Jim Morrison και Βίλιππος Β' ο Μακεδών

Νογώ πως δεν πρωταγωνίστησε τυχαία ο Val Kilmer σε δυο από τις πιο εμβληματικές ταινίες του Oliver Stone. Στους Doors και τον Alexander. Στην πρώτη ενσάρκωσε, με καταπληκτική ομοιότητα, τον Jim Morrison και στην δεύτερη τον Φίλιππο Β' της Μακεδονίας και πατέρα του Μεγαλέξανδρου. Κάποιου είδους γιούνκιου Συγχρονισμού ( Synchronicity, Carl Jung ) έλαβε χώρα εδώ. 

Ο Jim Morrison λάτρευε τους Μεγαλέξανδρο και θεό Διόνυσο. Ο ίδιος ο Αλέξανδρος θεωρούσε εαυτόν κάτι σαν ενσάρκωση (ή Άβαταρ) του Διονύσου. Οι πόζες του Μόρισον με ελαφρώς γερμένο το κεφάλι ήταν "Αλεξάνδρου Μίμησης" (Imitatio Alessandri) σαν άλλος Μακεδόνας στρατηγός και Ρωμαίος αυτοκράτορας!

Πέραν δλδ της όλης διονυσιακής σκηνικής παρουσίας, μήπως και ο Αλέξανδρος δεν ξέφυγε από τα ανθρώπινα μέτρα στην Κατάκτηση της Ανατολής "μιμούμενος" τον Διόνυσο; Τον Πόθο και το Πάθος ( "άμα πόθος κατέλαβεν αυτόν") για κάτι το γεωκρατικά υπερβατικό. Ένα είδος Ιερής Γεωγραφίας! Αυτά εξωτερικά. 

Αλλά και εσωτερικά η ποίηση του Μόρισον έχει κάτι από αυτήν την διονυσιακότητα. Μια παιχνιδιάρικη μελαγχολική αγωνία του επικείμενου Τέλους που δεν είναι παρά μόνο μια Νέα Αρχή. Η παράξενη "νιτσεϊκή" λατρεία ενός παιχνιαδιάρη - Θείου Βρέφους - θεού που χαίρεται, υποφέρει, πεθαίνει, κατεβαίνει στον Άδη και ανασταίνεται! Ό,τι πιο ινδοευρωπαϊκό μυθολογικό-θεολογικά. Αδιανόητα πραγματικά για την σημιτική κοσμοαντίληψη (για αυτούς που τα μπερδεύουν) ...

Ναι, θα πει κάποιος, αλλά στην ταινία του Oliver Stone για τον Μεγαλέξανδρο δεν υποδύεται τον Αλέξανδρο αλλά τον πατέρα του Φίλιππο. Σωστά! Καλά ακόμα κι έτσι κοντά είμαστε. Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Μιας και αναφέρθηκα στον Καρλ Γιουνγκ, έχει ένα ενδιαφέρον να δει κανείς τον "Διόνυσο" της γερμανικής (germanic) μυθολογίας, τον Όδιν μέσα από τα μάτια του Γιουνγκ. Ή, ακόμα καλύτερα, το διονυσιακό πνεύμα του Όδιν του Κινήματος της Γερμανικής Νεολαίας, τους Wandervogel των αρχών του περασμένου αιώνα. 

Το πολιτιστικό έθνο*-οικολογικό κίνημα που αποτέλεσε και την ουσιαστική αρχική υπόγεια πηγή έμπνευσης του κινήματος των Χίππις, με τους οποίους ο Μόρισον ούτως ή άλλως δεν τα πήγαινε και τόσο καλά παρά τα φαινόμενα, ακριβώς γιατί αντιλαμβάνεται το νεολαιϊστικο κίνημα των ΗΠΑ της εποχής του ως κάτι το έθνο-οικολογικό, όχι κάτι το παγκοσμιοποιητικό όπως τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος (το οποίο αρχικά ήταν να ονομαστεί Dionysus) - μερικοί από τους οποίους ήταν παντρεμένοι με γυναίκες από την νοτιοανατολική Ασία, ενώ είναι γνωστή η εμμονή του Μόρισον για τους Ινδιάνους και τις Κοκκινομάλλες - , οι καβγάδες με τους οποίους με αυτήν την αφορμή ήταν επικές, αν όχι τραγικές λόγω των γνωστών καταχρήσεων του Μόρισον. 

Ο μονόφθαλμος Όδιν, του οποίου το όνομα ετυμολογείται, όπως και το όνομα του θρακικού φύλου των Οδρυσών, της Θράκης απ'όπου και η Διονυσιακή Λατρεία, στα ελληνικά από το οδύσσομαι και από τα πρώτο-γερμανικά από το odr- , και στις δύο περιπτώσεις δλδ σημαίνει "οργίζομαι" και κατ' επέκταση εκστασιάζομαι, ως ένα οργιαστικό φαινόμενο. Ο Κύριος των Φρενήρων (Lord of the Frenzied) Όδιν και ο θεός της Ιερής Μανίας Διόνυσος! 

Ο μονόφθαλμος Φίλιππος Β' διψούσε για κάτι παραπάνω από ισχύ και εξουσία, όπως συχνά τον σκιαγραφούν αδικόντας τον. Διψούσε για γνώση όπως ο Όδιν, εξού και τα τεχνολογικά άλματα του μακεδονικού στρατού υπό την ηγεσία του, όχι μόνο οι Σάρισες και η Μακεδονική Φάλαγγα, αλλά και ο πρώτος στρατός στην ιστορία με τακτικό βαλλιστικό σύστημα και συνεχείς πειραματισμούς προς βελτίωση, αφήνοντας "πολιορκητική" παρακαταθήκη...

Ο μεν Φίλιππος εύγλωττος! Εκτός του ότι οι λόγοι του ήσαν προφορικοί, αν δεν είχε να ανταγωνιστεί τον ρήτορα Δημοσθένη, θα θεωρούνταν και δικαίως ένας από τους μεγαλύτερους ρήτορες της Αρχαιότητας. Μυημένος στα Καβείρια Μυστήρια της Σαμοθράκης, όπου και η Μυρτάλις, μετέπειτα Ολυμπιάς, συνέλαβε τον Αλέξανδρο σε "ιερογαμία". Ο δε ποιητής Μόρισον είχε μια παρόμοια σχέση με την Πάμελα Κάρσον, σχέση "ιερογαμίας"!

Θεοί της Ιεράς Μέθης, της Εκστατικής Οργής, των οργιαστικών μορφών ύπαρξης. Θεοί της Χαράς της Ζωής, του Πόθου και του Πάθους, θεοί που υποφέρουν, που θυσιάζονται δεν θυσιάζουν, που πεθαίνουν, κατεβαίνουν στον Άδη και ανασταίνονται. Διόνυσος, Όδιν, Χριστός! Φίλιππος Β' και Μεγαλέξανδρος ως Προφήτες Τους. Και ο Jim Morrison ως θιασώτης τους. 

Μοναδική παραφωνία ο στίχος του Μόρισον "Η Δύση είναι η Καλύτερη!". Αν και στο οίκο-ψυχεδελικό "Not too Touch the Earth" καλεί τους ακροατές του να τρέξουν μαζί του "στην Ανατολή, να συναντήσουμε τον Τσάρο"... "Ξύπνα, κορίτσι, σχεδόν φτάσαμε σπίτι"...

Για τους Φίλλιπο και Μεγαλέξανδρο ή τουλάχιστον τον δεύτερο ως διονυσιακό ήτανε ξεκάθαρο πως "Ex Oriente Lux", μιας και για τον μονόφθαλμο Φίλιππο ως ιερέα του Απόλλωνα - με Απολλώνιο "Τζιχάντ" ο Φίλιππος ένωσε την Ελλάδα και με Διονυσιακό Τζιχάντ ο Μεγαλέξανδρος κατέκτησε την Ανατολή - η πυξίδα του έδειχνε Βορρά. 

Ή μήπως και όχι και τόσο παραφωνία ο στίχος του Μόρισον; Για την πολλαπλότητα των Dasein, της βαθιάς πολιτισμικής ψυχής καθενός Πολιτισμού και Λαού ξεχωριστά ο λόγος. Οι Αμερικάνοι έχουν τη δική τους. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν την αντιλαμβάνονται και προσπαθούν να την επιβάλουν σαν την μοναδική στον Κόσμο, Παγκοσμιοποίηση, όπως τα υπόλοιπα μέλη των Doors, όχι όταν, όπως ο Μόρισον, κοιτάζουν εντός και βλέπουν με θλίψη νεκρούς Ινδιάνους, κοκκινομάλλες Κέλτισσες και "νιτσεϊκή" Νορδική Μυθολογία. 

"Indian, Indian

What did you die for?

Indian says nothing at all"

* Ethno, όχι nation

«Πολιτισμικά Κράτη» ή Χάος!

Αλαίν ντε Μπενουά, 

«ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΡΡΩΣΤΟΙ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ»

"τίποτα δεν θα είναι δυνατό όσο επιμένουμε να πιστεύουμε ότι ο κόσμος κατοικείται κυρίως από άτομα, ενώ μοιράζεται πρώτα και κύρια μεταξύ λαών, γλωσσών, εθνών και διαφορετικών περιοχών πολιτισμού, ο καθένας με τις δικές του φιλοδοξίες και αρχές. Ο νέος Νόμος της Γης απαιτεί από αυτές τις μεγάλες πολιτισμικές περιοχές να λάβουν υπόψη την ταυτότητά τους ως προτεραιότητα, δηλαδή την ιστορία τους"

. Τι γίνεται με τον ρόλο της Ευρώπης στη νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων που διαμορφώνεται μπροστά στα μάτια μας; Ποιες στρατηγικές πρέπει να υιοθετήσει για να διατηρήσει την επιρροή της;

. Δεν έχει νόημα να μιλάμε για στρατηγικές όταν οι άνθρωποι δεν είναι εκεί για να τις σχεδιάσουν ή να τις εφαρμόσουν. Οι Ευρωπαίοι είναι οι άρρωστοι του πλανήτη σήμερα. Δεν έχουν ιδέα ποια μπορεί να είναι η μοίρα της Ευρώπης, γιατί η λέξη «πεπρωμένο» δεν έχει κανένα νόημα για αυτούς. Κυβερνούμενη από εκτοπλάσματα ή υπνοβάτες, που δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να πολεμήσουν, αλλά τώρα είναι έτοιμοι να εμπλέξουν τον λαό τους σε έναν πυρηνικό πόλεμο, η Ευρώπη βρίσκεται σε κατάσταση πολιτισμικής εξάντλησης, σύμφωνα με τις προβλέψεις του Σπένγκλερ. Αυτά τα τρομερά λόγια του Σιοράν έρχονται στο μυαλό: «Μάταια η Δύση αναζητά μια μορφή αγωνίας αντάξια του παρελθόντος της».

. Έχετε προειδοποιήσει συχνά ενάντια στην τυποποίηση του κόσμου. Βλέπετε σε αυτή την παγκόσμια αλλαγή μια ευκαιρία για τους λαούς της Ευρώπης να ανακτήσουν την πολιτιστική και πολιτισμική κυριαρχία;

Ο τελικός αγώνας βρίσκεται τώρα σε εξέλιξη: είτε ένας πλανήτης που θα κυβερνάται από μια ενιαία ηγεμονική δύναμη (ή μια ενιαία οικουμενική ιδεολογία), είτε ένας κόσμος αρθρωμένος μεταξύ πολλών πόλων εξουσίας και πολιτισμού, «μεγάλοι χώροι» που θα αντιστοιχούν στις μεγάλες περιοχές του κόσμου, καθεμία από τις οποίες θα διευθύνεται από τη χώρα που είναι πιο ικανή να ασκήσει την επιρροή της στην πολιτισμική περιοχή στην οποία ανήκει. Αλλά τίποτα δεν θα είναι δυνατό όσο επιμένουμε να πιστεύουμε ότι ο κόσμος κατοικείται κυρίως από άτομα, ενώ μοιράζεται πρώτα και κύρια μεταξύ λαών, γλωσσών, εθνών και διαφορετικών περιοχών πολιτισμού, ο καθένας με τις δικές του φιλοδοξίες και αρχές. Ο νέος Νόμος της Γης απαιτεί από αυτές τις μεγάλες πολιτισμικές περιοχές να λάβουν υπόψη την ταυτότητά τους ως προτεραιότητα, δηλαδή την ιστορία τους, και να απέχουν από την παρέμβαση σε άλλους τομείς για να εφαρμόσουν ψευδο-καθολικές αξίες που στην πραγματικότητα τους αφορούν. «Πολιτισμικά κράτη» ή χάος!

https://neoplanodion.gr/2025/03/16/alain-de-benoist/?fbclid=IwY2xjawJL63ZleHRuA2FlbQIxMQABHeOlqKCualbWm59dOAM1t_VBmtmwbNEP6HbGKP2q5sSB74SjsBAk97tg6A_aem_EdfKbkdN3xKauNftfb23Kw

Η Δύση ζει σε μια προσομοίωση, ενώ η Ρωσία διαμορφώνει τον πραγματικό κόσμο

Η σύγκρουση στην Ουκρανία αποτελεί την επιτομή της τεχνοκρατικής παρακμής που προέβλεψε ο Όσβαλντ Σπένγκλερ, με τη Μόσχα να αγκαλιάζει το ιστορικό πεπρωμένο, ενώ η μηχανοκίνητη Δύση καταρρέει κάτω από την ύβρη της

του Constantin von Hoffmeister,

Η σύγκρουση στην Ουκρανία δεν αφορά την Ουκρανία. Είναι η τελευταία παραληρηματική προσπάθεια της Δύσης να ασκήσει έλεγχο σε έναν κόσμο που δεν την έχει πλέον ανάγκη. Η Δύση, χαμένη στο λαβύρινθο του δικού της τεχνοκρατικού εφιάλτη, κουνιέται σαν ετοιμοθάνατο θηρίο, μηχανοποιημένο και τυφλό. Ο Γερμανός ιστορικός φιλόσοφος Όσβαλντ Σπένγκλερ (1880-1936), στο "Ο άνθρωπος και η τεχνική" (1931), έγραψε για την τελική πτώση του φαουστικού πολιτισμού, όπου η τεχνολογία, που κάποτε αποτελούσε προέκταση του οργανικού πολιτισμού, μετατρέπεται σε σιδερένιο κλουβί, παγιδεύοντας τους δημιουργούς της σε έναν κόσμο που δεν κατανοούν πλέον. Η δυτική απάντηση στην Ουκρανία είναι ακριβώς αυτή: Μη επανδρωμένα αεροσκάφη, κυρώσεις, αφηγήσεις των μέσων ενημέρωσης που κατασκευάζονται σε πραγματικό χρόνο, μια ψευδαίσθηση παντοδυναμίας που συντηρείται από αλγόριθμους και τεχνητή νοημοσύνη. Αλλά η πραγματικότητα ξεγλιστρά μέσα από τις ρωγμές. Όσο περισσότερο η Δύση μηχανοποιείται, τόσο περισσότερο χάνει την ικανότητά της να αντιλαμβάνεται τους ζωντανούς, αναπνέοντες πολιτισμούς που επιδιώκει να ελέγξει.

Κατάπαυση του πυρός; Μια διαπραγμάτευση; Η Δύση τις προτείνει σαν γραφειοκράτης που προσφέρει έναν νέο φορολογικό κώδικα, σαν ο πόλεμος να ήταν ένα λογιστικό φύλλο που μπορεί να προσαρμοστεί στις τριμηνιαίες προβλέψεις. Οι απεσταλμένοι του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ συναντώνται με Ρώσους αξιωματούχους, όχι επειδή πιστεύουν στην ειρήνη, αλλά επειδή η παλιά Αμερική - η δική του Αμερική - έχει διαισθανθεί την αλλαγή. Μια παγκόσμια τάξη ωμής ισχύος αντικαθιστά το όνειρο της Δύσης για ψηφιακή ηγεμονία, και η Ρωσία, η Κίνα και μια ιστορία χιλιάδων ετών στέκονται απέναντί της. Ο Σπένγκλερ το είδε να έρχεται: Οι μηχανές θα ξεπερνούσαν την ψυχή και η Δύση θα γινόταν ανίκανη για οργανική σκέψη. Αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορούν να καταλάβουν τη Ρωσία - όχι επειδή δεν έχουν νοημοσύνη, αλλά επειδή η νοημοσύνη τους έχει περιοριστεί σε μια αλγοριθμική διαδικασία, απογυμνωμένη από το πολιτισμικό βάθος. Η Δύση σκέφτεται με τον τρόπο που σκέφτεται μια μηχανή, και η Ρωσία, που εξακολουθεί να είναι πλάσμα της ιστορίας, σκέφτεται όπως μια αυτοκρατορία.

Ο ΝΤΟΥΓΚΙΝ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ

Constantin von Hoffmeister

Σαπίζουμε. Αλλά μέσα στη σήψη, κάτι γλιστράει. Ο Όσβαλντ Σπένγκλερ κοίταξε την Ευρώπη και είδε μια γριά γυναίκα, με χείλη βαμμένα για να κρύψουν τις ρωγμές. Ο Αλεξάντερ Ντούγκιν κοιτάζει τον κόσμο και βλέπει ένα πεδίο μάχης, με γραμμές σχεδιασμένες με αίμα. Ο Φαουστικός άνθρωπος, αυτός που φτάνει πιο πέρα, ο οικοδόμος καθεδρικών ναών, ο μηχανικός της αποκάλυψης - έχτισε πάρα πολλά, έφτασε πολύ μακριά, και τώρα πνίγεται στον ίδιο τον ωκεανό που προσπάθησε να κατακτήσει. Τι έχει απομείνει; Ένας νέος πόλεμος, όχι μόνο ένας πόλεμος των εθνών, αλλά του ίδιου του Είναι. Η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία δεν κλαίει για τη Δύση όπως ο Σπένγκλερ. Γελάει. Ακονίζει το μαχαίρι της. Ανακηρύσσει τις παλιές ιδεολογίες νεκρές και σπρώχνει τα πτώματά τους στο χώμα. Ζητάει κάτι νέο, κάτι πέρα από τον φιλελευθερισμό, πέρα από τον κομμουνισμό, πέρα από τον φασισμό - μια επιστροφή, αλλά όχι στην παράδοση ως μουσειακό κομμάτι. Στην Παράδοση ως όπλο.

Ο Σπένγκλερ ήξερε. Ήξερε ότι οι πολιτισμοί, όπως και οι άνθρωποι, γερνούν, αποδυναμώνονται, καταρρέουν κάτω από το ίδιο τους το βάρος. Αλλά τι συμβαίνει όταν ένας γέρος αρνείται να πεθάνει; Κοιτάξτε την Ευρώπη: μια ήπειρος στα τελευταία στάδια της κατανάλωσης, που ξεφυσάει κενά συνθήματα για "δημοκρατία" και "ανθρώπινα δικαιώματα", ενώ οι πόλεις της καίγονται και τα σύνορά της διαλύονται. Ο Φαουστικός άνθρωπος, παγιδευμένος στο ίδιο του το δημιούργημα, ανίκανος να το αφήσει, προσκολλημένος στο όνειρο της αιώνιας προόδου καθώς αυτό σπειροειδώς χάνεται στο κενό. Αλλά ο Ντούγκιν δεν μιλάει για παρακμή - μιλάει για πόλεμο. Η Εποχή των Καίσαρων του Σπένγκλερ, όχι ως θρήνος αλλά ως προφητεία. Οι μεγάλοι άνδρες θα επιστρέψουν, αλλά δεν θα είναι Ευρωπαίοι. Η Ευρώπη έχει ξεχάσει πώς να γεννά κατακτητές. Οι νέοι Καίσαρες θα έρθουν από αλλού, από πολιτισμούς που είναι ακόμα αρκετά νέοι για να πιστεύουν στο πεπρωμένο.

Ψευδομορφία: Η όμορφη λέξη του Σπένγκλερ για την ασφυξία ενός νέου πολιτισμού από το πτώμα ενός παλιού. Η Ευρώπη στραγγάλιζε τη Ρωσία για αιώνες, την ανάγκασε να φορέσει τα ρούχα της, την ανάγκασε να μιλήσει τη γλώσσα της, να προσποιηθεί ότι είναι κάτι που δεν ήταν. Αλλά η Ρωσία δεν ήταν ποτέ φαουστική. Ποτέ δεν χρειάστηκε να γίνει. Η Τρίτη Ρώμη πάντα περίμενε, περίμενε την ώρα της, παρακολουθώντας την Ευρώπη να ξεκοιλιάζεται στο βωμό της δικής της ύβρεως. Και τώρα; Η ψευδομόρφωση σπάει. Η Ρωσία αποβάλλει το δυτικό της δέρμα, στρέφεται στις δικές της ρίζες - ευρασιατικές, ορθόδοξες, γεννημένες στη στέππα. Αυτό είναι που καταλαβαίνει ο Ντούγκιν: Η Ρωσία είναι νέα. Η Ρωσία είναι πεινασμένη. Δεν παίζει με τους κανόνες της παλιάς, ετοιμοθάνατης τάξης πραγμάτων. Χτίζει μια νέα, με το σπαθί στο χέρι, εκεί όπου η Δύση κάποτε έκανε δικαστήριο με στυλό και χαρτί, τώρα πνιγμένη στο ίδιο της το μελάνι.

Η Ιδέα της Αυτοκρατορίας

Ο Beau Mullen εξετάζει την "Ιδέα της Αυτοκρατορίας" του Alain de Benoist, από το Telos 98-99 (Χειμώνας 1993/Ανοιξη 1994).

Λίγες πολιτικές έννοιες έχουν φανεί τόσο προορισμένες να πεταχτούν στον κάδο της ιστορίας όσο αυτή της αυτοκρατορίας. Το έθνος-κράτος είναι το πιο ευρέως αποδεκτό μοντέλο για τα κυρίαρχα εδάφη, και οι αυτοκρατορικές φιλοδοξίες των εθνών (nations) συχνά καταδικάζονται από τη διεθνή κοινότητα. Η ύπαρξη μεγάλων αυτοκρατοριών, όπως αυτή των Ρωμαίων ή της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όπως φαίνεται, είναι απλώς καθεστώτα που αποτελούν απομεινάρια μιας μακρινής, λιγότερο φωτισμένης ιστορικής εποχής. Οι περιοχές που κάποτε περιλάμβαναν τις μεγάλες αυτοκρατορίες έχουν πλέον διασπαστεί σε κυρίαρχα έθνη-κράτη, το καθένα με το δικό του πολίτευμα και τις δικές του συμμαχίες. Επιπλέον, η σοβαρή σύγχρονη συνομοσπονδία μεταξύ εθνών βασίζεται τις περισσότερες φορές σε νομισματικές ανησυχίες και όχι στην προώθηση οποιουδήποτε αυτοκρατορικού στόχου ή φιλοδοξίας. Ο ήλιος, θα μπορούσαμε να πούμε, έχει δύσει για την ιδέα της αυτοκρατορίας.

Ο Alain de Benoist διαφωνεί. Στο άρθρο του στο Telos του 1993 με τίτλο "Η Ιδέα της αυτοκρατορίας", ο Benoist υποστηρίζει ότι η ιδέα της αυτοκρατορίας όχι μόνο είναι επίκαιρη αλλά και ότι η αναβίωσή της είναι απαραίτητη για την επίλυση των προβλημάτων που προκαλεί η κατάτμηση της Δύσης σε έθνη-κράτη. Ο Benoist βλέπει την ιδέα της αυτοκρατορίας χωρίς καμία από τις αρνητικές συνδηλώσεις που συνήθως συνδέονται με τον όρο σήμερα. Δεν βλέπει την αυτοκρατορία απλώς ως το κατασκεύασμα των πεινασμένων για εξουσία αυτοκρατορικών δυνάμεων, αλλά, αντίθετα, ως μια νόμιμη και αναγκαία μορφή διακυβέρνησης που μπορεί να μην ταυτίζεται με τη σημερινή γεωπολιτική μας κατάσταση, αλλά αποτελεί ωστόσο μια σημαντική εναλλακτική λύση στο έθνος-κράτος. Γράφει χαρακτηριστικά: 

Είναι οι Ρουμ/ Ρωμηοί Ορθόδοξοι της Ευρύτερης Συρίας Έλληνες;

 Είναι οι Ρουμ/ Ρωμηοί Ορθόδοξοι της Ευρύτερης Συρίας Έλληνες;

Παίρνω για μπούσουλα και οδηγό αυτό εδώ το άρθρο του σεβασμιώταου Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ιερόθεου. 

"Το Ρωμαίικο Πατριαρχείο Αντιοχείας – Μια διαφορετική ανάλυση για τη Συρία"

https://www.tanea.gr/2024/12/22/greece/to-romaiiko-patriarxeio-antioxeias-online/

Και, με όλον τον σεβασμό, παρατηρώ μερικά λαθάκια:

. Η σύγχυση μεταξύ πολυεθνικού και πολυεθνοτικού, αν και πρώτα ονομάζει την Συρία πολυεθνική και αμέσως μετά κατονομάζει τις υποτιθέμενα τρεις και όχι περισσότερες, εθνότητες της. Μα αν είναι εθνότητες τότε είναι πολυεθνοτική, όχι πολυεθνική.

"Ὡς πρός τό πολυεθνική χωρίζεται σέ τρεῖς ἐθνότητες" ( ! )

. Το ότι οι εθνότητες αυτές είναι μόνο τρεις. Και πάλι αρχικά τις κατονομάζει και μετά αυτοαναιρείται αναφερόμενος και στους Ρουμ , που όμως δεν τους συμπεριλαμβάνει στις αρχικές εθνότητες. 

"Ὡς πρός τό πολυεθνική χωρίζεται σέ τρεῖς ἐθνότητες, τού Σύρους πού κατάγονται ἀπό τούς Ἀσυρίους, ἕναν ἀρχαῖο πολιτισμό ἀπό τό 2.500 π.Χ. στήν Μεσοποταμία, τούς Ἀσυρίους-Ἀραμαίους πού ἐπίσης προέρχονται ἀπό τήν Μεσοποταμία, καί τούς Ἄραβες."

Δλδ οι Ρουμ, Ρωμηοί, Ρωμαίοι Ορθόδοξοι δεν είναι εθνότητα; μόνο θρησκευτικότητα του υποτιθέμενου πολύ-Χριστιανισμού; τί όρος είναι αυτός πάλι; έστω Έθνο-θρησκευτικότητα, έθνο θρησκευτική ταυτότητα/ ιδιοπροσωπία. Ούτε;

Αλήθεια τί απέγιναν οι απόγονοι των Μακεδόνων, των Νοτίων Ελλήνων, των Ρωμαίων; δεν οσμώθηκαν και αποστάχτηκαν όλοι μαζί σε Ανατολικούς Ρωμαίους της Ρωμανίας/ Ρούμελης/ Ρωμηοσύνης; Αν και κάτι μου λέει ότι οι Αλλαουΐτες είναι οι πιο γνήσιοι απόγονοι των Μακεδόνων στην περιοχή και οι Ρουμ μεικτοί απόγονοι όλων των παραπάνω με τους προ Αλεξανδρινούς γηγενείς, χωρίς όμως και να μπορώ να το αποδείξω. 

. Αλλά το πιο σημαντικό λάθος είναι ότι θεωρεί ότι άλλο Ρωμαίικη Ορθοδοξία, Ρωμηοί Ορθόδοξοι, και άλλο Ελληνο-Ορθοδοξία και πάλι όμως αντιφάσκοντας εφόσον πρώτα λέει ότι:

Με ποιούς θα πάτε και ποιούς θ'αφήσετε;

 Το κουρδικό PKK στην Συρία αρχικά έγινε YPJ. Από μαοϊκοί πιο ζαπατιστικοί, ας πούμε. Τότε όλοι οι Έλληνες θαυμάσαμε την γενναιότητα των Καρδούχων γυναικών απέναντι στους "Ισλαμο"-Κανίβαλους. Παράλληλα όμως οι Κούρδοι ήταν "εξεγερμένοι και εναντίον του Άσαντ!

Νά τα πάρουμε όμως από την αρχή. 

Η Αραβική Άνοιξη ξεκίνησε ως μια υποτιθέμενη απαίτηση των λαών της Αραβικής Μεσογείου για περισσότερη δυτικού τύπου δημοκρατία ( ύποπτο δλδ εξ αρχής) και δεν άργησε καθόλου να εξελιχθεί, ειδικά στις περιπτώσεις της Λιβύης του Καντάφι και της Συρίας του Άσαντ, σε ένοπλες "αντικαθεστωτικές" εξεγέρσεις. Εξεγέρσεις δλδ εναντίον της Τζαμαχιρίγια, μια ιδιότυπη λιβυκή Λαοκρατία, και του συριακού Παναραβικού Σοσιαλισμού, όπου, σημειωτέον μέχρι και το ΚΚ συμμετείχε σε κυβερνήσεις. 

Οι Κούρδοι δλδ εξεγέρθηκαν εναντίον του Άσαντ μεν, δεν ήταν όμως οι "καθεστωτικές" δυνάμεις του Άσαντ που τους απείλησαν ποτέ με γενοκτονία αλλά οι Κανίβαλοι. Δεν έγινε γνωστή η γενναιότητα τους για την Αντίσταση τους στον Άσαντ αλλά για την Αντίσταση τους στους Κανίβαλους. Εξεγέρθηκαν δλδ οι Κούρδοι εναντίον εκείνου που τους προστάτευε από τους Κανίβαλους και μετά αναγκάστηκαν να τα δώσουν όλα για να προστατεύσουν τους εαυτούς από τους Κανίβαλους. Ενδιαφέρον! 

Τέλος πάντων. Οι YPJ αντιστάθηκαν στους Κανίβαλους αλλά και απέρριψαν κάθε πρόταση του Άσαντ να ενταχθούν στις Ένοπλες Δυνάμεις του Πραγματικού Συριακού Στρατού. Μετά όμως οι YPJ είδαν ότι δεν τα βγάζουν πέρα μόνοι τους και, ενωμένοι με άλλες γκρούπες, λιγότερο "ζαπατιστικές"

(έθνο-άναρχο-σοσιαλιστές ) ας πούμε, έφτιαξαν τους SDF. Και αυτούς ο Άσαντ τους κάλεσε να ενωθούν με τον Συριακό Στράτο εναντίον του Κοινού Εχθρού των Κανίβαλων. Αρνήθηκαν. Όχι μόνο αρνήθηκαν αλλά εθεάθησαν και στα ίδια μετερίζια πλάι πλάι με τους FSA, οργάνωση ομπρέλα βιτρίνα των Κανίβαλων. 

Δεν σχολιάζω εδώ την όποια "μονολιθικότητα" του "καθεστώτος" Άσαντ, διότι επισήμως ναι μεν ήταν όντως μονολιθικό, άρνηση ομοσπονδοποίησης, αλλά στην πράξη όλοι ξέρουμε ότι κανένα άλλο "καθεστώς" στην Εγγύς Ανατολή δεν τόσο ξεκάθαρα Εθνοπλουραλιστικό ( αυτό που λανθασμένα λέγεται πολυπολιτισμικότητα) . 

Διότι αν ήταν η όποια μονολιθικότητα του "καθεστώτος" Άσαντ που εμπόδιζε τους Κούρδους μαχητές και μαχήτριες να ενωθούν με τον Άσαντ, είτε ως YPJ είτε ως SDF, τότε πώς έφτασαν στο σημείο σήμερα να ενωθούν με τις Ένοπλες Δυνάμεις των Τρομοκρατών Κανίβαλων του Αλ Τσογλάνι; Δλδ, για να καταλάβουμε κι εμείς, για τους Κούρδους ο Μπασάρ Αλ Άσαντ ήτανε χειρότερος από τον Τσογλάνι Αλ Κανίβαλο; Θα μας τρελάνετε ρε Τσέτες; 

Και μια ερώτηση για τους Εγχώριους "Ζαπατίστας". 

Είναι γνωστό ότι κάποια μέλη του Ρουβίκωνα πήγαν στην Συρία και πολέμησαν στο πλευρό των YPJ και Σέβας για αυτό. Ελπίζω να μην παρέμειναν εκεί και μετά την μετάβαση σε SDF. Αντίστοιχα, είχε ακουστεί, ότι κάποιοι "Μαυροκριναίοι" είχαν ενταχθεί στις Δυνάμεις του Άσαντ. Σέβας και σε αυτούς. Ελπίζω να μην συναντήθηκαν ποτέ ο ένας απέναντι στον άλλο. 

Το θέμα είναι οι Ρουβίκωνες, και κάθε άλλη αντιεξουσιαστική συλλογικότητα που κάπως διαφοροποιείται από τον κυρίαρχο στον α/α Χώρο Εθνομηδενισμό, τον λυσσασμένο Ανθελληνισμό, τον Τοξικό Μισανδρισμό και όλη την χαρακτηριστική Οικείο-Φοβία του υποτιθέμενου Προοδευτισμού, όταν θάρθει η ώρα, με ποιούς θα πάν και ποιούς θ'αφήσουν;

Έτσι από περιέργεια ρωτάμε. 

Σήμα των Ζαπατίστας! Των Ζαπατίστας που δηλώνουν Ιθαγενείς, Αυτόχθονες, Νατιβιστές. Το Κόκκινο Αστέρι Κυκλωμένο σε Μαιάνδρους των Μάγιας! Ανανέωση της Παράδοσης. Τέχνη, όχι Κανιβαλισμός. 

Φανταστείτε τώρα κάτι αντίστοιχο από Έλληνες και γενικότερα "Δυτικούς". Πώς θα τους χαρακτήριζαν οι υποτιθέμενοι υποστηρικτές των Ζαπατίστας;

Το ερώτημα παραμένει: Με ποιούς θα πάτε και ποιούς θ'αφήσετε; 

Όλα τ' αλλά είναι δευτερεύοντα. 

Νά 'στε Καλά.

Υ.Γ. 

Και διορθώνω:

Δεν ρωτάμε μόνο έτσι από περιέργεια. Ρωτάμε για να ξέρουμε. Είμαστε Αδέρφια; Θα ξανά βρεθούμε μαζί στα ίδια Μετερίζια; ή θα μας βάλουν να ξανααφαχτούμε μεταξύ μας; για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη;

Παν-Ορθόδοξο Νέο-Βυζαντινό Τόξο

 Και για να μην ξεχνάμε και τους αντιφάδες φίλο fsa, τους υποτιθέμενους "μετριοπαθείς αντί-ασαντικούς επαναστάτες" - μη χέσω - και όλους τους εγχώριους φίλους τους...

Όταν από το 2012 ακόμα σε αντιφασιστικές φιλομεταναστευτικές πορείες δέκα χιλιάδες Πακιστανοί φωνάζανε "Αλλάχ Ακμπάρ" ανάμεσα τους υπήρχαν ήδη και μερικοί "Σύροι" με τις σημαίες της βιτρίνας των Σαλαφιστών, της σημαίας της Συρίας του Αλ Τσογλάνι. 

