Σελίδες

Άνδρες Αγρίμια


μετάφραση αποσπάσματος από το 

"Η κρίση των φύλων στην εποχή της "Φρύγιας Μητέρας" ", 

του Alessandro Napoli 

από εδώ

https://nritalia.org/2022/01/10/la-crisi-dei-generi-nellepoca-della-frigia-madre/?fbclid=IwAR1LAawUNeqso8h57J1umV0gF7ZNEeudBwq9dj-m4DRFBkDpJW_w4izbRJ4

Και υπό αυτή την έννοια εξακολουθούν να υπάρχουν, σύμφωνα με την κατηγορία που ανέλυσε και περιέγραψε έξοχα και με σαφήνεια ο R. Giacomelli στο βιβλίο του "Oltre il maschio debole - Prospettive per ritrovare la Via del Guerriero" ("Πέρα από το αδύναμο αρσενικό - Προοπτικές για να ξαναβρούμε τον δρόμο του πολεμιστή"), υπάρχουν ακόμη υποκείμενα που συχνά ασυνείδητα αγωνίζονται γι' αυτόν τον πολιτισμό στην τελική του κατάσταση, αχώνευτα για μια δειλή κοινωνία, η οποία γι' αυτό το λόγο τα είχε υποβιβάσει στο περιθώριο, επιλέγοντάς τα από την παιδική ηλικία και μετά, και τα οποία αναδύονται αυταρχικά από το στομάχι του Θηρίου που τα αναμασά: "άγρια αρσενικά" από τα οποία μπορούμε να ξεκινήσουμε ξανά για να επαναβεβαιώσουμε την τάξη και τη φυσική αρμονία.

Παρορμητικοί και με ικανότητες πάνω από το μέσο όρο, και για το λόγο αυτό είναι απίθανο να κάνουν ποτέ καριέρα, αφού τρομάζοντας συναδέλφους και προϊσταμένους θεωρούνται επικίνδυνοι αντίπαλοι και γι' αυτό παρεμποδίζονται και μποϊκοτάρονται με κάθε τρόπο, αδιάλλακτοι και μισαλλόδοξοι απέναντι στους κανόνες και τους θεσμούς, ιδίως τους σημερινούς αστικούς, κομμουνιστές μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου και φασίστες σχεδόν έναν αιώνα μετά το τέλος του καθεστώτος, είναι ανατρεπτικοί μεταξύ των συντηρητικών και παραδοσιακοί μεταξύ των επαναστατών, αλλά - από τη στιγμή που αποδέχονται την ιεραρχία - αντιλαμβάνονται την ευγένεια του πνεύματος και τη συντροφικότητα ως κάτι ανώτερο από όλα τα άλλα. Κτητικοί και εδαφικοί, υπερασπίζονται τους δεσμούς με σφοδρότητα, αγαπούν με πάθος και μισούν απεριόριστα, "τελευταίοι ρομαντικοί" για τους οποίους ακόμη και μια απλή ερωτική περιπέτεια είναι η κατάκτηση του θηλυκού μιας άλλης φυλής, δεν τείνουν στις "υγρές" σχέσεις μιας κοινωνίας χωρίς όρια αλλά οριοθετούν τους χώρους τους με την απτή παρουσία τους, Γεννημένοι για να είναι τα άλφα αρσενικά(στμ εγώ θα έλεγα σίγμα), σε μια κοινωνία που μισεί τον αρχηγό της αγέλης, παραγκωνίζονται, περιθωριοποιούνται, σαμποτάρονται, και αντί να ενταχθούν στο κοπάδι, καταλήγουν μοναχικοί. Κάνουν την ανάγκη αρετή: "καβαλάνε την τίγρη".

Γενναιόδωροι πέρα από κάθε όριο και πέρα από τις δυνατότητές τους, ακόμη και ενάντια στα συμφέροντά τους- μπορεί να είναι καλλιεργημένοι και μορφωμένοι, αλλά όταν το επίπεδο της επιφυλακής βγάζει τον δαίμονα που τους ταράζει, ξαφνικά μετατρέπονται σε λύκους ανάμεσα στα πρόβατα. Αντιλαμβάνονται τον κόσμο ως ένα δυσμενές περιβάλλον, και δεν έχουν άδικο, διότι αυτός ο κόσμος δεν τους αγαπά: τους θεωρεί δυσκίνητα απομεινάρια περασμένων εποχών. Είναι οι πνευματικοί απόγονοι των ιπποτών της περιπέτειας της μεσαιωνικής Ευρώπης, των caciques, cangaceiros, conquistadores και bandeirantes της Λατινικής Αμερικής, των σαμουράι και των ronin της παραδοσιακής Ιαπωνίας. Ζουν αυτόν τον κόσμο ως ξένοι στον τόπο τους, ο πραγματικός τους κόσμος αποτελείται από ιδανικά και αξίες, περιπέτειες και κατορθώματα- είναι εν δυνάμει Waldgänger: παιδιά του Θανάτου, ενσαρκώνουν τον Άναρχο του Γιούνγκερ.

"Όξινοι χαρακτήρες": ορμητικοί, ασταθείς και ανήσυχοι- δεν είναι παραδείγματα που συνιστώνται, αλλά εξακολουθούν να είναι πύρινοι και ζωντανοί, είναι οι τελευταίοι κάτοχοι του αρσενικού αρχέτυπου σε μια αποχαλινωμένη και ανδρόγυνη κοινωνία που κατοικείται από απλά υστερικά και νευρωτικά άτομα. Χθες ήταν οι Αρντίτι που ρίχτηκαν στα πυρά των πολυβόλων από τα εχθρικά χαρακώματα, τα παιδιά του '99 στην πρώτη γραμμή του μετώπου που τραγουδούσαν και αντιστέκονταν στις γέφυρες του Πιάβε, οι λεγεωνάριοι του Ντ' Αννούντσιο που υπερασπίζονταν την Ολοκαυτωμένη Πόλη.

Είναι οι νέοι που σήμερα συσπειρώνονται όλο και περισσότερο κάτω από τη σημαία της πολυπολικής αντιφρώνησης, της ταυτότητας και της κοινοτιστικής αντίστασης -προδομένοι από τα κόμματα της δεξιάς και της αριστεράς- οι οποίοι δεν χάνουν την πίστη τους στην ιδεολογία, θεωρώντας την ακόμη ως την αιμοδοσία της ιστορίας, αλλά έχοντας κατανοήσει την απάτη, επανατοποθετούνται εγκάρσια: μια δυσλειτουργία της αστικής δημοκρατικής τάξης που θα τους ήθελε αντίθετα αδιάφορους, αποϊδεολογικοποιημένους, αποπροσανατολισμένους και στο έλεος του ανέμου- δεν έχουν τίποτα να χάσουν, ονειροπόλοι εμπνευσμένοι από τις αληθινές αυτοκρατορίες του παρελθόντος, είναι οι τελευταίοι υπερασπιστές των μικρών ταυτοτήτων, της κοινωνικής δικαιοσύνης και των αρχαίων αξιών στην εποχή της καταρράκωσης και της διάλυσης, στην παγκόσμια αυτοκρατορία της Νέας Καρχηδόνας και των πιστών του Μολώχ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου