Δύο μορφές εθνικισμού

Δημήτρης Κιτσίκης 

μεταξύ Τρίτης Θέσης και Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας; 

(long before it was cool)

από το βιβλίο του Χρήστου Κυπραίου, 

Η Ιδεολογία του Ελληνοτουρκισμού: Από τον Γεώργιο Τραπεζούντιο στον Δημήτρη Κιτσίκη.

Ο Κιτσίκης είχε ερμηνεύσει τον ρόλο των ιστορικών ώς ψυχαναλυτών των εθνών

στην εργασία του με τίτλο Le Nationalisme [Kitsikis (1971), σ. 352-353].

Το 1990, το 2001 και το 2010 αντιστοίχως δημοσιεύθηκαν τα βιβλία του Κιτσίκη «Η τρίτη ιδεολογία και η Ορθοδοξία», «Το Βυζαντινό πρότυπο διακυβερνήσεως και το τέλος του κοινοβουλευτισμού» και «Εθνικο-μπολσεβικισμός: Πέραν του φασισμού και του κομμουνισμού».  Εκεί ο συγγραφέας εκθέτει λεπτομερώς τα πολιτικά και θρησκευτικά του «πιστεύω». Όπως και η μεγάλη πλειονότητα των ελληνοτουρκιστών-μελών της Ανατολικής Παράταξης πριν από εκείνον, ο Κιτσίκης είναι βαθύτατα χριστιανός ορθόδοξος και η γενικότερη του κοσμοθεώρηση είναι έντονα επηρεασμένη από τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις. 

Ως προς τις πολιτικές του αποστρέφεται το δυτικόμορφο κοινοβουλευτικό σύστημα (το οποίο θεωρεί ξένο προς την ελληνική παράδοση), και εκφράζει τον θαυμασμό του προς τα βυζαντινά πρότυπα της λαοκρατίας και της «συναλληλίας» σε επίπεδο ηγεσίας (δηλ. την στενή συνεργασία μεταξύ της ανωτάτης πολιτικής και θρησκευτικής αρχής ως προς την άσκηση της εξουσίας, η οποία εν πολλοίς εφαρμόστηκε και από τους Οθωμανούς). Επιπλέον, είναι φίλα προσκείμενος προς το πολιτικό κίνημα του εθνικομπολσεβικισμού, το οποίο συνδυάζει στοιχεία ριζοσπαστικού εθνικισμού (ειδικά ρωσικού) και μπολσεβικισμού.

Παρά τις μαρξιστικές και αντιεθνικιστικές τοποθετήσεις του ο Κιτσίκης αισθάνεται έλξη προς ένα συγκεκριμένο τύπο της εθνικιστικής ιδεολογίας, στην έρευνα επί της οποίας ειδικεύεται. Στην μελέτη που δημοσίευσε το 1971 υπό τον τίτλο Le Nationalisme («Ο εθνικισμός») διακρίνει δύο μορφές εθνικισμού: τον «σωβινιστικό εθνικισμό», ο οποίος πρεσβεύει ότι το έθνος στο οποίο αναφέρεται είναι πολιτιστικά ή/και βιολογικά ανώτερο από τα υπόλοιπα έθνη και εμφορείται από μισαλλοδοξία, ξενοφοβία και ρατσισμό, και τον «ισότιμο εθνικισμό», ο οποίος διακηρύσσει την αδελφική συγγένεια μεταξύ πλήρως ολοκληρωμένων, χειραφετημένων και ίσων κυρίαρχων εθνών. Ενώ απορρίπτει τον πρώτο, ο Κιτσίκης αναγνωρίζει μία ειδική χρησιμότητα στον δεύτερο.

Συγκεκριμένα, γράφει: «Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι διανοούμενοι εκείνοι που καταδικάζουν τον εθνικισμό είναι ότι, για να περάσουμε από την απόκλιση στην σύγκλιση [τών εθνών], πρέπει προηγουμένως, για το ίδιο το καλό της ανθρωπότητος, όλα τα έθνη επάνω σε ολόκληρο τον πλανήτη, να έχουν ενηλικιωθή. Οι ίδικοί μας [οπαδοί της υπερεθνικότητας που καυχώνται ότι τίθενται υπεράνω του εθνικισμού είναι πλάσματα με καρδιά και νού μετρίας αξίας. Ένας γνήσιος υποστηρικτής της θέσεως ότι ο εθνικισμός είναι ξεπερασμένος πρέπει αναγκαστικώς να έχη περάσει πρώτα από τον εθνικισμό ... ένας λαός ήδύνατο, βεβαίως, να προχωρήση [εξ' αρχής πέραν του εθνικισμού, αλλά ... για την «διανοητική του υγεία» άρα και για την επιβίωσή του, πρέπει αναγκαστικά να περάση [προηγουμένως) από τον εθνικισμό, δηλαδή από την συνειδητή επιβεβαίωση του εαυτού του». Αντιστοίχως, ο Κιτσίκης βασίζει το έφικτό της δικής του υπερεθνικής πρότασης σχετικά με την Ελλάδα και την Τουρκία στην ταυτόχρονη επικράτηση ενός εθνικισμού κεμαλικού τύπου στις δύο χώρες.

The NEW RESISTANCE Manifesto

Το Μανιφέστο της (αμερικανικής) Νέας Αντίστασης

Προλογικό σημείωμα του μεταφραστή.  Η αμερικανική New Resistance αποτελεί μετεξέλλιξη της τριτοθεσίτικης οργάνωσης American Front προς την κατεύθυνση της Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας. Η μετάφραση και η δημοσίευση του Μανιφέστου της Νέας Αντίστασης δεν σημαίνει ταύτιση με όλες τις απόψεις ή σύμμετοχή στις αντιπαραθέσεις, ανάμεσα στις διάφορες εκδοχές και φράξιες των διαφόρων Κινημάτων με το ίδιο όνομα "Νέα Αντίσταση" και την ίδια τεταρτοθεσίτικη ιδεολογική κατεύθυνση, ανά ήπειρο, χώρα ή περιοχή,  που ενδεχομένως να υπάρχουν. 

το έμβλημα της American Front

-> Ένας καλύτερος κόσμος είναι δυνατός

Πολύ συχνά εμείς στις εργατικές τάξεις εσωτερικοποιούμε τη «λογική» του μηδενικού αθροίσματος του καπιταλισμού. Υποθέτουμε ότι για να επιβιώσουμε πρέπει να διεξάγουμε έναν αλά Χομπς «πόλεμο όλοι ενάντια σε όλων» για τη γη, τα τρόφιμα, τα υλικά αγαθά, το νομισματικό πλεονέκτημα, την κοινωνική θέση και τις πρώτες ύλες. Οι εργαζόμενοι όλων των εθνών κινούνται κυνικά ο ένας εναντίον του άλλου από τις άρχουσες τάξεις, αναγκάζονται να διεξάγουν στρατιωτικό και οικονομικό πόλεμο που είναι αντίθετος με τα δικά μας ταξικά συμφέροντα.

Μέσα από τα ελεγχόμενα μέσα ενημέρωσης, η άρχουσα ελίτ αποικίζει ακόμη και τις σκέψεις μας, αναγκάζοντας πολλούς από εμάς να παπαγαλίζουμε νεοφιλελεύθερα δόγματα για τις λεγόμενες «ελεύθερες αγορές» και «ελεύθερο εμπόριο», για την «παγκόσμια δημοκρατία» και τον «παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Φόβοι για οικονομική έλλειψη και ψευδείς εσωτερικές και εξωτερικές απειλές χρησιμοποιούνται για να μας οδηγήσουν σε μια νοοτροπία ότι ο αγώνας της ζωής συνεπάγεται την σύγκρουση με τον άλλο και όχι τη συνεργασία και την αμοιβαία αλληλοβοήθεια. Ενώ η Γη έχει περιορισμένους πόρους, οι υγιείς κοινωνίες –που τοποθετούν τις πνευματικές, πολιτιστικές και πολιτικές σφαίρες πάνω από την καθαρά οικονομική– προτιμούν μια βιώσιμη μακροπρόθεσμη και ακόμη και στερεά κατάσταση («χωρίς ανάπτυξη») από την καρκινική και οικολογικά αυτοκτονική ιδεολογία του υπερ-καπιταλισμού («δημιουργική καταστροφή»). Η ΝΕΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στέκεται υπερ τέτοιων υγιειών κοινωνίων.

