Από άρθρο σε χριστιανικό σάιτ που προσπαθεί να αρνηθεί και τα δύο: "Οἱ Δυτικοὶ π.χ. Προτεστάντες θεωροῦν τὴν βυζαντινὴ Ὀρθοδοξία «χριστιανοφανὴ Παγανισμό», ἐνῶ οἱ Ἕλληνες ἀρχαιοκεντρικοὶ θεωροῦν τὴ βυζαντινὴ Ὀρθοδοξία «ἑβραϊκή»." Ενώ ισχύουν και τα δύο, το καθένα από τη σκοπιά του. Το πρώτο πολιτισμικά -για αυτό άλλωστε λέμε το Βυζάντιο ελληνικό- καί τό δεύτερο θεολογικά. Προφανώς και ο καθένας κρατάει ό,τι προτιμά. Για αυτό και λατρεύω το Λαϊκό Δημώδες Βυζαντινό Άσμα του Διγενή (από το Διο-γένης, όχι από τα δύο γένη) και τον Ερωτόκριτο (Του Κύκλου τα γυρίσματα που ανεβοκατεβαίνουν / Και του Τροχού που ώρες ψιλά κι ώρες στα βάθη πηαίνουν...), γιατί είναι (μετά)βυζαντινά μεν, Παγανιστικά δε, όπως ακριβώς είδε την δημοτική μας ποίηση ο Γκαίτε! Γιατί πολιτισμικά η Ορθοδοξία είναι κυβωτός της αρχαιότητας, ηθελημένα ή μη μας είναι αδιάφορο. Κι ο Πλήθων στην σύνοδο της Φλωρεντίας υπερασπίστηκε την Ορθοδοξία μέσω του Πλατωνισμού μεν, επιστρέφοντας στα πάτρια όμως, υπερέβη, χωρίς να επιτεθεί, την Ορθοδοξία δε. Αυτά, γιατί κάποιοι κουράζουν με το αλληλομαλιοτράβηγμα https://youtu.be/W4OL45GF2-o

Ο νέος άξων από Βαλτική θάλασσα στην ανατολική Μεσόγειο https://isxys.blogspot.com/2018/11/blog-post_4.html

Γεωπολιτική της Ευρασίας: θεωρία McKinder και ο ανταγωνισμός ΗΠΑ-Ρωσίας https://cognoscoteam.gr/%ce%b3%ce%b5%cf%89%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%b9%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b5%cf%85%cf%81%ce%b1%cf%83%ce%af%ce%b1%cf%82-%ce%b8%ce%b5%cf%89%cf%81%ce%af%ce%b1-mckinder-%ce%ba%ce%b1%ce%b9/

An Ideological Comparison: Rûm Alternatives to Arabism http://operationantioch.blogspot.com/2016/03/an-ideological-comparison-rum.html

Βυζαντινός κρυπτοπαγανισμός! "Ἡ ἄποψη γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ὡς «ἀρχαιοελληνικὸ παγανισμὸ μὲ μιὰ στρώση Χριστιανισμοῦ» εἶναι λανθασμένη", λέει, αλλά δεν πείθει! https://chronographiae.wordpress.com/2018/09/11/%e1%bc%95%ce%bd%ce%b1-%ce%b2%cf%85%ce%b6%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%bd%e1%bd%b8-%ce%bc%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b5%e1%bf%96%ce%bf/

Όταν ο Durutti συνάντησε τους Σαλαφιστές στην Αθήνα ... του Έσπερου. Η εικόνα των εκατοντάδων φανατικών μουσουλμάνων να προσκυνούν τον Αλλάχ στους δρόμους της Αθήνας έφερε βουβαμάρα στα χείλη των αριστερών. Μια διεθνιστική προσπάθεια στήριξης των μεταναστών - μέσω της κοινοβουλευτικής και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς καθώς και του αναρχικού χώρου - που κράτησε περισσότερο από δύο δεκαετίες, είχε ως αποτέλεσμα να βγουν οι μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες στους δρόμους όχι για να διαδηλώσουν κατά των δεσμών του Καπιταλισμού αλλά για μια ταινία - σιωνιστικής προέλευσης - που βεβήλωσε τον προφήτη. Οι Σαλαφιστές έκαναν μια επίδειξη δύναμης σε ακόμη μια πόλη της Ευρώπης. http://mavroskrinos.blogspot.com/2012/09/durutti.html

