Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: The Fascist state is an anti-state
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: The Fascist state is an anti-state: Patriotic Socialism The Fascist state is an anti-state, if you want to smash the state, put on a blackshirt: Anarchists cry: "Smash t...
"Ο Φασισμός και η Καλλιτεχνική Πρωτοπορία"
"Η Δεξιά και οι αστοί σίγουρα δεν έφεραν τον φασισμό, ήταν οι ποιητές-στρατιώτες, ήταν ο φουτουρισμός και η αντι-αστική επανάστασή του.
Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη των ιστορικών είναι η επισήμανση ότι το φασιστικό κίνημα γεννήθηκε από τα δεξιά, από τον κλήρο και τους αστούς, είναι μια παραμόρφωση που έχει παραμείνει στο μυαλό του κόσμου. Ο φασισμός γεννήθηκε από τα αριστερά, από το εργατικό κίνημα αλλά και από τα χαρακώματα και την ποίηση.
Η Ιταλία, όπως πολλοί άλλοι λαοί εντάχθηκαν στη σύγκρουση του Μεγάλου Πολέμου (Α'ΠΠ), σε μια αντιπαράθεση που θα άλλαζε την ίδια την ιστορία του πολέμου και θα εγκαινίαζε μια νέα εποχή, αυτή των Ολικών Κινητοποιήσεων.
Τα χαρακώματα, η λάσπη, η κίνηση, όλη η τεχνική στην υπηρεσία του πολέμου, το ή κινητοποιήσε ή πεθαίνεις, ή πυροβολείς ή σε πυροβολούν, μια ολόκληρη γενιά έλαβε το βάπτισμα του πυρός σε αυτό το σφαγείο που άλλαξε την ιστορία εντελώς .
...
Μπορώ να διαβεβαιώσω χωρίς αμφιβολία ότι ο D'Annunzio εφηύρε το Ροκ δεκαετίες πριν από τη σύλληψή του ως ιδέα, οι χειρονομίες του, η θεατρικότητα του, η μορφή που έδινε στις ομιλίες του και απήγγειλε τα ποιήματά του, όλη αυτή τη σκηνική παράσταση, ο D'Annunzio ήταν ο πρώτος ροκ σταρ δεκαετίες πριν απο τους David Bowie και Jim Morrison.
Η ιστορία που οι νικητές θέλουν να μας επιβάλουν, η ιδέα ότι ο φασισμός ήταν καθαρά μιλιταριστικός και χωρίς καλλιτεχνική ευαισθησία, αυτή είναι η γενικότερη ιδέα που κυριαρχεί στον κόσμο των τεχνών.
Η Δεξιά και οι αστοί σίγουρα δεν έφεραν τον φασισμό, ήταν οι ποιητές-στρατιώτες, ήταν ο φουτουρισμός και η αντι-αστική επανάστασή του.
Σήμερα δεν υπάρχουν εμπροσθοφυλακές αλλά μόδες, η μεταμοντέρνα τέχνη είναι νεκρή τέχνη, όχι μόνο της λείπει ο σκοπός αλλά και οποιοσδήποτε επαναστατικός τόνος ανανέωσης του κόσμου, είναι εκεί για να ανεβάσει το εγώ του καλλιτέχνη.
Ο φασισμός είναι το παιδί του φουτουρισμού και θα μπορούσε να θεωρηθεί από μόνος του μια άλλη καλλιτεχνική πρωτοπορία. Η εποχή των ποιητών-στρατιωτών, των φουτουριστών, εκείνων που ζουν επικίνδυνα έχει παρέλθει και το σημερινό παράδειγμα κηρύττει μόνο τον ειρηνισμό, τον κονφορμισμό και την συζητησούλα για την τέχνη σε ένα Starbucks. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κατά τη διάρκεια των φασισμών υπήρχε μια πρωτοποριακή και επαναστατική τέχνη εμπροσθοφυλακής που δεν ξαναεμφανίστηκε από τότε."
https://therevolutionaryconservative.com/articles/fascism-and-the-artistic-vanguard/
«Ο Μουσολίνι και η φιλοσοφία»
«Ο Μουσολίνι και η φιλοσοφία», η σκέψη του Duce ως φυσική και πνευματική επαναστατική ενέργεια.
Gabriele Adinolfi
Ρώμη, 22 Οκτωβρίου - Ο Μουσολίνι και η φιλοσοφία είναι ένα από τα λίγα βιβλία που δεν διάβασα με μια ανάσα. Συνήθως, αυτά που "καταναλώνω" είναι μυθιστορήματα των οποίων η ατμόσφαιρα με αιχμαλωτίζει και τα οποία προσπαθώ σκόπιμα να παρατείνω όσο το δυνατόν περισσότερο. Όπως το Shogun ή το Musashi. Από την άλλη πλευρά, διάβασα το δοκίμιο του Adriano Scianca αργά επειδή είναι τόσο πλούσιο και αρθρωτό που μία και μόνο ανάγνωση θα ήταν ανεπαρκής, ενώ αν ήταν γρήγορη θα ήταν άχρηστη.
Ένα βιβλίο στο επίπεδο του De Felice
Το ερώτημα είναι πώς τα κατάφερε και το έγραψε. Προϋποθέτει καταρχάς μια τεράστια και σε βάθος γνώση του θέματος, επομένως μια εξαιρετική μνήμη, γιατί είναι εκπληκτικό πώς μπορεί κανείς να θυμηθεί πού και πότε ο Μουσολίνι είπε ή έγραψε αυτήν την πρόταση, πότε και πού διάβασε και μελέτησε τη σκέψη αυτού ή εκείνου, πού και πότε αναφέρθηκε η συνάντησή του με αυτόν τον φιλόσοφο, πού και πότε αυτή η συνάντηση αντανακλούσε μια πολιτική επιλογή. Τέλος, υπάρχει η δυνατότητα συνένωσης της σκέψης, τόσο με την διαχρονική έννοια όσο και με αυτή της καθεαυτό λογικής, επομένως των λογικών συνδέσεων: εξαιρετικό.
Έχω πει πολλές φορές ότι ο Adriano είναι εκτός του χρόνου. Σήμερα που γράφουμε για τον εαυτό μας, που παίρνουμε συντομεύσεις, που προχωράμε με το αντιγραφή / επικόλληση και βάζουμε εμβόλιμες απλοϊκές προτάσεις, σύμφωνα με τους αφορισμούς του Baci Perugina, ο Scianca προφανώς προέρχεται από άλλη εποχή. Παρόλο που προέρχεται από μια σοβαρή και πολιτισμένη εποχή, ακόμη και εκεί ξεχωρίζει. Αυτό το τελευταίο βιβλίο δεν έχει τίποτα να ζηλέψει, όσον αφορά τη σοβαρότητα και την αυστηρότητα των μελετών σχετικά με το Duce, στα έργα του De Felice, και είναι εξαιρετικά ανώτερο από άλλες φιλόδοξες αλλά αποτυχημένες προσπάθειες, όπως αυτές του Bocca.
Ο ψεύτικος μύθος της προοδευτικής κουλτούρας
Το βιβλίο είναι εντυπωσιακό και πολλά πράγματα προκύπτουν από αυτό. Πρώτα απ 'όλα, η μεγάλη δίψα για γνώση και η φανταστική νοημοσύνη, τόσο αναλυτική όσο και συνθετική, του Μουσολίνι, ο οποίος μεταξύ των νεώτερων (στμ των νεώτερων χρόνων) πολιτικών σε αυτό είναι σίγουρα ο καλύτερος μαζί με τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Εξ ου και ο πολιτιστικός πλούτος και η μεγάλη παγκόσμια ενσυναίσθηση του φασισμού. Αντιμετωπίζοντας τους επικριτές, εκείνων των καημένων ανθρώπων ότι «ο φασισμός δεν έχει πολιτισμό» και ότι «ο πολιτισμός είναι αριστερός». Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο ψεύτικο: το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα γνώριζε παγκοσμίως μόνο δύο πολιτιστικούς κλάδους, μερικές φορές αντιθετικούς, άλλωτε σε συμφωνία: ο φασιστής και ο αντιδραστικός. Η προοδευτική «κουλτούρα» βρήκε άσυλο στα περιθώρια των κοινωνιολογικών, ψυχολογικών και οικονομικών κατηγοριών, άλλο ακόμη και εκεί ήταν υποδεέστερη. Ήταν μόνο στρατιωτικά που επιβλήθηκε και κυριάρχησε στο δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα και παρήγαγε "αποπολιτιστικοποίηση", με κάποιες εσκεμμένες ή αναγκαστικές αιρετικές εξαιρέσεις. Είναι καλό όχι μόνο να το θυμόμαστε αλλά και να κάνουμε μια σύγκριση και ο Scianca μας βοηθάει πολύ σε αυτό.
Ο Μουσολίνι μεταξύ Μαρξ και Νίτσε
Ο Μουσολίνι και η φιλοσοφία δεν είναι η σχέση μεταξύ ενός ερασιτέχνη και του αντικειμένου της απόλαυσης του, είναι μια συνεχής αναζήτηση γνώσης, υπαρξιακής, κοινωνικής, πολιτισμικής. Υπάρχει Μουσολίνι ο "ζωτικιστής", ο ιδεαλιστής, ο φυλετιστής, ο πολιτικός ηγέτης. Υπάρχει ο αναγνώστης των Μαρξ, Σορέλ, Χέγκελ, Μακιαβέλλι, Οριάνι, υπάρχει ο συνομιλητής του Gentile, υπάρχει η φιγούρα που αναγνωρίζεται από τους κύκλους των νιτσεϊκων παγκοσμίως ως "διαιτητής" στις διαμάχες για τον Νίτσε, έως το σημείο να θεωρείται αυθεντία ακόμη και στο Τρίτο Ράιχ. Υπάρχει ο Μουσολίνι στους οποίους οι Heidegger, Schmitt και Spengler στρέφονται επανειλημμένα. Η αλληλογραφία με τον Φρόιντ λείπει, αλλά δεν είναι απαραίτητη. Υπάρχει η σχέση με τον Πιραντέλλο όπως και με τον Έβολα, υπάρχει η σκέψη για τον Πλάτωνα, υπάρχει ακόμη και το εξαιρετικό όραμα του Μουσολίνι για το θρησκευτικό ζήτημα (παγανισμός ή / και χριστιανισμός), για την αστική τάξη και για τη λευκή φυλή ως παρακμή και η αντιπρόταση για την πνευματική, ψυχολογική και επαναστατική φυλετική λογική, μόνο σχετικώς βιολογική.
Συγκεκριμένα, θα πρέπει να συγχαρούμε τον Συγγραφέα για το ότι είχε το θάρρος να αντιμετωπίσει το ζήτημα χωρίς συμπλέγματα και να λάβει υπόψη του όλα τα μέρη που συμμετείχαν. Από αυτό αναδύεται - και για εκείνους που δεν έχουν προκαταλήψεις ιδεών για το Duce, δεν αποτελεί έκπληξη, αλλά μια τελειοποιημένη επιβεβαίωση - η εικόνα ενός ανθρώπου που ασχολείται ακούραστα με την αναγέννηση του συγκεκριμένου και του γενικού. Όποιος έχει αφεθεί να παρεκκλίνει από τα ψεύτικα στερεότυπα, είτε τα παίρνει από τα αριστερά είτε από τα δεξιά, θα εκπλαγεί από αυτό που εμείς δεν αποκηρύξαμε ποτέ. Όπως ο Scianca δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει, ο Μουσολίνι ήταν πάντα διαποτισμένος από ένα ευρύ όραμα, αρχικά κοσμοπολίτικο, του οποίου δεν σταμάτησε ποτέ να επιδιώκει την οικουμενικότητα, ενεργοποιώντας τις εθνικές ιδιότητες και δυνατότητες για το σκοπό αυτό.
Είναι ο φασισμός που απορροφά τον εθνικισμό
Ο συγγραφέας γράφει: «Ο εθνικισμός του Μουσολίνι είναι ένα πολύ λιγότερο προφανές θέμα από ό, τι μπορεί να σκεφτεί κανείς. Η ισοδυναμία, ή ακόμα και η συνέχεια του εθνικισμού και του φασισμού θεωρούνται δεδομένα για πολύ καιρό από τους ιστορικούς και εξακολουθεί να είναι κάτι πολύ συνηθισμένο στη δημοσιογραφική συζήτηση. Ωστόσο, τα πράγματα είναι διαφορετικά ». Ο Del Noce παραθέτει: «Δεν υπάρχει κάποιου είδους ιδανική συνέχεια μεταξύ εθνικισμού και φασισμού. Δεν είναι η ιδεολογία της Action Française που προετοίμασε τον φασισμό, αλλά αντίθετα ο φασισμός που απορρόφησε τον εθνικισμό.
Και στο τέλος του έργου ο Adriano Scianca αναφέρει τι είπε ο Mussolini στη νοσοκόμα του Ερυθρού Σταυρού Maddalena Mollier τον Μάρτιο του 1945 στην κατοικία της στο Gragnano. Τα γερμανικά, τα γαλλικά, τα ισπανικά και τα ιταλικά ζητήματα - είπε το Duce - δεν θα είχαν πλέον κανένα ενδιαφέρον, μόνο η Ευρώπη θα το είχε, ως Ευρωπαϊκό Μπλοκ. Το ξέραμε αυτό και δεν αλλάξαμε ποτέ γνώμη για αυτό. Πέρα από αυτό το συμπέρασμα, το οποίο φαίνεται απαραίτητο για εμάς, ο Adriano πρέπει να επαινείται για το ότι μπορεί να εκφράσει την πολυπλοκότητα της σκέψης του Μουσολίνι ως μια φωτισμένη από το μυαλό φυσική και πνευματική επαναστατική ενέργεια: μια ιδιαίτερη αλλά και καθολική δράση που στοχεύει στην επαναστατική αναγέννηση του Πολιτισμού, προσανατολισμένη από τη φιλοσοφία. Από το νήμα της Σόφιας (στμ. λογοπαίγνιο filο=νήμα).
Συγχαρητήρια!
Gabriele Adinolfi
Όταν ο Φασισμός ανήκε στην Αριστερά
Το παραδοσιακό αριστερό – δεξιό μοντέλο του πολιτικού τόξου παρουσιάζει τον φασισμό και τον μαρξισμό ως διαμετρικά αντίθετες ιδεολογίες. Ο μαρξισμός θεωρείται ως μια ιδεολογία της άκρας αριστεράς ενώ ο φασισμός υποθετικά αντιπροσωπεύει μια προοπτική που είναι περίπου όσο πιο άκρα στη δεξιά μπορεί κανείς να πάει. Ένα άρθρο που πρόσφατα μεταφράστηκε στα αγγλικά από την πορτογαλική Finis Mundis Press, του Eric Norling «Επαναστατικός Φασισμός» κάνει πολλά στο να αποκαλύψει την οπτική του φασισμού όπως τον θεωρούσε αυτόν ο Μουσολίνι και οι κοορτές του και θέτει το θέμα της ιδεολογίας της άκρας δεξιάς υπό αμφισβήτηση.
Το έργο αυτό αρχικά εκδόθηκε το 2001 και ο συγγραφές Norling, είναι ένας ιστορικός και δικηγόρος Σουηδός που τώρα ζει μόνιμα στην Ισπανία. Ο Norling παρατηρεί ότι καθ όλη τη διάρκεια της νεανικής ζωής του από τα παιδικά χρόνια μέχρι τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, ο Μουσολίνι ήταν όπως κάθε τυπικός αριστερός, όπως πχ ο Eugen V. Debs. Ήταν αυτό που αργότερα θα γινόταν γνωστό ως «Μωρό με κόκκινες πάνες» (το οποίο σημαίνει ότι ήταν παιδί επαναστατών σοσιαλιστών γονιών). Σαν νεαρός ο ίδιος ο Μουσολίνι ήταν μαρξιστής, φανατικά ενάντια στον κλήρο, πήγε στην Ελβετία για να αποφύγει την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία και είχε συλληφθεί και φυλακισθεί επειδή προέτρεπε σε απεργίες. Τελικά έγινε αρχηγός στο σοσιαλιστικό κόμμα της Ιταλίας και φυλακίσθηκε ξανά το 1911 για τις αντιπολεμικές ενέργειές του που σχετίζονταν με την Ιταλική εισβολή στη Λιβύη. Ο Μουσολίνι ήταν τόσο ελπιδοφόρος σαν σοσιαλιστής σε εκείνο το σημείο της καριέρας του που κέρδισε τον έπαινο του Λένιν, ο οποίος τον θεωρούσε τον φυσικό ηγέτη ενός μελλοντικού ιταλικού σοσιαλιστικού κράτους.
Όταν ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος ξεκίνησε το 1914, ο Μουσολίνι αρχικά υποστήριζε την αντιπολεμική θέση του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, αλλά τους επόμενους μήνες άλλαξε σε μια θέση υπέρ του πολέμου, θέση που του «πρόσφερε» την διαγραφή του από το κόμμα. Μετά κατατάχτηκε στον Ιταλικό στρατό και πληγώθηκε στη μάχη. Η λόγοι για την αλλαγή στάσης του Μουσολίνι υπέρ του πολέμου είναι απαραίτητοι για την κατανόηση της πραγματικής προέλευσης και φύσης του φασισμού και της θέσης του μέσα στο πλέγμα της πολιτικής και θεωρητικής ιστορίας του 20ου αιώνα. Ο Μουσολίνι έφτασε να βλέπει τον πόλεμο σαν μια αντι ιμπεριαλιστική πάλη ενάντια σε συντηρητικές δυνάμεις όπως οι Αψβούργοι, οι Οθωμανοί Τούρκοι και η Γερμανία των Hohenzollern που επιτίθονταν σε αυτά τα καθεστώτα σαν αντεπαναστάτες εχθρούς που είχαν καταπιέσει τον σοσιαλισμό. Ο Μουσολίνι επίσης προφητικά πίστευε ότι η συμμετοχή της Ρωσίας στον πόλεμο θα ξυπνούσε αυτό το έθνος στον βαθμό που να είναι ανοιχτό σε μια σοσιαλιστική επανάσταση (που είναι ακριβώς ότι έγινε). Με άλλα λόγια, ο Μουσολίνι θεώρησε τον πόλεμο σαν μια ευκαιρία για να αναπτυχθούν αριστεροί επαναστατικοί αγώνες στην Ιταλία και αλλού.
Όταν το Ιταλικό φασιστικό κίνημα ιδρύθηκε το 1919, τα περισσότερα από τα ηγετικά στελέχη και τους θεωρητικούς του ήταν, όπως και ο ίδιος ο Μουσολίνι πρώην μαρξιστές και γενικότερα ριζοσπάστες αριστεροί όπως οι ακόλουθοι του επαναστάτη συνδικαλιστή George Sorel. Τα επίσημα προγράμματα που έβγαλαν οι φασίστες ,μεταφράσεις των οποίων περιλαμβάνονται στο βιβλίο του Norling, αντανακλούν μια μίξη δημοκρατικών και σοσιαλιστικών ιδεών που θα ήταν κοινή σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή ομάδα της εποχής. Εάν πράγματι τα στοιχεία είναι συντριπτικά ότι ο φασισμός έχει τις ρίζες του στην άκρα αριστερά τότε από πού πήρε ο φασισμός τη φήμη του ως ιδεολογία προερχόμενη από τη δεξιά;
Η απάντηση φαίνεται να είναι ένας συνδυασμός τριών βασικών παραγόντων. Η μαρξιστική προπαγάνδα η οποία δυστυχώς βρήκε τον δρόμο της στην mainstream ιστοριογραφία, η αναθεώρηση των ίδιων των αριστερών επαναστατικών αρχών από τους ηγέτες του φασισμού και η αναπόφευκτη συμβιβασμοί και υποχωρήσεις που έγιναν από τον φασισμό προκειμένου να πετύχει τον στόχο του να ελέγχει πραγματικά το κράτος. Σχετικά με τα πρώτα αυτά ο David Ramsey Steele περιέγραψε την κλασσική μαρξιστική θεώρηση του φασισμού σε ένα σημαντικό άρθρο σχετικά με την ιστορία του φασισμού
Το 1930 η έννοια του «φασισμού» στον αγγλόφωνο κόσμο είχε μετασχηματιστεί από μια εξωτική, ίσως σικ, ιταλική αριστοκρατία σε ένα σύμβολο του κακού για κάθε χρήση. Κάτω από την επιρροή αριστερών συγγραφέων επιβλήθηκε μια θεώρηση του φασισμού που παρέμεινε κυρίαρχη ανάμεσα στους διανοούμενους μέχρι σήμερα. Και πάει έτσι:
Ο Φασισμός είναι καπιταλισμός χωρίς τη μάσκα. Είναι ένα εργαλείο του μεγάλου κεφαλαίου, ο οποίος κυβερνά μέσω της δημοκρατίας μέχρι να νιώσει ότι απειλείται θανάσιμα, μετά «απελευθερώνει» τον Φασισμό. Ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ πήραν την εξουσία από το μεγάλο κεφάλαιο επειδή το μεγάλο κεφάλαιο προκλήθηκε από την επαναστατική εργατική τάξη. Φυσικά πρέπει να εξηγήσουμε, μετά, πως ο Φασισμός μπορεί να είναι ένα μαζικό κίνημα και ένα κίνημα που ούτε οδηγείται ούτε οργανώνεται από το μεγάλο κεφάλαιο. Η εξήγηση είναι ότι ο Φασισμός το κάνει αυτό με έξυπνη χρήση τελετουργικών και συμβόλων. Ο Φασισμός σαν ιδεολογική κατήχηση είναι κενός σοβαρού περιεχομένου ή εναλλακτικά το περιεχόμενό του είναι ασυνάρτητος. Η επιρροή του Φασισμού είναι θέμα συναισθημάτων περισσότερο παρά ιδεών. Βασίζεται σε τραγούδισμα ύμνων, κούνημα σημαιών και άλλα μικροπράγματα που δεν είναι τίποτε άλλο παρά παράλογα μέσα που χρησιμοποιούνται από τους φασίστες ηγέτες που έχουν πληρωθεί από το μεγάλο κεφάλαιο για να ποδηγετούν τις μάζες.
Αυτή η αντίληψη συνεχίζει να είναι η κυρίαρχη αριστερή ανάλυση του Φασισμού και χρειάζεται αρκετή προσπάθεια για να εξηγηθεί γιατί για παράδειγμα αμερικανικά πολιτικά κινήματα ή φιγούρες που δεν έχουν απολύτως τίποτα κοινό με τον ιστορικό Φασισμό όπως για παράδειγμα το Tea Party ή οι νεοσυντηριτικοί (ασυνάρτητοι σχολιαστές) του Fox News ή των συντηρητικών ραδιοφωνικών σχολιαστών, συνεχίζουν να είναι αποδέκτες της «φασιστικής» ταμπέλας από αταβιστές φιλελευθέρους και αριστερούς.
Η πραγματικότητα της προέλευσης του Φασισμού είναι εντελώς διαφορετική. Οι δημιουργοί του ήταν μια ομάδα αριστερών διανοητών και πολιτικών αντρών των οποίων κοινό σημείο αναφοράς ήταν η κοινή συνειδητοποίηση ότι ο μαρξισμός ήταν μια αποτυχημένη ιδεολογία. Όπως παρατηρεί ο Στιλ:
Ο Φασισμός ξεκίνησε ως μια αναθεώρηση του μαρξισμού από μαρξιστές, μια αναθεώρηση που αναπτύχθηκε σε διαδοχικά στάδια, ώστε τελικά αυτοί οι μαρξιστές σταδιακά σταμάτησαν να σκέφτονται τους εαυτούς τους σαν μαρξιστές και τελικά σταμάτησαν να σκέφτονται τους εαυτούς τους ως σοσιαλιστές. Ποτέ δεν σταμάτησαν να σκέφτονται τους εαυτούς τους σαν αντιφιλελεύθερους επαναστάτες.
Η ΚΡΙΣΗ του μαρξισμού συνέβη στη δεκαετία του 1890. Οι μαρξιστές διανοούμενοι μπορούσαν να ισχυριστούν ότι μιλούν εκ μέρους μαζικών σοσιαλιστικών κινημάτων σε όλη την ηπειρωτική Ευρώπη, και όμως έχει γίνει ξεκάθαρο εκείνα τα χρόνια ότι ο μαρξισμός είχε επιβιώσει σε έναν κόσμο για τον οποίο ο Μαρξ πίστευε ότι δεν ήταν δυνατό να υπάρξει. Οι εργάτες γίνονταν πλουσιότεροι, η εργατική τάξη είχε χωριστεί σε τομείς με διαφορετικά ενδιαφέροντα, η τεχνολογική πρόοδος επιταχύνονταν αντί να έρχεται αντιμέτωπη με ένα οδόφραγμα, το «ποσοστό του κέρδους» δεν έπεφτε, ο αριθμός των πλούσιων επενδυτών («μεγιστάνες του κεφαλαίου») δεν έπεφτε αλλά αυξανόταν η βιομηχανική συγκέντρωση δεν μεγάλωνε, και σε όλες τις χώρες οι εργάτες έβαζαν τη χώρα πάνω από τις τάξεις τους.
Η πρώιμοι φασίστες ήταν πρώην μαρξιστές που είχαν φτάσει σε σημείο να αμφισβητούν την επαναστατική δυνατότητα του ταξικού αγώνα, αλλά είχαν επανειλημμένως φτάσει στο σημείο να θεωρούν τον επαναστατικό εθνικισμό ως δείχνοντα αξιοσημείωτες πιθανότητες. Όπως ο Μουσολίνι είχε σημειώσει σε έναν λόγο στις 5 Δεκεμβρίου του 1914:
Το Έθνος δεν εξαφανίστηκε. Συνηθίζαμε να πιστεύουμε ότι ήταν κενό περιεχομένου. Αντίθετα βλέπουμε το Έθνος να υψώνεται σαν μια συνταρακτική πραγματικότητα μπροστά μας…! Η τάξη δεν μπορεί να καταστρέψει το Έθνος. Η τάξη αποκαλύπτει εαυτόν ως μια συλλογή ενδιαφερόντων – αλλά το έθνος είναι μια ιστορία συναισθημάτων, παραδόσεων, γλώσσας, κουλτούρας και φυλής. Η τάξη μπορεί να γίνει ένα βασικό κομμάτι του Έθνους, αλλά το ένα δεν μπορεί να εξαλείψει το άλλο. Ο ταξικός αγώνας είναι ένας άσκοπος δρόμος, με αποτελέσματα και συνέπειες οπουδήποτε κάποιος βρίσκει ανθρώπους που δεν έχουν αναδείξει αυτούς στα σωστά γλωσσικά και φυλετικά πρότυπα – όπου το εθνικό πρόβλημα δεν έχει λυθεί οριστικά. Σε τέτοιες περιπτώσεις το ταξικό κίνημα βρίσκεται να συντροφεύετε από ένα δυσοίωνο ιστορικό κλίμα.
Ο Φασισμός υποδόρια εγκατέλειψε τον ταξικό αγώνα για μια επαναστατική εθνικιστική έκβαση που εξέφραζε την ταξική συνεργασία κάτω από την ηγεσία ενός ισχυρού κράτους που ήταν ικανό να ενώσει το έθνος και να επιταχύνει την βιομηχανική πρόοδο. Πράγματι, ο Στιλ έκανε μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση σχετικά με τις ομοιότητες ανάμεσα στην Ιταλία και τα μαρξιστικά εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα του 3ου κόσμου το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα:
Η λογική που υπογράμμιζε την αλλαγή της θέσης τους ήταν ότι δυστυχώς θα γινόταν επανάσταση όχι της εργατικής τάξης είτε στα ανεπτυγμένα κράτη είτε σε λιγότερα ανεπτυγμένα κράτη όπως η Ιταλία. Η Ιταλία ήταν μόνη της και το πρόβλημά της ήταν το χαμηλό βιομηχανικό της ισοζύγιο. Η Ιταλία ήταν ένα έθνος εκμεταλλευόμενων προλεταρίων ενώ οι πλουσιότερες χώρες ήταν κορεσμένα έθνη μπουρζουάδων. Το Έθνος ήταν ο μύθος που θα ένωνε τις παραγωγικές τάξεις πίσω από έναν αγώνα για να μεγεθύνουν τις εξαγωγές. Αυτές οι ιδέες επικάλυψαν την προπαγάνδα του 3ου Κόσμου τις δεκαετίες ’50 ’60 στις οποίες εμπνευσμένες ελίτ σε οικονομικά χαμηλές χώρες εκπροσωπούσαν λιγότερο τις δικές τους αλλά με σχολαστικό ανθρωπιστικό ρόλο σαν «προοδευτικές» γιατί αυτό θα επιτάχυνε την ανάπτυξη του 3ου Κόσμου. Από τον Nkrumah μέχρι τον Κάστρο οι δικτάτορες του 3ου Κόσμου θα ακολουθούσαν τα βήματα του Μουσολίνι. Ο Φασισμός ήταν μια πλήρης «πρόβα κουστουμιού» για τον μεταπολεμικό 3ο Κόσμο.
Κατά τη διάρκεια των 23ων χρόνων στην εξουσία το καθεστώς του Μουσολίνι σίγουρα έκανε αξιοσημείωτους συμβιβασμούς με τα παραδοσιακά συντηρητικά συμφέροντα όπως τη μοναρχία, το μεγάλο κεφάλαιο και την καθολική εκκλησία. Αυτοί οι πραγματιστικοί συμβιβασμοί γεννημένοι από την πολιτική ανάγκη είναι ανάμεσα στα στοιχεία που τυπικά αναφέρουν οι αριστεροί σαν δείγματα της δεξιάς φύσης του Φασισμού. Όμως υπάρχουν αρκετά στοιχεία ότι ο Μουσολίνι βασικά παρέμεινε ένας σοσιαλιστής καθ όλη τη διάρκεια της πολιτικής ζωής του. Έως το 1935, δεκατρία χρόνια αφού ο Μουσολίνι πήρε την εξουσία με την πορεία προς τη Ρώμη , το 75% της ιταλικής βιομηχανίας είχε ήδη ή κατευθείαν εθνικοποιηθεί ή βρεθεί κάτω από αυστηρό κρατικό έλεγχο. Πράγματι ήταν κυρίως προς το τέλος τόσο της ζωής του όσο και της ζωής του καθεστώτος του που η οικονομική πολιτική του Μουσολίνι ήταν κατά τον κύριο λόγο αριστερή.
Αφού έχασε για λίγο την εξουσία, για μερικούς μήνες κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1943 ο Μουσολίνι επέστρεψε στην ηγεσία του Ιταλικού κράτους με γερμανική βοήθεια και έστησε αυτό που ονομάστηκε «Ιταλική Σοσιαλιστική Δημοκρατία». Το καθεστώς επίμονα εθνικοποίησε όλες τις εταιρίες που απασχολούσαν περισσότερους από 100 εργάτες, αναδιένειμε τα σπίτια που προηγουμένως άνηκαν στους εργοδότες, προχώρησε σε αναδασμό της γης και είδε έναν αριθμό προεξέχων μαρξιστών να ενώνονται με την κυβέρνηση του Μουσολίνι, ανάμεσα στους οποίους και ο Nicola Bombacci, ο ιδρυτής του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος και προσωπικός φίλος του Λένιν. Αυτά τα γεγονότα περιγράφονται με αξιοσημείωτες λεπτομέρειες στο έργο του Norling.
Φαίνεται ότι η ιστορική πικρή αντιδικία ανάμεσα στους μαρξιστές και τους φασίστες είναι λιγότερο μια αντιδικία μεταξύ δεξιάς και αριστεράς και περισσότερο μια διαμάχη μεταξύ πρότερων παιδιών της αριστεράς. Αυτό δεν θα έπρεπε να δημιουργήσει κάποια ιδιαίτερη έκπληξη δεδομένης της συνήθειας των ριζοσπαστικών αριστερών γκρουπών για αιματηρές σεχταριστικές έριδες. Πράγματι θα μπορούσε να γίνει φανερό με επιχειρήματα ότι ο αριστερός «αντιφασισμός» έχει τις ρίζες του στη ζήλια ενός πιο πετυχημένου συγγενή περισσότερο παρά σε κάτι άλλο. Όπως επισήμανε ο Στιλ:
Ο Μουσολίνι πίστευε ότι ο Φασισμός είναι ένα διεθνές κίνημα. Περίμενε ότι και οι παρηκμασμένη μπουρζουάζικη δημοκρατία και ο δογματικός μαρξισμός – λενινισμός παντού θα υποχωρούσαν μπροστά στον Φασισμό, ότι ο 20ος αιώνας θα ήταν ένας αιώνας του Φασισμού. Όπως και οι αριστεροί ανταγωνιστές του υποτίμησε την αντοχή τόσο της δημοκρατίας όσο και του φιλελευθερισμού της ελεύθερης αγοράς. Αλλά στην ουσία η πρόβλεψη του Μουσολίνι εκπληρώθηκε: Το μεγαλύτερο κομμάτι του ανθρωπίνου πληθυσμού κατά το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα κυβερνήθηκαν από κυβερνήσεις που επι του πρακτέου ήταν πιο κοντά στον Φασισμό απ ότι ήταν είτε στον φιλελευθερισμό είτε στον μαρξισμό – λενινισμό. Ο 20ος αιώνας ήταν πράγματι ο φασιστικός αιώνας.
http://mavroskrinos.blogspot.com/2012/02/blog-post_17.html?m=0
http://gkaratheodoris.blogspot.com/2015/03/blog-post_75.html?m=1
Το Ριζικό Υποκείμενο
Alexander Dugin
Υπάρχουν τέσσερις τύποι ανδρών, σύμφωνα με τον Martin Heidegger:
Οι απλοί και αδαείς άνθρωποι, που δεν μπορούν να επιλέξουν τίποτα. Αλλάζουν με τον κόσμο και την κοινωνία.
Οι Συντηρητικοί. Φοβούνται τη νύχτα του Θεού, την παρακμή. Θέλουν να διατηρήσουν αυτό που υπάρχει ενάντια στο χρόνο που καταβροχθίζει τα πάντα.
Οι Προοδευτικοί. Θέλουν να πάνε προς την κατεύθυνση της αποσύνθεσης όλο και πιο γρήγορα. Είναι αυτοί που ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση.
Οι Φιλελεύθεροι, η παγκόσμια κυβέρνηση, μαζί μπορούν να ονομαστούν «Η Συλλογικότητα του Αντίχριστου».
Υπάρχει επίσης ένας τέταρτος τύπος: Οι Νέοι Φιλόσοφοι. Κατεβαίνουν στο κέντρο της νύχτας και δεν φοβούνται. Εκεί βρίσκεται ο μεγαλύτερος κίνδυνος.
Ο Χάιντεγκερ είπε για αυτούς: αυτοί οι φιλόσοφοι βρίσκονται αντιμέτωποι με τη «σκληρή γνώση του μηδενισμού», όπως ήταν το Wissen des Nihilismus.
Το Ριζ(οσπαστ)ικό Υποκείμενο πηγαίνει με τον κόσμο χωρίς να είναι αυτού του κόσμου. Είναι από μόνη της μια παράδοξη εκδήλωση του τέλους. Το αποκαλώ "ευρασιαστικό ζεν".
Η ακραία περίπτωση: ο παραδοσιακρατικός χωρίς παράδοση. Ο διαφοροποιημένος άνθρωπος. Γιατί ο διαφοροποιημένος άνθρωπος; Εδώ έρχεται το σχήμα του Ριζοσπαστικού Υποκειμένου.
Το Ριζ(οσπαστ)ικό Υποκείμενο είναι η χρυσή ψυχή στην Εποχή του Σιδήρου. Γιατί η χρυσή ψυχή είναι εύκολο να βρίσκεται στον κόσμο του χρυσού. Αλλά είναι αδύνατο να κριθεί εκ των προτέρων: είναι καλός ο άνθρωπος επειδή ζει σε μια παραδοσιακή κοινωνία ή επειδή η ψυχή του είναι χρυσή;
Είναι δυνατή η απάντηση μόνο βάζοντας την ψυχή στον κόσμο του σιδήρου.
Κωστής Παλαμάς – Παιδί το περιβόλι …
Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
όπως το βρεις κι’ όπως το δεις να μη το παρατήσεις.
Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,
και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτηνε τη γη του,
κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,
και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας.
Κι άν αγαπάς τ’ ανθρώπινα κι’ όσα άρρωστα δεν είναι,
ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,
και τη ζωντάνια σπείρε του μ’ όσα γερά, δροσάτα.
Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, διαφεντευτής!..
Κι αν είναι
κ’ έρθουνε χρόνια δίσεχτα, πέσουν καιροί ωργισμένοι,
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα,
για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,
μη φοβηθείς το χαλασμό!.. Φωτιά ! Τσεκούρι !Τράβα !,
ξεσπέρμεψέ το , χέρσωσε το περιβόλι, κόφ’ το,
και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα,
για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα,
π’όλο την περιμένουμε, κι όλο κινάει για νάρθη,
κι όλο συντρίμμι χάνεται στο περάσμα των κύκλων!..
AMEΡΙΚΑΝΙΚΟΣ ΑΓΡΟΤΙΣΜΟΣ: Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ἄρθρο τῆς Μαρίας Κορνάρου, ποὺ δημοσιεύθηκε στὸ τεῦχος τοῦ Ἐνζύμου ποὺ κυκλοφόρησε λίαν προσφάτως.