το έμβλημα της αμερικανικής New Resistance

-> Τα Χαμένα / Βρεθέντα έθνη της Αμερικής

Η Βόρεια Αμερική είναι μια τεράστια ήπειρος που θα μπορούσε ενδεχομένως να περιέχει εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, μικρά έθνη, θύλακες, πόλεις-κράτη, εσκεμμένες κοινότητες, νομαδικές φυλές και βιο-περιοχές. Η ΝΕΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ αναγνωρίζει ότι οι δημογραφικοί και γεωγραφικοί παράγοντες ωθούν τους Βορειοαμερικανούς να προτιμούν ιστορικά μικρά, ανθρώπινης κλίμακας, αποκεντρωμένα συστήματα παρά μεγάλα, ενιαία, κεντρικά. Τακτοποιημένα κάθετα έθνη-κράτη με συναφή σύνορα είναι αφύσικες επιθέσεις σε αυτήν την αρχέγονη φυλετική/τραιμπαλιστική γη. Η ΝΕΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ προτιμά την αρχή της ετεραρχίας, που ορίζεται ως «σύστημα οργάνωσης γεμάτο με επικάλυψη, πολλαπλότητα, μικτή ανοδική τάση και / ή αποκλίνοντες αλλά συνυπάρχοντες θεσμούς». Η ετεραρχία μπορεί να εφαρμοστεί τόσο σε πολιτικό όσο και σε οικονομικό πλαίσιο.

Υποστηρίζουμε επίσης μια χαλαρή, εθελοντική συνομοσπονδία της Βόρειας Αμερικής τέτοιων πολιτικών μονάδων για την αποτελεσματική ενίσχυση της αλληλοβοήθειας (π.χ. την ανακούφιση από καταστροφές), την κοινή άμυνα, το αλληλέγγυο εμπόριο και τη διαχείριση ευρύτερων κλιμάκων υποδομών και περιβαλλοντικών προβλημάτων.

-> Οι Άνθρωποί μας: Ποιοι είναι;

Όπως και οι εθνικιστές των Μαύρων, των Ινδιάνων και των Chicano, το NEW RESISTANCE είναι ένα κίνημα που κατευθύνεται προς την Εθνική Απελευθέρωση. Οι άνθρωποι μας, όπως εμείς τους ορίζουμε, είναι οι «λευκές» αμερικανικές εργατικές τάξεις, στις οποίες συμπεριλαμβάνουμε το αστικό προλεταριάτο, τους φτωχούς της υπαίθρου, τους άνεργους ή τους υποαπασχολούμενους («επισφαλής εργασία»), καθώς και εκτοπισμένα μέλη της μεσαίας τάξης. Χρησιμοποιούμε τον όρο «λευκό» απρόθυμα για να υποδηλώσουμε την τεράστια δεξαμενή Αμερικανών ευρωπαϊκής καταγωγής και εκείνων που υιοθετούν τα πολιτιστικά ήθη της «λευκής Αμερικής».

Η ΝΕΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ δεν υποστηρίζει ή συγχωρεί ψευδο-επιστημονικές έννοιες της φυλετικής υπεροχής, του βιολογικού ρατσισμού, του αντισημιτισμού, της φυλετικής καθαρότητας και της ευγονικής. Αναγνωρίζουμε, ωστόσο, ότι η ταυτότητα - όπως κι αν ορίζεται - είναι μια σημαντική, άυλη ανθρώπινη ανάγκη παρόμοια με αυτήν της οικογένειας και της πνευματικότητας. Βλέπουμε την ταυτότητα ως μια αποχρωματισμένη πολιτιστική και πνευματική έννοια παρά σαν μια σκληρά αναγωγική βιολογική έννοια.

-> Τάξη vs Φυλή

Ενώ η ΝΕΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ορίζεται ως Εθνικό Απελευθερωτικό κίνημα, δεν επεκτείνουμε καμία φυλετική πίστη στους λευκούς καπιταλιστές ή τους λακέδες τους. Σε οποιαδήποτε σύγκρουση μεταξύ του συστήματος και των εργαζομένων που δεν είναι λευκοί / μικτοί, θα είμαστε πάντα δίπλα στους τελευταίους. Τέλος. Και σε έναν μετα-καπιταλιστικό κόσμο δεσμευόμαστε για συνεργασία και ειρηνική συνύπαρξη με όλους τους άλλους λαούς και αναγνωρίζουμε το δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση και την οικονομική δικαιοσύνη.

-> Έθνοτικοί θύλακες

Ο Malcolm X, μετά την απόρριψή του αντί-λευκού ρατσισμού μετά το προσκύνημά του στη Μέκκα, έκανε την ακόλουθη έξυπνη παρατήρηση:

