Ethnos*, λαός, Nation* ως εθνοκοινωνιολογικές κατηγορίες

 

Από τo Katehon

Εθνότητα(etnhos), λαός, έθνος(nation): ρωσογερμανικοί παραλληλισμοί

Το πρόβλημα της χρήσης των όρων "εθνότητα", "λαός", "έθνος" είναι εξαιρετικά περίπλοκο, καθώς ιστορικά έχουν χρησιμοποιηθεί άλλοτε ως συνώνυμα, άλλοτε ως αντώνυμα, άλλοτε ως υποκατηγορίες μεταξύ τους και με τους πιο απροσδόκητους συνδυασμούς. Ούτε είναι η "Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του γερμανικού έθνους(nation)" ή τα "έθνη(nation)" στη μεσαιωνική Ευρώπη. Για παράδειγμα, στην Τρανσυλβανία, μόνο οι Ούγγροι, οι Σέκελοι και οι Γερμανοί συμπεριλήφθηκαν στον αριθμό των "εθνών(nation)", ενώ οι ορθόδοξοι Ρουμάνοι δεν συμπεριλήφθηκαν στο καθεστώς του "έθνους". Στην αριστοκρατία της Πολωνο-Λιθουανικής Συνομοσπονδίας χρησιμοποιούνταν η έκφραση Gente Ruthenus, natione Polonus: ρουθηνικά γένη, πολωνικό έθνος(nation).

Πάρτε τη Ρωσία και τη Γερμανία κατά τον 19ο και τον 20ό αιώνα, όπου οι έννοιες "λαός" (και τα παράγωγά τους) και "έθνος(nation)" συγκρούστηκαν είτε ως συνώνυμα είτε ως αντώνυμα. Και βλέπουμε πώς η παρουσία των δύο εννοιών "λαός" και "έθνος(nation)" βοηθά στην κατανόηση της τρέχουσας γεωπολιτικής κατάστασης.

Για παράδειγμα, η "εθνικότητα(nation)" του κόμη S. M. Uvarov είναι μια γυαλιστερή κάρτα της γαλλικής nationalité, αλλά μέσω μιας επίκλησης στη ρωσική ρίζα, "απενεργοποιώντας" τους συνειρμούς του φιλελευθερισμού και του συνταγματισμού που ενυπάρχουν στη γαλλική έννοια. Ωστόσο, ο Uvarov έγραψε επίσης για τη ρωσική "εθνικότητα(nation)". Μεταξύ των σλαβόφιλων, μπορεί κανείς να συναντήσει μια αντίληψη του λαού ως μια γενική κατηγορία, στην οποία το "έθνος(nation)" είναι μια ειδική περίπτωση. Για τον συνάδελφο του K. P. Pobedonostsev, S. A. Rachinsky, το "έθνος(nation)" ως δυτική και φιλελεύθερη έννοια είναι ευθέως αντίθετο με την "εθνικότητα(nationalite)" ως ρωσική και συντηρητική έννοια. Για την M. Katkova, η οποία ήταν συντηρητική αλλά δυτική, το έθνος(nation), αντίθετα, είναι μια θετική έννοια [1].

Ταυτόχρονα, οι σλαβόφιλοι και ο Ντοστογιέφσκι προτιμούσαν να μιλούν για "λαό", ο οποίος είχε διπλή σημασία: τόσο για τον απλό λαό, τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, όσο και για τον ρωσικό λαό ως το σύνολο όλων των κοινωνικών στρωμάτων και τη βάση μιας αυτοκρατορίας με συγκεκριμένη ιστορία, θρησκευτική παράδοση και πολιτισμό. Για τους μοναρχικούς των Μαύρων Εκατονταρχιών, η χρήση του όρου "λαός" [2] ήταν πιο συχνή. Για τους εθνικιστές(nation) πιο δυτικού τύπου, π.χ. για τον Μ. Ο. Μενσίκοφ, η έννοια κλειδί ήταν το "έθνος(nation)", που σήμαινε επίσης αξιώσεις εξουσίας για λογαριασμό αυτού του έθνους.

Δηλαδή, για τους συντηρητικούς, τους μοναρχικούς, τους σλαβόφιλους, τους αντιδραστικούς, η έννοια του "λαού" ήταν προτιμότερη. Για τους πιο "ευρωπαίους" εθνικιστές - "έθνος"(nation-alim). Αν και υπάρχουν και εκείνοι που μπορεί να χρησιμοποιούν τους όρους ως συνώνυμα.

Στη Βρετανία και τη Γαλλία δεν υπήρξε τέτοια σύγχυση, αν και, όπως σημειώνει ο Alain de Benoist, "η αντεπαναστατική παράδοση, στο βαθμό που συνδέεται με ένα αριστοκρατικό ή μοναρχικό πρόσημο, αποφεύγει να υμνεί το έθνος(nation)" [3]. Αλλά στη Γερμανία η κατάσταση είναι παρόμοια με εκείνη στη Ρωσία Ο Φίχτε γράφει τους "Λόγους προς το γερμανικό έθνος" (Reden an die deutsche Nation). Ωστόσο, αργότερα, τον 19ο αιώνα, διαμορφώθηκε το κίνημα Völkisch, για το οποίο η ξένη λέξη Έθνος(nation) αποδείχθηκε ακατάλληλη [4]. Το Volk - λαός - έγινε δείκτης του "αυτοχθονισμού", του "λαϊκισμού" (αφού, όπως και το ρωσικό "λαός", περιείχε διπλή σημασία: τόσο ένας απλός "λαός" όσο και μια πολιτιστική, ακόμη και κοινότητα αίματος, που συνδέεται με έναν ενιαίο πολιτισμό, γλώσσα και ιστορία).

Στο Τρίτο Ράιχ και στην ΕΣΣΔ, οι έννοιες αναμείχθηκαν αυθαίρετα. Στην ΕΣΣΔ θριάμβευσε η έννοια της "εθνικότητας(nation)": είτε μια αμιγώς εθνοτική(ethnic) κοινότητα, είτε διεκδικώντας πολιτική συμμετοχή, είτε ένα απομεινάρι του αστικού "έθνους(ethnos)" σε μια σοσιαλιστική κοινωνία. Έτσι, οι "εθνικότητες(nation)" των Ουζμπέκων, των Τατζίκων, των Ουκρανών και των Αζερμπαϊτζάν προέκυψαν στην ΕΣΣΔ, και αντίστοιχα οι Σαρτάροι, οι Μικρορώσοι, οι Τατάροι της Υπερκαυκασίας ή οι Τούρκοι, που υπήρχαν πριν από την επανάσταση, εξαφανίστηκαν. Η κατάσταση περιπλέκεται από το επιχείρημα για το σχηματισμό μιας "νέας ιστορικής κοινότητας" - του "σοβιετικού λαού". Αυτός ο "λαός" εξαφανίστηκε μαζί με την ΕΣΣΔ, αλλά εμφανίστηκε ο "πολυεθνικός λαός της Ρωσικής Ομοσπονδίας".

Στην Γερμανία του Χίτλερ μίλησαν για ένα "έθνος(nation)" που βασίζεται στο λαό (Volk) και τη "λαϊκή κοινωνία" (Volksgemeinschaft). Η ήττα του Τρίτου Ράιχ δεν ξεκαθάρισε τη χρήση των όρων "λαός" και "έθνος(nation)".

"Τρία κράτη - δύο έθνη(nation) - ένας λαός;" (Drei Staaten-zwei Nationen-ein Volk;) ήταν ο τίτλος ενός δοκιμίου που δημοσιεύθηκε το 1985 από τον ιστορικό του Κιέλου Karl Dietrich Erdmann σχετικά με την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, τη ΛΔΓ και την Αυστρία [5]. Εδώ βρίσκουμε επίσης μια ενδιαφέρουσα χρήση των υπό εξέταση εννοιών. Η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας και η ΛΔΓ είναι ξεχωριστά κράτη, αλλά ένα ενιαίο "έθνος(nation)". Η Αυστρία και η Γερμανία είναι δύο έθνη(nation), αλλά ένας και ο αυτός λαός. Οι Αυστριακοί, φυσικά, εξέφρασαν την αγανάκτησή τους, αλλά αυτό το παράδειγμα είναι χαρακτηριστικό.

Και μέχρι στιγμής στη Γερμανία, το Volk είναι κάτι αρχαϊκό, λαϊκιστικό, πολιτισμικό, πιο "κλειστό", που απευθύνεται τελικά σε μια κοινή ιστορία, και το Nation είναι φιλελεύθερο, προοδευτικό, που αντιστοιχεί στην πολιτική δομή ενός σύγχρονου φιλελεύθερου κράτους, στο σύνολο των πολιτών και των ψηφοφόρων του. Εδώ, για παράδειγμα, ο γερμανικός ομοσπονδιακός οργανισμός πολιτικής εκπαίδευσης (Bundeszentrale für politische Bildung) εξηγεί στα γερμανόπουλα τη διαφορά μεταξύ "λαού" και "έθνους(nation)":

"Συχνά, όταν οι άνθρωποι μιλούν για "λαό" εννοούν μια ομάδα ανθρώπων που έχουν κοινό υπόβαθρο, κοινά έθιμα, μιλούν την ίδια γλώσσα ή έχουν πολιτισμικές ομοιότητες. Ορισμένοι άνθρωποι που έχουν αυτή την ιδέα του "λαού" θέλουν να διακρίνουν ή να διαφοροποιήσουν τον "δικό τους" λαό από τους άλλους λαούς. Βασικά, πιστεύουν ότι οι άνθρωποί τους είναι καλύτεροι από τους άλλους ανθρώπους. Υπάρχουν πολιτικοί και άλλοι άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι στη Γερμανία ζουν πολλοί άνθρωποι που υποτίθεται ότι δεν ανήκουν στον γερμανικό λαό. Δεδομένου ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν την ίδια καταγωγή, κουλτούρα και γλώσσα με τους περισσότερους Γερμανούς, μάλλον δεν ανήκουν σε αυτούς. Επομένως, οι άνθρωποι αυτοί αποκλείονται από την κοινωνία και υπάρχουν προκαταλήψεις απέναντί τους.

Και υπάρχουν και εκείνοι που μιλούν για "κανονικούς" ανθρώπους και έτσι κάνουν διάκριση μεταξύ φαινομενικά κανονικών ανθρώπων και πλούσιων και ισχυρών ανθρώπων. Οι λαϊκιστές, ειδικότερα, θέλουν να σπείρουν την εχθρότητα μεταξύ των ανθρώπων με αυτόν τον τρόπο και στη συνέχεια να επιτύχουν τους πολιτικούς τους στόχους. Με μια λέξη, σε αυτό το πλαίσιο, οι "άνθρωποι" εμφανίζονται πολύ καχύποπτοι: είτε δεν τους αρέσουν οι μετανάστες, είτε δεν τους αρέσουν οι πλούσιοι. Ότι πρόκειται για ένα μοντέρνο και νεανικό "έθνος", από το οποίο έχουν γενικά εξαφανιστεί στη Γερμανία τα πάντα εκτός από την αγάπη για τη δημοκρατία:

"Σήμερα πολλοί άνθρωποι μιλούν για "έθνος(nation)" και όχι για "λαό". Μιλάμε για ανθρώπους που ζουν στη Γερμανία και αισθάνονται συνδεδεμένοι με αυτή τη χώρα και τους δημοκρατικούς της κανόνες".

Η σκέψη του Carlo Terracciano και η επικαιρότητά της...

 

του Alessandro Napoli

Il pensiero di Carlo Terracciano e la sua attualità in relazione allo scenario politico italiano e geopolitico sia eurasiatico che globale

Αναφερόμενος στην παραδοσιακή φιλοσοφία του Evola, ο Terracciano υποστηρίζει ότι η κυκλική αντίληψη της Ιστορίας από την ίδια τη φύση της δεν μπορεί να είναι συντηρητική ή αντιδραστική- είναι ετυμολογικά επαναστατική (ri-voluzionaria). Αυτό εξηγεί γιατί μια "αυτοκρατορική" και κομμουνιστική αντίληψη του κράτους που θα υλοποιείται σε μια ηπειρωτική γεωπολιτική ενότητα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο επιθυμητή.

Αλλά για να δώσουμε μια ιδέα για το τι εννοεί ο Terracciano με τον όρο Επ-Ανάσταση (Ri-voluzione στμ: "Επαν-Επιστροφή"), αξίζει να παραθέσουμε ένα απόσπασμα από το έργο "Ενάντια στον Σύγχρονο Παγκοσμισμό", στο οποίο ο στοχαστής παρέχει μια επίκαιρη ερμηνεία της σκέψης του Julius Evola, προσαρμόζοντάς την στη σημερινή γεωπολιτική και εποχή. Εδώ γράφει: "Όπως γνωρίζουμε, η Παράδοση είναι να "tràdere", το "μεταδίδειν" Αξίες που είναι αιώνιες, καταγράφοντάς τες και φέρνοντάς τες στην ιστορία, με διαφορετικές μορφές και εκφάνσεις, αλλά εύκολα αναγνωρίσιμες σε κάθε εποχή και σε κάθε τόπο". Και πάλι, στην παράγραφο με τίτλο "Παράδοση και Επανάσταση": "Η Παράδοση είναι Επανάσταση, ετυμολογική και πραγματική. [...] Η Συντήριση είναι το αντίθετο της Παράδοσης/Επανάστασης, αν την κατανοήσουμε όχι με την έννοια των Αξιών αλλά με εκείνη της διατήρησης, της υπεράσπισης των δομών του παρελθόντος, των ξεπερασμένων μορφών, που περιορίζονται σε κενές εμφανίσεις, σε κενές φόρμουλες και μορφές, σε σκελετούς μαυρισμένους από το χρόνο που κρύβουν το τίποτα. [...] Επαναλαμβάνουμε: στον σύγχρονο κόσμο δεν υπάρχει τίποτα για να διατηρηθεί, τα πάντα να καταστραφούν. Ξεκινώντας από ό,τι έχει απολιθωθεί σε θεσμούς ενός λίγο πιο μακρινού παρελθόντος, που δεν ήταν παρά ο καρπός του μοντερνισμού της εποχής του [...]. Αν η συντήρηση είναι το αντίθετο της Παράδοσης, η οποία είναι επαναστατική, τότε η Ανατροπή, όπως όλα τα φαινόμενα εξέγερσης στον σύγχρονο κόσμο, είναι μια επανάσταση με αντίθετο πρόσημο, μια Αντ-Επανάσταση, και πάλι με την παραδοσιακή έννοια του όρου. Στην πραγματικότητα, την ίδια στιγμή που ισχυρίζεται ότι καταστρέφει τις μορφές του παρόντος (και αυτή είναι η πιο θετική της πτυχή), το κάνει στο όνομα και υπό το σήμα της "νεωτερικότητας", ως νοητικής και πνευματικής κατηγορίας. Αυτό δεν μεταφράζεται σε μια επιτάχυνση προς το τέλος της παρούσας παρακμής και, επομένως, στην επίτευξη του καταλυτικού σημείου που σηματοδοτεί την κυκλική επαναστατική μετάβαση, αλλά μάλλον στη διαιώνιση υπό νέες μορφές της ίδιας της παρακμής, η οποία φυσικά τείνει να αποκρυσταλλώνεται στην πολλοστή συντήρηση, κατά την έλευση ενός νέου ανατρεπτικού κύματος. Η ανατροπή τείνει να ανατρέπει τις μορφές του παρελθόντος προκειμένου να διατηρήσει την ουσία του παρόντος, δηλαδή τον αντιπαραδοσιακό μοντερνισμό, επιχειρώντας έτσι να σταματήσει την πραγματική επαναστατική διαδικασία που κλείνει έναν κύκλο και ανοίγει έναν νέο. Πρόκειται, εν ολίγοις, για μια άλλη μορφή συντήρησης".

