Η Μακεδονία είναι τόπος αληθινής ζωής

 «Η Μακεδονία είναι τόπος αληθινής ζωής, όχι ψεύτικης, όπως αι Αθήναι. Οι Έλληνες είτε αξιωματικοί, είτε άλλοι, που στην Αθήνα, κοπροσκυλιάζουν, -και κανένα κίνδυνο δεν έχουν από κανένα- πήγαν στη Μακεδονία να βοηθήσουν τους Μακεδόνες και βρέθηκαν ριχμένοι σε άλλον κόσμο, σε κόσμο επικίνδυνο, σε κόσμο αλύπητα, περιτριγυρισμένος από γκρεμούς, από βάραθρα από τριβόλους και παγίδες, από Βουλγάρους, από στοιχεια και από αίματα κόσμον ζωής αληθινής. Πρέπει ν' ακονίσουν το μυαλό τους, τα πόδια τους, τα χέρια τους, να ξεσκουριάσουν τα όπλα τους, να είναι αδιάκοπα ξυπνητοι και έτοιμοι για πολεμο. Ειδεμή χάνονται, ειδεμή πεθαίνουν, από αλύπητο χερι Βουλγάρων και Τούρκων. Ο θάνατος είναι αλήθεια δεν είναι λόγια, σαν τα γυμνάσια στα Παραπήγματα τα γραφεία του υπουργείου των Στρατιωτικών και η πλατεία του Συντάγματος, με τα τραπεζάκια του Ζαχαράτου, Ζαβορίτη κ.λπ. όπου κανείς δεν πεθαίνει παρά από συγκοπή. Οι αξιωματικοί αυτοί, οι ψεύτικοι άνθρωποι, έγιναν άνδρες αληθινοί, έγιναν αληθινοί άνθρωποι. "Όσοι πήγαν στη Μακεδονία ελευθερώθηκαν από την ψευτιά, που φέρνει την παραλυσία και την νάρκη».

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ: Η ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ

"Ἡ Μεγάλη Ἰδέα, ἡ ἀνάκτηση ὅλων τῶν ἱστορικῶν ἐδαφῶν τοῦ ἑλληνισμοῦ καὶ ἡ συνένωσή τους σὲ ἕνα ἑνιαῖο ἑλληνικὸ κράτος, ἀποτελεῖ τὴν ἐθνικὴ ἰδεολογία τοῦ νεωτέρου καὶ συγχρόνου ἑλληνισμοῦ ἀπὸ τὶς παραμονὲς τῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1821. Ὁ Ἴων Δραγούμης ὑπῆρξε ἕνας ἀπὸ μεγάλους σκαπανεῖς τῆς Μεγάλης Ἰδέας ἀγωνιζόμενος γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Μακεδονίας. Ἡ ἀνάρτηση τοῦ κειμένου ποὺ ἔγραψε γιὰ τὴν Μεγάλη Ἰδέα εἶναι μία μικρὴ ἀπότιση φόρου τιμῆς γιὰ τὰ 100 χρόνια ἀπὸ τὴν ἄνανδρη ἐκτέλεσή του ἀπὸ τὰ βενιζελικὰ Τάγματα Ἀσφαλείας τοῦ Παύλου Γύπαρη στὶς 31 Ἰουλίου 1920. Ὁ Δραγούμης ἀγωνίσθη γιὰ μία Ἑλλάδα ποὺ ἀποτελεῖ τὸ ἄκρο ἀντίθετο τοῦ σημερινοῦ νεοελληνικοῦ κοπρώνα, ποὺ δημιούργησε τὸ ἑλληνόφωνο μεταπολιτευτικὸ κατεστημένο μὲ τὴν ἐνεργὸ ὑποστήριξη τοῦ ἴδιου τοῦ λαοῦ. Ὁ ἐθνικὸς ζηλωτισμὸς τοῦ Δραγούμη ἀποτελεῖ πρότυπο γιὰ ὅσους ζωντανοὺς Ἕλληνες φλέγονται ἀπὸ τὸν πόθο τῆς κάθαρσης τοῦ τόπου ἀπὸ τὴν μαζοδημοκρατικὴ σαπίλα καὶ τὴν ἐπανάσταση γιὰ τὴν νέα ἐθνικὴ παλιγγενεσία."

από εδώ:

ΕΛΛΗΝΙΚΩΣ ΔΙΕΞΕΡΧΟΜΑΙ

{Εἰς τὴν Ἱστορίαν ἐξ ὅλων τῶν Ἐθνῶν τὸ Ἑλληνικὸν ἔχει ἰδιαίτερον χαρακτηριστικὸν ὅτι ἀναγεννᾶται καὶ ἀναζῇ.

Ὅταν ἐξηντλημένη καὶ διεφθαρμένη ἐκ τῶν ἐμφυλίων πολέμων ἡ ἀρχαῖα Ἑλλὰς ἀπέθνησκεν ἀδόξως, τὸ Ἑλληνικὸν πνεῦμα μὲ ἰδεῶδες τότε τὸν ἐκπολιτισμὸν τῆς βαρβάρου Ἀσίας, ὕψωσε τὸν Μεγάλον Ἀλέξανδρον εἰς τὸν θρόνον τοῦ παμμεγίστου Ἑλληνικοῦ Ἀλεξανδρινοῦ κράτους.

Ὅταν πάλιν ὁ Ἑλληνισμὸς ἐφάνη θνήσκων ὑπὸ τὴν ῥωμαϊκὴν δεσποτείαν, ὅταν βάρβαροι ἐπιδρομεῖς ἐλυμαίνοντο καὶ τότε τὰς Ἑλληνικὰς χώρας, τὸ Ἑλληνικὸν Πνεῦμα ἐνεκολπώθη καὶ ἐχειραγώγησε τὴν θρησκείαν, ἥτις θὰ ἐλύτρωνε τὴν ἀνθρωπότητα. Μὲ Ἰδανικὸν τότε τὸν Χριστιανισμόν, μετὰ πολὺ δυσκολωτέρους ἀπὸ τοὺς τώρα ἀγῶνας τὸ Ἑλληνικὸν Ἔθνος ἀνέζησεν εἰς τὸ μέγα βυζαντινὸν κράτος.

Τώρα ἔχει Ἰδανικόν του τὴν ἀνάστασιν τοῦ Ἔθνους. Τὰ πράγματα ἀπὸ τὰ ὁποῖα μόνον ἠμπορεῖ νὰ σχηματίσῃ κανεὶς κάποιαν πιθανότητα, λέγουν ὅτι μέ ὅλους τοὺς ἀγῶνας καὶ τὰ προσκόμματα ὁλόκληρον τὸ Ἔθνος θ’ ἀποτελέσῃ πάλιν ἑνωμένο, εὔμορφο κράτος καὶ δυνατό.}

«Ἕνα Ἔθνος δὲν δύναται νὰ ζήσῃ ἐπὶ πολύ, ὅταν δὲν ἔχῃ Ἰδανικόν, σκοπὸν πρὸς τὸν ὁποῖον νὰ τείνῃ. Ἕνα ξεχωριστόν, ἰδικόν του σκοπόν. Ὅταν τὸ Ἔθνος δὲν ἔχῃ Ἰδανικόν, ὅταν δὲν πιστεύῃ εἰς αὐτό, δὲν ἔχει πρόγραμμα, δὲν ἔχει γνώμονα νὰ κρίνῃ τί τὸ συμφέρει καὶ τί ὄχι, ποῖος τὸ ὠφελεῖ καὶ ποῖος τὸ βλάπτει, παραπαίει, στέκεται, λιμνάζει σὲ τέλμα συναλλαγῆς καὶ ἀλληλοφαγώματος, εἰς τὸ ὁποῖον οἱ ἀσυνείδητοι μόνον ἐπιτήδειοι ἐπιτυγχάνουν, ὡς ὅτου ἄλλο Ἔθνος ποὺ ἀκολουθεῖ μὲ πίστιν τὸ ἰδικόν του πρόγραμμα τοὺς σαρώσῃ ὅλους».

