The origins of Pan-Africanism

Daria Platonova

Projects for African unification first appeared in the 19th century from the pen of Haitian authors Martin Robison Delany and Benito Sylvain. In the first half of the twentieth century, the most prominent leader of Pan-Africanism was Marcus Garvey. Marcus Garvey, of Jamaican origin, founded the Universal Association for the Improvement of the Negro Condition (UNIA) in the United States in 1914 and launched the Back to Africa project.

Interestingly, Muammar Gaddafi, the Libyan leader, was also among the Pan-Africanists who rejected the political ideologies that existed during the Cold War and later (communism, liberalism and fascism) and sought a new political theory. 

The main enemies of this pan-Africanism are the networks of the globalist George Soros. The new African leaders speak out against mass migration and for the return of all Africans to their historic homeland, whose greatness and prosperity they are called to revive on the basis of ancient African traditions and cultures.

Russia and China, the current poles of opposition to the West, are seen as logical allies in such a situation.

Sankara himself was a man of absolute integrity: he opposed any hegemony on the African continent, was inspired by the ideas of Fidel Castro and the Cuban revolution, and advocated a popular democratic revolution with anti- imperialists.

https://www.geopolitica.ru/en/article/pan-africanism-today-neocolonialism-multipolarity

The fall of an empire—the Lesson of Byzantium

Οι Ρώσοι έχουν την επίγνωση και την επαγρύπνηση που απουσιάζει από τους Νεοέλληνες...

 

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ “ΕΛΛΗΝ” ΚΑΙ “ΕΛΛΑΔΑ” ~ Πώς Η Δύση Επέβαλε Ότι Το Βυζαντινό Κράτος Δεν Ήταν Ελληνικό Για Να Αποκόψει Τον Ελληνισμό Από Την Αρχαιότητα

 Ήταν ένας καιρός όπου, από τον Kάβο - Mαταπά μέχρι το Δούναβη και από την Aδριατική ως τη Mαύρη Θάλασσα, Xριστιανός και Έλληνας ήταν λέξεις συνώνυμες. Oι σταυραετοί της Mάνης και τα καπλάνια του Mαυροβουνιού, τα ξεφτέρια του Σάβου και οι Mακεδόνες δέχονταν το όνομα Έλληνες πολύ καιρό ακόμη μετά τον θάνατο του Pήγα, του οποίου τους στίχους παραθέσαμε πιό πάνω…”

Η περιγραφή του Γάλλου (ιστορικού και περιηγητή) που μιλάει για την Oρθόδοξη Kοινοπολιτεία των Βαλκανικών λαών είναι χαρακτηριστική. Αυτή η κατάσταση είχε διαμορφωθεί υπό την εθναρχική και πνευματική καθοδήγηση του Οικουμενικού Πατριαρχείου και στα πλαίσια του Γένους των Ρωμηών (Pούμ μιλλέτ). Αυτή την Ελληνιστική υπερδύναμη ήθελε να αναστήσει και ο Καποδίστριας, αλλα και ο Μακρυγιάννης, ο οποίος έλεγε: “Να αναλάβομεν και να γένομεν και ένα όλοι οι ομόθρησκοι” (Στρατηγού Μακρυγιάννη “Οράματα και Θάματα”, Αθήνα 1983, σελ 177) καθώς και “Θα κάμωμεν το Ρωμαίικο” («Απομνημονεύματα», εκδ Μπάϋρον, σ.174).

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ “ΕΛΛΗΝ” ΚΑΙ “ΕΛΛΑΔΑ”

Οι λέξεις “Ελλην” και “Ελλάδα”, ήταν πλέον περιγραφικές της εθνότητας ΟΛΩΝ των κατοίκων των Βαλκανίων! Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, είχαν ελληνιστικό υπόβαθρο, αλλά εμείς, με την εμμονή στον εθνικισμό (λόγω της ηγεμονίας των ξένων, οι οποίοι δεν ήθελαν αναβίωση της Ρωμανίας), αναγκάσαμε τους υπόλοιπους λαούς να αυτονομηθούν, χάνοντας ίσως για πάντα την πολιτισμική ηγεσία των Βαλκανίων.

Το όνομα Ελλάδα στην αρχή της επανάστασης του 1821 βεβαίως ουδεμία σχέση είχε με τις φαντασιώσεις των σημερινών “αρχαιόπληκτων”. Ελλάδα σήμαινε τα Βαλκάνια. “Ο Μωρέας, η Ήπειρος, η Θεσσαλία, η Σερβία, η Βουλγαρία, τα νησιά του Αρχιπελάγους, εν ένι λόγω η Ελλάς άπασα έπιασε τα όπλα δια να αποτινάξει τον βαρύν ζυγόν των βαρβάρων”, λέει στην προκήρυξή του στο Ιάσιο (24-2-1821) ο Αλέξανδρος Υψηλάντης. Οι Σέρβοι και οι Βούλγαροι είναι “Έλληνες”. Το ίδιο λέει κι ο Θ. Νέγρης στο “Ανάπτυξις του νόμου της Επιδαύρου” στα 1824».

https://www.ksipnistere.com/2019/03/blog-post_374.html

Περί "ρωσοφιλίας" / Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Γιατί η Δύση αποκόπτει τον Ελληνισμό από τη βυζαντ...

Περί "ρωσοφιλίας"

Ναι οκ, συμφωνούμε:

"Οι Έλληνες πρέπει να αποβάλουμε επιτέλους το σύνδρομο των ξενικών κομμάτων. Ο μεγαλύτερος αντίπαλος οποιασδήποτε σκέψης είναι η ιδεοληψία, ειδικά όταν αυτή πρόσκειται επί ιδεών και πλαισίων όχι ενδογενών αλλά εισαγόμενων. Ο Έλληνας δεν δύναται να είναι ούτε ευρωπαϊστής, ούτε ατλαντιστής, ούτε ρωσόφιλος."

Αλλά για μια στιγμή. 

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Τα αντλαντιστής και ευρωπαϊστής είναι τουλάχιστον ουδέτερα αν όχι με θετικό πρόσημο. Αλλά ας δεχτούμε  είναι ουδέτερα. 

Το "ρωσόφιλος" όμως είναι ξεκάθαρα φορτισμένο αρνητικά. Κατά αναλογία θα έπρεπε να λέει "ευρασιανιστής". Αλλά ας δεχτούμε ότι αυτό εννοεί και του λείπει η έννοια.

Σε μια χώρα που όχι απλά κυριαρχούν οι, αλλά κυριαρχείται από, αντλαντιστές και ευρωπαιστές δεν είναι λίγο περίεργο να λες ότι ο Έλληνας δεν δύναται να είναι ούτε "ρωσόφιλος", δλ ευρασιανιστής;

Είναι σα να λες ότι δεν χρειάζεται να προσπαθήσουμε να εξισορροπήσουμε την υπερβολική δυτική, ευραντλαντική "επιρροή" στα καθ'ημάς με λίγο Ευρασιανισμό. Πώς όμως να γκένεν ατό; Ντεν γκένετε.

Πόσο μάλλον όταν τους άλλους τους δυτικόφιλους τους αποκαλείς με την ουδέτερη προς θετική έννοια.

Κι όλα αυτά από έναν αρθρογράφο που, θεωρώ, ότι και ειλικρινής είναι και εμφανώς δεν του αρέσει που "η Δύση αποκόπτει τον Ελληνισμό από τη βυζαντινή παράδοση"!

Φανταστείτε δλδ πόσο αντικειμενικοί και ίσων αποστάσεων είναι όλοι εκείνοι οι λυσσασμένοι αντιβυζαντινοί (φι)λελέδες.

Και μιας και πιάσαμε τα της γλώττας λανθάνουσας. 

Στην Ιταλία όσοι αντιτίθενται στο ΝΑΤΟ λένε 

"έξω η Ιταλία από το ΝΑΤΟ". 

Στην Ελλάδα λέμε 

"έξω το ΝΑΤΟ από την Ελλάδα".

Γλώττα λανθάνουσα λέγει τ' αληθή...

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Γιατί η Δύση αποκόπτει τον Ελληνισμό από τη βυζαντ...:   Θεόδωρος Ράκκας Όταν δημιουργήθηκε το σύγχρονο ελλαδικό κράτος, στην Ευρώπη κυριαρχούσε, ελέω Διαφωτισμού, ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό, πο...

Huntington’s Error And The Rise Of Russia

«Russia is a powerful and diplomatically fortunate force· she does not pose a threat to its neighbors or to Europe. But her defensive position must be impressive enough, to prevent any possible aggression against her» (Tsar Nicholas I).

May 29, 2019

By Ioannis Fritzalas – Geopolitical Analyst

The world community is going through one of the most crucial and nodal periods in the history of humanity. All it takes is a single glimpse on the developments, concerning the Ukraine, Syria, Iran, Venezuela and Turkey, namely the five main pieces in the mosaic of the international competition between the United States and the strategic partnership of the Russian Federation and China. Whatever the ideological/political direction of the observer of the international developments may be, a clear and objective outlook of the situation does not allow controversies: the strategic monarchy of the United States is in the process of its decomposition, inaugurating the inception of a new historical period for mankind, the so-called post-western era.

The gradual emergence of a multipolar international system and the formation of new centers of economic and political power perplex both the structure and the interpretation of international relations. Beyond any doubt, the global power and development potential is becoming decentralized, and is shifting towards the Asia-Pacific Region, eroding the global economic and political dominance of the traditional western powers, reinforcing alternative centers of power, under the influence of the Russian Federation and China.

Obviously, the structure of the international status quo, based on the strategic monopoly of the USA, is in serious jeopardy, for the first time since the initiation of the post-soviet era. A contingent collapse of the American militaristic empire , followed by the social instability and political violence, that Prof. Peter Turchin has predicted for the USA and Western Europe, will presumably bring about unpredictable consequences at global level (including the revision of the existing political boundaries), aiming at the deterrence of the impending multipolar world order and the states that support it, as well as the destabilization of the Russian Federation and the containment of its recovery in the international scene, as a leading global power.

Furthermore, we cannot underestimate the extent of the undermining of Russia’s vital interests by the West, as well as the subsequent escalation of the polarization between the two warring sides. According to the Foreign Policy Concept of the Russian Federation, the attempts made by western powers to maintain their positions in the world, including by imposing their point of view on global processes and conducting a policy to contain alternative centers of power, are detrimental to the long-term interests of all sides, run counter to the growing need for cooperation and lead to both a greater instability in international relations and growing turbulence on the global and regional levels.

The – undoubtedly – failed Euroatlantic architecture keeps adopting an obsolete Cold War mentality, which does not represent the strategic conception of a rational decision maker, but the irrational “modus operandi” of an obscure international elite (established on the “unholy collusion” between the US military-industrial complex and the anti-Semitic Saudi-Zionist alliance) that determines the political direction of the West, through the manipulation of its technocratic leaders, with the aim to preserve privileges that are against the global prosperity, freedom, stability and peace.

The dynamic recovery of the Russian Federation, which, according to the last leader of the Soviet Union, Mikhail Gorbachev, may conclude in the establishment of a union of the former Soviet states, in the former borders, with the same members and on the basis of free will, poses a serious threat to the perpetuation of those privileges.

It is not surprising, therefore, that the core of the contemporary Western political and geopolitical worldview is the widespread Russophobic prejudice, according to which Putin’s Russia is an enemy of the European system of values and the Western civilization. Could it be right? The necessity for a deeper understanding of both the Russian foreign policy and the strategic culture in general is more timely than ever.

In order to draw a definite conclusion, we need to acknowledge and examine the fundamental priorities of the Russian foreign policy and strategy. In accordance with the Foreign Policy Concept Of The Russian Federation and the Russian National Security Strategy, the key priorities set by the Russian leadership, within the framework of an integrated strategic planning, are indicatively the following:

"Οι Ρώσοι είναι η υπόσχεση ενός πολιτισμού που θα έρθει, καθώς οι βραδινές σκιές απλώνονται στη Δύση".

"Οι Ρώσοι είναι η υπόσχεση ενός πολιτισμού που θα έρθει, καθώς οι βραδινές σκιές απλώνονται στη Δύση".

"Στην Ρωσσία θα αντικατασταθεί (ο σοσιαλισμός)  από μια νέα μορφή τσαρισμού, το μόνο εφικτό σύστημα για ένα λαό που διαβιεί κάτω από αυτές τις συνθήκες. Πολύ πιθανόν, αυτος ο τσαρισμός να θυμίζει το πρωσσικό σοσιαλιστικό σύστημα πιο στενά από τον κοινοβουλευτισμό. Αλλά το μέλλον των ασυνείδητων δυνάμεων της Ρωσσίας δεν έγκειται σε λύσεις σε πολιτικά και κοινωνικά διλήμματα αλλά στην επικείμενη γέννηση μιας Νέας Θρησκείας, της τρίτης που θα αναδειχθεί από την μήτρα του Χριστιανισμού, όπως ο Γερμανικός- Δυτικός πολιτισμός ασυνείδητα συνέλαβε την δεύτερη μορφή Χριστιανισμού κατά το 1000μΧ. Ο Ντοστογιέφσκι είναι ένας από τους προφήτες αυτής της νέας πίστεως. Μέχρι στιγμής είναι ανώνυμη, αλλά ήδη έχει αρχίσει να εισέρχεται σε μια ήσυχη και απείρως απαλή δύναμη."

Όσβαλντ Σπένγκλερ,

Πρωσσισμός και Σοσιαλισμός

Δείτε τις παρόμοιες αναλύσεις στο θέμα της θέσης της Ρωσίας στον σύγχρονο Πολυπολικό Κόσμο και ειδικά στο ζήτημα της  έλειψης απήχησης της ως εναλλακτικός στην Δύση Πολιτισμικός Πόλος από δύο εξαιρετικούς (και γεωστρατηγικους) αναλυτές. (Όχι σαν κάτι δικούς μας που κάθε λίγο και λιγάκι καταρρέουν την Τουρκία και τελικά μένουν με τον αγωγό στο χέρι) 

Tim Kirby 

Why is Russia losing the Infowar? - Q&A

Syriana Analysis

Can Russia ever be a Superpower again?

Role of Russia in the World pt.2 (Answers to Viewers)

 

Η ακαταμάχητη άνοδος του πολιτισμικού κράτους

 

Ο δυτικός φιλελευθερισμός δεν έχει απάντηση στις γεμάτες αυτοπεποίθηση δυνάμεις που νιώθουν υπερηφάνια για τις πολιτιστικές τους ρίζες

 ARIS ROUSSINOS

Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και στο εσωτερικό της αμερικανικής αυτοκρατορίας, η κατάρρευση της ισχύος των ΗΠΑ στο εξωτερικό και η αυξανόμενη δυσμένεια με την οποία αντιμετωπίζεται ο ευρωπαϊκός πολιτισμός στις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες δεν προοιωνίζονται κάτι καλό για τη μακροπρόθεσμη επιβίωση ενός συνεκτικού δυτικού πολιτισμού. Αν η Δύση, όπως και ο φιλελευθερισμός, είναι σε αυτό το στάδιο απλώς μια δικαιολογητική ιδεολογία για την αμερικανική αυτοκρατορία, τότε θα αναγκαστούμε να την αντικαταστήσουμε με κάτι άλλο αρκετά σύντομα. Είναι ακριβώς αυτό το πρόβλημα του προσδιορισμού του τι θα είναι αυτή η αντικατάσταση που θα καθορίσει την πολιτική της Βρετανίας και της Ευρώπης για το υπόλοιπο της ζωής μας. Οι γηράσκοντες φιλελεύθεροι ιδεολόγοι της Ευρώπης, η ξεθωριασμένη γενιά του 1968 που κυριάρχησε στην πολιτική μας για τόσο πολύ καιρό, δεν φαίνεται να έχουν απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα- μάλιστα, δεν φαίνεται καν να συνειδητοποιούν, ακόμη και τώρα, ότι αυτά τα ερωτήματα υπάρχουν. 

Μόνο όταν βλέπουμε τον Μακρόν να αγωνίζεται να συσπειρώσει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό για την επερχόμενη εποχή των αυτοκρατοριών, ή όταν παρατηρούμε Ευρωπαίους ισχυρούς άνδρες όπως ο Βίκτορ Όρμπαν, ο οποίος χαιρετίζεται από πολλούς αγγλοσαξονικούς συντηρητικούς ως ο σωτήρας του δυτικού πολιτισμού, να καταφέρεται εναντίον της Δύσης με όλο το πάθος και τη μανία ενός αντιαποικιακού επαναστάτη, βλέπουμε αναλαμπές ενός μέλλοντος πιο παράξενου και πιο σύνθετου από ό,τι επιτρέπει ο σημερινός πολιτικός μας λόγος. Όταν βλέπουμε την Πολωνία να επιβάλλει τη μελέτη των λατινικών στα σχολεία για να εμφυσήσει στους μαθητές την κατανόηση "των λατινικών ριζών του πολιτισμού μας", ή τον νεαρό ανερχόμενο αστέρα της ολλανδικής ριζοσπαστικής δεξιάς Thierry Baudet να υποστηρίζει ότι ζούμε μια "ευρωπαϊκή άνοιξη", "αντίθετη με το πολιτικό φάσμα που κυριαρχεί στη Δύση από τη Γαλλική Επανάσταση, ", η οποία "θα αλλάξει την κατεύθυνση που θα πάρουν όλες οι χώρες μας στις επόμενες δύο γενιές", διακρίνουμε, όπως ακριβώς και στις διαδηλώσεις της BLM ή στην εξάπλωση της αμερικανικής πίστης της κοινωνικής δικαιοσύνης στους δρόμους και τα πανεπιστήμιά μας, τα πολιτικά πεδία μάχης για το μέλλον της Ευρώπης.

Η πιο οξυδερκής κριτική της θέσης του Huntington για τους πολιτισμούς ήταν πάντα ότι οι πιο αιματηρές αντιπαραθέσεις ήταν εντός των πολιτισμών και όχι μεταξύ τους. Στη νέα εποχή του πολιτισμικού-κράτους, ίσως η μεγαλύτερη πρόκληση για την κοινωνική μας αρμονία δεν θα προέλθει από τους αμφισβητίες πέρα από τα πολιτισμικά μας σύνορα, αλλά από τη μάχη στο εσωτερικό τους για να καθορίσουν ποιον και τι υπερασπίζονται.

https://unherd.com/2020/08/the-irresistible-rise-of-the-civilisation-state/?=refinnar

Η ανάδυση του πολυπολικού κόσμου

«Δίπλωσε σε λαδόχαρτον τον πρόεδρον των ΗΠΑ ο τούρκος»

Γράφει ο Μιχαήλ Στρατουδάκης.   

Αυτά που αναφέρουν οι Ελληνικές Τηλεοράσεις για να φαίνεται ότι ο τούρκος πρόεδρος ευρέθη χαμένος στην σύσκεψη των G-20 στην Ρώμην είναι μάλλον ανακρίβειες. Στους υποτίτλους σημείωναν: «Τριπλό χαστούκι στον Ερντογάν από τον Μπάϊντεν»!! Λόγια του αέρα. Ο Ερντογάν κέρδισε. Η πρώτη νίκη ήταν ότι ανάγκασε τον Μπάϊντεν να τον δεχθεί σε συζήτηση κάτι το οποίον δεν ήταν στο πρόγραμμα. Και κατά την λήψη της αναμνηστικής φωτογραφίας που λαμβάνεται στην αρχήν των εργασιών, παραβιάζοντας το πρωτόκολλον και «με το έτσι θέλω» εκινήθη μόνος ενώ οι πάντες ήταν σε ακινησίαν, βάδισε προς το μέρος του αμερικανού προέδρου και υποθέτομεν ότι του είπε.

Φρόντισε να τα πούμεν κατ΄ ιδίαν αμέσως.

Και γύρισε στην θέση του για την φωτογραφίαν. Πράξη μεγάλης τόλμης και περιφρονήσεως όλων. Και πέτυχε ενώ δεν υπήρχε αυτός ο προγραμματισμός!

Σε κάποια στιγμήν συναντήθηκαν σε απόλυτα εγκάρδιον κλίμα και αυτά που κυκλοφορούσαν από καιρόν ότι υπάρχει διάσταση μεταξύ των δύο χωρών πήγαν περίπατον! Δόθηκε στην δημοσιότητα ότι του είπε για το πολεμικόν σύστημα S-400. Ήταν επόμενον. Ότι του είπε για τον σεβασμόν των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και για ηρεμίαν στην ανατολικήν Μεσόγειον! ΟΙ παρατηρήσεις αυτές από το ένα αυτί μπήκαν στον Ερντογάν και από το άλλο βγήκαν. Δημοσιοποιήθηκε ότι ομίλησαν για την Λιβύην, για το Αρτζεμπαϊζάν, για την Συρίαν. Και για αυτά ο τούρκος δεν έδωσε καμμίαν σημασίαν. Για τις διμερείς σχέσεις άκουσε αρκετά αλλά ζήτησε περισσότερα. Και θα πετύχει πολλά!

Θα πάρει και τα αεροπλάνα που δήθεν του αρνήθηκαν!

Είχε δε εγκάρδιες συνομιλίες και με δεκάδες άλλους Αρχηγούς Κρατών όπως με τον Μακρόν που ήταν στα μαχαίρια και τον παρετήρησε λέγοντας, τι έδωσες αεροπλάνα σ’ αυτούς τους πτωχευμένους;;

Μονίμως οι αναλυτές που παρουσιάζονται στις Ελληνικές Τηλεοράσεις τον κατακρίνουν και λένε ότι είναι πιεσμένος στο εσωτερικόν και ξεσπά στην Ελλάδα. Το σωστόν είναι ότι κάνει μεθοδικόν κατακτητικόν πόλεμον εναντίον της Ελλάδος και κερδίζει! Έχει χαρτογραφήσει ολόκληρον το Αιγαίον Πέλαγος και εμείς κοιμώμεθα. Θεωρεί δικόν του το Μισόν Αιγαίον και εμείς δεν αντιδρούμεν. Οι παραβιάσεις του εναερίου χώρου σ’ αυτό αποβλέπουν. Διεκδικεί πετρέλαια στην ανατολικήν Μεσόγειον όπου δεν έχει κανένα δικαίωμα και θα το πετύχει.

Ποίος θα αντιδράσει;; Κανείς. Όπως δεν αντέδρασε και ο Πρόεδρος των ΗΠΑ στην απαίτησή του. Κατ’ αυτόν τον τρόπον επιβάλλεται σε όλους χωρίς να το αντιληφθούν. Και οι δικοί μας ομιλούν για αποτυχίαν! Ας κοιτάξουν την όλην υπόθεση από ουδετέρας σκοπιάς!

Ταύτα έδοξε ημίν.

Πηγή

Τι θα συμβεί στην Αθήνα αν πληγεί η Αλεξανδρούπολη

Καμία άλλη χώρα του ΝΑΤΟ δεν έχει διαθέσει στους Αμερικανούς τόσο πολλές στρατιωτικές βάσεις, όσες ετοιμάζεται τώρα να εκχωρήσει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

14 Οκτωβρίου 2021

Δεν υπάρχει ούτε μία (αρ. 1) χώρα του ΝΑΤΟ που να έχει διαθέσει στους Αμερικανούς τόσο πολλές στρατιωτικές βάσεις, να τους έχει εκχωρήσει πρακτικά όλο το έδαφος της χώρας, όσες ετοιμάζεται τώρα να εκχωρήσει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, των κ.κ. Μητσοτάκη και Δένδια.

Τη στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο, οι εφημερίδες αναφέρουν, κατόπιν διαρροών από το υπουργείο Εξωτερικών, ότι οι Αμερικανοί θα μας δώσουν σε αντάλλαγμα της αυτοκατάργησης του ελληνικού κράτους μια ακόμα επιστολή, όπως αυτές του Κίσσινγκερ και του Πομπέο, που απεδείχθησαν άνευ οποιασδήποτε αξίας, ότι μας εγγυώνται τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.

Αν τα πράγματα έχουν έτσι, και πιθανότατα έχουν, πρέπει να σημειώσουμε ότι και η Τουρκία ακόμα μπορεί να υπογράψει τέτοιες επιστολές. Δεν αμφισβητεί την ύπαρξη της Ελληνικής Δημοκρατίας και των κυριαρχικών της δικαιωμάτων. Η διαφορά Αθήνας και Άγκυρας δεν συνίσταται στο αν υπάρχουν κυριαρχικά δικαιώματα, συνίσταται στο ποια είναι αυτά. Αν δηλαδή καλώς ασκούμε κυριαρχία στα νησιά του Αιγαίου και στη Γαύδο και αν έχουμε δικαίωμα να τα εξοπλίζουμε. Μάλιστα, αυτές οι τουρκικές διεκδικήσεις έχουν τεθεί όχι μόνο με την ανοχή, αλλά με την υποκίνηση των ίδιων των Ηνωμένων Πολιτειών (!). Επ΄αυτών των διαφορών η Ουάσιγκτον έχει μονίμως τηρήσει στάση ουδετερότητας, παρεμβαίνοντας μάλιστα στα Ίμια το 1996, τα κατέστησε επισήμως, με τη σύμφωνη γνώμη της κυβέρνησης Σημίτη και Πάγκαλου, ζώνη αμφισβητούμενης κυριαρχίας.

