Μεταναστευτικό και παγκοσμιοποίηση

Η αποκόλληση των ελίτ από την κοινωνία

Γιώργος Ρακκάς

Το μεταναστευτικό αδιέξοδο που βιώνουμε ως χώρα και κοινωνία τους τελευταίους μήνες αποκαλύπτει πολλά για την εσωτερική πολιτική κατάσταση στην Ελλάδας και στην Ευρώπη. Mέσω αυτού εκφράζεται μια νέα πολιτική διαίρεση: Από τη μια πλευρά βλέπουμε από τα γκάλοπ ότι τα ποσοστά των πολιτών που αντιτίθενται στην παράνομη μετανάστευση είναι συντριπτικά, κυμαίνονται μεταξύ 75-85%.

Από την άλλη έχουμε τις πολιτικές και τις μορφωτικές ελίτ να αρνούνται ακόμα και την χρήση των όρων που περιγράφουν την παράνομη μετανάστευση, καταγγέλλοντας ότι οποιαδήποτε απόρριψή της συνιστά "απανθρωπιά", ενώ μέμφονται την ελληνική κοινωνία για ρατσισμό και μισαλλοδοξία. Όσο μειοψηφική κι αν είναι αυτή η άποψη μέσα στην Ελλάδα σήμερα, κυριαρχεί σε μεγάλο βαθμό στα επιτελεία όλων των μακρόβιων κοινοβουλευτικών κομμάτων, στους κόλπους των ΜΜΕ, στα πανεπιστήμια, στα ινστιτούτα και στις ΜΚΟ, με τις γνωστές ελάχιστες εξαιρέσεις.



https://slpress.gr/politiki/metanasteytiko-kai-pagkosmiopoiisi-i-apokollisi-ton-elit-apo-tin-koinonia/

Modernization without Westernization

Alexander Dugin

Translator: Jafe Arnold

Chapter 7 from The Russian Thing Vol. 1 (Arktogeya, Moscow: 2001)

The Third Position

In Samuel Huntington’s famous article describing the impending “clash of civilizations”, Huntington mentions a very important formula: “modernization without Westernization.” This formula describes the relationship to problems of socio-economic and technological development experienced by some countries (as a rule, those of the Third World) who, while understanding the objective necessity of the development and improvement of their social systems’ political and economic mechanisms, refuse to blindly follow the West, instead striving to put some of Western technology – in isolation from its ideological content – in service of their traditional value systems and national, religious, and political characters. Many representatives of the elites of the East, having received higher Western educations, return to their home countries with important technical knowledge and methodologies which they then use to strengthen their own national systems. Thus, instead of the rapprochement between civilizations expected by liberal optimists, what ensues is the arming of certain “archaic,” “traditionalist” regimes with new technologies which render civilizational confrontation all the sharper.

To this insightful analysis can be added the consideration that the majority of outstanding “Westernized” intellectuals, cultural figures, and creative individuals were and are largely nonconformists, anti-system oriented people “of the East” who in studying the geniuses of the West strengthen their own critical positions. A characteristic example of such a path is that of Ali Shariati, the main theoretician of the Iranian Revolution. Shariati studied in Paris, mastered Heidegger and Guenon as well as several neo-Marxist authors, and gradually came to the conviction that a conservative-revolutionary synthesis between revolutionary Shiism, mystical Islam, socialism, and existentialism was needed. Shariati was then able to bring the Iranian intellectual elite and youth to revolution who otherwise would have hardly recognized their ideals in the gloomy traditionalism of the Mullahs. This example is especially important since we are dealing with a successful revolution which ended in the complete victory of an anti-mondialist, anti-Western, and conservative-revolutionary regime.

The same path was walked by the Russian Slavophiles who borrowed various models from German philosophers (Herder, Fichte, Hegel) which would come to form the basis of their purely Russian national conviction. Such is also the method of the contemporary Russian Neo-Eurasianists who are creatively processing the non-conformist doctrines of the European “New Right” and “New Left” in the interests of Russia.

The Autarchy of Large Spaces

Fleshing out the concepts of “modernization” and “Westernization” itself is of tremendous value. After all, the West is doing everything that it can so that both terms are rendered synonymous in mass consciousness. According to this logic, it turns out that change and reform are possible only if they are oriented towards the West and copy Western models. The alternative is presented as “stagnation,” “archaism,” “conservatism,” inefficiency, and a lack of dynamism. Thus, the West achieves its civilizational goal by imposing the limits, laws, and criteria mastered by it on the rest of the world. This partiality and egoism of liberalism in relation to those for whom liberalism is promoted as a “progressive alternative” was brilliantly described by the genius theoretician of economics, Friedrich List. In his works, List showed that countries having long-since gone along the path of market economics and liberalism invariably benefit from the imposition of a similar model on those countries using alternative models. As can be seen, the “equal” terms of “free trade” in fact lead to the further enrichment of the developed market countries, and to the impoverishment of those which have attempted to follow the market path. The rich, in this case, get richer while the poor get poorer. Accordingly, List asserts, traditionally liberal countries (and primarily the Anglo-Saxon ones) excessively benefit from imposing their own model on everyone else, as this guarantees their obtainment of colossal economic and political profit.

But what is the way out for such non-liberal countries which, due to objective circumstances, are confronted with effective and aggressive liberal competitors? This problem was especially acute for Germany in the 19th century, that very country which Friedrich List was called to aid. His answer was the theory of the “autarchy of large spaces” which is an economic synonym for “modernization without Westernization.” It should be noted that List’s ideas were employed by such different politicians as Walther Rathenau, Count Witte, and Vladimir Lenin with enormous success.

The concept of the “autarchy of large spaces” implies that non-market states left in the conditions of harsh competition with market ones should work out a model of autonomous development which partly reproduces the technological developments of liberal systems in the severely restrictive framework of a large-scale “customs union.” In this case, “freedom of trade” is limited to the framework of a strategic bloc of states integrating their political and economic-administrative efforts in order to rapidly increase economic dynamics. In relation to the more developed liberal countries, by contrast, a protective customs barrier is raised based on the principles of strict protectionism. Thus, the scope for expanding the newest economic technologies is maximally widened while, on the other hand, this is supported by consistent political and economic sovereignty.

Undoubtedly, such an approach extremely discomforts the liberals of developed market states as it exposes their strategy, reveals their aggressive undertones, and effectively counteracts their geopolitical interference and, ultimately, their external control over those states which the liberals seek to transform into economic and political colonies.

Modernization and Sovereignty

Let us note that the thesis of “modernization without Westernization” is itself a conceptual weapon, the rise of which is extremely uncomfortable for the representatives of the West. For the West, what is most important is instilling a dualistic scheme in the public consciousness in which reformists and the supporters of change stand on the one hand against conservatives, the stubborn supporters of the past, on the other. As long as this equation is presented in such a way, then definite support is assured for the “Westernizing reformers.” But all that is necessary is to introduce a third element into this formula, and the picture becomes much more interesting. Besides the “Westernizing modernists” and “anti-Western anti-modernists,” whose confrontation always leads sooner or later to the victory of the “reformers” supposedly embodying the “future,” there appear the “anti-Western modernists” or “conservative revolutionaries.” The very fact of such a force as an independent platform, ideological bloc, economic model, and cultural front sharply aggravates the proportions of otherwise banal political confrontation. The “anti-Western modernists” stand for radical reforms, revolutionary changes to economic models, the explosive rotation of elites in vital spheres of governance, and the large-scale modernization of all spheres of life. But, on this note, the complete preservation of geopolitical, economic, and cultural sovereignty, the return to one’s roots, and support for identity remain an absolute and nonnegotiable condition. For them, both conditions – “modernization” and “sovereignty” – remain absolute imperatives which are not to be compromised under any circumstances.

In fact, even in the modern world we see various civilizational pockets in which individual peoples and countries continue to insist on preserving their identity despite all considerations of political expediency or economic efficiency. Serbia, Iraq, Iran, Sudan, North Korea, Libya, and Cuba are examples of such. Possessing insufficient conditions for compete autarchy, however, these regimes bear the costs of enormous sacrifices to defend their identity, opt for direct and extremely “costly” confrontation with the West by rejecting its diktat. The drawbacks of withholding autonomy could be easily overcome in the case of such an enormous formation as Russia, together with some friendly CIS countries and certain states of the “far abroad.”

The question lies only in political will and determination. The guaranteeing of resources is secondary in this case. Let us refer to the following example: in Republika Srpska in Bosnia, when I asked what was preventing the reaching of a truce in a specific area, I received an astonishing response from a volunteer militiaman: “That there mountain, that little mountain, is famous in Serbian chronicles from the Middle Ages. Now she is in the hands of the enemies. There’s nothing on it – no strategic points, no useful minerals, no industrial enterprises – it’s just a piece of land. But a piece of Serbian land. We’ve already buried several hundred of our fighters there. We’ve been offered peace in exchange for that damned mountain. But we won’t accept such a peace. We need that mountain. That useless mountain…”

The very fact of national history and the span of national territory are fully comparable to the most serious utilitarian, technological, and economic parameters. Moreover, for most nations, such are worth even more – life.

The Conservative Revolution – the last imperative

“Modernization without Westernization” should become the main slogan of a “new course” which should unite the best forces from both the “conservative” and “reformist” camps. This new platform, if carefully developed and rigorously implanted in the consciousness of the masses, could instantly clear up a number of dark spots in our political and economic lives. Together with this, the subversive nature of the actives of those forces which either deny the necessity of reforms (the apologists of nostalgia and stagnation) or deny the necessity of submitting reforms to the national, geopolitical, civilizational, and cultural imperative (the agents of Western influence) will become obvious. Accordingly, in our critical situation, both of these groups should be kicked out of the political establishment and the central ideological, economic, and conceptual initiative should be delegated to the newly established front of “conservative revolutionaries.”

https://eurasianist-archive.com/2016/10/12/modernization-without-westernization/

Ο Πόντιος αρχηγός της Επανάστασης Αλέξανδρος Υψηλάντης


Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, ποντιακής καταγωγής πρίγκιπας, γιος και εγγονός ηγεμόνων της Μολδοβλαχίας, στρατηγός του τσαρικού στρατού, αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας και πολιτικός αρχηγός της Επαναστάσεως του 1821, υπήρξε από τις πιο τραγικές και συνάμα ιερές μορφές του αγώνα.

