Ο αναρχισμός και ο φασισμός είναι και οι δύο ιδεολογίες για τις οποίες άρχισα να αναπτύσσω ενδιαφέρον πριν από περίπου τριάντα χρόνια, όταν ήμουν νέος στρατευμένος αναρχικός που περνούσε πολύ χρόνο στη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου διαβάζοντας την ιστορία του κλασικού αναρχισμού. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου με ενδιέφερε επίσης η κατανόηση της ιδεολογίας του φασισμού, κυρίως από τις αναγνώσεις μου σχετικά με τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο, συμπεριλαμβανομένων των έργων του Δρ. Payne, με τον οποίο έχω την τιμή να συμμετάσχω σε αυτό το πάνελ. Και έχω εξετάσει μερικές από αυτές τις ιδέες λίγο περισσότερο από τότε. Ένα από τα πράγματα που θεωρώ ότι είναι το πιο συναρπαστικό για τον αναρχισμό ως σώμα πολιτικής φιλοσοφίας είναι η ποικιλομορφία της αναρχικής σκέψης. Και όσο περισσότερο μελετήσει τη δεξιά πολιτική σκέψη, τόσο περισσότερο εκπλήσσομαι από την ποικιλομορφία των απόψεων που υπάρχει και εκεί. Είναι συνεπώς πολύ ενδιαφέρον να εξετάσουμε τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να τέμνονται ο αναρχισμός και οι δεξιές πολιτικές ιδεολογίες.
Πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα ~ Vita est Militia ~ Η Ρωμανία Νικά ~ Eurasia Invicta
Αναρχο-Φασισμός: Μια επισκόπηση της Δεξιάς Αναρχικής Σκέψης
Κάρλο Τερρατσιάνο: "Ένοπλη Σκέψη" "Στις Ρίζες του Ροσσομπρουνίσμο"
"Από τώρα και στο εξής, η δέσμευσή μας θα είναι για εκείνους τους άντρες, από όλα τα πολιτικά και ιδεολογικά υπόβαθρα, που δεν έχουν εγκαταλείψει αυτά τα διαβόητα χρόνια και για εκείνους τους νέους που τώρα κοιτάζουν απλώς σε αυτήν την έρημο των ερειπίων και αναρωτιούνται" γιατί; " [...] Υπάρχουν βιβλία και γραπτά του άλλου "άκρου" που δεν μπορούν να ανακυκλωθούν στο "σύστημα" που θα μπορούσαμε να προσυπογράψουμε λέξη προς λέξη, υπάρχουν δίκαιοι και θαρραλέοι άνδρες με τους οποίους θα νιώθαμε τιμή να μοιραστούμε πολλά. Αλλά πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι η νέα επαναστατική κουλτούρα δεν είναι αυτή του συνολικού συγκρητισμού μεταξύ των ασυμβίβαστων ιδεών, η λάθρα κουλτούρα των et-et (είτε το ένα είτε το άλλο, "και έτσι και γιουβέτσι") ad usum delphini (προς χρήση από τους δελφίνους) από τους πρώην επαναστάτες σε όλα τα μέτωπα που σήμερα ηγεμονοποιήθηκαν και αναγνωρίστηκαν από τους αφεντάδες, πολιτικούς ή / και καθηγητές . Η δική μας θα είναι τότε η κουλτούρα του aut-aut (ή το ένα ή το άλλο), των νέων και ριζικών αντιθέσεων, με τους συντρόφους του αύριο ενάντια στους εχθρούς του σήμερα και τους ψεύτικους φίλους του χθες. Αυτά είναι λοιπόν τα πραγματικά μέτωπα του αγώνα στην Ιταλία, τα οποία διασχίζουν κάθετα τα παλιά μέτωπα του παρελθόντος. "
Από το οπισθόφυλλο του "Στις Ρίζες του Ροσσομπρουνίσμο".
"Στην παγκόσμια, ιδεολογική και γεωπολιτική σύγκρουση, η επιλογή μας είναι μόνο μία και υποχρεωτική: με την Ισλαμική Πολιτεία του Ιράν και με όλους τους αφιερωμένους λαούς στην γη και τον πολιτισμού τους, σε μια θανάσιμη πάλη ενάντια σε οποιονδήποτε ιμπεριαλισμό, μεγάλο ή μικρό, πάντα εξαρτώμενο από απάτριδα και κοσμοπολίτικα παγκόσμια συμφέροντα "
Αντίθετα, ο Terracciano είδε στο επαναστατικό Ισλάμ που προώθησε το Ιράν, ένα σύμμαχο ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, λόγω της σημασίας που δίνεται στην ταυτότητα, στην κυριαρχία του λαού, στη δικαιοσύνη και στην καταπολέμηση της καταπίεσης. Ο Terracciano σε ορισμένα σημεία φαίνεται σχεδόν να υποδηλώνει ότι αυτός ο τύπος Ισλάμ, σε αντίθεση με το Σαουδο-Βαχαμπισμό θα μπορούσε να είναι σωτηρία για την Ευρώπη, ή τουλάχιστον πηγή έμπνευσης, καθώς και σύμμαχος κατά της παγκοσμιοποίησης"
Από τον δεύτερο το τόμο της συλλογής κειμένων του Κάρλο Τερρατσιάνο,
"Ένοπλη Σκέψη".
Μεταπολιτικός Ζόφος
Ζόφος επικρατεί στην νεοελληνική Μεταπολιτική πραγματικότητα.
Διχαστικά μανιχαϊστικά δίπολα παντού.
Το πιο εύκολα παρατηρήσιμο, αλλά και το πιο επιφανειακό, είναι το Αριστερά - Δεξιά (ή/ και Αναρχισμός - Φασισμός κτλ).
Τα καλύτερα στοιχεία ενός υγειους Μεταπολιτικού Χώρου βρίσκονται εγκλωβισμένα στην μία ή την άλλη πλευρά και πολεμάνε το ένα το άλλο ενώ θα έπρεπε να σχηματίζουν ένα Άλλο Μετερίζι μέσα από μια Άλλη Οπτική.
Πιο ουσιαστικη όμως έκφανση αυτού του ζόφου θεωρώ την αντιμετώπιση που δέχεται η έννοια της Πανελλήνιας Ιδέας.
Οι έχοντες μια μονολιθική αντίληψη του έθνους την θεωρούν φιλελευθερισμό, κοσμοπολιτισμό και διεθνισμό. Ενώ στην πραγματικότητα μονολιθικότητα και κοσμοπολιτισμός είναι η δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Καθόλου τυχαία οι διεθνιστές επιτίθενται εξίσου σε αυτήν αντιμετωπίζοντας την σαν πολιτισμικό (ή/και φυλετικό) ιμπεριαλισμό.
Άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Ιδέα ότι ο Ελληνισμός, σε γεωπολιτισμικό επίπεδο τουλάχιστον, διότι γεωστρατηγικα είναι αιχμάλωτος, είναι ο κατεξοχήν εκπρόσωπος της της "Μέσης Γης", μια Παράκτια Δύναμη.
Ούτε Ωκεανός ούτε και Στέππα.
Διόλου τυχαία και σε αυτήν την περίπτωση οι ωκεάνιοι κοσμοπολίτες έχουν "καβάτζα" τους μονολιθικούς ενώ και οι διεθνιστές δήθεν αντίπαλοι των κοσμοπολιτών που πρεσβεύουν ακριβώς τα ίδια με τους κοσμοπολίτες έχουν εγκολπώσει μέρος των εκπροσώπων της Πανελλήνιας Ιδέας.
Ζόφος
Η Αμερική, η Μεσαία Τάξη και το Τέλος της Ανάπτυξης
του Κάι Μούρρος
Πριν από λίγο καιρό διάβασα το εξαιρετικό δοκίμιο του Frederick Jackson Turner πάνω στην Σημασία του Συνόρου στην Αμερικανική Ιστορία και αφού το διάβασα άρχισα να σκέφτομαι: - λοιπόν, τι είναι αυτό το - σύνορο που έχει διαμορφώσει τόσο βαθιά τον αμερικανικό πολιτισμό; Και μετά από λίγο μου φάνηκε ότι τα σύνορα είναι στην πραγματικότητα αυτή η παρθένα γη όπου απλώς περιμένουν τεράστιοι φυσικοί πόροι για εκμετάλλευση για να διευκολυνθεί η ανάπτυξη. Και καθώς εκατομμύρια και εκατομμύρια άνθρωποι μετακινήθηκαν σε αυτόν τον χώρο για να εκμεταλλευτούν τους φαινομενικά ατελείωτους πόρους, η ανάπτυξη έγινε τελικά εκθετική.
Έτσι το Σύνορο είναι ο χώρος όπου είναι δυνατή η εκθετική ανάπτυξη. Επομένως, το ερώτημα είναι στην πραγματικότητα για τη σημασία της ανάπτυξης στην αμερικανική ιστορία. Αμερική, τα σύνορα αφορούν την ανάπτυξη. Βγάλτε την ανάπτυξη από την εξίσωση και τι απομένει; Η Αμερική αντιμετωπίζει μια κρίση τώρα, γιατί για πρώτη φορά στην αμερικανική ιστορία δεν είναι πλέον δυνατή η εκθετική ανάπτυξη. Ο δανεισμός χρημάτων και η βύθιση στο χρέος ήταν η τελευταία λύση για την επέκταση του οικονομικού ορίου, τα σύνορα και τη διατήρηση της ανάπτυξης και τώρα, επιτέλους, φτάνουμε σε ένα σημείο που αυτό δεν είναι πλέον εφικτό.
Η ανάπτυξη εξακολουθεί να στοιχειώνει τη συλλογική ψυχή των Αμερικανών. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην προτεσταντική και ιδιαίτερα στην καλβινιστική κληρονομιά. Όπως επεσήμανε ο Max Weber, οι προτεσταντικές αιρέσεις ήταν διαβόητες για την έμφαση στην οικονομική επιτυχία ως ένδειξη της χάρης του Θεού και της σωτηρίας της ψυχής. Εκείνοι που ο Θεός είχε επιλέξει για αιώνια ζωή θα μπορούσαν να αναγνωριστούν από την υλική τους πρόοδο. Το να γίνεις πλούσιος ήταν σχεδόν η 11η. εντολή. Και καθώς οι κουρασμένες, φτωχές και συσσωρευμένες μάζες δραπέτευαν από την εξαθλίωση και την πείνα της Ευρώπης στην Αμερική, δεν είναι περίεργο που η ικανοποίηση των υλικών αναγκών του ατόμου έγινε το θεμελιώδες δόγμα του νέου αναπτυσσόμενου έθνους.
ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ
Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.
Ας υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση
μ’ αυτοκρατορικήν εξάρτηση πρωινού
θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ’ ουρανού,
και με τον ήλιον όπου θα τα διαπεράση.
Ας υποθέσουμε πως είμαστε εκεί πέρα,
σε χώρες άγνωστες της δύσης, του βορρά,
ενώ πετούμε το παλτό μας στον αέρα,
οι ξένοι βλέπουνε περίεργα, σοβαρά.
Για να μας δεχτή κάποια λαίδη τρυφερά,
έδιωξε τους υπηρέτες της όλη μέρα.
Ας υποθέσουμε πως του καπέλλου ο γύρος
άξαφνα εφάρδυνε, μα εστένεψαν, κολλούν
τα παντελόνια μας και με του πτερνιστήρος
το πρόσταγμα χιλιάδες άλογα κινούν.
Πηγαίνουμε – σημαίες στον άνεμο χτυπούν –
ήρωες σταυροφόροι, σωτήρες του Σωτήρος.
Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
από εκατό δρόμους τα όρια της σιγής,
κι ας τραγουδήσουμε, – το τραγούδι να μοιάση
νικητήριο σάλπισμα, ξέσπασμα κραυγής –
τους πυρρούς δαίμονες, στα έγκατα της γης,
και ψηλά τους ανθρώπους να διασκεδάση.