«Υπήρχε ένα χρωματικό μοτίβο στα τεράστια πλήθη. Μόλις έτυχε να το προσέξω, το παρατήρησα πιο προσεκτικά από τότε. Το να είμαι από την Αμερική με έκανε πολύ ευαίσθητο σε θέματα χρώματος. Είδα ότι οι άνθρωποι που έμοιαζαν συναθροίζονταν μαζί και τις περισσότερες φορές έμεναν μαζί. Αυτό ήταν εντελώς εθελοντικό. δεν υπήρχει άλλος λόγος για αυτό. Αλλά οι Αφρικανοί ήταν με τους Αφρικανούς. Οι Πακιστανοί ήταν με τους Πακιστανούς. Και ούτω καθεξής. Το έβαλα στο μυαλό μου ότι όταν επέστρεφα πίσω στην πατρίδα θα έλεγα στους Αμερικανούς αυτήν την παρατήρηση. ότι όπου η αληθινή αδελφότητα υπήρχε ανάμεσα σε όλα τα χρώματα, όπου κανείς δεν ένιωσε διαχωρισμένος, όπου δεν υπήρχε ούτε σύμπλεγμα «ανωτερότητας», ουτε και κανένα σύμπλεγμα «κατωτερότητας» - τότε εθελοντικά, φυσικά, άνθρωποι του ίδιου είδους αισθάνονταν να τους έλκει αυτό που είχαν κοινό. "

[Η αυτοβιογραφία του Malcolm X, 1965]

Με λίγα λόγια, έτσι βλέπουμε το συχνά ακανθώδες ζήτημα της φυλής και της εθνικότητας. ότι οι άνθρωποι, δεδομένης της επιλογής τους, φυσικά και σχεδόν ασυνείδητα θα «αυτο-διαχωριστούν» σύμφωνα με την αντιληπτή εθνική και θρησκευτική τους ταυτότητα.

Τέταρτη Πολιτική Θεωρία

"Όλα τα πολιτικά συστήματα της σύγχρονης εποχής είναι τα προϊόντα τριών ξεχωριστών ιδεολογιών: η πρώτη και η παλαιότερη είναι η φιλελεύθερη δημοκρατία. ο δεύτερος είναι ο μαρξισμός. και ο τρίτος είναι ο φασισμός. Τα τελευταία δύο έχουν από καιρό αποτύχει και έχουν πλέον βγει από τις σελίδες της ιστορίας και ο πρώτος δεν λειτουργεί πλέον ως ιδεολογία, αλλά ως κάτι που θεωρείται δεδομένο. Ο κόσμος σήμερα βρίσκεται στο χείλος μιας μεταπολιτιακής πραγματικότητας, στην οποία οι αξίες του φιλελευθερισμού είναι τόσο βαθιά ενσωματωμένες ώστε ο μέσος άνθρωπος δεν γνωρίζει ότι υπάρχει μια ιδεολογία εν δράσει γύρω του. Ως αποτέλεσμα, ο φιλελευθερισμός απειλεί να μονοπωλεί τον πολιτικό λόγο και να πνίξει τον κόσμο σε μια καθολική ομοιότητα, καταστρέφοντας όλα όσα κάνουν τους διαφορετικούς πολιτισμούς και τους λαούς μοναδικούς.

Σύμφωνα με τον Αλεξάντερ Ντούγκιν, αυτό που χρειάζεται για να ξεπεραστεί αυτός ο βάλτος είναι μια τέταρτη ιδεολογία - αυτή που θα κοσκινίσει τα συντρίμμια των τριών πρώτων για να αναζητήσει στοιχεία που θα μπορούσαν να είναι χρήσιμα, αλλά που θα παραμένει καινοτόμο και μοναδικό από μόνο του. Ο Dugin δεν προσφέρει ένα πρόγραμμα με σημείο προς σημείο για αυτή τη νέα θεωρία, αλλά μάλλον περιγράφει τις παραμέτρους μέσα από τις οποίες θα μπορούσε να αναπτυχθεί, καθώς και τα ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπίσει. Ο Dugin προβλέπει ότι η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία θα χρησιμοποιήσει τα εργαλεία και τις έννοιες του μοντερνισμού εναντίον του, για να επιφέρει την επιστροφή της πολιτιστικής πολυμορφίας ενάντια στην εμπορευματοποίηση, καθώς και την παραδοσιακή κοσμοθεωρία όλων των λαών του κόσμου - αν και μέσα σε ένα εντελώς νέο πλαίσιο. Γραμμένο από ένα στοχαστή που επηρεάζει ενεργά την κατεύθυνση της ρωσικής γεωπολιτικής στρατηγικής σήμερα, Η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία είναι μια εισαγωγή σε μια ιδέα που μπορεί να διαμορφώσει την πορεία του παγκόσμιου πολιτικού μέλλοντος."

https://arktos.com/product/the-fourth-political-theory/

Η ΤΕΤΑΡΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ

Alexander Dugin

Εκδόσεις Έσοπτρον


Γράφει ο Γιώργος Στάμκος

Ο Alexander Dugin είναι ένας από τους πιο γνωστούς συγγραφείς και πολιτικούς στοχαστές της μετα-σοβιετικής Ρωσίας, μια “δεξαμενή σκέψη” από μόνος του, τόσο σε ζητήματα Γεωπολιτικής, όσο και πολιτικής φιλοσοφίας. Ανάμεσα στ’ άλλα είναι ο εγκέφαλος και ένα διανοητικό “πυρηνικό εργοστάσιο” πίσω από το κίνημα του Ευρασιατισμού, που προβάλλεται ως μια αυτόνομη πολιτική ιδεολογία και κοσμοθέαση ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή και ως μια σύνθεση ευρωπαϊκών και ασιατικών αξιών. Ο Dugin θεωρείται ως ένας κομβικός Ευρασιάτης Ρώσος διανοητής, που βρισκόταν επί πολλά χρόνια στον πυρήνα της ρώσικης “δεξαμενής σκέψης” για γεωπολιτικό-μυστικιστικά ζητήματα, που ονομάζονταν ARCTOGAIA (Άρκτος + Γαία). Ο ίδιος εγκατέλειψε το κίνημα του “Εθνομπολσεβικισμού”, του οποίου ήταν ένας από τους ηγέτες του, κι εξελίχθηκε σ’ έναν μετα-ιδεολόγο. O Dugin εκφράζει απόψεις που από τη μία συνοψίζουν τη “μυστική γεωπολιτική” της Ρωσίας και της Ευρασίας, κι από την άλλη ερμηνεύουν την ανθρώπινη ιστορία με βάση τη διαλεκτική στεριάς – θάλασσας ή ναυτικών – ηπειρωτικών δυνάμεων. Κατά τον Dugin οι έννοιες Στεριά, Ανατολή, Ευρασία και Εργασία είναι σχεδόν ταυτόσημες. Το ίδιο ισχύει και με τις έννοιες Θάλασσα, Δύση, Κεφάλαιο και Φιλελευθερισμός. Αυτές οι δύο δυνάμεις βρίσκονται σε μια μακραίωνη αντιπαράθεση, όποια σχήματα ή “κελύφοι” κι αν φορέσουν. Έχει πάντως ιδιαίτερο ενδιαφέρον το γεγονός πως ο 53χρονος Alexander Dugin είναι, επί μία και πλέον δεκαετία, σύμβουλος του Ρώσου “Τσάρου” Βλαντιμίρ Πούτιν σε θέματα Γεωπολιτικής, υποστηρίζοντας την επιστροφή της Ρωσίας ως μιας Παγκόσμιας Δύναμης, αντίβαρο των ΗΠΑ στο διεθνές σκηνικό.



Στο βιβλίο του Η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία ο Alexander Dugin συνοψίζει με τον καλύτερο, ξεκάθαρο και περιεκτικό τρόπο όλη την πολιτική του σκέψη και την ¨ευρασιατική ιδεολογία” που ο ίδιος είναι θιασώτης. Σύμφωνα με την ανάλυσή του οι τρεις κύριες ιδεολογίες του 20ου αιώνα ήταν 1) Ο Φιλελευθερισμός (Αριστερός και Δεξιός) 2. Ο Κομμουνισμός (Μαρξισμός, Σοσιαλισμός, μαζί με τη σοσιαλδημροκατία) και 3) ο Φασισμός (Ναζισμός και άλλες παραλλαγές, όπως ο Εθνικοσυνδικαλισμός του Φράνκο, ο Περονισμός κ.α.). Αυτές οι τρεις ιδεολογίες πολέμησαν μεταξύ τους μέχρι θανάτου, δημιουργώντας στην ουσία όλη την αιματηρή ιστορία του 20ου αιώνα.



Για τον Dugin: “Η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία προϋποθέτει για να εμφανιστεί την εναντίωσή μας στον κυρίαρχο Μετα-Φιλελευθερισμό, στην Παγκοσμιοποίηση, στον Μεταμοντερνισμό, στο ‘Τέλος της Ιστορίας‘ και στην αδράνεια των πολιτικών διαδικασιών στην αυγή του 21ου αιώνα”. Με άλλα λόγια η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία του Dugin είναι μια “σταυροφορία” ενάντια στον Μεταμοντερνισμό, στη Μετα-βιομηχανική κοινωνία, στη φιλελεύθερη σκέψη και στην Παγκοσμιοποίηση. Το νέο θα προκύψει από τη ¨μεταφυσική των ερειπίων” και θα βασιστεί στον λίθο που εκείνοι απέρριψαν, αυτός θα γίνει ο “ακρογωνιαίος λίθος” του ευρασιατικού κόσμου”: “Το μέλλον της Ρωσίας βασίζεται στις προσπάθειες μας να αναπτύξουμε την Τέταρτη Πολιτική Θεωρία”, υποστηρίζει ο Dugin, που βλέπει την ιδεολογία του ως άρνηση, απόρριψη και σύνθεση ταυτόχρονα.