Το μόνο κράτος στην περιοχή του οποίου όντως αμφισβητείται ακόμα και η νομιμότητα της ύπαρξής του και κατ’ επέκτασιν η ύπαρξη κυριαρχικών δικαιωμάτων είναι η Κυπριακή Δημοκρατία. Και αυτή φρόντισαν να την αποκλείσουν οι κ.κ. Μητσοτάκης και Δένδιας από την ελληνογαλλική συμφωνία, όχι μόνο υπονομεύοντας την αρχικά καλή ιδέα μιας στρατηγικής προσέγγισης με τη Γαλλία, αλλά προκαλώντας και νέους σοβαρούς και μακροχρόνιους κινδύνους για τον ελληνισμό και στην Ελλάδα και στην Κύπρο.

Η στρατηγική λειτουργία των αμερικανικών βάσεων

Στο προηγούμενο άρθρο μας, εξετάσαμε τη στρατηγική λειτουργία των νέων βάσεων που εγκαθιστούν οι Αμερικανοί στην Ελλάδα και που είναι διπλή:

Η προετοιμασία πολέμου κατά της Ρωσίας

Ο νέο-αποικιακός έλεγχος της Ελλάδας, των ενόπλων δυνάμεων και των υπηρεσιών της και η σταδιακή ολοκλήρωση της μετατροπής τους από όργανο υπεράσπισης της Ελλάδας σε εργαλείο των “Προστατών” της.

Εξετάσαμε επίσης τη στρατηγική σημασία που έχει η Αλεξανδρούπολη σε αυτή τη διαδικασία λόγω της εγγύτητάς της προς την Κριμαία και του μικρού χρόνου πτήσης των πυραύλων μεταξύ της Θράκης και της χερσονήσου αυτής, που καθιστούν τη βάση αυτή αντικειμενικά στόχο πρώτης προτεραιότητας σε περίπτωση σύρραξης στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας και των Βαλκανίων.

Το παραμύθι της σύνδεσης της Εθνικής Άμυνας με την περίφημη Παραγωγική Ανασυγκρότηση

Την Παραγωγική Ανασυγκρότηση που τελικά δεν θα 'ρθει ούτε με της Μπελαρά και καλά. Γιατί δήθεν μας στριμώχνει ο χρόνος, αλλιωώς θα συναρμολογούνταν στα ελληνικά ναυπηγεία. 

Και γιατί Μπελαρά με 5+ δις κι όχι S400 με δύο; 

Γιατί το πρώτο είναι επιθετικό όπλο και - ααν και εφοόσον πλήρως εξοπλισμένο - θα μπορεί να χτυπάει βαθειά μέσ' την Τουρκιά, απειλώντας την μη τυχόν και φύγει οριστικά από το δυτικό μαντρί. Ενώ το δεύτερο αμυντικό και αφορά και ( θα μπορούσε να ) εξυπηρετεί τα αμυντικά συμφέροντα του Ελληνικού Λαού και μόνο, ανεξάρτητα από το σε ποιό μαντρί ανήκει η Τουρκία.

Η ψηλομύτικη νοοτροπία της ελληνικής ελίτ

Και άντε και καλά μας πιέζει ο χρόνος και δεν προλαβαίνουμε να αξιοποιήσουμε τα τρία δις για την Παραγωγική Ανασυγκρότηση της χώρας μέσω της Αμυντικής Βιομηχανίας και των Ναυπηγείων. Μα η περίφημη Παραγωγική Ανασυγκρότηση δεν είναι κάτι που μπορεί να ξεκινήσει με την εξεζητημένη υψηλή τεχνολογία των προηγμένων σύγχρονων αμυντικών συστημάτων. Η Παραγωγική Ανασυγκρότηση ξεκινά με την Αγρο-Διατροφική Αυτάρκεια. 

Ζήτησε η ελληνική κυβέρνηση τη συνεργασία της Γαλλίας για την παραγωγική ανασυγκρότηση της Ελληνικής Υπαίθρου με βάση το μοντέλο της εύρωστης αγροτικής τάξης των Γάλλων αγροτών και των πλήρως ανεπτυγμένων αγροκτημάτων τους; Ζήτησε τεχνογνωσία για τα αμπέλια, τις λεβάντες, την κτηνοτροφία, την τυροκομεία; Ζήτησε έστω να καθιερωθεί ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα εποχικής απασχόλησης νέων Ελλήνων στην συγκομιδή των γαλλικών προϊόντων ή αυτά είναι μπανάλ, "μπας κλας", για Αλβανούς και λοιπούς Βαλκάνιους; Μήπως ζήτησε κάποιο πρόγραμμα παροχής υποτροφιών τότε; Μπα; Μήπως τότε έκλεισε κάποια συμφωνία εξαγωγής ελληνικών προϊόντων στη Γαλλία; Μήπως ζήτησε μια κάποια μεσολάβηση του Μακρόν στην Ευρώπη για χαλάρωση της (μετά)μνημονιακής οικονομικής πολιτικής; Επιστροφή Αρχαιοτήτων; 

Μήπως στις συμφωνίες με το Ισραήλ είχαν συμπεριλάβει μεταφορά τεχνογνωσίας αφαλάτωσης θαλασσινού νερού προς την Ελλάδα από τους Ισραηλινούς; Δεν είναι το νερό γεωστρατηγικής σημασίας; Μήπως μεταφορά τεχνογνωσίας εντατικής θερμοκηπιακής υδροπονικής καλλιέργειας; Το Ισραήλ με έκταση σαν την Πελοπόννησο και αγροτική παραγωγή υπερδιπλάσια και βάλε της Ελλάδας... Δεν είναι αυτό το περίφημο Ισραηλινό μοντέλο που θέλουμε να μιμηθούμε;

Στενάζουν οι Έλληνες Αγρότες - ό,τι απέμεινε - και κυρίως της Βορείου Ελλάδος από το εμπάργκο στην Ρωσία, που στην ουσία είναι εμπάργκο κατά των ελληνικών και κυρίως βορειοελλαδικών προϊόντων, μιας και η Ρωσία ήταν η κύρια αγορά τους. Μήπως τώρα που θα δώσουμε τα 5+ δις για να αμυνθούμε και καλά από την τουρκική επιθετικότητα θα πάψουν να αγοράζουν οι Τούρκοι έμποροι κοψωχρονιά τα βορειοελλαδικά αγροτικά προϊόντα για τα μεταπουλήσουν στην Ρωσία, εισπράττοντας την εμπορική υπεραξία αντί των Ελλήνων; Αν παίρναμε τους S400 θα μπορούσαμε να τους ξεπληρώσουμε εν μέρει και σε αγροτικά προϊόντα...

Υπάρχει άλλο κράτος της Ευρώπης, πέραν της Ελλάδας, που να μην δέχτηκε ποτέ επίθεση από την Ρωσία (ή την Σοβιετία) και να την αντιμετωπίζει σαν προαιώνιο εχθρό, όπως οι χώρες της Βαλτικής, όταν ακόμα και η Ουγγαρία - για να μη μιλήσουμε για την ίδια την γερμανία... - έχει εξομαλύνει τις σχέσεις της; Μετά σας φταίει ο Ντούγκιν και ο ευρασιατικός φίλο-τουρανισμός του! Λες και ο Ελληνισμός δεν αφομοίωσε αμέτρητα ευρασιαρικά κύματα τουρανο-αλταικών συμπεριλαμβανομένων. Πώς είπατε; Συμμαχία με την Ρωσία θα σήμαινε συμμαχία και με την Τουρκία; Γιατί τώρα η Τουρκία τί είναι; Γιατί είναι προτιμότερα 5+ δις στην Γαλλία, χωρίς παραγωγική ανασυγκρότηση, για να απειλεί τους Τούρκους μη τυχόν και φύγουν από το μαντρί κι όχι 2 δις στην Ρωσία και με αγροτικές εξαγωγές για να εξισορροπεί και να συγκρατεί τους Τούρκους;

Και για να επιστρέψουμε στον υπεροπτικό σνομπισμό της ελληνικής ελίτ. Το ότι αυτή δεν εκπροσωπεί τον Ελληνικό Λαό παρά μονάχα τον εαυτό της φαίνεται από την αμυντική της νοοτροπία: Αγορά πανάκριβων οπλικών συστημάτων που μοιάζουν περισσότερο με γεωστρατηγική φορουποτέλεια παρά με Αμυντική Στρατηγική.

Το μοντέλο της Χεζμπολάχ το σκέφτηκαν ποτέ;

Το μοντέλο του πιο αδύναμου που Αντιστέκεται στον πιο ισχυρό; Έχει η Χεζμπολάχ πέντε δισεκατομμυριάκια στην άκρη για το αμυντικό της μπάτζετ ή το μοντέλο της στηρίζεται στην Παλλαϊκή Άμυνα - Ολική Κινητοποιήση, μια Οργανική δλδ σύνδεση των Παραγωγικών Δυνάμεων της Κοινωνίας (ή και των Κοινοτήτων) με τις Ένοπλες Δυνάμεις και τα οπλικά συστήματα τεχνολογίας αιχμής μεν "αντάρτικα" και οικονομικότερα δε; Μάλλον Όχι. Γιατί ένα τέτοιο μοντέλο απαιτεί ριζικό επαναπροσδιορισμό των πάντων. Της ίδιας της κυρίαρχης κουλτούρας και νοοτροπίας που διέπει την ελληνική κοινωνία, διαρκώς αναπλασόμενη κατ' εικόνα και ομοίωση της ομώνυμης ελίτ και τη ροπή της προς τη σήψη.

Παραγωγική Ανασυγκρότηση; Παλλαϊκή Άμυνα; Αγρο-Διατροφική Αυτάρκεια; Επιστροφή στο Εθνικό Νόμισμα; Εθνική Ανεξαρτησία; Λαϊκή Κυριαρχία;  Πού ζεις ρε φίλε; Θα μας πάτε 500 χρόνια πίσω. Δεν θα μπορούμε να αγοράσουμε Άϊφον...

Πόσο μάλλον όταν οι δυνατότητες της Ελλάδας είναι, θεωρητικά τουλάχιστον, αρκετά ευρύτερες της λιβανέζικης αντιστασιακής οργάνωσης και θα μπορούσε να συνδυάσει S400 και Παλλαϊκή Άμυνα. Ή μήπως δεν είναι; Γιατί στην πραγματικότητα η λιβανέζικη αντιστασιακή οργάνωση είναι πιο ανεξάρτητη Πολιτική Οντότητα από την Ελληνική Δημοκρατία;

Τα εργαλεία για την επικράτηση του ευρωατλαντικού συστήματος, Μέρος Ά: Το Ισλάμ, η Αραβική Άνοιξη και το Αφγανιστάν

https://kinhma.com/kinima-ola-ta-arthra/2020/ta-ergaleia-gia-tin-epikratisi-toy-eyroatlantikoy-systimatos-meros-a-to-islam-i-araviki-anoixi-kai-to-afganistan/

Το θεωρητικό υπόβαθρο του ανταγωνισμού Ρωσίας/Κίνας και ΗΠΑ

Ξεκινώντας το άρθρο είναι απαραίτητο να κάνουμε μία πολύ σύντομη αναφορά στην αγγλοσαξωνική γεωπολιτική σχολή, η οποία δεν είναι η μόνη θεωρητική προσέγγιση, αλλά οι αντιλήψεις της έχουν περάσει σε ένα μεγάλο βαθμό αυτούσιες από την αυτοκρατορία της Μεγάλης Βρετανίας στους ευρωατλαντικούς θεσμούς που έχoυν ως κύριο πυλώνα τις ΗΠΑ. Με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσει να γίνει αντιληπτό πάνω σε ποια μοτίβα κινείται η στρατηγική του συστήματος, ποιες είναι οι επιδιώξεις, αλλά και τα εργαλεία που μπορεί να χρησιμοποιήσει.

