Πλήθων

Μακαρισμένος εσύ που μελέτησες

να τον ορθώσεις απάνω στους ώμους σου

τον συντριμμένο ναό των Ελλήνων!

Του Νόμου το άγαλμα σταίνεις Κορώνα του,

στις μαρμαρένιες κολώνες του σκάλισες

τους λογισμούς των Πλωτίνων.

Στους Χριστιανούς τους μισόζωους ανάμεσα

ξαναζωντάνεψες Όλυμπους άγνωρους,

έθνη καινούργιων αθάνατων άστρων,

μέσα σε σένα Λυκούργοι και Πλάτωνες απαντήθηκαν

το λόγο ξανάνιωσες των Ζωροάστρων.

Κωστής Παλαμάς 

(ο δωδεκάλογος του γύφτου)

Ο γκρεμιστής

 του Κωστή Παλαμά 

Στον Ίωνα Δραγούμη 

Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατ’ είμ’ εγώ κι ο χτίστης, ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης. Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι. Στου μίσους τα μεσάνυχτα τρέμει ενός πόθου αστέρι. Κι αν είμαι της νυχτιάς βλαστός, του χαλασμού πατέρας, πάντα κοιτάζω προς το φως το απόμακρο της μέρας. Εγώ ο σεισμός ο αλύπητος, εγώ κι ο ανοιχτομάτης· του μακρεμένου αγναντευτής, κι ο κλέφτης κι ο απελάτης· και με το καριοφίλι μου και με το απελατίκι την πολιτεία την κάνω ερμιά, γη χέρσα το χωράφι. Κάλλιο φυτρώστε, αγριαγκαθιές, και κάλλιο ουρλιάστε, λύκοι, κάλλιο φουσκώστε, πόταμοι, και κάλλιο ανοίχτε, τάφοι, και, δυναμίτη, βρόντηξε και σιγοστάλαξε, αίμα, παρά σε πύργους άρχοντας και σε ναούς το Ψέμα. Των πρωτογέννητων καιρών η πλάση με τ’ αγρίμια ξανάρχεται. Καλώς να ’ρθεί. Γκρεμίζω την ασκήμια. 

Είμ’ ένα ανήμπορο παιδί που σκλαβωμένο το ’χει το δείλιασμα, κι όλο ρωτά και μήτε ναι, μήτε όχι δεν του αποκρίνεται κανείς και πάει κι όλο προσμένει το λόγο που δεν έρχεται, και μια ντροπή το δένει. Μα το τσεκούρι μοναχά στο χέρι σαν κρατήσω, και το τσεκούρι μου ψυχή μ’ ένα θυμό περίσσο. Τάχα ποιός μάγος, ποιό στοιχειό τού δούλεψε τ’ ατσάλι και νιώθω φλόγα την καρδιά και βράχο το κεφάλι, και θέλω να τραβήξω εμπρός και πλατωσιές ν’ ανοίξω, και μ’ ένα Ναι να τιναχτώ, μ’ ένα Όχι να βροντήξω; Καβάλα στο νοητάκι μου, δεν τρέμω σας, όποιοι είστε· γρικάω, βγαίνει από μέσα του μια προσταγή: Γκρεμίστε! 

 1907

Η Αμερική, η μεσαία τάξη και το τέλος της ανάπτυξης

 

Απόσπασμα από το 

Η Αμερική, η μεσαία τάξη και το τέλος της ανάπτυξης

του Κάι Μούρος

Νομίζω, αυτό που η Αμερική χρειάζεται τώρα περισσότερο από ποτέ είναι ένα λευκό, εργατικό κίνημα - έμφαση και στα δύο λευκή και εργατική τάξη. Η δεύτερη αμερικανική επανάσταση (ή ίσως η τρίτη εφόσον η δεύτερη επανάσταση στην πραγματικότητα συντρίφθηκε 1865) θα πρέπει να είναι και τα δύο: ένας φυλετικός πόλεμος και ένας ταξικός πόλεμος - τα χρειάζεστε απόλυτα και τα δύο - μια επανάσταση χωρίς και τις δύο αυτές πτυχές θα προδώσει μόνο τους επαναστάτες στο τέλος.

Η Λευκή Εργατική Τάξη της Αμερικής (παλαιότερα γνωστή ως μεσαία τάξη) πρέπει να αρχίσει να υπερασπίζεται τα δικαιώματά της τόσο ως φυλή όσο και ως τάξη.

Η λευκή εργατική τάξη της Αμερικής πρέπει να αρχίσει να καταλαβαίνει ότι δεν μπορείτε να υπερασπιστείτε αποτελεσματικά τα κοινωνικά και οικονομικά σας συμφέροντα χωρίς να υπερασπίζεστε τα εθνοτικά, φυλετικά, συμφέροντά σας. 

Οι λευκοί Αμερικανοί της εργατικής τάξης πρέπει επίσης να μάθουν ότι επικεντρώνοντας αποκλειστικά στο φυλετικό ζήτημα γίνεστε οι ίδιοι χαζά θύματα της Εταιρικής Αμερικής. Οι λευκοί Αμερικανοί πρέπει να σταματήσουν να κυνηγούν τη σκιά του αμερικανικού ονείρου και να εγκαταλείψουν τη κοντόφθαλμη προοπτική της μεσαίας τάξης.

Εθνική συνείδηση και γεωπολιτική της 17Ν

Γιώργος Λιερός*

 Το καινούργιο βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα παρουσιάζει μια αντίληψη για τα εθνικά ζητήματα, που παλαιότερα ήταν πλειοψηφική στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ και της παραδοσιακής Αριστεράς, στον χώρο της οποίας έχουν επικρατήσει σήμερα πολύ διαφορετικές απόψεις. Για την γεωπολιτική της 17Ν; Όχι μόνο. Με το νέο του βιβλίο «Η Γεωπολιτική της 17Ν. Στον ενιαίο χώρο Ελλάδα-Τουρκία», ο Δημήτρης Κουφοντίνας παρουσιάζει την πιο διαδεδομένη αντίληψη για τα εθνικά ζητήματα στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ και της παραδοσιακής αριστεράς κατά την πρώτη δεκαετία μετά την μεταπολίτευση. Σήμερα το μεγαλύτερο κομμάτι της αριστεράς έχει αποκηρύξει τον πατριωτισμό και είναι πολύ επιφυλακτικό με τον αντιϊμπεριαλισμό που τον υποψιάζεται για εθνικισμό. Ένα άλλο κομμάτι, που υπεράσπιζε παλιότερα αντιϊμπεριαλιστικές και πατριωτικές θέσεις, σήμερα, επικαλούμενο την τουρκική απειλή, έχει περάσει και είναι ιδιαίτερα ενεργό στον χώρο της εθνικιστικής δεξιάς. Το βιβλίο του Δ. Κουφοντίνα είναι διπλά χρήσιμο. Πρώτον, μας δίνει σημεία στήριξης για να ασκήσουμε κριτική στις δύο προηγούμενες εξαιρετικά προβληματικές κατευθύνσεις. Δεύτερον, το ίδιο το βιβλίο προσφέρεται ως αντικείμενο μιας αυστηρής αλλά και απαραίτητης κριτικής, καθώς αποτελεί την σύνοψη απόψεων που είχαν πλειοψηφικά ακροατήρια σε μια εποχή ριζοσπαστικοποίησης στην οποία, ωστόσο, βρίσκονται και μερικές από τις αιτίες της σημερινής κακοδαιμονίας. 

Ο Δ. Κουφοντίνας υποστηρίζει ότι «η εθνική συνείδηση δεν είναι ιδεολόγημα. Είναι ιστορικό 

Οι ινδοευρωπαϊκές ρίζες του σιιτικού Ιράν

του

Daniele Perra

Για πολλούς, η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν παραμένει μια χώρα τυλιγμένη στο μυστήριο. Ωστόσο, το σύστημα που καθιερώθηκε από τους Ayatollah, αν και εμπνέεται από άλλα επαναστατικά πειράματα του εικοστού αιώνα, έχει τις βαθιές του ρίζες στην ιστορία, τον πολιτισμό και την παράδοση ενός χώρου της γης όπου η μεταφυσική συναντά τη μεταγεωγραφία.

Ο Zaratusht-Nameh (το Βιβλίο του Ζωροάστρη) μας λέει ότι όταν ο Προφήτης ήταν τριάντα ετών, είχε την επιθυμία για τον Eran-Vej (στα Pahlavi ή στη Μέση Περσική. "Airyanem Vaejah" στα αρχαία Περσικά) κι έτσι ξεκίνησε την πορεία του με μερικούς συντρόφους, άνδρες και γυναίκες, σε αυτήν τη χώρα. Το να νιώθεις την ανάγκη του Eran-Vej σημαίνει να επιθυμείς τη Γη των ουράνιων οραμάτων. Σημαίνει την προσέγγιση του κέντρου του κόσμου: τον στόχο κάθε πραγματικού homo religiosus. Το Eran-Vej είναι το μέρος όπου συναντιούνται οι Αθάνατοι Άγιοι. Είναι το «ιερό κέντρο» στο οποίο επικοινωνούν οι Ουράνιοι και οι Επίγειοι. Τα γεγονότα αυτής της γης δεν έχουν "ιστορικές ημερομηνίες": είναι ιεροφανικά επεισόδια τα οποία, κατά συνέπεια, ανήκουν στη σφαίρα των ιεροιστορίας. Και ο ιεροφανικός χώρος είναι πάντα και κάθε φορά στο κέντρο. Τα τοπία του Eran-Vej, αν και είναι απολύτως αληθινά, δεν εμπίπτουν στη σφαίρα της υλικής τοπογραφίας. Δεν ανήκουν σε χωρική γεωγραφική διάσταση αλλά σε ιερή γεωγραφική διάσταση. Αυτή είναι μια φανταστική γεωγραφία και η είσοδος στο Eran-Vej, η οποία πραγματοποιείται την τελευταία ημέρα του έτους (την παραμονή του Now-Ruz), σηματοδοτεί τη διακοπή με τους νόμους του φυσικού κόσμου. Και, πάντα στο Eran-Vej, ο Ζωροάστρης θα αποσυρθεί σε μια σπηλιά στα βουνά "στολισμένη με λουλούδια και αναβλύζουσες πηγές": ένα μέρος που θα προσφέρει στον διαλογισμό του ένα τέλειο imago mundi (κοσμοεικόνα).

Το Eran-Vej βρίσκεται στο Xvaniratha, στο κέντρο του κεντρικού keshvar. Ο Eran-Vej, στην πραγματικότητα, είναι ταυτόχρονα το κέντρο και η προέλευση. είναι το λίκνο των Αρίων (Ιρανοί). Εκεί δημιουργήθηκαν οι Καγιανίδες, οι θρυλικοί ήρωες, και εκεί δημιουργήθηκε η θρησκεία των Μαζδαίων(Μαζντακιδών), από όπου εξαπλώθηκε στο άλλο keshvar. Αρχικά, η γη ιδρύθηκε ως ένα συνεχές σύνολο, αλλά μετά την καταπίεση των δαιμονικών δυνάμεων βρέθηκε χωρισμένη σε επτά keshvar. Ο keshvar, λέει ο μεγάλος ιρανιστής Χένρι Κόρμπιν, είναι περιοχές της γης και όχι "κλίματα" σύμφωνα με μια παράσταση παρόμοια με αυτή των λατινικών orbis. Το ήδη αναφερθέν κεντρικό keshvar ονομάζεται Xvaniratha ("φωτεινός τροχός"). το ανατολικό Savahi, το δυτικό Arezahi, τα νότια είναι αντίστοιχα Fradadhafshu και Vidadhafshu. ενώ οι δύο στα βόρεια ονομάζονται Vourubareshti και Vourujareshti.

[Όσον αφορά τη θέση τους, συνάγεται αστρονομικά σε σχέση με το keshvar που είναι το κέντρο, και του οποίου η παρουσία είναι επομένως οριοθετική του χώρου προτού βρεθεί αυτή η ίδια στον χώρο. Με άλλα λόγια, δεν ασχολούμαστε με περιοχές κατανεμημένες σε έναν προηγουμένως δεδομένο χώρο, έναν ομοιογενή ή ποσοτικό χώρο, αλλά με την τυπική δομή ενός ποιοτικού χώρου.

 Χένρι Κόρμπιν]

«Μ’ αρέσει, δρυ, να σε θωρώ μες στ’ ουρανού τς αγκάλες» «Νικηφόρος Βρυέννιος», Διονύσιος Σολωμός

Κρόνϊα Πολλά

Κρόνια Πολλά Για τους αρχαίους η Μάχη μεταξύ Ολυμπίων και Τιτάνων ποτέ δεν τέλειωσε. The Battle Raged On! Στην γιορτή των Κρονίων (Saturnalia, Καρναβάλια) ο Κόσμος (Κόσμιμα, Αρμονία) αναποδογύριζε και οι δυνάμεις του "Χάους" έπαιρναν το πάνω χέρι προσωρινά, λίγο ή πολύ όπως στην μεσαιωνική χριστιανική μας παράδοση ο Μύθος των Καλικάντζαρων. Έτσι γεννήθηκε ο Διόνυσος! Θείο Βρέφος αυτής της Σύγκρουσης, επαναφέροντας ενδεχομένως και το αρχικό νόημα της θείας εν τω σπηλαίω γεννησης του Διός. Την επιστροφή στην Βασιλεία των Ουρανών (του Ουρανού, Varuna, rain, ραίνω, ραντίζω, γονιμοποιώ) μετά από τον (πνευματικό) ευνουχισμό του Ουράνιου Πατέρα από τον τέκνο της Γαίας Κρόνο και για λογαριασμό της με ένα δρεπάνι. Το πρόβλημα είναι ότι σήμερα τα Καρναβάλια (Αναποδογύρισμα της Κοσμικής Αρμονίας, όχι απαραίτητα δηλαδή Χάος, αλλά αντί-Αρμονία, εξού και η φαινομενική αντίφαση μεταξύ του θριάμβου της Τάξης και του Ελέγχου και της θεσμοθέτησης και κανονικοποίησης της καρναβαλικής πραγματικότητας) διαρκούν 365 μέρες τον Χρόνο... ποιός ο λόγιος να τα γιορτάζουμε; Ενάντια σ' αυτό το Καρναβάλι Ξέρουμε από πότε ευχόμαστε Χρόνια Πολλά κι όχι Είς Έτη Πολλά (ή Είς Πολλά Έτη, Σπολάτ); Οι Μογλενίτες Βλάχοι ακόμα λένε "Ντουόμνι Μιλούλι Σπο(υ)λάτ! Κύριε Χιλιάδες Σπολάτ (είς πολλά έτη, πλεονασμός). Στις λατινογενείς γλώσσες η Φθορά, η Τοκογλυφία και ο Σφετερισμός είναι ομόρριζα... Όχι απλά λέω... https://youtu.be/K7l3tIsRM7s

Να τελειώνουμε και με αυτήν την προτεσταντική αγγλοσαξονική μπούρδα ότι δήθεν τα κέρατα που σχημάτιζε με τα δάχτυλα του ο Ronnie James Dio ήταν κάποιου είδους σατανικού ή σατανιστικού συμβόλου. Ο Δίο ήταν ιταλικής καταγωγής (ως εκ τούτου και λίγο Έλληνας). Όταν οι Ιταλοί λένε "facciamo le corna" (ας κάνουμε τα κέρατα), εννοούν ότι εμείς λέμε "χτύπα ξύλο"! Συνεπώς όχι μόνο δεν πρόκειται για επίκληση κάποιας σκοτεινής κακιάς δύναμης αλλά το ακριβώς αντίθετο. Όπως εμείς χτυπάμε ξύλο για να επικαλεστούμε τις νύμφες των δένδρων να μας συντρέξουν, παίρνοντας στις ρίζες των δέντρων τους την μλκια που μόλις ξεστομίσαμε, έτσι οι Ιταλοί κάνουν τα κέρατα επικαλούμενοι, ξέρω γω, τον Πάνα ή τον Δικέρατο Μεγαλέξανδρο ίνδαλμα του Ιουλιανού... Είς Έτη Πολλά!!!