Ὅταν ἡ Κωνσταντινούπολις ἔπεσε, τὸ Ἔθνος εἰς τὸ ὁποῖον δὲν ἀπέμεινε πλέον καμμία δύναμις καὶ καμμία εὐτυχία, ἐφάνη καταδικασμένον ν’ ἀποθάνῃ ὑπὸ τὴν ἐσχάτην δουλείαν. Ἀλλὰ τὸ ἔθνος δὲν ἀπέθανε. Ὅταν ὅλα τὰ ἔχασε, μόνον, χάρις εἰς τὴν θρησκείαν του, ποὺ ὑποβάλλει τὴν ἰδέαν τῆς ἀναστάσεως, ἐδημιούργησε δι’ ἑαυτὸ μίαν δύναμιν, ἕνα Ἰδανικόν, τὴν Μεγάλην του Ἰδέαν. Ἐπίστευσε ὅτι θὰ ἔλθῃ πάλιν ἡμέρα ποῦ θ’ ἀναστηθῇ ἀπὸ τὸν τάφον τῆς δουλείας καὶ ἑνωμένο πάλιν θ’ ἀποτελέσῃ κράτος εὔμορφος καὶ δυνατό.

Ὁ εὐγενὴς Λαός, ποὺ καὶ τώρα ἀκόμη μετὰ τόσους αἰῶνας ἔχει κακὴν ἡμέραν τὴν Τρίτην, τὴν ἡμέραν ποὺ ἡ βασιλεύουσα ἔπεσε, ᾐσθάνθη μέχρι θανάτου, ᾐσθάνθη σὰν προφήτης τότε καὶ σὰν προφήτης εἶπε σὲ ἔνδοξη εἰκόνα εἰς τὴν ἀνάκτησιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὴν Μεγάλην Ἰδέαν.

Αναρχο-Φασισμός

Jack Donovan

"Σε μια κοινωνία που έχει καταργήσει κάθε είδους περιπέτεια, η μόνη περιπέτεια που απομένει είναι η κατάργηση της κοινωνίας."

— Καταστασιακό γκράφιτι, Μάιος 1968

μετάφραση από εδώ:

https://counter-currents.com/2013/03/anarcho-fascism/

Ως πολιτική ιδεολογία, ο φασισμός ήταν ένα μικτό καλάθι ιδεών του 20ου αιώνα. Η αθλητική του παρουσία φλέρταρε με χρήσιμα πολιτικά  σχήματα όπως η καθολική ψηφοφορία, με πολλούς τρόπους ο φασισμός του περασμένου αιώνα καθορίστηκε από τις απαντήσεις του σε άλλα πολιτικά κινήματα της εποχής - όπως ο μαρξισμός και ο φιλελεύθερος καπιταλισμός.

Όμως, πέρα ​​από τις ιστορικές λεπτομέρειες του φασισμού, υπάρχει κάτι το αιώνιο. Ο Ιταλός συγγραφέας Umberto Eco το ονόμασε «Ur-φασισμό» - που σημαίνει «πρωτόγονος» ή «πρωτότυπος». Δυστυχώς, τα υποτιθέμενα «δεκατέσσερα σημεία» του ασχολήθηκαν υπερβολικά με τον απόλυτο ολοκληρωτισμό των γνωστών δικτατόρων του φασισμού και των παιδιών του κόμματος τους. Ο «φασισμός» του δεν ήταν αρκετά «πρωτόγονος». Δεν ήταν καθόλου «αιώνιος».

Η λέξη «φασισμός» έχει γίνει "εύκολη λήση" για κάθε βίαιο, παρεμβατικό αστυνομικό κράτος. Για τους περισσότερους ανθρώπους, ο φασισμός σημαίνει έναν λαό που εξαναγκάζεται να συμμορφωθεί από μια πανίσχυρη κυβέρνηση. Ο πολιτικός φασισμός του 20ου αιώνα είχε πολλά άλλα χαρακτηριστικά και τα οποία θεσμοθετήθηκαν διαφορετικά σε διαφορετικά έθνη. Οι καταπιεστικές, περιθωροποιημένες κυβερνήσεις δεν είναι επίσης αποκλειστικές στον φασισμό του 20ου αιώνα Ο μαρξισμός, ο καθολικισμός και το Ισλάμ έχουν δημιουργήσει σκληρά, σιδερένιας πυγμής αστυνομικά κράτη. Εάν το να φοβάσαι περισσότερο τη δική σου κυβέρνηση από τους εξωτερικούς εχθρούς της είναι ένα μέτρο ολοκληρωτικής τυραννίας, το «προοδευτικό» κράτος επιτήρησης της Αμερικής κατευθύνεται προς αυτήν την κατεύθυνση. Ο φασισμός και ο ολοκληρωτισμός μπορεί να συγχέονται στη λαική φαντασία, αλλά δεν είναι το ίδιο πράγμα.

Οι fasces (στμ φάσκες πελεκυφόρες δέσμες ράβδων) ήταν ένα ισχυρό σύμβολο πριν γεννηθεί ο Μουσολίνι, οπότε είναι δυνατό να διαχωριστεί το σύμβολο από το καθεστώς του και να το δούμε από μόνο του. Δεν με απασχολεί τόσο πολύ η χρήση των fasces ως σύμβολο της κυριαρχικής εξουσίας στη Ρεπουμπλικανική Ρώμη. Με ενδιαφέρει περισσότερο το φαινόμενο που φαίνεται να αντιπροσωπεύει αυτό το προ-ρωμαϊκό σύμβολο. Ο φασισμός έχει περιγραφεί ως «ανδρική φαντασία» και συμφωνώ ότι οι δέσμες συμβολίζουν μια ξεκάθαρα ανδρική κοσμοθεωρία. Τι συμβαίνει λοιπόν με τις δέσμες που αιχμαλωτίζουν την ανδρική φαντασία;

Οι περισσότεροι άνθρωποι συνδέουν τα «κακά» του φασισμού με έναν γραφειοκρατικό θεσμό από πάνω προς τα κάτω, αλλά για μένα οι ίδιες οι δέσμες φαίνεται να συμβολίζουν μια ιδέα από τα κάτω προς τα πάνω.

Οι δεμένες μεταξύ τους ράβδοι των fasces αντιπροσωπεύουν τη δύναμη και την εξουσία μιας ενοποιημένης αρσενικής συλλογικoτητάς. Αυτή είναι η «πρωτόγονη» έλξη της. Η αληθινή φυλετική (στμ tribal, του φύλου, του γένους, όχι racial με την έννοια της ράτσας) ) ενότητα δεν μπορεί να επιβληθεί από ψηλά. Είναι ένα οργανικό φαινόμενο. Η βαθιά ενότητα προέρχεται από άντρες που συνδέονται με μια κόκκινη αιμάτινη κορδέλα. Το αίμα της απόλυτης αναγκαιότητας που δένει μαζί τον όμιλο των αδελφών γίνεται το αίμα της κληρονομιάς και του καθήκοντος που συνδέει την οικογένεια, το γένος, το έθνος. Οι δέσμες αιχμαλωτίζουν την ανδρική φαντασία επειδή φαίνεται να συμβολίζει την ενοποιημένη βούληση των ανδρών. Οι άντρες προτιμούν να πιστεύουν ότι προσφέρουν την πίστη τους κατ 'επιλογή, είτε το κάνουν πραγματικά είτε όχι. Η ελεύθερη σχέση - ή η φαινομενικότητα της - είναι η διαφορά μεταξύ ελεύθερων ανδρών και σκλάβων. Αν δεν μπορείς να φύγεις, είσαι φυλακισμένος. Εάν επιλέξετε να παραμείνετε, εάν επιλέξετε να ευθυγραμμίσετε τη μοίρα σας με τη μοίρα της ομάδας και να υποβληθείτε στη συλλογική αρχή της ομάδας, είστε μέλος και όχι σκλάβος. Ως μέλος, προσθέτετε το βάρος της ανδρικής σας προσωπικότητας σε μια ενοποιημένη ομοσπονδία ανδρών.