Κώστας Καρυωτάκης
"Η αισιοδοξία είναι δειλία"
Oswald Spengler
Oswald Spengler |
ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΣΟΛΕΙΜΆΝΙ ΚΑΙ ΝΕΟΣ ΙΣΛΑΜΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟ «ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΣΟΛΕΙΜΆΝΙ
ΚΑΙ ΝΕΟΣ ΙΣΛΑΜΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ» |
Ευρασία | Περιοδικό γεωπολιτικών μελετών
ΜΕΤΑΒΑΛΛΟΜΕΝΕΣ ΙΣΟΡΡΟΠΊΕΣ ΚΑΙ ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗΣ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΙΣΧΥΟΣ
Daniele Perra
Θα ήθελα να αναλύσω τη μορφή του στρατηγού Soleimani σε δύο διαφορετικά επίπεδα: ένα ιδεολογικό επίπεδο και ένα γεωστρατηγικό, παρέχοντας ταυτόχρονα ένα γεωπολιτικό πλαίσιο των τελευταίων ετών. Από αυτήν την άποψη, είναι πολύ σημαντικό να υπογραμμιστεί το γεγονός ότι, από αμερικανική (ή σιωνιστική) προοπτική, ο στρατηγός Soleimani αντιπροσώπευε απειλή και στα δύο επίπεδα. σε αυτήν την περίπτωση θα προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί. Είναι επίσης σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η δολοφονία του στρατηγού Soleimani και η πρόσφατη δολοφονία του επιστήμονα Mohsen Fakhrizadeh συνδέονται στενά. Αυτό είναι αρκετά προφανές.
ΙΕΡΑ ΜΕΘΗ
ΨΥΧΟΤΡΟΠΕΣ ΟΥΣΙΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΑΛΧΗΜΕΙΑ
RUDGLEY RICHARD
Από το όπιο στην παλαιολιθική Ευρώπη και τα «μαγικά μανιτάρια» της Σιβηρίας, ως τη σημερινή παντοκρατορία του καφέ, του αλκοόλ και του καπνού, πολλά είναι τα φυτά που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στους πολιτισμούς που άνθισαν στον πλανήτη μας. Ο ανθρωπολόγος Richard Rudgley, με το βιβλίο του «Ιερά Μέθη», ανοίγει διάπλατα τις θύρες για την κατανόηση της στενής σχέσης ανάμεσα στην εξέλιξη του ανθρώπινου είδους και στις ψυχοτρόπες ουσίες, προσφέροντάς μας ένα εξαιρετικά χρήσιμο εργαλείο για μια σύγχρονη ερμηνεία της ιστορίας. Χωρίς να χάνει πουθενά την αμεσότητα μιας συναρπαστικής αφήγησης, η εργασία αυτή τεκμηριώνει, με τρόπο επιστημονικό, τη σπουδαιότητα των ιερών φυτών στον κοινωνικό και λατρευτικό βίο, και αναλύει την αλληλεπίδραση των τροποποιημένων καταστάσεων συνείδησης με τις πολιτισμικές αξίες. Η θερμή υποδοχή από τους κριτικούς και η μεγάλη επιτυχία αυτού του βιβλίου αποτελούν ασφαλώς ισχυρές ενδείξεις πως η Δύση, μετά από πολλούς αιώνες σκοταδισμού, αναζητεί πάλι την πνευματική σημασία των ευφορικών, διεγερτικών και ψυχεδελικών φυτών, που κατά κόρον καταναλώνει. (ΑΠΌ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)
Περιεχόμενα
Ευχαριστίες
Εισαγωγή
Ι. Η Αλχημεία της Λίθινης Εποχής
ΙΙ. Τύμβοι στους Πάγους και Άνθρωποι των Μανιταριών
ΙΙΙ. Το Μυστήριο του Χαόμα
IV. Αμερικάνικα Όνειρα
V. Οι Αλχημιστές του Afek
VI. Ο Κήπος του Εωσφόρου
VII. Διεγείροντας την Κοινωνία
Εκ της κόνεως μου αναγεννώμαι
"Το να γεννηθούμε δεν είναι αρκετό.
Είναι για να ξαναγεννηθούμε που γεννιόμαστε.
Κάθε μέρα"
Πάμπλο Νερούδα
"Δεν αρκεί να γεννηθεί κανεις.
Πρέπει και να δημιουργηθεί"
Αλαίν Ντε Μπενουά
"Πρέπει να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας πριν μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τον κόσμο"
Κάι Μούρος
Πλήθων
Μακαρισμένος εσύ που μελέτησες
να τον ορθώσεις απάνω στους ώμους σου
τον συντριμμένο ναό των Ελλήνων!
Του Νόμου το άγαλμα σταίνεις Κορώνα του,
στις μαρμαρένιες κολώνες του σκάλισες
τους λογισμούς των Πλωτίνων.
Στους Χριστιανούς τους μισόζωους ανάμεσα
ξαναζωντάνεψες Όλυμπους άγνωρους,
έθνη καινούργιων αθάνατων άστρων,
μέσα σε σένα Λυκούργοι και Πλάτωνες απαντήθηκαν
το λόγο ξανάνιωσες των Ζωροάστρων.
Κωστής Παλαμάς
(ο δωδεκάλογος του γύφτου)
Ο γκρεμιστής
του Κωστή Παλαμά
Στον Ίωνα Δραγούμη
Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατ’ είμ’ εγώ κι ο χτίστης, ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης. Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι. Στου μίσους τα μεσάνυχτα τρέμει ενός πόθου αστέρι. Κι αν είμαι της νυχτιάς βλαστός, του χαλασμού πατέρας, πάντα κοιτάζω προς το φως το απόμακρο της μέρας. Εγώ ο σεισμός ο αλύπητος, εγώ κι ο ανοιχτομάτης· του μακρεμένου αγναντευτής, κι ο κλέφτης κι ο απελάτης· και με το καριοφίλι μου και με το απελατίκι την πολιτεία την κάνω ερμιά, γη χέρσα το χωράφι. Κάλλιο φυτρώστε, αγριαγκαθιές, και κάλλιο ουρλιάστε, λύκοι, κάλλιο φουσκώστε, πόταμοι, και κάλλιο ανοίχτε, τάφοι, και, δυναμίτη, βρόντηξε και σιγοστάλαξε, αίμα, παρά σε πύργους άρχοντας και σε ναούς το Ψέμα. Των πρωτογέννητων καιρών η πλάση με τ’ αγρίμια ξανάρχεται. Καλώς να ’ρθεί. Γκρεμίζω την ασκήμια.
Είμ’ ένα ανήμπορο παιδί που σκλαβωμένο το ’χει το δείλιασμα, κι όλο ρωτά και μήτε ναι, μήτε όχι δεν του αποκρίνεται κανείς και πάει κι όλο προσμένει το λόγο που δεν έρχεται, και μια ντροπή το δένει. Μα το τσεκούρι μοναχά στο χέρι σαν κρατήσω, και το τσεκούρι μου ψυχή μ’ ένα θυμό περίσσο. Τάχα ποιός μάγος, ποιό στοιχειό τού δούλεψε τ’ ατσάλι και νιώθω φλόγα την καρδιά και βράχο το κεφάλι, και θέλω να τραβήξω εμπρός και πλατωσιές ν’ ανοίξω, και μ’ ένα Ναι να τιναχτώ, μ’ ένα Όχι να βροντήξω; Καβάλα στο νοητάκι μου, δεν τρέμω σας, όποιοι είστε· γρικάω, βγαίνει από μέσα του μια προσταγή: Γκρεμίστε!
1907
Η Αμερική, η μεσαία τάξη και το τέλος της ανάπτυξης
Απόσπασμα από το
Η Αμερική, η μεσαία τάξη και το τέλος της ανάπτυξης
του Κάι Μούρος
Νομίζω, αυτό που η Αμερική χρειάζεται τώρα περισσότερο από ποτέ είναι ένα λευκό, εργατικό κίνημα - έμφαση και στα δύο λευκή και εργατική τάξη. Η δεύτερη αμερικανική επανάσταση (ή ίσως η τρίτη εφόσον η δεύτερη επανάσταση στην πραγματικότητα συντρίφθηκε 1865) θα πρέπει να είναι και τα δύο: ένας φυλετικός πόλεμος και ένας ταξικός πόλεμος - τα χρειάζεστε απόλυτα και τα δύο - μια επανάσταση χωρίς και τις δύο αυτές πτυχές θα προδώσει μόνο τους επαναστάτες στο τέλος.
Η Λευκή Εργατική Τάξη της Αμερικής (παλαιότερα γνωστή ως μεσαία τάξη) πρέπει να αρχίσει να υπερασπίζεται τα δικαιώματά της τόσο ως φυλή όσο και ως τάξη.
Η λευκή εργατική τάξη της Αμερικής πρέπει να αρχίσει να καταλαβαίνει ότι δεν μπορείτε να υπερασπιστείτε αποτελεσματικά τα κοινωνικά και οικονομικά σας συμφέροντα χωρίς να υπερασπίζεστε τα εθνοτικά, φυλετικά, συμφέροντά σας.
Οι λευκοί Αμερικανοί της εργατικής τάξης πρέπει επίσης να μάθουν ότι επικεντρώνοντας αποκλειστικά στο φυλετικό ζήτημα γίνεστε οι ίδιοι χαζά θύματα της Εταιρικής Αμερικής. Οι λευκοί Αμερικανοί πρέπει να σταματήσουν να κυνηγούν τη σκιά του αμερικανικού ονείρου και να εγκαταλείψουν τη κοντόφθαλμη προοπτική της μεσαίας τάξης.
Εθνική συνείδηση και γεωπολιτική της 17Ν
Γιώργος Λιερός*
Το καινούργιο βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα παρουσιάζει μια αντίληψη για τα εθνικά ζητήματα, που παλαιότερα ήταν πλειοψηφική στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ και της παραδοσιακής Αριστεράς, στον χώρο της οποίας έχουν επικρατήσει σήμερα πολύ διαφορετικές απόψεις. Για την γεωπολιτική της 17Ν; Όχι μόνο. Με το νέο του βιβλίο «Η Γεωπολιτική της 17Ν. Στον ενιαίο χώρο Ελλάδα-Τουρκία», ο Δημήτρης Κουφοντίνας παρουσιάζει την πιο διαδεδομένη αντίληψη για τα εθνικά ζητήματα στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ και της παραδοσιακής αριστεράς κατά την πρώτη δεκαετία μετά την μεταπολίτευση. Σήμερα το μεγαλύτερο κομμάτι της αριστεράς έχει αποκηρύξει τον πατριωτισμό και είναι πολύ επιφυλακτικό με τον αντιϊμπεριαλισμό που τον υποψιάζεται για εθνικισμό. Ένα άλλο κομμάτι, που υπεράσπιζε παλιότερα αντιϊμπεριαλιστικές και πατριωτικές θέσεις, σήμερα, επικαλούμενο την τουρκική απειλή, έχει περάσει και είναι ιδιαίτερα ενεργό στον χώρο της εθνικιστικής δεξιάς. Το βιβλίο του Δ. Κουφοντίνα είναι διπλά χρήσιμο. Πρώτον, μας δίνει σημεία στήριξης για να ασκήσουμε κριτική στις δύο προηγούμενες εξαιρετικά προβληματικές κατευθύνσεις. Δεύτερον, το ίδιο το βιβλίο προσφέρεται ως αντικείμενο μιας αυστηρής αλλά και απαραίτητης κριτικής, καθώς αποτελεί την σύνοψη απόψεων που είχαν πλειοψηφικά ακροατήρια σε μια εποχή ριζοσπαστικοποίησης στην οποία, ωστόσο, βρίσκονται και μερικές από τις αιτίες της σημερινής κακοδαιμονίας.
Ο Δ. Κουφοντίνας υποστηρίζει ότι «η εθνική συνείδηση δεν είναι ιδεολόγημα. Είναι ιστορικό