Ο ιστορικός George Mosse, αναφερόμενος στην «κουλτούρα του πολέμου» που γεννήθηκε στα χαρακώματα του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου, χρησιμοποίησε τη λέξη «brutalization», που μεταφράστηκε στα γαλλικά ως «εξαγρίωση». Επομένως, αντιμετωπίζουμε έναν όρο στον οποίο μπορούμε να δώσουμε πολύ διαφορετικές έννοιες.
Προσωπικά, μου αρέσει μόνο η μισή λέξη. Για αιώνες, οι «πρωτόγονοι» πολιτισμοί ονομάζονταν «άγριοι» αλλά στην πραγματικότητα ήταν, απλά, παραδοσιακοί πολιτισμοί. Η λέξη "άγρια" (από το ύστερο λατινικό salvaticus, μια μεταβολή του κλασικού λατινικού silvaticus) είναι, αρχικά, σχεδόν συνώνυμη με το "ασημένιος" : δηλώνει τον άνθρωπο που ζει στο δάσος ή που έχει εξορίσει τον εαυτό του στο δάσος. . Μόνο από τον δωδέκατο αιώνα ο όρος πήρε μια υποτιμητική απόχρωση, ιδίως για τον ορισμό των γερμανικών λαών:
Πιστεύω σε μια επιδείνωση της τρέχουσας κατάστασης, στον πολλαπλασιασμό των ταραχών, των εξεγέρσεων και των επιθέσεων. Πιστεύω στην άνοδο του απο-πολιτισμού και του χάους. Αλλά δεν πιστεύω στον «εμφύλιο πόλεμο», μια έκφραση που, μεταξύ εκείνων που τον χρησιμοποιούν, αναφέρεται σε έναν «φυλετικό» πόλεμο που περιλαμβάνει δύο κατηγορίες (αλλογενείς και αυτόχθονες) Γάλλων πολιτών (εάν συνέβαινε, δεν θα ήταν εμφύλιος πόλεμος αλλά ένας "ξενικός" πόλεμος). Σημειώνω επίσης ότι γενικά εκείνοι που προβλέπουν μια εμφύλια σύγκρουση με μεγαλύτερη βεβαιότητα είναι επίσης εκείνοι που το θέλουν περισσότερο. Πρώτον, για να ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος, η αστυνομία και ο στρατός πρέπει να είναι ήδη διχασμένοι, κάτι που δεν συμβαίνει εδώ. Τότε, και από τις δύο πλευρές, πρέπει να υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι πρόθυμοι να πάρουν όπλα, και αυτό δεν ισχύει. Στο εγγύς μέλλον, ένας εμφύλιος πόλεμος μου φαίνεται πολύ πιο πιθανός στον Λίβανο, ο οποίος τον έχει ήδη γνωρίσει, καθώς και στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου τα δύο κύρια πολιτικά κόμματα έχουν φτάσει σήμερα σε ένα επίπεδο αμοιβαίας απο-νομιμοποίησης που δεν έχει εντοπιστεί μετά τον εμφύλιο πόλεμο".
"Η κυριαρχία δεν είναι τίποτα χωρίς ισχύ. Εάν το Παρίσι είναι σε θέση να αξιοποιήσει το στρατιωτικό και βιομηχανικό δυναμικό του για να υποστηρίξει συγκεκριμένα ευρωπαϊκά αμυντικά έργα ικανά να εμπλέκουν ολόκληρη την Ευρώπη και να βλέπουν τη Μεσόγειο ως στρατηγικό ευρωπαϊκό χώρο και όχι ως Ατλαντικό, η αυτονομία μπορεί να γίνει κυριαρχία. Διαφορετικά, θα μιλάμε για «δόγμα Macron», αλλά θα το κάνουμε σε ένα «δυτικό» πλαίσιο, λειτουργικό για τις Υπερατλαντικές επιθυμίες.
Όπως είναι γνωστό, η γαλλική αίσθηση του κράτους και η συνεπής γαλλική αναζήτηση μιας οικονομικής, διπλωματικής, στρατιωτικής και γεωπολιτικής προβολής στα σενάρια αναφοράς της Ρεπούμπλικα οδήγησαν τη Γαλλία, κατά τις δεκαετίες της Πέμπτης Ρεπούμπλικα, για την οικοδόμηση των πιο αυτόνομων στρατηγικών πολιτικών στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Μια πολύ συχνά αδίστακτη στρατηγική (όπως αποδεικνύεται κυρίως από τις παρεμβάσεις στο αφρικανικό έδαφος [1]), εγγυημένη από την εξασφάλιση ζωής της δύναμης de frappe, του εθνικού πυρηνικού οπλοστασίου, και η οποία είχε στον «πατέρα» της Πέμπτης Ρεπούμπλικα, τον στρατηγό Ντε Γκωλ, τον κύριο εμπνευστή της [2].
Μετά από χρόνια ξεθωριάσματος κατά τη διάρκεια των κυβερνήσεων του Νικολά Σαρκοζί και του Φρανσουά Ολάντ, ο Γάλλος πρόεδρος Εμμανουήλ Μακρόν αποφάσισε να επανασυνδεθεί με την παράδοση του «Ρεπουμπλικανικού μονάρχη», με την οποία ο αρχηγός του κράτους ταυτίστηκε από τον Ντε Γκωλ και μετά, και να ξεκινήσει μια σταδιακή επανεκκίνηση του παραδοσιακού γεωπολιτικού και γεωοικονομικού δόγματος της χώρας που παραμελήθηκε από τους προκατόχους της. Από τον Σαρκοζί κατά πρώτο λόγο, επειδή είχε υπονομεύσει μια προυπόθεση, την αυτονομία των γαλλικών στρατιωτικών εντολών από τις δομές του ΝΑΤΟ, στις οποίες το Παρίσι επέστρεψε το 2009 [3] δείχνοντας χοντροκομμένα την ασυνείδητη εθνική προβολή με την προβληματική περιπέτεια του πολέμου στη Λιβύη. Από τον Ολάντ, αργότερα, με την κατάφωρη αποιεροποίηση του προεδρικού ρόλου, με την οικονομιστική συστροφή του Προέδρου που δεν μπόρεσε να οικοδομήσει ένα πολιτικό σχέδιο συμπληρωματικό στο γερμανικό της Άνγκελα Μέρκελ στην Ευρώπη, με τη συστημική κρίση των σωματείων που ξεκίνησε να ξετυλίγεται στην εποχή του.
Δεν πολύ κατέχω από πολεμική στρατηγική, αλλά, με την δική μου αντίληψη, έχω την εντύπωση πως, αυτό που λέει εδώ ο αντιστράτηγος Γκαρτζονίκας, είναι τρόπον τινά η Γεωστρατηγική του Αρχιπελάγους.
Στην αιώνια διαμάχη μεταξύ των θαλάσσιων και των ηπειρωτικών δυνάμεων η Ελλάδα συνθλίβεται όσο δεν προάγει την δική της λογική που είναι η δυναμική σύνθεση και των δύο στο πρότυπο της νιτσεϊκής τραγικής ένωσης του Απολλώνιου και του Διονυσιακού.
Η λογική του Αρχιπελάγους! Η Ελλάς ως ούτε θαλάσσια ούτε ηπειρωτική δύναμη. Τρόπον τινά και οι πάλαι ξανά ( ας ελπίσουμε ) ορεινές κοινότητες του Ελληνισμού είναι νησιά και τα νησιά είναι βουνοκορφές!
Ενώ κακώς ταυτίζεται ο νεώτερος Ελληνισμός απόλυτα με τη θάλασσα, διότι όταν λέμε "θαλάσσιες δυνάμεις" εννοούμε την απεραντοσύνη του Ωκεανού, την έλλειψη συνόρων, την υγρή Έρημο.
Διόλου τυχαία η συμμαχία της υγρής ερήμου του φιλελευθερισμού με την ερημική εκδοχή του Ισλάμ... καθώς και με αυτό που τους συνδέει.
Επίσης, αν δεν κάνω λάθος, ο Όσβαλντ Σπένγκλερ, αν και σκέπτονταν πολύ με όρους Θάλασσα vs Ενδοχώρα, είχε χαρακτηρίσει το Βυζάντιο "Παράκτια* Δύναμη, δηλαδή στην ουσία υβριδική, ούτε καθαρά θαλάσσια όπως η Βενετία, ούτε καθαρά ενδοχωρική, της στέπας, όπως για παράδειγμα οι Σελτζούκοι.
Αυτά σε γεωστρατηγικό και γεωπολιτισμικό επίπεδο.
Ως προς την πολεμική τακτική επίσης, έχω την εντύπωση ότι εμμέσως πλην σαφώς εμπνέεται από μια λογική Τετάρτης Γενιάς Πολέμου όπου ο Πόλεμος είναι σχεδόν πάντα υβριδικός και δεν υπάρχουν σαφή όρια μεταξύ των διαφορετικών όπλων και κλάδων.
Αν μόνο καταφέρναμε αυτήν την αντίληψη να την φέρνανε στην επιφάνεια συνειδητά...