Οι fasces έγιναν ένα δημοφιλές διακοσμητικό μοτίβο για αμερικανικά κυβερνητικά κτίρια τον 19ο και στις αρχές του 20ού αιώνα, και ο συμβολισμός τους είναι σύμφωνος με ένα παλαιότερο λατινικό σύνθημα που υιοθέτησε η ένωση: e pluribus unum. "Από πολλά, ένα." Πριν από τον ίδιο τον πολιτικό φασισμό του 20ου αιώνα προηγήθηκαν τα ιταλικά φάσιο- εθελοντικές "δέσμες" (σύνδεσμοι) ή συνδικάτα ανδρών που ενώθηκαν για να διεκδικήσουν τα συλλογικά τους συμφέροντα. Ο Μουσολίνι ήταν μέλος ενός φάσιο πριν γίνει «φασιστής». Αυτή η ιδέα των ανδρών που επιλέγουν να ενώσουν και να αυξήσουν τη δύναμή τους εξηγείται πιο εύγλωττα από τον πίθηκο «Caesar» στο Rise of the Planet of the Apes (2011). Σπάζοντας ένα μόνο ραβδί, και μετά μαζεύοντας μια δέσμη, ο Καίσαρας δείχνει τους φυλακισμένους συντρόφους του ότι, «Πίθηκος μόνος. . . αδύναμος. . . πίθηκοι μαζί. . . ισχυροί."

Όταν οι δέσμες γίνονται σεβαστές, συμβολίζουν «τη δύναμή μας». Όταν οι δέσμες καθιβρύζονται, περιφρονούνται γιατί έχουν γίνει σύμβολο της «δύναμης τους».

Οι αληθινοί άντρες δεν ενώνονται για να γίνουν αμμόσακοι. Οι fasces συμβολίζουν τους άντρες που είναι συνδεδεμένοι με ένα τσεκούρι, έτοιμοι για δράση, εκδίδοντας μια απειλή βίας - «ή αλλιώς». Οι fasces είναι μια προειδοποίηση, μια υπόσχεση για αντίποινα, ένα κουπί στον τοίχο για προδότες, μοχθηρούς και παραβάτες.

Στο The Way of Men, έγραψα ότι «Ο τρόπος των ανδρών είναι ο δρόμος της συμμορίας (*της κολεγιάς)». Η πρωταρχική αρρενωπότητα βασίζεται στο πρακτικό, τακτικό ήθος μιας συμμορίας ανδρών που αγωνίζονται να επιβιώσουν και να θριαμβεύσουν επί των εξωτερικών δυνάμεων.

Από αυτή την προοπτική, βλέπω τις φάσκες ως «οικομενικό σύμβολο της κολεγιάς». Συμβολίζει, καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο σύμβολο που μπορώ να σκεφτώ, τη στιγμή που οι άνδρες δένουν τις μοίρες τους και ευθυγραμμίζονται με τη φύση, εναντίον άλλων ανθρώπων, ενάντια. . . στον κόσμο. Οι fasces απεικονίζουν τη γένεση του «εμείς», της «ομάδας μας», της «κουλτούρας μας», της «τιμής μας» - του σχηματισμού μιας συλλογικής ταυτότητας. Συμβολίζουν τότε τη στιγμή που ο πόλεμος όλων εναντίον όλων γίνεται πόλεμος των ανδρών εναντίον των ανδρών, του «εμείς» ενάντια σ' «αυτούς». Οι fasces συμβολίζουν τη στιγμή που οι άντρες δημιουργούν τάξη από το χάος.

Αυτή η αγνή, πρωταρχική ανδρικότητα μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο υπό πίεση. Μπορεί να αναδυθεί από το χάος μόνο ως αντίδραση στις εξωτερικές δυνάμεις. Από εκεί ωριμάζει, διαμορφώνεται από το χρόνο, σε μια κουλτούρα τιμής, και από αυτόν τον πολιτισμό - αυτόν τον συνδυασμό συλλογικής ιστορίας και εθίμου που χαρακτηρίζει την ταυτότητα ενός λαού - έρχεται η Παράδοση. Ό, τι αναγνωρίζω ως καλό και αξίζει να διατηρηθεί για τους άντρες και τον ανδρισμό ευδοκιμεί σε αυτό το πολιτιστικό γλυκό σημείο ανάμεσα στην αγνότητα μιας συμμορίας πολεμιστών και την υπόγεια διαφθορά που κακομαθαίνει των σύνθετων πολιτισμών που βασίζονται σε εμπόρους.

Χωρίς άλλα σύνορα για να εξερευνηθούν, εκτός του διαστήματος –που μπορεί να επιτραπεί μόνο, ακόμη και στη φαντασία, ως ένα στειρωμένο γραφειοκρατικό έργο– τα σύγχρονα, εξουθενωτικά, αστικά "πρωτοκοσμικά" κράτη,  δεν μπορούν πλέον να παράγουν νέους πολιτισμούς τιμής. Νέες, καθαρές συμμορίες-πολεμιστών μπορούν να ανέλθουν μόνο σε αναρχική αντίθεση στους διεφθαρμένους, φεμινιστικούς, αντιφυλετικούς, υποβαθμισμένους θεσμούς της καθεστηκυίας τάξης. Ο ανδρισμός μπορεί να ξαναδυναμώσει μόνο με την καταστροφή του μέλλοντός τους και τη δημιουργία νέων μελλόντων για νέα ή αναγεννημένα γένη (tribes) ανδρών. Είναι πολύ αργά για τον συντηρητισμό. Για την πλειονότητα των ανδρών, παραμένουν μόνο κατεχόμενες δομές και άδειες χειρονομίες.

Ο τρόπος των ανδρών μπορεί να ανακαλυφθεί μόνο στη Νύχτα και το Χάος.

Ο Ουρ-φασισμός είναι η πηγή του πολιτισμού της τιμής και της αυθεντικής πατριαρχικής παράδοσης.

Ο ουρ-φασισμός είναι μια απάντηση στην αναρχία.

Η πολιτική θέση του "ο Τρόπος των Ανδρών"  είναι ο «αναρχο-φασισμός».

Αυτός ο αναρχο-φασισμός δεν είναι ένα τέλος, διψάει για μια νέα αρχή.

ΞΕΚΙΝΗΣΤΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Η Πέμπτη Λεγεώνα, η Μακεδονική

Ονομάστηκε έτσι όχι μόνο γιατί, τέσσερις αιώνες μετά τον Μεγαλέξανδρο, οι άνδρες της ήταν ντυμένοι και εξοπλισμένοι όπως ακριβώς οι Μακεδονικές Φάλαγγες του Φιλίππου Β' και του  Μεγάλου Αλεξάνδρου, με Σάρισες και όλα, αλλά και ήταν στρατολογημένοι από τις Δωρικές περιοχές της ραχοκοκαλιάς της Πίνδου. Αιτωλία, Ήπειρο και, Άνω κυρίως, Μακεδονία.

Η κατάκτηση και ο εκλατινισμός  της Δακίας, μετέπειτα Βλαχία, σημερινή Ρουμανία, ήταν δικό τους έργο. Κάτι που δεν σημαίνει απλώς ότι δεν κατάγονται οι σημερινοί Βλάχοι της Πίνδου από τους Βλάχους της Βλαχίας-Ρουμανίας, αλλά οι Ρουμάνοι από τους Βλάχους της Ελλάδας, δλδ των Δωριέων Ελληνο-Ρωμαίων λεγεωνάριων.

Χαρακτηριστικά δε στην Σερβία τους εκεί Βλάχους τους αποκαλούν "Τσιντσάρι" δλδ "Πέμπτοι" aka της Πέμπτης Λεγεώνας, της Μακεδονικής...

Δακτυλίδι αξιωματικού της Πέμπτης Λεγεώνας, της Μακεδονικής

Δωδέκατη, η Κεραυνοβόλος Λεγεώνα

 Η ρήση της Εβίτα Περόν:

"Δεν μπορούν να είναι ιδεαλιστές, επειδή οι ιδέες έχουν την ρίζα τους στη νοημοσύνη, αλλά τα ιδανικά έχουν το βάθρο τους στην καρδιά. Δεν μπορούν να είναι φανατικοί, επειδή οι σκιές δεν μπορούν να κοιταχτούν στον καθρέφτη του Ήλιου."