Σημαία που φιγούραρε και στα χέρια της δήθεν ακτιβίστριας, στην ουσία δουλέμπορας, σ'εκείνο το ναυάγιο στο Ιόνιο...

Κι ακόμα και τώρα δεν έχουνε βάλει μυαλό. Μ' αυτούς είναι. Από την μια παροξυστικός αντισεξισμός κουήρ κι από την άλλη, όταν οι "πρόσφυγες και μετανάστες" είναι τέρμα σεξιστικά γκάου, "είναι η κουλτούρα τους". Αλλά ο Άσσαντ, του οποίου το "καθεστώς" προστάτευε κάθε εθνοθρησκευτική ιδιοπροσωπία, όχι όμως και τα όποια αιμοδιψή δήθεν ήθη και έθιμα τους, ήτανε "δικτάτορας και φασίστας". 

Κουήρ και φίλο-Σαλαφισμός. Σχιζοφρένεια! Αυτή είναι άλλωστε πλέον και η επίσημη ιδεολογία τους. Το Σχιζοπρολαιταριάτο. 

Όσοι τουλμούσαμε να πούμε "τί είναι αυτά ρε; μ' αυτούς είμαστε;" είχαμε "φασιστικά και ρατσιστικά κατάλοιπα". Ευχαριστούμε για τις υποδείξεις. Ναι ρε, είχαμε. Και με αυτές τις δύο σταγόνες ξεχείλισε πλέον το ποτήρι κι έτσι αποφασίσαμε με ποιούς θα πάμε και ποιούς θ' αφήσουμε. 

Κι όλα τα παραπάνω δεν ισχύουν μόνο για τους λεγόμενους "αντιεξουσιαστές", άλλωστε η εναλλαγή γενεών των φυσικών προσώπων εκεί μέσα είναι τρομακτική, αλλά και ότι συμβαίνει μέσα στον α/α χώρο δεν είναι παρά δείγμα δωρεάν για την υπόλοιπη κοινωνία ή έστω τους έχοντες μπροδευτικές τάσεις - καλά οι άλλοι μη χαίρεστε, τις είδαμε τις χειραψίες σας... Η συντριπτική πλειοψηφία των Νεοελλήνων εδώ και μια και πλέον δεκαετία ήτανε κάπως έτσι. Αχ Ευρώπη κι ο Άσσαντ δικτάτορας. 

Αν δεν προσγειωθεί ο γάιδαρος δεν θα σηκωθούμε από τα γόνατα μας και η Μοίρα των Αλαουιτών και των Αρμενίων μας περιμένει. Το οποίο μας φέρνει και στο δια ταύτα. Είμαστε περικυκλωμένοι, γιατί δεν είναι μόνο οι Νέο-Οθωμανοί, είναι και οι φίλοι μας οι Σιωνό-Δυτικοί. Αλλά δεν είμαστε μόνοι μας, φτάνει πια με τον αυτισμό του δήθεν Ανάδερφου Ελληνισμού. 

Μην τα πολυλογούμε, Παν-Ορθόδοξο Νέο-Βυζαντινό Τόξο και Συμμαχία. Χθές.  Κι όταν αυτός θα είναι ο Κοινός Παρονομαστής τότε Ναι και στον Αναρχισμό και την Αριστερά και την Συντηρητική Επανάσταση. Ειδάλλως ότι και νά 'μαστε εχθροί του εαυτού μας θά' μαστε.

Ethnos*, λαός, Nation* ως εθνοκοινωνιολογικές κατηγορίες

 

Από τo Katehon

Εθνότητα(etnhos), λαός, έθνος(nation): ρωσογερμανικοί παραλληλισμοί

Το πρόβλημα της χρήσης των όρων "εθνότητα", "λαός", "έθνος" είναι εξαιρετικά περίπλοκο, καθώς ιστορικά έχουν χρησιμοποιηθεί άλλοτε ως συνώνυμα, άλλοτε ως αντώνυμα, άλλοτε ως υποκατηγορίες μεταξύ τους και με τους πιο απροσδόκητους συνδυασμούς. Ούτε είναι η "Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του γερμανικού έθνους(nation)" ή τα "έθνη(nation)" στη μεσαιωνική Ευρώπη. Για παράδειγμα, στην Τρανσυλβανία, μόνο οι Ούγγροι, οι Σέκελοι και οι Γερμανοί συμπεριλήφθηκαν στον αριθμό των "εθνών(nation)", ενώ οι ορθόδοξοι Ρουμάνοι δεν συμπεριλήφθηκαν στο καθεστώς του "έθνους". Στην αριστοκρατία της Πολωνο-Λιθουανικής Συνομοσπονδίας χρησιμοποιούνταν η έκφραση Gente Ruthenus, natione Polonus: ρουθηνικά γένη, πολωνικό έθνος(nation).

Πάρτε τη Ρωσία και τη Γερμανία κατά τον 19ο και τον 20ό αιώνα, όπου οι έννοιες "λαός" (και τα παράγωγά τους) και "έθνος(nation)" συγκρούστηκαν είτε ως συνώνυμα είτε ως αντώνυμα. Και βλέπουμε πώς η παρουσία των δύο εννοιών "λαός" και "έθνος(nation)" βοηθά στην κατανόηση της τρέχουσας γεωπολιτικής κατάστασης.

Για παράδειγμα, η "εθνικότητα(nation)" του κόμη S. M. Uvarov είναι μια γυαλιστερή κάρτα της γαλλικής nationalité, αλλά μέσω μιας επίκλησης στη ρωσική ρίζα, "απενεργοποιώντας" τους συνειρμούς του φιλελευθερισμού και του συνταγματισμού που ενυπάρχουν στη γαλλική έννοια. Ωστόσο, ο Uvarov έγραψε επίσης για τη ρωσική "εθνικότητα(nation)". Μεταξύ των σλαβόφιλων, μπορεί κανείς να συναντήσει μια αντίληψη του λαού ως μια γενική κατηγορία, στην οποία το "έθνος(nation)" είναι μια ειδική περίπτωση. Για τον συνάδελφο του K. P. Pobedonostsev, S. A. Rachinsky, το "έθνος(nation)" ως δυτική και φιλελεύθερη έννοια είναι ευθέως αντίθετο με την "εθνικότητα(nationalite)" ως ρωσική και συντηρητική έννοια. Για την M. Katkova, η οποία ήταν συντηρητική αλλά δυτική, το έθνος(nation), αντίθετα, είναι μια θετική έννοια [1].

Ταυτόχρονα, οι σλαβόφιλοι και ο Ντοστογιέφσκι προτιμούσαν να μιλούν για "λαό", ο οποίος είχε διπλή σημασία: τόσο για τον απλό λαό, τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, όσο και για τον ρωσικό λαό ως το σύνολο όλων των κοινωνικών στρωμάτων και τη βάση μιας αυτοκρατορίας με συγκεκριμένη ιστορία, θρησκευτική παράδοση και πολιτισμό. Για τους μοναρχικούς των Μαύρων Εκατονταρχιών, η χρήση του όρου "λαός" [2] ήταν πιο συχνή. Για τους εθνικιστές(nation) πιο δυτικού τύπου, π.χ. για τον Μ. Ο. Μενσίκοφ, η έννοια κλειδί ήταν το "έθνος(nation)", που σήμαινε επίσης αξιώσεις εξουσίας για λογαριασμό αυτού του έθνους.

Δηλαδή, για τους συντηρητικούς, τους μοναρχικούς, τους σλαβόφιλους, τους αντιδραστικούς, η έννοια του "λαού" ήταν προτιμότερη. Για τους πιο "ευρωπαίους" εθνικιστές - "έθνος"(nation-alim). Αν και υπάρχουν και εκείνοι που μπορεί να χρησιμοποιούν τους όρους ως συνώνυμα.

Στη Βρετανία και τη Γαλλία δεν υπήρξε τέτοια σύγχυση, αν και, όπως σημειώνει ο Alain de Benoist, "η αντεπαναστατική παράδοση, στο βαθμό που συνδέεται με ένα αριστοκρατικό ή μοναρχικό πρόσημο, αποφεύγει να υμνεί το έθνος(nation)" [3]. Αλλά στη Γερμανία η κατάσταση είναι παρόμοια με εκείνη στη Ρωσία Ο Φίχτε γράφει τους "Λόγους προς το γερμανικό έθνος" (Reden an die deutsche Nation). Ωστόσο, αργότερα, τον 19ο αιώνα, διαμορφώθηκε το κίνημα Völkisch, για το οποίο η ξένη λέξη Έθνος(nation) αποδείχθηκε ακατάλληλη [4]. Το Volk - λαός - έγινε δείκτης του "αυτοχθονισμού", του "λαϊκισμού" (αφού, όπως και το ρωσικό "λαός", περιείχε διπλή σημασία: τόσο ένας απλός "λαός" όσο και μια πολιτιστική, ακόμη και κοινότητα αίματος, που συνδέεται με έναν ενιαίο πολιτισμό, γλώσσα και ιστορία).

Στο Τρίτο Ράιχ και στην ΕΣΣΔ, οι έννοιες αναμείχθηκαν αυθαίρετα. Στην ΕΣΣΔ θριάμβευσε η έννοια της "εθνικότητας(nation)": είτε μια αμιγώς εθνοτική(ethnic) κοινότητα, είτε διεκδικώντας πολιτική συμμετοχή, είτε ένα απομεινάρι του αστικού "έθνους(ethnos)" σε μια σοσιαλιστική κοινωνία. Έτσι, οι "εθνικότητες(nation)" των Ουζμπέκων, των Τατζίκων, των Ουκρανών και των Αζερμπαϊτζάν προέκυψαν στην ΕΣΣΔ, και αντίστοιχα οι Σαρτάροι, οι Μικρορώσοι, οι Τατάροι της Υπερκαυκασίας ή οι Τούρκοι, που υπήρχαν πριν από την επανάσταση, εξαφανίστηκαν. Η κατάσταση περιπλέκεται από το επιχείρημα για το σχηματισμό μιας "νέας ιστορικής κοινότητας" - του "σοβιετικού λαού". Αυτός ο "λαός" εξαφανίστηκε μαζί με την ΕΣΣΔ, αλλά εμφανίστηκε ο "πολυεθνικός λαός της Ρωσικής Ομοσπονδίας".

Στην Γερμανία του Χίτλερ μίλησαν για ένα "έθνος(nation)" που βασίζεται στο λαό (Volk) και τη "λαϊκή κοινωνία" (Volksgemeinschaft). Η ήττα του Τρίτου Ράιχ δεν ξεκαθάρισε τη χρήση των όρων "λαός" και "έθνος(nation)".

"Τρία κράτη - δύο έθνη(nation) - ένας λαός;" (Drei Staaten-zwei Nationen-ein Volk;) ήταν ο τίτλος ενός δοκιμίου που δημοσιεύθηκε το 1985 από τον ιστορικό του Κιέλου Karl Dietrich Erdmann σχετικά με την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, τη ΛΔΓ και την Αυστρία [5]. Εδώ βρίσκουμε επίσης μια ενδιαφέρουσα χρήση των υπό εξέταση εννοιών. Η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας και η ΛΔΓ είναι ξεχωριστά κράτη, αλλά ένα ενιαίο "έθνος(nation)". Η Αυστρία και η Γερμανία είναι δύο έθνη(nation), αλλά ένας και ο αυτός λαός. Οι Αυστριακοί, φυσικά, εξέφρασαν την αγανάκτησή τους, αλλά αυτό το παράδειγμα είναι χαρακτηριστικό.

