Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Π.ΚΟΝΔΥΛΗΣ :απο τον ΕΥΡΩΑΤΛΑΝΤΙΣΜΟ στην ΕΥΡΑΣΙΑ
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Π.ΚΟΝΔΥΛΗΣ :απο τον ΕΥΡΩΑΤΛΑΝΤΙΣΜΟ στην ΕΥΡΑΣΙΑ: ΣΠΥΡΟΣ ΚΟΥΤΡΟΥΛΗΣ «Όποιος δεν θέλει να είναι το φερέφωνο του ισχυρού δεν πρέπει και να αποδέχεται την εικόνα που προβάλλει και επιβάλει ο ισ...
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Ο Οδυσσέας, ο Αλέξανδρος και η Ευρασία
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Ο Οδυσσέας, ο Αλέξανδρος και η Ευρασία: Ο Οδυσσέας, ο Αλέξανδρος και η Ευρασία Claudio Mutti [Επομένως, σε ποιο βαθμό είναι δικαιολογημένες οι συνήθεις προσπάθειες εντοπισμού ...
Ο Μέγας Αλέξανδρος στην Περσική Επική Ποίηση
Σαχ-Ναμέ του Φερντοσί & Εσκενταρ-Ναμέ του Νιζαμί
Βιβλιοπαρουσίαση του έργου της Μαριάννας Ιατροπούλου-Θεοχαρίδου , εκδόσεις Έλλην
Το βιβλίο της Μαριάννας Ιατροπούλου- Θεοχαρίδου «Ο Μέγας Αλέξανδρος στην Περσικη Επική Ποίηση» , εκδόσεις Έλλην, 2007 παρουσιάζεται γιατί αποτελεί ένα μοναδικό ερευνητικό έργο όχι μόνο για τα Ελληνικά Πανεπιστημιακά δεδομένα αλλά και για τα διεθνή. Αναπτύσσοντας μια εξαιρετική σε σχολαστικότητα παρουσίαση της σημασίας του λεγόμενου Μυθιστορήματος του Μεγαλου Αλεξάνδρου, η συγγραφέας ξετυλίγει την Ιστορία της εθνικής Περσικής γραμματείας με αιχμή τα δυο αθάνατα έργα του Ιρανικού πνεύματος, το Σαχ-Ναμέ του Φερντοσί και το Εσκενταρ-Ναμέ του Νιζαμί. Στην εργασία αυτή θα ανακαλύψουμε την λειτουργια του Αλεξανδρινού συμβολισμού μέσα στην μεγαλύτερη οικογένεια των ηρώων και βασιλέων της Περσίας, τις αιτίες της πνευματικής σύνθεσης του Ιρανικού πνεύματος με το Ελληνικό και την βαθιά αξιοποίηση της συνθεσης αυτής κατά την Ισλαμική περίοδο του Περσικού έθνους.
Για την πνευματική κορύφωση της Ελληνο-Περσικής σύνθεσης μέσα από την σχέση του Πλατωνισμού και του Ιρανικού Σιιτικού Ισλάμ θα δημοσιεύσουμε σύντομα ένα εκτεταμένο κείμενο που θα φωτίσει ερμηνευτικά την σημαντικότερη , μαζί με την Ελληνο-Ρωμαϊκή, πνευματική παρακαταθήκη της Ινδό-Ευρωπαικής Παράδοσης στον παγκόσμιο πολιτισμό.
Στο εξαιρετικό αυτό βιβλίο εκτός από την αναλυτική έκθεση των θρύλων, γεγονότων και καταγραφών που ενώνουν την ιστορική πορεία της ζωής του μεγάλου έλληνα με το εθνικό φαντασιακό του μεγάλου Περσικού έθνους, βρίσκουμε και επισημάνσεις της συγγραφέως σχετικά με την σημαντική επιρροή του Περσικού Επικού Λόγου στην Ευρωπαϊκή Μεσαιωνική Ιπποτική λογοτεχνία που αγγίζει μέχρι και τα όρια της μυθολογίας και θεολογίας του Γκραάλ.
Με το έργο αυτό ο αναγνώστης θα παρακινηθεί να γνωρίσει την ιδιαιτερότητα των Ελληνο-Ιρανικών δεσμών και να αντιληφθεί την διαθρησκευτική επίδραση βαθύτερων μεταιστορικών συμβολισμών στην Παράδοση μας.
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Γιατί η συνηγορία υπέρ του Μαζάουερ
"Αν ψάξουμε τις ρίζες του φαινομένου, θα χρειαστεί μάλλον να πάμε πολύ μακριά, σε έναν βαθύτατο πολιτικό και ιδεολογικό διχασμό της πόλης.
Εξ αιτίας της προσφυγικής καταγωγής μεγάλου μέρους των Θεσσαλονικέων, ή της αγροτικής προέλευσής τους, σε έναν τόπο όπου η ανάμνηση της τουρκικής παρουσίας είναι πολύ πρόσφατη και ακόμα πιο πρόσφατες οι συγκρούσεις γύρω από το Μακεδονικό, η πλειοψηφία των κατοίκων της πόλης εμφορείται από μια έντονα πατριωτική ιδεολογία, ενίοτε και με ισχυρά συντηρητικά και ορθόδοξα στοιχεία. Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη των βυζαντινών ναών, της γειτνίασης με το Άγιο Όρος και με… τα Σκόπια.
Σε αυτά τα πλαίσια και δεδομένης της προϊστορίας της ισχυρής εβραϊκής παρουσίας στο εργατικό κίνημα και των συγκρούσεων του Εμφυλίου, με αποκορύφωμα το Μακεδονικό στα 1948-49, η Αριστερά της πόλης, μειοψηφική, ανέπτυξε μια έντονα εθνομηδενιστική αντίληψη. Σε αυτή συνέβαλε, στη μεταπολιτευτική περίοδο ιδιαίτερα, και η παρουσία του Πανεπιστημίου, ειδικά οι σχολές των Επιστημών του Ανθρώπου, όπου οι αποδομητικές αντιλήψεις στην ιστορία, την παιδαγωγική, τη γλωσσολογία, ήταν πολύ ισχυρότερες από τις αντίστοιχες στην Αθήνα.
Αντίθετα, ο πλειοψηφικός «πατριωτικός» χώρος θα εκφραστεί πολύ περισσότερο από τη Δεξιά, το Κέντρο και, τις περασμένες δεκαετίες, από το ΠΑΣΟΚ, που θα ενσωματώσει ένα μεγάλο μέρος και της «πατριωτικής αριστεράς» που δεν μπορούσε να αποδεχτεί τις ισχυρά εθνομηδενιστικές αντιλήψεις των κυρίαρχων αριστερών κομμάτων.
Ωστόσο, αυτός ο πολιτικο-πολιτισμικός διαχωρισμός υπέκρυπτε και έναν άλλον, κοινωνικό ή οιονεί κοινωνικό, ανάμεσα σε μια σχετικά μικρή, αλλά ισχυρή, ομάδα Θεσσαλονικέων «ευπατρίδων» και μια πλειοψηφία επήλυδων –προσφυγικής ή αγροτικής προέλευσης– που κατά καιρούς έχει λάβει πολλές μορφές.
Η ομάδα κάποιων «παλιών Θεσσαλονικέων», που για χρόνια ένιωθε να «πνίγεται» από την παρουσία των «άξεστων» επήλυδων κάθε είδους, σε συμμαχία με την πανεπιστημιακή και πολιτισμική αριστερά, αναπολεί αίφνης την «πολυεθνική» Θεσσαλονίκη, «τη Θεσσαλονίκη των φαντασμάτων», για να αντιπαρατεθεί στην «ελληνικούρα» που την περιστοιχίζει. Διότι η παλιά Θεσσαλονίκη, η πριν το 1912, εξιδανικεύεται, έτσι, σε μια «πολυπολιτισμική μητρόπολη», την οποία κατέστρεψε η ενσωμάτωση της πόλης στο στενό και «επαρχιώτικο» ελληνικό κράτος μετά την απελευθέρωσή της.
Αυτή η αντίθεση θα εκφραστεί πολύ έντονα και στις πολιτικές διαμάχες που διαπερνούν την πόλη, ιδιαίτερα στο δημοτικό επίπεδο.
