογία, ήταν πολύ ισχυρότερες από τις αντίστοιχες στην Αθήνα.

Αντίθετα, ο πλειοψηφικός «πατριωτικός» χώρος θα εκφραστεί πολύ περισσότερο από τη Δεξιά, το Κέντρο και, τις περασμένες δεκαετίες, από το ΠΑΣΟΚ, που θα ενσωματώσει ένα μεγάλο μέρος και της «πατριωτικής αριστεράς» που δεν μπορούσε να αποδεχτεί τις ισχυρά εθνομηδενιστικές αντιλήψεις των κυρίαρχων αριστερών κομμάτων.

Ωστόσο, αυτός ο πολιτικο-πολιτισμικός διαχωρισμός υπέκρυπτε και έναν άλλον, κοινωνικό ή οιονεί κοινωνικό, ανάμεσα σε μια σχετικά μικρή, αλλά ισχυρή, ομάδα Θεσσαλονικέων «ευπατρίδων» και μια πλειοψηφία επήλυδων –προσφυγικής ή αγροτικής προέλευσης– που κατά καιρούς έχει λάβει πολλές μορφές.

Η ομάδα κάποιων «παλιών Θεσσαλονικέων», που για χρόνια ένιωθε να «πνίγεται» από την παρουσία των «άξεστων» επήλυδων κάθε είδους, σε συμμαχία με την πανεπιστημιακή και πολιτισμική αριστερά, αναπολεί αίφνης την «πολυεθνική» Θεσσαλονίκη, «τη Θεσσαλονίκη των φαντασμάτων», για να αντιπαρατεθεί στην «ελληνικούρα» που την περιστοιχίζει. Διότι η παλιά Θεσσαλονίκη, η πριν το 1912, εξιδανικεύεται, έτσι, σε μια «πολυπολιτισμική μητρόπολη», την οποία κατέστρεψε η ενσωμάτωση της πόλης στο στενό και «επαρχιώτικο» ελληνικό κράτος μετά την απελευθέρωσή της.

Αυτή η αντίθεση θα εκφραστεί πολύ έντονα και στις πολιτικές διαμάχες που διαπερνούν την πόλη, ιδιαίτερα στο δημοτικό επίπεδο.

Αυτή η θεσσαλονικιώτικη ελίτ, συσπειρωμένη γύρω από το πανεπιστήμιο και το κέντρο της πόλης, είδε στο βιβλίο του Μ. κάτι σαν το «λίμπρο ντ’ όρο» μιας καταγωγής πατρικίων, έστω κι αν αυτό το βιβλίο υποβαθμίζει την ελληνική παρουσία στη Θεσσαλονίκη. Φαντασιακά, νιώθουν περισσότερο ταυτισμένοι με τα φαντάσματα μιας «κοσμοπολίτικης» πόλης, παρά με τη συμπρωτεύουσα του ελληνικού κράτους. Και αυτή η αντίθεση, η οποία εκφράζεται με όλους τους πιθανούς τρόπους, εγκολπώθηκε το βιβλίο του Μαζάουερ ως ένα εργαλείο για την κατάκτηση της πολιτικής και πολιτισμικής ηγεμονίας από τις εκσυγχρονιστικές ελίτ στη Θεσσαλονίκη, αλλά και στην Ελλάδα γενικότερα."

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Γιατί η συνηγορία υπέρ του Μαζάουερ: Του Γιώργου Καραμπελιά από το Άρδην τ. 91 Με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του Γιάννη Ταχόπουλου (Η Θεσσαλονίκη, ο Μαζάουερ και τα φα...

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ “ΕΛΛΗΝ” ΚΑΙ “ΕΛΛΑΔΑ” ~ Πώς Η Δύση Επέβαλε Ότι Το Βυζαντινό Κράτος Δεν Ήταν Ελληνικό Για Να Αποκόψει Τον Ελληνισμό Από Την Αρχαιότητα

 Ήταν ένας καιρός όπου, από τον Kάβο - Mαταπά μέχρι το Δούναβη και από την Aδριατική ως τη Mαύρη Θάλασσα, Xριστιανός και Έλληνας ήταν λέξεις συνώνυμες. Oι σταυραετοί της Mάνης και τα καπλάνια του Mαυροβουνιού, τα ξεφτέρια του Σάβου και οι Mακεδόνες δέχονταν το όνομα Έλληνες πολύ καιρό ακόμη μετά τον θάνατο του Pήγα, του οποίου τους στίχους παραθέσαμε πιό πάνω…”

Η περιγραφή του Γάλλου (ιστορικού και περιηγητή) που μιλάει για την Oρθόδοξη Kοινοπολιτεία των Βαλκανικών λαών είναι χαρακτηριστική. Αυτή η κατάσταση είχε διαμορφωθεί υπό την εθναρχική και πνευματική καθοδήγηση του Οικουμενικού Πατριαρχείου και στα πλαίσια του Γένους των Ρωμηών (Pούμ μιλλέτ). Αυτή την Ελληνιστική υπερδύναμη ήθελε να αναστήσει και ο Καποδίστριας, αλλα και ο Μακρυγιάννης, ο οποίος έλεγε: “Να αναλάβομεν και να γένομεν και ένα όλοι οι ομόθρησκοι” (Στρατηγού Μακρυγιάννη “Οράματα και Θάματα”, Αθήνα 1983, σελ 177) καθώς και “Θα κάμωμεν το Ρωμαίικο” («Απομνημονεύματα», εκδ Μπάϋρον, σ.174).

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ “ΕΛΛΗΝ” ΚΑΙ “ΕΛΛΑΔΑ”

Οι λέξεις “Ελλην” και “Ελλάδα”, ήταν πλέον περιγραφικές της εθνότητας ΟΛΩΝ των κατοίκων των Βαλκανίων! Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, είχαν ελληνιστικό υπόβαθρο, αλλά εμείς, με την εμμονή στον εθνικισμό (λόγω της ηγεμονίας των ξένων, οι οποίοι δεν ήθελαν αναβίωση της Ρωμανίας), αναγκάσαμε τους υπόλοιπους λαούς να αυτονομηθούν, χάνοντας ίσως για πάντα την πολιτισμική ηγεσία των Βαλκανίων.

Το όνομα Ελλάδα στην αρχή της επανάστασης του 1821 βεβαίως ουδεμία σχέση είχε με τις φαντασιώσεις των σημερινών “αρχαιόπληκτων”. Ελλάδα σήμαινε τα Βαλκάνια. “Ο Μωρέας, η Ήπειρος, η Θεσσαλία, η Σερβία, η Βουλγαρία, τα νησιά του Αρχιπελάγους, εν ένι λόγω η Ελλάς άπασα έπιασε τα όπλα δια να αποτινάξει τον βαρύν ζυγόν των βαρβάρων”, λέει στην προκήρυξή του στο Ιάσιο (24-2-1821) ο Αλέξανδρος Υψηλάντης. Οι Σέρβοι και οι Βούλγαροι είναι “Έλληνες”. Το ίδιο λέει κι ο Θ. Νέγρης στο “Ανάπτυξις του νόμου της Επιδαύρου” στα 1824».

https://www.ksipnistere.com/2019/03/blog-post_374.html

Περί "ρωσοφιλίας" / Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Γιατί η Δύση αποκόπτει τον Ελληνισμό από τη βυζαντ...

Περί "ρωσοφιλίας"

Ναι οκ, συμφωνούμε:

"Οι Έλληνες πρέπει να αποβάλουμε επιτέλους το σύνδρομο των ξενικών κομμάτων. Ο μεγαλύτερος αντίπαλος οποιασδήποτε σκέψης είναι η ιδεοληψία, ειδικά όταν αυτή πρόσκειται επί ιδεών και πλαισίων όχι ενδογενών αλλά εισαγόμενων. Ο Έλληνας δεν δύναται να είναι ούτε ευρωπαϊστής, ούτε ατλαντιστής, ούτε ρωσόφιλος."

Αλλά για μια στιγμή. 

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Τα αντλαντιστής και ευρωπαϊστής είναι τουλάχιστον ουδέτερα αν όχι με θετικό πρόσημο. Αλλά ας δεχτούμε  είναι ουδέτερα. 

Το "ρωσόφιλος" όμως είναι ξεκάθαρα φορτισμένο αρνητικά. Κατά αναλογία θα έπρεπε να λέει "ευρασιανιστής". Αλλά ας δεχτούμε ότι αυτό εννοεί και του λείπει η έννοια.

