άρθρο για τον Αναρχοφασισμό στον Μαύρο Κρίνο
του Wolfangel
Κάθε συνειδητοποιημένος συναγωνιστής ή σύντροφος που υπερασπίζεται
τις «εθνοκοινωνικές» ιδέες θα πρέπει να απορρίπτει ως παράνομες και αντισυνταγματικές τις
αστικές μεταπολεμικές κυβερνήσεις, αφού τα όργανα τους καταδιώκουν τις ιδέες μας και είναι
αντιλαϊκές και αντεθνικές σε όλα τα επίπεδα. Τουτέστιν αυτή η παραδοχή
οδηγεί αυτομάτως στο γεγονός ότι ο σημερινός Συναγωνιστής οφείλει να
είναι και Άναρχος - κατά τον Ernst Junger - και «νεοφασίστας» αφού ο Φασισμός είναι το απόλυτο κακό στην αστική
δημοκρατία και το μόνο «ιδεολογικό δόρυ» που μπορεί να «τυφλώσει» τον
παρλιαμενταρικό Κύκλωπα.
Γράφει ο Γερμανός διανοητής και πολεμιστής: «Ο αναρχικός είναι ο
συνεταίρος του μοναρχικού, τον οποίον ονειρεύεται να καταστρέψει.
Κτυπώντας το άτομο, εγκαθιδρύει την τάξη της διαδοχής. Η κατάληξη
«-ισμός» έχει περιοριστικό νόημα: δίνει έμφαση στην βούληση εις βάρος
της ουσίας. [...] Ο θετικός ομόλογος του αναρχικού είναι ο άναρχος. Ο
τελευταίος δεν αποτελεί τον συνεργάτη του μοναρχικού, αλλά τον αντίποδά
του, τον άνθρωπο , την δύναμη του οποίου δεν μπορεί να κατανοήσει,
μολονότι είναι πολύ επικίνδυνος. Δεν είναι ο αντίπαλος του μοναρχικού,
αλλά ο ομόλογός του. Ο μοναρχικός επιθυμεί να εξουσιάζει ένα πλήθος
ανθρώπων, ακόμα και όλους τους ανθρώπους. Ο άναρχος θέλει να εξουσιάζει
τον εαυτό του και μόνον. Αυτό του προσδίδει μία αντικειμενική, έως και
σκεπτικιστική στάση έναντι της εξουσίας, τις μορφές της οποίας επιτρέπει
να περνούν από μπροστά του - σαφώς ακαθόριστα, όχι, όμως, χωρίς φιλικά
συναισθήματα , χωρίς ιστορικό πάθος».
Ο φόβος και ο τρόμος για τον βολεμένο δούλο των σύγχρονων σαράφηδων δεν
είναι οι εθνομηδενιστικές δυνάμεις αλλά μόνο αυτοί που υπερασπίζονται
την ταυτότητα. Στην πραγματικότητα όμως για όσους
μπορούν να δουν καθαρά την αλήθεια ο αξιακός πυρήνας του «Φασισμού» δεν
χωράει σε καλούπια. Σπάει ως κινούμενη λάβα τα στεγανά παίρνει συνέχεια
μια νέα μορφή αναλλοίωτη ως προς την δυναμική του πυρήνα, αλλά δεν χάνει
την σύνθεση παρά την ευμετάβλητη ιστορική διαδρομή. Για εμάς - και όχι
για τους αστούς και τους υποτακτικούς τους - είναι η ιστορική και
ρεαλιστική σύνθεση του Επαναστατικού Εθνικισμού και του Επαναστατικού
Σοσιαλισμού. Ονομάστηκε και «Τρίτη Θέση» και προήλθε
από μια «μίξη» ιδανικών, η μόνη ρεαλιστική απάντηση απέναντι στον στείρο
δογματισμό των δημίων της δημοκρατίας.
Δεν είναι τυχαίο ότι γεννήθηκε ιστορικά στους πυρήνες των «fasci» των εργατών γης, και αυτό το μωρό το φάσκιωσαν οι μαίες της ιστορίας
με το μαύρο χρώμα που ήταν και το σύμβολο της εξέγερσης των κολασμένων,
οι οποίοι εναντιώθηκαν στους τσιφλικάδες και στους πλουτοκράτες παπάδες.
