Τι συμβαίνει με κάποιους αναρχικούς στην Ελλάδα;

http://mavroskrinos.blogspot.com/2020/06/blog-post_23.html

του Tyr

Τους αναρχικούς τους έχουμε συνηθίσει, αν όχι ταυτίσει, με αντεθνικές ιδέες, αν όχι κάργα ανθελληνικές. Τον τελευταίο καιρό όμως παρατηρούμε μια όλο και πιο συχνή μετατόπιση προς την Ιδέα του έθνους, έστω και από μια μειοψηφική τάση του λεγόμενου αντιεξουσιαστικού χώρου, τουλάχιστον σε ότι αφορά τις ηχηρές μειοψηφίες!

Γιατί η Ελλάδα είναι μικρή και είμαστε όλοι παιδιά αυτού του Λαού! Κυκλοφορούμε, βλέπουμε, ακούμε! Οι ιδέες του αντιεξουσιαστικού χώρου είχαν πάντα μεγαλύτερη απήχηση στην ελληνική νεολαία από τους αυτό καθεαυτό συμμετέχοντες! Σήμερα ο γνωστός λυσσαλέος αντιεθνικισμός τους, ο ανθελληνισμός τους, έχει όλο και μικρότερη απήχηση. Όσο μικρότερη απήχηση - εκτός από τους αυτοπεριχαρακωμένους αντιεξουσιαστικούς κύκλους - τόσο πιο λυσσαλέος ... Σαν συμπτώματα του τέλους.

Αναρχισμός και αντιεθνικισμός, πόσο μάλλον ανθελληνισμός, δεν ήταν πάντα ταυτόσημα. Ούτε καν αναρχισμός και αντιφασισμός δεν ήταν πάντα ταυτόσημα. Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Για την συντριπτική πλειοψηφία των αμύητων αντιεξουσιαστές και αντιφά είναι συνώνυμα. Δεν ήταν όμως πάντα έτσι και δεν έχουν περάσει ούτε καν 15 χρόνια από τότε που οι αντιφά συνελεύσεις πρωτοεμφανίστηκαν ή μάλλον ξεφύτρωσαν στην Ελλάδα σαν τα μανιτάρια, ως ένα είδος μετεξέλιξης των λεγόμενων και αυτοαποκαλούμενων αυτόνομων. Αυτοί οι "αυτόνομοι" άλλο νταλκά δεν είχαν από το πώς να εχθρεύονται τον ελληνικό ιμπεριαλισμό στα Βαλκάνια (sic). Αν ο νους σας πήγε σε δύο τρεις πρεσβείες δεν πέσατε έξω ...

Οι αντιφά είναι γενικώς εναντίον όλων των εθνών εκτός από ένα! Οι πατέρες του αναρχισμού υπέρ όλων των εθνών, εκτός από ένα ...

Η γραμμή των αντιφά τελικά επιβλήθηκε στους αντιεξουσιαστές, λίγο ή πολύ όπως βλέπουμε σήμερα να επιβάλλετε η γραμμή των Black Lives Matter στους αντίστοιχους στις ΗΠΑ και όχι μόνο. Έξωθεν αρχικά και με απόλυτη κυρίευση του εσωτερικού εντός ελάχιστου χρονικού διαστήματος με χρήση μελετημένων μεθόδων χειραγώγησης και στιγματισμού των αντιθέτων φωνών. Κανονικό psy op!

Αλλά μιας και αναφερόμαστε στον αναρχισμό καλό θα ήταν να κάνουμε και μία πολύ σύντομη αναδρομή:

Ο Προυντόν, ο παππούς του αναρχισμού, είπε μεν "η ιδιοκτησία είναι κλοπή", ενώ στο μυαλό της λεγόμενης κοινής γνώμης - "μια κοινή μια πόρνη"; - Φασισμός και ιδιοκτησία πάνε πακέτο, άσχετα αν ο Μπενίτο Μουσολίνι ονόμαζε τους Ιταλούς "προλεταριακό έθνος"! Και το προλετάριος είναι συνώνυμο του ακτήμων... Ο Προυντόν ήταν και σύγχρονος του αμερικανικού εμφυλίου. Και όπως όλοι οι δυνατοί στοχαστές σε τέτοιες περιπτώσεις, πήρε θέση, υπέρ των Νοτίων... της Συνομοσπονδίας!