Για τον Carlo Terracciano, η ενσάρκωση αυτού του φιδιού που δαγκώνει την ίδια του την ουρά είναι η σύγχρονη παγκοσμιοποίηση, η ακραία φάση του αμερικανοκεντρικού καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού στην πιο εκφυλιστική, αντιπαραδοσιακή, συντηρητική και ανατρεπτική του εκδήλωση. Ένα φίδι που η Ευρώπη κυοφορούσε στους κόλπους της και από το οποίο τελικά ηττήθηκε. Σε γεωπολιτικούς όρους, η "Θάλασσα" έχει νικήσει τη "Γη" και συνεχίζει να προελαύνει μέσα σε αυτήν.

"Η νέα Ευρώπη που επιχειρείται να σχηματιστεί σήμερα θα ήταν μόνο ένα κούτσουρο αν στερούνταν τη φυσική γεωπολιτική προβολή της Σιβηρίας, τις πρώτες ύλες της, αλλά κυρίως του ζωτικού της χώρου, ο οποίος στη Γεωπολιτική καθιστά την ισχύ ενός Κράτους, και μάλιστα είναι η Ισχύς.

Η σύγκρουση μεταξύ Ευρασίας και Αμερικής, μεταξύ Στεριάς και Θάλασσας, μεταξύ Παραδοσιακού Πολιτισμού και Σύγχρονου Κόσμου, ανάμεσα στο Imperium και την παγκοσμιοποίηση είναι αναπόφευκτος μακροπρόθεσμα, επειδή είναι εγγεγραμμένος στους αναλλοίωτους νόμους της Ιστορίας και της Γεωγραφίας."

Aleksandr Dugin: Ο Κάστρο ως γεωπολιτικός, υπερασπιστής της ταυτότητας και μαχητής κατά της αμερικανικής ηγεμονίας

 

της Ναταλία Μακέεβα

"Δηλαδή, [η Κούβα] ήταν ένα νησί που βρισκόταν στο πλευρό του Πολιτισμού της Στεριάς, και η γεωπολιτική λειτουργεί με τις έννοιες "Πολιτισμός της Θάλασσας" και "Πολιτισμό της Γης", και εδώ ο Κάστρο ήταν αυτός που ύψωσε τη σημαία του πολιτισμού της ξηράς ενάντια στον πολιτισμό της θάλασσας στη Λατινική Αμερική"

Τα αποκαλυπτήρια μνημείου του ηγέτη της Κουβανικής Επανάστασης Φιντέλ Κάστρο στη Μόσχα υπενθυμίζουν τον ρόλο του στην ιστορία ολόκληρης της ανθρωπότητας, όχι μόνο της Λατινικής Αμερικής. Αυτό δήλωσε στο Ομοσπονδιακό Πρακτορείο Τύπου (Федеральное Агентство Новостей, FAN) ο ηγέτης του "Διεθνούς Ευρασιατικού Κινήματος", φιλόσοφος Αλεξάντρ Ντούγκιν, ο οποίος παρέστη στην τελετή στην περιοχή Σοκόλ της Μόσχας.

"Ο Φιντέλ Κάστρο συνδέεται κυρίως με το κομμουνιστικό κίνημα, αλλά ήταν ο μεγαλύτερος ήρωας του αγώνα για μια λατινοαμερικανική ταυτότητα, για έναν πολιτισμό της Νότιας Αμερικής ανεξάρτητο από τη Δύση", εξήγησε ο Ντούγκιν. Και αν κοιτάξουμε την ιδεολογία του Κάστρο, και ιδιαίτερα εκείνη του στενότερου συνεργάτη του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, βλέπουμε σ' αυτόν, εκτός από τον αγώνα κατά του καπιταλισμού, εκτός από το μαρξιστικό κομμουνιστικό δόγμα, και πολύ βαθιές εθνικιστικές πτυχές. Και εδώ δεν υπήρχε ένας τόσο άκαμπτος αθεϊσμός όπως σε άλλα κομμουνιστικά καθεστώτα, εδώ υπήρχε μια κατανόηση της ιδιαιτερότητας του λατινοαμερικανικού πολιτισμού, εντελώς διαφορετικού από τον αγγλοσαξονικό πολιτισμό των Ηνωμένων Πολιτειών".

Ο συνομιλητής του FAN επεσήμανε επίσης ότι ο Κάστρο ήταν ένας από τους μεγαλύτερους γεωπολιτικούς του 20ού αιώνα.

"Στην πραγματικότητα, περιέγραψε το πιθανό πεπρωμένο της λατινοαμερικανικής ηπείρου απαλλαγμένης από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την κατεύθυνε προς την Ευρασία, προς τον "Πολιτισμό της Γης", είπε ο φιλόσοφος. - Δηλαδή, [η Κούβα] ήταν ένα νησί που βρισκόταν στο πλευρό του Πολιτισμού της Στεριάς, και η γεωπολιτική λειτουργεί με τις έννοιες "Πολιτισμός της Θάλασσας" και "Πολιτισμό της Γης", και εδώ ο Κάστρο ήταν αυτός που ύψωσε τη σημαία του Πολιτισμού της Στεριάς ενάντια στον Πολιτισμό της Θάλασσας στη Λατινική Αμερική. Στην περίπτωση της Κούβας, η συμμαχία με τη Σοβιετική Ένωση είχε τόσο ιδεολογική όσο και γεωπολιτική διάσταση. Και είναι σημαντικό οι κανόνες και οι αρχές του Κάστρο, τις οποίες καθιέρωσε στην πολιτική του και οι οποίες έγιναν ο πολικός αστέρας της Κούβας ακόμη και μετά το θάνατό του, μετά τη συνταξιοδότησή του, να διατηρήσουν αυτή τη γεωπολιτική συνέχεια. Ως εκ τούτου, η Κούβα συνεχίζει να είναι σύμμαχος της σύγχρονης Ρωσίας - της Ρωσίας συμμάχου και φίλης της Κούβας - έξω από το ιδεολογικό πλαίσιο, έξω από τον μαρξισμό. Αυτό είναι πολύ σημαντικό".

Επομένως, σύμφωνα με τον Αλεξάντρ Ντούγκιν, η αποστολή του Κάστρο υπερβαίνει τα όρια του κομμουνιστικού κινήματος, είναι μια τεράστια ιστορική συμβολή που έκανε στο πεπρωμένο της ανθρωπότητας, και τα αποκαλυπτήρια του μνημείου στη Μόσχας υπογραμμίζουν αυτή την οικουμενική και μεθοδολογική πτυχή της αποστολής του Κάστρο.

"Και αυτό είναι ένα μνημείο για έναν φίλο της Ρωσίας, ένα μνημείο για έναν μεγάλο αγωνιστή για έναν δίκαιο πολυπολικό κόσμο και έναν ήρωα του λατινοαμερικανικού πολιτισμού που συνεχίζει σήμερα να αγωνίζεται για την ελευθερία και την ανεξαρτησία του από τη βορειοαμερικανική ηγεμονία", κατέληξε ο ηγέτης του Διεθνούς Ευρασιατικού Κινήματος.

Υπενθυμίζεται ότι σήμερα, 22 Νοεμβρίου 2022, τα αποκαλυπτήρια του μνημείου του ηγέτη της Κουβανικής Επανάστασης Φιντέλ Κάστρο έγιναν στην ομώνυμη πλατεία της Μόσχας από τους προέδρους Βλαντιμίρ Πούτιν και Μιγκέλ Ντίας-Κανέλ Μπερμούδες.

Μετάφραση (στα ιταλικά) από τον Alessandro Napoli

Aleksandr Dugin: Castro come geopolitico, difensore dell’identità e combattente contro l’egemonia statunitense

Πτώση του Τείχους του Βερολίνου 9 Νοεμβρίου 1989

CCCP. Ένα σάουντρακ για την απελευθέρωση της Ευρώπης 

Πτώση του Τείχους του Βερολίνου 9 Νοεμβρίου 1989

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : CCCP. Ένα σάουντρακ για την απελευθέρωση της Ευρώπης: Ακούγαμε φανατικά τους CCCP, χαμένοι κάπου στην Magna Graecia ... Μετάφραση από εδώ: https://nemicidelsistema.blogspot.com/2014...

Κωστής Παλαμάς και Ρωμηοσύνη

 π. Ιωάννης Ρωμανίδης

"Έλληνες, για να ρίχνουμε στάχτη στα μάτια του κόσμου, πραγματικά, Ρωμηοί".

 "Κ' έτσι, σε νέο μαρτύρεμα, ο Ρωμιός φορτώθηκε στη ράχη του τις ξένες αμαρτίες των συνταγματικών Ελλήνων".

 ο Παλαμάς προείδε την Ρωμηοσύνην θριαμβεύτριαν

Το γεγονός ότι ο λαός, οι διανοούμενοι, ο κλήρος και οι καλλιτέχναι χρησιμοποιούν με τόσην υπερηφάνειαν και αγάπην τα εθνικά ονόματα της Ρωμηοσύνης μέχρι σήμερον είναι απόδειξις όχι μόνον ότι οι Νεογραικοί δεν γνωρίζουν τα πραγματικά αισθήματα του λαού, αλλά και ότι η προσπάθεια να σβήση η Ρωμηοσύνη απέτυχεν.

Ο Παλαμάς εγνώριζε καλά ότι το τραγούδι του Βλαχάβα, "Ρωμιός εγώ γεννήθηκα, Ρωμιός θέ να πεθάνω", με το οποίον ήρχισε το εν λόγω έργον του [ 22 ] είναι ακαταμάχητος δύναμις όχι μόνον κατά των Τούρκων, αλλά και κατά των Νεογραικών που προσπαθούσαν και αυτοί να αφανίσουν την Ρωμηοσύνην, με πιο ύπουλον τρόπον, παρασκηνιακώς, μέσω της παιδείας.

Ανατραφείς εις το Μεσολόγγι και ως εκ τούτου έχων τα ίδια αισθήματα με τον Παπά Βλαχάβα και τον Ρήγα τον Βελεστινλή και γνωρίζων ότι ο ρωμαίϊκος λαός θα διατηρή πάντοτε τα αισθήματα αυτά, ο Κωστής Παλαμάς προέβλεψε τον τελικόν θρίαμβον της Ρωμηοσύνης, όπως φαίνεται σαφώς εις τα λόγια με τα οποία τελειώνει το έργον του και με τα οποία τελειώνομεν την ομιλίαν αυτήν.

"Όμως κάποιο αγνότερο και πιο βαθύ αίσθημα γλωσσικό δεν μπορεί παρά να βρη ακόμη στη λέξη Ρωμιοσύνη κάτι τι ποιητικά και μουσικά χρωματισμένο, κάτι τι φτερωτό, λεβέντικο για μας και ανάλαφρο, που νομίζω πώς δεν τόχει ο Ελληνισμός, με όλη τη βαριά του ασάλευτη μεγαλοπρέπεια."

Ρωμηοσύνη δίγλωσσος μέχρι σήμερον

Ποτέ δεν ηδυνήθησαν οι Φράγκοι και οι ακολουθούντες αυτούς Ευρωπαίοι και Ρώσοι να καταλάβουν πώς είναι δυνατόν Ρωμαίοι να γίνουν Έλληνες και Έλληνες να γίνουν Ρωμαίοι, να συγχωνευθούν εις έν έθνος με ελληνικόν πολιτισμόν και να έχουν αντί μίαν γλώσσαν δύο, ως περίπου έχουν οι Ελβετοί σήμερον.

Είναι γνωστόν ότι η Ρωμηοσύνη έχει δύο επισήμους γλώσσας, την λατινικήν και την ελληνικήν. Η λατινική λέγεται ρωμαϊκά και επεκράτησεν η ελληνική να λέγεται ρωμαίϊκα. Το ίδιο όνομα με ένα ιώτα σημαίνει λατινικά και με δύο ιώτα ελληνικά και έτσι δηλώνει τας δύο γλώσσας της Ρωμηοσύνης.

Αλλά η Ρωμηοσύνη είναι μέχρι σήμερον δίγλωσσος. Τούτο διότι τα βλάχικα είναι νεολατινικά ή νεορωμαϊκά και τα αρβανίτικα είναι κατά 50% λατινικά και 25-30% ελληνικά. Πρό ετών ήτο σύνηθες φαινόμενον Ρωμαίοι των Βαλκανίων να είναι δίγλωσσοι και πολλάκις τρίγλωσσοι. Ως πρώτη γλώσσα επικρατούσαν τα ρωμαίϊκα. Η μεγαλυτέρα ομάς επαναστατών του 1821 ήσαν οι Αρβανίται Ρωμαίοι εκ των οποίων πολλοί ούτε καν εγνώριζαν τα ελληνικά.

ειρωνεία και καταφρόνησις

Ορμώμενος από τα τοιαύτα του Κρουμπάχερ ως και από την καθημερινήν εμπειρίαν του λαού και την πρόσφατον ιστορίαν του έθνους, ο Παλαμάς τονίζει ότι όχι μόνον το Ρωμιός, αλλά και το Έλλην χρησιμοποιείται κάποτε με ουχί καλήν σημασίαν.

Γράφει ως εξής, "Ακόμη και τα ονόματα Έλλην, Έλληνες, ελληνικά Πράγματα κ.τ.λ κάθε που παρουσιάζονται στη ζωή, οπωσδήποτε βαλμένα, με όλο τους τον κλασσικό φωτοστέφανο, χρησιμοποιούνται κ' εκείνα, κατά την περίσταση, ειρωνικώτατα και καταφρονετικώτατα. Όμως για τούτο κανενός δεν πέρασε από το νού να τα στείλη στο λοιμοκαθαρτήριο". [ 4 ]

Φαίνεται σαφώς πώς το 1901 υπήρχεν ακόμη οξεία αντίθεσις μεταξύ εκείνων που υπεστήριζον την εκρίζωσιν της Ρωμηοσύνης, και εκείνων που ηγωνίζοντο, ως ο Παλαμάς, να διατηρήσουν την χρήσιν του Ρωμηός και Ρωμηοσύνη τουλάχιστον εις την δημοτικήν γλώσσαν.

Ο Παλαμάς παρουσιάζει και άλλα παραδείγματα ονομάτων με διπλήν σημασίαν, καλήν και ουχί τόσην καλήν, ανάλογα με την περίστασιν όπου χρησιμοποιούνται - Μοραΐτης, Αρβανίτης, Καραϊσκάκης, κλέφτης, Εβραίος και το Γραικός των Φραντσέζων, που ημπορεί να είναι οι ένδοξοι Περικλής, Μάρκος Μπότσαρης, Κανάρης, "αλλά και κάθε αλιτήριος

 πραγματικά Ρωμιοί

"Ανάλογη, λογική, συνεχίζει ο Παλαμάς, ακολουθούμε και στο μεταχείρισμα των όρων Ρωμιός και Ρωμιοσύνη. Η μόνη διαφορά είναι πώς και τα δύο τούτα λόγια, επειδή δε μας έρχουνται, ίσα ολόϊσα, από την εποχή του Περικλή, παραμερίστηκαν αγάλια, αγάλια, από την επίσημη γλώσσα, καθώς κι' όλα τα λόγια τα δυσκολομέτρητα της ζωής και της αλήθειας. Έλληνες, για να ρίχνουμε στάχτη στα μάτια του κόσμου, πραγματικά, Ρωμιοί. Το όνομα (Ρωμιός) κάθε άλλο είναι παρά ντροπή. Αν δεν το περιζώνει αγριλιάς στεφάνι από την Ολυμπία, το ανυψώνει στέμμα ακάνθινο μαρτυρικό και θυμάρι μοσκοβολά και μπαρούτη. Δείχνει ίσα ίσα τη ζωή και την πραγματικότητα της λέξης το ότι αυτή μας ήρθε πρόχειρα στην ειλικρινή μας και στην πιο φωτεινή μας ψυχική κατάσταση - στη συνείδηση του ξεπεσμού μας - για να διαλαλήσουμε τον ξεπεσμόν αυτό, πιο πολύ από το γιορτιάτικο και από το δυσκίνητο τ' όνομα Έλλην, ακόμη και από το όνομα Έλληνας, που είναι κάπως πιο δυσκολορρίζωτο από το Ρωμιός, και κρατούσε ως τα χτές ακόμη την αρχαία ειδωλολατρική σημασία. "Η μάννα τ' είταν Χριστιανή κι ο κύρης τ' είταν Έλλη(ν)", λέει ο Κυπριώτης ποιητής, και σημαίνει κι ως την ώρ' ακόμη, για τον πολύ λαό, τον αντρειωμένο, το γίγαντα". [ 6 ]

 έξωθεν επιβολή

Ήδη απεκάλυψεν ο Παλαμάς τους λόγους των φαινομένων τούτων όταν εδήλωσε την συμφωνίαν του με τον Κρουμπάχερ ότι το όνομα τούτο εισήχθη "διά της Κυβερνήσεως και του σχολείου τεχνικώς". Αλλά και την έξωθεν επιβολήν του ονόματος τούτου αποκαλύπτει ο Παλαμάς με την εξής συνέχειαν, "Κ' έτσι, σε νέο μαρτύρεμα, ο Ρωμιός φορτώθηκε στη ράχη του τις ξένες αμαρτίες των συνταγματικών Ελλήνων. Κ' έτσι έγινε ο εξευτελισμένος Ρωμιός των φωνακλάδων των καφενείων, ο φασουλής Ρωμιός των σατυρογράφων, ο ασυνείδητος Ρωμιός μέσα στο ψευτοβασίλειο που Ρωμαίϊκο το λένε". [ 7 ] Και έτσι καταλαβαίνει κανείς τί θέλει να πη ο Παλαμάς με τα ανωτέρω, "Έλληνες, για να ρίχνουμε στάχτη στα μάτια του κόσμου, πραγματικά, Ρωμιοί".

Δριμεία επίθεση κατά του Παλαμά έκαμε ο Νικόλαος Γ. Πολίτης με το άρθρο του "Έλληνες ή Ρωμηοί". Ο Πολίτης δέχεται ότι εξαφανίσθηκε ως εθνικό όνομα το όνομα το Έλλην, γιατί ταυτίσθηκε με το ειδωλολάτρης και ότι πριν από την άλωση εμφανίσθηκε πάλι. Όμως δεν ριζώθηκε, λέγει ο Πολίτης, γιατί το Οικουμενικό Πατριαρχείο διοικούσε ως εθναρχία το πλήθος των Ρωμαίων των Βαλκανίων, της Μικράς Ασίας και της Μέσης Ανατολής.

Ακολουθών τα συντάγματα της τότε Ελλάδας ο Πολίτης ταυτίζει τους Έλληνες όχι με τους Ρωμαίους, αλλά μόνον με τους κατοίκους της Ελλάδος του 1901. Παρουσιάζει μαρτυρίες όπου φαίνεται σαφώς ότι οι Ρωμαίοι της ανατολικής Ρωμανίας γνωρίζουν καλώς και είναι υπερήφανοι ότι είναι απόγονοι όχι μόνον των αρχαίων Ρωμαίων, αλλά και των Ελλήνων, και νομίζει ότι οι μαρτυρίες αυτές αποδεικνύουν ότι οι Έλληνες της τότε Ελλάδας είναι γνήσιοι απόγονοι μόνον των αρχαίων Ελλήνων.

Είς υποστήριξην του Σωτηριάδη εναντίον του Παλαμά ο Πολίτης ισχυρίζεται ότι "... το ελληνικό έθνος ανακτήσαν το αληθές εθνικό όνομά του, κατεδίκασε το επείσακτο όνομα του Ρωμηού, προσδώσαν εις αυτό ονειδιστική ".  Και κατακλείει την επίθεση του κατά του Παλαμά ως εξής: "Ας μη επιμένει λοιπόν ζητών να μένη κρυμμένη πάντοτε υπό τα ράκη της Ρωμηοσύνης η βασίλισσα Ελλάδα". Ο Παλαμάς δεν απήντησε και εξηγεί τον λόγο, "Αν απεσιώπησα, απεσιώπησα γιατί τόπο δεν είχα στο "Άστυ" που με φιλοξένησε, χίλια δύο χαρακτηριστικά κομμάτια, και πεζά και στίχους, που μέσα τους αστράφτει και βροντά, όχι ο Έλλην, αλλά ο Ρωμηός".  Δηλαδή τον φίμωσαν.

π. Ιωάννης Ρωμανίδης - Κωστής Παλαμάς και Ρωμηοσύνη

Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΓΛΩΣΣΑ

 

Alexander Dugin

https://www.geopolitika.ru/en/article/need-sovereign-language?fbclid=IwAR2oM7-w1vSmcLkzkhsPCYiCBuaYjlu9DUUJ7fwQN6vLr0YL6dh_S88CUCY

Όταν μιλάμε για το αφήγημα, πρόκειται για μια φιλοσοφική κατηγορία που πρέπει να γνωρίζουμε, διότι η έννοια του αφηγήματος αποτελεί στοιχείο της μεταμοντέρνας φιλοσοφίας που βασίζεται στη δομική γλωσσολογία, τον δομισμό, στον Ferdinand de Saussure, τον δομικό γλωσσολόγο που διαχώρισε τον λόγο από τη γλώσσα. Αυτή η πτυχή είναι πολύ σημαντική.

Τι είναι η γλώσσα; Η γλώσσα αποτελείται από κανόνες. Δεν μιλάμε, χρησιμοποιούμε τη γλώσσα, αλλά η γλώσσα δεν μιλάει ποτέ από μόνη της, βρίσκεται στα λεξικά, στη σύνταξη - αυτό ονομάζεται παραδειγματικό επίπεδο, και ένα αφήγημα ή λόγος, είναι αυτό που κατασκευάζεται από τη γλώσσα, από το λεξιλόγιό της, τη σύνταξή της, τους νόμους της.

Τα αφηγήματα είναι άπειρα. Η γλώσσα είναι μία.

Όταν μιλάμε για πνευματική, πολιτιστική και πολιτισμική κυριαρχία - για την οποία μιλάει στις ομιλίες του ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν - γίνεται κάθε μέρα και πιο επίκαιρη. Δεν μιλάμε για κυρίαρχα αφηγήματα, αλλά για μια κυρίαρχη γλώσσα στην οποία μπορούν να εκφραστούν δισεκατομμύρια κυρίαρχα αφηγήματα.

Αν η γλώσσα είναι κυρίαρχη, τότε και ο λόγος θα είναι κυρίαρχος. Χρησιμοποιώντας τη φιλελεύθερη, παγκοσμιοποιητική γλώσσα της Δυτικής Ευρώπης, ένας ρωσικός κυρίαρχος λόγος μπορεί να διατυπωθεί σε αυτή τη γλώσσα, ή δύο, ή τρεις, ή δέκα. Αλλά αυτό είναι για άμεσες εργασίες, για υποκατάσταση εισαγωγών στο πλαίσιο του πολύ βραχυπρόθεσμου αφηγήματος. Και αυτό που έχει σημασία είναι αν και για πόσο καιρό θα αποχαιρετήσουμε τη συλλογική Δύση. Ή θα επιστρέψουμε σε αυτή την παγκόσμια γλώσσα, αφήνοντας το προπέτασμα καπνού των κυρίαρχων αφηγήσεων να για σηκωθεί λίγο.

Νομίζω ότι αυτό είναι που θέλει να κάνει η ελίτ: να μιλήσει για λίγο και μετά να κάνει πίσω και να πει: "Εντάξει, δεχόμαστε τη γλώσσα σας και την παγκοσμιοποίησή σας, αλλά όχι έτσι, δώστε μας μια θέση σε αυτήν". Είναι καταδικασμένη όχι επειδή εμείς είμαστε έτοιμοι και αυτοί όχι.

Μας έχουν αποκόψει, μας έχουν πριονίσει από αυτή τη Δύση πολύ σοβαρά, και θα μας ξαναπάρουν μέσα σε αυτή τη Δύση για να μιλήσουμε την ίδια γλώσσα αφού έχουμε πέσει κάτω από τα τελευταία όρια και έχουμε πει: παραδινόμαστε. Η ήττα μας θα είναι η προϋπόθεση για να μας φέρουν πίσω σε αυτή τη γλώσσα, διότι, είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι, είμαστε προορισμένοι να αναπτύξουμε μια κυρίαρχη γλώσσα. Η Ρωσία είναι ένας ανεξάρτητος πολιτισμός, όχι μέρος του δυτικού πολιτισμού- δεν συμπίπτει με κανέναν πολιτισμό, ούτε με τον ανατολικό, ούτε με τον κινεζικό, ούτε με τον ισλαμικό, αλλά είναι ισότιμη με τον δυτικό ή τον κινεζικό πολιτισμό. Αυτό σκιαγραφεί σε γενικές γραμμές τη δομή της κυρίαρχης γλώσσας μας, όχι το κυρίαρχο αφήγημα μας.

Αν μιλάμε αυτή τη γλώσσα, ό,τι λέμε είναι κυρίαρχο και αυτό που σημαίνει αφήγημα με αυτή την έννοια δεν είναι μόνο ο λόγος του αφηγητή στην τηλεόραση, δεν είναι μόνο η δομή της εκπαίδευσης, δεν είναι μόνο η κοινότητα των εμπειρογνωμόνων που θα αναγκαστεί να μιλήσει αυτή την κυρίαρχη γλώσσα, είναι επίσης η επιστήμη μας, είναι η ανθρωπιστική μας επιστήμη σήμερα και η φυσική μας επιστήμη αύριο. Γιατί η φυσική επιστήμη, όπως γνωρίζουν οι μεγαλύτεροι επιστήμονες όπως ο Schrödinger και ο Heisenberg, είναι και μια γλώσσα στην οπτική της φυσικής επιστήμης.

Χρειαζόμαστε, λοιπόν, μια πολιτική γλώσσα, αλλά μια δική μας πολιτική γλώσσα. Δεν την μιλάμε, δεν την ξέρουμε, μιλάμε μια "εμπορική" αγγλική, η οποία είναι η βάση της ορολογίας μας, των ειδικών μας, των iPhone μας, των τεχνολογιών μας στους πυραύλους μας - είναι μια "εμπορική"  αγγλική. Θέλω να πω, παρόλο που αυτές οι τεχνολογίες υπάρχουν στη Ρωσία, η δομή αυτών των επεξεργαστών και των κωδικών είναι, δυστυχώς, παρμένη από ένα διαφορετικό παράδειγμα.

Αυτή είναι μια τεράστια πρόκληση που πρέπει να αντιμετωπίσουμε και, επιτέλους, το έργο αρχίζει να γίνεται αντιληπτό από τις αρχές μας.

Όσο παράξενο κι αν φαίνεται, ο λαός είναι πολύ πιο προετοιμασμένος από την ελίτ. Ο λαός απλώς δεν αντιλαμβάνεται τις παρορμήσεις που έρχονται από τα πάνω με πολύ βαθύ τρόπο: του είπαν "κομμουνισμός" - σκέφτηκε κάτι δικό του, του είπαν "φιλελευθερισμός" - - σκέφτηκε κάτι δικό του, του είπαν "πατριωτισμός" - - σκέφτηκε κάτι δικό του, πράγμα που σημαίνει ότι δεν συνηθίζει σε αυτά τα αφηγηματικά παιχνίδια τόσο βαθιά όσο η ελίτ, ενώ η ελίτ - αν πει "πηγαίνουμε δυτικά", τότε προχωρά.

Επομένως, εναπόκειται στην ελίτ να αλλάξει τη γλώσσα.

Για να δημιουργηθεί ένα σύστημα κυρίαρχων αφηγημάτων, είναι απαραίτητο να καθοριστούν οι παράμετροι αυτής της κυρίαρχης γλώσσας. Ποιες είναι αυτές οι παράμετροι; Έχουμε μια πολύ διαφορετική αντίληψη για τον άνθρωπο. Σε κάθε πολιτισμό, σε κάθε γλώσσα, υπάρχει ο άνθρωπος. Υπάρχει ο ισλαμικός άνθρωπος, υπάρχει ο κινέζος άνθρωπος, υπάρχει ο δυτικοευρωπαίος άνθρωπος, ο οποίος είναι ένας μετα-φυλετικός άνθρωπος, ένας άνθρωπος που μεταμορφώνεται σε τεχνητή νοημοσύνη, σε μεταλλαγμένο, σε cyborg. Ένας πρωταθλητής της μεταμόρφωσης και της απελευθέρωσης. Απελευθερώνεται από κάθε μορφή συλλογικής ταυτότητας - αυτός είναι ο στόχος του, το καθήκον του - να πάψει να έχει θρησκεία, έθνος, κοινότητα, μετά φύλο και, αύριο, να ανήκει στην ανθρώπινη φυλή, και αυτό είναι το πρόγραμμα του Δυτικοευρωπαίου.

Οι Κινέζοι έχουν έναν διαφορετικό τρόπο να κάνουν τα πράγματα γενικά. Ακόμα και στην ισλαμική παράδοση, επειδή πρόκειται για τη σχέση του ατόμου με τον Αλλάχ, και όλα τα άλλα δεν τον περιλαμβάνουν ούτε ως ελευθερία ούτε ως ανθρώπινο ον - είναι μια εντελώς διαφορετική ανθρωπολογία σε ολόκληρο αυτόν τον δισεκατομμυριούχο ισλαμικό κόσμο. Μπορεί τυπικά να συμφωνούν με κάποια δυτικά μοντέλα, αλλά στην πραγματικότητα είτε δεν τα καταλαβαίνουν είτε τα επανερμηνεύουν, έχουν τη δική τους, βαθιά ριζωμένη γλώσσα. Στην περιοχή του Βόλγα και στον Βόρειο Καύκασο συνεχίζουν να την προωθούν. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο έχουν ανοσία στη Δύση. Η Ινδία, η Αφρική και η Λατινική Αμερική έχουν επίσης τον δικό τους άνθρωπο.

Χρειαζόμαστε μια αντίληψη για τον Ρώσο άνθρωπο, μια αιτιολόγηση του Ρώσου ανθρώπου, και αυτός είναι ο Ντοστογιέφσκι, αυτή είναι η φιλοσοφία μας, αυτός είναι ο Φλορένσκι, αυτός είναι ο σλαβόφιλος, αυτός είναι ο Σολοβιόφ, αυτός είναι επίσης ο Μπερντιάεφ, αλλά ο Ρώσος άνθρωπος είναι, πρώτα απ' όλα, ο συμφιλιωμένος άνθρωπος - αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Όχι ένα άτομο. Για εμάς, ο άνθρωπος είναι μια οικογένεια, μια φυλή, ένα έθνος, μια σχέση με τον Θεό, ένα πρόσωπο. Όχι ένα άτομο, αλλά ένα πρόσωπο.

Εδώ τελειώνει η παρουσία μας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, διότι υπάρχει μια ασυμφωνία ως προς τη βασική έννοια του ανθρώπου. Για το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και τη δυτική φιλελεύθερη ιδεολογία, το ανθρώπινο δικαίωμα είναι ατομικό, για εμάς δεν είναι, με όρους κυριαρχικής γλώσσας.

Μπορείτε να φανταστείτε πώς αλλάζει η επιστήμη του ανθρώπου, δηλαδή οι ανθρωπιστικές επιστήμες, αφού έχουμε αλλάξει το βασικό συστατικό; Θεωρώντας τα πάντα διαφορετικά, ξαναγράφοντας όλα τα εγχειρίδια της κοινωνιολογίας, της ανθρωπολογίας, της πολιτικής επιστήμης, της ψυχολογίας με ρωσικό τρόπο.

Ναι, είχαμε τη φιλοσοφία μας στο τέλος του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα. Αλλά πρέπει να διαμορφώσουμε μια ιδέα για τον Ρώσο άνθρωπο που είναι διαφορετική από τους άλλους - και αμέσως μια διαφορετική γλώσσα.

Το δεύτερο πράγμα είναι η ιδέα του κόσμου. Αυτό είναι το πιο δύσκολο πράγμα. Πιστεύουμε ότι οι φυσικές επιστήμες είναι παγκόσμιες. Όχι, είναι δυτικοκεντρικές. Αυτός ο κόσμος με τον οποίο έχουμε να κάνουμε έχει εισαχθεί και ενσωματωθεί στη συνείδησή μας από τη Δύση στη Νέα Εποχή, αγνοώντας όλες τις άλλες εικόνες του κόσμου.

Το ρωσικό σύμπαν είναι παρόμοιο με το μεσαιωνικό ευρωπαϊκό σύμπαν - και εντελώς διαφορετικό από εκείνο της σύγχρονης Δύσης- είναι διαφορετικό, ακόμη και από τον Φιοντόροφ ή τον Τσιολκόφσκι, και η πιο ενδιαφέρουσα και πρωτοποριακή έρευνά μας στους κλάδους των φυσικών επιστημών έχει προέλθει από θεμελιωδώς διαφορετικές ιδέες για τη δομή της πραγματικότητας.

Αν στις ανθρωπιστικές επιστήμες πάρουμε τη φιλοσοφική μας παράδοση, πετάξουμε έξω οτιδήποτε φιλελεύθερο, όλη τη φιλελεύθερη γλώσσα, και βάλουμε στο κέντρο τον Ρώσο άνθρωπο, θα έχουμε μια νέα γλώσσα. Και στις φυσικές επιστήμες το έργο αυτό είναι πολύ πιο περίπλοκο: εδώ βρισκόμαστε μόνο στην αρχή και μας περιμένει πολλή δουλειά.

Και, φυσικά, η δράση είναι το ρήμα. Αν μιλάμε για γλώσσα, έχουμε μια πολύ διαφορετική αντίληψη της δράσης από εκείνη της δυτικοευρωπαϊκής παράδοσης. Πρόκειται περισσότερο για μια αριστοτελική πρακτική παρά για μια τεχνολογική πρακτική. Είναι η φιλοσοφία της κοινής αιτίας του Σεργκέι Μπουλγκάκοφ, επειδή οι Ρώσοι δεν κάνουν τα πράγματα με τον τρόπο που τα κάνουν όλοι οι άλλοι. Η αριστοτελική αντίληψη ότι η πράξη είναι αποτέλεσμα της ελεύθερης δημιουργικότητας του κυρίου και όχι της τεχνικής εκτέλεσης της εργασίας κάποιου άλλου μας ταιριάζει και τέτοια είναι η βασική ιδέα της φιλοσοφίας της οικονομίας, πράγμα που σημαίνει ότι η οικονομία μας είναι διαφορετική. Έτσι έχουμε μια διαφορετική επιστήμη και μια διαφορετική πρακτική. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε μια ηθική διάσταση στη δράση, όχι μια ωφελιμιστική, αισιόδοξη πραγματιστική, που σημαίνει ότι κάνουμε κάτι για έναν ηθικό σκοπό. Δηλαδή, κάνουμε, για παράδειγμα, επειδή είναι καλό, για να το κάνουμε καλύτερο, όμορφο, για να το κάνουμε πιο δίκαιο.

Η αλλαγή του αφηγήματος μπροστά στις θεμελιώδεις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η χώρα μας θα είναι αδύνατη χωρίς αλλαγή της γλώσσας.

Φιόντορ Ντοστογιέφσκι

 30 Οκτωβρίου 2018  · 

Σαν σήμερα, το 1821, γεννιέται ο Ρώσος συγγραφέας Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, κορυφαίος "αναλυτής" της κοινωνίας και ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής. Τα βιβλία του, ιδιαίτερα το "Έγλημα και Τιμωρία" και το "Αδελφοί Καραμάζοβ"  θα παραμείνουν ως αξεπέραστα αριστουργήματα σπουδής του  ανθρώπινου ψυχισμού.  

   Ιδιαίτερος άνθρωπος με δυνατά πάθη, ιδιαίτερα στα "τυχερά παιχνίδια", (το βιβλίο "ο παίκτης" είναι "καρπός" αυτών των εμπειριών), προσωπικές περιπέτειες, "θητεία" στα κάτεργα της Σιβηρίας ("Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων", όπου παρουσιάζει τους κρατούμενους εγκληματίες χωρίς ωραιοποιήσεις και, κυρίως, ηθικολογίες, ως "σκληρά μέταλλα" που μπορούν να μεταμορφωθούν και σε "πολύτιμα μέταλλα", ιδιαίτερους τύπους που από την άβυσσο μπορούν να πετάξουν στα ύψη, εκφάνσεις  της Ρωσικής ψυχής), ιδεολογικές μεταστροφές ύστερα από την ωρίμανση που κέρδισε από αυτές ακριβώς τις περιπέτειες και τα πάθη.  

  Αντιαστός και αντικομφορμιστής, ιδιαίτερα απέναντι στο "νεωτερίζοντα" κομφορμισμό των δυτικών "ηθών" και ιδεοληψιών. Αληθινά Ρώσος στο πνεύμα, Χριστιανός ορθόδοξος και οπαδός της θεωρίας του "Εδαφισμού" υπήρξε ο μεγάλος ιδεολογικός αντίπαλος τόσο των "δυτικιζόντων" όσο και των "μηδενιστών" στους τελευταίους, (με αφορμή την περίπτωση Νετσάγιεφ) κάνει μετωπική επίθεση, διανθισμένη με το ιδιαίτερο Ρωσικό χιούμορ και με κοφτερό νυστέρι μια λεπτομερή "ανατομία" του ψυχισμού των χαρακτήρων - ηρώων του.  

  Χαρακτηρίστηκε ,και σωστά, ως σύμβολο της Ρωσικής ψυχής.

   Η Ρωσική ψυχή διαθέτει απύθμενο βάθος και πολυκύμαντη επιφάνεια, είναι πλούσια μέσα από τις αντιφάσεις της και γεμάτη δημιουργικούς σπόρους, όχι επίπεδη και επιφανειακή όπως του (σύγχρονου, τουλάχιστον) Ευρωπαίου, δεν αγαπάει τον ορθολογισμό αλλά  τα δυνατά πάθη  και το λυτρωτικό μυστήριο, εξοικειωμένη με την σταυραναστάσιμη εμπειρία  και έχει πάντα την αίσθηση μιας "ιδιαίτερης" μεσσιανικού τύπου αποστολής. 

  Δεν είναι τυχαίο ότι (ο αντιχριστιανός) Νίτσε εκτιμούσε ιδιαίτερα τον (χριστιανό) Ντοστογιέφσκι. "Ο Ντοστογιέφσκι είναι ο μοναδικός  ψυχολόγος που μου δίδαξε κάποια πράγματα και που συνέβαλε σε μια από τις πιο ευτυχείς συμπτώσεις της ζωής μου".   

  Καθόλου τυχαίο...διότι ούτε ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ Ντοστογιέφσκι συγκαταλέγεται στους "χριστιανούληδες", ούτε ο τραγικός Νίτσε στους "αθεούληδες"...και ο νοών νοείτω.

Κωστας Ταταρης

Ζήτω η 28η Οκτωβρίου

 

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Αναρχο-Φασισμός

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Αναρχο-Φασισμός: Jack Donovan "Σε μια κοινωνία που έχει καταργήσει κάθε είδους περιπέτεια, η μόνη περιπέτεια που απομένει είναι η κατάργηση της κοινωνία...

Ο γκρεμιστής

Κωστής Παλαμάς

Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ’ εγώ κι ο κτίστης,

ο διαλεχτός της άρvησης κι ο ακριβογιός της πίστης.

Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι.

Στου μίσους τα μεσάvυχτα τρέμει εvός πόθου αστέρι.

Κι αν είμαι της vυχτιάς βλαστός, του χαλασμού πατέρας,

πάvτα κοιτάζω προς το φως το απόμακρο της μέρας.

Εγώ ο σεισμός ο αλύπητος, εγώ κι ο ανοιχτομάτης.

του μακρεμένου αγvαvτευτής, κι ο κλέφτης κι ο απελάτης

και με το καριoφίλι μου και με τ’ απελατίκι

την πολιτεία την κάνω ερμιά, γη χέρσα το χωράφι.

Kάλλιo φυτρώστε, αγριαγκαθιές, και κάλλιo ουρλιάστε, λύκοι,

κάλλιο φουσκώστε, ποταμοί και κάλλιο ανoίχτε, τάφοι,

και, δυvαμίτη, βρόvτηξε και σιγοστάλαξε, αίμα,

παρά σε πύργους άρχοvτας και σε vαούς το Ψέμα.

Τωv πρωτογέvvητωv καιρών η πλάση με τ’ αγρίμια

ξαvάρχεται. Καλώς να ‘ρθει. Γκρεμίζω την ασκήμια.

Ειμ’ ένα ανήμπορο παιδί που σκλαβωμένο το ‘χει

το δείλιασμα κι όλο ρωτά και μήτε ναι μήτε όχι

δεν του αποκρίvεται καvείς, και πάει κι όλο προσμέvει

το λόγο που δεν έρχετα, και μια vτροπή το δένει.

Μα το τσεκούρι μοvαχά στο χέρι σαv κρατήσω,

και το τσεκούρι μου ψυχή μ’ ένα θυμό περίσσο.

Τάχα ποιός μάγος, ποιό στοιχειό του δούλεψε τ’ ατσάλι

και vιώθω φλόγα την καρδιά και βράχο το κεφάλι,

και θέλω να τραβήξω εμπρός και πλατωσιές v’ αvοίξω,

και μ’ ενα Ναι να τιναχτώ, μ’ ένα Όχι να βροvτήξω;

Καβάλα στο νοητάκι μου, δεν τρέμω σας, όποιοι είστε.

Γρικάω, βγαίvει από μέσα του μια προσταγή: Γκρεμίστε!

                                                                                Υπόγεια Ρεύματα - Ο γκρεμιστής

ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ ΝΤΟΥΓΚΙΝ: ΤΟ ΙΡΆΝ ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΉ ΤΟΥ (ΤΈΛΟΥΣ TOY) ΦΩΤΌΣ

 

https://4threvolutionarywar.wordpress.com/2017/07/30/alexander-dugin-iran-in-anticipation-of-the-end-of-the-light/

Ιρανικός πολιτισμός: τρόποι έρευνας

Το Ιράν δεν είναι απλώς μια χώρα και οι Ιρανοί δεν είναι απλώς ένας λαός. Είναι ο μεγαλύτερος πολιτισμός της αρχαιότητας και της νεωτερικότητας, που παίζει τεράστιο, ενίοτε πρωταγωνιστικό ρόλο στον πολυδιάστατο διάλογο των πολιτισμών, ο οποίος αποτελεί την ουσία της ιστορίας του κόσμου. Το Ιράν είναι μια ασιατική χώρα, και ο λαός του, η ιστορία του είναι μέρος του πολιτισμού της Ασίας. Αυτό σημαίνει ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι εντελώς ανεξάρτητο από την Ευρώπη και τους τρόπους της, την ταυτότητά της και τον αγώνα του Λόγου της. Για να κατανοήσουμε το Ιράν, ή τουλάχιστον συγκεκριμένα για να ανακατασκευάσουμε την ταυτότητά του, είναι απαραίτητο να απομακρυνθούμε από τον Eυρωπαϊκό χώρο, από την ευρωκεντρική θεώρηση, οι ρίζες της οποίας πηγαίνουν στον Eλληνικό (Hellenic) πολιτισμό, ο οποίος ήταν ο παραδοσιακός αντίπαλος και ο περιφερειακός, ενίοτε και ιδεολογικός, ανταγωνιστικός προς το Ιράν. Στις σχέσεις με το Ιράν, σε αντίθεση με τον εαυτό της, η Ελληνική (Hellenic) ταυτότητα διαμορφώθηκε, εκδηλώθηκε πλήρως στην εποχή των Ελληνο-Περσικών πολέμων και προδιέγραψε τη μετέπειτα οικοδόμηση της αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου - ως μεταφορά της αυτοκρατορικής αποστολής της Περσίας. Και αυτή η στάση απέναντι στο Ιράν ως προς το "άλλο", ως προς τον τυπικά Ασιατικό πολιτισμό - εξωφρενικό, εξωτικό και ουσιαστικά "βάρβαρο" (με την ελληνική έννοια) - δεν θα μπορούσε παρά να επηρεάσει τη γενικότερη στάση του Ευρωπαϊκού πολιτισμού που οικοδομήθηκε πάνω στα Ελληνικά (Hellenic) θεμέλια. Η Ιρανική ιστορία και ο πολιτισμός διαβάζονται παραδοσιακά με Ευρωπαϊκά μάτια, συνεχίζοντας τις βασικές στάσεις των Ελλήνων - δημιουργών της Ευρωπαϊκής ταυτότητας.

Οποιαδήποτε ακόμη και η πιο ειλικρινής και προσεκτική εφαρμογή μιας τέτοιας Ευρωκεντρικής προσέγγισης θα καταστήσει σίγουρα για εμάς τον Ιρανικό πολιτισμό εντελώς κλειστό. Αυτό ισχύει εν μέρει για κάθε πολιτισμό, η κατανόηση του οποίου απαιτεί ενσυναίσθηση, πλήρη ένταξη και, εκ των προτέρων, απόρριψη κάθε είδους Ευρωκεντρικού δόγματος. Αυτό τεκμηριώθηκε λεπτομερώς από τους πολιτισμικούς ανθρωπολόγους της σχολής του F. Boas, και η κοινωνιολογική παράδοση και η δομική (στρουκτουραλιστική) ανθρωπολογία της Γαλλίας (από τον ίδιο τον E. Durkheim και τον M. Moss μέχρι τον K. Levi-Strauss) ενσωματώθηκαν σε έναν αδιαμφισβήτητο νόμο. Αλλά και πάλι, το Ιράν αποτελεί εξαίρεση και σε αυτή την περίπτωση: ο πολιτισμός αυτός είναι τόσο εσωστρεφής και κλειστός που αποφεύγει κάθε εξωτερική ματιά, κρύβεται από αυτήν, κρύβεται πίσω από ένα τείχος αδιαπέραστης ψυχρής ευγένειας και ήρεμης αυτάρκους αδιαφορίας. Οι Ιρανοί έχουν αρκετούς ιστορικούς λόγους για μια τέτοια στάση, αλλά πολλοί λαοί, που είχαν εξίσου πολλούς, δεν έγιναν τόσο πεπεισμένοι και ριζοσπαστικά εσωστρεφείς όσο οι Ιρανοί. Έτσι, είναι κάτι άλλο, στην ίδια την Ιρανική ταυτότητα , η οποία είναι κλειστή και δεν είναι επιρρεπής στο διάλογο στον πυρήνα της. Ως εκ τούτου, όταν μελετάμε τον Ιρανικό Λόγο, μόνο η απόρριψη του Ευρωκεντρισμού και της άποψης της Ελληνικής παράδοσης για το Ιράν δεν είναι αρκετή . Αυτή είναι μια απαραίτητη προϋπόθεση, αλλά η τήρησή της δεν μας εγγυάται την επιτυχία. Πηγαίνοντας στην αναζήτηση της Ιρανικής ταυτότητας, δεν αρκεί να εγκαταλείψουμε τις Ευρωπαϊκές στάσεις και να προετοιμαστούμε για μια συνάντηση με τον εξωτισμό. Με την πρώτη επαφή με το Ιράν, αντίθετα, παρατηρούμε σε αυτό κάτι τόσο οικείο, οικείο και σχεδόν αυτονόητο - στη γλώσσα, τον πολιτισμό, τη θρησκεία κ.λπ. - που διατρέχουμε έναν άλλο κίνδυνο: να δούμε οικειότητα εκεί που υπάρχει μόνο φαινομενικά, παρασυρόμενοι από την τυπική ομοιότητα, χωρίς να παρατηρήσουμε βαθιές σημασιολογικές μετατοπίσεις.

Και όμως αυτή η γρήγορα αναγνωρίσιμη συγγένεια έχει καλούς λόγους: ο Ιρανικός πολιτισμός ανήκει στον τύπο των υποδειγματικών Ινδοευρωπαϊκών πολιτισμών και όχι μόνο αντιπροσωπεύει έναν από τους κλάδους της Ινδο-Ευρωπαϊκής κοινωνίας, μαζί με τον Ευρωπαϊκό κλάδο, αλλά διατηρεί πολλά σύμβολα, σχήματα, πλοκές σε αναλλοίωτη - σχεδόν αρχέγονη κατάσταση. Και χαρακτηριστικά που άλλοι ινδοευρωπαϊκοί λαοί έχουν χάσει. Ως εκ τούτου, η σύγκρουση με το Ιράν είναι από πολλές απόψεις μια συνάντηση με το δικό μας Ινδο-Ευρωπαϊκό παρελθόν, με τις κοινές μας ρίζες , με το αρχαϊκό μας. Κατά μια έννοια, για έναν Ευρωπαίο που έχει επίγνωση της Ινδο-Ευρωπαϊκής του φύσης, η συνάντηση με το Ιράν είναι μια συνάντηση με τον εαυτό του , με τα θεμέλιά του. Με δεδομένες αυτές τις δυσκολίες και με την πρόθεση να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τις αντιμετωπίσουμε, μπορούμε να αρχίσουμε να εξοικειωνόμαστε με το Ιράν. Είμαστε έτοιμοι να παραδεχτούμε ότι η άποψη για το Ιράν από την πλευρά των Ελλήνων και η άποψη που οικοδομήθηκε πάνω σε αυτήν στις επόμενες εποχές είναι απαράδεκτη για εμάς- προειδοποιούμαστε για την εσωστρέφεια, το κλείσιμο του Ιρανικού πολιτισμού και είμαστε έτοιμοι να διεισδύσουμε επιμελώς και με λεπτότητα ξανά και ξανά- σκοπεύουμε να ακολουθήσουμε το νήμα της Ινδο-Ευρωπαϊκής κοινότητας, που μας συνδέει, με την ελπίδα να αποκτήσουμε μια εμπειρία ανόδου προς τις ρίζες και να μην τρομάξουμε από μια σύγκρουση με τον αρχαϊκό πυρήνα της δικής μας ταυτότητας.

Μελετώντας την Ιρανική ταυτότητα, χρειαζόμαστε τις βασικές μεθοδολογίες για τη μελέτη των πολιτισμών, για τις οποίες μιλάμε στον τόμο που είναι αφιερωμένος στη "Μορφολογία των Πολιτισμών" [1] , αλλά κυρίως τις ιδέες του J. Dumezil ως του μεγαλύτερου ειδικού στην Ινδο-Ευρωπαϊκή κοινωνία [2] , και του ιδιοφυούς φιλοσόφου και ιστορικού της Ιρανικής (Ευρύτερης, Ισλαμικής) παράδοσης A. Korben [3] . Λαμβάνοντας υπόψη την ιδιαιτερότητα της Νοομαχίας, θα δώσουμε επίσης ιδιαίτερη προσοχή στις μη κυβερνητικές δομές του Ιράν: υπολογίζοντας τις αναλογίες, την ισορροπία και τη δυναμική της αναλογίας των τριών Λόγων [4] , αν, βέβαια, μπορέσουμε να τους εντοπίσουμε αξιόπιστα και να τους περιγράψουμε στο Ιρανικό πλαίσιο. Όλα αυτά θα πρέπει να μας οδηγήσουν - ας το κάνουμε κατά προσέγγιση - στην κατανόηση του Λόγου του Ιράν, από την υπαρξιακή του βάση, το Ιρανικό Dasein, μέχρι τις μεγαλειώδεις μεταφυσικές, φιλοσοφικές και θεολογικές γενικεύσεις και την έκφρασή τους στο Ιρανικό ιστορικό.

Πόλεμος του Φωτός: Σύνορα και τακτικές

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Κοινωνική Φιλοσοφία του Ρωσικού Αναρχισμού (Κροπότ...

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Κοινωνική Φιλοσοφία του Ρωσικού Αναρχισμού (Κροπότ...: Κοινωνική Φιλοσοφία του Ρωσικού Αναρχισμού (Κροπότκιν) και του Μουαμάρ Αλ Καντάφι: Ένα Συγκριτικό Δοκίμιο Του Said Gafourov μετάφ...

Αλβανοί της Νοβορωσίας: προβλήματα και προοπτικές στο εσωτερικό της Ρωσίας

 

Από τον Maxim Medovarov

Albanesi della Novorussia: problemi e prospettive all’interno della Russia

Η απελευθέρωση της περιοχής του Αζόφ αυτή την άνοιξη, η διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την επιστροφή της περιοχής Ζαπορόζιε στη Ρωσία, καθώς και οι περαιτέρω προοπτικές για την επέκταση των απελευθερωμένων εδαφών, έθεσαν τη Ρωσία σε προτεραιότητα: οι Αλβανοί της Νοβορωσίας έγιναν συμπολίτες μας. Έχοντας μετακομίσει εκεί πριν από δύο και πλέον αιώνες, εκπροσωπούνται σήμερα κυρίως από τις κοινότητες που ζουν συμπαγώς στα τρία χωριά Georgievka, Devninskoye και Gamovo γύρω από τη Μελιτόπολη, καθώς και από το μισό του μεγάλου πολυεθνικού χωριού Karakurt (Zhovtnevoe) στην περιοχή της Οδησσού. Σύμφωνα με ξεπερασμένα στοιχεία της απογραφής του 2001, περίπου 1.800 Αλβανοί ζούσαν στο Καρακούρτ και σχεδόν 900 στην περιοχή της Μελιτόπολης, στους οποίους πρέπει να προστεθούν περισσότεροι από 100 Αλβανοί από το Ντονμπάς και την Κριμαία. Έτσι, μέχρι τώρα, εξαιρουμένων των προσφύγων, η Ρωσία έχει πάνω από χίλιους Αλβανούς, συμπεριλαμβανομένων τριών εντελώς αλβανικών χωριών, και σε περίπτωση απελευθέρωσης της περιοχής της Οδησσού, ο αριθμός αυτός θα μπορούσε να αυξηθεί δύο ή τρεις φορές.

Μέχρι στιγμής, δεν υπάρχουν πουθενά πληροφορίες σχετικά με τα βήματα που κάνει η προσωρινή στρατιωτική-πολιτική διοίκηση της περιοχής Ζαπορόζιε προς την κατεύθυνση του διαλόγου με τους Αλβανούς της Αζοφικής Θάλασσας, πώς αντιδρούν στο δημοψήφισμα, αν συμμετέχουν σε αυτό. Εν τω μεταξύ, το ζήτημα αυτό έχει μεγάλη σημασία για την εσωτερική και εξωτερική πολιτική της Ρωσίας. Οι εκτεταμένες συνέπειες εξαρτώνται από την επιρροή που επικρατεί τώρα στους Αλβανούς της Νέας Ρωσίας.

Η εμφάνιση των Αλβανών στη Νοβορωσία συνέβη υπό άτυπες συνθήκες. Γύρω στο 1500, ένα μέρος των ορθόδοξων Αλβανών της Τόσκας από την περιοχή της Κορυτσάς, αποφεύγοντας τις καταστροφικές τουρκικές επιδρομές, κατέφυγε στις πιο ήσυχες περιοχές της Βουλγαρίας κοντά στη Βάρνα. Εκεί έζησαν για τριακόσια χρόνια, ώσπου το 1811 μετακόμισαν υπό ρωσική κυριαρχία στη Βεσσαραβία, η οποία μόλις είχε ανακαταληφθεί από τους Τούρκους και τους Νογκάι, και συγκεκριμένα στο Μπουντζάκ. Έτσι γεννήθηκε το χωριό Karakurt στην περιοχή Izmail (σήμερα κοντά στα σύνορα με τη Μολδαβία). Μετά την ήττα της Ρωσίας στον Κριμαϊκό Πόλεμο, ο νομός αυτός μεταφέρθηκε προσωρινά στη Μολδαβία (από το 1862 - Ρουμανία), οι αρχές της οποίας ακολούθησαν πολιτική διώξεων και απαγορεύσεων κατά όλων των εθνικών μειονοτήτων. Μέρος των κατοίκων του Καρακούρτ το 1861-1862 διέφυγε από τη ρουμανική καταπίεση κοντά στη Μελιτόπολη, έχοντας ιδρύσει εδώ τρία νέα χωριά (εν μέρει αναμεμειγμένα με τους Γκαγκαούζους).

Ο βασικός παράγοντας για την εξέλιξη αυτής της εθνοτικής ομάδας ήταν ότι αποκόπηκε πολύ νωρίς από την αλβανική εθνογένεση και για σχεδόν πεντακόσια χρόνια δεν συμμετείχε με κανέναν τρόπο στη δημιουργία του αλβανικού πολιτικού έθνους. Επιπλέον, μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα, δεν αποκαλούσαν τους εαυτούς τους Αλβανούς, ούτε καν Αρβανίτες ή Arberesh (παραδοσιακά εθνικά ονόματα για τους Αλβανούς στα Βαλκάνια και την Ιταλία), αλλά απλώς "το γένος μας" (dial. ga tantё) και τη γλώσσα τους - "απλή γλώσσα". Στις αρχές του 20ού αιώνα, υπό την επιρροή των Ρώσων και Γκαγκαούζων γειτόνων τους, άρχισαν να αυτοαποκαλούνται Αρβανίτες, αλλά η λέξη "Αλβανία" δεν τους έλεγε τίποτα. Οι κάτοικοι του Καρακούρτ και της περιοχής του Αζόφ θυμήθηκαν ότι οι παππούδες και οι προπάπποι τους μετακόμισαν εδώ από τη Βουλγαρία, αλλά δεν γνώριζαν σχεδόν τίποτα για την προγενέστερη ιστορία τους, δεν ήξεραν καν ότι οι πρόγονοί τους προέρχονταν από την περιοχή της Κορυτσάς. Επιπλέον, για σχεδόν εκατό χρόνια, οι "Αρβανίτες" της Νοβορωσίας παραπλάνησαν τις ρωσικές αρχές, οι οποίες δεν τους διέκριναν καθόλου από τους Βούλγαρους και τους Γκαγκαούζους και τους κατέγραφαν στις στατιστικές ως ορθόδοξους Βούλγαρους, χωρίς να κατανοούν τα έθιμα και τη γλώσσα τους.

Μόλις το 1948 οι εθνογραφικές αποστολές από το Λένινγκραντ και τη Μόσχα άρχισαν να ενσταλάζουν στους Αλβανούς των ουκρανικών RSS τη συνείδηση ότι είναι Αλβανοί. Για πρώτη φορά έμαθαν για την ύπαρξη της Αλβανίας. Αλλά μόνο μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, και ακόμη και τότε όχι αμέσως, δημιουργήθηκαν οι πρώτες πραγματικές επαφές μετά από πεντακόσια χρόνια μεταξύ των Αρβανιτών της Νοβορωσίας και της ξεχασμένης πατρίδας των προγόνων τους. Τα τελευταία δέκα χρόνια, οι επαφές αυτές έχουν γίνει τακτικές και αρκετά πολιτικοποιημένες. Οι Αλβανοί διπλωμάτες όχι μόνο ενθάρρυναν τη δημιουργία εθνικών σχολείων και λαογραφικών ομάδων, αλλά άρχισαν να ενθαρρύνουν τις σπουδές Αλβανών από τις περιοχές Ζαπορόζιε και Οδησσός στα Τίρανα.

Η προσπάθεια προσέλκυσης μιας εθνοτικής κοινότητας που ιστορικά δεν ανήκει σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό έθνος στη σύγχρονη εποχή είναι ένα πολύ συνηθισμένο φαινόμενο. Αρκεί να θυμηθούμε τη μοίρα των Μολδαβών της Βεσσαραβίας, οι οποίοι δεν έγιναν ποτέ μέρος του ρουμανικού αστικού έθνους κατά τη διάρκεια της τεχνητής δημιουργίας του τον 19ο αιώνα και εξακολουθούν να βρίσκονται σε κατάσταση διχασμένης αυτοσυνειδησίας, ή των κατοίκων της Σλαβονίας και της Δαλματίας, οι οποίοι μόλις τον 19ο αιώνα, καταγεγραμμένοι αδιακρίτως ως Κροάτες, άρχισαν να μιλούν τη στοχβίτικη διάλεκτο. Το ίδιο ισχύει σε μεγάλο βαθμό και για τους Βαλκάνιους Βαλκάνιους (Κουτσόβλαχοι), που σήμερα είναι γνωστοί ως Αρωμούνιοι, Μογλενίτες και Ιστρορουμάνοι: το έργο των Ρουμάνων πρακτόρων ανάμεσά τους ήταν σε σύγκρουση με την πραγματικότητα της διαμονής τους ανάμεσα στους Νοτιοσλάβους, τους Έλληνες και τους Αλβανούς.

Το ίδιο πράγμα άρχισε να συμβαίνει τον 21ο αιώνα με τους Αλβανούς από τη Νοβορωσία, οι οποίοι μόλις είχαν συνηθίσει το νέο εθνολογικό τους όνομα. Αντί των παραδοσιακών κοσμικών λαϊκών εθίμων και παραδόσεων αυτής της συγκεκριμένης ομάδας ανθρώπων από το ορθόδοξο Κίεβο, η σύγχρονη αλβανική κυβέρνηση, με τη σύμπραξη του επίσημου Κιέβου, άρχισε να εμφυτεύει ξένα προς αυτήν έθιμα και παραδόσεις: τους Γκέγκηδες από τη βόρεια Αλβανία και το Κοσσυφοπέδιο. Βαπτιστές και άλλοι αιρετικοί εμφανίστηκαν στο Karakurt. Τα ρωσικά επώνυμα στην Αζοφική Θάλασσα αντικαταστάθηκαν περιστασιακά από νεοσύστατα αλβανικά. Τουλάχιστον τρεις ταινίες για τη ζωή των Αρβανιτών της Νοβορωσίας έχουν γυριστεί στην Αλβανία και έχουν εκδοθεί πολυάριθμα βιβλία. Ένα μνημείο του Σκέντερμπεγκ εμφανίστηκε στο Καρακούρτ, το σχολείο μεταφέρθηκε στο αλβανικό πρόγραμμα σπουδών. Η διδασκαλία της αλβανικής λογοτεχνικής γλώσσας δημιούργησε σύγχυση στο μυαλό των παιδιών που γνώριζαν την τοπική διάλεκτο: δεν καταλάβαιναν πλέον πώς να πουν αυτή ή εκείνη την πρόταση "σωστά".

Αυτό ήταν επίσης επωφελές για το καθεστώς του Κιέβου: παρά τη μη αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου, οι επαφές των Ουκρανών ναζί με μαχητές και εμπόρους όπλων στο Κοσσυφοπέδιο είναι πολύ πυκνές. Μετά την έναρξη της ειδικής επιχείρησης, προέκυψαν πληροφορίες σχετικά με Αλβανούς μισθοφόρους στην Ουκρανία και την εκπαίδευση στο έδαφός της Ιρανών ισλαμιστών από την Mujahiddin-e Khalq, μια οργάνωση της οποίας οι δραστηριότητες αποσκοπούν στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας κατά της ιρανικής κυβέρνησης και η οποία είχε προηγουμένως καταφύγει στην Αλβανία. Περιττό να πούμε ότι όλα αυτά έγιναν υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Πολιτειών.

Εν τω μεταξύ, η απόλυτη πλειοψηφία των Αλβανών στις περιοχές της Ζαπορόζιε και της Οδησσού δεν συμμετέχει. Πρόκειται κυρίως για απλούς κατοίκους της σοβιετικής/ρωσικής υπαίθρου, οι οποίοι αγαπούν τις εθνικές τους παραδόσεις, την κουζίνα, τις γιορτές, τη διάλεκτο, μαζί με τους Ρώσους, τους Βούλγαρους, τους Γκαγκάουζους, έχουν μεγαλώσει μέσα στις παραδόσεις της Ορθοδοξίας και ανήκουν στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Μέχρι τώρα, περίπου οι μισοί από τους Αλβανούς στη Νέα Ρωσία γνωρίζουν τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό την αλβανική γλώσσα (ακριβέστερα, την εξαιρετικά αρχαϊκή διάλεκτό τους, το ιδίωμα που στην Αλβανία γίνεται αντιληπτό με το αυτί με τον ίδιο τρόπο που γίνεται αντιληπτό σήμερα η ρωσική γλώσσα του 18ου αιώνα). Οι άλλοι μισοί μιλούν ρωσικά από την παιδική τους ηλικία (έμαθαν την ουκρανική γλώσσα μόνο στο σχολείο, δεν τη χρησιμοποιούν καθόλου στην καθημερινή ζωή).

Φαίνεται ότι οι αριθμητικοί πόροι των Αλβανών της Νέας Ρωσίας δεν είναι πολύ μεγάλοι. Αλλά όχι μόνο η δια-εθνοτική ειρήνη και η σταθερότητα στην απελευθερωμένη περιοχή εξαρτώνται από τις διαθέσεις που επικρατούν μεταξύ τους. Αν διεισδύσουν εκεί πράκτορες από το Κίεβο και τα Τίρανα, η Ρωσία μπορεί να έχει κάποια προβλήματα. Εάν η νέα ρωσική κυβέρνηση αρχίσει να συνεργάζεται όσο το δυνατόν πιο ενεργά με τους νέους εθνοτικούς Ρώσους της Αλβανίας, τότε η ισορροπία θα γείρει υπέρ μας: η Ρωσία θα αποκτήσει σημαντική επιρροή για να επηρεάσει την Αλβανία και να χρησιμοποιήσει την "ήπια ισχύ" εκεί.

Έχουμε ήδη επισημάνει ότι η σημερινή αλβανική κυβέρνηση, υπό τις συνθήκες των πανευρωπαϊκών κυρώσεων κατά της Ρωσίας, κάνει ό,τι μπορεί για να μην κάνει κανένα πραγματικό αντιρωσικό βήμα, παρά μόνο λεκτικά. Η κυβέρνηση του Έντι Ράμα, που ενεργεί σε στενό συντονισμό με τη Σερβία του Αλεξάντερ Βούτσιτς, δεν προμηθεύει όπλα στην Ουκρανία, διατηρεί απεριόριστη ελευθερία εισόδου των Ρώσων στη χώρα και συχνά χλευάζει το καθεστώς του Κιέβου. Εάν η Ρωσία μπορέσει πράγματι να εξασφαλίσει την ευημερία των Αλβανών της Αζοφικής Θάλασσας (και, στο μέλλον, της περιοχής της Οδησσού), θα κάνει ένα σημαντικό βήμα προς την απόκτηση διαρκούς εμπιστοσύνης στα Βαλκάνια. Και η ρωσική πολιτική στα Βαλκάνια είναι αναμφίβολα ένα μακροπρόθεσμο παιχνίδι, για αρκετές δεκαετίες.

Μετά-πολιτική vs Υπαρξιακή Πολιτική*

Darya Platonova Dugina

POST-POLITICA VS POLITICA ESISTENZIALE

Ο 20ός αιώνας ήταν ένας αιώνας αντιπαλότητας μεταξύ τριών ιδεολογιών. Ορισμένες κατάφεραν να βασιλεύσουν για αρκετούς αιώνες (φιλελευθερισμός), άλλες για δεκαετίες και χρόνια (κομμουνισμός και εθνικοσοσιαλισμός). Όμως, ο θάνατός τους μας φαίνεται προφανής. Και οι τρεις ιδεολογίες, κόρες της φιλοσοφίας της Νέας Εποχής, έχουν εγκαταλείψει τον χώρο της πολιτικής. Η εποχή της νεωτερικότητας έφτασε στο τέλος της.

Το τέλος της σύγχρονης εποχής

Ο θάνατος του φιλελευθερισμού δεν φαίνεται τόσο προφανής όσο ο θάνατος του κομμουνισμού ή του εθνικοσοσιαλισμού. Ο Francis Fukuyama διακηρύσσει "το τέλος της ιστορίας", δηλαδή το τέλος της αντιπαλότητας μεταξύ των τριών ιδεολογιών και την τελική νίκη του φιλελεύθερου δόγματος. Αλλά ο φιλελευθερισμός δεν κέρδισε... Αυτό μπορεί να γίνει αντιληπτό αν προσέξουμε το θέμα της πολιτικής σήμερα. Αν στον κλασικό φιλελευθερισμό το υποκείμενο της πολιτικής ήταν το άτομο (η κύρια αρετή του ήταν η ελευθερία με την αρνητική έννοια: περιγράφεται με ακρίβεια από τον Helvetius: "Ελεύθερος άνθρωπος είναι ο άνθρωπος που δεν είναι αλυσοδεμένος, δεν είναι φυλακισμένος, δεν εκφοβίζεται σαν σκλάβος από το φόβο της τιμωρίας..."), σήμερα αυτό το άτομο δεν υπάρχει πια. Το υποκείμενο του κλασικού φιλελευθερισμού εξαλείφεται από όλες τις σφαίρες, η ολότητά του δυσπιστείται, η ταυτότητά του, ακόμη και αν τίθεται αρνητικά, χαρακτηρίζεται ως αποτυχία στη λειτουργία του παγκόσμιου εικονικού συστήματος της νεωτερικότητας. Ο κόσμος έχει εισέλθει στη σφαίρα της μετα-πολιτικής και του μετα-φιλελευθερισμού.

Ριζοματική πολιτική

Το άτομο έχει μετατραπεί σε ρίζωμα, το περίγραμμα του υποκειμένου έχει διαλυθεί με την πίστη στη Νέα Εποχή ("Δεν υπήρξε Νέα Εποχή!" διακηρύσσει ο Bruno Latour, σημειώνοντας στη νεωτερικότητα τις πολλές αντιφάσεις και την αποτυχία να σεβαστεί τους ίδιους τους κανόνες λειτουργίας της - το σύνταγμα). "Κουραστήκαμε από το ξύλο", το λογότυπο της νεωτερικότητας χλευάζεται από την υγρή και συγχωνευμένη κοινωνία της μετανεωτερικότητας. Αναδύεται ένας νέος παράγοντας στην πολιτική: το μετα-υποκείμενο. Σκέφτεται χαοτικά: οι διαφάνειες αλλάζουν στο κεφάλι του με ταχύτητα φωτός, παρεμβαίνοντας στις κλασικές στρατηγικές λογικής σκέψης. Η νέα σκέψη είναι η σκέψη ενός χαοτικού κομματιού, η σκέψη της δυσλειτουργίας. Η πολιτική μετατρέπεται σε μια χώρα των θαυμάτων στην οποία ο ηθοποιός-αποδεικτικό στοιχείο-Αλίκη πότε αυξάνεται, πότε μειώνεται στο ψυχεδελικό σχήμα της νέας μετα-ορθολογικότητας.

Η σύγχρονη αριστερή και δεξιά εικόνα είναι ένα παράδειγμα αυτού του μοτίβου. Ο πρόσφατος συνασπισμός της αριστεράς και της δεξιάς κατά του Εθνικού Μετώπου (στμ εννοεί στις γαλλικές εκλογές) μετά τον πρώτο γύρο των περιφερειακών εκλογών έδειξε το τέλος του πολιτικού μοντέλου της νεωτερικότητας. Η συγχώνευση των αξιών της αριστεράς και της δεξιάς, ενωμένες από ένα νέο είδος φιλελεύθερου ιού. Η σύγχρονη αριστερά αρχίζει να φλερτάρει με το κεφάλαιο, υπερασπίζεται ενεργά τις πολιτικές αξίες της δεξιάς (οικολογία) και η δεξιά αποκτά τον κωμικό χαρακτήρα των ψεύτικων εθνικιστών.

Χαρακτηριστικό της μεταπολιτικής είναι η θόλωση των περιγραμμάτων της κλίμακας του "γεγονότος". Η κλίμακα μετατοπίζεται δραματικά ("Η Αλίκη μεγαλώνει, η Αλίκη συρρικνώνεται"). Η σύγχρονη αντιπαράθεση μεταξύ του συστήματος και της τρομοκρατίας έχει ονομαστεί από τον Μποντριγιάρ τέταρτος παγκόσμιος πόλεμος. Σε αντίθεση με τους προηγούμενους πολέμους - τον 1ο-2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος - η αντιπαράθεση των δύο βασικών γεωπολιτικών πόλων (ΗΠΑ και ΕΣΣΔ) - ένας πόλεμος ήπιας ισχύος, ημι-μεσαιωνικός πόλεμος με την ετοιμότητα να μετατραπεί ανά πάσα στιγμή σε πόλεμο με νέα όπλα- ο 4ος Παγκόσμιος Πόλεμος - ένας μεταμοντέρνος πόλεμος στον οποίο εχθρός και φίλος διαπλέκονται επιδέξια (η τρομοκρατία γίνεται μέρος του πολιτικού συστήματος). Ο 4ος Παγκόσμιος Πόλεμος φλερτάρει με την κλίμακα: το κύριο χαρακτηριστικό του είναι η τυχαιότητα, το χάος και η αυθαιρεσία στον καθορισμό της κλίμακας του γεγονότος (η μικρο-αφήγηση γίνεται το γεγονός, οι μακρο-αφηγήσεις αγνοούνται). Μια τρομοκρατική ενέργεια καταλαμβάνει μια μικρή περιοχή: ένα κτίριο, έναν διάδρομο, μερικά δωμάτια ή βεράντες (μικρο-αφήγηση). Αλλά η σημασία της είναι τόσο μεγάλη όσο η μάχη του Στάλινγκραντ (μακρο-αφήγηση).

Στους κλασικούς πολέμους, υπήρχαν σημεία αναφοράς με τα οποία μπορούσαμε να συσχετίσουμε το γεγονός και το νόημά του. Στον σύγχρονο πολιτικό κόσμο δεν υπάρχουν σημεία αναφοράς: είναι σαν την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Τώρα μειώνεται και στη συνέχεια αυξάνεται, αλλά η "κανονική, ιδανική" ανάπτυξή του είναι αδύνατο να προσδιοριστεί (το χάος που περιγράφει ο Ντελέζ στη Λογική του νοήματος). Η λογική του πολιτικού καταργείται.

Οι τρομοκρατικές επιθέσεις (130 νεκροί - Παρίσι, Παρασκευή 13) κλονίζουν την "πολιτική" περισσότερο από τους πολέμους μεγάλης κλίμακας (Συρία). Αυτό δείχνει ότι ο κόσμος εισέρχεται σε μια νέα φάση: αυτή της ριζωματικής πολιτικής. Για να κατανοήσουμε τη σύγχρονη πολιτική, πρέπει να μάθουμε να σκεφτόμαστε με ριζωματικούς όρους. Απορροφώντας το χάος.

Η μεταπολίτευση είναι ένας κόσμος πολιτικής τεχνολογίας, 5 δευτερόλεπτα αριστερός, σοσιαλιστής - 5 δευτερόλεπτα δεξιός, ρεπουμπλικάνος. Η ταυτότητα αλλάζει με το πάτημα του τηλεχειριστηρίου μιας τηλεόρασης, της τεχνολογίας. (Μόνο που τίθεται το ερώτημα: ποιος ελέγχει το τηλεχειριστήριο, ποιος αποφασίζει να αλλάξει τη διαφάνεια;) Με τους όρους του Μάρτιν Χάιντεγκερ, η κύρια δύναμη της σύγχρονης μεταπολίτευσης: η machschaft und tehnne.

Τα γραπτά του Χάιντεγκερ προσφέρουν μια ιδιαίτερη προοπτική για την οργάνωση του πολιτικού. Στη φιλελεύθερη δυτική κοινωνία, το έργο του Χάιντεγκερ και ιδιαίτερα η πολιτική του φιλοσοφία (η οποία δεν αναφέρεται ρητά) δεν έχουν διερευνηθεί επαρκώς. Κατά κανόνα, η μελέτη της πολιτικής φιλοσοφίας του Χάιντεγκερ περιορίζεται σε μια προσπάθεια να βρεθεί στον φιλόσοφο μια απολογία του φασισμού και του αντισημιτισμού (παράδειγμα αυτού είναι η αντίδραση της φιλοσοφικής κοινότητας στην πρόσφατη δημοσίευση των Μαύρων Τετραδίων, ιδιαίτερα εύγλωττη από τον Γάλλο ιστορικό της φιλοσοφίας Emmanuel Faye). Μια τέτοια ερμηνεία αγνοεί τη μεταφυσική διάσταση της φιλοσοφίας του Χάιντεγκερ και φαίνεται άσκοπα επιφανειακή και διαστρεβλωτική της διδασκαλίας του Χάιντεγκερ.

Ο Μάρτιν Χάιντεγκερ δεν μπορεί να ερμηνευθεί στο πλαίσιο οποιασδήποτε πολιτικής θεωρίας του 20ού αιώνα. Η κριτική του για το machenshaft δεν ισχύει μόνο για τους Εβραίους (και όχι από βιολογική, αλλά από μεταφυσική άποψη), αλλά και, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό, για τον εθνικοσοσιαλισμό. Υπό αυτή την έννοια, μπορούμε να πούμε ότι ο Χάιντεγκερ αντιπροσωπεύει μια θεμελιώδη κριτική του εθνικοσοσιαλισμού, στην οποία βλέπει εκδηλώσεις του machenshaft (σε αντίθεση με τον "πνευματικό", αυθεντικό εθνικοσοσιαλισμό - ο οποίος, σύμφωνα με τον Χάιντεγκερ, δεν πραγματοποιήθηκε υπό την κυριαρχία του Χίτλερ).

Ο Χάιντεγκερ αναγνωρίζει μια βαθιά κρίση στα πολιτικά συστήματα. Εφαρμόζοντας την ιστορία του όντος στην ιστορία του πολιτικού, η πολιτική εμφανίζεται ως μια διαδικασία σταδιακής λήθης του Όντος και προσέγγισης του είναι. Ο σύγχρονο πολιτικός δεν έχει υπαρξιακή διάσταση, υπάρχει με έναν μη αυθεντικό τρόπο. Η πολιτική και η οντολογία είναι αδιαχώριστες, ο Πλάτωνας το είχε ήδη τονίσει αυτό στη Πολιτεία, όταν εισήγαγε την ομολογία μεταξύ του πολιτικού και του οντολογικού ("η δικαιοσύνη στην ψυχή είναι το ίδιο με τη δικαιοσύνη στην πολιτεία").

Εφαρμόζοντας τη φονταμενταλιστική οντολογία στο πεδίο του πολιτικού, μπορούμε να προτείνουμε ότι το πολιτικό μπορεί να υπάρχει αυθεντικά και μη αυθεντικά. Η αυθεντική ύπαρξη του πολιτικού είναι η ενασχόλησή του με το Όν, η μη αυθεντική είναι η υπερβολική ενασχόλησή του με το είναι, η λήθη του Όντος. Η κατάσταση στην οποία ο πολιτικός γίνεται αυθεντικά υπαρξιακός είναι ιεραρχική. Το οντολογικό βρίσκεται πάνω από το οντικό. Το αυθεντικό έναντι του μη αυθεντικού. Οι τύποι κυριαρχίας βρίσκονται σε μια αυστηρή κάθετη γραμμή: από τη mahenschaft στη herschaft.

Στη σημερινή κατάσταση της κρίσης του "πολιτικού", η υπαρξιακή πολιτική αξίζει ιδιαίτερη προσοχή και μας φαίνεται μια πραγματική εναλλακτική λύση στη ριζωματική πολιτική. Χρειάζεται σε βάθος μελέτη και περαιτέρω ανάπτυξη.

*στμ: post-politica, "ποστ-πολιτική", να μην συγχέεται με την metapolitica,μεταπολιτική

 

Ορίζοντας της Ιδανικής Αυτοκρατορίας

 

Αλεξάντερ Ντούγκιν

Horizon of the Ideal Empire

Μερικές φορές ακούγεται η μομφή από τους επικριτές ότι η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία δεν προσφέρει καμία θετική εικόνα του μέλλοντος, αντίθετα λειτουργεί με κάτι που σε πολλούς φαίνεται να είναι "αφηρημένο". Θα ήθελα να απαντήσω σε αυτή την κριτική και να περιγράψω πώς βλέπω το μέλλον.

Αυτό που ακολουθεί παρακάτω δεν είναι, φυσικά, παρά μια επιστημονική μεταφορά. Παρ' όλα αυτά, ιδού πώς θα πρέπει να είναι η κοινωνία και ο κόσμος μετά τη νίκη ή ακόμη και κατά τη διάρκεια του αγώνα για την Τέταρτη Πολιτική Θεωρία.

Η κοινωνία θα πρέπει να είναι δομημένη με τη μορφή μιας ιεραρχίας που θα βασίζεται σε μια "ειδική"(του πλατωνικού είδους)-υπαρξιακή αρχή, δηλαδή, ο βαθμός έντασης στον οποίο ζει κανείς την "ειδική" ύπαρξη θα πρέπει να βρίσκεται στο επίκεντρο του ιεραρχικού κριτηρίου. Αυτό δεν αφορά τίποτε άλλο από τους διαφορετικά επίπεδα ή βαθμούς ύπαρξης των Αγγέλων. Θα πρέπει να γίνει αποδεκτό το δόγμα ότι οι άνθρωποι δεν ζουν, αλλά μάλλον ένας Άγγελος ζει μέσα από εμάς. Όσο λαμπρότερα και εντονότερα ζει μέσα από εμάς, τόσο υψηλότερο είναι το ιεραρχικό επίπεδο εκείνου μέσω του οποίου ζει ο Άγγελος και, ως εκ τούτου, τόσο μικρότερο είναι το ατομικό στοιχείο εκείνου μέσω του οποίου ζει. Ο Άγγελος και το εγώ είναι παρόντα σε ένα άτομο σε αντίστροφη αναλογία: όσο μεγαλύτερος είναι ο Άγγελος, τόσο μικρότερο είναι το εγώ. Όσο πιο σεμνός και ασκητικός είναι ένας άνθρωπος και όσο λιγότερο ατομικός είναι, τόσο υψηλότερη είναι η θέση που καταλαμβάνει στην αληθινή ιεραρχία. Στον υψηλότερο άνθρωπο δεν πρέπει να υπάρχει τίποτα ατομικό, εγωιστικό και υλικό. Ο πλούτος τους θα πρέπει να είναι μειωμένος στο ελάχιστο, ελαχιστοποιημένος. Εδώ ο μοναχισμός είναι ένα ανθρωπολογικό πρότυπο. Η εξουσία, το ιεραρχικό επίπεδο και η δύναμη αυξάνονται αναλογικά με την κατάργηση του ατομικού στοιχείου και τη λάμψη που πηγάζει από την ασκητική προσπάθεια. Καλός ηγεμόνας είναι εκείνος που δεν θέλει να έχει τίποτα για τον εαυτό του. Αντίθετα, έχει τα πάντα, αλλά τα παίρνει αθροιστικά και εικαστικά, εμπλουτίζοντας στο μέγιστο βαθμό την εσωτερική πτυχή της ύπαρξης. Κάτι παρόμοιο ενσωματώθηκε στο Μεσαίωνα στη θεωρία του "δεύτερου σώματος του βασιλιά". [1]

Οι άνθρωποι, που γνωρίζουν από κοντά τον Στάλιν, θα μαρτυρήσουν την ακραία απλότητα της ύπαρξής του. Για παράδειγμα, θα πουν για το πώς αυτός, στο ζενίθ της δύναμής του, προτιμούσε να κοιμάται σε ένα ράντζο. Ένας άλλος κομμουνιστής ηγεμόνας αυτοκρατορικής κλίμακας, ο Μάο Τσετούνγκ, προσπάθησε να μην αγγίξει ποτέ το χρήμα, το οποίο μισούσε σωματικά. Και μόνο η σκέψη των χρημάτων ή το άγγιγμά τους του προκαλούσε σωματικό πόνο. Αυτά είναι σημάδια ότι μια αγγελική παρουσία είναι κοντά. Αυτά είναι επίσης τα σημάδια ενός καλού ηγέτη. Οποιαδήποτε έλξη προς την υλικότητα θα προκαλούσε φυσικά πόνο και θα προκαλούσε αηδία στις ανώτερες μορφές της Πλατωνόπολης που είναι χτισμένη με βάση υπαρξιακές αρχές. Για τον λόγο αυτό, σε πολλές θρησκείες, οι ιερείς και οι άρχοντες απαγορεύονταν να επιδίδονται σε σωματική εργασία και μερικές φορές ακόμη και να αγγίζουν υλικά αντικείμενα στη φυσική τους μορφή, δηλαδή πριν από την επεξεργασία τους με τους ιερούς τρόπους. Αυτή η απαγόρευση της σωματικής εργασίας διατηρείται μέχρι σήμερα στην Ορθοδοξία όσον αφορά τους ιερείς.

Και έτσι, επικεφαλής στέκεται ο φιλόσοφος βασιλιάς, ο οποίος αναλόγως αντιπροσωπεύει ένα ον στο οποίο δεν υπάρχει ατομικότητα. Ο φιλόσοφος βασιλιάς, ένας φιλοσοφικός τσάρος, δεν διαφέρει ουσιαστικά από την ενσάρκωση αυτού του προσωπικού Αγγέλου. Είναι μια μορφή ως τέτοια. Στην πραγματικότητα, αν εξετάσουμε τη μοναρχική, αυτοκρατορική ιδέα, θα δούμε απόηχους αυτής της θεωρίας, στην οποία ο βασιλιάς ήταν ο μετωνυμικός πόλος ολόκληρης της κοινωνίας, ολόκληρου του πολιτισμού και ολόκληρου του λαού. Ο βασιλιάς είναι ένας Άγγελος, ολόκληρος ο λαός. Είναι ένα αληθινό πρόσωπο, το οποίο είναι ανώτερο τόσο από το άτομο όσο και από τη συλλογικότητα ή την κοινωνία. Εξ ου και η ιεροποίηση των βασιλέων μέχρι του σημείου της θεοποίησής τους στην Αρχαία Αίγυπτο, τη Βαβυλώνα, το Αρχαίο Ιράν κ.λπ.

Το γεγονός ότι κάθε άτομο είναι εν δυνάμει βασιλιάς, υπενθυμίζεται στην Ορθοδοξία με την τελετή του γάμου, όταν η νύφη και ο γαμπρός κρατούν το αυτοκρατορικό στέμμα. Από τη φύση του, ο άνθρωπος είναι homo regius. Είναι εξίσου βασιλιάς και άγγελος όσο και άνθρωπος.

Το κράτος πρέπει να κυβερνάται από τον φιλόσοφο βασιλιά, ο οποίος είναι απολύτως διαφανής, απαλλαγμένος από κάθε ατομική ιδιότητα. Το ατομικό του στοιχείο θα πρέπει να είναι τόσο μικροσκοπικό που θα ήταν επιθυμητό να κρύβεται οτιδήποτε το θυμίζει, συμπεριλαμβανομένου του σώματός του, της εικόνας του κ.λπ. Θα ήταν καλύτερο να μην βλέπει κανείς τον φιλόσοφο βασιλιά ως κάτι εξωτερικό. Όλοι θα έπρεπε να τον αναγνωρίζουν ως εσωτερικό ηγεμόνα, ως τον "εσωτερικό επισκέπτη".