Oδin Διόνυσος Χριστός

His name is based on the central characteristic of Dionysus worship The name Odin is related to the word Odr, meaning “frenzied” or “divine madness”, with connotations of both inspiration, song and insanity, bringing to mind the primary qualities of Dionysus. The word Odin, from which the name Wednesday comes from, is derived from the Proto-Indo-European word, *waet, meaning to “fan” flames (of inspiration), the same root as the Latin word vaetes, meaning “seer” or “singer”, and the Celtic faith(not related to the English word faith), meaning “inspire” or “poet”. He is hung on the Tree of Life as a sacrifice to himself, stuck with a spear and refused drink, just like Jesus Odin’s Rune Song, dated between the 800s and 1200s, tells of how Odin hung himself on the great World Tree, Yggdrasil (“Odin’s Horse”), as a sacrifice to himself, pierced by a spear or lance just as in John 19:34, and is refused drink similar to how Jesus refuses drink in Mark 15:23. 

Ευτυχία Φεμιναρχία

Είδαμε πρόσφατα στον ελληνικό βόθρο (συγνώμη, ελληνική τηλεόραση ήθελα να πω) την ήπια φεμιναρχική ταινία "Ευτυχία"! Η οποία και υποτίθεται ήταν η ποιοτική επιλογή της βραδιάς και, πάντα υποτίθεται, ήταν πολύ ελπιδοφόρο το γεγονός ότι το κοινό την επέλεξε σε σχέση με τον οχετό των τελικών των σκουπιδοριάλιτι που έπαιζαν παράλληλα εκείνη την βραδιά. Το γεγονός μου επιβεβαίωσε την διαπίστωση που έκανα όταν πρώτοείδα επεισόδιο "Άγριες Μέλισσες". Ένας λαός που ό,τι πιο ποιοτικό έχει να επιλέξει στο χαζοκούτι είναι οι "Άγριες Μέλισσες" είναι ήδη νεκρός. Τέλος πάντων. Σε μια από τις πρώτες κιόλας σκηνές της ταινίας ο σκηνοθέτης, άθελά του ενδεχομένως, μας αποκαλύπτει το μυστικό των τόσο επιτυχημένων λαϊκών στίχων της λαϊκής ποιήτριας. Η πρωταγωνίστρια βρίσκεται σε κάποια βιβλιοθήκη και διαβάζει Παπαδιαμάντη και Κρυστάλλη! Λαογραφία λοιπόν (Παπαδιαμάντης) και Δημοτική ποίηση, "βουκολικό πανκ" (Κρυστάλλης)! Τί άλλο ήταν ο ποιητής του χωριού και της στάνης, αν όχι "βουκολικό πανκ"; Τί άλλο ήταν τα ρεμπέτικα, αν όχι το Δημοτικό τραγούδι του λιμανιού; Τί άλλο ήταν τα πρώιμα "παλιά λαϊκά", αν όχι η (αιώνια) επιστροφή του δημοτικού τραγουδιού, από το λιμάνι στην Ενδοχώρα, σαν πολιτισμικό αντιδάνειο; Το υποτιθέμενο χάσμα μεταξύ δημοτικού και ρεμπέτικου είναι ένα από τα σχίσματα στην ψυχή του σύγχρονου Ελληνισμού. Η δε ατμόσφαιρα της ταινίας ήταν όχι μόνο φεμιναρχική αλλά απέπνεε και έναν αέρα που περισσότερο φέρνει στο νου τη σύγχρονη αθηνέζικη νεο-ρεμπέτικη νεο-σουίνγκ σκηνή παρά την ατμόσφαιρα εκείνης της εποχής, όπως τουλάχιστον την αντιλαμβάνομαι γω. Άμα σας παίζουν μεινστρημ δεν είστε ρεμπέτες... Το ζήτημα άπτεται του ζητήματος της αλλοίωσης του γνήσιου λαϊκού χαρακτήρα του Λαϊκού μας Πολιτισμού. Τί είναι λαϊκό σήμερα; Ο Σφακιανάκης και οι εκάστοτε φιλοξενούμενοι του Σπύρου; Το κακό ξεκίνησε από τότε που το ρεμπέτικο μπήκε στα σαλόνια, τα κλαρίνα έγιναν χουνταίικο σύμβολο και τα μπουζούκια του νεοπλουτισμού. Ο καθηγητής Κιτσίκης το λέει "Κολωνακιώτικο Καθεστώς" η ρίζα της σήψης της σύγχρονης Ελλάδας που μόλυνε και τον λαό αφού η ελίτ τον αναπλάθει καθ'εικόνα και ομοίωση της. Μιας και "όλοι το ίδιο είμαστε, σε τούτο τον κοσμάκη, λαός και Κολωνάκι"... https://youtu.be/986_9-ki12w

Κολωνακιώτικο Καθεστώς

"ΚΟΛΩΝΑΚΙΩΤΙΚΗ ΕΠΑΡΧΙΩΤΙΛΑ 

Ἡ ταινιοθήκη τῆς ΕΡΤ ποὺ ἔχει ἀποθηκεύσει τὶς ἑλληνικὲς κινηματογραφικὲς ταινίες τῶν δεκαετιῶν τοῦ 50 καὶ τοῦ 60 εἶναι ἀπαραμίλλου ἱστορικῆς ἀξίας διότι ἀναπαριστᾷ μὲ συνταρακτικὴ ἀλήθεια ὅλον αὐτὸν τὸν κόσμο ποὺ ἐπωφελήθη ἀπὸ τὴν πολεμικὴ συντριβὴ τῶν ἡρωϊκῶν παιδιῶν τοῦ ΕΛΑΣ καὶ τοῦ Δημοκρατικοῦ Στρατοῦ γυρίζοντας τὸ ἀθηναϊκὸ κρατίδιο ἀπὸ τὴν λαοκρατία στὴν δημοκρατία, μὲ τὰ σαλονάκια στοὺς πρόποδες τοῦ Λυκαβηττοῦ, μὲ χαρτάκι, ουἴσκι, προῖκα, ὑπηρέτριες, θυρωρούς καὶ τὸ «πᾶμε στὴν Εὐρώπη». Ἐὰν σήμερα ὁ ἑλληνικὸς πληθυσμὸς τοῦ ἀθηναϊκοῦ κρατιδίου εἶναι ὀλίγιστος καὶ διεφθαρμένος αὐτὸ προέρχεται ἀπὸ τὸν ἀποδεκατισμὸ τοῦ καλυτέρου τμήματος τοῦ ἑλληνικοῦ λαοὺ ποὺ ἐξωλοθρεύθη στὴν διάρκεια τῆς Κατοχῆς καὶ τοῦ Ἐμφυλίου ἀπὸ τὰ στίφη ἀγραμμάτων γερμανοδωσιλόγων, ἀγγλοδωσιλόγων καὶ ἀμερικανοδωσιλόγων στὴν ὑπηρεσία τῶν Κολωνακιωτῶν. Τὸ ἀποτέλεσμα τραγικό: Ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία κατεστραμμένη, τὰ καλύτερά της παιδιὰ στὸν τάφο ἤ στὰ ξένα καὶ ἡ Ἑλλὰς πλήρως ἐξευρωπαϊσμένη, δεμένη χειροπόδαρα μὲ τὸ σύνθημα τοῦ «ἀνήκωμεν εἰς τὴν Δύσιν» καὶ μὲ μόνη ἐλπίδα τὴν προσπάθεια ἀνεξαρτησίας τῶν Τούρκων ἀδελφῶν της στὴν ἀνατολικὴ ἀκτὴ τοῦ Αἰγαίου. Ἀπὸ τὴν Λαοκρατία στὴν Δημοκρατία. 

Δημήτρης Κιτσίκης" 

Θα άλλαζα μόνο την τελευταία φράση περί αδερφών Τούρκων και στην θέση της θα έβαζα την φράση με την οποία έκλεισε την ομιλία του ο προφήτης Μιχάλης Χαραλαμπίδης: "Η Ελλάδα θα ανήκει στους Έλληνες, όταν η Ανατολική Μεσόγειος θα ανήκει στους λαούς της". 

Αυτός είναι ο ιστορικός ρόλος του Ελληνισμού, να ηγείται αυτού του Αγώνα κι όσο τον αρνούμαστε σαν καλά παιδάκια της μητριάς Δύσης τόσο θα είμαστε ο περίγελος και καρπαζοεισπράκτορας της.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΜΥΘΟΥ

της Δήμητρας Λιάτσα Η Βίβλος είναι μία συρραφή από τον βίο και την πολιτεία των θεών, ηρώων και προσωπικοτήτων του Ελληνικού κόσμου. Ο Ιησούς διδάσκει και δικάζεται όπως ο Σωκράτης, θεραπεύει και ανασταίνει όπως ο Απολλώνιος ο Τυανέας, σταυρώνεται όπως ο Προμηθέας, περπατά πάνω στο νερό όπως ο Αργοναύτης Εύφημος, κατεβαίνει στον Κάτω Κόσμο όπως ο Ηρακλής, θρηνείται όπως ο Υάκινθος, φορά τον χιτώνα του Απόλλωνος και κατά την ταφή του τυλίγεται στην σινδόνη του Πατρόκλου. Ο Ιησούς γίνεται η «άμπελος» όπως ο Διόνυσος, ο «καλός ποιμήν», όπως ο Ερμής, ο «ερχόμενος» όπως ο Ήφαιστος και θα επιστρέψει κατά την Δευτέρα Παρουσία όπως ο Οδυσσέας. Ο Ιεχωβάς μοιάζει καταπληκτικά με τον Ποσειδώνα, ο Δαυΐδ παίζει την λύρα του όπως ο Ορφέας, ο Σαούλ φιλοξενείται όπως ο Τηλέμαχος και ο Σαμψών χάνει την δύναμή του όταν μια γυναίκα του κόβει τα μαλλιά όπως ο Πτερέλαος. Ο Κάϊν σκοτώνει τον αδελφό του όπως ο Κιθαιρών και ο Παράδεισος είναι ο Κήπος των Εσπερίδων.

Pine Tree Riots We'll have a home again

 

Μάνος Φαλτάιτς

 

Μάνος Φαλτάιτς

Ο Εμμανουήλ Φαλτάιτς, Έλληνας εθνικιστής φιλόσοφος, συγγραφέας, λαογράφος, ζωγράφος και ιδρυτής του ομώνυμου μουσείου στη Σκύρο, γεννήθηκε στις 3 Ιανουαρίου 1938 στην Αθήνα και πέθανε στις 15 Δεκεμβρίου 2012 στη Σκύρο, όπου κατοικούσε. 

https://el.metapedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%A6%CE%B1%CE%BB%CF%84%CE%AC%CE%B9%CF%84%CF%82

"Αλλά αυτό που τον ξεχώρισε περισσότερο ήταν η ανάπτυξη της θεωρίας του περί του Νταϊσμού, δηλαδή, κατά αυτόν, η πρακτική και η βίωση των αρχών του Νταϊφά - Ταϊφά (εκ του ταή-ταίζω, εξού και σύν-τροφος), που σημαίνει «την συντροφιά-συντροφιλίκι-συντροφική συσπείρωση-κομπανία-Εστία-Άστυ-Κοινότητα» και ο οποίος αποτελεί το αρχετυπικό σύστημα της ανθρωπότητας πάνω στον οποίο δομήθηκαν οι αξίες που δεσπόζουν ανεξαιρέτως σε όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες. 

Μέσα από τον Νταϊφά και τις αξίες του δομήθηκαν τόσο οι αξίες της «αδερφοποιημένης κοινωνικής συμβίωσης», όσο και αυτές της «ανυποχώρητης, περήφανης κι υπεύθυνης ατομικότητας», η οποία κινούμενη βιωματικά ταυτίζει το ατομικό με το συλλογικό Εγώ. Οι «κύριοι λειτουργοί» του Νταϊφά είναι οι Νταήδες ή Ταγοί, οι οποίοι ξεχώριζαν τόσο στο βιολογικό όσο και, κυρίως, στον χαρακτήρα και στο πνεύμα. Με κύριες αξίες της βιοθεωρίας τους: την παλληκαριά, την γενναιότητα και την δικαιοσύνη. Για αυτό όποιος είναι απλά δυνατός και γενναίος δεν είναι Νταής-Ταγός καθώς πρέπει να διαθέτει όλες τις αξίες που χρειάζεται το Νταϊστικό σύστημα.

Για αυτό και είναι δεμένος ο Νταϊσμός με την κοινοτισμό αλλά ταυτόχρονα την ατομικότητα, την ελευθερία, τον αντικρατισμό και την αντιεξουσιαστικότητα. Καθότι ο Νταϊσμός, ως σφαιρικό αξιακό καλύπτει κάθε πλευρά της Ζωής, και οι εκπρόσωποί του, είναι κατά κάθε μορφής Τυραννίας και καταπίεσης. Για αυτό τον λόγο δεν θεωρούν δράση οι Νταήδες την απλή διαμαρτυρία αλλά αντίθετα την ενεργή αντίσταση και ανυπακοή.

Ο Οδυσσέας, ο Αλέξανδρος και η Ευρασία

 

Ο Οδυσσέας, ο Αλέξανδρος και η Ευρασία

Claudio Mutti

[Επομένως, σε ποιο βαθμό είναι δικαιολογημένες οι συνήθεις προσπάθειες εντοπισμού των ριζών της Δύσης σε ορισμένες από τις ιστορικές-πολιτιστικές φάσεις στις οποίες η Ευρώπη έχει διαμορφωθεί, δηλαδή στην αρχαία Ελλάδα, στον ρωμαϊκό κόσμο ή στον λατινικό-γερμανικό Χριστιανισμό;

Εάν η νεωτερικότητα είναι «απομάγευση του κόσμου», είναι τουλάχιστον ριψοκίνδυνο να παρουσιαστεί ο ελληνικός πολιτισμός ως πρόδρομος της νεωτερικότητας, μια κουλτούρα που δεν παρήγαγε μόνο πρωτότυπα για τη σύγχρονη σκέψη όπως ο σοφιστικός ορθολογισμός και ο μηχανιστικός ατομικισμός, αλλά και εκφράστηκε (και χωρίς αμφιβολία  σε μεγαλύτερο βαθμό και με μεγαλύτερη ένταση) στα Ορφικά και Ελευσίνια Μυστήρια, στη θεολογία της ιστορίας του Ηροδότου, στη μεταφυσική των Προσωκρατικών, του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, στη θεολογική ποίηση του Αισχύλου και του Πινδάρου, στη θεωρία και τον μυστικισμό των Νεοπλατωνικών.

Ούτε είναι σαφές με ποιά βάση και ποια λογική θα μπορούσε να αναφέρεται η Δύση στον ρωμαϊκό πολιτισμό, ο οποίος στην πραγματικότητα βασίζεται ακριβώς σε αυτό που είναι ό,τι  πιο σκανδαλώδες από την άποψη της νεωτερικότητας, δηλαδή στην ταύτιση της θρησκευτικής σφαίρας με τη νομική και πολιτική σφαίρα.
Μια ταύτιση τη βρίσκουμε αν μη τί άλλο στο Ισλάμ, σίγουρα όχι στον δυτικό πολιτισμό.

Εάν, ως όραμα του κόσμου, η Δύση είναι συνώνυμη με τη νεωτερικότητα και επομένως ουσιαστικά διαφέρει από το πνεύμα που πρυτανεύει στις εκδηλώσεις του ευρωπαϊκού πολιτισμού στην αρχαιότητα και στον Μεσαίωνα,  ως στοιχείο του γεωγραφικού συμβολισμού, η Δύση επίσης αντιτίθεται στην Ευρώπη με ριζοσπαστικό τρόπο.]