Στο κεφάλαιο με τίτλο “Η Οντολογία του Μέλλοντος” ο Dugin αναρωτιέται: “Υπάρχει το μέλλον;”, συμπληρώνοντας πως “η ύπαρξη αυτού που δεν έχει έλθει, που δεν έχει συμβεί ακόμη, είναι πολύ αμφισβητήσιμη”. Για τον ίδιο: “Η Ιστορία είναι η συνειδητοποίηση του παρελθόντος μέσα στο παρόν. Τα εξαφανισμένα γεγονότα συνεχίζουν να ηχούν στην πράξη της υπενθύμισης τους. Η Κλειώ και η Πολύμνια, οι Μούσες αντίστοιχα της Ιστορίας και του Χρόνου είναι αδελφές στην Ελληνική Μυθολογία. Αυτή η υπενθύμιση είναι απαραίτητη για να μας δώσει την αίσθησή μας του παρόντος”. Έτσι “το μέλλον είναι συνεχές στο παρόν… Είναι η ανεσταλμένη στιγμή της ύπαρξης, χωρίς ιστορία και χωρίς μια αίσθηση επίγνωσης και συνείδησης” γράφει ο Alexander Dugin. Και για τον ίδιο υπάρχουν δύο δυνατά αποτελέσματα στο ορατό μέλλον: 1. Είτε η Δύση θα χάσει την ταυτότητά της και θα μετατραπεί σε ρομπότ 2. Είτε θα προσπαθήσει να επιβάλει την Ιστορία της, την οποία αντιλαμβάνεται ως καθολική, καταστρέφοντας έτσι άλλους πολιτισμούς και κουλτούρες. Μπορεί η Δύση να καταφέρει να κλείσει την Ιστορία της, αλλά δεν θα καταφέρει όμως να κλείσει και την Ιστορία των άλλων. Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί ειδικά απ’ όσους αντιλαμβάνονται την “κρίση ταυτότητας” της Δύσης κι ανησυχούν βλέποντας μια Ρωσία που αναζητεί έναν μετα-αυτοκρατορικό ρόλο στο σύγχρονο κόσμο.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΜΚΟΣ

https://zenithmag.wordpress.com/2018/03/30/%ce%b7-%cf%84%ce%b5%cf%84%ce%b1%cf%81%cf%84%ce%b7-%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%b9%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%b7-%ce%b8%ce%b5%cf%89%cf%81%ce%b9%ce%b1/

Να Ζεί κανείς ή να μη Ζεί ΤΕΤΑΡΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ.

Alexander Dugin

απόσπασμα από την εισαγωγή του βιβλίου Τέταρτη Πολιτική Θεωρία. (μετάφραση : Αgartha Existe).

Στον σημερινό κόσμο η εντύπωση μεγαλώνει ότι η πολιτική έχει τελειώσει – τουλάχιστον η πολιτική που ξέραμε μέχρι τώρα. Ο φιλελευθερισμός πολέμησε πεισματικά τους πολιτικούς του αντιπάλους, που πρόσφεραν εναλλακτικές συνταγές – με τον συντηρητισμό, την παραδοσιοκρατία, τον φασισμό, τον σοσιαλισμό και τον κομουνισμό – και τελικά στο τέλος του 20ου αιώνα τους νίκησε όλους. Θα ήταν λογικό να υποθέσουμε ότι ενώ η πολιτική γινόταν Φιλελεύθερη και όλοι οι αντίπαλοι του Φιλελευθερισμού είχαν αποκοπεί στην περιφέρεια , ότι, θα ξεκινούσαν να ξανασκέφτονται στρατηγικές για να οργανώσουν ένα νέο μέτωπο : την περιφέρεια ενάντια στο κέντρο (Alain de Benoist). Όμως στις αρχές του 21ου αιώνα όλα ακολούθησαν ένα διαφορετικό σενάριο.

