Άναρχοι και Φαιοί, Αντιαστοί και Λύκοι

άρθρο για τον Αναρχοφασισμό στον Μαύρο Κρίνο

 του Wolfangel 

Κάθε συνειδητοποιημένος συναγωνιστής ή σύντροφος που υπερασπίζεται τις «εθνοκοινωνικές» ιδέες θα πρέπει να απορρίπτει ως παράνομες και αντισυνταγματικές τις αστικές μεταπολεμικές κυβερνήσεις, αφού τα όργανα τους καταδιώκουν τις ιδέες μας και είναι αντιλαϊκές και αντεθνικές σε όλα τα επίπεδα. Τουτέστιν αυτή η παραδοχή οδηγεί αυτομάτως στο γεγονός ότι ο σημερινός Συναγωνιστής οφείλει να είναι και Άναρχος - κατά τον Ernst Junger - και «νεοφασίστας» αφού ο Φασισμός είναι το απόλυτο κακό στην αστική δημοκρατία και το μόνο «ιδεολογικό δόρυ» που μπορεί να «τυφλώσει» τον παρλιαμενταρικό Κύκλωπα.

Γράφει ο Γερμανός διανοητής και πολεμιστής: «Ο αναρχικός είναι ο συνεταίρος του μοναρχικού, τον οποίον ονειρεύεται να καταστρέψει. Κτυπώντας το άτομο, εγκαθιδρύει την τάξη της διαδοχής. Η κατάληξη «-ισμός» έχει περιοριστικό νόημα: δίνει έμφαση στην βούληση εις βάρος της ουσίας. [...] Ο θετικός ομόλογος του αναρχικού είναι ο άναρχος. Ο τελευταίος δεν αποτελεί τον συνεργάτη του μοναρχικού, αλλά τον αντίποδά του, τον άνθρωπο , την δύναμη του οποίου δεν μπορεί να κατανοήσει, μολονότι είναι πολύ επικίνδυνος. Δεν είναι ο αντίπαλος του μοναρχικού, αλλά ο ομόλογός του. Ο μοναρχικός επιθυμεί να εξουσιάζει ένα πλήθος ανθρώπων, ακόμα και όλους τους ανθρώπους. Ο άναρχος θέλει να εξουσιάζει τον εαυτό του και μόνον. Αυτό του προσδίδει μία αντικειμενική, έως και σκεπτικιστική στάση έναντι της εξουσίας, τις μορφές της οποίας επιτρέπει να περνούν από μπροστά του - σαφώς ακαθόριστα, όχι, όμως, χωρίς φιλικά συναισθήματα , χωρίς ιστορικό πάθος».

Ο φόβος και ο τρόμος για τον βολεμένο δούλο των σύγχρονων σαράφηδων δεν είναι οι εθνομηδενιστικές δυνάμεις αλλά μόνο αυτοί που υπερασπίζονται την ταυτότητα. Στην πραγματικότητα όμως για όσους μπορούν να δουν καθαρά την αλήθεια ο αξιακός πυρήνας του «Φασισμού» δεν χωράει σε καλούπια. Σπάει ως κινούμενη λάβα τα στεγανά παίρνει συνέχεια μια νέα μορφή αναλλοίωτη ως προς την δυναμική του πυρήνα, αλλά δεν χάνει την σύνθεση παρά την ευμετάβλητη ιστορική διαδρομή. Για εμάς - και όχι για τους αστούς και τους υποτακτικούς τους - είναι η ιστορική και ρεαλιστική σύνθεση του Επαναστατικού Εθνικισμού και του Επαναστατικού Σοσιαλισμού. Ονομάστηκε και «Τρίτη Θέση» και προήλθε από μια «μίξη» ιδανικών, η μόνη ρεαλιστική απάντηση απέναντι στον στείρο δογματισμό των δημίων της δημοκρατίας.