Και μέχρι στιγμής στη Γερμανία, το Volk είναι κάτι αρχαϊκό, λαϊκιστικό, πολιτισμικό, πιο "κλειστό", που απευθύνεται τελικά σε μια κοινή ιστορία, και το Nation είναι φιλελεύθερο, προοδευτικό, που αντιστοιχεί στην πολιτική δομή ενός σύγχρονου φιλελεύθερου κράτους, στο σύνολο των πολιτών και των ψηφοφόρων του. Εδώ, για παράδειγμα, ο γερμανικός ομοσπονδιακός οργανισμός πολιτικής εκπαίδευσης (Bundeszentrale für politische Bildung) εξηγεί στα γερμανόπουλα τη διαφορά μεταξύ "λαού" και "έθνους(nation)":

"Συχνά, όταν οι άνθρωποι μιλούν για "λαό" εννοούν μια ομάδα ανθρώπων που έχουν κοινό υπόβαθρο, κοινά έθιμα, μιλούν την ίδια γλώσσα ή έχουν πολιτισμικές ομοιότητες. Ορισμένοι άνθρωποι που έχουν αυτή την ιδέα του "λαού" θέλουν να διακρίνουν ή να διαφοροποιήσουν τον "δικό τους" λαό από τους άλλους λαούς. Βασικά, πιστεύουν ότι οι άνθρωποί τους είναι καλύτεροι από τους άλλους ανθρώπους. Υπάρχουν πολιτικοί και άλλοι άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι στη Γερμανία ζουν πολλοί άνθρωποι που υποτίθεται ότι δεν ανήκουν στον γερμανικό λαό. Δεδομένου ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν την ίδια καταγωγή, κουλτούρα και γλώσσα με τους περισσότερους Γερμανούς, μάλλον δεν ανήκουν σε αυτούς. Επομένως, οι άνθρωποι αυτοί αποκλείονται από την κοινωνία και υπάρχουν προκαταλήψεις απέναντί τους.

Και υπάρχουν και εκείνοι που μιλούν για "κανονικούς" ανθρώπους και έτσι κάνουν διάκριση μεταξύ φαινομενικά κανονικών ανθρώπων και πλούσιων και ισχυρών ανθρώπων. Οι λαϊκιστές, ειδικότερα, θέλουν να σπείρουν την εχθρότητα μεταξύ των ανθρώπων με αυτόν τον τρόπο και στη συνέχεια να επιτύχουν τους πολιτικούς τους στόχους. Με μια λέξη, σε αυτό το πλαίσιο, οι "άνθρωποι" εμφανίζονται πολύ καχύποπτοι: είτε δεν τους αρέσουν οι μετανάστες, είτε δεν τους αρέσουν οι πλούσιοι. Ότι πρόκειται για ένα μοντέρνο και νεανικό "έθνος", από το οποίο έχουν γενικά εξαφανιστεί στη Γερμανία τα πάντα εκτός από την αγάπη για τη δημοκρατία:

"Σήμερα πολλοί άνθρωποι μιλούν για "έθνος(nation)" και όχι για "λαό". Μιλάμε για ανθρώπους που ζουν στη Γερμανία και αισθάνονται συνδεδεμένοι με αυτή τη χώρα και τους δημοκρατικούς της κανόνες".

Η σκέψη του Carlo Terracciano και η επικαιρότητά της...

 

του Alessandro Napoli

Il pensiero di Carlo Terracciano e la sua attualità in relazione allo scenario politico italiano e geopolitico sia eurasiatico che globale

Αναφερόμενος στην παραδοσιακή φιλοσοφία του Evola, ο Terracciano υποστηρίζει ότι η κυκλική αντίληψη της Ιστορίας από την ίδια τη φύση της δεν μπορεί να είναι συντηρητική ή αντιδραστική- είναι ετυμολογικά επαναστατική (ri-voluzionaria). Αυτό εξηγεί γιατί μια "αυτοκρατορική" και κομμουνιστική αντίληψη του κράτους που θα υλοποιείται σε μια ηπειρωτική γεωπολιτική ενότητα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο επιθυμητή.

Αλλά για να δώσουμε μια ιδέα για το τι εννοεί ο Terracciano με τον όρο Επ-Ανάσταση (Ri-voluzione στμ: "Επαν-Επιστροφή"), αξίζει να παραθέσουμε ένα απόσπασμα από το έργο "Ενάντια στον Σύγχρονο Παγκοσμισμό", στο οποίο ο στοχαστής παρέχει μια επίκαιρη ερμηνεία της σκέψης του Julius Evola, προσαρμόζοντάς την στη σημερινή γεωπολιτική και εποχή. Εδώ γράφει: "Όπως γνωρίζουμε, η Παράδοση είναι να "tràdere", το "μεταδίδειν" Αξίες που είναι αιώνιες, καταγράφοντάς τες και φέρνοντάς τες στην ιστορία, με διαφορετικές μορφές και εκφάνσεις, αλλά εύκολα αναγνωρίσιμες σε κάθε εποχή και σε κάθε τόπο". Και πάλι, στην παράγραφο με τίτλο "Παράδοση και Επανάσταση": "Η Παράδοση είναι Επανάσταση, ετυμολογική και πραγματική. [...] Η Συντήριση είναι το αντίθετο της Παράδοσης/Επανάστασης, αν την κατανοήσουμε όχι με την έννοια των Αξιών αλλά με εκείνη της διατήρησης, της υπεράσπισης των δομών του παρελθόντος, των ξεπερασμένων μορφών, που περιορίζονται σε κενές εμφανίσεις, σε κενές φόρμουλες και μορφές, σε σκελετούς μαυρισμένους από το χρόνο που κρύβουν το τίποτα. [...] Επαναλαμβάνουμε: στον σύγχρονο κόσμο δεν υπάρχει τίποτα για να διατηρηθεί, τα πάντα να καταστραφούν. Ξεκινώντας από ό,τι έχει απολιθωθεί σε θεσμούς ενός λίγο πιο μακρινού παρελθόντος, που δεν ήταν παρά ο καρπός του μοντερνισμού της εποχής του [...]. Αν η συντήρηση είναι το αντίθετο της Παράδοσης, η οποία είναι επαναστατική, τότε η Ανατροπή, όπως όλα τα φαινόμενα εξέγερσης στον σύγχρονο κόσμο, είναι μια επανάσταση με αντίθετο πρόσημο, μια Αντ-Επανάσταση, και πάλι με την παραδοσιακή έννοια του όρου. Στην πραγματικότητα, την ίδια στιγμή που ισχυρίζεται ότι καταστρέφει τις μορφές του παρόντος (και αυτή είναι η πιο θετική της πτυχή), το κάνει στο όνομα και υπό το σήμα της "νεωτερικότητας", ως νοητικής και πνευματικής κατηγορίας. Αυτό δεν μεταφράζεται σε μια επιτάχυνση προς το τέλος της παρούσας παρακμής και, επομένως, στην επίτευξη του καταλυτικού σημείου που σηματοδοτεί την κυκλική επαναστατική μετάβαση, αλλά μάλλον στη διαιώνιση υπό νέες μορφές της ίδιας της παρακμής, η οποία φυσικά τείνει να αποκρυσταλλώνεται στην πολλοστή συντήρηση, κατά την έλευση ενός νέου ανατρεπτικού κύματος. Η ανατροπή τείνει να ανατρέπει τις μορφές του παρελθόντος προκειμένου να διατηρήσει την ουσία του παρόντος, δηλαδή τον αντιπαραδοσιακό μοντερνισμό, επιχειρώντας έτσι να σταματήσει την πραγματική επαναστατική διαδικασία που κλείνει έναν κύκλο και ανοίγει έναν νέο. Πρόκειται, εν ολίγοις, για μια άλλη μορφή συντήρησης".

Για τον Carlo Terracciano, η ενσάρκωση αυτού του φιδιού που δαγκώνει την ίδια του την ουρά είναι η σύγχρονη παγκοσμιοποίηση, η ακραία φάση του αμερικανοκεντρικού καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού στην πιο εκφυλιστική, αντιπαραδοσιακή, συντηρητική και ανατρεπτική του εκδήλωση. Ένα φίδι που η Ευρώπη κυοφορούσε στους κόλπους της και από το οποίο τελικά ηττήθηκε. Σε γεωπολιτικούς όρους, η "Θάλασσα" έχει νικήσει τη "Γη" και συνεχίζει να προελαύνει μέσα σε αυτήν.

"Η νέα Ευρώπη που επιχειρείται να σχηματιστεί σήμερα θα ήταν μόνο ένα κούτσουρο αν στερούνταν τη φυσική γεωπολιτική προβολή της Σιβηρίας, τις πρώτες ύλες της, αλλά κυρίως του ζωτικού της χώρου, ο οποίος στη Γεωπολιτική καθιστά την ισχύ ενός Κράτους, και μάλιστα είναι η Ισχύς.

Η σύγκρουση μεταξύ Ευρασίας και Αμερικής, μεταξύ Στεριάς και Θάλασσας, μεταξύ Παραδοσιακού Πολιτισμού και Σύγχρονου Κόσμου, ανάμεσα στο Imperium και την παγκοσμιοποίηση είναι αναπόφευκτος μακροπρόθεσμα, επειδή είναι εγγεγραμμένος στους αναλλοίωτους νόμους της Ιστορίας και της Γεωγραφίας."

Aleksandr Dugin: Ο Κάστρο ως γεωπολιτικός, υπερασπιστής της ταυτότητας και μαχητής κατά της αμερικανικής ηγεμονίας

 

της Ναταλία Μακέεβα

"Δηλαδή, [η Κούβα] ήταν ένα νησί που βρισκόταν στο πλευρό του Πολιτισμού της Στεριάς, και η γεωπολιτική λειτουργεί με τις έννοιες "Πολιτισμός της Θάλασσας" και "Πολιτισμό της Γης", και εδώ ο Κάστρο ήταν αυτός που ύψωσε τη σημαία του πολιτισμού της ξηράς ενάντια στον πολιτισμό της θάλασσας στη Λατινική Αμερική"

Τα αποκαλυπτήρια μνημείου του ηγέτη της Κουβανικής Επανάστασης Φιντέλ Κάστρο στη Μόσχα υπενθυμίζουν τον ρόλο του στην ιστορία ολόκληρης της ανθρωπότητας, όχι μόνο της Λατινικής Αμερικής. Αυτό δήλωσε στο Ομοσπονδιακό Πρακτορείο Τύπου (Федеральное Агентство Новостей, FAN) ο ηγέτης του "Διεθνούς Ευρασιατικού Κινήματος", φιλόσοφος Αλεξάντρ Ντούγκιν, ο οποίος παρέστη στην τελετή στην περιοχή Σοκόλ της Μόσχας.

"Ο Φιντέλ Κάστρο συνδέεται κυρίως με το κομμουνιστικό κίνημα, αλλά ήταν ο μεγαλύτερος ήρωας του αγώνα για μια λατινοαμερικανική ταυτότητα, για έναν πολιτισμό της Νότιας Αμερικής ανεξάρτητο από τη Δύση", εξήγησε ο Ντούγκιν. Και αν κοιτάξουμε την ιδεολογία του Κάστρο, και ιδιαίτερα εκείνη του στενότερου συνεργάτη του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, βλέπουμε σ' αυτόν, εκτός από τον αγώνα κατά του καπιταλισμού, εκτός από το μαρξιστικό κομμουνιστικό δόγμα, και πολύ βαθιές εθνικιστικές πτυχές. Και εδώ δεν υπήρχε ένας τόσο άκαμπτος αθεϊσμός όπως σε άλλα κομμουνιστικά καθεστώτα, εδώ υπήρχε μια κατανόηση της ιδιαιτερότητας του λατινοαμερικανικού πολιτισμού, εντελώς διαφορετικού από τον αγγλοσαξονικό πολιτισμό των Ηνωμένων Πολιτειών".