Ο Φιλελευθερισμός εμμένοντας στην ελαχιστοποίηση του πολιτικού, αποφάσισε μετά την νίκη του να αναδιατάξει την πολιτική ολοκληρωτικά, πιθανόν για να μην επιτρέψει δυνατότητες και πληροφορίες πολιτικών εναλλακτικών και να κάνει την κυριαρχία του αιώνια ή από την ολοκλήρωση των πολιτικών συζητήσεων, λόγω της έλλειψης εχθρών, που είναι απαραίτητοι, σύμφωνα με το Carl Schmitt, για την σωστή συγκρότηση μιας πολιτικής θέσης. Σε κάθε περίπτωση , ο φιλελευθερισμός οδήγησε στην ολοκλήρωση, το πακετάρισμα της πολιτικής. Την ίδια στιγμή ο ίδιος ο εαυτός του άλλαξε, μετακινούμενος από το πεδίο των ιδεών, των πολιτικών προγραμμάτων και δηλώσεων και εισήρθε στην πιο βαθιά σύνθεση της κοινωνικής πραγματικότητας, που έγινε φιλελεύθερη, όχι με έναν πολιτικό τρόπο αλλά με έναν «φυσικό», καθημερινό τρόπο. Σαν συνέπεια μια τέτοιας στροφής της ιστορίας, όλες οι πολιτικές ιδεολογίες που πολεμούσαν με πάθος η μία την άλλη , στο τελευταίο αιώνα έχασαν το αντίκρισμα τους. Ο συντηρητισμός, ο φασισμός και ο κομουνισμός μαζί με τις δευτεροβάθμιες παραλλαγές τους, έχασαν. Αλλά ο φιλελευθερισμός , νικώντας, γρήγορα μεταλλάχτηκε σε ένα τρόπο ζωής : καταναλωτισμός , ατομικισμός και σε μεταμοντέρνο τύπο κατακερματισμένου και υπο – πολιτικού όντος. Η Πολιτική έγινε βιο – πολιτική , αναδιατάχτηκε σε ένα ατομικό και υπο – ατομικό επίπεδο. Αποδεικνύεται ότι όχι μόνο οι ηττημένες πολιτικές ιδεολογίες αλλά και η πολιτική η ίδια έφυγε από την σκηνή – συμπεριλαμβανομένου και της φιλελεύθερης παραλλαγής. Για αυτό τον λόγο ο σχηματισμός εναλλακτικών εξαπλώνεται . Αυτοί που δεν συμφωνούν με τον φιλελευθερισμό βρίσκουν τον εαυτό τους σε μια δύσκολη κατάσταση : o νικηφόρος εχθρός διαλύθηκε και εξαφανίστηκε. Πολεμούν τον αέρα. Πώς λοιπόν μπορεί κάποιος να ασχοληθεί, συμμετέχει στην πολιτική , όταν η πολιτική δεν υπάρχει πια ;

Υπάρχει μόνο μία λύση : να εγκαταλείψει τις κλασικές πολιτικές θεωρίες – αυτές που έχασαν και αυτές που νίκησαν – να τεντώσει την φαντασία του , να κατανοήσει την πραγματικότητα του νέου παγκόσμιου κόσμου, να αποκρυπτογραφήσει σωστά την πρόκληση της μετανεωτερικότητας και να ζητήσει την ύπαρξη κάτι καινούργιου , πέρα από τις πολιτικές μάχες του 19ου και 20ου αιώνα. Μια τέτοια προσέγγιση είναι μια πρόσκληση στην ανάπτυξη της τέταρτης πολιτικής θεωρίας, απέναντι στον κομουνισμό , τον φασισμό και τον φιλελευθερισμό.
Για να προσεγγίσουμε την ανάπτυξη αυτής της τέταρτης πολιτικής θεωρίας , είναι απαραίτητο :
1) Nα σκεφτούμε πάλι την πολιτική ιστορία των τελευταίων αιώνων υπό νέες οπτικές, πέρα από τα πλαίσια των κυρίαρχων γραμμών και ιδεολογικών κλισέ των παλαιών ιδεολογιών.
2) Να συνειδητοποιηθεί η βαθιά δομή της παγκόσμιας κοινωνίας όπως εμφανίζεται στα μάτια μας.
3) Να διασαφηνιστεί σωστά το παράδειγμα της μετανεωτερικότητας
4) Τέλος, να οικοδομηθεί ένα αυτόνομο πολιτικό μοντέλο, που προσφέρει ένα τρόπο και ένα σχέδιο σε ένα κόσμο αδιεξόδων που ανακυκλώσει ατελείωτα τα «ίδια παλιά» (μετα-ιστορικότητα, όπως στον Baudrillard).

