Ramiro Ledesma Ramos
23.05.1905 - 29.10.1936
Ο Ισπανός επικεντρώνεται στα επιχειρήματα του Γερμανού στοχαστή, αντιμετωπίζοντας τη θεμελιώδη σχέση του ανθρώπου με το Τίποτα και την αγωνία ως το υπαρξιακό σημάδι που αφήνει αυτή η σχέση. Ο Ραμίρο εκτιμά στον Χάιντεγκερ «να βρίσκεις τον εαυτό σου στη μέση του Είναι ως ολότητα, έχοντας μπροστά μας την ολότητα του Είναι». Εδώ βρίσκουμε ακριβώς την αγωνία, που νοείται ως «το θεμελιώδες γεγονός της ζωής μας». Για την υπαρξιακή αγωνία μιλάει και ο Ledesma Ramos σε ένα σύντομο άρθρο του σε έντυπο της εποχής. Ο Ραμίρο ήταν ο βαθύς και μάχιμος άνθρωπος του Ισπανικού Εθνικοσυνδικαλισμού. Μπόρεσε να δει πέρα από τη λογική της εποχής του σε μια νέα πολιτική φιλοσοφία και έναν επαναστατικό μυστικισμό σε αρμονία με τη γέννηση νέων ιδεών. Ήταν όμως ο Ραμίρο τότε Φασίστας;
Ο ίδιος πάντα απέφευγε την υπερβολική χρήση αυτής της ετικέτας, ακόμα κι αν ο εφευρέτης των συμβόλων, των συνθημάτων, των μύθων και των τελετουργιών του Ισπανικού Φασισμού που υιοθετούσε ο Φράνκο, ο Ραμίρο ήταν ένας από τους λίγους που δεν παρασύρθηκε στον Ισπανικό εθνικοκαθολικισμό. Αφού εντάχθηκε στο κίνημα του το 1934 με την Ισπανική Φάλαγγα του José Antonio Primo de Rivera, γιου του πρώην δικτάτορα Miguel Primo de Rivera, ο Ramiro σύντομα επέκρινε σκληρά τους δεσμούς του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα με την Εκκλησία και τις τάξεις, από την οποία λάμβανε χρηματοδοτήσεις αλλά και για την προσκόλληση τους στο κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο, ως γιος του δικτάτορα, είχε μεγαλώσει, καθώς συνδεόταν με το περιβάλλον του στρατού και τις συντηρητικές δυνάμεις της παλιάς Ισπανίας.
Απογοητευμένος από την τροχιά της Φάλαγγας, την οποία θεωρούσε υπερβολικά αντιδραστική, και αφού έγραψε μερικά άρθρα στα οποία κατήγγειλε τον Josè ως «εργαλείο αντίδρασης», εκδιώχθηκε από τη Φάλαγγα. Με τη σύλληψή του στη Μαδρίτη μετά το εθνικιστικό πραξικόπημα, εκτελέστηκε με πυροβολισμό στην Aravaca από τη δημοκρατική κυβέρνηση στις 29 Οκτωβρίου 1936.
«Δεν σκότωσαν άνθρωπο, σκότωσαν μια νοημοσύνη». Με αυτά τα λόγια ο Ισπανός φιλόσοφος Ortega y Gasset χαιρέτησε τον πρώην μαθητή του. Η μελέτη της μορφής του Ledesma και η επανέναρξη της ιδεολογικής συζήτησης για την ιστορία της Φάλαγγας αναπτύχθηκε τη δεκαετία του 1950, στην οποία συμμετείχαν πολλοί νέοι με σκοπό να αναβιώσουν τον αυθεντικό Φασισμό της καταγωγής κατά τη γνώμη τους που πρόδωσε ο Φραγκίσκο Φράνκο.
https://mavroskrinos.blogspot.com/2021/10/ramiro-ledesma-ramos-85-23051905.html
Ορθοδοξίας απο-ιουδαϊσμός
Γεωργίου Γεωργαλά
"Στο έργο αυτό, είναι η κορύφωσις όλων των γνωστών χαρακτηριστικών του συγγραφέως: Πνευματική τόλμη χωρίς περιορισμούς· πνεύμα βαθύτατα ανακαινιστικό· σκέψις ριζοσπαστική· στέρεη τεκμηρίωσις· ολοκληρωμένη ιστορική γνώσις· γνήσια Ελληνικότης. Με αυτά τα όπλα, ο συγγραφεύς φωτίζει την ταραγμένη, κρίσιμη, αλλά και σκοτεινή περίοδο των πρωτοχριστιανικών αιώνων, τότε που διαμορφώθηκε ο Χριστιανισμός. Το κάνει με αντικειμενικότητα, χωρίς εμπάθειες και ιδεοληψίες, με ασφαλή στοιχεία, διασταυρωμένες πηγές και αδυσώπητα λογική συνέπεια. Χωρίς υπερβολή, πρόκειται για έργο-τομή στην ιστορία της σκέψεως του Ελληνισμού. Για έργο που ανοίγει τις πύλες προς την ολοκλήρωση και αναγέννηση της Ορθοδοξίας."
Τι θα συμβεί στην Αθήνα αν πληγεί η Αλεξανδρούπολη
Καμία άλλη χώρα του ΝΑΤΟ δεν έχει διαθέσει στους Αμερικανούς τόσο πολλές στρατιωτικές βάσεις, όσες ετοιμάζεται τώρα να εκχωρήσει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
14 Οκτωβρίου 2021
Δεν υπάρχει ούτε μία (αρ. 1) χώρα του ΝΑΤΟ που να έχει διαθέσει στους Αμερικανούς τόσο πολλές στρατιωτικές βάσεις, να τους έχει εκχωρήσει πρακτικά όλο το έδαφος της χώρας, όσες ετοιμάζεται τώρα να εκχωρήσει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, των κ.κ. Μητσοτάκη και Δένδια.
Τη στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο, οι εφημερίδες αναφέρουν, κατόπιν διαρροών από το υπουργείο Εξωτερικών, ότι οι Αμερικανοί θα μας δώσουν σε αντάλλαγμα της αυτοκατάργησης του ελληνικού κράτους μια ακόμα επιστολή, όπως αυτές του Κίσσινγκερ και του Πομπέο, που απεδείχθησαν άνευ οποιασδήποτε αξίας, ότι μας εγγυώνται τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.
Αν τα πράγματα έχουν έτσι, και πιθανότατα έχουν, πρέπει να σημειώσουμε ότι και η Τουρκία ακόμα μπορεί να υπογράψει τέτοιες επιστολές. Δεν αμφισβητεί την ύπαρξη της Ελληνικής Δημοκρατίας και των κυριαρχικών της δικαιωμάτων. Η διαφορά Αθήνας και Άγκυρας δεν συνίσταται στο αν υπάρχουν κυριαρχικά δικαιώματα, συνίσταται στο ποια είναι αυτά. Αν δηλαδή καλώς ασκούμε κυριαρχία στα νησιά του Αιγαίου και στη Γαύδο και αν έχουμε δικαίωμα να τα εξοπλίζουμε. Μάλιστα, αυτές οι τουρκικές διεκδικήσεις έχουν τεθεί όχι μόνο με την ανοχή, αλλά με την υποκίνηση των ίδιων των Ηνωμένων Πολιτειών (!). Επ΄αυτών των διαφορών η Ουάσιγκτον έχει μονίμως τηρήσει στάση ουδετερότητας, παρεμβαίνοντας μάλιστα στα Ίμια το 1996, τα κατέστησε επισήμως, με τη σύμφωνη γνώμη της κυβέρνησης Σημίτη και Πάγκαλου, ζώνη αμφισβητούμενης κυριαρχίας.
Το μόνο κράτος στην περιοχή του οποίου όντως αμφισβητείται ακόμα και η νομιμότητα της ύπαρξής του και κατ’ επέκτασιν η ύπαρξη κυριαρχικών δικαιωμάτων είναι η Κυπριακή Δημοκρατία. Και αυτή φρόντισαν να την αποκλείσουν οι κ.κ. Μητσοτάκης και Δένδιας από την ελληνογαλλική συμφωνία, όχι μόνο υπονομεύοντας την αρχικά καλή ιδέα μιας στρατηγικής προσέγγισης με τη Γαλλία, αλλά προκαλώντας και νέους σοβαρούς και μακροχρόνιους κινδύνους για τον ελληνισμό και στην Ελλάδα και στην Κύπρο.