Ο συνομιλητής του FAN επεσήμανε επίσης ότι ο Κάστρο ήταν ένας από τους μεγαλύτερους γεωπολιτικούς του 20ού αιώνα.

"Στην πραγματικότητα, περιέγραψε το πιθανό πεπρωμένο της λατινοαμερικανικής ηπείρου απαλλαγμένης από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την κατεύθυνε προς την Ευρασία, προς τον "Πολιτισμό της Γης", είπε ο φιλόσοφος. - Δηλαδή, [η Κούβα] ήταν ένα νησί που βρισκόταν στο πλευρό του Πολιτισμού της Στεριάς, και η γεωπολιτική λειτουργεί με τις έννοιες "Πολιτισμός της Θάλασσας" και "Πολιτισμό της Γης", και εδώ ο Κάστρο ήταν αυτός που ύψωσε τη σημαία του Πολιτισμού της Στεριάς ενάντια στον Πολιτισμό της Θάλασσας στη Λατινική Αμερική. Στην περίπτωση της Κούβας, η συμμαχία με τη Σοβιετική Ένωση είχε τόσο ιδεολογική όσο και γεωπολιτική διάσταση. Και είναι σημαντικό οι κανόνες και οι αρχές του Κάστρο, τις οποίες καθιέρωσε στην πολιτική του και οι οποίες έγιναν ο πολικός αστέρας της Κούβας ακόμη και μετά το θάνατό του, μετά τη συνταξιοδότησή του, να διατηρήσουν αυτή τη γεωπολιτική συνέχεια. Ως εκ τούτου, η Κούβα συνεχίζει να είναι σύμμαχος της σύγχρονης Ρωσίας - της Ρωσίας συμμάχου και φίλης της Κούβας - έξω από το ιδεολογικό πλαίσιο, έξω από τον μαρξισμό. Αυτό είναι πολύ σημαντικό".

Επομένως, σύμφωνα με τον Αλεξάντρ Ντούγκιν, η αποστολή του Κάστρο υπερβαίνει τα όρια του κομμουνιστικού κινήματος, είναι μια τεράστια ιστορική συμβολή που έκανε στο πεπρωμένο της ανθρωπότητας, και τα αποκαλυπτήρια του μνημείου στη Μόσχας υπογραμμίζουν αυτή την οικουμενική και μεθοδολογική πτυχή της αποστολής του Κάστρο.

"Και αυτό είναι ένα μνημείο για έναν φίλο της Ρωσίας, ένα μνημείο για έναν μεγάλο αγωνιστή για έναν δίκαιο πολυπολικό κόσμο και έναν ήρωα του λατινοαμερικανικού πολιτισμού που συνεχίζει σήμερα να αγωνίζεται για την ελευθερία και την ανεξαρτησία του από τη βορειοαμερικανική ηγεμονία", κατέληξε ο ηγέτης του Διεθνούς Ευρασιατικού Κινήματος.

Υπενθυμίζεται ότι σήμερα, 22 Νοεμβρίου 2022, τα αποκαλυπτήρια του μνημείου του ηγέτη της Κουβανικής Επανάστασης Φιντέλ Κάστρο έγιναν στην ομώνυμη πλατεία της Μόσχας από τους προέδρους Βλαντιμίρ Πούτιν και Μιγκέλ Ντίας-Κανέλ Μπερμούδες.

Μετάφραση (στα ιταλικά) από τον Alessandro Napoli

Aleksandr Dugin: Castro come geopolitico, difensore dell’identità e combattente contro l’egemonia statunitense

Πτώση του Τείχους του Βερολίνου 9 Νοεμβρίου 1989

CCCP. Ένα σάουντρακ για την απελευθέρωση της Ευρώπης 

Πτώση του Τείχους του Βερολίνου 9 Νοεμβρίου 1989

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : CCCP. Ένα σάουντρακ για την απελευθέρωση της Ευρώπης: Ακούγαμε φανατικά τους CCCP, χαμένοι κάπου στην Magna Graecia ... Μετάφραση από εδώ: https://nemicidelsistema.blogspot.com/2014...

Κωστής Παλαμάς και Ρωμηοσύνη

 π. Ιωάννης Ρωμανίδης

"Έλληνες, για να ρίχνουμε στάχτη στα μάτια του κόσμου, πραγματικά, Ρωμηοί".

 "Κ' έτσι, σε νέο μαρτύρεμα, ο Ρωμιός φορτώθηκε στη ράχη του τις ξένες αμαρτίες των συνταγματικών Ελλήνων".

 ο Παλαμάς προείδε την Ρωμηοσύνην θριαμβεύτριαν

Το γεγονός ότι ο λαός, οι διανοούμενοι, ο κλήρος και οι καλλιτέχναι χρησιμοποιούν με τόσην υπερηφάνειαν και αγάπην τα εθνικά ονόματα της Ρωμηοσύνης μέχρι σήμερον είναι απόδειξις όχι μόνον ότι οι Νεογραικοί δεν γνωρίζουν τα πραγματικά αισθήματα του λαού, αλλά και ότι η προσπάθεια να σβήση η Ρωμηοσύνη απέτυχεν.

Ο Παλαμάς εγνώριζε καλά ότι το τραγούδι του Βλαχάβα, "Ρωμιός εγώ γεννήθηκα, Ρωμιός θέ να πεθάνω", με το οποίον ήρχισε το εν λόγω έργον του [ 22 ] είναι ακαταμάχητος δύναμις όχι μόνον κατά των Τούρκων, αλλά και κατά των Νεογραικών που προσπαθούσαν και αυτοί να αφανίσουν την Ρωμηοσύνην, με πιο ύπουλον τρόπον, παρασκηνιακώς, μέσω της παιδείας.

Ανατραφείς εις το Μεσολόγγι και ως εκ τούτου έχων τα ίδια αισθήματα με τον Παπά Βλαχάβα και τον Ρήγα τον Βελεστινλή και γνωρίζων ότι ο ρωμαίϊκος λαός θα διατηρή πάντοτε τα αισθήματα αυτά, ο Κωστής Παλαμάς προέβλεψε τον τελικόν θρίαμβον της Ρωμηοσύνης, όπως φαίνεται σαφώς εις τα λόγια με τα οποία τελειώνει το έργον του και με τα οποία τελειώνομεν την ομιλίαν αυτήν.

"Όμως κάποιο αγνότερο και πιο βαθύ αίσθημα γλωσσικό δεν μπορεί παρά να βρη ακόμη στη λέξη Ρωμιοσύνη κάτι τι ποιητικά και μουσικά χρωματισμένο, κάτι τι φτερωτό, λεβέντικο για μας και ανάλαφρο, που νομίζω πώς δεν τόχει ο Ελληνισμός, με όλη τη βαριά του ασάλευτη μεγαλοπρέπεια."

Ρωμηοσύνη δίγλωσσος μέχρι σήμερον

Ποτέ δεν ηδυνήθησαν οι Φράγκοι και οι ακολουθούντες αυτούς Ευρωπαίοι και Ρώσοι να καταλάβουν πώς είναι δυνατόν Ρωμαίοι να γίνουν Έλληνες και Έλληνες να γίνουν Ρωμαίοι, να συγχωνευθούν εις έν έθνος με ελληνικόν πολιτισμόν και να έχουν αντί μίαν γλώσσαν δύο, ως περίπου έχουν οι Ελβετοί σήμερον.

Είναι γνωστόν ότι η Ρωμηοσύνη έχει δύο επισήμους γλώσσας, την λατινικήν και την ελληνικήν. Η λατινική λέγεται ρωμαϊκά και επεκράτησεν η ελληνική να λέγεται ρωμαίϊκα. Το ίδιο όνομα με ένα ιώτα σημαίνει λατινικά και με δύο ιώτα ελληνικά και έτσι δηλώνει τας δύο γλώσσας της Ρωμηοσύνης.

Αλλά η Ρωμηοσύνη είναι μέχρι σήμερον δίγλωσσος. Τούτο διότι τα βλάχικα είναι νεολατινικά ή νεορωμαϊκά και τα αρβανίτικα είναι κατά 50% λατινικά και 25-30% ελληνικά. Πρό ετών ήτο σύνηθες φαινόμενον Ρωμαίοι των Βαλκανίων να είναι δίγλωσσοι και πολλάκις τρίγλωσσοι. Ως πρώτη γλώσσα επικρατούσαν τα ρωμαίϊκα. Η μεγαλυτέρα ομάς επαναστατών του 1821 ήσαν οι Αρβανίται Ρωμαίοι εκ των οποίων πολλοί ούτε καν εγνώριζαν τα ελληνικά.

ειρωνεία και καταφρόνησις

Ορμώμενος από τα τοιαύτα του Κρουμπάχερ ως και από την καθημερινήν εμπειρίαν του λαού και την πρόσφατον ιστορίαν του έθνους, ο Παλαμάς τονίζει ότι όχι μόνον το Ρωμιός, αλλά και το Έλλην χρησιμοποιείται κάποτε με ουχί καλήν σημασίαν.

Γράφει ως εξής, "Ακόμη και τα ονόματα Έλλην, Έλληνες, ελληνικά Πράγματα κ.τ.λ κάθε που παρουσιάζονται στη ζωή, οπωσδήποτε βαλμένα, με όλο τους τον κλασσικό φωτοστέφανο, χρησιμοποιούνται κ' εκείνα, κατά την περίσταση, ειρωνικώτατα και καταφρονετικώτατα. Όμως για τούτο κανενός δεν πέρασε από το νού να τα στείλη στο λοιμοκαθαρτήριο". [ 4 ]

Φαίνεται σαφώς πώς το 1901 υπήρχεν ακόμη οξεία αντίθεσις μεταξύ εκείνων που υπεστήριζον την εκρίζωσιν της Ρωμηοσύνης, και εκείνων που ηγωνίζοντο, ως ο Παλαμάς, να διατηρήσουν την χρήσιν του Ρωμηός και Ρωμηοσύνη τουλάχιστον εις την δημοτικήν γλώσσαν.

Ο Παλαμάς παρουσιάζει και άλλα παραδείγματα ονομάτων με διπλήν σημασίαν, καλήν και ουχί τόσην καλήν, ανάλογα με την περίστασιν όπου χρησιμοποιούνται - Μοραΐτης, Αρβανίτης, Καραϊσκάκης, κλέφτης, Εβραίος και το Γραικός των Φραντσέζων, που ημπορεί να είναι οι ένδοξοι Περικλής, Μάρκος Μπότσαρης, Κανάρης, "αλλά και κάθε αλιτήριος

 πραγματικά Ρωμιοί

"Ανάλογη, λογική, συνεχίζει ο Παλαμάς, ακολουθούμε και στο μεταχείρισμα των όρων Ρωμιός και Ρωμιοσύνη. Η μόνη διαφορά είναι πώς και τα δύο τούτα λόγια, επειδή δε μας έρχουνται, ίσα ολόϊσα, από την εποχή του Περικλή, παραμερίστηκαν αγάλια, αγάλια, από την επίσημη γλώσσα, καθώς κι' όλα τα λόγια τα δυσκολομέτρητα της ζωής και της αλήθειας. Έλληνες, για να ρίχνουμε στάχτη στα μάτια του κόσμου, πραγματικά, Ρωμιοί. Το όνομα (Ρωμιός) κάθε άλλο είναι παρά ντροπή. Αν δεν το περιζώνει αγριλιάς στεφάνι από την Ολυμπία, το ανυψώνει στέμμα ακάνθινο μαρτυρικό και θυμάρι μοσκοβολά και μπαρούτη. Δείχνει ίσα ίσα τη ζωή και την πραγματικότητα της λέξης το ότι αυτή μας ήρθε πρόχειρα στην ειλικρινή μας και στην πιο φωτεινή μας ψυχική κατάσταση - στη συνείδηση του ξεπεσμού μας - για να διαλαλήσουμε τον ξεπεσμόν αυτό, πιο πολύ από το γιορτιάτικο και από το δυσκίνητο τ' όνομα Έλλην, ακόμη και από το όνομα Έλληνας, που είναι κάπως πιο δυσκολορρίζωτο από το Ρωμιός, και κρατούσε ως τα χτές ακόμη την αρχαία ειδωλολατρική σημασία. "Η μάννα τ' είταν Χριστιανή κι ο κύρης τ' είταν Έλλη(ν)", λέει ο Κυπριώτης ποιητής, και σημαίνει κι ως την ώρ' ακόμη, για τον πολύ λαό, τον αντρειωμένο, το γίγαντα". [ 6 ]

 έξωθεν επιβολή

Ήδη απεκάλυψεν ο Παλαμάς τους λόγους των φαινομένων τούτων όταν εδήλωσε την συμφωνίαν του με τον Κρουμπάχερ ότι το όνομα τούτο εισήχθη "διά της Κυβερνήσεως και του σχολείου τεχνικώς". Αλλά και την έξωθεν επιβολήν του ονόματος τούτου αποκαλύπτει ο Παλαμάς με την εξής συνέχειαν, "Κ' έτσι, σε νέο μαρτύρεμα, ο Ρωμιός φορτώθηκε στη ράχη του τις ξένες αμαρτίες των συνταγματικών Ελλήνων. Κ' έτσι έγινε ο εξευτελισμένος Ρωμιός των φωνακλάδων των καφενείων, ο φασουλής Ρωμιός των σατυρογράφων, ο ασυνείδητος Ρωμιός μέσα στο ψευτοβασίλειο που Ρωμαίϊκο το λένε". [ 7 ] Και έτσι καταλαβαίνει κανείς τί θέλει να πη ο Παλαμάς με τα ανωτέρω, "Έλληνες, για να ρίχνουμε στάχτη στα μάτια του κόσμου, πραγματικά, Ρωμιοί".

Δριμεία επίθεση κατά του Παλαμά έκαμε ο Νικόλαος Γ. Πολίτης με το άρθρο του "Έλληνες ή Ρωμηοί". Ο Πολίτης δέχεται ότι εξαφανίσθηκε ως εθνικό όνομα το όνομα το Έλλην, γιατί ταυτίσθηκε με το ειδωλολάτρης και ότι πριν από την άλωση εμφανίσθηκε πάλι. Όμως δεν ριζώθηκε, λέγει ο Πολίτης, γιατί το Οικουμενικό Πατριαρχείο διοικούσε ως εθναρχία το πλήθος των Ρωμαίων των Βαλκανίων, της Μικράς Ασίας και της Μέσης Ανατολής.

Ακολουθών τα συντάγματα της τότε Ελλάδας ο Πολίτης ταυτίζει τους Έλληνες όχι με τους Ρωμαίους, αλλά μόνον με τους κατοίκους της Ελλάδος του 1901. Παρουσιάζει μαρτυρίες όπου φαίνεται σαφώς ότι οι Ρωμαίοι της ανατολικής Ρωμανίας γνωρίζουν καλώς και είναι υπερήφανοι ότι είναι απόγονοι όχι μόνον των αρχαίων Ρωμαίων, αλλά και των Ελλήνων, και νομίζει ότι οι μαρτυρίες αυτές αποδεικνύουν ότι οι Έλληνες της τότε Ελλάδας είναι γνήσιοι απόγονοι μόνον των αρχαίων Ελλήνων.

Είς υποστήριξην του Σωτηριάδη εναντίον του Παλαμά ο Πολίτης ισχυρίζεται ότι "... το ελληνικό έθνος ανακτήσαν το αληθές εθνικό όνομά του, κατεδίκασε το επείσακτο όνομα του Ρωμηού, προσδώσαν εις αυτό ονειδιστική ".  Και κατακλείει την επίθεση του κατά του Παλαμά ως εξής: "Ας μη επιμένει λοιπόν ζητών να μένη κρυμμένη πάντοτε υπό τα ράκη της Ρωμηοσύνης η βασίλισσα Ελλάδα". Ο Παλαμάς δεν απήντησε και εξηγεί τον λόγο, "Αν απεσιώπησα, απεσιώπησα γιατί τόπο δεν είχα στο "Άστυ" που με φιλοξένησε, χίλια δύο χαρακτηριστικά κομμάτια, και πεζά και στίχους, που μέσα τους αστράφτει και βροντά, όχι ο Έλλην, αλλά ο Ρωμηός".  Δηλαδή τον φίμωσαν.

π. Ιωάννης Ρωμανίδης - Κωστής Παλαμάς και Ρωμηοσύνη

Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΓΛΩΣΣΑ

 

Alexander Dugin

https://www.geopolitika.ru/en/article/need-sovereign-language?fbclid=IwAR2oM7-w1vSmcLkzkhsPCYiCBuaYjlu9DUUJ7fwQN6vLr0YL6dh_S88CUCY

Όταν μιλάμε για το αφήγημα, πρόκειται για μια φιλοσοφική κατηγορία που πρέπει να γνωρίζουμε, διότι η έννοια του αφηγήματος αποτελεί στοιχείο της μεταμοντέρνας φιλοσοφίας που βασίζεται στη δομική γλωσσολογία, τον δομισμό, στον Ferdinand de Saussure, τον δομικό γλωσσολόγο που διαχώρισε τον λόγο από τη γλώσσα. Αυτή η πτυχή είναι πολύ σημαντική.

Τι είναι η γλώσσα; Η γλώσσα αποτελείται από κανόνες. Δεν μιλάμε, χρησιμοποιούμε τη γλώσσα, αλλά η γλώσσα δεν μιλάει ποτέ από μόνη της, βρίσκεται στα λεξικά, στη σύνταξη - αυτό ονομάζεται παραδειγματικό επίπεδο, και ένα αφήγημα ή λόγος, είναι αυτό που κατασκευάζεται από τη γλώσσα, από το λεξιλόγιό της, τη σύνταξή της, τους νόμους της.

Τα αφηγήματα είναι άπειρα. Η γλώσσα είναι μία.

Όταν μιλάμε για πνευματική, πολιτιστική και πολιτισμική κυριαρχία - για την οποία μιλάει στις ομιλίες του ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν - γίνεται κάθε μέρα και πιο επίκαιρη. Δεν μιλάμε για κυρίαρχα αφηγήματα, αλλά για μια κυρίαρχη γλώσσα στην οποία μπορούν να εκφραστούν δισεκατομμύρια κυρίαρχα αφηγήματα.

Αν η γλώσσα είναι κυρίαρχη, τότε και ο λόγος θα είναι κυρίαρχος. Χρησιμοποιώντας τη φιλελεύθερη, παγκοσμιοποιητική γλώσσα της Δυτικής Ευρώπης, ένας ρωσικός κυρίαρχος λόγος μπορεί να διατυπωθεί σε αυτή τη γλώσσα, ή δύο, ή τρεις, ή δέκα. Αλλά αυτό είναι για άμεσες εργασίες, για υποκατάσταση εισαγωγών στο πλαίσιο του πολύ βραχυπρόθεσμου αφηγήματος. Και αυτό που έχει σημασία είναι αν και για πόσο καιρό θα αποχαιρετήσουμε τη συλλογική Δύση. Ή θα επιστρέψουμε σε αυτή την παγκόσμια γλώσσα, αφήνοντας το προπέτασμα καπνού των κυρίαρχων αφηγήσεων να για σηκωθεί λίγο.

Νομίζω ότι αυτό είναι που θέλει να κάνει η ελίτ: να μιλήσει για λίγο και μετά να κάνει πίσω και να πει: "Εντάξει, δεχόμαστε τη γλώσσα σας και την παγκοσμιοποίησή σας, αλλά όχι έτσι, δώστε μας μια θέση σε αυτήν". Είναι καταδικασμένη όχι επειδή εμείς είμαστε έτοιμοι και αυτοί όχι.

Μας έχουν αποκόψει, μας έχουν πριονίσει από αυτή τη Δύση πολύ σοβαρά, και θα μας ξαναπάρουν μέσα σε αυτή τη Δύση για να μιλήσουμε την ίδια γλώσσα αφού έχουμε πέσει κάτω από τα τελευταία όρια και έχουμε πει: παραδινόμαστε. Η ήττα μας θα είναι η προϋπόθεση για να μας φέρουν πίσω σε αυτή τη γλώσσα, διότι, είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι, είμαστε προορισμένοι να αναπτύξουμε μια κυρίαρχη γλώσσα. Η Ρωσία είναι ένας ανεξάρτητος πολιτισμός, όχι μέρος του δυτικού πολιτισμού- δεν συμπίπτει με κανέναν πολιτισμό, ούτε με τον ανατολικό, ούτε με τον κινεζικό, ούτε με τον ισλαμικό, αλλά είναι ισότιμη με τον δυτικό ή τον κινεζικό πολιτισμό. Αυτό σκιαγραφεί σε γενικές γραμμές τη δομή της κυρίαρχης γλώσσας μας, όχι το κυρίαρχο αφήγημα μας.

Αν μιλάμε αυτή τη γλώσσα, ό,τι λέμε είναι κυρίαρχο και αυτό που σημαίνει αφήγημα με αυτή την έννοια δεν είναι μόνο ο λόγος του αφηγητή στην τηλεόραση, δεν είναι μόνο η δομή της εκπαίδευσης, δεν είναι μόνο η κοινότητα των εμπειρογνωμόνων που θα αναγκαστεί να μιλήσει αυτή την κυρίαρχη γλώσσα, είναι επίσης η επιστήμη μας, είναι η ανθρωπιστική μας επιστήμη σήμερα και η φυσική μας επιστήμη αύριο. Γιατί η φυσική επιστήμη, όπως γνωρίζουν οι μεγαλύτεροι επιστήμονες όπως ο Schrödinger και ο Heisenberg, είναι και μια γλώσσα στην οπτική της φυσικής επιστήμης.

Χρειαζόμαστε, λοιπόν, μια πολιτική γλώσσα, αλλά μια δική μας πολιτική γλώσσα. Δεν την μιλάμε, δεν την ξέρουμε, μιλάμε μια "εμπορική" αγγλική, η οποία είναι η βάση της ορολογίας μας, των ειδικών μας, των iPhone μας, των τεχνολογιών μας στους πυραύλους μας - είναι μια "εμπορική"  αγγλική. Θέλω να πω, παρόλο που αυτές οι τεχνολογίες υπάρχουν στη Ρωσία, η δομή αυτών των επεξεργαστών και των κωδικών είναι, δυστυχώς, παρμένη από ένα διαφορετικό παράδειγμα.

Αυτή είναι μια τεράστια πρόκληση που πρέπει να αντιμετωπίσουμε και, επιτέλους, το έργο αρχίζει να γίνεται αντιληπτό από τις αρχές μας.

Όσο παράξενο κι αν φαίνεται, ο λαός είναι πολύ πιο προετοιμασμένος από την ελίτ. Ο λαός απλώς δεν αντιλαμβάνεται τις παρορμήσεις που έρχονται από τα πάνω με πολύ βαθύ τρόπο: του είπαν "κομμουνισμός" - σκέφτηκε κάτι δικό του, του είπαν "φιλελευθερισμός" - - σκέφτηκε κάτι δικό του, του είπαν "πατριωτισμός" - - σκέφτηκε κάτι δικό του, πράγμα που σημαίνει ότι δεν συνηθίζει σε αυτά τα αφηγηματικά παιχνίδια τόσο βαθιά όσο η ελίτ, ενώ η ελίτ - αν πει "πηγαίνουμε δυτικά", τότε προχωρά.