(Τεῦχος ΙΑ, Καλοκαίρι 2021, 166 σελ.)
https://ellinikosblog.wordpress.com/tag/%CF%84%CE%BF-%CE%B5%CE%BD%CE%B6%CF%85%CE%BC%CE%BF/
«Ὁ ἀγρότης εἶναι δεμένος μὲ τὸ χῶμα. Θὰ πρέπει ἐκεῖνος νὰ τὸ καλλιεργήσει, ἐκεῖνος νὰ τὸ ὑπερασπιστεῖ, ἐκεῖνος νὰ τὸ περάσει στοὺς ἀπογόνους του. Καὶ ἐκεῖνοι, μὲ τὴ σειρά τους, θὰ πρέπει κάτι νὰ παραλάβουν. Δὲν θὰ εἶναι ὅμως κάτι ἀντίστοιχο μὲ τὴν κληρονομιὰ ἀκινήτων στὴν πόλη ἢ καταθέσεων στὴν τράπεζα. Γιατὶ τίποτα ἀπὸ αὐτὰ δὲν ἔχει τὸν προσωπικὸ χαρακτήρα ποὺ ἔχει τὸ ἀγρόκτημα. Ἡ εἰκόνα τοῦ ἀγροκτήματος εἶναι μία ἀπὸ τὶς βασικὲς προσλήψεις τοῦ κληρονόμου ἤδη ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία, ὅταν τὸ ὄργωνε καὶ τὸ ἔσπερνε μαζὶ μὲ τὸν πατέρα του, εἶναι αὐτὸ ποὺ τὸν ἔθρεψε μὲ τὴν παραγωγή του, καὶ ἡ εἰκόνα του πάντοτε δέσποζε στὸ παρασκήνιο τῶν πιὸ σημαντικῶν στιγμῶν τῆς ζωῆς του (…)
Ἡ ἔγγεια ἰδιοκτησία προσφέρει τὶς βάσεις γιὰ μιὰ παραδοσιακὴ κοινωνία, ὅπου πρυτανεύει ὁ σεβασμὸς μεταξὺ τῶν γενεῶν, εἴτε συνειδητὸς ἢ καὶ ὑπόρρητος. (…)
Ἡ ἀναγέννηση τῶν γραμμάτων στὸ Νότο ἔστρεψε τὸ ἐνδιαφέρον τῆς πολύβουης Ἀμερικῆς στὰ ταπεινωμένα ἐδάφη τοῦ Ἐμφυλίου, καὶ ἀπὸ τὴν ἀναγέννηση τῶν γραμμάτων ξεπήδησε ἡ ἀφύπνιση τῶν ἰδεῶν ποὺ ἦταν τὸ “I’ll Take My Stand”. Οἱ συγγραφεῖς τῆς συλλογῆς, ποὺ τὴν χαρακτήρισαν ἀγροτικὸ μανιφέστο καὶ τὴν ὑπέγραψαν ὡς «12 Νότιοι», ἦταν ἄνθρωποι τῶν γραμμάτων: λογοτέχνες, ποιητές, κριτικοί, πανεπιστημιακοί, ἐκ τῶν ὁποίων κάποιοι ἄφησαν ἔργο ποὺ διατηρεῖ, χρόνια μετά, τὴν ἐπιρροή του.
Οἱ Δώδεκα Νότιοι προῆλθαν ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἀπὸ τὴν ὁμάδα τῶν «Φυγάδων Ποιητῶν» (Fugitive Poets), ποὺ ἐξέδωσαν γιὰ κάποιο χρονικὸ διάστημα ἕνα ποιητικὸ περιοδικὸ ποὺ περιεῖχε καὶ μερικὲς σκόρπιες πραγματεῖες γιὰ τὴν κατάσταση καὶ τὸ μέλλον τοῦ Νότου. Ἀναφερόμενοι στὸ Νότο, οἱ Δώδεκα ἀναφέρονται σὲ κάτι ἀντίστοιχο μὲ τὴν Πατρίδα τους – δὲν ἰσχύει τὸ ἴδιο, ὅταν ἀναφέρονται στὴν ὑπόλοιπη Ἀμερική. Στὸ μανιφέστο τους, διαχωρίζουν τὴ θέση τους – ἐξ οὗ καὶ ὁ τίτλος, I’ll Take My Stand – ἀπὸ τὶς μετασχηματίσεις τῆς Ἀμερικανικῆς κουλτούρας τοῦ καταναλωτισμοῦ καὶ τῆς ἐκμηχάνισης ποὺ ὁ Βορρᾶς ἐπιδίωκε νὰ ἐπιβάλλει στὶς ὑπόλοιπες Πολιτεῖες τότε, καὶ στὸν ὑπόλοιπο κόσμο, ἀργότερα. Ὑπερασπίζονται τὴν παράδοση ἑνὸς τόπου ποὺ τὸν θεωροῦν πατρίδα τους, καὶ αὐτὴ ἡ παράδοση εἶναι ἡ παράδοση τῆς γῆς, ποὺ νιώθουν νὰ τὴ συνεχίζουν ἐκεῖνοι ἀπὸ τοὺς Εὐρωπαίους προγόνους τους. Ἡ γῆ ὅμως δὲν εἶναι ἁπλὰ ἕνα μέσο, ἀλλὰ σηματοδοτεῖ ἕναν τρόπο ζωῆς. Οἱ Δώδεκα Νότιοι αἰσθάνονται τοὺς ἑαυτούς τους, ἐπίσης, ὑπερασπιστὲς τῆς Νότιας ἰδιαιτερότητας, συνεχιστὲς τοῦ ἀγῶνα μεγάλων μορφῶν, ὅπως οἱ ἥρωες τοῦ Ἐμφυλίου ἀλλὰ καὶ ἡ παλιὰ ἀριστοκρατία τοῦ Νότου.»
Τὸ συγκεκριμένο κείμενο ποὺ δημοσιεύθηκε στὸ ΙΑ τεύχος τοῦ περιοδικοῦ ἀποτελεῖ τὴν πρώτη μιᾶς σειρᾶς αὐτοτελῶν μελετῶν γιὰ τὸν Ἀμερικανικὸ Ἀγροτισμό, ποὺ θὰ δημοσιευθοῦν προσεχῶς στὸ Ἔνζυμο.
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Μαθήματα και για τις ελληνικές Ε.Δ. από τη σύγκρου...
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Μαθήματα και για τις ελληνικές Ε.Δ. από τη σύγκρου...: A lesson from Idlib for Hezbollah: is Israel preparing an attack? by Elijah J Magnier March 9, 2020 For the first time in its official exis...
Γιατί οι Belh@rra δεν είναι το νέο “Αβέρωφ”
Το ζήτημα της ναυτικής υπεροχής
Ας σταθούμε, όμως, στο ζήτημα της ναυτικής υπεροχής. Η πρόσθεση των νέων φρεγατών θα γίνει στα 2025-6 όταν δηλαδή οι αρχαιότερες των ολλανδικών φρεγατών του στόλου θα έχουν πλέον ηλικία μισού αιώνα και οι νεότερες γερμανικές ΜΕΚΟ θα έχουν κλείσει τα 30 χρόνια υπηρεσίας. Σε σύντομο χρονικό ορίζοντα η σημερινή δύναμη των 13 φρεγατών θα περιοριστεί σε επτά με οκτώ, αργότερα ίσως σε τέσσερεις.
Είναι άκρως αμφίβολο εάν η παραγγελία πλοίων που κοστίζουν περισσότερο από ένα δισ. το καθένα μπορεί να επαναληφθεί στο ορατό μέλλον. Καθώς το ίδιο πρόβλημα αφορά τα λοιπά σκάφη του στόλου, υποβρύχια, πυραυλάκατους κλπ., η επένδυση σε ακριβά πλοία τελικά θα μειώσει δραματικά τον αριθμό των μάχιμων πλοίων. Στο είδος της αναμέτρησης με την Τουρκία, ο αριθμός των πλοίων, όχι κατ’ ανάγκη η ποιότητά τους, έχει τη σημασία του.
Η σημαντική σε αριθμούς πλοίων παρουσία του τουρκικού ναυτικού κάθε φορά που η Ελλάδα –ενίοτε μετά της Γαλλίας– ή η Κύπρος επιχειρούν σε ζώνες που η Τουρκία μονομερώς έχει “προσαρτήσει”, δεν γίνεται με πανάκριβα σκάφη, αλλά με ό,τι φθηνότερο κυκλοφόρησε στην αγορά, γαλλικές κορβέτες “Ντ’ Εστιέν ντ’ Ορβ” λόγου χάρη, μεταχειρισμένες, κατασκευής δεκαετίας 1970!
Η τουρκική βιομηχανία και τεχνολογία είναι φυσικά σε θέση και να συντηρεί και να εκσυγχρονίζει παλιά μεταχειρισμένα πλοία, η ελληνική αντίστοιχη αναζητείται. Η συρρίκνωση του ελληνικού πολεμικού ναυτικού και η επικέντρωσή του σε ένα πυρήνα ακριβών πλοίων ενθαρρύνει την επιθετικότητα των γειτόνων και τους ανοίγει πλήθος δυνατοτήτων και ευκαιριών. Ας φανταστούμε μια κατάσταση τύπου Ιμίων, με την γείτονα να προβάλει κυριαρχία σε μικρά ελληνικά νησιά.