Συνομοσπονδία υπερασπίζονταν και οι αναρχικοί του ισπανικού εμφυλίου. Έχοντας απέναντι τους τους φαλαγγίτες του Φράνκο. Οι φαλαγγίτες όμως, όπως οι περισσότερες αναγνώστες αυτού του ιστολογίου θα ξέρουν, αρχικά δεν ήτανε του Φράνκο, αλλά του Χοσέ Αντόνιο! Ο οποίος στην φυλακή, λίγο πριν την δολοφονία του από τους αναρχομαρξιστές, προσέφερε την ηγεσία του κινήματος στον Ραμίρο Ράμος, τον Εθνικοσυνδικαλιστή! Τον οποίο οι αναρχοσυνδικαλιστές της FAI/CNT μέχρι τέλους τον ήθελαν κοντά τους.

Οι εκλεκτές συγγένειες λοιπόν μεταξύ εκφάνσεων Αναρχισμού και του Φασισμού έχουν επιμελώς αποσιωπηθεί και κυρίως από την μεριά των αναρχικών. Ο Ισπανικός Εμφύλιος ήταν όντως εμφύλιος περισσότερο επειδή πολέμησαν αναρχικοί και φασίστες σε εχθρικά στρατόπεδα, παρά επειδή όλοι οι Ισπανοί είναι Ούνα Φάτσα Ούνα Ράτσα! Στον ρωσικό εμφύλιο οι αναρχικοί και οι Ουκρανοί εθνικιστές πολέμησαν από κοινού τους Μπολσεβίκους, ενώ παράλληλα, στην άλλη άκρη της Σιβηρίας, ο αναρχομοναρχικός τρελός βαρόνος Φον Στέρνμπεργκ συνέχιζε την αντίσταση και την υπεράσπιση του τσαρικού στέμματος με έναν τρόπο που κάνει τους σημερινούς υπέρμαχους της πολυπολιτισμικότητας να το βουλώνουν μπροστά στην αληθινή αρμονική συνύπαρξη της ποικιλότητας των εθνικοτήτων της Άπω Ευρασίας.

Ο πατέρας του Αναρχισμού Μπακούνιν έλαβε μέρος στη πρώτη κομμουνιστική Διεθνή. Στην ουσία η αποχώρηση του Μπακούνιν και της ομάδας του αποτελεί το ουσιαστικό διαζύγιο μεταξύ κομμουνιστών και αναρχικών. Με θέσεις όπως "ο Μαρξισμός και οι Ρότσιλντ είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος" και ότι "ποιος καπιταλισμός; Αν ήταν μόνο ο καπιταλισμός οι λαοί (narod, έθνος) θα είχαν ήδη ξεμπερδέψει μαζί του, εδώ έχουμε να κάνουμε με Παγκόσμια Συνωμοσία των Εβραίων Τραπεζιτών"…

Είναι να απορεί κάνεις, τι είδους αναρχικοί είναι όλοι αυτοί οι σημερινοί σιωνιστές αντιφάδες;

Και δεν αναφέραμε καν ακόμη τον Πανσλαβισμό του Μπακούνιν! Εδώ όμως χρειάζεται λίγη προσοχή. Ο Μπακούνιν ήταν Ρώσος, Σλάβος. Λογικό να ήταν πανσλαβιστής! Αυτό που εμείς κρατάμε είναι ότι αντιλαμβάνονταν τους λαούς στην εθνική τους διάσταση και στην ενότητα της ομο(ιο)εθνίας των. Αν ήταν Γερμανός θα ήταν πανγερμανιστής, αν ήταν Έλληνας,  Πανελληνιστής κτλ. Τι σχέση έχουν οι σημερινοί λυσσαλέοι αντιεθνικιστές "αντιεξουσιαστές"; Αν και στην Ροτζάβα τους είδαμε στο πλευρό των "αναρχοεθνικιστών" πλέον Κούρδων.

Και θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε επί μακρόν. Ο αναρχοσυνδικαλιστής Σορέλ, εμπνευστής του πρώην αναρχίζοντα σοσιαλιστή Μουσολίνι, ο δαρβινιστής αναρχοκοινοτιστής πρίγκιπας Κροπότκιν, υμνητής του πνεύματος της αλληλοβοήθειας και των εκφράσεων της, του γένους, της φυλής, της κοινότητας, του έθνους!

Τι σχέση έχουν οι σημερινοί αναρχικοί και πώς τα συνδέουν όλα αυτά με την περιρρέουσα αποδόμηση (αποσύνθεση, σαπίλα) των πάντων; Πιστεύει κανείς τους πραγματικά ότι οι Ντουρούτι και Μαλατέστα θα ήταν υπέρ της αποδόμησης των δύο φύλων και των έμφυλων ταυτοτήτων; Τον Μπακούνιν αν ζούσε σήμερα οι ίδιοι οι αντιεξουσιαστές θα τον έλεγαν Φασίστα.

Αυτές είναι μόνο μερικές σύντομες αναφορές στις εκλεκτές συγγένειες μεταξύ Αναρχισμού και τις Φασιστικές ή Ριζοσπαστικού Εθνικισμού στις διάφορες εκφάνσεις τους. Αυτό που μας αρέσει ή ονομάζουμε Αναρχοφασισμό*!

Χαιρετούμε με ειλικρίνεια και αγνή καρδιά, καλοί καγαθοί, τους καλοκάγαθους εκείνους αναρχικούς, τους μειοψηφικούς του χώρου τους, του λεγόμενου και υποτιθέμενου αντιεξουσιαστικού χώρου  που πλέον μιλάνε μέσα στα κείμενα τους ανοιχτά κατά του εποικισμού, του ανθελληνισμού, ακόμα και του αντιφασισμού (με την έννοια της κατάχρησης του όρου από τους πυροβολημένους που όποιος δεν είναι μαζί τους είναι φασίστας, ανεξαρτήτως άλλων κριτηρίων).

Ενώ υπάρχει και άλλη μία τάση η οποία συχνά ασχολείται με τις εκφάνσεις και θέσεις του Ριζοσπαστικού Εθνικισμού και συστηματικά προσπαθεί να τις διαστρεβλώσει και αποδημήσει. Ίσως γιατί αισθάνονται την απειλή των ιδεών. Τουλάχιστον τα υγιή στοιχεία που αναμφίβολα υπάρχουν μέσα στον αντιεξουσιαστικό χώρο. Τουλάχιστον αυτοί δεν είναι πολιτικά αναλφάβητοι και δεν χαρακτηρίζουν φασίστα τους πάντες όλους αδιακρίτως. Αυτό τους το αναγνωρίζουμε.

Και κάθε φορά που κατεβαίνουν στις υποτιθέμενες "αντιρατσιστικές" τους πορείες, μειοψηφία ανάμεσα σε άσχετους εθνοφυλετικά και εθνοπολιτισμικά εισβολείς, τα κύτταρα τους ξέρουν πως βρίσκονται σε λάθος στρατόπεδο και αναρίθμητοι πρόγονοι μέσα τους ουρλιάζουν πως όταν έρθει η ώρα με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν.

Ίσως η ανθελληνική λύσσα δεν είναι παρά η προσπάθεια του επίπλαστου Εγώ τους να καλύψει την Εσωτερική Φωνή της φυλετικής αφύπνισης, το βαθύτερο Είναι τους.

Στους αναρχικούς εκείνους που, σύμφωνα με τα μηνύματα που εκπέμπουν, είναι πάντοτε Χαΐνηδες, ποτέ όμως ραγιάδες! Ευχόμαστε ολόψυχα ακόμα βαθύτερη συνειδητοποίηση, αφύπνιση, εγρήγορση και εποπτεία!

Γιατί κάτι μας λέει πώς κάποτε θα βρεθούμε στα ίδια μετερίζια ... Κλέφτες και Αρματολοί κόντρα σε γενίτσαρους,  ισλαμοκανίβαλους και γιουσουφάκια.

Γιατί πρέπει να εξασφαλίσουμε την ύπαρξη του λαού μας και το μέλλον των "λευκών" παιδιών μας.

*Αναρχοφασίστες ονόμαζαν οι αστοί και οι δημοκράτες και τους εισβολείς της βουλής τον Ιούλιο του 1964 αλλά και τους Εθνικοσοσιαλιστές που αντιστέκονταν στα μέτρα τρομοκρατίας του μητραλοία Καραμανλή μετά την πτώση της «χούντας» …

 «Το μονοπάτι όπου βαδίζουν αυτοί οι άνθρωποι είναι πά­ντοτε το ίδιο. Αρχικά είναι αναρχικοί ή ακραίοι σοσιαλιστές, κατόπιν “προσηλυτίζονται” στον εθνικισμό και δημιουργούν αξιοσημείωτες μεσσιανικές ιδέες … και φορτίζουν τον ακίνδυ­νο εθνικισμό των ενώσεων και των κομμάτων με το δυναμίτη της αναρχικής ετοιμότητας για δράση» 

Otto Strasser