Ένας από τους πρώτους στοχαστές στον αγγλοσαξωνικό χώρο θεωρείται ο πλοίαρχος Alfred Mahan, ο οποίος με το βιβλίο «Η επιρροή της ναυτικής δύναμης στην ιστορία 1600-1783» διατύπωσε την άποψη πως η πραγματικά μεγάλη δύναμη πρέπει να είναι θαλάσσια και εμπορική, ενώ πρέπει να ελέγχει την διώρυγα του Σουέζ και του Παναμά. Στην συνέχεια, ο μεγαλύτερος θεμελιωτής της σχολής αυτής, ο Halford Mackinder, ο οποίος στα βιβλία του «The Geographical Pivot of the History» και «Democratic Ideal and Reality», διατύπωσε αντίθετη άποψη, πως το πλεονέκτημα το έχει όποιος διοικεί την Pivot Area/Heartland (Κεντρική Γη), δηλαδή το κεντρικό τμήμα της Ευρασίας, καθώς με την ανάπτυξη της τεχνολογίας και των σιδηροδρόμων η πλάστιγγα θα έγερνε στις χερσαίες δυνάμεις. Γνωστή είναι η φράση του Mackinder στην οποία περικλείεται η θεωρία του: «Όποιος ελέγχει την Ανατολική Ευρώπη κυβερνάει την Pivot Area/Heartland (Κεντρική Γη). Όποιος κυβερνάει την Pivot Area/Heartland (Κεντρική Γη), ελέγχει την Παγκόσμια Νήσο (την Ευρασία, World Island), Όποιος ελέγχει την Παγκόσμια Νήσο (Ευρασία, World Island) κυβερνάει ολόκληρο τον Κόσμο» (βλέπε Χάρτη 1). Κατά τον Mackinder η κυριαρχία της Heartland θα απέβαινε εις βάρος της εσωτερικής ή εξωτερικής ημισελήνου (Inner or marginal crescent), δηλαδή των περιοχών που βρέχονται από ανοικτές θάλασσες, γι’ αυτό προέτασσε την συνεχή εμπλοκή της Μεγάλης Βρετανίας ώστε το Pivot Area/Heartland να μην περιέλθει κάτω από τον πλήρη έλεγχο της Ρωσίας.

Χάρτης 1: Η θεώρηση του Mackinder

Ο τρίτος στοχαστής για τον οποίο θα μιλήσουμε είναι ο Nicholas John Spykman, ο οποίος συνδύασε τις θεωρίες των Mahan και Mackinder. Στο βιβλίο του «Η γεωγραφία της ειρήνης» υποστηρίζει πως η γεωγραφική απομόνωση της Pivot Area/Heartland αποτελεί μειονέκτημα και όχι πλεονέκτημα της χερσαίας δύναμης, ενώ βαρύνουσας σημασίας ήταν το Rimland (περιφερειακά εδάφη ή στεφάνη), περιοχή που ταυτίζεται με την εσωτερική ημισέληνο του Mackinder, ο έλεγχος της οποίας εμποδίζει την έξοδο της μεγάλης χερσαίας δύναμης στις θερμές θάλασσες (βλέπε Χάρτη 2). Για τον Spykman «όποιος ελέγχει το Rimland κυβερνά την Ευρασία, και όποιος κυβερνάει την Ευρασία ελέγχει τις τύχες του κόσμου». Γι’αυτό οι ΗΠΑ πρέπει να ελέγχουν την στεφάνη ώστε να είναι η παγκόσμια υπερδύναμη.

Χάρτης 2: Η θεωρία του Spykman

Επεκτείνοντας τις θεωρήσεις αυτών των στοχαστών οι σύγχρονοι αναλυτές, όπως οι Kennan, Brzezinski, Kissinger κ.α., προσπάθησαν να ανασχέσουν την Σοβιετική επέκταση ισχύος. Καθόλου τυχαίο ότι τρεις από τις μεγαλύτερες συκγρούσεις στην εποχή από το 1945 μέχρι και την πτώση της ΕΣΣΔ, ο πόλεμος της Κορέας, η επέμβαση των ΗΠΑ στο Βιετνάμ και η επέμβαση της ΕΣΣΔ στο Αφγανιστάν, έλαβαν χώρα στο Rimland. Σημειώνουμε πως και η περιοχή της Μέσης Ανατολής, η οποία βρίσκεται συνεχώς σε ανάφλεξη βρίσκεται στην ζώνη του Rimland, και πέραν των υδρογοναθράκων, προσφέρει εμπορικές οδούς και πρόσβαση στις θερμές θάλασσες. Ακόμα, μπορούμε να διαπιστώσουμε πως τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στην Ασία (αλλά και στην Κούβα και αλλού), στράφηκαν αναγκαστικά προς στην Σοβιετική Ένωση υιοθετώντας μαρξίζον προσωπείο, καθώς την εποχή εκείνη ήταν το μόνο αντίπαλο δέος απέναντι στην αποικιοκρατία που εκπροσωπούσε ο αγγλοσαξωνικός κόσμος, ενώ παράλληλα μπορούσαν να της προσφέρουν ως αντάλλαγμα την πρόσβαση στην περιοχή του Rimland.

Σήμερα, μπορούμε να εντοπίσουμε την διαμόρφωση μίας συνεργασίας της Ρωσίας με την Κίνα, οι οποίες παρά τις όποιες διαφορές τους, δρουν με κοινή συνισταμένη την αναχαίτιση της επιρροής των ΗΠΑ στην Ευρασία και την μείωση των κινδύνων που παράγονται από την εμπλοκή τους στην περιοχή. Με αυτόν τον τρόπο μπορούν να ερμηνευθούν οι ολοένα και συχνότερες επιθέσεις του Τζορτζ Σόρος απέναντι στα δύο κράτη (ενδεικτικά: SOROS: ‘The dominant ideology in the world now is nationalism’ , George Soros: Investors in Xi’s China face a rude awakening). Η ακολουθούμενη από τις ΗΠΑ πολιτική ανακοπής της επέκτασης ισχύος της Ρωσίας και της Κίνας εντοπίζεται σε τρεις άξονες. Ο πρώτος, για τον οποίο θα μιλήσουμε στο παρόν άρθρο, αφορά τον οριζόντιο άξονα που εκτείνεται από την Βόρεια Αφρική, συμπεριλαμβάνει την Μέση Ανατολή και καταλήγει στην Κεντρική Ασία, ενώ περιλαμβάνει και την Ινδονησία. Ο δεύτερος άξονας αφορά την Ανατολική Ευρώπη, ενώ ο τρίτος αφορά την Άπω Ανατολή και σε αυτόν ανήκουν οι χώρες με μεγάλη δυτική επιρροή ή/και αμερικανική στρατιωτική παρουσία στο έδαφός τους, όπως, η Ταϊβάν, η Ιαπωνία, οι Φιλιππίνες και η Νότια Κορέα. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργούνται ζώνες, οι οποίες ανακόπτουν την προβολή ισχύος τόσο της Ρωσίας όσο και την Κίνας, ενώ εντείνουν την πίεση στο εσωτερικό τους, γεγονός που θέτει σε κίνδυνο την εθνική τους επιβίωση και την γεωγραφική τους ακεραιότητα (βλέπε Χάρτη 1).

Χάρτης 3: Με μπλε χρώμα ο άξονας ανακοπής ισχύος της Ρωσίας/Κίνας που αφορά την Ανατολική Ευρώπη. Με πράσινο χρώμα ο άξονας που αφορά τις χώρες με κυρίαρχο ισλαμικό στοιχείο. Με κίτρινο χρώμα ο άξονας που αφορά τις χώρες τhς Άπω Ανατολής με έντονη αμερικανική επιρροή ή/και αμερικανικές βάσεις.

Όπως παρατηρούμε, με τους άξονες και τα εργαλεία που προσφέρουν οι περιοχές αυτές, οι ΗΠΑ/ΝΑΤΟ προσπαθούν να ανακόψουν την επιρροή της Ρωσίας/Κίνας στην ζώνη του Rimland, ενώ ταυτόχρονα επιχειρούν την είσοδο και παγίωση τους στο Heartland. Ένα από τα κύρια οχήματα αυτής της πολιτικής είναι το ακραίο σουνιτικό Ισλάμ, όπως θα παρουσιάσουμε παρακάτω.

Η «αραβική άνοιξη» και το ακραίο Ισλάμ ως εργαλείο της αμερικανικής/νατοϊκής εξωτερικής πολιτικής

Βαθμηδόν από τις αρχές του 2000 εισήλθαμε σε μία νέα διεθνή πραγματικότητα, η οποία είχε ως κύριες συνιστώσες την εκ νέου ανάδυση της Ρωσίας και την γιγάντωση της Κίνας. Με την πτώση της Σοβιετικής Ενώσεως και τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις στην Κίνα το οικονομικό κέντρο της υφηλίου άρχισε να μεταφέρετε προς την Νοτιοανατολική Ασία, ενώ ιδιαίτερη στρατηγική και οικονομική σημασία απέκτησε η Ανατολική Ευρώπη. Επιγραμματικά θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε τέσσερις λόγους που συνέβη αυτό:

Ο γεωπολιτικός ανταγωνισμός Κίνας/Ρωσίας με τις ΗΠΑ. Καθώς τα σύνορα του ΝΑΤΟ μετακινήθηκαν ανατολικότερα με την είσοδο πρώην σοσιαλιστικών χωρών, όπως, η Τσεχία, η Βουλγαρία, η Πολωνία και η Ρουμανία στον στρατιωτικό βραχίονα των ΗΠΑ, το κέντρο βάρους του ανταγωνισμού με την Ρωσία μεταφέρθηκε εκεί. Έτσι, το διεθνές σύστημα επέλεξε να μετατοπίσει τους πόρους από την Δυτική Ευρώπη στις περιοχές αυτές, οι οποίες ως σύνορο των δύο κόσμων πρέπει να έχουν οικονομική ευμάρεια, που αποτελεί το κύριο εργαλείο ήπιας ισχύος του αμερικανικού συστήματος. Το ίδιο συνέβη και στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Ασίας. Η Κίνα μετά την προσέγγιση με τις ΗΠΑ με τους Νίξον και Μάο, αλλά και με τις μεταρρυθμίσεις στην μετα-μαοϊκή εποχή άρχισε να γνωρίζει τεράστια οικονομική άνθηση. Όμως, μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και την άνοδο της ως παγκόσμιας δύναμης, οι ΗΠΑ ξεκίνησαν να μεταφέρουν τις επενδύσεις τους από την ενδοχώρα και τα παράλια της Κίνας στις γειτονικές χώρες, ώστε να δημιουργήσουν ένα τόξο ανάσχεσης της οικονομικής επιρροής που ασκεί. Άμεση συνέπεια των παραπάνω είναι οι ολοένα και αυξανόμενες εντάσεις στην θάλασσα της Νότιας Κίνας, έναν κατεξοχήν χώρο δράσης του αγγλοσαξονικού παράγοντα (US and China clash at UN over South China Sea disputes).

Οι ευκαιρίες που δίνονται στο κεφάλαιο για την παραγωγή μεγαλύτερων υπεραξιών. Η πτώση των σοβιετικών καθεστώτων και οι μεταρρυθμίσεις της Κίνας παρουσιάστηκαν ως ευκαιρίες για τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες για να μετατοπίσουν την οικονομική τους δραστηριότητα στην Ανατολική Ευρώπη και την Νοτιοανατολική Ασία. Οι περιοχές αυτές δίνουν την ευκαιρία δημιουργίας υψηλότερων υπεραξιών καθώς το σημερινό μέσο ποσοστό αμοιβών επί του συνόλου του κόστους εντοπίζεται στην Νοτιοανατολική Ασία, με τον δείκτη να ανέρχεται σε μόλις 5%. Ως απόρροια των παραπάνω παρατηρείται η πίεση για την μείωση του εργατικού κόστους και στην Δυτική Ευρώπη, γεγονός που ενισχύεται από την πτώση της ΕΣΣΔ, της οποίας η ύπαρξη ανέβαζε τον πήχη στα εργασιακά δικαιώματα λόγω του ανταγωνισμού με το σύστημα των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ.

Η τήξη των πάγων στο αρκτικό κύκλο. Η τήξη των πάγων στην περιοχή της Αρκτικής μειώνει έτι περαιτέρω την σημασία της Μεσογείου ως διαμετακομιστικό κόμβο και ενδυναμώνει τον ρόλο της Ρωσίας, αφού καθιστά ευκολότερη την εκμετάλλευση του πλούτου της περιοχής και δημιουργεί νέους εμπορικούς δρόμους προς τον Ειρηνικό και τον Ατλαντικό Ωκεανό, οι οποίοι είναι πολύ συντομότεροι και οικονομικότεροι των θαλασσίων οδών του Σουέζ, του διάπλου του Ειρηνικού και του περίπλου της Αφρικής. Σύμφωνα με το National Geographic μάλιστα, μέχρι το 2035 ο Αρκτικός Ωκεανός δεν θα διαθέτει πάγους κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, γεγονός που ίσως αλλάξει όλη την θεώρηση για το Heartland και το Rimland (Arctic summer sea ice could disappear as early as 2035 ).

Το σχιστολιθικό αέριο και το Green Deal. Η εκμετάλλευση κοιτασμάτων σχιστολιθικού αερίου και η πολιτική μείωσης της εξάρτησης των νατοϊκών οικονομιών από τους υδρογονάνθρακες (Green Deal), οδηγεί στην απαγκίστρωση των ΗΠΑ από τις πετρελαιοπαραγωγές περιοχές, ενώ προκαλεί τριγμούς στην σχέση τους με τις σουνιτικές μοναρχίες του Περσικού Κόλπου, όπως δείχνει η πρόσφατη υπογραφή στρατιωτικής συνεργασίας Ρωσίας και Σαουδικής Αραβίας (Σαουδική Αραβία- Ρωσία υπέγραψαν συμφωνία για κοινή στρατιωτική συνεργασία ).

Για τις ΗΠΑ είναι αδύνατο να διαθέσουν τους οικονομικούς και στρατιωτικούς πόρους που απαιτούνται ώστε να ελέγξουν ολόκληρη την ζώνη του Rimland, ενώ τα δεδομένα που αναφέραμε παραπάνω συντείνουν στην σταδιακή απεμπλοκή τους από τον οριζόντιο άξονα που ξεκινάει από το Μαρόκο, διασχίζει όλη την Βόρεια Αφρική και την Μέση Ανατολή και καταλήγει στην καρδιά της Ασίας, καθώς ο ανταγωνισμός με την Ρωσία και την Κίνα επικεντρώνεται πλέον στην Ανατολική Ευρώπη και την Νοτιοανατολική Ασία. Έτσι, δημιουργείται ένα στρατηγικό κενό στην λεκάνη της Μεσογείου και την Κεντρική Ασία, που η Κίνα και η Ρωσία μπορούν να εκμεταλλευτούν. Ενδεικτικά θα αναφέρουμε το Belt and Road Initiative, με το οποίο η Κίνα φιλοδοξεί να οικοδομήσει τους νέους εμπορικούς «δρόμους του μεταξιού» και να αυξήσει έτι περαιτέρω την επιρροή της στην περιοχή (βλέπε Χάρτη 4). Ακόμα, οι επενδύσεις της Κίνας στην Αφρική ολοένα και αυξάνονται περισσότερο (βλέπε Χάρτη 5).

Η Λατινική Αυτοκρατορία αντεπιτίθεται!

Του Giorgio Agamben

Το 1947, ο Alexandre Kojève, ένας φιλόσοφος που βρισκόταν επίσης σε υψηλόβαθμη θέση του γαλλικού κράτους, δημοσίευσε ένα δοκίμιο με τίτλο «Η λατινική Αυτοκρατορία». Αυτό το δοκίμιο διατηρεί μια τέτοια επικαιρότητα, ώστε έχουμε κάθε συμφέρον να επιστρέψουμε σε αυτό.

Με μια παράξενη διορατικότητα, ο Kojève υποστηρίζει ανεπιφύλακτα ότι η Γερμανία θα γίνει σύντομα η κυρίαρχη ευρωπαϊκή οικονομική δύναμη και ότι θα περιορίσει την Γαλλία σε μια δευτερεύουσα δύναμη στη δυτική Ευρώπη. Ο Kojève έβλεπε ξεκάθαρα το τέλος των κρατών – εθνών που είχαν μέχρι τότε καθορίσει την ιστορία της Ευρώπης: όπως το σύγχρονο κράτος είχε ανταποκριθεί στην παρακμή των φεουδαρχικών πολιτικών σχηματισμών και στην εμφάνιση των εθνικών κρατών, έτσι και τα κράτη – έθνη έπρεπε αναπόφευκτα να παραχωρήσουν τη θέση τους σε πολιτικούς σχηματισμούς που υπερέβαιναν τα σύνορα των εθνών και τους οποίους ο Kojève όριζε ως «αυτοκρατορίες». Στη βάση αυτών των αυτοκρατοριών δε μπορούσε πλέον να βρεθεί, σύμφωνα με τον Kojève, μια αφηρημένη ενότητα, αδιάφορη ως προς τους πραγματικούς δεσμούς πολιτισμού, γλώσσας, τρόπου ζωής και θρησκείας: οι αυτοκρατορίες – αυτές που είχε μπροστά στα μάτια του, δηλαδή την αγγλοσαξονική αυτοκρατορία (ΗΠΑ και Αγγλία) ή τη σοβιετική αυτοκρατορία – έπρεπε να είναι «διακρατικές πολιτικές ενότητες, αλλά διαμορφωμένες από συνεργαζόμενα έθνη».

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Kojève πρότεινε στη Γαλλία να τεθεί επικεφαλής μιας «Λατινικής Αυτοκρατορίας» που θα ένωνε οικονομικά και πολιτικά τα τρία μεγάλα λατινικά έθνη (δηλαδή τη Γαλλία, την Ισπανία και την Ιταλία) σε συμφωνία με την καθολική Εκκλησία, της οποίας την παράδοση θα συγκέντρωνε καθώς ανοιγόταν προς τη Μεσόγειο. Σύμφωνα με τον Kojève, η προτεσταντική Γερμανία που θα γινόταν σύντομα το πλουσιότερο και ισχυρότερο έθνος της Ευρώπης (που όντως έγινε), δεν θα απέφευγε να προσελκυθεί αδυσώπητα από την εξω – ευρωπαϊκή της τάση και να στραφεί προς τους σχηματισμούς της αγγλοσαξονικής αυτοκρατορίας. Αλλά, σε αυτή την υπόθεση, η Γαλλία και τα λατινικά έθνη θα έμεναν ένα σώμα περισσότερο ή λιγότερο ξένο, περιορισμένο σε ένα ρόλο περιφερειακού δορυφόρου.

Σήμερα, παρόλο που η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) σχηματίστηκε αγνοώντας τις συγκεκριμένες πολιτιστικές συγγένειες που μπορεί να υπάρχουν μεταξύ μερικών κρατών, μπορεί να είναι χρήσιμο και επείγον να σκεφτεί κανείς την πρόταση του  Kojève. Αυτό που είχε προβλέψει επαληθεύτηκε με μεγάλη ακρίβεια. Μια Ευρώπη που ισχυρίζεται ότι υφίσταται σε μια αυστηρά οικονομική βάση, εγκαταλείποντας όλες τις πραγματικές συγγένειες μεταξύ μορφών ζωής, πολιτισμού, θρησκείας, δεν έπαψε να δείχνει όλη της την ευθραυστότητα, και κυρίως στα οικονομικά.

Σε αυτή την περίπτωση,  η υποτιθέμενη ενότητα κατηγόρησε τις διαφορές και μπορεί κανείς να διαπιστώσει σε τι περιορίζεται: στο να επιβάλει στην πλειοψηφία των φτωχότερων τα συμφέροντα της μειοψηφίας των πλουσιότερων, που συμπίπτουν ως επί το πλείστον με αυτά ενός μόνο κράτους, που τίποτα δεν του επιτρέπει, στην πρόσφατη ιστορία, να θεωρηθεί ως υποδειγματικό. Όχι μόνο δεν έχει κανένα νόημα να ζητηθεί από έναν Έλληνα ή έναν Ιταλό να ζει όπως ένας Γερμανός, αλλά ακόμα και αν αυτό ήταν δυνατό, αυτό θα οδηγούσε στην εξαφάνιση μια πολιτιστικής κληρονομιάς που αποτελεί πάνω από όλα μια μορφή ζωής. Και μια πολιτική ενότητα που προτιμά να αγνοεί τις μορφές ζωής δεν είναι μόνο καταδικασμένη στο να μην διαρκέσει , αλλά, όπως η Ευρώπη το δείχνει εύγλωττα, δεν καταφέρνει να αποτελεί μία τέτοια.

Εάν δε θέλουμε η Ευρώπη να καταλήξει να διαλυθεί με αδυσώπητο τρόπο, όπως πολλές ενδείξεις μας επιτρέπουν να προβλέψουμε, θα πρέπει χωρίς καθυστέρηση να αναρωτηθούμε πως το ευρωπαϊκό Σύνταγμα (το οποίο δεν είναι ένα σύνταγμα από την άποψη του δημοσίου δικαίου,  εφόσον δεν τέθηκε σε λαϊκή ψήφο, και εκεί όπου τέθηκε – όπως στη Γαλλία, απορρίφθηκε εντελώς) θα μπορούσε εκ νέου να αρθρωθεί.

Με αυτό τον τρόπο, θα μπορούσαμε να προσπαθήσουμε να ξαναδώσουμε σε μια πολιτική πραγματικότητα κάτι σαν κι αυτό που ο Kojève είχε αποκαλέσει «Λατινική Αυτοκρατορία».

http://afterhistory.blogspot.com/2013/03/blog-post_29.html

Πηγή: Liberation

Μετάφραση: Κωνσταντίνα Μαγγίνα

Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΕΛΛΑΔΑΣ- ΓΑΛΛΙΑΣ

27:00... 

Παραχώρηση ρόλου και ενίσχυση της Γαλλίας στην Ανατολική Μεσόγειο, 

όχι της Ελλάδας απέναντι στην Τουρκία... 

ΕΛΛΑΣ ΓΑΛΛΙΑ ΣΥΜΜΑΧΙΑ;

Για τους αφελείς που καταπίνουν αμάσητο το σανό:

Στο 6:58... ο πραγματικός λόγος πίσω από την υποτιθέμενη αμυντική συμφωνία. Η Ρωσία και η Συρία "των Σελευκιδών" του Μπασάρ Αλ Άσαντ είναι ο εχθρός τους, όχι η Τουρκία. Η Δύση και το ΝΑΤΟ πλέον έχει μοιράσει τις γεωστρατηγικές ζώνες. Κρατάει για την αγγλόσφαιρα τον Ειρηνικό Ωκεανό και την Νοτιοανατολική Ασία για την ανάσχεση της Κίνας και παραχωρεί στην Γαλλία την Μεσόγειο για την ανάσχεση της Ρωσίας. Τα περί αμυντικής συμφωνίας δήθεν ενάντια στην Τουρκία ειναι το σανό για το εθνικόφρονο πόπολο.

Ιωάννης Μάζης Belharra: 

Η Ασάφεια, η Συμφωνία κι η Συμμαχία για SCALP Naval Aster 30 Exoset & Rafale

 

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Το ΝΑΤΟ δεν είναι εγκεφαλικά νεκρό. Η Ευρώπη το εί...

Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Το ΝΑΤΟ δεν είναι εγκεφαλικά νεκρό. Η Ευρώπη το εί...: Αλαίν Ντε Μπενουά: «Το ΝΑΤΟ δεν είναι εγκεφαλικά νεκρό. Η Ευρώπη το είναι! " -Είχαμε ήδη την ευκαιρία να μιλήσουμε για το ΝΑΤΟ, μια οργ...

Είμαστε έτοιμοι για το «δυτικό ζήτημα»;

Η Ελλάδα απειλείται από τυχόν αποσύνθεση της δυτικής ισχύος, αλλά η αποτροπή αυτού του ενδεχομένου δεν εγγυάται την ελληνική ασφάλεια.

Γράφει ο Μάριος Νοβακόπουλος

διεθνολόγος

http://mnovakopoulos.blogspot.com/2021/03/blog-post.html

Το ζήτημα της σχέσης του Ελληνισμού, ιστορικού και σύγχρονου, με τον δυτικό κόσμο και πολιτισμό, είναι παλαιότατο όσο και περιπλοκότατο. Περνάει μέσα από κοσμοϊστορικής σημασίας γεγονότα σαν το Σχίσμα και τη Δ΄ Σταυροφορία, νεώτερες εξελίξεις όπως η Επανάσταση του 1821 και η είσοδος της Ελλάδας στην ΕΟΚ, διαφορές στη φιλοσοφία, την τέχνη και τον τρόπο ζωής, μέχρι ερωτήματα για τον τρέχοντα γεωπολιτικό προσανατολισμό της χώρας. Την αχανή έκταση και τις λεπτές διαφορές συμπληρώνει επί τα χείρω και η ασάφεια των όρων, καθώς, για κάθε Έλληνα, υπάρχουν ισάριθμες γνώμες περί του τι εστί «Δύση», «Ανατολή», «Ευρώπη», «Ελληνισμός», «πολιτισμός» κ.ο.κ. Μεγάλες προσωπικότητες των γραμμάτων και του πνεύματος καταπιάστηκαν με το θέμα, από τους λογίους του ύστερου Βυζαντίου μέχρι τους Έλληνες διαφωτιστές, τους κολλυβάδες, τη γενιά του ’30 κ.λπ. Ειδικά μετά το 1990, οπότε η λήξη του Ψυχρού Πολέμου ξεπάγωσε τα απανταχού ταυτοτικά ζητήματα, έχουν γίνει συζητήσεις επί συζητήσεων για όλες τις σχετικές πτυχές, συχνά εξαιρετικά γόνιμες.

Ένας από τους παράγοντες του ζητήματος είναι η διπλή κριτική από πλευράς της ελληνικής παράδοσης τόσο της Δύσης ως γερμανολατινικού χριστιανικού Μεσαίωνα, όσο και ως νεωτερικότητας.