Θα ήταν απλά αδιανόητο να πλησιάσει την ζώνη της κρίσης, 10-20 χλμ από τις τουρκικές ακτές, μια ελληνική φρεγάτα του κόστους της Belh@rra. Η απέναντι πλευρά θα μπορούσε να συγκεντρώσει στο σημείο πλήθος από τα “αναλώσιμης αξίας” πολεμικά της, ή εκείνο το “σύννεφο” των μικρών περιπολικών που με τόση ευκολία πλέον ναυπηγεί και εξάγει. Σε μια τέτοια περίπτωση η μόνη δυνατότητα της Ελλάδας θα ήταν η απειλή γενίκευσης του πολέμου. Στην ουσία δηλαδή η χώρα θα έχει χάσει την δυνατότητα κλιμακωτής αντίδρασης.
Τα “μαγικά” πλοία
Η ιδέα των ακριβών “μαγικών” πλοίων έχει πολλές φορές γοητεύσει ναυαρχεία και κυβερνήσεις. Αυτού του είδους τα πλοία αποδείχθηκαν αναποτελεσματικό, να μην πούμε άχρηστο, όπλο. Οι στόλοι των Ντρέντνωτ πολέμησαν μόνο μια φορά σε όλον τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και εκεί πάλι, στην Γιουτλάνδη, το κύριο μέλημα ήταν η αποφυγή της μάχης: ήταν πολύ ακριβά για να χαθούν. Το ίδιο με την κλάση Βίσμαρκ, ή με εκείνα τα τέρατα τύπου Γιαμάτο. Τα αμερικάνικα Αϊόβα τελικά χρησίμευσαν μόνο ως παράκτιες πυροβολαρχίες, αποστολή που μπορούσε επάξια να εκτελέσει το πιο γηραιό και ταλαιπωρημένο θωρηκτό του αμερικανικού οπλοστασίου.
Οι δε Belh@rra δεν είναι ακριβώς “μαγικών δυνατοτήτων” πλοίο. Δεν έπεσε, ακόμα, στο μαγικό φίλτρο του Πανοραμίξ! Σε τελευταία ανάλυση είναι μόνο 4.500 τόνων. Τα TF-2000 της γείτονος ξεκίνησαν τον σχεδιασμό τους στους 7.000 τόνους, σήμερα βρίσκονται στους 8.500 και βαδίζουν προς τους 10.000. Θα πλέουν δε στις θάλασσες μερικούς μήνες μετά τις Belh@rra και θα είναι, ως προς τον αριθμό, οκτώ. Οι ναυτικοί ανταγωνισμοί είναι, το γνωρίζουμε, υπόθεση οικονομικών μεγεθών.
Παρά τα πρόσφατα αιτήματα της Τουρκίας στις ΗΠΑ για απόκτηση 40 νέων F-16 της πιο εξελιγμένης εκδοχής και την αναβάθμιση άλλων 80, οι ελληνικές επενδύσεις στην αεροπορία δημιουργούν την εντύπωση, αν όχι υπεροχής, τουλάχιστον μεγάλων, συγκριτικά, δυνατοτήτων. Αλλά και σε αυτόν τον κλάδο παρατηρούμε το ίδιο πρόβλημα. Η Ελλάδα επενδύει σε “μαγικά” όπλα: στα 18+6 Rafale. Η δε Τουρκία επενδύει σε πλέγματα, σε συνδυασμό όπλων, δημιουργώντας ένα ευρύ φάσμα δυνατοτήτων.
Πρώτον, καλύπτει το πιθανό πεδίο αναμέτρησης, το Αιγαίο και τον μεταξύ Κύπρου και Ελλάδας χώρο, με ένα ικανό αντιαεροπορικό σύστημα, τους S-400. Με άκρως επικίνδυνη εμβέλεια των 200+ χλμ και κλιμακούμενες δυνατότητες σε μικρότερες αποστάσεις, το σύστημα αυτό δημιουργεί ζώνες υψηλού κινδύνου για οποιοδήποτε τύπο αεροπλάνου.
Δεύτερον, χρησιμοποιεί σε ολοένα και μεγαλύτερη κλίμακα μη επανδρωμένα οχήματα, πολλαπλασιάζοντας στόχους, απειλές και δυνατότητες κρούσης.
Τρίτον, αναπτύσσει βαλλιστικούς πυραύλους μεγάλης εμβέλειας, σε τρόπο ώστε να μπορεί να πλήξει στόχους, χωρίς να θέσει σε κίνδυνο τα αεροπλάνα της.
Τα όπλα που χρειάζονται
Με την μεθοδικότητα που ακολουθεί στις εξοπλιστικές λογικές της, η Τουρκία έχει δυνατότητες, εκτός από την επιλογή του σημείου έντασης, της λελογισμένης κλιμάκωσης και της εκ των προτέρων ακύρωσης των αντιδράσεων του αντιπάλου. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τις φρεγάτες Belh@rra, που είναι υποχρεωμένες να παρακολουθούν από μεγάλη απόσταση τα δρώμενα στο ανατολικό Αιγαίο (λόγου χάρη) έτσι και τα πολύ ακριβά Rafale, είναι αμφίβολο εάν μπορούν ακίνδυνα να δράσουν στις ίδιες περιοχές.
Αντίθετα η γειτονική δύναμη μπορεί να πλήξει στόχους στρατηγικούς ή τακτικούς σχεδόν ακίνδυνα χρησιμοποιώντας, είτε μη επανδρωμένους φορείς, ή βαλλιστικούς πυραύλους. Τομείς στους οποίους η Ελλάδα απλά δεν υπάρχει. Θα το πούμε για μια ακόμα φορά. Η αντιμετώπιση των απειλών που προέρχονται από γειτονική χώρα, πολύ πιο ισχυρή δημογραφικά και οικονομικά και με γεωγραφικό επιπλέον πλεονέκτημα, δεν γίνεται με “μαγικά” πανάκριβα όπλα.
Γίνεται με όπλα που απειλούν να προκαλέσουν πολύ μεγαλύτερο κόστος από όσο τα ίδια κοστίζουν και που αποτρέπουν την εχθρική επίθεση ακριβώς λόγω του κόστους που προκαλούν στον αντίπαλο, όταν αυτό είναι μεγαλύτερο από τα τυχόν οφέλη που αυτός θα αποκομίσει. Δεν είναι τα πανάκριβα Rafale και οι εκτός λογικής κόστους Belh@rra που θα πετύχουν αυτό το αποτέλεσμα, ακόμα και στην περίπτωση που θα βρεθεί πολιτική και στρατιωτική ηγεσία να τα “θυσιάσει” στον βωμό της υπεράσπισης επικράτειας και κυριαρχίας.
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Radical Subject
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Radical Subject: Radical Subject, Alexander Dougin There are four types of men, according to Martin Heidegger: The simple and ignorant people , who can’t...
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Modernization without Westernization
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Modernization without Westernization: Alexander Dugin Translator: Jafe Arnold Chapter 7 from The Russian Thing Vol. 1 (Arktogeya, Moscow: 2001) The Third Position In Samuel ...
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Δεν είναι ο φασισμός, ηλίθιε !
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Δεν είναι ο φασισμός, ηλίθιε !: Ας αρχίσουμε με το κλισέ: Την ιστορία τη γράφουν οι νικητές. Οι νικητές, επίσης, καθορίζουν τις οικονομικές πολιτικές, την επικρατούσα ηθ...
The irresistible rise of the civilisation-state
Western liberalism has no answer to assertive powers that take pride in their cultural roots
BY ARIS ROUSSINOS
In any case, even within the American empire, the collapse of US power abroad and the growing disfavour with which European civilisation is held in the United States itself do not bode well for the longterm survival of a coherent Western civilisation. If the West, like liberalism, is at this stage merely a justifying ideology for the American empire, then we will be forced to replace it with something else soon enough. It is precisely this problem of determining what that replacement will be that will define Britain and Europe’s politics for the rest of our lifetimes. Europe’s ageing liberal ideologues, the fading 1968 generation which has dominated our politics for so long, do not appear to have answers for these questions; indeed, they do not even seem to realise, even now, that these questions exist.
It is only when we see Macron struggling to rally European civilisation for the coming age of empires, or observe European strongmen like Viktor Orban, hailed by many Anglo-Saxon conservatives as the saviour of Western civilisation, railing against the West with all the passion and fury of an anti-colonial revolutionary, that we see glimpses of a future stranger and more complex than our current political discourse allows. When we see Poland mandating the study of Latin in schools to imbue pupils with an understanding of “the Latin roots of our civilisation,” or the young rising star of the Dutch radical right Thierry Baudet asserting that we are living through a “European spring,” “contradictory to the political spectrum that has dominated the West since the French Revolution,” which will “change the direction that all our countries are going to take in the coming two generations,” we discern, just as we do in the BLM protests or the spread of the American social justice faith in our streets and universities, the political battlegrounds of Europe’s future.
The most perceptive critique of Huntington’s civilisational thesis was always that the bloodiest confrontations were within civilisations and not between them. In the new age of the civilisation-state, perhaps the greatest challenge to our social harmony will come not from the challengers beyond our cultural borders, but from the battle within them to define who and what they defend.