Δεν είναι τυχαίο ότι γεννήθηκε ιστορικά στους πυρήνες των «fasci» των εργατών γης, και αυτό το μωρό το φάσκιωσαν οι μαίες της ιστορίας με το μαύρο χρώμα που ήταν και το σύμβολο της εξέγερσης των κολασμένων, οι οποίοι εναντιώθηκαν στους τσιφλικάδες και στους πλουτοκράτες παπάδες. Ας μην ξεχνάμε ότι μαύρα ήταν και τα λάβαρα των Ελλήνων αγροτών που συγκρούστηκαν με την βασιλική χωροφυλακή φωνάζοντας στο Κιλελέρ «Ζήτω η Ελλάς!». Ως κίνηση «βαφτίστηκε» από τους Ιταλούς αρχικά με την έννοια της «αυτονομίας» αλλά στον ελληνικό χώρο κινηματικά εκφράστηκε με τους Επίστρατους στα Νοεμβριανά του 1916 οι οποίοι υπήρξαν και οι πρόδρομοι της Ιδέας όπως περιγράφει γλαφυρά ο διανοητής Αρίστος Καμπάνης.

Μια ιστορική πρόκληση ένας τυφώνας σε δρόμους και εργοστάσια, που έγινε ο σπόρος για ολόκληρη την Ευρώπη αλλά και άλλες ηπείρους αργότερα αν και προϋπήρχαν και αλλού ανάλογες προσπάθειες, όμως η χώρα του D’Annunziο και οι Squadristi ως άλλοι Προμηθείς έφεραν στο επίκεντρο του κόσμου την φωτιά των Θεών, την απάντηση στο καίριο ερώτημα για το πώς θα πορευτεί η Ευρώπη μέσα στις ιστορικές εξελίξεις απέναντι σε μια επανάσταση της αχανούς ανατολής και στην βουλιμία της προτεσταντικής δύσης.

Αν αγαπητέ αναγνώστη βάλεις τον Φασισμό στο ιστορικό μικροσκόπιο θα βρεις μέσα σε αυτόν κάποια πρόσωπα με διαφορετικές αφετηρίες ιδεών. Ξεχωρίζουν οι D’ Annunzio - ο νονός του Φασισμού - Nietzsche, Sorel, Stirner, Junger. Οι τέσσερις πρώτοι επηρέασαν βαθύτατα τον ιδρυτή του σύγχρονου Φασισμού και γιό ενός αναρχικού σιδερά τον Mussolini ο οποίος κατάφερε να ενώσει στον «αγροτοφασισμό» του 1919 συνδικαλιστές, εθνικιστές, αναρχικούς, φουτουριστές, κομμουνιστές, σοσιαλιστές, μοναρχικούς και να εξυμνήσει τον Έρωτα, τον Θάνατο, τον Αγώνα, την Πίστη, την Αφοσίωση και τον πραγματικό Σοσιαλισμό μακριά από τις αλλότριες επιρροές.

Ο Μουσολίνι, επίσης, εξυμνούσε τις αρετές των συνωμοτών Μπαμπέφ και Μπλανκί. Ο πυρήνας της πολιτικής φιλοσοφίας του και ένα σταθερό χαρακτηριστικό και της σοσιαλιστικής και της Φασιστικής σταδιοδρομίας του είναι η πίστη του στην αναγκαιότητα και την αποτελεσματικότητα της βίας ως μέσου για την κοινωνική αλλαγή. Ανεξάρτητα από τον Μουσολίνι και την τάση του, οι συνδικαλιστές συνέβαλαν τα μέγιστα στην ανάπτυξη του Φασισμού. Αυτοί οι πρωτο-φασίστες συνδικαλιστές δεν ήταν ποτέ μουσολινικοί ούτε και δεξιοί εθνικιστές, αλλά ανέπτυξαν ένα δικό τους αριστερό κορπορατισμό ή εθνικό συνδικαλισμό. Προετοίμασαν το έδαφος για τον ολοκληρωτικό κορπορατισμό. Οι σημαντικότεροι από αυτούς ήταν ο Σέρτζιο Πανούντσιο, ο Ολιβέτι, ο Ροσόνι, ο Οράνο και ο Λαντσίλο. (Ο Ολιβέτι και ο Πανούντσιο επηρέασαν τον Μουσολίνι τα χρόνια 1904-1908). Να σημειώσουμε ότι οι περισσότεροι συνδικαλιστές της εργατικής τάξης έγιναν Φασίστες.