Εγκατέλειψε μια σπουδαία καριέρα και διέθεσε την προσωπική και οικογενειακή του περιουσία για ένα όνειρο: Τη δημιουργία ελεύθερου ελληνικού κράτους. Πέθανε στις 31 Ιανουαρίου 1828.

Αφού άναψε τη φωτιά στις παραδουνάβιες χώρες συνελήφθη, κλείστηκε στις φυλακές και θυσιάστηκε… Όμως η θυσία του και όσων τον ακολούθησαν δεν πήγε χαμένη. Στον Νότο, από τις φλόγες της φωτιάς ξεπήδησε ολοζώντανο το όνειρο του πρίγκιπα!

Ο Υψηλάντης γεννήθηκε το 1782 στην Κωνσταντινούπολη. Η ρίζα των Υψηλαντών βρίσκεται στην Τραπεζούντα του Πόντου και την αυτοκρατορική οικογένεια των Κομνηνών. Μετά την άλωση της Πόλης και της Τραπεζούντας, οι Κομνηνοί πρόσθεσαν στο επίθετό τους και το Υψηλάντης.

Πρωτότοκος γιος του Κωνσταντίνου Υψηλάντη, ανατράφηκε μέσα σε περιβάλλον που διαπνεόταν από έντονο πατριωτισμό. Κατατάχτηκε στο σώμα των εφίππων σωματοφυλάκων του τσάρου και διακρίθηκε στους πολέμους κατά του Ναπολέοντα, ενώ στη μάχη της Δρέσδης το 1813, όταν πολεμούσε ως συνταγματάρχης σε ηλικία μόλις 21 έτους, έχασε το δεξί του χέρι. Σε ηλικία 25 ετών, τον Μάρτιο του 1820, ο Εμμανουήλ Ξάνθος του πρόσφερε την αρχηγία της Φιλικής Εταιρείας, μετά την άρνηση του κόμη Ιωάννη Καποδίστρια. Τον ονόμασε «Επίτροπο», που κατά τη βυζαντινή εθιμοτυπία σήμαινε αντιβασιλέας, νόμιμος διάδοχος του θρόνου της Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας, και πολιτικός αρχηγός της Επαναστάσεως.



Ο Υψηλάντης περνά τον ποταμό Προύθο
Στις 12 Απριλίου 1820 υπογράφεται πρακτικό με το οποίο τα μέλη της Φιλικής Εταιρείας αναγνωρίζουν τον Αλέξανδρο Υψηλάντη ως «Γενικόν Έφορον της Ελληνικής Εταιρείας, ίνα εφορεύη και επιστατή εν πάσι όσα κρίνονται αναγκαία και ωφέλιμα». Παραιτείται από τον τσαρικό στρατό, περνά τον ποταμό Προύθο στις 22/2/1821 και υψώνει τη σημαία της Επαναστάσεως στο Ιάσιο της Μολδοβλαχίας όπου οι τοπικοί άρχοντες ήταν Έλληνες Φαναριώτες.

Στις 26/2/1821, στο ναό των Τριών Ιεραρχών τελείται δοξολογία. Ο Μητροπολίτης Βενιαμίν ευλογεί σημαία με έμβλημα το Σταυρό και, κατά το βυζαντινό τυπικό, παραδίδει το ξίφος στον Υψηλάντη. Κατόπιν διενεργείται έρανος για τη συλλογή ενός εκατομμυρίου γροσιών και υπογράφεται σε διώροφο κτήριο στο Κισινάου της Μολδαβίας (πέρασε στην ιδιοκτησία του ελληνικού Δημοσίου πριν από μερικά χρόνια) η Διακήρυξη προς το Έθνος και η πρόσκληση εθελοντών.

Απ’ όλη την Ευρώπη καταφθάνουν εθελοντές στη Μολδαβία και συγκροτείται αμέσως ο Ιερός Λόχος, αποτελούμενος από 500 σπουδαστές.

Η ορκωμοσία των Ιερολοχιτών έγινε με τις φράσεις: «Ορκίζομαι να χύσω και αυτήν την υστέραν ρανίδα του αίματός μου υπέρ της θρησκείας και της πατρίδος μου. Να φονεύσω και αυτόν τον ίδιον τον αδελφόν αν τον εύρω προδότην της πατρίδος […]. Να μην παραιτήσω τα όπλα προτού να ίδω ελευθέραν την πατρίδα μου και εξολοθρευμένους τους εχθρούς της…». Μετά την ορκωμοσία οι νεοσύλλεκτοι τραγουδώντας το παρακάτω άσμα μετέβησαν στο αρχηγείο του Υψηλάντη: «Φίλοι μου συμπατριώται | Δούλοι να ‘μεθα ως πότε, | Των Αχρείων Μουσουλμάνων | Της Ελλάδος των τυράννων;».



Η κήρυξη της Επανάστασης στο Ιάσιο
Στις 4 Μαρτίου οι Έλληνες ναυτικοί εξοπλίζουν δεκαπέντε πλοία και στις 17 Μαρτίου ο Υψηλάντης υψώνει τη σημαία στο Βουκουρέστι, αντιμετωπίζοντας το στρατό τριών πασάδων στο Γαλάτσι, το Δραγατσάνι, τη Σλατίνα, το Σκουλένι και το Σέκο. Ο Ιερός Λόχος του Υψηλάντη καταστράφηκε στη μάχη του Δραγατσανίου στις 7/6/1821, και οι στρατιώτες άρχισαν να λιποτακτούν. Οργισμένος ο Υψηλάντης εξέδωσε προκήρυξη στην οποία χαρακτήριζε τους λιποτάκτες ανάνδρους.

«Άνανδροι αγέλαι λαών. […] Τρέξατε εις τους Τούρκους, τους μόνους άξιους φίλους των φρονημάτων σας».

Ο ίδιος (με τα δύο αδέλφια του) υποχώρησε προς τα αυστριακά σύνορα και οι Αυστριακοί, για να τον παγιδεύσουν, τον εφοδίασαν με πλαστό διαβατήριο για να φύγει με το ψευδώνυμο Παλαιογενείδης. Λίγο μετά όμως τον συνέλαβαν, τον έκλεισαν στα ανθυγιεινά κελιά του μεσαιωνικού φρουρίου του Μουγκάτς στο οποίο υπέστη τα πάνδεινα, αφού ήταν γνωστή η σκληρή «μετερνιχική» πολιτική απέναντι σε επαναστάτες. Αποφυλακίστηκε με παρέμβαση του Τσάρου και με βαριά κλονισμένη την υγεία του, στις 24/11/1827. Πέθανε εγκαταλελειμμένος στη Βιέννη στις 19(31)/1/1828, σε ηλικία μόλις 36 ετών, χωρίς να προλάβει να δει την ολοκλήρωση του σχεδίου του και να βαδίσει στα ελεύθερα ελληνικά χώματα…



Το ταφικό μνημείο του Αλέξανδρου Υψηλάντη στην Αθήνα, στο Πεδίον του Άρεως
Πριν πεθάνει έμαθε ότι ο Καποδίστριας αναλαμβάνει κυβερνήτης της ελεύθερης πλέον Ελλάδας και είπε χαρούμενος «Δόξα σοι ο Θεός». Έπειτα άρχισε να απαγγέλει, με τα μάτια ψηλά στον ουρανό, το «Πάτερ ημών».

Δεν πρόφθασε να το τελειώσει, έγειρε το κεφάλι του και πέθανε ήσυχος και ευτυχισμένος που έμαθε ότι η πατρίδα είναι ελεύθερη μετά από 400 έτη σκληρό τουρκικό ζυγό…

Η κηδεία του έγινε στη Βιέννη. Στην τελευταία του κατοικία τον συνόδευσαν όλοι οι Έλληνες που διέμεναν στην αυστριακή πρωτεύουσα. Στο φέρετρό του ο νεκρός πρίγκιπας έφερε την στολή του Ιερολοχίτη και το ξίφος με το οποίο ορκίστηκε στην εκκλησία των Τριών Ιεραρχών στο Ιάσιο από τον μητροπολίτη Βενιαμίν, για να ελευθερώσει την πατρίδα από τον δυνάστη.

Τάσος Κ. Κοντογιαννίδης
https://cognoscoteam.gr/%ce%bf-%cf%80%cf%8c%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b1%cf%81%cf%87%ce%b7%ce%b3%cf%8c%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b5%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7%cf%82-%ce%b1%ce%bb%ce%ad/

Γιατί έπρεπε να πεθάνει ο Καντάφι;
4 Σεπτεμβρίου 2017 10:47


Ο ρόλος της Γαλλίας στον πόλεμο για την Λιβύη

του Βέρνερ Ρουφ * από το Άρδην τ. 107-8 που κυκλοφορεί σε περίπτερα και βιβλιοπωλεία

Τον Δεκέμβριο του 2007, ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί υποδέχτηκε με μεγάλη λαμπρότητα στο Παρίσι τον Μουαμάρ Καντάφι: μια τεράστια έκταση μπροστά στα Ηλύσια Πεδία εκκενώθηκε, έτσι ώστε ο Λίβυος δεσπότης να μπορέσει να στήσει τη «λαογραφική» σκηνή της ερήμου στην καρδιά του Παρισιού. Στα ΜΜΕ παρουσιάστηκε μια φαινομενικά άθραυστη φιλία μεταξύ ανδρών, που θεμελιώθηκε κατόπιν με μια πολύ εγκάρδια επίσκεψη του Σαρκοζί στη Τρίπολη. Σχεδόν 4 χρόνια αργότερα, η Γαλλία μετατράπηκε σε ακραίο υποστηρικτή του πολέμου κατά του Λίβυου ηγέτη: Στις 16/2/2011 ξεκίνησε η εξέγερση στη Βεγγάζη. Ήδη, στις 10 Μαρτίου, ο Σαρκοζί υποδέχτηκε στο Παρίσι εκπροσώπους του «Εθνικού Μεταβατικού Συμβουλίου» που είχε σχηματιστεί στη Βεγγάζη, και το ανεγνώρισε ως τον μοναδικό εκπρόσωπο του λαού της Λιβύης, αν και τα περισσότερα μέλη του ήταν άγνωστα, ενω ήταν άγνωστο και το ποιον εκπροσωπούσαν. Την ίδια στιγμή, η Γαλλία προσπάθησε να πάρει εντολή από την Ευρωπαϊκή Ένωση για τη δημιουργία ζώνης απαγόρευσης πτήσεων στη Λιβύη, κάτι που απέρριψαν τα υπόλοιπα 27 κράτη-μέλη της ΕΕ. Παράλληλα, κάλεσε το ΝΑΤΟ να επέμβει, το οποίο όμως απέρριψε, με το επιχείρημα ότι για κάτι τέτοιο χρειαζόταν μια απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, καθώς και την πρόσκληση από την περιφερειακή οργάνωση του Αραβικού Συνδέσμου. Αμέσως, στις 11 Μαρτίου, ο Αραβικός Σύνδεσμος, που κυριαρχούνταν από τις χώρες του Κόλπου, παρείχε την απαραίτητη απόφαση. Χωρίς χρονοτριβή, στις 17 Μαρτίου, μετά την έγκριση του ψηφίσματος 1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, η οποία θέσπισε μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων, η Γαλλία ξεκίνησε (μαζί με τη Μ. Βρετανία) τον μαζικό βομβαρδισμό λιβυκών στρατιωτικών εγκαταστάσεων. Στις 20 Οκτωβρίου, ο Καντάφι συνελήφθη και σκοτώθηκε.
Σίγουρα θα ήταν υπεραπλουστευμένο να πιστέψει κανείς ότι ο Σαρκοζί ήθελε με τον παραμερισμό του Καντάφι, να σβήσει τα ίχνη των 50 εκατομμυρίων δολαρίων που φέρεται να έλαβε από αυτόν για την εκλογική του εκστρατεία για την προεδρία. Επίσης, η Λιβύη ήταν παραδοσιακά ένας σημαντικός εισαγωγέας όπλων από τη Γαλλία. Μόνο κατά τα έτη 2005-2009, τα κράτη μέλη της ΕΕ προμήθευσαν τη Λιβύη με όπλα αξίας περίπου ενός δισεκατομμυρίου ευρώ. Στην κορυφή των εξαγωγέων βρίσκονταν η Ιταλία με 287 εκατομμύρια, στη δεύτερη θέση η Γαλλία, η οποία ήδη στη δεκαετία του 1970 είχε παραδώσει 110 πολεμικά αεροσκάφη Μιράζ στη Λιβύη, με 210 εκατομμύρια, ακολουθούμενη από τη Βρετανία με 119 εκατομμύρια και τη Γερμανία με 83 εκατομμύρια. Στοιχεία για τα προηγούμενα χρόνια δεν είναι διαθέσιμα, καθώς το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ επέβαλε, από το 1986 έως το 2004, εμπάργκο στις εξαγωγές όπλων προς τη Λιβύη.

Το αφρικανικό όνειροτου Καντάφι

Ο Καντάφι, από τότε που ανέλαβε την εξουσία, είχε δει στην πολιτική της ενοποίησης την ευκαιρία να μεγεθύνει την επιρροή των πρώην αποικιών (και ιδιαίτερα της Λιβύης!) στην παγκόσμια πολιτική. Μετά την αποτυχία πολλών προσπαθειών συγχώνευσης με αραβικές χώρες, στράφηκε, κατά τα τελευταία έτη, ιδιαίτερα στην Αφρική, κάνοντας κεντρική πλατφόρμα της πολιτικής του την Αφρικανική Ένωση. Συγχρόνως, χρησιμοποίησε με συνέπεια τους τεράστιους οικονομικούς πόρους της αραιοκατοικημένης χώρας του για τη στήριξη των φτωχών αφρικανικών «αδελφών».
Ένα συγκεκριμένο εργαλείο της πολιτικής για την Αφρική του Καντάφι ήταν το σχέδιο για έναν αφρικανικό δορυφόρο επικοινωνιών (AFSAT), το οποίο θα υλοποιούνταν από κοινού με τον Αφρικανικό Οργανισμό για Δορυφορικές Επικοινωνίες και θα χρηματοδοτούνταν κατά κύριο λόγο από τη Λιβύη. Σχέδιο που θα κόστιζε μόνο 400 εκατομμύρια δολάρια. Μέχρι τότε, τα κράτη της Αφρικής έπρεπε να πληρώνουν ετησίως το ποσό των 500 εκατομμυρίων δολαρίων για τη χρήση ενός ευρωπαϊκού δορυφόρου. Το μεγαλύτερο και σημαντικότερο πρόγραμμα όμως ήταν η υλοποίηση μιας αφρικανικής νομισματικής ένωσης, η οποία επρόκειτο να γίνει άμεσα: Από το 2011, θα έπρεπε να πραγματοποιηθεί μέσω τριών θεσμικών οργάνων:
α) Ίδρυση της Αφρικανικής Τράπεζας Επενδύσεων, με έδρα τη Σύρτη (Λιβύη).
β) Δημιουργία ενός Αφρικανικού Νομισματικού Ταμείου, με έδρα τη Γιαουντέ (Καμερούν), με κεφάλαια ύψους 42 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
γ) Ίδρυση της Αφρικανικής Κεντρικής Τράπεζας στην Αμπούγια (Νιγηρία), για τη θέσπιση ενός αφρικανικού νομίσματος.
Για την κεφαλαιοποίηση αυτών των ιδρυμάτων θα χρησιμοποιούνταν τα περιουσιακά στοιχεία της Κεντρικής Τράπεζας της Λιβύης, περίπου τριάντα δισεκατομμύρια δολάρια, τα οποία είχε παγώσει η κυβέρνηση Ομπάμα. Επίσης, γι ‘αυτό το γιγάντιο πρόγραμμα ήταν διαθέσιμοι και 144 τόνοι χρυσού, αξίας έξι δισεκατομμυρίων δολαρίων, καθώς και τα αποθέματα αργύρου περίπου της ίδιας αξίας, που είχε συσσωρεύσει ο Καντάφι, όπως είχε αναφέρει το 2011 το BBC, επικαλούμενο στοιχεία του ΔΝΤ.
Στο Foreign Policy Journal, ο Χοφ διερεύνησε για ποιο λόγο η Δύση και ειδικότερα η Χίλαρι Κλίντον, επιδόθηκαν στην ανατροπή του Καντάφι. Μέχρι την παραμονή της υιοθέτησης του ψηφίσματος 1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, η κυβέρνηση των ΗΠΑ και ιδιαίτερα ο υπουργός Άμυνας, Ρόμπερτ Γκέιτς, ήταν κατά της ένοπλης επέμβασης. Όμως, η Χίλαρι Κλίντον και η πρέσβειρα των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, Σούζαν Ράις, κατάφεραν να μεταπείσουν τον Ομπάμα. Από την ανάλυση των μηνυμάτων ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προκύπτει ότι: Η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ αποδέχτηκε σιωπηρά ότι οι αντάρτες διαπράττουν εγκλήματα πολέμου, ότι οι Αμερικανοί στρατιωτικοί εκπαιδευτές θα αποσταλούν στη Λιβύη και ότι η Αλ Κάιντα θα συμπεριληφθεί στην αντιπολίτευση. Επίσης, υποστηρίχτηκαν οι ισχυρισμοί για το βιάγρα και οι μαζικοί βιασμοί. Επιπλέον, κάποιοι ανησυχούσαν και για τα αποθέματα του Καντάφι σε χρυσό και ασήμι.
Επίσης, τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου επιβεβαιώνουν ότι η Κλίντον γνώριζε ότι δεκάδες χιλιάδες Αφρικανοί εργαζόμενοι στη Λιβύη βασανίστηκαν από τους αντάρτες και δολοφονήθηκαν σε εθνοκαθάρσεις. Επιπλέον, εκφράστηκε σαφώς το κίνητρο της Γαλλίας. Ο Χοφ επικαλείται αποσπάσματα από τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου: «Αυτός ο χρυσός […] θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί για τη δημιουργία ενός παναφρικανικού νομίσματος, το οποίο βασιζόταν στο λιβυκό χρυσό δηνάριο. Αυτό το σχέδιο [Καντάφι, WR] θα παρείχε στις γαλλόφωνες αφρικανικές χώρες μια εναλλακτική λύση ως προς το γαλλικό φράγκο (CFA). «Με την καταστροφή της κρατικής υπόστασης της Λιβύης εξαφανίστηκε, χωρίς κανένα ίχνος, ο γιγαντιαίος θησαυρός σε χρυσό και ασήμι».

Η ισχύς της Γαλλίας στην Αφρική

Το φράγκο CFA, όπως ονομάζεται το έγκυρο νόμισμα στις πρώην γαλλικές αποικίες, είναι αποτέλεσμα της διάσκεψης του Μπρέτον Γουντς, στην οποία αναδιοργανώθηκε το 1944 το παγκόσμιο νομισματικό σύστημα. Με τη δημιουργία μιας ειδικής νομισματικής ζώνης, της Communauté Financière d’Afrique (CFA), η Γαλλία κατόρθωσε να δέσει στο άρμα της τις πρώην αποικίες της: το φράγκο CFA στηρίζεται και ελέγχεται από την Κεντρική Τράπεζας της Γαλλίας, στην οποία έχει κατατεθεί το 85% των αποθεμάτων. Αποφάσεις σχετικά με την αλλαγή της ισοτιμίας λαμβάνονται στο Παρίσι χωρίς διαβούλευση με τους Αφρικανούς εταίρους, όπως κατά την υποτίμηση του φράγκου CFA το 1994. Εξασφαλισμένη είναι και η ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίων μεταξύ του γαλλικού φράγκου και του χώρου του φράγκου CFA.
Με τη δημιουργία της ευρωζώνης το σύστημα αυτό παρέμεινε: Η Γαλλία ήταν υποχρεωμένη απλώς να ενημερώνει την ΕΕ σχετικά με τις αλλαγές στις υφιστάμενες συμφωνίες. Θεωρητικά υπάρχουν δύο CFA, το φράγκο BCEAO, που περιλαμβάνει την πρώην γαλλική Δυτική Αφρική, δηλαδή τις χώρες του Μπενίν, Μπουρκίνα Φάσο, Ακτή Ελεφαντοστού, Γουινέα-Μπισάου, Μάλι, Νίγηρα, Σενεγάλη και Τόγκο, και το φράγκο BEAC, το οποίο εμπεριέχει την πρώην γαλλική Κεντρική Αφρική (Ισημερινή Γουινέα, Γκαμπόν, Καμερούν, Δημοκρατία του Κονγκό, Τσαντ και Κεντροαφρικανική Δημοκρατία). Αυτή η διάκριση δεν μεταβάλλει τη μετατρεψιμότητα των νομισμάτων. Στην πραγματικότητα, αυτό το σύστημα εγγυάται την απρόσκοπτη πρόσβαση της Γαλλίας στις αφρικανικές αγορές και έναν ασφαλή εφοδιασμό με φθηνές και στρατηγικά σημαντικές πρώτες ύλες (πετρέλαιο, ουράνιο, διαμάντια, χρυσό). Η ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίων διευκολύνει τον ανεμπόδιστο επαναπατρισμό των κερδών και του μαύρου χρήματος από τη διαφθορά.
Το καθεστώς του CFA αποτελεί σημαντική βάση για τη δημιουργία του λεγόμενου «Françafrique», δηλαδή του συστήματος λεηλασίας της Αφρικής, των εγκληματικών πρακτικών των γαλλικών ομίλων επιχειρήσεων (πλαισιωμένων από την πολιτική), που φθάνουν από τη διαφθορά μέχρι το λαθρεμπόριο όπλων και τις δολοφονίες. Η κυριαρχία της Γαλλίας εξασφαλίζεται μέσω στρατιωτικών βάσεων σε πολλές από τις πρώην αποικίες της, όπως το Τζιμπουτί, Ακτή Ελεφαντοστού, Γκαμπόν, Καμερούν, Σενεγάλη, Τόγκο, Τσαντ, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία. Οι συμφωνίες αυτές συνήθως προέρχονται από την εποχή της ανεξαρτησίας (1960), το περιεχόμενο των οποίων είναι ακόμη σε μεγάλο βαθμό μυστικό. Το ότι η Γαλλία χρησιμοποιεί τον στρατό της απλόχερα για να εξασφαλίζει την κυριαρχία της αποδεικνύεται από το γεγονός ότι από την εποχή της ανεξαρτησίας των χωρών αυτών, έγιναν περισσότερες από πενήντα στρατιωτικές επεμβάσεις – κατά μέσο όρο, δηλαδή, μία φορά τον χρόνο.



Το τέλος του Καντάφι

Γεγονός αναμφισβήτητο θα μπορούσε να είναι ότι η Γαλλία, μαζί με τη Μεγάλη Βρετανία, υποστηριζόμενες μαζικά από τον Αραβικό Σύνδεσμο, που στο μεταξύ κυριαρχείται από τα κράτη του Κόλπου, δεν ήθελαν μόνο αυτόν τον πόλεμο, αλλά επίσης και μια αλλαγή καθεστώτος. Η αφρικανική πολιτική του Καντάφι, κυρίως η ιδέα της δημιουργίας ενός αφρικανικού νομίσματος, έκρυβαν τον κίνδυνο της καταστροφής της μεταποικιακής γαλλικής αυτοκρατορίας. Έτσι, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι χώρες της Αφρικής ήταν εκείνες που, μέχρι τελευταία, επέμειναν σε έναν πολιτικό διακανονισμό κατόπιν διαπραγματεύσεων:
Στις 10 Μαρτίου 2011, κι ενώ ο Νικολά Σαρκοζί, η ΕΕ και το ΝΑΤΟ πίεζαν για μια στρατιωτική επέμβαση και επτά ημέρες πριν από την έκδοση της απόφασης 1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας, η Αφρικανική Ένωση υπέβαλε ένα σχέδιο, το οποίο απαιτούσε την άμεση κατάπαυση του πυρός, τον διάλογο για μια «συναινετική μετάβαση» και μια δημοκρατική κρατική δομή. Ο Καντάφι είχε αποδεχτεί αυτό το σχέδιο, όπως και το ψήφισμα 1973, και κάλεσε στη Λιβύη παρατηρητές του ΟΗΕ να ελέγξουν την τήρηση της κατάπαυσης του πυρός. Αντί για την εκμετάλλευση αυτού του διπλωματικού ανοίγματος, ακολούθησαν οι βόμβες. Περίπου 2.000 πολιτοφυλακές ήταν καθ’ οδόν στη χώρα, από τις συμμορίες ληστών μέχρι και τον τακτικό στρατό, με χιλιάδες μαχητές, συμπεριλαμβανομένου και του Ισλαμικού Χαλιφάτου. Ξένες δυνάμεις, όπως η Γαλλία, η Βρετανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες δρούσαν στη χώρα με ειδικές δυνάμεις. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Αίγυπτος βομβάρδισαν με αεροσκάφη και μη επανδρωμένα αεροσκάφη.


Χάος στη Λιβύη

Η διαχρονικά επισφαλής, μικρής διάρκειας, κρατική υπόσταση της Λιβύης έχει καταστραφεί. Στην Τρίπολη έχει την έδρα της μια «κυβέρνηση» υποστηριζόμενη από ισλαμικές-τζιχαντιστικές δυνάμεις, οι οποία δεν μπορεί να ασκήσει καμία κεντρική εξουσία. Αυτό ισχύει και για τη μη ισλαμική «κυβέρνηση» του Τομπρούκ, η οποία είχε αναγνωρισθεί από τη Δύση ως νόμιμη. Από τον Οκτώβριο του 2015, η ΕΕ και τα Ηνωμένα Έθνη προσπαθούν να δημιουργήσουν μια «κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης», η οποία όμως, συνήθως για λόγους ασφαλείας, συνεδριάζει σε ξενοδοχεία στην Τυνησία. Τέλος, στρατιωτικά και πολιτικά ενεργοποιείται ο στρατηγός Καλίφα Χαφτάρ, ένας, από το 1990, λιποτάκτης ανώτερος αξιωματικός του Καντάφι. Αυτός διοικεί τον «Εθνικό Λιβυκό Στρατό», που επισήμως τελεί υπό την κυβέρνηση Τομπρούκ, αλλά ντε φάκτο ακολουθεί τους δικούς του στόχους ή αυτούς του Χαφτάρ.
Μετά την καταστροφή του κράτους της Λιβύης, η χώρα βυθίζεται όλο και βαθύτερα στο χάος και τη βία. Οι τρομοκρατικές ένοπλες ομάδες επιβιώνουν με λεηλασίες, εκβιασμούς και τα έσοδα από την εξαγωγή του πετρελαίου, από τα οποία πληρώνουν για τα όπλα, τον εξοπλισμό και τις αμοιβές των μαχητών τους. Η ΕΕ και η Δύση δεν επιβάλλουν εμπάργκο στις εξαγωγές πετρελαίου, από το οποίο χρηματοδοτούνται οι ένοπλες ομάδες, αλλά συνεχίζουν να στηρίζουν την «κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης» που δημιουργήθηκε υπό την πίεση τους και που όπως φαίνεται από μόνη της δεν βρίσκει καμία νομιμότητα στη Λιβύη.
Ο εν ενεργεία πρόεδρος της Λιβύης, Σαράζ, προσπαθεί, με δυτική υποστήριξη, να ανατρέψει υπέρ του τα δεδομένα, όπως με την επίσκεψή του στην Ανώτατη Διοίκηση των ΗΠΑ Africa Command (Africom) στην Στουτγάρδη, τον Αύγουστο του 2016. Η υπόθεση εκεί αφορούσε στη δημιουργία μιας εταιρικής σχέσης στον τομέα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας, της αεροπορικής υποστήριξης των ΗΠΑ και τον εξοπλισμό και την εκπαίδευση ενός πιστού στην κυβέρνηση του Σαράζ στρατού. Και το πιο σημαντικό – αυτό είναι το κύριο μέλημα της ΕΕ – την οικοδόμηση μιας αποτελεσματικής ακτοφυλακής. Οι προσπάθειες του ειδικού εκπροσώπου των Ηνωμένων Εθνών, του Γερμανού διπλωμάτη Μάρτιν Κόμπλερ, είναι, λόγω του πολιτικού χάους στη χώρα, από μόνη της καταδικασμένη σε αποτυχία.
Κατ΄ αυτόν τον τρόπο, δεν θα επιτευχθεί και ο κύριος στόχος της ΕΕ, να επιβληθεί επιτέλους μια εθνική αρχή σε όλη τη Λιβύη, η οποία, ανεξάρτητα από το ποιο θα είναι το κόστος, θα αποτρέπει αποτελεσματικά το ρεύμα των προσφύγων προς τη Μεσόγειο. Η ανατροπή και η δολοφονία του Καντάφι έχει βάλει ισχυρό φραγμό στη χειραφέτηση των αφρικανικών κρατών. Ο πόλεμος στο Μάλι και η ανάπτυξη πρόσθετων γαλλικών στρατευμάτων στην Μπουρκίνα Φάσο εξασφαλίζουν περαιτέρω την κυριαρχία της Γαλλίας στις πρώην αποικίες της και θα πρέπει να θεωρηθούν ως ένδειξη ότι η Γαλλία θα κάνει, όπως και στο παρελθόν, τα πάντα για να εξασφαλίσει τις τοπικές πρώτες ύλες και να κρατήσει στην εξουσία φιλικά καθεστώτα.

* Ο Werner Ruf είναι Δρ. Φιλοσοφίας, καθηγητής διεθνών σχέσεων και συγγραφέας.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό WeltTrends (τχ. 127 – Μάιος 2017).
Μετάφραση: Βασίλης Στοϊλόπουλος

http://ardin-rixi.gr/archives/205239

Radical Subject

Radical Subject,

Alexander Dougin

There are four types of men, according to Martin Heidegger:

The simple and ignorant people, who can’t choose anything. They change with the world and society.

Conservatives. They are afraid of the night of God, of decadence. They want to conserve what exists against the time which devours everything.

Progressives. They want to go in the direction of decay faster and faster still. They are the ones who are responsible for the current situation.

 
The liberals, the world government, they together can be called “The Antichrist Collective”.

There is also a fourth type: the new philosophers. They descend on the center of the night and are not afraid. That’s where the danger is the greatest.
Heidegger said about them: these philosophers are faced with the “hard knowledge of nihilism,” schwere Wissen des Nihilismus.

The Radical Subject goes with the world without being of this world. It is itself a paradoxical manifestation of the end. I call it the “eurasist zen.”

The extreme case: the traditionalist without Tradition. The differentiated man. Why the differentiated man? Here comes the figure of the Radical Subject.

The Radical Subject is the soul of gold in the Age of Iron. For the soul of gold is easy to be in the world of gold. But it is impossible to judge a priori: is man good because he lives in a traditional society, or because his soul is golden?

It’s only possible to give an answer by putting the soul in the world of iron.



https://4threvolutionarywar.wordpress.com/2016/09/09/the-figure-of-the-radical-subject-alexander-dugin/

"Αποτραβήξου φίλε μου στην ερημιά σου. Σε κεντάν μύγες φαρμακερές. Πήγαινε εκεί που ορμητικός και μέγας άνεμος φυσά. Τραβήξου στην ερημιά σου. Έζησες πολύ κοντά στους μικρούς και τιποτένιους.
ΜΗΝ σηκώνεις πια το χέρι εναντίον τους! Είναι ΑΜΕΤΡΗΤΟΙ και ο δικός σου προορισμός δεν είναι να γίνεις μυγοσκοτώστρα.
...
Οι δειλοί είναι γνωστικοί. Σε συλλογίζονται πολύ με την στενή ψυχή τους. Ύποπτος τους φαίνεσαι πάντα.
Το καθετί που κάνει τους άλλους να σκέπτονται γίνεται ύποπτο στο τέλος. Σε τιμωρούν για όλες τις αρετές σου.
Σου συγχωρούν απ' της καρδιάς τους τα βάθη μόνον τα λάθη σου. Επειδή είσαι συγκαταβατικός και δίκαιος λες: Αθώοι είναι μες την μικρή τους ύπαρξη, η στενή ψυχή τους όμως σκέπτεται ένοχη είναι κάθε μεγάλη ύπαρξη.
Και όταν ακόμα τους δείχνεσαι συγκαταβατικός, αισθάνονται πως περιφρονείς και σε ανταμείβουν για την καλοσύνη σου, κρυφές προξενώντας σου λύπες. Η σιωπή και η περηφάνια σου δεν τους αρέσει ποτέ. Αναγουλιάζουν αν έχεις ποτέ την απλότητα να φανείς ματαιόδοξος.
Φυλάξου από τους μικρούς. Μπροστά σου νιώθουν τον εαυτό τους μικρό. Και η προστυχιά τους καίει και κορώνει εναντίον σου ξεσπώντας σε αόρατη εκδίκηση. Δε παρατήρησες πολλές φορές πως σωπαίνουν όταν τους πλησιάζεις; Και πως φεύγει η δύναμη τους, σαν τον καπνό μιας φωτιάς που σβήνεται; Ναι, φίλε μου είναι η κακή συνείδηση των πλησίον σου.

Γιατί είναι ανάξιοι σου. Για αυτό σε μισούν και θα 'θελαν να πιουν το αίμα σου. Οι πλησίον σου, θα είναι πάντα μύγες φαρμακερές. Ότι μεγάλο έχεις, αυτό ακριβώς θα πρέπει να τους κάνει πιο φαρμακερούς, και ολοένα πιο όμοιους με τις μύγες.
Πήγαινε φίλε μου στην ερημιά σου, εκεί ορμητικός και μέγας άνεμος φυσάει. Δικός σου προορισμός ΔΕΝ είναι να γίνεις μυγοσκοτώστρα."

Φρίντριχ Νίτσε - Για τις μύγες της αγοράς

Τάδε Έφη Ζαρατούστρα

Οτιδήποτε λιγότερο από Κατάσταση Πολιορκίας/ Ολική Κινητοποίηση/ Παλλαϊκή Άμυνα και Ριζική Αλλαγή Νοοτροπίας Δεν την σώζει αυτήν την χώρα!

Ή μάλλον η χώρα μπορεί και να σωθεί, ο Λαός της όμως όχι.

Ελευθερία ή Θάνατος
Πατρίδα ή Θάνατος
Νυν ο Υπέρ Πάντων Αγών.

Οτιδήποτε λιγότερο είναι για χαζοχαρούμενους.

"Υπάρχουν λαοί με ισχυρό φυλετικό στοιχείο […] ληστρικοί, κατακτητικοί, κυριαρχικοί, λάτρεις της μάχης ενάντια στον άνθρωπο, οι οποίοι αφήνουν την οικονομική μάχη απέναντι στη φύση σε άλλους λαούς, προκειμένου να τους λεηλατούν και να τους υποτάσσουν»

Όσβαλντ Σπένγκλερ, Ο άνθρωπος και η τεχνική

Why Bronze Age Steppe People Replaced The Farmers They Conquered

https://www.gnxp.com/WordPress/2018/04/27/why-bronze-age-steppe-people-replaced-the-farmers-they-conquered/

Η Λύση Είναι Μία
Συμμαχία Με Την Ινδία
Και Μπομπίδια Στην Τουρκία

Πάτερ Ξεπαστρίσιος

"Θα Έρθεις Σαν Αστραπή
Θα Έχει Η Χώρα Γιορτή
Θάλασσα Γη Και Ουρανός
Στο Δικό Σου Φώς"

του Αριδαίου

Μια απορία βλέπω να επανέρχεται συχνά μεταξύ των εθνικιστών. Πώς καταφέρνουν οι αριστεροί και οι αναρχικοί να είναι φορείς αυτής της περίφημης Ανανέωσης της Παράδοσης, ενώ παράλληλα είναι φορείς μιας ιδεολογίας που μισεί κάθε τι το εθνικό και πατριωτικό; Θα προσπαθήσω να απαντήσω.

Η «εθνικοφροσύνη» ταυτισμένη με την δυτικής προέλευσης κλασικιστική εικόνα για την Ελλάδα, αλλά και κυρίως με τον αντιπαραδοσιαρχικό Μοντερνισμό, πάντα απεχθανόταν το γνήσιο Νεοελληνικό "φολκλόρ", το "Volk-ισισμό" μας. Πάλι καλά που ήταν κι εκείνος ο Γκαίτε που ύμνησε τη Δημοτική μας ποίηση ως γνησίως ... Ομηρική! Έπαιζαν μπάλα μόνοι τους λοιπόν. Την εποχή που στα Βαλκάνια του "Ανατολικού Μπλοκ" είχαν πανεπιστημιακές έδρες και μελετούσαν τη λαογραφία τους, εμείς εδώ είχαμε μια Δόμνα Σαμίου στα όρια της περιφρόνησης από το επίσημο ελληνοφοβικό κράτος. Για να μην πω τι έκανε σε όσους έπρεπε να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες.

Ο Κομμουνισμός του Ανατολικού Μπλοκ, αλλά και αλλού, είχε αυτό το παράδοξο, λειτούργησε σαν Παγετώνας κάτω από τον οποίο οι ρίζες έμειναν θερμές. Ίσως γιατί κατάφερε και απορρόφησε τους ναροντικούς (narod,volk,λαός), ίσως γιατί παντού στον λεγόμενο Τρίτο Κόσμο τα κομμουνιστικά κινήματα ήταν ταυτόχρονα και εθνικοαπελευθερωτικά, εκτός από το ότι οι λαοί αυτοί ήταν αγροτικοί και άρα πιο κοντά στην Λαϊκή Παράδοση, κατά παράβαση του μαρξιστικού ευαγγελίου, που θέλει τις κομμουνιστικές επαναστάσεις υπόθεση των εργατών κι όχι των αγροτών. Ή ο Μαρξ είχε λάθος ή αυτά τα κινήματα ήταν πιότερο "τριτοθεσίτικα" (νεοφασιστικά) παρά κομμουνιστικά (Κιτσίκης). Η Ευρώπη ανήκει στον Τρίτο Κόσμο (Ντε Μπενουά). Αντίθετα η "ζεστασιά" της δυτικής οικονομικής ακμής μόλυνε τις ρίζες ...

Να γιατί θεωρώ σημαντικό τον Λαϊσμό. Ίσως όντως ο λαός να είναι πιο ολιστική έννοια από το έθνος και το έθνος ίσως όντως κατασκεύασμα. Γιατί στο έθνος συμπεριλαμβάνονται και η πλουτοκρατική ελίτ με το αποκρουστικό της πρόσωπο. Το πρόσωπο της δήθεν αιώνιας νιότης! Ενώ ο λαός γερνάει, όπως είναι φυσιολογικό, και οι γιαγιάδες είναι όντως γιαγιάδες και για αυτό τις αγαπάμε. Καλά την έκανε την Φάουστ(α) ότι την έκανε ο "Μεγάλος" Κωνσταντίνος.

Πώς καταφέρνουν οι αριστεροί και οι αναρχικοί να παραμένουν φορείς αυτού του πολιτισμικού Λαϊσμού, λοιπόν, ενώ παράλληλα είναι φορείς μιας ιδεολογίας που μισεί κάθε τι το εθνικό και πατριωτικό; Ίσως γιατί, εν αγνοία τους τις περισσότερες φορές, είναι συντονισμένοι ήδη με αυτό που έρχεται. Την δύση του εθνοκράτους και την επιστροφή των Μεγάλων Χώρων, με τις πολλές περιφέρειες, περιοχές, επαρχίες, μικρές ιδιαίτερες πατρίδες.

Στο μυαλό τους μέσα αυτό είναι η Πολυπολιτισμικότητα! Λάθος. Αυτό είναι ο Εθνοπλουραλισμός. Η Εθνοπολιτισμική Ποικιλότητα. Να τα βάλουμε σε μια σειρά; Το αντίστοιχο της Βιοποικιλότητας της Φύσης στις ανθρώπινες κοινωνίες ΔΕΝ είναι η Πολυπολιτισμικότητα. Η Πολυπολιτισμικότητα είναι το αντίστοιχο της υβριδικής (ή και μεταλλαγμένης) Μονοκαλλιέργειας. Το αντίστοιχο της Βιοποικοιλότητας είναι η Εθνοποικιλότητα. Η Ευρώπη των Εκατό Φλάμπουρων. Τα Μιλιέτ των Οθωμανών, δυστυχώς, ήταν ένα είδος υπαρκτής Εθνοποικιλότητας. Οπότε αν προσθέσουμε την ροπή της προς τον εκφυλισμό της υπερσεξουαλικοποίησης και της φιλολογίας των φύλων θα βρούμε κι άλλες ομοιότητες ... Ο ευνουχισμός είναι πανάρχαια παράδοση, όχι μοντέρνα.

Να πώς εξηγείται το πώς καταφέρνουν οι αναρχικοί να ανανεώνουν την Παράδοση πιο καλαίσθητα από το απύθμενο κιτς του "μην παραχαράσσετε την ιστορία...". Όταν οι αριστεροί άκουγαν Ξυλούρη, Μαρκόπουλο, Θεοδωράκη και τους υπολοίπους, οι εθνικιστές μιλούσαν για άπλυτους κι άλλες βλακείες. Να πώς εξηγείται το πώς στοχαστές σαν τον Ντούγκιν είναι για πολλούς εθνικιστές αντιφασίστας, ενώ από τους αντιφασίστες θεωρείται φασίστας! Όταν θα ξανά ανοίξει η αυλαία μετά τη Μεταβατική Περίοδο το σκηνικό θα είναι αλλαγμένο.

