Υπέρ της ανάστασης των «νεκρών» (Μέρος Α΄)

Το μόνο για το οποίο ψάχνουμε είναι ο Άνθρωπος. Δεν χρειαζόμαστε άλλους κόσμους.
Καθρέφτες χρειαζόμαστε.
Stanislaw Lem (Σολάρις)
Πυργῖται
Για Μια Αναρχική Απελευθερωτική Προοπτική
Υπέρ της ανάστασης των «νεκρών» (Μέρος Α΄)
Υπέρ της ανάστασης των «νεκρών» (Μέρος Α΄)
24 Απριλίου 2019 Πυργίτης
Όπως έχουν τα πράγματα, ο νους είναι αποτέλεσμα πολλών χιλιάδων χρόνων επιρροής -βιολογικής, κοινωνιολογικής, περιβαλλοντικής, κλιματικής, διατροφικής και λοιπά. […] Αν ο νους δεν έχει ελευθερία, δεν μπορεί να ανακαλύψει τί είναι αλήθεια και τί όχι· και το να έχει ελευθερία σημαίνει να είναι απαλλαγμένος από κάθε επιρροή.(Τζίντου Κρισναμούρτι)

Οι θνήσκοντες και ανασταινόμενοι θεοί

Στον αρχαίο κόσμο, αιώνες πριν την εμφάνιση του Χριστιανισμού, υπήρχε μια ευρέως διαδεδομένη θρησκευτική μυθολογική αφήγηση σε όλη την περιοχή της ανατολικής Μεσογείου και στον Ελλαδικό χώρο. Ο μύθος, σε κάθε περίπτωση, αναφερόταν σε έναν θεό, ο οποίος πέθαινε μαρτυρικά και στη συνέχεια ανασταινόταν.

Ο κάθε τόπος διέθετε τη δική του εκδοχή του μύθου και απέδιδε στον θεό αυτόν διαφορετικές ονομασίες. Στην φαραωνική Αίγυπτο λεγόταν Όσιρις, στον μείζονα Ελλαδικό χώρο Διόνυσος, στη Μικρά Ασία Άττις, στη λεγόμενη Συροπαλαιστίνη Άδωνις, στην Περσία Μίθρας και στην Ιταλική χερσόνησο Βάκχος. Η μυθική αφήγηση, ωστόσο, εμπεριείχε στον πυρήνα της παντού τα ίδια χαρακτηριστικά. Ο θεός γεννιόταν από μια παρθένο σε μια σπηλιά ή σε έναν στάβλο στις 25 Δεκεμβρίου. Αργότερα, εισερχόταν θριαμβευτικά σε μια πόλη επί όνου και γινόταν δεκτός από τον λαό, ο οποίος κράδαινε κλάδους φοινικιάς. Στη συνέχεια πέθαινε, θυσιαζόμενος για την αποκατάσταση του κόσμου, κατέβαινε στον Άδη (ή σε άλλη αντίστοιχη θεότητα του λεγόμενου Κάτω Κόσμου) και την τρίτη ημέρα ανασταινόταν εκ νεκρών, ανερχόμενος στον ουρανό. Η θυσία αποκαθιστούσε την ιερότητα του κόσμου, καθαρίζοντας τον καθημερινό χρόνο και τόπο και αναγεννώντας τον. Η αναγέννηση αυτή νοούνταν ως μεταμόρφωση, που ξαναδημιουργούσε τον χρόνο και τον τόπο, αλλά και κάθε ον εντός τους, σε ένα ιερό εδώ και τώρα.

Φαίνεται, πως στοιχεία τουλάχιστον του συγκεκριμένου μύθου είναι πανάρχαια. Η Margaret Murray, αρχαιολόγος και αιγυπτιολόγος των αρχών του περασμένου αιώνα, με ανασκαφές στις πυραμίδες της Αιγύπτου στο ενεργητικό της μαζί με τον περισσότερο γνωστό Flinders Petrie (ο οποίος ανακάλυψε τις πυραμίδες της Γκίζας και τη στήλη του Μερνεφθά) αναφέρει ότι «το ιερό δράμα της αφοσίωσης και της θυσίας του ενσαρκωμένου θεού μπορούμε να το παρακολουθήσουμε στα κείμενα των Πυραμίδων», δηλαδή το 2.700 π.Χ,, περίπου.

Ο Ηρόδοτος στις «Ιστορίες» του αναφέρει ότι «στην ίδια λίμνη οι Αιγύπτιοι τελούν κατά τη διάρκεια της νύχτας τα Μυστήρια, το Πάθος αυτής της ύπαρξης το όνομα της οποίας δεν μπορώ να εκστομίσω». Και στη συνέχεια: «Όλες οι λεπτομέρειες αυτών των τελετών ήταν γνωστές σε εμένα αλλά δεν θα πω τίποτε περισσότερο». Ο Ηρόδοτος ουσιαστικά παρέχει την απόδειξη της ομοιότητας των Αιγυπτιακών και των Ελληνικών Μυστηρίων στα οποία φαίνεται πως ήταν μυημένος εφ’ όσον τα γνώριζε. Είναι γνωστό πως οι μυημένοι στις τελετουργίες των Μυστηρίων έπαιρναν όρκο σιωπής για τα τεκταινόμενα σ’ αυτές· ως εκ τούτου ο Ηρόδοτος δεν μας παρέχει περισσότερες λεπτομέρειες.

Στον Ελλαδικό χώρο, η μυστηριακή λατρεία εισήχθη σταδιακά τον 6ο αι. π.Χ.[i] και διόλου τυχαία συνέπεσε χρονικά με τη ραγδαία ανάπτυξη της φιλοσοφικής σκέψης. Τον 6ο και 5ο αι. π.Χ. οι πιο διεισδυτικοί Έλληνες στοχαστές προχώρησαν σε μια κριτική της ίδιας της παράδοσής τους, όπως αυτή διασωζόταν στα Ομηρικά έπη, χωρίς φυσικά να την απορρίψουν, θεωρώντας τη μυστηριακή λατρεία ως εκφραστή ενός βαθύτερου και ανώτερου οντολογικού νοήματος. Στηλίτευαν δε την δεισιδαιμονία, η οποία εκφραζόταν συχνά στη λαϊκή θρησκεία της εποχής. Τα λεγόμενα «Μυστήρια» διαμορφώθηκαν από τη θρησκευτική κίνηση του Ορφισμού και του Πυθαγορισμού και είναι γνωστό πως ο Πυθαγόρας μαθήτευσε τόσο στην Αίγυπτο, όσο και στη Βαβυλώνα. Οι Πυθαγόρειοι θεωρούνται αυτοί οι οποίοι ανέδειξαν τον Διόνυσο –ο οποίος μέχρι τότε ήταν μια κατώτερη θεότητα– ώστε να αποτελέσει το αντίστοιχο του Όσιρι των Αιγυπτίων. Σύμφωνα με μιαν άλλη εκδοχή, ήταν ο Ορφικός ποιητής Ονομάκριτος ο οποίος τον 6ο αιώνα π.Χ. έκανε την καινοτομία της εισαγωγής του θανάτου-ανάστασης του Διονύσου στα Μυστήρια.

Blitzkrieg για τον θαυμαστό νέο κόσμο
31 Μαρτίου 2020 Πυργίτης
«Έχουμε πόλεμο…»

Κυριάκος Μητσοτάκης, πρωθυπουργός της Ελλάδας, ομοτράπεζος της Λέσχης Bilderberg

«Είναι εγκληματίες πολέμου[…] Κάποιοι εγκληματούν αν δεν εφαρμόσουν το νόμο και θα πρέπει να τον εφαρμόσουν με την απειλή εντός εισαγωγικών ή με τον έλεγχο της αστυνομίας…»

Βασίλης Ντούμας, πρόεδρος Ειδικών Φρουρών, για όσους απειθαρχούν στα μέτρα για τον κορωναϊό

…Μέχρι ποιο σημείο, λοιπόν, πρέπει να υπακούμε σε τέτοιες εντολές; Για όσο ωφελεί· δηλαδή μέχρι εκεί που διατηρώ το σωστό και την ευπρέπεια…

… Μη γίνεσαι πιο δειλός απ’ τα παιδιά· αλλά, όπως εκείνα, όταν η κατάσταση δεν τους αρέσει, λένε «δεν παίζω άλλο», και συ, όταν βλέπεις ότι τα πράγματα φτάνουν εκεί, πες «δεν θα παίξω άλλο» και φύγε· αν μείνεις όμως, μην κλαις…

Επίκτητος, «Διατριβαί»

«Εάν είναι να διαλέξω είτε το εμβόλιο είτε το τσιπάκι, τότε θα διαλέξω τον θάνατο»

Μ.Ι.Α. Βρετανίδα ράπερ



Ο θαυμαστός νέος κόσμος είναι ήδη εδώ και σύντομα (αν όχι ήδη) θα κληθούμε να πάρουμε τις αποφάσεις μας.

Κοιτάξτε τον, πάρτε χρόνο και παρατηρήστε τον καλά. Δείτε ξεκάθαρα τον εαυτό σας μέσα σ’ αυτόν. Μην προσπαθείτε να ξεφύγετε, σκεπτόμενοι το τέλος του εφιάλτη. Μην νανουρίζεστε από καθησυχαστικές δηλώσεις των «υπευθύνων». Ήρθε για να μείνει και το αν τελικώς θα μείνει, πιθανόν να εξαρτάται κι από εμάς.

Πράγματι, έχουμε πόλεμο, εφόσον τα κοινωνικά και οικονομικά αποτελέσματα των «μέτρων ανάγκης» αντιστοιχούν σ’ εκείνα που θα προκαλούνταν από έναν πραγματικό πόλεμο με σκοπό την κατάκτηση. Απομένει να δούμε τί ακριβώς αφορά αυτός ο πόλεμος.

Eduard Limonov: αποχαιρετισμός σε έναν παράξενο άνθρωπο

Eduard Limonov: αποχαιρετισμός σε έναν παράξενο άνθρωπο



του Μιχάλη Τυρίμου

Στις 17 Μαρτίου του 2020 κόπηκε το νήμα της ζωής για έναν Άνθρωπο παράξενο όσο και μοναδικό, τον Έντουαρντ Λιμόνοβ, επιφανή Ρώσο Συγγραφέα, Ποιητή και ριζοσπάστη Ιδεολόγο, έναν εκ των βασικότερων Πνευματικών και Πολιτικών Ηγετών του Επαναστατικού Εθνικομπολσεβικικού Κινήματος.

Γεννηθείς το 1943 στην πρώην Σοβιετική Ένωση, ο πατέρας του άνηκε ως στρατιωτικός αξιωματούχος στην μυστική κρατική ασφάλεια της Ε.Σ.Σ.Δ., την διαβόητη N.K.V.D. Από πολύ μικρή ηλικία αφοσιώθηκε στην Τέχνη και την Λογοτεχνία, γράφοντας πληθώρα ποιημάτων και ενασχολούμενος ενεργά με την δημοσιογραφική δραστηριότητα. Απειλούμενος από το απολυταρχικό σοβιετικό καθεστώς για τις ριζοσπαστικές πολιτικές του Ιδέες, θα αυτοεξοριστεί το 1974 μαζί με την τότε σύζυγό του και θα μεταναστεύσει στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, όπου και θα εγκατασταθεί μετέπειτα με έδρα την πόλη της Νέας Υόρκης.

Εκεί θα αναπτύξει επαφές και θα αλληλεπιδράσει με στελέχη του τροτσκιστικού «Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος» των Η.Π.Α., που λόγω των κομμουνιστικών του καταβολών καταμεσής του Ψυχρού Πολέμου αποτελεί κορυφαίο στόχο του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών (F.B.I.). Ο ίδιος ο Λιμόνοβ θα υποστεί διεξοδική παρακολούθηση και συχνές παρενοχλήσεις από τις αμερικανικές κρατικές αρχές, ιδιαίτερα από το F.B.I.. Το 1980 θα αφήσει πίσω του την Αμερική και θα μετακομίσει στο Παρίσι, μένοντας μετέπειτα στην Γαλλία για παραπάνω από μία δεκαετία.

Το 1991 θα επιστρέψει στην Πατρική Γη της Ρωσίας, ιδρύοντας μαζί με πλήθος άλλων διακεκριμένων Ιδεολόγων και πνευματικών προσωπικοτήτων το «Εθνικό Μπολσεβικικό Κόμμα», ένα πρωτοπόρο πολιτικό Κίνημα με μία ριζοσπαστική Ιδεολογική ταυτότητα, η οποία συνδύαζε αρμονικά τα ευγενή πατριωτικά στοιχεία του Εθνικισμού με το αντικαπιταλιστικό φρόνημα του κλασσικού Ρωσικού σοσιαλισμού, έτσι όπως αυτός διαμορφώθηκε και εκφράστηκε κατά τον περασμένο Αιώνα.

To Κίνημα των Εθνικομπολσεβίκων κατόρθωσε να αποκτήσει μία αξιοπρόσεκτη επιρροή στους κόλπους της Ρωσικής Κοινωνίας, ιδιαίτερα ανάμεσα στους ριζοσπαστικούς και αντικομφορμιστικούς κύκλους της Νεολαίας, οι οποίοι και αποτέλεσαν εν συνεχεία τη μαχητική του εμπροσθοφυλακή και την πηγή του κινηματικού δυναμισμού. Η Ιδεολογία του συμπυκνωνόταν σε ένα συγκριτικό αμάλγαμα των αντιφιλελεύθερων τοποθετήσεων της παραδοσιακής Αριστεράς και της φλογερής φιλοπατρίας της βαθύτατα αντικομμουνιστικής και Εθνικιστικής μετασοβιετικής Ρωσικής Δεξιάς. Όλα αυτά συναντιόντουσαν αποτελεσματικά σε ένα πολυσύνθετο ιδεολογικό οικοδόμημα που εξύψωνε από την μία την ανυπέρβλητη Αξία του Έθνους και της Πατρίδας και από άλλη την συνένωση της γνήσιας Λαϊκής Κυριαρχίας και της αυθεντικής Κοινωνικής Δικαιοσύνης.