Σε μια χώρα που όχι απλά κυριαρχούν οι, αλλά κυριαρχείται από, αντλαντιστές και ευρωπαιστές δεν είναι λίγο περίεργο να λες ότι ο Έλληνας δεν δύναται να είναι ούτε "ρωσόφιλος", δλ ευρασιανιστής;

Είναι σα να λες ότι δεν χρειάζεται να προσπαθήσουμε να εξισορροπήσουμε την υπερβολική δυτική, ευραντλαντική "επιρροή" στα καθ'ημάς με λίγο Ευρασιανισμό. Πώς όμως να γκένεν ατό; Ντεν γκένετε.

Πόσο μάλλον όταν τους άλλους τους δυτικόφιλους τους αποκαλείς με την ουδέτερη προς θετική έννοια.

Κι όλα αυτά από έναν αρθρογράφο που, θεωρώ, ότι και ειλικρινής είναι και εμφανώς δεν του αρέσει που "η Δύση αποκόπτει τον Ελληνισμό από τη βυζαντινή παράδοση"!

Φανταστείτε δλδ πόσο αντικειμενικοί και ίσων αποστάσεων είναι όλοι εκείνοι οι λυσσασμένοι αντιβυζαντινοί (φι)λελέδες.

Και μιας και πιάσαμε τα της γλώττας λανθάνουσας. 

Στην Ιταλία όσοι αντιτίθενται στο ΝΑΤΟ λένε 

"έξω η Ιταλία από το ΝΑΤΟ". 

Στην Ελλάδα λέμε 

"έξω το ΝΑΤΟ από την Ελλάδα".

Γλώττα λανθάνουσα λέγει τ' αληθή...

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Γιατί η Δύση αποκόπτει τον Ελληνισμό από τη βυζαντ...:   Θεόδωρος Ράκκας Όταν δημιουργήθηκε το σύγχρονο ελλαδικό κράτος, στην Ευρώπη κυριαρχούσε, ελέω Διαφωτισμού, ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό, πο...

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : "Ανήκομεν εις την Δύσιν"...

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : "Ανήκομεν εις την Δύσιν"...: «Η Ελλάδα, μια μη δυτική χώρα, είναι μέλος και των δύο οργανισμών, […] δεν αποτελεί μέρος του δυτικού πολιτισμού, αλλά υπήρξε η πατρίδα τ...

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Radical Subject Το Ριζικό Υποκείμενο

Το Ριζικό Υποκείμενο

Υπάρχουν τέσσερις τύποι ανδρών, σύμφωνα με τον Martin Heidegger: 

Οι απλοί και αδαείς άνθρωποι, που δεν μπορούν να επιλέξουν τίποτα. Αλλάζουν με τον κόσμο και την κοινωνία. 

Οι Συντηρητικοί. Φοβούνται τη νύχτα του Θεού, την παρακμή. Θέλουν να διατηρήσουν αυτό που υπάρχει ενάντια στο χρόνο που καταβροχθίζει τα πάντα. 

Οι Προοδευτικοί. Θέλουν να πάνε προς την κατεύθυνση της αποσύνθεσης όλο και πιο γρήγορα. Είναι αυτοί που ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση. 

Οι φιλελεύθεροι, η παγκόσμια κυβέρνηση, μαζί μπορούν να ονομαστούν «Η Συλλογικότητα του Αντίχριστου». 

Υπάρχει επίσης ένας τέταρτος τύπος: οι νέοι φιλόσοφοι. Κατεβαίνουν στο κέντρο της νύχτας και δεν φοβούνται. Εκεί βρίσκεται ο μεγαλύτερος κίνδυνος. Ο Χάιντεγκερ είπε για αυτούς: αυτοί οι φιλόσοφοι βρίσκονται αντιμέτωποι με τη «σκληρή γνώση του μηδενισμού», όπως ήταν το Wissen des Nihilismus. 

Το Ριζικό Υποκείμενο πηγαίνει με τον κόσμο χωρίς να είναι αυτού του κόσμου. Είναι από μόνη της μια παράδοξη εκδήλωση του τέλους. Το αποκαλώ "ευρασιαστικό ζεν". 

Η ακραία περίπτωση: ο παραδοσιακρατικός χωρίς παράδοση. Ο διαφοροποιημένος άνθρωπος. Γιατί ο διαφοροποιημένος άνθρωπος; Εδώ έρχεται το σχήμα του Ριζικού Υποκειμένου. 

Το Ριζικό Υποκείμενο είναι η χρυσή ψυχή στην Εποχή του Σιδήρου. Γιατί η χρυσή ψυχή είναι εύκολο να βρίσκεται στον κόσμο του χρυσού. Αλλά είναι αδύνατο να κριθεί εκ των προτέρων: είναι καλός ο άνθρωπος επειδή ζει σε μια παραδοσιακή κοινωνία ή επειδή η ψυχή του είναι χρυσή; Είναι δυνατή η απάντηση μόνο βάζοντας την ψυχή στον κόσμο του σιδήρου.

 Alexander Dugin

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Radical Subject: Radical Subject, Alexander Dougin There are four types of men, according to Martin Heidegger : The simple and ignorant people , who can’...

Huntington’s Error And The Rise Of Russia

«Russia is a powerful and diplomatically fortunate force· she does not pose a threat to its neighbors or to Europe. But her defensive position must be impressive enough, to prevent any possible aggression against her» (Tsar Nicholas I).

May 29, 2019

By Ioannis Fritzalas – Geopolitical Analyst

The world community is going through one of the most crucial and nodal periods in the history of humanity. All it takes is a single glimpse on the developments, concerning the Ukraine, Syria, Iran, Venezuela and Turkey, namely the five main pieces in the mosaic of the international competition between the United States and the strategic partnership of the Russian Federation and China. Whatever the ideological/political direction of the observer of the international developments may be, a clear and objective outlook of the situation does not allow controversies: the strategic monarchy of the United States is in the process of its decomposition, inaugurating the inception of a new historical period for mankind, the so-called post-western era.

The gradual emergence of a multipolar international system and the formation of new centers of economic and political power perplex both the structure and the interpretation of international relations. Beyond any doubt, the global power and development potential is becoming decentralized, and is shifting towards the Asia-Pacific Region, eroding the global economic and political dominance of the traditional western powers, reinforcing alternative centers of power, under the influence of the Russian Federation and China.

Obviously, the structure of the international status quo, based on the strategic monopoly of the USA, is in serious jeopardy, for the first time since the initiation of the post-soviet era. A contingent collapse of the American militaristic empire , followed by the social instability and political violence, that Prof. Peter Turchin has predicted for the USA and Western Europe, will presumably bring about unpredictable consequences at global level (including the revision of the existing political boundaries), aiming at the deterrence of the impending multipolar world order and the states that support it, as well as the destabilization of the Russian Federation and the containment of its recovery in the international scene, as a leading global power.

Furthermore, we cannot underestimate the extent of the undermining of Russia’s vital interests by the West, as well as the subsequent escalation of the polarization between the two warring sides. According to the Foreign Policy Concept of the Russian Federation, the attempts made by western powers to maintain their positions in the world, including by imposing their point of view on global processes and conducting a policy to contain alternative centers of power, are detrimental to the long-term interests of all sides, run counter to the growing need for cooperation and lead to both a greater instability in international relations and growing turbulence on the global and regional levels.

The – undoubtedly – failed Euroatlantic architecture keeps adopting an obsolete Cold War mentality, which does not represent the strategic conception of a rational decision maker, but the irrational “modus operandi” of an obscure international elite (established on the “unholy collusion” between the US military-industrial complex and the anti-Semitic Saudi-Zionist alliance) that determines the political direction of the West, through the manipulation of its technocratic leaders, with the aim to preserve privileges that are against the global prosperity, freedom, stability and peace.

The dynamic recovery of the Russian Federation, which, according to the last leader of the Soviet Union, Mikhail Gorbachev, may conclude in the establishment of a union of the former Soviet states, in the former borders, with the same members and on the basis of free will, poses a serious threat to the perpetuation of those privileges.

It is not surprising, therefore, that the core of the contemporary Western political and geopolitical worldview is the widespread Russophobic prejudice, according to which Putin’s Russia is an enemy of the European system of values and the Western civilization. Could it be right? The necessity for a deeper understanding of both the Russian foreign policy and the strategic culture in general is more timely than ever.

