ΤΟ ΕΝΖΥΜΟ -ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΗΣ ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ, Τεῦχος ΙΑ, Καλοκαίρι 2021

 ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΘΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΙ ΤΟ ΝΕΟ ΤΕΥΧΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΜΑΣ

24 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ, 2021

ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΘΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΙ ΤΟ ΝΕΟ ΤΕΥΧΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΜΑΣ

ΤΟ ΕΝΖΥΜΟ -ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΗΣ ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ

ΤΟ ΕΝΖΥΜΟ -ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΗΣ ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ

«Οὔτοι συνέχθειν, ἀλλὰ συμφιλεῖν ἔφυν» –

Σοφοκλέους Ἀντιγόνη, στίχος 523

Τεῦχος ΙΑ, Καλοκαίρι 2021, 166 σελ.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

1821 – 2021 ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΔΥΟ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ

• Ἡ καταγωγὴ τῶν Βλάχων. Οἱ δίγλωσσοι Ῥωμηοί, τοῦ Βασιλείου Τσακλίδη

• Τὸ «Σχέδιον Γενικόν» τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας

• Ἡ «Δύση» τελειώνει. Ἐμεῖς; ἄρθρο τῆς σύνταξης

• Ἡ βάση τοῦ παγόβουνου ποὺ λιώνει, ἄρθρο τῆς σύνταξης

• Ἡ Ἰατρικὴ εἶναι Πολιτική, ἄρθρο τῆς σύνταξης

• «Πολιτικόν, ἔφη, λέγεις Ἀσκληπιόν», τοῦ Πλάτωνος

• Περὶ τῆς τρέχουσας ὑγειονομικῆς κρίσης, συνέντευξη μὲ τὸν Ἀλαῖν ντὲ Μπενουᾶ

• Ἡ ἀντισυνταγματικότητα τοῦ ὑποχρεωτικοῦ ἐμβολιασμοῦ, τοῦ Χαράλαμπου Β. Κατσιβαρδᾶ

• Περὶ δικαιωμάτων καὶ δημοσίου συμφέροντος, τοῦ Σωτήρη Γιαννέλη

• Νέοι κανόνες γιὰ τὴν καθοδήγηση τοῦ ἀνθρώπινου πνεύματος, τοῦ Ἀθανασίου Γεωργιλᾶ

• Ἀμερικανικὸς ἀγροτισμός: Ἡ κληρονομιὰ τοῦ Νότου, τῆς Μαρίας Κορνάρου

• ΒΙΟΙ ΗΡΩΩΝ : Σωτήρης Σοφιανόπουλος : ἕνας ὁραματιστὴς γιὰ τὴν παραγωγικὴ ἀνάπτυξη τῆς Ἑλλάδας, τοῦ Χρῆστου Μαλτέζου

απόσπασμα από την ανακοίνωση αποχώρησης του Otto Strasser και των υποστηρικτών του από το NSDAP και η ίδρυση του «Μαύρου Μετώπου» (04.07.1930)

 https://mavroskrinos.blogspot.com/2021/08/otto-strasser-nsdap-04071930.html

 «Διαπιστώνουμε με θλίψη, εδώ και πολλούς μήνες, την εξέλιξη του NSDAP και βλέπουμε με αυξημένο φόβο ότι το κόμμα απομακρύνεται όλο και πιο συχνά, και σε σημεία όλο και πιο χαρακτηριστικά, της εθνικοσοσιαλιστικής ιδέας. Σε πολλά σημεία εξωτερικής, εσωτερικής και ιδίως οικονομικής πολιτικής, το κόμμα πήρε θέσεις όλο και πιο ασύμφωνες με τα 25 σημεία του προγράμματος της 24ης Φεβρουαρίου 1920, το οποίο είναι το μόνο νόμιμο για εμάς. Πλέον σοβαρών επιπτώσεων όμως, είναι το αίσθημα μιας αυξάνουσας αστικοποιήσεως του κόμματος. Τονίζονται τακτικά ζητήματα εις βάρος των αρχών και παρατηρείται με θλίψη ότι το κόμμα ανέπτυξε έναν ανθρώπινο μηχανισμό που συγχέει τα συμφέροντα του κινήματος με τα δικά του συμφέροντα και που δεν υπολογίζει πλέον την ανάγκη της ιδέας. 

Είχαμε αντιληφθεί και συνεχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε τον εθνικοσοσιαλισμό ως ένα κίνημα σαφώς αντιιμπεριαλιστικό. Ο εθνικισμός του περιορίζεται στην διαφύλαξη και στην εξασφάλιση του βίου και της αναπτύξεως του γερμανικού έθνους, χωρίς καμιά θέληση κυριαρχίας επί άλλων λαών και άλλων χωρών. Για εμάς, η άρνηση ενός παρεμβατικού πολέμου κατά της Ρωσίας, που προωθείται από τον διεθνή καπιταλισμό είναι φυσική τοποθέτηση. Η άρνηση αυτή μας επιβάλλεται από την ιδέα και από τις απαιτήσεις που πηγάζουν από μια γερμανική εξωτερική πολιτική. 

Για τον λόγο αυτό, οι συχνές τοποθετήσεις του κόμματος υπέρ ενός τέτοιου παρεμβατικού πολέμου μας φαίνονται αντίθετες με την ιδέα και τις απαιτήσεις της εξωτερικής γερμανικής πολιτικής. Ο αγώνας του λαού των Ινδιών για την ελευθερία του κατά της αγγλικής καταπίεσης και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης επιβάλλεται, και πρώτα από όλα διότι οποιαδήποτε εξασθένιση δυνάμεως που υπέγραψε την συνθήκη των Βερσαλλιών εξυπηρετεί τα συμφέροντα μιας πολιτικής γερμανικής απελευθέρωσης.

Κατά δεύτερο λόγο, υποστηρίζουμε τον αγώνα των καταδυναστευόμενων λαών κατά των σφετεριστών και των εκμεταλλευτών, διότι η ιδέα μας του εθνικισμού υπονοεί ότι το δικαίωμα στην ανάπτυξη της ταυτότητας των λαών που απαιτούμε για τον εαυτό μας, πρέπει να εφαρμοσθεί επίσης στους άλλους λαούς και στα άλλα έθνη. Πράγματι, αγνοούμε την φιλελεύθερη έννοια των «ευεργετικών αποτελεσμάτων του πολιτισμού». Για τον λόγο αυτό εκτιμούμε ότι είναι αντίθετη με τα πραγματικά συμφέροντα της Γερμανίας και τις βασικές αρχές του εθνικοσοσιαλισμού η υποστήριξη που δίνεται από το κόμμα στον βρετανικό ιμπεριαλισμό κατά του απελευθερωτικού κινήματος των Ινδιών. 

Θεωρούμε πως ο εθνικοσοσιαλισμός, εκ της φύσεως του, είναι ένα κίνημα μεγαλογερμανικό που ο στόχος του για το κράτος είναι η δημιουργία μιας μεγάλης Γερμανίας του γερμανικού λαού, με την καταδίκη των κρατιδίων που είδαν το φως χάριν δυναστικών, θρησκευτικών ή αυθαίρετων - με την επέμβαση του Ναπολέοντος - συμφερόντων και που απαγορεύουν οποιαδήποτε ένωση των εθνικών δυνάμεων, απαραιτήτων για την απελευθέρωση της Γερμανίας και την ισχυροποίηση της. 

Για τον λόγο αυτό, οι συχνές τοποθετήσεις του κόμματος υπέρ του συστήματος των αυτόνομων κρατιδίων, των οποίων η διατήρηση και η ισχυροποίηση θεωρούνται δήθεν υποχρέωση του εθνικοσοσιαλισμού, μας φαίνονται αντίθετες με τα συμφέροντα του κράτους και την ιδέα μιας ένωσης της Μεγάλης Γερμανίας. Για εμάς, ο εθνικοσοσιαλισμός υπήρξε και παραμένει ένα ρεπουμπλικανικό κίνημα στο οποίο δεν έχουν θέση η κληρονομική μοναρχία ούτε προνόμια που βασίζονται σε άλλες αξίες εκτός της προσήλωσης προς το έθνος. 