Η στρατηγική λειτουργία των αμερικανικών βάσεων
Στο προηγούμενο άρθρο μας, εξετάσαμε τη στρατηγική λειτουργία των νέων βάσεων που εγκαθιστούν οι Αμερικανοί στην Ελλάδα και που είναι διπλή:
Η προετοιμασία πολέμου κατά της Ρωσίας
Ο νέο-αποικιακός έλεγχος της Ελλάδας, των ενόπλων δυνάμεων και των υπηρεσιών της και η σταδιακή ολοκλήρωση της μετατροπής τους από όργανο υπεράσπισης της Ελλάδας σε εργαλείο των “Προστατών” της.
Εξετάσαμε επίσης τη στρατηγική σημασία που έχει η Αλεξανδρούπολη σε αυτή τη διαδικασία λόγω της εγγύτητάς της προς την Κριμαία και του μικρού χρόνου πτήσης των πυραύλων μεταξύ της Θράκης και της χερσονήσου αυτής, που καθιστούν τη βάση αυτή αντικειμενικά στόχο πρώτης προτεραιότητας σε περίπτωση σύρραξης στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας και των Βαλκανίων.
Μια νέα Μέδουσα εμφανίζεται στη Νέα Υόρκη
Στην πρωτεύουσα του διεθνούς εμπορίου, εκτέθηκε ένα άγαλμα της Μέδουσας που ανατρέπει το μύθο: εδώ δεν είναι το τέρας που ηττήθηκε από τον Περσέα, αλλά αντίστροφα ο ήρωας αποκεφαλίζεται από την Γοργόνα. Ο δημιουργός του έργου είναι ένας σύγχρονος Ιταλός-Αργεντινός καλλιτέχνης, Luciano Garbati, ο οποίος ανέτρεψε το έργο του Cellini για να γιορτάσει την καταδίκη του Harvey Weinsten, ένοχου για πολλούς βιασμούς. Σίγουρα για έναν παραδοσιοκράτη εκφράζει μια παράξενη ιδέα: για να χαρεί για την τιμωρία ενός ανθρώπου που έδωσε χώρο στην αλαζονεία και τα ένστικτα, εκτίθεται η εικόνα της νίκης αυτού που αντιπροσωπεύει την επιβεβαίωση της αλαζονείας και των ενστίκτων στην ψυχή!
Παρ 'όλα αυτά, πρέπει να παραδεχτούμε ότι η μέδουσα του Garbati είναι όντως ένα έργο τέχνης, αυτό είναι αδιαμφισβήτητο: αντικατοπτρίζει τα κινήματα της σκέψης της σύγχρονης εποχής, τεχνικά εκθέτει καλά την ανατομία ενός σώματος που μετά από μια προσπάθεια επιδιώκει ξεκούραση ; Τα κακά φίδια γίνονται μαλακά μαλλιά, το φύλο εξαφανίζεται σαν να υποδηλώνει την χαμένη σεξουαλικότητα των γυναικών που έχουν κακοποιηθεί, ολόκληρη η στάση εκφράζει την ικανοποίηση που επιτεύχθηκε για την εκδίκηση που πάρθηκε. Είναι σαφές ότι το έργο του Garbati απευθύνεται σε έναν κόσμο που έχει χάσει την αξία του μύθου, μάλιστα μετά βίας τον ξέρει και όταν ακούει κάτι για αυτόν λαμβάνει τροποποιημένες πληροφορίες. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν πολλά νεο-παγανιστικά κείμενα γραμμένα από βέβηλους συγγραφείς στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής που προσπαθούν να ερμηνεύσουν την αρχαία ιερότητα συλλέγοντας απίστευτα λάθη και διανέμοντάς τα ως έγκυρες και αποδεκτές ερμηνείες. Μεταξύ αυτών, η ιδέα ότι πολλοί μύθοι αντιπροσωπεύουν την επιβεβαίωση των πατριαρχικών κοινωνιών σε βάρος των προηγούμενων μητριαρχικών κοινωνιών είναι η πιο δημοφιλής. Προφανώς όλα αυτά διαφέρουν έντονα από την ιστορική πραγματικότητα και από τις εγγενείς αξίες του μύθου. Πρώτα απ 'όλα, η κληρονομιά μιας πατριαρχικής κοινωνίας του δέκατου ένατου αιώνα προέρχεται από αιώνες χριστιανισμού, μια θρησκεία που κατά την ίδρυσή της υπαγόρευσε νέες κοινωνικές συμπεριφορές, πολλές από τις οποίες δικαιολογούνται από τη μισογυνία ορισμένων από τα γραπτά της, στάσεις που έρχονται σε σύγκρουση με την αρχαία κοινωνία, οι οποίες αντίθετα έδωσαν για στις γυναίκες ρόλους πολύ διαφορετικούς από αυτούς που ειπώθηκαν: απλώς σκεφτείτε τις πολυάριθμες γυναικείες ιερατείες του αρχαίου κόσμου, τους ρόλους πολλών ποιητών, φιλοσόφων και επιστημόνων του αρχαίου κόσμου, για τους οποίους γνωρίζουμε ελάχιστα λόγω μιας καταδικαστικής μνήμης σχετικά με τους γυναικείους ρόλους που εφαρμόστηκαν ακριβώς από τις νέες χριστιανικές κοινωνίες.
Πριν από αυτές δεν υπήρχαν πατριαρχικές ή μητριαρχικές κοινωνίες, αλλά μάλλον διαφορετικές κοινωνίες, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει η Ρωμαϊκή, με επίκεντρο την αξία της συμπληρωματικότητας των φύλων: το ένα δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς το άλλο και και τα δύο φύλα έπρεπε να ξανά συναντηθούν για να ξανά ανακαλύψουν το ανδρόγυνο της Μονάδας, που είναι η αρχέγονη δύναμη που ξεκίνησε τον κόσμο. Η ίδια έννοια της θεότητας με απόλυτη έννοια ξεπερνούσε την απλότητα του ενός γένους, αλλά ανέβαινε στην ιδέα του ανδρόγυνου, απλά σκεφτείτε τον ορφικό ύμνο αφιερωμένο στον Δία όπου εξηγείται ότι ο Δίας είναι η μόνη θεότητα, ότι κάθε θεότητα είναι μια διαφορετική εκδήλωση του Δία και ότι ο Δίας είναι ταυτόχρονα άνδρας και γυναίκα.
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Το Όραμα του Ρήγα δεν είναι η Παγκοσμιοποίηση
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: Το Όραμα του Ρήγα δεν είναι η Παγκοσμιοποίηση: Ο κύριος Μέρτζος μπερδεύει το Όραμα του Ρήγα Φεραίου με την Παγκοσμιοποίηση, για να μην μιλησουμε για την υποστήριξη στις "Πρεσπες"...
Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΒΛΑΧΩΝ. ΟΙ ΔΙΓΛΩΣΣΟΙ ΡΩΜΗΟΙ
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ἄρθρο:
«Ἡ καταγωγὴ τῶν Βλάχων. Οἱ δίγλωσσοι Ῥωμηοί» τοῦ Βασιλείου Τσακλίδη (1821 – 2021 ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ) ποὺ δημοσιεύθηκε στὸ τρέχον τεῦχος ΙΑ τοῦ Ἐνζύμου:
«Διεσκορπισμένοι εἰς διάφορα χωρία ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ὀρεινὰ ἀπὸ τῆς Μακεδονίας ἓως τὴν Πελοπόννησον εἶναι οἱ λεγόμενοι Βλάχοι, Μακεδόνες ὂντες καὶ Θετταλοί καὶ ῝Ελληνες τὸ γένος … Συμπεριφέρονται ἀδελφικῶς μὲ τοὺς Γραικοὺς ὡς Γραικοί, καὶ δὲν δείχνουν οὖτ᾿ ἐκεῖνοι οὖτε οὒτοι καμμίαν ἐθνικὴν διαφοράν πρὸς ἀλλήλους, καθὼς καὶ τῳόντι εἶναι ἀμφότεροι οἱ λαοὶ μιᾶς πατρίδος τέκνα, καὶ τῶν αὐτῶν προγόνων ἀπόγονοι».Κούμας, Κ. (1832) ῾Ιστορίαι τῶν ᾿Ανθρωπίνων Πράξεων Ἀπὸ τῶν ᾿Αρχαιοτάτων Χρόνων ῝Εως τῶν ῾Ημερῶν μας, τόμ. ΙΒ΄, ᾿Εν Βιέννη, σελ. 530-531
Παραθέτουμε μερικὰ ἀπὸ τὰ συμπεράσματα τῆς πρωτότυπης μελέτης τοῦ συγγραφέα:
→ Οἱ ἀποκαλούμενοι, ρωμανόφωνοι (καὶ ΟΧΙ ρουμανόφωνοι), ἐκλατινισμένοι – δίγλωσσοι Βλάχοι (Ἀρωμοῦνοι) τοῦ ἑλληνικοῦ χώρου, εἶναι (ἐπιστημονικῷ τῷ δικαίῳ) ἀποδεδειγμένα ΕΛΛΗΝΕΣ στὴν καταγωγή,
→ Οἱ γηγενεῖς ἑλληνικοὶ πληθυσμοί, ἐγκατεστημένοι κυρίως στὸν βορειοελλαδικὸ χῶρο, ἐκλατινίστηκαν, «ἔγιναν Βλάχοι-λατινόγλωσσοι, γιὰ τὶς ἀνάγκες τῆς καθημερινῆς ζωῆς», σὲ βάθος χρόνου ἀπὸ τῆς κατακτήσεως τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους, ὅπως ἄλλωστε καὶ πλεῖστοι ἄλλοι εὐρωπαϊκοί λαοὶ (βλ. Βαλλῶνοι, Οὐαλλοί, Γκωλουὰ κ.λπ),
→ Ἔχει καταρριφθεῖ ἡ ψευδο-θεωρία περὶ καθόδου τῶν Βλάχων αἀπὸ τὶς Παραδουνάβιες Παραδουνάβιες Περιοχὲς (Δακία/ σημερινὴ Ρουμανία), → Ἀντιθέτως, ἡ ἐνδελεχὴς ἔρευνα καὶ ἡ παραδοχὴ ἀπὸ ἔγκριτους Ἕλληνες καὶ ἀλλοδαποὺς ἐπιστήμονες Ρωμανιστὲς-Βαλκανολόγους (καὶ Ρουμάνους), ἀποφάνθηκε ὑπὲρ τῆς αὐτοχθονίας τῶν Βλάχων καὶ τῆς μετανάστευσης-μετακίνησης (ἀνόδου) ἑλληνογενῶν Βλάχων ἀπὸ τὴν Θεσσαλία (Μεγάλη Βλαχία) πρὸς τὶς περιοχὲς τῆς σημερινῆς Ρουμανίας (Δακία)…..Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΕΝΖΥΜΟ
Ο Έλληνας αναρχικός που πολέμησε τον ISIS
Αποσπάσματα από τη συνέντευξη του Νικόλα Ματαράγκα:
"Μακριά από ανθελληνισμους και μαλακίες"
"για να είσαι διεθνιστής και να αγαπάς τις άλλες χώρες πρέπει να αγαπάς τον τόπο σου πάνω απ' όλα"
"αυτό που και καλά αναρχικός σημαίνει ανθέλληνας είναι η λογική των αυτόνομων (αντιφά)
που έχει επιβληθεί και καταντάει αστείο" ...
Ο Διόνυσος-Ζαγρεύς κατέχει κεντρική θέση στην ορφική μυθολογία και θεολογία.
Ο Διόνυσος-Ζαγρεύς κατέχει κεντρική θέση στην ορφική μυθολογία και θεολογία. Προέκυψε από την ένωση του Δία, μεταμορφωμένου σε φίδι, με την Περσεφόνη.
Στίχοι ενός χαμένου έπους (ίσως του 7ου αι. π.Χ.) ήρθαν πρόσφατα στο φως, στο πλαίσιο ενός διεθνούς ερευνητικού προγράμματος που ασχολείται με τα Παλίμψηστα της Μονής Σινά. Το πρόγραμμα διεξάγεται υπό την αιγίδα της Αυστριακής Ακαδημίας Επιστημών σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας και υποστηρίζεται οικονομικά από τη φιλανθρωπική οργάνωση Arcadia Fund.
Ως παλίμψηστο (< πάλιν + ψάω [ξύνω, αποξέω]) χαρακτηρίζεται το χειρόγραφο του οποίου το αρχικό κείμενο έχει αποξεσθεί με οξύ εργαλείο ή ελαφρόπετρα για να γραφεί πάνω του ένα καινούργιο κείμενο· πρόκειται δηλ. για μια εργασία ανακύκλωσης ώστε να επαναχρησιμοποιηθεί το ακριβό υλικό του παπύρου ή της περγαμηνής πάνω στο οποίο έγραφαν οι Αρχαίοι και οι Βυζαντινοί. Με τη χρήση πολυφασματικής φωτογράφισης ανασύρεται στο φως το σβησμένο κείμενο και με τη βοήθεια ηλεκτρονικού υπολογιστή καθίσταται ευανάγνωστο.
Από το παλίμψηστο χειρόγραφο Sin. ar. NF 66, φύλλα 2v + 7v + 8r, αναδύθηκαν στο φως περ. 89 εξάμετροι στίχοι με θέμα την παιδική ηλικία του θεού Διόνυσου. Ο ποιητής περιγράφει πώς οι Γίγαντες προσπαθούν να πείσουν τον μικρό γιο του Δία να σηκωθεί από τον θρόνο του πατέρα του, άλλοτε προσφέροντας δώρα, άλλοτε επιστρατεύοντας δόλο ή ασκώντας πίεση.
Οι Γίγαντες στολίζουν το κεφάλι του μικρού θεού με στεφάνια από διαλεχτά άνθη· κινούνται γύρω του κυκλικά και προσπαθούν να τον πείσουν να εγκαταλείψει τον θρόνο πότε με προειδοποιήσεις, πότε με σαγηνευτικά λόγια, πότε δελεάζοντάς τον με παιδικά παιχνίδια ή άλλα ωραία δώρα.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για τον Ζαγρέα, τον πρώτο-πρώτο Διόνυσο ή έναν προελληνικό θεό που συγχωνεύτηκε με τον Διόνυσο. Ο Διόνυσος-Ζαγρεύς κατέχει κεντρική θέση στην ορφική μυθολογία και θεολογία. Προέκυψε από την ένωση του Δία, μεταμορφωμένου σε φίδι, με την Περσεφόνη. Ο μεγάλος θεός προόριζε τον Ζαγρέα για διάδοχό του· γι’ αυτό τον ανέβασε στον θρόνο και του επέτρεψε να κρατεί τον κεραυνό και την αστραπή. Από ζήλια η Ηρα έστειλε τους Τιτάνες για να βλάψουν το νεογέννητο.
Με διάφορα παιδικά δώρα (π.χ. ταμπούρλο, σβούρα, μπάλα, κούκλες/νευρόσπαστα) προσπάθησαν να το ξεγελάσουν. Τελικά, το κατάφεραν προσφέροντάς του έναν καθρέφτη. Ο Ζαγρεύς απορροφήθηκε περιεργαζόμενος το είδωλό του· έτσι, οι Τιτάνες βρήκαν την ευκαιρία να τον πιάσουν, να τον σφάξουν και να τον διαμελίσουν. Λέγεται ότι πρόλαβε η Αθηνά να περισώσει ζωντανή την καρδιά του Ζαγρέα, από την οποία ο Ζευς δημιούργησε τον Διόνυσο.
Ο διαμελισμός και η αναγέννηση του θεού ερμηνεύτηκε από τους Ορφικούς ως σύμβολο της ζωής που φθείρεται και αναγεννιέται. Αλλοι εκλαμβάνουν τους Τιτάνες ως ηλιακούς θεούς και δίνουν την ερμηνεία ότι ο ήλιος του καλοκαιριού θέτει σε κίνδυνο τη βλάστηση και την εξαφανίζει.
Για να επιστρέψω στο συγκεκριμένο παλίμψηστο, η περγαμηνή του χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά τον 5ο ή 6ο αι. μ.Χ. από κάποιον γραφέα στην Αλεξάνδρεια, ο οποίος αντέγραψε το αρχαίο έπος από ένα παλαιότερο χειρόγραφο. Το γεγονός είναι σημαντικό, καθώς δείχνει ότι υπήρχε ακόμη ενδιαφέρον για εθνικά κείμενα και ότι οι αρχαίοι θεοί συνυπήρχαν με τον Χριστιανισμό.