In order to draw a definite conclusion, we need to acknowledge and examine the fundamental priorities of the Russian foreign policy and strategy. In accordance with the Foreign Policy Concept Of The Russian Federation and the Russian National Security Strategy, the key priorities set by the Russian leadership, within the framework of an integrated strategic planning, are indicatively the following:

"Οι Ρώσοι είναι η υπόσχεση ενός πολιτισμού που θα έρθει, καθώς οι βραδινές σκιές απλώνονται στη Δύση".

"Οι Ρώσοι είναι η υπόσχεση ενός πολιτισμού που θα έρθει, καθώς οι βραδινές σκιές απλώνονται στη Δύση".

"Στην Ρωσσία θα αντικατασταθεί (ο σοσιαλισμός)  από μια νέα μορφή τσαρισμού, το μόνο εφικτό σύστημα για ένα λαό που διαβιεί κάτω από αυτές τις συνθήκες. Πολύ πιθανόν, αυτος ο τσαρισμός να θυμίζει το πρωσσικό σοσιαλιστικό σύστημα πιο στενά από τον κοινοβουλευτισμό. Αλλά το μέλλον των ασυνείδητων δυνάμεων της Ρωσσίας δεν έγκειται σε λύσεις σε πολιτικά και κοινωνικά διλήμματα αλλά στην επικείμενη γέννηση μιας Νέας Θρησκείας, της τρίτης που θα αναδειχθεί από την μήτρα του Χριστιανισμού, όπως ο Γερμανικός- Δυτικός πολιτισμός ασυνείδητα συνέλαβε την δεύτερη μορφή Χριστιανισμού κατά το 1000μΧ. Ο Ντοστογιέφσκι είναι ένας από τους προφήτες αυτής της νέας πίστεως. Μέχρι στιγμής είναι ανώνυμη, αλλά ήδη έχει αρχίσει να εισέρχεται σε μια ήσυχη και απείρως απαλή δύναμη."

Όσβαλντ Σπένγκλερ,

Πρωσσισμός και Σοσιαλισμός

Δείτε τις παρόμοιες αναλύσεις στο θέμα της θέσης της Ρωσίας στον σύγχρονο Πολυπολικό Κόσμο και ειδικά στο ζήτημα της  έλειψης απήχησης της ως εναλλακτικός στην Δύση Πολιτισμικός Πόλος από δύο εξαιρετικούς (και γεωστρατηγικους) αναλυτές. (Όχι σαν κάτι δικούς μας που κάθε λίγο και λιγάκι καταρρέουν την Τουρκία και τελικά μένουν με τον αγωγό στο χέρι) 

Tim Kirby 

Why is Russia losing the Infowar? - Q&A

Syriana Analysis

Can Russia ever be a Superpower again?

Role of Russia in the World pt.2 (Answers to Viewers)

 

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Eduard Limonov: Fighting Instinct

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Eduard Limonov: Fighting Instinct: “Will we produce weapons? Of course, we will. We will wage wars. But not those like before, not front on front. Our people will infiltrat...

Το παρακράτος του «αντιφασισμού»

 7 Δεκεμβρίου 2021  Πυργίτης

Πώς ονομάζεται κάποιος που «βάζει πλάτη», για να εφαρμόσει το κράτος τους πλέον απάνθρωπους σχεδιασμούς του; Πώς χαρακτηρίζεται εκείνος που με προθυμία αναλαμβάνει να συκοφαντήσει, να λοιδορήσει, ακόμη και να ασκήσει σωματική βία εναντίον αγωνιζόμενων; Πώς λέγεται ο «χρήσιμος», που θα κάνει κάθε βρώμικη «δουλειά» για λογαριασμό του κράτους, ώστε να μην χρειάζεται να εκτεθούν οι (επίσημοι) έμμισθοι μπράβοι του; Η απάντηση είναι μία και αυτονόητη.

Παρακρατικός.

Άραγε, έχει σημασία αν αυτός πληρώνεται άμεσα ή αν έχει -μέσω πολιτικών διαύλων- άλλου τύπου συναλλαγές με το κράτος; Σίγουρα όχι. Η συναλλαγή αυτή, μικρή ή μεγάλη, με τους κρατικούς μηχανισμούς κάθε πολιτικής απόχρωσης, είναι συχνά και ένα έμμεσο οικονομικό αλισβερίσι, ακόμη κι αν φαινομενικά δεν υπάρχουν χρήματα σε αυτή τη συναλλαγή. Κάποιες φορές μάλιστα, είναι πολύ αποδοτικότερη για τον συναλλασσόμενο με το κράτος, συγκρινόμενη με τις απολαβές ενός έμμισθου μπράβου. Κι ασφαλώς η συναλλαγή αυτή μπορεί να πάρει πολλές μορφές.