Ο βασιλιάς-φιλόσοφος πρέπει να κρύβεται. Επιπλέον, η ύπαρξή του πρέπει να είναι τόσο έντονη ώστε να υπερβαίνει τα όρια της ύπαρξης. Θα ενεργεί μη ενεργώντας (το ταοϊκό ιδεώδες του τέλειου ηγεμόνα είναι αυτός που επιτυγχάνει τη μη-ενέργεια, ή Wu-Wei). Λαμβάνοντας υπόψη τη βαθιά σύνδεσή του με το αποφατικό, δεν θα υπάρχει μέσα στην ύπαρξη ή, αντίθετα, θα υπάρχει μέσα στη μη ύπαρξη. Ο βασιλιάς-φιλόσοφος είναι σαν να μην είναι και δεν είναι όπως είναι. Θα πρέπει να είναι εύκολος, διαφανής, πάντα ανοιχτός στην άβυσσο που αντιπροσωπεύει ο ίδιος στην Πλατωνόπολη της Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας. Ίσως να επικοινωνεί με τους υπηκόους του πίσω από μια κουρτίνα, από τα βάθη μιας σπηλιάς ή ακόμη και μέσω ενός μαντείου. Δεν θα πρέπει να μιλάει ούτε να σιωπά, αλλά αντίθετα θα πρέπει να δίνει μόνο σημεία, αν έτσι πρέπει να παραφράσουμε αυτό που είπε ο Ηράκλειτος στο θραύσμα 93 της Δελφικής Πυθίας: - ὁ ἄναξ οὗ τὸ μαντεῖον ἐστι τὸ ἐν Δελφοῖς, οὔτε λέγει οὔτε κρύπτει ἂλλὰ σημαίνει. Για τον Ηράκλειτο είναι σημαντικό ότι οὔτε λέγει οὔτε κρύπτει ἂλλὰ σημαίνει, ή "οὔτε λέγει οὔτε κρύβει τὸ νόημά του, ἀλλά τὸ δείχνει μὲ σημάδι". Το νόημα βρίσκεται μεταξύ των λέξεων και της σιωπής. Ο φιλόσοφος βασιλιάς λειτουργεί με νοήματα-σημεία, στην ημισιωπή, στον ελαφρύ βασιλικό ψίθυρο από τον οποίο το νόημα μεταδίδεται τόσο άμεσα όσο φυσάει το πνεύμα.

Ο φιλόσοφος βασιλιάς στέκεται στο κέντρο της Πλατωνόπολης. Είναι η Πλατωνόπολη. Μέσα του, σαν σε ιερό τόπο, συντελείται η επιφοίτηση του ανθρώπου.

Επιπλέον, ο φιλόσοφος βασιλιάς θα περιβάλλεται από άλλους φιλοσόφους, από ιερούς ιερείς που ζουν μια αγγελική ύπαρξη. Αυτοί μπορεί να είναι μοναχοί, ασκητές, στοχαστές, ονειροπόλοι, μαθηματικοί, ή άνθρωποι βυθισμένοι στην ενατένιση του απόλυτου άχρηστου που κανείς δεν χρειάζεται. Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι υπάρχει η χρήσιμη γνώση (φρόνησις) που πολλαπλασιάζεται με τα χρόνια και μεγιστοποιείται στα λογικά γηρατειά, και υπάρχει η άχρηστη (σοφία) που είναι άμεσα προσβάσιμη, ανεξαρτήτως ηλικίας, και δεν αυξάνεται ούτε φθίνει - δεν εξυπηρετεί κάτι άλλο, αλλά είναι αυτάρκης και αυτοδύναμη. Για τον Αριστοτέλη, η άχρηστη γνώση, η σοφία ήταν η υψηλότερη και πιο αριστοκρατική. Οι άρχοντες της Πλατωνόπολης θα έπρεπε να είναι σοφιστικές προσωπικότητες.

Το Σύμπαν της Πλατωνικής Σκέψης

Η Darya Dugina στο 16ο Διεθνές Συνέδριο "Το Σύμπαν της Πλατωνικής Σκέψης".

Δημοσιεύουμε την ομιλία της Darya Platonova Dugina, πρώην ερευνήτριας Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας, που δόθηκε στο 16ο Διεθνές Συνέδριο "Το Σύμπαν της Πλατωνικής Σκέψης" στην Αγία Πετρούπολη στις 28-30 Αυγούστου 2018.

Darya Dugina alla XVIa Conferenza Internazionale “L’universo del pensiero platonico”

Η πολιτική φιλοσοφία πάντα στερούνταν πλήρους αναγνώρισης, εστιάζοντας στην ανάλυση των μεταφυσικών πτυχών του νεοπλατωνισμού. Νεοπλατωνικές έννοιες όπως η "μονιμότητα" (μονή), η "εκπορεύση" (πρόοδος), η "επιστροφή" (ὲπιστροφή) κ.λπ. αντιμετωπίζονταν στα ιστορικο-φιλοσοφικά έργα ξεχωριστά από τη σφαίρα του Πολιτικού1. Έτσι, η Πολιτεία ερμηνεύτηκε μόνο ως ένα στάδιο ανόδου προς το Αγαθό, ενσωματωμένο στο άκαμπτο ιεραρχικό μοντέλο της νεοπλατωνικής φιλοσοφικής σκέψης, αλλά όχι ως ανεξάρτητος πόλος του φιλοσοφικού μοντέλου.

Αυτή η άποψη για τη νεοπλατωνική φιλοσοφική κληρονομιά μας φαίνεται ανεπαρκής. Θα θέλαμε να πάρουμε το παράδειγμα των έργων του Πρόκλου για να δείξουμε ότι στον νεοπλατωνισμό, το Πολιτικό ερμηνεύεται ως ένα σημαντικό και ανεξάρτητο φαινόμενο ενταγμένο σε ένα γενικό φιλοσοφικό, μεταφυσικό, οντολογικό, επιστημολογικό και κοσμολογικό πλαίσιο.

Ενώ στον κλασικό πλατωνισμό και στον ίδιο τον Πλάτωνα η πολιτική φιλοσοφία εκφράζεται ρητά (διάλογοι "Πολιτεία", "Πολιτική", "Νόμοι" κ.λπ.), στον νεοπλατωνισμό και ιδίως στον Πρόκλο μπορούμε να κρίνουμε τη φιλοσοφία μόνο έμμεσα και ιδίως στα σχόλια των διαλόγων του Πλάτωνα. Αυτό οφείλεται επίσης στο πολιτικό-θρησκευτικό πλαίσιο της κοινωνίας στο οποίο δραστηριοποιήθηκαν οι μεταγενέστεροι νεοπλατωνικοί, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του Πρόκλου.

Προς το παρόν, οι πολιτικές ιδέες των νεοπλατωνικών δεν έχουν ερευνηθεί επαρκώς και, επιπλέον, το ίδιο το γεγονός της ύπαρξης της νεοπλατωνικής πολιτικής φιλοσοφίας (τουλάχιστον στους ύστερους Έλληνες νεοπλατωνικούς) δεν έχει αποδειχθεί και δεν αποτελεί αντικείμενο επιστημονικής και ιστορικοφιλοσοφικής έρευνας. Ωστόσο, τα νεοπλατωνικά συστήματα πολιτικής φιλοσοφίας αναπτύχθηκαν ευρέως στο ισλαμικό πλαίσιο (από τον αλ-Φαραμπί έως τη σιιτική πολιτική γνώση2), ενώ ο χριστιανικός νεοπλατωνισμός στις εκδοχές δυτικών συγγραφέων (ιδίως του ευλογημένου Αυγουστίνου3) επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τον πολιτικό πολιτισμό της μεσαιωνικής Ευρώπης. 

Επί του παρόντος, το θέμα είναι ελάχιστα ανεπτυγμένο. Στα ρωσικά δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου ερευνητικά έργα αφιερωμένα ειδικά στην πολιτική φιλοσοφία του Πρόκλου. Μεταξύ των ξένων πηγών, οι μόνες εξειδικευμένες μελέτες είναι το "Platonopolis" του Dominic O'Meara, του Άγγλου ειδικού στη νεοπλατωνική φιλοσοφία4 , το "Founding Platonopolis: Platonic Polytheism in Eusebius, Porphyry and Jamvlich "5 , ξεχωριστά κεφάλαια στο "Proclus. Νεοπλατωνική φιλοσοφία και επιστήμη "6 και σχόλια του A.-J. Festujer στις γαλλικές μεταφράσεις των σημαντικότερων έργων του Πρόκλου, ιδίως των πεντάτομων Σχολίων επί του Τίμαιου7 και των τρίτομων Σχολίων επί της Πολιτείας8.

Ο Πρόκλος ο Διάδοχος (412-485 μ.Χ.) ήταν ένας από τους σημαντικότερους στοχαστές της Ύστερης Αρχαιότητας, ένας φιλόσοφος του οποίου τα έργα εκφράζουν όλες τις κύριες πλατωνικές ιδέες που αναπτύχθηκαν επί πολλούς αιώνες. Τα γραπτά του συνδυάζουν τον θρησκευτικό πλατωνισμό με τον μεταφυσικό πλατωνισμό- σε κάποιο βαθμό αποτελεί σύνθεση όλου του προηγούμενου πλατωνισμού - τόσο του κλασικού πλατωνισμού (Πλάτων, Ακαδημία), του "μεσαίου" πλατωνισμού (περιγράφεται στον J. Dillon9), όσο και του νεοπλατωνισμού (Πλωτίνος, Πορφύριος, Τζαμπλέχ). Ο Πρόκλος ήταν πιθανότατα ο τρίτος μελετητής της αθηναϊκής σχολής του νεοπλατωνισμού (μετά τον Πλούταρχο τον Αθηναίο και τον Συριανό, δάσκαλο του Πρόκλου), η οποία υπήρχε μέχρι το 529 (μέχρι το κλείσιμό της από τον Ιουστινιανό, ο οποίος εξέδωσε διατάγματα κατά των ειδωλολατρών, των Εβραίων, των Αρειανών και πολλών αιρέσεων και κατήγγειλε τη διδασκαλία του χριστιανού πλατωνιστή Ωριγένη). 

Η φιλοσοφική ερμηνευτική του Πρόκλου αποτελεί ένα απολύτως μοναδικό γεγονός στην ιστορία της φιλοσοφίας της Ύστερης Αρχαιότητας. Τα έργα του Πρόκλου αποτελούν το αποκορύφωμα της ερμηνευτικής παράδοσης του νεοπλατωνισμού. Τα σχόλιά του ξεκινούν από τα πρωτότυπα έργα του Πλάτωνα, αλλά λαμβάνουν υπόψη την εξέλιξη των ιδεών του, συμπεριλαμβανομένων των επικρίσεων του Αριστοτέλη και των στωικών φιλοσόφων, με τη μεγαλύτερη δυνατή λεπτομέρεια. Σε αυτό προστέθηκε η παράδοση του Μέσου Πλατωνισμού, στην οποία δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στα θρησκευτικά θεϊστικά ζητήματα10 (Νουμένιος, Φίλων Αλεξανδρείας). Ο Πλωτίνος εισήγαγε τη θεματοποίηση του Αποφατικού στην ερμηνεία. Ο Πορφύριος επέστησε την προσοχή στη διδασκαλία των πολιτικών αρετών και των αρετών που απευθύνονται στο νου. Ο Ιάμβλιχος11 εισήγαγε μια διαφοροποίηση στην πλωτινική ιεραρχία των βασικών οντολογικών και ειδολογικών σειρών που αντιπροσωπεύονται από θεούς, αγγέλους, δαίμονες, ήρωες κ.λπ. Αν στον Πλωτίνο βλέπουμε την κύρια τριάδα των Στοιχείων - την Ενότητα, τον Νου και την Ψυχή, στον Ιάμβλιχο η πολυβάθμια εικαστική σειρά διαχωρίζει τους ανθρώπους από την Ψυχή του Κόσμου και τα υποθετικά βασίλεια του Νου. Ο Ιάμβλιχος ανήκει επίσης στην πρακτική του σχολιασμού των διαλόγων του Πλάτωνα με εσωτερικούς όρους. 

Για μια ακριβή αναπαράσταση της πολιτικής φιλοσοφίας του Πρόκλου, είναι απαραίτητο να δοθεί προσοχή στο πολιτικό και θρησκευτικό πλαίσιο στο οποίο έδρασε. 

Πολιτικά, η εποχή του Πρόκλου είναι πολύ περιπετειώδης: ο φιλόσοφος είναι μάρτυρας της καταστροφής των δυτικών συνόρων της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, των μεγάλων μεταναστεύσεων των λαών, της εισβολής των Ούννων, της πτώσης της Ρώμης, πρώτα από τους Βησιγότθους (410), στη συνέχεια από τους Βανδάλους (455), και του τέλους της Δυτικής Αυτοκρατορίας (476). Ένας από τους εκλεκτούς επισκέπτες του Πρόκλου στη σχολή, ο Ανθέμιος, ένας πατρίκιος από το Βυζάντιο, συμμετείχε ενεργά στις πολιτικές δραστηριότητες.

Ο Πρόκλος (σύμφωνα με τους παραδοσιακούς κανόνες ερμηνείας των διαλόγων του Πλάτωνα) ξεκινά το σχόλιό του για την Πολιτεία και τον Τίμαιο με μια εισαγωγή στην οποία ορίζει το θέμα (σκοπός) ή την πρόθεση (πρόθεσις) του διαλόγου- περιγράφει τη σύνθεσή του (οἷκονομία), το είδος ή το ύφος (είδος, χαρακτήρος) και τις συνθήκες στις οποίες έλαβε χώρα ο διάλογος: την τοπογραφία, τον χρόνο, τους συμμετέχοντες στον διάλογο. 

Καθορίζοντας το θέμα του διαλόγου, ο Πρόκλος επισημαίνει την ύπαρξη στη φιλοσοφική παράδοση της ανάλυσης του Πλάτωνα της "Πολιτείας" των διαφορετικών απόψεων12: 

1) ορισμένοι τείνουν να θεωρούν το αντικείμενο του διαλόγου ως μελέτη της έννοιας της δικαιοσύνης, και αν στη συζήτηση για τη δικαιοσύνη προστεθεί και η εξέταση του πολιτικού καθεστώτος ή της ψυχής, αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα για την καλύτερη αποσαφήνιση της ουσίας της έννοιας της δικαιοσύνης,

2) Άλλοι βλέπουν την ανάλυση των πολιτικών καθεστώτων ως το αντικείμενο του διαλόγου, ενώ η εξέταση των ζητημάτων δικαιοσύνης, κατά την άποψή τους, στο πρώτο βιβλίο είναι μόνο μια εισαγωγή για την περαιτέρω μελέτη του Πολιτικού. 

Αντιμετωπίζουμε επομένως μια ορισμένη δυσκολία στον καθορισμό του αντικειμένου του διαλόγου: ο διάλογος αποσκοπεί στην περιγραφή της εκδήλωσης της δικαιοσύνης στην πολιτική σφαίρα ή στην ψυχική σφαίρα;