θυμίζει την ρήση του Μάρκου Αυρηλίου:

"  Σαν να ξεχύνεται μοιάζει ο ήλιος` και όντως, το φως του διαχέεται προς κάθε κατεύθυνση αλλά δεν στερεύει, γιατί αυτή η διάχυση είναι κάτι σαν τέντωμα. Οι λάμψεις του ονομάζονται ακτίνες, από το ρήμα  εκτείνεσθαι. Θα αντιληφθείς τι λογής πράγμα είναι η ακτίνα, αν δεις το φως του ήλιου να τρυπώνει από χαραμάδα μέσα σ' ένα σκιερό σπίτι. Εκτείνεται σε ευθεία γραμμή και πάει ν' ακουμπήσει, θα λέγαμε, πάνω στο πρώτο στερεό πράγμα που θα του ανακόψει την πορεία προς τον παραπέρα αέρα. Και μένει εκεί, όπου μήτε γλιστρά μήτε πέφτει. Έτσι πρέπει να ρέει και να διαχέεται και  η διάνοια: να "εκτείνεται" κι όχι να χύνεται έξω και να στερεύει` και να μη πέφτει και χτυπά με φόρα πάνω στα εμπόδια που θα βρεθούν στο διάβα της, παρά να στέκεται ορθή και να χαρίζει τη λάμψη της στο πράγμα που θα τη δεχτεί. Γιατί αν δεν αντανακλάς το φως, το στερείς κι από τον εαυτό σου."

Μάρκος Αυρήλιος , Τα Εις εαυτόν, βιβλίο Η΄, 57 

The NEW RESISTANCE Manifesto

Το Μανιφέστο της (αμερικανικής) Νέας Αντίστασης

Προλογικό σημείωμα του μεταφραστή.  Η αμερικανική New Resistance αποτελεί μετεξέλλιξη της τριτοθεσίτικης οργάνωσης American Front προς την κατεύθυνση της Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας. Η μετάφραση και η δημοσίευση του Μανιφέστου της Νέας Αντίστασης δεν σημαίνει ταύτιση με όλες τις απόψεις ή σύμμετοχή στις αντιπαραθέσεις, ανάμεσα στις διάφορες εκδοχές και φράξιες των διαφόρων Κινημάτων με το ίδιο όνομα "Νέα Αντίσταση" και την ίδια τεταρτοθεσίτικη ιδεολογική κατεύθυνση, ανά ήπειρο, χώρα ή περιοχή,  που ενδεχομένως να υπάρχουν. 

το έμβλημα της American Front

-> Ένας καλύτερος κόσμος είναι δυνατός

Πολύ συχνά εμείς στις εργατικές τάξεις εσωτερικοποιούμε τη «λογική» του μηδενικού αθροίσματος του καπιταλισμού. Υποθέτουμε ότι για να επιβιώσουμε πρέπει να διεξάγουμε έναν αλά Χομπς «πόλεμο όλοι ενάντια σε όλων» για τη γη, τα τρόφιμα, τα υλικά αγαθά, το νομισματικό πλεονέκτημα, την κοινωνική θέση και τις πρώτες ύλες. Οι εργαζόμενοι όλων των εθνών κινούνται κυνικά ο ένας εναντίον του άλλου από τις άρχουσες τάξεις, αναγκάζονται να διεξάγουν στρατιωτικό και οικονομικό πόλεμο που είναι αντίθετος με τα δικά μας ταξικά συμφέροντα.

Μέσα από τα ελεγχόμενα μέσα ενημέρωσης, η άρχουσα ελίτ αποικίζει ακόμη και τις σκέψεις μας, αναγκάζοντας πολλούς από εμάς να παπαγαλίζουμε νεοφιλελεύθερα δόγματα για τις λεγόμενες «ελεύθερες αγορές» και «ελεύθερο εμπόριο», για την «παγκόσμια δημοκρατία» και τον «παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Φόβοι για οικονομική έλλειψη και ψευδείς εσωτερικές και εξωτερικές απειλές χρησιμοποιούνται για να μας οδηγήσουν σε μια νοοτροπία ότι ο αγώνας της ζωής συνεπάγεται την σύγκρουση με τον άλλο και όχι τη συνεργασία και την αμοιβαία αλληλοβοήθεια. Ενώ η Γη έχει περιορισμένους πόρους, οι υγιείς κοινωνίες –που τοποθετούν τις πνευματικές, πολιτιστικές και πολιτικές σφαίρες πάνω από την καθαρά οικονομική– προτιμούν μια βιώσιμη μακροπρόθεσμη και ακόμη και στερεά κατάσταση («χωρίς ανάπτυξη») από την καρκινική και οικολογικά αυτοκτονική ιδεολογία του υπερ-καπιταλισμού («δημιουργική καταστροφή»). Η ΝΕΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στέκεται υπερ τέτοιων υγιειών κοινωνίων.

το έμβλημα της αμερικανικής New Resistance

-> Τα Χαμένα / Βρεθέντα έθνη της Αμερικής

Η Βόρεια Αμερική είναι μια τεράστια ήπειρος που θα μπορούσε ενδεχομένως να περιέχει εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, μικρά έθνη, θύλακες, πόλεις-κράτη, εσκεμμένες κοινότητες, νομαδικές φυλές και βιο-περιοχές. Η ΝΕΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ αναγνωρίζει ότι οι δημογραφικοί και γεωγραφικοί παράγοντες ωθούν τους Βορειοαμερικανούς να προτιμούν ιστορικά μικρά, ανθρώπινης κλίμακας, αποκεντρωμένα συστήματα παρά μεγάλα, ενιαία, κεντρικά. Τακτοποιημένα κάθετα έθνη-κράτη με συναφή σύνορα είναι αφύσικες επιθέσεις σε αυτήν την αρχέγονη φυλετική/τραιμπαλιστική γη. Η ΝΕΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ προτιμά την αρχή της ετεραρχίας, που ορίζεται ως «σύστημα οργάνωσης γεμάτο με επικάλυψη, πολλαπλότητα, μικτή ανοδική τάση και / ή αποκλίνοντες αλλά συνυπάρχοντες θεσμούς». Η ετεραρχία μπορεί να εφαρμοστεί τόσο σε πολιτικό όσο και σε οικονομικό πλαίσιο.

Υποστηρίζουμε επίσης μια χαλαρή, εθελοντική συνομοσπονδία της Βόρειας Αμερικής τέτοιων πολιτικών μονάδων για την αποτελεσματική ενίσχυση της αλληλοβοήθειας (π.χ. την ανακούφιση από καταστροφές), την κοινή άμυνα, το αλληλέγγυο εμπόριο και τη διαχείριση ευρύτερων κλιμάκων υποδομών και περιβαλλοντικών προβλημάτων.

-> Οι Άνθρωποί μας: Ποιοι είναι;

Όπως και οι εθνικιστές των Μαύρων, των Ινδιάνων και των Chicano, το NEW RESISTANCE είναι ένα κίνημα που κατευθύνεται προς την Εθνική Απελευθέρωση. Οι άνθρωποι μας, όπως εμείς τους ορίζουμε, είναι οι «λευκές» αμερικανικές εργατικές τάξεις, στις οποίες συμπεριλαμβάνουμε το αστικό προλεταριάτο, τους φτωχούς της υπαίθρου, τους άνεργους ή τους υποαπασχολούμενους («επισφαλής εργασία»), καθώς και εκτοπισμένα μέλη της μεσαίας τάξης. Χρησιμοποιούμε τον όρο «λευκό» απρόθυμα για να υποδηλώσουμε την τεράστια δεξαμενή Αμερικανών ευρωπαϊκής καταγωγής και εκείνων που υιοθετούν τα πολιτιστικά ήθη της «λευκής Αμερικής».

Η ΝΕΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ δεν υποστηρίζει ή συγχωρεί ψευδο-επιστημονικές έννοιες της φυλετικής υπεροχής, του βιολογικού ρατσισμού, του αντισημιτισμού, της φυλετικής καθαρότητας και της ευγονικής. Αναγνωρίζουμε, ωστόσο, ότι η ταυτότητα - όπως κι αν ορίζεται - είναι μια σημαντική, άυλη ανθρώπινη ανάγκη παρόμοια με αυτήν της οικογένειας και της πνευματικότητας. Βλέπουμε την ταυτότητα ως μια αποχρωματισμένη πολιτιστική και πνευματική έννοια παρά σαν μια σκληρά αναγωγική βιολογική έννοια.

-> Τάξη vs Φυλή

Ενώ η ΝΕΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ορίζεται ως Εθνικό Απελευθερωτικό κίνημα, δεν επεκτείνουμε καμία φυλετική πίστη στους λευκούς καπιταλιστές ή τους λακέδες τους. Σε οποιαδήποτε σύγκρουση μεταξύ του συστήματος και των εργαζομένων που δεν είναι λευκοί / μικτοί, θα είμαστε πάντα δίπλα στους τελευταίους. Τέλος. Και σε έναν μετα-καπιταλιστικό κόσμο δεσμευόμαστε για συνεργασία και ειρηνική συνύπαρξη με όλους τους άλλους λαούς και αναγνωρίζουμε το δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση και την οικονομική δικαιοσύνη.

-> Έθνοτικοί θύλακες

Ο Malcolm X, μετά την απόρριψή του αντί-λευκού ρατσισμού μετά το προσκύνημά του στη Μέκκα, έκανε την ακόλουθη έξυπνη παρατήρηση:

«Υπήρχε ένα χρωματικό μοτίβο στα τεράστια πλήθη. Μόλις έτυχε να το προσέξω, το παρατήρησα πιο προσεκτικά από τότε. Το να είμαι από την Αμερική με έκανε πολύ ευαίσθητο σε θέματα χρώματος. Είδα ότι οι άνθρωποι που έμοιαζαν συναθροίζονταν μαζί και τις περισσότερες φορές έμεναν μαζί. Αυτό ήταν εντελώς εθελοντικό. δεν υπήρχει άλλος λόγος για αυτό. Αλλά οι Αφρικανοί ήταν με τους Αφρικανούς. Οι Πακιστανοί ήταν με τους Πακιστανούς. Και ούτω καθεξής. Το έβαλα στο μυαλό μου ότι όταν επέστρεφα πίσω στην πατρίδα θα έλεγα στους Αμερικανούς αυτήν την παρατήρηση. ότι όπου η αληθινή αδελφότητα υπήρχε ανάμεσα σε όλα τα χρώματα, όπου κανείς δεν ένιωσε διαχωρισμένος, όπου δεν υπήρχε ούτε σύμπλεγμα «ανωτερότητας», ουτε και κανένα σύμπλεγμα «κατωτερότητας» - τότε εθελοντικά, φυσικά, άνθρωποι του ίδιου είδους αισθάνονταν να τους έλκει αυτό που είχαν κοινό. "

[Η αυτοβιογραφία του Malcolm X, 1965]

Με λίγα λόγια, έτσι βλέπουμε το συχνά ακανθώδες ζήτημα της φυλής και της εθνικότητας. ότι οι άνθρωποι, δεδομένης της επιλογής τους, φυσικά και σχεδόν ασυνείδητα θα «αυτο-διαχωριστούν» σύμφωνα με την αντιληπτή εθνική και θρησκευτική τους ταυτότητα.

Ρήγας Φεραίος Ερ­νέ­στο Τσε Γκε­βά­ρα

 «Είμαι Κου­βα­νός και Αρ­γε­ντι­νός συγ­χρό­νως, και, αν δεν προ­σβάλ­λο­νται οι λα­μπρές εξο­χό­τη­τες των Λα­τι­νο­α­με­ρι­κα­νών εκ­προ­σώ­πων, νιώθω τόσο πα­τριώ­της Λα­τι­νο­α­με­ρι­κά­νος, από οποια­δή­πο­τε χώρα της Λα­τι­νι­κής Αμε­ρι­κής, όσο κα­νέ­νας άλλος, και την ώρα που θα είναι ανα­γκαίο είμαι δια­τε­θει­μέ­νος να δώσω τη ζωή μου για την απε­λευ­θέ­ρω­ση οποιασ­δή­πο­τε από τις χώρες της Λα­τι­νι­κής Αμε­ρι­κής, χωρίς να ζη­τή­σω τί­πο­τα από κα­νέ­ναν, χωρίς να απαι­τή­σω τί­πο­τα, χωρίς να εκ­με­ταλ­λευ­τώ κα­νέ­ναν».

Ερ­νέ­στο Τσε Γκε­βά­ρα, Ομι­λία στη ΓΣ του ΟΗΕ, 11/12/1964.

"Βουλγάροι κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί,

Αράπηδες και άσπροι, με μια κοινήν ορμή,

Για την ελευθερίαν, να ζωσωμεν σπαθί,

πως είμαστ’ αντρειωμένοι, παντού να ξακουσθεί.

Όσοι απ’ την τυραννίαν, πήγαν στην ξενιτιά

στον τόπον του καθ’ ένας, ας έλθει τώρα πια.

Και όσοι του πολέμου, την τέχνην αγροικούν

Εδώ ας τρέξουν όλοι, τυρράνους να νικούν.

Η Ρούμελη τους κράζει, μ’ αγκάλες ανοιχτές,

τους δίδει βιό και τόπον, αξίες και τιμές.

Ως ποτ’ οφικιάλιος, σε ξένους Βασιλείς;

έλα να γένεις στύλος, δικής σου της φυλής.

Κάλλιο για την πατρίδα, κανένας να χαθεί

ή να κρεμάσει φούντα, για ξένον στο σπαθί.

Και όσοι προσκυνήσουν, δεν είναι πια εχθροί,

αδέλφια μας θα γένουν, ας είναι κι εθνικοί.

Μα όσοι θα τολμήσουν, αντίκρυ να σταθούν,

εκείνοι και δικοί μας, αν είναι, ας χαθούν.

Σουλιώτες και Μανιάτες, λιοντάρια ξακουστά

ως πότε στες σπηλιές σας, κοιμάστε σφαλιστά;

Μαυροβουνιού καπλάνια, Ολύμπου σταυραητοί,

κι Αγράφων τα ξεφτέρια, γεννήστε μια ψυχή.

Ανδρείοι Μακεδόνες, ορμήσετε για μια,

και αίμα των τυράννων, ρουφήξτε σαν θεριά.

Του Σάββα και Δουνάβου, αδέλφια Χριστιανοί,

με τα άρματα στο χέρι, καθ’ ένας ας φανεί,

Το αίμα σας ας βράσει, με δίκαιον θυμόν,

μικροί μεγάλοι ομώστε, τυράννου τον χαμόν.

Λεβέντες αντρειωμένοι, Μαυροθαλασσινοί,

ο βάρβαρος ως πότε, θε να σας τυραννεί.

Μην καρτερείτε πλέον, ανίκητοι Λαζοί,

χωθείτε στο μπογάζι, μ’ εμάς και σεις μαζί.

Δελφίνια της θαλάσσης, αζδέρια των νησιών,

σαν αστραπή χυθείτε, χτυπάτε τον εχθρόν.

Της Κρήτης και της Νύδρας, θαλασσινά πουλιά,

καιρός είν’ της πατρίδος, ν’ ακούστε την λαλιά.

Κι όσ’ είστε στην αρμάδα, σαν άξια παιδιά,

οι νόμοι σας προστάζουν, να βάλετε φωτιά.

Με εμάς κι εσείς Μαλτέζοι, γενείτε ένα κορμί,

κατά της τυραννίας, ριχθείτε με ορμή.

Σας κράζει η Ελλάδα, σας θέλει, σας πονεί,

ζητά την συνδρομήν σας, με μητρική φωνή."

Θούριος (Απόσπασμα), Ρήγας Φεραίος

Ηλεκτρικος Θησεας

 Παύλος Σιδηρόπουλος

27 Ιουλίου 1948, 6 Δεκεμβρίου 1990

NSP - Renuncio

 

Δεν μπορούν να είναι φανατικοί, επειδή οι σκιές δεν μπορούν να κοιταχτούν στον καθρέφτη του Ήλιου

 «Μόνο οι φανατικοί που είναι ιδεαλιστές και σεχταριστές δεν παραδίδονται. Οι ψυχροί, οι αδιάφοροι, δεν πρέπει να υπηρετούν τον λαό. Και δεν μπορούν να τον υπηρετήσουν ακόμα κι αν θα το ήθελαν.

Ο φανατισμός είναι η μόνη δύναμη που ο Θεός άφησε την καρδιά για να κερδίσει τις μάχες της. Είναι η μεγάλη δύναμη των λαών: η μόνη που δεν έχουν οι εχθροί τους, επειδή έχουν καταστείλει από τον κόσμο ολάκερο όλα όσα ηχούν στην καρδιά. Γι 'αυτό θα τους νικήσουμε. Διότι ακόμα κι αν έχουν χρήματα, προνόμια, ιεραρχίες, δύναμη και πλούτο, δεν μπορούν ποτέ να είναι φανατικοί. Επειδή δεν έχουν καρδιά. Εμείς ναι.

Δεν μπορούν να είναι ιδεαλιστές, επειδή οι ιδέες έχουν την ρίζα τους στη νοημοσύνη, αλλά τα ιδανικά έχουν το βάθρο τους στην καρδιά. Δεν μπορούν να είναι φανατικοί, επειδή οι σκιές δεν μπορούν να κοιταχτούν στον καθρέφτη του Ήλιου.

Αντιμέτωποι, αυτοί και εμείς, αυτοί με όλες τις δυνάμεις του κόσμου και εμείς με τον φανατισμό μας, θα κερδίζουμε πάντα.

Πρέπει να είμαστε πεπεισμένοι για πάντα: ο κόσμος θα ανήκει στους λαούς όταν οι λαοί αποφασίσουν να αναφλεγούν στην ιερή φωτιά του φανατισμού. Να καούμε για να είμαστε σε θέση να κάψουμε, χωρίς να ακούσουμε τη σιωπή του μέτριου και των μαλθακών που μας μιλούν για σύνεση. "

- Eva Duarte de Perón, "Το μήνυμά μου"

                                                           

EVITA PERON

7 Μαΐου 1919 – 26 Ιουλίου 1952

Πρώτα απ' όλα θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους συντρόφους για την αγάπη και το ενδιαφέρον τους, όσο εγώ ήμουνα στο νοσοκομείο. Η αφοσίωσή σας προς το πρόσωπό μου ήταν το καλύτερο φάρμακο για να ξανασταθώ στα πόδια μου. Σας ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά. Τώρα που αισθάνομαι καλύτερα θ' αγωνιστώ με το ίδιο πάθος με πριν, για τα δίκαια της πατρίδας μας, να πολεμήσω στο πλάι του ηγέτη μας Περόν, για σας και με εσάς, για τον Περόν και την Αργεντινή ως τον θάνατο.Κι αν εγώ χαθώ, ξέρω ότι σείς θα πάρετε τ' όνομα μου και θα το κάνετε σύμβολο για τη νίκη. Ο Θεός είναι μαζί μας διότι μόνο εμείς αγωνιζόμαστε κατά της φτώχειας, εναντίον της αδικίας, εναντίον της ολιγαρχίας και των συντηρητικών. Γι' αυτό η νίκη θα είναι μαζί μας αργά ή γρήγορα. Θα ήθελα να σας πω πάρα πολλά πράγματα αλλά οι γιατροί μου έχουν απαγορέψει να μιλάω προς το παρόν πολύ ώρα.

Εγώ σας δίνω όλη την καρδιά μου και σας δηλώνω ότι είμαι σίγουρη ότι σε λίγο καιρό θα βρίσκομαι στον αγώνα, πλάι σας, με περισσότερες δυνάμεις, με περισσότερη αγάπη για τον αγώνα αυτού του λαού που τόσο αγαπώ, όπως αγαπώ τον Περόν.Γνωρίζω τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το κόμμα μας και την φτηνή προπαγάνδα των αντιπάλων μας. Αυτή η χυδαία προπαγάνδα επικεντρώνεται σε δύο σημεία, που θα ήθελα να σχολιάσω όπως εγώ κάνω καλύτερα, δίχως να με διακόψετε.

Το πρώτο σημείο είναι που κατηγορούν τον Περόν ως φασίστα. Εγώ μέχρι σήμερα δεν ήξερα ότι είναι κακό να είσαι φασίστας! Τώρα τελευταία αρχίζω να το μαθαίνω! Όταν ο Περόν πήρε στα χέρια του τις τύχες της Αργεντινής και του λαού της, εφάρμοσε ένα πολιτικό πρόγραμμα που εξασφάλισε την εθνική ανεξαρτησία της χώρας μας και την κοινωνική ευημερία του λαού μας. Δεν ξέρω αν συτό το πρόγραμμα ήταν τότε "φασιστικό"! Εκείνο που ξέρω είναι ότι είχε την επιδοκιμασία και την αποδοχή όλου του λαού μας και σίγουρα "δημοκρατικό" δεν ήταν. Διότι αν ήταν θα συνέχιζε την εκμετάλευση του λαού όπως έκαναν τόσες και τόσες "δημοκρατικές" κυβερνήσεις πριν από τον Περόν. Ξέρω ακόμα ότι ο χαρακτηρισμός του "φασίστα" που αποδίδουν στον Περόν δεν προέρχεται από τους εργάτες και τους αγρότες, οι οποίοι βρίσκονται ψυχή και σώμα δίπλα στον ηγέτη τους, αλλά από την αριστοκρατία, τους ψηλομύτες απομεινάρια της φεουδαρχίας, που δυστυχώς δεν έχουμε εξαλείψει οριστικώς από την κοινωνία σύντροφοι. Αυτοί οι "αριστοκράτες" φοβούνται την επιτυχία του σοσιαλιστικού προγράμματος του Περόν και αγωνίζονται να τορπιλίσουν τους αγώνες του κόμματός μας. Εμείς πάντως σύντροφοι δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα αν μείνουμε ενωμένοι ως το τέλος. Από την στιγμή που ο Αργεντινός εργάτης είναι πλάι μας, η νίκη θα είναι με το μέρος μας.

Στο δεύτερο σημείο που κατακρίνουν τον Περόν είναι στο ότι παντρεύτηκε μια "πόρνη". Παρακαλώ σύντροφοι μην ταράζεστε. Θα ήθελα να δώσω απ' αυτό το βήμα μια απάντηση σ' αυτούς τους υπερασπιστές της "ηθικής". Κύριοι και κυρίες "ηθικολόγοι" από τη στιγμή που οι γυναίκες σας παριστάνουν τις κυρίες ντυμένες στα γουναρικά και χρυσαφικά τους, ξενυχτώντας σε λέσχες αντί να κοιμίζουν τα παιδιά τους, φλερτάροντας με τον πρώτο τυχόντα ψευτοαριστοκράτη, σπαταλώντας τα λεφτά της οικογένειάς τους, ντύνοντας τους αγαπητικούς τους, και τις περισσότερες φορές εν γνώσει σας, γίνεστε ευσυνειδητά κερατάδες, τότε πολύ ευχαρίστως εγώ θ' αποδεχθώ τον χαρακτηρισμό της "πόρνης". Διότι αν δεν κάνω λάθος, και η Μαρία Μαγδαληνή "πόρνη" ήταν, και βρισκόταν στο πλάι του Χριστού όπως κι εγώ βρίσκομαι στο πλευρό του Περόν και του Αργεντίνικου λαού! Μακάρι να υπήρχαν κι άλλες γυναίκες στον κόσμο που να έχουν την αμέριστη αγάπη ενός ολόκληρου λαού, όπως έχω εγώ, η "πόρνη", που λένε οι "ηθικολόγοι".

Σύντροφοι την ομιλία μου θα την κλείσω κάπου εδώ. Δυστυχώς δεν έχω συνέλθει πλήρως από την αρρώστια μου. Θα επαναλάβω και πάλι ότι θα βρίσκομαι για πάντα στο πλευρό σας, στον Περόν, στον αγώνα του λαού μας και της πατρίδας μας. Εύχομαι ότι μετά από εμάς, ο Θεός θα στείλει κι άλλους "φασίστες" κι άλλες "πόρνες" για να υπηρετήσουν την Αργεντινή όπως εγώ και ο Περόν. Και τώρα πιστοί μου σύντροφοι θα ήθελα, για να για να ξαναθυμηθούμε τους αγώνες μας και να ξαναβρούμε το κέφι μας, να τραγουδήσουμε πάλι το "θα γυρίσω από το θάνατο και θα είμαστε χιλιάδες". Ευχαριστώ που με ακούσατε.

Μπουένος Άιρες, Απρίλιος, 1952

από εδώ:

Έρημη Χώρα

U.S. fuels Cuba protests to push regime change

 

VII BATALLÓN DE LA MUERTE - Primavera (División Azul)/In Memoriam/Mourning Soul

 

Όταν ο Fidel Castro διάβαζε Jose Antonio Primo de Rivera και ο Guevara ήταν λαϊ(κι)στής*

 

 του Luigi Copertino 

μετάφραση από εδώ:

https://www.maurizioblondet.it/quando-fidel-castro-leggeva-jose-antonio-primo-de-rivera-e-che-guevara-era-populista/

Μιλάμε για τα πολιτικά κινήματα και τα καθεστώτα που γεννήθηκαν στην Ισπανική πολιτισμική περιοχή, μεταξύ της Ιβηρικής χερσονήσου και της Λατινικής Αμερικής: Φαλαγγισμός, Φρανκισμός, Περονισμός και Κουβανικός Σοσιαλισμός.

