Ο Beau Mullen εξετάζει την "Ιδέα της Αυτοκρατορίας" του Alain de Benoist, από το Telos 98-99 (Χειμώνας 1993/Ανοιξη 1994).
Λίγες πολιτικές έννοιες έχουν φανεί τόσο προορισμένες να πεταχτούν στον κάδο της ιστορίας όσο αυτή της αυτοκρατορίας. Το έθνος-κράτος είναι το πιο ευρέως αποδεκτό μοντέλο για τα κυρίαρχα εδάφη, και οι αυτοκρατορικές φιλοδοξίες των εθνών (nations) συχνά καταδικάζονται από τη διεθνή κοινότητα. Η ύπαρξη μεγάλων αυτοκρατοριών, όπως αυτή των Ρωμαίων ή της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όπως φαίνεται, είναι απλώς καθεστώτα που αποτελούν απομεινάρια μιας μακρινής, λιγότερο φωτισμένης ιστορικής εποχής. Οι περιοχές που κάποτε περιλάμβαναν τις μεγάλες αυτοκρατορίες έχουν πλέον διασπαστεί σε κυρίαρχα έθνη-κράτη, το καθένα με το δικό του πολίτευμα και τις δικές του συμμαχίες. Επιπλέον, η σοβαρή σύγχρονη συνομοσπονδία μεταξύ εθνών βασίζεται τις περισσότερες φορές σε νομισματικές ανησυχίες και όχι στην προώθηση οποιουδήποτε αυτοκρατορικού στόχου ή φιλοδοξίας. Ο ήλιος, θα μπορούσαμε να πούμε, έχει δύσει για την ιδέα της αυτοκρατορίας.
Ο Alain de Benoist διαφωνεί. Στο άρθρο του στο Telos του 1993 με τίτλο "Η Ιδέα της αυτοκρατορίας", ο Benoist υποστηρίζει ότι η ιδέα της αυτοκρατορίας όχι μόνο είναι επίκαιρη αλλά και ότι η αναβίωσή της είναι απαραίτητη για την επίλυση των προβλημάτων που προκαλεί η κατάτμηση της Δύσης σε έθνη-κράτη. Ο Benoist βλέπει την ιδέα της αυτοκρατορίας χωρίς καμία από τις αρνητικές συνδηλώσεις που συνήθως συνδέονται με τον όρο σήμερα. Δεν βλέπει την αυτοκρατορία απλώς ως το κατασκεύασμα των πεινασμένων για εξουσία αυτοκρατορικών δυνάμεων, αλλά, αντίθετα, ως μια νόμιμη και αναγκαία μορφή διακυβέρνησης που μπορεί να μην ταυτίζεται με τη σημερινή γεωπολιτική μας κατάσταση, αλλά αποτελεί ωστόσο μια σημαντική εναλλακτική λύση στο έθνος-κράτος. Γράφει χαρακτηριστικά:
"Τι διακρίνει την αυτοκρατορία από το έθνος (nation); Πρώτα απ' όλα, το γεγονός ότι η αυτοκρατορία δεν είναι πρωτίστως ένα έδαφος αλλά ουσιαστικά μια Ιδέα ή μια Αρχή. Η πολιτική τάξη καθορίζεται από αυτήν - όχι από υλικούς παράγοντες ή από την κατοχή μιας γεωγραφικής περιοχής. Καθορίζεται από μια πνευματική ή νομική ιδέα. Από αυτή την άποψη, θα ήταν σοβαρό λάθος να θεωρήσουμε ότι η αυτοκρατορία διαφέρει από το έθνος (nation) ως προς το μέγεθος, στο ότι είναι κατά κάποιον τρόπο "ένα μεγαλύτερο έθνος (nation) από τα άλλα". Φυσικά, η αυτοκρατορία καλύπτει μια ευρεία περιοχή. Αυτό που έχει σημασία, ωστόσο, είναι ότι ο αυτοκράτορας κατέχει την εξουσία χάρη στο ότι ενσαρκώνει κάτι που υπερβαίνει την απλή κατοχή. Ως dominus mundi, είναι επικυρίαρχος των πριγκίπων και των βασιλέων, δηλαδή κυριαρχεί σε κυρίαρχους, όχι σε εδάφη, και αντιπροσωπεύει μια δύναμη που υπερβαίνει την κοινότητα την οποία κυβερνά. (84)