https://mavroskrinos.blogspot.com/2021/02/blog-post_15.html

Στις κρίσιμες αρχές της προσπάθειας η δύσκολη γέννα της Αγέλης της Ρώμης που βύζαξε την ιστορική Λύκαινα ήταν γεμάτη από γόνιμες κραυγές που καλούσαν σε εγρήγορση και συσπείρωση: Απέναντι στο Κράτος ο πρωταρχικός επαναστατικός Φασισμός προβάλλει την Πολιτεία. Απέναντι στις αρχές τις Αξίες. Απέναντι στην Εξουσία την Φυσική Ηγεσία. Απέναντι στην χρηματιστηριακή democracy την Repubblica και την δόξα της Πατρώας Γης. Αν ο Φασισμός είναι το εκρηκτικό μείγμα με διαφορετικά συστατικά ο Άναρχος - κατά τον Junger - είναι ο πυροκροτητής στα θεμέλια του νέου ναού των εμπόρων. Είναι η διαχρονική φωνή του Αντίοχου του Δ’ του Επιφανούς που ξαναζωντάνεψε - πριν 80 χρόνια στο Salo στο Λυκαυγές των θεϊκών μαχών - και βρίσκει πάλι σήμερα την ηχώ της και στις γειτονιές της Βυρηττού  στις κλαγγές των όπλων του «Στρατού του Θεού». Άλλωστε η μάχη είναι διαχρονική και η σύγκρουση αναπόφευκτη εδώ και χιλιάδες χρόνια. Ο Φασισμός είναι η υπέρτατη πρόκληση και δείγμα νίκης που ξαναβρίσκει καθημερινά το χωροχρονικό της αποτύπωμα σε κάθε καθημερινή ακτιβιστική κίνηση που χτυπάει τον παγκόσμιο αφέντη.

Ο  μεγάλος αιρετικός του «Εργατιστικού Εθνικοσοσιαλισμού» και σύμβολο του σύγχρονου «Αυτονομισμού» Otto Strasser - που τον συκοφαντούν κάποιοι «ορθόδοξοι» και «καθαρολόγοι» - αναφέρει χαρακτηριστικά για τους Φασίστες: 

«Το μονοπάτι όπου βαδίζουν αυτοί οι άνθρωποι είναι πάντοτε το ίδιο. Αρχικά είναι αναρχικοί ή ακραίοι σοσιαλιστές, κατόπιν “προσηλυτίζονται” στον εθνικισμό και δημιουργούν αξιοσημείωτες μεσσιανικές ιδέες … και φορτίζουν τον ακίνδυνο εθνικισμό των ενώσεων με το δυναμίτη της αναρχικής ετοιμότητας για δράση». 

Δεν παραλείπει να κάνει κριτική όμως και στους Μαρξιστές: «Εσείς οι μαρξιστές αναφερόσαστε πάντοτε στις θεωρίες του Μαρξ. Ο Μαρξ όμως δίδασκε, ότι η θεωρία επαληθεύεται μόνο από την πράξη. Εσείς όμως προβάλλετε πάντοτε εξηγήσεις για τις ήττες της εργατικής Διεθνούς. Ο μαρξισμός σας απέτυχε: Για την ήττα στα 1914 έφταιγε η “αποστασία της Σοσιαλδημοκρατίας”, για το 1918, η “προδοτική πολιτική της” και οι αυταπάτες της. Και τώρα έχετε πάλι έτοιμες τις “εξηγήσεις” για το γεγονός, ότι στην παρούσα παγκόσμια κρίση οι μάζες στρέφονται δεξιά κι όχι αριστερά. Μα οι εξηγήσεις σας δεν αλλάζουν το γεγονός της ήττας. Πού λοιπόν στα τελευταία 80 χρόνια επαλήθεψε η πράξη τη θεωρία της κοινωνικής επανάστασης; Το βασικό σας λάθος είναι, ότι αρνιόσαστε την ψυχή και το πνεύμα ή το γελοιοποιείτε, και πάντως δεν το καταλαβαίνετε».

Ας επανέλθω όμως στο ζήτημα της σύνθεσης του Φασισμού.

O Mussolini ονειρεύτηκε ένα αντί κόμμα πολεμιστών όπως γράφει ο Emilio Gentile. Να περάσει από τον Παθητικό Μηδενισμό στον Ενεργητικό Μηδενισμό. Ανακαλύπτει ως άλλος ερευνητής το δικό του Άγιο Δισκοπότηρο του «Νιτσεϊκού Νιχιλισμού» επηρεασμένος από ιδέες που μοιάζουν να ταιριάζουν άψογα με τα διακριτά χρώματα στον «ιριδισμό» της νέας ιδέας. Η διαδρομή της ιστορίας οδήγησε σε μια γέννηση ρευμάτων πέρα από τα καθιερωμένα που ο τίτλος μπορεί να αλλάζει κάθε φορά αλλά η ζωογόνος ουσία μένει πάντα η ίδια. Μακριά από τα αστικά κόμματα η λύσσα της Αντιδημοκρατικής σκέψης παραμένει κυρίαρχη και ο πρωτογενής Φασισμός επανέρχεται και απορρίπτει πάντα τις κάλπες και τις εκλογές, τους αρχηγούς και τους πολιτικάντηδες. Και αν ακόμη υποκύπτει κάποιες φορές σε αυτές τις ανθρώπινες πλάνες το πρωταρχικό υλικό της Θείας Φασιστικής Κοινωνίας που εξυψώνει το δίποδο Κτήνος σε «Υπεράνθρωπο» και μετουσιώνει την Θεωρία σε Δράση - παρά τα ερείπια που μας περιβάλλουν - στο επίπεδο του Μυστηριακού Φασισμού κοινωνεί τους Τελευταίους Πιστούς στις διαχρονικές Ιδέες της Αντίστασης και της Φωτιάς.

Διακηρύττει ο ιδρυτής του Φασισμού το 1920 προς φρίκη πολλών: «Για όσους από εμάς, του καταδικασμένους (morituri) του ατομισμού, μέσα από το σκοτάδι του παρόντος και το ζόφο του αύριο, αυτό που απομένει είναι, η πλέον παράλογη, αλλά πάντοτε παρηγορητική θρησκεία της αναρχίας!» και πίσω από τον ορισμό την «Αναρχίας» εννοεί όχι τον ελευθεριακό αλλά τον ελεύθερο άνθρωπο, τον «Νέο Άνθρωπο» που στέκει αγέρωχος στις ριπές της αστικής σήψης που μαστιγώνουν τον βίο αλλά δεν υποκύπτει στο βασανιστήριο της αστικής καθημερινότητας. Αυτό όμως είναι και το τελικό μήνυμα και του «Μαύρου Βαρόνου» του μεταΦασισμού και Δασκάλου του «Φαιού Τερρορισμού» του Σικελού Αριστοκράτη Julius Evola, ο οποίος θεωρείται ως ο μύστης του σύγχρονου «Αναρχισμού της Δεξιάς*».

Ας δούμε τους κυρίαρχους όρους που προβάλλονται σήμερα για αυτούς που είναι «πολιτικά άστεγοι» και υπερασπίζονται το έθνος αλλά και την κοινωνική δικαιοσύνη μακριά από τις κομματικές στάνες που θυμίζουν την κόπρο του Αυγεία: «Αναρχοφασισμός», «Εθνικοαναρχισμός», «Αναρχοδεξιά», «Αναρχοεθνικισμός». Διαφορετικές εννοιολογικές προσεγγίσεις στον κόσμο των λέξεων η ουσία όμως μια και παραμένει μέχρι σήμερα κυρίαρχη, η σύνθεση αυτή είναι όπως τα ρεύματα που συναντούνται στην κοίτη ενός ορμητικού ποταμού. Η γλώσσα μας είναι ιερή και πλούσια σε νοήματα για να την χαρίσουμε στους επαγγελματίες του «αντιφασισμού». Ακόμη και αν φρίττουν οι δημοκράτες ή οι «ανθρωπιστές» εμείς δεν φοβόμαστε τους όρους και  τους διεκδικούμε για εμάς απορρίπτοντας τα δικαιώματα των άλλων χωρίς διάθεση να απολογηθούμε σε κανέναν και για τίποτα. Δεν διαθέτουμε δηλώσεις μετανοίας.

Οι Έλληνες Ρομαντικοί σε ένα πρόσφατο άρθρο τους στην παρουσίαση ενός κόμικ γράφουν: «Μια υποθετική κατηγοριοποίηση κάτω από αυτή την «ετικέτα» - του «αναρχικού φασισμού» εννοούν - θα περιλαμβάνει μεγάλο αριθμό λογοτεχνών, όπως οι Céline, D. H. Lawrence, Wyndham Lewis, Gottfried Benn, Ernst Jünger, Yukio Mishima, Drieu La Rochelle, T. E. Lawrence, Ezra Pound και ούτω καθεξής. Ένα νέο αίνιγμα εμφανίζεται επίσης εδώ: οι περισσότεροι συντηρητικοί ηγέτες (σε αντίθεση με την πλειοψηφία των οπαδών τους) εμφανίζουν χαρακτηριστικά του Αναρχικού (άναρχου κατά Ernst Jünger). Βέβαια οι υποστηρικτές τέτοιων κινημάτων τείνουν να είναι πολύ πιο συντηρητικοί από τους ηγέτες τους. Οι ίδιοι εμπνέονται από τέτοια άτομα για να τους παρέχουν τον επαναστατικό κομφορμισμό, την επιθετική ομαλότητα και τον υπερβατικό στωισμό που χρειάζεται ο συντηρητισμός».

Ο Junger - εμβληματική μορφή της «Συντηρητικής Επανάστασης» - θεωρεί δεδομένο ότι η αγέλη είναι πιο δυνατή από τον «μοναχικό λύκο» μια αγαπημένη έκφραση των εξουσιαστών. Γράφει: «Λύκοι κρύβονται στο γκρίζο κοπάδι - χαρακτήρες, δηλαδή, που γνωρίζουν τι είναι ελευθερία. Οι λύκοι αυτοί, επίσης, δεν είναι μόνον δυνατοί για τον εαυτό τους. Υπάρχει και ο κίνδυνος ένα όμορφο πρωί να μεταδώσουν τα χαρακτηριστικά τους στις μάζες, ώστε το κοπάδι να μεταμορφωθεί σε αγέλη. Αυτός είναι ο εφιάλτης του αφέντη». Είναι ξεκάθαρος στην σκέψη του πολλά χρόνια πριν και δεν είναι τυχαίο ότι τα έργα του είναι σχετικά άγνωστα στην Ελλάδα αλλά και στον «χώρο». Μια μικρή παρένθεση: (την ίδια στιγμή προβάλλονται τύποι οι οποίοι προωθούν μαζικά στους χρήσιμους ηλίθιους την φιλελεύθερη σκέψη μαζί με τους γνωστούς χρηματάνθρωπους «ευνούχους» που νομίζουν ότι με τα επικοινωνιακά και εκδοτικά τερτίπια τους θα λασπολογήσουν πρόσωπα και ιδέες. Θα μας βρουν απέναντι τους).

Ανάμεσα σε άλλα ο Γάλλος Μπενουά σημειώνει για την μορφή του Junger: «Ενώ ο αναρχικός θέλει να καταργήσει την εξουσία, ο Άναρχος αρκείται στο σπάσει όλους τους δεσμούς με αυτήν. Ο Άναρχος δεν είναι εχθρός των αρχών, αλλά δε τις αναζητά, διότι δεν τις χρειάζεται, ώστε να γίνει αυτό που είναι. Ο Άναρχος είναι κυρίαρχος του εαυτού-το οποίο ισοδυναμεί με το να ισχυριζόμαστε ότι δείχνει την απόσταση που υφίσταται μεταξύ κυριαρχίας, η οποία δεν προϋποθέτει εξουσία, και εξουσίας, η οποία ποτέ δεν παρέχει κυριαρχία … Πραγματικός χαμαιλέοντας, ο Άναρχος προσαρμόζεται σε όλα τα πράγματα, διότι ουδέν τον φθάνει. Βρίσκεται στην υπηρεσία της ιστορίας, ενώ είναι πέραν αυτής. Ζει σε όλες τις εποχές ταυτοχρόνως, παρόν, παρελθόν και μέλλον. Έχοντας διαβεί «το τείχος του χρόνου», βρίσκεται την θέση του Πολικού Αστέρος, που παραμένει σταθερός, ενώ ολόκληρος ο έναστρος θόλος περιστρέφεται γύρω του, του κεντρικού άξονος ή του κεντρικού σημείου, «του κέντρου του τροχού, όπου ο χρόνος έχει εξοβελιστεί».

Υπάρχουν όμως παραδείγματα σε πρόσωπα της ελληνικής ιστορίας αυτής της «φραξιονιστικής» ή «αιρετικής» πολιτικής έκφρασης που μπορεί να ονομαστεί σε ένα γενικό πλαίσιο ως «αναρχοφασισμός» ή «αναρχική δεξιά» ή «αναρχοεθνικισμός» - αν και κάποιοι θα θεωρήσουν υπερβολικό ή άτοπο τον κάθε ορισμό ξεχωριστά – που να μπορούμε να αναφέρουμε;

Καταρχάς ο Μικέλης Άβλιχος μια άγνωστη μορφή της ποίησης. Το σύμβολο του αντιβενιζελισμού και εχθρός του Μπενάκη ο Ίων Δραγούμης κυρίως στα πρώτα ιδεολογικά βήματα του. Επίσης ο καυστικός Ρένος Αποστολίδης που αντιτάχθηκε στον πολιτικό κόσμο και απέρριψε τόσο την δεξιά όσο και την αριστερά. Αλλά και ο Γεώργιος Βεντούρης του φοιτητικού ΕΣΕΣΙ που εναντιώθηκε στις κινήσεις μερίδας των Απριλιανών. Δεν μπορώ να μην αναφέρω τον ακτιβιστή της τέχνης και της διανόησης Μάνο Φαλτάιτς. Υπάρχουν και άλλες μορφές που ξέφυγαν από την μέγγενη του κομματισμού και είχαν μια ξεχωριστή ιδεολογική πορεία χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς αλλά παραμένουν άγνωστες στους πολλούς και κυρίως σε όσους δεν είναι του «χώρου». Εκφράστηκαν όμως μέσα από ομάδες και έντυπα, αλλά και μουσικές προσπάθειες μέχρι και τις ημέρες μας ενώ το παρόν ιστολόγιο έχει δώσει πολλές φορές βήμα σε πρόσωπα που υιοθετούν απόψεις της «Τρίτης Θέσης» με αποτέλεσμα να αντιδράσουν οι κλόουν της antifa οι ακροδεξιοί κατσαπλιάδες και οι δημοσιοκάφροι. 

Οφείλω να τονίσω ο «Μαύρος Κρίνος» είναι ένα από τα συνολικά πέντε (;) ιστολόγια και ομάδες που δημοσιεύουν, στηρίζουν και προβάλλουν ανάλογες σκέψεις και προωθούν μια λογική και πρακτική πέρα από τις συστημικές και καθιερωμένες κοινοβουλευτικές αυταπάτες.

Κάποια ιστορικά παραδείγματα που η λαϊκή αντίσταση ονομάστηκε «αναρχοφασισμός» και οι πρωταγωνιστές «αναρχοφασίστες» από τους καθεστωτικούς παλιάτσους επειδή δεν ακολούθησαν τις διαταγές του ανθελληνικού κράτους ή αντιστάθηκαν στους εκπροσώπους της άρχουσας τάξης που υπηρέτησαν τους ξένους:

Απέναντι στα εγκλήματα του ΚΚΕ οι κάτοικοι της Μεσσηνίας παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους και καταλαμβάνουν με έφοδο την πόλη της Καλαμάτας τον Γενάρη του ’46. Οι αρχές του Κέντρου και της Δεξιάς στέλνουν μετά από εκκλήσεις της αριστεράς αποσπάσματα εθνοφυλακής και ένα αντιτορπιλικό για να τους καταστείλουν. Οι «εθνικόφρονες» αρχές καταδιώκουν τους ντόπιους «εθνικιστές» και τους χαρακτηρίζουν στον λαό ως «εγκληματίες» και «αναρχοφασίστες» ενώ τους καταδικάζουν σε πολυετείς ποινές ακόμη και σε θανατικές καταδίκες.

Τον Μάιο του ’56 οι Άγγλοι εκτελούν στην αγχόνη τους Εθνικιστές αντάρτες της ΕΟΚΑ του Στρατηγού Γρίβα, Καραολή και Δημητρίου. Καίγεται επί σειρά ημερών η Αθήνα με την συμμετοχή χιλιάδων Ελλήνων που καταστρέφουν Αμερικανικές υπηρεσίες και Αγγλικούς στόχους. Ο Καραμανλής πιστός δούλος των ξένων κατεβάζει τον στρατό και οι χωροφύλακες σκοτώνουν 3 πατριώτες. Εκατοντάδες τραυματίες από το ξύλο της καταστολής και οι 165 από τις σφαίρες. Οι διαδηλωτές στην πλειοψηφία τους «Γριβικοί» αλλά και «αριστεροί» Εθνικιστές που θέλουν την Ένωση και απαντούν με νεράντζια όπου έχουν προσθέσει πάνω τους ξυράφια. Οι εφημερίδες γράφουν για «αναρχοφασίστες» και «αρνητές» της δημοκρατίας.