Η τραγική περίπτωση του Γιατρού Τσιρώνη ή πως το Κράτος δολοφονεί

Η τρραγική περίπτωση του Γιατρού Τσιρώνη ή πως το Κράτος δολοφονεί



του Κωνσταντίνου Σπέρα



Η «εκκεντρικότητα» κάποιων προσώπων και συμβάντων μας κάνει πολλές φορές να ακυρώνουμε την σημασία που έχουν αυτά όχι μόνο για την ιστορική εξέλιξη και σημασία μιας εποχής αλλά πιο ειδικά για την μορφή που παίρνουν οι δομές εξουσίας που υπάρχουν και διαμορφώνονται μέσα στα σπάργανα της. Μια τέτοια ‘εκκεντρικότητα’ ήταν και ο sui generis Εθνικιστής Βασίλης Τσιρώνης.

Ο Βασίλης Τσιρώνης γεννήθηκε στις 15 Αυγούστου του 1929 στην Αθήνα από οικογένεια Ελλήνων προσφύγων από την Μικρά Ασία. Το 1947 με πολύ κόπο, προσωπικό αγώνα και παρά την θέληση του στρατιωτικού πατέρα του, περνάει στην Ιατρική Σχολή Αθηνών. Το 1958 ενώ τα σημάδια του εμφυλίου ήταν ακόμη νωπά στην Ελληνική Κοινωνία στέλνεται στον Άη Στράτη ως γιατρός του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού όπου εκεί προκαλεί την μήνη του Κατεστημένου με τις αποκαλύψεις που πραγματοποιεί για τις συνθήκες διαβίωσης των πολιτικών κρατουμένων.

Μια διευκρίνηση σε αυτό το σημείο· το κατεστημένο της εποχής, για κακή τύχη πολλών σύγχρονων ακροδεξιών, δεν κυνηγούσε μόνο Κομμουνιστές και αριστερών πεποιθήσεων άτομα ούτε είχε σκοπό να δώσει δικαίωση στις όντως διαπραγμένες αδικίες και εγκλήματα του Ε.Α.Μ.-ΕΛ.Α.Σ., αλλά αντίθετα εξυπηρετούσε, με χυδαίο τρόπο, τα ψυχροπολεμικά συμφέροντα των Η.Π.Α. όπως αντίστοιχα οι ‘’αγνοί αγωνιστές της αριστεράς’’ της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτός ήταν και ο λόγος που οι ίδιοι που επιτελούσαν αυτές τις διώξεις έπεσαν με λύσσα πάνω στους αγωνιστές των συλλαλητηρίων της Αθήνας υπέρ του Κυπριακού Αγώνα και αργότερα διαπόμπευσαν με περισσή αλητεία τους αγωνιστές Εθνικιστές της Εισβολής της Βουλής το 1964!

Terror Against the Demiurge (Abstracts about the relevance of anarchism today)

Terror Against the Demiurge

(Abstracts about the relevance of anarchism today)

Anarchism: A Look from the right

Anarchism is considered to be the most left wing product of leftist thought. This total critique from the left of all other forms of revolutionary ideologies: from the Marxists to Social Democrats. Anarchists scourged from other leftists the presence of all old,
reactionary elements. For anarchy, all other forms are but thinly veiled reference to the ancient and only enemy – power.
Anarchism seeks to justify a system of radical antithesis of a society based on the principle of power. From here comes the name “an archy”, literally – “the absence of power.”

Anarchy aspires to be left without any mixture of ‘right’, unfortunately this just isn’t happening. And here in anarchism very often we meet the elements that traditionally belong to the “right.”
Notable examples are Evola’s “right anarchism” and Ernst Junger’s concept of “anarch”.
Examples of the “right” components in anarchism are numerous.

Kai Murros on Overpopulation, War and Morality
Posted on May 11, 2019 by AnonAF

“The coming war is not going to be a moral problem. The coming war will be a mere technical problem. And once we have solved the technical problem we will be able to wage a war of absolute destruction in all corners of the Earth as we see fit. We can take the initiative wherever, whenever, and against whomever we want — and stay on the offensive until the enemy is exterminated. For us war is the logical culmination of evolution. For us politics is secondary to war. For us politics is just a prelude to war. All the great questions of our time can and will be solved through war.

The world is facing cataclysmic changes as the tectonic plates of races and civilizations are colliding — overpopulation is making the world too small for us all. The endless minor conflicts that have burned across the planet for decades will grow into gigantic genocidal wars over living space and life-sustaining resources — water, food, breathable air, and energy. Societies will fall, chaos will reign, and civilization will collapse — leaving most parts of the planet in savagery.

Europe will face these challenges of the future by systematically waging wars with radical environmental, ecological, and ethnic goals. We will check the avalanche of hostile overgrowing populations; we will decimate the predatory migrations against Europe — all threats against Europe will be eradicated. We will strike overpopulation right at its source!”

– Kai Murros

(A rousing excerpt from a longer speech from Mr. Murros which highlights many of his views which are quite aligned with New Resistance and Open Revolt‘s own. Any differences are quite minor when compared to the shared all-important goal of defending and liberating Europe and the European diaspora from globalism, international capitalism and its attack dogs. We hope to feature more of his work in the near future.)

Kai Murros (born 1969) is a Finnish intellectual and National Revolutionary from Helsinki, well-known outside of the country due to his book Revolution: And How to Do It in a Modern Society. He studied at the University of Helsinki between 1990 and 1999, specializing in history and oriental languages. His Masters of Arts thesis was on the gradual change of the Chinese People’s Liberation Army from a guerilla organization to a professional one. He became well-known on nationwide television and radio for predicting that after the revolution, globalist traitors to the nation, particularly CEOs and politicians in Finland, will be sent to prison camps as enemies of the people.

https://openrevolt.info/2019/05/11/kai-murros-on-overpopulation/

"If we recall the beginning of the Iliad, we will remember how we encounter a situation that is surprisingly reminiscent of what is happening to us now. Apollo is present and cast in sinister shade darker than the storm clouds - this shows that the god of light, the god of lightness, the god of clarity, the god of constancy, has been angered.

Interestingly, he has been angered by the disrespectful attitude towards his priest, a priest of Apollo, and the result of his irritation toward the Achaeans is a plague.

So the god of light, the god of muses, the god of harmony, the god of exalted beauty is also the source of the plague, the source of the pandemic spreading among the Achaean army.

Another rather important point is that when Apollo comes to the feast of the gods in the same section, all the gods jump up from their seats, as his arrival does not bode well for anyone. This ominous aspect of the god of light, the god of justice, the god of true judgment in the Greek tradition, is very revealing. He carries the plague, he carries the virus, he carries death and extermination. But why?

Here it is important to keep in mind: Apollo took action because his priest was treated disrespectfully. If we break away from the specific history of Homer, we can formulate this philosophical myth as follows: the god of light, the god of the vertical, the god of heaven, the god of Hyperborea punishes humanity, which has been distracted by some completely inappropriate matter, insulting the solar axis in each of us.

In light of this story, the coronavirus, the pandemic, the plague that decimates humanity, becomes understandable.

Apollo is a metaphysical symbol of our appeal to ourselves, to our inner dimension, to our immortal soul, and when people sin against this immortal soul, when they are completely absorbed in the elements of entertainment, the outside world, pleasure-seeking and constant swarming around material goods, things we are obsessed with acquiring, or think we haven’t been given enough of, or want more of, or feel compelled to use up faster...

As soon as people begin to swarm around non-Apollonian values, when this swarm reaches a certain critical point, Apollo sends a plague to humanity, and this is absolutely just and logical, as this plague makes people return to themselves again.

This was mentioned by Albert Camus in his novel "The Plague." He says that the plague is a way to think, it is an invitation for us to think about the most important and fundamental things."

https://www.geopolitica.ru/en/article/thoughts-time-cholera-part-1

Κοινωνι-Βιολογία

Ανοσία της Αγέλης νο 3

Έντουαρντ Γουίλσον

Κοινωνι-Βιολογία

Όταν στις αρχές της δεκαετίας του'70 κυκλοφόρησε αυτό το βιβλίο θεωρήθηκε από το τότε ακαδημαϊκό κατεστημένο "αναρχίζον", στην συνέχεια, λόγω του ότι επανέφερε την βιολογία και άρα τα περί φυλής στην κοινωνιολογία, θεωρήθηκε φασιστικό. Σήμερα ο συγγραφέας του, ο μυρμηγολόλος και ανθρωπολόγος Έντουαρντ Γουίλσον (!) θεωρείται ένας από τους ανθρώπους με την μεγαλύτερη επιρροή στον Κόσμο!