Αυτή η θεσσαλονικιώτικη ελίτ, συσπειρωμένη γύρω από το πανεπιστήμιο και το κέντρο της πόλης, είδε στο βιβλίο του Μ. κάτι σαν το «λίμπρο ντ’ όρο» μιας καταγωγής πατρικίων, έστω κι αν αυτό το βιβλίο υποβαθμίζει την ελληνική παρουσία στη Θεσσαλονίκη. Φαντασιακά, νιώθουν περισσότερο ταυτισμένοι με τα φαντάσματα μιας «κοσμοπολίτικης» πόλης, παρά με τη συμπρωτεύουσα του ελληνικού κράτους. Και αυτή η αντίθεση, η οποία εκφράζεται με όλους τους πιθανούς τρόπους, εγκολπώθηκε το βιβλίο του Μαζάουερ ως ένα εργαλείο για την κατάκτηση της πολιτικής και πολιτισμικής ηγεμονίας από τις εκσυγχρονιστικές ελίτ στη Θεσσαλονίκη, αλλά και στην Ελλάδα γενικότερα."
ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ “ΕΛΛΗΝ” ΚΑΙ “ΕΛΛΑΔΑ” ~ Πώς Η Δύση Επέβαλε Ότι Το Βυζαντινό Κράτος Δεν Ήταν Ελληνικό Για Να Αποκόψει Τον Ελληνισμό Από Την Αρχαιότητα
Ήταν ένας καιρός όπου, από τον Kάβο - Mαταπά μέχρι το Δούναβη και από την Aδριατική ως τη Mαύρη Θάλασσα, Xριστιανός και Έλληνας ήταν λέξεις συνώνυμες. Oι σταυραετοί της Mάνης και τα καπλάνια του Mαυροβουνιού, τα ξεφτέρια του Σάβου και οι Mακεδόνες δέχονταν το όνομα Έλληνες πολύ καιρό ακόμη μετά τον θάνατο του Pήγα, του οποίου τους στίχους παραθέσαμε πιό πάνω…”
Η περιγραφή του Γάλλου (ιστορικού και περιηγητή) που μιλάει για την Oρθόδοξη Kοινοπολιτεία των Βαλκανικών λαών είναι χαρακτηριστική. Αυτή η κατάσταση είχε διαμορφωθεί υπό την εθναρχική και πνευματική καθοδήγηση του Οικουμενικού Πατριαρχείου και στα πλαίσια του Γένους των Ρωμηών (Pούμ μιλλέτ). Αυτή την Ελληνιστική υπερδύναμη ήθελε να αναστήσει και ο Καποδίστριας, αλλα και ο Μακρυγιάννης, ο οποίος έλεγε: “Να αναλάβομεν και να γένομεν και ένα όλοι οι ομόθρησκοι” (Στρατηγού Μακρυγιάννη “Οράματα και Θάματα”, Αθήνα 1983, σελ 177) καθώς και “Θα κάμωμεν το Ρωμαίικο” («Απομνημονεύματα», εκδ Μπάϋρον, σ.174).
ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ “ΕΛΛΗΝ” ΚΑΙ “ΕΛΛΑΔΑ”
Οι λέξεις “Ελλην” και “Ελλάδα”, ήταν πλέον περιγραφικές της εθνότητας ΟΛΩΝ των κατοίκων των Βαλκανίων! Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, είχαν ελληνιστικό υπόβαθρο, αλλά εμείς, με την εμμονή στον εθνικισμό (λόγω της ηγεμονίας των ξένων, οι οποίοι δεν ήθελαν αναβίωση της Ρωμανίας), αναγκάσαμε τους υπόλοιπους λαούς να αυτονομηθούν, χάνοντας ίσως για πάντα την πολιτισμική ηγεσία των Βαλκανίων.
Το όνομα Ελλάδα στην αρχή της επανάστασης του 1821 βεβαίως ουδεμία σχέση είχε με τις φαντασιώσεις των σημερινών “αρχαιόπληκτων”. Ελλάδα σήμαινε τα Βαλκάνια. “Ο Μωρέας, η Ήπειρος, η Θεσσαλία, η Σερβία, η Βουλγαρία, τα νησιά του Αρχιπελάγους, εν ένι λόγω η Ελλάς άπασα έπιασε τα όπλα δια να αποτινάξει τον βαρύν ζυγόν των βαρβάρων”, λέει στην προκήρυξή του στο Ιάσιο (24-2-1821) ο Αλέξανδρος Υψηλάντης. Οι Σέρβοι και οι Βούλγαροι είναι “Έλληνες”. Το ίδιο λέει κι ο Θ. Νέγρης στο “Ανάπτυξις του νόμου της Επιδαύρου” στα 1824».
Περί "ρωσοφιλίας" / Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Γιατί η Δύση αποκόπτει τον Ελληνισμό από τη βυζαντ...
Περί "ρωσοφιλίας"
Ναι οκ, συμφωνούμε:
"Οι Έλληνες πρέπει να αποβάλουμε επιτέλους το σύνδρομο των ξενικών κομμάτων. Ο μεγαλύτερος αντίπαλος οποιασδήποτε σκέψης είναι η ιδεοληψία, ειδικά όταν αυτή πρόσκειται επί ιδεών και πλαισίων όχι ενδογενών αλλά εισαγόμενων. Ο Έλληνας δεν δύναται να είναι ούτε ευρωπαϊστής, ούτε ατλαντιστής, ούτε ρωσόφιλος."
Αλλά για μια στιγμή.
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Τα αντλαντιστής και ευρωπαϊστής είναι τουλάχιστον ουδέτερα αν όχι με θετικό πρόσημο. Αλλά ας δεχτούμε είναι ουδέτερα.
Το "ρωσόφιλος" όμως είναι ξεκάθαρα φορτισμένο αρνητικά. Κατά αναλογία θα έπρεπε να λέει "ευρασιανιστής". Αλλά ας δεχτούμε ότι αυτό εννοεί και του λείπει η έννοια.
Σε μια χώρα που όχι απλά κυριαρχούν οι, αλλά κυριαρχείται από, αντλαντιστές και ευρωπαιστές δεν είναι λίγο περίεργο να λες ότι ο Έλληνας δεν δύναται να είναι ούτε "ρωσόφιλος", δλ ευρασιανιστής;
Είναι σα να λες ότι δεν χρειάζεται να προσπαθήσουμε να εξισορροπήσουμε την υπερβολική δυτική, ευραντλαντική "επιρροή" στα καθ'ημάς με λίγο Ευρασιανισμό. Πώς όμως να γκένεν ατό; Ντεν γκένετε.
Πόσο μάλλον όταν τους άλλους τους δυτικόφιλους τους αποκαλείς με την ουδέτερη προς θετική έννοια.
Κι όλα αυτά από έναν αρθρογράφο που, θεωρώ, ότι και ειλικρινής είναι και εμφανώς δεν του αρέσει που "η Δύση αποκόπτει τον Ελληνισμό από τη βυζαντινή παράδοση"!
Φανταστείτε δλδ πόσο αντικειμενικοί και ίσων αποστάσεων είναι όλοι εκείνοι οι λυσσασμένοι αντιβυζαντινοί (φι)λελέδες.
Και μιας και πιάσαμε τα της γλώττας λανθάνουσας.
Στην Ιταλία όσοι αντιτίθενται στο ΝΑΤΟ λένε
"έξω η Ιταλία από το ΝΑΤΟ".
Στην Ελλάδα λέμε
"έξω το ΝΑΤΟ από την Ελλάδα".
Γλώττα λανθάνουσα λέγει τ' αληθή...
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : "Ανήκομεν εις την Δύσιν"...
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : "Ανήκομεν εις την Δύσιν"...: «Η Ελλάδα, μια μη δυτική χώρα, είναι μέλος και των δύο οργανισμών, […] δεν αποτελεί μέρος του δυτικού πολιτισμού, αλλά υπήρξε η πατρίδα τ...
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Radical Subject Το Ριζικό Υποκείμενο
Το Ριζικό Υποκείμενο
Υπάρχουν τέσσερις τύποι ανδρών, σύμφωνα με τον Martin Heidegger:
Οι απλοί και αδαείς άνθρωποι, που δεν μπορούν να επιλέξουν τίποτα. Αλλάζουν με τον κόσμο και την κοινωνία.
Οι Συντηρητικοί. Φοβούνται τη νύχτα του Θεού, την παρακμή. Θέλουν να διατηρήσουν αυτό που υπάρχει ενάντια στο χρόνο που καταβροχθίζει τα πάντα.
Οι Προοδευτικοί. Θέλουν να πάνε προς την κατεύθυνση της αποσύνθεσης όλο και πιο γρήγορα. Είναι αυτοί που ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση.
Οι φιλελεύθεροι, η παγκόσμια κυβέρνηση, μαζί μπορούν να ονομαστούν «Η Συλλογικότητα του Αντίχριστου».
Υπάρχει επίσης ένας τέταρτος τύπος: οι νέοι φιλόσοφοι. Κατεβαίνουν στο κέντρο της νύχτας και δεν φοβούνται. Εκεί βρίσκεται ο μεγαλύτερος κίνδυνος. Ο Χάιντεγκερ είπε για αυτούς: αυτοί οι φιλόσοφοι βρίσκονται αντιμέτωποι με τη «σκληρή γνώση του μηδενισμού», όπως ήταν το Wissen des Nihilismus.
Το Ριζικό Υποκείμενο πηγαίνει με τον κόσμο χωρίς να είναι αυτού του κόσμου. Είναι από μόνη της μια παράδοξη εκδήλωση του τέλους. Το αποκαλώ "ευρασιαστικό ζεν".
Η ακραία περίπτωση: ο παραδοσιακρατικός χωρίς παράδοση. Ο διαφοροποιημένος άνθρωπος. Γιατί ο διαφοροποιημένος άνθρωπος; Εδώ έρχεται το σχήμα του Ριζικού Υποκειμένου.
Το Ριζικό Υποκείμενο είναι η χρυσή ψυχή στην Εποχή του Σιδήρου. Γιατί η χρυσή ψυχή είναι εύκολο να βρίσκεται στον κόσμο του χρυσού. Αλλά είναι αδύνατο να κριθεί εκ των προτέρων: είναι καλός ο άνθρωπος επειδή ζει σε μια παραδοσιακή κοινωνία ή επειδή η ψυχή του είναι χρυσή; Είναι δυνατή η απάντηση μόνο βάζοντας την ψυχή στον κόσμο του σιδήρου.
Alexander Dugin
Huntington’s Error And The Rise Of Russia
«Russia is a powerful and diplomatically fortunate force· she does not pose a threat to its neighbors or to Europe. But her defensive position must be impressive enough, to prevent any possible aggression against her» (Tsar Nicholas I).
May 29, 2019
By Ioannis Fritzalas – Geopolitical Analyst
The world community is going through one of the most crucial and nodal periods in the history of humanity. All it takes is a single glimpse on the developments, concerning the Ukraine, Syria, Iran, Venezuela and Turkey, namely the five main pieces in the mosaic of the international competition between the United States and the strategic partnership of the Russian Federation and China. Whatever the ideological/political direction of the observer of the international developments may be, a clear and objective outlook of the situation does not allow controversies: the strategic monarchy of the United States is in the process of its decomposition, inaugurating the inception of a new historical period for mankind, the so-called post-western era.
The gradual emergence of a multipolar international system and the formation of new centers of economic and political power perplex both the structure and the interpretation of international relations. Beyond any doubt, the global power and development potential is becoming decentralized, and is shifting towards the Asia-Pacific Region, eroding the global economic and political dominance of the traditional western powers, reinforcing alternative centers of power, under the influence of the Russian Federation and China.
Obviously, the structure of the international status quo, based on the strategic monopoly of the USA, is in serious jeopardy, for the first time since the initiation of the post-soviet era. A contingent collapse of the American militaristic empire , followed by the social instability and political violence, that Prof. Peter Turchin has predicted for the USA and Western Europe, will presumably bring about unpredictable consequences at global level (including the revision of the existing political boundaries), aiming at the deterrence of the impending multipolar world order and the states that support it, as well as the destabilization of the Russian Federation and the containment of its recovery in the international scene, as a leading global power.
Furthermore, we cannot underestimate the extent of the undermining of Russia’s vital interests by the West, as well as the subsequent escalation of the polarization between the two warring sides. According to the Foreign Policy Concept of the Russian Federation, the attempts made by western powers to maintain their positions in the world, including by imposing their point of view on global processes and conducting a policy to contain alternative centers of power, are detrimental to the long-term interests of all sides, run counter to the growing need for cooperation and lead to both a greater instability in international relations and growing turbulence on the global and regional levels.
The – undoubtedly – failed Euroatlantic architecture keeps adopting an obsolete Cold War mentality, which does not represent the strategic conception of a rational decision maker, but the irrational “modus operandi” of an obscure international elite (established on the “unholy collusion” between the US military-industrial complex and the anti-Semitic Saudi-Zionist alliance) that determines the political direction of the West, through the manipulation of its technocratic leaders, with the aim to preserve privileges that are against the global prosperity, freedom, stability and peace.
The dynamic recovery of the Russian Federation, which, according to the last leader of the Soviet Union, Mikhail Gorbachev, may conclude in the establishment of a union of the former Soviet states, in the former borders, with the same members and on the basis of free will, poses a serious threat to the perpetuation of those privileges.
It is not surprising, therefore, that the core of the contemporary Western political and geopolitical worldview is the widespread Russophobic prejudice, according to which Putin’s Russia is an enemy of the European system of values and the Western civilization. Could it be right? The necessity for a deeper understanding of both the Russian foreign policy and the strategic culture in general is more timely than ever.
In order to draw a definite conclusion, we need to acknowledge and examine the fundamental priorities of the Russian foreign policy and strategy. In accordance with the Foreign Policy Concept Of The Russian Federation and the Russian National Security Strategy, the key priorities set by the Russian leadership, within the framework of an integrated strategic planning, are indicatively the following:
"Οι Ρώσοι είναι η υπόσχεση ενός πολιτισμού που θα έρθει, καθώς οι βραδινές σκιές απλώνονται στη Δύση".
"Οι Ρώσοι είναι η υπόσχεση ενός πολιτισμού που θα έρθει, καθώς οι βραδινές σκιές απλώνονται στη Δύση".
"Στην Ρωσσία θα αντικατασταθεί (ο σοσιαλισμός) από μια νέα μορφή τσαρισμού, το μόνο εφικτό σύστημα για ένα λαό που διαβιεί κάτω από αυτές τις συνθήκες. Πολύ πιθανόν, αυτος ο τσαρισμός να θυμίζει το πρωσσικό σοσιαλιστικό σύστημα πιο στενά από τον κοινοβουλευτισμό. Αλλά το μέλλον των ασυνείδητων δυνάμεων της Ρωσσίας δεν έγκειται σε λύσεις σε πολιτικά και κοινωνικά διλήμματα αλλά στην επικείμενη γέννηση μιας Νέας Θρησκείας, της τρίτης που θα αναδειχθεί από την μήτρα του Χριστιανισμού, όπως ο Γερμανικός- Δυτικός πολιτισμός ασυνείδητα συνέλαβε την δεύτερη μορφή Χριστιανισμού κατά το 1000μΧ. Ο Ντοστογιέφσκι είναι ένας από τους προφήτες αυτής της νέας πίστεως. Μέχρι στιγμής είναι ανώνυμη, αλλά ήδη έχει αρχίσει να εισέρχεται σε μια ήσυχη και απείρως απαλή δύναμη."
Όσβαλντ Σπένγκλερ,
Πρωσσισμός και Σοσιαλισμός
Δείτε τις παρόμοιες αναλύσεις στο θέμα της θέσης της Ρωσίας στον σύγχρονο Πολυπολικό Κόσμο και ειδικά στο ζήτημα της έλειψης απήχησης της ως εναλλακτικός στην Δύση Πολιτισμικός Πόλος από δύο εξαιρετικούς (και γεωστρατηγικους) αναλυτές. (Όχι σαν κάτι δικούς μας που κάθε λίγο και λιγάκι καταρρέουν την Τουρκία και τελικά μένουν με τον αγωγό στο χέρι)
Tim Kirby
Why is Russia losing the Infowar? - Q&A
Syriana Analysis
Can Russia ever be a Superpower again?
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Eduard Limonov: Fighting Instinct
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Eduard Limonov: Fighting Instinct: “Will we produce weapons? Of course, we will. We will wage wars. But not those like before, not front on front. Our people will infiltrat...
Το παρακράτος του «αντιφασισμού»
7 Δεκεμβρίου 2021 Πυργίτης
Πώς ονομάζεται κάποιος που «βάζει πλάτη», για να εφαρμόσει το κράτος τους πλέον απάνθρωπους σχεδιασμούς του; Πώς χαρακτηρίζεται εκείνος που με προθυμία αναλαμβάνει να συκοφαντήσει, να λοιδορήσει, ακόμη και να ασκήσει σωματική βία εναντίον αγωνιζόμενων; Πώς λέγεται ο «χρήσιμος», που θα κάνει κάθε βρώμικη «δουλειά» για λογαριασμό του κράτους, ώστε να μην χρειάζεται να εκτεθούν οι (επίσημοι) έμμισθοι μπράβοι του; Η απάντηση είναι μία και αυτονόητη.
Παρακρατικός.
Άραγε, έχει σημασία αν αυτός πληρώνεται άμεσα ή αν έχει -μέσω πολιτικών διαύλων- άλλου τύπου συναλλαγές με το κράτος; Σίγουρα όχι. Η συναλλαγή αυτή, μικρή ή μεγάλη, με τους κρατικούς μηχανισμούς κάθε πολιτικής απόχρωσης, είναι συχνά και ένα έμμεσο οικονομικό αλισβερίσι, ακόμη κι αν φαινομενικά δεν υπάρχουν χρήματα σε αυτή τη συναλλαγή. Κάποιες φορές μάλιστα, είναι πολύ αποδοτικότερη για τον συναλλασσόμενο με το κράτος, συγκρινόμενη με τις απολαβές ενός έμμισθου μπράβου. Κι ασφαλώς η συναλλαγή αυτή μπορεί να πάρει πολλές μορφές.
Λίγα λόγια τώρα για τα γεγονότα στην Αυστρία.
Στις 4/12 δεκάδες χιλιάδες αγωνιζόμενοι στην Βιέννη και σε άλλες 27 πόλεις της Αυστρίας κατέβηκαν στους δρόμους, διαδηλώνοντας ενάντια στον απολυταρχικό εφιάλτη του υποχρεωτικού εμβολιασμού. Ας θυμίσουμε εδώ πως το αυστριακό παράρτημα της Παγκόσμιας Υγειονομικής Χούντας υπήρξε το πρώτο που «διάβηκε τον Ρουβικώνα», επιβάλλοντας καθολική υποχρεωτικότητα «εμβολιασμού» σε όλους τους ενήλικες εξουσιαζόμενους.
Με άλλα λόγια, όποιος από την 1η Φεβρουαρίου δεν «εμβολιαστεί» με το πειραματικό σκεύασμα είτε θα του επιβάλλεται εφάπαξ πρόστιμο 8000(!!!) ευρώ είτε θα φυλακίζεται για 3-4 εβδομάδες!!! Ασφαλώς, το παραπάνω αποτελεί «σκηνές από τα προσεχώς» (και) για τους εξουσιαζόμενους του ελλαδικού χώρου. Αμφιβάλει αλήθεια κανείς πλέον για αυτό;
Στους δρόμους της Βιέννης διαδήλωσαν ενάντια στην Παγκόσμια Υγειονομική Χούντα άνθρωποι κάθε ηλικίας. Μάλιστα, ένα μέρος των αγωνιζόμενων συγκρούστηκε με τις δυνάμεις καταστολής, δίχως, ωστόσο, τα γεγονότα να λάβουν διαστάσεις. Ας μην ξεχνούμε όμως πως οι κοινωνικοί αγώνες εντός των αυστριακών τειχών δεν είναι κάτι το συνηθισμένο, οπότε και η σημασία τέτοιου μεγέθους διαδηλώσεων είναι ιδιαίτερα μεγάλη.
Και τώρα επανερχόμαστε στους παρακρατικούς.
Την ίδια ώρα που συνέβαιναν όλα αυτά, μερικές εκατοντάδες «αντιφασίστες» οργάνωναν αντισυγκεντρώσεις, ενάντια στους αγωνιζόμενους που διαδήλωναν κατά του υγειονομικού απαρτχάιντ και της υποχρεωτικότητας. [1] Αποκαλούσαν τους αγωνιζόμενους «φασίστες», απειλώντας τους με κρεμάλες, εκτελέσεις, απελάσεις – δηλαδή τα «γνωστά». Αν απορείτε για τα εισαγωγικά στη λέξη «αντιφασίστες», η απάντηση είναι προφανής: όταν κάποιος συστηματικά κι οργανωμένα προσπαθεί να καταστείλει το αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας, όταν αυτό αντιστέκεται μάλιστα σε μια τέτοια δικτατορία, σίγουρα δεν έχει κανένα πρόβλημα με το κράτος και μάλιστα με αυτό στην απολυταρχική του μορφή. Το αντίθετο· είναι στυλοβάτης του και δίχως αμφιβολία λειτουργεί ως παρακρατικός και μάλιστα μιας άνευ προηγουμένου χούντας.
Αναρωτιέται κανείς ποιο υποτίθεται πώς είναι το «πρόβλημα» τους; Οι εθνικές σημαίες που κρατούν κάποιοι από τους αγωνιζόμενους; Δηλαδή, αν για παράδειγμα υφίσταντο τέτοιοι «αντιφασίστες» τον Νοέμβρη του ’73, θα καταστέλλανε τους αγωνιζόμενους, επειδή είχαν ελληνικές σημαίες; Ή επειδή αυτοπροσδιορίζονταν (τουλάχιστον οι περισσότεροι) ως «αγωνιζόμενοι φοιτητές/ αγωνιζόμενοι Έλληνες»; Βέβαια, το ΚΚΕ προσπάθησε να το κάνει αυτό, ανεπιτυχώς… Μάλιστα, όταν μέσα στο Πολυτεχνείο βρίσκονταν πανό που έλεγαν «Κάτω η εξουσία» δίπλα σε ελληνικές σημαίες. Το γεγονός αυτό δείχνει ότι υπήρχε ανοχή στη διαφορετικότητα της άποψης.
Αλήθεια, γιατί οι απόψεις, οι «θεωρίες» και κυρίως οι πρακτικές τους έχουν τόσα πολλά κοινά με τους μπολσεβίκους; Γιατί όποιος δεν χωρά ακριβώς στην προκρούστια κλίνη τους είναι «φασίστας»; Και ποιος άραγε «δεν χωρά»; Αυτός που δεν είναι αρεστός στην αριστερή εκδοχή του κρατισμού; Ή, την δεδομένη περίοδο, όποιος δεν είναι αρεστός στην οικουμενική-υγειονομική χούντα; Γιατί άραγε συμπεριφέρονται τόσο πολύ «σαν» μπολσεβίκοι οι «αντιφασίστες»;
Ασφαλώς, επειδή αυτού του είδους οι «αντιφασίστες» είναι κι αυτοί μπολσεβίκοι και μάλιστα της πλέον εξουσιομανούς «φάρας».
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : O Μινώταυρος της Αθήνας και ο Θησέας της Θεσσαλονί...
Η κόντρα μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης δεν έχει τίποτα να κάνει με τον τοπικισμό. Έτσι βολεύει το αθηνοκεντρικό αφήγημα να το παρουσιάζει.
Είναι μια κόντρα μεταξύ Δυτικής Αποικιοκρατίας και Πανελληνίου Πατριωτισμού.
Η Αθήνα, ως έδρα του κράτους, εκπροσωπεί την Αποικιοκρατία.
Η Θεσσαλονίκη, ως η μεγαλύτερη πόλη της Ελληνικής Επαρχίας, της Ενδοχώρας, τον Πατριωτισμό.
Δεν επιτρέπεται να υπάρχει Έλληνας Πατριώτης που να μην έχει διαβάσει αυτές τις κειμενάρες, σχεδόν Μανιφέστο, του Δημήτρη Μάρτου.
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Θεσσαλονίκη-Αθήνα: Φυσικές και καιροσκοπικές πόλει...
Η κόντρα μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης δεν έχει τίποτα να κάνει με τον τοπικισμό. Έτσι βολεύει το αθηνοκεντρικό αφήγημα να το παρουσιάζει.
Είναι μια κόντρα μεταξύ Δυτικής Αποικιοκρατίας και Πανελληνίου Πατριωτισμού.
Η Αθήνα, ως έδρα του κράτους, εκπροσωπεί την Αποικιοκρατία.
Η Θεσσαλονίκη, ως η μεγαλύτερη πόλη της Ελληνικής Επαρχίας, της Ενδοχώρας, τον Πατριωτισμό.
Δεν επιτρέπεται να υπάρχει Έλληνας Πατριώτης που να μην έχει διαβάσει αυτές τις κειμενάρες, σχεδόν Μανιφέστο, του Δημήτρη Μάρτου.
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Μάνος Φαλτάιτς
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι : Μάνος Φαλτάιτς: Μάνος Φαλτάιτς Ο Εμμανουήλ Φαλτάιτς, Έλληνας εθνικιστής φιλόσοφος, συγγραφέας, λαογράφος, ζωγράφος και ιδρυτής του ομώνυμου μουσείου στη Σ...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)