Τον Ιούλιο του ’64 διαδηλωτές που δεν έχουν στο σύνολο τους ενιαία ιδεολογική γραμμή εισβάλλουν στην βουλή και δέρνουν βουλευτές με αφορμή το Κυπριακό αλλά και την αντίθεση τους στον Παπατζή του ’44. Οι πολιτικοί μιλάνε για «αναρχοφασίστες» και ζητούν την δίωξη τους με αποτέλεσμα την φυλάκιση των πρωταγωνιστών.

Κατά την διάρκεια της 21^ης Απριλίου μερίδα μελών του φοιτητικού ΕΣΕΣΙ που έχει ιδεολογική ζύμωση με το MSI, διαφωνεί σε επιμέρους ζητήματα με την τριανδρία της κυβέρνησης ενώ δέχεται και απειλές καθώς και πιέσεις από την πρεσβεία μας στην Ρώμη αλλά και από τους ασφαλίτες του Συνταγματάρχη Παπαδόπουλου. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της απογοήτευσης από τον «στείρο αντικομμουνισμό» του «ακροδεξιού» καθεστώτος καθώς και τις προσπάθειες των ηγετών του για την επαναφορά του παλαιού πολιτικού κόσμου στον οποίο αντιδρούν οι Έλληνες «Μισίνι». Στις αναφορές της ασφάλειας οι πληροφοριοδότες κάνουν λόγο για «αναρχοφασίστες» και «αντικαθεστωτική» δράση των «nazi-maoists».

Τα μέλη της αντάρτικης ΕΟΚΑ Β’ πολεμούν με τα όπλα την μειοδοτική πολιτική του ρασοφόρου Μακαρίου ο οποίος διατηρεί λυκοφιλία με την 21^η Απριλίου και σχέσεις με εξωτερικούς παράγοντες. Διώκονται καθημερινά από τους πραιτοριανούς του καθεστώτος της ανομίας και των βασανιστηρίων που ασκούνται καθημερινά στα τμήματα του Εφεδρικού. Οι εφημερίδες και τα ραδιόφωνα που στηρίζουν τον Μούσκο κάνουν λόγο για «αναρχοφασίστες» οι οποίοι «υπονομεύουν τον εθνικό αγώνα».

Ο Καραμανλής και ο Αβέρωφ αφού παραδίδουν την Κύπρο στον Αττίλα και φέρνουν την δημοκρατία μέσω της Τουρκικής ξιφολόγχης, στην συνέχεια διώκουν τους Εθνικιστές «Κανταφικούς» που αντιστέκονται στο προδοτικό καθεστώς του κουφού «εθνάρχη».  Στην βουλή ο υπουργός άμυνας της συφιλιδικής δεξιάς ονομάζει δημοσίως τους αντιπάλους «αναρχοφασίστες» και προχωρεί σε προβοκάτσιες και διωγμούς.

Η πιο πρόσφατη αναφορά των ΜΜΕ σε «αναρχοφασίστες» τα τελευταία χρόνια ήταν για τα γνωστά επεισόδια σε Κερατέα, Λευκίμμη, Πισοδέρι, Σύνταγμα και Θεσσαλονίκη κ.α. όπου για διαφορετικούς λόγους οι ριζοσπάστες αυτόνομοι συναγωνιστές μας βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή και υπερασπίστηκαν τον Λαό και το Έθνος.

Οι Sergio Panunzio, Alceste De Ambris, Otto και Gregor Strasser, Nicola Bombacci, Manuel Hedilla, Roberto Farinacci, Jean - François Thiriart, Joseph Tomassi, Michael Kühnen, John Zerzan, Francis Parker Yockey, Theodore Kaczynski, Pentti Linkola, Peter Töpfer, Tom Metzger, Kai Murros, Franco Freda, Mario Tutti, Gabriele Adinolfi, Horst Mahler, Henning Eichberg, Troy Southgate είναι μόνο μερικά από τα πρόσωπα που μπορεί να αναζητήσει κάποιος σε πηγές και έργα - αλλά και στις ετικέτες του ιστολογίου περί ιδεολογίας και εκδόσεων - για τους διανοητές και ακτιβιστές του εξωτερικού οι οποίοι και εκφράζουν από το παρελθόν έως σήμερα την «Τρίτη Θέση» ή «Στρασσερική» ή «αναρχοφασιστική» σκέψη με διαφορετικές όμως πολιτικές αφετηρίες και διαδρομές αλλά και διαφορετικά συμπεράσματα. Στο πυρήνα της σκέψης τους υπάρχει όμως ένας Φαιοκόκκινος μίτος της Αριάδνης που συνδέει τον «Κορπορατισμό» και τον «Εθνικοσυνδικαλισμό» με τον «Οικοφασισμό» ή τις «αυτόνομες φυλετικές κοινότητες» με τον ευρύτερο «φυλετικό αντικαπιταλισμό» ή «αριστερό» Εθνικοσοσιαλισμό/Φασισμό.