Τα πρώτα τρία θεωρούνται δεξιά και το τελευταίο αριστερό. Στην πραγματικότητα, ήδη μεταξύ των τριών πρώτων, η ταξινόμηση στα δεξιά είναι πολύ προβληματική: γιατί αν ο Φρανκισμός ήταν σίγουρα αυταρχικός και εθνικό-συντηρητικός, δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο για τον αρχικό Φαλαγγισμό ή τον Αργεντίνικο Περονισμό που ήταν μάλλον Εθνικιστικά κινήματα εκσυγχρονισμού με ισχυρές κοινωνικές, αν όχι σοσιαλιστικές τάσεις και, ως εκ τούτου, μπορεί να κατηγοριοποιηθούν, αν και με όλα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, στην «Φασιστική» τυπολογία, η οποία από μόνη της ξεφεύγει από το περιοριστικό «δεξιό - αριστερό» σχήμα, συμπεριλαμβανομένων ακριβώς εκείνων των κινήσεων που προσπάθησαν τον εικοστό αιώνα μια σύνθεση μεταξύ Εθνικισμού και Σοσιαλισμού.

Είναι πάνω απ 'όλα ο καραϊβικός σοσιαλισμός στον οποίο δεν πρέπει να τονιστεί ο μαρξιστικός χαρακτήρας, με τη σκληρή και καθαρή έννοια της διαλεκτικής - υλιστικής φιλοσοφίας του Μαρξ, αλλά μάλλον ως τυπικό λαϊκίστικο κίνημα της Νότιας Αμερικής, επομένως ακόμη και «χριστιανικό» με τον τρόπο του, που τον φέρνει πολύ κοντά με τον Αργεντίνικο Περονισμό .

Τόσο ο Τσε Γκεβάρα όσο και ο Φιντέλ Κάστρο δεν γεννιούνται Κομμουνιστές, ενδεχομένως γίνονται. Και το γίνονται σύμφωνα με μια υπόθεση που δεν μας επιτρέπει να τους χαρακτηρίσουμε Μαρξιστές με την αυστηρή έννοια.

Οι Che και Lider Maximo γεννιούνται εθνικο-λαϊ(κι)στές. Άρχισαν την πολιτική τους περιπέτεια στο όνομα των "libertadoras" και των αντιιμπεριαλιστικών εθνικών επαναστάσεων. Αναμφίβολα, η Βολιβαριανή κληρονομιά, η οποία ήταν πάντα ισχυρή στη Νότια Αμερική, αντηχεί εδώ, και μέσω αυτής επίσης μια ορισμένη «προοδευτική μασονική» επιρροή. Όμως, πάνω απ 'όλα, υπήρχε, σε αυτήν την αρχή, η ηχώ του αργεντίνικου "giustizialismo", του Περονισμού. Σε λίγα χρόνια ο συνταγματάρχης Juan Domingo Perón κατάφερε να εκσυγχρονίσει την Αργεντινή, στο όνομα της οικονομικής ανεξαρτησίας του έθνους, να την απελευθερώσει από την κυριαρχία του αγγλοαμερικανικού κεφαλαίου, και στο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης που εφαρμόστηκε σύμφωνα μια διαταξικότητα κοινωνικά προηγμένη. «Θέλουμε μια κοινωνικά δίκαιη, οικονομικά ελεύθερη και πολιτικά κυρίαρχη Αργεντινή», γράφτηκε στο Πολιτικό Μανιφέστο του Περόν.

Ωστόσο, στην αρχική φάση της εθνικής επανάστασης της Κούβας, υπήρχε επίσης μια τρίτη, ισχυρή πολιτιστική επιρροή, με μεσολάβηση ακριβώς από τον Περονισμό: αυτή του Φαλαγγισμού του Χοσέ Αντόνιο, ο οποίος ποτέ δεν ήρθε πραγματικά στην εξουσία, αλλά του οποίου η ιδεαλιστική κληρονομιά είχε εξαπλωθεί στο σύνολο του ισπανόφωνου Κόσμου.

Περονισμός

Μεταξύ 1944 και 1955 - με τη θεμελιώδη υποστήριξη της συζύγου του, της πρώην ηθοποιού του ραδιοφώνου Eva Duarte, που έγινε για τις λαϊκές μάζες Evita, η "Madonna των ντεσκαμισάδος", μια γυναικεία παρουσία, εντός ενός προεδρικού καθεστώτος του οποίου τα πλαίσια προήλθαν από το στρατό και τα συνδικάτα, τα οποία ζύμωσαν την ιδιαίτερη αριστερή ψυχή του Περονισμού (που αργότερα ονομάστηκε "montonera") - ο Juan Domingo Perón είχε οδηγήσει την Αργεντινή, απομακρύνοντας την ημι-αποικιακή κυριαρχία της Αγγλίας και των ΗΠΑ, και είχε ξεκινήσει, όχι χωρίς αντιφάσεις, τη διαδικασία εκσυγχρονισμού. Ο Περόν πέτυχε τον εκσυγχρονισμό της Αργεντινής μέσω της εκβιομηχάνισης με αντικατάσταση - υπερασπίστηκε προστατευτικά την αναδυόμενη εθνική βιομηχανία αντικαθιστώντας με την εγχώρια παραγωγή τις εισαγωγές που, μέχρι τότε, ανάγκαζαν το έθνος να εξαρτάται από το εξωτερικό - και μέσω μιας εμπνευσμένης κοινωνικής πολιτικής σε μια κοινωνικά πολύ προχωρημένη διαταξικότητα.

Ο Περόν ήταν στρατιωτικός συνταγματάρχης και ήρθε στην κυβέρνηση μετά από στρατιωτικό πραξικόπημα το 1943, όπου είχε το ρόλο του υπουργού Εργασίας. Η προηγμένη κοινωνική του πολιτική του κέρδισε αμέσως την υποστήριξη του CGT, της μεγαλύτερης εργατικής ένωσης της Αργεντινής. Η Περονιστική κοινωνική πολιτική αποσκοπούσε στο συνδυασμό των συμφερόντων της νεογέννητης Αργεντινής επιχειρηματικότητας, που την υπερασπίστηκε από τον ξένο ανταγωνισμό, με εκείνα της εργατικής τάξης που ήθελαν να ενταχθούν στην εθνική βιομηχανία. Η Περονιστική διαταξικότητα ωφέλησε τις λαϊκές τάξεις περισσότερο από τις βιομηχανικές. Εν ολίγοις, έκλεινε περισσότερο προς τα αριστερά, σε σύγκριση με το μοντέλο από το οποίο ο Perón, που δεν το έκρυψε, εμπνεύστηκε.

Αυτό το μοντέλο ήταν το συντεχνιακό πείραμα που προσπάθησε το 1930 στην Ιταλία ο Φασισμός. Ο Περόν ήταν, ως στρατιωτικός επίκουρος, στη Ρώμη και το Τσιέτι, και ήταν ενθουσιασμένος για την κοινωνική πολιτική του Φασισμού που προδιέγραφε μια κοινωνική και εθνική επανάσταση από τα πάνω. Μια Επανάσταση, αναμφίβολα, που όμως παρέμεινε εν μέρει εξαρτημένη από τις δεξιές, εθνικιστικές και συντηρητικές συνιστώσες, αλλά η οποία είχε μέσα της, στη «Φασιστική Αριστερά», τις δυνάμεις να ξεπεραστούν αυτές οι συνθήκες.

Στην Αργεντινή, ο Περόν επανέλαβε το Ιταλικό πείραμα χωρίς, λόγω των ιδιαίτερων ιστορικών συνθηκών εκείνης της στιγμής σε αυτήν τη χώρα, πάρα πολλούς συντηρητικούς συμβιβασμούς. Η Περονική πολιτική ήταν μια ανοιχτή επίθεση κατά της «ολιγαρχίας». Η διαμάχη εναντίον της ολιγαρχίας τέθηκε σε πολύ υψηλά επίπεδα, συμπεριλαμβανομένης της προπαγάνδας, από τη σύζυγο του, Evita, ταπεινής κοινωνικής καταγωγής (παράνομη κόρη ενός γαιοκτήμονα και μιας υπηρέτριας, αλλά που ποτέ δεν αναγνωρίστηκε από τον πατέρα της).