Το νεοελληνικό κράτος είναι αποικία. Αποικία του Μοντερνισμού. Ένα από τα πιο μοντέρνα κράτη που ιδρύθηκε ποτέ. Ο λαός του όμως ποτέ δεν υπήρξε γνησίως μοντέρνος και το χάσμα αυτό μετουσιώθηκε πρώτα σε Πολιτισμική/Υπαρξιακή Αγωνία που έδωσε αριστουργήματα και στην συνέχεια, αφού εξαντλήθηκε, σε εσωτερικό κενό. Σε Παρακμή. Και ήταν ο παραδοσιακός "αριστερός", ο πατριώτης, πριν η "Αριστερά" ασπαστεί πλήρως την Κριτική Θεωρία της Σχολής της Φρανκφούρτης και την ατζέντα του Πολιτιστικού Μαρξισμού, με την ροπή του προς την "θυματοποίηση" που εξέφρασε καλύτερα αυτήν την Αγωνία ενός Λαού που πεθαίνει.

Ο Μοντερνισμός όμως τελειώνει. Δίνει τη θέση του στο μεταμοντέρνο Νέο-Μεσαιωνισμό. Η πρόταση για παράταση ζωής της Νεωτερικότητας με την βοήθεια ενός κλασικού τύπου Φασισμού ή μάλλον ενός πινοσετικού τύπου δεν είναι παρά το αποκρουστικό πρόσωπο της αιώνιας νιότης της Φάουστ(ας). Ο σημερινός ρατσισμός των ελίτ εναντίον του Λαού είναι μετεξέλιξη του παλιού ρατσισμού της αποικιοκρατίας. Ο κλασικός σοβινιστικός εθνικιστής ταυτιζόμενος με το νεοελληνικό κράτος άθελά του έγινε οπαδός των αφεντικών του. Μέχρι τα χθες τουλάχιστον. Γιατί οι μαγνητικοί πόλοι αρχίζουν και αντιστρέφονται ...

Γιατί δεν μπορεί κανείς να παραπονιέται και για την Βανδέα και για την δικτατορία της πολυπολιτισμικής ομογενοποίησης. Το ισοπεδωτικό εθνοκράτος έκανε σε επίπεδο εθνικών επικρατειών ότι σήμερα κάνει η παγκοσμιοποίηση σε ευρύτερη κλίμακα. Η επιστροφή του ταυτοτισμού στην δυτική Ευρώπη και κυρίως στις λατινόφωνες χώρες (με το Κέλτικο υπόστρωμα) γίνεται παράλληλα με την επιστροφή του εθνοτικού τοπικισμού και την άρνηση της "κατασκευής" του έθνους-κράτους. Δεν θα αργήσει να κάνει την εμφάνιση του και μια πρόταση Λατινικού Ιμπέριουμ.

Αυτά βέβαια στην Δύση όπου τα κράτη έφτιαξαν τα έθνη. Εμείς είμαστε ανατολικοευρωπαίοι. Εδώ τα έθνη έφτιαξαν τα κράτη. Εκτός από την Τουρκία. Εμείς βέβαια έχουμε κι άλλη μία ιδιαιτερότητα: όχι απλά είμαστε το μοναδικό έθνος της Ευρώπης που δεν ελευθέρωσε την πρωτεύουσα του και δεν αποκαταστάθηκε στα φυσικά του σύνορα, αλλά είμαστε και το μόνο έθνος - όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω τουλάχιστον - που δεν ελευθέρωσε την ψυχή του. Είμαστε δέσμιοι αλλότριων δογμάτων, του Μοντερνισμού συμπεριλαμβανομένου. Επίσης αυτή η περίφημη εθνοαποδόμηση που στην Ελλάδα λειτουργεί ανθελληνικά, στις γειτονικές μας χώρες λειτουργεί φιλελληνικά, αν όχι ελληνολατρικά! Και είναι η ίδια η μονολιθική, η σοβινιστική εκδοχή (η κυρίαρχη εκδοχή) του νεοελληνικού εθνικισμού που διαπράττει αυτοχειρία σε σχέση με αυτήν την επιστροφή της ελληνοκεντρικής συνείδησης σε πολλούς γείτονες. Είναι η απόρριψη του ερωτευμένου που γεννάει το μίσος. Δεν θελήσαμε να "ελληνοποιήσουμε" Αλβανούς και Σκοπιανούς και τώρα μας εποικίζει το Πακιστάν, αλλά αδυνατούμε να δούμε τη σύνδεση.

Να γιατί θεωρώ επιτακτική την ανάγκη τόσο για την δημιουργία "Γκραμσιανού" εθνικισμού. Ένα Συνειδητό Λαϊκό Εθνικό Πολιτισμικό Πόλο. Κι αυτό δεν θα έπρεπε να θεωρείται ανταγωνιστικό σε σχέση με τα διάφορα δόγματα και τάσεις του εθνικισμού. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια της μίζερης αλληλοφαγωμάρας. Οι antifa είναι χίλιες φράξιες ενωμένες κάτω από τη κοινή μιαρή σημαία του μίσους για κάθε τι το ελληνικό, ευρωπαϊκό, ινδοευρωπαϊκό και άριο. Ο Εθνικισμός ή θα μάθει από την Αριστερά ή θα παραμείνει σε ένα κακώς εννοούμενο Περιθώριο. Το περιθώριο του ετεροκαθορισμού. Γιατί το συνειδητό περιθώριο είναι εντελώς διαφορετική περίπτωση. Είναι τα ποιμενικά που κινούνται περιμετρικά του κοπαδιού. Είναι η Εμπροσθοφυλακή.

Όσο και για μια αυτουπέρβαση ως προς την αυτοεικόνα μας σε δύο επίπεδα. Ένα το ιδεολογικό. Να πάψουμε να βλέπουμε αριστερούς και δεξιούς, αναρχικούς και φασίστες. Αλλού βρίσκεται η τομή. Πατρίδα ή Διεθνισμός/Κοσμοπολιτισμός. Σε τι διαφέρουν δηλαδή οι Δαπίτες από τους antifa εκτός από το dress code; Εμείς είμαστε οι Άπλυτοι, αυτοί είναι οι ξεπλυμένοι και οι ξεπουλημένοι.

Δύο η εθνογεωγραφία. Είμαστε απομονωμένοι ως Λάος όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία μας. Ίσως όπως την εποχή της Άλωσης. Μοιάζουν άλλωστε καταπληκτικά οι δύο εποχές και ως προς αλλά δεδομένα. Από εκεί λοιπόν πρέπει να το πιάσουμε. Από εκεί που το άφησαν οι ύστατοι υπερασπιστές του Μεσαιωνικού Ελληνισμού. Η απάντηση λοιπόν στον νεο-οθωμανισμο δεν μπορεί να είναι ο νέο-φαναριωτισμός, αυτό σημαίνει νέο-ραγιαδισμός για τον Λαό. Επανίδρυση! Επανελληνισμός! Αλλά και Νέο Βυζαντινισμός! Χρειαζόμαστε έναν δικό μας Αναγεννησιακό Νέο Βυζαντινισμό που να μας ενώνει, να μας συμπυκνώνει, αλλά και να μας καθιστά πόλο έλξης. Άρα χρειαζόμαστε έναν Ορατό Πόλο. Ένα Πολιτισμικό Κέντρο. Ένα Ελληνό-Ορθόδοξο Πατριαρχείο - και σε δογματικό επίπεδο, όπου η κάθε λέξη έχει το νόημα της ... - κι όχι απλά μια αυτοκέφαλη αρχιεπισκοπή Αθηνών και πάσης Ελλάδος άμα λάχει ναούμε. Αυτό είναι σαν το ΚΚΕ που δεν είναι ελληνικό, αλλά της Ελλάδος!

Ας αφήσουμε λοιπόν την κλάψα κι ας διεκδικήσουμε την Κληρονομιά μας. Ξεκινώντας από τα απλά. Από τον καθημερινό μας πολιτισμό. Πού όταν θα μας ξαναγίνει βίωμα θα τον ανανεώνουμε ανεπαίσθητα πια. Θα αναβλύζει! Μέχρι τότε θα τρώμε την σκόνη των εθνομηδενιστών. Πρέπει λοιπόν να επανασυνδεθούμε οργανικά όχι μόνο με την Μεγάλη αλλά και κυρίως με την μικρή μας Πατρίδα, την ιδιαίτερη, την τοπική. Γιατί από κει πηγάζουν οι Παραδόσεις μας. Αυτό είναι που δίνει ακόμα προβάδισμα στους "αριστερούς", παρά τον εθνομηδενισμό τους. Γιατί αρνούνται την Μεγάλη Πατρίδα, όχι την ιδιαίτερη κι έτσι καλύπτουν και την εσωτερική ανάγκη του ριζώματος. Εκείνοι που αρνούνται και τις δύο καταλήγουν ή παρακμιακοί, πρεζάκια, "σχιζομητροπολιτάνοι" ή κοσμοπολίτες που μάλιστα εκεί που πηγαίνουν αναπόφευκτα είναι Έλληνες!

Ενώ εμείς συχνά ταυτιζόμαστε με την Μεγάλη μας Πατρίδα ή την Ρομαντική Ιδέα που έχουμε για αυτήν - και καλά κάνουμε - αλλά περιφρονούμε την ταπεινή μας λαογραφία. Γιατί αυτή μας θυμίζει πως με όλους τους γειτονικούς μας λαούς, των εχθρών μας συμπεριλαμβανομένων, είμαστε συγγενείς! Κι αυτό είναι κομβικό να το συνειδητοποιήσουμε και να συμφιλιωθούμε μαζί του. Με τον εαυτό μας! Να συμφιλιωθούμε ακόμα και με την ιδέα των δίγλωσσων, των "αλλόφωνων" Ελλήνων. Να συνειδητοποιήσουμε πως, οι μουσικές μας, για παράδειγμα, είναι ίδιες σε κάθε τόπο με των γειτόνων κι όμως εμείς έχουμε αυτό το κάτι που μετουσιώνει το τοπικό τόσο σε Πανελλήνιο όσο και σε Οικουμενικό! Τον Ελληνισμό μας!

Εδώ να κάνω μία διευκρίνιση. Δεν γίνεται λόγος για την κοσμοπολίτικη αντίληψη περί Ελληνισμού, όπου με το ζόρι κάθε άσχετος που δήθεν μετέχει της Ελληνικής Παιδείας είναι Έλληνας. Αλλά το ότι υπάρχουν ελληνογενείς πληθυσμοί από την Κάτω Ιταλία/ Μεγάλη Ελλάδα ως τον Πόντο και από την Κριμαία και την Ουκρανία ως τον Λίβανο και την Συρία δεν είναι υπόθεση κοσμοπολιτισμού, αλλά ακριβώς έκφανση αυτής της διαλεκτικής μεταξύ της Μικρής μα ιδιαίτερης τοπικότητας και της Μεγάλης μας Πατρίδας. Αλλά τα σύνορα του νεοελληνικού κράτους, αλλά τα σύνορα του Πανελληνίου. Αυτή τη Μετά Βυζαντινή λαογεωγραφία ονομάζω Νεοβυζαντινισμό.

Ελπίζω να κατάφερα να δώσω μια εξήγηση.

Υ.Γ.

Και μετά προχωράμε και στα αμιγώς πολιτικά και γεωπολιτικά ζητήματα. Ως προς τα οποία δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες. Ο δρόμος του Πινοσέτ θα είναι για μας ότι και ο δρόμος των Ενωτικών. Παταγώδης αποτυχία και οσμανικός προάγγελος. Για την Ε.Ε. και όλη την Δύση είμαστε ανταλλάξιμοι. Ευρώμπατσοι περιπολούν τα βόρεια σύνορα μας, έτοιμοι από καιρό για την μέρα που θα μας πετάξουν έξω και από την Σένγκεν, αφήνοντας μας με τους νεοεποίκους!

Αν λοιπόν δεν θέλουμε να απορροφηθούμε από τον νέο οθωμανισμό ο Τρίτο-Τέταρτος Δρόμος του Εθνικό Επαναστατικού Λαϊκού Πατριωτικού Κοινωνισμού είναι μονόδρομος. Ένας συνδυασμός Συντηρητικής Επανάστασης και Εθνικού Κοινωνισμού και Κοινοτισμού. Το παράδειγμα του Ιράν. Η μαχητική αγωνιστική αντιπρόταση στον νέο οθωμανισμό δεν μπορεί να είναι η συνέχεια των καταναλωτικών ψευδαισθήσεων, αλλά ένα διαφορετικό Έθνος-Κράτος, χωρίς τους κομπλεξισμούς του παρελθόντος στο εσωτερικό και η Ελληνιστική, η Νέο-Βυζαντινή, η Καθ'ημάς Ανατολή ως ολοκληρωμένη αντι-πρόταση στο εξωτερικό. Κι αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει συνειδητά να τεθούμε στο αυτοπροσδιοριστικό περιθώριο (που όμως ανοίγει περάσματα) - Ακρίτες - πριν μας πετάξουν για τα καλά στον Καιάδα τους. Γιατί τότε ο ίδιος δρόμος σε μικρότερη κλίμακα θα έχει για υπόδειγμα τη Χεζμπολάχ.

Έρρωσθε!

http://mavroskrinos.blogspot.com/2019/12/blog-post_5.html

Από την δημιουργία του νεότερου ελληνικού κράτους μέχρι και σήμερα, η ιδεολογία του δυτικού φιλελευθερισμού έχει επιβληθεί στην χώρα μας ως αδιαπραγμάτευτο δόγμα. Ως θέσφατο. Μολονότι η θεωρητική ρίζα αυτής της πραγματικότητας ανάγεται στην επιρροή του ελληνικού Διαφωτισμού, πίσω απ' αυτήν, στην πράξη δηλαδή, κρύβεται η σχεδιασμένη γεωπολιτική υποταγή του ελλαδικού κράτους στα συμφέροντα των χωρών του δυτικού κεφαλαίου.

Όσες φορές οι Έλληνες ρομαντικοί άνθρωποι του πνεύματος επιχείρησαν να ανατρέψουν αυτό τον συσχετισμό, το πλήρωσαν ακριβά. Κι όσες φορές απέτυχαν, το πλήρωσε ακριβά η Ελλάδα. Στον Κριμαϊκό πόλεμο, των μέσων του 19ου αιώνα, όταν και βρέθηκαν αντιμέτωπες η Τουρκία με την Ρωσία, εκδηλώθηκε η πρώτη απόπειρα μιας ελληνικής ρομαντικής ιδεολογικής εξέγερσης κατά των δυτικών, οι οποίοι εξανάγκασαν το ελληνικό βασίλειο να υποστηρίξει τους Τούρκους!! Απάντηση των δυτικών ήταν η στρατιωτική-ναυτική κατάληψη του Πειραιά και της πρωτεύουσας από τον γαλλικό στόλο, η εξάπλωση μιας φονικής χολέρας στην Αθήνα και, λίγα χρόνια αργότερα, η έξωση του Όθωνα από τον θρόνο.

Στον 20ο αιώνα, ο Ίων Δραγούμης και όσοι πολιτικοί δρούσαν ανεξάρτητα και δεν ελέγχονταν από τις πρεσβείες των ισχυρών δυτικών κρατών έχασαν την ζωή τους υπό «αδιευκρίνιστες συνθήκες». Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η χώρα παραμένει διαρκώς δέσμια στην γεωπολιτική εξάρτηση των δυτικών και δεν καταφέρνει να ασκήσει εξωτερική πολιτική εναλλακτικών συμμαχιών. Κάτι που, ασφαλώς, έχει πληρώσει ακριβά πολλές φορές. Και που κινδυνεύει να ξαναπληρώσει.



Πριν λίγα χρόνια τα καθεστωτικά media της χώρας παρουσίασαν τον Ερντογάν ως τον ταραξία της περιοχής. Και πράγματι ήταν. Γι αυτό κατάφερε να συνομιλεί με την Ρωσία, να είναι πάντα στο πλευρό του συστήματος Μέρκελ-Σόρος και, μέσω της επαφής με τον Πούτιν, να βρει δίαυλο επικοινωνίας με την ομάδα Τραμπ, που στις Η.Π.Α είναι μεν μικρή, αλλά βρίσκεται ακόμη στον λευκό οίκο. Ταυτόχρονα, κατάφερε να αντιμετωπίσει ένα πραξικόπημα, το οποίο χρέωσε στους Κλίντον-Ομπάμα, να εμπλακεί ενεργά, αλλά σε μικρό και ελεγχόμενο βαθμό, στον πόλεμο της Συρίας και να υποστηρίξει έμπρακτα σύμμαχο στον εμφύλιο της Λιβύης.



Στην ουσία, ο Τούρκος πρόεδρος, άπλωσε μια βεντάλια πολλαπλών συνεννοήσεων στην εξωτερική του πολιτική, ξήλωσε τα δίκτυα πρακτόρων που είχαν στήσει οι δυτικοί μέσω των πρεσβειών τους εντός της χώρας του, εκπαίδευσε ομάδες του στρατού του σε κανονικές συνθήκες μάχης, πήρε ρίσκα και πέτυχε έναν μεγάλο βαθμό εθνικής αυτονομίας κινήσεων. Μετά απ' όλα αυτά άρχισε να εκδηλώνει ανοιχτά τις γνωστές τουρκικές γεωπολιτικές αξιώσεις εις βάρος της χώρας μας.



Την ίδια εποχή η Ελλάδα παρέμενε μόνιμα εξαρτημένη απ’ τον δυτικό παράγοντα. Υποταγμένη σε έναν άθλιο υλιστικό ευδαιμονισμό, από την εποχή της εγκαθίδρυσης του «συστήματος Σημίτη» κι έπειτα, θεώρησε το στρατιωτικό ιδεώδες ως κάτι παλιομοδίτικο. Υιοθέτησε την λεγόμενη εξωτερική πολιτική της απεμπλοκής, που στην ουσία ήταν πολιτική παραίτησης από τον γεωπολιτικό της ρόλο στην περιοχή.



Έκλεισε την πόρτα στην Ρωσία μετά την έλευση του αισχρού Αντώνη Σαμαρά και του κωλοτούμπα Τσίπρα στην κυβέρνηση. Έκλεισε τις θύρες και στην κυβέρνηση Τραμπ, μετά την εκλογή στην κυβέρνηση της λεγόμενης «αγίας-οικογένειας», πριν λίγους μήνες. Έμεινε μονομερώς στην «ευρωπαϊκή» προοπτική. Την οποία διευθύνει η Μέρκελ, που είναι η πιο στενή σύμμαχος της Τουρκίας!!! Και, πλέον, ακόμη και τα ελλαδικά, συστημικά, δημοσιογραφικά παπαγαλάκια διαπιστώνουν ότι, πέρα από δηλώσεις συμπαράστασης, κανείς δυτικός δεν θα σταθεί ουσιαστικά στο πλευρό της Ελλάδος απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις (εκτός από την Γαλλία, που έχει δικά της συμφέροντα στην περιοχή, κι αυτή όμως σε επίπεδο δηλώσεων και πιέσεων, όχι σε στρατιωτικό).



Έχει ενδιαφέρον να δούμε με ποιον τρόπο η κυβέρνηση του life style και των ελεεινών πατριδοκάπηλων (τύπου Βορίδη και Άδωνι) θα διαχειριστεί την ανοιχτή πλέον πρόκληση της Τουρκίας. Όταν το μοναδικό ουσιαστικό διπλωματικό όπλο που της έχει απομείνει είναι αυτό που η ελλαδική ελίτ εξουσίας τόσα χρόνια απαξιώνει. Δηλαδή, η αποτρεπτική ισχύς του ελληνικού στρατού. Αλλά επειδή γνωρίζουμε ότι πολιτικό σημείο αναφοράς κι αυτής της κυβέρνησης είναι το «σύστημα Σημίτη», μπορούμε να υποθέσουμε τι έχουν στο νου τους οι κυβερνώντες.



Το ερώτημα είναι αν, όντως, αξίζουμε κάτι καλύτερο ως λαός. Οι τελευταίοι σκεπτόμενοι, «όσοι ζωντανοί» ακόμη Έλληνες, ασφαλώς και αξίζουμε καλύτερες καταστάσεις. Αλλά, μάλλον, είμαστε ακόμη λίγοι.