It seems counter-intuitive to claim that whites are the victims of genocide. Whites are not being slaughtered by the millions, which is the image that most people have of genocide. To all appearances, our race is powerful, prosperous, and populous. But defenders of the White Genocide thesis point to the 1948 United Nations Convention on Prevention and Punishment of the Crime of Genocide, which in Article II defines genocide as . . . any of the following acts committed with intent to destroy, in whole or in part, a national, ethnical, racial or religious group, as such: (a) Killing members of the group; (b) Causing serious bodily or mental harm to members of the group; (c) Deliberately inflicting on the group conditions of life calculated to bring about its physical destruction in whole or in part; (d) Imposing measures intended to prevent births within the group; . . . This definition of genocide is much broader than outright mass murder. In particular, points (c) and (d) are consistent with characterizing policies that destroy a group slowly, over long periods of time, as genocidal as well. So genocide comes in two forms, which we can call fast, hot genocide and slow, cold genocide. White extinction falls into the latter category. White extinction means that in every white nation, reproduction rates have fallen below replacement, which means that more whites will die than are being born, until whites cease to exist as a distinct race. There are five principal causes of white extinction. I am sure that other factors could be added to this list, but if just these five problems were addressed, I would no longer fear for the future of our race. An ethic of hedonism, individualism, and selfishness that denigrates reproduction and family life; Feminism, which encourages women to pursue careers instead of making family life their primary occupation; The widespread use of birth control and abortion to decouple sex from pregnancy and pregnancy from child-rearing; The rising costs of family formation, chiefly caused by racial integration—which is the driving force behind suburbanization and ex-urbanization in order to find safe spaces for whites to raise families—and by non-white immigration and offshoring industry, which lower wages for whites; Miscegenation, in which individuals reproduce their own genes but not their race by mixing with another race. https://www.counter-currents.com/2015/09/white-genocide/

Μια άλλη αντίληψη για την έννοια της Εθνοφυλής που, χωρίς να καταργεί τις βιολογικές, φυλετικές μας ρίζες, προσθέτει με την επιγενετική δυο ακόμη εξίσου σημαντικά στοιχεία: α. Το έδαφος ως Ενέργεια, στην ουσία η Πατρίδα ως Ζώσα Φύση! Γι αυτό και οι μη αστικοί πληθυσμοί είναι, συνήθως ασυνείδητα, πιο πατριωτικοί, αλλά εδώ τίθεται σε ένα πιο βαθύ επίπεδο, σχεδόν μεταφυσικής φυσιολατρίας που με την σειρά της επηρεάζει ως Περιβάλλον την ίδια την γονιδιακή εξέλιξη. β. Η Κοινή Αυτοεικόνα ενός Λαού, που οι Μύθοι και η Ιστορία κρατάνε καθαρή, κρυστάλλινη, εξού και η λύσσα εναντίον τους, το Συλλογικό Ασύνειδο, αυτό που διατυπώθηκε ως "είναι στο dna μας..." και ενόχλησε πολλούς... Και με την σειρά της και αυτή ενδεχομένως να επηρεάζει την ίδια την γονιδιακή μας εξέλιξη από γενιά σε γενιά! Γινόμαστε αυτό που προυπάρχει στα γονίδια μας και το εγείρουμε μέσω της αυτοεικόνας μας και της Ενέργειας της Γης μας! https://arktos.com/2018/11/28/spengler-epigenetics-and-the-idea-of-race/

Ο Ιούλιος Καίσαρ στο βιβλίο του «Περί του Γαλατικού Πολέμου», ένα βιβλίο με την μορφή των απομνημονευμάτων μας δίδει τις ακόλουθες πληροφορίες : ότι οι θρησκευτικές τελετές των Κελτών και των Γαλατών ήσαν ίδιες με τις Ελληνικές, ενώ στην γλώσσα όπου έψελναν οι Δρυΐδες ήτο επίσης η Ελληνική. Αλλά και οι αξιωματικοί του συνενοούντο με τους ιερείς των Κελτών, τους Δρυΐδες, ομιλούντες την Ελληνική. Όπως και οι θεοί τους είχαν ίδιες ή παραφθαρμένες ονομασίες ελληνικές, όπως Diis Pater – Δευς [Ζευς] Πατέρας. https://www.pronews.gr/istoria/231422_poia-itan-i-shesi-ton-ellinon-me-toys-keltes-kai-toys-galates

Γαλλία: Τα 42 αιτήματα των «Κίτρινων Γιλέκων» https://www.economistas.gr/diethni/3013_gallia-ta-42-aitimata-ton-kitrinon-gilekon

Τα βασικά στοιχεία της Εθνικομπολσεβίκικης μεταϊδεολογίας

Alexander Dougin

Τα βασικά στοιχεία της Εθνικομπολσεβίκικης μεταϊδεολογίας είναι τα εξής : 

 1. Εσχατολογική αντίληψη , ξεκάθαρη κατανόηση του γεγονότος ότι πλησιάζει το τέλος του σύγχρονου πολιτισμού. Αυτό οδηγεί στην ιδέα της εσχατολογικής επανόρθωσης. Τίθεται το ζήτημα της χρήσης και πολιτικών μέσων , προκειμένου να επιτευχθεί η επανόρθωση της Χρυσής Εποχής. . 

 2. Πίστη ότι οι υπαρκτοί θρησκευτικοί θεσμοί είναι ανεπαρκείς για την επίτευξη ριζοσπαστικών , εσχατολογικών σκοπών - οι παραδοσιακές δυτικές θρησκείες πάσχουν από κρυμμένο αντιριζοσπαστικό πνεύμα και φαρισαϊσμό. Πνεύμα μεταρρύθμισης και « νέας πνευματικότητας » ( μυστικισμός , γνωστικισμός , παγανισμός ). 

 3. Μίσος για τον σύγχρονο κόσμο, τον Δυτικό πολιτισμό που προέρχεται από τον Διαφωτισμό. Ταύτιση του κοσμοπολιτισμού , ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού με το απόλυτο παγκόσμιο Κακό. Απέχθεια προς τον Αστό. 

 4. Ενδιαφέρον για την Ανατολή και αντιπάθεια προς τη Δύση. Γεωπολιτικός προσανατολισμός στην Ευρασία. Μια εvιαiα μεταϊδεολογiα που υπερβαivει τις εφαρμογές , αλλά και τις θεωρίες του Φασισμού και του Μπολσεβικισμού 

 5. Σπαρτιατικός ( Πρωσικός ) ασκητισμός. Λατρεία για την Eργασία και τον Εργάτη. Πίστη ότι η Πρωταρχική Πνευματική Αρχή βρίσκεται στις λαϊκές τάξεις , στα κατώτερα στρώματα , που διασώθηκαν από την εξαχρείωση των τελευταίων αιώνων , σε αντίθεση με τις παρηκμασμένες ελίτ των παλαιών καθεστώτων. Η Αρχή μιας « νέας αριστοκρατίας » που θα ανέλθει από τις μάζες. 

 6. Πίστη ότι ο λαός και η κοινωνία είναι μια οργανική , αδελφική συλλογικότητα , που στηρίζεται στην ηθική και πνευματική αλληλεγγύη. Κάθετη άρνηση του ατομικισμού, του καταναλωτισμού και της εκμετάλλευσης. Προσπάθεια να έλθουν όλοι οι λαοί στην κατάσταση της «Χρυσής Εποχής». 

 7. Αντιπάθεια προς τις Σημιτικές αντιλήψεις για την κουλτούρα , τη θρησκεία και την οικονομία. Καταπολέμησή τους μέσω των Ινδοευρωπαϊκών παραδόσεων , που δεν αναγνωρίζουν ούτε κoινωνική τάξη ούτε νοοτροπία «εμπόρου». 

 8. Ετοιμότητα για αυτοθυσία προς όφελος αυτού του ιδανικού. Μίσος προς τη μετριότητα και τον μικροαστισμό. Ξεκάθαρα επαναστατικό πνεύμα. 

 Όλα τα παραπάνω στοιχεία βρίσκονται σε οποιοδήποτε Φασιστικό ή Μπολσεβίκικο δόγμα. Μπορεί να διαφοροποιούνται ανάλογα με την ιδεολογία ή τον συγγραφέα ή ακόμη και να εμφανίζονται μαζί με άλλες ιδέες που ενδεχομένως αντιφάσκουν με κάποια από αυτά. 

http://imperium-gaia.blogspot.com/2011/05/blog-post_871.html

Χόρστ Μάλλερ : Ο Αριστερός Εθνικιστής

Ο Χόρστ Μάλλερ είναι γνωστός Γερμανός δικηγόρος και πολύ διάσημος από τις πολύκροτες δίκες που έχει λάβει μέρος στο παρελθόν. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ακτιβιστικής οργάνωσης RAF στην δεκαετία του ’70. Συμμετείχε σε πορείες και επεισόδια όπου και συγκρούστηκε με την αστυνομία και συνελήφθη από τις διωκτικές αρχές. Για την υπόθεση της RAF καταδικάστηκε σε 14 χρόνια φυλακή. Υπερασπίστηκε στο παρελθόν τους Andreas Baader , Gudrun Ensslin , and Rudi Dutschke. Το 2000 εντάχθηκε στις τάξεις του Γερμανικού Εθνικιστικού κόμματος NPD και εκπροσώπησε το κόμμα στο δικαστήριο την εποχή των μεγαλύτερων διώξεων από το κράτος . Λόγω των πολιτικών του απόψεων απαγορεύεται να εξασκεί το επάγγελμα του στην Γερμανία. Υπέστη διώξεις από την Γερμανική ( ; ) κυβέρνηση για απόψεις που εξέφρασε λίγο μετά την 11η Σεπτεμβρίου και την επίθεση στο WTC , σε συνέντευξή του προς κρατικό τηλεοπτικό δίκτυο.

http://mavroskrinos.blogspot.com/2007/11/blog-post_20.html

Revolutionary Preservationists: Beyond the Statist / Anti-Statist Paradigm Some revolutionaries of a more libertarian persuasion have replaced the outdated left/right dichotomy with an equally Manichaean concept of “statist/non-statist”, the former being absolutely evil and the latter completely desirable & good. Personally, I think the “statist/non-statist” distinction is as useless as the “left/right” one because it doesn’t acknowledge the nuanced blend of possible & existing solutions. So as Revolutionary Preservationists we recognize that the system can be collapsed in a staggered, ad hoc manner. Certain benign state institutions- according to the popular will- can & should be preserved, while harmful ones ought to be disbanded or attacked. Nuanced and realistic solutions are at the core of decentralization, not ideological combat over statist vs. non-statist. A solution has to work for real people, not for the sake of some abstract ideology of either left or right. https://openrevolt.info/2012/09/06/revolutionary-preservationists-beyond-the-statist-anti-statist-paradigm/

Ο παναφρικανισμός είναι υπέρ των αντιιμπεριαλιστικών και αντι-καταναλωτικών δυνάμεων, ευνοεί το Rasta και την ανακαλύψη της δικής του γλώσσας και τρόπου ζωής. Είναι ένα πολιτικό δόγμα ούτε φιλελεύθερο ούτε μαρξιστικό, αλλά, όπως ο Fs και ο Ns, ένα είδος "Τρίτης Θέσης". https://posizionealternativa.home.blog/2019/08/23/panafricanismo-una-soluzione-africana-al-globalismo/

Ο νόθος ‘’αυτοπροσδιορισμός’’ Αν ο αυτοπροσδιορισμός είναι «αναφαίρετο ανθρώπινο και μειονοτικό δικαίωμα», τότε προς τι η συμμετοχή της Ελλάδας σε μια διαδικασία για τον καθορισμό του ονόματος-ταυτότητας των γειτόνων; Και προς τί η συμφωνία των Πρεσπών; Πώς μπορεί να θεωρείται αυτοπροσδιορισμός μια «συμφωνία» που δεν έχει τη συγκατάθεση των ίδιων των λαών; Γιατί δεν συμμετείχαν και τ’ άλλα κοινοβούλια της Βαλκανικής που έχουν σχέση με τον ονοματολογικό και εθνολογικό προσδιορισμό των γειτόνων; Προφανώς η ελληνική κυβέρνηση καλέστηκε για να συναποφασίσει με βάσει την παγκόσμια αναγνώριση ότι η Ελλάδα είναι ο ιστορικός κληρονόμος-δικαιούχος των συμφραζόμενων της έννοιας «Μακεδονία», αλλά και γιατί βρέθηκε η κατάλληλη κυβερνητική ομάδα για να ικανοποιήσει τα Διευθυντήρια της Δύσης. Υπό το πρίσμα των ιμπεριαλιστικών πιέσεων θα μπορούσε η ελληνική κυβέρνηση να αποποιηθεί τη συμμετοχή της σε μια δοτή διαδικασία ‘’αυτοπροσδιορισμού’’, υποδεικνύοντας μια πιο δημοκρατική εσωτερικά διαδικασία (δημοψήφισμα) και πιο επιστημονική (ιστορικών, εθνολόγων, βαλκανιολόγων κλπ) εξωτερικά, όπως, πχ, μια διεθνή διάσκεψη στα πλαίσια της UNESCO-ΟΗΕ. Ταυτόχρονα μπορούσε να υποστηρίξει στα διεθνή φόρα ένα ‘’όνομα’’ πιο συνθετικό για τη βαλκανική πραγματικότητα και πιο ορθολογικό ως προς τη γεωγραφία, την πολιτική και τον πολιτισμό, για τη γείτονα, όπως αυτήν που επεξεργάστηκε ο Μ. Χαραλαμπίδης(5) και υιοθετείται σήμερα από πολλούς διανοούμενους, πολιτικούς και κληρικούς: Δημοκρατία της Κεντρικής Βαλκανικής. Παράλληλα θα μπορούσε να προωθήσει σε διμερές επίπεδο, μια αντιμπεριαλιστική στρατηγική με ιστορικές αναφορές (πχ στο Ρήγα), στοχεύοντας στην πολιτισμική και πολιτική ενοποίηση του ελληνικού και του γειτονικού κράτους(6). Υπάρχει μια αλήθεια που καθορίζει τη μακεδονικότητα. Ότι αυτή συνιστά ιστορικά μια ενιαία πολιτικά και πολιτισμικά κίνηση με τον ελληνισμό. Η μόνη στιγμή διάκρισης μπορεί να θεωρηθεί η προ-Χαιρώνεια περίοδος (338πΧ), αλλά και τότε αποτελούσε τμήμα του ελληνόφωνου κόσμου των αυτόνομων πόλεων-κρατών. Αν οι γείτονες είναι γηγενείς Μακεδόνες που εκσλαβίστηκαν(7) ή είναι Σλάβοι που θέλουν να συνδεθούν με την «υψηλή παράδοση», τότε θα πρέπει να υιοθετήσουν την μακεδονοποίησή τους, που μπορεί πρωτίστως να διακριθεί γλωσσικά. Δεν μπορεί να βαυκαλίζεσαι ότι είσαι απόγονος των Μακεδόνων, του Μεγαλέξανδρου, του Αριστοτέλη και να μην ανα-γνωρίζεις τη γλώσσα τους. Και επειδή η διαδικασία μακεδονοποίησης δεν είναι παρά μια διαδικασία ελληνοποίησης, επόμενα και το πολιτικό ζήτημα μπορεί να λυθεί μόνο σε συνάρτηση με το ελληνικό κράτος, είτε με μια λογική ένωσης, όπως παλιότερα τα Ιόνια, η Κρήτη ή τα Δωδεκάνησα, είτε με μια λογική ομοσπονδοποίησης, όπου θα διατηρηθούν τα επιμέρους τοπικά εθνικά χαρακτηριστικά της σλαβικότητας ή της αλβανικότητας (βλ. πολιτικό σχέδιο του Ρήγα), είτε με μια λογική κυπροποίησης, δηλαδή, ανεξάρτητου κράτους εντός του πολιτισμικού πλαισίου του ελληνισμού. Ένα παράδειγμα ελληνοποίησης είναι η εμπειρία των βλάχικων βαλκανικών κοινοτήτων (Αρωμούνων), πριν βέβαια η εμπειρία τους εκφυλιστεί από τις εθνικιστικές μισαλλοδοξίες που ανέδειξαν οι παρεμβάσεις των μεγάλων δυνάμεων μετά τον κριμαϊκό πόλεμο (1854). Στις αρχές του 18ου αιώνα οι Βλάχοι θα διακρίνουν στην ελληνική γλώσσα και όχι στη μητρική τους το όχημα της εθνικοποίησης-εκσυγχρονισμού τους. Στο κατ’ εξοχήν αστικό τους κέντρο, τη Μοσχόπολη (σημ. Αλβανία), δημιουργήθηκε, το 1716, με δαπάνη απόδημων Μοσχοπολιτών, το «Ελληνικόν Φροντιστήριον», που το 1745 μετονομάστηκε σε «Νέα Ακαδημία». Το πρώτο κοσμικό Σχολείο στα Βαλκάνια αποδεικνύει ότι η