Η ενοποιητική αρχή μιας αυτοκρατορίας, υποστηρίζει, δεν είναι μια μοναδική πίστη ή εθνικότητα (nationality) - ενοποιείται από τη συμφωνία με συγκεκριμένες ιδέες ή αρχές. Μια αληθινή αυτοκρατορία ενοποιεί τους κατοίκους, ενώ τους επιτρέπει να διατηρούν τις αντίστοιχες εθνικότητες (nationalities), έθιμα και θρησκείες τους (88). Αυτή η παρατήρηση ρίχνει φως στις απόψεις του Benoist σχετικά με τη σημασία της πολυπολιτισμικότητας* - ενώ οι απόψεις του κατά της μετανάστευσης είναι γνωστές, πρέπει να σημειωθεί ότι βλέπει την πολυπολιτισμικότητα να διαλύεται σε πολιτισμική ομοιογένεια ως αποτέλεσμα της απεριόριστης μετανάστευσης. Με απλά λόγια, ο Benoist βλέπει αυτό που συχνά αναφέρεται ως "πολιτιστικό χωνευτήρι" ως μια διαδικασία που στην πραγματικότητα υποβαθμίζει τον πολιτισμό. Η στάση του Benoist κατά της μετανάστευσης λαμβάνεται για να διατηρηθεί η πολυπολιτισμικότητα και όχι για να προφυλαχθεί από αυτήν. Δεδομένου ότι μια αυτοκρατορία δεν έχει σχέδια για την παραγωγή μιας μαζικής πολιτιστικής ταυτότητας, είναι στην πραγματικότητα το έθνος-κράτος που αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή για την πολυπολιτισμικότητα. Ο Benoist γράφει: "Αντίθετα, αυτό που χαρακτηρίζει το εθνικό βασίλειο είναι η ακατανίκητη τάση του για συγκεντρωτισμό και ομογενοποίηση. Η επένδυση του χώρου από το έθνος-κράτος αποκαλύπτεται πρώτα σε μια επικράτεια στην οποία ασκείται μια ομοιογενής πολιτική κυριαρχία" (89). Φαίνεται ότι ο Benoist θα προτιμούσε οι ξεχωριστές πολιτισμικές ομάδες να βασιλεύουν ανεξάρτητα κάτω από την ομπρέλα μιας αυτοκρατορίας παρά να συμπιέζονται σε συμμόρφωση ή να καταπιέζονται στο έθνος-κράτος.
Το άτομο έχει διαφορετική θέση στην αυτοκρατορία απ' ό,τι στο σύγχρονο έθνος (nation). Το κοσμικό έθνος-κράτος κυβερνά τα άτομα. Οι πολίτες του έθνους-κράτους είναι πιθανό να σκέφτονται τους εαυτούς τους κυρίως ως άτομα παρά ως μέλη του έθνους (nation), του γένους (clan) ή της εθνοτικής (ethnic) τους ομάδας. Ο Benoist θεωρεί ότι αυτό είναι ένα από τα θεμελιώδη ελαττώματα του έθνους-κράτους - ένα που η αυτοκρατορία δεν μοιράζεται μαζί του. Γράφει: "Αυτός ο ατομικισμός, που είναι συνυφασμένος με τη λογική του έθνους (nation), είναι προφανώς αντίθετος με τον ολισμό της αυτοκρατορικής κατασκευής, όπου το άτομο δεν διαχωρίζεται από τις φυσικές του συνδέσεις" (91). Ένας Γαλάτης, για παράδειγμα, δεν αποκόπηκε ποτέ από την ταυτότητά του ως Γαλάτης, παρόλο που ήταν πολίτης μιας αυτοκρατορίας. Αντίθετα, ο μεμονωμένος πολίτης ενός έθνους-κράτους είναι πρωτίστως ακριβώς αυτό.
Το είδος της αυτοκρατορίας που υποστηρίζει ο Μπενουά δεν το έχει δει ο δυτικός πολιτισμός εδώ και αρκετό καιρό. Ενώ σήμερα έχουμε μεγάλες δυνάμεις των οποίων η επικράτεια και η επιρροή είναι σίγουρα εκτεταμένες, ο Benoist δηλώνει ότι αυτές δεν είναι πραγματικά αυτοκρατορίες. Γράφει:
Η λέξη αυτοκρατορία θα πρέπει να προορίζεται μόνο για τις ιστορικές κατασκευές που αξίζουν αυτό το όνομα, όπως η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, η Γερμανική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ή η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η ναπολεόντειος αυτοκρατορία, το Τρίτο Ράιχ του Χίτλερ, η γαλλική και η βρετανική αποικιακή αυτοκρατορία και οι σύγχρονοι ιμπεριαλισμοί αμερικανικού και σοβιετικού τύπου σίγουρα δεν είναι αυτοκρατορίες. Ένας τέτοιος χαρακτηρισμός δίνεται καταχρηστικά μόνο σε επιχειρήσεις ή δυνάμεις που ασχολούνται απλώς με την επέκταση της εθνικής (national) τους επικράτειας. Αυτές οι σύγχρονες "μεγάλες δυνάμεις" δεν είναι αυτοκρατορίες αλλά μάλλον έθνη (nation) που απλώς θέλουν να επεκταθούν, με στρατιωτικές, πολιτικές, οικονομικές ή άλλες κατακτήσεις πέρα από τα σημερινά τους σύνορα. (93)
Ο Benoist επισημαίνει κάτι παρόμοιο με αυτό που ο Schmitt βλέπει ως ιερή προέλευση του κράτους ως αυτό που δίνει στην αυτοκρατορία τη δύναμη και τη νομιμοποίησή της: ένα στοιχείο του πνευματικού. Αυτό το ιερό στοιχείο λείπει κυρίως από τις σύγχρονες οιονεί αυτοκρατορίες που απαριθμεί - οι στόχοι των ηγετών τους είναι απλώς η απόκτηση περισσότερων εδαφών και ισχύος. Αντίθετα, ο Benoist επισημαίνει τους αυτοκράτορες της Γερμανικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, οι οποίοι θεωρούσαν ότι εκτελούσαν την αποστολή ενός ιερού θεσμού. Καθώς καθιστούσε τον εαυτό της εργαλείο της θείας δικαιοσύνης, η μεσαιωνική αυτοκρατορία αποκτά νομιμότητα, ενώ τα σύγχρονα αποικιακά και αυτοκρατορικά καθεστώτα υποκινούνται από το ατομικό συμφέρον και μπορούν να θεωρηθούν χυδαία σε σύγκριση με τα ιερά, μεσαιωνικά αντίστοιχα.
Αυτό το άρθρο του 1993 παρουσιάζει επίσης ενδιαφέρον διότι αναδεικνύει την επιρροή του Julius Evola στις σκέψεις του Benoist σχετικά με την αυτοκρατορία. Ο Benoist ξεκαθαρίζει ότι όταν αναφέρεται στην αυτοκρατορία, χρησιμοποιεί την αντίληψη του Evola για τη φράση, η οποία ήταν μια υπερεθνική (supra-national) και οιονεί μυστικιστική μορφή αρχής (84). Ο Εβόλα έβλεπε επίσης την αυτοκρατορία ως ενοποιητική δύναμη και όχι ως ηγεμονικό μεγαθήριο². Ο Benoist βλέπει τη μορφή της αυτοκρατορίας του Evola ως προς το παρόν απούσα, αλλά άκρως προτιμητέα τόσο για το έθνος-κράτος όσο και για τον αποικιοκρατικό ιμπεριαλισμό.
Επειδή "Η ιδέα της αυτοκρατορίας" ενσωματώνει τις σκέψεις του Benoist σχετικά με τη γεωπολιτική και την κυριαρχία, καθώς και ορισμένες από τις σκέψεις του σχετικά με τις πνευματικές ή μυστικιστικές διαστάσεις αυτών των προβληματισμών, το δοκίμιο αυτό χρησιμεύει ως ένα εξαιρετικό εισαγωγικό κείμενο για όσους ενδιαφέρονται για τη φιλοσοφία του Benoist. Καταδεικνύει τις ανησυχίες του για την πολυπολιτισμικότητα και την πολιτισμική ομοιογένεια, καθώς και την απόρριψη της κοσμικότητας και του έθνους-κράτους. Με τον τρόπο αυτό, ο Benoist αποκαλύπτει ότι είναι ένας εξαιρετικά πρωτότυπος και ριζοσπαστικός φιλόσοφος.
....
μετάφραση Ρήγας Ακραίος
από εδώ:
* Στμ:
Εδώ με την επίσης ντεμπενουάδικης έμπνευσης έννοια του Έθνο-Πλουραλισμού. Η "Πολυπολιτισμικότητα" χωρίς το χωνευτήρι, το περίφημο melting pot, αλλά ως πολιτισμική ποικιλότητα εντός της Ενότητας του Μεγάλου, αυτοκρατορικού, Χώρου.