Ο αντι-κομμουνισμός και ο αντι-φασισμός είναι εργαλεία του καπιταλισμού
Αλεξάντερ Ντούγκιν
· Στη μετασοβιετική περίοδο, ο κομμουνισμός πέρασε διάφορα στάδια στην κοινωνία μας. Πρώτον, μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, υπήρχαν μαρξιστικοί κύκλοι που είχαν ακόμη αδράνεια (κεκτημένη ταχύτητα), οι οποίοι δεν παραδόθηκαν, πιστεύοντας ότι η καταστροφή ήταν προσωρινή. Σε αυτή την παθητική στάση, μια αναποφάσιστη και κομφορμιστική νοσταλγία έγινε μια μορφή αυτοκτονίας και οδήγησε στην εξαφάνισή τους. Υπήρχαν επίσης ριζοσπαστικοί κομμουνιστές τη δεκαετία του '90 που προσπάθησαν να συγκεντρωθούν - ανάμεσά τους υπήρξαν παθιασμένοι άνθρωποι που δεν ήταν σημαντικοί κατά τη διάρκεια της ίδιας της ΕΣΣΔ, αλλά τη δεκαετία του '90 αποδείχθηκαν έντιμοι άνθρωποι με ακεραιότητα - αλλά σταδιακά έπαψαν κι αυτοί να υπάρχουν. Για λίγο στη Ρωσία, μείναμε χωρίς κομμουνιστές.
· Αλλά πρόσφατα, άρχισαν να σχηματίζονται νέες αριστερές ομάδες – τις περισσότερες φορές δεν είχαν καμία σχέση με την ΕΣΣΔ, δηλαδή ήταν κομμουνιστές αλλά όχι από τη σοβιετική αδράνεια, αλλά ως αποτέλεσμα των δικών τους λόγων.
· Ο κομμουνισμός αντιπροσώπευε το δυαδικό σύστημα ενός σοβαρού γεωπολιτικού παράγοντα - της ΕΣΣΔ, συν την κομμουνιστική Κίνα και άλλες σοσιαλιστικές χώρες. Ο κομμουνισμός ήταν σε αντίθεση με τον καπιταλισμό και αυτή η αντίθεση επιβεβαιώθηκε από την εξουσία, τη διπλωματία και το έδαφος. Αλλά το 1991, όλα κατέρρευσαν.
· Αυτό οδήγησε σε μια θεμελιώδη αλλαγή στο καθεστώς της αριστεράς - αν πριν από το 1991 ένας κομμουνιστής μπορούσε να βασιστεί στο γεωπολιτικό δυναμικό της ΕΣΣΔ, τότε μετά το 1991 ο κομμουνισμός μετατράπηκε σε μια ορισμένη τάση, ένα κοινωνικό κίνημα που είχε χάσει το συστατικό του. Έχει γίνει ένα χαλαρό και λιγότερο κατανοητό φαινόμενο. Ιστορικά, το τέλος της ΕΣΣΔ ήταν το τέλος ενός διπολικού ιδεολογικού αγώνα.
· Μετά το 1991, χρησιμοποιούνται συχνά ως καρύκευμα για πιάτα που παρασκευάζονται από φιλελεύθερους για να αντισταθούν στην εθνική αναγέννηση. Η ίδια λειτουργία με τους φασίστες μετά το 1945, οι οποίοι έγιναν όργανο μιας φιλελεύθερης στρατηγικής. Οι φασίστες επιτίθενται στους «κομμουνιστές» ή υποστηρίζουν τον αυτονομισμό σε μεμονωμένες χώρες. Οι κομμουνιστές απέκτησαν σημασία από τους φιλελεύθερους να πολεμήσουν τους «φασίστες». Σήμερα, μιλώντας για τον αγώνα των κομμουνιστών ενάντια στους φασίστες, μιλάμε για τη στρατηγική των φιλελεύθερων, που τους χρησιμοποιούν στα μνημοκεντρικά τους σχέδια.
· Κίνδυνος για την ανθρωπότητα είναι ο Φιλελευθερισμός*. Είναι ο εχθρός της αριστεράς και της δεξιάς - και αν η αριστερά και η δεξιά πολεμούν τον φιλελευθερισμό, μπορούν να είναι πραγματικά αριστεροί ή δεξιοί. Εάν ο αντιφασισμός γίνεται το κύριο πράγμα για την αριστερά και ο αντικομμουνισμός είναι το κύριο πράγμα για τη δεξιά, τότε έχουμε να κάνουμε με τα εργαλεία του συστήματος. Αυτά είναι θεάματα προσομοίωσης (simulacra: φαντάσματα, είδωλα) που δουλεύουν για τον Σόρος.
· Ο φιλελευθερισμός κυριαρχεί σήμερα. Πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτός είναι ο εχθρός μας, και εφόσον δεν συνθλίβεται, είναι το αντικείμενο του κοινού μας αγώνα.
*η ιδεολογία του καπιταλισμού υπό συνθήκες ύστερου και μετα μοντερνισμού (νεωτερικότητας)
http://4pt.su/en/content/anti-communism-and-anti-fascism-are-tools-capitalism
Πολλοί Εχθροί Μεγάλη Τιμή: Άρθρο του Άρη Αρίωνος για τα γεγονότα της Σταυρούπολη
Άρης Αρίων
Ήδη εγράφησαν και ελέχθησαν τόσα πολλά για τα γεγονότα στο 1o και 2ο ΕΠΑΛ Θεσσαλονίκης, όπου είναι περιττό να υπεισέλθω σε μια ανούσια λεπτομερή επανάληψη λίγο ή πολύ γνωστών στοιχείων. Γι' αυτό, στον απόηχο των γεγονότων της Σταυρούπολης Θεσσαλονίκης, θα προβώ σε μια συνοπτική αναφορά.
Γεγονότα, διαπιστώσεις και παραδειγματισμός:
Πρόσχημα, η δήθεν "επίθεση" κάποιων μαθητών των ΕΠΑΛ Σταυρούπολης σε Κνίτες φοιτητές που μοίραζαν φυλλάδια, προκειμένου να έχουν δικαιολογία οι κινητοποιήσεις των αριστερών κομματικών προβάτων της διεθνούς καπιταλιστικής άρχουσας ελίτ. Ασφαλώς, δεν γίνονται ολόκληρες οργανωμένες πορείες από το ΚΚΕ ΑΕ και την ΑΝΤΙΦΑ του Τζωρτζ Σόρος, γιατί απλά έτυχε να γίνει κάποιος τσαμπουκάς από κάποιους μαθητές που δεν γούσταραν, οι Κνίτες να προπαγανδίζουν παρανόμως έξω από το σχολείο τους.
Είναι προφανές, ότι οι ρουφιάνοι του αστικού καθεστώτος είχαν εντοπίσει ότι υπήρχαν ομάδες πατριωτών και εθνικιστών στο 1ο και 2ο λύκειο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης που τους χάλαγαν την συνταγή, τουτέστιν, τα ανθελληνικά τσοπανόσκυλα της νεοταξικής νατοϊκής αριστεράς αδυνατούσαν να στρατολογήσουν μαθητές στα κομματικά τους μαντριά.
Όπως γνωρίζουμε η συντριπτική πλειοψηφία που πηγαίνουν στα ΕΠΑΛ, προέρχονται από οικογένειες με χαμηλό οικονομικό εισόδημα, ενώ οι γονείς τους αγωνίζονται και εργάζονται σκληρά για να μπορέσουν να βγάλουν τα αναγκαία προς το ζειν και να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους. Με δυο λόγια είναι φτωχοί προλετάριοι και όχι εύποροι μπουρζουάδες.
Πέραν τούτου, μεγάλο μέρος αυτών των μαθητών προέρχεται από ομογενείς και ξένους μετανάστες (Λευκούς Ευρωπαίους) από χώρες του πρώην σιδηρούν παραπετάσματος της Ανατολικής Ευρώπης και της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το δημοσίευμα του «Πρώτου Θέματος» με τίτλο ‘’Τι τρέχει στην Σταυρούπολη: Από «κόκκινο κάστρο», μαύρος θύλακας;’’ που δείχνει την έντονη αγωνία κάποιων να μην ζήσουν κάποιον μελλοντικό εθνικό και ταξικό πολιτικό εφιάλτη καθώς και η προσπάθεια της Λιάνας Κανέλλη του ΚΚΕ να θολώσει τα νερά με την αναφορά της στην αγωνιστική συλλογικότητα «Propatria» και την σ.ο. του «Μαύρου Κρίνου» την 7η Οκτωβρίου 2021 σε εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης προκαλώντας τον γέλωτα στους νοήμονες τηλεθεατές ...
Μαθήματα πατριωτισμού, πολιτικής ιστορίας και κοινωνικής δικαιοσύνης δεν θα δεχτούμε από την κυρία Κανέλλη, που είχε παραλάβει παλαιότερα το βραβείο «Ιπεκτσί» ενώ ως πρώτη παρουσιάστρια δελτίου ειδήσεων της 21ης Απριλίου όφειλε να γνωρίζει ότι όταν κατηγορεί κάποιος έναν πολιτικό αντίπαλο δημοσίως οφείλει να δεχτεί και την ανάλογη απάντηση, εκτός αν θέλει να μας οδηγήσει στα κρατητήρια της κυβερνητικής KGB με συνοπτικές διαδικασίες όπως έκανε το ίνδαλμα της ο Λαβρέντι Μπέρια στα χρόνια της παντοδυναμίας του.
Οι μαθητές πριν από λίγα μόλις χρόνια διαδήλωσαν μαζικά βροντοφωνάζοντας "Η Μακεδονία είναι Ελλάς". Η συγκεκριμένη πορεία έγινε λοιπόν για όλους τους ανωτέρω λόγους με σκοπό την άσκηση ωμής βίας και απροκάλυπτης τρομοκρατίας εναντίον των ανήλικων μαθητών, προκειμένου να κατασταλεί κάθε αυτόνομη εθνικιστική αντίσταση και για να "παραδειγματιστούν" και οι μαθητές άλλων σχολείων.