Ο Οδυσσέας, ο Αλέξανδρος και η Ευρασία

Πριν από λίγο καιρό ξαναδιαβάζα το canto XXVI της Κόλασης του Δάντη (το περίφημο canto του Οδυσσέα). Όπως πιθανότατα θυμάστε, σε κάποιο σημείο ο Οδυσσέας του Δάντη θυμάται την ομιλία με την οποία παρακίνησε τους συντρόφους  του να διασχίσουν τις Στήλες του Ηρακλή: "Ω, αδέρφια, είπα, που με μυριάδες - κινδύνους έχετε φτάσει στη Δύση ( ...) ".
Προσπάθησα να ρίξω μια ματιά σε αυτήν την αλληγορική έννοια, η οποία, σύμφωνα με τη ρητή δήλωση του Δάντη, κρύβεται πίσω από την κυριολεκτική έννοια, τόλμησα αυτήν την υπόθεση: η Δύση που επικαλείται ο Οδυσσέας στη «μικρή προσευχή» πιθανώς δεν εξαντλείται στη χωρική έννοια της γεωγραφικής περιοχής της λέξης "Δύση", που ορίζει τη θέση του "Ήλιου που πεθαίνει" (Sol occidens), το μέρος όπου τελειώνει ο ανθρώπινος κόσμος και ξεκινά ο "κόσμος χωρίς ανθρώπους", το βασίλειο του σκότους και του θανάτου.
Από την άλλη πλευρά, είναι πιθανό ότι η Δύση του Δάντη, δεδομένης της πολυδυναμίας του συμβόλου, δείχνει επίσης μια χρονική φάση, έτσι ώστε ένα περαιτέρω νόημα της ομιλίας του Οδυσσέα θα ήταν ότι οι σύντροφοί του, ως "ηλικιωμένοι και περασμένοι", έφτασαν στο "δυτικό σημείο" της ζωής τους, δηλαδή, κοντά στο θάνατο.
Και δεδομένου ότι αντιπροσωπεύουν την ευρωπαϊκή ανθρωπότητα, πώς να μην σκεφτούμε, άμεσα, ότι η Ευρώπη πλησίαζε –και στην πραγματικότητα θα έφτασε ακριβώς την εποχή του Δάντη, στις αρχές του δέκατου τέταρτου αιώνα– κοντά σε εκείνη την ιστορική-πολιτιστική φάση η οποία, σύμφωνα με τον Ρενέ Γκενόν, «στην πραγματικότητα αντιπροσώπευε το θάνατο πολλών πραγμάτων»;

Αλλά η Δύση, ο τόπος του σκότους, είναι επίσης ένα σύμβολο αυτού που ο Martin Heidegger ονόμασε «το σκοτάδι του κόσμου».
«Ο Κόσμος» - εξηγεί ο Χάιντεγκερ - «πρέπει πάντα να γίνεται κατανοητός με την πνευματική έννοια», έτσι ώστε «το σκοτάδι του κόσμου να υπονοεί την αποδυνάμωση του πνεύματος».
Και η κατάσταση της Ευρώπης, ο Χάιντεγκερ συνεχίζει, "είναι ακόμη πιο θανατηφόρα και χωρίς θεραπεία, καθώς η αποδυνάμωση του πνεύματος προέρχεται από την ίδια".
Αυτή η αποδυνάμωση του πνεύματος, αυτή η σκοτεινιά του κόσμου, σύμφωνα με τον Guénon, είχε την οριστική της στιγμή με το τέλος του μεγάλου μεσαιωνικού πολιτισμού (ο τελευταίος σχετικά φυσιολογικός πολιτισμός που γνώρισε η Ευρώπη) και με την αρχή της κοσμικής κουλτούρας της Αναγέννησης. Σύμφωνα με τον Χάιντεγκερ, «ακόμα κι αν είχε προετοιμαστεί στο παρελθόν, αυτό (το σκοτάδι του κόσμου) έλαβε χώρα ξεκινώντας από την πνευματική κατάσταση του πρώτου μισού του 19ου αιώνα», δηλαδή, με το θρίαμβο του σύγχρονου ορθολογισμού, του υλισμού, του φιλελεύθερου ατομικισμού.
Εν πάση περιπτώσει, μπορούμε να πούμε ότι αυτό το σκοτάδι του κόσμου συμβαδίζει με αυτό που πρόσφατα ονομάστηκε «δυτικοποίηση του κόσμου».

Η κόλαση, στο κάτω μέρος της οποίας κατέληξε ο Οδυσσέας του Δάντη που έφυγε από την Ευρώπη για να μπει στο δυτικό σκοτάδι, είναι μια αιώνια Δύση (νόμος αντιποίνων!), Γιατί το φως δεν λάμπει ποτέ εκεί. Ο Δάντης βγαίνει από αυτό το αιώνιο δυτικό και άθλιο σκοτάδι χάρη στην καθοδήγηση του Βιργιλίου, του ποιητή της Αυτοκρατορίας. ο ποιητής μιας Αυτοκρατορίας που, όπως λέγεται στον Παράδεισο, VI, 4-6, είναι από την ίδια την καταγωγή του συνδεδεμένη με την Ευρώπη: "εκατό και εκατό χρόνια και περισσότερο το πουλί του Θεού - στο άκρο της Ευρώπης πίστευαν, - όπου για πρώτη φορά βγήκε».
Πρέπει πράγματι να θυμόμαστε ότι, σύμφωνα με τον Δάντη, ο αυτοκρατορικός αετός («το πουλί του Θεού») γεννήθηκε «στο άκρο της Ευρώπης», δηλαδή στη σημερινή Ανατολία, όπου βρισκόταν η Τροία. Από την άλλη πλευρά, ακόμη και η Ευρώπη, η κόρη με το ευρύ πρόσωπο που την αγαπούσε ο Δίας και η οποία έδωσε το όνομά της στην ήπειρό μας, ήταν αρχικά από την ανατολική ακτή της Μεσογείου.