Τούτη η διάκριση έχει σημασία διότι το πρώτο σκέλος αποτελεί αντιπαράθεση πολιτισμών και κοινωνιών εντοπισμένων σε συγκεκριμένο χώρο και ιστορικό πλαίσιο, ενώ το δεύτερο αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ίδιας της δυτικής σκέψης αναστοχαζόμενης. Με την αποικιοκρατία και την παγκοσμιοποίηση, η δυτική νεωτερικότητα κατέκλυσε όλον τον κόσμο, αλλάζοντας ριζικά τους άλλους πολιτισμούς, οι οποίοι αντιστάθηκαν ή/και προσαρμόστηκαν με διαφορετικούς τρόπους. Συνεπώς, η κριτική της δυτικής νεωτερικότητας (όπως την εξέφρασε ο Νίτσε, οι χριστιανοί συντηρητικοί, οι παραδοσιοκράτες του μεσοπολέμου, οι μεταμοντέρνοι κ.ο.κ.) έχει πανανθρώπινο ενδιαφέρον.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι Έλληνες, που υπερασπίστηκαν την «ιδιοπροσωπία» του ημετέρου πολιτισμού έναντι της Δύσης, και κάλεσαν σε αντίσταση στην αφομοίωση, είχαν πολύ βαθιά δυτική-ευρωπαϊκή παιδεία, σπουδές στο εξωτερικό κ.α. Αυτό ισχύει για τις γενιές του ’30 και του ‘60, φιλοσόφους, καλλιτέχνες, ποιητές (Σεφέρης, Κόντογλου, Λορεντζάτος κ.ο.κ.). Η στροφή στην παράδοση δεν υπήρξε απόρροια φοβικής άμυνας μίας κοινωνίας αποκομμένης και απολιθωμένης. Αντίθετα, βαπτισμένοι στα ύδατα της δυτικής νεωτερικότητας, οι στοχαστές αυτοί είδαν κάποια σημαντικά αδιέξοδα και στράφηκαν, υστερόχρονα, στις απαντήσεις που προτείνει ο ελληνικός «τρόπος» και η ορθόδοξη πνευματικότητα. Από αντίστοιχα αδιέξοδα πολλοί Δυτικοί άνθρωποι σπεύδουν στη σοφία του Ντοστογιέφσκι ή στη θρησκευτικότητα του βουδισμού, ακόμη και του ισλάμ. Ορισμένοι, όπως ο Φίλιππος Σέρραρντ και ο Λαυρέντιος Γκεμερέυ, βρήκαν αυτό το καταφύγιο στον ορθόδοξο Ελληνισμό.

Η φθορά της Δύσης

Τούτες οι διανοητικές ζυμώσεις συνέβαιναν σε μία εποχή που η Δύση ναι μεν ταλανιζόταν από κρίσεις, παρέμενε όμως στην κορυφή των ιστορικών εξελίξεων. Σήμερα όμως η κατάσταση διαφέρει από το 1930 ή το 1990. Οι οικονομικές, δημογραφικές και πολιτικές εξελίξεις δείχνουν τον δρόμο για έναν πλανήτη πολυκεντρικό, στον οποίο η Ευρώπη και η Βόρεια Αμερική όχι απλώς δεν θα ηγεμονεύουν, αλλά σταδιακά θα υποχωρούν υπό τον ανταγωνισμό άλλων δυνάμεων και σχηματισμών.

Κάποτε η Ευρώπη εξήγαγε το πληθυσμιακό της πλεόνασμα αποικίζοντας ολόκληρες ηπείρους,  τώρα συμβαίνει το αντίθετο. Δεν υπάρχει πια το σαρωτικό τεχνολογικό πλεονέκτημα του 19ου και του 20ού αιώνα. Παρά τη συνεχιζόμενη τεχνοεπιστημονική συσσώρευση – η οποία όμως αποτελεί πλέον παγκόσμια υπόθεση – ο δυτικός κόσμος δείχνει έντονα σημάδια πνευματικής κόπωσης, παραπατώντας από κρίση σε κρίση.  Η υποχώρηση είναι αργή και σταδιακή, δεν γίνεται υπό την απειλή κάποιας μεγάλης τρίτης δύναμης, δεν έχει χαρακτηριστικά κατάρρευσης.  Είναι όμως σταθερή.  Στο εσωτερικό, ο κατακερματισμός των κοινωνιών, η αποξένωση, η αυξανόμενη ανισότητα, η υπογενητικότητα, η αξιακή σύγχυση και η αποτελμάτωση της διανόησης δεν φανερώνουν ζωντάνια ή έστω ελεγχόμενη διαχείριση. 

Η οικονομική κρίση και τώρα η πανδημία έδρασαν ως ισχυροί καταλύτες στα υπάρχοντα προβλήματα.  Πάνω και πέρα από αυτά, το οξυνόμενο περιβαλλοντικό πρόβλημα και οι παρενέργειες της τεχνολογικής υπερανάπτυξης στις ελευθερίες, την ψυχολογία και την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση, γεννούν σε πολλούς ανθρώπους την εικόνα ενός δυστοπικού μέλλοντος. Δεν είναι τυχαίο ότι, με εξαίρεση τους θεράποντες της μετανθρώπινης τεχνοθεολογίας, οι δυτικές κοινωνίες παράγουν σκέψεις, θεωρίες και έργα τέχνης γύρω από το τέλος του κόσμου ή άλλες καταστροφές, όταν πριν από κάποιες δεκαετίες ευελπιστούσαν στην κομμουνιστική ουτοπία, το «τέλος της ιστορίας», ή τα θαύματα της «διαστημικής εποχής».

Οι τάσεις αυτές έχουν και γεωπολιτικές επιπτώσεις. Η Ελλάδα, ευρισκόμενη σε ένα από τα σημαντικότερα στρατηγικά σημεία του πλανήτη, ποτέ δεν μπορούσε να παρακολουθεί τον κόσμο από την ένοπλη ασφάλεια μίας Αγγλίας ή την εθελοντική απομόνωση μίας Ιαπωνίας. Το λεγόμενο Ανατολικό Ζήτημα, η αναδιαμόρφωση δηλαδή της τάξης της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Ευρώπης μετά την παρακμή των Οθωμανών, διαιωνίζεται στα πλαίσια του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, του ανταγωνισμού στον μετασοβιετικό χώρο, του τουρκικού επεκτατισμού, των ερευνών για υδρογονάνθρακες στη Μεσόγειο, της πάλης σουνιτών σιιτών κ.ο.κ.  Η Ελλάδα, σταθερά τοποθετημένη στους ευρωατλαντικούς θεσμούς (ΕΕ, ΝΑΤΟ), βρίσκεται διαρκώς απέναντι στις νεοθωμανικές λόγχες δίχως την αξιόπιστη ασπίδα των συμμάχων της. Από την άλλη, δεν έχει σοβαρές προοπτικές αλλαγής προσανατολισμού, καθώς κανένας άλλος πλανητικός παίκτης (Ρωσία, Κίνα) δεν ενδιαφέρεται να ανατρέψει το καθεστώς της Γιάλτας, ακόμη και εάν η Αθήνα το ζητούσε. Τούτη είναι η ελληνική τραγωδία: η Ελλάδα απειλείται πολύ σοβαρά από τυχόν αποσύνθεση της δυτικής ισχύος, αλλά η αποτροπή αυτού του ενδεχομένου δεν εγγυάται αφ’ εαυτή την ελληνική ασφάλεια.

Οι κύριοι του κόσμου τούτου, βέβαια, δεν είναι τυφλοί μπροστά στις κρίσεις. Η πλήρης αποκοπή τους όμως από το κοινωνικό σώμα και την ιδέα της εθνικής κοινότητας τούς οδηγεί σε οράματα απαλοιφής των λαών, των κρατών και των πολιτισμών, όπως επιτάσσουν οι ανάγκες της ακώλυτης μεταφοράς αγαθών, υπηρεσιών και εργαζομένων, της διάλυσης των συλλογικοτήτων προ του απομονωμένου ατόμου-καταναλωτή-υπηκόου. Οι φωνές αντίδρασης, μέσα από τον εθνικισμό, λαϊκισμό κ.α. ορίζονται περισσότερο από την αντίθεσή τους σε κάτι και όχι από εσωτερική ωριμότητα για αλλαγή παραδείγματος (paradigm). 

Ενδιαφέρον έχει η περίπτωση του Γάλλου προέδρου Εμμανουέλ Μακρόν, ανθρώπου του κατεστημένου, ο οποίος όμως διαβλέπει τους κινδύνους για τη διάρρηξη της εσωτερικής ενότητας από τον θρησκευτικό σεκταρισμό και εξτρεμισμό.  Ο αγώνας του κατά του φονταμενταλισμού με όπλο τη φιλελεύθερη γαλλική και ευρωπαϊκή παράδοση, τον Διαφωτισμό και την κοσμικότητα, περιορίζεται αναγκαστικά από την κόπωση και τα αδιέξοδα του νεωτερικού τρόπου. Ακόμη και εάν δεν υπήρχε, όμως, το μεταναστευτικό ζήτημα ή η τρομοκρατία, η δυτική παρακμή δεν θα εξαφανιζόταν. 

Ενώπιον του «Δυτικού Ζητήματος;»

Προσπαθώντας να αποσαφηνίσουμε την σχέση της Ελλάδας με τη Δύση, είναι πιθανό μεσοπρόθεσμα να βρεθούμε ενώπιον ενός Δυτικού Ζητήματος*, τμήματος μίας άνευ προηγουμένου παγκόσμιας αναδιάταξης και προκλήσεων όχι απλώς εθνικών, αλλά ανθρωπολογικών.  Η περίσκεψη για όλα τα συναφή θέματα γίνεται επείγουσα και επιβάλλεται να δώσει πρακτικές απαντήσεις καθημερινού τρόπου ζωής. Η αναθεώρηση των εν μέρει απαρχαιωμένων σχημάτων εκσυγχρονιστών-παραδοσιοκρατών της δεκαετίας του 1990 θα μπορούσε να είναι ένα καλό πρώτο βήμα.

Επειδή μέσα από ένα άρθρο πολλά μπορούν να προταθούν, είναι καλό να υπομνησθεί, ως υστερόγραφο, η σχετικότητα των ημετέρων δυνατοτήτων. Ακόμη και εάν οι Έλληνες ιθύνοντες αντιλαμβάνονταν την κρισιμότητα των συνθηκών, θα μεριμνούσαν για την ελληνική άμυνα, την παραγωγική ανασυγκρότηση, την αναγέννηση της παιδείας. Πολλές διαδικασίες όμως είναι έξω από τις δυνάμεις της μικρής Ελλάδας – κάποιες είναι πολύ μεγάλες και απρόβλεπτες ακόμα και για τους ποικιλόμορφους πλανητάρχες. Οπότε ένα μέρος της προετοιμασίας ανθρώπων, οικογενειών, κοινοτήτων και του κράτους στο τέλος, είναι η προετοιμασία για όσα επίκεινται και δεν μπορούν να αποφευχθούν.

Εφημερίδα Ρήξη φ. 166, Μάρτιος 2021

Η Καθ'ημάς Ευρασία, μέρος β, Γεωπολιτική-3

Όσο είμαστε δέσμιοι της Θέσης (Γεωπολιτική-1, Θαλασσοκρατεία, Παγκοσμιοποίηση, Πολιτισμός του Ωκεανού και της Ερήμου), προκειμένου να μπορέσουμε μια μέρα να περάσουμε στην Σύνθεση (Γεωπολιτική-3, Παν-Ελληνισμός, Πολιτισμός του Μέτρου, της Πίνδου και του Αρχιπελάγους*), πρέπει να κινούμαστε προς την Αντί-Θεση (Γεωπολιτική-2, Γεωκρατεία, Πολιτισμός της Ενδοχώρας και της Στέπας).  

* Και ο Πόντος ακριβώς αυτό είναι. Βουνά, Δάση, Θάλασσα. Δεν είναι τυχαίο ότι εκεί επιβίωσε ο Ελληνισμός πιο πεισματικά από την αστική Ιωνία.

