Ο αναρχικός είναι ο συνεταίρος του μοναρχικού, τον οποίον ονειρεύεται να καταστρέψει. Κτυπώντας το άτομο, εγκαθιδρύει την τάξη της διαδοχής. Η κατάληξη «-ισμός» έχει περιοριστικό νόημα: δίνει έμφαση στην βούληση εις βάρος της ουσίας. [...] Ο θετικός ομόλογος του αναρχικού είναι ο άναρχος. Ο τελευταίος δεν αποτελεί τον συνεργάτη του μοναρχικού, αλλά τον αντίποδά του, τον άνθρωπο , την δύναμη του οποίου δεν μπορεί να κατανοήσει, μολονότι είναι πολύ επικίνδυνος. Δεν είναι ο αντίπαλος του μοναρχικού, αλλά ο ομόλογός του. Ο μοναρχικός επιθυμεί να εξουσιάζει ένα πλήθος ανθρώπων, ακόμα και όλους τους ανθρώπους. Ο άναρχος θέλει να εξουσιάζει τον εαυτό του και μόνον. Αυτό του προσδίδει μία αντικειμενική, έως και σκεπτικιστική στάση έναντι της εξουσίας, τις μορφές της οποίας επιτρέπει να περνούν από μπροστά του - σαφώς ακαθόριστα, όχι, όμως, χωρίς φιλικά συναισθήματα , χωρίς ιστορικό πάθος. Ernst Jünger, Eumeswil

Ο Μπακούνιν για την πατρίδα και τον πατριωτισμό Γράφει ο Μπακούνιν: Η ευημερία του Κράτους είναι η αθλιότητα του πραγματικού Έθνους, του λαού. Το μεγαλείο και η ισχύς του Κράτους είναι η σκλαβιά του Λαού. Ο Λαός είναι ο φυσικός και νόμιμος εχθρός του Κράτους. Και αν ακόμη ο Λαός υποκύπτει – πολύ συχνά αλίμονο – στις αρχές, κάθε αρχή τού είναι μισητή. Το Κράτος δεν είναι η Πατρίδα. Είναι η αφαίρεση, ο μεταφυσικός, μυστικιστικός, πολιτικός, νομικός μύθος της πατρίδας. Οι λαϊκές μάζες όλων των χωρών αγαπούν βαθιά την Πατρίδα τους. Αλλά αυτό είναι μία φυσική πραγματική αγάπη. Ο πατριωτισμός του λαού δεν είναι ιδέα, αλλά γεγονός και ο πολιτικός πατριωτισμός, η αγάπη του Κράτους δεν είναι η ακριβής έκφραση αυτού του γεγονότος, αλλά μια εκφυλισμένη έκφραση μέσω μιας απατηλής αφαίρεσης και πάντα προς όφελος μιας εκμεταλλεύτριας μειοψηφίας. Η Πατρίδα, η εθνικότητα όπως και η ατομικότητα, είναι ένα γεγονός φυσικό και κοινωνικό, ψυχολογικό και ιστορικό ταυτόχρονα. Δεν είναι μια θεωρητική αρχή. Δεν μπορούμε να ονομάσουμε ανθρώπινη αρχή, παρά μόνο ότι είναι καθολικό, κοινό σε όλους τους ανθρώπους. Η εθνικότητα τους χωρίζει. Δεν είναι λοιπόν αρχή. Αλλά αυτό που είναι αρχή, είναι ο σεβασμός που ο καθένας πρέπει να έχει για τα φυσικά, πραγματικά ή κοινωνικά γεγονότα. Η εθνικότητα, όπως και η ατομικότητα, είναι ένα από τα γεγονότα αυτά. Οφείλουμε λοιπόν να τη σεβόμαστε. Η καταπίεση της είναι έγκλημα, και για να μιλήσουμε με τη γλώσσα του Μαντσίνι, αυτή γίνεται ιερή αρχή κάθε φορά που απειλείται ή καταπιέζεται. Γι’ αυτό λοιπόν αισθάνομαι ειλικρινά και πάντα τον πατριώτη κάθε καταπιεσμένης πατρίδας. Η Πατρίδα αντιπροσωπεύει το ιερό και αδιαφιλονίκητο δικαίωμα κάθε ανθρώπου, κάθε ομάδας ανθρώπων, ενώσεων, κοινοτήτων, περιοχών, εθνών, να αισθάνονται, να σκέπτονται, να θέλουν και να δρουν κατά τον τρόπο τους και ο τρόπος αυτός είναι πάντα το αναμφισβήτητο αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας ιστορικής εξέλιξης. Υποκλινόμαστε, λοιπόν, μπροστά στην παράδοση, μπροστά στην ιστορία. Ή καλύτερα, τις αναγνωρίζουμε όχι γιατί μας παρουσιάζονται σαν αφηρημένα εμπόδια, που σχηματίστηκαν μεταφυσικά, νομικά και πολιτικά από τους σοφούς δάσκαλους και ερμηνευτές του παρελθόντος, αλλά μόνο γιατί έχουν περάσει πραγματικά μέσα στο αίμα και στη σάρκα, μέσα στις αληθινές σκέψεις και τη θέληση των σημερινών λαών. https://cognoscoteam.gr/%ce%bf-%ce%bc%cf%80%ce%b1%ce%ba%ce%bf%cf%8d%ce%bd%ce%b9%ce%bd-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%cf%80%ce%b1%cf%84%cf%81%ce%af%ce%b4%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%80%ce%b1%cf%84/

"Και στην Κομμούνα Να είμαι Οπορτούνα Να σας τονώνω Να σας εκτονώνω Με πλαίσιο το Νόμο..." Νικόλας Άσιμος Ο Άναρχος Για κάτι ψόφιους ψευτοροκάδες μίλαγε...

Ο Αετός του Διός. Ο ολόγλυφος αυτός αετός βρέθηκε στον σηκό του ναού του Διός Υψίστου στο Δίον, κοντά στο λατρευτικό άγαλμα του θεού. Το ιερό πτηνό του θεού απεικονίζεται σε μετωπική στάση, καθισμένο σε μια ενιαία σκαλιστή βάση, και στα γαμψά του νύχια κρατά έναν κεραυνό. Το αριστοτεχνικά σκαλισμένο κεφάλι του είναι στραμμένο προς τα αριστερά, σε μια κίνηση που αποπνέει το σφρίγος του αρπακτικού, καθώς ατενίζει το άγαλμα του κυρίου του, του Διός. Το πτίλωμα στο εσωτερικό των ανοιχτών φτερών του και στο σώμα του αποδίδεται διακοσμητικά.Το άγαλμα, κατασκευασμένο από γκριζωπό μάρμαρο, είναι ακέραιο, αν και υπάρχει φθορά στο δεξί φτερό και το κεφάλι έχει συγκολληθεί. Κομιστής του κεραυνού, αγγελιοφόρος και σύμβολο της επιφάνειας του θεού, ο αετός ήταν η πιο συνηθισμένη αναθηματική προσφορά στους ναούς του Διός Υψίστου. Ως εικονογραφικό θέμα κοσμούσε βωμούς και αναθηματικές στήλες μαζί με άλλα χαρακτηριστικά σύμβολα της λατρείας του Διός, όπως ο ταύρος και το στεφάνι βελανιδιάς. Ο αετός που κρατά έναν κεραυνό, μια συμβολική αναφορά στην προστάτιδα θεότητα του βασιλικού οίκου των Τημενιδών, συναντάται επίσης στην εικονογραφία των νομισμάτων του μακεδονικού κράτους. (1) Ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Πορφύριος (μαθητής του αγαπημένου μας Πλωτίνου) μας αποκαλύπτει τα σύμβολα που υποκρύπτουν και αλληγορούν την απεικόνιση του Διός (Περί Αγαλμάτων 4) : "Το ομοίωμα του Διός το έπλασαν κατά την ανθρώπινη μορφή, διότι νους ήταν σύμφωνα και μ΄αυτόν δημιουργούσε, ολοκληρώνοντας τα πάντα δια σπερματικών λόγων. Τον εμφανίζουν να κάθεται, υπαινισσόμενοι την σταθερότητα της δυνάμεως του. Έχει γυμνό το πάνω μέρος σώματος καθότι είναι φανερός στα νοερά και ουράνια μέρη του κόσμου, ενώ τα πρόσθια και κάτω μέρη είναι σκεπασμένα, καθότι είναι αφανής και απόκρυφος στα κάτω μέρη του κόσμου. Στο αριστερό χέρι έχει σκήπτρο, καθόσον στην αριστερή πλευρά εδρεύει και λειτουργεί το πιο ηγεμονικό και νοερό σπλάχνο όλων των μερών του σώματος αφού βασιλεύς του κόσμου είναι ο δημιουργικός Νους. Στο δεξιό χέρι φέρει είτε αετό, καθότι προΐσταται των θεών του αέρος όπως ο αετός που είναι μεταρσιωτικό πτηνό, είτε, άγαλμα νίκης, διότι αυτός ενίκησε τα πάντα". 1. Πηγή: από κείμενο του καθηγητού κου. Δ. Παντερμαλή. Αναδημοσίευση από Η Αθήνα κι εμείς - Φίλοι των ξεναγήσεων 2. Πορφύριος, Περί Αγαλμάτων. ---------------------- Εικόνα: Προέλευση: Δίον, Ιερό Διός Υψίστου. Χρονολόγηση: Αυτοκρατορική περίοδος. Ύψος: 63,5 εκ. Πλάτος: 32,5 εκ. Αρχαιολογικό Μουσείο Δίου.

"Λοιπόν, αθηναϊκά καλόπαιδα, πολιτική στις πλάτες άλλων δεν θα κάνετε. Κρατείστε τους στην Αθήνα. Όχι, μόνο, ουρανοξύστες και στην υπόλοιπη χώρα ό,τι δεν σας αρέσει. Θα εκπλαγείτε απο αυτό που θα δείτε ως κύρια αντίθεση τα επόμενα χρόνια." http://www.anixneuseis.gr/%CE%B4%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AD%CF%87%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-1000-%CE%B1%CE%BB/

The switch from the extreme left wing to the right wing is not rare in history:

"The switch from the extreme left wing to the right wing is not rare in history: it seems to make people’s characters sharper, more incisive. It is the switch from idea to pragma, from opinion to facts. It is repeated in both universal and personal history and must reach deep into the material dimension." – Ernst Junger 

Καταστροφή δασών υπήρχε πάντα. Η αδυσώπητη όμως πρόοδος της βιομηχανικής-τεχνολογικής κοινωνίας, η οποία δεν έχει ούτε όρια ούτε σύνορα, η οποία καταβροχθίζει τα πάντα, όπου όλοι θέλουν να κατακτήσουν και να καλύψουν τις ανάγκες παραγωγής, πωλήσεων και κατανάλωσης, δεν έχει προηγούμενο. Η άγρια ζωή εκδιώκεται σε κάθε σημείο του πλανήτη. Μαζί με τα δέντρα, λαμβάνουν χώρα και γενοκτονίες αρχαίων πληθυσμών από τα δάση που είναι το σπίτι τους, εστία των θεών τους και των παραδόσεών τους. Υπάρχει μία ωραία ταινία από το 1985, του John Boorman, με τίτλο «The Emerald Forest». Εκεί στον Αμαζόνιο, η φυλή των «αόρατων ανθρώπων» φαινόταν να εξαφανίζονται μαζί με τα δέντρα, τη βλάστηση, το τραγούδι των πουλιών. Στην κινηματογραφική μυθιστορία, οι άνθρωποι αυτοί βίωναν αυτό που σήμερα βιώνουν πολλοί λαοί που ζουν στον Αμαζόνιο, έναν άνισο πόλεμο. Τί είναι όμως γι' αυτούς τους ανθρώπους η έννοια της υπεράσπισης της πατρίδας τους; Είναι μια σχέση με τον ζωτικό τους χώρο βασισμένη στην ιερότητα, όπου τα δέντρα, τα ζώα, τα ποτάμια και οι λίμνες ζουν ως κάτι περισσότερο από απλή χλωρίδα και πανίδα. Αποτελούν την ενσάρκωση ή την «ορατή» διάσταση των πνευμάτων που ζωντανεύουν την δημιουργημένη και άμεση εκδήλωση του θείου. Όπως πρόσφατα συνέβη και με τους Ινδιάνους του Standing Rock, αλλά και κάθε χρόνο στον Αμαζόνιο, αυτοί οι λαοί εκδιώκονται, υποβάλλονται σε βία, φυλακίσεις και δολοφονίες και όλ' αυτά επειδή δεν θέλουν να παραιτηθούν από το ιερό, δεν θέλουν ψηλές καμινάδες καπνού αντί των αιωνίων δέντρων, δεν θέλουν το τρελό ναρκωτικό που ονομάζεται «καταναλωτισμός». Στην ουσία, δεν θέλουν να είναι «πολιτισμένοι» σαν εμάς. Στην κινηματογραφική ιστορία, όταν όλα έμοιαζαν χαμένα, όταν η φυλή είχε υποστεί μια βαριά σφαγή, οι τελευταίοι επιζώντες εκτελούν μια τελετουργία και τραγουδούν μια προσευχή, όπου επικαλούνται τους προγόνους τους και τα πνεύματα του δάσους για άλλη μια φορά. Και οι δυνάμεις που κατοικούν στο υπεραισθητό θα τους ακούσουν. Η δύναμη της φύσης, θα σκοτώσει το καταστροφικό τέρας με τα όπλα της. Η τεχνολογική και βιομηχανική δύναμη δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Ένα ωραίο φινάλε που στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει καθόλου συχνά, αλλά που θέλει να περάσει ένα μήνυμα στους «σύγχρονους και πολιτισμένους» λαούς του δυτικού τρόπου ζωής. Αυτούς που εθισμένοι στην ταχύτητα, αποστερημένοι τώρα πια απ' όλες τις διαστάσεις του ιερού και φουσκωμένοι από ιδεολογική αλαζονεία που τους οδηγεί να αποκαλούν αυτούς τους ανθρώπους «άγριους και πρωτόγονους» που απορρίπτουν τις νίκες και τα οφέλη της θεάς «προόδου». Θέλει να περάσει το μήνυμα ότι, παρά την υλικοτεχνική πρόοδο του κόσμου μας, όλα αυτά είναι πραγματικά μόνο μια φαντασίωση όταν ο πολιτισμός μας είναι θεμελιακά ανισόρροπος και καρκινικός. Μια μεγάλη φαντασίωση, που μπορεί αργά ή γρήγορα να εξαφανιστεί από οποιονδήποτε έχει μια βαθιά και ιερή αγάπη για τη γη του. http://lycoreia.blogspot.com/

Στα π@π@ρια μας ποιός κρατάει τη σημαία μιας αποικίας. Σέβας μόνο στα Λάβαρα Του Αγώνα!

Αθήνα, η αποικιοκρατική πόλη-κράτος όλης της Ελληνικής Ενδοχώρας... "Φυσικά, όταν μιλάμε για την βυζαντινή Μέση Οδό, που υπάρχει στο σταυροδρόμι της Βενιζέλου με την Εγνατία, η λύση της απόσπασης – επανατοποθέτησης ισοδυναμεί με την καταστροφή του ολοκληρωμένου αρχαιολογικού περιβάλλοντος που αποκάλυψαν οι εργασίες του μετρό: «Είναι εντυπωσιακό το ότι κατεβαίνεις λίγα μέτρα και είναι σαν να μπαίνει κανείς στη μηχανή του χρόνου. Είναι απτό δείγμα της απόλυτης βυζαντινής διαχρονίας της πόλης», θα πει ο Πάολο Οντόρικο, κάτι που δεν ισχύει στην περίπτωση των αρχαιοτήτων που βρέθηκαν στο Μετρό της Αθήνας, μια σύγκριση την οποία χρησιμοποίησε και ο πρωθυπουργός για να υπεραμυνθεί της επιλογής του. Άρα; Άρα η επιλογή που προκρίνουν οι τεχνοκράτες του νεοδημοκρατικού περιβάλλοντος, καθώς και άλλοι παράγοντες της πόλης ισοδυναμεί με μια μεγάλη “πολιτιστική αποεπένδυση”. Το «απτό δείγμα της απόλυτης βυζαντινής διαχρονίας της πόλης» μπορούσε να εξελιχθεί σε έναν εμβληματικό αρχαιολογικό χώρο, που συνδυάζει την χρήση ενός σύγχρονου μέσου μαζικής μετακίνησης με μια περιήγηση σε μια περίοδο 1.000 χρόνων μεσαιωνικού αστικού της βίου. Κάτι που θα άλλαζε την φυσιογνωμία της περιοχής, η οποία τον τελευταίο καιρό υποβαθμίζεται καθώς η τοπική αγορά βυθίζεται στην κρίση, που θα παρήγε έσοδα για την Αττικό Μετρό (συμβάλλοντας στην απόσβεση του κόστους κατασκευής), αλλά και κύρος αφού ένας καλοφτιαγμένος αρχιτεκτονικά σταθμός-μουσείο ενδεχομένως να ήταν και μοναδικός για το είδος του στην Ευρώπη. Τέλος, η πόλη θα είχε να κερδίσει και κάτι ακόμα: Ένα μνημείο της βυζαντινής της διαχρονίας, σε μια εποχή που η ελληνικότητά της αμφισβητείται, και θα αμφισβητηθεί στο μέλλον ολοένα και εντονότερα, από το επεκτατικό, νεο-οθωμανικό αφήγημα του καθεστώτος Ερντογάν, το οποίο προβάλλει για την πόλη κατ’ αποκλειστικότητα την “οθωμανική Θεσσαλονίκη”." https://menoumethess.gr/2019/09/09/%ce%bc%ce%b5%cf%84%cf%81%cf%8c-%ce%b8%ce%b5%cf%83%cf%83%ce%b1%ce%bb%ce%bf%ce%bd%ce%af%ce%ba%ce%b7%cf%82-%cf%84%ce%bf-%ce%bc%ce%b5%ce%b3%ce%ac%ce%bb%ce%bf-%cf%83%cf%86%ce%ac%ce%bb%ce%bc%ce%b1-%cf%84/

Γιατί η Δύση αποκόπτει τον Ελληνισμό από τη βυζαντινή παράδοση

 

Θεόδωρος Ράκκας

Όταν δημιουργήθηκε το σύγχρονο ελλαδικό κράτος, στην Ευρώπη κυριαρχούσε, ελέω Διαφωτισμού, ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό, πολιτικό και θεσμικό πλαίσιο για τον Ελληνισμό. Το νέο κράτος όφειλε να συμβαδίζει με τα ευρωπαϊκά δεδομένα, να είναι δηλαδή ένα νεωτερικό κράτος-έθνος. Συνεπώς, η Δύση και οι ντόπιοι εκπρόσωποι της προώθησαν ένα μοντέλο νεορομαντικού εθνικισμού, επιχειρώντας να επιβάλουν στους Έλληνες μια εθνική συνείδηση αρχαιόπληκτης παρθενογένεσης.

Σε αυτό το πλαίσιο, παρέθεσαν και παραθέτουν την ιστορία του μεσαιωνικού Ελληνισμού σαν μια περίοδο σκοταδισμού, όχι ιδιαίτερα διαφορετική από την οθωμανική! Τα εθνώνυμα Ρωμιός και Γραικός καταπολεμήθηκαν από ποικίλους "διαφωτιστές" και μέχρι σήμερα παρουσιάζονται σαν υποτιμητικά. Με λίγα λόγια, οι δυτικές δυνάμεις έραψαν την ελληνική ιστορία στα δικά τους μέτρα και σταθμά, προκρίνοντας μόνο το κομμάτι της κλασικής αρχαιότητας, το οποίο και αποτελούσε την βάση του σύγχρονου πολιτισμού τους.

Ως δια μαγείας "παρέλειψαν" την περίοδο της πρώτης, έντονης και άμεσης επαφής τους με το σώμα του Ελληνισμού, τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Αυτό συνέβη κυρίως, με σκοπό διατηρηθεί τότε το ελληνικό κράτος στη σφαίρα επιρροής τους, μακριά από την ομόδοξη Ρωσία. Επιπλέον, όμως, ο κλασικός ελληνικός κόσμος των μικρών πόλεων-κρατών του κυρίως ελλαδικού χώρου τους βόλευε και γεωπολιτικά.

https://slpress.gr/old/idees/giati-i-dysi-apokoptei-ton-ellinismo-apo-ti-vyzantini-paradosi/

A failed attempt to cast a white man as the Persian poet Rumi highlights the anti-white establishment’s campaign to erase Iran’s heritage as the world’s greatest “Aryan Imperium”, and to derail the Persian people’s path to becoming the white world’s most reliable geopolitical ally in the very near future. https://altright.com/2017/01/21/rumi-was-white/

Ντοστογιέφσκυ: Δαιμονισμένοι dostoevsky_1872 Απεχθάνομαι κατά την μελέτη το παράδειγμα του μεταλλορύχου. Να σβωλοκοπάς με άγρυπνο πνεύμα τα τραχειά νοήματα και να κοσκινίζεις στο δίχτυ του πυρετικού βλέμματος μυριάδες λέξεις για να ξεσπορίσεις τον ώριμο καρπό, να ξεδιαλύνεις μέσα σε τόννους αδρανών γραμμάτων το ανοξείδωτο ψήγμα χρυσού, το λαμπερό πετράδι που θα κοσμήσει ανεξίτηλα τον χρόνο. Ωστόσο, το πνεύμα λυγίζει από φώς και η κούραση δεν λογίζεται, όταν ανασαίνει την ψυχή του μεγάλου προφήτη του Ρωσικού Λαού και του Σλαβισμού, του Ντοστογιέφσκι. Οι Δαιμονισμένοι δεν είναι σίγουρα το κορυφαίο έργο του Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς, είναι όμως το κατ’ εξοχήν προφητικό. Στις σελίδες του εκτυλίσσεται το δράμα και το μεγαλείο του Ρωσικού λαού ως προάγγελμα του 20ου , τελευταίου Χριστιανικού και 1ου Αρίου αιώνα. Πρίν την συνάντησή τους με την συνείδηση της ιστορίας, είναι όλοι εκεί. Ο μηδενιστής Κυρίλωφ, ο σοσιαλιστής Σιγκάλεφ και η συνείδηση του κόμματος, δηλαδή η αέναη σπορά της καταστροφής, ο Βερκχοβένσκυ. Προπάντων όμως είναι εκεί ο ταπεινωμένος Σλάβος προφήτης, ο Σάτωφ και πάνω από αυτόν, πέραν του καλού και του κακού ο ευλογημένος Ερχόμενος, ο Σταβρόγκιν, η Σλαβική ψυχή που παλεύει τον δαίμονα για να φωτίσει τον κόσμο, που «αν πιστεύει, δεν το πιστεύει πως πιστεύει κι αν δεν πιστεύει δεν το πιστεύει ότι δεν πιστεύει» . Ο Ντοστογιέφσκι δεν περιττολογεί, μόνο τυλίγει από πρόνοια τα νοήματά του σε πλήθος αδρανείς λέξεις για να μη κατακάψουν με την οξύτητά τους το πνεύμα μας, όπως ακριβώς ο αέρας κρύβει το οξυγόνο του μέσα στο άζωτο για να μη κατακάψει τα σωθικά μας. » Ξέρεις ποιος είναι τώρα σ’ ολόκληρο το σύμπαν ο περιούσιος λαός που έχει τον προορισμό να αλλάξει τον κόσμο και να τον σώσει στο όνομα του καινούριου θεού, ο μόνος που κρατάει τα κλειδιά της ζωής και του νέου λόγου; Ο ρωσικός λαός…» λέγει με έξαψη ο Σάτωφ. » Ένας άθεος δεν μπορεί ποτέ να είναι Ρώσσος, ο άθεος παύει αμέσως να είναι Ρώσσος» λέγει ο άθεος ένθεος Σταβρόγκιν. Υψώνει το δάκτυλο στον αέρα ο προφήτης Σάτωφ. » Κάθε λαός, σε κάθε περίοδο της ύπαρξής του ένα έχει σκοπό. Την αναζήτηση του δικού του θεού. Ο θεός είναι η συνθετική έκφραση ενός ολόκληρου λαού από την αρχή της εμφανίσεώς του ως το τέλος του. Όταν γενικεύονται οι θρησκείες πλησιάζει η ώρα της καταστροφής. Όταν οι θεοί χάνουν τα ντόπια τους χαρακτηριστικά πεθαίνουν. Και μαζί μ’ αυτούς πεθαίνουν και οι άλλοι. Όσο πιο διαφορετικός είναι ένας λαός, τόσο πιο διαφορετικός από τους άλλους είναι ο θεός του. Όταν ένας μεγάλος λαός δεν πιστεύει πως αυτός μονάχα κατέχει την αλήθεια, όταν δεν πιστεύει πως μονάχα αυτός έχει τον προορισμό να αναστήσει και να σώσει τον κόσμο με την δική του αλήθεια, τότε παύει να είναι μεγάλος λαός και γίνεται ένα εθνογραφικό στοιχείο «. » Σ’ ένα κοπάδι πρέπει να βασιλεύει η ισότητα, να τι θα πεί σιγκαλεφισμός. Τι έκανε ο σοσιαλισμός; Γκρέμισε τις παλιές δυνάμεις αλλά δεν τις αντικατέστησε» προφητεύει ο Σιγκάλεφ. » Θέλω να πιστέψω ότι δεν πιστεύω» κραυγάζει ο Κιρίλωφ απελπισμένα. Και ο πανούργος Βερκχοβένσκι, αυτή η άτεγκτη μυλόπετρα της κομματικής συνείδησης που αλέθει την ψυχή και τις σάρκες των θυμάτων, καθοδηγεί το δράμα προς την λύση του, την καταστροφή. Η καταστροφή όμως είναι ο εξορκισμός της δαιμονικής ψυχής του Σλάβου, που θα επιστρέψει κυρίαρχος και δημιουργός. Η αιώνια Ρώσικη ψυχή ανήκει στον άριο Ντοστογιέφσκι κι όχι στον εβραίο Λένιν. Πουλούσε την «Εργατική Αλληλεγγύη», εφημερίδα για το σοσιαλισμό και το δίκιο των εργατών. Την ρώτησα. Και με τον θάνατο τι θα γίνει συντρόφισσα; Ποιό θάνατο; με αντερώτησε ξαφνιασμένη. Ένας είναι ο θάνατος είπα. Ο δικός μας θάνατος. Στοχάσου τον θάνατό σου και θα νοιώσεις πως αυτό που κάνεις είναι άσκοπο και μάταιο. Για την ακρίβεια είναι γελοίο. Ο Λεωνίδας και ο Αλέξανδρος είναι δυόμιση χιλιάδων ετών κι είναι ζωντανοί. Εσύ είσαι μόνον είκοσι και νεκρή, διότι διαθέτεις μόνον απαντήσεις και κανένα ερώτημα. https://arios18.wordpress.com/2009/02/09/dostojevsky/

O Μινώταυρος της Αθήνας και ο Θησέας της Θεσσαλονίκης;

Του Δημήτρη Μάρτου 

Τι θα γινόταν αν μεταφερόταν η πρωτεύουσα του κράτους κάπου αλλού; Αυτό βέβαια είναι ρητορικό ερώτημα, αλλά και λίγο προβοκατόρικο. Στην πλέον συγκεντρωτική χώρα του κόσμου, όπως είναι η Ελλάδα, όπου το αστικό μέγεθος είναι κατά πολύ μεγαλύτερο αναλογικά με άλλες χώρες (είναι η τέταρτη σε μέγεθος πρωτεύουσα της Ευρώπης), αλλά είναι μακράν πρώτη σε σχέση με το μέγεθος και τον πληθυσμό της χώρας. Αυτό σημαίνει ότι, για είναι αξιόπιστη μια πολιτική στην Ελλάδα, περιφερειακή και αναπτυξιακή, πρέπει το ζήτημα της κεντρικότητας του κράτους να μπαίνει σε αμφισβήτηση. Γιατί αυτή η οικιστική δομή είναι ένας από τους παράγοντες που δημιουργεί αυτή την κρίση. Η κρίση στην Ελλάδα δεν είναι απλά κρίση χρέους, είναι κρίση εθνικής αειφορίας και βιωσιμότητας. Και αυτό συνδέεται με το πώς οικοδομήθηκε αυτό το κράτος, και ιδιαίτερα πώς οικοδομήθηκε χωροταξικά.

Η κατασκευή της πρωτεύουσας και η αποδόμηση της ενδογενούς ανάπτυξης

Η Αθήνα δεν είναι του δικού μας εθνολογικού υλικού, των δικών μας ανθρώπων, επαναστατών… Ακόμα και στο επίπεδο του ελληνικού κράτους πηγαίνανε στον Ισθμό. Μια ορθολογική άποψη, μια μοντέρνα άποψη τότε θα έλεγε να πάει η πρωτεύουσα στον Ισθμό. Εκεί υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις να υπάρχει διεύθυνση της οργάνωσης ενός κράτους. Αλλά για λόγους που έχουν να κάνουν με την ευρωπαϊκή αποικιοκρατία τότε, η οποία οικοδομήθηκε με ένα δικό μας προιόν.

Οι αποικιοκράτες πάντα έψαχναν να βρουν προϊόντα. Αλλά τα σημαντικότερα προϊόντα ήταν οι ιδέες. Αυτές έπαιρναν από τους λαούς. Δεν έπαιρναν ούτε καφέ, ούτε καπνούς, ούτε αποικιακά προϊόντα. Πρώτα απ’ όλα έπαιρναν τις ιδέες. Τα μακαρόνια που τρώμε και πώς θα τα μαγειρέψουμε τα πήραμε από τους Κινέζους. Τα υφαντά με τα οποία οικοδομήθηκε όλος αυτός ο καπιταλισμός, τα πήραν από τους Ινδούς. Στους Ινδούς δεν πήγαν να πάρουν το βαμβάκι, το αλάτι, πήραν τις ιδέες πώς να φτιάξουν τα αραχνοΰφαντα υφάσματα. Από την Ελλάδα τι πήραν; Από την Ελλάδα πήραν τις αρχαιότητες, πήραν ιδέες, γιατί πραγματικά αυτές περιέχουν σημασίες και έφτιαξαν με αυτά το εκπαιδευτικό σύστημα στην Ευρώπη. Γιατί η ελληνική αρχαιότητα ήταν δημιούργημα του εκπαιδευτικού συστήματος στην Ευρώπη και στην Αμερική.

Έφτιαξαν ένα εθνολογικό υλικό, διαφορετικό από εκείνο που αναπτυσσόταν εκείνη την περίοδο στην Ελλάδα, με την ανάδειξη της Θεσσαλονίκης ως κεντρικότητα. Ο Βαλκάνιος έμπορος, το εσωτερικό εμπόριο της Θεσσαλονίκης, (που έλεγε και ο Σβορώνος). Αυτοί λοιπόν, παράλληλα, ανακάλυψαν ένα άλλο εθνολογικό προϊόν, και τα έφεραν όλα εδώ και έφτιαξαν ένα κράτος-έθνος, με μια δική του κεντρικότητα. Γιατί επέλεξαν την Αθήνα; Γιατί ήταν το έδαφος της Αθήνας που είχε όλες εκείνες τις σημασίες, τα νοήματα, που μπορούσε να κάνει την δυτική ελληνικότητα ηγεμονική, σ’ ένα χώρο που είχε μια διαφορετική ελληνικότητα, που είχε άλλο εθνολογικό υλικό και να υπερκαλύψει τις σημασίες που έδιναν εδώ οι ντόπιοι, σ’ αυτό όλο το υλικό που υπήρχε και σε σχέση με την αρχαιότητα. Γιατί σε μας η αρχαιότητα υπήρχε ως βίωμα, σ’ αυτούς υπήρχε σαν επίκτητο. Αυτοί ήταν φιλέλληνες, εμείς ήμασταν Έλληνες. Κατάφεραν όμως να μας κάνουν και μας φιλέλληνες.