Επομένως, εναπόκειται στην ελίτ να αλλάξει τη γλώσσα.

Για να δημιουργηθεί ένα σύστημα κυρίαρχων αφηγημάτων, είναι απαραίτητο να καθοριστούν οι παράμετροι αυτής της κυρίαρχης γλώσσας. Ποιες είναι αυτές οι παράμετροι; Έχουμε μια πολύ διαφορετική αντίληψη για τον άνθρωπο. Σε κάθε πολιτισμό, σε κάθε γλώσσα, υπάρχει ο άνθρωπος. Υπάρχει ο ισλαμικός άνθρωπος, υπάρχει ο κινέζος άνθρωπος, υπάρχει ο δυτικοευρωπαίος άνθρωπος, ο οποίος είναι ένας μετα-φυλετικός άνθρωπος, ένας άνθρωπος που μεταμορφώνεται σε τεχνητή νοημοσύνη, σε μεταλλαγμένο, σε cyborg. Ένας πρωταθλητής της μεταμόρφωσης και της απελευθέρωσης. Απελευθερώνεται από κάθε μορφή συλλογικής ταυτότητας - αυτός είναι ο στόχος του, το καθήκον του - να πάψει να έχει θρησκεία, έθνος, κοινότητα, μετά φύλο και, αύριο, να ανήκει στην ανθρώπινη φυλή, και αυτό είναι το πρόγραμμα του Δυτικοευρωπαίου.

Οι Κινέζοι έχουν έναν διαφορετικό τρόπο να κάνουν τα πράγματα γενικά. Ακόμα και στην ισλαμική παράδοση, επειδή πρόκειται για τη σχέση του ατόμου με τον Αλλάχ, και όλα τα άλλα δεν τον περιλαμβάνουν ούτε ως ελευθερία ούτε ως ανθρώπινο ον - είναι μια εντελώς διαφορετική ανθρωπολογία σε ολόκληρο αυτόν τον δισεκατομμυριούχο ισλαμικό κόσμο. Μπορεί τυπικά να συμφωνούν με κάποια δυτικά μοντέλα, αλλά στην πραγματικότητα είτε δεν τα καταλαβαίνουν είτε τα επανερμηνεύουν, έχουν τη δική τους, βαθιά ριζωμένη γλώσσα. Στην περιοχή του Βόλγα και στον Βόρειο Καύκασο συνεχίζουν να την προωθούν. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο έχουν ανοσία στη Δύση. Η Ινδία, η Αφρική και η Λατινική Αμερική έχουν επίσης τον δικό τους άνθρωπο.

Χρειαζόμαστε μια αντίληψη για τον Ρώσο άνθρωπο, μια αιτιολόγηση του Ρώσου ανθρώπου, και αυτός είναι ο Ντοστογιέφσκι, αυτή είναι η φιλοσοφία μας, αυτός είναι ο Φλορένσκι, αυτός είναι ο σλαβόφιλος, αυτός είναι ο Σολοβιόφ, αυτός είναι επίσης ο Μπερντιάεφ, αλλά ο Ρώσος άνθρωπος είναι, πρώτα απ' όλα, ο συμφιλιωμένος άνθρωπος - αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Όχι ένα άτομο. Για εμάς, ο άνθρωπος είναι μια οικογένεια, μια φυλή, ένα έθνος, μια σχέση με τον Θεό, ένα πρόσωπο. Όχι ένα άτομο, αλλά ένα πρόσωπο.

Εδώ τελειώνει η παρουσία μας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, διότι υπάρχει μια ασυμφωνία ως προς τη βασική έννοια του ανθρώπου. Για το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και τη δυτική φιλελεύθερη ιδεολογία, το ανθρώπινο δικαίωμα είναι ατομικό, για εμάς δεν είναι, με όρους κυριαρχικής γλώσσας.

Μπορείτε να φανταστείτε πώς αλλάζει η επιστήμη του ανθρώπου, δηλαδή οι ανθρωπιστικές επιστήμες, αφού έχουμε αλλάξει το βασικό συστατικό; Θεωρώντας τα πάντα διαφορετικά, ξαναγράφοντας όλα τα εγχειρίδια της κοινωνιολογίας, της ανθρωπολογίας, της πολιτικής επιστήμης, της ψυχολογίας με ρωσικό τρόπο.

Ναι, είχαμε τη φιλοσοφία μας στο τέλος του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα. Αλλά πρέπει να διαμορφώσουμε μια ιδέα για τον Ρώσο άνθρωπο που είναι διαφορετική από τους άλλους - και αμέσως μια διαφορετική γλώσσα.

Το δεύτερο πράγμα είναι η ιδέα του κόσμου. Αυτό είναι το πιο δύσκολο πράγμα. Πιστεύουμε ότι οι φυσικές επιστήμες είναι παγκόσμιες. Όχι, είναι δυτικοκεντρικές. Αυτός ο κόσμος με τον οποίο έχουμε να κάνουμε έχει εισαχθεί και ενσωματωθεί στη συνείδησή μας από τη Δύση στη Νέα Εποχή, αγνοώντας όλες τις άλλες εικόνες του κόσμου.

Το ρωσικό σύμπαν είναι παρόμοιο με το μεσαιωνικό ευρωπαϊκό σύμπαν - και εντελώς διαφορετικό από εκείνο της σύγχρονης Δύσης- είναι διαφορετικό, ακόμη και από τον Φιοντόροφ ή τον Τσιολκόφσκι, και η πιο ενδιαφέρουσα και πρωτοποριακή έρευνά μας στους κλάδους των φυσικών επιστημών έχει προέλθει από θεμελιωδώς διαφορετικές ιδέες για τη δομή της πραγματικότητας.

Αν στις ανθρωπιστικές επιστήμες πάρουμε τη φιλοσοφική μας παράδοση, πετάξουμε έξω οτιδήποτε φιλελεύθερο, όλη τη φιλελεύθερη γλώσσα, και βάλουμε στο κέντρο τον Ρώσο άνθρωπο, θα έχουμε μια νέα γλώσσα. Και στις φυσικές επιστήμες το έργο αυτό είναι πολύ πιο περίπλοκο: εδώ βρισκόμαστε μόνο στην αρχή και μας περιμένει πολλή δουλειά.

Και, φυσικά, η δράση είναι το ρήμα. Αν μιλάμε για γλώσσα, έχουμε μια πολύ διαφορετική αντίληψη της δράσης από εκείνη της δυτικοευρωπαϊκής παράδοσης. Πρόκειται περισσότερο για μια αριστοτελική πρακτική παρά για μια τεχνολογική πρακτική. Είναι η φιλοσοφία της κοινής αιτίας του Σεργκέι Μπουλγκάκοφ, επειδή οι Ρώσοι δεν κάνουν τα πράγματα με τον τρόπο που τα κάνουν όλοι οι άλλοι. Η αριστοτελική αντίληψη ότι η πράξη είναι αποτέλεσμα της ελεύθερης δημιουργικότητας του κυρίου και όχι της τεχνικής εκτέλεσης της εργασίας κάποιου άλλου μας ταιριάζει και τέτοια είναι η βασική ιδέα της φιλοσοφίας της οικονομίας, πράγμα που σημαίνει ότι η οικονομία μας είναι διαφορετική. Έτσι έχουμε μια διαφορετική επιστήμη και μια διαφορετική πρακτική. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε μια ηθική διάσταση στη δράση, όχι μια ωφελιμιστική, αισιόδοξη πραγματιστική, που σημαίνει ότι κάνουμε κάτι για έναν ηθικό σκοπό. Δηλαδή, κάνουμε, για παράδειγμα, επειδή είναι καλό, για να το κάνουμε καλύτερο, όμορφο, για να το κάνουμε πιο δίκαιο.

Η αλλαγή του αφηγήματος μπροστά στις θεμελιώδεις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η χώρα μας θα είναι αδύνατη χωρίς αλλαγή της γλώσσας.

Φιόντορ Ντοστογιέφσκι

 30 Οκτωβρίου 2018  · 

Σαν σήμερα, το 1821, γεννιέται ο Ρώσος συγγραφέας Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, κορυφαίος "αναλυτής" της κοινωνίας και ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής. Τα βιβλία του, ιδιαίτερα το "Έγλημα και Τιμωρία" και το "Αδελφοί Καραμάζοβ"  θα παραμείνουν ως αξεπέραστα αριστουργήματα σπουδής του  ανθρώπινου ψυχισμού.  

   Ιδιαίτερος άνθρωπος με δυνατά πάθη, ιδιαίτερα στα "τυχερά παιχνίδια", (το βιβλίο "ο παίκτης" είναι "καρπός" αυτών των εμπειριών), προσωπικές περιπέτειες, "θητεία" στα κάτεργα της Σιβηρίας ("Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων", όπου παρουσιάζει τους κρατούμενους εγκληματίες χωρίς ωραιοποιήσεις και, κυρίως, ηθικολογίες, ως "σκληρά μέταλλα" που μπορούν να μεταμορφωθούν και σε "πολύτιμα μέταλλα", ιδιαίτερους τύπους που από την άβυσσο μπορούν να πετάξουν στα ύψη, εκφάνσεις  της Ρωσικής ψυχής), ιδεολογικές μεταστροφές ύστερα από την ωρίμανση που κέρδισε από αυτές ακριβώς τις περιπέτειες και τα πάθη.  

  Αντιαστός και αντικομφορμιστής, ιδιαίτερα απέναντι στο "νεωτερίζοντα" κομφορμισμό των δυτικών "ηθών" και ιδεοληψιών. Αληθινά Ρώσος στο πνεύμα, Χριστιανός ορθόδοξος και οπαδός της θεωρίας του "Εδαφισμού" υπήρξε ο μεγάλος ιδεολογικός αντίπαλος τόσο των "δυτικιζόντων" όσο και των "μηδενιστών" στους τελευταίους, (με αφορμή την περίπτωση Νετσάγιεφ) κάνει μετωπική επίθεση, διανθισμένη με το ιδιαίτερο Ρωσικό χιούμορ και με κοφτερό νυστέρι μια λεπτομερή "ανατομία" του ψυχισμού των χαρακτήρων - ηρώων του.  

  Χαρακτηρίστηκε ,και σωστά, ως σύμβολο της Ρωσικής ψυχής.

   Η Ρωσική ψυχή διαθέτει απύθμενο βάθος και πολυκύμαντη επιφάνεια, είναι πλούσια μέσα από τις αντιφάσεις της και γεμάτη δημιουργικούς σπόρους, όχι επίπεδη και επιφανειακή όπως του (σύγχρονου, τουλάχιστον) Ευρωπαίου, δεν αγαπάει τον ορθολογισμό αλλά  τα δυνατά πάθη  και το λυτρωτικό μυστήριο, εξοικειωμένη με την σταυραναστάσιμη εμπειρία  και έχει πάντα την αίσθηση μιας "ιδιαίτερης" μεσσιανικού τύπου αποστολής. 

  Δεν είναι τυχαίο ότι (ο αντιχριστιανός) Νίτσε εκτιμούσε ιδιαίτερα τον (χριστιανό) Ντοστογιέφσκι. "Ο Ντοστογιέφσκι είναι ο μοναδικός  ψυχολόγος που μου δίδαξε κάποια πράγματα και που συνέβαλε σε μια από τις πιο ευτυχείς συμπτώσεις της ζωής μου".   

  Καθόλου τυχαίο...διότι ούτε ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ Ντοστογιέφσκι συγκαταλέγεται στους "χριστιανούληδες", ούτε ο τραγικός Νίτσε στους "αθεούληδες"...και ο νοών νοείτω.

Κωστας Ταταρης

Ζήτω η 28η Οκτωβρίου