Αντιγράφω από τον επίλογο του βιβλίου:

"Όταν η ανθρωπότητα θα έχει επιτύχει μια οικολογικώς σταθερή κατάσταση, πιθανόν προς το τέλος του 21 ου αιώνα, η εσωτερίκευση της κοινωνικής εξέλιξης θα έχει σχεδόν ολοκληρωθεί. Τότε η βιολογία θα βρίσκεται στην κορύφωση της και οι κοινωνικές επιστήμες θα ωριμάζουν ταχύτατα.
...

Με την αύξηση του πλούτου των περιγραφών και των πειραμάτων, η κοινωνιολογία κάθε μέρα πλησιάζει όλο και περισσότεροι την πολιτισμική ανθρωπολογία, την κοινωνική ψυχολογία και τα οικονομικά, και σύντομα θα ενωθεί με μαζί τους.

Ανοσία της Αγέλης νο2

ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑ

ΕΝΑΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ

Ένας Ύμνος της Αγέλης, της Κυψέλης, της Κοινότητας, του Tribe, του Γένους, της Φυλής, του Έθνους, της υστερομεσαιωνικής Πόλης(Burg), των Συντεχνιών ... Όλων εκείνων των Δεσμών Αλληλοβοήθειας μεταξύ των ανθρώπων, αλλά και του Αισθήματος της Ευθύνης και της Αυτοθυσίας που συνέβαλαν στην Επιβίωση και στον Εξελικτικό τους Θρίαμβο.

"Ο «αναρχικός πρίγκιπας» Πιοτρ Αλεξέγιεβιτς Κροπότκιν, ταγμένος εδώ εξ ολοκλήρου στην υπεράσπιση της δαρβίνειας εξελικτικής πρότασης. Με το ίδιο πάθος αλλά και με την ίδια συνέπεια με την οποία υπερασπίστηκε σε μια σειρά από αναγνωρισμένα επιστημονικά δοκίμια και φλογερά προπαγανδιστικά φυλλάδια τη λαϊκή εξέγερση, τον αναρχοσοσιαλισμό και τα μαζικά κινήματα. Θα επιμείνει ωστόσο στο κλασικό αυτό έργο του στο ειδικό βάρος που έχει στην εξελικτική ζυγαριά η συμβιωτική-συνεργατική έφεση απέναντι στην καταχρηστική προβολή του συγκρουσιακού στοιχείου. Ήταν αυτή η τελευταία, για τον Κροπότκιν, μια πλαστογραφία της θεωρίας του Δαρβίνου που έπρεπε οπωσδήποτε να αποκατασταθεί. Θα την επιχειρήσει, με περισσή επιμέλεια, τη διόρθωση αυτή στην Αλληλοβοήθεια, για να καταλήξει ευφρόσυνα πως η αναρχική αρετή -στηριζόμενη στην αμοιβαιότητα, ικανότατο αντίδο απέναντι στην οποιαδήποτε εξουσιαστική επιβουλή- είναι η μόνη εγγύηση για μια γνήσια απολαυστική ζωή. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου."

"Μια Δαρβινική Αριστερά, του Πίτερ Σίνγκερ



Το βιβλίο γράφτηκε το 1998, λίγο μετά την πτώση του Τείχους, σε εποχή ιδεολογικής κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού.Ο στόχος του βιβλίου είναι διπλός: Να αντικρούσει το νεοφιλελευθερισμό και να προτείνει μια νέα θεωρία για την αριστερά.



Ο Μαρξ, ο Ρουσσώ και πολλοί άλλοι ουτοπιστές φιλόσοφοι, αποδείχτηκε ότι έκαναν λάθος, λέει ο Σίνγκερ. Ο αναρχικός Μπακούνιν είχε περισσότερο δίκιο, όταν μιλούσε για τη φύση του ανθρώπου να ρέπει προς την εξουσία, παρά ο Μαρξ, που πίστευε ότι η αλλαγή του κοινωνικού συστήματος θα βελτιώσει ριζικά την ανθρώπινη φύση. Αποδείχτηκε ότι δεν αρκεί να αλλάξουμε τις κοινωνικές σχέσεις για να αλλάξει η φύση του ανθρώπου. Ακόμη και σε εξισωτικές κοινωνίες υπάρχει διαφθορά, αγώνας για εξουσία, έγκλημα και πόλεμος.

Αντίθετα, ο νεοφιλελευθερισμός μοιάζει να διαθέτει ένα ισχυρό επιχείρημα, όταν λέει ότι η φύση του ανθρώπου είναι ανταγωνιστική και εγωιστική.

Η αριστερά, μετά την πτώση του Τείχους και την παγκοσμιοποίηση, εγκατέλειψε την ιδέα της κοινωνικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής. Τι παραμένει λοιπόν για την αριστερά;

Σύμφωνα με τον Σίνγκερ:

Αριστερά είναι η υπεράσπιση των αδυνάτων, των καταπιεσμένων.Αριστερά είναι η επιδίωξη του οφέλους για τους πολλούς και όχι για τους λίγους (προτείνει όμως την αντικατάσταση του εξισωτισμού με τον κοινωνικό ωφελιμισμό).Αριστερά είναι να θέλεις να κάνεις κάτι για να αλλάξεις τα κακώς κείμενα.Προτείνει αντικατάσταση του Μαρξ από τον Δαρβίνο. Πώς;"

Και του Λένιν με τον Μπακούνιν, λέει κάπου μέσα στο βιβλίο.

http://www.oikologos.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=218:singer&catid=68:library&Itemid=200

We live in the era of the end – the end of culture, philosophy, politics, ideology. This is a time without real movement. Fukuyama’s gloomy prophecy of the ”End of History” is turning out to be a kind of reality. That’s the essence of Modernity, of the Kali Yuga. We are living in the momentum of Finis Mundi. The arrival of the Antichrist is on the agenda. This deep and exhausting night is the reign of quantity, masked by tempting concepts such as Gilles Deleuze’s Rhizome: the pieces of the modern Subject changes into the ”chair-woman” from the “Tokyo Gore Police” (post-modern Japanese film) – the individual of the modern paradigm turns into the pieces of dividuum. “God is dead” and his place is being occupied by the fragments of individual. But if we make a political analysis, we will find that this new state of the world is the project of liberalism. The extravagant ideas of Foucault, seemingly revolutionary in their pathos after more scruple analysis, show their conformist and (secretly) liberal bottom which go against the traditional hierarchy of values and aim at establishing the perverted “new order” where the summit is occupied by the self-adoring individual and atomistic decay.


It’s hard to fight against modernity, but it is surely unbearable to live in it, to agree with this state of things, where all systems are changed and traditional values become a parody, in addition to being purged and mocked in all spheres under the control of modern paradigms. This is the reign of the cultural hegemony.


And this state of the world bothers us. We fight against it – for the divine order – for the ideal hierarchy. The caste-system in the modern world is completely forgotten and transformed into a parody. But it has a fundamental point. In Plato’s Republic, there is a very interesting and important thought: castes and vertical hierarchy in politics are nothing but the reflection of the world of ideas and the higher good. This model in politics manifests the basic metaphysical principles of the normal (spiritual) world. By destroying the primordial caste system in society, we negate the dignity of the divine being and his Order. Resigning from the caste system and traditional order, as brilliantly described by Dumézil, we damage the hierarchy of our soul. Our soul is nothing but the system of castes with a wide harmony of justice which unites the three parts of the soul (the philosophical – the intellect, the guardian – the will, and the merchant – the lust).


By fighting for tradition, we are fighting for our deep nature as human beings. Man is not something granted – he is the goal. And we are fighting for the truth of human nature (to be human is to strive to super-humanity). That can be called a holy war.

What does the Fourth Political Theory mean to you?

It is the light of truth, something rarely authentic in these post-modern times. It is the right accent on the degrees of existence – the natural chords of the laws of the cosmos. It is something which grows up on the ruins of the human experience. There is no success without first attempts – all of the past ideologies contained in them something which caused their failure.

The Fourth Political Theory is the project of the best sides of the divine order that can be manifested in our world – from liberalism, we take the idea of democracy (but not in its modern meaning) and liberty in the Evolian sense; from communism we accept the idea of solidarity, anti-capitalism, anti-individualism and the idea of collectivism; from fascism we take the concept of vertical hierarchy and the will to power – the heroic codex of the Indo-European warrior.

All these past ideologies suffered from grave shortcomings – democracy with the addition of liberalism became tyranny (the worst state-regime according to Plato), communism defended the techno-centric world with no traditions and origins, and fascism followed the wrong geopolitical orientation and its racism was Western, Modern, liberal and anti-traditional.

The Fourth Political Theory is the global transgression of these defects – the final design of the future (open) history. It is the only way to defend the truth.

For us, truth is the multipolar world, the blossoming variety of different cultures and traditions.


https://openrevolt.info/2019/11/30/we-live-in-the-era-of-the-end-daria-dugina-talks-to-james-p-revisted/

Eduard Limonov 22 February 1943 – 17 March 2020


Πέθανε και ο Έντουαρντ Λιμόνοφ. Την ίδια μέρα με τον Μέγα Στωικό Μάρκο Αυρήλιο και τον Μέγα Κυνικό Νικόλα Άσιμο! Αφήνω εδώ έναν φιλελέ να πει τα δικά του.