Aυτό το βιβλίο είναι αφιερωμένο ακριβώς σε τέτοιους σκοπούς, σαν μια εισαγωγή στην ανάπτυξη μιας τέταρτης πολιτικής θεωρίας μέσα από το παράδειγμα των τριών άλλων πολιτικών θεωριών και στις στενά συνδεόμενες θεωρίες του Εθνικο – μπολσεβικισμού και ευρασιανισμού. Αυτή η εισαγωγή δεν είναι ένα δόγμα , ένα τελειωμένο σύστημα, ένα ολοκληρωμένο σχέδιο. Είναι ένα κάλεσμα για πολιτική δημιουργικότητα, για παράφραση των διαισθήσεων και προαισθημάτων , μια ανάλυση νέων συνθηκών, και μια προσπάθεια για μια επανεξέταση του παρελθόντος.
Σκεφτόμαστε την Τέταρτη Πολιτική Θεωρία όχι σαν ένα προσωπικό έργο και υπόθεση του συγγραφέα αλλά μία τάση με ένα ευρύ φάσμα ιδεών, ερευνών, αναλύσεων, προγνώσεων και σχεδίων. Ο καθένας που σκέφτεται σε αυτή την τάση μπορεί να φέρει κάτι δικό του. Με τον ένα ή άλλο τρόπο όλο και περισσότεροι διανοούμενοι , φιλόσοφοι, ιστορικοί, μελετητές και στοχαστές ανταποκρίνονται σε αυτή την έκκληση.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το βιβλίο του επιτυχημένου Γάλλου διανοούμενου Alain de Βenoist «Ενάντια στον Φιλελευθερισμό» που εκδόθηκε στην Ρωσία από της εκδόσεις Αmfora , φέρει ως υπότιτλο : Για την Τέταρτη Πολιτική Θεωρία. Το πιο πιθανό, έχει πολλά να πει σε αυτό το θέμα και στην παλιά δεξιά και στην παλιά αριστερά – και ναι ακόμη επίσης και στους Φιλελεύθερους, που έχουν αντιληφθεί την ανάγκη για μια ποιοτική αλλαγή στην πολιτική τους πλατφόρμα , από την οποία η πολιτική εξαφανίζεται.
Για την χώρα μας, η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία έχει πέρα από όλα τα άλλα και μία μεγάλη πρακτική σημασία. Η πλειοψηφία των Ρώσων υποφέρει, βιώνει την ενσωμάτωση με την παγκόσμια κοινότητα δραματικά, σαν μία στέρηση της ταυτότητας. Η φιλελεύθερη ιδεολογία στην δεκαετία του ’90 σχεδόν απορρίφτηκε εξ’ ολοκλήρου από τον λαό. Αλλά μαζί με αυτό είναι διαισθητικά κατανοητό ότι το κάλεσμα στις μη φιλελεύθερες ιδεολογίες του 20ου αιώνα , στον κομουνισμό και τον φασισμό , στην κοινωνία μας είναι απίθανες γιατί αυτές οι ιδεολογίες ήδη απέδειξαν τους εαυτούς του ιστορικά ως αποτυχίες στην αντίθεση τους με τον φιλελευθερισμό , για να μην μιλήσουμε για το ηθικό κόστος του ολοκληρωτισμού τους.
Ως εκ τούτου, για να καλυφθεί αυτό το κενό, η Ρωσία χρειάζεται μια νέα πολιτική ιδεολογία. Ο Φιλελευθερισμός δεν τις ταιριάζει αλλά και ο κομουνισμός και ο φασισμός είναι ακατάδεκτοι. Οπότε, χρειαζόμαστε μια τέταρτη πολιτική θεωρία. Και αν για κάποιον αυτό είναι ένα ζήτημα ελεύθερης επιλογής, η υλοποίηση της πολιτικής βούλησης, η οποία μπορεί να κατευθύνεται τόσο στην ισχυροποίηση της όσο και την άρνηση της , για την Ρωσία αυτό είναι ένα ζήτημα ζωής και θανάτου, μια ερώτηση σαν αυτή του Άμλετ.

Αν η Ρωσία επιλέξει «να Zεί – να Είναι » αυτό σημαίνει αυτόματα την δημιουργία μια τέταρτης πολιτικής θεωρίας. Στην αντίθετη περίπτωση, αν επιμένει στο «να μην Ζει - να μην Είναι» και ήσυχα να αποσυρθεί από την ιστορική αρένα, να διαλυθεί μέσα στον παγκόσμιο κόσμο, δεν έρχεται στην ύπαρξη και ούτε κατευθύνεται από εμάς.

4pt
Europe
http://www.4pt.su/el/content/tetarti-politiki-theoria

THE FOURTH POLITICAL THEORY

Introduction to Alexander Dougin's Noomachia

 Michael Millerman