Αργότερα η περγαμηνή υπέστη απόξεση και πάνω στο σβησμένο αρχαιοελληνικό κείμενο, τον 10ο αι. μ.Χ. κάποιος μοναχός στη Λαύρα του Οσίου Σάββα του ηγιασμένου έγραψε Βίους Αγίων στ’ αραβικά. Η Μονή του Οσίου Σάββα βρίσκεται κοντά στα Ιεροσόλυμα κι έτσι μπορούμε να παρακολουθήσουμε την πορεία της περγαμηνής στον χώρο και τον χρόνο, από την Αλεξάνδρεια του 5ου/6ου αι. στην Παλαιστίνη του 10ου αι. για να καταλήξει στη Μονή της Αγίας Αικατερίνης του Σινά.
Το αρχαίο κείμενο έχει διαβαστεί από την ερευνήτρια Giullia Rossetto και θα κυκλοφορήσει σε προσεχές τεύχος διεθνούς επιστημονικού περιοδικού σχετικού με την Παπυρολογία και την Επιγραφική (Zeitschrift für Papyrologie und Epigraphik 219, 2021). Η δημοσίευση αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον.
http://anaskafi.blogspot.com/2021/10/blog-post_94.html
Το Φασιστικό κράτος είναι ένα αντι-κράτος
μετάφραση από την σελίδα στο FB:
Patriotic Socialism
Πατριωτικός Σοσιαλισμός
Το Φασιστικό κράτος είναι ένα αντι-κράτος, αν θέλετε να συντρίψετε το κράτος, φορέστε τον μελανό χιτώνα:
Οι αναρχικοί φωνάζουν: "Συντρίψτε το κράτος!" ("Smash the state!")
Τι εννοούν όμως πραγματικά με αυτό; Ρωτήστε έναν σύγχρονο Αναρχικό και πιθανότατα θα λάβετε μια ποικιλία πολύ αόριστων απαντήσεων, οι περισσότεροι από αυτούς είναι απλώς ριζοσπαστικοί φιλελεύθεροι.
Ωστόσο, οι αναρχικοί στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα μπήκαν στα εργατικά συνδικάτα και είδαν στο συνδικαλισμό και τη γενική απεργία μια μέθοδο για να συντρίψουν το κράτος και τον καπιταλισμό. Απέρριψαν την άποψη των Μαρξικών Σοσιαλδημοκρατών ότι ο καπιταλισμός και η δημοκρατία σταδιακά μετατρέπονταν σε σοσιαλισμό, ότι ο κρατικός μηχανισμός ήταν έτοιμος για το προλεταριάτο, ότι η επανάσταση συνίστατο μόνο σε μια αλλαγή στο κυβερνητικό προσωπικό.
Άντρες από την επαναστατική συνδικαλιστική παράδοση αποτέλεσαν τον πυρήνα της αρχικής Fasci d'Azione Rivoluzionaria του Μουσολίνι. Εξελίξαν τον συνδικαλισμό σε ένα λειτουργικό σύστημα και συνεργάστηκαν με συντηρητικούς αντιδημοκράτες για να δημιουργήσουν μια συνεκτική κοσμοθεωρία που ενσωμάτωσε τον συνδικαλισμό, αυτή είναι η προέλευση του Φασισμού.
Πότε οι Αναρχικοί θα συνειδητοποιήσουν ότι η ημέρα που θα κινήσουμε για την οργάνωση του συντεχνιακού κράτους θα είναι η ημέρα που θα αρχίσουμε να συντρίβουμε το αστικό φιλελεύθερο-δημοκρατικό κράτος και το καπιταλιστικό σύστημα;
Η Φασιστική επανάσταση είναι μια επανάσταση ενάντια στην πολιτική. Τα Φασιστικά συνδικάτα, που βασίζονται στη βιομηχανική και επαγγελματική εκπροσώπηση, αντικαθιστούν την αστικοδημοκρατική κατάσταση των πολιτικών κομμάτων που βασίζονται στη γεωγραφική εκπροσώπηση.
Οι αντίπαλοί μας θα ισχυριστούν ότι το Φασιστικό κράτος είναι σαφώς ολοκληρωτικό και δικτατορικό. Αλλά το κράτος μας είναι κοινωνικό και μετασχηματιστικό, μέσω αυτού οι άνθρωποι απαιτούν ενότητα και δράση. Δεν μοιάζει με καμία προηγούμενη κατάσταση, είναι ένα αντι-κράτος με κάθε έννοια της λέξης.
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: The Fascist state is an anti-state
Ρήγας Ακραίος ~ Άναρχο Εθνίκι: The Fascist state is an anti-state: Patriotic Socialism The Fascist state is an anti-state, if you want to smash the state, put on a blackshirt: Anarchists cry: "Smash t...
"Ο Φασισμός και η Καλλιτεχνική Πρωτοπορία"
"Η Δεξιά και οι αστοί σίγουρα δεν έφεραν τον φασισμό, ήταν οι ποιητές-στρατιώτες, ήταν ο φουτουρισμός και η αντι-αστική επανάστασή του.
Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη των ιστορικών είναι η επισήμανση ότι το φασιστικό κίνημα γεννήθηκε από τα δεξιά, από τον κλήρο και τους αστούς, είναι μια παραμόρφωση που έχει παραμείνει στο μυαλό του κόσμου. Ο φασισμός γεννήθηκε από τα αριστερά, από το εργατικό κίνημα αλλά και από τα χαρακώματα και την ποίηση.
Η Ιταλία, όπως πολλοί άλλοι λαοί εντάχθηκαν στη σύγκρουση του Μεγάλου Πολέμου (Α'ΠΠ), σε μια αντιπαράθεση που θα άλλαζε την ίδια την ιστορία του πολέμου και θα εγκαινίαζε μια νέα εποχή, αυτή των Ολικών Κινητοποιήσεων.
Τα χαρακώματα, η λάσπη, η κίνηση, όλη η τεχνική στην υπηρεσία του πολέμου, το ή κινητοποιήσε ή πεθαίνεις, ή πυροβολείς ή σε πυροβολούν, μια ολόκληρη γενιά έλαβε το βάπτισμα του πυρός σε αυτό το σφαγείο που άλλαξε την ιστορία εντελώς .
...
Μπορώ να διαβεβαιώσω χωρίς αμφιβολία ότι ο D'Annunzio εφηύρε το Ροκ δεκαετίες πριν από τη σύλληψή του ως ιδέα, οι χειρονομίες του, η θεατρικότητα του, η μορφή που έδινε στις ομιλίες του και απήγγειλε τα ποιήματά του, όλη αυτή τη σκηνική παράσταση, ο D'Annunzio ήταν ο πρώτος ροκ σταρ δεκαετίες πριν απο τους David Bowie και Jim Morrison.
Η ιστορία που οι νικητές θέλουν να μας επιβάλουν, η ιδέα ότι ο φασισμός ήταν καθαρά μιλιταριστικός και χωρίς καλλιτεχνική ευαισθησία, αυτή είναι η γενικότερη ιδέα που κυριαρχεί στον κόσμο των τεχνών.
Η Δεξιά και οι αστοί σίγουρα δεν έφεραν τον φασισμό, ήταν οι ποιητές-στρατιώτες, ήταν ο φουτουρισμός και η αντι-αστική επανάστασή του.
Σήμερα δεν υπάρχουν εμπροσθοφυλακές αλλά μόδες, η μεταμοντέρνα τέχνη είναι νεκρή τέχνη, όχι μόνο της λείπει ο σκοπός αλλά και οποιοσδήποτε επαναστατικός τόνος ανανέωσης του κόσμου, είναι εκεί για να ανεβάσει το εγώ του καλλιτέχνη.
Ο φασισμός είναι το παιδί του φουτουρισμού και θα μπορούσε να θεωρηθεί από μόνος του μια άλλη καλλιτεχνική πρωτοπορία. Η εποχή των ποιητών-στρατιωτών, των φουτουριστών, εκείνων που ζουν επικίνδυνα έχει παρέλθει και το σημερινό παράδειγμα κηρύττει μόνο τον ειρηνισμό, τον κονφορμισμό και την συζητησούλα για την τέχνη σε ένα Starbucks. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κατά τη διάρκεια των φασισμών υπήρχε μια πρωτοποριακή και επαναστατική τέχνη εμπροσθοφυλακής που δεν ξαναεμφανίστηκε από τότε."
https://therevolutionaryconservative.com/articles/fascism-and-the-artistic-vanguard/
«Ο Μουσολίνι και η φιλοσοφία»
«Ο Μουσολίνι και η φιλοσοφία», η σκέψη του Duce ως φυσική και πνευματική επαναστατική ενέργεια.
Gabriele Adinolfi
Ρώμη, 22 Οκτωβρίου - Ο Μουσολίνι και η φιλοσοφία είναι ένα από τα λίγα βιβλία που δεν διάβασα με μια ανάσα. Συνήθως, αυτά που "καταναλώνω" είναι μυθιστορήματα των οποίων η ατμόσφαιρα με αιχμαλωτίζει και τα οποία προσπαθώ σκόπιμα να παρατείνω όσο το δυνατόν περισσότερο. Όπως το Shogun ή το Musashi. Από την άλλη πλευρά, διάβασα το δοκίμιο του Adriano Scianca αργά επειδή είναι τόσο πλούσιο και αρθρωτό που μία και μόνο ανάγνωση θα ήταν ανεπαρκής, ενώ αν ήταν γρήγορη θα ήταν άχρηστη.
Ένα βιβλίο στο επίπεδο του De Felice
Το ερώτημα είναι πώς τα κατάφερε και το έγραψε. Προϋποθέτει καταρχάς μια τεράστια και σε βάθος γνώση του θέματος, επομένως μια εξαιρετική μνήμη, γιατί είναι εκπληκτικό πώς μπορεί κανείς να θυμηθεί πού και πότε ο Μουσολίνι είπε ή έγραψε αυτήν την πρόταση, πότε και πού διάβασε και μελέτησε τη σκέψη αυτού ή εκείνου, πού και πότε αναφέρθηκε η συνάντησή του με αυτόν τον φιλόσοφο, πού και πότε αυτή η συνάντηση αντανακλούσε μια πολιτική επιλογή. Τέλος, υπάρχει η δυνατότητα συνένωσης της σκέψης, τόσο με την διαχρονική έννοια όσο και με αυτή της καθεαυτό λογικής, επομένως των λογικών συνδέσεων: εξαιρετικό.
Έχω πει πολλές φορές ότι ο Adriano είναι εκτός του χρόνου. Σήμερα που γράφουμε για τον εαυτό μας, που παίρνουμε συντομεύσεις, που προχωράμε με το αντιγραφή / επικόλληση και βάζουμε εμβόλιμες απλοϊκές προτάσεις, σύμφωνα με τους αφορισμούς του Baci Perugina, ο Scianca προφανώς προέρχεται από άλλη εποχή. Παρόλο που προέρχεται από μια σοβαρή και πολιτισμένη εποχή, ακόμη και εκεί ξεχωρίζει. Αυτό το τελευταίο βιβλίο δεν έχει τίποτα να ζηλέψει, όσον αφορά τη σοβαρότητα και την αυστηρότητα των μελετών σχετικά με το Duce, στα έργα του De Felice, και είναι εξαιρετικά ανώτερο από άλλες φιλόδοξες αλλά αποτυχημένες προσπάθειες, όπως αυτές του Bocca.
Ο ψεύτικος μύθος της προοδευτικής κουλτούρας
Το βιβλίο είναι εντυπωσιακό και πολλά πράγματα προκύπτουν από αυτό. Πρώτα απ 'όλα, η μεγάλη δίψα για γνώση και η φανταστική νοημοσύνη, τόσο αναλυτική όσο και συνθετική, του Μουσολίνι, ο οποίος μεταξύ των νεώτερων (στμ των νεώτερων χρόνων) πολιτικών σε αυτό είναι σίγουρα ο καλύτερος μαζί με τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Εξ ου και ο πολιτιστικός πλούτος και η μεγάλη παγκόσμια ενσυναίσθηση του φασισμού. Αντιμετωπίζοντας τους επικριτές, εκείνων των καημένων ανθρώπων ότι «ο φασισμός δεν έχει πολιτισμό» και ότι «ο πολιτισμός είναι αριστερός». Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο ψεύτικο: το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα γνώριζε παγκοσμίως μόνο δύο πολιτιστικούς κλάδους, μερικές φορές αντιθετικούς, άλλωτε σε συμφωνία: ο φασιστής και ο αντιδραστικός. Η προοδευτική «κουλτούρα» βρήκε άσυλο στα περιθώρια των κοινωνιολογικών, ψυχολογικών και οικονομικών κατηγοριών, άλλο ακόμη και εκεί ήταν υποδεέστερη. Ήταν μόνο στρατιωτικά που επιβλήθηκε και κυριάρχησε στο δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα και παρήγαγε "αποπολιτιστικοποίηση", με κάποιες εσκεμμένες ή αναγκαστικές αιρετικές εξαιρέσεις. Είναι καλό όχι μόνο να το θυμόμαστε αλλά και να κάνουμε μια σύγκριση και ο Scianca μας βοηθάει πολύ σε αυτό.
Ο Μουσολίνι μεταξύ Μαρξ και Νίτσε
Ο Μουσολίνι και η φιλοσοφία δεν είναι η σχέση μεταξύ ενός ερασιτέχνη και του αντικειμένου της απόλαυσης του, είναι μια συνεχής αναζήτηση γνώσης, υπαρξιακής, κοινωνικής, πολιτισμικής. Υπάρχει Μουσολίνι ο "ζωτικιστής", ο ιδεαλιστής, ο φυλετιστής, ο πολιτικός ηγέτης. Υπάρχει ο αναγνώστης των Μαρξ, Σορέλ, Χέγκελ, Μακιαβέλλι, Οριάνι, υπάρχει ο συνομιλητής του Gentile, υπάρχει η φιγούρα που αναγνωρίζεται από τους κύκλους των νιτσεϊκων παγκοσμίως ως "διαιτητής" στις διαμάχες για τον Νίτσε, έως το σημείο να θεωρείται αυθεντία ακόμη και στο Τρίτο Ράιχ. Υπάρχει ο Μουσολίνι στους οποίους οι Heidegger, Schmitt και Spengler στρέφονται επανειλημμένα. Η αλληλογραφία με τον Φρόιντ λείπει, αλλά δεν είναι απαραίτητη. Υπάρχει η σχέση με τον Πιραντέλλο όπως και με τον Έβολα, υπάρχει η σκέψη για τον Πλάτωνα, υπάρχει ακόμη και το εξαιρετικό όραμα του Μουσολίνι για το θρησκευτικό ζήτημα (παγανισμός ή / και χριστιανισμός), για την αστική τάξη και για τη λευκή φυλή ως παρακμή και η αντιπρόταση για την πνευματική, ψυχολογική και επαναστατική φυλετική λογική, μόνο σχετικώς βιολογική.
Συγκεκριμένα, θα πρέπει να συγχαρούμε τον Συγγραφέα για το ότι είχε το θάρρος να αντιμετωπίσει το ζήτημα χωρίς συμπλέγματα και να λάβει υπόψη του όλα τα μέρη που συμμετείχαν. Από αυτό αναδύεται - και για εκείνους που δεν έχουν προκαταλήψεις ιδεών για το Duce, δεν αποτελεί έκπληξη, αλλά μια τελειοποιημένη επιβεβαίωση - η εικόνα ενός ανθρώπου που ασχολείται ακούραστα με την αναγέννηση του συγκεκριμένου και του γενικού. Όποιος έχει αφεθεί να παρεκκλίνει από τα ψεύτικα στερεότυπα, είτε τα παίρνει από τα αριστερά είτε από τα δεξιά, θα εκπλαγεί από αυτό που εμείς δεν αποκηρύξαμε ποτέ. Όπως ο Scianca δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει, ο Μουσολίνι ήταν πάντα διαποτισμένος από ένα ευρύ όραμα, αρχικά κοσμοπολίτικο, του οποίου δεν σταμάτησε ποτέ να επιδιώκει την οικουμενικότητα, ενεργοποιώντας τις εθνικές ιδιότητες και δυνατότητες για το σκοπό αυτό.
Είναι ο φασισμός που απορροφά τον εθνικισμό
Ο συγγραφέας γράφει: «Ο εθνικισμός του Μουσολίνι είναι ένα πολύ λιγότερο προφανές θέμα από ό, τι μπορεί να σκεφτεί κανείς. Η ισοδυναμία, ή ακόμα και η συνέχεια του εθνικισμού και του φασισμού θεωρούνται δεδομένα για πολύ καιρό από τους ιστορικούς και εξακολουθεί να είναι κάτι πολύ συνηθισμένο στη δημοσιογραφική συζήτηση. Ωστόσο, τα πράγματα είναι διαφορετικά ». Ο Del Noce παραθέτει: «Δεν υπάρχει κάποιου είδους ιδανική συνέχεια μεταξύ εθνικισμού και φασισμού. Δεν είναι η ιδεολογία της Action Française που προετοίμασε τον φασισμό, αλλά αντίθετα ο φασισμός που απορρόφησε τον εθνικισμό.
Και στο τέλος του έργου ο Adriano Scianca αναφέρει τι είπε ο Mussolini στη νοσοκόμα του Ερυθρού Σταυρού Maddalena Mollier τον Μάρτιο του 1945 στην κατοικία της στο Gragnano. Τα γερμανικά, τα γαλλικά, τα ισπανικά και τα ιταλικά ζητήματα - είπε το Duce - δεν θα είχαν πλέον κανένα ενδιαφέρον, μόνο η Ευρώπη θα το είχε, ως Ευρωπαϊκό Μπλοκ. Το ξέραμε αυτό και δεν αλλάξαμε ποτέ γνώμη για αυτό. Πέρα από αυτό το συμπέρασμα, το οποίο φαίνεται απαραίτητο για εμάς, ο Adriano πρέπει να επαινείται για το ότι μπορεί να εκφράσει την πολυπλοκότητα της σκέψης του Μουσολίνι ως μια φωτισμένη από το μυαλό φυσική και πνευματική επαναστατική ενέργεια: μια ιδιαίτερη αλλά και καθολική δράση που στοχεύει στην επαναστατική αναγέννηση του Πολιτισμού, προσανατολισμένη από τη φιλοσοφία. Από το νήμα της Σόφιας (στμ. λογοπαίγνιο filο=νήμα).
Συγχαρητήρια!
Gabriele Adinolfi
Όταν ο Φασισμός ανήκε στην Αριστερά
Το παραδοσιακό αριστερό – δεξιό μοντέλο του πολιτικού τόξου παρουσιάζει τον φασισμό και τον μαρξισμό ως διαμετρικά αντίθετες ιδεολογίες. Ο μαρξισμός θεωρείται ως μια ιδεολογία της άκρας αριστεράς ενώ ο φασισμός υποθετικά αντιπροσωπεύει μια προοπτική που είναι περίπου όσο πιο άκρα στη δεξιά μπορεί κανείς να πάει. Ένα άρθρο που πρόσφατα μεταφράστηκε στα αγγλικά από την πορτογαλική Finis Mundis Press, του Eric Norling «Επαναστατικός Φασισμός» κάνει πολλά στο να αποκαλύψει την οπτική του φασισμού όπως τον θεωρούσε αυτόν ο Μουσολίνι και οι κοορτές του και θέτει το θέμα της ιδεολογίας της άκρας δεξιάς υπό αμφισβήτηση.
Το έργο αυτό αρχικά εκδόθηκε το 2001 και ο συγγραφές Norling, είναι ένας ιστορικός και δικηγόρος Σουηδός που τώρα ζει μόνιμα στην Ισπανία. Ο Norling παρατηρεί ότι καθ όλη τη διάρκεια της νεανικής ζωής του από τα παιδικά χρόνια μέχρι τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, ο Μουσολίνι ήταν όπως κάθε τυπικός αριστερός, όπως πχ ο Eugen V. Debs. Ήταν αυτό που αργότερα θα γινόταν γνωστό ως «Μωρό με κόκκινες πάνες» (το οποίο σημαίνει ότι ήταν παιδί επαναστατών σοσιαλιστών γονιών). Σαν νεαρός ο ίδιος ο Μουσολίνι ήταν μαρξιστής, φανατικά ενάντια στον κλήρο, πήγε στην Ελβετία για να αποφύγει την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία και είχε συλληφθεί και φυλακισθεί επειδή προέτρεπε σε απεργίες. Τελικά έγινε αρχηγός στο σοσιαλιστικό κόμμα της Ιταλίας και φυλακίσθηκε ξανά το 1911 για τις αντιπολεμικές ενέργειές του που σχετίζονταν με την Ιταλική εισβολή στη Λιβύη. Ο Μουσολίνι ήταν τόσο ελπιδοφόρος σαν σοσιαλιστής σε εκείνο το σημείο της καριέρας του που κέρδισε τον έπαινο του Λένιν, ο οποίος τον θεωρούσε τον φυσικό ηγέτη ενός μελλοντικού ιταλικού σοσιαλιστικού κράτους.
Όταν ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος ξεκίνησε το 1914, ο Μουσολίνι αρχικά υποστήριζε την αντιπολεμική θέση του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, αλλά τους επόμενους μήνες άλλαξε σε μια θέση υπέρ του πολέμου, θέση που του «πρόσφερε» την διαγραφή του από το κόμμα. Μετά κατατάχτηκε στον Ιταλικό στρατό και πληγώθηκε στη μάχη. Η λόγοι για την αλλαγή στάσης του Μουσολίνι υπέρ του πολέμου είναι απαραίτητοι για την κατανόηση της πραγματικής προέλευσης και φύσης του φασισμού και της θέσης του μέσα στο πλέγμα της πολιτικής και θεωρητικής ιστορίας του 20ου αιώνα. Ο Μουσολίνι έφτασε να βλέπει τον πόλεμο σαν μια αντι ιμπεριαλιστική πάλη ενάντια σε συντηρητικές δυνάμεις όπως οι Αψβούργοι, οι Οθωμανοί Τούρκοι και η Γερμανία των Hohenzollern που επιτίθονταν σε αυτά τα καθεστώτα σαν αντεπαναστάτες εχθρούς που είχαν καταπιέσει τον σοσιαλισμό. Ο Μουσολίνι επίσης προφητικά πίστευε ότι η συμμετοχή της Ρωσίας στον πόλεμο θα ξυπνούσε αυτό το έθνος στον βαθμό που να είναι ανοιχτό σε μια σοσιαλιστική επανάσταση (που είναι ακριβώς ότι έγινε). Με άλλα λόγια, ο Μουσολίνι θεώρησε τον πόλεμο σαν μια ευκαιρία για να αναπτυχθούν αριστεροί επαναστατικοί αγώνες στην Ιταλία και αλλού.
Όταν το Ιταλικό φασιστικό κίνημα ιδρύθηκε το 1919, τα περισσότερα από τα ηγετικά στελέχη και τους θεωρητικούς του ήταν, όπως και ο ίδιος ο Μουσολίνι πρώην μαρξιστές και γενικότερα ριζοσπάστες αριστεροί όπως οι ακόλουθοι του επαναστάτη συνδικαλιστή George Sorel. Τα επίσημα προγράμματα που έβγαλαν οι φασίστες ,μεταφράσεις των οποίων περιλαμβάνονται στο βιβλίο του Norling, αντανακλούν μια μίξη δημοκρατικών και σοσιαλιστικών ιδεών που θα ήταν κοινή σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή ομάδα της εποχής. Εάν πράγματι τα στοιχεία είναι συντριπτικά ότι ο φασισμός έχει τις ρίζες του στην άκρα αριστερά τότε από πού πήρε ο φασισμός τη φήμη του ως ιδεολογία προερχόμενη από τη δεξιά;
Η απάντηση φαίνεται να είναι ένας συνδυασμός τριών βασικών παραγόντων. Η μαρξιστική προπαγάνδα η οποία δυστυχώς βρήκε τον δρόμο της στην mainstream ιστοριογραφία, η αναθεώρηση των ίδιων των αριστερών επαναστατικών αρχών από τους ηγέτες του φασισμού και η αναπόφευκτη συμβιβασμοί και υποχωρήσεις που έγιναν από τον φασισμό προκειμένου να πετύχει τον στόχο του να ελέγχει πραγματικά το κράτος. Σχετικά με τα πρώτα αυτά ο David Ramsey Steele περιέγραψε την κλασσική μαρξιστική θεώρηση του φασισμού σε ένα σημαντικό άρθρο σχετικά με την ιστορία του φασισμού
Το 1930 η έννοια του «φασισμού» στον αγγλόφωνο κόσμο είχε μετασχηματιστεί από μια εξωτική, ίσως σικ, ιταλική αριστοκρατία σε ένα σύμβολο του κακού για κάθε χρήση. Κάτω από την επιρροή αριστερών συγγραφέων επιβλήθηκε μια θεώρηση του φασισμού που παρέμεινε κυρίαρχη ανάμεσα στους διανοούμενους μέχρι σήμερα. Και πάει έτσι:
Ο Φασισμός είναι καπιταλισμός χωρίς τη μάσκα. Είναι ένα εργαλείο του μεγάλου κεφαλαίου, ο οποίος κυβερνά μέσω της δημοκρατίας μέχρι να νιώσει ότι απειλείται θανάσιμα, μετά «απελευθερώνει» τον Φασισμό. Ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ πήραν την εξουσία από το μεγάλο κεφάλαιο επειδή το μεγάλο κεφάλαιο προκλήθηκε από την επαναστατική εργατική τάξη. Φυσικά πρέπει να εξηγήσουμε, μετά, πως ο Φασισμός μπορεί να είναι ένα μαζικό κίνημα και ένα κίνημα που ούτε οδηγείται ούτε οργανώνεται από το μεγάλο κεφάλαιο. Η εξήγηση είναι ότι ο Φασισμός το κάνει αυτό με έξυπνη χρήση τελετουργικών και συμβόλων. Ο Φασισμός σαν ιδεολογική κατήχηση είναι κενός σοβαρού περιεχομένου ή εναλλακτικά το περιεχόμενό του είναι ασυνάρτητος. Η επιρροή του Φασισμού είναι θέμα συναισθημάτων περισσότερο παρά ιδεών. Βασίζεται σε τραγούδισμα ύμνων, κούνημα σημαιών και άλλα μικροπράγματα που δεν είναι τίποτε άλλο παρά παράλογα μέσα που χρησιμοποιούνται από τους φασίστες ηγέτες που έχουν πληρωθεί από το μεγάλο κεφάλαιο για να ποδηγετούν τις μάζες.
Αυτή η αντίληψη συνεχίζει να είναι η κυρίαρχη αριστερή ανάλυση του Φασισμού και χρειάζεται αρκετή προσπάθεια για να εξηγηθεί γιατί για παράδειγμα αμερικανικά πολιτικά κινήματα ή φιγούρες που δεν έχουν απολύτως τίποτα κοινό με τον ιστορικό Φασισμό όπως για παράδειγμα το Tea Party ή οι νεοσυντηριτικοί (ασυνάρτητοι σχολιαστές) του Fox News ή των συντηρητικών ραδιοφωνικών σχολιαστών, συνεχίζουν να είναι αποδέκτες της «φασιστικής» ταμπέλας από αταβιστές φιλελευθέρους και αριστερούς.
Η πραγματικότητα της προέλευσης του Φασισμού είναι εντελώς διαφορετική. Οι δημιουργοί του ήταν μια ομάδα αριστερών διανοητών και πολιτικών αντρών των οποίων κοινό σημείο αναφοράς ήταν η κοινή συνειδητοποίηση ότι ο μαρξισμός ήταν μια αποτυχημένη ιδεολογία. Όπως παρατηρεί ο Στιλ:
Ο Φασισμός ξεκίνησε ως μια αναθεώρηση του μαρξισμού από μαρξιστές, μια αναθεώρηση που αναπτύχθηκε σε διαδοχικά στάδια, ώστε τελικά αυτοί οι μαρξιστές σταδιακά σταμάτησαν να σκέφτονται τους εαυτούς τους σαν μαρξιστές και τελικά σταμάτησαν να σκέφτονται τους εαυτούς τους ως σοσιαλιστές. Ποτέ δεν σταμάτησαν να σκέφτονται τους εαυτούς τους σαν αντιφιλελεύθερους επαναστάτες.
Η ΚΡΙΣΗ του μαρξισμού συνέβη στη δεκαετία του 1890. Οι μαρξιστές διανοούμενοι μπορούσαν να ισχυριστούν ότι μιλούν εκ μέρους μαζικών σοσιαλιστικών κινημάτων σε όλη την ηπειρωτική Ευρώπη, και όμως έχει γίνει ξεκάθαρο εκείνα τα χρόνια ότι ο μαρξισμός είχε επιβιώσει σε έναν κόσμο για τον οποίο ο Μαρξ πίστευε ότι δεν ήταν δυνατό να υπάρξει. Οι εργάτες γίνονταν πλουσιότεροι, η εργατική τάξη είχε χωριστεί σε τομείς με διαφορετικά ενδιαφέροντα, η τεχνολογική πρόοδος επιταχύνονταν αντί να έρχεται αντιμέτωπη με ένα οδόφραγμα, το «ποσοστό του κέρδους» δεν έπεφτε, ο αριθμός των πλούσιων επενδυτών («μεγιστάνες του κεφαλαίου») δεν έπεφτε αλλά αυξανόταν η βιομηχανική συγκέντρωση δεν μεγάλωνε, και σε όλες τις χώρες οι εργάτες έβαζαν τη χώρα πάνω από τις τάξεις τους.
Η πρώιμοι φασίστες ήταν πρώην μαρξιστές που είχαν φτάσει σε σημείο να αμφισβητούν την επαναστατική δυνατότητα του ταξικού αγώνα, αλλά είχαν επανειλημμένως φτάσει στο σημείο να θεωρούν τον επαναστατικό εθνικισμό ως δείχνοντα αξιοσημείωτες πιθανότητες. Όπως ο Μουσολίνι είχε σημειώσει σε έναν λόγο στις 5 Δεκεμβρίου του 1914:
Το Έθνος δεν εξαφανίστηκε. Συνηθίζαμε να πιστεύουμε ότι ήταν κενό περιεχομένου. Αντίθετα βλέπουμε το Έθνος να υψώνεται σαν μια συνταρακτική πραγματικότητα μπροστά μας…! Η τάξη δεν μπορεί να καταστρέψει το Έθνος. Η τάξη αποκαλύπτει εαυτόν ως μια συλλογή ενδιαφερόντων – αλλά το έθνος είναι μια ιστορία συναισθημάτων, παραδόσεων, γλώσσας, κουλτούρας και φυλής. Η τάξη μπορεί να γίνει ένα βασικό κομμάτι του Έθνους, αλλά το ένα δεν μπορεί να εξαλείψει το άλλο. Ο ταξικός αγώνας είναι ένας άσκοπος δρόμος, με αποτελέσματα και συνέπειες οπουδήποτε κάποιος βρίσκει ανθρώπους που δεν έχουν αναδείξει αυτούς στα σωστά γλωσσικά και φυλετικά πρότυπα – όπου το εθνικό πρόβλημα δεν έχει λυθεί οριστικά. Σε τέτοιες περιπτώσεις το ταξικό κίνημα βρίσκεται να συντροφεύετε από ένα δυσοίωνο ιστορικό κλίμα.
Ο Φασισμός υποδόρια εγκατέλειψε τον ταξικό αγώνα για μια επαναστατική εθνικιστική έκβαση που εξέφραζε την ταξική συνεργασία κάτω από την ηγεσία ενός ισχυρού κράτους που ήταν ικανό να ενώσει το έθνος και να επιταχύνει την βιομηχανική πρόοδο. Πράγματι, ο Στιλ έκανε μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση σχετικά με τις ομοιότητες ανάμεσα στην Ιταλία και τα μαρξιστικά εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα του 3ου κόσμου το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα:
Η λογική που υπογράμμιζε την αλλαγή της θέσης τους ήταν ότι δυστυχώς θα γινόταν επανάσταση όχι της εργατικής τάξης είτε στα ανεπτυγμένα κράτη είτε σε λιγότερα ανεπτυγμένα κράτη όπως η Ιταλία. Η Ιταλία ήταν μόνη της και το πρόβλημά της ήταν το χαμηλό βιομηχανικό της ισοζύγιο. Η Ιταλία ήταν ένα έθνος εκμεταλλευόμενων προλεταρίων ενώ οι πλουσιότερες χώρες ήταν κορεσμένα έθνη μπουρζουάδων. Το Έθνος ήταν ο μύθος που θα ένωνε τις παραγωγικές τάξεις πίσω από έναν αγώνα για να μεγεθύνουν τις εξαγωγές. Αυτές οι ιδέες επικάλυψαν την προπαγάνδα του 3ου Κόσμου τις δεκαετίες ’50 ’60 στις οποίες εμπνευσμένες ελίτ σε οικονομικά χαμηλές χώρες εκπροσωπούσαν λιγότερο τις δικές τους αλλά με σχολαστικό ανθρωπιστικό ρόλο σαν «προοδευτικές» γιατί αυτό θα επιτάχυνε την ανάπτυξη του 3ου Κόσμου. Από τον Nkrumah μέχρι τον Κάστρο οι δικτάτορες του 3ου Κόσμου θα ακολουθούσαν τα βήματα του Μουσολίνι. Ο Φασισμός ήταν μια πλήρης «πρόβα κουστουμιού» για τον μεταπολεμικό 3ο Κόσμο.
