Συρία του Άσαντ!
Συρία των Σελευκιδών!
Μακαβαίοι όπως νεοθωμανοί σαλαφιστές τζιχαντιστές και δήθεν fsa.
Αντίοχος Δ Επιφανής
Αντίοχος Δ Επιφανής
Συρία του Άσαντ!
Συρία των Σελευκιδών!
Μακαβαίοι όπως νεοθωμανοί σαλαφιστές τζιχαντιστές και δήθεν fsa.
Αντίοχος Δ Επιφανής
Τάγμα των Βουκελαρίων/ Air des Chevaliers | La Nef | Perceval and the Grail
Αν είναι να βλέπουμε το Βυζάντιο μέσα από τα δυτικοευρωπαϊκά πρίσματα, τότε γιατί να το βλέπουμε μέσα από τα μάτια του δυτικού Διαφωτισμού κι όχι της δυτικής Ιπποσύνης;
Ο Μύθος του Ιερού Δισκοπότηρου (Γκράαλ), ο Κέλτικος Κύκλος, οι Τεύτονες Ιππότες... Όλα αντηχούν Βυζάντιο! Το Τάγμα των Βουκελαρίων* με το πανομοιότυπο τελετουργικό με εκείνο που τέλεσε ο Μεγαλέξανδρος στους γάμους των Εταίρων, ένα ιπποτικό τάγμα στην ουσία.
Κι εσείς Λύκοι μου Λευκοί, που οι αριφνητοι πρόγονοι ουρλιάζουν μέσα στο υπερβόρεια αίμα σας, οποία μεγαλύτερη τιμή να υπηρετείτε στην Βαράγγειο Φρουρά, στην Μίκλαγκαρντ ή στην Τσάργκαρντ;
*Βουκελάριοι όπως βούκα, μπουκιά, η ελάχιστη μονάδα τροφής και φυσικά άρτου, ψωμιού. Μπουκιά όπως Μπέκος το ψωμί στα αρχαία φρυγικά σύμφωνα με τον Ηρόδοτο στην περίφημη ιστορία του με τον Φαραώ που ήθελε να μάθει ποιά ήταν η αρχαιότερη γλώσσα του κόσμου.
Όπως bakery ο φούρνος, όπως becco το ράμφος βλ μπεκάτσα το πουλί με το μακρύ ράμφος, όπως τα πουλιά τσιμπούν beccare την ελάχιστη μονάδα τροφής τους.. "λαλεί πουλί παίρνει σπυρί..." .
Δερβίσηδες
Κάποια στιγμή, στην πορεία της Ανάκτησης, της Reconquista, θα πρέπει να αποσπάσουμε το αιρετικό Ισλάμ (Αλαουίτες, Αλεβίτες, Μπεχτασήδες, ο ίδιος ο Ρουμί) από το καθεαυτό σαλαφιστικό και νέο οθωμανικό και να το προσθέσουμε στον Ελληνισμό! Ούτως ή άλλως τους θεωρούν μιάσματα! Ούτως ή άλλως ο Αλαουίτης Άσαντ είναι περισσότερο Σελευκίδης από όσο οποιοσδήποτε νεοελληνάς! Αυτή θα ήταν μιας συνεπής συνέχεια της Κληρονομιάς του Αλεξάνδρου.
Floki the cristian monk?
Μια από τις καλύτερες σκηνές όλων των σεζόν!
Floki the boatbuilder! Floki the...
Floki the cristian monk?
Miklagard
We are the Varangian Guard!
Guards of glory and of might
Red as blood and black as night
Flies our banner as we march
In the East, for the king of the Greek
Miklagard, in the second indiction
Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος
"Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος":
Η επαναστατική προκήρυξη του Αλέξανδρου Υψηλάντη
Η επαναστατικής προκήρυξη που κυκλοφόρησε ο Αλέξανδρος Υψηλάντης στο Ιάσιο της Μολδοβλαχίας στις 24 Φεβρουαρίου 1821, σηματοδότησε την έναρξη της Επανάστασης στις παραδουνάβιες ηγεμονίες.
Η ὥρα ἦλθεν, ὦ Ἄνδρες Ἕλληνες! Πρὸ πολλοῦ οἱ λαοὶ τῆς Εὐρώπης, πολεμοῦντες ὑπὲρ τῶν ἰδίων Δικαιωμάτων καὶ ἐλευθερίας αὐτῶν, μᾶς ἐπροσκάλουν εἰς μίμησιν, αὐτοί, καίτοι ὁπωσοῦν ἐλεύθεροι, ἐπροσπάθησαν ὅλαις δυνάμεσι νὰ αὐξήσωσι τὴν ἐλευθερίαν, καὶ δι’ αὐτῆς πᾶσαν αὐτῶν τὴν Εὐδαιμονίαν.
Οἱ ἀδελφοί μας καὶ φίλοι εἶναι πανταχοῦ ἕτοιμοι, οἱ Σέρβοι, οἱ Σουλιῶται, καὶ ὅλη ἡ Ἤπειρος, ὁπλοφοροῦντες μᾶς περιμένωσιν· ἂς ἑνωθῶμεν λοιπὸν μὲ Ἐνθουσιασμόν! ἡ Πατρὶς μᾶς προσκαλεῖ!
Ἡ Εὐρώπη, προσηλώνουσα τοὺς ὀφθαλμούς της εἰς ἡμᾶς, ἀπορεῖ διὰ τὴν ἀκινησίαν μας, ἂς ἀντηχήσωσι λοιπὸν ὅλα τὰ Ὄρη τῆς Ελλάδος ἀπὸ τὸν Ἦχον τῆς πολεμικῆς μας Σάλπιγγος, καὶ αἱ κοιλάδες απὸ τὴν τρομερὰν κλαγγὴν τῶν Ἁρμάτων μας. Ἡ Εὐρώπη θέλει θαυμάση τὰς ἀνδραγαθίας μας, οἱ δὲ τύραννοι ἡμῶν τρέμοντες καὶ ὠχροί θέλουσι φύγει ἀπ’ ἐμπροσθέν μας.
Οἱ φωτισμένοι λαοὶ τῆς Εὐρώπης ἐνασχολοῦνται εἰς τὴν ἀποκατάστασιν τῆς ἰδίας εὐδαιμονίας· καὶ πλήρεις εὐγνωμοσύνης διὰ τὰς πρὸς αὐτοὺς τῶν Προπατόρων μας εὐεργεσίας, ἐπιθυμοῦσι τὴν ἐλευθερίαν τῆς Ἑλλάδος.
Ἡμεῖς, φαινόμενοι ἄξιοι τῆς προπατορικῆς ἀρετῆς καὶ τοῦ παρόντος αἰῶνος, εἴμεθα Εὔελπεις, νὰ ἐπιτύχωμεν τὴν ὑπεράσπισιν αὐτών καὶ βοήθειαν· πολλοὶ ἐκ τούτων φιλελεύθεροι θέλουσιν ἔλθη, διὰ νὰ συναγωνισθῶσι μὲ ημᾶς. Κινηθῆτε, ὦ φίλοι, καὶ θέλετε ἰδῆ μίαν Κραταιὰν δύναμιν νὰ υπερασπισθῇ τὰ δίκαιά μας! Θέλετε ἰδῆ καὶ ἐξ αὐτῶν τῶν ἐχθρῶν μας πολλούς, οἵτινες, παρακινούμενοι ἀπὸ τὴν δικαίαν μας αἰτίαν, νὰ στρέψωσι τὰ Νῶτα πρὸς τὸν ἐχθρὸν καὶ νὰ ἑνωθῶσι μὲ ἡμᾶς· ἂς παῤῥησιασθῶσι μὲ εἰλικρινὲς φρόνημα, ἡ Πατρίς θέλει τοὺς ἐγκολπωθῆ! Ποῖος λοιπὸν ἐμποδίζει τοὺς ἀνδρικούς σας Βραχίονας; ὁ ἄνανδρος ἐχθρός μας εἶναι ἀσθενὴς καὶ ἀδύνατος. Οἱ στρατηγοί μας ἔμπειροι καὶ ὅλοι οἱ ὁμογενεῖς γέμουσιν ἐνθουσιασμού! ἑνωθήτε λοιπόν, ὦ ἀνδρεῖοι καὶ μεγαλόψυχοι Ἕλληνες! ἂς σχηματισθῶσι φάλαγκες ἐθνικαί, ἂς ἐμφανισθῶσι Πατριωτικαὶ λεγεῶνες, καὶ θέλετε ἰδῆ τοὺς παλαιοὺς ἐκείνους Κολοσσοὺς τοῦ δεσποτισμοῦ νὰ πέσωσιν ἐξ ἰδίων, ἀπέναντι τῶν θριαμβευτικῶν μας Σημαίων! Εἰς τὴν φωνήν τῆς Σάλπιγκός μας ὅλα τὰ παράλια τοῦ Ἰωνίου καὶ Αἰγέου πελάγους θέλουσιν ἀντηχήση· τὰ Ἑλληνικὰ πλοῖα, τὰ ὁποῖα ἐν καιρῷ εἰρήνης ἤξεραν νὰ ἐμπορεύωνται, καὶ νὰ πολεμῶσι, θέλουσι σπείρη εἰς ὅλους τοὺς λιμένας τοῦ τυράννου μὲ τὸ πῦρ καὶ τὴν μάχαιραν, τὴν φρίκην καὶ τὸν θάνατον...
Ποία ἑλληνικὴ ψυχὴ θέλει ἀδιαφορήση εἰς τὴν πρόσκλησιν τῆς Πατρίδος; Εἰς τὴν Ῥώμην ἕνας τοῦ Καίσαρος φίλος σείων τὴν αἱματομένην χλαμύδα τοῦ τυράννου ἐγείρει τὸν λαόν. Τί θέλετε κάμη Σεῖς ὦ Ἕλληνες, πρὸς τοὺς ὁποίους ἡ Πατρὶς γυμνὴ δεικνύει μὲν τὰς πληγάς της καὶ μὲ διακεκομμένην φωνὴν ἐπικαλεῖται τὴν βοήθειαν τῶν τέκνων της; Ἡ θεία πρόνοια, ὦ φίλοι Συμπατριῶται, εὐσπλαγχνισθεῖσα πλέον τὰς δυστυχίας μας ηὐδόκησεν οὕτω τὰ πράγματα, ὥστε μὲ μικρὸν κόπον θέλομεν απολαύση μὲ τὴν ἐλευθερίαν πᾶσαν εὐδαιμονίαν. Ἂν λοιπὸν ἀπὸ ἀξιόμεμπτον ἀβελτηρίαν ἀδιαφορήσωμεν, ὁ τύραννος γενόμενος ἀγριώτερος θέλει πολλαπλασιάση τὰ δεινά μας, καὶ θέλομεν καταντήση διὰ παντὸς τὸ δυστυχέστερον πάντων τῶν ἐθνῶν.
Στρέψατε τοὺς ὀφθαλμούς σας, ὦ Συμπατριῶται, καὶ ἴδετε τὴν ἐλεεινήν μας κατάστασιν! ἴδετε ἐδῶ τοὺς Ναοὺς καταπατημένους! ἐκεῖ τὰ τέκνα μας ἁρπαζόμενα διὰ χρῆσιν ἀναιδεστάτην τῆς ἀναιδοῦς φιληδονίας τῶν βαρβάρων τυράννων μας! τοὺς οἴκους μας γεγυμνωμένους, τοὺς ἀγρούς μας λεηλατισμένους καὶ ἡμᾶς αὐτούς ἐλεεινὰ ἀνδράποδα!
Εἶναι καιρὸς νὰ ἀποτινάξωμεν τὸν ἀφόρητον τοῦτον Ζυγόν, νὰ ἐλευθερώσωμεν τὴν Πατρίδα, νὰ κρημνίσωμεν ἀπὸ τὰ νέφη τὴν ἡμισέληνον νὰ ὑψώσωμεν τὸ σημεῖον, δι’ οὗ πάντοτε νικῶμεν! λέγω τὸν Σταυρόν, καὶ οὕτω νὰ ἐκδικήσωμεν τὴν Πατρίδα, καὶ τὴν Ὀρθόδοξον ἡμῶν Πίστιν ἀπὸ τὴν ὰσεβῆ τῶν ἀσε-βῶν Καταφρόνησιν.
Μεταξὺ ἡμῶν εὐγενέστερος εἶναι, ὅστις ἀνδρειοτέρως ὑπερασπισθῆ τὰ δίκαια τῆς Πατρίδος, καὶ ὠφελιμοτέρως τὴν δουλεύση. Τὸ ἔθνος συναθροιζόμενον θέλει ἐκλέξη τοὺς Δημογέροντάς του, καὶ εἰς τὴν ὕψιστον ταύτην Βουλὴν θέλουσιν ὑπείκει ὅλαι μας αἱ πράξεις...
Ἂς κινηθῶμεν λοιπὸν μὲ ἕν κοινὸν φρόνιμα, οἱ πλούσιοι ἂς καταβάλωσιν μέρος τῆς ἰδίας περιουσίας, οἱ ἱεροὶ ποιμένες ἂς ἐμψυχώσωσι τὸν λαὸν μὲ τὸ ἴδιόν των παράδειγμα, καὶ οἱ πεπαιδευμένοι ἂς συμβουλεύσωσιν τα ωφέλιμα. Οἱ δὲ ἐν ξέναις αυλαῖς ὑπουργοῦντες στρατιωτικοὶ καὶ πολιτικοὶ ὁμογενείς, ἀποδίδοντες τὰς εὐχαριστίας εἰς ἣν ἕκαστος υπουργεῦ δύναμιν, ἂς ὁρμήσωσιν ὅλοι εἰς τὸ ἀνοιγόμενον ἤδη μέγα καὶ λαμπρὸν στάδιον, καὶ ἂς συνεισφέρωσιν εἰς τὴν πατρίδα τὸν χρεωστούμενον φόρον, καὶ ὡς γενναῖοι ἂς ἐνοπλισθῶμεν ὅλοι ἄνευ αναβολῆς καιροῦ μὲ τὸ ἀκαταμάχητον ὅπλον τῆς ἀνδρείας καὶ ὑπό-σχομαι ἐντὸς ὀλίγου τὴν νίκην καὶ μετ' αὐτὴν πᾶν ἀγαθόν. Ποῖοι μισθωτοὶ καὶ χαῦνοι δοῦλοι τολμοῦν να αντιπαραταχθώσιν ἀπέναντι λαοῦ, πολεμοῦντος ὑπὲρ τῆς ἰδίας ἀνεξαρτησίας; Μάρτυρες οἱ Ἡρωικοὶ ἀγῶνες τῶν προπατόρων μας· Μάρτυς ἡ Ἰσπανία, ἥτις πρώτη καὶ μόνη κατετρόπωσε τὰς ἀηττήτους φάλα-γκας ἑνὸς τυράννου.
Μὲ τὴν Ἕνωσιν, ὦ Συμπολῖται, μὲ τὸ πρὸς τὴν ἱεράν Θρησκείαν Σέβας, μὲ τὴν πρὸς τοὺς Νόμους καὶ τοὺς Στρατηγοὺς ὑποταγήν, μὲ τὴν εὐτολμίαν καὶ σταθηρότητα, ἡ νίκη μας εἶναι βεβαία καὶ ἀναπόφευ-κτος, αὐτὴ θέλει στεφανώση μὲ δάφνας ἀειθαλεῖς τοὺς Ἡρωικούς ἀγῶνάς μας, αὐτὴ μὲ χαρακτῆρας ἀνεξαλείπτους θέλει χαράξη τὰ ὀνόματα ἡμῶν εἰς τὸν ναὸν τῆς ἀθανασίας, διὰ τὸ παράδειγμα τῶν ἐπερχομένων γενεῶν. Ἡ Πατρὶς θέλει ανταμείψη τα ευπειθή καὶ γνήσιά της τέκνα μὲ τὰ βραβεῖα τῆς δόξης καὶ τιμῆς· τὰ δὲ ἀπειθῆ καὶ κωφεύοντα εἰς τὴν τωρινήν της πρόσκλησιν, θέλει ἀποκηρύξη ὡς νόθα καὶ Ἀσιανὰ σπέρματα, καὶ θέλει παραδώση τὰ ὀνόματά των, ὡς ἄλλων προδότων, εἰς τὸν ἀναθεματισμὸν καὶ κατάραν τῶν μεταγενεστέρων.
Ἂς καλέσωμεν λοιπὸν ἐκ νέου, ὦ Ἀνδρεῖοι καὶ μεγαλόψυχοι Ἕλληνες, τὴν ἐλευθερίαν εἰς τὴν κλασικὴν γῆν τῆς Ἑλλάδος! Ἂς συγκροτήσωμεν μάχην μεταξὺ τοῦ Μαραθῶνος καὶ τῶν Θερμοπυλῶν! Ἂς πολεμήσωμεν εἰς τοὺς τάφους τῶν Πατέρων μας, οἱ ὁποῖοι, διὰ νὰ μᾶς αφήσωσιν ελευθέρους, ἐπολέμησαν καὶ ἀπέθανον ἐκεῖ! Τὸ αἷμα τῶν τυράννων εἶναι δεκτὸν εἰς τὴν σκιὰν τοῦ Επαμεινώνδου Θηβαίου, καὶ τοῦ Ἀθηναίου Θρασυβούλου, οἵτινες κατετρόπωσαν τοὺς τριάκοντα τυράννους, εἰς ἐκείνας τοῦ Ἁρμοδίου καὶ Αριστογείτωνος, οἱ ὁποῖοι συνέτριψαν τὸν Πεισιστρατικὸν ζυγόν, εἰς ἐκείνην τοῦ Τιμολέοντος, ὅστις ἀπεκατέστησε τὴν ἐλευθερίαν εἰς τὴν Κόρινθον καὶ τὰς Συρακούσας, μάλιστα εἰς ἐκείνας τοῦ Μιλτιάδου καὶ Θεμιστοκλέους, τοῦ Λεωνίδου καὶ τῶν τριακοσίων, οἵτινες κατέκοψαν τοσάκις τοὺς ἀναριθμήτους στρατοὺς τῶν βαρβάρων Περσῶν, τῶν ὁποίων τοὺς βαρβαροτέρους καὶ ἀνανδροτέρους ἀπογόνους πρόκειται εἰς ἡμᾶς σήμερον, μὲ πολλὰ μικρὸν κόπον, νὰ ἐξαφανίσωμεν ἐξ ὁλοκλήρου.
Εἰς τὰ ὅπλα λοιπὸν, φίλοι, ἡ Πατρίς Μᾶς Προσκαλεῖ!
Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης
- Τὴν 24ην Φεβρουαρίου 1821, Εἰς τὸ γενικὸν στρατόπεδον τοῦ Ἰασίου
Λευκή Γενοκτονία
"Φαίνεται αντί-διαισθητικό να ισχυριζόμαστε ότι οι λευκοί είναι τα θύματα γενοκτονίας. Οι λευκοί δεν σφαγιάζονται κατά εκατομμύρια, που είναι και η εικόνα που οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν για γενοκτονία. Κατά τα φαινόμενα, η φυλή μας είναι ισχυρή, ευημερούσα και πολυπληθής. Αλλά οι υπερασπιστές της Θέσης της Λευκής Γενοκτονίας παραπέμπουν στη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών του 1948 για την Πρόληψη και Τιμωρία του Εγκλήματος Γενοκτονίας, η οποία στο Άρθρο ΙΙ ορίζει τη γενοκτονία ως. . . οποιαδήποτε από τις ακόλουθες πράξεις που διαπράττονται με πρόθεση να καταστραφούν, εν όλω ή εν μέρει, μια εθνική, εθνοτική, φυλετική ή θρησκευτική ομάδα, ως τέτοια:
(α) σκοτώνοντας τα μέλη της ομάδας · (β) η πρόκληση σοβαρής σωματικής ή πνευματικής βλάβης στα μέλη της ομάδας · (γ) Προξενώντας σκόπιμα στην ομάδα τις συνθήκες ζωής που υπολογίζονται ώστε να επιφέρουν την φυσική τους καταστροφή εν όλω ή εν μέρει. (δ) Επιβολή μέτρων για την πρόληψη γεννήσεων εντός της ομάδας. . . . Αυτός ο ορισμός της γενοκτονίας είναι πολύ ευρύτερος από την οριστική μαζική δολοφονία. Συγκεκριμένα, τα σημεία (γ) και (δ) συμφωνούν με τον χαρακτηρισμό εκείνων των πολιτικών που καταστρέφουν αργά μια ομάδα, σε μεγάλες χρονικές περιόδους, και ως γενοκτονία.
Έτσι, η γενοκτονία έρχεται σε δύο μορφές, τις οποίες μπορούμε να ονομάσουμε, θερμή γενοκτονία και αργή, ψυχρή γενοκτονία. Η λευκή εξαφάνιση εμπίπτει στην τελευταία κατηγορία. Η λευκή εξαφάνιση σημαίνει ότι σε κάθε λευκό έθνος, τα ποσοστά αναπαραγωγής έχουν πέσει κάτω από την αντικατάσταση, πράγμα που σημαίνει ότι περισσότεροι λευκοί θα πεθάνουν από ό, τι γεννιούνται, μέχρις ότου να σταματήσουν να υπάρχουν ως ξεχωριστή φυλή. Υπάρχουν πέντε κύριες αιτίες λευκής εξαφάνισης. Είμαι βέβαιος ότι σε αυτόν τον κατάλογο θα μπορούσαν να προστεθούν και άλλοι παράγοντες, αλλά αν αντιμετωπιστούν μόνο αυτά τα πέντε προβλήματα, δεν θα φοβόμουν πλέον για το μέλλον της φυλής μας.
Μια ηθική του ηδονισμού, του ατομικισμού και του εγωισμού που δυσφημεί την αναπαραγωγή και την οικογενειακή ζωή. Ο φεμινισμός, που ενθαρρύνει τις γυναίκες να ακολουθήσουν μια σταδιοδρομία αντί να κάνουν την οικογενειακή ζωή πρωταρχικό επάγγελμα. Η ευρεία χρήση του ελέγχου των γεννήσεων και των αμβλώσεων αποσυνδέει το φύλο από την εγκυμοσύνη και την εγκυμοσύνη από την ανατροφή των παιδιών. Το αυξανόμενο κόστος του οικογενειακού σχηματισμού, που οφείλεται κυρίως στη φυλετική ενσωμάτωση - η οποία είναι η κινητήρια δύναμη της προαστικοποίησης και της από αστικοποίησης, προκειμένου να βρεθούν ασφαλείς χώροι για τους λευκούς για την οικογενειακή ζωή - και η μη λευκή μετανάστευση και η βιομηχανία offshoring, που μειώνει τους μισθούς των λευκών. Επιμειξία, κατά την οποία τα άτομα αναπαράγουν τα δικά τους γονίδια αλλά όχι τη φυλή τους αναμειγνύοντας με άλλη φυλή."
https://www.counter-currents.com/2015/09/white-genocide/
Αλαίν Ντε Μπενουά: Ό, τι και να συμβεί, τα Κίτρινα Γιλέκα έχουν ήδη κερδίσει.
Breizh-info.com: Πρώτα απ 'όλα, πώς αναλύετε τα γεγονότα αυτών των πρόσφατων Σαββατοκύριακων;
Αυτό που θεωρώ πιο εντυπωσιακό είναι, πρώτα απ' όλα, η συνέχεια του κινήματος. Ενώ η κυβέρνηση αναμένει την πίεση να ελαττωθεί, δεν έχει ελαττωθεί. Είναι ο καρπός μιας εξαιρετικής αποφασιστικότητας, στην οποία προστίθεται μια εκπληκτική ωριμότητα. Όχι μόνο τα Κίτρινα Γιλέκα αρνούνται να ορίσουν τον εαυτό τους ως "Δεξιά" ή "Αριστερά", όχι μόνο αποφασίζουν χωρίς να ανησυχούν λιγότερο για το τι σκέφτονται τα κόμματα και τα συνδικάτα, αλλά δεν επιτρέπουν να πιαστούν στις παγίδες των δημοσιογράφων, για τους οποίες δεν έχουν παρά περιφρόνηση. Στην τηλεόραση, μιλάνε την κοινή λογική, δεν διαφωνούν και παραμένουν ένα παράδειγμα σταθερότητας χωρίς να εμφανίζονται στριφνοί.
Ο θυμός και η αποφασιστικότητά τους δείχνει, που οι περισσότεροι βρίσκονται τώρα, αισθάνονται ότι δεν έχουν χάσει τίποτα. Και σε αυτό αντιπροσωπεύουν απόλυτα μια Γαλλία που, που με τα χρόνια, έχει συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορεί πλέον να ζήσει και ακόμη και τώρα αγωνίζεται να επιβιώσει. Ως εκ τούτου, αυτό το κίνημα της εξέγερσης, το οποίο στην αρχή εμφανίστηκε πρώτα ως λαϊκή εξέγερση και στη συνέχεια σε εξέγερση.
Breizh-info.com: Τα Κίτρινα Γιλέκα έχουν επικριθεί ευρέως για τη χρήση βίας.
Ας το πούμε πρώτα: Ο αρχηγός της βίας είναι ο Εμμανουέλ Μακρόν. Είναι αυτός που διέλυσε τα ενδιάμεσα όργανα, υποβάθμισε την μεσαία τάξη, μείωσε τα κοινωνικά οφέλη, επέτρεψε να αυξηθεί το εισόδημα του κεφαλαίου σε βάρος της εργασίας, τους αυξημένους φόρους και του βάρους των περικοπών των δαπανών. Εγκαταστάθηκε ώστε να μεταρρυθμίσει τη χώρα προκειμένου να υποτάξει τους «ανθεκτικούς Γαλάτες» στις απαιτήσεις της λογικής του κεφαλαίου και των επιταγών του φιλελευθερισμού. Αυτοί οι άνθρωποι που υιοθέτησαν αμέσως το σύνθημα "Macron παραιτήσου!" Δεν έκαναν λάθος.
Η βία που καταγράφηκε την 1η Δεκεμβρίου, συμπεριλαμβανομένων και των Ηλυσίων Πεδίων, ήταν κυρίως το έργο των κακοποιών και των λεηλατών που ήταν άγνωστοι στο κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων. Αυτό ήταν σαφές στην πλατεία Place de l'Étoile, όπου τα Κίτρινα Γιλέκα προστάτευαν τη φλόγα του Άγνωστου Στρατιώτη ενώ τραγουδούσαν τη "Μασσαλιώτιδα", ενώ οι κουκουλοφόροι επιδίδονταν σε βανδαλισμούς. Ενώ η αστυνομία γνωρίζει τα ακριβή ονόματα και τις διευθύνσεις αυτών των κακοποιών, εσκεμμένα τους επετράπη να παρεμβαίνουν με την ελπίδα να αμαυρώσουν το κίνημα, αλλά κανείς δεν ξεγελάστηκε. Εάν η βία μειώθηκε στις 8 Δεκεμβρίου, ήταν απλά επειδή η αστυνομία είχε πραγματοποιήσει προληπτικές συλλήψεις σε αυτούς τους κύκλους.
Τούτου λεχθέντος, καθώς είμαι ο παλαιός αναγνώστης του Georges Sorel, δεν είμαι αφελής όσον αφορά τη βία: μπορεί να δικαιολογηθεί κάτω από ορισμένες συνθήκες, υπό την επιφύλαξη μιας ορισμένης συνοχής. Όταν η εξουσία έχει γίνει παράνομη, η εξέγερση δεν είναι μόνο δικαίωμα, αλλά καθήκον. Μπορεί να είναι λυπηρό, αλλά κανένα ιστορικό κίνημα ποτέ δεν διέφυγε από τη βία εντελώς. Γνωρίζω καλά ότι η θύελλα της Βαστίλης, την 14η Ιουλίου 1789, η οποία σήμερα γιορτάζεται ως η ιδρυτική ημέρα της Δημοκρατίας, συνοδεύτηκε από κάποιες «υπερβολές». Αλλά πάνω απ' όλα, πρέπει να σημειωθεί ότι, χωρίς την προσφυγή στην βία, τα Κίτρινα Γιλέκα δεν θα είχαν κερδίσει τίποτα. Η “Demonstration for All,” - "Επίδειξη για όλους", πριν από μερικά χρόνια, συγκέντρωσε τεράστια πλήθη που κατέληξαν με άδεια χέρια. Δεν κάνουμε επανάσταση με ανθρώπους με καλή ανατροφή! Η κυβέρνηση υποχώρησε αυτή τη φορά επειδή φοβήθηκε. Αυτός ο φόβος θα μετατραπεί μια μέρα σε πανικό.
Την περασμένη Παρασκευή το βράδυ [7 Δεκεμβρίου] είδαμε όλους τους εκπρόσωπους της κυβερνώσας κάστας να προβλέπουν την αποκάλυψη για την επόμενη μέρα και παρακαλούσαν για «ηρεμία» και «λογική». Αυτή είναι μια κλασική στρατηγική: αφού δαιμονοποίησαν, καταδίκασαν, και έριξαν λάδι στη φωτιά, τώρα προσπαθούν να αφοπλίσουν την πρόκληση καλώντας τους πάντες να "συγκεντρωθούν γύρω από ένα τραπέζι", που είναι προφανώς ο καλύτερος τρόπος να κάνουν διαρκώς κύκλους. Είναι λυπηρό το γεγονός ότι η "Δεξιά" αντιπολίτευση δεν δίστασε να τραγουδήσει την ίδια μελωδία: αλλά είναι αλήθεια ότι το αστική Δεξιά από καιρό προτιμά την αδικία από τις ταραχές.
Breizh-info.com: Πώς εξηγείτε την πανταχού παρουσία των γυναικών στο κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων;
Όταν δεν μπορούμε πλέον να ζήσουμε με τους μισθούς μας, είναι οι γυναίκες που συνειδητοποιούν ότι δεν θα μείνει τίποτα για να φάνε στο τέλος του μήνα. Η κατάσταση των ανύπαντρων μητέρων, που γίνονται όλο και πιο πολυάριθμες, είναι ακόμα πιο δραματική. Αλλά αυτή η πανταχού παρουσία είναι εξαιρετικά αποκαλυπτική. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά των μεγάλων κοινωνικών και λαϊκών εξεγέρσεων είναι ότι οι γυναίκες συμμετέχουν και συχνά βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Είναι ο τρόπος τους να συνειδητοποιούν την ισοτιμία, αλλά όχι όπως φαντάζεται ο ανόητος λαός του Παρισιού που ορκίζεται στη θεωρία των φύλων, τις «περιεκτικές» αντωνυμίες και την καταπολέμηση της «παρενόχλησης».
Breizh-info.com: Θα λέγατε ότι πρόκειται για ένα ιστορικό γεγονός;
Ναι, χωρίς αμφιβολία. Η εξέγερση των Κίτρινων Γιλέκων είναι ριζικά διαφορετική από ό, τι έχουμε δει εδώ και δεκαετίες. Οι συγκρίσεις με την 6η Φεβρουαρίου του 1934 είναι γκροτέσκα, και αυτές με τον Μάιο του '68 ακόμα περισσότερο. Ο Παζολίνι, τον Μάιο του 1968, σκανδάλισε τους αριστερούς φίλους του, δηλώνοντας ότι αισθάνθηκε πιο κοντά στην CRS [Compagnies Républicaines de Securité - δηλαδή, την εθνική αστυνομία των ταραχών], που ήταν τουλάχιστον προλετάριοι, από τους φοιτητές, οι οποίοι ήταν μικροαστοί. Σήμερα, ορισμένα μέλη της αστυνομίας τόλμησαν να συναδελφωθούν με τα Κίτρινα Γιλέκα, επειδή είναι και οι δύο από τις ίδιες λαϊκές τάξεις. Στο τέλος των ταραχών του Μάη '68, η πραγματική Γαλλία κατευθύνθηκε στα Ηλύσια Πεδία για να εκφράσει την επιθυμία της για επιστροφή στην ειρήνη. Σήμερα, εάν περάσουν από το Etoile στο Concorde, είναι για να πουν στον Μακρόν να παραιτηθεί. Η διαφορά είναι σε μέγεθος. Στην πραγματικότητα, για να βρεθούν προηγούμενα για το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων, πρέπει να επιστρέψουμε στις επαναστάσεις του 1830 και του 1848 ή στην κομούνα του 1871, να μη μιλήσουμε για τους sans-culottes (Αβράκωτους), το Book of Grievances και τα Estates General της Γαλλίας του 1789.
Αυτό που αρχικά ήταν μια απλή φορολογική εξέγερση, σύντομα μετατράπηκε σε κοινωνική εξέγερση και στη συνέχεια σε μια γενική εξέγερση εναντίον ενός συστήματος στο οποίο ο λαός της Γαλλίας δεν θέλει πλέον να ακούει. Είναι ο κήρυκας μιας επανάστασης; Οι συνθήκες γι 'αυτό δεν είναι ακόμη σωστές. Αλλά είναι τουλάχιστον μια πρόβα. Προς το παρόν, οι άνθρωποι κάνουν χρήση της ισχύος του βέτο. Πρέπει να συνειδητοποιήσουν ακόμη ότι έχουν και τη δύναμη να δημιουργήσουν και ότι αυτό που επιδιώκουν να επιτύχουν θα πραγματοποιηθεί μόνο όταν θα αλλάξουν όχι μόνο το καθεστώς αλλά και η κοινωνία. Τότε θα είναι καιρός να μιλήσουμε για την Έκτη Δημοκρατία, αν όχι για τη Δεύτερη Γαλλική Επανάσταση.
Breizh-info.com: Και τώρα, τι θα συμβεί;
Δύσκολο να πω. Ο Μακρόν, φυσικά, δεν θα παραδώσει την παραίτησή του. Το δημοψήφισμα είναι κάτι παραπάνω από απίθανο (δεν έχουμε σαφή ιδέα για το τι θα αποφασιστεί). Η διάλυση της Εθνοσυνέλευσης μπορεί να ανοίξει το δρόμο προς έναν συνασπισμό. Είναι δυνατή η αλλαγή του πρωθυπουργού (μήπως θα είναι ο François Bayrou?), αλλά πιθανότατα δεν θα διορθωθούν τα πράγματα πολύ. Η κυβέρνηση, ως συνήθως, αντέδρασε πολύ αργοπορημένα και πολύ αδέξια. Αλλά το αποτέλεσμα είναι εκεί. Οι ελίτ έχουν παραλύσει από τον φόβο, οι σχολιαστές εξακολουθούν να μην καταλαβαίνουν τι συμβαίνει, το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων του Μακρόν είναι σίγουρα σε κίνδυνο, και ο ίδιος ο Μακρόν, ο οποίος ονειρευόταν να γίνει ο Δίας που κάθεται στον Όλυμπο, βρίσκει τον εαυτό του ως ένα μικρό Νάρκισσο στον Ταρπήιος Βράχο του, που αντιμετωπίζει έναν λαό που λέει ότι τον ακούει, αλλά δεν τον ακούει.
Ό, τι και να συμβεί, τα Κίτρινα Γιλέκα έχουν ήδη κερδίσει. Κέρδισαν επειδή κατόρθωσαν να κάνουν την κυβέρνηση να υποχωρήσει, κάτι που οι αστικές οικογένειες εχθρικές προς το γάμο των ομοφυλοφίλων, αντίπαλες των αναπληρωτών γονέων, οι σιδηροδρομικοί σύλλογοι, τα συνδικάτα, οι συνταξιούχοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι νοσηλευτές και οι άλλοι δεν το κατάφεραν. Κέρδισαν επειδή κατάφεραν να καταστήσουν ορατό ότι το ίδρυμα ήθελε να είναι αόρατο: Τους ανθρώπους που είναι η ψυχή αυτής της χώρας. Κέρδισαν γιατί έδειξαν ότι υπάρχει, γιατί απολαμβάνουν σχεδόν την ομόφωνη υποστήριξη του πληθυσμού και ότι είναι αποφασισμένοι να διατηρήσουν την αγοραστική τους δύναμη αλλά και τη δική τους κοινωνική θέση. Κέρδισαν επειδή αρνούνται πια να είναι ταπεινωμένοι και περιφρονημένοι. Έχουν αποδείξει την αξιοπρέπειά τους. Στον δεύτερο γύρο των τελευταίων προεδρικών εκλογών, η εναλλακτική υποτίθεται πως ήταν "Μακρόν ή χάος." Οι άνθρωποι ψήφισαν Μακρόν, και ως επίδομα, πήραν χάος. Αυτό το χάος εξαπλώνεται παντού, στη Γαλλία αλλά και αλλού στην Ευρώπη. Στο έλεος μιας παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, η κυρίαρχη ιδεολογία, η οποία είναι υπεύθυνη για αυτή την κατάσταση, έχει τώρα το μέλλον της πίσω της. Οι καιροί που έρχονται θα είναι τρομεροί.
https://ermionh.blogspot.com/2019/01/blog-post_44.html
Αλλά μην ξεχνάτε, οτι η Θάτσερ έλεγε, επίσης, οτι "δεν υπάρχει κοινωνία" ("There's no society"). Σε αυτό ακολουθούσε την φιλελεύθερη δοξασία, σύμφωνα με την οποία δεν είναι η κοινωνία που έρχεται πρώτη, αλλά ένα άτομο, το οποίο δεν "εισέρχεται στην κοινωνία", παρά μόνον εάν εκεί βρεί κάποιο πλεονέκτημα. Ως εκ τούτου, το άτομο θεωρείται οτι προηγείται του κοινωνικού συνόλου, το οποίο δεν είναι παρά ένα απλό σύμπηγμα ατομικών βουλήσεων.
Αυτό είναι λοιπόν το ανθρωπολογικό θεμέλιο της φιλελεύθερης ιδεολογίας: η ιδέα οτι ο άνθρωπος δεν είναι πολιτικό και κοινωνικό ζώο, όπως υποστήριζε ο Αριστοτέλης, αλλά ένας Homo economicus, ένα όν μη άμεσα κοινωνικό, τελείως ανεξάρτητο από τους ομοίους του, κάτοχος υποκειμενικών δικαιωμάτων, σύμφυτων με την προσωπικότητά του, ένα άτομο του οποίου οι επιλογές πραγματοποιούνται λογικά, κατάντη του εαυτού του και που επιδιώκει, μονίμως, να μεγιστοποιεί το συμφέρον του, υιοθετώντας έτσι σε κάθε περίπτωση την συμπεριφορά του μεταπράτη της αγοράς. [...]
Ο φιλελευθερισμός δεν είναι η ιδεολογία της ελευθερίας, αλλά η ιδεολογία που θέτει την ελευθερία στην υπηρεσία του μοναχικού ατόμου, θεωρώντας την ως απελευθέρωση από ό,τι υπερβαίνει το άτομο. Όμως, δεν υπάρχει πολιτική του ατόμου. [...]
Αλίμονο, δεν είναι μόνο για τη λέξη που οι φιλελεύθεροι δυσπιστούν! Στην ουσία, ενοχλούνται από τον ίδιον τον λαό, ειδικά όταν αυτός ο τελευταίος επιδιώκει να είναι πολιτικά παρών αφ' εαυτού. Γι' αυτό, αν το εκλογικό σώμα πάρει μία απολύτως δημοκρατική απόφαση, αλλά παραβιάζοντας μία σειρά από φιλελεύθερες αρχές, οι φιλελεύθεροι δεν θα την δεχτούν, θέτοντας έτσι την άσκηση της δημοκρατίας υπό όρους.[...]
Ο λαϊκισμός είναι ένα τυπικό φαινόμενο των εποχών μετάβασης. Ασκεί έναν ρόλο κυρίως καθαίρεσης, δηλαδή συμβάλλει πρωτίστως στην "αποδέσμευση". Βγάζει έξω από το πολιτικό πεδίο κόμματα και κινήματα απαρχαιωμένα, έχοντας γίνει προηγουμένως το αντικείμενο ενός τσουνάμι γενικευμένης δυσπιστίας. Δείχνει οτι η εποχή της φιλελεύθερης δημοκρατίας φθάνει στο τέλος της και αρχίζει σύντομα μία άλλη εποχή. [...]
Είναι ένα μεγάλο παράδοξο το οτι ο φιλελεύθερος καπιταλισμός στάθηκε αποτελεσματικότερος από τον σοβιετικό κομμουνισμό στην εξάπλωση του πρακτικού υλισμού σε παγκόσμια κλίμακα!
Αλαίν ντε Μπενουά
Αποσπάσματα από την κοινή συνέντευξη του Αλαίν ντε Μπενουά και του Αλέν Μίνκ που παραχωρήθηκε στους Αλεξάντρ Ντεβεκιό και Ετιέν Καμπιόν και δημοσιεύθηκε στο Figaro Magazine στις 28 Φεβρουαρίου 2019. Στην ελληνική γλώσσα από το περιοδικό Άρδην, τεύχος 116, Αύγουστος - Οκτώβριος 2019.
http://erimihora.blogspot.com/2019/
https://www.geopolitica.ru/en/article/alain-de-benoist-against-liberalism-society-not-market
Rix-Rex-Ρήγας-Ρας-Ράστας!
Τα ράστα μας έγιναν γνωστά κυρίως μέσα από την συνήθη εμφάνιση των λατρών της ρέγκε μουσικής και, στην πιο extreme εκδοχή, ακολούθων της περίεργης θρησκευτικής αίρεσης των Ρασταφάρι.
Η λέξη ράστα προέρχεται από το όνομα του τελευταίου αυτοκράτορα της Αιθιοπίας, την κατά Σαράντο Καργάκο Ελλάδα της Αφρικής, Χαϊλέ Σελασιέ (Ρας Τά)φαραϊ.Οι Αιθίοπες είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι Κόπτες. Το βασίλειο της Αβησσυνίας εκχριστιανίστηκε επί Ιουστινιανού. Για τους βυζαντινούς Βασιλεύς Αυτοκράτωρ ήταν μόνο όποιος κάθονταν στον Θρόνο της Οικουμένης. Όλοι οι άλλοι ηγέτες των βαρβαρικών βασιλείων δεν ήταν παρά ρηγάδες.
Ρας, στα αιθιοπικά, σημαίνει κεφαλή, ηγεσία. Βγαίνει από το βυζαντινό ρήγας που με την σειρά του βγαίνει από το λατινικό rex, που οι Λατίνοι μάλλον το πήραν από τους Γαλάτες, το γνωστό σε μας μέσω του δημοφιλούς κόμικς rix. Ένα θέμα που προσέθεταν οι Κέλτες στα ονόματα τούς, όχι μόνο στην κατάληξη, και σήμαινε το ανδραγάθημα, το κλέος! Έτσι το Αστερίξ θα μετατρέπονταν στα ελληνικά σε Κλέαστρος! Σήμαινε επίσης και τον οπλαρχηγό, τον ηγέτη στην μάχη, τον Warlord, όπως είναι εύκολο να καταλάβουμε.
Rix-Rex-Ρήγας-Ρας-Ράστας!
Είναι σύνηθες να νομίζουμε ότι η περίεργη αυτή (μη) κόμμωση έχει τις ρίζες της κάπου στην Τζαμάικα και να την συνδέουμε με αυτούς τους συνήθως ανέμελος τύπους που ακούν ρέγκε, είναι χασικλήδες, χίππιδες και συνήθως "άπλυτοι" δλδ αντιφάδες.
Όντως! Φροντίζουν να αναπαράγουν αυτό το στερεότυπο οι περισσότεροι από τους ίδιους τους ραστάδες. Η ταύτιση όμως της συγκεκριμένης εμφάνισης με την συγκεκριμένη ιδεολογία ισχύει όσο ισχύει και η ταύτιση του skinhead με το αντίπαλο δέος! Λίγο εώς καθόλου. Το "άπλυτος" ισχύει όσο ισχύει και το "αμόρφωτο εθνίκι".
Είναι σύνηθες επίσης στην Ευρώπη και την Αμερική της ορθοπολιτικής παράνοιας οι λευκοί ραστάδες να κατηγορούνται για cultural appropriation, πολιτισμική οικιοποίηση! Αν και για τους περισσότερους ράστα ισχύει, δεν είναι απαραίτητο.
Οι ρίζες της συγκεκριμένης (μη) κόμμωσης χάνονται στα βάθη των αιώνων. Οι εθνοθρησκευτικοί Ιουδαίοι δεν έκοβαν και δεν χτένιζαν τα μαλλιά τους, από έχθρα στην πολυφυλετική και πολυπολιτισμική Βαβυλώνα! Ο Ιούλιος Καίσαρας περιγράφει κάποιους Γαλάτες με μαλλιά σαν φίδια...
Προσωπικά έφερα τους φοβερούς βόστρυχους για πολλά χρόνια και, αν και άκουγα και ρέγκε, στο φαντασιακό μου δεν είχα τον τριτοκοσμιστή (εθνικοαπελευθερωτικό, Εθνικοεπαναστικο) Bob Marley, αλλά αρχαίους κούρους, Σπαρτιάτες οπλίτες, Κέλτες οπλαρχηγούς, Δρυίδες, Βίκινγκς και Βαράγγους, εκτός από αρχέγονους Νεάντερταλ, Κρομανιόν, αλλά και πρωτο-Άριους, Τοχαριανούς, μέχρι και τον Ινδόαριο θεό Σίβα!
Όσο για τον "τριτοκοσμιστή, με την πολιτική έννοια, Bob Marley πάρτε τους στίχους του, εφαρμόστε τους σε Ελληνικό ή Ευρωπαϊκό πλαίσιο και έχετε ένα είδος Τρίτης Θέσης! Ή όπως είπε και ο Ντε Μπενουά "Η Ευρώπη ανήκει στον Τρίτο Κόσμο".
Σκέψεις για τον Χριστιανισμό, τον Παγανισμό και το Ισλάμ από Eλληνοκεντρική σκοπιά
Ξεκινάω με την διαπίστωση ότι και ο Πλάτωνας "διώκτης" των καλλιτεχνών ήταν, τρόπον τινά εικονοκλάστης. Ο δε Ηράκλειτος περιγελούσε τους συνέλληνες του που προσκυνούσαν αγάλματα (και αυτό το γράφει κάποιος που στον οικιακό του βωμό έχει και αγαλματίδια του Ζηνός και εικόνες του Χριστού) και αντιλαμβάνονταν το Θείο ως Πυρ Αείζωον. Ήταν δλδ πιο κοντά στο Ισλάμ ο ένας και στους αγιορείτες ησυχαστές καλόγερους ο άλλος (Άκτιστο Φως) παρά στην "προτεσταντικού" τύπου θρησκεία χριστιανική ή παγανιστική που κυριαρχεί σήμερα στην Ελλάδα.
Για τους (σουνίτες κυρίως) μουσουλμάνους ο Χριστιανισμός είναι ατελής μονοθεϊσμός, κρυπτοπαγανισμός. Κι εγώ συμφωνώ. Επισήμως είναι αβρααμικος μονοθεϊσμός. Υπόγεια όμως όχι. Δεν είναι φυσικά παγανιστικός, αλλά ήταν ο Στωικισμός και ο Νεοπλατωνισμός "Παγανισμός" με την σημερινή έννοια; Όχι, ήταν Ενοθεισμός και Πανθεϊσμός. Κακώς, κατά την γνώμη μου παρατάμε τον, έστω ανεπίσημα, λαϊκό, Χριστιανισμό στα χέρια του αβρααμισμού.
Ο Χριστιανισμός ούτως ή άλλως ξεκίνησε από ελληνίζοντες Εβραίους της Διασποράς τους. Όχι από Εθνικούς που εξεβραΐστηκαν, αλλά το αντίθετο. Και κάθε φορά που έκανε ένα βήμα προς την επιβολή του, ενσωμάτωνε όλο και περισσότερο από Αυτό που απαγόρευε. Ενώ ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο συνεχιστής του έργου του εισηγητή και θεμελιωτή του "Μεσαίωνα" Παγανιστή και διώκτη των χριστιανών Διοκλητιανού και αληθινός ιδρυτής του Χριστιανισμού ως Θρησκεία -μέχρι τότε ήταν αίρεση- ήταν μέχρι το τέλος της ζωής του Μέγας Αρχιερέας της Αρχαίας Θρησκείας. Μήπως τρόπον τινά ο Ιουλιανός ήταν ο αληθινός συνεχιστής του κι όχι ο Θεοδόσιος;
Ο οποίος βέβαια Θεοδόσιος έκλεισε μεν την χιλιόχρονη Ακαδημία, αλλά ίδρυσε το Πανσπουδαστήριο στην Πόλη! Απαγόρευσε την Αρχαία Θρησκεία, αλλά ενσωμάτωσε τα Ελευσίνια Μυστήρια - Θεία Κοινωνία Των Αχράντων Μυστηρίων (Πιο Καθαρός Παγανισμός Πεθαίνεις) - στον μέχρι τότε πιο ιουδαΐζοντα, "προτεσταντικό" Χριστιανισμό! Και κάνοντας το αυτό, τότε για πρώτη φορά, κατηγορήθηκαν οι "βυζαντινοί" (χρησιμοποιώ τον όρο δίχως τις υποτιθέμενες αρνητικές συνδηλώσεις που υποτίθεται πως εμπεριέχει τόσο για τους αρνητές, όσο και για τους λάτρεις της Ρωμιοσύνης. Άλλο Σκάλωμα κι αυτό!) από τον Πάπα επί "ελληνισμό", ότι δλδ η ενσωμάτωση των Αχράντων Μυστηρίων στον Χριστιανισμό ισοδυναμούσε με εξελληνισμό του.
Διαβάζω λοιπόν την νιτσεική "Γέννηση της Τραγωδίας" υπό αυτό το πρίσμα:
OLTRE LE TERMOPILI
OLTRE LE TERMOPILI
Di Claudio Mutti -23 Settembre 2019
L’altra faccia della Persia antica
“Maratona”, “Salamina”, “lo scontro dell’Europa con l’Asia”, “la lotta della democrazia contro il dispotismo orientale” et similia sono pressoché le sole nozioni relative all’antica Persia che immediatamente si presentano alla mente di quello che Costanzo Preve chiamava “il ceto medio semicolto”; la cultura del quale deve essersi ulteriormente arricchita dopo che l’industria di Hollywood ha sfornato un prodotto cinematografico che pretende di ricostruire, ad uso e consumo dell’immaginario occidentale, l’epico scontro avvenuto alle Termopili nel 480 a.C.