Αν και ο Peron ανήκε στην GOU (United Officer Group), μια ένωση, οργανωμένη ως ημι-μασονική λέσχη, αξιωματικών που ήταν συμπαθείς προς τους Ευρωπαϊκούς Φασισμούς, ο Περονισμός σήκωσε αμέσως την σημαία του Καθολικισμού μαζί με του εθνοκοινωνικού. «Ο "giustizialismo" είναι μια νέα αντίληψη της ζωής, απλή, πρακτική, δημοφιλής, βαθιά χριστιανική και βαθιά ανθρωπιστική», συνέχισε το Πολιτικό Μανιφέστο του Περόν. Η πολιτική προσήλωση στον Καθολικισμό οφείλεται, χωρίς αμφιβολία, στο γεγονός ότι ήταν η «εθνική θρησκεία».

Εκτός από αυτό, υπάρχει ένα άλλο στοιχείο που θα περάσει στην Κουβανική Επανάσταση, δηλαδή η λεγόμενη "Τρίτη Θέση", ή "Τριτοθεσιτισμός" ο Τρίτος Δρόμος μεταξύ του Καπιταλισμού και του Κομμουνισμού που γίνεται, στο επίπεδο της διεθνούς πολιτικής, ο τρίτος δρόμος μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και την Σοβιετική Ένωση (Ιδέα - Δύναμη που θα την ενστερνιστούν όλες οι Ευρωπαϊκές νεοφασιστικές ομάδες).

«Αλλά το σημαντικό ήταν αυτό: ένας κόσμος ήδη χωρισμένος σε ιμπεριαλισμούς και ένας τρίτος αντιφρονούντας που λέει: Όχι, ούτε με τον έναν ούτε με τον άλλο, είμαστε σοσιαλιστές, αλλά εθνικοί σοσιαλιστές. Είναι μια τρίτη θέση μεταξύ του σοβιετικού σοσιαλισμού και του Yankee καπιταλισμού».

Ο "Τσε" Γκεβάρα "Περονιστής"

Όταν ο Fidel Castro συνάντησε τα Waffen - SS

του Αλεξόπουλου Στέλιου

Μετά την πτώση της Ευρώπης το 1945 χιλιάδες Εθνικοσοσιαλιστές και Φασίστες βρίσκουν καταφύγιο στην Νότια Αμερική. Εκεί φτιάχνουν καταφύγια ή οργανώνουν μυστικές ομάδες κρούσης και στρατόπεδα, αναζωογονούν τις ευρωπαϊκές παροικίες και συμμετέχουν σε κυβερνήσεις που εναντιώνονται στον Αμερικανισμό. Υπήρχαν άλλωστε προπολεμικά  οι οργανωτικές και ιδεολογικές βάσεις που βοήθησαν στην ανάπτυξη διαφόρων μεταπολεμικών κινημάτων και κομμάτων με έντονο το αντισιωνιστικό και το αντικαπιταλιστικό πρόσημο, τα οποία και αναπτύχθηκαν στο υπογάστριο της μισητής υπερδύναμης που διαφεντεύει τον κόσμο προς όφελος των χρηματιστηρίων των πολυεθνικών και των μυστικών εταιρειών.

Η επανάσταση στην Κούβα το ’59 η οποία είχε ως κορυφαίο παράδειγμα το αντάρτικο του Στρατηγού Γρίβα, αρχικά πορεύτηκε σε εθνικιστικά πλαίσια αλλά αργότερα βρήκε αρωγή και ενίσχυση στους κόλπους του Σοβιετισμού ως μια οδυνηρή ανάγκη για να εναντιωθεί άμεσα στους Αμερικανούς. Η διαμόρφωση του καθεστώτος υπήρξε κομβικό ιστορικό σημείο και μια αναφορά για όλους όσους ονειρεύονταν την συντριβή του ιμπεριαλισμού. Ήταν μια προσωρινή νίκη η οποία έλαβε μέρος - την ίδια εποχή με την ΕΟΚΑ Α’ - απέναντι στον αδηφάγο καταναλωτισμό της Ουάσιγκτον που ονειρεύεται ένα ψυγείο Coca - Cola και ένα κατάστημα McDonald's σε κάθε πόλη και σε κάθε χωριό, ένα καζίνο ή πορνείο για όλους όσους έχουν χρήματα από κάθε είδους δραστηριότητα που ευλογεί και προωθεί ο φιλελευθερισμός.

Ο Περουβιανός Οκτώβρης του ’68, η αντίσταση των Αργεντινών Εθνικοσοσιαλιστών απέναντι στις ομάδες θανάτου των δεξιών στρατιωτικών και αστυνομικών που υπηρετούσαν τις ΗΠΑ και την πλουτοκρατία, η θυσία των Χιλιανών εργατών Εθνικοσοσιαλιστών που εκτελέστηκαν σε δημόσια θέα από την προδοτική ακροδεξιά, ο αγώνας στην Βολιβία όπου οι «αριστεροί» Φασίστες του MNR πολέμησαν μαζί με τους αριστερούς πατριώτες απέναντι στον θανάσιμο εχθρό και υπέρ της επανάστασης του ‘52, η ηρωική στάση του Περονιστή Γκεβάρα που φώναξε το «Πατρίδα ή Θάνατος» και είναι σύμβολο της «Τρίτης Θέσης» και της «Εθνικιστικής Αριστεράς» καθώς και η πρωτοκαθεδρία του Εθνικοεπαναστάτη Περόν που μαζί με την «Αγία Εβίτα» φώτισαν με το παράδειγμα τους το μονοπάτι της κοινωνικής δικαιοσύνης και έγιναν σημαία για τους φτωχούς Montoneros. 

Τα πρόσωπα και τα κινήματα αυτά είναι μόνο μερικές ψηφίδες στην πολύχρωμη ιστορία της ηπείρου που επαναφέρει διαχρονικά τον Πατριωτικό Σοσιαλισμό σε όλες τις χώρες της περιοχής από τα ορυχεία της Χιλής μέχρι τις αυτόνομες κοινότητες των «εθνικοαναρχικών» Ζαπατίστας στο Μεξικό. Όμως η ιστορική σύνδεση δεν σταματάει εκεί αλλά η πολεμική εμπειρία είναι μια εφεδρεία για όσους θέλουν να ενισχύσουν τις δυνάμεις τους μέσα από την θυσία των Ευρωπαϊκών στρατευμάτων. 

Ο Castro ή El Comandante μια προσωπικότητα που μπήκε πολλές φορές στο στόχαστρο των Αμερικανών και ο ιστορικός Hugh Thomas τον ονόμασε ως έναν «Φασίστα της Αριστεράς» -

Fascism as root and consequence of the Cuban Revolution

 

The Revolutionary Conservative The Zenith against the Center

Taking into consideration historical organizations such as the Revolutionary National Syndicalist Legion, the National Worker’s Commission, the National-Syndicalist Worker’s Youth, the Cuban National Fascist Party or the very same Cuban Falange; the rich island of Cuba had already had its first contacts with what would came to be known as the political third position.

With its first followers portraying gray shirts and marking at the pace of their leader Jesus Marinas, who portrayed with pride the gesture of an organic Fascism which seemed to have found the unique possibility of taking such doctrine to the Cuban people, on the modern streets of New Habana of 1938 and to the most rural fields of the agrarian landscape. Such was the initiative that would come to forge the first canvases of the revolutionary spirit, of a movement that emerged from its earliest tempest as a purely identitarian nationalism of popular character.

There exist three general roots to the emergence of the third position in Latin-America; the Fifth Column which looked to generate a support to the Axis powers during the conflict, the unknowing and thus manipulation of the term in favor of a varied purpose and the authentic symptomatic necessity of an alternative above the already tiring traditional politics. Being the case of Cuba, one almost exclusive under a comparison of continental reach.

The following text digs up a lost notion which orbits the specter of a new theme, which I exhibit in a collaborative work with the Sandinista, Peter.

Castro’s Fascism