ΥΓ. Οι φωτογραφίες αποτελούν αναμνηστικά ενθύμια από την στρατιωτική θητεία μελών της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.

http://flefalo.blogspot.com/

Αυτή η Χώρα θα έχει Μέλλον όταν οργανωθούν τα Πάντα Στρατιωτικά.

Μιλιταρισμός, όχι στρατιωτική δικτατορία.

Ο Στρατός να είναι Παράλληλη Δομή - Κράτος Εν Κράτει - και να διαθέτει πλήρη Αυτονομία και Αυτάρκεια στα Πάντα Όλα.
Από τις Πρώτες Ύλες και την Παραγωγή (από την Τροφή ως την Πυρηνική Ενέργεια) ως τις Ανώτατες Σπουδές και την Έρευνα. Καθώς και Δικαίωμα Αρνησικυρίας (Βέτο) σε ζητήματα Εθνικής Άμυνας και Ασφαλείας.

Μιλάμε δηλαδή για Πολεμική Αριστοκρατία!
Κι επειδή μια μακρά κληρονομικότητα σε συνδυασμό με μια μακρά ειρήνη και την διαβρωτική δράση των τοκογλύφων μετατρέπει τους Ευγενείς σε φεουδάρχες, οι Πολέμαρχοι, οι Οπλαρχηγοί δεν θα πρέπει παρά να προέρχονται από τον Λαό!

Λαϊκή Πολεμική Αριστοκρατία! Όπως οι Καπετάνιοι των Κλεφταρματολών, οι Ακρίτες των Πολεμιστών Αυτοκρατόρων και οι Ρωμαίοι της Υλλυρικής Δυναστείας.

Ο μόνος Προοδευτισμός που μπορεί να γίνει ανεκτός είναι αυτός του Βοναπάρτη. Και κάποιος να ενημερώσει τους άσχετους, απ'όπου κι αν προέρχονται, ότι αυτός στην Ευρώπη κράτησε 20 χρόνια και στο Βυζάντιο μισή Χιλιετία.
Ίσως γιατί στην Ευρώπη του Ναπολέοντα οι τοκογλύφοι έκαναν ήδη κουμάντο, στο Βυζάντιο δεν ήταν παρά ο αφρός του υποκόσμου.

Κι αυτό θα πρέπει να το θυμόμαστε. Όταν Αλώθηκε ο Μεσαιωνικός Ελληνισμός δεν ανέβηκε απλά η Δύση, αλλά η Τοκογλυφία σε όλο τον Κόσμο.

Ο Παύλος Σιδηρόπουλος (Αθήνα, 27 Ιουλίου 1948 – Νέος Κόσμος, Αθήνα, 6 Δεκεμβρίου 1990) Δεν ανήκει στα κωλόπαιδα και τους πρεζέμπορους των Εξαρχείων.
Αν τον έμπλεξαν στα δίχτυα τους, Χρέος δικό μας να τον ανακτήσουμε.

https://youtu.be/meCXeKPiY88

Το Vice είναι intymedia με διαφημίσεις;
Ή τα intymedia Vice χωρίς διαφημίσεις;
Τί λένε στα Εξάρχεια οι γενίτσαροι της Παγκοσμιοποίησης;

https://youtu.be/U5-oQYahB8g

Όταν ο Durutti συνάντησε τους Σαλαφιστές στην Αθήνα ...


του Έσπερου.


Η εικόνα των εκατοντάδων φανατικών μουσουλμάνων να προσκυνούν τον Αλλάχ στους δρόμους της Αθήνας έφερε βουβαμάρα στα χείλη των αριστερών. Μια διεθνιστική προσπάθεια στήριξης των μεταναστών - μέσω της κοινοβουλευτικής και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς καθώς και του αναρχικού χώρου - που κράτησε περισσότερο από δύο δεκαετίες, είχε ως αποτέλεσμα να βγουν οι μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες στους δρόμους όχι για να διαδηλώσουν κατά των δεσμών του Καπιταλισμού αλλά για μια ταινία - σιωνιστικής προέλευσης - που βεβήλωσε τον προφήτη. Οι Σαλαφιστές έκαναν μια επίδειξη δύναμης σε ακόμη μια πόλη της Ευρώπης.








Η επανάσταση του προλεταριάτου ξεχάστηκε με μιας. Η εθνομηδενιστική αριστερά, με τα μυωπικά γυαλιά της και την «καθαρότητα» της ιδεολογίας, κατάφερε μετά τόσα χρόνια αγώνων υπέρ των μεταναστών, να χάσει κάθε λαϊκή υποστήριξη του ελληνικού προλεταριάτου. Όλοι αυτοί που πρόσφεραν στους μετανάστες τον αγώνα της απεργίας πείνας στην Υπατία, εισέπραξαν την προσευχή στον Προφήτη. Δεν ακούγονται λόγια από τους μετανάστες υπέρ των Λένιν, Μπακούνιν, Τρότσκι αλλά σούρες από το Κοράνι. Και οι άθεοι της αριστεράς δεν ξέρουν τι να κάνουν.

Η ελληνική κοινωνία οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στον πόλεμο των θρησκειών και για αυτό υπεύθυνη είναι η φιλομεταναστευτική πολιτική όλων των αριστερών διεθνιστικών κινημάτων της πατρίδας μας. Δηλαδή οι διεθνιστές της ελληνικής αριστεράς λειτούργησαν σαν “πέμπτη φάλαγγα” για τους σκοπούς των Αμερικάνων και των Σιωνιστών αφεντικών τους.


Και όμως τα μηνύματα ήταν ξεκάθαρα πριν λίγα χρόνια, όταν κάποιοι κατέστρεψαν φωτοτυπία μιας σελίδας του κορανίου. Άμεσα είχαν βγει εξαγριωμένοι στους δρόμους της Αθήνας οι λαθρομετανάστες ζητώντας εκδίκηση. Τότε η αριστερά δεν τόλμησε να πάρει θέση. Όλα αυτά τα χρόνια το αναρχικό στρατόπεδο, αν και διέθετε «αυτόνομη ζώνη» στα Εξάρχεια και αρκετές «καταλήψεις» στην Αθήνα, δεν κατάφερε να περάσει ούτε ένα ιδεολογικό μήνυμα στους λαθρομετανάστες. Αναλώθηκε σε έναν αγώνα για την υπεράσπιση της antifa λογικής που και αυτός είχε τελικά μια παταγώδη αποτυχία.


Και φτάσαμε στο σήμερα, που αν και τα εργασιακά δικαιώματα καταρρέουν, οι μικροαστοί να μην τολμάνε να βγούνε στους δρόμους από τον φόβο των επεισοδίων. Και τελικά αυτοί που κερδίζουν πάντα είναι οι καπιταλιστές που περνάνε αναίμακτα κάθε απόφαση τους μέσα από τα νομοσχέδια της μαριονέτας που ακούει στο όνομα κυβέρνηση. Η λατρεία για τους λαθρομετανάστες - και κυρίως προς αυτούς που έχουν σουνιτική ισλαμική θρησκευτική παράδοση - έφερε στους κύκλους της αριστεράς και την αγάπη προς την αστική δημοκρατία.


Είχαμε λοιπόν μηνύματα στήριξης της “αραβικής άνοιξης”, που τελικά έφερε την αμερικανοκίνητη αστική δημοκρατία τα mc donalds τα σιωνιστικά starbucks και τον ισλαμικό χειμώνα. Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα να κυριαρχεί πλήρης σύγχυση στον ελληνικό λαό μέσω των θέσεων της διεθνιστικής αριστεράς. Θα αγωνιστούν εναντίον του καπιταλισμού για να φέρουν το Σουνιτικό ισλάμ, που ελέγχεται από την πριγκιπική οικογένεια των Σαούντ ; Θα διώξουν τους Αμερικάνους και τους Ευρωπαίους για να φέρουν τους συμμάχους τους Σαουδάραβες ;


Τα αντανακλαστικά Pavlov, που δημιούργησαν με μια προβοκατόρικη ταινία που χρηματοδότησαν και προώθησαν φανατικοί Σιωνιστές στις ΗΠΑ, δεν προβληματίζουν κανέναν αριστερό της χώρας μας - εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων - για τον τελικό σκοπό που έχουν οι καπιταλιστές. Ένας τρόπος υπάρχει για να ΜΗΝ σηκώσουν κεφάλι οι προλετάριοι στην Ελλάδα ... Αυτός είναι να τους “μαντρώσουν” να τους φοβίσουν και να τους κρατήσουν στο σπίτι τους μέσω μιας εκστρατείας τρόμου. Εργολάβοι σε αυτό το έργο οι πασίγνωστοι ντόπιοι δήθεν αντάρτες ... αριστεριστές που τα παίρνουν από τις αγγλικές μυστικές υπηρεσίες και οι ασιάτες - πρώην μαχητές - πακιστανικής και αφγανικής καταγωγής που πολέμησαν μαζί με τους Σιωνιστές Αμερικάνους στο Αφγανιστάν.


Ως επιβράβευση αυτοί οι αιώνιοι υποστηρικτές της πολυεθνικής Murder Inc, τους έφεραν στην Ελλάδα με αρωγό και χορηγό την Τουρκική ΜΙΤ και τους ντόπιους προδότες ώστε να έχουν την ευκαιρία να προβάλλουν και το θέλημα ... του Αλλάχ αλλά και τις ουσίες από τις απέραντες φυτείες παπαρούνας. Άλλωστε το φορτίο της ηρωίνης χρόνια τώρα το μεταφέρουν στην Ευρώπη τα φτερά των πολεμικών αεροσκαφών του ΝΑΤΟ με την βοήθεια της CIA και με τεράστια κέρδη για όλους. Αυτοί οι νεοφερμένοι πολλές φορές αναλαμβάνουν να το μοιράσουν σε φτωχιές γειτονιές ...


Και επειδή είμαστε παντού ... να επισημάνουμε προς όλους ότι όλοι αυτοί που ήταν επικεφαλείς στην πορεία της Αθήνας γνώριζαν να μιλούν άπταιστα την αγγλική γλώσσα και μάλιστα διέθεταν πανάκριβα κινητά νέας τεχνολογίας. Σίγουρα κάποια από αυτά θα είχαν αριθμό κλήσης από την εδώ Αμερικανική πρεσβεία ...

http://mavroskrinos.blogspot.com/2012/09/durutti.html

https://youtu.be/rsa7G7rF-us