Ας μην ξεχνάμε ότι μαύρα ήταν και τα λάβαρα των Ελλήνων αγροτών που
συγκρούστηκαν με την βασιλική χωροφυλακή φωνάζοντας στο Κιλελέρ «Ζήτω η Ελλάς!». Ως κίνηση «βαφτίστηκε» από τους Ιταλούς αρχικά με την έννοια της
«αυτονομίας» αλλά στον ελληνικό χώρο κινηματικά εκφράστηκε με τους
Επίστρατους στα Νοεμβριανά του 1916 οι οποίοι υπήρξαν και οι πρόδρομοι
της Ιδέας όπως περιγράφει γλαφυρά ο διανοητής Αρίστος Καμπάνης.
Μια ιστορική πρόκληση ένας τυφώνας σε δρόμους και εργοστάσια, που έγινε
ο σπόρος για ολόκληρη την Ευρώπη αλλά και άλλες ηπείρους αργότερα αν και
προϋπήρχαν και αλλού ανάλογες προσπάθειες, όμως η χώρα του D’Annunziο και οι Squadristi ως άλλοι Προμηθείς έφεραν στο επίκεντρο του κόσμου την φωτιά των Θεών,
την απάντηση στο καίριο ερώτημα για το πώς θα πορευτεί η Ευρώπη μέσα
στις ιστορικές εξελίξεις απέναντι σε μια επανάσταση της αχανούς ανατολής
και στην βουλιμία της προτεσταντικής δύσης.
Αν αγαπητέ αναγνώστη βάλεις τον Φασισμό στο ιστορικό μικροσκόπιο θα
βρεις μέσα σε αυτόν κάποια πρόσωπα με διαφορετικές αφετηρίες ιδεών.
Ξεχωρίζουν οι D’ Annunzio - ο νονός του Φασισμού - Nietzsche, Sorel, Stirner, Junger. Οι τέσσερις πρώτοι επηρέασαν βαθύτατα τον ιδρυτή του
σύγχρονου Φασισμού και γιό ενός αναρχικού σιδερά τον Mussolini ο οποίος κατάφερε να ενώσει στον «αγροτοφασισμό» του 1919
συνδικαλιστές, εθνικιστές, αναρχικούς, φουτουριστές, κομμουνιστές,
σοσιαλιστές, μοναρχικούς και να εξυμνήσει τον Έρωτα, τον Θάνατο, τον
Αγώνα, την Πίστη, την Αφοσίωση και τον πραγματικό Σοσιαλισμό μακριά από
τις αλλότριες επιρροές.
Ο Μουσολίνι, επίσης, εξυμνούσε τις αρετές των συνωμοτών Μπαμπέφ και
Μπλανκί. Ο πυρήνας της πολιτικής φιλοσοφίας του και ένα σταθερό
χαρακτηριστικό και της σοσιαλιστικής και της Φασιστικής σταδιοδρομίας
του είναι η πίστη του στην αναγκαιότητα και την αποτελεσματικότητα της
βίας ως μέσου για την κοινωνική αλλαγή. Ανεξάρτητα από τον Μουσολίνι και
την τάση του, οι συνδικαλιστές συνέβαλαν τα μέγιστα στην ανάπτυξη του
Φασισμού. Αυτοί οι πρωτο-φασίστες συνδικαλιστές δεν ήταν ποτέ
μουσολινικοί ούτε και δεξιοί εθνικιστές, αλλά ανέπτυξαν ένα δικό τους
αριστερό κορπορατισμό ή εθνικό συνδικαλισμό. Προετοίμασαν το έδαφος για
τον ολοκληρωτικό κορπορατισμό. Οι σημαντικότεροι από αυτούς ήταν ο
Σέρτζιο Πανούντσιο, ο Ολιβέτι, ο Ροσόνι, ο Οράνο και ο Λαντσίλο. (Ο
Ολιβέτι και ο Πανούντσιο επηρέασαν τον Μουσολίνι τα χρόνια 1904-1908).
Να σημειώσουμε ότι οι περισσότεροι συνδικαλιστές της εργατικής τάξης
έγιναν Φασίστες.