Alain DeBenoist
Translated from the French by Tom Sunic.
Ακολουθεί η συνέντευξη που έδωσε πρόσφατα ο Alain de Benoist στο Boulevard Voltaire.
******
Ερ: "Φάτε τις πέντε μερίδες φρούτων και λαχανικών σας κάθε μέρα!", "Αθληθείτε!", "Κόψτε το κάπνισμα!", "Πιείτε ένα ποτήρι, αλλά όχι δύο!", "Προσδεθείτε όταν οδηγείτε!", "Μην τρώτε πολλά λιπαρά!", "Κάντε τη σωστή ανακύκλωση των σκουπιδιών!". Μετά τον Μεγάλο Αδελφό, φτάσαμε τώρα στη Μεγάλη Μητέρα;
Α: Ξεκινώντας από τον δέκατο ένατο αιώνα, το κράτος πρόνοιας δημιουργήθηκε σταδιακά για να αντισταθμίσει την εξαφάνιση των οργανικών και κοινοτικών αλληλεγγυών, οι οποίες, με την άνοδο της ατομικιστικής ιδεολογίας, διαλύθηκαν. Σήμερα το κράτος πρόνοιας μεταμορφώνεται σε ένα είδος "θεραπευτικού κράτους" - αν δανειστούμε μια έκφραση του Christopher Lasch. Αυτό το θεραπευτικό κράτος μπορεί να οριστεί ως μια ανίερη συμμαχία της φαρμακευτικής διαδικασίας και του κράτους, που στήνει κάθε είδους αδικαιολόγητα εμπόδια στην ελευθερία μας. Η εξουσία γίνεται όλο και πιο μητρική, αν και μητρική με τον τρόπο μιας κτητικής μητέρας που ανυπομονεί να διατηρήσει τους υπηκόους της σε πλήρη εξάρτηση. Η μονομερής σχέση με το κράτος αντικαθιστά τους αρχαίους κοινωνικούς δεσμούς. Αυτός ο υγειονομικός έλεγχος προμηνύει τον κοινωνικό έλεγχο. Η ίδια η ιατρική, όταν συμμετέχει στον έλεγχο των πληθυσμών, γίνεται ολοκληρωτική.
Ο κυρίαρχος ανθρώπινος τύπος σήμερα είναι ο ανώριμος ναρκισσιστής, που αγνοεί όλες τις πραγματικότητες εκτός από τη δική του και που, πάνω απ' όλα, επιθυμεί να ικανοποιήσει όλες τις επιθυμίες του. Αυτός ο παιδαριώδης τύπος ανθρώπου, αναμενόμενα φιλελεύθερου-ελευθεριακού προσανατολισμού, ταιριάζει απόλυτα με ένα σύστημα που, όπως έγραψε ο Μαρξ, πνίγει τα πάντα "στα παγωμένα νερά του εγωιστικού υπολογισμού". Αυτό που ακολουθεί είναι ένας θεραπευτικός πολιτισμός με επίκεντρο μόνο το "Εγώ". Ο Πιερ Μανέντ τονίζει ορθά ότι φιλελευθερισμός σημαίνει πρωτίστως να παραιτηθεί κανείς από το να αντιλαμβάνεται την ανθρώπινη ζωή με όρους του δικού της καλού και του δικού της προορισμού. Σε μια κοινωνία που κυριαρχείται από τη βιομηχανία της ψυχαγωγίας, στην οποία κανείς δεν αναρωτιέται για το νόημα και τη σημασία της παρουσίας του στον κόσμο, η σωματική φροντίδα του Εαυτού γίνεται το άλφα και το ωμέγα της ανθρώπινης ζωής. Δεν σημαίνει μόνο ότι είναι κανείς υγιής, αλλά και ότι "αισθάνεται καλά με τον εαυτό του", ξεχνώντας έτσι την ίδια του την περατότητα. Ενώ προσδοκούν την αθανασία σε αυτόν τον κόσμο, το όνειρο της αιώνιας νεότητας κυριεύει όλους εκείνους που δεν ενηλικιώθηκαν ποτέ και που αντιλαμβάνονται τώρα τη ζωή τους ως μια μητρική σύντηξη που αψηφά κάθε συμβολική τάξη, ενώ ευδοκιμούν σε μια κουλτούρα του ενεστώτα που έχει αποβάλει κάθε έννοια ιστορικής συνέχειας. Στο εξής η κοινωνία λειτουργεί σύμφωνα με τις αρχές της μιμητικής αντιπαλότητας, ως μια μορφή "αντιπαλότητας του Εγώ" (με φροϋδικούς όρους), δηλαδή, με τον Εαυτό να έχει απογυμνωθεί από το "εγώ" και το "υπερεγώ" του, πεπεισμένος ότι τώρα είναι το κέντρο του σύμπαντος. Αυτό διευκολύνει μόνο τον πόλεμο όλων εναντίον όλων.