Il prodotto hollywoodiano non era un’oscenità puramente commerciale: in un discorso pronunciato l’11 febbraio 2007 per celebrare l’anniversario della Rivoluzione Islamica, il presidente iraniano Mahmud Ahmadinejad affermò che la pellicola statunitense, presentando i Persiani come dei selvaggi, costituiva un atto di guerra psicologica contro l’Iran.
Non dovrebbe essere il caso di dire che è astronomica ed abissale la differenza di livello che intercorre fra la grottesca pellicola americana e le immagini delle guerre persiane consegnateci dalla poesia patriottica della nostra tradizione letteraria. Si pensi soltanto, per esempio, alla rievocazione foscoliana della voce del nume che “nutria contro a’ Persi in Maratona, / ove Atene sacrò tombe a’ suoi prodi, / la virtù greca e l’ira” ed alla successiva scena notturna delle “larve guerriere” che non cessano di combattere sul campo di Maratona[1]; oppure alla celebrazione leopardiana della battaglia delle Termopili[2], “dove la Persia e il fato assai men forte / fu di poch’alme franche e generose!”[3].
Non sono mancati tuttavia intellettuali che hanno osservato quei lontani eventi da una prospettiva un po’ diversa. Konstantin Leont’ev, ad esempio, ricorda di aver letto in una pagina di Herzen l’episodio di “alcuni nobili persiani che, durante una tempesta, si gettarono volontariamente in mare per alleggerire la nave e salvare così Serse, avvicinandosi al re ed inchinandoglisi uno dopo l’altro prima di saltare al di là della murata”[4]. Herzen, commenta Leont’ev, “ha perfettamente ragione nel definire questo atto le Termopili persiane. Si tratta di un gesto più terribile e gigantesco di quello delle Termopili, un gesto nel quale si rivela la forza di una idea e di una convinzione persino più grandi di quelle dei compagni di Leonida; è più facile, infatti, offrire la propria testa nell’ardore di una battaglia che decidersi freddamente e coscientemente, senza alcuna costrizione, al suicidio nel nome di un’idea religiosa e politica”[5].
Nella generalità dei casi abbiamo tuttavia a che fare con una rappresentazione dei Persiani che ne fa esclusivamente gli avversari militari e politici dei Greci. Si tratta, come ha scritto un autorevole iranista, di “una visione soggettiva già nella selezione delle testimonianze greche sul mondo persiano, che significativamente presentano una grande varietà, di un punto di vista che rinuncia quasi completamente a indagare le fonti indigene contemporanee, sottovalutando la molteplicità dei modelli di contatto tra Greci e Persiani, e riducendo questo mondo a noi estraneo alla sua dimensione politico-militare (…)”[6].
Eppure, nonostante tutto ciò, non si può dire che presso i Greci la visione della realtà persiana fosse totalmente dominata dall’antagonismo politico e culturale. Perfino le guerre persiane “venivano viste secondo angolazioni diversificate”[7].
Nel 472 a.C., otto anni dopo la battaglia navale di Salamina, un ex combattente di Maratona (e forse anche di Salamina, di Platea e dell’Artemisio), Eschilo di Eleusi, trionfava con una tragedia, i Persiani, che portava in scena la disfatta di Serse “assumendo una posizione simpatetica”[8]. A Susa, davanti al palazzo dei re di Persia, la regina Atossa racconta un sogno inquietante agli anziani della corte, ancora ignari dell’esito della spedizione di Serse in Grecia. La regina ha sognato che suo figlio Serse stava aggiogando ad un carro due donne in contesa tra loro, una delle quali era avvolta in panni persiani, mentre l’altra indossava l’abito dorico[9]. Nella donna abbigliata in pepli dorici, che contende con l’altra e rifiuta l’imposizione del giogo facendo cadere a terra il Gran Re, è possibile riconoscere Atene[10], anche se potrebbe benissimo indicare profeticamente “i Dori peloponnesiaci, che un anno dopo Salamina sconfiggeranno l’esercito terrestre dei Persiani”[11]. In ogni caso, la visione notturna della regina allude al vano tentativo di Serse di pacificare un conflitto insorto fra due “sorelle di sangue, di una medesima stirpe” (kasignéta ghénous tautoû), entrambe stanziate sulla “terra dei padri” (pátra): l’una in Grecia e l’altra in “terra barbara” (gaîa bárbaros).
Quest’ultima definizione non implica alcun giudizio negativo, ma indica semplicemente un paese in cui non si parla greco: “come fosse un poeta arcaico – come Omero – Eschilo mostra qui di non conoscere il ‘barbaro’ della propaganda nazionalista, dell’oratoria e della storiografia”[12]. D’altronde, “ritenere che i normali rapporti quotidiani fra greci e persiani fossero segnati e condizionati dai luoghi comuni sui barbari che ritroviamo nella tradizione ellenica darebbe un’immagine completamente errata di quei rapporti”[13]; ed anche nell’anno in cui la tragedia eschilea dei Persiani trionfava ad Atene, “i confini tra la lega navale attica e i territori persiani nell’Asia minore occidentale erano molto più permeabili di quanto spesso si è ritenuto”[14].
Tuttavia, col “sorprendente riferimento di Eschilo alla Persia e alla Grecia in guerra tra di loro come (…) ‘sorelle di sangue, della medesima progenie’”[15], i Persiani ci vengono presentati in un rapporto di straordinaria affinità col mondo ellenico; viene infatti riaffermata quella nozione della parentela fra Greci e Persiani che nella parodo della tragedia eschilea è stata proposta attraverso l’indiretta evocazione della figura di Perseo, antenato comune dei due popoli: “Irruente sovrano dell’Asia popolosa, / sospinge la mandria divina su ogni regione, / per due vie, confidando in saldi e duri condottieri / di terra e di mare, l’eroe pari agli dèi discendente d’aurea progenie”[16]. Il sovrano in argomento è Serse, la stirpe del quale è detta da Eschilo “aurea”, in quanto la famiglia degli Achemenidi indicava il proprio capostipite in Perse, figlio di Perseo e di Andromeda; e Perseo era nato da Danae, che Zeus aveva ingravidata trasformandosi in pioggia d’oro.
La discendenza dei Persiani da Perse è attestata anche in Erodoto: “Ma dopo che Perseo, figlio di Danae e di Zeus, giunse presso Cefeo figlio di Belo e sposò la figlia di lui Andromeda, gli nacque un figlio, al quale mise nome Perse; e lo lasciò lì, perché Cefeo si trovava ad esser privo di figliolanza maschile. Da lui dunque [i Persiani] ebbero nome”[17]. I nomi di Perseo e di Perse richiamano a loro volta quello di una delle ninfe che Teti partorì ad Oceano: Perseide. Esiodo la cita assieme alle sue sorelle, tra le quali troviamo Europa ed Asia[18]. Il vincolo che lega Greci e Persiani viene così ad inquadrarsi nel rapporto di stretta parentela che unisce l’Europa all’Asia.
Nella seconda metà del IV secolo a.C., è Senofonte a ricollegare l’origine degli Achemenidi a Perseo. “Si dice – leggiamo nella Ciropedia – che Ciro sia nato da Cambise, re dei Persiani; questo Cambise era della stirpe dei Perseidi e i Perseidi derivano questo nome da Perseo”[19].
Infine, troviamo nell’Eneide un dato enigmatico che collega la Persia con la Grecia e con l’Italia: Enea portò con sé nel Lazio un soldato greco di nome Achemenide, incontrato su una spiaggia della Sicilia: “Sum patria ex Ithaca, comes infelicis Ulixis, / nomine Achaemenides”[20]. Achaemenides, ossia discendente di Achaemenes /Haχāmaniš: per i lettori romani del poema di Virgilio doveva pur avere un significato il fatto che il pater Aeneas avesse portato con sé in Italia un compagno di Ulisse il cui nome rievocava la dinastia fondata da Ciro il Grande.
Il confronto erodoteo fra la Grecia e la Persia
È opinione diffusa tra i filologi che alle origini delle Storie di Erodoto vi fosse un’opera simile a quei Persiká di carattere geografico ed etnologico che erano stati composti nella sua epoca, ma “magari con più stretto confronto tra la tradizione persiana e quella greca”[21].
In effetti il pater historiae mostra uno spiccato interesse per le idee ed i costumi dei Persiani, come per quelli degli altri popoli con cui l’impero persiano era venuto a contatto. “Io so – egli scrive – che i Persiani hanno tali costumi: non usano innalzare statue e templi ed altari, anzi accusano di stoltezza coloro che li costruiscono, a quanto mi sembra perché essi non credono, come i Greci, che gli dèi abbiano figura umana. Sono invece soliti fare sacrifici a Zeus salendo sui monti più alti; chiamano Zeus tutta la volta del cielo. Sacrificano al sole e alla luna e alla terra e al fuoco e all’acqua e ai venti. Soltanto a questi dèi sacrificano fin dalle origini, ma hanno imparato a offrire sacrifici anche ad Urania, avendolo appreso dagli Assiri e dagli Arabi. Gli Assiri chiamano Afrodite Militta, gli Arabi Alilat, i Persiani Mitra”[22]. Come si può osservare, Erodoto non fa alcun cenno alla dualità rappresentata da Ahura Mazda e Ahriman, ma attribuisce ai Persiani il culto di una suprema divinità celeste che egli identifica con Zeus.
L’opera erodotea segnala anche le analogie esistenti tra le usanze funerarie relative ai re persiani ed a quelli spartani: “Quando muoiono i re, gli Spartani hanno le stesse usanze dei barbari dell’Asia: infatti la maggior parte dei barbari hanno le stesse usanze quando muoiono i re. (…) Anche in quest’altra cosa concordano coi Persiani: quando, morto un re, gli succede un altro re, questo che subentra libera dai debiti ogni Spartiate che sia debitore del re o dello Stato; anche fra i Persiani il re che si insedia condona a tutte le città il tributo precedentemente dovuto”[23].
È interessante poi notare che Erodoto colloca in ambiente persiano il dibattito greco sulle forme di governo, nel quale sono messi a confronto i tre ordinamenti politici possibili – quello democratico, quello oligarchico e quello monarchico – ciascuno dei quali è difeso rispettivamente da Otane, Megabizo e Dario[24]. Nei discorsi a loro attribuiti, “discorsi incredibili per alcuni dei Greci, ma pure furono pronunciati”[25], sono presenti gli indirizzi della filosofia politica greca, la quale affronterà a lungo la questione.
Quanto al conflitto militare tra la Grecia e la Persia, esso rientra fra quelle “gesta grandi e meravigliose, sia dei Greci sia dei barbari”, di cui l’opera erodotea dovrà mantenere il ricordo, affinché “non rimangano senza gloria”[26]. Dopo aver ribadito la tesi secondo cui i Persiani non aspiravano ad espandersi in Europa, Erodoto si dichiara convinto del fatto che le guerre persiane potevano essere evitate, ma furono le provocazioni greche in Asia a scatenarle. La rivolta ionica, che era ormai diventata uno dei miti eroici della Grecia, viene giudicata da Erodoto origine di grandi mali sia per i Greci sia per i Persiani, un’avventura inutile e sciagurata nata dalle ambizioni di mestatori come il tiranno di Mileto, Aristagora, il quale, se non era riuscito ad ingannare Cleomene di Sparta ed a spingerlo alla guerra contro i Persiani, riuscì invece ad “ingannare trentamila Ateniesi. Gli Ateniesi dunque, persuasi, decisero di mandare venti navi in aiuto agli Ioni (…) Queste navi furono principio di sciagura per i Greci e per i barbari”[27].
In ogni caso, secondo la visione erodotea nelle guerre persiane si scontrarono due concezioni diverse: quella etnica dei Greci e quella imperiale degli Achemenidi. Per lo storico “la ragione profonda del conflitto era da ricercare nel contrasto fra la concezione greca, che considerava greca ogni terra in cui il Greco, stanziandosi, coltiva l’olivo, e quella achemenide, per cui, identificati i confini dell’Asia con quelli dell’impero, ogni abitante in Asia, greco o barbaro, doveva riconoscere il dominio persiano”[28].
Resta comunque il fatto che le guerre persiane inaugurarono un’epoca nuova, nella quale si tese a dimenticare che la cultura greca era nata da un fruttuoso interscambio eurasiatico. Come ha scritto un antichista inglese, “era calata una cortina di ferro: l’Oriente contro l’Occidente, il dispotismo contro la libertà; le dicotomie istituite dopo le guerre persiane echeggiano attraverso tutta la storia successiva e sembrano destinate a perpetuarsi oggi più che mai”[29].
La paideia persiana
Se Platone sviluppò le sue riflessioni sullo Stato riferendole alle dimensioni della polis, altri discepoli di Socrate avvertirono l’esigenza di proiettare il problema politico su una scala che superasse il particolarismo dello Stato cittadino; perciò il loro interesse venne attratto dalla monarchia imperiale persiana. Così Antistene scrisse tre trattati che recavano lo stesso titolo, Ciro[30], mentre Senofonte, che nel 401 a.C. aveva combattuto a Cunassa per Ciro il Giovane nel contingente greco comandato da Clearco, propose come modello ideale di ordinamento politico lo Stato persiano dell’epoca di Ciro il Grande (559-530). Cominciava a manifestarsi l’interesse “per l’Oriente, per la sua cultura, la sua ideologia, le sue forme politico-sociali; dall’Oriente si aspettava la luce. (…) È caratteristica, poi, l’idealizzazione del despota orientale: anche qui si fa sentire l’età contemporanea di Senofonte con la sua idea (condivisa da una notevole cerchia di contemporanei) del rinnovamento delle forme politiche greche in uno spirito vicino all’autocrazia orientale”[31].
Nella Ciropedia, prototipo di quegli specula principum che avranno grande diffusione nel Medioevo, Senofonte presenta l’immagine di un sovrano che aveva trasformato il regno della Perside in un vasto impero multietnico e lo aveva consolidato per sempre; l’immagine di Ciro è quella di “un principe pio, saggio e giusto, valoroso in guerra e mite in pace, un ideale optimus princeps, che Senofonte eleva a modello di ogni virtù e grandezza morale”[32].
“Sappiamo – si legge nell’esordio della Ciropedia – che a Ciro obbedirono di buon grado sudditi che distavano da lui molti giorni di viaggio e perfino molti mesi e altri che non lo avevano mai visto o che, addirittura, erano sicuri che mai lo avrebbero visto: tuttavia erano disposti ad obbedirgli. (…) Si mosse con un piccolo esercito di Persiani e senza incontrare alcuna opposizione diventò capo dei Medi e degli Ircani e sottomise Siri, Assiri, Arabi, Cappadoci, gli uni e gli altri Frigi, Lidi, Cari, Fenici, Babilonesi e dominò anche su Battriani, Indiani, Cilici e così pure su Saci, Paflagoni, Magadidi e su molte altre genti di cui non si saprebbe nemmeno dire il nome; dominò anche i Greci dell’Asia e, sceso al mare, Ciprioti ed Egiziani. Governò dunque queste genti che parlavano lingue diverse dalla sua e diverse tra loro, e tuttavia seppe spargere per sì gran tratto il terrore che ispirava, cosicché tutti erano sbalorditi e nessuno osava aggredirlo; e seppe infondere in tutti un sì gran desiderio di compiacerlo, che tutti ritenevano giusto essere pilotati dalla sua volontà; e si annesse tante popolazioni che sarebbe un’impresa anche soltanto attraversarle, in qualunque direzione si cominci a viaggiare partendo dalla capitale, verso oriente come verso occidente, verso settentrione come verso mezzogiorno”[33].
Quanto a Ciro il Giovane, che morì combattendo valorosamente a Cunassa, il ritratto che Senofonte ne disegna nell’Anabasi “è – scrive Werner Jaeger – un paradigma perfetto della più alta kalokagathía. È un ritratto che deve stimolare all’emulazione, e che vale a dimostrare ai Greci che la vera virtù virile e l’altezza d’animo e di contegno non sono privilegio della razza greca. (…) Questi Persiani d’alto rango avevano anch’essi una loro ‘paideia’, o qualcosa di analogo, e perché l’avevano erano ricettivi di fronte alle manifestazioni più alte del mondo greco. L’alta areté persiana e il filellenismo di Ciro sono, nel ritratto senofonteo dell’uomo, strettamente collegate l’una con l’altra. Ciro è un Alessandro persiano, diverso dal Macedone solo per la Fortuna”[34].
Con queste considerazioni del filologo classico converge il giudizio dell’iranista: “La grandezza dei Persiani sarebbe consistita nella elaborazione di un impressionante contributo nell’ambito della formazione dell’uomo. Senofonte avrebbe intuito che il popolo dei Persiani, con la sua cultura cavalleresca, presentava una stretta affinità con l’antica kalokagathía ellenica, cioè con l’ideale educativo dell’uomo fisicamente e spiritualmente valente. (…) Ora possiamo definire questo modello come greco-iranico”[35].
L’Iran odierno: nuovi stereotipi ideologici e ruolo geopolitico
Per quanto concerne l’Iran odierno, i loci communes diffusi presso il ceto medio semicolto sono quelli generati dalle idées reçues di matrice liberaldemocratica e dalla propaganda atlantista: “regime dei mullah” (o “dittatura degli ayatollah”), “radicalismo religioso”, “sciiti contro sunniti”, “pericolo nucleare”, “minaccia di sterminio per Israele”, “donne oppresse dal chador”, “persecuzione degli omosessuali” e così via. Né si può dire che le accademie abbiano dato un contributo propriamente “scientifico” alla conoscenza della realtà iraniana nata dalla Rivoluzione Islamica del 1979. Per citare un solo caso, in un saggio sull’Iran contemporaneo dovuto a un docente di Storia delle civiltà e delle culture politiche e Geopolitica si legge testualmente che “l’Iran si sente isolato, attorniato da paesi ostili”[36] (corsivo nostro), come se la dislocazione di basi militari statunitensi nei paesi confinanti dell’Iran non fosse un dato di fatto, ma una pura e semplice sensazione, magari dovuta ad una deformazione psichica di tipo complottistico. L’accademico prosegue la sua argomentazione affermando che questa impressione soggettiva degli Iraniani, sommandosi ad altre cause, quali l’ideologia e la retorica enfatizzante della classe politica, ha prodotto “posizioni estremamente radicali e minacciose”[37], come “l’antagonismo verso gli Stati Uniti, la lotta al neoimperialismo e in particolare gli attacchi verbali a Israele”[38] coi commenti “oltraggiosi e vergognosi sulla Shoah (sic)”[39].
Le prospettive autenticamente geopolitiche si situano al di là delle rappresentazioni di ispirazione ideologica.
Dal punto di vista statunitense, l’Iran costituisce un importante segmento di quella lunga fascia che Nicholas J. Spykman chiamò Rimland (“terra del margine”): si tratta di quel bordo esterno del continente eurasiatico che dalle coste atlantiche e mediterranee dell’Europa arriva fino alla Corea, passando per il Vicino e Medio Oriente, per il Sudest asiatico, le Filippine e il Giappone. Mentre Mackinder aveva formulato la dottrina secondo cui chi controlla il Heartland (la “terra centrale”) controlla il mondo, Spykman enunciò la tesi complementare, secondo cui la potenza che controlla il Rimland non solo impedisce che il Heartland diventi il centro del potere mondiale, ma conquista essa stessa il potere mondiale: “Who controls the Rimland rules Eurasia; who rules Eurasia controls the destinies of the world”. Nel corso della guerra fredda, questa teoria ispirò la strategia del cosiddetto “contenimento” (containment) dell’Unione Sovietica: controllando le coste dell’Europa per mezzo della NATO, il Mediterraneo per mezzo della Sesta Flotta e le coste asiatiche per mezzo di altre alleanze, gli USA fecero il possibile per impedire che il Rimland eurasiatico cadesse sotto il controllo dell’URSS e della Cina.
A spezzare la catena di alleanze con cui gli USA avevano circondato il continente eurasiatico fu la Rivoluzione Islamica dell’Iran, la quale liberò il segmento iraniano del Rimland dal controllo che gli USA vi esercitavano per mezzo del regime dello Scià. Il Patto di Bagdad o CENTO (associazione di Turchia, Iraq, Iran, Pakistan e… Regno Unito), che costituiva l’anello di congiunzione tra la NATO e la SEATO ed assegnava all’Iran il ruolo di “gendarme del Golfo Persico”, per conto degli Angloamericani, venne infatti sciolto per effetto dell’evento rivoluzionario verificatosi nel 1979. Recuperando la sovranità effettiva sui suoi millecinquecento chilometri di litorale oceanico, l’Iran rivoluzionario ha spezzato l’“anello dell’anaconda” con cui il progetto atlantista si proponeva di strangolare il continente eurasiatico.
Conquistato il rango di potenza regionale, l’Iran è diventato, come la Russia e la Cina, le due maggiori potenze eurasiatiche con cui esso collabora in modo sempre più stretto, un presidio del continente. La sua funzione geopolitica consiste infatti nel costruire tra l’Asia centrale e l’Oriente mediterraneo un blocco capace di respingere l’aggressione atlantica e di contendere l’egemonia sul Vicino Oriente al più pericoloso avamposto dell’imperialismo nordamericano: il regime sionista che occupa la Palestina.
https://www.eurasia-rivista.com/oltre-le-termopili/
Σημεία για την μελέτη της Ανατολικής "παράταξης'' στην Ελληνική Ιστορία
2. Η πάλη της αντίθεσης Δύση/Ανατολή μέσα στην πορεία εξέλιξης του Ελληνικού πολιτισμού, οφείλει να φωτιστεί μέσα στα ειδικά στάδια και φάσεις που έχει διανύσει το Έθνος, γιατί σε κάμία περίπτωση η αντίθεση αυτή δεν μπορεί να εξηγηθεί με βάση τις διόπτρες της κυρίαρχης ιδεολόγιας που καθορίζει κάθε φορά την ιστορική ανάγνωση. Άλλο πράγμα ο καθορισμός που δίνει στο Δύση/Ανατολή η περίοδος των Περσικών πολέμων και η αντίσταση των Ελληνικών πόλεων στην Ανατολική εισβολή και άλλο πράγμα το πως μετατοπίζεται αυτή η σχέση με την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τους Ελληνιστικούς χρόνους και μετέπειτα την Ρωμαική Αυτοκρατορία.
Άλλο πράγμα η σχέση του Έθνους με την Ανατολική περιοχή της Ευρώπης και την Μέση Ανατολή κατά την διάρκεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και άλλο πράγμα κατά την διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Παρόλα αυτά υπάρχουν κάποια σταθερά σημεία που μπορούν να αποτελέσουν μια βάση εξαγωγής συγκεκριμένων επιστημονικών συμπερασμάτων για την ειδική πολιτική και οικονομική επίδραση που είχε κάθε κοσμοσύστημα στον Ελληνικό χώρο και ποιά ήταν τα στοιχεία αφομοίωσης, ενσωμάτωσης, υποταγής ή και εξοικείωσης , που παρήχθησαν απο το λαό και το έθνος απέναντι σε καθένα απο αυτά. Για παράδειγμα, στην συνείδηση του ελληνικού λαού η άλωση της Πόλης και απο τους ΄Δυτικούς και απο τους Οθωμανούς , δεν έχει πάρει την ίδια θέση και δεν κινητοποιεί τις ίδιες μνήμες και αντανακλαστικά. Και αυτό οφείλεται στο τι ιδεολογικά εμφανιζόταν να είναι ο καθένας απο αυτούς τους εχθρούς του έθνους, ο ένας Χριστιανός αλλά προδότης και ο άλλος αλλόθρησκος αλλά φανερός εχθρός.
Από αυτή την άποψη, αν η Ελλάδα είναι όριο της Δύσης ή της Ανατολής, καθορίζεται απο το ποιοί ηγεμόνες καθορίζονταν απο την μία ή την άλλη κατάσταση ενεργητικά ή παθητικά και φυσικά αν θεωρούσαν απο άποψη πολιτισμική και πολιτική την Ανατολική πλευρά, οργανικό χώρο ανάπτυξης του λαού και του έθνους.
Το πέρασμα απο την πόλη-Κράτος στην Ελληνιστική ηγεμονία και επέκταση προς Ανατολάς είναι η πρώτη μεγάλη ιστορική μετάβαση με επαναστατικές συνέπειες για την ανάπτυξη όλοκληρης της μέχρι τότε γνωστής ανθρωπότητας. Μετάβαση που όρισε άλλα μεγέθη στις έννοιες πολιτική, Κράτος, Αυτοκρατορία, θρησκεία, ηγεμονία, πόλεμος,πολιτισμός. Σε αυτό το σημείο γίνεται επίσημα μια σύνθεση της Ελληνικής ζωής με την Ανατολική, σε επίπεδο κοινωνικό -οικονομικό και θρησκευτικό.
Η είσοδος του Χριστιανισμού στην Δύση γίνεται απο την Ελλάδα και εδώ οι πολιτισμικές ιδιαιτερότητες των διαφορών που κορυφώθηκαν στο Σχίσμα των Εκκλησιών, πέρα απο τα βασικά πολιτικά κίνητρα που καθόριζαν τα συμφέροντα της Παπικής πολιτικής ενάντια στην Βυζαντινή οντότητα, έχουν πολλές διαστάσεις απο αυτή την Ελληνιστική εποχή και το σμείξιμο του Ελληνικού πεπρωμένου με τον Ανατολικό χώρο.
Αυτή είναι και η τραγική αντίθεση που διατρέχει τον ιστορικό χώρο του έθνους, εξ ανατολών ήρθε η κατάκτηση εξ ανατολών προσμένονταν και η λύτρωση του γένους( Οθωμανισμός και Ρωσισμός ως αντίθεση) .
3. Η Επανάσταση του ΄21 και η ίδρυση του νεοελληνικού Κράτους αποτελεί μια ακόμα τομή μελέτης για την εμπέδωση της Δυτικής γραμμής στον Ελληνικό χώρο. Απο την πρώτη στιγμή έχουμε ξενόφιλα κόμματα, που εκφράζουν τους μεγάλους αυτοκρατορικούς σχηματισμούς της εποχής, ο δυτικισμός και ο ανατολισμός για πρώτη φορά εμφανίζονται σαν μοντέλα πολιτικής αλλά και πολιτισμικής αντίθεσης. Έχουμε Μαυροκορδάτο και Καποδίστρια, έχουμε Κολοκoτρώνη ,Υψηλάντη και απο την άλλη μεριά τους Κωλέτηδες. Έχουμε μια καθοριστική επίδραση του Ρωσισμού στην Ελληνική Επανάσταση( ρόλος Καποδίστρια, στήσιμο Φιλικής Εταιρείας), έχουμε μια πρώτη προσωρινή νίκη του Ρωσισμού-Ανατολισμού με την διακυβέρνηση Καποδίστρια και απο εκεί και έπειτα, ξεκινάει μια μακροχρόνια πορεία υποδούλωσης και ενσωμάτωσης του Κράτους στους Δυτικούς σχηματισμούς.
4. Το Ανατολικό, είναι μια επιλογή εθνικής ανεξαρτησίας όλων των λαών της Βαλκανικής και της Μέσης Ανατολής, είναι μια επιλογή που καθορίζεται απο την στάση του Ρήγα, όραμα ανολοκλήρωτο και βαθιά ευρασιατικό μέσα στον πόλο της Βαλκανικής χερσονήσου. Αυτό που μια μελέτη γεωπολιτικής οφείλει να αναπτύξει απο την σκοπιά μιας ευρασιατικής επιλογής, είναι πως μπορεί η χώρα μας να μεταβεί απο το ΄΄Ανήκομεν εις την Δύση΄΄ στο ανήκομεν εις την καθ΄ημάς Ανατολή. Η οικονομία, ο πολιτισμός-ιδεολογία και η πολιτική μορφή μιας τέτοιας μετάβασης σημαίνουν ρήξεις και συγκρούσεις που η ιστορική τους σημασία θα μπορεί να συγκριθεί μόνο με τις περιόδους που το ΄Εθνος αναζητούσε να σπάσει τα δεσμά της σκλαβιάς και να δημιουργήσει μια δική του Κρατική οντότητα. Πόσο δική του υπήρξε, πόσο το άφησαν να την φτιάξει, πιά το ξέρουμε όλοι, όμως οι αναλογίες εκεί βρίσκονται σήμερα, με εκείνες τις μαύρες αλλά ηρωικές εποχές.
5. Οι Αυτοκρατορίες και οι Ιμπεριαλισμοί που εμπόδισαν την αυτοδύναμη σύσταση του Έθνούς, δεν εμπόδισαν την βαθιά λαική συνείδηση να ταυτίσει την μοίρα της με την Ανατολική θέση της χώρας, ο λαός ξέρει πως τα μεγαλεία του, το αίμα του, η προσφορά του στην ανθρωπότητα, οι επιρροές του αλλά και οι μεγαλύτεροι εχθροί του, απο εκεί ήθελαν να τον εκτοπίσουν, απο τη γη που ανατέλει πάντα ο ήλιος.
Η μοίρα ενός λαού είναι αποκλειστικό ζήτημα ΑΓΩΝΑ. Ο ιστορικός χώρος κάθε Έθνους δεν είναι παρά σύνθεση της πολιτικής και οικονομικής δράσης του μέσα ή πέρα απο καθορισμένα γεωγραφικά όρια. Μέλλον υπάρχει μόνο εάν, το λιγότερο, ο ιστορικός χώρος ενός έθνους διατηρεί την ανεξαρτησία του, και το περισσότερο αν ανήκει σε μεγαλύτερες γεωπολιτικές οντότητες που δεν απειλούν την ανεξαρτησία του αλλά επιτρέπουν την ανάπτυξη της συνολικά.
Σε αυτή τη βάση, έχει αξία ένα συνεχές γεωπολιτικό έργο ανάγνωσης και δημιουργίας θέσεων για μια Ελλάδα που υπάρχει στα μυαλά κάποιων ως ανεξάρτητη, αιώνια και Ανατολική, μέχρι να γίνει ο λαός όλος ο αρχάγγελος Μιχαήλ της...
IMPERIUM GAIA
http://imperium-gaia.blogspot.com/2011/07/blog-post_08.html
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)