Λίγα λόγια τώρα για τα γεγονότα στην Αυστρία.

Στις 4/12 δεκάδες χιλιάδες αγωνιζόμενοι στην Βιέννη και σε άλλες 27 πόλεις της Αυστρίας κατέβηκαν στους δρόμους, διαδηλώνοντας ενάντια στον απολυταρχικό εφιάλτη του υποχρεωτικού εμβολιασμού. Ας θυμίσουμε εδώ πως το αυστριακό παράρτημα της Παγκόσμιας Υγειονομικής Χούντας  υπήρξε το πρώτο που «διάβηκε τον Ρουβικώνα», επιβάλλοντας καθολική υποχρεωτικότητα «εμβολιασμού» σε όλους τους ενήλικες εξουσιαζόμενους.

Με άλλα λόγια, όποιος από την 1η Φεβρουαρίου δεν «εμβολιαστεί» με το πειραματικό σκεύασμα είτε θα του επιβάλλεται εφάπαξ πρόστιμο 8000(!!!) ευρώ είτε θα φυλακίζεται για 3-4 εβδομάδες!!! Ασφαλώς, το παραπάνω αποτελεί «σκηνές από τα προσεχώς» (και) για τους εξουσιαζόμενους του ελλαδικού χώρου. Αμφιβάλει αλήθεια κανείς πλέον για αυτό;

Στους δρόμους της Βιέννης διαδήλωσαν ενάντια στην Παγκόσμια Υγειονομική Χούντα άνθρωποι κάθε ηλικίας. Μάλιστα, ένα μέρος των αγωνιζόμενων συγκρούστηκε με τις δυνάμεις καταστολής, δίχως, ωστόσο, τα γεγονότα να λάβουν διαστάσεις. Ας μην ξεχνούμε όμως πως οι κοινωνικοί αγώνες εντός των αυστριακών τειχών δεν είναι κάτι το συνηθισμένο, οπότε και η σημασία τέτοιου μεγέθους διαδηλώσεων είναι ιδιαίτερα μεγάλη.

Και τώρα επανερχόμαστε στους παρακρατικούς.

Την ίδια ώρα που συνέβαιναν όλα αυτά, μερικές εκατοντάδες «αντιφασίστες» οργάνωναν αντισυγκεντρώσεις, ενάντια στους αγωνιζόμενους που διαδήλωναν κατά του υγειονομικού απαρτχάιντ και της υποχρεωτικότητας. [1] Αποκαλούσαν τους αγωνιζόμενους «φασίστες»,  απειλώντας τους με κρεμάλες, εκτελέσεις, απελάσεις – δηλαδή τα «γνωστά». Αν απορείτε για τα εισαγωγικά στη λέξη «αντιφασίστες», η απάντηση είναι προφανής: όταν κάποιος συστηματικά κι οργανωμένα προσπαθεί να καταστείλει το αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας, όταν αυτό αντιστέκεται μάλιστα σε μια τέτοια δικτατορία, σίγουρα δεν έχει κανένα πρόβλημα με το κράτος και μάλιστα με αυτό στην απολυταρχική του μορφή. Το αντίθετο· είναι στυλοβάτης του και δίχως αμφιβολία λειτουργεί ως παρακρατικός και μάλιστα μιας άνευ προηγουμένου χούντας.

Αναρωτιέται κανείς ποιο υποτίθεται πώς είναι το «πρόβλημα» τους; Οι εθνικές σημαίες που κρατούν κάποιοι από τους αγωνιζόμενους; Δηλαδή, αν για παράδειγμα υφίσταντο τέτοιοι «αντιφασίστες» τον Νοέμβρη του ’73, θα καταστέλλανε τους αγωνιζόμενους, επειδή είχαν ελληνικές σημαίες; Ή επειδή αυτοπροσδιορίζονταν (τουλάχιστον οι περισσότεροι) ως «αγωνιζόμενοι φοιτητές/ αγωνιζόμενοι Έλληνες»; Βέβαια, το ΚΚΕ προσπάθησε να το κάνει αυτό, ανεπιτυχώς… Μάλιστα, όταν μέσα στο Πολυτεχνείο βρίσκονταν πανό που έλεγαν «Κάτω η εξουσία» δίπλα σε ελληνικές σημαίες. Το γεγονός αυτό δείχνει ότι υπήρχε ανοχή στη διαφορετικότητα της άποψης.