Ο εθνικοσοσιαλισμός είναι επαναστατικός και πρέπει να βάλει τέλος στην αρχή μιας αθέμιτης εξουσίας και μιας τελείως τυπικής δημοκρατίας προς χάρη μιας οργανικής δημοκρατίας γερμανικού τύπου και σωματειακού. Ο εθνικοσοσιαλισμός είναι ιδίως για εμάς το αντίθετο του διεθνούς καπιταλισμού. Θέλει να οικοδομήσει τον σοσιαλισμό που προδόθηκε από τον μαρξισμό. Ο φιλελευθερισμός που είναι παρών και στις δυο περιπτώσεις του καπιταλισμού και του πολιτιστικού μαρξισμού είναι ο εχθρός μας. Αισθανόμαστε ότι τα καθαρά μαρξιστικά συνθήματα που χρησιμοποιούνται τελευταία από τους ηγέτες του κόμματος είναι η μισή αλήθεια που υπονοούν μια συμπάθεια για την αστική τάξη, η οποία χρησιμοποιεί τα ίδια συνθήματα για να υπερασπίσει τα καπιταλιστικά της συμφέροντα. 

 Εμείς ποτέ δεν είχαμε την παραμικρή σχέση με αυτά τα συμφέροντα. Η γνώμη μας είναι ότι ο εθνικοσοσιαλισμός, ως επαναστατική ιδεολογία πρέπει βασικά να απορρίψει οποιαδήποτε πολιτική συμβιβασμού και συμμαχίας, διότι αυτή βοηθάει στην διαιώνιση του συστήματος εθνικής υποταγής και καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Οι ηγέτες των SA και ένα όλο και μεγαλύτερο ποσοστό στελεχών του κινήματος έχουν δεχτεί μια στάση και έναν τρόπο ζωής αντίθετο με τις υποχρεώσεις ενός επαναστατικού κινήματος και μιας απλής αξιοπρέπειας.

Εάν δεν είχαμε εκφραστεί μέχρι στιγμής, αυτό είναι επειδή η ηγεσία του κόμματος πολύ συχνά δεν αποκήρυττε ανοιχτά τα 25 σημεία και επειδή είχαμε την ελπίδα ότι το επαναστατικό πνεύμα που επιβιώνει στην μάζα των SA και ιδίως στην νεολαία του κόμματος θα επιβαλλόταν κατά της αστικοποιήσεως των μανδαρίνων του κόμματος»

Otto Strasser 

National Sozialist

φύλλο 110

4η Ιουλίου 1930

''Η Ιδέα από μόνη της είναι Θεϊκής προελεύσεως , ενώ οι άνδρες που την υπηρετούν απλά οι μηχανές της, το σώμα και η σάρκα της. Ο ηγέτης είναι αυτός που πρέπει να υπηρετεί την ιδέα, και στην ιδέα και μόνο σε αυτή οφείλουμε απόλυτη πίστη. Εξάλλου και ο αρχηγός είναι άνθρωπος και ανθρώπινο το να λανθάνει''

Otto Strasser 

Οι πυρκαγιές άναψαν τη σπίθα του κοινοτισμού

konstantakopoulos.gr

Του Βασίλη Ξυδιά

17 Αυγούστου 2021

Μια σπίθα, έλεγε ο Μάο, μπορεί να ανάψει φωτιά σε όλο τον κάμπο. Στην περίπτωσή μας το πράγμα λειτούργησε αντίστροφα. Η φωτιά που κατέκαψε τα δάση και τα σπίτια των ανθρώπων έκανε να ανάψει, εντελώς απρόσμενα, η σπίθα του κοινοτισμού.

Το επεσήμαναν πολλοί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ξεκινώντας από το πασιφανές. Πως ό,τι σώθηκε σώθηκε χάρη στην αυθόρμητη αντίδραση του κόσμου που αγνόησε τις εντολές του πανικόβλητου κεντρικού κράτους για εκκένωση και πολύ συνειδητά υιοθέτησε μια στάση πολιτικής ανυπακοής. Με έναν θαυμαστό συνδυασμό αυτοθυσίας και αυτοοργάνωσης, συναισθηματικής έξαρσης και πρακτικού ορθολογισμού, αυτοσχέδιας προσωπικής πρωτοβουλίας και συλλογικού συντονισμού, οι άνθρωποι αυτοί έμειναν επί τόπου και έδωσαν μια φοβερή μάχη με τη φωτιά.

Αυτό δεν μπορούσαν ασφαλώς να το προβλέψουν, αλλά ούτε και εκ των υστέρων θέλησαν να το κατανοήσουν οι επικοινωνιολόγοι της κυβέρνησης και όσοι συνεχίζουν να επιμένουν στη ρητορική περί «ανθρωπίνων ζωών». Μίλησαν πάντως γι’ αυτό πολλοί απ’ αυτούς που βρέθηκαν στο πεδίο, ρεπόρτερ, δήμαρχοι κ.ά., ακόμα και στελέχη της κυβερνητικής παράταξης, οι οποίοι, αν και αμήχανα, έδειξαν να συγκατανεύουν στην ανυπακοή και τη διακινδύνευση, αφήνοντας τους κατάπληκτους συντονιστές των καναλιών να μην πιστεύουν στα αυτιά τους.

Το κοινοτικό ένστικτο

Κάποιοι απ’ αυτούς τους τελευταίους το είπαν «δράση πολιτών» ή «εθελοντισμό». Ήταν ένας τρόπος για να το εντάξουν στα δικά τους συμφραζόμενα. Αυτό όμως που συνέβη μπροστά στα μάτια μας ήταν η ενεργοποίηση του κοινοτικού ενστίκτου· η αφύπνιση του κοινοτικού πνεύματος που πυροδοτήθηκε από ένα πρωτογενές ένστικτο αυτοσυντήρησης.

Τι είδους αυτοσυντήρησης όμως; Οι άνθρωποι παρέβλεψαν τις υποδείξεις για προστασία της «γυμνής ζωής» (Τζ. Αγκάμπεν) για να υπερασπιστούν τη ζωή σαν κάτι άλλο: σαν βιωμένη, ζωντανή σχέση με τα πράγματα, με τον χώρο και με τους άλλους ανθρώπους. Υπέρ βωμών και εστιών, έλεγαν οι παλιοί. Όσο και αν ζούμε σε εποχές κατακερματισμού, εδώ η μάχη ήταν για τις εστίες.

Αυτή είναι και η θεμελιώδης διαφορά από τον λεγόμενο «εθελοντισμό». Στο πλαίσιο της επικρατούσας κουλτούρας ο εθελοντισμός παραπέμπει σε ένα είδος αλτρουισμού. Σε μια «ανιδιοτέλεια» καντιανού τύπου, που νοείται σε αντίθεση προς το ιδιοτελές «συμφέρον». Εδώ όμως είδαμε πως οι άνθρωποι που διακινδύνευσαν τη ζωή τους στη μάχη με τη φωτιά δεν ήσαν καθόλου «ανιδιοτελείς» με αυτή την έννοια. Έδρασαν υπερασπιζόμενοι το βιός τους, την περιουσία τους: τη δική τους και του γείτονα, της περιβάλλουσας κοινότητας. Και αγωνιζόμενοι, αγανακτώντας ή θρηνώντας για τις δικές τους απώλειες, αγωνίστηκαν, αγανάκτησαν και θρήνησαν για όλους τους ανθρώπους: οικείους και μη, κοντινούς και μακρινούς.

Όσο και αν δεν είναι εδώ ώρα να πλατειάσουμε σε θεωρίες, δεν μπορούμε να μη δούμε ότι στην περίπτωση αυτή οι λέξεις φωτίστηκαν ξαφνικά με έναν διαφορετικό τρόπο. Είδαμε μια αντίληψη συμφέροντος που διευρύνει την ανθρώπινη ύπαρξη, δεν τη στενεύει. Είδαμε την περιουσία όχι σαν αποκλειστικά οικονομικό μέγεθος, αλλά σαν σκεύος ζωής. Και είδαμε την προάσπισή της να μην διαχωρίζει τους ανθρώπους, αλλά να τους ενώνει: το «ιδιωτικό» να εμβαπτίζεται με έναν θαυμαστό τρόπο στο «κοινό». Ένας για όλους και όλοι για έναν.

Από τη σπίθα στο προσάναμα

Θα μπορούσε αυτή η κοινοτική σπίθα να γίνει προσάναμα για μια σταθερή πολιτική πράξη, για μια ενεργό δημιουργική ανυπακοή; Όχι μόνο στις έκτακτες συνθήκες μιας φυσικής καταστροφής, αλλά σε κάθε περίπτωση που το κράτος προδίδει την κοινωνία ή την εγκαταλείπει στην τύχη της;

Υπάρχουν στην ελληνική –και όχι μόνο– ιστορία πολλές αφορμές, μεγάλες και μικρές, για μια σπουδή σε αυτό το ερώτημα. Αρκεί να θυμηθεί κανείς την εμπειρία του ΕΑΜ, όπου η κατάρρευση και η απουσία του ελληνικού κράτους άφησε ελεύθερες τις ζωτικές δυνάμεις αυτού του λαού να αναζητήσουν αλλιώτικους θεσμούς. Παρ’ όλα αυτά δεν φαίνεται να υπάρχει σήμερα στη χώρα μας ούτε ο πολιτικός στοχασμός, ούτε κάποια πολιτική δύναμη που να μπορεί να απαντήσει θετικά σε αυτό το ερώτημα. Ούτε από τα δεξιά, ούτε από τ’ αριστερά.

Ο Μαρξ είχε φανταστεί πως από μόνη της η συνθήκη του εργοστασίου και η επιβεβλημένη συλλογικότητα της μηχανής θα γίνονταν το θεμέλιο μιας πανανθρώπινης κοινότητας. Είχε υποτιμήσει την οντολογία για χάρη της κοινωνιολογίας. Του διέφυγε πως ο σοσιαλισμός δεν θα μπορούσε παρά να είναι το αποκρυστάλλωμα ενός κατορθώματος – κατ’ αρχήν ηθικού.

Για την κοινότητα λοιπόν, όπως και για την ελευθερία του προσώπου, δεν αρκεί η υπέρβαση απλώς του κρατικισμού. Απαιτείται η σχετικοποίηση της επιστημονικής αυθεντίας, και τελικώς η απελευθέρωση από τον φόβο του θανάτου· η θεληματική έκθεση των ανθρώπων στην αμφιβολία – γνωσιακή και υπαρξιακή. Το έδειξε η ταύτιση του πατερναλιστικού κράτους με τη ρητορική του «πάνω-απ’όλα-οι-ανθρώπινες-ζωές». Το δείχνει όλο και περισσότερο η επικράτηση της βιοπολιτικής σε όλες της τις διαστάσεις.

Στον αντίποδα αυτών είναι οι άνθρωποι που αγωνίζονται για τις εστίες τους. Εκεί αναδύεται το ιερό, η υπεράσπιση της ζωής ξεπερνά τη γυμνή επιβίωση, και το πρόσωπο αναγνωρίζεται ελεύθερο και ξεχωριστό μέσα στην κοινή συλλογική πραγματικότητα. Όχι πάντα, και όχι ανεμπόδιστα, αλλά σαν δυνατότητα. Μια δυνατότητα που αυτή τη φορά, παρά τα εμπόδια και τις αντιξοότητες, την είδαμε να γίνεται πράξη. Έστω και στιγμιαία, και όχι με τρόπο απόλυτο, με τόση όμως διαύγεια που να μπορούμε σήμερα να κάνουμε λόγο γι’ αυτήν. Πάνω σε αυτή τη δυνατότητα και μόνο πάνω σε αυτήν θα ήταν δυνατόν να βασιστεί οποιαδήποτε πολιτική, πολιτιστική και πνευματική αναγέννηση της χώρας μας.

Είδαμε να κυκλοφορεί στα κοινωνικά δίκτυα η εικόνα από την ιστοσελίδα του Δήμου Ιστιαίας-Αιδηψού που κατήγγειλε το κράτος ότι τους άφησε αβοήθητους. Όσο όμως και αν η διαπίστωση είναι οδυνηρή, αντί για κραυγή αγανάκτησης θα μπορούσε να είναι ιαχή απελευθέρωσης.

Nicola Sacco και Bartolomeo Vanzetti

 «Δεν θα ευχόμουν ποτέ σ’ ένα σκυλί, δεν θα ευχόμουν ποτέ σε ένα φίδι, δεν θα ευχόμουν ποτέ στο πιο χαμερπές και δυστυχισμένο πλάσμα της γης, να περάσει όσα υπέφερα εγώ, για πράγματα για τα οποία δεν είμαι ένοχος. Αλλά έχω πειστεί πως είμαι ένοχος για όλα όσα υποφέρω. Υποφέρω γιατί είμαι ριζοσπάστης και, αλήθεια, είμαι ριζοσπάστης. Υποφέρω γιατί είμαι Ιταλός και, αλήθεια, είμαι Ιταλός. Υποφέρω περισσότερο απ’ όλα για την... οικογένειά μου και την αγαπημένη μου, παρά για τον εαυτό μου. Αλλά είμαι τόσο σίγουρος πως έχω το δίκιο με το μέρος μου, ώστε αν μπορούσατε να με εκτελέσετε δυο φορές, και αν μπορούσα να ξαναγεννηθώ ακόμα δύο, θα ζούσα την ίδια ζωή και θα έκανα ότι έχω ήδη κάνει»

Bartolomeo Vanzetti

«Αν δεν είχε συμβεί αυτό, θα μπορούσα να είχα ζήσει τη ζωή μου ανάμεσα σε γελοίους ανθρώπους. Θα μπορούσα να είχα πεθάνει απαρατήρητος, άγνωστος, αποτυχημένος. Αυτό είναι η σταδιοδρομία μας και ο θρίαμβος μας. Ποτέ, σε όλη μας τη ζωή, δεν θα μπορούσαμε να ελπίσουμε να κάνουμε τόσα πολλά για την ανοχή στη διαφορετικότητα, τη δικαιοσύνη, την κατανόηση ανθρώπου από άνθρωπο, όπως κάνουμε τώρα, κατά λάθος. Τα λόγια μας – οι ζωές μας – οι πόνοι μας – είναι ένα τίποτα! Η αφαίρεση της ζωής μας, της ζωής ενός καλού παπουτσή κι ενός πωλητή ψαριών – είναι τα πάντα!»

Nicola Sacco

https://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com/2021/08/blog-post_144.html

Radio Kabul

CCCP Fedeli alla linea - Radio Kabul - Socialismo e barbarie

 

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

 1. Αγνή Παρθένε Δέσποινα

Άχραντε Θεοτόκε

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Παρθένε Μήτηρ Άνασσα

Πανένδροσε τε πόκε

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

2. Υψηλοτέρα ουρανών

ακτίνων λαμπροτέρα

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Χαρά Παρθενικών Χορών

αγγέλων υπερτέρα

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

3. Εκλαμπροτέρα ουρανών

φωτός καθαρωτέρα

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

των ουρανίων στρατιών πασών αγιωτέρα

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

(από Ωδή ε΄)

4. Μαρία Αειπάρθενε

Κόσμου παντός Κυρία

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Άχραντε Νύμφη πάναγνε

Δέσποινα Παναγία

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

5. Μαρία Νύμφη Άνασσα

χαράς ημών αιτία

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Κόρη σεμνή Βασίλισσα

Μήτηρ υπεραγία

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

6. Τιμιώτερα Χερουβείμ

υπερενδοξοτέρα.

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

των ασωμάτων Σεραφείμ

των θρόνων υπερτέρα

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

(από Ωδή δ’)

7. Χαίρε το άσμα Χερουβείμ

χαίρε ύμνος Αγγέλων

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Χαίρε ωδή των Σεραφείμ

χαρά των Αρχαγγέλων

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

8. Χαίρε ειρήνη και χαρά

λιμήν της σωτηρίας

Χαίρε Νυμφή Ανύμφευτε

Παστάς του Λόγου ιερά

άνθος της αφθαρσίας

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

9. Χαίρε Παράδεισε τρυφής

ζωής τε αιωνίας

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Χαίρε το ξύλον της ζωής

Πηγή αθανασίας

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

(Από Ωδή ε’)

10. Σε ικετεύω Δέσποινα

Σε νυν επικαλούμαι

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Σε δυσωπώ, Παντάνασσα

Σην χάριν εξαιτούμαι

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

(Από Ωδή β΄)

11. Κόρη σεμνή και άσπιλε

Δέσποινα Παναγία

Χαίρε Νυμφή Ανύμφευτε

Θερμώς επικαλούμαι Σε

Ναέ ηγιασμένε

Χαίρε Νυμφή Ανύμφευτε

(Από Ωδή ε΄)

12. Αντιλαβού μου, ρύσαι με

από τού πολεμίου

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Και κληρονόμον δείξον με

ζωής της αιωνίου

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Παλλὰς μουνογενής, μεγάλου Διὸς ἔκγονε σεμνή,

δῖα μάκαιρα θεά, πολεμοκλόνος, ὀβριμόθυμε, 

( ἄρρητ', εὐρήτη, μεγαλώνυμος, ἀντροδίαιτε·

ἣ τε διαΐσσεις ὑψαύχενας ἀκρωρείας,

ἠδ' ὄρεα σκιόεντα, νάπῃσί τε σὴν φρένα τέρπεις ).

ὁπλοχαρής, οἰστροῦσα βροτῶν ψυχὰς μανίῃσιν·

γυμνάζουσα κόρη, φρικώδη θυμὸν ἔχουσα.

Γοργοφόνος, φυγόλεκτρε, τεχνῶν μῆτερ πολύολβε.

ὁρμάστειρα, φίλοιστρε κακοῖς, ἀγαθοῖς δὲ φρόνησις

ἄρσην μὲν καὶ θῆλυς ἔφυς, πολεμήτοκε μῆτι.

αἰολόμορφε, δράκαινα, φιλένθεος, ἀγλαότιμε·

Φλεγραίων ὀλέτειρα Γιγάντων, ἱππελάτειρα.

Τριτογένεια, λύτειρα κακῶν, νικηφόρε δαῖμον,

γλαυκώφ', εὑρεσίτεχνε, πολυλλίστη βασίλεια

ἤματα καὶ νύκτας αἰεὶ νεάτῃσιν ἐν ὥραις,

κλῦθί μευ εὐχομένου, δὸς δ' εἰρήνην πολύολβον,

καὶ κόρην ἠδ' ὑγίειαν ἐπ' εὐόλβοισιν ἐν ὥραις.

Νεοελληνική απόδοση :

Ώ Παλλάδα μονογενής, που είσαι το σεμνό τέκνο του

μεγάλου Διός, σεβαστή μακαρία θεά, που διεγείρεις

τον θόρυβο του πολέου κρατερόκαρδε, ( Ανέκφραστη

και όμως ευκολοείπωτη, ένδοξε, που διαιτάσαι στα

σπήλαια, σύ υπερπηδάς τις υψηλές κορυφές των

βουνών και τρέχεις στα δασοσκεπή βουνά και

χαίρεσαι με την καρδιά σου γυρίζοντας στα φαράγγια)

Σύ αγαπάς τα όπλα, οιστρηλατείς ( ξεσηκώνεις )

τις ψυχές των ανθρώπων με μανίες, είσαι η κόρη που

γυμνάζεις και έχεις φρικτή οργή. Εσύ εφόνευσες την

Γοργόνα, αποφεύγεις το συζυγικό κρεββάτι, αλλά

είσαι η πολυευτυχισμένη μητέρα των τεχνών. Εσύ

παρέχεις παρορμήσεις, αγαπάς να ξεσηκώνεις οίστρο

στους κακούς, στους ανθρώπους όμως είσαι φρόνηση,

εγεννήθης έκ φύσεως αρσενική και θηλυκή, εσύ γεννάς

τους πολέμους, αλλά είσαι και η σύνεση. Ποικιλόμορφε,

που βλέπεις με οξύτητα, ενθουσιαστική, που έχεις

λαμπρά τιμή, εσύ εξωλόθρευσες τους Φλεγραίους

γίγαντες, εσύ οδηγείς του ίππους. Είσαι η Τριτογένεια,

μας απαλλάσσεις απο τα κακά, είσαι η θεά, που μας

φέρεις την νίκη, η γαλανομάτα, η ευφερίσκουσα τέχνες,

η βασίλισσα που δέχεται πολλές ικεσίες ημέρα και

νύχτα πάντοτε στις τελευταίες ώρες, άκουσε τις ευχές

μου και δώσε μας ειρήνη, που παρέχει πολύ ευτυχία,

και ικανοποίηση και υγεία μ' ευτυχισμένες ώρες.

 

Fight Fire With Fire

 

Η Μακεδονία είναι τόπος αληθινής ζωής

 «Η Μακεδονία είναι τόπος αληθινής ζωής, όχι ψεύτικης, όπως αι Αθήναι. Οι Έλληνες είτε αξιωματικοί, είτε άλλοι, που στην Αθήνα, κοπροσκυλιάζουν, -και κανένα κίνδυνο δεν έχουν από κανένα- πήγαν στη Μακεδονία να βοηθήσουν τους Μακεδόνες και βρέθηκαν ριχμένοι σε άλλον κόσμο, σε κόσμο επικίνδυνο, σε κόσμο αλύπητα, περιτριγυρισμένος από γκρεμούς, από βάραθρα από τριβόλους και παγίδες, από Βουλγάρους, από στοιχεια και από αίματα κόσμον ζωής αληθινής. Πρέπει ν' ακονίσουν το μυαλό τους, τα πόδια τους, τα χέρια τους, να ξεσκουριάσουν τα όπλα τους, να είναι αδιάκοπα ξυπνητοι και έτοιμοι για πολεμο. Ειδεμή χάνονται, ειδεμή πεθαίνουν, από αλύπητο χερι Βουλγάρων και Τούρκων. Ο θάνατος είναι αλήθεια δεν είναι λόγια, σαν τα γυμνάσια στα Παραπήγματα τα γραφεία του υπουργείου των Στρατιωτικών και η πλατεία του Συντάγματος, με τα τραπεζάκια του Ζαχαράτου, Ζαβορίτη κ.λπ. όπου κανείς δεν πεθαίνει παρά από συγκοπή. Οι αξιωματικοί αυτοί, οι ψεύτικοι άνθρωποι, έγιναν άνδρες αληθινοί, έγιναν αληθινοί άνθρωποι. "Όσοι πήγαν στη Μακεδονία ελευθερώθηκαν από την ψευτιά, που φέρνει την παραλυσία και την νάρκη».

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ: Η ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ

"Ἡ Μεγάλη Ἰδέα, ἡ ἀνάκτηση ὅλων τῶν ἱστορικῶν ἐδαφῶν τοῦ ἑλληνισμοῦ καὶ ἡ συνένωσή τους σὲ ἕνα ἑνιαῖο ἑλληνικὸ κράτος, ἀποτελεῖ τὴν ἐθνικὴ ἰδεολογία τοῦ νεωτέρου καὶ συγχρόνου ἑλληνισμοῦ ἀπὸ τὶς παραμονὲς τῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1821. Ὁ Ἴων Δραγούμης ὑπῆρξε ἕνας ἀπὸ μεγάλους σκαπανεῖς τῆς Μεγάλης Ἰδέας ἀγωνιζόμενος γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Μακεδονίας. Ἡ ἀνάρτηση τοῦ κειμένου ποὺ ἔγραψε γιὰ τὴν Μεγάλη Ἰδέα εἶναι μία μικρὴ ἀπότιση φόρου τιμῆς γιὰ τὰ 100 χρόνια ἀπὸ τὴν ἄνανδρη ἐκτέλεσή του ἀπὸ τὰ βενιζελικὰ Τάγματα Ἀσφαλείας τοῦ Παύλου Γύπαρη στὶς 31 Ἰουλίου 1920. Ὁ Δραγούμης ἀγωνίσθη γιὰ μία Ἑλλάδα ποὺ ἀποτελεῖ τὸ ἄκρο ἀντίθετο τοῦ σημερινοῦ νεοελληνικοῦ κοπρώνα, ποὺ δημιούργησε τὸ ἑλληνόφωνο μεταπολιτευτικὸ κατεστημένο μὲ τὴν ἐνεργὸ ὑποστήριξη τοῦ ἴδιου τοῦ λαοῦ. Ὁ ἐθνικὸς ζηλωτισμὸς τοῦ Δραγούμη ἀποτελεῖ πρότυπο γιὰ ὅσους ζωντανοὺς Ἕλληνες φλέγονται ἀπὸ τὸν πόθο τῆς κάθαρσης τοῦ τόπου ἀπὸ τὴν μαζοδημοκρατικὴ σαπίλα καὶ τὴν ἐπανάσταση γιὰ τὴν νέα ἐθνικὴ παλιγγενεσία."

από εδώ:

ΕΛΛΗΝΙΚΩΣ ΔΙΕΞΕΡΧΟΜΑΙ

{Εἰς τὴν Ἱστορίαν ἐξ ὅλων τῶν Ἐθνῶν τὸ Ἑλληνικὸν ἔχει ἰδιαίτερον χαρακτηριστικὸν ὅτι ἀναγεννᾶται καὶ ἀναζῇ.

Ὅταν ἐξηντλημένη καὶ διεφθαρμένη ἐκ τῶν ἐμφυλίων πολέμων ἡ ἀρχαῖα Ἑλλὰς ἀπέθνησκεν ἀδόξως, τὸ Ἑλληνικὸν πνεῦμα μὲ ἰδεῶδες τότε τὸν ἐκπολιτισμὸν τῆς βαρβάρου Ἀσίας, ὕψωσε τὸν Μεγάλον Ἀλέξανδρον εἰς τὸν θρόνον τοῦ παμμεγίστου Ἑλληνικοῦ Ἀλεξανδρινοῦ κράτους.

Ὅταν πάλιν ὁ Ἑλληνισμὸς ἐφάνη θνήσκων ὑπὸ τὴν ῥωμαϊκὴν δεσποτείαν, ὅταν βάρβαροι ἐπιδρομεῖς ἐλυμαίνοντο καὶ τότε τὰς Ἑλληνικὰς χώρας, τὸ Ἑλληνικὸν Πνεῦμα ἐνεκολπώθη καὶ ἐχειραγώγησε τὴν θρησκείαν, ἥτις θὰ ἐλύτρωνε τὴν ἀνθρωπότητα. Μὲ Ἰδανικὸν τότε τὸν Χριστιανισμόν, μετὰ πολὺ δυσκολωτέρους ἀπὸ τοὺς τώρα ἀγῶνας τὸ Ἑλληνικὸν Ἔθνος ἀνέζησεν εἰς τὸ μέγα βυζαντινὸν κράτος.

Τώρα ἔχει Ἰδανικόν του τὴν ἀνάστασιν τοῦ Ἔθνους. Τὰ πράγματα ἀπὸ τὰ ὁποῖα μόνον ἠμπορεῖ νὰ σχηματίσῃ κανεὶς κάποιαν πιθανότητα, λέγουν ὅτι μέ ὅλους τοὺς ἀγῶνας καὶ τὰ προσκόμματα ὁλόκληρον τὸ Ἔθνος θ’ ἀποτελέσῃ πάλιν ἑνωμένο, εὔμορφο κράτος καὶ δυνατό.}

«Ἕνα Ἔθνος δὲν δύναται νὰ ζήσῃ ἐπὶ πολύ, ὅταν δὲν ἔχῃ Ἰδανικόν, σκοπὸν πρὸς τὸν ὁποῖον νὰ τείνῃ. Ἕνα ξεχωριστόν, ἰδικόν του σκοπόν. Ὅταν τὸ Ἔθνος δὲν ἔχῃ Ἰδανικόν, ὅταν δὲν πιστεύῃ εἰς αὐτό, δὲν ἔχει πρόγραμμα, δὲν ἔχει γνώμονα νὰ κρίνῃ τί τὸ συμφέρει καὶ τί ὄχι, ποῖος τὸ ὠφελεῖ καὶ ποῖος τὸ βλάπτει, παραπαίει, στέκεται, λιμνάζει σὲ τέλμα συναλλαγῆς καὶ ἀλληλοφαγώματος, εἰς τὸ ὁποῖον οἱ ἀσυνείδητοι μόνον ἐπιτήδειοι ἐπιτυγχάνουν, ὡς ὅτου ἄλλο Ἔθνος ποὺ ἀκολουθεῖ μὲ πίστιν τὸ ἰδικόν του πρόγραμμα τοὺς σαρώσῃ ὅλους».

Ὅταν ἡ Κωνσταντινούπολις ἔπεσε, τὸ Ἔθνος εἰς τὸ ὁποῖον δὲν ἀπέμεινε πλέον καμμία δύναμις καὶ καμμία εὐτυχία, ἐφάνη καταδικασμένον ν’ ἀποθάνῃ ὑπὸ τὴν ἐσχάτην δουλείαν. Ἀλλὰ τὸ ἔθνος δὲν ἀπέθανε. Ὅταν ὅλα τὰ ἔχασε, μόνον, χάρις εἰς τὴν θρησκείαν του, ποὺ ὑποβάλλει τὴν ἰδέαν τῆς ἀναστάσεως, ἐδημιούργησε δι’ ἑαυτὸ μίαν δύναμιν, ἕνα Ἰδανικόν, τὴν Μεγάλην του Ἰδέαν. Ἐπίστευσε ὅτι θὰ ἔλθῃ πάλιν ἡμέρα ποῦ θ’ ἀναστηθῇ ἀπὸ τὸν τάφον τῆς δουλείας καὶ ἑνωμένο πάλιν θ’ ἀποτελέσῃ κράτος εὔμορφος καὶ δυνατό.

Ὁ εὐγενὴς Λαός, ποὺ καὶ τώρα ἀκόμη μετὰ τόσους αἰῶνας ἔχει κακὴν ἡμέραν τὴν Τρίτην, τὴν ἡμέραν ποὺ ἡ βασιλεύουσα ἔπεσε, ᾐσθάνθη μέχρι θανάτου, ᾐσθάνθη σὰν προφήτης τότε καὶ σὰν προφήτης εἶπε σὲ ἔνδοξη εἰκόνα εἰς τὴν ἀνάκτησιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὴν Μεγάλην Ἰδέαν.

Αναρχο-Φασισμός

Jack Donovan

"Σε μια κοινωνία που έχει καταργήσει κάθε είδους περιπέτεια, η μόνη περιπέτεια που απομένει είναι η κατάργηση της κοινωνίας."

— Καταστασιακό γκράφιτι, Μάιος 1968

μετάφραση από εδώ:

https://counter-currents.com/2013/03/anarcho-fascism/

Ως πολιτική ιδεολογία, ο φασισμός ήταν ένα μικτό καλάθι ιδεών του 20ου αιώνα. Η αθλητική του παρουσία φλέρταρε με χρήσιμα πολιτικά  σχήματα όπως η καθολική ψηφοφορία, με πολλούς τρόπους ο φασισμός του περασμένου αιώνα καθορίστηκε από τις απαντήσεις του σε άλλα πολιτικά κινήματα της εποχής - όπως ο μαρξισμός και ο φιλελεύθερος καπιταλισμός.

Όμως, πέρα ​​από τις ιστορικές λεπτομέρειες του φασισμού, υπάρχει κάτι το αιώνιο. Ο Ιταλός συγγραφέας Umberto Eco το ονόμασε «Ur-φασισμό» - που σημαίνει «πρωτόγονος» ή «πρωτότυπος». Δυστυχώς, τα υποτιθέμενα «δεκατέσσερα σημεία» του ασχολήθηκαν υπερβολικά με τον απόλυτο ολοκληρωτισμό των γνωστών δικτατόρων του φασισμού και των παιδιών του κόμματος τους. Ο «φασισμός» του δεν ήταν αρκετά «πρωτόγονος». Δεν ήταν καθόλου «αιώνιος».

Η λέξη «φασισμός» έχει γίνει "εύκολη λήση" για κάθε βίαιο, παρεμβατικό αστυνομικό κράτος. Για τους περισσότερους ανθρώπους, ο φασισμός σημαίνει έναν λαό που εξαναγκάζεται να συμμορφωθεί από μια πανίσχυρη κυβέρνηση. Ο πολιτικός φασισμός του 20ου αιώνα είχε πολλά άλλα χαρακτηριστικά και τα οποία θεσμοθετήθηκαν διαφορετικά σε διαφορετικά έθνη. Οι καταπιεστικές, περιθωροποιημένες κυβερνήσεις δεν είναι επίσης αποκλειστικές στον φασισμό του 20ου αιώνα Ο μαρξισμός, ο καθολικισμός και το Ισλάμ έχουν δημιουργήσει σκληρά, σιδερένιας πυγμής αστυνομικά κράτη. Εάν το να φοβάσαι περισσότερο τη δική σου κυβέρνηση από τους εξωτερικούς εχθρούς της είναι ένα μέτρο ολοκληρωτικής τυραννίας, το «προοδευτικό» κράτος επιτήρησης της Αμερικής κατευθύνεται προς αυτήν την κατεύθυνση. Ο φασισμός και ο ολοκληρωτισμός μπορεί να συγχέονται στη λαική φαντασία, αλλά δεν είναι το ίδιο πράγμα.

Οι fasces (στμ φάσκες πελεκυφόρες δέσμες ράβδων) ήταν ένα ισχυρό σύμβολο πριν γεννηθεί ο Μουσολίνι, οπότε είναι δυνατό να διαχωριστεί το σύμβολο από το καθεστώς του και να το δούμε από μόνο του. Δεν με απασχολεί τόσο πολύ η χρήση των fasces ως σύμβολο της κυριαρχικής εξουσίας στη Ρεπουμπλικανική Ρώμη. Με ενδιαφέρει περισσότερο το φαινόμενο που φαίνεται να αντιπροσωπεύει αυτό το προ-ρωμαϊκό σύμβολο. Ο φασισμός έχει περιγραφεί ως «ανδρική φαντασία» και συμφωνώ ότι οι δέσμες συμβολίζουν μια ξεκάθαρα ανδρική κοσμοθεωρία. Τι συμβαίνει λοιπόν με τις δέσμες που αιχμαλωτίζουν την ανδρική φαντασία;

Οι περισσότεροι άνθρωποι συνδέουν τα «κακά» του φασισμού με έναν γραφειοκρατικό θεσμό από πάνω προς τα κάτω, αλλά για μένα οι ίδιες οι δέσμες φαίνεται να συμβολίζουν μια ιδέα από τα κάτω προς τα πάνω.

Οι δεμένες μεταξύ τους ράβδοι των fasces αντιπροσωπεύουν τη δύναμη και την εξουσία μιας ενοποιημένης αρσενικής συλλογικoτητάς. Αυτή είναι η «πρωτόγονη» έλξη της. Η αληθινή φυλετική (στμ tribal, του φύλου, του γένους, όχι racial με την έννοια της ράτσας) ) ενότητα δεν μπορεί να επιβληθεί από ψηλά. Είναι ένα οργανικό φαινόμενο. Η βαθιά ενότητα προέρχεται από άντρες που συνδέονται με μια κόκκινη αιμάτινη κορδέλα. Το αίμα της απόλυτης αναγκαιότητας που δένει μαζί τον όμιλο των αδελφών γίνεται το αίμα της κληρονομιάς και του καθήκοντος που συνδέει την οικογένεια, το γένος, το έθνος. Οι δέσμες αιχμαλωτίζουν την ανδρική φαντασία επειδή φαίνεται να συμβολίζει την ενοποιημένη βούληση των ανδρών. Οι άντρες προτιμούν να πιστεύουν ότι προσφέρουν την πίστη τους κατ 'επιλογή, είτε το κάνουν πραγματικά είτε όχι. Η ελεύθερη σχέση - ή η φαινομενικότητα της - είναι η διαφορά μεταξύ ελεύθερων ανδρών και σκλάβων. Αν δεν μπορείς να φύγεις, είσαι φυλακισμένος. Εάν επιλέξετε να παραμείνετε, εάν επιλέξετε να ευθυγραμμίσετε τη μοίρα σας με τη μοίρα της ομάδας και να υποβληθείτε στη συλλογική αρχή της ομάδας, είστε μέλος και όχι σκλάβος. Ως μέλος, προσθέτετε το βάρος της ανδρικής σας προσωπικότητας σε μια ενοποιημένη ομοσπονδία ανδρών.

Οι fasces έγιναν ένα δημοφιλές διακοσμητικό μοτίβο για αμερικανικά κυβερνητικά κτίρια τον 19ο και στις αρχές του 20ού αιώνα, και ο συμβολισμός τους είναι σύμφωνος με ένα παλαιότερο λατινικό σύνθημα που υιοθέτησε η ένωση: e pluribus unum. "Από πολλά, ένα." Πριν από τον ίδιο τον πολιτικό φασισμό του 20ου αιώνα προηγήθηκαν τα ιταλικά φάσιο- εθελοντικές "δέσμες" (σύνδεσμοι) ή συνδικάτα ανδρών που ενώθηκαν για να διεκδικήσουν τα συλλογικά τους συμφέροντα. Ο Μουσολίνι ήταν μέλος ενός φάσιο πριν γίνει «φασιστής». Αυτή η ιδέα των ανδρών που επιλέγουν να ενώσουν και να αυξήσουν τη δύναμή τους εξηγείται πιο εύγλωττα από τον πίθηκο «Caesar» στο Rise of the Planet of the Apes (2011). Σπάζοντας ένα μόνο ραβδί, και μετά μαζεύοντας μια δέσμη, ο Καίσαρας δείχνει τους φυλακισμένους συντρόφους του ότι, «Πίθηκος μόνος. . . αδύναμος. . . πίθηκοι μαζί. . . ισχυροί."

Όταν οι δέσμες γίνονται σεβαστές, συμβολίζουν «τη δύναμή μας». Όταν οι δέσμες καθιβρύζονται, περιφρονούνται γιατί έχουν γίνει σύμβολο της «δύναμης τους».

Οι αληθινοί άντρες δεν ενώνονται για να γίνουν αμμόσακοι. Οι fasces συμβολίζουν τους άντρες που είναι συνδεδεμένοι με ένα τσεκούρι, έτοιμοι για δράση, εκδίδοντας μια απειλή βίας - «ή αλλιώς». Οι fasces είναι μια προειδοποίηση, μια υπόσχεση για αντίποινα, ένα κουπί στον τοίχο για προδότες, μοχθηρούς και παραβάτες.

Στο The Way of Men, έγραψα ότι «Ο τρόπος των ανδρών είναι ο δρόμος της συμμορίας (*της κολεγιάς)». Η πρωταρχική αρρενωπότητα βασίζεται στο πρακτικό, τακτικό ήθος μιας συμμορίας ανδρών που αγωνίζονται να επιβιώσουν και να θριαμβεύσουν επί των εξωτερικών δυνάμεων.

Από αυτή την προοπτική, βλέπω τις φάσκες ως «οικομενικό σύμβολο της κολεγιάς». Συμβολίζει, καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο σύμβολο που μπορώ να σκεφτώ, τη στιγμή που οι άνδρες δένουν τις μοίρες τους και ευθυγραμμίζονται με τη φύση, εναντίον άλλων ανθρώπων, ενάντια. . . στον κόσμο. Οι fasces απεικονίζουν τη γένεση του «εμείς», της «ομάδας μας», της «κουλτούρας μας», της «τιμής μας» - του σχηματισμού μιας συλλογικής ταυτότητας. Συμβολίζουν τότε τη στιγμή που ο πόλεμος όλων εναντίον όλων γίνεται πόλεμος των ανδρών εναντίον των ανδρών, του «εμείς» ενάντια σ' «αυτούς». Οι fasces συμβολίζουν τη στιγμή που οι άντρες δημιουργούν τάξη από το χάος.

Αυτή η αγνή, πρωταρχική ανδρικότητα μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο υπό πίεση. Μπορεί να αναδυθεί από το χάος μόνο ως αντίδραση στις εξωτερικές δυνάμεις. Από εκεί ωριμάζει, διαμορφώνεται από το χρόνο, σε μια κουλτούρα τιμής, και από αυτόν τον πολιτισμό - αυτόν τον συνδυασμό συλλογικής ιστορίας και εθίμου που χαρακτηρίζει την ταυτότητα ενός λαού - έρχεται η Παράδοση. Ό, τι αναγνωρίζω ως καλό και αξίζει να διατηρηθεί για τους άντρες και τον ανδρισμό ευδοκιμεί σε αυτό το πολιτιστικό γλυκό σημείο ανάμεσα στην αγνότητα μιας συμμορίας πολεμιστών και την υπόγεια διαφθορά που κακομαθαίνει των σύνθετων πολιτισμών που βασίζονται σε εμπόρους.

Χωρίς άλλα σύνορα για να εξερευνηθούν, εκτός του διαστήματος –που μπορεί να επιτραπεί μόνο, ακόμη και στη φαντασία, ως ένα στειρωμένο γραφειοκρατικό έργο– τα σύγχρονα, εξουθενωτικά, αστικά "πρωτοκοσμικά" κράτη,  δεν μπορούν πλέον να παράγουν νέους πολιτισμούς τιμής. Νέες, καθαρές συμμορίες-πολεμιστών μπορούν να ανέλθουν μόνο σε αναρχική αντίθεση στους διεφθαρμένους, φεμινιστικούς, αντιφυλετικούς, υποβαθμισμένους θεσμούς της καθεστηκυίας τάξης. Ο ανδρισμός μπορεί να ξαναδυναμώσει μόνο με την καταστροφή του μέλλοντός τους και τη δημιουργία νέων μελλόντων για νέα ή αναγεννημένα γένη (tribes) ανδρών. Είναι πολύ αργά για τον συντηρητισμό. Για την πλειονότητα των ανδρών, παραμένουν μόνο κατεχόμενες δομές και άδειες χειρονομίες.

Ο τρόπος των ανδρών μπορεί να ανακαλυφθεί μόνο στη Νύχτα και το Χάος.

Ο Ουρ-φασισμός είναι η πηγή του πολιτισμού της τιμής και της αυθεντικής πατριαρχικής παράδοσης.

Ο ουρ-φασισμός είναι μια απάντηση στην αναρχία.

Η πολιτική θέση του "ο Τρόπος των Ανδρών"  είναι ο «αναρχο-φασισμός».

Αυτός ο αναρχο-φασισμός δεν είναι ένα τέλος, διψάει για μια νέα αρχή.

ΞΕΚΙΝΗΣΤΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Η Πέμπτη Λεγεώνα, η Μακεδονική

Ονομάστηκε έτσι όχι μόνο γιατί, τέσσερις αιώνες μετά τον Μεγαλέξανδρο, οι άνδρες της ήταν ντυμένοι και εξοπλισμένοι όπως ακριβώς οι Μακεδονικές Φάλαγγες του Φιλίππου Β' και του  Μεγάλου Αλεξάνδρου, με Σάρισες και όλα, αλλά και ήταν στρατολογημένοι από τις Δωρικές περιοχές της ραχοκοκαλιάς της Πίνδου. Αιτωλία, Ήπειρο και, Άνω κυρίως, Μακεδονία.

Η κατάκτηση και ο εκλατινισμός  της Δακίας, μετέπειτα Βλαχία, σημερινή Ρουμανία, ήταν δικό τους έργο. Κάτι που δεν σημαίνει απλώς ότι δεν κατάγονται οι σημερινοί Βλάχοι της Πίνδου από τους Βλάχους της Βλαχίας-Ρουμανίας, αλλά οι Ρουμάνοι από τους Βλάχους της Ελλάδας, δλδ των Δωριέων Ελληνο-Ρωμαίων λεγεωνάριων.

Χαρακτηριστικά δε στην Σερβία τους εκεί Βλάχους τους αποκαλούν "Τσιντσάρι" δλδ "Πέμπτοι" aka της Πέμπτης Λεγεώνας, της Μακεδονικής...

Δακτυλίδι αξιωματικού της Πέμπτης Λεγεώνας, της Μακεδονικής

Δωδέκατη, η Κεραυνοβόλος Λεγεώνα

 Η ρήση της Εβίτα Περόν:

"Δεν μπορούν να είναι ιδεαλιστές, επειδή οι ιδέες έχουν την ρίζα τους στη νοημοσύνη, αλλά τα ιδανικά έχουν το βάθρο τους στην καρδιά. Δεν μπορούν να είναι φανατικοί, επειδή οι σκιές δεν μπορούν να κοιταχτούν στον καθρέφτη του Ήλιου."

θυμίζει την ρήση του Μάρκου Αυρηλίου:

"  Σαν να ξεχύνεται μοιάζει ο ήλιος` και όντως, το φως του διαχέεται προς κάθε κατεύθυνση αλλά δεν στερεύει, γιατί αυτή η διάχυση είναι κάτι σαν τέντωμα. Οι λάμψεις του ονομάζονται ακτίνες, από το ρήμα  εκτείνεσθαι. Θα αντιληφθείς τι λογής πράγμα είναι η ακτίνα, αν δεις το φως του ήλιου να τρυπώνει από χαραμάδα μέσα σ' ένα σκιερό σπίτι. Εκτείνεται σε ευθεία γραμμή και πάει ν' ακουμπήσει, θα λέγαμε, πάνω στο πρώτο στερεό πράγμα που θα του ανακόψει την πορεία προς τον παραπέρα αέρα. Και μένει εκεί, όπου μήτε γλιστρά μήτε πέφτει. Έτσι πρέπει να ρέει και να διαχέεται και  η διάνοια: να "εκτείνεται" κι όχι να χύνεται έξω και να στερεύει` και να μη πέφτει και χτυπά με φόρα πάνω στα εμπόδια που θα βρεθούν στο διάβα της, παρά να στέκεται ορθή και να χαρίζει τη λάμψη της στο πράγμα που θα τη δεχτεί. Γιατί αν δεν αντανακλάς το φως, το στερείς κι από τον εαυτό σου."

Μάρκος Αυρήλιος , Τα Εις εαυτόν, βιβλίο Η΄, 57 

The NEW RESISTANCE Manifesto

Το Μανιφέστο της (αμερικανικής) Νέας Αντίστασης

Προλογικό σημείωμα του μεταφραστή.  Η αμερικανική New Resistance αποτελεί μετεξέλλιξη της τριτοθεσίτικης οργάνωσης American Front προς την κατεύθυνση της Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας. Η μετάφραση και η δημοσίευση του Μανιφέστου της Νέας Αντίστασης δεν σημαίνει ταύτιση με όλες τις απόψεις ή σύμμετοχή στις αντιπαραθέσεις, ανάμεσα στις διάφορες εκδοχές και φράξιες των διαφόρων Κινημάτων με το ίδιο όνομα "Νέα Αντίσταση" και την ίδια τεταρτοθεσίτικη ιδεολογική κατεύθυνση, ανά ήπειρο, χώρα ή περιοχή,  που ενδεχομένως να υπάρχουν. 

το έμβλημα της American Front

-> Ένας καλύτερος κόσμος είναι δυνατός

Πολύ συχνά εμείς στις εργατικές τάξεις εσωτερικοποιούμε τη «λογική» του μηδενικού αθροίσματος του καπιταλισμού. Υποθέτουμε ότι για να επιβιώσουμε πρέπει να διεξάγουμε έναν αλά Χομπς «πόλεμο όλοι ενάντια σε όλων» για τη γη, τα τρόφιμα, τα υλικά αγαθά, το νομισματικό πλεονέκτημα, την κοινωνική θέση και τις πρώτες ύλες. Οι εργαζόμενοι όλων των εθνών κινούνται κυνικά ο ένας εναντίον του άλλου από τις άρχουσες τάξεις, αναγκάζονται να διεξάγουν στρατιωτικό και οικονομικό πόλεμο που είναι αντίθετος με τα δικά μας ταξικά συμφέροντα.

Μέσα από τα ελεγχόμενα μέσα ενημέρωσης, η άρχουσα ελίτ αποικίζει ακόμη και τις σκέψεις μας, αναγκάζοντας πολλούς από εμάς να παπαγαλίζουμε νεοφιλελεύθερα δόγματα για τις λεγόμενες «ελεύθερες αγορές» και «ελεύθερο εμπόριο», για την «παγκόσμια δημοκρατία» και τον «παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Φόβοι για οικονομική έλλειψη και ψευδείς εσωτερικές και εξωτερικές απειλές χρησιμοποιούνται για να μας οδηγήσουν σε μια νοοτροπία ότι ο αγώνας της ζωής συνεπάγεται την σύγκρουση με τον άλλο και όχι τη συνεργασία και την αμοιβαία αλληλοβοήθεια. Ενώ η Γη έχει περιορισμένους πόρους, οι υγιείς κοινωνίες –που τοποθετούν τις πνευματικές, πολιτιστικές και πολιτικές σφαίρες πάνω από την καθαρά οικονομική– προτιμούν μια βιώσιμη μακροπρόθεσμη και ακόμη και στερεά κατάσταση («χωρίς ανάπτυξη») από την καρκινική και οικολογικά αυτοκτονική ιδεολογία του υπερ-καπιταλισμού («δημιουργική καταστροφή»). Η ΝΕΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στέκεται υπερ τέτοιων υγιειών κοινωνίων.

το έμβλημα της αμερικανικής New Resistance

-> Τα Χαμένα / Βρεθέντα έθνη της Αμερικής

Η Βόρεια Αμερική είναι μια τεράστια ήπειρος που θα μπορούσε ενδεχομένως να περιέχει εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, μικρά έθνη, θύλακες, πόλεις-κράτη, εσκεμμένες κοινότητες, νομαδικές φυλές και βιο-περιοχές. Η ΝΕΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ αναγνωρίζει ότι οι δημογραφικοί και γεωγραφικοί παράγοντες ωθούν τους Βορειοαμερικανούς να προτιμούν ιστορικά μικρά, ανθρώπινης κλίμακας, αποκεντρωμένα συστήματα παρά μεγάλα, ενιαία, κεντρικά. Τακτοποιημένα κάθετα έθνη-κράτη με συναφή σύνορα είναι αφύσικες επιθέσεις σε αυτήν την αρχέγονη φυλετική/τραιμπαλιστική γη. Η ΝΕΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ προτιμά την αρχή της ετεραρχίας, που ορίζεται ως «σύστημα οργάνωσης γεμάτο με επικάλυψη, πολλαπλότητα, μικτή ανοδική τάση και / ή αποκλίνοντες αλλά συνυπάρχοντες θεσμούς». Η ετεραρχία μπορεί να εφαρμοστεί τόσο σε πολιτικό όσο και σε οικονομικό πλαίσιο.

Υποστηρίζουμε επίσης μια χαλαρή, εθελοντική συνομοσπονδία της Βόρειας Αμερικής τέτοιων πολιτικών μονάδων για την αποτελεσματική ενίσχυση της αλληλοβοήθειας (π.χ. την ανακούφιση από καταστροφές), την κοινή άμυνα, το αλληλέγγυο εμπόριο και τη διαχείριση ευρύτερων κλιμάκων υποδομών και περιβαλλοντικών προβλημάτων.

-> Οι Άνθρωποί μας: Ποιοι είναι;

Όπως και οι εθνικιστές των Μαύρων, των Ινδιάνων και των Chicano, το NEW RESISTANCE είναι ένα κίνημα που κατευθύνεται προς την Εθνική Απελευθέρωση. Οι άνθρωποι μας, όπως εμείς τους ορίζουμε, είναι οι «λευκές» αμερικανικές εργατικές τάξεις, στις οποίες συμπεριλαμβάνουμε το αστικό προλεταριάτο, τους φτωχούς της υπαίθρου, τους άνεργους ή τους υποαπασχολούμενους («επισφαλής εργασία»), καθώς και εκτοπισμένα μέλη της μεσαίας τάξης. Χρησιμοποιούμε τον όρο «λευκό» απρόθυμα για να υποδηλώσουμε την τεράστια δεξαμενή Αμερικανών ευρωπαϊκής καταγωγής και εκείνων που υιοθετούν τα πολιτιστικά ήθη της «λευκής Αμερικής».