«Επίμετρο: Γεωπολιτικές και στρατηγικές παράμετροι ενός ελληνοτουρκικού πολέμου»
"«Η Ευρωπαϊκή Ενωση (και πάντως τα ισχυρότερα μέλη της), μη μπορώντας να δώσει στην Τουρκία όλα όσα επιθυμεί, θα επιδιώκει να την κατευνάσει με ελληνικά έξοδα, πιέζοντας δηλαδή την Ελλάδα να δεχθεί τις τουρκικές αξιώσεις στο Αιγαίο και στην Κύπρο…
Θα δούμε μια ακόμη από τις τραγικές ειρωνείες, τις οποίες τόσο συνηθίζει η Ιστορία: Ενώ δηλαδή η Ελλάδα προσανατολίστηκε ψυχή τε και σώματι στην Ευρώπη για να διασφαλισθεί από τον τουρκικό κίνδυνο, ακριβώς ο ευρωπαϊκός της προσανατολισμός θα μεταβληθεί σε όργανο de facto μετατροπής της σε δορυφόρο της Τουρκίας». ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΠΡΩΤΗ, επαληθευμένη εκπληκτικά.
«Δεν αποκλείεται η ελληνική πλευρά… να αρχίσει κάποτε να θεωρεί κι η ίδια τις υποχωρήσεις έναντι της Τουρκίας ως αυτονόητο μέρος και καθήκον του “εξευρωπαϊσμού” της – αφού μάλιστα οι “πολιτισμένοι άνθρωποι” που έχουν ξεπεράσει τους “εθνικιστικούς αταβισμούς”, δεν ξεκινούν πολέμους… για κυριαρχικά δικαιώματα»! ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ, ψηλαφητά επαληθευμένη.
«Η ελληνική πλευρά πρέπει να κατανοήσει έμπρακτα ότι… οι σύμμαχοι αξίζουν για σένα τόσο, όσο αξίζεις εσύ γι’ αυτούς. Καμιά συμμαχία και καμιά προστασία δεν κατασφαλίζει, όποιον βρίσκεται μαζί της σε σχέση μονομερούς εξάρτησης. Τα “δίκαια” της Ελλάδας δεν εντυπωσιάζουν κανέναν, όσο πίσω τους βρίσκεται ένας παρίας με διαρκώς απλωμένο το χέρι, κάποιος που ζει από δάνεια, επιδοτήσεις και “προγράμματα στήριξης”». ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗ – ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΤΡΙΤΗ, ανατριχιαστικά ρεαλιστική.
«Σε ορισμένους κρίσιμους τομείς, όπως ο δημογραφικός, το παιχνίδι, ξέρουμε από τώρα ότι είναι χαμένο… Η Ελλάδα μεταβάλλεται σταθερά σε χώρα με περιορισμένα κυριαρχικά δικαιώματα… αποδεικνύοντας πόσο είναι πιθανό να μετατραπεί σε δορυφόρο της Τουρκίας, ακριβώς μέσω του “ευρωπαϊκού δρόμου”… Στον βαθμό όπου η Ελλάδα θα καθίσταται, ανεπαίσθητα, γεωπολιτικός δορυφόρος της Τουρκίας, ο κίνδυνος πολέμου θα απομακρύνεται, οι ψευδαισθήσεις θα αβγατίζουν και η παράλυση θα γίνεται ακόμα ηδονικότερη, εφόσον η υποχωρητικότητα θα αμείβεται με αμερικανικούς και ευρωπαϊκούς επαίνους, που τους χρειάζεται κατεπειγόντως ο εκσυγχρονιζόμενος Βαλκάνιος – αρκεί να χρηματοδοτείται ο παρασιτικός καταναλωτισμός». ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ, επαληθευμένη χειροπιαστά.
«Την κάμψη της ελληνικής αντίστασης κάτω από την πίεση του υπέρτερου τουρκικού δυναμικού, οι Ελληνες θα συνηθίσουν σιγά σιγά να την ονομάζουν “πολιτισμένη συμπεριφορά”, “υπέρβαση του εθνικισμού”, “εξευρωπαϊσμό”… Το σημερινό δίλημμα είναι αντικειμενικά τρομακτικό και ψυχολογικά αφόρητο: η ειρήνη σημαίνει για την Ελλάδα δορυφοριοποίηση και ο πόλεμος σημαίνει συντριβή. Η υπέρβαση του διλήμματος αυτού… απαιτεί την επιτέλεση ηράκλειου άθλου, για τον οποίο η ελληνική κοινωνία, έτσι όπως είναι, δεν διαθέτει τα κότσια. Οι μετριότητες, υπομετριότητες και ανθυπομετριότητες που συναπαρτίζουν τον ελληνικό πολιτικό και παραπολιτικό κόσμο, δεν έχουν το ανάστημα να θέσουν και να λύσουν ιστορικά προβλήματα τέτοιας έκτασης και τέτοιου βάθους… Βρισκόμαστε σε συλλογική αναζήτηση της ιστορικής ευθανασίας». ΠΕΜΠΤΗ ΠΡΟΓΝΩΣΗ αυτή, και τελεσίγραφο."
"Τελικά τί σημαίνει να είσαι προοδευτικός και τι να είσαι συντηρητικός; Μήπως τελικά πραγματικά προοδευτικό είναι μόνον το κεφάλαιο και όλοι οι άλλοι εμείς είμαστε -με τον τρόπο του ο καθένας- νοσταλγικά συντηρητικοί;
Ο Σήγκερ ήταν η γνήσια φωνή της παλιάς Αμερικάνικης αριστεράς και καταλάβαινε ότι ο συντηρητισμός (conservatism), όχι μόνον δεν ήταν εχθρικός στον σοσιαλισμό αλλά αντίθετα ήταν βασικό του συστατικό. Σε μια συνέντευξή του στους New York Times το 1995 δήλωνε «θα ήθελα να πω ότι είμαι πιο συντηρητικός από τον Goldwater1. Αυτός θέλει απλά να γυρίσει το ρολόι πίσω όταν δεν υπήρχε φόρος εισοδήματος. Εγώ θέλω να γυρίσω το ρολόι τότε που οι άνθρωποι ζούσαν σε μικρά χωριά και φρόντιζαν ο ένας τον άλλο».
Η ιδανική κοινωνία, το όραμα, για τον Σήγκερ δεν ήταν κάποια υπερ-τεχνολογική και φουτουριστική μητρόπολη αλλά μια κοινωνία βαθιά ριζωμένη στο παρελθόν. Το Αμερικάνικο παρελθόν. «Όταν ήμουν παιδί, διάβασα όλα τα βιβλία του φυσιοδίφη Ernest Thompson Seton2, είπε σε μια συνέντευξη το 1982». Ο Seton ανύψωσε τον Ινδιάνο στον ιδανικό άνθρωπο, για την δύναμη και την ακεραιότητα του, για την ηθική του, την έλλειψη εγωϊσμού και την αρμονική του ζωή με την φύση. Οι ανθρωπολόγοι ονομάζουν αυτή την περίοδο της Ινδιάνικης ιστορίας «φυλετικό κομμουνισμό … Θέλω να σκέφτομαι ότι είμαι τόσο κομμουνιστής όσο ήταν ο μέσος Αμερικάνος Ινδιάνος…»
Καθώς η Νέα Αριστερά ξεκίνησε την πολιτιστική της επανάσταση επιζητώντας να διαγράψει σύσσωμο το παρελθόν, ο Πητ ήθελε να ξαναανακαλύψουμε και να ξανασυνδεθούμε με την απλούστερη ζωή που ζούσαν οι πρόγονοί μας. «Μπορώ μόνο να πω ότι εμπιστεύομαι τώρα λιγότερο την τεχνολογία από ότι ποτέ στην ζωή μου» είπε το 1982. Ειλικρινά πιστεύω ότι αν ήμουν εκεί κοντά όταν κάποιος θα ανακάλυπτε τον τροχό, θα τού’ χα πει όχι, όχι. Η ζωή μπορεί να’ ναι κακιά, σύντομη και βάρβαρη, αλλά δεν ξέρεις που μπορεί να οδηγήσει η τεχνολογία. Λοιπόν τώρα ξέρουμε που οδηγεί… μας οδηγεί στην καταστροφή».
Στην ίδια συνέντευξη έκφρασε και τις σκέψεις του για τον όρο προοδευτικός.
«Φαντάζομαι ότι η ιδέα της προόδου έχει υπεραπλουστευτεί. Κάποιος μπορεί να πει «Πρέπει να είμαστε προοδευτικοί .. πρέπει να έχουμε τουαλέτα με καζανάκι». Ε λοιπόν, το καμαράκι στην αυλή μπορεί να μην είναι η μόνη εναλλακτική στο καζανάκι. Τι λέτε για τουαλέτες κομπόστ ή τουαλέτες χώνεψης μεθανίου; Πιστεύω ότι ένα από τα πιο προοδευτικά πράγματα που συνέβησαν στην Αμερική τα τελευταία 10 χρόνια ήταν η ανακάλυψη -από εκατομμύρια ανθρώπους- ότι είναι ωραίο να φυτεύεις εσύ τη τροφή σου και να την τρως, αντί να ανοίγεις μια κονσέρβα από το σουπερ μάρκετ».
Ο Σήγκερ εναντιώθηκε στον εγωτισμό της σύγχρονης κοινωνίας που δημιούργησε ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός: «Δεν υπήρχε το εγώ στην μουσική του Σήγκερ, μονάχα ένα μεγάλο «εμείς»», γράφει ο Jody Rosen4. Ο Σήγκερ ποτέ δεν ήθελε να μιλάει για την καριέρα του. «Απεχθάνομαι την λέξη καριέρα γιατί υπονοεί ότι κάποιος επιζητεί την φήμη και την περιουσία -δύο από τα πιο ηλίθια πράγματα στον κόσμο για να τα επιδιώκει κανείς», είπε. Απεχθάνονταν την εμπορευματοποίηση. Όταν του δινότανε ένα μικρόφωνο θα μιλούσε για τα ζητήματα που πίστευε και όχι για να προωθήσει ένα νέο δίσκο.