Αλήθεια, γιατί οι απόψεις, οι «θεωρίες» και κυρίως οι πρακτικές τους έχουν τόσα πολλά κοινά με τους μπολσεβίκους; Γιατί όποιος δεν χωρά ακριβώς στην προκρούστια κλίνη τους είναι «φασίστας»; Και ποιος άραγε «δεν χωρά»; Αυτός που δεν είναι αρεστός στην αριστερή εκδοχή του κρατισμού; Ή, την δεδομένη περίοδο, όποιος δεν είναι αρεστός στην οικουμενική-υγειονομική χούντα; Γιατί άραγε συμπεριφέρονται τόσο πολύ «σαν» μπολσεβίκοι οι «αντιφασίστες»;

Ασφαλώς, επειδή αυτού του είδους οι «αντιφασίστες» είναι κι αυτοί μπολσεβίκοι και μάλιστα της πλέον εξουσιομανούς «φάρας».

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : O Μινώταυρος της Αθήνας και ο Θησέας της Θεσσαλονί...

Η κόντρα μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης δεν έχει τίποτα να κάνει με τον τοπικισμό. Έτσι βολεύει το αθηνοκεντρικό αφήγημα να το παρουσιάζει.

Είναι μια κόντρα μεταξύ Δυτικής Αποικιοκρατίας και Πανελληνίου Πατριωτισμού. 

Η Αθήνα, ως έδρα του κράτους, εκπροσωπεί την Αποικιοκρατία.

Η Θεσσαλονίκη, ως η μεγαλύτερη πόλη της Ελληνικής Επαρχίας, της Ενδοχώρας, τον Πατριωτισμό.

Δεν επιτρέπεται να υπάρχει Έλληνας Πατριώτης που να μην έχει διαβάσει αυτές τις κειμενάρες, σχεδόν Μανιφέστο, του Δημήτρη Μάρτου.

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : O Μινώταυρος της Αθήνας και ο Θησέας της Θεσσαλονί...: Του Δημήτρη Μάρτου  Τι θα γινόταν αν μεταφερόταν η πρωτεύουσα του κράτους κάπου αλλού; Αυτό βέβαια είναι ρητορικό ερώτημα, αλλά και λίγο προ...

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Θεσσαλονίκη-Αθήνα: Φυσικές και καιροσκοπικές πόλει...

Η κόντρα μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης δεν έχει τίποτα να κάνει με τον τοπικισμό. Έτσι βολεύει το αθηνοκεντρικό αφήγημα να το παρουσιάζει.

Είναι μια κόντρα μεταξύ Δυτικής Αποικιοκρατίας και Πανελληνίου Πατριωτισμού. 

Η Αθήνα, ως έδρα του κράτους, εκπροσωπεί την Αποικιοκρατία.

Η Θεσσαλονίκη, ως η μεγαλύτερη πόλη της Ελληνικής Επαρχίας, της Ενδοχώρας, τον Πατριωτισμό.

Δεν επιτρέπεται να υπάρχει Έλληνας Πατριώτης που να μην έχει διαβάσει αυτές τις κειμενάρες, σχεδόν Μανιφέστο, του Δημήτρη Μάρτου.

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Θεσσαλονίκη-Αθήνα: Φυσικές και καιροσκοπικές πόλει...: του Δημήτρη Μάρτου ,  Σ την πλέον συγκεντρωτική χώρα του κόσμου, δεν μπορεί να πηγαίνεις σε δημοτικές και περιφερειακές εκλογές και να μη συ...

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Μάνος Φαλτάιτς

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Μάνος Φαλτάιτς:   Μάνος Φαλτάιτς Ο Εμμανουήλ Φαλτάιτς, Έλληνας εθνικιστής φιλόσοφος, συγγραφέας, λαογράφος, ζωγράφος και ιδρυτής του ομώνυμου μουσείου στη Σ...