Το ότι η άρχουσα ελίτ της χώρας πράττει το ακριβώς αντίθετο είναι ενδεικτικό της καταστροφής που έρχεται. Η χώρα φαινομενικά μπορεί να βγει νικήτρια - ή μάλλον καλύτερα "να είναι με το μέρος των ισχυρών και νικητών"-, όπως και από τους δύο παγκόσμιους πολέμους. Ποιός όμως σοβαρός άνθρωπος μπορεί να ισχυριστεί ότι ο Ελληνικός Λαός και ο Ελληνισμός ως Πολιτισμός βγήκαν αληθινά νικητές από τους δύο παγκόσμιους πολέμους; 

Τί άλλο από νομοτέλεια ήταν ο Εθνικός Διχασμός και ο Εμφύλιος βάσει του γεωπολιτικού προσανατολισμού της χώρας τότε; Έτσι και όχι με βάση την δήθεν γερμανοφιλία του Παλατιού εξηγείται η αρχικά ουδέτερη στάση της Ελλάδας στον Α'ΠΠ.  Η αξιοπρεπής ουδετερότητα είναι πάντα προτιμότερη και προς το βαθύτερο και πιο μακροχρόνιο συμφέρον ενός λαού από την συμμετοχή σε έναν πόλεμο με το μέρος των νικητών χωρίς ο ίδιος να μετέχει της νίκης. Από την δουλική υποτέλεια δηλαδή.

Το παράδοξο ήταν ότι αυτή η ουδετερότητα εδράζονταν στον Νότο και οι πράκτορες του Ωκεανού κινήθηκαν με πραξικόπημα από τον Βορρά! Κάτι που στην ουσία φανερώνει πως οι αληθινές συντεταγμένες είναι στην Καρδιά. Αλλά και δικαιώνει τους Αρχαίους που Άνω και Άνοδο έλεγαν την απομάκρυνση από την θάλασσα και Κάθοδο το αντίστροφο.

Όσοι ταυτίζουν τον Ελληνισμό με την Θαλασσοκρατεία διαπράττουν λαθροχειρία και αυτοχειρία. Σαν τους Μυκηναίους και τους τελευταίους Παλαιολόγους. Ο Πολιτισμός του Δάσους, ο Πολιτισμός των Κελτών και των Δωριέων δηλαδή, ανήκει στον Πολιτισμό του Ωκεανού μόνο ως αιχμάλωτος. Όταν το θαλάσσιο στοιχείο του Ελληνισμού προδίδει το Δάσος, την Ενδοχώρα του, τότε επίκειται Καταστροφή, όπως η Μικρασιατική, γιατί πήγαμε σαν εμπορικοί εκπρόσωποι του Ωκεανού, όχι ως Ελευθερωτές όπως ο Μέγας Αλέξανδρος, και Κατάρευση, όπως των Μυκηναίων, παρά την νικηφόρα υποτίθεται Τρωϊκή Εκστρατεία. 

Κάθε φορά που η άρχουσα ελληνική ελίτ (θα) ταυτίζεται με τον Ωκεανό και (θα) περιφρονεί την Λαϊκή Ενδοχώρα, ταυτίζοντας εσφαλμένα το Αιγαίο με τον Ωκεανό, αργά ή γρήγορα, (θα) συμβαίνει το ίδιο φαινόμενο. Το Δάσος θα συμμαχεί με την Στέπα και η ελίτ θα το παρουσιάζει αυτό σαν προδοσία, ενώ στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίθετο. 

Ο ίδιος ο Αχιλλέας περισσότερο συμπαθεί και σέβεται τον γέρο Πρίαμο και τους Τρώες παρά τον αλαζόνα Αγαμέμνονα. Ο γενάρχης των Δωριέων Ηρακλής όχι μόνο δεν έλαβε καν μέρος στην Τρωϊκή Εκστρατεία, αλλά και το φαινόμενο που εμείς λέμε Κάθοδος των Δωριέων οι Αρχαίοι το είπαν Επιστροφή των Ηρακλειδών. Μήπως και σήμερα δεν κρυφό-λένε τον Δραγούμη προδότη οι επίγονοι των φονιάδων του επειδή δεν ήθελε ούτε καν τον Πρώτο Βαλκανικό Πόλεμο, έχοντας μια βαθύτερη θεώρηση των πραγμάτων; 

Τον Δραγούμη που μίσησε το υποτιθέμενο ελληνικό υπερπόντιο εμπορικό δαιμόνιο και αγάπησε τους Αρβανίτες, αλλά και  τους βαλκάνιους εμποροβιοτέχνες ΕλληνόΒλάχους.

Ο Ελληνισμός είχε την αγαθή τύχη δύο τρεις φορές τουλάχιστον με την Κατάρευση του θαλάσσιου προσανατολισμού του να βιώσει Κάθοδο των Δωριέων, των Μακεδόνων, των Αρβανιτών. Δεν ξέρουμε αν θα έχει πάντα τέτοια τύχη. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι η σημερινή ελίτ της χώρας, με την ωκεανόδουλη γεωπολιτική της, ετοιμάζει νομοτελειακά τον χαμό του Ελληνικού Λαού στο όνομα της σωτηρίας του Κράτους των Αθηνών.

Αυτό που ξέρουμε πως το σημερινό κράτος των Αθηνών αντλεί τον Μύθο του από την υποτιθέμενη Αθήνα του Περικλή, ενώ στην ουσία αυτό που θαυμάζει είναι η Αθήνα του Εφιάλτη. Ξεχνώντας ότι άλλη η Αθήνα της Πολιτείας του Πλάτωνα και άλλη η Αθήνα του Δημοσθένη. Ξεχνώντας ότι τα μεγαλύτερα της πολιτιστικά επιτεύγματα, η Τραγωδία του Αισχύλου και του Σοφοκλή,  είναι καρποί της Σποράς του Πεισίστρατου, Όχι της Δημοκρατίας. Ξεχνώντας ότι η Αθήνα της Πολιτείας του Πλάτωνα είναι μια Γεωκρατική δύναμη που νίκησε τους Άτλαντες, όχι η Θαλασσοκρατεία του Επιταφίου του Περικλή και των Φιλιππικών του Δημοσθένη. 

Την εποχή της σύγκρουσης μεταξύ Μακεδονίας του Φιλίππου και Αθήνας του Δημοσθένη η Πλατωνική Ακαδημία ήταν ξεκάθαρα με το μέρος της πρώτης και όχι τυχαία. Σήμερα η Ελλάδα έχει στερέψει - γιατί ο Ωκεανός είναι μια υγρή Έρημος και η Έρημος ένας ξηρός Ωκεανός - και δεν βγάζει Φιλίππους γιατί δεν έχει Πλατωνική Ακαδημία και δεν έχει Πλατωνική Ακαδημία γιατί δεν βγάζει Φιλίππους.

Έχει όμως και βγάζει άφθονους Γενίτσαρους. Σήμερα ο γενίτσαρος δεν είναι απαραίτητα ο φιλότουρκος. Και σήμερα και πάντα γενίτσαρος είναι αυτός που ταυτίζεται με τον Ξένο και άκρως επιβλαβή Επικυρίαρχο. 

Βαυκαλίζονται με φαντασιοπληξίες, αν δεν είναι σε υπηρεσία. Λαθροφάγοι και τουρκοφάγοι . Οπαδοί του ίδιου κρατικού μηχανισμού που έχει τεθεί στην υπηρεσία της εξαφάνισης του ίδιου Λαού που υποτίθεται ότι υπηρετούν. Δεξιά πτέρυγα του ίδιου κρατικού μηχανισμού με τους λαθρολάγνους και τουρκολάγνους που συνεχίζει κανονικότατα τον εποικισμό και την Αντικατάσταση Πληθυσμού και αν ποτέ ξανά στείλει κάποιους στα ξερονήσια αυτοί δεν θα είναι οι εισβολείς αλλά όσοι μετέχουν του ίδιου γεωπολιτικού προσανατολισμού, ακόμα και απλά υπαρξιακά, εσωτερικά, με εκείνους που είχε στείλει και στο παρελθόν. Δυστυχώς από τότε ακόμα είχαν νικήσει εκείνοι που "ο Άντετ... είναι Έλληνας", αλλά η Κούνεβα Βουλγάρα και άρα "βουλγάρα".

Οπαδοί ενός δικού τους ψεύτο-πατριωτισμού που δεν θέλει να έχει τίποτα κοινό με τον Φασισμό, τον Σοσιαλισμό, την Λευκή Φυλή, τους Κέλτες, τους Γερμανούς, τον Αράβικο Σοσιαλισμό, την κανταφική Τζαμαχιρίγια, με τα τόσα κοινά στοιχεία με τις θεωρήσεις του Ρήγα και του Δραγούμη, και την Ευρώπη ως Πλουραλιστική μεν Ενιαία δε Εθνοπολιτισμική Οντότητα, παρά μόνο με την πολυαγαπημένη τους ΕΕ και φυσικά τους αγαπημένους τους Αγγλοσάξονες. Για αυτούς δεν είμαστε ούτε Ευρωπαίοι ούτε Λευκή Φυλή, αλλά μετέχουμε του ιουδαιοχριστιανικού Πολιτισμού, πάντα με έμφαση στο πρώτο συνθετικό.

Οπαδοί της Ανθελληνικής θεωρίας του Ανάδερφου Ελληνισμού. Γιατί όταν λες ότι δεν έχεις φυλετικούς συγγενείς και πολιτισμικά αδέρφια εσύ μπορεί να νομίζεις ότι είσαι ελεύθερος να πράξεις κατά το υποτιθέμενο συμφέρον σου, στην πραγματικότητα φανερώνεις το Ήθος σου. Και το Ήθος σου θα καθορίσει το μέλλον των παιδιών σου. Τόση σαπίλα στους γόνους τόσων δήθεν "καλών οικογενειών" από να ξεφυτρώνει άραγε; 

Αποκόπτουν τον Ελληνικό Λαό από κάθε περίπτωση αλληλεγγύης από άλλους λαούς. Ούτε οι αριστεροί με τις διεθνιστικές τους εμμονές δεν το κάνουν αυτό. Έτσι που η εξάρτηση από τον αφέντη να είναι απόλυτη. Οι γενίτσαροι που λέγαμε... Καμιά Μεγάλη Ιδέα, κανένας Ιερός Αγώνας, καμιά Ψυχική Ανάταση, καμιά Ψυχή Βαθειά στην τελική. Τίποτα. Μόνο τις μπότες των παγκόσμιων αφεντάδων να γλύφουμε κι όλα θα πάνε καλά... για αυτούς.

Απαξιώνουν τους πάντες. Ή σχεδόν... Απαξιώνουν τους Αλβανούς. Απαξιώνουν τους Βαλκάνιους. Απαξιώνουν τους Σλάβους. Απαξιώνουν τους Παλαιστίνιους και όλους τους Μουσουλμάνους. Δεν ανησυχούν μήπως γίνει ποτέ της Συρίας γιατί έχει γίνει ήδη της Συρίας και αυτοί δεν ήταν με τον Άσαντ. Δε υπήρξε ούτε θα υπάρξει Έλληνας Άσαντ και χαίρονταν για αυτό.

Απαξιώνουν ακόμα και τους Ιταλούς στο όνομα μιας δήθεν προώθησης της αφύπνισης του Ελληνισμού της Μεγάλης Ελλάδας. Μέχρι εκεί φτάνει το μυαλουδάκι τους. Νομίζουν ότι προωθώντας λαθρό στην Ιταλία τους ξεφορτώνονται και την αποδομούν προς όφελος της ανάδειξης της κρυμμένης Ελληνικής Ταυτότητας της Μεγάλης Ελλάδας. Μιλάμε για διάνοιες όχι αστεία. Δεν βλέπουν τους κινδύνους μιας τέτοιας πρακτικής, την απομόνωση (α ναι ξέχασα, ο γενιτσαρισμός) και ότι η Εθνοπλουραλιστική Ευρώπη των Εκατό Φλάμπουρων είναι ο ασφαλέστερος δρόμος προς αυτόν τον στόχο.

Δεν βλέπουν, όπως ούτε και οι υποτιθέμενοι αντίπαλοι τους και στην πραγματικότητα άλλη όψη του ίδιου νομίσματος τους, ότι δεν υπάρχει απαραίτητα αυτό το δίπολο. Ή με το σκληροπυρηνικό ψεύτο-εθνοκράτος ή με την διεθνιστική αποδόμηση. Και οι δύο τα ίδια κάνουν. Γεμίζουν την Ελλάδα με αφροπακιστανούς κι τους φταίνε οι Ευρωπαίοι, οι Λευκοί, οι Αλβανοί, οι Σκοπιανοί, οι Ιταλοί... Της κοντής... της φταίνε οι τρίχες, που είναι και της μόδας.

Δεν περνά καν από το μυαλό τους η Βαλκανική και Ανατολική Στρατηγική του Δραγούμη - πόσο μάλλον του Τερρατσιάνο, του Ντε Μπενουά, του Θιριάρτ και του (πρώιμου έστω) Ντούγκιν, που είναι μάλλον συμπληρωματική προς εκείνη του Δραγούμη ή θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο Δραγούμης ήταν πολύ μπροστά και εμείς πολύ λίγοι για εκείνον και ότι στην ουσία η δραγούμεια γεωστρατηγική ήταν η πρόωρη Ελληνική Εκδοχή των προαναφερθέντων - και τί τροπή θα έπαιρνε αυτή σήμερα ως Στρατηγική Αξιοπρέπειας και Επιβίωσης. 