Ήταν καλύτερος σοσιαλιστής από τους τροτσκιστές ιδεολόγους που τον κατηγόρησαν για σταλινισμό και, φυσικά, καλύτερος συντηρητικός από τους Μακαρθιστές που τον καταδίωξαν. Καταλάβαινε, ίσως καλύτερα από κάθε άλλον στην Αριστερά, ότι για να πάμε μπροστά σαν ανθρωπότητα πρέπει να στραφούμε πίσω. Πολύ-πολύ πίσω."
"Είναι , επομένως φανερό ότι οι Ισλαμιστές που κατέκτησαν την εξουσία στο Ιράν δεν ήταν το συνηθισμένο είδος των (ανορθολογικών) συντηρητικών, που αποτελούν τους θρησκευτικούς ζηλωτές σε όλον τον κόσμο, αλλά στην πραγματικότητα έπαιζαν έναν ρόλο παρόμοιο με αυτόν της «απελευθερωτικής θεολογίας» στη Λατινική Αμερική, η οποία προσπάθησε να συνδυάσει τα ανθρωπιστικά κηρύγματα του Χριστιανισμού με τις σοσιαλιστικές αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης ―προκαλώντας αναπόφευκτα την καταδίκη της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, η οποία, όπως πάντοτε έκανε, έπαιξε το ρόλο του υποστηρικτή της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων νομιμοποιώντας την ―με άμεσο ή έμμεσο τρόπο― στα μάτια του καταπιεσμένου λαού.
Έτσι, οι «πρώτης γενιάς» Ιρανοί Ισλαμιστές περί τον Χομεϊνί διακήρυξαν όχι μόνον την ανάγκη για ένα θεοκρατικό καθεστώς αλλά επίσης, και προ παντός, την ανάγκη να σταματήσει η εξάρτηση από τη Δύση, γεγονός που υποδήλωνε μια πολιτική υποστήριξης των εθνικών απελευθερωτικών κινημάτων εναντίον της υπερεθνικής ελίτ στον Αραβικό κόσμο και αλλού. Έτσι, ο Χομεϊνί έγινε ένας «πρόμαχος της Ισλαμικής αναβίωσης» και ενότητας, δίνοντας έμφαση σε ζητήματα που ένωναν τους Μουσουλμάνους π.χ. την πάλη εναντίον του Σιωνισμού και του ιμπεριαλισμού. Επί πλέον, ασπάστηκε τη διεθνή επανάσταση και την αλληλεγγύη στον Τρίτο Κόσμο, δίνοντάς της προτεραιότητα σε σχέση με την Μουσουλμανική αδελφότητα. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι από τον καιρό που οι υποστηρικτές του Χομεϊνί απέκτησαν τον έλεγχο των μέσων ενημέρωσης μέχρι και τον θάνατό του, τα Ιρανικά ΜΜΕ «αφιέρωσαν εκτεταμένη κάλυψη σε μη-Μουσουλμανικά επαναστατικά κινήματα (από τους Σαντινίστας μέχρι το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο και τον Ιρλανδικό Επαναστατικό Στρατό) και υποβάθμισαν το ρόλο των Ισλαμικών κινημάτων που θεωρούνταν συντηρητικά, όπως αυτό των Αφγανών μουτζαχεντίν».20 Ταυτόχρονα, έγινε φανερό ότι ο στόχος του ήταν το Ιράν να παίξει το ρόλο ενός «τρίτου πόλου», ανεξάρτητου από τα δύο μπλοκ, Ανατολικά και Δυτικά.
Αλλά, ακόμη και στο οικονομικό μέτωπο, η Ισλαμική επανάσταση υπό τον Χομεϊνί προσπαθούσε συστηματικά, κυρίως μέσω κοινωνικών παροχών και κοινωνικού προστατευτισμού, αλλά επίσης και μέσω μεγάλων εθνικοποιήσεων, να επιτύχει μια ανακατανομή της οικονομικής δύναμης και του πλούτου από τη νέα αστική τάξη (η οποία δημιουργήθηκε από τον Σάχη και εμπνεόταν από τις Δυτικές αξίες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κ.λπ.) προς τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα."
"Η οικονομία του Ιράν, σύμφωνα με το Άρθρο 44 του Συντάγματος, διαιρέθηκε σε τρεις τομείς ―κρατικό, συνεταιριστικό και ιδιωτικό― και βασιζόταν σε συστηματικό και συνεπή σχεδιασμό. Ο κρατικός τομέας περιελάμβανε τους τομείς κάτω από δημόσιο έλεγχο ή ιδιοκτησία, οι οποίοι αποτελούνταν από όλες τις μεγάλης κλίμακας βιομηχανίες, τους σταθμούς παραγωγής ενέργειας, το εξωτερικό εμπόριο, τον τραπεζικό τομέα, τις τηλεπικοινωνίες κ.λπ. Ο συνεταιριστικός τομέας περιελάμβανε τις συνεταιριστικές εταιρίες (Bonyads) και τις επιχειρήσεις παραγωγής και διανομής, και ο ιδιωτικός τομέας αποτελούνταν από τις δραστηριότητες που αφορούσαν στις κατασκευές, στη γεωργία, στην κτηνοτροφία, στη βιομηχανία, στο εμπόριο, και στις υπηρεσίες, οι οποίες συμπληρώνουν τις οικονομικές δραστηριότητες του κρατικού και του συνεταιριστικού τομέα."
"Όσον αφορά ειδικότερα στις γυναίκες, αξίζει να σημειωθεί ότι παρόλη τη Δυτική μαύρη προπαγάνδα σχετικά με την υποβάθμιση της θέσης της γυναίκας στην κοινωνία, στην πραγματικότητα, οι Ιρανές γυναίκες έχουν μόνο μια κύρια ομοιότητα με τις Αφγανές γυναίκες υπό τους Ταλιμπάν: τους αυταρχικούς Ισλαμικούς περιορισμούς στην ένδυσή τους. Κατά τα άλλα, η κοινωνική θέση των Ιρανίδων έχει αναβαθμιστεί σε τεράστιο βαθμό μετά την επανάσταση, όπως αποδεικνύεται από το γεγονός ότι περισσότερο από το 62% των νεοεισερχόμενων στα πανεπιστήμια είναι γυναίκες και ότι το 62% των γυναικών στις αγροτικές κοινότητες μπορούν να διαβάσουν και να γράψουν (σε σύγκριση με το 17% του 1976).23 Το γενικό ποσοστό αλφαβητισμού εκτινάχθηκε από 58% στο 82%, με το ποσοστό για τις γυναίκες ―28% το 1979― να τριπλασιάζεται, και με το σύνολο των απόφοιτων πανεπιστημίων, που ήταν 430.000 το 1979, να εννεαπλασιάζεται από τότε.24 Παρόλα αυτά, η υπερεθνική ελίτ και οι συνοδοιπόροι της στη ρεφορμιστική Αριστερά τολμούν να μιλούν για την αυταρχική φύση του Ισλαμικού καθεστώτος, την ίδια στιγμή που ευλογούν (ή τηρούν «σιγή ιχθύος», αντίστοιχα) για καθεστώτα που είναι εξίσου (αν όχι και περισσότερο) αυταρχικά..."
Αυτό είναι το κείμενο μιας διάλεξης που παραδόθηκε στο H.L. Mencken Club στις
5 Νοεμβρίου 2016.
Αναρχο-φασισμός:
Μια επισκόπηση της Δεξιάς Αναρχικής Σκέψης
Δημοσιεύτηκε από τον Keith Preston
"Το θέμα που μου δόθηκε για αυτήν την παρουσίαση είναι ο «Αναρχο-φασισμός», το
οποίο είμαι σίγουρος ότι επιφανειακά ακούγεται σαν μια αντιφατική ορολογία.
Στη καθομιλουμένη, ο όρος «φασισμός» χρησιμοποιείται συνήθως ως συνώνυμο του
ολοκληρωτικού κράτους. Πράγματι, σε ομιλία του στην Ιταλική Βουλή των
Αντιπροσώπων στις 9 Δεκεμβρίου 1928, ο Μουσολίνι περιγράφει τον ολοκληρωτισμό
ως ιδεολογία που χαρακτηρίζεται από την αρχή «Όλα μέσα στο κράτος, τίποτα έξω
από το κράτος, τίποτα ενάντια στο κράτος»
Ωστόσο, η πιο συχνά αναγνωρισμένη ιδεολογική έννοια του όρου «αναρχισμός»
συνεπάγεται την κατάργηση του κράτους, και ο όρος «αναρχία» μπορεί είτε να
χρησιμοποιηθεί με την ιδεαλιστική έννοια της απόλυτης ελευθερίας, είτε με την
εκφραστική αίσθηση του χάους και της αναταραχής.
Ο αναρχισμός και ο φασισμός είναι και οι δύο ιδεολογίες για τις οποίες άρχισα
να αναπτύσσω ενδιαφέρον πριν από περίπου τριάντα χρόνια, όταν ήμουν νέος
στρατευμένος αναρχικός που περνούσε πολύ χρόνο στη βιβλιοθήκη του
πανεπιστημίου διαβάζοντας την ιστορία του κλασικού αναρχισμού. Κατά τη
διάρκεια αυτής της περιόδου με ενδιέφερε επίσης η κατανόηση της ιδεολογίας του
φασισμού, κυρίως από τις αναγνώσεις μου σχετικά με τον ισπανικό εμφύλιο
πόλεμο, συμπεριλαμβανομένων των έργων του Δρ. Payne, με τον οποίο έχω την τιμή
να συμμετάσχω σε αυτό το πάνελ. Και έχω εξετάσει μερικές από αυτές τις ιδέες
λίγο περισσότερο από τότε. Ένα από τα πράγματα που θεωρώ ότι είναι το πιο
συναρπαστικό για τον αναρχισμό ως σώμα πολιτικής φιλοσοφίας είναι η
ποικιλομορφία της αναρχικής σκέψης. Και όσο περισσότερο μελετήσει τη δεξιά
πολιτική σκέψη, τόσο περισσότερο εκπλήσσομαι από την ποικιλομορφία των απόψεων
που υπάρχει και εκεί. Είναι συνεπώς πολύ ενδιαφέρον να εξετάσουμε τους τρόπους
με τους οποίους μπορεί να τέμνονται ο αναρχισμός και οι δεξιές πολιτικές
ιδεολογίες.
"Από τώρα και στο εξής, η δέσμευσή μας θα είναι για εκείνους τους άντρες, από
όλα τα πολιτικά και ιδεολογικά υπόβαθρα, που δεν έχουν εγκαταλείψει αυτά τα
διαβόητα χρόνια και για εκείνους τους νέους που τώρα κοιτάζουν απλώς σε αυτήν
την έρημο των ερειπίων και αναρωτιούνται" γιατί; " [...] Υπάρχουν βιβλία και
γραπτά του άλλου "άκρου" που δεν μπορούν να ανακυκλωθούν στο "σύστημα" που θα
μπορούσαμε να προσυπογράψουμε λέξη προς λέξη, υπάρχουν δίκαιοι και θαρραλέοι
άνδρες με τους οποίους θα νιώθαμε τιμή να μοιραστούμε πολλά. Αλλά πρέπει να
είναι ξεκάθαρο ότι η νέα επαναστατική κουλτούρα δεν είναι αυτή του συνολικού
συγκρητισμού μεταξύ των ασυμβίβαστων ιδεών, η λάθρα κουλτούρα των et-et (είτε
το ένα είτε το άλλο, "και έτσι και γιουβέτσι") ad usum delphini (προς χρήση
από τους δελφίνους) από τους πρώην επαναστάτες σε όλα τα μέτωπα που σήμερα
ηγεμονοποιήθηκαν και αναγνωρίστηκαν από τους αφεντάδες, πολιτικούς ή / και
καθηγητές . Η δική μας θα είναι τότε η κουλτούρα του aut-aut (ή το ένα ή το
άλλο), των νέων και ριζικών αντιθέσεων, με τους συντρόφους του αύριο ενάντια
στους εχθρούς του σήμερα και τους ψεύτικους φίλους του χθες. Αυτά είναι λοιπόν
τα πραγματικά μέτωπα του αγώνα στην Ιταλία, τα οποία διασχίζουν κάθετα τα
παλιά μέτωπα του παρελθόντος. "
Από το οπισθόφυλλο του "Στις Ρίζες του Ροσσομπρουνίσμο".
"Στην παγκόσμια, ιδεολογική και γεωπολιτική σύγκρουση, η επιλογή μας είναι
μόνο μία και υποχρεωτική: με την Ισλαμική Πολιτεία του Ιράν και με όλους τους
αφιερωμένους λαούς στην γη και τον πολιτισμού τους, σε μια θανάσιμη πάλη
ενάντια σε οποιονδήποτε ιμπεριαλισμό, μεγάλο ή μικρό, πάντα εξαρτώμενο από
απάτριδα και κοσμοπολίτικα παγκόσμια συμφέροντα "
Αντίθετα, ο Terracciano είδε στο επαναστατικό Ισλάμ που προώθησε το Ιράν, ένα
σύμμαχο ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, λόγω της σημασίας που δίνεται στην
ταυτότητα, στην κυριαρχία του λαού, στη δικαιοσύνη και στην καταπολέμηση της
καταπίεσης. Ο Terracciano σε ορισμένα σημεία φαίνεται σχεδόν να υποδηλώνει ότι
αυτός ο τύπος Ισλάμ, σε αντίθεση με το Σαουδο-Βαχαμπισμό θα μπορούσε να είναι
σωτηρία για την Ευρώπη, ή τουλάχιστον πηγή έμπνευσης, καθώς και σύμμαχος κατά
της παγκοσμιοποίησης"
Από τον δεύτερο το τόμο της συλλογής κειμένων του Κάρλο Τερρατσιάνο,
Ζόφος επικρατεί στην νεοελληνική Μεταπολιτική πραγματικότητα.
Διχαστικά μανιχαϊστικά δίπολα παντού.
Το πιο εύκολα παρατηρήσιμο, αλλά και το πιο επιφανειακό, είναι το Αριστερά - Δεξιά (ή/ και Αναρχισμός - Φασισμός κτλ).
Τα καλύτερα στοιχεία ενός υγειους Μεταπολιτικού Χώρου βρίσκονται εγκλωβισμένα στην μία ή την άλλη πλευρά και πολεμάνε το ένα το άλλο ενώ θα έπρεπε να σχηματίζουν ένα Άλλο Μετερίζι μέσα από μια Άλλη Οπτική.
Πιο ουσιαστικη όμως έκφανση αυτού του ζόφου θεωρώ την αντιμετώπιση που δέχεται η έννοια της Πανελλήνιας Ιδέας.
Οι έχοντες μια μονολιθική αντίληψη του έθνους την θεωρούν φιλελευθερισμό, κοσμοπολιτισμό και διεθνισμό. Ενώ στην πραγματικότητα μονολιθικότητα και κοσμοπολιτισμός είναι η δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Καθόλου τυχαία οι διεθνιστές επιτίθενται εξίσου σε αυτήν αντιμετωπίζοντας την σαν πολιτισμικό (ή/και φυλετικό) ιμπεριαλισμό.
Άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Ιδέα ότι ο Ελληνισμός, σε γεωπολιτισμικό επίπεδο τουλάχιστον, διότι γεωστρατηγικα είναι αιχμάλωτος, είναι ο κατεξοχήν εκπρόσωπος της της "Μέσης Γης", μια Παράκτια Δύναμη.
Ούτε Ωκεανός ούτε και Στέππα.
Διόλου τυχαία και σε αυτήν την περίπτωση οι ωκεάνιοι κοσμοπολίτες έχουν "καβάτζα" τους μονολιθικούς ενώ και οι διεθνιστές δήθεν αντίπαλοι των κοσμοπολιτών που πρεσβεύουν ακριβώς τα ίδια με τους κοσμοπολίτες έχουν εγκολπώσει μέρος των εκπροσώπων της Πανελλήνιας Ιδέας.
Πριν από λίγο καιρό διάβασα το εξαιρετικό δοκίμιο του Frederick Jackson Turner πάνω στην Σημασία του Συνόρου στην Αμερικανική Ιστορία και αφού το διάβασα άρχισα να σκέφτομαι: - λοιπόν, τι είναι αυτό το - σύνορο που έχει διαμορφώσει τόσο βαθιά τον αμερικανικό πολιτισμό; Και μετά από λίγο μου φάνηκε ότι τα σύνορα είναι στην πραγματικότητα αυτή η παρθένα γη όπου απλώς περιμένουν τεράστιοι φυσικοί πόροι για εκμετάλλευση για να διευκολυνθεί η ανάπτυξη. Και καθώς εκατομμύρια και εκατομμύρια άνθρωποι μετακινήθηκαν σε αυτόν τον χώρο για να εκμεταλλευτούν τους φαινομενικά ατελείωτους πόρους, η ανάπτυξη έγινε τελικά εκθετική.
Έτσι το Σύνορο είναι ο χώρος όπου είναι δυνατή η εκθετική ανάπτυξη. Επομένως, το ερώτημα είναι στην πραγματικότητα για τη σημασία της ανάπτυξης στην αμερικανική ιστορία. Αμερική, τα σύνορα αφορούν την ανάπτυξη. Βγάλτε την ανάπτυξη από την εξίσωση και τι απομένει; Η Αμερική αντιμετωπίζει μια κρίση τώρα, γιατί για πρώτη φορά στην αμερικανική ιστορία δεν είναι πλέον δυνατή η εκθετική ανάπτυξη. Ο δανεισμός χρημάτων και η βύθιση στο χρέος ήταν η τελευταία λύση για την επέκταση του οικονομικού ορίου, τα σύνορα και τη διατήρηση της ανάπτυξης και τώρα, επιτέλους, φτάνουμε σε ένα σημείο που αυτό δεν είναι πλέον εφικτό.
Η ανάπτυξη εξακολουθεί να στοιχειώνει τη συλλογική ψυχή των Αμερικανών. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην προτεσταντική και ιδιαίτερα στην καλβινιστική κληρονομιά. Όπως επεσήμανε ο Max Weber, οι προτεσταντικές αιρέσεις ήταν διαβόητες για την έμφαση στην οικονομική επιτυχία ως ένδειξη της χάρης του Θεού και της σωτηρίας της ψυχής. Εκείνοι που ο Θεός είχε επιλέξει για αιώνια ζωή θα μπορούσαν να αναγνωριστούν από την υλική τους πρόοδο. Το να γίνεις πλούσιος ήταν σχεδόν η 11η. εντολή. Και καθώς οι κουρασμένες, φτωχές και συσσωρευμένες μάζες δραπέτευαν από την εξαθλίωση και την πείνα της Ευρώπης στην Αμερική, δεν είναι περίεργο που η ικανοποίηση των υλικών αναγκών του ατόμου έγινε το θεμελιώδες δόγμα του νέου αναπτυσσόμενου έθνους.