Q. Και τι σημαίνει αυτό δηλαδή;
Α: Η τάση είναι αυξανόμενη προς την "ψυχολογικοποίηση" όλων των πολιτικών και κοινωνικών προβλημάτων. Η αυξανόμενη παλίρροια της ανασφάλειας γίνεται πλέον "κοινωνικό πρόβλημα", η ανεργία γίνεται "ατομική δυστυχία", η μαζική μετανάστευση γίνεται "ανθρώπινο δράμα" (στο οποίο μόνο η "συμβίωση" μπορεί να επιφέρει θεραπεία). Έτσι αγνοεί κανείς την άκρως πολιτική φύση των προβλημάτων και τις ευθύνες που τα συνοδεύουν. Δεν υπάρχουν πια εκμεταλλευόμενοι, αλλά μόνο οι "δυστυχισμένοι", τα "θύματα", οι "λιγότερο ευκατάστατοι" κ.λπ. που το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να εκφράσουν τα "παράπονά τους κατά του αγνώστου".
Αντί να αναδείξει κανείς τις μορφές αλλοτρίωσης που ενυπάρχουν στο κυρίαρχο Σύστημα, καταφεύγει σε "μονάδες ψυχολογικής υποστήριξης" που αποσκοπούν στην αντιμετώπιση των "συναισθημάτων δυσφορίας". Η άνοδος του συναισθηματικού, παράλληλα με την ιδεολογία της συμπόνιας, συμβαδίζει με τη φιλελεύθερη εξύμνηση του ιδιωτικού χώρου. Ωστόσο, η διάδοση των θεραπευτικών τρόπων σκέψης είναι βέβαιο ότι θα περιθωριοποιήσει την οικογένεια και το σχολείο, ενώ θα αφήσει άθικτη τη διαδικασία της κυριαρχίας. Η προπαγάνδα των εμπορευμάτων, ενώ χειραφετεί από τις παλιές μορφές εξουσίας, το μόνο που κάνει είναι να υποδουλώνει καλύτερα μέσω της κλιμάκωσης της διαφήμισης. Το κοινωνιστικό αντικαθιστά το κοινωνικό, με τον πολιτισμικό φιλελευθερισμό να καλύπτει τις ζημιές που προκαλεί ο οικονομικός φιλελευθερισμός που καθοδηγείται από την αγορά.
Κάθε υλική ή συναισθηματική επιθυμία μετατρέπεται αμέσως σε "δικαίωμα". Στο καπιταλιστικό σύστημα, η θέληση για υπερσυσσώρευση τροφοδοτεί μόνο αυτή την απεριόριστη επιθυμία. Η επέκταση της λογικής του εμπορεύματος συνεπάγεται στη συνέχεια την καταστροφή κάθε τι που μπορεί να επιβραδύνει την επιθυμία να αποκτήσει κανείς περισσότερα και που μπορεί να ενθαρρύνει την ανιδιοτέλεια. Όπως γράφει ο Jean Vioulac: "Η έλευση της καταναλωτικής κοινωνίας επιβάλλει τη διάλυση κάθε τι που μπορεί να επιβραδύνει την αγορά αγαθών και επομένως να σταματήσει την κατάργηση όλων των ηθικών κανονισμών κατά της άμεσης αυτοϊκανοποίησης. Ο φιλελευθερισμός, λόγω της απορρύθμισης και της αποθεσμοποίησης όλων των ανθρώπινων δραστηριοτήτων, είναι ένα πολιτικό σχέδιο που στοχεύει στην πλήρη διάλυση της τάξης του νόμου, και ως τέτοιο αποτελεί ένα από τα πιο ισχυρά μοτέρ του μηδενισμού".
Q. Με την πάροδο των ετών, υπήρχε μια τάση να μας τρομάζουν μέχρι θανάτου με τον μπολσεβίκικο κίνδυνο, μετά με την απειλή της Λεπέν, μετά με την απειλή του ισλαμικού παλιρροϊκού κύματος και τώρα με την τρομοκρατία και την υπερθέρμανση του πλανήτη. Και εσύ, Alain de Benoist, τι φοβάσαι;
Α.: Σίγουρα θα θυμάστε τον Μπομαρσέ που έγραψε στον κουρέα της Σεβίλλης : "μόλις υποκύψεις στο φόβο του κακού, βιώνεις ήδη το κακό του φόβου". Δεδομένου ότι ο φόβος είναι κακός σύμβουλος, νομίζω ότι είναι ιδιαίτερα σημαντικό να φοβόμαστε τους φόβους των άλλων. Σε ό,τι με αφορά, πάντα δυσκολευόμουν να αντιμετωπίσω την ανοησία της δεξιάς και τον σεχταρισμό της αριστεράς. Σε διαφορετικές μέρες με ανησυχεί περισσότερο το ένα ή το άλλο. Ούτε όμως μου αρέσουν οι μικροπρεπείς "τραμπούκοι" για τους οποίους γράφει ο George Bernanos - δηλαδή αυτοί που χτυπούν το στήθος τους ότι δεν μοιράζουν ποτέ τίποτα στους ζητιάνους και που επιδίδονται σε πολιτικές που προκαλούν μίσος. Η γνήσια ευαισθησία είναι αντίθετη και με τη σκληροκαρδία και τον ψεύτικο συναισθηματισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου