DER ARBEITER

 του Αλεξαντρ Ντουγκιν

Ο Ernst Junger είναι ένας εξέχων σύγχρονος Γερμανός συγγραφέας, του οποίου η λογοτεχνική και την πολιτική μοίρα είναι ένα κλασικό σύμβολο όλων των πρωτοποριακών, ζωντανών και αντικομφορμιστών του ευρωπαϊκού πολιτισμού του εικοστού αιώνα. Συμμετέχων και μάρτυρας σε δυο παγκόσμιους πολέμους, ένας από τους κύριους θεωρητικούς της γερμανικής συντηρητικής επανάστασης στη δεκαετία του 1920-1930, εμπνευστής του εθνικού σοσιαλισμού, που γρήγορα μετατράπηκε σε «αποστάτη από τα δεξιά» μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, επιβίωσε από την επίσημη δυσανασχέτηση κατά τη διάρκεια του ναζιστικού ολοκληρωτισμού,  κάτι που επέτρεψε στους νικητές να τον εξοστρακίσουν κατά τη διάρκεια της καμπάνιας «από-ναζιστικοποίησης», του οποίου το ταλέντο και το βάθος της σκέψης του επέτρεψε να ξεπεράσει τις προκαταλήψεις των «δημοκρατών». Σήμερα, ο Junger θεωρείται δικαιωματικά ότι είναι το έμβλημα του εικοστού αιώνα, φερέφωνο όχι μόνο της «χαμένης γενιάς», αλλά του «χαμένου αιώνα», ο γεμάτος πάθος και δράμα αγώνας του τελευταίου ιερού παφλασμούς της εθνικής ζωής ενάντια στην ασφυκτική ανισότητα της σύγχρονης τεχνοκρατικής καθολικότητας.

Ο Junger είναι ο συγγραφέας πολλών μυθιστορημάτων, δοκιμίων, άρθρων και διηγημάτων. Είναι διαφορετικός, ευπροσάρμοστος, σύνθετος, κατά περιόδους αντιφατικός και παράδοξος. Αλλά το κύριο θέμα των έργων του παραμένει πάντα το ίδιο – ο Εργάτης, κεντρικός, σχεδόν μεταφυσικός χαρακτήρας, του οποίου η εμφανής και λανθάνουσα παρουσία είναι αισθητή σε όλα τα κομμάτια του. Δεν είναι τυχαίο ότι το πιο γνωστό από τα βιβλία του, που εξέδιδε και ξαναέγραφε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, ονομάζεται: «Ο Εργάτης».

Ο εργάτης, "Der Arbeiter", είναι το κεντρικό είδος όλων αυτών των πολιτικών, καλλιτεχνικών, πνευματικών και φιλοσοφικών τάσεων, οι οποίες, παρά την ποικιλομορφία τους, έχουν ενσωματωθεί στην έννοια της «συντηρητικής επανάστασης». Ο Εργάτης είναι ο βασικός ήρωας της Επανάστασης, το θέμα της, η υπαρξιακή και αισθητική περιστροφής της. Μιλάμε για έναν ειδικό τύπο του σύγχρονου ανθρώπου, ο οποίος στην  κρισιμότερη εμπειρία της βέβηλης πραγματικότητας, είναι στο επίκεντρο του τεχνοκρατικού άψυχου μηχανισμού, στα σιδερένια σπλάχνα του ολοκληρωτικού πολέμου ή κολασμένης βιομηχανικής εργασίας, στο κέντρο του μηδενισμού του εικοστού αιώνα, βρίσκει στον εαυτό του ένα μυστηριώδες υπομόχλιο, που τον μεταφέρει στην άλλη πλευρά του «τίποτα», στα στοιχεία που ξυπνάνε αυθόρμητα την εσωτερική  ιερότητα. Μέσα από την δηλητηρίαση από τον σύγχρονο κόσμο, ο εργάτης του Junger αντιλαμβάνεται την ακτινοβόλο ακινησία του Πόλου, το κρυσταλώδες κρύο της αντικειμενικότητας, κατά τα οποία η παράδοση και το πνεύμα εμφανίζονται όχι ως κάτι το παλιό, αρχαίο, αλλά ως Αιώνια, ως αιώνια επιστροφή στην άχρονη Προέλευση. Ο εργάτης δεν είναι συντηρητικός ή προοδευτικός. Δεν είναι υπερασπιστής του παρελθόντος ούτε  απολογητής του παρόντος. Είναι ο τρίτος ήρωας, ο Third Imperial Hero (σύμφωνα με τον Niekiesch), ο νέος Τιτάνας, στον οποίο, μέσα από τη μέγιστη συγκέντρωση του μοντερνισμού στις πιο δηλητηριώδεις και τραυματικές μορφές του, μέσω του βιομηχανικού και μετωπικού χάους, ανοίγει μία ειδική υπερβατική διάσταση, η οποία τον προετοιμάζει για μια μεταφυσική, ηρωική πράξη. Οι Εργάτες είναι άνθρωποι των χαρακωμάτων, των εργοστασίων, «νομάδες της ασφάλτου», στερούμενοι της κληρονομιάς σε τεχνοκρατικό πολιτισμό, δεχόμενοι την πρόκληση της διασπαρμένης πραγματικότητας και συσσωρεύοντας στην ψυχή τους τις επιπλέον δυνάμεις μιας μεγάλης εξέγερσης, τόσο βάναυσης και αντικειμενικής όσο η επιθετική φύση του βιομηχανικού-αστικού περιβάλλοντος. Ο Ernst Junger είναι ο δημιουργός της πολιτικό-ιδεολογικής έννοιας της "Συνολικής Κινητοποίησης," η οποία έγινε η θεωρητική και φιλοσοφική βάση για πολλά συντηρητικά επαναστατικά κινήματα. «Συνολική Κινητοποίηση» είναι η ανάγκη για μια γενική αφύπνιση του έθνους για την οικοδόμηση ενός νέου πολιτισμού, στον οποίο Ήρωες και Τιτάνες, οι στυλοβάτες της φλόγας της Εθνικής Επανάστασης που γεννήθηκαν εσκεμμένα από την άβυσσο της κοινωνικής αλλοτρίωσης, θα είναι στο επίκεντρο.

Αλλά, σύμφωνα με τον Junger, η «Συνολική Κινητοποίηση» των μαζών, εθνών, λαών βασίζεται σε μια ειδική, μοναδική υπαρξιακή εμπειρία, χωρίς την οποία η Επανάσταση είτε θα μετατραπεί σε μια υλιστική έκφυλη μορφή, ή θα νεκραναστήσει από την αδράνεια τους φαρισαϊκούς συντηρητικούς. Γι’ αυτόν τον λόγο στην υπαρξιακή διάσταση δίνεται προτεραιότητα στα έργα του Junger, τα οποία δείχνουν μια ολοκληρωμένη συλλογή των τύπων του «Τρίτου Ήρωα» (νουβέλες: "The Steel Storm", "A Heart in Search for Adventures", "On Marble Cliffs", "Escape to the Forest", "Heliopolis" κ.α.), ο οποίος ακολουθεί το δρόμο της Εσωτερικής Επανάστασης, διερευνώντας τις πιο ακραίες και επικίνδυνες μορφές - τον πόλεμο, τον μυστικισμό, τα ναρκωτικά, τον ερωτισμό, τα όρια των ψυχικών καταστάσεων. Τα λόγια του Νίτσε "αυτό που δεν με σκοτώνει, με κάνει πιο δυνατό" είναι το πιστεύω του Ernst Junger στη λογοτεχνία, καθώς και στη ζωή. Ακριβώς όπως στους χαρακτήρες του, πίνει σαμπάνια με ηρεμία.

Το 1995, ο Ernst Junger έγινε 100 ετών. Αλλά ο χρόνος δεν είναι τύραννος όσον αφορά την κρυστάλλινη διάνοιά του και το εκθαμβωτικό του ταλέντο. Πριν από λίγο καιρό (γράφτηκε τον Δεκέμβριο του 2008), σε μια επιστολή στον εκδότη του βελγικού περιοδικού "Antaeus", Christopher Gerard, ο Junger έγραψε: «Ο 21ος  αιώνας θα είναι ο αιώνας των Τιτάνων, και ο 22ος - ο αιώνας των Θεών».

 

Τα λόγια αυτά αποτελούνε μια σύντομη περίληψη του δημιουργικού έργου ενός μεγάλου σύγχρονου συγγραφέα, εργάτη, ήρωα, του Ernst Junger.

πηγή: eurasiagr.blogspot.com

https://imperium-gaia.blogspot.com/2011/05/der-arbeiter.html

H κλιματική απάτη. Οι δράσεις κατά της λεγόμενης κλιματικής αλλαγής είναι μια μεγάλη απάτη προκειμένου να δοθεί διέξοδος στο σύστημα της παγκοσμιοποίησης, που οικονομικά βρίσκεται σε φάση αέναης στασιμότητας ενώ πολιτικά αμφισβητείται έντονα. Η ικανότητα παραγωγής αγαθών παγκοσμίως είναι πολύ μεγαλύτερη από την καταναλωτική δυνατότητα απορρόφησής τους και αυτό παρά τη συνεχή αύξηση του πληθυσμού. Απαιτείται λοιπόν μια αποεπένδυση (καταστροφή μονάδων παραγωγής) και παράλληλα νέες επενδύσεις που θα αλλάξουν το ενεργειακό πρότυπο, στο όνομα της σωτηρίας του πλανήτη. Γίνεται ιδιαίτερη προσπάθεια να πειστούν οι πολίτες ότι αυτό είναι αναγκαίο και κατά συνέπεια, χωρίς μεγάλες αντιδράσεις, να πληρώσουν – μέσω αυξημένων τιμών και φόρων – την απόσβεση των νέων «πράσινων» επενδύσεων, που θα δημιουργήσουν μια διαφορετική οικονομία. Τα λεφτά είναι πολλά, αρκεί να επικρατήσει μια «κλιματική υστερία». Να διευκρινίσουμε, εδώ, ότι είναι άλλο πράγμα η μόλυνση του πλανήτη που εξαρτάται από την ανθρώπινη δραστηριότητα και άλλο πράγμα η αλλαγή του κλίματος, που είναι διαρκής από τότε που υπήρξε η Γη και οφείλεται στην αυξομειούμενη ποσότητα της ηλιακής ακτινοβολίας που δέχεται ο πλανήτης μας. Στη Γη εδώ και 2.500 εκατομμύρια χρόνια υπήρξαν τουλάχιστον 5 μεγάλες εποχές παγετώνων. ... Γιατί όμως η Ελλάδα πρέπει να στερηθεί από τον μοναδικό ενεργειακό πόρο που διαθέτει σήμερα; Για να εισάγουμε το σύνολο των αναγκών μας από το εξωτερικό; Για να αυξήσουμε ακόμη περισσότερο την εξάρτησή μας; Με ποια λογική από τη μια κλείνουμε τις λιγνιτικές μονάδες και από την άλλη δίνουμε άδειες στον ελλαδικό χώρο για την εύρεση υδρογονανθράκων; Το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο δεν είναι ορυκτά καύσιμα που όταν καίγονται παράγουν διοξείδιο του άνθρακα; https://nazionaleanticapitalista.wordpress.com/…/h-%ce%ba%…/

Αποσυμβολισμός στη Μυθική Ζωή του Ορφέα http://mythagogia.blogspot.com/2015/06/blog-post_3.html

Alain de Benoist Constantly described as a “prophet of decline,” Oswald Spengler deserves to be read today before all as the author of a deeply original philosophy of history, which perhaps doesn't permit us to automatically predict the future (how would that be possible?) but which, by helping to better understand the past, also clarifies our present. From the introduction to issue number 59 of the magazine Nouvelle Ecole. Likewise, when he advocates “Prussianism”28, Spengler is firstly referring to a style – the ethics of duty, based on active impersonality and the sense of honor – and not to a historical belonging or birthplace. In this sense he also contrasts “ethical socialism,” of a “Roman – Prussian” (römisch-preußisch) character, to “economic socialism,” that is to say Marxism, which is only a “capitalism from below” (Kapitalismus von unten). The “Prussian Socialism” which he advocated is a socialism of duty, not a socialism of demands. It is not so much an economic doctrine as it is a style of life, based before all on service and conduct, the impersonal style and the spirit of community. For individuals as for peoples, it's about putting oneself “into form” by aligning with a principle. But, internal liberty is only attained in discipline and service: “Such is our freedom: it's what frees us from the yoke of individualism and its arbitrary economics”29. Prussian socialism must be carried by the Faustian soul's will to power, which seeks to shape the masses in order to give them a style. Thus for Spengler Prussia is an ideological “myth” more than a historical reality: there are “Prussians” everywhere. It's on this basis that Spengler denounces liberalism (“the internal England”) and capitalism (“the domination of money”): “Everyone for himself, that's what is English; everyone for all, that's what is Prussian” (“Jeder für sich: das ist english; alle für alle: das ist preußisch”)30. But it's also why certain left wing authors constantly represent “Prussian socialism” as a simple form of imperialism that only attacks finance capitalism in order to preserve the privileges of industrial capitalism, without seeing that the latter is no less exploitative and predatory than the other31. To which Spengler retorts that its Marxism instead that hasn't sufficiently distanced itself from the economistic foundations of liberal capitalism, the proof being that “the great movement which makes use of Marx's phraseology hasn't delivered the entrepreneur into the worker's power, but has delivered both to the power of the Stock Exchange”32. * https://www.geopolitica.ru/en/article/oswald-spengler-introduction

The higher the cause, the less important is the number of its supporters. An army is needed to defend a nation, but only one man is needed to defend an idea. - Nicolás Gómez Dávila

Wandervogel not hippies

"we appear to find ourselves at a point of transition between two civilizational narratives: the "old world order" of so called "traditional" autority structures - what was initially simply a sense of duty to one's kin, over time becoming increasingly coercive, with allegiances redirected to favour ruling elites, religion and the state, and enforced by the physical suppression of dissent, and the presently encroaching globalist "new world order" of self-centered individualism, instand gratification and resuitant pernicius debt-slavery, brought through seduction. today there are many who strive for a restoration of the "old world order" values, whistl seemigly failing to notice how those values constitute a corruption of what they once signified, or indeed how changes in human conciousness have made their corruption inevitable. Meanwhile , those who oppose them in turn usually fail to see how the "new world order" values that they typically espouse amount to much the same thing albeit in a differnt flavour: a narrative employed to justify oligarchy - and thus the heart of the matter is never addressed. As Ezra Pount reputedly pointed out, "the techinique of infamy is to invent two lies and to get people to argue heatedly over which one of them is true." Adam Ormes, Tribes, The Challenge of National Anarchism

Όπου κάψανε κ@λοδάχτυλο... «Είναι ένα πανί που το έδωσαν σε έναν ράφτη και που το ‘ραψε καταλλήλως και δεν έχει καμία παραπέρα σημασία. Εκείνο που έχει τεράστια σημασία είναι αυτό που υπάρχει πίσω από το σύμβολο. Συμβολίζει μία κοινωνία πολιτισμένη που ξέρει τους στόχους της, μια κοινωνία αποφασισμένη να ορμήσει, να αγωνιστεί. Αυτό, ναι. Το σέβομαι και το προσκυνώ. Αλλά αυτό το πανί που κάψανε, καλά κάνανε και το κάψανε. Γιατί αυτό το πανί αντιπροσωπεύει μια σαπίλα σήμερα. Να διώξουμε τη σαπίλα πρώτα». ...

Το απίστευτα επίκαιρο κείμενο του Γιώργο Θεοτοκά για την Ελλάδα 28/09/2019ΓΝΩΜΕΣ1 σχόλιοστο Το απίστευτα επίκαιρο κείμενο του Γιώργο Θεοτοκά για την Ελλάδα 0 SHARES Share Tweet Γιώγος Θεοτοκάς έγραψε το 1929, σε ηλικία 24 ετών το συναρπαστικό δοκίμιο Ελεύθερο Πνεύμα (εκδ. Εστία) το οποίο αργότερα ονομάστηκε «πνευματικό μανιφέστο» της γενιάς του ΄30 (στην οποία ανήκουν και ο Γιώργος Σεφέρης, ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Ανδρέας Εμπειρίκος, ο Στρατής Μυριβήλης, ο Κοσμάς Πολίτης, ο Μ. Καραγάτσης, ο Άγγελος Τερζάκης). Πρόκειται για ένα ολιγοσέλιδο κείμενο που έχει απασχολήσει περισσότερο από κάθε άλλο δοκίμιο την ελληνική διανόηση. Σήμερα, 87 χρόνια μετά, ακούγεται πιο επίκαιρο από ποτέ και διαβάζεται ως το πιο σύχρονο μανιφέστο για τη δική μας, στρεβλή κοινωνική καθημερινότητα. «Την έλλειψη αληθινής ανάπτυξης, φανερώνει καλά και η έλλειψη ανοχής και ψυχραιμίας που χαρακτηρίζει σχεδόν πάντα τις ελληνικές συζητήσεις. Όταν εκδηλωθεί μια διαφωνία, η πρώτη δουλειά των Ελλήνων είναι να αρνηθούν ολότελα τη σημασία του αντιπάλου. Πώς μπορεί να είναι σοβαρό υποκείμενο αφού τολμά να λέει όχι όταν εμείς λέμε ναι; Να πάει πρώτα να μάθει γράμματα κι ύστερα να έρθει να συζητήσει μαζί μας. Αυτό δεν είναι όλο. Τον αρνούνται και ως άτομο. Είναι φαύλος και κακόπιστος. Είναι κουτός. Είναι παλαβός. Είναι αίσχος για την Ελλάδα να υπάρχει ένα τέτοιος άνθρωπος. Είναι δημόσιος κίνδυνος. Πρέπει να εκλείψει οπωσδήποτε, να εξολοθρευτεί, να καταργηθεί, να μην μείνει κανένα ίχνος του στο πρόσωπο της Γης. Δεν κατορθώνουν να πιστέψουν οι Έλληνες ότι ένας άνθρωπος που σκέπτεται διαφορετικά από αυτούς μπορεί να είναι πολύ άξιος, πολύ έντιμος, πολύ χρήσιμος άνθρωπος. Άξιοι, έντιμοι, χρήσιμοι είναι μονάχα αυτοί που συμφωνούν μαζί μας. Οι άλλοι όλοι: φωτιά και τσεκούρι! Αυτό δεν είναι όλο. Τον αρνούνται και ως άτομο. Είναι φαύλος και κακόπιστος. Είναι κουτός. Είναι παλαβός. Είναι αίσχος για την Ελλάδα να υπάρχει ένα τέτοιος άνθρωπος. Μεσ’ στο δημιουργικό αναβρασμό της σημερινής Ευρώπης τι θέση κρατά η Ελλάδα; Τι συμβολή προσφέρουμε στις μεγάλες προσπάθειες που καταβάλλονται τριγύρω μας; Τίποτα! Το αισθανόμαστε βαθιά μόλις περάσουμε τα σύνορά μας πως δεν αντιπροσωπεύουμε τίποτα, πως κανείς δεν μας λογαριάζει στα σοβαρά, πως δεν μπορούμε να δικαιολογήσουμε τη θέση που κρατούμε στην Ευρώπη, πως είμαστε στα μάτια των ξένων μονάχα χρηματομεσίτες, βαπορατζήδες και μικρομπακάληδες και τίποτα περισσότερο. Αφού περιπλανηθούμε αρκετά μεσ’ στον ευρωπαϊκό πολιτισμό γυρνούμε κάποτε στο σπίτι με σφιγμένη την καρδιά. Που είναι λοιπόν οι Έλληνες; Τους γυρέψαμε παντού και δεν τους βρήκαμε πουθενά. Υπάρχουν όμως σε αυτό το σημείο, όπως σ’ όλα, διάφοροι ορίζοντες και διάφορες προοπτικές. Οι νοικοκυραίοι, αντιπρόσωποι της σημερινής ελληνικής αρμοδιότητας, θα μας πουν πως δεν είναι η ώρα κατάλληλη για να ξυπνούμε στους νέους τον έρωτα των υψηλών έργων, αφού το πάθος αυτό τους κάνει να αρνηθούν κάθε πνευματική και ηθική τάξη, να απομακρυνθούν από κάθε σοβαρή και κοινωφελή σταδιοδρομία, να ριχτούν σε τρελές, περιπέτειες, που τις περισσότερες φορές καταστρέφουν τη ζωή τους. Σήμερα, θα μας πουν, περισσότερο από πάντα, η Ελλάδα θέλει φρόνιμους νέους γεωπόνους, μηχανικούς, δασκάλους, οικονομολόγους, κι όχι ανήσυχους ονειροπόλους, που ταράζουν το έργο της περισυλλογής, που δεν προσφέρουν καμιά εκδούλευση στον τόπο και καταντούν συνήθως παράσιτοι. Θα απαντήσουμε δόξα τω Θεώ, οι φρόνιμοι νέοι δεν λείπουν στην Ελλάδα.Οι νοικοκυραίοι του Κράτους και του πνεύματος θα βρουν τριγύρω τους στρατιές από καλά παιδιά τέτοια που τα θέλουν, και δεν έχουν παρά να λάβουν τον κόπο να διαλέξουν τους πιο φρόνιμους ανάμεσα στους φρόνιμους για να τους εμπιστευθούν τους γυαλιστερούς τίτλους και τις πολύτιμες θέσεις. Δεν θα αφήσουμε όμως τη νοικοκυροσύνη να καταχτήσει ολόκληρη την ελληνική νιότη. Αν οι άνθρωποι που διευθύνουν χρειάζονται πολλούς νοικοκυραίους εμείς χρειαζόμαστε μερικές ταραγμένες ψυχές. Μα την αλήθεια, δεν βλέπουμε σε τι θα χρησιμεύει αυτός ο τόπος, αν πρόκειται να σβήσουν ολότελα το θείον πυρ; Τη φωτιά της δημιουργίας δεν την συντηρούν οι φυλακισμένοι φύλακες της κληρονομιάς των νεκρών, ούτε οι λογικοί και πραχτικοί που περπατούν πάντα στα σίγουρα και αποφεύγουν να κάνουν ένα βήμα εκεί που το έδαφος κουνιέται κάτω από τα πόδια τους, ούτε οι ήρεμοι επιστήμονες οι φορτωμένοι σοφία μα χωρίς μακρινά οράματα και καμμιά ανησυχία στην ψυχή, ούτε οι μικροί φιλόδοξοι, που έταξαν ως σκοπούς της ζωής τους, τους επαίνους των πρεσβυτέρων, την κοινωνική υπόληψη κι ένα τιμητικό αξίωμα. Είναι γεμάτοι τέτοιους ανθρώπους οι δρόμοι της Αθήνας κι ωστόσο η Ελλάδα δε δημιουργεί, η Ελλάδα δεν πραγματοποιεί τίποτα όμορφο. Η Ελλάδα -ας πω την τρομερή λέξη- δεν επιδιώκει τίποτα το μεγάλο. Τη φωτιά την συντηρούν οι ανυπόταχτοι, οι ανικανοποίητοι, οι τυχοδιώκτες της ψυχής και τους πνεύματος, οι άνθρωποι που τους σέρνει το πλεόνασμα των δυνάμεών τους, πιο μακριά από τους ορίζοντες και πιο υψηλά από το επίπεδο του πλήθους. Τη συντηρεί ο Άσωτος Υιός. Αν αυτός λείψει, ο τόπος σας όσο κι αν τον νοικοκυρέψετε δε θα αξίζει πολλά. Αλίμονο στην Ελλάδα, αν στηρίζει το μέλλον της μονάχα στις άμορφες μάζες των φρόνιμων παιδιών. Το ιδανικό τους είναι μια ήρεμη και γλυκιά μεσημβρινή Ελβετία, υπόδειγμα τάξης, άνεσης και μακαριότητας, χωρίς καμμία αγωνία, κανένα μεγάλο όνειρο, καμμιά τρέλα, καμμιά δημιουργική πνοή. Μα είναι δυνατό να καταντήσει Ελβετία αυτή η χώρα του Οδυσσέα; Μερικοί μάλιστα ρίχνουν στο κράτος τις μεγαλύτερες ευθύνες για την κατάσταση. Είναι νομίζω μεγάλη παρεξήγηση των πραγμάτων να περιμένει κανείς από το Κράτος να δημιουργήσει πνευματική ζωή. Ούτε οι Ακαδημίες δημιουργούν λογοτεχνία, ούτε τα Πανεπιστήμια σκέψη, ούτε τα Εθνικά Θέατρα θεατρική κίνηση. Τα επίσημα ιδρύματα παρακολουθούν (συνήθως με καθυστέρηση μιας γενεάς) τη δημιουργία που συντελείται αυθόρμητα στον ελεύθερο αέρα. Τη μελετούν, τη σχολιάζουν, τη διατηρούν στα αρχεία τους. Είναι οι αποθήκες της πνευματικής ζωής. Όταν το Κράτος φιλοδοξεί να παίξει τον πρώτο ρόλο στην πνευματική κίνηση, τα κάνει όλα θάλασσα. Το ελεύθερο πνεύμα το μεταβάλλει σε πνεύμα της πολιτικής σκοπιμότητας και την τέχνη την καταντά γραφειοκρατία. (…) Τα μόνα καθήκοντα του Κράτους είναι να συγχρονίσει την αναχρονιστική εκπαίδευσή μας και να σέβεται την ελευθερία της σκέψης. Ας μην του ζητούμε περισσότερα γιατί υπάρχουν πιθανότητες πως θα μας κάνει να μετανοήσουμε. Πάρετε στην τύχη μερικά από τα σημερινά έντυπα, στίχους, αφηγήσεις, συζητήσεις ιδεών. Τι θα συναντήσετε σχεδόν παντού; Ανία, απογοήτευση, νοσταλγία των περασμένων, μοιρολατρεία, ηττοπάθεια.Μπορώ να αναφέρω εδώ λόγια των πιο φωτισμένων ανθρώπων της Ελλάδας, που μοιάζουν κραυγές ναυαγών. Τι ανάγκη να προσπαθήσουμε, να αγωνιστούμε, να ζήσουμε, αφού «τίποτα δεν μπορεί να γίνει στο Ρωμέικο;». Τέτοιο είναι το δίδαγμα που εξάγεται από τα λόγια των περισσοτέρων πνευματικών οδηγών μας. Η σπουδαιότερη ασχολία τους είναι να καταστρέφουν τις ελπίδες των νεωτέρων τους και να συντηρούν το μαρασμό της Ελλάδας. Δεν έχω όρεξη να τους κατηγορήσω. Είναι φυσικό να μην περιμένουν τίποτα από το μέλλον οι άνθρωποι που είδαν όλα τα όνειρά τους να εξευτελίζονται… Κι είναι επίσης φυσικό ότι αυτοί οι νικημένοι, που έπαυσαν να πιστεύουν στον εαυτό τους, δεν επιτρέπουν στους άλλους να έχουν περισσότερη αυτοπεποίθηση. Είμαστε τσακισμένοι, μαραμένοι, χαμένοι μεσ’ στον κυκεώνα της σύγχρονης ζωής. Κανείς δεν περιμένει κάτι καλό από την Ελλάδα. Καμμιά ελπίδα δεν χαράζει πουθενά. Η στιγμή αυτή είναι βέβαια μια θαυμάσια στιγμή». https://cognoscoteam.gr/%cf%84%ce%bf-%ce%b1%cf%80%ce%af%cf%83%cf%84%ce%b5%cf%85%cf%84%ce%b1-%ce%b5%cf%80%ce%af%ce%ba%ce%b1%ce%b9%cf%81%ce%bf-%ce%ba%ce%b5%ce%af%ce%bc%ce%b5%ce%bd%ce%bf-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b3%ce%b9%cf%8e/

Υπέρ της ελεύθερης αγοράς αλλά ενάντια στην ελεύθερη μετανάστευση! Λες και το εργατικό δυναμικό δεν είναι εμπόρευμα στην ελεύθερη αγορά! Σα να λέμε πουτ@να υπέρ της παρθενίας. Θατσερίστας γκόου χομ.

https://youtu.be/xDuBqQzkFFI

Η παρομοίωση των λαθρεποίκων με τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες στον Λίβανο του '80 είναι πιο αισχρή κι από την παρομοίωση τους με τους πρόσφυγες του '22. Τί πίνετε ρε;

Ioannis G. Mavros 28 Σεπτεμβρίου στις 3:58 μ.μ. ·

 "Θα το ξαναπώ άλλη μια φορά. Σε συζητήσεις που είχα όλα αυτά τα χρόνια με μετανάστες από το πρώην ανατολικό μπλοκ, που πρόλαβαν την ΕΣΣΔ και τις λαϊκές δημοκρατίες, ούτε ένας δεν παραπονέθηκε για το επίπεδο διαβίωσης ή την έλλειψη καταναλωτικών αγαθών. Όλοι περιέγραψαν μια ισορροπημένη ζωή, με πρόσβαση στα βασικά κοινωνικά αγαθά της υγείας, της στέγης και της εκπαίδευσης, με ανεπτυγμένες πολιτιστικές, πνευματικές και αθλητικές δραστηριότητες. Έπεσα στην περίπτωση; Μπορεί. Είχα μικρό δείγμα; Ίσως. Ήταν δυσαρεστημένοι αλλά μου το απέκρυψαν για δικούς τους λόγους; Πιθανόν. Κανείς πάντως δεν έθιξε το ζήτημα της καταναλωτικής αφθονίας, του χρυσού μόσχου της ειδωλατρικής Δύσης που υποτίθεται πως φθονούν όλοι οι υπόλοιποι. Και αυτό έχει την αξία του από μόνο του. Ποιό ήταν το παράπονό τους; Nα το πω με δυο λέξεις: habeas corpus. Η έλλειψη θεσμικών εγγυήσεων για την ατομική ελευθερία και προστασίας ενάντια στην ψευδή κατάδοση και την κακόβουλη καταγγελία. Με ένα ανώνυμο τηλεφώνημα κάποιου παράξενου γείτονα που δεν γουστάριζε τη φάτσα σου μπορούσες να βρεθείς 5 χρόνια φυλακή. Ή τουλάχιστον υπήρχε αυτή η αίσθηση. Ήταν όντως τόσο τραγικά τα πράγματα; Δεν το γνωρίζω, μεταφέρω απλώς τι έχω ακούσει. Το μόνο βέβαιο: ο αυτάρεσκος φιλελέδικος μύθος περί «μιζέριας» και «εξαθλίωσης» στις λαϊκές χώρες, οι πολίτες των οποίων φλέγονταν από τη ζήλεια για τις τηλεοράσεις μας και τα ηλεκτρικά πλυντήρια μας, καταρρέει"