Κατά τη διάρκεια των 23ων χρόνων στην εξουσία το καθεστώς του Μουσολίνι σίγουρα έκανε αξιοσημείωτους συμβιβασμούς με τα παραδοσιακά συντηρητικά συμφέροντα όπως τη μοναρχία, το μεγάλο κεφάλαιο και την καθολική εκκλησία. Αυτοί οι πραγματιστικοί συμβιβασμοί γεννημένοι από την πολιτική ανάγκη είναι ανάμεσα στα στοιχεία που τυπικά αναφέρουν οι αριστεροί σαν δείγματα της δεξιάς φύσης του Φασισμού. Όμως υπάρχουν αρκετά στοιχεία ότι ο Μουσολίνι βασικά παρέμεινε ένας σοσιαλιστής καθ όλη τη διάρκεια της πολιτικής ζωής του. Έως το 1935, δεκατρία χρόνια αφού ο Μουσολίνι πήρε την εξουσία με την πορεία προς τη Ρώμη , το 75% της ιταλικής βιομηχανίας είχε ήδη ή κατευθείαν εθνικοποιηθεί ή βρεθεί κάτω από αυστηρό κρατικό έλεγχο. Πράγματι ήταν κυρίως προς το τέλος τόσο της ζωής του όσο και της ζωής του καθεστώτος του που η οικονομική πολιτική του Μουσολίνι ήταν κατά τον κύριο λόγο αριστερή.
Αφού έχασε για λίγο την εξουσία, για μερικούς μήνες κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1943 ο Μουσολίνι επέστρεψε στην ηγεσία του Ιταλικού κράτους με γερμανική βοήθεια και έστησε αυτό που ονομάστηκε «Ιταλική Σοσιαλιστική Δημοκρατία». Το καθεστώς επίμονα εθνικοποίησε όλες τις εταιρίες που απασχολούσαν περισσότερους από 100 εργάτες, αναδιένειμε τα σπίτια που προηγουμένως άνηκαν στους εργοδότες, προχώρησε σε αναδασμό της γης και είδε έναν αριθμό προεξέχων μαρξιστών να ενώνονται με την κυβέρνηση του Μουσολίνι, ανάμεσα στους οποίους και ο Nicola Bombacci, ο ιδρυτής του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος και προσωπικός φίλος του Λένιν. Αυτά τα γεγονότα περιγράφονται με αξιοσημείωτες λεπτομέρειες στο έργο του Norling.
Φαίνεται ότι η ιστορική πικρή αντιδικία ανάμεσα στους μαρξιστές και τους φασίστες είναι λιγότερο μια αντιδικία μεταξύ δεξιάς και αριστεράς και περισσότερο μια διαμάχη μεταξύ πρότερων παιδιών της αριστεράς. Αυτό δεν θα έπρεπε να δημιουργήσει κάποια ιδιαίτερη έκπληξη δεδομένης της συνήθειας των ριζοσπαστικών αριστερών γκρουπών για αιματηρές σεχταριστικές έριδες. Πράγματι θα μπορούσε να γίνει φανερό με επιχειρήματα ότι ο αριστερός «αντιφασισμός» έχει τις ρίζες του στη ζήλια ενός πιο πετυχημένου συγγενή περισσότερο παρά σε κάτι άλλο. Όπως επισήμανε ο Στιλ:
Ο Μουσολίνι πίστευε ότι ο Φασισμός είναι ένα διεθνές κίνημα. Περίμενε ότι και οι παρηκμασμένη μπουρζουάζικη δημοκρατία και ο δογματικός μαρξισμός – λενινισμός παντού θα υποχωρούσαν μπροστά στον Φασισμό, ότι ο 20ος αιώνας θα ήταν ένας αιώνας του Φασισμού. Όπως και οι αριστεροί ανταγωνιστές του υποτίμησε την αντοχή τόσο της δημοκρατίας όσο και του φιλελευθερισμού της ελεύθερης αγοράς. Αλλά στην ουσία η πρόβλεψη του Μουσολίνι εκπληρώθηκε: Το μεγαλύτερο κομμάτι του ανθρωπίνου πληθυσμού κατά το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα κυβερνήθηκαν από κυβερνήσεις που επι του πρακτέου ήταν πιο κοντά στον Φασισμό απ ότι ήταν είτε στον φιλελευθερισμό είτε στον μαρξισμό – λενινισμό. Ο 20ος αιώνας ήταν πράγματι ο φασιστικός αιώνας.
http://mavroskrinos.blogspot.com/2012/02/blog-post_17.html?m=0
http://gkaratheodoris.blogspot.com/2015/03/blog-post_75.html?m=1
Το Ριζικό Υποκείμενο
Alexander Dugin
Υπάρχουν τέσσερις τύποι ανδρών, σύμφωνα με τον Martin Heidegger:
Οι απλοί και αδαείς άνθρωποι, που δεν μπορούν να επιλέξουν τίποτα. Αλλάζουν με τον κόσμο και την κοινωνία.
Οι Συντηρητικοί. Φοβούνται τη νύχτα του Θεού, την παρακμή. Θέλουν να διατηρήσουν αυτό που υπάρχει ενάντια στο χρόνο που καταβροχθίζει τα πάντα.
Οι Προοδευτικοί. Θέλουν να πάνε προς την κατεύθυνση της αποσύνθεσης όλο και πιο γρήγορα. Είναι αυτοί που ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση.
Οι Φιλελεύθεροι, η παγκόσμια κυβέρνηση, μαζί μπορούν να ονομαστούν «Η Συλλογικότητα του Αντίχριστου».
Υπάρχει επίσης ένας τέταρτος τύπος: Οι Νέοι Φιλόσοφοι. Κατεβαίνουν στο κέντρο της νύχτας και δεν φοβούνται. Εκεί βρίσκεται ο μεγαλύτερος κίνδυνος.
Ο Χάιντεγκερ είπε για αυτούς: αυτοί οι φιλόσοφοι βρίσκονται αντιμέτωποι με τη «σκληρή γνώση του μηδενισμού», όπως ήταν το Wissen des Nihilismus.
Το Ριζ(οσπαστ)ικό Υποκείμενο πηγαίνει με τον κόσμο χωρίς να είναι αυτού του κόσμου. Είναι από μόνη της μια παράδοξη εκδήλωση του τέλους. Το αποκαλώ "ευρασιαστικό ζεν".
Η ακραία περίπτωση: ο παραδοσιακρατικός χωρίς παράδοση. Ο διαφοροποιημένος άνθρωπος. Γιατί ο διαφοροποιημένος άνθρωπος; Εδώ έρχεται το σχήμα του Ριζοσπαστικού Υποκειμένου.
Το Ριζ(οσπαστ)ικό Υποκείμενο είναι η χρυσή ψυχή στην Εποχή του Σιδήρου. Γιατί η χρυσή ψυχή είναι εύκολο να βρίσκεται στον κόσμο του χρυσού. Αλλά είναι αδύνατο να κριθεί εκ των προτέρων: είναι καλός ο άνθρωπος επειδή ζει σε μια παραδοσιακή κοινωνία ή επειδή η ψυχή του είναι χρυσή;
Είναι δυνατή η απάντηση μόνο βάζοντας την ψυχή στον κόσμο του σιδήρου.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)