Εμείς δεν ζούμε σαν Έλληνες, αλλά προσπαθούμε να γίνουμε φιλέλληνες. Τη δική μας εθνική παράδοση προσπαθούμε να την αποκτήσουμε μέσω των δυτικών. Η Αθήνα ήταν το κομμάτι που μπορούσαν να σπάσουν, όλο αυτό το δυναμικό που υπήρχε και λέγεται ελληνισμός, ρωμιοσύνη, που είχε προηγμένες αστικές δομές, ο Γιώργος Καραμπελιάς έγραψε ένα βιβλίο για την «χαμένη άνοιξη» – αυτό ακριβώς λέει. Στη Μακεδονία με κέντρο τη Θεσσαλονίκη είχε αναπτυχθεί μία ζώνη βιοτεχνίας, που ήταν η Ρηνανία της εποχής εκείνης. Γινόταν αστική επανάσταση, μικρής διάρκειας, αλλά γινόταν. Στη Θεσσαλονίκη είχαμε εγχώριο διαφωτισμό, τον «βαλκανικό διαφωτισμό», τον Καταρτζή τον Μοισιόδακα κ.λπ. Όλα αυτά απωθήθηκαν με τον αθηναϊσμό. Σήμερα, για να μιλήσουμε για βιώσιμη εθνική ανάπτυξη, θα πρέπει να βάλουμε στην κριτική μας όλη αυτή την ιστορική διαδικασία της αλλοίωσης, της κατασπάραξης του εθνικού μας χώρου, από τον αθηναϊκό Μινώταυρο. Είναι μια σημαντική προβληματική και αποκρύβεται. Θα το πω αλληγορικά. Ο Θησέας που θα τιθασεύσει τον αθηναϊκό Μινώταυρο, είναι η Θεσσαλονίκη. Αυτή έχει το ιστορικό δικαίωμα. Αυτή έχει τα ιστορικά προϊόντα και τα γεωγραφικά πλεονεκτήματα και μπορεί να το κάνει. Ίσως τα παιδιά του συνδυασμού «Μένουμε Θεσσαλονίκη», να αποτελούν την πρώτη θεσμοποίηση, τον πρώτο πυρήνα συγκρότησης της Θεσσαλονίκης, ακριβώς σαν τον Θησέα που χρειάζεται η ελληνική κοινωνία, να τιθασεύσει τον αθηναϊκό Μινώταυρο.

Θα σας πάω σε μια εποχή πολύ σημαντική που αποδεικνύει ότι η Θεσσαλονίκη είναι αυτό το έδαφος που αμφισβητεί, κονιορτοποιεί αυτά που λένε πλεονεκτήματα του εδάφους της Αττικής. Όλοι οι κοινωνιολόγοι, οικονομολόγοι κ.λπ. λένε ότι το έδαφος, για να βγει η Ελλάδα από την κρίση, είναι το έδαφος της Αττικής. Είναι αυτό που λένε να διεθνοποιήσουμε το έδαφος της Αττικής (προτεραιότητα στην Αττική) και έκαναν και αυτό το ρυμοτομικό σχέδιο, που είναι ένας αχαλίνωτος αθηνοκεντρισμός. Έκαναν και για την Θεσσαλονίκη. Αυτά που κάνουν τώρα, δηλαδή το ρυμοτομικό σχέδιο της Αθήνας και το ρυμοτομικό σχέδιο της Θεσσαλονίκης, είναι αντιγραφές από τα σχέδια και τις προτάσεις που υπήρχαν από την δεκαετία του ’60. Στη μελέτη του Τριανταφυλλίδη για το ρυμοτομικό σχέδιο της Θεσσαλονίκης, και για την Αθήνα παίρνουν τη μελέτη του Βασιλειάδη και του Δοξιάδη.

Ο Δοξιάδης οπαδός του Λε Κορμπυζιέ, ο οποίος είχε ανακαλύψει μια μπουλντόζα και ήθελε να το ισοπεδώσει όλα. Γιατί αυτοί στηρίζονταν στην ανάλυση ότι η παιδεία, η ευημερία είναι να συγκεντρωθεί ο κόσμος σε μία πόλη, να κάνουμε σύντομες τις αποστάσεις, δηλαδή τον χρόνο (αυτοί πάλευαν με τον χρόνο –πόσο σύντομα θα πάει ο εργάτης στο εργοστάσιο–). Γι’ αυτό έβγαινε ο Δοξιάδης και ελεεινολογούσε τη μορφολογία της Αττικής. Τον ενοχλούσαν τα βουνά που έχει το λεκανοπέδιο γιατί δεν άφηναν να επεκταθεί το λεκανοπέδιο. Αυτός είχε προβλέψει τέσσερα εκατομμύρια για το 2000, και το πέτυχαν αυτό. Εδώ στη Θεσσαλονίκη υπήρχε ο Τριανταφυλλίδης. Προσπαθούν να επαναφέρουν αυτό το σχέδιο αλλά δεν θα πετύχει. Φοβούνται. Ξέρουν ότι η Θεσσαλονίκη είναι η απειλή της Αθήνας.

Η Θεσσαλονίκη και ο διπολισμός

Σας αναφέρω κάποια παραδείγματα, για να δείξω πώς λειτουργεί αυτό το χωροταξικό και αναπτυξιακό, πώς λειτουργούν στο επίπεδο της εξουσίας. Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη θύμα του διπολισμού. Είναι το θύμα του Κριμαϊκού πολέμου. Η Θεσσαλονίκη ήταν η πόλη που συνέδεε όλες τις οικονομικές δραστηριότητες των Βαλκανίων και τις επέκτεινε, ήταν μια φυσική πρωτεύουσα. Ήταν το επίνειο όλων των δικτύων (Βέροιας, Νάουσας) γιατί εδώ μπορούσαν να ορθολογικοποιήσουν το εμπόριό τους. Όμως όταν ήρθε η ήττα της Ρωσίας, στον Κριμαϊκό πόλεμο, και ουσιαστικά διέσπασε, περιχαράκωσε τους κόσμους των Βαλκανίων, (αυτό που κάνουν στην Ουκρανία τώρα), τους πόλωσε. Η αντίθεση Αγγλίας και Ρωσίας, εμφύτευσε την εχθρότητα, τη μισαλλοδοξία. Εκεί που ήταν φίλοι, έγιναν εχθροί. Θύμα αυτής της μισαλλοδοξίας ήταν η Θεσσαλονίκη. Έγινε μία πόλη συνόρων μετά το ’22, κατά τη μεγάλη καταστροφή του ελληνισμού. Αυτό συνεχίστηκε με τον διπολισμό και με τον ψυχρό πόλεμο. Όταν όμως, μετά το 1985, με την περεστρόικα άρχισε η πτώση του διπολισμού, τότε φάνηκε τι σημαίνει γεωπολιτική, γεωοικονομία, κεντρικότητα της βαλκανικής. Τότε απειλήθηκαν τα πάντα από τη Θεσσαλονίκη. Σας αναφέρω κάποια στατιστικά στοιχεία: το 1991, το αθηναϊκό συγκρότημα εξουσίας τρομοκρατήθηκε. Γιατί παρατηρήθηκε αύξηση των πωλήσεων στη Μακεδονία κατά 17,7% σε σχέση με το σύνολο της χώρας που ήταν 13,5%. Τα κέρδη των εξαγωγών από τη Μακεδονία, ανέβηκαν 38,2% ενώ στην υπόλοιπη χώρα μειωνόταν κατά 37,1%. Το σύνολο των κερδών από τη βιομηχανία της Θεσσαλονίκης ανέβηκε 86%, όταν ο συνολικός όγκος των βιομηχανιών βρίσκεται στην Αθήνα. Το ’ 91 το 50% των συνολικών εξαγωγών γινόταν από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, και για πρώτη φορά στην ιστορία αυτής της χώρας υπήρχε τάση δημογραφικής συγκέντρωσης στη Θεσσαλονίκη μεγαλύτερη από την Αθήνα.

Τι επινόησε τότε το αθηναϊκό συγκρότημα εξουσίας; Γιατί η εξουσία στην Ελλάδα είναι συγκροτημένη, φτιάχτηκε μέσα από τον γιγαντισμό της Αθήνας. Εφηύρε τα περίφημα προγράμματα σωτηρίας της Αθήνας, τα οποία ξεκίνησαν από το 1990. «Αττική SOS», «Ένα όραμα για την Αθήνα», μετά ήταν η Χρυσή Ολυμπιάδα 1996, που μετατράπηκε σε Oλυμπιάδα 2004. Όλες αυτές ήταν πολιτικές μεροληπτικής διαχείρισης, των ευρωπαϊκών και εθνικών πόρων, για να επανέλθουν οι δείκτες υπέρ της Αθήνας. Τα προγράμματα σωτηρίας της Αθήνας ανέκοπταν τις ευκαιρίες παγκοσμιοποίησης της Θεσσαλονίκης, που είναι το μόνο έδαφος φυσικής παγκοσμιούπολης. Τότε άρχισαν να καταλύονται όλα τα περιφερειακά προγράμματα ακόμα και οι νόμοι που ήταν ενισχυτικοί για την ενίσχυση της περιφέρειας της προηγούμενης δεκαετίας (του ’80). Θυμάστε τον νόμο 1262 που είχε γίνει μια μεγάλη δουλειά τότε, παρ’ όλο που είχε ατυχίες, θυμάστε τα επτά χιλιάδες έργα που λοιδορήθηκαν, που δεν πιάνουν τόπο, αλλά αυτά τα έργα συγκράτησαν τον πληθυσμό στην περιφέρεια. Και άρχισαν την τροποποίηση όλων αυτών των νόμων, με νέους νόμους από το ’ 94, ’ 98 κ.λπ. Τότε ανακαλύψαμε ως αντιστάθμισμα τα δέκα μεγάλα έργα από τα οποία τα επτά ήταν στην Αθήνα και τα τρία στην περιφέρεια. Εγνατία, εκτροπή Αχελώου και Ρίο Αντίρριο. Βέβαια, το Ρίο Αντίρριο, δεν έγινε σαν περιφερειακό έργο, ήταν πονηρό έργο, για να παρακάμψει την Θεσσαλονίκη. Να ενώσει το λιμάνι της Ηγουμενίτσας σε εκείνη την κρίσιμη φάση που παίζονταν οι περιφερειακές ισορροπίες στα Βαλκάνια, να ενώσει την Αθήνα με την Ηγουμενίτσα. Τα άλλα ήταν Αττική οδός, Μετρό, Σπάτα, Ενοποίηση Αρχαιολογικών Χώρων, Ολυμπιακό χωριό, κ.λπ.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι, τη δεκαετία του ’90, η Θεσσαλονίκη αποδομούσε όλη αυτή τη θεωρία των πλεονεκτημάτων του εδάφους της Αττικής. Αν άφηνες τα πράγματα να λειτουργήσουν φυσιολογικά με τους νόμους της αγοράς, και να μην κάνεις παρέμβαση, γιατί η Αθήνα είναι δημιούργημα πολιτικού παρεμβατισμού. Δεν έχει πλεονεκτήματα το έδαφός της, ούτε η θέση της. Τέτοιο πλεονέκτημα έχει μόνο η Θεσσαλονίκη. Γι’ αυτό τη φοβούνται. Είναι η μόνη πόλη που όλα τα προγράμματα θέλουν να την περιορίσουν. Και όλη η πολιτική τάξη που αναδεικνύεται σ’ αυτήν είναι κατώτερη των περιστάσεων. Το πλεονέκτημα της Θεσσαλονίκης είναι ότι βρίσκεται σε μια γεωγραφική θέση, που είναι κοντά σε αγορές, είναι στην αγορά των Βαλκανίων, είναι στην αγορά του Ευξείνου Πόντου, της Κωνσταντινούπολης, της Ευρώπης, κ.λπ. Και μιας και ανέφερα τη λέξη Κωνσταντινούπολη… Ένας δήμαρχος στη Θεσσαλονίκη, όταν κάνει υπολογισμούς, πρέπει να δει τη σχέση με την Κωνσταντινούπολη. Ο Μπουτάρης το κατάλαβε γιατί είναι πονηρός, αλλά το κατάλαβε λάθος. Η Κωνσταντινούπολη είναι αντίπαλος αλλά παίζει σε πολλά παιχνίδια. Η πολιτική του Μπουτάρη, έτσι όπως το κάνει με πάγιο και αφελή τρόπο, –δηλαδή λέει, εγώ θα φέρω τουρίστες, για να φέρω τους τουρίστες πρέπει να αναδείξω τον οθωμανικό χαρακτήρα της πόλης. Αυτό δημιουργεί παραρτηματοποίηση στην Κωνσταντινούπολη. Να φέρουμε τουρίστες και δεν πρέπει να υπάρχει πολιτική σε σχέση με αυτό τον χώρο. Να υπάρχει όμως με την άλλη παράδοση. Όχι τουρίστες μέσω του κεμαλισμού και του οθωμανισμού. Αλλά σε σχέση με την παράδοση της Θεσσαλονίκη ς. Της αντίστασης και της ανυπακοής στις κοινωνίες του φόβου και του ρατσισμού. Δηλαδή η Θεσσαλονίκη να αποτελέσει σημείο αναφοράς της χαμένης συμπλασιακής συνείδησης που υπάρχει στα Βαλκάνια. Και βέβαια όχι μόνο τους Βαλκάνιους αλλά και ένα κομμάτι των Τούρκων. Αυτοί που η συνείδησή τους η εθνική καταπιέζεται. Σ’ αυτούς πρέπει να αναφερθεί η Θεσσαλονίκη. Και αυτοί είναι πολλοί και δεν μιλάω μόνο για Κούρδους, μιλάω για πολλές καταστάσεις εκεί μέσα. Δηλαδή οι δράσεις, οι εκδηλώσεις που θα γίνουν, η ανάδειξη μνημείων, πρέπει να αποβλέπουν ακριβώς στις συνειδήσεις που υπάρχουν μέσα στην Τουρκία και να τις απελευθερώσουν.

Επιχειρούν να ολοκληρώσουν την καταστροφή

Υπάρχει το ρυθμιστικό σχέδιο της Αθήνας. Αυτή τη στιγμή προωθούν έννοιες συγκλονιστικές και πρωτόφαντες. Σχεδιάζουν να κάνουν μια νέα Αθήνα, ανάμεσα στα Μεσόγεια και στη Λαυρεωτική. Εντάσσουν αστικά την ίδια την Μακρόνησο. Επτά λιμάνια. Θα πυκνώσουν όλα τα αστικά κενά που υπάρχουν. Θα ενισχύσουν τις νέες βιομηχανίες, οι οποίες θα πάνε πάλι στην Αθήνα. Θα κάνουν ουρανοξύστες στο Ελληνικό. Ευτυχώς υπάρχει το Σύνταγμα ακόμα που τους εμποδίζει να προωθήσει το ΤΑΙΠΕΔ, γιατί προστατεύει τη δημόσια περιουσία. Γι’ αυτό ο Βενιζέλος θέλει να το αλλάξει. Για τη Θεσσαλονίκη δεν θα κάνουν τίποτα. Εδώ δεν θα κάνουν το μετρό το οποίο είναι προγραμματισμένο από τη δεκαετία του ’60.

Υπάρχει ένα σημείο μέσα στο ρυμοτομικό της Αθήνας, το οποίο μετά από πολλές προσπάθειες έχει αλλάξει: το ρυμοτομικό του Τρίτση. Ο Τρίτσης είχε πιάσει λίγο το νόημα και ήταν το πρώτο ρυμοτομικό που ανέκοψε την επέκταση της Αθήνας. Αντί για μητροπολιτικούς συντελεστές δόμησης, έβαλε κοινοτικούς, 0,2, 0,4 κ.λπ. Τώρα καταργείται αυτός ο νόμος, και έφτασαν στο να προτείνουν ότι η έξοδος από την κρίση θα στηριχθεί στη χρηματιστηριοποίηση, για να χρησιμοποιήσουμε έναν όρο διαφορετικό, προσπαθούν να δώσουν μεγάλη χρηματιστηριακή αξία στο έδαφος της Αττικής. Δηλαδή δημιουργούν ένα κλίμα, ότι αν επενδύσεις στην Αττική τα λεφτά σου θα πάρουν αξία. Αυτό ακριβώς που έκαναν και κατά την δεκαετία του ’60. Έρχονταν οι επαρχιώτες και έπαιρναν σπιτάκια γιατί ακριβώς έπαιρναν αξία. Και το πρόγραμμά τους είναι ακόμα μία συγκέντρωση στην Αθήνα. Διότι λένε ότι τα λεφτά και οι επενδύσεις στην Αθήνα είναι πιο αποτελεσματικές. Αυτή η γνωστή θεωρία της οικονομικής μεγέθυνσης.

Και κλείνω μ’ αυτό. Παλιά είχαν περιθώρια να μεταφέρουν κάποιους πληθυσμούς με την αστυφιλία, από τις ορεινές κοινότητες. Θυμάστε τις προτροπές του Κατοχιανού (πολεοδόμου της δικτατορίας, ο οποίος περιφερόταν τότε και έκανε κάποια σεμινάρια και έλεγε ότι πρέπει να φύγετε από τα ορεινά χωριά και να πάτε στο S (το σίγμα) στα παράλια, Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Πάτρα, διότι δεν συμφέρει να μένετε στα χωριά). Αυτό ήταν τότε το σχέδιο και το κατάφεραν. Στο καινούργιο σχέδιο, μία παράγραφος λέει τα εξής: η μισή Ελλάδα, το 50% της χώρας, είναι άχρηστη. Γιατί είναι βράχια, βοσκότοποι, ξερολίβαδα κ.λπ. Είναι η θεωρία των βραχονησίδων. Αυτοί ξεχνάνε ότι η βόρειος Αττική παλιά ήταν βράχια και βοσκότοποι. Σήμερα, αν πάρεις έναν βράχο, τον κάνεις να έχει αξία. Αν ισχύσει ο νόμος, αν ισχύσουν οι διατάξεις του ρυμοτομικού, ο εθνικός χώρος αποδυναμώνεται και μπορεί η Αθήνα, να πάει στο μέλλον, απωθώντας ή/και εγκαταλείποντας ακόμα και την ενδοχώρα της. Τώρα όλα αυτά τα λέω σε μια στιγμή που ίσως δεν είναι κατανοητά, ούτε η κατάλληλη στιγμή. Η Θεσσαλονίκη δεν είναι απλά μια αυτοδιοίκηση. Η Θεσσαλονίκη έχει ακριβώς τον ρόλο να ηγηθεί ενός περιφερειακού τμήματος. Αυτός είναι ο ρόλος της. Ή να το πούμε διαφορετικά. Να διασώσει το έθνος.

Alexander Dugin – The Three Logoi

Κι ενώ οι νεοέλληνες συνεχίζουν το μαλλιοτράβηγμα για αν την είχε μεγαλύτερη ο χριστιανός άγιος ή ο παγανιστής ήρωας, ο Αλέξανδρος Δούγκιν μοιράζει πόνο απροσμέτρητο. Γεωπολιτικά υπέρμαχος της ρωσικής Ευρασίας. Πολιτισμικά υπέρμαχος του Ελληνιστικού Βυζαντινού Πολιτισμού. Θρησκευτικά Ορθόδοξος. Κι όμως! Να εδώ, μιλά με όρους όπως Ζεύς, Απόλλων, Διόνυσος, Κυβέλη ... Alexander Dugin – The Three Logoi: An Introduction to the Triadic Methodology of NOOMAKHIA https://eurasianist-archive.com/2019/08/22/alexander-dugin-the-three-logoi-an-introduction-to-the-triadic-methodology-of-noomakhia/