Να διδάσκεις και να προσφέρεις στους Ελληνιστές αυτές τις [χριστιανικές] λειτουργίες

Ιουλιανός 

[Ἀριστόξενῳ φιλοσόφῳ] Ἔντυχε οὖν ἡμῖν περὶ τὰ Τύανα πρὸς Διός Φιλίου, καὶ δεῖξον ἡμῖν ἄνδρα ἐν Καππαδόκαις καθαρῶς Ἕλληνα. [Ἀρσακίῶ ἀρχιερεῖ Γαλατίας] Ὁ Ἑλληνισμός οὔπω πράττει κατὰ λόγον ἡμῶν ἕνεκα τῶν μετιόντων αὐτὸν. […] οὐδὲ ἀποβλέπομεν, ὡς μάλιστα τὴν «αθεότητα» (χριστιανισμό) συνηύξησεν ἡ περὶ τοὺς ξένους φιλανθρωπία και ἡ περὶ τᾶς ταφὰς τῶν νεκρῶν προμήθεια καὶ ἡ πεπλασμένη σεμνότης (πλαστή σεμνότης ~ ψευτοσεμνότητα) κατὰ τὸν βίον. Ὧν ἕκαστον οἴομαι χρῆναι παρ΄ἡμῶν ἀληθῶς ἐπιτηδεύεσθαι. […] Αἰσχρὸν γὰρ, εἰ τῶν μὲν Ἰουδαίων οὐδεῖς μεταιτεῖ, τρέφουσι δὲ οἱ δυσσεβεῖς Γαλιλαῖοι, πρὸς τοῖς ἑαυτῶν καὶ τοὺς ἡμετέρους, οἱ δὲ ἡμέτεροι τῆς παρ΄ἡμῶν ἐπικουρίας ἐνδεεῖς φαίνονται. Δίδασκε δὲ καὶ συνεισφέρειν τοὺς Ἑλληνιστὰς εἰς τὰς τοιάυτας λειτουργίας […] καὶ τοὺς Ἑλληνικούς ταῖς τοιάυταις εὐποιίαις προσέθιζε, διδάσκων αὐτοὺς ὡς τοῦτο πάλαι ἦν ἡμέτερον ἔργον. 

 Μετάφραση: 

ούτε βλέπουμε πόσο πολύ βοήθησε στην διάδοση (συνηύξησεν) της «αθεότητας» (Χριστιανισμού) η φιλανθρωπία προς τους ξένους και η προμήθεια για τις ταφές των νεκρών και η ψευτοσεμνότητα του βίου. Καθένα από αυτά πιστεύω πως πρέπει να το οικειοποιηθούμε πραγματικά στην συμπεριφορά μας. […] Γιατί είναι αισχρό, από τη μια, να μην ζητιανεύει κανένας από τους Ιουδαίους και οι δυσσεβείς «Γαλιλαίοι» (Χριστιανοί) να τρέφουν τόσο τους δικούς τους όσο και τους δικούς μας και, από την άλλη, οι δικοί μας να φαίνονται «ενδεείς» (~ «κακόμοιροι ζήτουλες») που έχουν ανάγκη της βοήθειάς μας. Να διδάσκεις και να προσφέρεις στους Ελληνιστές αυτές τις [χριστιανικές] λειτουργίες […] και να προσεθίζεις τους Ελληνικούς πληθυσμούς σε αυτές τις [χριστιανικές] ευποιίες, διδάσκοντάς τους ότι πρόκειται για παραδοσιακές δικές μας (πολυθεϊστικές) πρακτικές.