Αν και δεν συμφωνώ σε όλα με τον Λιμόνοφ, το σίγουρο είναι ότι το κίνημα που ίδρυσαν μαζί με τον Αλεξάντερ Ντούγκιν την μαύρη για την Ρωσία δεκαετία του '90 του δυτικόδουλου Γιέλτσιν, βοήθησαν την Ρωσία να σταθεί στα πόδια της. Και αν και τα ποσοστά των λεγόμενων Νάζμπολ ποτέ δεν ήταν σημαντικά στην ουσία επηρέασαν "γκρανσιανά" θετικά τον ρωσικό λαό.

Και το ποιός έχει την τρικυμία εν κρανίω, λόγω Λατρείας των Άκρων, η Μοίρα, ή μάλλον η Άτροπος το ξέρει καλύτερα από τον κάθε χαζοχαρούμενο φιλελέμπουρα.

https://www.kathimerini.gr/785761/opinion/epikairothta/politikh/h-latreia-twn-akrwn Η Λατρεία των Άκρων

Το ζήτημα δεν είναι η Κυριαρχία στην Παγκόσμια Οικονομία, αλλά η Κυριαρχία στο Παγκόσμιο Νησί.

του Τίτου

Κάποιοι μίλησαν για το επερχόμενο Κράχ της δυτικής και κατά συνέπεια παγκόσμιας οικονομίας εδώ και πολύ καιρό. Το ζήτημα δεν είναι η Κυριαρχία στην Παγκόσμια Οικονομία, αλλά η Κυριαρχία στο Παγκόσμιο Νησί. Οι γεωπολιτικές θεωρίες των Μακίντερ, Χαουζχόφερ, Ντούγκιν κτλ είναι λίγο ή πολύ γνωστές. Το Νησί του Κόσμου είναι η Ευρώπη, η Ασία και η Αφρική μαζί. Όποιος ελέγχει το Νησί του Κόσμου ελέγχει τον Κόσμο. Δύο τρόποι υπάρχουν για να ελέγξει κανείς το Νησί του Κόσμου. Ή να ελέγχει την Καρδιά του Κόσμου ( Heartland) που είναι πάνω κάτω η Ρωσία με τις γύρω χώρες, κυρίως της Κεντρικής Ασίας ή να ελέγχει τον Δακτύλιο του Κόσμου (Rimland). Μια έκταση γης περιμετρικά της Καρδιάς του Κόσμου. Από την Ευρώπη ως την Ινδοκίνα μέσω του Βοσπόρου, της Ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής και της Ινδίας χονδρικά.

Λίγη σημασία έχει αν το επερχόμενο Κράχ θα το φέρει ο ιός ή αν ιός εφευρέθηκε για να προλάβει το Κράχ και να λειτουργήσει ως ένα είδος ελεγχόμενης κατεδάφισης της Παγκόσμιας Φιλελεύθερης, Χαοτικής Οικονομίας Καζίνο. Ή ποιος τελικά από όλους τους παγκόσμιους παίχτες αμόλησε αυτόν τον ιό. Εκείνο που έχει σημασία είναι, ότι μέχρι να τελειώσει αυτή η Κρίση και μέχρι να βγούμε από την Καραντίνα, ποιος θα ελέγχει Το Νησί του Κόσμου. Δηλαδή Τον Δακτύλιο του Κόσμου, διότι η Καρδιά είδαμε ότι είναι η Ρωσία. Ακόμα και στην περίπτωση που η "πανδημία" αυτή να είναι όντως φυσικό φαινόμενο οι εξελίξεις έχουν ήδη δρομολογηθεί και η μετά τον κορονοΐο εποχή θα πολύ διαφορετική.

Άρα μιλάμε και για επιστροφή της πολιτικής και της γεωπολιτικής, της γεωστρατηγικής, της γεωπολιτισμικότητας, της δημογραφίας και του μιλιταρισμού έναντι του οικονομοκεντρισμού. Καθώς και της Σύγκρουσης των Πολιτισμών του Χάντιγκτον. Ένα πέρασμα από την Μονοπολική Οικονομοκεντρική Παγκοσμιοποίηση στην Γεωπολιτική Πολυπολικότητα σε παγκόσμιο επίπεδο. Και μια δυνητική Επιστροφή στο Έθνος Κράτος της Εθνικής Ανεξαρτησίας - Λαϊκής Κυριαρχίας εντός της Δύσης. Αυτήν την τελευταία είναι που θέλουν να την προλάβουν και να την αποτρέψουν.