τότε εγγράμματη τάξη, ως συνέπεια των οικονομικών μετασχηματισμών (αστικοποίηση, βιοτεχνία, εμπόριο μεγάλων αποστάσεων) και πριν την εμφάνιση του νεοκλασικισμού και φιλελληνισμού, έδωσε μια πληρέστερη δυναμική ελληνοπρέπειας απ’ ό,τι οι Δυτικοί, αφού ενσωμάτωνε και το βασικότερο εργαλείο συνάρθρωσης με την ελληνική αρχαιότητα- Βυζάντιο: την ελληνική γλώσσα. Κατά κάποιον τρόπο το «Φροντιστήριο-Ακαδημία» της Μοσχόπολης θα μπορούσε ν’ αποτελέσει πρότυπο μακεδονοποίησης της εθνικής ταυτότητας των αλβανόφωνων και σλαβόφωνων της Γείτονος και εφόσον θα ήθελαν να είναι συνδιαχειριστές της «υψηλής παράδοσης», όπως αυτή σηματοδοτείται από τους κλασικούς και ελληνιστικούς χρόνους, το Βυζάντιο και την Επανάσταση του 1821. Η «Μακεδονία» στα πλαίσια των αναθεωρήσεων του καπιταλιμπεριαλισμού Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή, της παγκόσμιας κυριαρχίας του Δυτικού καπιταλιμπεριαλισμού, έγινε μια μεγάλη μεταβολή στην ουσία των οικονομιών της αγοράς: μετατοπίστηκε και μεταποιήθηκε το νόημα της διαδικασίας της υλικής παραγωγής, τόσο γεωγραφικά (ανατολικά προς την Κίνα και τις Ινδίες) όσο και σε σχέση με τον κώδικα της παραγωγής, τα σημεία. Ως προς το δεύτερο, ο έλεγχος των παραγωγικών μηχανισμών μετατοπίζεται στην κατανάλωση, στη διαμόρφωση του πολιτισμικού μοντέλου. Από το χρήμα και το εργοστάσιο ο ιμπεριαλισμός μεταβαίνει στο νόημα, στη διαμόρφωση καταψυγμένων εθνικών ιδεολογιών, με υπόστρωμα εθνοποιητικά στοιχεία ορισμένων κυρίαρχων εθνών του Δυτικού κόσμου, που συνήθως περιλαμβάνουν την εκμάθηση μιας γλώσσας της Δυτικής Ευρώπης, καταναλωτικά πρότυπα και πολιτιστικούς θεσμούς (ολιγοεθνισμός). Δηλαδή, οι ταυτότητες εξαρτώνται από τις ιμπεριαλιστικές σχέσεις. Ο ολιγοεθνισμός είναι η μορφή διεμβόλισης και επανελέγχου του κόσμου από τα ισχυρά έθνη-κράτη της Δύσης, ενώ ο πολυεθνισμός θεωρείται, μετά και την εμπειρία των μεταπολεμικών εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, επικίνδυνη επιλογή. Η «σύγκρουση των πολιτισμών»(8), δηλώνει ευθαρσώς ότι η έγνοια της Δύσης, μετατοπίστηκε στο τελείωμα της ιστορίας και των πολιτισμών. Τα έθνη και οι πολιτισμοί θεωρούνται καθυστερημένες οντότητες, που δεν διευκολύνουν την ανάπτυξη των πολιτικών δικαιωμάτων και την πλήρη αξιοποίηση των ικανοτήτων τους, γιατί παγιδευμένοι στις παραδόσεις τους δεν μπορούν να παρακολουθήσουν το δρομολόγιο της Δύσης. Οι γλώσσες και οι θρησκείες, ως θεμελιώδεις μηχανισμοί σφυρηλάτησης αντιμπεριαλιστικού πνεύματος, είναι στο στόχαστρο. Η Γαλλία έχει εξαπολύσει ένα γλωσσικό ιμπεριαλισμό στις υποσαχάριες χώρες, μέσω του Διεθνούς Οργανισμού Γαλλομάθειας. Η Αγγλία ανασυσταίνει τους παλαιούς αποικιοκρατικούς θεσμούς της Βρετανικής Κοινοπολιτείας. Η Γερμανία ανασυγκροτεί το επόμενο της Ράιχ, με φιλοδοξίες στα Βαλκάνια και στο Αιγαίο. Ακόμη και η Τουρκία, φιλοδοξώντας να μπει στο παιχνίδι του ολιγοεθνισμού, σχεδιάζει μια αυτοκρατορική Τουρκία. Στα Βαλκάνια, μια ισχυρή γλωσσική και πολιτισμική παράδοση (εναλλακτική ως προς την ουσία του δυτικού πολιτισμού), ο ελληνισμός, αποελληνοποιείται και ακρωτηριάζεται συνεχώς. Όσο πιο αδύναμοι είναι πολιτιστικά οι κοινωνικοί σχηματισμοί τόσο ευκολότερα ενσωματώνονται στους φιλόδοξους ιμπεριαλισμούς. Από την άλλη, πολλοί Αριστεροί αδυνατούν να παρακολουθήσουν τα γεωπολιτισμικά παιχνίδια, γιατί έμαθαν να οργανώνουν τη σκέψη τους μόνο γύρω από τους «μισθούς των εργαζομένων». Η παραγωγή καθορίζεται πλέον από το εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο στις χαμηλές βαθμίδες παράγει απλώς καταναλωτές που μαθαίνουν τις νέες χρήσεις των προϊόντων, ενός εδάφους, ενός κλάδου κλπ, ενώ στις ανώτερες βαθμίδες διαμορφώνει τους επεξεργαστές των αξιών χρήσης. Αυτοί, αποεδαφοποιούν και αποϊστορικοποιούν τα σημεία-μύθους, αλέθοντάς τα όλα στο μύλο της κατανάλωσής τους και τελικά εκφυλίζοντάς τα, όπως, εκφυλίζουν, πχ, τον Άγιο Βασίλειο μ’ ένα άλλο σημείο: το Santa Claus. Ολόκληρη η πραγματικότητα του Αϊ Βασίλη, ιστορική και μυθική, γίνεται τόπος μιας σημειολογικής χειραγώγησης και μιας ολιστικής προσομοίωσης του Santa Claus από τη Φιλανδία. Έτσι, τα παιδιά στην Ελλάδα δεν αντιλαμβάνονται τον Αϊ Βασίλη με το ιστορικό του υπόστρωμα, του επισκόπου Καππαδοκίας της Μικρασίας, αλλά τον προσομοιωτικό της Coca Cola. Και σ’ αυτό συμβάλλει τόσο ο αμερικάνικος κινηματογράφος, που έχει αναλάβει να κάνει το μονοπωλιακό μύθο της Coca Cola μια παγκόσμια θεότητα, δηλαδή, ένα σύστημα συμπεριφορών που ν’ ανταποκρίνεται στις ανάγκες της καταναλωτικής επέκτασης, όσο και η εννοιολογική διαστρέβλωση, η οποία επιμένει να μεταφράζει την έννοια-κουλτούρα του Santa Claus μ’ αυτήν του Αϊ Βασίλη. Ανάλογο φαινόμενο εκφυλιστικής προσομοίωσης είναι ο σκοπιανικός μακεδονισμός. Έτσι, αν ο Αϊ Βασίλης επαναδημιουργείται ερχόμενος από τη Φινλανδία, ο Αριστοτέλης, ο Μεγαλέξανδρος και οι Μακεδόνες αποκτούν ένα νέο ιστορικό υπόστρωμα, προερχόμενοι τώρα από τους Σλάβους, κάτι σαν εκείνα τα κεμαλικά κόμπλεξ χαμηλής κουλτούρας, που έλεγαν ότι οι αρχαίοι Έλληνες προέρχονται από τους Τούρκους, ότι ο Όμηρος λεγόταν Ομέρ κλπ. Αυτή βέβαια η προσομοίωση μπορεί να ικανοποιεί και τον κρυφό καημό κάποιων αθηναϊστών(9) για τον «αποκαθαρισμό του ελληνισμού» από προσμίξεις που τον αλλοιώνουν, όπως από τον ενδιάμεσο χρόνο και χώρο ανάμεσα στη Χαιρώνεια (338 πΧ) και το νέο ελληνικό κράτος με κέντρο την Αθήνα (1833)(10). Η «Μακεδονία» λειτουργεί ως ετικέτα που προσδίδει ένα πολιτικό κύρος και δυνατότητες οικονομικής εκμετάλλευσης σ’ αυτόν που τη διαχειρίζεται, έστω και ψευδεπίγραφα, νομικίστικα. Και η Συμφωνία των Πρεσπών μεταφέρει το κέντρο βάρος της εθνικής ταυτότητας των γειτόνων από μια άβολη σλαβικότητα σε μια καιροσκοπική, ψευδεπίγραφη, αλλά ‘’πιασάρικη’’ διεθνώς μακεδονικότητα. Αποσταθεροποιεί την ιστορική και πολιτική ενότητα-συνέχεια του ελληνισμού και των νομικών και πνευματικών δικαιωμάτων του ελληνικού κράτους στην υψηλή κληρονομιά του κόσμου. Και, τελικά, γκριζάρει την περιοχή εθνολογικά, καθιστώντας την ικανή να τροφοδοτεί έναν αυθάδη-ασυνάρτητο μικροϊμπεριαλισμό, από τη μια και τις απερισκεψίες-καιροσκοπισμό του ελληνικού πολιτικού συστήματος, από την άλλη. …στο πνεύμα της Αντιγόνης Οι ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες είχαν πάντοτε έναν αντίπαλο: το αντιγόνειο πνεύμα, το πάθος των λαών για την κοινωνική συγκρότηση τους με βάση την ιστορική τους μνήμη. το ‘’γαμώτο’’ των ανθρώπων, την αξιοπρέπειά τους. Η Αντιγόνη, η θεά αυτή του πολιτισμού, υπενθύμισε σε όλους τους λαούς ότι όσο θα τιμούν τους νεκρούς τους τόσο η βαρβαρότητα θα είναι ακόμη μια αναποτελεσματική πολιορκητική δύναμη. Υπενθύμισε ότι ο πολιτισμός παράγεται πρώτα απ’ όλα στα μνημόσυνα υπέρ των νεκρών. Ανάμεσα στη Βεργίνα, την Πέλλα και το Δίον, τα κέντρα του μακεδονικού πολιτισμού, θα βρει κανείς τα σύμβολα, τις παρακαταθήκες, τους συνδετικούς κρίκους με τους αρχαίους Μακεδόνες: τους μακεδονικούς τάφους. Τάφοι, παντού τάφοι, που αναμένουν και αυτοί πλέον την επιστροφή της «ψυχής» τους, όπως οι κόρες του Ερεχθείου αναμένουν την «αδελφή» τους από την Αγγλία, η Μήλος την «Αφροδίτη» της από τη Γαλλία, η Βέροια την «κόρη» της από τη Γερμανία… τα συλλαλητήρια όμως έδειξαν ότι οι Έλληνες δεν πιστεύουν άλλο στα δάκρυα… https://geopolitics.iisca.eu/?p=10392

Tempio Industriale means Industrial Temple in italian, and is meant to be a spiritual shelter from the moral decadence of the contemporary Western Society. Our daily life is lacking moments of meditation and prayer. There is no time to put the care of our souls in the center of our lives. An unbridled and irrational consumerism is the cornerstone of our lives; the Sacred is dead and the spirituality is banished, unless when it can be a way to make money or to produce more. A cruel and ruthless materialism dominates our lives; Faith, Religions and Traditions are ridiculed by the mainstream media and seen as a heritage of past civilizations. Tempio Industriale, through his works, tries to rediscover the religious identity of contemporary men through his simplest, and therefore authentic and sincere forms: basic drawings, humble altars, rusty icons, simple ex voto. Out there the devotion for the Sacred is not completely lost; the idea that something bigger exits at that the human being is not the measure of everything, is still eradicated in the minds and souls of people. In the lives of many the Faith is still present and helps to bring some light is the daily struggle for the survival against the modern world. The works of Tempio Industriale are made with the garbage of the contemporary society: scrap metal found in the street, debris forgotten in abandoned factories, forgotten religious decorations for sale in fleas markets. The poor value of the used material represent the vacuity of the products of our Society, that shortly transforms everything into garbage, because a new product has to be sold. But true value is not measured by money: these humble objects want to express the popular faith and the devotion and respect that is due to the Unknown. These objects want to be symbols of Faith that still exists in the dark night where we happen to live, waiting for a new dawn and a new inner Renaissance. https://cognoscoteam.gr/gouguenheim%cf%84%ce%bf-%ce%b2%cf%85%ce%b6%ce%ac%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%bf-%ce%b7-%ce%b4%cf%8c%ce%be%ce%b1-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%ae%ce%bd%cf%89%ce%bd/