Όμως τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα ήθελαν. Όχι μόνο δεν επέτυχαν τον εκφοβισμό των εθνικιστών μαθητών, αλλά οι μαθητές πέρασαν δυναμικά στην αντεπίθεση και έκαναν τα οργανωμένα αριστερά πιόνια να τραπούν σε άτακτη φυγή ουρλιάζοντας για βοήθεια και συνδρομή της ελ.ας. Μετά τα επεισόδια της πρώτης ημέρας, το διεφθαρμένο κατοχικό κατεστημένο, αποφάσισε να μετατρέψει "τα επεισόδια/κρίση" σε "ευκαιρία" για δημοσιότητα, αστυνομική και δικαστική καταστολή των αδούλωτων εθνικιστών μαθητών, και αντιφασιστική/αντιναζιστική υστερία καθώς και για ξεθάψιμο του νεκρού (;) ακροδεξιού μορφώματος της ΧΑ από την πολιτική ΜΕΘ του συστήματος.
Σε αυτό το θέατρο, συμμετείχαν όλα τα ΜΜΕ, οι μηχανισμοί του κατοχικού κράτους (αστυνομία, υπουργείο παιδείας, υπουργείο δικαιοσύνης και η γνωστή ΠτΔ) και όλα τα κόμματα συμπεριλαμβανομένου του Βελόπουλου, ο οποίος αναίσχυντα αποκάλεσε τους μαθητές στη Βουλή ως "ναζισταριά", ας το θυμάται αυτό κάποιος έμπορος ιδεών δήθεν radical και γνωστός συκοφάντης του διαδικτύου που είχε βγάλει με το δεξί του χέρι και χαμογελαστός μάλιστα μια αλησμόνητη φωτογραφία ...!
Έτσι λοιπόν, η αστυνομία δεν διέλυσε τις επόμενες ημέρες τις παράνομες πορείες τραμπούκων, οι οποίοι σε δημόσια θέα έφεραν κράνη, ρόπαλα, και οι οποίοι εκστόμισαν απάνθρωπη ρητορική μίσους για χαντάκια και πηγάδες εναντίον ανήλικων μαθητών και μάλιστα προέβησαν σε βιαιότητες. Φυσικά, η αστυνομία δεν απέκλεισε τους δρόμους γύρω από τα εν λόγω ΕΠΑΛ. Έτσι ώστε, οι επίδοξοι κατευθυνόμενοι κομμουνιστές να έχουν ελεύθερη πρόσβαση σε αυτά. Η αστυνομία όλες τις ημέρες των επεισοδίων εμφανίστηκε κατόπιν εορτής και όπως ήταν αναμενόμενο δεν συνέλαβε κανέναν από τους κυρίους της ΚΝΕ και της antifa.
Τα λαμόγια του συστήματος, τα είχαν υπολογίσει όλα, εκτός από την αδάμαστη θέληση και την ακλόνητη αποφασιστικότητα της νιότης που ήταν έτοιμη να πολεμήσει σώμα με σώμα για να προασπίσει το ιδανικό της ελευθερίας και της πατρίδας. Το τι συνέβη τις επόμενες ημέρες το γνωρίζουμε όλοι και έλαβε τεράστια δημοσιότητα. Οι νέοι του 1ου και 2ου ΕΠΑΛ Θεσσαλονίκης, που δεν είχαν διαβάσει Carl Philipp Gottlieb von Clausewitz ούτε καν τον «Τσελεμεντέ του Αναρχικού» ... για να γνωρίζουν ότι "η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση", το έκαναν πράξη.
Οι μαθητές, έδρασαν αυτόνομα (χωρίς να είναι καπελωμένοι από κάποιο κομματομάγαζο), αυθόρμητα, ενωμένοι με συντροφικότητα και εφάρμοσαν στην πράξη την ιδεολογία του "Ριζοσπαστικού Εθνικισμού" και όλες τις ημέρες επιτέθηκαν με γενναιότητα και νίκησαν τους θρασύδειλους παρακρατικούς αριστερούς μπουρζουάδες. Λαμπρό παράδειγμα προς μίμηση, οι ανδρειωμένοι εθνικιστές μαθητές του 1ου και 2ου ΕΠΑΛ Θεσσαλονίκης για τους μαθητές όλων των σχολείων, αλλά και για όλους μας!
Υ.Γ. Δεν αναφέρθηκα ιδιαιτέρως στην ιταμή και άνανδρη επίθεση από τα ΜΜΕ εναντίον ανήλικων μαθητών. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Εν πάση περιπτώσει, δεν αποκλείω το ενδεχόμενο ορισμένοι εκ των εθνικιστών μαθητών να είναι Φασιστές ή Εθνικοσοσιαλιστές διόλου κατακριτέον. Κατακριτέον και απορριπτέον είναι η φαύλη κομματοκρατία και η επιβολή ιδεών μέσω βίας και τρομοκρατίας είτε βιολογικής ή και ψυχολογικής.
Επανάσταση στην τέχνη του Πολέμου
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
7 Οκτωβρίου 2021
Δεν είδαμε επίσης πουθενά να παίρνει κανείς από τους αρμόδιους, τους πολιτικούς ή τους ειδικούς, υπόψιν του στην Ελλάδα τη θυελλώδη τεχνολογική επανάσταση και τις ανατρεπτικές επιπτώσεις της στην τέχνη του πολέμου, που έχει αρχίσει εδώ και τέσσερις δεκαετίες, όταν οι αντιαεροπορικοί Stinger άρχισαν να κατεβάζουν πανάκριβα ελικόπτερα και αεροπλάνα. Αυτής της επανάστασης είδαμε το αποτέλεσμα πρόσφατα, όταν λίγα drones και μερικοί πύραυλοι Κρουζ εξουδετέρωσαν όλα τα πανάκριβα αντιαεροπορικά και αντιπυραυλικά συστήματα και τα F-16 της Σαουδικής Αραβίας ανατινάζοντας τις μισές εγκαταστάσεις της Αράμκο. Και τα drones των ενεργούντων από κοινού Ισραήλ και Τουρκίας (ας τα βλέπουν αυτά να μας τα εξηγήσουν οι αναρίθμητοι διαφημιστές της ελληνο-ισραηλινής “συμμαχίας”), έδωσαν μια διαφορετικά αδύνατη νίκη των Αζέρων επί των Αρμενίων (που έσπευσε μάλιστα να χαιρετίσει, αν είναι δυνατόν, ο Πρέσβης στο Μπακού μιας ασυνάρτητης Ελλάδα).
Η Τουρκία έχει κάνει κολοσσιαία πρόοδο και στην ανάπτυξη δικής της πολεμικής βιομηχανίας και στα drones.
Ίσως εκεί, στην ανάπτυξη μικρών ευφυών οπλικών συστημάτων, δυνάμενων να κατασκευασθούν στην ίδια τη χώρα, ακόμα και με υλικά του εμπορίου, πρέπει να κατευθυνθεί η αιχμή της ελληνικής αμυντικής προσπάθειας πριν είναι αργά, όπως και στην απόκτηση όπλων στρατηγικού χαρακτήρα, ικανών να επιφέρουν στον αντίπαλο απαράδεκτο κόστος και επομένως να τον αποτρέψουν από τον πειρασμό μιας επίθεσης.
Φυσικά χρειάζονται και παραδοσιακές μεγάλες πλατφόρμες. Αλλά δεν θα μπορέσει η Ελλάδα να αντέξει τέτοιον ανταγωνισμό εξοπλισμών με την Τουρκία, προκύπτει κατά συνέπεια ακόμα ένας πολύ σοβαρός λόγος να αρχίσει να σκέφτεται αντισυμβατικά.
Μια άλλη ιδέα είναι ότι η προβολή ισχύος στην Ανατολική Μεσόγειο εξυπηρετεί ενδεχομένως τις ελληνικές διεκδικήσεις στην περιοχή. Αλλά οι διεκδικήσεις αυτές είναι ανέφικτες και πολύ καλώς έκανε η κυβέρνηση και τις εγκατέλειψε σχεδόν επισήμως. Πολλοί βεβαίως υποπτεύονται την κυβέρνηση ότι θέλει να κάνει απαράδεκτες παραχωρήσεις στην Τουρκία στο Αιγαίο. Καλώς την υποπτεύονται και καλώς το λένε, γιατί έτσι τη δυσκολεύουν να τις κάνει. Το να μην κάνουμε όμως παραχωρήσεις στο Αιγαίο δεν σημαίνει να πάμε να κάνουμε τυχοδιωκτισμούς στην Ανατολική Μεσόγειο, υπογράφοντας συμφωνίες για αγωγούς που δεν θα γίνουν ποτέ, αλλά που μπορούν να μας φέρουν, όπως και μας έφεραν, στα πρόθυρα σύγκρουσης, για λογαριασμό ενδιαφερομένων τρίτων δυνάμεων. Ούτε να ελπίζουμε στα σοβαρά σε μια ΑΟΖ επί τη βάσει της “μέσης γραμμής” που δεν είναι το μόνο κριτήριο της Σύμβασης του Μοντέγκο Μπέι και την οποία απέφυγε και η ίδια η Ελλάδα να αποδώσει στον εαυτό της (συμφωνία με την Αίγυπτο)!
Ελπίζουμε ότι οι αρμόδιοι θα μας διαφωτίσουν επί αυτών των ζητημάτων.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)