Η ΝΕΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ δεν υποστηρίζει ή συγχωρεί ψευδο-επιστημονικές έννοιες της φυλετικής υπεροχής, του βιολογικού ρατσισμού, του αντισημιτισμού, της φυλετικής καθαρότητας και της ευγονικής. Αναγνωρίζουμε, ωστόσο, ότι η ταυτότητα - όπως κι αν ορίζεται - είναι μια σημαντική, άυλη ανθρώπινη ανάγκη παρόμοια με αυτήν της οικογένειας και της πνευματικότητας. Βλέπουμε την ταυτότητα ως μια αποχρωματισμένη πολιτιστική και πνευματική έννοια παρά σαν μια σκληρά αναγωγική βιολογική έννοια.

-> Τάξη vs Φυλή

Ενώ η ΝΕΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ορίζεται ως Εθνικό Απελευθερωτικό κίνημα, δεν επεκτείνουμε καμία φυλετική πίστη στους λευκούς καπιταλιστές ή τους λακέδες τους. Σε οποιαδήποτε σύγκρουση μεταξύ του συστήματος και των εργαζομένων που δεν είναι λευκοί / μικτοί, θα είμαστε πάντα δίπλα στους τελευταίους. Τέλος. Και σε έναν μετα-καπιταλιστικό κόσμο δεσμευόμαστε για συνεργασία και ειρηνική συνύπαρξη με όλους τους άλλους λαούς και αναγνωρίζουμε το δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση και την οικονομική δικαιοσύνη.

-> Έθνοτικοί θύλακες

Ο Malcolm X, μετά την απόρριψή του αντί-λευκού ρατσισμού μετά το προσκύνημά του στη Μέκκα, έκανε την ακόλουθη έξυπνη παρατήρηση:

«Υπήρχε ένα χρωματικό μοτίβο στα τεράστια πλήθη. Μόλις έτυχε να το προσέξω, το παρατήρησα πιο προσεκτικά από τότε. Το να είμαι από την Αμερική με έκανε πολύ ευαίσθητο σε θέματα χρώματος. Είδα ότι οι άνθρωποι που έμοιαζαν συναθροίζονταν μαζί και τις περισσότερες φορές έμεναν μαζί. Αυτό ήταν εντελώς εθελοντικό. δεν υπήρχει άλλος λόγος για αυτό. Αλλά οι Αφρικανοί ήταν με τους Αφρικανούς. Οι Πακιστανοί ήταν με τους Πακιστανούς. Και ούτω καθεξής. Το έβαλα στο μυαλό μου ότι όταν επέστρεφα πίσω στην πατρίδα θα έλεγα στους Αμερικανούς αυτήν την παρατήρηση. ότι όπου η αληθινή αδελφότητα υπήρχε ανάμεσα σε όλα τα χρώματα, όπου κανείς δεν ένιωσε διαχωρισμένος, όπου δεν υπήρχε ούτε σύμπλεγμα «ανωτερότητας», ουτε και κανένα σύμπλεγμα «κατωτερότητας» - τότε εθελοντικά, φυσικά, άνθρωποι του ίδιου είδους αισθάνονταν να τους έλκει αυτό που είχαν κοινό. "

[Η αυτοβιογραφία του Malcolm X, 1965]

Με λίγα λόγια, έτσι βλέπουμε το συχνά ακανθώδες ζήτημα της φυλής και της εθνικότητας. ότι οι άνθρωποι, δεδομένης της επιλογής τους, φυσικά και σχεδόν ασυνείδητα θα «αυτο-διαχωριστούν» σύμφωνα με την αντιληπτή εθνική και θρησκευτική τους ταυτότητα.

Ρήγας Φεραίος Ερ­νέ­στο Τσε Γκε­βά­ρα

 «Είμαι Κου­βα­νός και Αρ­γε­ντι­νός συγ­χρό­νως, και, αν δεν προ­σβάλ­λο­νται οι λα­μπρές εξο­χό­τη­τες των Λα­τι­νο­α­με­ρι­κα­νών εκ­προ­σώ­πων, νιώθω τόσο πα­τριώ­της Λα­τι­νο­α­με­ρι­κά­νος, από οποια­δή­πο­τε χώρα της Λα­τι­νι­κής Αμε­ρι­κής, όσο κα­νέ­νας άλλος, και την ώρα που θα είναι ανα­γκαίο είμαι δια­τε­θει­μέ­νος να δώσω τη ζωή μου για την απε­λευ­θέ­ρω­ση οποιασ­δή­πο­τε από τις χώρες της Λα­τι­νι­κής Αμε­ρι­κής, χωρίς να ζη­τή­σω τί­πο­τα από κα­νέ­ναν, χωρίς να απαι­τή­σω τί­πο­τα, χωρίς να εκ­με­ταλ­λευ­τώ κα­νέ­ναν».

Ερ­νέ­στο Τσε Γκε­βά­ρα, Ομι­λία στη ΓΣ του ΟΗΕ, 11/12/1964.

"Βουλγάροι κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί,

Αράπηδες και άσπροι, με μια κοινήν ορμή,

Για την ελευθερίαν, να ζωσωμεν σπαθί,

πως είμαστ’ αντρειωμένοι, παντού να ξακουσθεί.

Όσοι απ’ την τυραννίαν, πήγαν στην ξενιτιά

στον τόπον του καθ’ ένας, ας έλθει τώρα πια.

Και όσοι του πολέμου, την τέχνην αγροικούν

Εδώ ας τρέξουν όλοι, τυρράνους να νικούν.

Η Ρούμελη τους κράζει, μ’ αγκάλες ανοιχτές,

τους δίδει βιό και τόπον, αξίες και τιμές.

Ως ποτ’ οφικιάλιος, σε ξένους Βασιλείς;

έλα να γένεις στύλος, δικής σου της φυλής.

Κάλλιο για την πατρίδα, κανένας να χαθεί

ή να κρεμάσει φούντα, για ξένον στο σπαθί.

Και όσοι προσκυνήσουν, δεν είναι πια εχθροί,

αδέλφια μας θα γένουν, ας είναι κι εθνικοί.

Μα όσοι θα τολμήσουν, αντίκρυ να σταθούν,

εκείνοι και δικοί μας, αν είναι, ας χαθούν.

Σουλιώτες και Μανιάτες, λιοντάρια ξακουστά

ως πότε στες σπηλιές σας, κοιμάστε σφαλιστά;

Μαυροβουνιού καπλάνια, Ολύμπου σταυραητοί,

κι Αγράφων τα ξεφτέρια, γεννήστε μια ψυχή.

Ανδρείοι Μακεδόνες, ορμήσετε για μια,

και αίμα των τυράννων, ρουφήξτε σαν θεριά.

Του Σάββα και Δουνάβου, αδέλφια Χριστιανοί,

με τα άρματα στο χέρι, καθ’ ένας ας φανεί,

Το αίμα σας ας βράσει, με δίκαιον θυμόν,

μικροί μεγάλοι ομώστε, τυράννου τον χαμόν.

Λεβέντες αντρειωμένοι, Μαυροθαλασσινοί,

ο βάρβαρος ως πότε, θε να σας τυραννεί.

Μην καρτερείτε πλέον, ανίκητοι Λαζοί,

χωθείτε στο μπογάζι, μ’ εμάς και σεις μαζί.

Δελφίνια της θαλάσσης, αζδέρια των νησιών,

σαν αστραπή χυθείτε, χτυπάτε τον εχθρόν.

Της Κρήτης και της Νύδρας, θαλασσινά πουλιά,

καιρός είν’ της πατρίδος, ν’ ακούστε την λαλιά.

Κι όσ’ είστε στην αρμάδα, σαν άξια παιδιά,

οι νόμοι σας προστάζουν, να βάλετε φωτιά.

Με εμάς κι εσείς Μαλτέζοι, γενείτε ένα κορμί,

κατά της τυραννίας, ριχθείτε με ορμή.

Σας κράζει η Ελλάδα, σας θέλει, σας πονεί,

ζητά την συνδρομήν σας, με μητρική φωνή."

Θούριος (Απόσπασμα), Ρήγας Φεραίος

Ηλεκτρικος Θησεας

 Παύλος Σιδηρόπουλος

27 Ιουλίου 1948, 6 Δεκεμβρίου 1990