Αν μας έχει μείνει μια ρανίδα Ζωτικής Ενέργειας και Ενστίκτου πάλι θα εμφανιστεί. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Μέχρι τότε Ψεύτο-Ρωμαίικο.

Το ΝΑΤΟ δεν είναι εγκεφαλικά νεκρό. Η Ευρώπη το είναι!

Αλαίν Ντε Μπενουά:

«Το ΝΑΤΟ δεν είναι εγκεφαλικά νεκρό. Η Ευρώπη το είναι! "

-Είχαμε ήδη την ευκαιρία να μιλήσουμε για το ΝΑΤΟ, μια οργάνωση που λογικά θα έπρεπε να είχε διαλυθεί ταυτόχρονα με το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, δεδομένου ότι δημιουργήθηκε με μοναδικό σκοπό την αντίσταση στην πλέον αποθανούσα Σοβιετική Ένωση. Αλλά αυτό δεν συνέβη, καθώς έχει εξελιχθεί σε έναν τεράστιο οργανισμό «παγκόσμιας άμυνας» που τώρα παρεμβαίνει σε όλο τον κόσμο. Ποιες είναι οι προτεραιότητές του σήμερα;

-Όπως όλοι γνωρίζουν, οι προκαθορισμένοι εχθροί του σήμερα είναι κατά κύριο λόγο η Ρωσική Ομοσπονδία και η Κίνα κατά δεύτερο. Το νέο γεγονός είναι ότι με την εκλογή του Τζόζεφ ("Joe") Ρομπινέτ Μπάιντεν, το πολεμικό κόμμα επέστρεψε. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ήδη ξαναρχίσει να βομβαρδίζουν τη Συρία, ο Πούτιν έχει κηρυχθεί "killer" από τον Μπάιντεν και νέες κυρώσεις μόλις εγκρίθηκαν εναντίον της Κίνας. Ταυτόχρονα, μια τεράστια επίθεση προπαγάνδας βρίσκεται σε εξέλιξη για να «παγιώσει την κεντρική θέση του διατλαντικού συνδέσμου», δηλαδή, για να κάνει τους Ευρωπαίους να πιστεύουν ότι οι εχθροί των Αμερικανών είναι απαραίτητα και δικοί τους. Είμαστε πίσω στον προστατευτικό εκβιασμό της εποχής του Ψυχρού Πολέμου: οι Ευρωπαίοι καλούνται να ευθυγραμμιστούν με τις θέσεις της Ουάσινγκτον σε αντάλλαγμα για την αμερικανική προστασία, και ως εκ τούτου να ορκιστούν πίστη στον ανώτατο διοικητή των συμμαχικών δυνάμεων στην Ευρώπη που είναι, όπως πάντα, ένας Αμερικανός στρατηγός. Με άλλα λόγια: βαζαλοποίηση(*υποτέλεια) του προτεκτοράτου.

-Αυτό είναι επίσης αυτό που αναφέρεται στο φόρουμ «tribune libre», που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο μηνιαίο Capital, υπογεγραμμένο από αρκετούς ανώτερους στρατιωτικούς αξιωματούχους. Το λιγότερο που μπορεί να ειπωθεί είναι ότι οι υπογράφοντές της δεν "μασάνε" τα λόγια τους, καθώς λένε ότι η κυριαρχία της Γαλλίας απειλείται άμεσα από τους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ…

-Η ανοιχτή επιστολή που στάλθηκε στον Jens Stoltenberg, Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ, από τα μέλη της κοινής Ομάδας προβληματισμού είναι στην πραγματικότητα ένα πραγματικό κατηγορητήριο κατά του σχεδίου "ΝΑΤΟ 2030", το οποίο καθορίζει τις αποστολές του Οργανισμού για τα επόμενα δέκα χρόνια. Αυτό το έργο περιγράφεται ως "μνημείο ειρηνικής κακής πίστης", του οποίου η αξία είναι το ότι είναι σαφές. Αλλά πρέπει να προχωρήσουμε περισσότερο αν θέλουμε να καταλάβουμε τι διακυβεύεται.

Το σημαντικό γεγονός είναι ότι τα τελευταία χρόνια, το δόγμα του ΝΑΤΟ συνέχισε να εξελίσσεται προς την ενσωμάτωση της πυρηνικής σύγκρουσης σε όλα τα μαχητικά στάδια. Το 2008, το ΝΑΤΟ είχε ήδη αρνηθεί να υπογράψει το Ευρωπαϊκό Σύμφωνο Ασφαλείας που πρότεινε η Μόσχα. Το 2010, στη σύνοδο κορυφής της Λισαβόνας, η αμερικανική άμυνα βαλλιστικών πυραύλων, που υλοποιήθηκε στην Ευρώπη, είχε έναν χαρακτήρα σαφώς εναντίον του «ρωσικού εχθρού». Ξεκινώντας από το 2015, οι πρώτοι αμερικάνικοι αντιπυραυλικοί πύραυλοι σε συσκευασίες εκτοξευτών 24 Mk 41, εμφυτευμένοι γύρω απ'όλη τη Ρωσία, δεν σχεδιάστηκαν πλέον με τέτοιο τρόπο ώστε να επιτρέπουν μόνο αμυντικές βολές, αλλά και επιθετικές βολές. Το 2019, οι Ηνωμένες Πολιτείες κατέστρεψαν τη συνθήκη πυρηνικών δυνάμεων μεσαίας εμβέλειας (FNI) που υπογράφηκε το 1987 από τους Γκορμπατσόφ και Ρέιγκαν. Ακόμα πιο πρόσφατα, μια ομάδα δέκα εμπειρογνωμόνων που διορίστηκε από τον Στόλτενμπεργκ μίλησε, στο βιβλίο του "ΝΑΤΟ 2030: Ενωμένη για μια νέα εποχή", για την ανάπτυξη στην Ευρώπη νέων πυρηνικών πυραύλων μεσαίας εμβέλειας εξοπλισμένων με πυρηνικές βόμβες B61-12. Αυτό μας επαναφέρει στην έννοια της «πυρηνικής μάχης του μέλλοντος». Αυτό σημαίνει ότι η έννοια του τακτικού πυρηνικού χτυπήματος θεάτρου βρίσκεται και πάλι στο στάδιο του σεναρίου και ότι το ΝΑΤΟ βλέπει τώρα την Ευρώπη ως το μελλοντικό πεδίο μάχης της, με τις ΗΠΑ φυσικά να παραμένουν ο μοναδικός κύριος του παιχνιδιού.

-Κηρύσσοντας, πριν από δύο χρόνια, ότι το ΝΑΤΟ ήταν «εγκεφαλικό νεκρό», ο Εμμανουήλ Μακρόν είχε προκαλέσει αίσθηση, αυτή η δήλωση ερμηνεύτηκε ως έκκληση προς τους Ευρωπαίους να αναπτύξουν τη δική τους κοινή άμυνα. Προφανώς, αυτό δεν συνέβη.

-Στη συνέντευξη στην οποία αναφέρεστε, ο Macron είπε επίσης ότι "εάν αποδεχθούμε ότι άλλες μεγάλες δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένων των συμμάχων, συμπεριλαμβανομένων των φίλων, θέτουν τον εαυτό τους σε θέση να αποφασίζουν για εμάς, τη διπλωματία μας, την ασφάλειά μας, τότε δεν είμαστε πια κυρίαρχοι". Ο αρχηγός του κράτους μιλούσε για χρυσό. Αλλά δυστυχώς! Ήταν ικανοποιημένος με το παιχνίδι, αφού το αναμενόμενο ταρακούνημα δεν συνέβη. Όταν, το 2009, ο Νικολά Σαρκοζί αποφάσισε να αποκαταστήσει τη στρατιωτική δομή του ΝΑΤΟ, δήλωσε επίσης ότι είχε αφαιρέσει ένα εμπόδιο στη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής άμυνας. Ήταν εξίσου απατηλό. Ή εξίσου παραπλανητικό.

Το πιο σημαντικό, μετά τις δηλώσεις του Ντόναλντ Τραμπ που άφηνανν το φάντασμα της απεμπλοκής της Ουάσιγκτον να αιωρείται, θα μπορούσε κανείς να πιστέψει ότι οι Ευρωπαίοι θα ενδιαφερόταν σοβαρότερα για την παροχή της δικής τους ασφάλειας. Το αντίθετο συνέβη. Όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, αντίθετα, ανταγωνίστηκαν σε χειρονομίες πίστης (προς τις ΗΠΑ) με την ελπίδα να αλλάξουν τη θέση των Ηνωμένων Πολιτειών. Όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, αντιθέτως, ανταγωνίστηκαν σε χειρονομίες αντλαντικής πίστης σε ζητήματα όπως ο χαρακτηρισμός της Κίνας και της Ρωσίας ως νέων κοινών εχθρών, η συμπερίληψη χώρου μεταξύ των επιχειρησιακών θεάτρων του ΝΑΤΟ ή η πρόσβαση των ΗΠΑ σε προγράμματα ευρωπαϊκού εξοπλισμού. Η Γαλλία τελικά ευθυγραμμίστηκε με τις αμερικανικές θέσεις και δεν έχει πλέον μια αυθεντική φωνή για οποιοδήποτε θέμα. Εάν δεν συνέβαινε αυτό, θα άρχιζε να αποσυνδέεται από τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας και να αποκαθιστά τις διπλωματικές σχέσεις με τη Συρία!

Δεν πρόκειται να δημιουργηθεί ευρωπαϊκή άμυνα για τον απλό λόγο ότι η πλειονότητα των ευρωπαϊκών κρατών, ξεκινώντας από τη Γερμανία, δεν το θέλουν, όχι μόνο επειδή το θεωρούν πολύ ακριβό και επειδή πιστεύουν ότι τα καλά συναισθήματα αρκούν για τη ρύθμιση της ισορροπίας της εξουσίας, αλλά και επειδή γνωρίζουν πολύ καλά ότι είναι αδύνατο να υπερασπιστούν την Ευρώπη χωρίς να πάρουν τη θέση του ΝΑΤΟ, του οποίου είναι το κυνηγετικό αποθεματικό. Όπως λέει ο στρατηγός Vincent Desportes, "όσο περισσότερο η αμερικανική ομπρέλα είναι μια χίμαιρα, τόσο περισσότεροι Ευρωπαίοι προσκολλούνται σε αυτήν". Ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν στρατιωτικό προϋπολογισμό περίπου 750 δισεκατομμυρίων δολαρίων (έναντι λιγότερο από 70 δισεκατομμύρια δολάρια για τη Ρωσία), οι στρατιωτικοί προϋπολογισμοί των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών είναι ισχνοί, και αυτές οι ίδιες χώρες προτιμούν να αγοράζουν αμερικανικά πολεμικά αεροπλάνα και βαλλιστικά συστήματα παρά ευρωπαϊκά για να ευχαριστήσουν το αμερικανικό στρατιωτικό-βιομηχανικό συγκρότημα.

Ο Μάκρον έκανε λάθος να μιλήσει για «εγκεφαλικό θάνατο» του ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ δεν είναι καθόλου εγκεφαλικό νεκρό. Είναι η Ευρώπη που το είναι, δεδομένου ότι αρνείται να εξοπλιστεί με μέσα ισχύος. Ακόμη και ο στρατηγός Βίνσεντ Ντέσπορτς το λέει απροκάλυπτα: «Το ΝΑΤΟ είναι μια απειλή για την Ευρώπη», πρωτού προσθέσει ότι «το μέλλον της Ευρώπης είναι Ευρασιατικό, όχι Ευρω-Ατλαντικό». Κάτι το προφανές που κανείς δεν φαίνεται να θέλει να αναγνωρίσει. Το ξύπνημα θα είναι απαίσιο.

(Συνέντευξη του Nicolas Gauthier με τον Alain de Benoist, που δημοσιεύθηκε στον ιστότοπο Boulevard Voltaire στις 28 Μαρτίου 2021, με τίτλο: Alain de Benoist: "L'OTAN n'est pas en état de mort cérébrale. C'est l'Europe qui l «est!» «Το ΝΑΤΟ δεν είναι εγκεφαλικά νεκρό. Η Ευρώπη το είναι!". Αυτός είναι ο σύνδεσμος του γαλλικού περιοδικού:https://www.bvoltaire.fr/).

μετάφραση από τα ιταλικά από εδώ: Alain de Benoist: «La NATO non è cerebralmente morta. È l’Europa che lo è!»