Οι αντίπαλοι μας θεωρούν την ιδεολογική σύνθεση του Φασισμού ως μια «διαστρέβλωση» ή ένα «ιστορικό παράδοξο» ή ακόμη και μια «ανοησία» ενώ δεν λείπουν και οι θεωρίες συνομωσίας από την μεριά της αστικής ακροδεξιάς η οποία συχνάζει στα γραφεία της καταστολής. Ο ρομαντισμός όταν πορεύεται μαζί με τον ατομικισμό και βρίσκει την πρωταρχική πηγή του αληθινού Φασισμού δεν είναι απλά μια «μεταμφίεση» όπως μας κατηγορούν κάποιοι αλλά η αποκρυστάλλωση του καλέσματος των Θεών, οι φωνές των Αγέννητων και των Νεκρών όπως γράφει ο ποιητής, το «άκουσμα των παιδιών μας στις μήτρες των γυναικών μας και οι χλωροί τάφοι των προγόνων μας» όπως έλεγε και ο αντάρτης πόλης Robert Jay Mathews αλλά και ο Νίκος Καζαντζάκης γράφει έτσι λοιπόν: 

«Η κραυγή δεν είναι δική σου. Δεν μιλάς εσύ, μιλούν οι πρόγονοι με το στόμα σου. Δεν είσαι ένας είσαι ένα στρώμα στρατού. Η ράτσα σου είναι το μεγάλο σώμα, το περασμένο, το τωρινό και το μελλούμενο. Εσύ είσαι μια λιγόστιγμη έκφραση, αυτή είναι το πρόσωπο. Εσύ είσαι ο ίσκιος αυτή είναι το κρέας. Δεν είσαι λεύτερος. Αόρατα μυριάδες χέρια κρατούν τα χέρια σου και σαλεύουν. Όταν θυμώνεις ένας προπάππος σου αφρίζει στο στόμα σου.  Όταν κοιμάσαι, ανοίγουν οι τάφοι μέσα στη μνήμη και γιομώνει βρυκόλακες η κεφαλή σου. Μην πεθάνεις για να μην πεθάνουμε, φωνάζουν μέσα σου οι νεκροί. Δεν προφτάσαμε να χαρούμε τις γυναίκες που πεθυμήσαμε, πρόφτασε εσύ, κοιμήσου μαζί τους! Δεν προφτάσαμε να κάνουμε έργα τις ιδέες μας, κάμε τις έργα εσύ! Τέλεψε το έργο μας!  Τέλεψε το έργο μας! Μέρα νύχτα μπαινοβγαίνουν στο κορμί σου και φωνάζουνε. Φώτισε το σκοτεινό αίμα των προγόνων, σύνταξε τις κραυγές τους σε λόγο, καθάρισε τη βούλησή τους, πλάτυνε το στενό τους ανήλεο μέτωπο. Γιατί δεν είσαι σκλάβος. Ευθύς μόλις γεννήθηκες μια νέα πιθανότητα γεννήθηκε μαζί σου, ένας λεύτερος σκιρτημός τρικυμίζει τη μεγάλη ζοφερή καρδιά του σογιού σου». 

Είμαστε Αυτόνομοι και Ελεύθεροι, Άναρχοι και Φαιοί, Αντιδημοκράτες και Αντιαστοί, «Λύκοι ανάμεσα στα πρόβατα της αστικής δημοκρατίας».

* Ο όρος Δεξιά δεν έχει καμιά σχέση με την ελληνική πραγματικότητα αλλά στην Ευρώπη σηματοδοτεί την Ριζοσπαστική σκέψη όλων των «νεοφασιστικών» ρευμάτων που πολέμησαν τα ισοπεδωτικά κηρύγματα του Διαφωτισμού.