Θα ήταν ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε πώς για τους Έλληνες και τους Ρωμαίους, και για άλλη μια φορά για τους άντρες του Μεσαίωνα, η γεωγραφική εικόνα της Ευρώπης επεκτείνονταν προς τα ανατολικά πολύ περισσότερο από ότι στη νεώτερη και σύγχρονη εποχή, αλλά αυτό θα ήταν άλλο θέμα.
Εμείς, οι οποίοι είμαστε εδώ για να μιλήσουμε για το «πεπρωμένο της Ευρώπης», πρέπει να αναρωτηθούμε: ποιος θα δείξει στην Ευρώπη, στο κατώφλι της τρίτης χιλιετίας, την έξοδο από τη Δύση και να γυρίσει να ξαναδεί τ' αστέρια»;

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει είναι μια διευκρίνιση. Με άλλα λόγια, πρέπει να αποκαταστήσουμε τους πραγματικούς όρους της σχέσης που υπάρχει μεταξύ Ευρώπης και Δύσης, μια σχέση φυσικής αντίθεσης και ανταγωνισμού. Πρέπει να αντικρούσουμε ένα σκανδαλώδες συνώνυμο το οποίο, επιβαλλόμενο από τους Δυτικούς νικητές του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, έγινε αποδεκτό από τους Ευρωπαίους με τον πιο άκριτο και υπνοτισμένο τρόπο.

Unus Deus. Ιουλιανός και ηλιακός μονοθεϊσμός

 

Unus Deus. Ιουλιανός και ηλιακός μονοθεϊσμός

Κλαούντιο Μούττι

Όταν του ζητήθηκε να σκιαγραφήσει ένα «πορτρέτο» του αυτοκράτορα Ιουλιανού, ο θεολόγος Sergio Quinzio κατέφυγε σε μια άνευ προηγουμένου και προκλητική αναλογία: συνέκρινε τον «Αποστάτη» με τον Ιωάννη Παύλο Β ', αναγνωρίζοντας στη δράση και των δύο την απελπισμένη προσπάθεια να διατηρηθεί ζωντανή μια θρησκεία ήδη καταδικασμένη να δύσει. "Αν ο Ιουλιανός με ρωτούσε για την πιθανότητα επανίδρυσης του παγανικού πολιτισμού - έγραψε ο θεολόγος - θα είχα δώσει την ίδια αρνητική απάντηση που θα έδινα σήμερα αν ο Πάπας με ρωτούσε σχετικά με την πιθανότητα επανίδρυσης του χριστιανικού πολιτισμού" (1). Όχι μόνο αυτό: «η ίδια η προσπάθεια αποκατάστασης που έκανε ο νεαρός αυτοκράτορας συνέβαλε στη συνέχεια στην οριστική διολίσθηση του παγανισμού. Και κάτι τέτοιο μου φαίνεται πως επαναλαμβάνεται τακτικά, στο βαθμό που στην ιστορία υπάρχουν ακριβείς επαναλήψεις "(2).

Ένας εξίσου πρωτότυπος παραλληλισμός προτάθηκε από τον Ζακ Φοντέιν, καθηγητή λατινικής γλώσσας και λογοτεχνίας στη Σορβόννη, στη συζήτηση με έναν δημοσιογράφο που πρότεινε σύγκριση μεταξύ του Ιουλιανού και άλλων πρωταγωνιστών της ιστορίας "με αρκετά παρόμοια έργα" (sic!) Όπως ο Χίτλερ ή Στάλιν. «Εγώ - απάντησε ο Fontaine - θα τον παραλλήριζα καλύτερα, αν το θέλετε, με τον Χομεϊνί. Για τον φανατισμό, για το ότι αισθάνονταν επιφορτισμένος με έναν θεϊκό ρόλο, στο ότι θεωρούσε τον εαυτό του θεό. Και μετά για τον πολιτισμό. Για την βία, τον σεχταρισμό. Έχουμε πολύ ακριβείς φυσιογνωμικές περιγραφές του Ιουλιανού. Μία, από τον Αμμιανό της Αντιόχειας (η μυτερή γενειάδα, τα μαγνητικά μάτια, η ιερατική φιγούρα), τον κάνει να μοιάζει πολύ, ακόμη και στα χαρακτηριστικά του, με τον Ιρανό Αγιατολάχ "(3).

Έτσι εμπλουτίζεται η συλλογή ιστορικών μορφών με τις οποίες έχει συγκριθεί ο Ιουλιανός στο παρελθόν. Δεν ξέρουμε τι θα σκεφτόταν ο Στάλιν. Από την πλευρά του, ο Χίτλερ πιθανότατα θα εκτιμούσε τον παραλληρισμό, αυτός που επανειλημμένα εξέφρασε τον θαυμασμό του για τον μεγάλο «Αποστάτη»